'Puppy Love'
ปลายมีดขาววับหั่นแฉลบบนก้านคะน้าท่าทางคล่องแคล่ว มือขาวเด็ดใบแก่ทิ้งเหลือแต่ยอดอ่อนกับก้านกรอบสีเขียวสด
เฟรดยืนมองคนข้างกายตั้งกระทะจนร้อน กลิ่นหอมของเนื้อปลาเค็มลอยอบอวลในห้องครัว กระเทียมสับเจียวหอมกรุ่น ผัดจนเนื้อปลาสุก ตามด้วยยอดคะน้ากับพริกชี้ฟ้าแดง ปรุงรสเพิ่มทั้งเค็ม หวานและเผ็ดตามใจ
“ชิมดู” คนตัวเล็กตักน้ำซอสขลุกขลิกในจานคะน้าปลาเค็มให้ลอง
เขารับมา ตอนแรกมันหอม ทำไมตอนนี้รู้สึกกลิ่นปะแล่มจนต้องย่นจมูก “ชอบกล” พอชิมเข้าไปก็ถึงกับตีหน้าปุเลี่ยน “ฝีมือตกเหรอกุ๊ก”
‘กุ๊ก’ ตรงหน้าขมวดคิ้ว “ไม่ตก! กินเข้าไปใหม่”
เฟรดผงะ อีกฝ่ายเอาก้านคะน้าฟาดหัวเขา “ก็บอกว่าไม่อร่อยไง!”
นอกจากกุ๊กพฤษภ์จะไม่ยอมรับแล้วยังอัปเปอร์คัทเข้าปลายคางจนเขาล้มโครม พอเสียหลักปุ๊บ อีกคนก็กระโดดขึ้นคร่อม
“บอกให้กินไง นี่ๆๆ” กุ๊กจับปลาเค็มยัดเข้าปากเขา ซ้ำยังเอาตะหลิวทุบหัวเป๊งๆ “หาว่าเตี้ยใช่มั้ย ฝีมือตกอีกใช่มั้ย! กินเข้าไปซะเลย ฮ่าๆๆๆ”
“โอ๊ยๆ” เฟรดสำลักโขล่ก โดนทับมาเต็มแรงแล้วยังถูกตบปลาทั้งตัวเข้าปาก กลิ่นเหม็นสุดบรรยายจนแทบขย้อน
......
ดวงตาสีฟ้าลืมโพลง เหงื่อกาฬแตกพลั่ก
“แด๊ดดี้..” เจ้าตัวกลมยิ้มเผล่อยู่บนอก
เฟรดผงกหัวขึ้นมอง โจชัวร์กู๊ดบอยนั่งทับบนแผ่นอกกว้าง น้ำหนักที่ไม่น้อยนักโถมเข้าเต็มตัว “อะไรน่ะ..” เขาลูบหน้าตัวเอง ดึงถุงเท้าใช้แล้วที่วางอยู่บนจมูกออกห่าง..กลิ่นเหมือนปลาเค็มจริงๆด้วย
..ฝัน..
..เป็นฝันที่สยดสยองที่สุด!..
“จอชปลุกตั้งนานแน่ะ” โจชัวร์ขยับก้นกลมๆนั่งบนหน้าอกพ่อให้ถนัด แด๊ดดี้เฟรดคงไม่ต้องสงสัยว่าไอ้ที่รู้สึกเหมือนผีอำน่ะฝีมือใคร
“นี่อะไร” เฟรดถอนใจเฮือก เอานิ้วหนีบถุงเท้าขึ้นชู
“your socks!” เด็กชายหัวเราะกิ๊กกั๊ก เจ้าตัวน้อยบีบจมูกแล้วส่ายหน้าหวือ “ไม่ได้ซักมาสามวันแล้ว”
เฟรดส่ายหัวอย่างระอา สงสัยป้าสาวคงลืมส่งผ้าใช้แล้วให้เด็กเอาไปซักรีด นี่ถ้าหมักจนเห็ดขึ้นคงไม่แปลกใจเลย
..อยากได้เมียสักคนชะมัด..
“ทำไมตื่นเร็วจัง หืม” เขาลุกพรวด โจชัวร์กู๊ดบอยหงายหลังผลึ่ง ดีแต่ฝ่ามือใหญ่รับไว้ทัน
เด็กชายตื่นก่อนแด๊ด เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นอีกฝ่ายหลับนิ่งเลยทั้งเขย่าทั้งถีบแต่แด๊ดเฟรดยังนอนเฉย นึกขึ้นได้ก็ปีนตะกร้าผ้าแล้วมุดลงไปเอาถุงเท้าสีดำมาอังจมูกโด่งเป็นสัน นั่งทับเหมือนเจ้าที่ไปอีกหน่อย แด๊ดก็กระสับกระส่าย วิงเวียนตาลายคล้ายจะเป็นลมแล้วตื่นในที่สุด
..คราวหน้าถ้าแด๊ดขี้เซาอีก จอชตั้งใจจะเอาปัตตาเลี่ยนมาไถผม..
“จอชอยากกินแกงจืด..เนี่ย” ว่าแล้วก็ยื่นสมุดทำอาหารให้แด๊ดดู
เฟรดหาววอด จับลูกชายนั่งบนเตียงแล้วถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำ
“จอชอยากกิ๊นอยากกินแกงจืด” ไอ้ตัวเล็กดิ้นปัดๆ
“บอกป้าสาวสิ” เขาเปิดไฟห้องน้ำ แปรงฟันล้างหน้าแล้วจัดการโกนหนวด โจชัวร์ตัวน้อยเดินเข้ามาเอียงคอมองอย่างสนใจ
“ป้าสาวทำแกงเลียงแล้ว ป้าสาวบอกว่าเดี๋ยวเที่ยงๆค่อยกิน แต่จอชอยากกินแกงจืดลูกกรอกตอนเช้า” นิ้วเล็กจิ้มจึ้กที่ภาพ
“แกงจืดลูกรอก” เฟรดแก้ให้ ออกเสียง รอ เรือชัดแจ๋ว “ลูกกรอกนั่นมันกุมารทองแล้ว” เขายืนขำ
โจชัวร์เมียงมองแด๊ดที่ยืนโกนหนวด เห็นฝ่ามือใหญ่ใช้ครีมลูบตรงปลายคาง ใบหน้าคมสันเงยขึ้นแล้วค่อยปาดเครื่องโกนเบาๆ
“จอชอยากทำบ้าง” ไอ้ตัวเล็กดันฝาชักโครกปิดโถแล้วปีนขึ้นไปเหยียบ “จอชจะโกนหนวดบ้าง มีหนวดแล้วเท้เท่”
“เรายังเด็กจะมีได้ไง” เฟรดล้างหน้า ใช้อาฟเตอร์เชฟกลิ่นหอมเย็น
จอชหน้ายู่ ยกมือจับหัวตัวเอง “จอชมีหนวดตรงนี้”
“ไม่ต้องมาแกล้งพูด นั่นมันเรียกว่าผมใช่มั้ยล่ะ” ร่างสูงยิ้มน้อยๆ บิดแก้มใสแจ๋วอย่างรักใคร่
ไอ้ตัวแสบยืนถ่างขา “เมื่อวานเมษบอกจอชว่าเมษเป็นผู้ใหญ่ เป็นตรงนี้” เสียงแหลมเล็กร้อง “ไม่เห็นจะต่างกับจอชตรงไหน จอชก็มี” ว่าแล้วก็ถอดกางเกงพรวด ยืนเบ่งส่วนกลางกะจุ๋มกะจิ๋มอันเท่าขี้ตามด
เฟรดนิ่งอึ้งก่อนจะระเบิดหัวเราะด้วยความขบขัน
“น้องเมษจำมาจากพ่อตัวเองมั้ง” เขาแซวอย่างไม่คิด “ทีเรายังแอบดึงให้ใหญ่เท่าของแด๊ดเลยไม่ใช่เหรอ” เขาอวดอย่างภูมิใจ
“จริงเหรอ” โจชัวร์ตาลุกวาว “แล้วแด๊ดของเมษมีหนวดตรงนี้มั้ย” ว่าแล้วก็เอามืบตบแปะลงกลางขา
เฟรดสำลักน้ำที่กำลังบ้วนปากพรวดใส่กระจก โจชัวร์ร้องยี้ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนชอบใจจนเขาชักลังเลแล้วว่าเจ้าเด็กนี่อินโนเซ้นท์จริงหรือเปล่า
“จอชจะกินแกงจืดลูกกรอก!” เสียงเล็กโวยวายอยู่ไกลๆ
“สรุปว่าถ้าไม่ได้กินลูกกรอกนี่จะอาละวาดใช่มั้ย” เขาถอนใจ จัดการตัวเองเสร็จสรรพแล้วเดินตามมาในครัว
โจชัวร์รื้อตู้เย็นยกใหญ่ เอาหัวมุดเข้าไปแบบนี้ ถ้าตัวผอมอีกหน่อยเขาจะแกล้งเตะเข้าช่องฟรีซแล้วปิดประตูขังเสียเลย เด็กอะไร แก่แดด!
“แกงจื๊ด แกงจืด”
เฟรดหันซ้ายหันขวาหาป้าสาว เห็นแกหอบผ้าใส่ถุงไปหน้าบ้านให้คนรับจ้างซักรีด โจชัวร์รื้อหัวไชเท้ากับฟักเขียวออกมายิ้มเผล่
“จะกินฝีมือแด๊ด”
“ยังไม่เข็ดใช่มั้ย” เขาแยกเขี้ยว ก้มลงฟัดพุงอ้วน
จอชหัวเราะก๊าก เอาหัวไชเท้าทุบหลังแด๊ดตุบๆ “ต้มน้ำแล้วใส่นี่” เด็กชายชูผักให้ดู “ต้มในไมโครเวฟไง”
เฟรดยักไหล่ ขี้เกียจทนลูกตื๊อ เขาคว้ามีดมาปอกเปลือก เขียวบ้างขาวบ้าง ทั้งฟักทั้งหัวไชเท้าผสมกันไป สับๆๆสี่ซ้าห้าทีพลางนึกถึงคนในฝัน
..กุ๊กพฤษภ์ กุ๊กเพี้ยน!..
“แด๊ดของเมษทำอาหารเก่งจังเลย จอชเลิฟๆ” ไอ้ตัวเล็กว่าปาวๆ
“เหอะ..” เขาเบะปาก กวาดผักลงไปกองรวมในชามแล้วใส่น้ำจนเต็ม โยนซุปก้อนตามตำราเสร็จสรรพยัดเข้าไมโครเวฟอย่างลูกว่า “แด๊ดเก่งกว่า”
..ใครๆก็อยากเป็นฮีโร่ของลูกตัวเองทั้งนั้น..
..เรื่องอะไรจะปล่อยกุ๊กเพี้ยนมาชิงตำแหน่งแด๊ดดี้คนเก่งเล่า..
จอชยิ้มร่า มองแด๊ดเร่งความร้อนถึงขีดสุด
......
“น้องเมษเสร็จรึยัง” พฤษภาจามสามครั้งติดอีกหน
เขาดึงทิชชู่มาเช็ดจมูกพรืด นึกสงสัยว่าจะเป็นหวัดของจริง วันนี้เลยต้องปลุกน้องเมษแต่เช้า ชวนไปจ็อกกิ้งกันสองคนตามประสาชายโสด
เมษาดึงกางเกงมาถึงแนวพุงกลมๆ เด็กชายก้มลงใส่รองเท้าพละ พ่อจ๋ามาช่วยผูกเชือกให้ คว้าหมวกใบเล็กโปะหัวเข้าไปอีกหนึ่งก็พร้อมสรรพ
“เอาล่ะ วิ่งแค่ซอยนี้ถึงซอยนู้นพอนะ” พฤษภาเพิ่งมาซื้อบ้านหลังแต่งงานกับแม่น้องเมษ ใช้งานมาไม่ทันไรกลายเป็นสโมสรหนุ่มโสดเสียแล้ว
บริเวณบ้านแถวนี้จะวางแผนผังเป็นสี่เหลี่ยม นอกนั้นยังมีตรอกเล็กตรอกน้อยลดหลั่นกันเข้าไปตามประสาบ้านเมืองกรุง โชคดีที่บ้านหลังเล็กของเขาไม่ได้อยู่ลึกนัก ขับจากถนนใหญ่ด้านนอกเข้ามาตามซอยขนาดสองคันแล่นสวนได้ก็เห็นแนวรั้วสีขาวมีแพรเซี่ยงไฮ้ปลูกเรียงกันเป็นพรืด
เมษาถูกคุณพ่อจูงมือ เจ้าตัวน้อยว่าจะอิดออดนอนกลิ้งบนเตียงแต่ถูกมาตรการเด็ดขาด บังคับออกกำลังกาย ไม่อย่างนั้นก็อดกินข้าวเย็น
พฤษภาวิ่งเหยาะๆไปตามถนนเล็ก น้องเมษวิ่งตุบตับตาม ไม่ทันไรก็หอบแฮ่กจนเขาแอบหัวเราะ ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด
“ไหน..หัวล้านเหม็นเขียว” คุณพ่อตัวเล็กควักผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง เช็ดเหงื่อที่แตกพลั่กๆจากหัวถึงตาตุ่มของน้องเมษ
เด็กชายเมษาหยุดยืนหน้าบ้านหลังโต ดวงตาสีอ่อนซอกซอนผ่านรั้วเหล็กดัดด้านหน้า จมูกจิ้มลิ้มขยับฟุดฟิด
“เป็นหมาเหรอ” พฤษภาหัวเราะหึ
“บ้านนี้สวยจัง” มือเล็กชี้ลอดรั้วไป
พ่อหม้ายลูกติดหันมอง บ้านเดี่ยวสองชั้นทอดยาวเป็นรูปตัวแอล ระหว่างชายไม้เป็นสระน้ำทรงผืนผ้า ด้านบนตีซุ้มไม้ระแนงสีน้ำตาลเข้ม ปลูกหนวดฤาษีให้เงาร่มรื่น
“น้องเมษอยากมีบ้านใหญ่ๆเหรอ” เขาลองถาม
เมษาส่ายหัวดิก “บ้านพ่อจ๋าสวยที่ซู้ดเพราะพ่อจ๋าทำข้าวอร่อยที่ซู้ด”
“เกี่ยวกันมั้ย” พฤษภาอมยิ้มแก้มปริ จูงมือลูกตั้งท่าจะวิ่งต่อ
มีเสียงดังบรึ้มแว่วมาจากในบ้านหลังโต สองพ่อลูกหยุดวิ่งหันมองหน้ากัน กลิ่นควันโขมงลอยมาจากหน้าต่างด้านใน ตามด้วยเสียงแผดปรอทแตกของผู้หญิงวัยดึก
“ป้าบอกคุณแล้วว่าห้ามเข้าครัวอีก! เละหมด! หมดกัน เตาเจ๊งแล้ว!”
พฤษภาหัวเราะเบาๆ น้องเมษขำก๊าก
“เห็นมั้ย..ยังไงพ่อจ๋าของหนูก็เก่งที่ซู้ด ถึงบ้านหลังนี้จะใหญ่ แต่เขาทำข้าวกินไม่ได้เรื่องแหงเลย” เด็กชายว่าเจื้อยแจ้ว
“ไม่เอาครับ..เราไม่นินทาคนอื่นกันเนาะ” เขาสอน บิดจมูกเล็กด้วยความเอ็นดู “พ่อจ๋าเก่งอยู่แล้ว ไม่ต้องเทียบกับใคร หุๆ”
เด็กชายเมษากระโดดตุบลงจากรถลุงโชค พ่อพฤษภ์มาส่งถึงหน้ารั้วโรงเรียนให้แน่ใจว่าลูกชายสุดรักสุดหวงคนเดียวถึงมือครูแหม่ม
“บ๊ายบายพ่อจ๋า” มือเล็กโบกอยู่ไหวๆ
“จุ๊บลุงก่อนเร็ว” โชคชัยจอดรถค้างไว้แต่ยังไม่วายลงมาอ้อนหลาน
เมษาเขย่งสุดฝีเท้า ยื่นหน้าไปหอมแก้มคุณลุงตัวโต
“หอมพ่อบ้างซี” กุ๊กพฤษภ์พาลน้อยใจเอา เจ้าตัวน้อยเลยยิ้มแก้มปริแล้วหอมฟอดเข้าให้อีกคน
“ขี้อ้อนจังเลยนะคะ” ครูแหม่มยืนอมยิ้ม
พฤษภาขยี้หัวลูกชาย “น้องเมษติดพ่อน่ะครับ”
“เปล่าค่ะ” เธอหัวเราะ “หมายถึงคุณพ่อกับคุณลุงเนี่ย ขี้อ้อนจังเลย”
โชคชัยหัวเราะก๊าก พฤษภาก็ได้แต่หน้าแดงเรื่อ
“เป็นครอบครัวที่น่ารักมากค่ะ เหมือนพ่อแม่ลูกเดี๊ยะ” ครูสาวแซว
คุณโชคนิ่งอึ้ง รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาได้ชอบกล ตั้งแต่ตอนน้องเมษจูบเขาทีแล้วไปส่งจูบให้น้องเขยเขาอีกทีแล้ว
..พ่อแม่ลูกงั้นเหรอ..
น้องเมษทำจมูกฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นคุ้นเคย มือบางจับกระเป๋าเป้เต่าไมกี้ขึ้นหลังแล้วเบียดตัวคุณครูออกมายืนหน้ารถ
“ไปไหนครับน้องเมษ”
เมอร์ซีเดสสีดำวาววับแล่นเข้ามาจอดเทียบข้างวีออสคันกะจิ๋ว เมษาฉีกยิ้มกว้างเมื่อหน้าต่างรถเลื่อนลงแล้วเห็นลูกตาสีฟ้ากลมป๊องหลุบมอง
“จอชชี่”
“เมซซี่” เสียงเล็กเรียกหา
พฤษภาเลิกคิ้ว อะไรคือ จอชชี่กับเมซซี่?
“ไฮ กุ๊กเมย์..”
คนตัวเล็กเหลือบมองผ่านกระจกติดฟิล์มแล้วทอดถอนใจ
..ตัวพ่อมันนี่เอง..
เฟรดเพิ่งมาส่งลูกชายที่โรงเรียน ช้าเล็กน้อยเพราะป้าสาวต้องเสียเวลาทำกับข้าว ปกติอาศัยทำตอนเย็นแล้วอุ่นกินตอนเช้า แต่วันนี้อุ่นไม่ได้เพราะเมื่อวานเขาดันทำไมโครเวฟพังโดยถาวร เสร่อจะเป็นกุ๊ก อยากทำแกงจืดเลยเอาชามแก้วกุ๊นขอบทองใส่น้ำใส่ผักปิดฝาแน่นสนิทไปอุ่นด้วยไฟร้อนจัด ไอ้ตัวทองที่ใช้เคลือบมันเลยปะทุไฟแว้บตามด้วยแก้วระเบิดแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ทั้งฟักทั้งหัวไชเท้ากระเด็นเละเต็มเตาเล่นเอาวุ่นวายกันยกใหญ่
..ป้าสาวเลยเขียนด้วยเมจิกตัวเบ้อเริ่ม..
..‘ห้ามพ่อลูกโอ คอนเนอร์เข้าครัวอย่างเด็ดขาด!’..
“ผมชื่อพฤษภ์ ย่อมาจากพฤษภา” เจ้าของชื่อถลึงตาใส่
“แล้วมันใช่ May มั้ยล่ะ” เฟรดยิ้ม แอบลุแก่โทษที่เมื่อวานนึกค่อนขอดฝ่ายตรงข้ามในใจว่าเป็นกุ๊กเพี้ยน เที่ยวมาเข้าฝันชาวบ้านแล้วเอาปลาเค็มยัดปากกัน แต่ยังไงซะ ถึงกุ๊กเมย์จะเพี้ยนแค่ไหนก็คงไม่บ้าเท่าเขาที่ระเบิดไมโครเวฟตัวเองไปสองรอบแล้ว
..เอาเป็นว่าเรื่องทำอาหารให้ลูก เขาไม่ขอแข่งด้วยก็ได้..
“โว้ย..” พฤษภาขยี้หัวตัวเอง เซ็งมัน ไม่อยากคุยด้วย
“ก็ผมออกเสียงรอ เรือไม่ชัดนี่นา” เฟรดแกล้งว่า “คำควบก็พูดไม่เป็น”
โจชัวร์หันมามอง
..ทีเมื่อวานแด๊ดยังพูดลูกรอกกับลูกกรอกชัดอยู่เลย..
โชคชัยขยับเข้ามาสมทบ ทักทายคนในรถไปด้วยรอยยิ้ม “มาส่งน้องจอชเองทุกวันเลยเหรอครับคุณเฟรด”
“มีลูกคนเดียวนี่ครับ” เฟรดขยี้หัวโจชัวร์กู๊ดบอย “สวัสดีคุณโชครึยัง”
จอชเปิดประตูรถลงมายืนข้างเมษา กระพุ่มมือไหว้แล้วยังย่อเข่าเสียติดดิน ครูแหม่มปล่อยก๊าก ต้องมาสอนว่าย่อแบบนั้นใช้สำหรับผู้หญิง
“เป็นเด็กดีนะจอช ตอนเย็นแด๊ดจะมารับ” เฟรดชะโงกหน้าบอก
พฤษภาเหลือบมองว่าที่นายจ้าง ฝ่ายนั้นยิ้มรื่น อวดประกายตาสีฟ้าสด “จะไปทำงานแล้วเหรอคุณ ไม่สนใจแวะไปกินอะไรที่ร้านก่อนเหรอ”
ร่างสูงชะงัก เลิกคิ้วอย่างนึกแปลกใจ “ชวนจริง?”
“ชวนจริงๆ เดี๋ยวจะปรุงสลอดให้ อร่อยนะจะบอก” พฤษภ์ลอบขำ
“สลอด?” คำนี้ไม่อยู่ในสารบบของพ่อหนุ่มฝรั่ง ไว้ไปค้นในกูเกิลเอา
คุณโชคตบไหล่เล็กเบาๆ “อย่าแกล้งเขาสิพฤษภ์”
“ก็มันหมั่นไส้นี่” กุ๊กตัวเล็กหันไปทำหน้าบู้ใส่พี่เมีย
เฟรดลอบมองปฏิกิริยาของ ‘นายจ้าง’ กับ ‘ลูกจ้าง’ ยิ่งสายตาที่คุณโชคชัยมองพ่อครัวของตัวเองนั่น ทั้งอ่อนโยนทั้งห่วงใย ใครๆก็รู้ว่ามันเกินเลย
..เชื่อตายล่ะ..
“เอาเป็นว่าตอนเที่ยงจะไปหานะ..กุ๊กเมย์” เขาหลิ่วตาอย่างหยอกเย้าก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับฉิวออกไป ทิ้งไว้แต่กลุ่มควันจางๆ
“โว้ย! บอกว่าชื่อพฤษภ์ ชื่อพฤษภ์ คุยกับมันแล้วประสาทแดก” พฤษภาได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน มีพี่โชคคอยปลอบให้หายหัวเสียอย่างขันๆ
โจชัวร์ยืนโบกมือบ๊ายบายแด๊ดดี้ น้องเมษขยับเข้ามาจูงมือไว้แน่น
“เอาล่ะเด็กๆ เข้าห้องกันเถอะค่ะ” ครูแหม่มจูงพวกตัวน้อยเป็นขบวน
“อ๊ะ! น้องเมษ แล้วเดี๋ยวพ่อจ๋าจะมารับนะครับ” พฤษภาแทบปีนรั้วบอกลูกชาย ความน้อยใจยิ่งแล่นปรี๊ดเพราะลูกวิ่งเข้าห้องไม่ได้หันมามองเลย
“เอาน่า..” โชคขำหึๆ ตบไหล่เล็กชวนไปขึ้นรถ “เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว พฤษภ์นี่ขี้อ้อนลูกอย่างครูแหม่มว่าจริงด้วย”
“โธ่..ทีพี่โชคยังทั้งรักทั้งห่วงหลานเหมือนเป็นลูกตัวเองเลย” คนตัวเล็กเบะปากใส่ เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งคู่คนขับ
“พฤษภ์ก็ยกตาเมษให้เป็นลูกพี่อีกคนสิ รับมรดกไปเลยแหงมๆ”
“เรื่องอะไร” น้องเขยเชิดหน้า “แต่มรดกพี่โชค ผมก็อยากได้นะ ฮ่ะๆ”
“ไอ้ขี้งก” เขาเผลอยื่นมือหมายจะหยิกแก้มใสๆของคนพูด ดีแต่พฤษภ์มัวแต่มองป้ายร้านอาหารข้างทางแล้วตัวเขาก็ดันได้สติก่อนจนต้องรีบหดแขนกลับไปเหมือนเดิม
..เอาแล้วไหมล่ะ..
“คนละครึ่งทางมั้ย น้องเมษเป็นลูกผมแล้วก็เป็นลูกพี่โชคด้วยไง เป็นลูกของเราก็พอแล้ว เนอะ” พฤษภาหัวเราะสดใส
โชคกะพริบตาปริบ เสียงในอกซ้ายเต้นตึกตัก
..ลูกของเรา..
..ลูก..ของ..‘เรา’..
“ทีนี้ก็เตรียมเขียนพินัยกรรมด้วยนะคุณพ่อโชค มรดกต้องให้ลูกเมษหมดนะ ก๊ากกก”
คนฟังหัวเราะในลำคอ
..ถ้าไม่มีประโยคหลังจะดีมากเลย..
......
ชั่วโมงเรียนของเหล่าตัวซนเริ่มด้วยการท่องกอ ไก่ถึงฮอ นกฮูก พอคัดลายมือกันคนละสองหน้ากระดาษแล้ว ครูแหม่มก็เริ่มให้งานปั้นดินน้ำมัน
มีเสียงเคาะประตูหน้าห้องเรียน ครูอนุบาลอีกคนโผล่หน้าเข้ามาหาพลางยิ้มกว้าง “ครูแหม่มคะ โทรศัพท์ค่ะ ที่ห้องผอ.”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวตามไป” ครูคนสวยหันมากำชับเด็กๆ “ปั้นดินน้ำมันไปนะคะทุกคน อยากปั้นรูปไหนก็ตามใจ เดี๋ยวครูจะกลับมา ให้ทุกคนเตรียมตัวพรีเซ้นท์ว่าตัวเองปั้นอะไร เสร็จแล้วจะมีรางวัลให้ทุกคนเลย”
เด็กๆทั้งหลายพยักหน้าหงึก ต่างล้อมวงจับกลุ่ม
“เมษปั้นอะไร” เด็กชายคนหนึ่งเอียงคอมองเพื่อนตัวเล็กที่สุดของห้อง
เมษายิ้มกริ่ม คนอื่นมัวแต่คุยกัน เล่นกัน นั่งนวดดินน้ำมันจนนิ้วเป็นสีๆ แต่เด็กชายเมษาได้ปุ๊บก็ลงมือทำปั๊บจนทุกคนต่างทึ่ง
“นี่น่องไก่” ร่างเล็กว่าเจื้อยแจ้ว ทุบดินให้กลมแล้วเอาไม้จิ้มฟันจิ้มเป็นรูพรุนบนส่วนเนื้อ ฉีกดินสีขาวมาปั้นเป็นแท่ง ติดเข้าไปตรงน่องสีเหลือง
“ว้าว..” ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียว
โจชัวร์เมียงมอง เด็กชายเพิ่งเข้ามาเรียนหลังเพื่อนเพราะแด๊ดดี้ลืมเวลารับสมัครเข้าอนุบาล ตอนนี้เลยยังไม่รู้จักใครมากนักนอกจากเมษา
“นี่..พิซซ่า!” เจ้าตัวน้อยนวดดินเป็นก้อนกลมแล้วทุบปึงปังจนมันแผ่ออก เลียนแบบคนขายโรตีที่ไปยืนมองเป็นนานสองนานด้วยการสะบัดดินแปะๆกับโต๊ะ มันขยายเป็นวงใหญ่ เสร็จแล้วเจ้าหนูถึงฉีกดินสีอื่นโรยหน้า
“ส่วนนี่..แฮมเบอร์เกอร์!” เมษาทุบดินต่างสีกัน ทั้งสีเขียวแทนผัก สีเหลืองแทนชีส แล้วก็สีน้ำตาลแทนเนื้อ เอามาโปะซ้อนเป็นแถบแล้วเอาดินสีเนื้อทับบนหนุนล่างเหมือนที่เห็นพ่อทำ “เย้! เบอร์เกอร์พ่อจ๋า”
“เก่งจังเลย!” ทุกคนพร้อมใจกับปรบมือ
เมษายืดอกผึ่งผาย ลุกขึ้นยืนตัวตรงแหน่ว “พ่อจ๋าเป็นคนที่ทำอาหารเก่งที่ซู้ด อร่อยที่ซู้ด สุดยอดของสุดยอดที่ซู้ด”
“ไม่เห็นสวยเลย” เด็กตัวใหญ่บึ้ก ชื่อเบิ้ม เดินอาดๆเข้ามามอง
ร่างเล็กตวัดตามองฉับ “ไม่สวยก็ทำให้สวยกว่าสิ!”
เบิ้มผงะ ทุกคนส่งเสียงเชียร์เย้วๆให้สู้กันด้วยดินน้ำมัน “ชิ!”
“เอามั้ยล่ะ เมษจะปั้นไอติมกะทิใส่ขนุนใส่ลูกชิด แล้วก็ทำบัวลอยเผือก สาคูมะพร้าวอ่อน ข้าวเหนียวมะม่วง ข้าวเหนียวดำน้ำกะทิใส่แตงไทย แล้วก็ข้าวเหนียวทุเรียนอร่อยหยั่งงี้!” เสียงเล็กแว้ดใส่ ในหัวมีแต่เมนูปลิวว่อน
เด็กบางคนสูดน้ำลายดังซู้ด
“ไม่เอา! ไม่ชอบ” เบิ้มสะบัดหน้าพรืด เดินไปมุมอื่นแทน
จอชแก้มแดง แอบมองเพื่อนเมษด้วยสายตาชื่นชมเมื่อพี่เบิ้มของห้องยอมแพ้เมษาราบคาบ มือเล็กนวดแป้งแล้วปั้นออกมาเป็นก้อนกลมสีเขียวอื๋อ
“จอชชี่ทำอะไรอ่ะ” หัวโจกของชั้นอนุบาล 1/2 หันกลับมาเล่นงานเด็กใหม่แทน เจ้าหนูตัวยักษ์ฉวยก้อนดินน้ำมันสีเขียวไปจากมือ
เมษาขมวดคิ้วแทบชนกัน เด็กชายไม่ชอบพี่เบิ้มเลย
“นี่มันตัวอะไรเนี่ย” เบิ้มมองดินสีเขียวบูดๆเบี้ยวๆ มีสายคาดสีส้มตรงติ่งเล็กๆ ซ้ำยังมีอีกสี่ติ่งยื่นออกมาจากก้อนใหญ่ เด็กชายแผดเสียงหัวเราะก๊าก สงสัยหัวเราะมากไปหน่อยเลยสำลักน้ำลายไอค่อกแค่ก
โจชัวร์ก้มหน้างุด มือรีดดินสีเหลืองเป็นทรงกระบอก
“เฮ้ย! พวกเราดูนี่สิ เด็กฝรั่งทำเกินล่ะ ฮ่าๆๆ” พี่เบิ้มเอานิ้วพันผมสีทองอร่ามเป็นการหยอกเย้า
โจชัวร์หันมองตาเขียวปั๊ด “เอาของจอชมานี่นะ!”
“ไม่ให้ แบร่” พ่อตัวยักษ์ชูก้อนสีเขียวอวด “ดูสิๆ น่าเกลียดจังเลย”
เมษากระโดดขึ้นยืนบนโต๊ะ เท้าเอวกางขาจังก้า “คืนจอชเดี๋ยวนี้!”
เบิ้มเบะปาก “ไม่คืน! จะทำไมเรา”
“เอาคืนจอชมานะ!” โจชัวร์แผดเสียง นัยน์ตาสีฟ้าสว่างแดงก่ำ “จอชปั้นไมกี้ ไมกี้ให้เมษ เอาไมกี้ ไมกี้ของจอชคืนมา จอชยังไม่ได้ใส่กระบองเลย!”
เมษาอ้าปากค้าง หันมองเพื่อนใหม่ “จอชปั้นไมกี้ให้เมษเหรอ”
โจชัวร์พยักหน้าหงึก “งื้อ..ให้เมษ”
เบิ้มควันออกหู ทุกคนจงใจมองเมินเขา พอจอชเข้ามาแย่ง ความที่สูงกว่าเลยชูตุ๊กตาเต่าหน้าตาตลกขึ้นเหนือหัว สงสัยออกแรงมากไปหน่อย ฝ่ามืออวบเลยบีบเต่าไมกี้เสียคอหลุดกระเด็น
โจชัวร์เบิกตากว้างก่อนจะแผดเสียงร้องไห้จ้า “ไมกี้ของจอชกับเมษ!”
“ฮึ่ม..” เมษารู้สึกเหมือนภูเขาไฟระเบิด ชี้หน้าพี่เบิ้ม “เรามาดวลกัน!”
เบิ้มตกใจ ทำหน้าเลิ่กลั่กพูดไม่ออก
“เที่ยงนี้มากินนมแข่งกัน! ใครกินเยอะกว่าชนะ!”
ชั่วโมงปั้นดินน้ำมันต้องสลายโต๋เมื่อมีเด็กวิ่งจี๋ไปตามครูแหม่ม ครูคนสวยต้องปลอบใจโจชัวร์จนหยุดร้องไห้ แล้วก็ให้เมษากับเบิ้มจับมือกันเพื่อความสามัคคี ดูเหมือนทั้งคู่จะมองหน้ากันได้แล้ว แต่คล้ายกับว่าศึกกินนมยังไม่หยุด ดังนั้น พอพักเที่ยง เบิ้มจึงถูกเพื่อนๆดึงตัวไปหาเจ้าพ่อเมษที่นั่งเต๊ะจุ๊ยอยู่ตรงชิงช้าข้างรั้วโรงเรียน มีเด็กอีกหลายคนพร้อมใจกันสละนมกล่อง ของว่างมื้อกลางวันเพื่อจะได้ดูเพื่อนสองคนดวลกันเป็นขวัญตา
โจชัวร์ยืนอยู่ข้างๆเมษา เด็กชายสะกิดเพื่อนยิกๆเพราะกลัวเพื่อนจะแพ้ ตอนนี้โจชัวร์ออกฤทธิ์ออกเดชไม่ถนัดนักเพราะไม่มีแด๊ดดี้อยู่ด้วย เด็กชายจะหาเรื่องในกรณีเดียว คือเมื่อมีสาวอื่นมายุ่งกับแด๊ดเท่านั้น
แต่กับน้องเมษ จะอาละวาดถนัดหน่อยเพราะพ่อจ๋าไม่อยู่คุม แล้วถึงถูกลงโทษไป ครูแหม่มก็ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับข้าวเย็นของน้องเมษอยู่แล้ว
..เรียกว่าเก็บกดประมาณนั้น..
“กินเลย กินเลย” พวกเพื่อนๆส่งเสียงเชียร์
เบิ้มกลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง จำใจคว้านมกล่องมาเจาะดูด เมษายิ้มเชิด ดูดจ๊วบเดียวหมดกล่องพร้อมกันกับเบิ้ม
กล่องที่สองเริ่มในทันที เมษาดื่มจ๊วบๆ สบายมากเมื่อเทียบกับนมเป็นแกลลอนของพ่อจ๋า แต่ฝ่ายเบิ้มเริ่มทำหน้าผะอืดผะอม
กล่องที่สามตามมาหลังจากนั้น เบิ้มลงไปนั่งกับพื้น เรอดังเอิ้ก แต่ยังจำใจดูดต่อ เมษาค่อยๆดูดช้าลงแล้วทำหน้าปุเลี่ยนเหมือนจะตาย
เบิ้มแซงไปก่อนในกล่องที่สี่ เด็กชายหยุดชะงักตอนดื่มไปครึ่งกล่อง ทำหน้าคลื่นไส้จนต้องให้เพื่อนเข้ามาลูบหลัง
เมษาฉวยโอกาสลุกขึ้นยืนแล้วดูดจ๊วบเดียวหมดกล่องสาม คว้ากล่องสี่มาดูดต่อแล้วเจาะกล่องที่ห้า เบิ้มไม่ยอมแพ้ ดูดพรวดจนกล่องที่สี่ฟีบ
ทันใดนั้นพี่ใหญ่ของอนุบาล 1/2 ก็หยุดชะงัก ตัวสั่นเทิ้ม
“โอ้กกกกกกก!”
“ยี้!”
“ครูคร้าบ! เบิ้มอ้วกแตก!”
เมษายิ้มน้อยๆ นั่งกระดิกเท้าดูดกล่องที่ห้าจนหมด ครูแหม่มวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา เจอซากนมกล่องกองเป็นแนวก็ได้แต่มึนงง
เบิ้มร้องไห้เสียงดังลั่น ทั้งตกใจ ทั้งอาย ทั้งขวัญเสียแล้วก็เลอะอ้วกไปทั้งตัวเลยด้วย “แง้..เมษแกล้งผม..เมษแกล้งผม”
เมษาหน้าบึ้ง กระโดดตุบลงจากชิงช้า
“น้องเมษทำอะไรเพื่อนคะ” ครูแหม่มเลิ่กลั่ก ลูกชายผู้อำนวยการฝ่ายประถมร้องไห้เพราะถูกเพื่อนแกล้ง มีหวังเป็นเรื่องยาว
“เมษเปล่าแกล้ง” เพื่อนทุกคนออกรับแทน เป็นพยานกันทั้งกลุ่ม “เมษกับเบิ้มแข่งกินนมกันฮะคุณครู เบิ้มกินไม่ไหวแล้วอ้วกแล้วก็ร้องไห้เอง”
ครูแหม่มถอนใจเฮือก ปลอบโยนเด็กชายตัวโตแต่ขี้ใจน้อยแล้วประคองไปล้างคราบอาเจียนที่มีแต่กลิ่นนมฟุ้ง
เบิ้มยังไม่วายหันมามองศัตรูคู่อาฆาต เมษาเดินวนแถวนั้น คว้ากิ่งไม้มากำใหญ่ ดวงตาสีอ่อนวาววับเหมือนอย่างตุ๊กตาชัคกี้ที่นั่งดูกับพ่อจ๋า
มือนุ่มนิ่มหักกิ่งแห้งดังกร๊อบ เศษไม้สามสี่อันร่วงกราวลงมาทั้งแถบ เบิ้มสะดุ้งเฮือก แผดเสียงร้องไห้ต่อจนครูต้องรีบพาไปปลอบ
โจชัวร์เลียบเคียงเข้ามาหา ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เมษเก่งจังเลย”
“ใช่ๆ เมษเก่งที่ซู้ด ฮูเร่!” เด็กๆพร้อมใจกันปรบมือ เมษาลำพองใหญ่
จอชยืนกระบิดกระบวน สุดท้ายก็ยื่นนินจาเต่าไมกี้เสริมหัวใหม่ให้เพื่อนตัวน้อย “ของเมษล่ะ อิอิ”
เมษามองหน้าโจชัวร์อย่างดีใจ แขนเล็กคว้าคนตัวสูงกว่าเข้ามากอดหมับ ยื่นปากไปหอมแก้มฟอด “รางวัล”
โจชัวร์น้อยหน้าแดงก่ำ “เย็นนี้จอชจะให้แด๊ดเลี้ยงไอติมเมษนะ”
“จริงเหรอ!” เมษาตาลุกวาว
“อื้อ..จริง เพราะว่า..” โจชัวร์ยิ้มเขิน “จอชชอบเมษ”
“เย้!” เมษากระโดดตุบๆ “เราก็ชอบจอช เพราะว่าจอชจะเลี้ยงไอติม”
โจชัวร์อ้าปากค้าง
สิ่งสำคัญของน้องเมษคือ ‘ของกิน’ ดังนั้น ตราบใดที่จอชยัง ‘เป็นของกิน’ ให้เมษาไม่ได้ แห้วกระป๋องนับพันจะรออยู่ในภายภาคหน้า
..ละเหี่ยใจ..
กร๊าซซซ
อู้ๆๆๆ แล้วมันก็ยังไม่ถึงตอน ปัม ปาดัม ด๊าด้วย
อีกซักตอนล่ะน่า
ตอนหน้าพ่อๆเค้าจะไปกินไอติมถ้วยกัน ตอนถัดไปค่อยกิน 'ไอติมแท่ง' อิอิ (นี่มันเรทใสๆนะ เรทใสๆ
)
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 833132 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก