No Children!!
หลังจากวันที่ได้ไปกินไอศกรีมกัน แด๊ดดี้ลูกหนึ่งก็มัวแต่ยุ่งหัวปั่นกับการประชุมไปอีกหลายสัปดาห์ เขาเองเคยให้สัญญากับบอสไว้ว่าภายในสามเดือนจะทำผลกำไรให้ได้อีกเท่าตัว วันนี้ครบตามกำหนดนั่นแล้ว
‘ไปด้วยดีสินะ’ ปลายสายโทรทางไกลเข้ามือถือเขา
“ขอบคุณครับที่ไว้ใจให้ผมได้แสดงความสามารถ” เฟรดเพิ่งออกจากห้องประชุมเมื่อครู่นี้ ส่วนผลประกอบการของโรงแรมในเครือกระทั่งรีสอร์ทอีกหลายแห่ง เขารอตรวจความเรียบร้อยค่อยส่งไปให้เจ้านายใหญ่
‘รับงานกะทันหันลำบากหน่อยนะ ผมเองก็ตัดสินใจตามลำพังเหมือนกัน เปลี่ยนระบบจนป่วนไปหมด โครงการที่เขียนก็ยกเลิก ร่างใหม่กันตอนนั้น คุณรับงานต่อได้ก็เยี่ยมแล้ว’
“ด้วยความยินดีครับ” เฟรดนั่งยิ้ม เขาได้เห็นเจ้านายตัวเองอยู่ไม่กี่หน ดูเหมือนว่าตอนนี้จะอยู่ต่างจังหวัดโดยถาวร “ที่กระบี่ร้อนมั้ยครับ”
‘มากๆ’ ทางนั้นว่าเสียงใส ไม่เหมือนคนเหนื่อยหน่ายกับอากาศสักนิด
“ผมยังไม่มีโอกาสเที่ยวทางใต้ ไว้ถ้าทุกอย่างลงตัวกว่านี้จะลองไปดู”
‘มาเมื่อไหร่ก็บอก เดี๋ยวเป็นไกด์ให้เอง’
เฟรดหัวเราะ เขาได้ยินเสียงคลื่นสาดซัดอยู่ทางนั้น ลมทะเลพัดโกรกมาตามสาย แค่ลองหลับตาดูก็รู้สึกมีความสุขแล้ว
“อีกไม่กี่วันผมว่าจะจัดเลี้ยงให้เด็กๆ คุณอยากมามั้ย”
‘ดีเหมือนกัน ไม่ได้จัดงานให้มานานแล้ว ยังไงก็ฝากด้วย เอาเป็นว่าผมส่งคุณเป็นตัวแทน งานทางนี้ยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้เลย’
“ได้ครับ ไม่เป็นไร แล้วผมจะบอกให้ว่าคุณฝากความคิดถึงมา” เขานึกไม่ออกเหมือนกันว่ารีสอร์ทที่กระบี่มีอะไรยุ่ง
‘คุณน้อย..บอกว่าอย่าคุยไปแล่ปลาไปไง เดี๋ยวมีดบาดมือ!’
เฟรดขมวดคิ้วอย่างมึนงง เขาเงี่ยหูฟังอีกหน คิดว่าไม่ใช่สายแทรก
..แล่ปลา?..
“ยุ่งอยู่เหรอครับ” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เผลอนึกซ้อนภาพท่านประธานกับพ่อครัวตัวยุ่งที่ร้านมธุปายาส
‘อืม..เมื่อเช้าได้ปลามาเยอะเลย กำลังตัดหัวมันตากเกลือ’ ทางนั้นพูดเรียบง่าย ‘อยากได้มั้ย เผื่อใครขึ้นกรุงเทพจะให้หิ้วใส่ชะลอมไปฝาก’
เฟรดอมยิ้ม เขาคิดภาพตามไม่ได้จริงๆ “ถ้าให้ก็เอาครับ”
ปลายสายหัวเราะร่วน ‘ได้ๆ เดี๋ยวจะฝากเด็กไป’
เขาว่าจะถามต่อเรื่องงาน แต่บังเอิญได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนแทรกมาตามสายอย่างเอาเรื่อง ทำนองว่าหัวเราะอะไร คุยกับใคร ธุระมันสนุกนักเหรอ
“ไว้ผมโทรมาใหม่ดีมั้ยครับ” เฟรดถามอย่างเกรงใจ ปกติคุณรชตจะเป็นคนโทรมาเอง ถ้าเขาจะติดต่อ ให้โทรได้เฉพาะวัน ทำนองว่าที่ที่เจ้านายอยู่เป็นเกาะนอกชุมชน ไม่มีสัญญาณมือถือ จะโทรทั้งทีต้องนั่งเรือไปขึ้นเกาะใหญ่ โชคดีที่ฝ่ายนั้นก็ไปเกาะใหญ่ทุกอาทิตย์อยู่แล้วเลยไม่ลำบากอะไรนัก
เขาเลยแนะนำว่าถ้าจะอยู่เกาะที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ อย่างน้อยลองติดต่อกับทางการ เดินเรื่องน้ำไฟกับเรื่องโทรศัพท์ไว้บ้างคงดี เผื่อฉุกเฉินจะได้ใช้ เจ้านายเองก็ยอมรับฟัง ตอนนี้อาจจะอยู่ในช่วงดำเนินการ
‘งานเข้าแล้ว’ อีกฝ่ายอุบอิบ ก่อนตัดสายไปยังมีเสียงเล็ดลอด ‘พออนุญาตให้หึงได้นี่เอาใหญ่เลยนะไอ้ตังเกตัวดำ!’
เฟรดหัวเราะ มองนาฬิกาอีกทีพักเที่ยงแล้ว จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่มีเวลาไปกินมื้อเที่ยงที่ครัวคุณกุ๊กทุกวันอยู่ดี มีแต่โทรศัพท์ไปหาโดยตรงนั่นล่ะ
“กุ๊ก..” เขาต่อสายอย่างเคยชิน “อยากกินปลา มีปลาอะไรบ้าง”
มีเสียงล้งเล้งดังมาจากในครัว เขากำลังนึกภาพผู้บังคับบัญชาการห้องครัวตัวจ้อยยืนเท้าเอวแว้ดลูกน้อง ไม่เคยได้เห็นตอนทำกับข้าวจริงๆจังๆสักที นึกแล้วก็อยากไปดูกับตาตรงหน้าเตาเสียเลย
‘ปลาเหรอ..เอาแบบไหนล่ะ จะเอาเผ็ดอย่างเดียว เปรี้ยวหวานเค็ม เป็นต้มหรือนึ่ง ราดข้าวหรือว่าเป็นกับจะได้บอกถูก’
เฟรดอมยิ้ม เสียงกุ๊กพฤษภ์ตอบกลับมาเสียนุ่มนวล แรกๆที่โทรหาเวลางานนี่มีเจอด่า แต่สุดท้าย ด้วยเหตุผลที่ว่าเขายังโทรสั่งข้าวกินทุกวัน แทนที่จะบอกผ่านทางเคาน์เตอร์ที่ไม่รู้จะแนะนำเมนูไหนให้กินแล้ว สู้โทรมาหาพ่อครัวโดยตรงเลยคงได้กินของอร่อยแล้วก็แปลกๆใหม่ๆมากกว่า
“เดี๋ยวบ่ายมีงานอีก ข้าวกล่องเลยเป็นไง”
‘อนาถแท้’ ทางนั้นหัวเราะก๊าก ‘นายใหญ่เงินตั้งเยอะแต่นั่งกินข้าวกล่องคนเดียวเปล่าเปลี่ยวหัวใจ’
“กุ๊กนี่กวนว่ะ”
‘กะพงผัดพริกสดเนอะ เดี๋ยวแยกให้สองกล่อง ราดไปเลยมันแฉะ’ ปลายสายเปลี่ยนอารมณ์รวดเร็ว ‘หิวยัง ถ้าหิวก็บอกคนมาเอาได้เลย ลัดคิวให้’
เฟรดยิ้มกริ่ม นั่งหมุนปากกาเล่น “คบกับกุ๊กนี่ดีจัง มีการลัดคิวด้วย”
‘ไม่ต้องมากัดฟันชม วางแล้วนะ จะทำงาน’
หนุ่มตัวสูงหัวเราะในลำคอ มองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงาน วิวจากชั้นสูงสุดเห็นถนนด้านล่างมีผู้คนพลุกพล่าน เลยออกไปอีกฟากถนน พื้นที่ร่มรื่นไปด้วยพันธุ์ไม้เห็นหลังคาเรือนไทยโบราณอยู่ไม่ไกลนัก
“กุ๊กเมย์น่ารัก..หรือว่ากวนกันแน่” เขาล้วงเหรียญออกมาโยนหัวโยนก้อย “ออกก้อยน่ารัก ออกหัวกวนตีน” แล้วก็โยนหวือ
..เสียดายที่ออกหัว..
เฟรดยืนมองป้ายขาวหน้าประตูห้องครัว ‘คนนอกห้ามเข้า’
“อะไรมันจะลึกลับแบบนั้น” พ่อม่ายลูกติดส่ายหัวหวือ ผลักประตูบานหนักเข้าไปด้านใน บรรดาพ่อครัวชุดขาวพากันวิ่งวุ่น ทางซ้ายใช้เตาใช้กะทะผัดจนไฟแดงวาบ ทางขวาพากันยืนนวดแป้ง ถัดออกไปพวกผู้หญิงนั่งแกะผลไม้แทนถ้วยรอง อีกกลุ่มกำลังยกผักให้สะเด็ดน้ำ ที่เหลือมีทั้งปรุงเครื่อง คั้นกะทิ เคี่ยวน้ำตาลสารพัดสารเพ ทั้งกลิ่น สี เสียง ปนกันให้วุ่น
..เหมือนรังหนูตะเภา..
เขาสอดส่ายสายตา รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเพื่อนเดินตรวจความเรียบร้อย ไม่รู้ว่ามีใครเคยบอกไหม แต่เขาคิดว่ากุ๊กเหมาะกับผ้ากันเปื้อนดีจริง “ไฮ เมย์” เสียงที่ทักนั่นไม่ได้เบานักแล้วมันก็ดึงความสนใจจากบรรดาลูกทีมที่หอบหิ้วกันมาจากร้านคุณโชคได้เป็นอย่างดี
พฤษภาหันขวับ นัยน์ตาล่อกแล่กเพราะพวกลูกน้องพากันปิดปากหัวเราะคิกคัก “เรียกใครเมย์!”
เฟรดยักไหล่ ชะโงกมองเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังยืนทอดดอกอะไรสักอย่างชุบแป้ง “กินได้เหรอ” เขาหยิบกล้วยไม้สีม่วงขึ้นดม
“แสดงว่าคุณยังพลาดอะไรเด็ดๆอีกเยอะ” พฤษภากอดอก
ดอกกล้วยไม้กับลีลาวดีที่ล้างสะอาดพักไว้จนสะเด็ดน้ำถูกชุบลงในแป้งสาลีผสมแป้งข้าวเจ้า เคล็ดลับอยู่ที่การแช่แป้งจนเย็นจัด พอเอามาทอดจะกรอบอร่อย เป็นเครื่องเคียงน้ำพริกหรือจะทำน้ำจิ้มสูตรอื่นก็แล้วแต่
“แล้วนั่นอะไร” เขามองแพไข่ห่อเป็นสี่เหลี่ยม ข้างในเห็นหลากสีสันมีทั้งหมูและกุ้งสับ แครอทกับหอมใหญ่ ตกแต่งด้วยอัญชันและกุหลาบมอญ
“เขาเรียกว่าล่าเตียง” กุ๊กพฤษภ์ร่อนไข่ไก่ลงกระทะให้แตกเป็นตาราง สุกจนเหลืองกรอบดีก็แซะขึ้นพักไว้ รอลูกมือเติมเครื่องแล้วห่อทับ “เคยได้ยินมั้ย ล่าเตียงคิดเตียงน้อง นอนเตียงทองทำเมืองบน”
เฟรดส่ายหัว อีกคนเลยบอกให้ไปหาอ่านซะถ้าชอบอาหารไทย
เขาเห็นแต่ละฝ่ายเริ่มลำเลียงอาหารออกไปด้านนอก ส่วนใหญ่ปรุงสำเร็จ มีบางส่วนที่พอจะทำให้เห็นต่อหน้าได้อย่างพวกผักผลไม้แกะสลักหรือกระทั่งขนมครก ของหวานอย่างไทยที่ตั้งเตาร้อนก็ลงมือได้เลย
“ขนมปังม้วนกุ้งนี่กินกับอาจาด” พฤษภาชี้ให้ดู “ก๋วยเตี๋ยวลุยสวนห่อให้เสร็จตัดพอดีคำ ใครอยากกินก็หยิบถ้วยจิ้มเอาเลย”
คนว่าจ้างพยักหน้า มองคนตรงข้ามเพลินอย่างชื่นชม
“แล้วก็มีเปาะเปี๊ยะสดหน้าปู ข้าวทอดสมุนไพร กระทงทอง เมี่ยงปลาทู ยำส้มโอสามรส กุ้งห่มสไบ ปูนิ่มคลุกงากับข้าวผัดห่อใบบัว”
เขาดูข้าวผัดร้อนๆกลิ่นหอมยั่วห่อด้วยกระทงใบบัว มีเครื่องชูโรงทั้งกุนเชียง พริกหวาน เม็ดบัว กุ้งแชบ๊วยกับไข่เค็ม แต่งหน้าด้วยผักชีและพริกแดง
“แล้วไอ้นี่กินยังไง” อีกหนึ่งเมนูเป็นข้าวมันปูทอดจนกรอบพองผัดกับเม็ดมะม่วงหิมพานต์และพวกสมุนไพรอย่างพริก หอมแดง ใบมะกรูด ขิง ตะไคร้และผิวส้มซ่า เสิร์ฟอยู่ในตะกร้าเผือกทอด มีใบชะพลูวางเคียง
“ห่อเหมือนเมี่ยงคำไง อร่อยนะ” คนตัวเล็กสาธิต ตัดข้าวมันปูผัดสมุนไพรใส่ใบชะพลูที่ห่อเป็นกระทง เติมใบมะกรูดทอดกับเม็ดมะม่วง
“ไหนๆ” พ่อม่ายลูกหนึ่งขยับเข้าไปใกล้ จับมือเล็กแล้วดึงมาเข้าปากหน้าตาเฉย รสหอมหวานของข้าวมันอบอวลในปาก กลิ่นเครื่องเทศทอดกรอบให้ความสดชื่นตัดกันได้ลงตัว “อืม..ใช้ได้”
พฤษภาอยากมะเหงกใส่นายจ้าง เขาห่อไว้จะกินเองดันมาแย่งได้
“ห่อหมกใช่มั้ย” เฟรดได้กลิ่นเครื่องแกงจากลังถึง พอยกลงควันร้อนก็ลอยกรุ่น เนื้อห่อหมกนุ่มโรยหน้าด้วยกะทิ หอมกลิ่นกระชายกับใบมะกรูดฉีกฝอยดับกลิ่นคาวของเนื้อกุ้งกับหอยแมลงภู่ได้อย่างดี
พฤษภาปัดมือใหญ่ดังเพี๊ยะเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะหยิบกิน
“งกจังกุ๊ก ผมคนจ่ายนะ” เฟรดท้วง เขาทำงานทั้งวัน พอเคลียร์เรื่องเสร็จถึงได้ตรงดิ่งมางาน หิวจนไส้กิ่วยังถูกหวงของอีก
“ออกไปรอข้างนอกไป เกะกะคนทำงาน” โบกไล่เหมือนปัดแมลงวัน
“ใจดำจังโว้ย” เฟรดบ่นอุบอิบ “หน้าขาวใจดำ”
“อะไรขาวอะไรดำ พูดให้ดีนะ” พฤษภากระแทกตะหลิวเป๊งๆ
ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ยกมือยอมแพ้แล้วถอยฉากออกมาก่อนที่คนตรงข้ามจะคว้าปลาเค็มยัดเข้าปากเขาเหมือนอย่างในฝัน
“ไปรอที่โต๊ะคุณเถอะ เดี๋ยวผมให้เด็กยกไปให้ทุกเมนูเลย”
เฟรดเลิกคิ้วก่อนจะอมยิ้มอย่างชอบใจ “เร็วๆนะ หิวไส้ขาด”
“รู้แล้วน่า”
คนฟังรู้สึกอิ่มแปล้ พอออกมาจากห้องครัว จู่ๆก็นึกอยากโยนหัวโยนก้อยเสียอย่างนั้น “ก้อยน่ารัก..หัวกวนตีน” เขาดีดเหรียญหวือ อดลุ้นกับผลไม่ได้ สตางค์อันน้อยกลิ้งสามตลบตกใส่มือที่รอรับ เขาหรี่ตามองในกำปั้น
..ออกหัวอีกแล้ว!..
เฟรดส่ายหน้าเสียดาย “สรุป..กุ๊กนี่กวนตีนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ”
......
งานเลี้ยงวันนี้ถือว่าประสบผลอย่างที่ต้องการ นอกจากจะหรูหราสมราคา อร่อยจนต้องยกนิ้วแล้วยังถือเป็นงานกระชับสัมพันธ์ในหมู่พนักงานต่างระดับ คนที่เป็นตัวแทนของรชต ภาษยวัตอย่างซีอีโอหนุ่ม เฟรด โอ คอนเนอร์เลือกที่จะเดินคุยและหยิบนั่นนี่ใส่ปากมากกว่านั่งเก๊กเป็นผู้บริหารระดับสูง
“อร่อยมาก” หลายคนชมเปาะ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเจออาหารไทยแท้ที่เน้นสุขภาพเท่าไหร่ ชีวิตพนักงานมักพึ่งข้าวกล่องหรือฟาสต์ฟู้ดมากกว่า
ลานจัดเลี้ยงเปลี่ยนมาเป็นกลางแจ้ง แต่ละที่มีซุ้มอาหารทั้งของคาวของหวาน รอบบริเวณประดับด้วยช่อกล้วยไม้สดสีม่วงตัดขาว พื้นไม้ยกระดับจัดเป็นเวทีบรรเลงเพลงไทยเดิม แวดล้อมด้วยกลิ่นอบอวลจากพวงมะลิหอม
“ห้องอาหารไทยของเราเองงั้นเหรอ”
เฟรดยิ้มมุมปากเมื่อกลุ่มบอร์ดบริหารเดินแวะชมซุ้มขนมไทย
“ผมอนุญาตให้เชฟของเราไปดูงานที่ปารีสตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วครับ งานทางนี้เป็นฝีมือพ่อครัวร้านมธุปายาส ไอเดียเขาล้วนๆ”
แต่ละรายถึงกับออกปากขอแบ่งใส่ห่อกลับบ้าน
“ทองหยิบทองหยอดเขาทำกันแบบนี้เรอะ” ใครคนหนึ่งว่าอย่างนึกทึ่ง ยืนมองสาวน้อยหน้าแฉล้มยิ้มหวานใส่
เจ้าหล่อนนั่งพับเพียบบีบส่วนผสมลงกระทะทองเหลือง ตักขึ้นให้สะเด็ด บีบเป็นรูปแล้วแต่ขนาด ใหญ่หน่อยเป็นทองหยอด จีบเป็นเกลียวเรียกทองหยิบ เป็นเม็ดเล็กคือไข่แมงดา ถ้าทำให้เป็นเส้นก็คือ ฝอยทอง
อีกคนรับกระทงใบน้อยจากซุ้ม จ่ามงกุฎสีเหลืองอร่ามด้วยประกายทองคำเปลว เนื้อขนมทำจากไข่ไก่และแป้งสาลี หวานหอมกลิ่นน้ำมะลิ ประดับด้วยเมล็ดแตงโมติดเป็นช่อคล้ายดอกกำลังบาน ใต้ฐานเป็นเนื้อแป้งกรอบสีนวล ขนมช่อม่วงสีน้ำเงินเข้มจากน้ำดอกอัญชัน หอมด้วยน้ำคั้นดอกมะลิยกลงจากลังถึง เป็นขนมไทยหายากที่อร่อยสมน้ำสมเนื้อ
“ขอดูตัวพ่อครัวหน่อยได้มั้ย” บอร์ดอีกคนที่กำลังคีบเส้นผัดไทห่อไข่เข้าปากพูดอู้อี้ “ว่าแต่ จดวิธีทำเมี่ยงปลาทูให้หน่อยสิ จะให้เด็กที่บ้านทำให้กิน”
ร่างสูงใหญ่ยิ้มมุมปาก หันมองไปทางกุ๊กตัวจ้อยที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างซุ้มอาหาร เขาสะกิดเด็กเสิร์ฟที่เดินผ่านหน้า “ช่วยตามกุ๊กเมย์ให้หน่อย”
“กุ๊กเมย์?” คนฟังเลิกคิ้ว
เฟรดกระแอมแก้เก้อ บังเอิญพฤษภาหันมาทางเขาพอดี เจ้าตัวเลยเดินมาตามคนที่พยักหน้าเรียก “คุณพฤษภาครับ” เขาแตะไหล่เล็กเบาๆ
“โอ้..คนนี้นี่เอง” แต่ละฝ่ายพยักพเยิด “ผมชอบฝีมือคุณมาก”
พฤษภาฉีกยิ้มกว้างแทบเห็นประกายความดีใจระยิบระยับ ปกติแล้วกุ๊กพฤษภ์คุยไม่เก่ง แต่ถ้าเจาะประเด็นเรื่องอาหารล่ะฝอยน้ำลายแตกฟอง
งานเลี้ยงมีตั้งแต่ห้าโมงเย็นยันสองทุ่มกว่า พฤษภาแจกนามบัตรของร้านพี่โชคไปหลายสิบใบ กระทั่งยื่นจนมือหงิกถึงได้วางไว้บนโต๊ะ ลูกค้าคนไหนสนก็เชิญหยิบแล้วไปเยี่ยมเยียนชิมฝีมือกันที่ร้านได้ตามอัธยาศัย
“เฮ้อ..” พ่อม่ายลูกหนึ่งนั่งลงอย่างเพลียๆ ดึงหมวกพ่อครัวกับผ้ากันเปื้อนที่ใส่จนเจนตาพับเก็บใส่กระเป๋าพลางยิ้มให้ลูกมือที่ทยอยกันกลับบ้าน
เฟรดไปส่งพวกผู้บริหารแล้ววกกลับเข้ามาในงานเลี้ยง รอยยิ้มขบขันปนเอ็นดูผุดขึ้นเมื่อสบเข้ากับร่างเล็กจ้อยที่กำลังโคลงหัวไปมาตามเพลง
“เหนื่อยมั้ยกุ๊ก” ฝ่ามือใหญ่วางบนไหล่ลาด
พฤษภาเหลือบตามอง “เหนื่อย..แต่มีความสุข”
“ทำอาหารแล้วมีความสุข?”
“ก็รักนี่”
เฟรดอมยิ้ม “รักผมเหรอ”
“ประสาท!” กุ๊กสวนทันควัน ส่ายหัวอย่างระอาแล้วลุกขึ้นไล่ความเมื่อยขบ ยกกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า “ไปแล้วนะฝรั่งขี้นก อย่าลืมค่าแรงล่ะ”
ฝรั่งขี้นกที่ว่ารีบตรงเข้ามารั้งแขน “ผมไปส่ง บ้านทางเดียวกัน มาด้วยกัน ไปด้วยกัน ช่วยชาติประหยัด”
“ชาติผมหรอก ชาติคุณที่ไหน” ปากว่าอย่างแต่ขาเดินตามต้อยๆ
“อยู่เมืองไทยก็รักเมืองไทยสิ” เฟรดดึงกระเป๋าอีกคนมาช่วยหิ้ว ตอนแรกนึกว่าหนักแต่ดูๆแล้วมีแค่หมวกกับผ้ากันเปื้อนซะงั้น
“เหลือแต่รักคนไทยนี่ล่ะที่ยังหาคนให้รักไม่เจอ”
“เลี่ยน” พฤษภาหัวเราะก๊าก มุดเข้าไปในรถหลังคนข้างกายเปิดประตูให้ “ขอบคุณคร้าบ”
เฟรดอมยิ้ม เดินกลับมาฝั่งคนขับ “รีบมั้ยกุ๊ก ไปกินอะไรเป็นเพื่อนหน่อยสิ หรือว่าต้องรีบกลับไปหาลูก วันนี้น้องเมษอยู่กับใครล่ะ”
“ได้ข่าวว่ากินไปตั้งเยอะยังจะกินอีกเรอะ” พฤษภาทำหน้าทึ่ง แต่จะว่าไป เขาคนทำดันไม่ได้กินอะไรนอกจากชิมนั่นนี่จนลืมหิว ตอนนี้ท้องเริ่มร้องโคร่กแล้ว “พี่โชคดูน้องเมษให้ คงนอนเป็นเพื่อนไปแล้วมั้ง”
คนฟังพยักหน้าหงึก
..พี่โชคอีกแล้ว..
เฟรดไล่ความคิด ชักสับสนว่าไอ้ที่นึกนั่นนี่อยู่เรื่อยนี่มันอะไร “เห็นสนอาหารฝรั่งเศส ไปเดซองส์มั้ย ดุสิตธานี บอสผมแนะนำมา” เขาเปลี่ยนเรื่อง
“หรูนะนั่น เปิดไวน์ด้วยได้เปล่า” พฤษภายิ้มเจ้าเล่ห์ กะว่าจะเล่นให้มันแพงระยับชนิดขนหน้าแข้งเจ้าหมอนี่ร่วงระนาวกราวรูดเหมือนหุ้นตกเลย
“ได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ” เฟรดยิ้ม เปลี่ยนเส้นทางจากกลับบ้านตรงดิ่งไปโรงแรมดุสิตธานีแทน
กุ๊กพฤษภ์ผู้สันทัดอาหารไทยแต่ยอมแพ้อาหารฝรั่งเศสนั่งหลับตา ดื่มด่ำกับห้องอาหารบนตึกระฟ้าใจกลางเมือง ไวน์แคสเลอร์ออสเตรเลียเปิดขวดแกล้มกับปลาค็อดย่าง สลัดปูและแซลมอนเป็นออเดิร์ฟ ตามด้วยอกเป็ดชาร์ลองกับอาร์ติโชคราดซอส แก้มวัวตุ๋นกับตับเป็ดรมควัน มีราวิโอรีไส้เห็ดตบท้าย รวมคอร์สห้าอย่างแต่เปิดไวน์ไปสามขวด
“เป็นไงบ้าง” คนเลี้ยงไม่ค่อยแตะเท่าไหร่ บอกแล้วว่าเขาชอบอาหารไทยที่สุด คราวนี้ตามใจกุ๊กคนเดียวเท่านั้น “พูดตรงๆนะ อร่อยสู้ต้มยำยังไม่ได้”
“สวรรค์” พฤษภาเครือครางในลำคอ ใครไม่ชอบแต่เขาชอบ ยกแก้วขึ้นชนกับนายจ้างอีกรอบ “คัมปาย เชียร์ส นาสโตรเวีย”
เฟรดหัวเราะ กุ๊กเมย์เริ่มเมาแล้ว เขาชนแก้วเบาๆ “ดื่ม..”
ของหวานเป็นเมอร์แรงก์กรอบ มูสสตรอเบอร์รี่แต่งหน้าด้วยมาร์ชเมลโลราดซอสอัลมอนด์หวาน ตอนที่พนักงานเดินมาเสิร์ฟ พฤษภาก็เอนหัวซบลงไปกับโต๊ะเรียบร้อย หนำซ้ำยังหัวเราะกั้กๆๆจนโต๊ะอื่นหันมามอง
เฟรดมึนเล็กน้อยแต่ยังไม่หนักเท่าไหร่ “กุ๊ก..เป็นไร”
“เปนมะนาวต่างนุด” อีกฝ่ายพึมพำ “ยู้จากป่าว”
“เมาแล้วสิเจ้ากุ๊กบ้า” เขาเรียกเก็บเงิน ยังพอมีสติตอนเบิ่งตามองบิล มื้อนี้คนละสี่พันห้า เบ็ดเสร็จเก้าพัน กินขนมครกหน้าปากซอยได้จนอ้วก
“ม่าย..มาวที่หนาย แค่วายสามขวดเอ๊ง วายร้ายยย เอิ๊ก..”
เฟรดส่ายหัว ดึงรั้งคนตัวเล็กลุกขึ้นจากโต๊ะ อันที่จริงไวน์แคสเลอร์ไม่ได้หรูเลิศเท่ากรองด์ครู แต่เพราะไอ้กุ๊กมันขี้เหนียว เห็นมีคนเลี้ยงเลยฟาดของแพงไม่ยั้ง ผลเลยออกมาเป็นไอ้ขี้เมาหยำเปแบบที่เห็น
“กลับบ้านเถอะเมย์” เขาประคองคนที่เดินเป๋ไปเป๋มา
พฤษภานิ่วหน้า สะบัดตัวแล้วหมุนสามรอบพร้อมกับตีปีกพั่บๆ พนักงานต้อนรับต้องเดินมาถามว่าให้ช่วยไหม เฟรดได้แต่บอกปัด จับคอเสื้อคนที่เดินชนถังขยะตรงเคาน์เตอร์ดังโครม
“มะกี๊เรียกโผมว่างายน้า” คนไม่เมาจิ้มอกตัวเองจึ้ก
เฟรดถอนใจ กดลิฟท์ลงชั้นล่าง “ถ้าคออ่อนแล้วซัดทำบ้าอะไรตั้งเยอะ” เขาคว้าแขนเล็กมาจับ คล้องเอวให้ยืนนิ่ง
..ท้องเล็กชะมัด..เอาไส้ไปไว้ไหนล่ะนั่น..
“อึก..เรียกอะราย” พฤษภาเชิดหน้า ตาปรือปรอย “ด้าย..ม่ายบอกใช่ป่ะ ม่ายบอกง้านนั่งนี่” ว่าแล้วก็จุ้มปุ้กลงไปกับพื้น เอามือวางทาบผนัง
“อย่าเอานิ้วจิ้มปลั๊ก! ไฟดูดตายห่า” เฟรดลากคอไอ้พ่อตัวแสบขึ้นยืนอีกครั้ง เขาก้มหัวอย่างลุแก่โทษกับคนที่เดินผ่านไปมา
“เรียกเมย์ช่ายม้าย ทำมายต้องเมย์ บอกว่าชื่อพรึด! พรึดซาพาโคม”
“โอเค..พฤษภ์!” ร่างสูงถอนใจพรืด “พอใจยัง?”
“ช่าย..พรึดซาพามีลูกชื่อเมษา ลูกจ๋า น้องเมษจี๋” กุ๊กโยกหัวไปมา “ลูกโผมนะ ต่อยเพื่อนกราเด็นไปสามวาสี่ซ้าห้าศอกเยย”
เฟรดกุมขมับ เขาว่าจะอุ้มไอ้หมอนี่ แต่ดิ้นเป็นหนอนจิ้มขี้เถ้าเดี๋ยวคงได้ตกคอหักตาย แล้วดูเอาเถอะ ทำตัวไม่มีกระดูก เลื้อยไปเลื้อยมา เอาหน้าซุกคอ ชาติก่อนเป็นหมาหรือไง? “กุ๊ก ไหวรึเปล่า ไม่ไหวเปิดห้องนอนที่นี่มั้ย”
“อะรายน้า..อ้อ..จากินฟุตลองเหรอ เดี๊ยว..ทอดก่อน ใส่นี่ด้วย” ว่าพลางก้มหัวงุด กระชากซิปกระเป๋าขาดแคว่กแล้วดึงผ้ากันเปื้อนมาสะบัดโชว์
“เก็บลงไป!”
“ม่ายอาว..นี่ศักดิ์สิทธิ์น้า ยันต์พ่อครัว คาดแบบนี้..” มือเล็กตวัดผ้าคล้องหัว “เท่ม้าย เจ๋งป่าว ผียุ่น คึๆ”
แด๊ดดี้รูปหล่อส่ายหัวระอา แกะผ้าแล้วยัดเก็บที่เดิม เขาโทรบอกรีเซพชั่นสั่งเปิดห้องพัก กว่าจะแบกไอ้ขี้เมาขึ้นมาถึงด้านบนได้ก็ทุลักทุเลน่าดู
“ทีหลังไม่พามากินแล้วนะเมย์” เขาต่อสายหาคุณโชค รอสักพักพอปลายสายกรอกเสียงงัวเงียมาถึงได้บอกธุระ “คุณโชค ผมเฟรดนะ วันนี้กุ๊กคงไม่ได้กลับแล้วล่ะครับ เมามากขนาดนี้”
พฤษภากลิ้งอีกสามตลบแล้วพลิกลงนอนคว่ำ เสื้อเลิกจนเห็นท้องขาวจั๊วะ มือเล็กเกาแกรกๆบนพุง
‘เห..จะให้ผมไปรับมั้ย เกรงใจคุณแย่ ทำไมพฤษภ์เหลวไหลแบบนี้ล่ะ’
“ไม่เป็นไรครับ กุ๊กบอกว่าฝากน้องเมษด้วย สร่างแล้วจะกลับ” เฟรดพูดปาวๆ ไม่ทันอีกคนจะรับปากก็กดตัดสายฉับ โยนมือถือไปวางบนหัวเตียง
ดวงตาสีฟ้าอ่อนปรายมองคนที่ดิ้นปัดๆอยู่บนฟูก เขาเองก็ชักจะมึนๆกึ่มๆพอกัน “นอนให้เรียบร้อยหน่อยกุ๊ก ซนเหมือนเด็กจริงๆให้ตาย”
พฤษภาปรือตามอง ยกแขนขึ้นเหนือหัวแล้วทำนิ้วเป็นรูกลม บิดข้อมือหงายวางทาบตาคล้ายนกฮูก “ทำได้ป่าว อิอิ”
เฟรดหัวเราะในลำคอ ไอ้คุณพ่อตัวเตี้ยลุกพรวดขึ้น นั่งขัดสมาธิตัวโงนเงนอยู่บนเตียงแล้วจ้องหน้าเขาเขม็ง “มองทำไม คิดค่าเช่านะ”
“ดูนี่ๆ” กุ๊กยิ้มเผล่ ชี้ให้ดูใบหูเล็กที่ขยับดิ๊กๆ
คนมองกลั้นขำสุดความสามารถ “กุ๊กนี่บ้าชะมัด”
“บ้ากว่านี้ก็ได้นะ เอิ๊ฟ..”
เฟรดคลายเนคไทออก ปลดเสื้อสูทแขวนไว้กับพนักเก้าอี้ มือที่กำลังคลายกระดุมเชิ้ตชะงักกึกเมื่อคิดอะไรออกมาได้ “บ้ากว่านี้ได้จริงๆใช่มั้ย”
“ช่าย”
หนุ่มฝรั่งตัวใหญ่รื้อเป้คนตรงหน้ากุกกัก ดึงผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ออกมาก่อนจะยื่นให้ “งั้นใส่ผ้ากันเปื้อนตัวเดียวแล้วเต้น I will survive ให้ดูหน่อย”
พฤษภาขมวดคิ้วฉับ เบะปากเต็มที่ เฟรด โอ คอนเนอร์เลยเตรียมรับหมัดฮุกซ้ายฮุกขวาจากคนเมา แต่ที่ไหนได้ เจ้าตัวกลับคว้าหมับ
“แก้ล่ะน้า”
“เฮ้ย!” เฟรดคว้าแขนหวังจะห้าม เขาแค่นึกคะนองเท่านั้นแต่ไอ้กุ๊กประสาทกลับดันผลักเขาหล่นตุ้บ ตัวเองลงมือเปลื้องผ้ารวดเร็วยิ่งกว่าพายุพัด
นัยน์ตาสีน้ำทะเลนิ่งงัน ขยับตัวไม่ได้ชั่วขณะ กุ๊กพฤษภ์สลัดเสื้อไปทางกางเกงไปทาง เหลือแต่ชั้นในแอปเปิ้ลสีขาวจั๊วะตัวเดียวติดกาย เฟรดหันหน้าหนีแต่ยังไม่วายเหลือบมอง
ไอ้คนที่ยืนหัวเราะคิกคักแล้วเอาผ้ากันเปื้อนคล้องเอว ผูกเงื่อนตายเสร็จสรรพอวดหุ่นเล็กบางนั่นใช่คนเดียวกับไอ้กุ๊กจอมโหดในครัวหรือเปล่า
“เต้นใช่มะ ให้เต้นใช่ป่าว” กุ๊กยืนเท้าเอว
เฟรดลำคอแห้งผาก เขาดื่มไปพอประมาณ ยังมีสติ แต่ความยับยั้งชั่งใจค่อนข้างจะติดลบ “เอาสิ” ปากว่าแต่ตาไม่ขยับ
..ซ่อนรูปนี่หว่า..
คุณพ่อลูกหนึ่งหัวเราะร่วน ดึงสายคาดเหมือนสาวฮูลาฮูล่าแดนซ์ โยกเอวคล้ายจะยั่ว “ฉานขี่อ้ายทุยวิ่งลุยท้องนา ฮุ่ยๆๆๆ ฉานโคนบ้านป่าหน้าตาเหมือนโจร” แหกปากร้องแล้วก็วิ่งหมุนตัวอีกสี่ตลบ
..จบกัน..
เฟรดกุมขมับ นึกด่าตัวเองว่ากำลังหวังอะไรจากไอ้กุ๊กบ้านี่อยู่กันแน่
..อยากให้ดูเซ็กซี่น่ะเรอะ รอชาติหน้าตอนบ่ายๆแล้วกัน..
“ม่ายชอบเหรอ” พฤษภาถอนใจเฮ้อ ก้มหน้าคอตกแล้วดึงผ้ากันเปื้อนดูตัวเอง เอามือล้วงลงไปขยับตัวยุกยิก
“ทำไรกุ๊กเมย์” เฟรดรู้สึกคิ้วกระตุก ไอ้ตัวแสบยิ้มแฉ่ง
“นมเมย์เล็กจังเนอะ”
ร่างสูงสำลักพรวด
..เมย์เหรอ! เรียกตัวเองว่าเมย์!..
“เมาก็ไปนอนซะ เลิกทะลึ่งได้แล้ว” เขาผลักหัวอีกคน สงสัยกุ๊กไม่ทันตั้งหลักเลยเซหลุนๆหัวโขกผนังป๊อก “ขอโทษๆ..เจ็บมั้ยคุณ”
“ฮือ..ฮือ” เป็นเรื่องขึ้นมาเมื่อไอ้คนร่าเริงเพราะน้ำเมาดันเป่าปี่กลางคัน มือเล็กยกขึ้นปาดหน้าตัวเอง น้ำหูน้ำตาร่วงผล็อย “เมียพี่มีชู้วว..”
เฟรดถอนใจ ดึงอีกฝ่ายมาซบอกแล้วเอื้อมมือหวังจะแกะปมผ้าให้ แต่เจ้าคนมากเรื่องดันกอดหนุบหนับ เอาจมูกซุกแถวต้นคอเขาไม่ปล่อย
“เหงาจางเลย รู้ป่าว ยางม่ายด้ายนอนกับครายเลย”
คนฟังชะงักกึก ตัวแข็งทื่อเมื่อคุณพ่อลูกหนึ่งคว้าหมับเข้าส่วนกลางของเขา “เมย์! ทำบ้าอะไร” เฟรดปัดมือนุ่มนิ่มออกพัลวัน
“อู้หู..ดับเบิ้ลบิ๊กไบท์” เขาบอกกันว่าคนเมาหน้าด้าน..สงสัยจะจริง
เฟรดหน้าร้อนผ่าว มันไม่ปล่อยแล้วยังกำเหมือนเป็นแท่งทองอีก “ขอเตือนนะเมย์ นับหนึ่งถึงสาม..ถ้ายังจับอยู่ รับรองว่าได้จับถึงใจแน่”
พฤษภาเงยหน้า ยิ้มให้ตาหวานเยิ้ม “เอาไปผัดกะเพราดีกว่า ไส้กรอกผัดกะเพรา กินกันม้าย หรือว่าจะยำดีล่ะ”
“หนึ่ง..” เขาข่มอารมณ์ บางสิ่งบางอย่างตื่นตัวขึ้นทั้งจากฤทธิ์ความมึนเมาแล้วยังถูกกระตุ้นด้วยการขยับมือไปมาอีก “สอง”
“ข้างในมีชีสป่ะ”
“สาม!” เขาผลักคนตัวเล็กหล่นตุ้บลงบนเตียง กุ๊กพฤษภ์หัวเราะก๊าก ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง “ช่วยไม่ได้นะกุ๊ก คุณยั่วผมเอง”
พฤษภาขำคิกคัก แลบปลายลิ้นสีชมพูจิ้มลิ้มแล้วห่อให้ดู “ทำเป็นป่ะ”
“เพื่ออะไร” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่า ส่วนล่างทาบทับกัน
“ให้ดู” ว่าแล้วก็ทั้งห่อลิ้นทั้งพับลิ้น ทำลิ้นเล็กโชว์
“ให้ดูด?”
“อือ..ให้ดู” มันคนละเรื่องเดียวกันเลยล่ะนั่น
“โอเค..” ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าใต้ราวคอ “ดูดให้”
มาช้าเพราะย้ายหอคร้าบ ขออภัยจริงๆกั๊บ
ขอบคุณทุกท่านที่ยังรออยู่น้า อิอิ
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 910675 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก