'แด๊ดดี้เฟรด'
เด็กชายโจชัวร์นั่งโยกซ้ายโยกขวาอยู่ข้างคนขับ เฟรดดึงเบลท์มาคาดให้
“เจ็บมากมั้ย” เขาหันมอง จับปลายคางลูกแล้วดูพลาสเตอร์ยา
“Don’t worry about it.” จอชนั่งพลิกตุ๊กตาหุ่นยนต์ “I’m not hurt.”
“เวลาอยู่กันสองคนค่อยพูดภาษาอังกฤษ อยู่ข้างนอกต้องพูดภาษาไทยเพราะที่นี่เป็นเมืองไทย” เฟรดสอนลูก “แต่ถ้าพูดไทยได้ตลอดก็ดี”
“รับแซ่บ!” ไอ้ตัวเล็กยิ้มตาปิด “จอชไม่เป็นอะไรแล้ว”
“เยี่ยมมากคนเก่ง” เขาก็พอรู้อยู่ ไอ้ตรงดั้งที่แปะพลาสเตอร์ไม่ได้กระเทือนหรือมีรอยอะไรเลย ตามนิสัยแล้วจอชคงแปะไว้เอาเท่เท่านั้น “ว่าแต่ เมษาหมัดหนักเหมือนกันนะ”
..พอๆกับพ่อเมย์..
ชายหนุ่มอมยิ้ม รู้สึกปวดแปลบตรงดั้ง โดนชกเหมาะเจาะที่เดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน เขาเรียกว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
“ไม่เห็นจะเจ็บเลย” เด็กชายหน้ามุ่ย แก้มแดงระเรื่อ
เฟรดหัวเราะ จับหัวลูกให้หันมามองกัน “อายทำไม?”
โจชัวร์ก้มหน้าก้มตาหลบแต่ตอนนี้ใบหูเล็กกลายเป็นสีแดงแจ๋ไปเรียบร้อย “ฮื่ออ..”
เมอร์ซีเดสคันใหม่เอี่ยมจอดหน้ารั้วบ้าน เขากดรีโมทให้มันเลื่อนเปิดอัตโนมัติ จอชนั่งร้องเพลงหงุงหงิง
บ้านหลังใหญ่ของซีอีโอหนุ่มซื้อต่อมาจากคนไทย แต่เพราะความทันสมัยของมันทำเอาเขาต้องมาจ้างช่างตีไม้เป็นช่องทับผนังปูน พื้นหินอ่อนถูกรื้อใส่กระเบื้องสีแดงอิฐ เน้นสีเอิร์ธโทนทั้งหลังแล้วจัดแจงเปลี่ยนให้เป็นโอเรียนทอลสไตล์ทั้งหมด เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เขาเหมามาจากทางเหนือทั้งนั้น
“คุณหนูมาแล้ว” แม่บ้านชื่อ สาว แต่อายุอานามไม่สาววิ่งเข้ามาหา
โจชัวร์กระโดดตุบลงจากรถ ทันทีที่ป้าตัวตุ้ยนุ้ยเห็นพลาสเตอร์ยาก็ร้องวี้ดเหมือนอกอีแป้นจะแตก
“จอชไม่เป็นอะไรหรอก” เขายิ้มให้
“โอ๋ๆๆคุณหนูโจชัวร์ของป้า” แกคว้าเด็กชายมากอดหมับ รัดเข้าให้เต็มสองแขนอวบอ้วนจนร่างเล็กร้องแอ้ก หน้าซุกพุงหลามจะหายใจไม่ออก
เฟรดกดล็อครถ เขาอยู่ที่นี่กับลูกชาย พวกเด็กทำงานบ้านให้ไปๆกลับๆ อย่างป้าสาวนี่อายุห้าสิบ แกแก่แล้ว มีลูกมีหลานเลยให้มาทำเฉพาะอาหารสองมื้อ แค่เช้ากับเย็นก็พอ
อย่าหวังจะมีเด็กคนใช้สาวรุ่น เพราะโจชัวร์แผลงฤทธิ์จนพวกหล่อนกระเจิงหมด อยู่ไม่ได้แม้สักคน คงกลัวตัวเองจะได้แม่ใหม่เข้า
“นอกจากมัมแล้ว แด๊ดห้ามจีบสาวที่ไหนนะฮะ”..จอชว่าอย่างนั้น..
เฟรดคลั่งเมืองไทย รักภาษาไทย บ้าอาหารไทย เสียอย่างเดียวที่ไม่ได้มีเมียเป็นคนไทย แต่ถึงอย่างนั้นก็พบรักและแต่งงานกันที่ไทยอยู่ดี
แซนดร้าเป็นสาวอเมริกัน เขาจำได้ว่าเจอกันที่รีสอร์ทในเกาะช้าง เขาปิ๊งเธอตรงที่เธอเคี้ยวพริกขี้หนูได้เป็นเม็ดๆ เหตุผลแค่นั้นเองที่เขาขอเธอแต่งงาน ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ได้เจ้าหนูน้อยโจชัวร์
แต่หลังจากจอชอายุขวบเดียว เธอก็ขอหย่ากับเขาซะงั้น เหตุผลที่แซนดร้าขอแยกกันอยู่ มันเป็นผลมาจากตรรกะไร้สาระของเขา
เฟรดชอบประเทศไทยตรงที่เป็นเมืองร้อน บ้าอาหารไทยเพราะมีรสเผ็ดร้อน และถึงแม้ภาษาไทยจะไม่ได้เป็นภาษาร้อนๆ แต่การที่เขาชอบให้ ‘อะไรๆ’ ก็ร้อน ทำให้ ‘เรื่องบนเตียง’ ของเขา ‘ร้อนแรง’ ตามไปด้วย
“ฉันรับคุณไม่ไหว” เธอบอกอย่างนั้น “คุณคงเผาฉันเกรียมบนที่นอนไม่วันใดก็วันหนึ่ง”..โอเค..ยอมรับมาเถอะว่าเขาน่ะฮอท..
“วันนี้หนูอยากทานอะไรมั้ยคะ ป้าจะทำให้” เสียงของป้าสาวดึงเขากลับมาที่เดิม แกยกตัวโจชัวร์ขึ้นอุ้ม
“น้ำพริกปลาทูฮะ”
..นั่นไง..คนไทยเขาว่า เชื้อไม่ทิ้งแถว..
“กินของเผ็ดอีกแล้ว” แกบ่นอุบ “งั้นเดี๋ยวตำพริกน้อยๆเนอะ”
โจชัวร์ชอบขลุกอยู่ในครัวดูป้าสาวทำกับข้าว ส่วนเขาไม่ค่อยสนเรื่องนี้เท่าไหร่ ชอบกินอย่างเดียว ตั้งแต่หย่ากับแซนดร้าไปเขาก็ไม่ได้ทำตัวเป็นพ่อบ้านเลย บางทีนึกภาพสามีภรรยาช่วยกันทำอาหารแล้วคงดูน่ารักไม่หยอก
“คุณหนูอยากทานปลาทู ป้าจะไปซื้อที่ตลาดเดี๋ยวนะคะ” ป้าสาวเดินออกมาจากในครัว แกบอกเจ้านายใหญ่ “คุณเฟรดจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย”
“อะไรก็ได้” เขากินง่าย ไม่เกี่ยงเมนู มีข้อแม้อย่างเดียวว่าต้องเป็นอาหารไทย และถ้าไม่โฮมเมดก็ต้องออกจากครัวของร้านมาร้อนๆ พวกจั๊งค์ฟู้ดกับอาหารแช่แข็งกินมาเกือบทั้งชีวิตแล้ว
“แด๊ดดี้” ไอ้ตัวเล็กวิ่งเข้ามาหาแล้วกอดหมับตรงแขน
เฟรดก้มลงมอง จอชยิ้มตาปิดอวดแก้มปุ้มปุ้ย “มีอะไรตัวแสบ”
“อยากกินฝีมือแด๊ดบ้าง นะ..น้า..”
ร่างสูงหัวเราะเบาๆ อุ้มลูกขึ้นมานั่งบนโต๊ะอาหาร “วันนี้อ้อนเหรอ”
“ช่าย..วันนี้จะอ้อน”
เขาคิดอยู่ชั่วอึดใจ แต่เห็นแววตาคาดหวังของจอชแล้วมันอดตอบตกลงไม่ได้ “โอเค!” มือใหญ่ขยี้ผมสีบลอนด์ทอง “แต่เราต้องเป็นผู้ช่วยนะ”
“Yes sir!” เด็กชายตะเบ๊ะรับ
หนุ่มตัวสูงอุ้มลูกขึ้นหลัง โจชัวร์หัวเราะกิ๊กกั๊กด้วยความชอบใจเมื่อแด๊ดจับให้นั่งบนเคาน์เตอร์ครัว
“อยากกินไข่ตุ๋น” ว่าพลางเอาช้อนมาเคาะกับถ้วยเกร๊งๆ
“ไข่ตุ๋น?” เฟรดเกาคางครุ่นคิด เขาไม่เข้าครัวเป็นปีแล้ว ไอ้ไข่ตุ๋นที่ว่ามันทำยังไงกันล่ะนั่น
“ผูกผ้ากันเปื้อนด้วยสิฮะ” โจชัวร์ดึงผ้าของป้าสาวมาคาดที่เอวแด๊ด
“ฮื่อ..อย่าเอาไปบอกใครเชียว” เฟรดหัวเราะ อยู่ที่บริษัทเขาต้องวางตัวเป็นเจ้านายผู้ใหญ่ จะให้บรรยากาศร่าเริงเหมือนพ่อกับลูกไม่ได้
“อิอิ” โจชัวร์เอาถ้วยมาวางแหมะบนตัก ตอกไข่ป๊อกๆกับขอบเคาน์เตอร์ เด็กชายชอบตอกไข่ อันที่จริงคืออยากทำอาหาร แต่มีความสามารถดีที่สุดแค่ตอกไข่ไม่หกเท่านั้นเอง
“อา..แบบนี้สินะ” เฟรดเอาส้อมมาตีไข่แดงกับไข่ขาว
“แรงกว่านี้ฮะ” จอชสาธิต
“นี่แน่ะ!” พ่อหม้ายลูกติดเพิ่มพลัง สงสัยติดเทอร์โบเยอะไปหน่อย ถ้วยไข่เลยปลิวหวือหลุดจากมือแตกดังเพล้ง “อ้าว”
“ก๊ากก” โจชัวร์ขำน้ำตาเล็ด
เฟรดถอนหายใจ รื้อของในตู้เย็นออกมาใหม่ ของสดเต็มไปหมด ทั้งผัก ทั้งเนื้อ มีไข่ไก่อยู่อีกแพ็ค
“ใส่หมูด้วย” เด็กชายชี้ส้อมกำกับแด๊ด “หมู แหมะ แหมะ”
“อะไรหมูแหมะๆ” เขาเลิกคิ้ว
“คู่แข่งหมูฉึกๆ” ร่างเล็กกอดอกด้วยความภูมิใจ มุขนี้คิดนานนะ
“เอานี่มั้ย” เฟรดมุดเข้าไปในตู้เย็น ชูต้นหอมผักชีขึ้น พอลูกชายพยักหน้าก็โยนวืดไปไว้ในอ่างล้างจาน “นี่ล่ะ” เขาชูหัวหอม โจชัวร์ส่ายหัวรัว เขาเลยยัดกลับช่องแช่แข็ง “แครอทมั้ย”
“โผะเอาแคเหราะมาฝะ” เจ้าตัวเล็กโยกก้น
“เพลงอะไรนั่น” เฟรดปิดตู้ ข้าวของรื้อไว้กระจายเกลื่อน พอปิดไม่ลงเขาเลยเอาเท้ายัน กระปุกกะปิ น้ำตาลปีบกับกล่องไข่เค็มร่วงพรวด
“อยากกินนม” โจชัวร์เริ่มร้องเอาอย่างอื่นอีกแล้ว เป็นพวกเด็กซนอยู่ไม่สุขที่ทำเอาแด๊ดปวดหัวได้วันละหลายรอบ “นม นม นม”
เฟรดหัวเราะเบาๆ รื้อนมกล่องออกมาจากช่องแช่ เขาเปิดไมโครเวฟ จับยัดมันเข้าไปแล้วเร่งความร้อน “อย่าเที่ยวไปพูดกับสาวๆแบบนี้เด็ดขาดเลย”
“ทำไมอ่ะ” ร่างเล็กเอียงคอ ทำนัยน์ตาพาซื่อ
..จริงๆแล้วสุดจะแก่แดดด้วยซ้ำ..
“นมเป็นคำไม่สุภาพ” เฟรดสอน “ต้องพูดว่าหน้าอก”
“จอชจะกินหน้าอกวัว!” เด็กชายชูมือหรา
เฟรดยืนอึ้ง เขาเกาหัวแกรก “โอเค..แด๊ดสอนผิด” เขาขยับเข้ามาหาลูก ได้ยินเสียงร้องวี้ดจากในไมโครเวฟ พอผละออกห่างได้หน่อย ด้านในก็เกิดเสียงตูมดังสนั่น นมระเบิดเละตุ้มเป๊ะ
“ก๊ากก” โจชัวร์กระโดดโลดเต้น “หน้าอกกระจาย”
ป้าสาวเพิ่งกลับเข้ามา แกอ้าปากค้าง มองดูสภาพเละเทะเหมือนผ่านสงคราม ทั้งชามไข่แตก ตู้เย็นเปิดอ้า ของถูกรื้อ ที่ร้ายสุดๆคือนมกล่องที่ระเบิดยับเยินคาไมโครเวฟนี่ล่ะ
“คุณเฟรด!” แกโบกมือพั่บๆ อุ้มคุณหนูจอชส่งให้แล้วดันหลังผู้ชายตัวใหญ่ออกพ้นอาณาเขตของกิน “กรุณาอย่าเข้ามาในครัวอีกนะคะ!”
“ทำไมล่ะ” เฟรดเหลียวมองผลงานตัวเอง
“จนกว่าคุณจะหาภรรยาที่พอจะดูแลเรื่องอาหารการกินได้!” ป้าสาวห้ามเสียงเขียว “อย่าก้าวเข้ามาในครัวอีกเด็ดขาด!!”
......
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้” โจชัวร์กลิ้งเกลือกบนโซฟาหลังอาหารเย็น วันนี้ได้กินน้ำพริกใส่พริกครึ่งเม็ดสำหรับเด็ก ปลาทูทอดอร่อยที่ซู้ด เด็กชายกินไปตั้งสองจานหมีพูห์เลยทีเดียว
“ว่าไงเด็กดี” เฟรดวางหนังสือพิมพ์ธุรกิจ ดึงแว่นสายตาออกมาวางข้างตัว
“วันนี้อาบน้ำกัน” ร่างเล็กยืนบิดซ้ายขวา
“หือ..เราโตแล้ว จะให้แด๊ดไปอาบด้วยทำไม” เขาขยี้ผมสีทองสว่าง จอชมีผมนุ่มนิ่มเหมือนขนแมวเลย
“please..” ร่างตุ้ยนุ้ยกระโดดขึ้นโซฟา ก้นกลมๆกระแทกปั้กเข้ากับแว่นแด๊ด เลนส์กระเด็นหลุดออกจากกรอบพร้อมกับขาแว่นแหกแหลกยับ
เฟรดยกมือห้ามไม่ทัน เขาถอนหายใจ ได้แต่จับซากแว่นตาโยนทิ้งลงถัง “ไม่โตซะทีนะโจชัวร์” เขาว่าอย่างไม่ถือสานัก อุ้มลูกขึ้นมานั่งตัก
ป้าสาวเพิ่งทำงานในครัวเสร็จ แกสะพายกระเป๋าเงินมารับค่าแรงประจำวันแล้วขอลางานวันรุ่งขึ้น
“หืม..พรุ่งนี้งั้นเหรอ” เฟรดว่าจะเข้าไปเคลียร์เอกสารในบริษัทพอดี
“หลานมันตัวรุมๆน่ะค่ะ กลัวจะเป็นไข้”
“ได้ ไม่เป็นไร” ร่างสูงดึงกระเป๋าเงินออกมานับแบงค์ “งั้นพรุ่งนี้แด๊ดพาโจชัวร์กู๊ดบอยไปทำงานด้วย ดีมั้ย”
“ดีฮะ!”
ป้าสาวยืนยิ้ม ไหว้เจ้านายแล้วกำชับว่าอาหารมื้อเช้าแกทำเรียบร้อย ที่ต้องพยายามคืออุ่นมันในเตาไมโครเวฟโดยไม่ให้ระเบิดอีก
“เอาล่ะ ทีนี้เราก็ไปอาบน้ำกัน” เฟรดลุกขึ้นยืนไล่ความเมื่อยขบ
โจชัวร์กระโดดขึ้นเกาะหลัง แด๊ดตัวสูงลิ่ว เด็กชายเคยนั่งบนบ่าแด๊ดแล้วหัวโขกกิ่งต้นมะยมหลังบ้าน เล่นเอาหน้าผากโนไปเป็นอาทิตย์ หลังจากนั้นแด๊ดเลยให้โจชัวร์ขึ้นหลังแทนขี่คอ
“โดนัลด์ ดั๊กของจอช” เจ้าตัวเล็กวิ่งตุบตับเข้าไปในห้องนอน
เฟรดเลี้ยงลูกให้เป็นผู้ใหญ่ พอโจชัวร์เข้าเรียนอนุบาลหนึ่ง เขาก็ซื้อเตียงหลังเล็ก ตกแต่งห้องติดกันเสียใหม่ ทาสีฟ้าสว่างทั้งห้องแล้วจ้างคนมาวาดภาพทะเลไว้ โจชัวร์ชอบทะเล เพราะว่าโดนัลด์ ดั๊กเป็นกะลาสีเรือ
แรกๆโจชัวร์จะไม่ยอมแยกห้องนอน แต่เขายืนกรานอย่างนั้น โจชัวร์มีพี่เลี้ยงคอยดูแล แต่จะต้องนอนเอง กินข้าวเอง อาบน้ำเอง และหัดแต่งตัวเอง ต้องทำภารกิจส่วนตัวให้เป็นทุกอย่างถึงจะกลายเป็นโจชัวร์กู๊ดบอย
เฟรดถอดเสื้อ เขาโยนมันลงตะกร้ารอป้าสาวส่งให้ร้านซักรีด หนุ่มตัวสูงดึงผ้าขนหนูมาพันช่วงล่าง ปลดกางเกงออกโดยมีลูกชายมองตาไม่กะพริบ
“แด๊ดดี้เท้เท่” โจชัวร์ออกปากด้วยความภูมิใจ “แด๊ดของเอพริวตัวเล็กเท่านี้” ไอ้แสบชูนิ้วก้อยหราแล้วกุดให้มันสั้นเหลือปลายนิ้ว
หนุ่มตัวโตหัวเราะ พอพูดถึงฝ่ายนั้นทีไร เขารู้สึกเจ็บจมูกแปล๊บๆทุกที
จอชสลัดกางเกงทิ้งแล้วดึงเสื้อออกทางหัว เฟรดเห็นว่าคงต้องซื้อชุดใหม่สำรองไว้เพราะจอชโตเร็วกว่าเพื่อน
“โอย..” ไอ้แสบร้องอู้อี้ผ่านเสื้อ กระดุมกินผมเข้าไปจนติดหนุบหนับ
“นั่นไง” เฟรดเดินเข้าไปหา ก้มลงแกะผมสีทองที่พันกันยุ่งออกให้
ร่างเล็กมุดหัวออกจากเสื้อ อ้าปากพะงาบหายใจยกใหญ่ ทั้งตัวกลิ้งหลุดออกมาแต่ดันเสียหลักล้มหน้าคะมำ มือกลมๆคว้าชายผ้าขนหนูตรงหน้าเป็นหลักยึด ได้ยินเสียงแด๊ดดี้ร้องแล้วถึงจะเงยหน้ามอง
“Oh! My god!” โจชัวร์อ้าปาก “A big worm!”
เฟรดหยิกแก้มนุ่มจนยืด คว้าผ้าเช็ดตัวบนพื้นขึ้นพันเอว “ทะลึ่ง”
“จอชเปล่า” ไอ้ตัวเล็กรีบลุก เท้าเอวแล้วแอ่นพุงให้ดู “จอชก็มี จอชไม่ได้ทะลึ่ง” แล้วคิ้วเล็กๆก็ยิ่งขมวดมุ่น “แต่ไม่เห็นเหมือนกัน”
ชายหนุ่มหัวเราะ ดึงลิ้ตเติ้ลเวิร์มเบาๆ โจชัวร์ร้องด้วยความตกใจ
“อีกสิบปีค่อยมาวัดกัน” เขาคว้าลูกชายขึ้นหนีบเอว “ไปอาบน้ำไป”
เฟรดจับลูกนั่งลงในอ่าง โจชัวร์พยายามลุกขึ้นอวด ‘อะไรๆ’ ของตัวเองบ้างแต่เขาไม่สน “close your eyes” สั่งแล้วก็เอาฝักบัวรดบนหัวให้
“Ahh!” ตัวอ้วนกลมสั่นกึก “so cold!”
“หนาวเหรอ” เขาเปิดน้ำอุ่นให้ ใช้แชมพูเด็กสีเหลืองอ๋อย เท่าที่เดินดูมาทั้งหมด กลิ่นนี่ล่ะหอมถูกใจที่สุดแล้ว
จอชนั่งจุ้มปุ๊กในอ่าง ข้างตัวมีลุงโดนัลด์ ดั๊กวางอยู่ชิดผนัง เด็กชายตีน้ำป๋อมแป๋ม เอาเป็ดพลาสติกมาลอย “จอช แฮปปี้ แฮปปี้”
เฟรดเลิกคิ้ว ขยี้ผมลูกจนหัวสั่นหัวคลอน “What are you talking about?” เขาเปิดน้ำล้างฟองให้อีกที
“จอชมีความสุขที่ได้อยู่กับแด๊ด” โจชัวร์ฉีกยิ้ม “I love you, daddy”
เขานิ่งอึ้ง ก่อนจะกอดร่างเล็กไว้เต็มอ้อมแขน “I love you too, son”
เฟรดหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ เขาดึงตัวลูกชายขึ้นมาล้างฟองจนหมดจดแล้วหันหลังไปค้นผ้าเช็ดตัวผืนใหม่เอี่ยมให้
โจชัวร์กอดลุงโดนัลด์ไว้มือหนึ่ง ตามองแผ่นหลังกว้างของแด๊ดดี้ด้วยความชื่นชม แด๊ดตัวใหญ่ สูงปรี๊ด กล้ามเป็นมัดๆแถมยังมีเสียงทุ้มต่ำเท่สุดชีวิต ไม่เหมือนโจชัวร์ที่ตัวกะเปี๊ยกแล้วก็เสียงแหลมเล็กเหมือนหนูผี
ดวงตาสีฟ้าอ่อนวาววับเหมือนคิดอะไรได้ เจ้าตัวก้มลง คว้าหมับเข้าที่ไส้กรอกอันจ้อยแล้วจับดึงสุดแรงเกิด
“จ๊ากกกกกกก”
......
“ฮึก..ฮืออ” หนูน้อยโจชัวร์ร้องไห้กระซิกๆ ขดเป็นตัวนิ่มถูกม้วนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา แด๊ดดี้ขยับเข้ามาด้านหลังแล้วลูบหัวเบาๆ
“ก็เราซนเองนี่” เฟรดกลั้นหัวเราะ หันหลังให้ไม่ทันไร เจ้าตัวเล็กดึงของตัวเองเสียยืดเป็นพิซซ่า พอปล่อยมือ มันก็ดีดเพี๊ยะกลับน่ะซี
“จอชอยากเหมือนแด๊ด” โจชัวร์ปาดน้ำตาป้อยๆ “จอชจะตัวโตเหมือนแด๊ด เสียงใหญ่เหมือนแด๊ด แล้วก็มีบิ๊กเกสท์เวิร์ม!”
“Oh..I see” เขาขำในใจ ถ้าขำออกอาการเดี๋ยวจอชจะโกรธเอา
ช่วงนี้เด็กๆกำลังสนใจในเพศของตัวเอง เขาไม่ได้ดุลูก แค่ค่อยๆอธิบายว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กชายตัวน้อย เหมือนไข่ผีเสื้อที่ค่อยฟักเป็นหนอน แล้วอีกหน่อยก็จะอวบแบบดักแด้ไปเอง
“จริงนะ” โจชัวร์ปาดน้ำตาทิ้ง
“จริง” เขายิ้ม ขยี้หัวเบาๆ “ไม่เห็นต้องกังวลเลย”
“จะใหญ่กว่าเมษ์มั้ย”
เฟรดเลิกคิ้ว “เมย์พ่อหรือเมษ์ลูก” เขากลั้นยิ้ม “ไม่ว่าคนไหนกว่าใหญ่กว่าอยู่แล้ว คนไทยเป็นคนตัวเล็ก ‘อะไรๆ’ ก็เลยเล็กตาม”
“หุๆ” จอชยิ้มแก้มพอง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย
“กู๊ดไนท์เด็กดี” เฟรดก้มลงจูบหน้าผากแต่เจ้าตัวน้อยรั้งแขนไว้ มองด้วยท่าทางออดอ้อน “ไม่ได้จอช เราโตแล้ว วันนี้ก็อาบน้ำด้วยกันแล้วนี่”
“นะ..น้าา..” เด็กชายถูไถคางบนแขนแด๊ด
เขาถอนหายใจ มองพลาสเตอร์ยาบนจมูกจิ้มลิ้มแล้วอดใจอ่อนอีกไม่ได้ ปกติจอชไม่ได้อ้อนพร่ำเพรื่อ วันนี้คงโดนหมัดสะกิดต่อมงอแงเข้าไป
“แค่คืนเดียวนะ” เขายื่นคำขาด
“Yippy!”
เฟรดยิ้ม อุ้มไอ้ตัวซนแล้วแบกขึ้นหลังไปห้องนอนตัวเอง โจชัวร์กระโดดตุบลงเตียง คว้าหมอนมาหนุนหัวแล้วมุดลงใต้ผ้าห่มทันที
“กอดจอช กอดจอช”
“ไอ้ตัวยุ่ง” ร่างสูงล้มตัวลงนอนด้านข้าง ปิดไฟหัวเตียงจนทั้งห้องมืดสนิท เขาหันมองลูกชาย เห็นดวงตาแป๋วแหววในแสงสลัว “มานี่มา”
โจชัวร์ยิ้มแก้มปริ ซุกเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่น แด๊ดดี้เฟรดให้นอนหนุนแขน เด็กชายได้ยินเสียงแด๊ดฮัมเพลงเบาๆ
“Everyday my papa would work to help to make ends meet.
To see that we would eat, keep those shoes upon my feet”
“เพลงอะไร”
“เพลงที่แด๊ดของแด๊ดร้องให้ฟังก่อนนอน” เฟรดกระซิบ “Every night my papa would take and tuck me in my bed. Kiss me on my head after all the prayers were said.”
โจชัวร์ตาปรือ เสียงของแด็ดฟังนุ่มนวลแล้วก็อ่อนโยนมากเลยทีเดียว
“แกรนด์ปาไปไหนแล้ว” เด็กชายเงยหน้ามอง
“บนสวรรค์นู่น” เขาชี้มือให้ดู
“Goodnight daddy, goodnight grandpa” จอชพึมพำ
“Everytime I kiss my children papa's words ring true” เฟรดลูบผมนุ่มนิ่มไปมา “Your children live through you. They'll grow and leave you too. I remember every word my papa used to say. I live them everyday he taught me well that way.”
“Goodnight son”
ขอบคุณคร้าบทุกท่านที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นให้ อิอิ พักนี้สมองด้านชา พิมพ์ไม่ค่อยไป
เรื่องนี้ออกแนวสบายๆ พ่อกับลูกและพ่อกับพ่อตามที่คิดไว้ตั้งนานมาแล้วตั้งกะกันยาปี 2010 นู่น เพิ่งได้มาพิมพ์เนื้อหาก็ตอนนี้เอง
ฝากแนวนี้ไว้ด้วยนะคร้าบ จะพยายามไม่ทำอาหารไทยสำเร็จรูปให้ชิม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
