หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[murasakisama]

ดีใจมากกกกเมลตอบรับการโอนมาแล้ว :monkeysad:เพราะโอนไปแบบลืมใส่ทศนิยมอะ กลัวจะไม่ได้หนังสือไอ่เราจะโอนจุดทศนิยมตามไปก็ยังไงอยู่เดี๋ยวมันจะดูประหลาดยิ่งกว่าเดิม ที่สำคัญแนอสลิปการโอนไม่เป็นค่ะเพราะทุกทีมีคนทำให้แต่ตอนนี้งอนมันอยู่ :laugh:รักพี่เกรียนคนเขียนค่า

[วายร้ายหน้าหวาน]

*0* มานั่งรอหนังสือครับ รอ รอ รอ ร๊อ รอ^^

[Zymphoniz]

เช่นเดียวกับทุกคน หลังงานหนังสือนะฮับบบบ หรือไม่ก็หลังสงกานต์
แต่เอาแน่นอน 1 ชุด 

[meadthat]

เกรียนมากกเลยอะครับ

[Mura_saki]

สิ้นเดือนโอนตังค์ให้นะ เพราะช่วงนี้ใช้เงินเยอะอ้่ะ แต่เราจอง 1 ชุดนะั

[debubly]

๓๐ เมษา เก็บตังค์ๆๆๆๆ

[Lazy_woman]

เข้ามายืนยันการจอง 1 ชุด

แล้วก็เก็บตังค์อยู่  30 เม.ย. ทันแน่น๊อนนนน กร๊ากกกกก

อ่ะนะเดือนนี้มีหลายงาน หลาย เทศกาล ละลายทรัพย์ัทั้งน้านนนน

หวังว่าเกรียนคนเขียนคงไม่ว่าไรกันเนอะ เค้าเก็บตังค์อยู่น้าาาา

เพิ่งเห็นข้อความที่เกรียนส่งให้ ขอโทษด้วย เข้าเล้ามา อ่านแต่นิยายอย่างเดียวเลย 

[winndy]

`โอนหลังสงกรานต์นะค๊ะ ปั๊มตังก่อน

[หมูกระต่าย]

โอนตังค์ไปให้แล้วนะคะ ตอนนี้นั่งนับวันรอรับหนังสือให้ปวดสมองเล่น

[วายร้ายหน้าหวาน]

ยังคงรอต่อปาย

[cotone]

ไม่แน่ใจว่าต้องบอกในนี้ด้วยหรือเปล่า? โอนเงินไปแล้วค่าาาาา

[nova.ki]

โอนเงินไปแล้วเน้อ 

นั่งรอของ   

[Sep1996]

โอนเงินเรียบร้อย
ส่งเมลล์แล้วด้วย

เปิดดดูซะล่ะ คุณเกรียนคนเขียน 

[INDY-POET]

ตอน..โคตรพิเศษ
:: Birth of Idylle  กำเนิดไอดิล ::
Part Begin

...ธรรมชาติรังสรรค์บันดาลเจ้า
ดั่งดวงดาวหยาดลงมาจากฟ้ากว้าง
โอบประคองในอ้อมแขนมิวายวาง
อุ่นรักพ่อทั่วสรรพางค์กายเจ้าเอย…


ผมเขียนหวัดๆด้วยดินสอดำลงมุมล่างขวาภาพที่เพิ่งจะวาดเสร็จ
ดวงตาสีน้ำตาลทองพินิจมองภาพลายเส้นดินสอเบื้องหน้า…
..ภาพผู้ชายคนหนึ่งโอบอุ้มทารกน้อยไว้ในวงแขน..

ผมส่ายหน้าน้อยๆ แล้ววางดินสอลง..
ในที่สุดก็วาดได้สำเร็จ ทั้งๆที่มือผมแข็งที่สุดเท่าที่เคยวาดภาพมา

ความรู้สึกแปลกประหลาดแผ่ซ่านในอก เป็นความรู้สึกที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก
ผมสะบัดหัวไล่ความงุนงง ผมอาจจะแค่คิดถึงไอ้ทัศน์มากไปก็เป็นได้..

ผมเบนสายตาไปมองรูปถ่ายที่แปะไว้แบบเอียงๆบ้าง กลับหัวบ้าง ทั่วทั้งห้อง
รูปของทัศน์ ผม เพื่อนเรา ครอบครัวเรา และสถานที่ที่เราเคยไปเยี่ยมเยียน..


“รอกูกลับมานะเกรย์”

น้ำเสียงทุ้มลึกยังคงก้องกังวานอยู่ในใจผม
ก่อนมันจะหันหลังผ่านเข้าเขตผู้โดยสารระหว่างประเทศไป มันบอกกับผมอย่างนั้น
สองปีที่แล้ว.. ก่อนมันจะจากไป มันโอบกอดผมไว้แนบแน่น ผมเองก็กอดตอบหนักๆอย่างรักมากมาย..
ผมรู้ว่าผมจะต้องร้องไห้งอแง และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ..
ทว่า.. ผมเติบโตขึ้นในทุกหยาดหยดน้ำตา
..ผมปีสี่แล้วครับ..

“คิดถึงเว้ยไอ้เหี้ยทัศน์”
ผมพึมพำเบาๆ พร้อมแถมบรรดาศักดิ์ให้เจ้าของหัวใจ ภายในห้องเก่าของทัศน์ ที่กลายเป็นห้องผม ..ห้องเรา..
ผมย้ายมาอยู่ห้องนี้เมื่อครั้งต้องระเห็จออกจากหอสามชาย เนื่องจากให้เด็กปีหนึ่งมันอยู่แทนน่ะครับ
ผมผละจากทัศน์ในความทรงจำกลับมายังรูปภาพอีกครั้ง…

“กูจำใจวาด”
ผมเอ่ยเบาๆกับภาพร่างนั้น…

ผมไม่รู้หรอกครับ ว่า..หากผู้ชายในภาพมีชีวิต จะรู้สึกเช่นไรต่อร่างในอ้อมแขน
มันจะเป็นความรู้สึกอิ่มเอิมหรือยิ่งใหญ่สักเพียงใด..

ผมเอามือเกาหัวงงๆ ทำไมถึงนึกถึงทั้งไอ้ทัศน์และผู้ชายกับเด็กน้อยในภาพขึ้นมาพร้อมๆกันได้
“แค่วาดประกอบนิยายเท่านั้นนี่หว่า”

เป็นความจริงครับ ผมยังคงเป็นนักศึกษาและคนที่เขียนวรรณกรรมคนหนึ่งไปพร้อมกัน
และผมก็เจอกับบทที่อยากที่สุดในชีวิตที่จะต้องบรรยายออกมาเสียแล้ว.. บทที่ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกมาก่อน
‘..พ่อ..’

ผมทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ
“เปลี่ยนแปลงโครงเรื่องทันไหมวะเนี่ย”

ผมหน้ามุ่ย นึกภาพตัวเองเดินต้อยๆเข้าไปถามพ่อ
“พ่อครับ พ่อรู้สึกยังไงที่เป็นพ่อผม?”
พ่อคงมองผมแบบ ‘มึงไปแดกอะไรผิดสำแดงมา?’
.
.
“ทำอะไรน่ะเกรย์?”
.
.
เย้ย!
ผมสะดุ้งแทบตกเก้าอี้ รีบหันหลังกลับไปมองอย่างกลัวผี

“พ่อ?”
ผมเอามือกุมอก เก็บใจที่หล่นกลับมายัดไว้ที่เดิม
“เดี๋ยวนี้เขาไม่เคาะประตูอะไรกันแล้วเรอะครับ”

“อ้าว ก็เอ็งไม่ได้ล็อคนี่หว่า”
พ่อผมเข้ามายีหัว

ขณะนี้แม่กลับมาเปิดร้าน ‘เฮ้ย ไอ้เห่ย’ แล้วครับ โดยมีท่านพ่อที่ขึ้นมาเยี่ยมทุกเดือน
หลังจากที่ทั้งคู่หลบฉากไปเดินทางท่องเที่ยวทั่วทิศกันเสียนาน

พ่อทำหน้ามู่ทู่ มาหาผมถึงหออย่างนี้มีเหตุผลเดียวครับ ผมแค่รอให้พ่อพูดออกมา
…
“โดนยัยเกรียนงอนอะ”

นั่นไง ==!

ผมกลั้นขำ ไม่ได้กังวลอะไร พ่อแม่ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เหอๆ..
“ยังงอนง้อกันอยู่อีก อายุอานามก็ใช่น้อยกันแล้วนะนี่”
“อายุเป็นเพียงตัวเลขเว้ย!”
ท่านพ่อว่า
“อายุเป็นเพียงตัวเลข แล้วริ้วรอยบนใบหน้านั่นเป็นเพียงอะไรอะพ่อ?”
“ไอ้เกรียน!”

โอย.. ผมเอามือลูบหัวป้อยๆ
โดนเขกอ่ะดิครับ ฮือ.. กูไม่น่าเลย T_T

“ว่าแต่……ทำอะไรอยู่น่ะ”
พ่อเบนสายตาจากหน้าผม ไปที่รูปภาพนั่น
ผมรีบเอาผ้าขาวตวัดไปคลุมโดยอัตโนมัติ
“ไม่มีอะไรครับ”
พ่อหรี่ตา
“รูป Nude ชาย-ชายเรอะ?”

โค๊ะ!
พัฒนานะพ่อเดี๋ยวนี้น่ะ พัฒนา!!

“ฮ่ะๆ ล้อเล่นน่า”
พ่อหัวเราะก๊ากเมื่อเห็นหน้าตาไม่อยากจะเชื่อของผม
มือใหญ่วางลงมาละเลงหัวผมอย่างเอ็นดูในแบบของท่าน
ก็พ่อคนนี้เอง..ที่เคยทะเลาะเบาะแว้ง โต้เถียง แตกต่างทั้งความคิดเห็นและไลฟ์สไตล์กับลูกชายอย่างผม
แต่ ณ วันนี้ กลับมายืนหัวเราะ ล้อลูกชายเรื่องที่เป็นเกย์ เรื่องเดียวกับที่ในอดีตเคยชิงชังนักหนา..
ผมก็รู้เพียงทฤษฎีเท่านั้น ..ถึงความรู้สึก ที่มันมากกว่ารักที่พ่อมีต่อลูก แต่ผมไม่เคยเป็นพ่อ
ถามว่าจริงๆผมรู้ไหมว่าความรู้สึกนั้นมันมากมายแค่ไหน ..ผมไม่รู้หรอกครับ..


“เฮ้ เกรย์..”
พ่อเลิกคิ้ว ละมือจากหัวมาแตะไหล่ผม “เป็นอะไรไป?”

“พ่อรู้สึกยังไงครับ..”
ผมกัดริมฝีปาก
“ในวินาทีแรกที่ได้อุ้มผมไว้ในอ้อมแขน..?”

เอ่อ..
หน้าท่านพ่อดูจะเอ๋อมากถึงมากที่สุด
พ่อนิ่งไป เหมือนงงๆที่จู่ๆผมถามคำถามดราม่าแบบนี้ แต่ในที่สุด พ่อก็เอ่ยออกมาเพียงสั้นๆ..
“ไม่มีคำไหนสามารถบรรยายได้เลยลูก”

_____________________________________

ผมกดแป้นพิมพ์..
กดแล้วลบ..ลบแล้วพิมพ์อยู่นับสิบครั้ง..

“เกรย์ครับ?”
เสียงไพเราะชวนตีนกระตุกเรียกผมออกจากความคิด
“ไม่สงสารคีบอร์ดเหรอครับนั่น?”

ผมถอนหายใจ
“ก็กูเขียนไม่ถูกนี่หว่า”
 เรานั่งกันอยู่ ณ ที่เดิม ที่รัก..ที่พักใจ..ที่ให้ของกิน ‘เฮ้ย ไอ้เห่ย’

“ปีสี่ เกรย์ยังเขียนนิยายชิวอีกนะเนี่ย นับถือเลยอะ”
ผมยักไหล่ “เขียนตัวจบเรียบร้อย พรีเซ็นต์ผ่าน”
“เกรย์ ยอดอะ”
ไอ้นนบอก แล้วทำหน้าอ่อยๆ
“ผมสิยังกังวลอยู่เลย งานยังไม่เสร็จ แถมยังมีกิจกรรมด้วยอะ”
“กิจกรรมอะไรวะ?”
ผมย้อนถาม
“อืม.. พรุ่งนี้จะไปช่วยำอาหารที่บ้านเด็กกำพร้ากับชมรมพุทธศิลธ์ครับเกรย์”
ไอ้นนตอบ แล้วถามต่อ
“ว่าแต่เกรย์เขียนนิยายไม่ออกเหรอ?”
ผมผงกหัวเบาๆ
“เออ กูวางโครงเรื่องไว้ เสือกเกริ่นไปแล้วด้วย จะตัดออกก็เลยไม่ได้ แต่พอเขียนเข้าจริงๆ มันยากกว่าที่คิดน่ะ”
“ตอนแบบไหนละครับ?”

ผมทำหน้าเบี้ยว..
“ตอนที่ เอ่อ.. นายเอกมีลูก”
ไอ้นนประมวลผลอยู่แป๊บนึง
“ถามพ่อรึยังครับ?”
“ถามแล้ว ไม่ได้ช่วยเท่าไหร่เลย กูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”
ไอ้นนทำหน้าปิ๊งไอเดีย
“งั้นพรุ่งนี้ เกรย์ไปเยี่ยมเด็กๆกับผมสิ อาจจะเขียนออกมาได้ก็ได้นะครับ”
ผมหน้าเบี้ยวยิ่งกว่าเดิม.. ปัญหามันอยู่ตรงนี้แหละครับ ผมไม่ชอบเด็ก!
ขนาดเจ้ากรนี่ผมว่าผมรักแล้วนะ ตอนมันเด็กๆแล้วผมต้องคอยดูแลนี่ยังแทบจะบ้าตาย
เวลาเด็กร้องไห้จ้าน่ะคุณนึกภาพออกไหม?
โอย.. ผมยอมให้โลกถล่มทลายไปตรงหน้าเลย เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเผชิญสถานการณ์นั้น

“ไม่ละ กูเอ็นดูเด็กนะ แต่ขอฝากขนมไปให้พอได้ไหม กูไม่ถูกกับเด็กเลย ไม่เคยปรากฏว่ามีเด็กคนไหนชอบกูด้วย สงสารเด็กว่ะ เดี๋ยวต้องมาเกรียนเพราะกู โชคร้ายเปล่าๆ”
แต่ไอ้นนค้าน
“อาจจะเป็นโชคดีของเด็กก็ได้น่าเกรย์..”

_______________________________________


‘บ้านพักเด็กเชียงใหม่’

ผมมายืนอยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้าหลังไม่ใหญ่นัก น่าจะเป็นสาขาย่อยของจังหวัด
ผมพร้อมกับคนอีกประมาณสิบกว่าชีวิตของชมรมไอ้นนยืนงงๆอยู่ด้านหน้า

“ทำไมมันดูเงียบๆอย่างนี้วะ”
ผมเอ่ยถามไอ้นน เจ้าตัวก็ยืดคอมองข้ามรั้วไป
“อือ นั่นสิครับ งงจัง”
ผมชูคอมองเข้าไปด้วยคน บรรยากาศมันดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลยครับ

“มึงแน่ใจนะว่านัดกับทางบ้านพักไว้ถูกวัน”
ผมถามไอ้นน
“เอ่อ ไม่ได้นัดอะครับ”

หะ?
“หมายความว่ายังไงวะ ไม่ได้นัดเนี่ย”
ผมว๊าก
“กะ..ก็ ไม่คิดว่าเขาจะไม่อยู่นี่ครับ หงุงหงิง”

ให้ตายเถอะ!
ผมมองไปรอบๆ แล้วก็เห็นลุงคนหนึ่งถางหญ้าอยู่บริเวณนั้น
“ขอโทษทีครับลุง บ้านพักเด็กนี่วันนี้เขาหายไปไหนกันหมดละครับ?”
ลุงคนนั้นเงยมองผม
“อ้อ วันนี้เขาพาเด็กไปเที่ยวทะเล กลับวันมะรืนแน่ะ เด็กที่นี่มีน้อยก็เลยพาไปได้หมด พวกเอ็งมีอะไรเรอะ”

กรรม..
ผมหันมามองไอ้นน ประธานชมรมพุทธศิลป์

“แหะๆ ขอโทษครับ ไม่รู้ง่า T_T”
“แดดก็แรง ร้อนก็ร้อน มึงยังกล้าพากูมาเสียเที่ยวนะไอ้นน!”

มันบ้าแล้วครับ!
เราทำงานกับคน ยิ่งเป็นประธานยิ่งต้องรับผิดชอบ จะมาคิดว่าโน่นจะเป็นอย่างนั้น นี่จะเป็นอย่างนี้ไม่ได้หรอกครับ ต้องจัดการนัดหมายอะไรให้เรียบร้อย ไม่ใช่มาแค่ว่าต้องมา ผมโมโหสุดๆ ก้าวยาวๆทิ้งห่างไอ้นนมา ทั้งๆที่ในใจก็พยายามให้อภัยมันด้วยเหตุที่ว่ามันกำลังมีงานที่ต้องทำเยอะเพื่อให้เรียนจบตามความมุ่งหมาย

“อุ๊บส์ ขอโทษครับ”
ผมเอ่ยเมื่อชนผู้หญิงคนหนึ่งที่รีบร้อนจากไป
เราสวนกันแค่เสี้ยวนาที.. จริงๆเธอเร่งรีบจนเดินมาชนผมเองด้วยซ้ำ แต่กระนั้นก็ไม่หยุดเสียเวลาขอโทษ
ผมส่ายหน้าบางๆอย่างปลงๆ กะว่าจะรีบเดินไปให้ถึงมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่…



“ฮึก..อือ แว้..อุแว้”

.

.

ห๊ะ?


ผมมองรั้วบ้านพักเด็กเชียงใหม่ แหงะ.. มีผีเด็กสิงในกำแพงด้วยอ่า
ขณะที่ผมเตรียมใส่เกียร์หมาโกยอ้าวไม่คิดชีวิต เสียงก็ดังยิ่งขึ้น
“แว้..แว้..”

เอ่อ.. ผีจะเก่งไปนะ ได้ข่าวกลางวันที่แดดเปรี้ยงๆเลยเนี่ย
ผมเรียกสติสัมปะชัญญะกลับมา แล้วเพ่งมองดีๆ..

เบื้องล่าง..ริมกำแพง..
ห่อผ้าสีขาววางอยู่..เสียงดังมาจากห่อนั่น..
ผมเดินเข้าไปช้าๆ..

“อุแว้..”

ผมย่อเข่าลงนั่ง
สิ่งที่มองกลับมาคือดวงตาใสแจ๋ว..พร้อมเสียงแหกปากร้องลั่น..


“เกรย์ครับ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมขอ-”
ไอ้นนวิ่งมาหา แต่ผมไม่ได้หันไปหามัน ได้แต่ตัวชาอยู่ตรงนั้น

“เฮ้.. เด็กอะ เด็ก เด็ก เกรย์คลอดเมื่อกี้เหรอครับ”
ไอ้นนเพ้อเจ้อ

ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ มัน..ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ผมรู้แค่ว่าแดดร้อน และตรงโคนต้นโมก..ที่เด็กคนนั้นนอนอยู่อาจจะมีมดหรือใบไม้ดอกไม้อาจจะร่วงใส่ ทำให้หนูน้อยร้องลั่น ผมช้อนห่อผ้านั้นมาไว้ในอ้อมแขน
ความรู้สึกหนักอึ้งบางอย่างแผ่กระจายในทรวงอก แต่ผมปัดความคิดนั้นออกไป เพราะมีความทรงจำอื่นแล่นเข้ามาแทนที่
ผู้หญิงคนนั้น!

ผมวิ่งกลับไปทางเดิมที่เดินจากมาทั้งๆที่เด็กยังแนบอยู่กับอก
เป็นภาพที่ประหลาดมาก เด็กหนุ่มผมรุงรัง เสื้อคลุมตัวเก่าหลวมโพรกกับกางเกงยีนส์หัวเข่าขาดๆวิ่งอุ้มเด็ก หันสายตามองหาคนที่จะไม่เจออย่างบ้าคลั่ง..
ผมเพียงเพ่งมองผู้หญิงคนนั้น คนที่เดินชนผมและจากไปอย่างเร่งรีบ
แต่ในอณูอากาศร้อนอบอ้าวที่รายรอบตัว..ผมไม่เห็นเธอเลย..


“เกรย์ครับ”
ไอ้นนวิ่งตามมาทัน “เกิด..เกิดอะไรขึ้น?”

“พวกมึงน่ะ เห็นผู้หญิงคนนึงรีบเดินออกจากตรงนี้ไปบ้างไหม”
ผมหันไปถามสมาชิกชมรมพุทธศิลป์ที่วิ่งตามไอ้นนมา
พวกนั้นมองหน้ากัน แล้วเด็กปีหนึ่งคนนึงก็บอกผม
“อืม ผมว่าผมเห็น แต่ไม่ได้สนใจอะครับ เหมือนจะกวักรถแดงไปทางไหนก็ไม่รู้แล้ว”

เธอเป็นแม่ของเด็กคนนี้แน่นอน.. ผมรู้ได้โดยไม่ต้องมีใครบอก

“เด็กนั่นมาจากไหนอะพี่เกรย์?”
.
.
ผมไม่ตอบคำถาม แต่ก้มลงมองก้อนนิ่มๆที่อยู่ในอ้อมแขน
แล้ว..
แล้วก็ทำหน้าเหยๆ..

“เอ่อ.. อะนน”
ผมส่งเด็กให้ไอ้นน มันเดินเข้ามาจับแก้มเด็ก
“ตอนแรกเด็กร้องจะแย่ พอเกรย์อุ้ม เด็กก็เงียบเลยนะครับ ส่งให้ผมจะดีเหรอ?”

ผมมือและขาสั่นไปหมด
“กูไม่ชอบเด็กนะ”
ผมพยายามจะยัดใส่มือไอ้นนให้ได้
“อุแว้..แว้..แว้!!”

เย้ย!

“พี่เกรย์ ดูสิเด็กร้องใหญ่เลย อุ้มไว้ครับ อุ้มไว้”
ไอ้เด็กปีหนึ่ง สมาชิกชมรมไอ้นนบอกผมเป็นการใหญ่

อ๊าก พวกมันบ้าแล้ว!

“ระ..เรา เราต้องรีบติดต่อบ้านพักเด็กเดี๋ยวนี้เลย”
จะบ้าเหรอครับ ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นนะ!
ไอ้นนพยักหน้า แล้วรีบกดโทรศัพท์ แต่มันเงยมามองผม
“ผมมีแต่เบอร์ที่นี่ ไม่มีใครอยู่ แล้วจะติดต่อยังไงครับเนี่ย”

ห๊ะ? มึงพูดจริง!

“แล้วเบอร์มือถือล่ะ โทรเข้าสิ บอกให้มารับเด็ก เร็วๆเลย”
ผมเร่งมัน ไอ้นนทำหน้าลำบากใจ
“ผมขอโทษครับเกรย์ ผมไม่ได้ขอไว้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะไม่อยู่กันเล่า มีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก”

ดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง.. T_________T

“อุแว้..”
เด็กน้อยยังคงส่งเสียงสะอื้นฮัก
เอ็นดูก็เอ็นดูครับ แต่ผมเป็นเพียงเด็กผู้ชายวันยี่สิบต้นๆ เห็นเด็กทารกนอนไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้านี่ก็ช็อคตาตั้งแล้ว
“ไอ้หนูเอ๊ย เงียบที ฉันกำลังหาทางอยู่น่า”
ผมดุเบาๆ
เสือกได้ผล.. เจ้าของดวงตาใสแจ๋วเงียบเสียงลงทันที

“โห เกรย์เจ๋งอะ เกรย์คงเลี้ยงเด็กมาเยอะใช่ไหมครับ”
ไอ้นนสรรเสริญ มึงจะบ้าเรอะ!

“ผมว่าเราคงต้องมาอีกทีวันมะรืนอะครับ”
มันสรุปอีกที
“แล้วเด็กนี่ล่ะ”
ผมถามอย่างขอความเมตตา
“กูดูแลไม่เป็นนะเว้ย ไม่เอานะ แม่กูก็ไม่อยู่ กูว่าต้องเอาไปให้ หมอ หรือ-”

เย้ย!!

พูดไม่ทันจบผมก็ต้องร้องลั่น เพราะน้ำอุ่นๆรดอกผม!
ผมก้มลงมอง.. โอ้..ไม่! เด็กมันฉี่ใส่ผม!!

__________________________________________


“แม่ แม่ ฮือ แม่ช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยย!!”
ผมร้องซะแต๋วแตกเมื่อซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไอ้แอร์ซึ่งไอ้นนเป็นสารถีมาถึงร้าน ‘เฮ้ย ไอ้เห่ย’
เหตุผลเดียวที่ผมยอมให้ผู้ที่บังอาจฉี่รดผมร่วมทางมากับผมได้ก็คือ ผมจะมาส่งต่อให้ท่านเง็กเกรียนฮ่องเต้เลี้ยงดู รอจนกว่าบ้านพักเด็กจะเปิด

“แม่ แม่..”
ผมหันหาไปทั่วร้าน จนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
พี่โก วิศวกรที่ฝีมือชงกาแฟยังคงเป็นเลิศที่สุดในสามโลกโผล่หน้ามาจากเคาท์เตอร์
“โหวกเหวกอะไรน่ะเกรย์”
“แม่ล่ะพี่ แม่อยู่ไหน”
ผมเอะอะโวยวาย
“น้ากานต์ไม่อยู่ ไปเที่ยวบุรีรัมย์กับพ่อเก่งแล้วเมื่อเช้า ว่าแต่กลิ่นอะไรตุตุเนี่ย แล้วนั่นมันห่ออะไรน่ะ”

ห๊ะ?
แม่ไม่อยู่ แม่ไม่อยู่!
สมองผมรับรู้แค่นั้นครับ ที่เหลือไม่ทันฟัง ไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้น
“แม่ไม่อยู่ แล้วผมจะทำยังไงกับ…”

“ใจเย็นๆนะครับเกรย์ ผมจะเกณฑ์คนมาช่วยกันเลี้ยงเจ้าหนู ผมจะเกณฑ์แอร์มาเป็นทัพหนุน ให้แอร์เกณฑ์พี่โจ พี่หนุ่มมาอีกที ให้พี่โกเขาเกณฑ์พี่กรีนมาด้วย ตะ..แต่ แต่เกรย์ต้องเป็นแม่ทัพนะ แหะๆ..”
พี่โกได้ยินดังนั้น จึงชะเง้อมามองในอ้อมอกผม พี่แกกลืนน้ำลายเอื้อก เมื่อรับรู้ว่าอะไรเป็นไร แต่ก็ยังเจือกถามโง่ๆ
“อะไรวะน่ะ”
และไอ้นนก็ตอบในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย
“ลูกเกรย์ครับ”

มึงจะบ้าเรอะ!

“เกรย์ต้องดูแลเขานะครับ”
“กูไม่-”
“เกรย์จะได้เขียนนิยายเกี่ยวกับเด็กถูกไง!”
ไอ้นนโพล่งออกมา แล้วผมก็ต้องยอมจำนน..

.

.

“แม่ เนี่ยร้องอีกแล้ว ฮือๆ ฉี่รดผมมาสองรอบแล้วด้วย ผมจะทำยังไง ให้กินอะไร ให้นอนยังไง โอย ผมไม่รู้ ผม-”
“เกรย์ เฮ้.. เกรียน ใจเย็นๆ”
แม่พยายามปลอบประโลมหลังจากผมเล่าเรื่องให้ฟังและโวยวายใส่โทรศัพท์
“ผะ..ผม..ผมต้องทำอะไรบ้างแม่”
ผมสูดน้ำมูก ถามออกไปหลังจากสะอื้นฮักแข่งกับเจ้าหนูมาร่วมชั่วโมง แม่ยังจะหัวเราะมาตามสาย
“เจอเด็กทารกที ไปไม่เป็น เกรียนไม่ออกเลยลูกฉัน ฮ่าๆ”
แหงะ แม่ -*-

“จากลักษณะที่ลูกบอกมา เด็กคงยังไม่ถึงเดือนหรอก แม่ว่าไม่ต้องใส่ผ้าอ้อม เดี๋ยวจะแฉะ ให้ลูกหมั่นดูหมั่นเปลี่ยนผ้าให้เจ้าหนู จะใส่เฉพาะตอนนอนก็ได้ แต่ต้องตื่นมาดูมาเปลี่ยนนะ ซื้อผ้ายางมารองก็ได้ ให้แอร์ นน หรือใครไปหาซื้อพวกผ้าอ้อม เสื้อผ้า นมผง แล้วก็ขวดนมมาด้วย เร็วๆเลย”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก แล้วหันไปสั่งการ
“พวกมึง ไปซื้อผ้ายาง ผ้าอ้อม เสื้อผ้า นมผง ขวดนม ไป เร็วๆ”

กรีนที่พี่โกโทรตามมา เพิ่งขับรถมาส่งผมกับเจ้าหนูที่หอแล้วรีบกลับไปทำงานต่อเมื่อกี้นี้เองครับ
พี่โกต้องดูร้าน ส่วนไอ้แอร์กับไอ้นนตามผมมาที่หอด้วย..
ผมถอนหายใจ.. เดินช้าๆไปที่เตียง เด็กน้อยเพิ่งจะหลับปุ๋ย หลังจากที่ผมเอาผ้าเช็ดตัวให้ แล้วห่อหุ้มด้วยเสื้อของผม..

“ทำไมฉันต้องมารับผิดชอบนายด้วยเนี่ย”
ผมเอานิ้วไล้ไปที่แก้มเนียนละเอียดอ่อนบางนั่นอย่างเบามือ

________________________________


ไอ้แอร์กับไอ้นนเป็นผู้ช่วยที่ดีเยี่ยม
คาดว่าพวกมันไปซื้อหาข้าวของทุกสิ่งอย่างด้วยความเร็วน้อยกว่าระดับเหาะแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น 
ผมรีบชงนมผงตามวิธีที่แม่สอน อารมณ์แบบเอาโทรศัพท์แนบหูไว้โดยใช้ไหล่ช่วย สองมือก็ทำตามวิธีการที่แม่บอก

“อะ..แว้ อะ..แว้!”

.

.

เอาอีกแล้วเว้ย!

ผมวางหูจากแม่ แล้วรีบไปช้อนตัวไอ้หนูมาไว้ในวงแขน
“โอเค มาเลย บอกให้นะเฟร้ย ฉันเตรียมพร้อมแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว กินนมเลย บุ่ยๆ”
ผมแลบลิ้นปลิ้นตา
ในทันใด จากอุแว้ อุแว้ ก็กลายเป็น..
“เอิ๊ก..อ๊าก...แฮ่”

หะ?
ไอ้หนู แกเส้นตื้นไปป่าว -*-

“เขายิ้มให้เกรย์ด้วยนะครับเนี่ย”
ไอ้นนทัก ผมหน้าแดงอย่างเขินๆ
“ยิ้มให้กูอะไร มันยิ้มกับอากาศ บ้องตื้นซะขนาดนี้”

ผมค่อยๆโอบประคองเจ้าหนู แล้วเอาจุกนมจ่อที่ปากเล็กๆสีชมพูนั่น..
ดวงตาใสแจ๋วมองผม แล้วอ้าปากดูดนมจากขวดอย่างน่าจะเอร็ดอร่อย

“ฉันไม่มีน้ำนมจากอกให้กินหรอกนะ อย่ามาทำหน้ามีความหวัง และห้ามเหล่หัวนมฉันด้วยนา -*-”
ผมสั่งเจ้าหนูเบาๆ.. ไอ้นนกับไอ้แอร์หัวเราะคิกคัก

…เมื่อดูดนมจนพอใจเป็นที่อิ่มหนำสำราญ เจ้าหนูนั่นก็อ้าปากปล่อยจุกนม
ผมปล่อยขวดนมเป็นขวดน้ำแล้วเอาไปจ่อ
“ล้างปากเสียหน่อยเอา เดี๋ยวปากเหม็นนะเว้ย”
ผมทำท่าประกอบ เจ้าหนูหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอีกครั้ง แล้วดูดน้ำจ้วบจ้าบ เฮ่อ..
ผมถอนหายใจ แต่อดยิ้มออกมาไม่ได้

แม่บอกว่า เมื่อกินเสร็จ ต้องอุ้มโยกเบาๆ ให้เรอออกมาก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวเด็กน้อยรู้สึกไม่สบายอึดอัด
ผมจึงจับเจ้าหนูอุ้มพาดบ่า แล้วแอบแต๊ะอั๋ง (ตบตูด) เบาๆ

“เกรย์ไม่ร้องเพลงกล่อมน้องเขาหน่อยเหรอครับ”
ไอ้นนสาระแน
“มึงจะบ้าเหรอ ไม่เอาด้วยหรอกเว้ย”
ผมว๊ากมันกลับไป
“มึงมีเรียนไม่ใช่เหรอ ไปๆ ไปกันได้แล้ว แม่ง”
ไอ้นนกับไอ้แอร์หัวเราะคิกคักอีกครา หลังจากสัญญาว่าจะพยายามเกณฑ์ใครสักคนมาช่วยผม พวกมันก็ออกไป
ผมแอบออกมาเปิดประตูสำรวจดูว่าพวกมันไปกันแล้วแน่ๆ..


“อะไร มองทำไม?”
ผมถามเจ้าหนู ที่ยังไม่ยอมหลับ กลับชะโงกหน้ามามองตามผม
ผมกัดปากเบาๆ..อย่างเขินๆ..
“อยากฟังเพลงรึไง?”
ผมถามออกไป เจ้าหนูยังคงมองก่อนจะแสดงเจตจำนง
“อุแว้ อุแว้!”

เย้ย! บอกกันดีๆก็ได้นี่!!

ผมจึงโอบประคองเจ้าหนูซบกับบ่า ก่อนจะแหกปากเห่กล่อม

“ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันก็ไม่โดนทำลาย โอ้ว เย!!”


_________________________________________


เจ้าหนูหลับใหลไปแล้วหลังจากกินอิ่มเรอสนั่น เออ ผมเวอร์ไปหน่อย เอาเป็นว่านอนหลับปุ๋ย
ผมนั่งข้างเตียง เอามือเท้าคางอย่างง่วงๆเช่นกัน
มือคว้าเอารูปถ่ายคู่กับไอ้ทัศน์ข้างเตียงมาจับไว้ เมื่อไหร่มึงจะกลับมาหนอ..


“อึ๊ก..อือ..เอิ๊ก”

.

.

ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้สึกมีอะไรมาไต่ๆที่มือ

“เฮ้..”
ผมขยับหนีมือเล็กๆที่จิ้มมือผมเบาๆ ก่อนจะจิ้มรูปถ่ายไอ้ทัศน์ พยายามขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ

“อะไร จะเอาอะไร”
ผมถาม เอามือแตะหัวเล็กๆนั่นเบาๆ
เจ้าหนูเงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว ผมจึงทำการแนะนำ
“นี่ทัศน์นะ ในรูปชื่อทัศน์ เป็นแฟนฉัน ฉัน..”
ผมเอามือชี้ที่ตัวเอง
“ชื่อเกรย์ เกรย์นะ ไม่ใช่เกรียน”
ผมย้ำอีกครั้งเพื่อกันไม่เจ้าหนูเข้าใจผิดเหมือนกับคนอื่นเกือบทั่วโลกที่เข้าใจผิดมาแล้วก่อนหน้า
เจ้าหนูยังคงมองผม ไม่รู้เข้าใจรึไม่ แต่ผมก็พร่ำเพ้อต่อไป
“พี่ทัศน์นะ คนในรูปเนี่ย อยู่เยอรมัน ไปทำงานนะ พี่ทัศน์น่าจะใกล้กลับมาแล้ว แต่นายคงไม่ได้เจอ เพราะเดี๋ยวฉันจะพานายไปส่งคืนแล้ว”
“อุแว้ อุแว้!!”

เย้ย!
รูปไอ้ทัศน์แทบกระเด็นออกจากมือ

“เฮ้ย อะไร จะเอาอะไร?”
ผมเอ่ยถามพัลวัน

“แว้..อะแว้”
“กำ อะไรวะเนี่ย”
ผมเกาหัว รีบโอบเจ้าหนูขึ้นมา แต่แล้วก็เจออะไรเปียกๆ ยุ่ยๆ…
ฮือ..จะอึก็ไม่บอก!

.

.

“เอาละ คราวนี้ฉันจะไม่เสียทีนายอีกแล้ว”
ผมประกาศ เบื้องหน้าเป็นเจ้าหนูที่นอนมองตาแป๋ว
“ฉันปูผ้ายางแล้ว ทีนี้ละ ฉันก็จะไม่ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอน โฮ่ๆ”
ผมหัวเราะใส่เจ้าหนู

“เอิ๊ก..เอิ๊ก..”
นั่น..เจือกหัวเราะตาม -*-



ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมจึงแตะแขนเจ้าหนูเบาๆ
“เดี๋ยวมานะ ห้ามซนนะโอเค๊”
ผมสั่งความแล้วหันไปทางประตู แต่ก็หันกลับมาใหม่แทบจะในทันที แล้วช้อนตัวเจ้าหนูมาไว้ในวงแขน
ไม่อย่างจะห่างเลยสักวินาทีเดียว คือ..เอ่อ ผมหมายถึง..เกิดเจ้าหนูคลานหล่นตุ๊บจากเตียง ใครซวย ใช่ปะ ใช่ปะ!

ผมใช้มือข้างหนึ่งเปิดประตู หน้าพี่โจกับพี่หนุ่มโผล่มา

“หวัดดีพี่”
ผมทักทาย แต่พี่หนุ่มเห็นผมแล้วเสมือนพี่แกมีอารมณ์เกินจะรับได้
“ว่าไง คุณพ่อจำเป็น”
พี่แกกลั้นขำ ฮึ่ม!

“ไม่ว่าไงครับ ว่าแต่ มาด้วยกันอีกแล้ว แหม.. ยังเป็นปาท่องโก๋เหมือนเดิมนะเนี่ยพี่หนุ่มกับพี่โจ”
ผมเอาคืน
ก๊ากๆ พี่หนุ่มเม้มปาก
“บังเอิญมาเจอกันพอดีต่างหากเว้ย!”

สองผู้มาเยือนเดินเข้ามาในห้อง พี่โจวางถุงไว้ที่โต๊ะ
“ซื้อข้าวมาให้ พอดีไอ้แอร์โทรบอก เล่าเรื่องให้ฟัง ก็เลยซื้ออะไรมาฝากนายกับลูก”
“ไม่ใช่ลูกเฟร้ย!”
ผมขัดทันควัน!

พี่โจกับพี่หนุ่มมาอยู่เป็นเพื่อนผมพักหนึ่ง
และทำตัวน่ารำคาญไม่ต่างจากไอ้แอร์ไอ้นนที่พากันหัวเราะคิกคักตอนที่ผมป้อนนมเจ้าหนู เฮ้อ!

“นี่ชื่อพี่โจกับพี่หนุ่มนะ เป็นแฟนกันนะ เอ็งจำไว้”
ผมเสี้ยมสอนเจ้าหนู
“เพื่อนเว้ย!”
ทั้งคู่ขัดขึ้นมา แต่ผมไม่สนใจ เชื่อแน่นอนว่าเจ้าหนูเม็มเก็บเข้าสมองมันแล้วเรียบร้อย


________________________________________


ก็เหมือนทุกคืนในช่วงปีนี้ ผมเข้านอนตั้งแต่สี่ทุ่มและตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตีสอง
เพราะไอ้ทัศน์กลับเข้าที่พักและว่างตอนนั้น เราจะได้คุยวิดิโอกันผ่านอินเตอร์เน็ต
แต่ทว่า..คืนนี้ไม่เหมือนทุกคืน..


“อุแว้!..อุแว้!”

.

.


“แว้..แว้..อะแว้!”

.

.

ผมใกล้ร้องแข่งกับเจ้าหนู เมื่อต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนผ้า ให้นม โอบประคองกล่อมนอนครั้งแล้วครั้งเล่า

“บางระจันเขารวมกันเป็นหนึ่ง มีตนเป็นที่พึ่ง ยอดนักสู้เมืองสิงห์ เย้เย”
ผมลูบหลังลูบไหล่

“อุแว้ อุแว้!”

.

.

“จาดาด่าดำ จ่าดำ จ่าดำ จ่าขาว จ่าขาว จ่าขาว จ่าดำ อยากจะร้องดังๆ พูดให้ใครต่อใครได้รู้ทั่วกัน อยากจะร้องดังๆ..”
ผมเห่กล่อมพร้อมเต้นท่าปาล์มมี่ผสมเลดี้กาก้าและผสมจินตหรา พูนลาภอีกทีหนึ่งให้เจ้าหนูดู

ฮือ..เมื่อไรจะถึงวันมะรืนวะ!!

เจ้าหนูนิ่งไปสักพักให้ผมได้หายใจหายคอ แต่แล้วก็ร้องขึ้นมาอีก
ผมโอบกอดร่างน้อยนั้นอย่างเบามือ..
“เป็นอะไรเนี่ยลูก..”

โอย ผม ผมพูดอะไรออกไปวะเนี่ย !

เจ้าหนูร้องเสียงเบาลง ผมอุ้มพาดบ่าลูบหลังเบาๆ
สายตาเหลือบไปเห็นภาพวาดที่อยู่มุมห้อง..
ภาพผู้ชายอุ้มเด็ก..พร้อมกับบทกวีใต้ภาพนั้น ผมกลืนน้ำลาย..

“แว้..อุแว้..”
“นิ่งเสียนะ”
ผมปลอบใจเจ้าหนู.. แล้วกล่อมแผ่วๆ
“...ธรรมชาติรังสรรค์บันดาลเจ้า
ดั่งดวงดาวหยาดลงมาจากฟ้ากว้าง
โอบประคองในอ้อมแขนมิวายวาง
อุ่นรักพ่อทั่วสรรพางค์กายเจ้าเอย…”

ร่างน้อยหลับใหลไปแล้ว..ในอ้อมแขนของผมเอง..


ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย

สวัสดีเกรียนคนอ่าน เกรียนคนเขียนหายหัวไปหลายวันอย่าว่ากัน เรียนซัมเมอร์อยู่ที่เชียงใหม่ครับผม
คิดถึงๆ ^___^ หนังสือผมพรูฟต้นฉบับเสร็จหมดทั้งสี่เล่มแล้ว แต่ขออนุญาตตรวจสอบอีกครั้ง
ใครที่โอนเงินแล้วและเมลล์แจ้งมา ผมกำลังทยอยตอบกลับครับ
ใครวางแผนจะโอน อย่าลืมแนบสลิปหรือโอนเป็นทศนิยม อย่างใดอย่างหนึ่งนะครับนะ เพื่อสะดวกในการตรวจสอบ
ขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกท่านที่ให้การสนับสนุน..รออ่านพาร์ทจบของตอนโคตรพิเศษนี้ด้วยนะครับ
ถึงแม้นิยายเรื่อง INDY in love จะจบไปแล้ว แต่ผมก็..ยังคง ฮ่ะๆ..เป็น 'เกรียนคนเขียน' เสมอละนะ 

[gupalz]

โอ้ววววว พี่ทัศน์รู้เด๋วได้ตกใจแย่อ่ะ

[MEMO MINI]

แวะมาเกรียน

และมาจิ้ม

จึก จึก

 

[the_pupae]

มีผู้สืบความเกรียน เอ้ย!!ตระกูลแล้ว

[Gemm]

ชอบชื่อตอนจัง ภาค กำเนิดไอดิล

[stupidchild]

เมียพี่มีลูกแล้ว

[Donaldye]

อย่างนี้นี่เอง...

[YouandMe]

อิ อิ จองไว้เกรียนก่อนนะ เดี๋ยวสายยยยยย

มาแอบอ่านต่อที่ทำงาน 

น่าสงสารไอดิล เจอพ่อเกรียนแบบนี้รอดมาได้ยังไงฟระ 
เด็กแค่เดือนเดียวพ่อเกรียนดันกลัวจะคลานตกเตียงซะงั้น 
ไหนจะเพลงกล่อมเด็กอีก 
อยากอ่านตอนทัศน์กลับมาเจอชะมัด 

[wijii]

น้ำตาซึมเลยอ่ะ ซึ้ง TT^TT

[HETATaughT]

หายไปนาน...มาอีกทีนายเอกของเรามีลูกไปซะแล้ว 

[pp4]

แปะ!
+++++++++++++++
ป๊าดดดด เกรียนน่ารักแท้~♥
รอตอนต่อไปๆๆๆๆๆๆ
อยากให้ทัศน์กลับมาไวๆจัง
แล้วนี่พอจะไป ก็ไปไม่ให้มันได้ตั้งตัวเลยนะคะ - -+
(รอบที่แล้วก็ทีนึง แป๊ปเดียว พอรอบนี้ไม่บอกไม่กล่าว หงอยเป็นปีไปแล้วรึ!?)

[n2]

เกรียนเลี้ยงลูก

[lazat.mchub]

เจ้าคือทายาทคนต่อไป 

[EunSung87]

ถ้าเกรย์เป็นพ่อแล้ว
พี่ทัศน์เป็นแม่ใช่ปะ
เอิ๊กๆๆๆๆ

[yeyong]

ที่มาของไอดิล แรกเจอก็พบกับเกรย์เลย
ซึมซับความเกรียนของพ่อเกรย์มามากขนาดไหนเนี่ย

[runningout]

เกรียนเลี้ยงลูก 55555

[look_new]

แวะมาเกรียนคนเขียน
  กลายเป็นคุณพ่อคนไปแล้ววววว!!