'พรหมลิขิตบันดาลชักพา'
โชคชัยยืนนิ่งอยู่ครู่ถึงได้ยิ้มร่าออกมา “คุณพ่อ..น้องจอชใช่มั้ยครับ”
เฟรดลุกขึ้นยืน ยอมรับว่าประหลาดใจในความบังเอิญ นึกย้อนไปถึงกลิ่นเครื่องเทศบนตัว ‘เตี้ยๆ’ นั่น เขาพอจะคาดเดาได้ว่าเจ้าคนตัวเล็กแต่หมัดหนักน่าจะป้วนเปี้ยนอยู่ในครั่วนั่นล่ะ
“สวัสดีครับ” เขายื่นมือไปทักทาย สายตาเผลอซอกซอนหาเจ้าของวลี ‘กุ๊กพฤษภ์ เล็กๆไม่ ใหญ่ๆเอา’
“วันนั้นผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อ โชคชัย เป็นเจ้าของที่นี่ครับ” คุณโชคยิ้มเผล่ “ดีใจจริงๆที่เจอกันอีกครั้ง เรื่องวันนั้น..เอ่อ..”
เฟรดพอเข้าใจหน้าตากระอักกระอ่วนของอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็พูดจาไม่ดี ต้องขอโทษด้วย แล้ว..คนตัวแค่นี้..” เขาลดระดับมือลงต่ำ
โชคร้องอ๋อ พยักพเยิดไปทางครัว “หมายถึงพฤษภ์เหรอครับ เขาเป็นพ่อครัวมือหนึ่งของร้านผมเลย ถ้าไม่มีเขาผมแย่แน่”
หนุ่มต่างชาติเลิกคิ้ว พ่อครัว? เจ้าของร้าน? ดูสนิทกันอย่างกับพี่น้อง
“ได้สั่งอะไรรึยังครับ” โชคผายมือให้นั่ง ตัวเองเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ผมสั่งผัดไท วันนี้ลูกชายอยากกิน” เขายิ้ม “ขอโทษด้วยที่มาก่อนร้านเปิด แต่ผมกินที่นี่ประจำ ฝากลูกน้องมาซื้อ เพิ่งจะเคยเข้าร้านจริงๆวันนี้” เขาเหลียวมองรอบตัว ชะงักที่ประตูห้องครัวไปหน่อย “ร้านคุณสวยมาก”
โชคชัยยืดอกรับอย่างภูมิใจ “สมบัติเก่าน่ะครับ พ่อผมยกให้”
ห้องอาหารนี้เป็นเรือนไทยหลังเก่า ยาวสองหลังติดมีชานเชื่อมถึงกัน ข้างล่างยกใต้ถุนสูง เขาปรับเป็นโต๊ะอาหารแวดล้อมไปด้วยซุ้มกระดังงากับพุ่มมะลิ มีแซมโมกและนมแมวประปราย ด้านบนแบ่งเป็นเฉลียงรับลมกับห้องจัดเลี้ยงกรุกระจกทำห้องแอร์แต่ส่วนมากลูกค้าชอบนั่งรับกลิ่นหอมของดอกไม้ไทยมากกว่า ตรงลานสนามหญ้าบริการดินเนอร์ในมุมส่วนตัวท่ามกลางแสงไต้ที่ปักไว้ลานตา ในบางคืนเขาจะจัดดนตรีไทยเคล้าไปกับลมยามดึก
ช่วงหลังสิ่งแวดล้อมรอบนอกเริ่มเปลี่ยนเป็นตึกรามบ้านช่องใช้ปูนฉาบ อาคารสูงเริ่มประดับกระจกแทนซีเมนต์ แต่มรดกเก่าแก่ของเขายังคงอยู่ คนที่ยังรักในความเป็นไทยถึงได้เลือกมธุปายาสแทนร้านอาหารผนังปูนทั่วไป
เฟรดชมจากใจจริง เขานั่งอยู่ครู่ถึงมีพนักงานสาวเดินมาเสิร์ฟมะพร้าวน้ำหอม ข้างหลอดแซมกล้วยไม้ดูน่ารักน่าชัง..แต่เขาไม่ได้สั่ง?
“บริการของร้านครับ” โชคชัยยิ้มกว้าง เหลือบเห็นเด็กๆสองคนชะโงกหน้าดูบ่อปลาคาร์ฟในร้านกันอยู่ ชี้ไม้ชี้มือเหมือนไม่เคยเจอ “น้องเมษ..”
เมษาหันขวับ ยิ้มอวดฟันน้ำนมจนตายิบหยี
“พาเพื่อนมานี่เร็ว มาสวัสดีคุณพ่อน้องจอชก่อน”
น้องเมษตะเบ๊ะรับ โจชัวร์จะเดินนำแต่คนพี่ที่มีขนุนเยอะกว่าดึงคอเสื้อไว้ “จอชต้องเดินตามหลัง พ่อจ๋าบอกว่าเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด”
โจชัวร์เลิกคิ้ว ชี้ที่หลักกิโลเดินได้ “เมษเป็นผู้ใหญ่ตรงไหน”
“ตรงนี้!” น้องเมษแอ่นพุงให้ดู กางขาเสียกว้าง
เด็กอีกคนทำหน้าสงสัย
“จอชไม่รู้หรอก เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว” เมษาว่าเสียงแหลม
โจชัวร์เบะปาก เดินตาม ‘พี่ชายรวยขนุน’ อย่างเชื่อฟัง
ลุงโชคอุ้มหลานขึ้นมานั่งตัก ฝ่ายโจชัวร์ปีนขึ้นไปนั่งตรงเก้าอี้ด้านข้างแด๊ด ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าได้สวยกว่าเด็กไทยอย่างเมษาเสียอีก
เด็กเสิร์ฟยกจานกระเบื้องขอบทองใส่ถาดมาสองจาน กลิ่นหอมกรุ่นของผัดไทร้อนๆอบอวล ใบตองที่พับเป็นกระทงช่วยอบเส้นจันทน์จนหอมฉุย ช่อกล้วยไม้สีม่วงวางข้างเครื่องเคียงอย่างถั่วงอกดิบ ใบกุยช่ายและถั่วลิสงบด
“ว้าว..” โจชัวร์ตาโต ดึงใบตองหอมออกเจอแผ่นไข่บางๆห่อเส้นผัดไทเหนียวนุ่มไว้อีกชั้น
“ผัดไทของกุ๊กพฤษภ์ไม่ต้องปรุงก็อร่อยนะครับ ลองชิมดูก่อนก็ได้” เจ้าของร้านภูมิใจนำเสนอด้วยความเชื่อมั่นในฝีมือ
เฟรดแอบทึ่ง เขาม้วนเส้นร้อนๆเข้าปาก หอมทั้งกลิ่นกระเทียมเจียว หวานด้วยรสมันกุ้งและไข่สด เค็มกลมกล่อมจากไชโป๊ว ทั้งเปรี้ยวเผ็ดได้พอดีจนไม่ต้องปรุงเพิ่มอีก
“หัวกุ้งกินได้ด้วย” โจชัวร์เคี้ยวกรุบๆ หัวกุ้งติดมันเลาะเปลือกแข็งออกเหลือแต่เนื้อกับเปลือกอ่อนชุบแป้งทอดกับไข่จนเหลืองนวล กินเข้าไปแล้วหวานมันกุ้ง ทั้งยังกรอบจนกินได้หมดทุกส่วนกระทั่งหางสีแดงที่ประดับเนื้อมา
เมษาน้ำลายหกจนลุงโชคต้องเอาแขนเสื้อเช็ดให้ “ผัดไทพ่อจ๋า”
โจชัวร์แทบจะยืนบนเก้าอี้สูดเส้นจันทน์ยาวเฟื้อยแล้ว มันนุ่มแล้วก็หอมจนดูดซร้วบเพลินเสียลืมกัดเส้นเลย
“อร่อยมาก..” เฟรดชมเปาะ ไม่น่าเชื่อว่ากุ๊กพฤษภ์จะฝีมือเฉียบขาดจนเขาคาดไม่ถึง “ผมไม่เคยกินผัดไทที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อน”
ผัดไทเส้นจันทน์กุ้งสด เขากินมาหลายที่แล้ว แต่ที่นี่จะแปลกตรงเน้นความหอมของอาหาร กระทั่งกลืนแล้วยังอบอวลอยู่ในปาก ให้รสชาติแตกต่างเปรี้ยวหวานมันเค็มตัดกันด้วยของสด ไม่ใช่เครื่องปรุงรสสำเร็จรูป วัตถุดิบทุกอย่างได้คุณภาพ ใช้ของดีขึ้นชื่อสมราคา ตกแต่งสวยงามแล้วยังรู้จักใช้ใบไม้และเครื่องเทศแต่ละประเภทเพิ่มความหอมจนติดจมูก หัดเพิ่มลูกเล่นพิเศษ ขนาดกุ้งตัวใหญ่อย่างนั้นยังกินได้ทุกส่วนไม่ต้องคายทิ้งเลย
“ขอบคุณครับ” โชคยิ้มรับ “อยากรับอะไรเพิ่มมั้ย”
“ที่นี่มีอะไรขึ้นชื่อ” เฟรดเริ่มสนใจอย่างจริงจัง เขาว่ากินที่ห้องทำงานก็อร่อยคงที่แล้ว กินที่นี่แบบออกจากเตาร้อนๆยิ่งอร่อยกว่าหลายเท่าตัว
“ทุกอย่าง”
“ทุกอย่าง?” เฟรดเหลือบมองโจชัวร์ที่ก้มลงเลียจานแผล็บ ลูกใครไม่รู้ กินไวอย่างกับเสือหิว “ผมสนใจ..พอดีอยากจัดเลี้ยงพนักงานในบริษัท”
โชคชัยนิ่งอึ้งเมื่อรับนามบัตรไปดู “ภาษยวัตงั้นเหรอครับ”
เฟรดยิ้มให้ “ได้ใช่มั้ย จัดงานในโรงแรม เลี้ยงขอบคุณพนักงานในสำนักงานใหญ่ คงประมาณสามร้อยคน”
“แต่ภาษยวัตก็ทำกิจการโรงแรม มาใช้บริการห้องอาหารพื้นๆของผมจะกลายเป็นดูไม่ดีไปรึเปล่า” โชคมึนงง
“ผมไม่เถียงข้อนี้นะ แต่ที่โรงแรมเน้นอาหารต่างชาติ แล้วเอาเข้าจริง ผมพูดได้เต็มปากเลยว่ากุ๊กของคุณมีฝีมือกว่าเชฟห้องอาหารไทยของเราอีก”
โชคชัยลังเล พฤษภ์เป็นแรงหลักอยู่คนเดียว ไม่แน่ใจว่าจะตกลงหรือเปล่า “ผมเรียกพฤษภ์มาคุยเองดีมั้ยครับ เรื่องนี้คงต้องขึ้นกับเขาด้วย”
“อา..นั่นสินะ” เฟรดยิ้มมุมปาก “คนตัวเล็กอย่างนั้นจะทำไหวมั้ยนะ”
......
“ฮัด..ชิ้ว” พฤษภานั่งจามสามครั้งติดในห้องพักส่วนตัว “หวัดกินแล้วเรา” เขาเกาจมูกแดงเรื่อ วางปากกาที่กำลังจดเมนูอาหารใหม่ๆลง
มีเสียงเคาะประตูหน้าห้อง เจ้าตัวออกปากอนุญาต
“คุณโชคให้มาเชิญค่ะ” สาวน้อยนางหนึ่งเมียงมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คของอีกฝ่าย พักนี้พี่พฤษภ์ชอบดูเมนูอาหารฝรั่งเศส ไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่
“อืม..เดี๋ยวไปหา” พฤษภายิ้มรับ
“ด้านนอกนะคะ กำลังคุยกับแขกอยู่”
“เพื่อนพี่โชคเหรอ”
“น่าจะเป็นลูกค้ามากกว่าค่ะ เห็นว่าอยากจัดเลี้ยง”
“พวกค็อกเทลล่ะมั้ง” ชายหนุ่มพยักหน้ารับพลางปิดคอมพิวเตอร์ เขาวางแผนอยากจะไปเรียนทำอาหารต่อ แล้วก็อยากหัดทำขนมหวานเพิ่มอีกอย่าง ในอนาคต..ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเปิดคาเฟ่เล็กๆของตัวเอง ทำงานอยู่กับลูก ถ้าได้โลเกชั่นใกล้กับมธุปายาสหรืออยู่ในรั้วเดียวกันก็คงดี เพราะอย่างไรเสีย เขาก็ตีตัวออกห่างพี่โชคได้แค่ครึ่งๆกลางๆเท่านั้น เท่าที่กำลังฝึกพ่อครัวรุ่นน้องให้หัดทำอาหารแทนเขาบ้างก็น่าจะทำให้พี่โชคน้อยใจได้แล้ว
พฤษภาจัดเสื้อขาวของตัวเองให้เรียบร้อย เขาเป็นพวกสะอาดจัด อย่าคิดว่าขลุกในครัวแล้วจะทำให้ชุดมีแต่คราบน้ำมันหรือรอยเปื้อนกะปิ พวกผู้ชายซกมก สกปรก โสโครกนี่เขาเกลียดที่สุด
..ยิ่งผู้ชายที่ทำงานครัวไม่เป็น รอแต่จะให้ผู้หญิงจัดการ..
..ยิ่ง ‘โคตร’ เกลียด..
คนตัวเล็กเปิดประตูออกมานอกห้อง ผ้ากันเปื้อนสีขาวที่สวมติดตัวไม่ยอมถอดเวลาอยู่ในร้านเหมือนสัญลักษณ์ของเขาเอง พวกเด็กๆแซวว่า เวลามองหากุ๊กพฤษภ์ในฝูงชน คอยหาแต่แสงขาวโอโม่ก็พอ
“พฤษภ์..” โชคชัยยกมือเรียก “ทางนี้..”
พฤษภายิ้มกว้าง มองเห็นแผ่นหลังสูงใหญ่ของผู้ชายอีกคน ในความคิดของเขา ลูกค้าคือพระเจ้า ดังนั้น อาหารทุกจาน กุ๊กพฤษภ์ถึงซื่อสัตย์กับลูกค้าเสมอ แล้วยิ่งลูกค้าเอางานมาว่าจ้างถึงที่ ทำไมเขาจะไม่ดีใจเล่า
หนุ่มตัวโตในเชิ้ตทำงานหันมามอง ดวงตาสีฟ้าสว่างจ้องตรง
“เฮ้ย! มาทำไมวะ!” กุ๊กพฤษภ์(ผู้บูชาลูกค้า)ออกปากด่าลูกค้าในทันที
“พฤษภ์!” พี่โชคถึงกับผงะ เด็กๆหันขวับด้วยความสนเท่ห์
“พ่อจ๋าพูดไม่เพราะเลย” น้องเมษยกมือประท้วง เอามือตีปากแปะๆ “พ่อจ๋าบอกว่า ใครพูดไม่เพราะต้องตีปากตัวเอง”
พฤษภาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“เอ้า..ไม่ได้ยินเหรอคุณ ลูกบอกว่า พ่อจ๋าพูดไม่เพราะ ต้องเอามือตีปากพันครั้ง” เฟรดว่าจะญาติดี แต่เห็นท่าทางแล้วมันหมั่นไส้พิกล
คนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ (บวกเพิ่มไปเซนเดียวไม่ว่ากัน) ชักสีหน้าใส่ อ้าปากพะงาบทำนองว่า ‘ใครเป็นพ่อมึง’ แต่ที่หลุดจากปากมีแค่ “คุณมาทำไม”
โชคชัยยิ้มรับแทน “พฤษภ์ นี่คุณเฟรด คุณเฟรดครับ..นี่พฤษภา” เขาแนะนำตัวให้อย่างดี “แล้วก็น้องจอช ลูกชายเขา”
“อยากรู้จักตาย” กุ๊กพฤษภ์บ่นงึม ไอ้คำด่าที่ว่าเป็นพ่อไม่ได้เรื่องนี่ นึกทีไรแค้นใจทุกที “น้องจอช..” แต่พอหันหาอีกคน พ่อครัวหน้าบึ้งกลับยิ้มกว้าง
โจชัวร์ไหว้เรียบร้อยตามที่แด๊ดสอน
“ตรงนี้..” พฤษภายิ้มแหย ชี้ที่จมูกตัวเอง “หายรึยังครับ”
เด็กชายหัวเราะแหะ เกาท้ายทอยแก้เก้อ พอน้องเมษหันมอง ใบหูขาวๆก็ค่อยแดงเรื่อแล้วเปลี่ยนเป็นแดงแปร๊ด
“พ่อขอโทษแทนน้องเมษด้วยนะครับ” พฤษภาสลด ไม่รู้จะไถ่โทษวีธีไหนก็ได้แต่บอกให้เด็กเสิร์ฟขนของหวานปลอบใจมาให้เต็มโต๊ะ ทั้งสาคูมะพร้าวอ่อน บัวลอยเผือก แปะก๊วยนมสด เต้าทึงเย็น ตบท้ายด้วยไอศกรีมกะทิที่โปะลูกชิดและขนุนเต็มขั้น
เมษานั่งหน้ามุ่ย แต่พอโจชัวร์ผลักถ้วยขนมให้เลยยิ้มออกได้
“เราย้ายที่คุยกันดีมั้ย” โชคชัยเสนอ แค่นี้โต๊ะก็เต็มไปด้วยขนมแล้ว
เฟรดลุกขึ้นยืน เขาขยับเนคไทให้คลายลง ร่างสูงใหญ่เหลือบมองคนด้านข้างที่ตวัดหางตามอง
..หัวเลยไหล่มาหน่อยเดียวเอง..
พฤษภากลับมาหน้ามุ่ยเหมือนเดิม หันมองนาฬิกาได้เวลาร้านเปิด จะขอตัวไปทำงานแต่พี่โชคบอกให้ตามมาในห้องก่อน
“มีอะไรครับ” เขายืนกอดอก ตั้งการ์ดตัวเองเต็มที่ ลองด่ามาสิว่าเตี้ยอีก คราวนี้จะกระโดดเตะก้านคอให้ดิ้นเลย
“คุณเฟรดอยากจ้างพวกเราจัดงานเลี้ยง” พี่โชคยื่นนามบัตรให้ดู
พฤษภารับมาแล้วอดเบะปากไม่ได้ เขาส่งบัตรคืนเจ้าของร้านแล้วว่าเสียงเรียบ “จะจัดเลี้ยงที่โรงแรมแล้วไหงไม่เอาเชฟตัวเองทำ”
“พูดกับลูกค้าแบบนี้งั้นเหรอกุ๊ก” เสียงทุ้มต่ำว่าขัด
คนตัวเล็กตั้งท่าจะเถียงแต่เห็นท่าทางยิ้มแหยของพี่โชคแล้วต้องหุบปากฉับ ร้านนี้ก็ร้านพี่โชค จะให้ออกปากไล่เหมือนเป็นกิจการตัวเองไม่ได้
“คุณแน่ใจฝีมือผมแล้วเหรอ” พฤษภาเปลี่ยนเข็มแทน
“ถ้านับเวลาที่กินขี้มือกุ๊กมาเดือนกว่า..ผมว่าอร่อยนะ”
“พูดแบบนี้ต่อยกันเลยดีกว่ามั้ย” กุ๊กที่ว่าถลกแขนเสื้อ
โชคชัยเข้ามาห้ามกลางวง เขารู้ว่าคุณเฟรดก็แค่หยอกเล่น แต่เห็นว่าคงหยอกแรงไป เพราะพฤษภาเป็นพวกอารมณ์อ่อนไหวเหมือนไฟแก็สหมด
“โอเค..” เฟรดยกมือยอมแพ้ เขายิ้มโปรยเสน่ห์ตามแบบฉบับ “ขอโทษที่พูดไม่ดีด้วย แต่ผมชอบฝีมือคุณจริงๆนะ”
“เคยมาแล้วเหรอ ถ้าขาประจำตั้งเดือนกว่านี่ต้องเคยเห็นกันบ้างล่ะ”
ร่างสูงลูบปลายคางครุ่นคิด “ไม่เคยมาจริง แต่ให้เด็กโทรสั่งแล้วก็ส่งป้าอีกคนมารับ ผมกินมื้อเที่ยงของที่นี่ทุกวัน”
พฤษภาหุบปากฉับ
..หรือว่า..
“เมื่อวานวันศุกร์ คุณสั่งอะไร” ไม่อยากเสียหน้าถึงได้ถามเรื่อย แต่เขาจำได้ ป้าแม่บ้านคนนั้นมักฝอยไฟแล่บที่เคาน์เตอร์ประจำ เวลาออเดอร์มา เด็กๆมักพูด ‘นายฝรั่งสั่งว่า..’ ตามที่ป้าแกชอบอวดเจ้านาย
แล้วเมื่อวาน ‘นายฝรั่งสั่งว่า’ จะกินแกงเลียงกุ้งสดกับผัดยอดคะน้าหมูกรอบ ข้าวหอมมะลิร้อนๆถุงหนึ่ง
“แกงเลียงกุ้งสดกับผัดคะน้าหมูกรอบ” เฟรดว่าตามเมนูที่สั่งเลขาไว้ “แต่กินได้ไม่กี่คำหรอก ครูแหม่มโทรมาเรื่องจอช ผมเลยต้องรีบไปหา”
พฤษภาสะอึก หันมองพี่โชคอย่างขอความเห็น
“พี่ว่าพฤษภ์เจอแฟนพันธุ์แท้เข้าแล้วล่ะ”
..นี่มันเชียร์ออกนอกหน้าเลยนี่หว่า..
เฟรดยิ้มนุ่มนวล โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยพอไม่ให้คนตรงข้ามแหงนคอมองจนเมื่อยเกินไป “ผมสนใจฝีมือคุณ อยากจะจ้างจัดงานเลี้ยง เรื่องสถานที่ อุปกรณ์หรือลูกมือไม่ต้องห่วง ขอแค่เป็นคุณเท่านั้นที่ทำ” เขายืนยัน “ถ้าคุณรับปาก ผมให้ค่าฝีมือคุณสามหมื่นคูณระยะเวลาที่ต้องเตรียมงาน”
พฤษภาตาโต พอหันมองเจ้าของร้าน พี่โชคก็มีท่าทีอยากให้ตกปากรับคำเสียด้วย งานใหญ่เงินดีหาได้เยอะที่ไหน งานนี้สำเร็จบวกค่าแรงเสริมทิปงามๆ สงสัยเงินเก็บในบัญชีที่สะสมไว้เรียนทำอาหารฝรั่งเศสคงเพิ่มอีกเยอะ
..ลำพังเงินเดือนพ่อครัวก็แค่หลักพันเอง..
..ขนาดพี่โชคใจดีให้เพิ่ม ทำมาชาติเศษยังผ่อนได้แค่บ้าน..
“ทำไมทุ่มจัง” เขาเปรยๆ ใจจริงก็ลังเล เอียงวูบมาข้างแล้ว
“เลี้ยงฉลองให้พนักงานที่ถูกผมใช้งานหนักช่วงสองเดือนมานี้น่ะครับ อีกอย่าง..” เฟรดโปรยยิ้มต่อ ดวงตาสีฟ้าทอแววใสกระจ่าง “ผมชอบทุ่มเวลาเจออะไรที่ถูกใจ ไม่คิดเสียดายหรอก”
“งั้นเหรอ” พฤษภาพยักหน้ารับ เห็นแบงค์สีเทาลอยมาเป็นฟ่อน ก็ไม่เห็นจะมีอะไร แค่ทำอาหาร ของถนัดอยู่แล้ว “สามหมื่นนะ”
“คูณวันที่เตรียมงานด้วย” เฟรดเสริม
พี่โชคยิ้มรื่น ชูนิ้วโป้งให้กำลังใจน้องเขย
“เอาก็เอา”
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 910445 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก