ตอน..โคตรพิเศษ
:: Birth of Idylle กำเนิดไอดิล ::
Part End …ผมผ่านฤดูหนาวอันเสียดแทงของเยอรมนีมาอย่างยากเย็น ณ เวลานี้ ฤดูใบไม้ผลิกำลังค่อยๆเยื้องกรายเข้ามาเยือน
ทุกชีวิตดูชื่นมื่นขึ้นเป็นลำดับ และผมเองก็เช่นเดียวกัน
เพียงแต่..คนละเหตุผลกับฤดูกาลที่กำลังเปลี่ยนไป
การเดินทางไกล.. โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องจากกับคนที่รัก คนที่เป็นคู่ชีวิต..
หลายคนน่าจะรู้ดีว่ามันทรมานใจสักแค่ไหน ผมเองก็ไม่ต่างกับคนธรรมดาทั่วไปเลย
“การที่มีความรัก ไม่ได้หมายความว่าต้องทิ้งความฝัน..”เพียงแต่ประโยคสั้นๆจากเรียวปากอิ่ม แค่นี้ก็เป็นเหมือนไออุ่นที่ปลอบประโลมว่าผมตัดสินใจถูกแล้ว
เกรย์เอ่ยออกมาก่อนที่เราจะห่างกันคนละฟากขอบฟ้า
“ความรักมีค่าเพียงพอให้คนเราอดทนและรอคอยเพื่อมัน”ผมเดินทางมาที่นี่เมื่อเกือบสองปีที่แล้ว ตอนที่ไอ้เกรียนกำลังขึ้นปีสาม และตอนนี้มันกำลังจะเรียนจบในเดือนหน้าแล้ว
ผมเห็นด้วยครับ ว่าความรักมันมีค่าพอจริงๆ พอให้ผมอดทนทุกอย่าง และความอดทนนั้นกำลังจะสิ้นสุดลง..
โครงการกับบริษัทเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพยิ่งกว่าที่เราคาดการณ์กันไว้
กำหนดการกลับเมืองไทยก็เลยถูกเลื่อนขึ้นมาหนึ่งเดือน และแน่นอน..กรูไม่ปฏิเสธการกลับเลย!
.
.
“รีบแพ็คกระเป๋าเชียวนะคุณทัศน์”
เพื่อนที่มาด้วยกันแซวเมื่อเห็นผมดำเนินการเอาของลงกระเป๋า
ผมหัวเราะในลำคอ
“จะรีบกลับไปหาเมียครับ”
เพื่อนผมหัวเราะลงลูกคอกับเหตุผลนั้น
ติดเมียครับ กรูติดเมีย T___T
ทุกวันที่อยู่ที่นี่ก็ต้องแชทกันทุกคืน ถ้ามีวันหยุดเมื่อไร ผมก็ไม่เสียดายค่าเครื่องบินกลับไทย
ขาดเกรย์ เหมือนขาดเกรียน เอ๊ย ขาดใจครับขาดใจ -*-
ผมปิดกระเป๋าลงด้วยรอยยิ้ม ..เราใกล้จะได้เจอกันแล้วนะ ‘เมียรักของผม’
แต่เรื่องอะไรจะบอกมันให้รู้ตัวละครับ รอไปเคาะประตูห้องเซอร์ไพรส์เลยดีกว่า !
____________________________
เครื่องบินของสายการบิน ลูบหรรษา ลุฟฮันซ่า เว้ย! ทะยานขึ้นสู่เวิ้งฟ้ากว้างไกล
ผมหลับตาลงทั้งที่รอยยิ้มยังคาปาก ให้ตาย มันรู้สึกอุ่นวาบในใจจริงๆ นาทีที่รู้สึกว่าอีกไม่นานจะเจอหน้าคนที่เขารอเราอยู่
แม้จะนานหลายชั่วโมง แต่ที่สุด เมื่อถึงฟ้าเมืองไทย ทุกอย่างก็ดูจะคุ้มค่า..
ผมต่อเครื่องไปเชียงใหม่ทันที ฟิตครับ กูฟิต!
ผมนั่งพึมพำหาเกรยืไปตลอดทาง
“เกรียนน้อยกลอยใจของไอ้หมอ เอ๊ย ไอ้ทัศน์”
หอก คนเขียนเบลอ -*-
“เกรย์น้อยหอยสังข์นั่งขี้”
ผมพึมพำเพ้อๆ และดูจะเพี้ยนขึ้นเรื่อยๆทุกประโยค
.
.
“ไม่น่า.. จริงเหรอเนี่ย ผีไอ้ทัศน์รึเปล่า โทรมาได้ไง”แหม่.. ไม่ใช่เสียงเกรย์หรอกครับ มันคือไอ้โกที่ดูเกรียนขึ้นเยอะ
ผมกดโทรหามันเพื่อสอบถามว่าไอ้เกรียนอยู่ ณ พิกัดใด ในตอนนี้
“ผีบ้านมึงดิไอ้โก ทักทายกูดีๆก็ได้ ขอบใจ”
“ทัศน์ มึงกลับ-”“ตอนนี้เกรย์อยู่ที่ร้าน อยู่ที่หอ หรืออยู่ที่มอวะโก”
ผมชิงถาม
ไอ้โกเงียบไปแล้วติดอ่างขึ้นมา
“อะ..เอ่อ อยู่ อืม..ที่ร้านเนี่ยแหละ”‘เฮ้ย ฟังนะเจ้าหนู ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เลิกฉี่ใส่ฉันสักที’เสียงลอดเข้ามาในโทรศัพท์ ฟังไม่ค่อยถนัด ทว่า..ผมจำเสียงได้นะ..
ผมอมยิ้ม ถามไอ้โก
“เกรย์จะไปฉี่เหรอ”
“อะ..เอ่อ..คะ..คงงั้น”ไอ้โกติดอ่างอีกที
ผมชักฉุน
“มึงเป็นอะไรวะ เป็นหวัด เจ็บคอ หรืออะไร”
“เปล่าเว้ย”มันค้านขึ้นมา
“เออ สุขภาพดีแน่นะมึง”
ผมถามย้ำ
“ดี”
ไอ้โกตอบแผ่วๆ
“เอาละมึง อย่าบอกไอ้เกรียนเชียวว่ากูมาแล้ว กูจะไปทำให้มันประหลาดใจ ฮ่าๆ”
ผมสั่งความ
‘โอ๋ๆ ไม่ได้ดุสักหน่อย แค่บอกว่าอย่าฉี่ใส่เอง ต้องร้องด้วย เค้าขอโต๊ดด เค้าจะร้องเพลงกล่อมตัวน๊า’
เสียงไอ้เกรียนลอดเข้ามาอีกที อะไรนะ มันจะกินคั่วคะน้าเหรอ? ผมจะหาซื้อไปฝากมันเลยดีไหม? เซอร์ไพรส์ออก
“โอ..”ไอ้โกครวญคราง แล้วถามออกมาได้
“จะดีเหรอมึง? บอกก่อนไม่ได้เลยเหรอ?”บ๊ะ
“ไม่ได้เว้ย!”
“กะ..ก็ได้ แต่ว่า ทะ..ทัศน์ กูถามอะไรมึงอย่างได้ไหม?”“อะไรวะ?”
“คือ..เอ่อ มึงชอบ..ชอ..ชอบเด็กรึเปล่า”ห๊ะ?
“ชอบดิ”
ผมบอกโดยไม่ต้องคิด
“เกรย์เด็กกว่ากูสองปี กูชอบเด็ก แต่ต้องเป็นเด็กเกรียนชื่อเกรย์คนนั้นนะ ฮิฮิ”
ผมเกิดอาการทางสมองกะทันหัน ไอ้โกพ่นลมหายใจ
“กูหมายถึงเด็ก เบบี๋ เด็กทารกน่ะ!”ผมขมวดคิ้ว กลับเข้าสู่โหมดจริงจัง
“จะชอบได้ไง บ้าเหรอ เสียงดัง น่ารำคาญ ถามทำไม”
“ฮือ”เสียงไอ้รำพึงรำพัน
“บอกเกรย์หน่อยดีไหม น้องจะได้ตั้งรับ”“จะบอกก่อนทำไม เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์ ห้ามบอกไอ้เกรียน ห้ามบอกเข้าใจไหม กูต้องการ เซอร์-ไพรส์”
ผมย้ำคำ ไอ้โกตกลงก่อนจะบ่นเบาๆ
“เดี๋ยวมึงรู้ ว่าใครจะ เซอร์-ไพรส์ เดี๋ยวมึงรู้……..”หือ? ไอ้โกมันเป็นอะไรของมัน? พี่กรีนมีเมียน้อยเหรอ?
____________________________
แท็กซี่จากสนามบินพาผมมาส่งที่ร้านกาแฟ ‘เฮ้ย ไอ้เห่ย’
ร้านยังคงอบอวลไปด้วยละอองความเกรียนที่ฟุ้งกระจายในอากาศเช่นเดิม ผมอมยิ้มน้อยๆ
ก้าวขาเข้าไปช้าๆ มือแกร่งผลักประตูกระจกเบาๆ..
ถ่า ด๊า..!!
อ้าว..
เสือกไม่มีสิ่งมีชีวิตที่กูรู้จัก
ผมหันมองไปรอบๆร้าน มีลูกนั่งอยู่ค่อนข้างเยอะ แต่เป็นหน้าใหม่ทั้งสิ้น
ผมเดินดูในร้าน ก้มๆดูใต้โต๊ะบ้าง เผื่อไอ้โกจะเล่นไม่ซื่อ บอกให้ไอ้เกรียนคอยแอบซ่อนเล่นงานผม
“เอ่อ..”
ผมเอ๋อไป เมื่อไม่เจอเกรย์ แต่กลับเจออย่างอื่น ในมือผมหนีบผ้าอ้อมมาได้หนึ่งอัน?
“อ้าว นั่นพี่ทัศน์ใช่ไหมครับ!”
เสียงไพเราะดังมาจากด้านหลัง ผมหันไปมอง
“เออ ดีที่เจอคนรู้จักสักที เกรย์ล่ะ เกรย์อยู่ไหนนน?”
น้องนนยกมือไหว้สวัสดีผม
“เกรย์เพิ่งจะกลับไปที่หอเมื่อกี้นี้เองครับพี่ทัศน์”
อ้าว กลับไปแล้วรึนี่ ใช้ได้แฮะ ไอ้โกคงยังไม่บอกว่าผมกลับมาแล้ว
ผมพยักหน้าให้น้องนน
“ไว้ค่อยคุยนะ พี่จะไปเซอร์ไพรส์เกรย์หน่อย เออ อันนี้..”
ผมยื่นผ้าอ้อมเด็กให้น้องนน “ไม่รู้แม่ๆคนไหนมากินกาแฟแล้วทำตกไว้”
“อ้อ..เอ่อ..อันนี้คือ..”
น้องนนรับไป “เกรย์เพิ่งจะมี-”
“ไม่เป็นไรน้องนน”
ผมยิ้มกว้างอย่างคนบ้า “เกรย์จะมีน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นหรือไม่ ไม่สำคัย พี่จะไปหาเกรย์เดี๋ยวนี้”
น้องนนทำหน้าแปลกๆชอบกลครับ >>
ถึงเกรย์จะอยู่ที่หอผมก็มิหวั่น ถ่อไปหาที่หออีกที ยังไงซะวันนี้ก็ต้องเจอกันวะ!
หอเดิม..ลิฟต์ตัวเดิม..ชั้นเดิม..ห้องเดิม..
..กับกุญแจดอกเดิมที่ผมมีอยู่
ผมยิ้ม..เรากำลังจะได้เจอกัน..อีกเพียงแค่ไม่กี่อึดใจ
.
.
“กะ..เกรย์ ฝากเจ้าหนูไว้กับพี่ก่อนดะ..ดีไหม พี่จะพาไปดูให้ที่ห้อง”
ผมว่าผมได้ยินเสียงไอ้โกลอดออกมาจากห้องนะ หนูไหน หนูอะไร
“บ้าเหรอ ไม่อาววววว ผมดูเขาเอง นี่นาย มองฉัน มองฉันซิ ดึ๊กดึ๋ย ดึ๊กดึ๋ย”
เสียงมันพิลึกกึกกือจริงๆครับ..
ด้วยความงุงงงผมจึงจับลูกบิดและหมุน..
“อะแว้..อุแว้..แว้!!”เย้ย!!
ผีหลอก เสียงอะไรวะ! ประตูค่อยๆเปิดออกให้ผมเห็นความเป็นจริง
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะ อย่าร้อง มานี่ๆ ฉันจะอุ้มนายนะ.. เรามาเต้นกัน มาๆ ดูฉันเต้น..”
ประตูเปิดออกกว้าง และผมก็ต้องเจอเข้ากับ..
“หม่ามี๊โพ่โค่ะ”
ร่างขาวที่คุ้นตาทำท่าทางที่ไม่คุ้นเคย
มือหนึ่งอุ้มเด็กทารกหน้าตากวนติงไว้ในอ้อมแขน มืออีกข้าง รวมทั้งขาทั้งสองพร้อมด้วยตูด ทำท่าอะไรสักอย่างที่มันคิดว่าเต้น ประมาณจิ้งจกตอนอ้าปากจะกินแมลงผสมตะกวดตอนโดนวิ่งไล่
“หม่ามี๊โพ่โค่ะ ยิ้มง่ายไม่ซึมเปื้อน!”คำสุดท้ายลงจังหวะกันพอดีกับที่ร่างนั้นหันมาทางประตู
ใบหน้าที่ผมรู้สึกว่าทำไมมันช่างคล้ายเกรย์มองมาที่ผม
ผมเองก็มองที่มัน..
..เราสองคนมองกัน
อย่างตะลึงตะลาน..
<< หน้าผม
<< หน้าไอ้บ้าคนนั้น
พี่กรีนกับไอ้โกที่อยู่ในห้องลุกขึ้นยืนพร้อมกัน ผมจึงละสายตามามองพี่เขยและเพื่อน
แล้วมองรอบๆห้องอีกที เตียงเด็ก ผ้าอ้อม ขวดนม ผิดห้องละกู ผิดห้องละ!
“เอ่อ หวัดดีครับพี่กรีน หวัดดีโก เออ..ผมไม่มานาน โทษทีครับ ขึ้นมาผิดชั้น โผล่ที่ห้องพี่”
ผมหันหลังกลับที่ประตู แต่ก็หันมาอีกที
“โก มึงมีญาติมาอยู่ด้วยเหรอ เออ..หน้าเหมือนเกรย์จังนะ”
ผมเกาหัว พยักหน้ายิ้มเหยๆให้ญาติไอ้โก
ร่างนั้นพยายามมุดหน้าเข้าไปให้กลมกลืนกับเด็กน้อยในอ้อมแขน
“ชะ..ใช่ครับ ผมเป็นญาติพี่โก ชื่อโกงนะ เออ..ย่อมาจากโกงกางน่ะ”
มันผู้นั้นเอ่ยมา ขณะผมกำลังหันหลัง
เฮ้ย จะบ้าเรอะ!!
กรูไปทำงานเป็นวิศวกรเว้ย ไม่ได้เป็นผู้ป่วยความจำเสื่อม
“ไอ้เกรียน!”ร่างนั้นมองผมตาโตค้าง มือที่โอบอุ้มเด็กสั่นน้อยๆ
“เพื่อนพี่โกหน้าตาเหมือนทัศน์ดีนะครับเนี่ย ผมตาลายขนาดนี้เลยเหรอ..”
ผมส่ายหน้าน้อยๆในความเกรียนไม่เว้นแม้แต่ยามไม่เจอกันมานานของเราสองคน
ขายาวๆของผมก้าวไปและแขนคว้าเอาเกรย์มาไว้ในอ้อมอก..
ร่างนุ่มนิ่มที่ผมจำสัมผัสได้แม่นยำนี้ไม่เคยเลยที่จะกอดแล้วไม่อุ่น..
..ผมรักเกรย์เท่าชีวิต..
ขอบคุณสวรรค์..ที่สุดแล้วมันก็ได้อยู่ในอ้อมแขนผมอีกครั้ง..และอีกหลายครั้งตราบจนตลอดชีวิตของเราสองคน
“มะ..มึง มึงจริงๆ..”
เกรย์กระซิบอู้อี้
“กูนึกว่ามึงจะกลับเดือนหน้านู้น..”
ผมยิ้ม ลูบหลังลูบไหล่มัน
“งานเสร็จเร็ว ทีนี้กูก็ได้กลับมาอยู่กับเมือง ได้ทำงานที่ไทยแล้ว โคตรดีใจเลย”
“กูก็ดีใจ กูรัก-”
“กูรัก-”
ผมกับเกรย์กำลังจะเอ่ยคำรักกันอย่างแสนหวานให้สมกับที่รอคอยมานาน แต่เสียงหนึ่งก็ดังขัดจังหวะขึ้น..
“เอิ๊ก..”
ห๊ะ?
“เอิก..อ๊าก..แฮ่”
เอ่อ -*-
ผมละอ้อมแขนออกมานิดหนึ่ง
ดวงตาใสแจ๋ว ริมฝีปากที่ดูใกล้เหมือนรอยยิ้มที่ทั้งกวนโอ๊ยและขบขันมองตอบกลับมา
“ฮ่า..”
ปากเล็กอ้าน้อยๆ ส่งเสียงออกมาอย่างอารมณ์ดี
“นี่ละสิ ญาติไอ้โก เอาเด็กมาให้เมียกูเลี้ยงนะมึง ไปๆ เอากลับไปก่อน กูจะสวีทกับเมีย”
ผมเดินไปตบไหล่มัน มิน่าล่ะ มันถึงถามผมว่าชอบเด็กไหม ฮ่ะๆ
“อะเอ่อ..”
ไอ้เกรียนยังโอบประคองเด็กไว้ในอ้อมแขน
ผมเลิกคิ้วมองมัน
“อ่า..เออ เอาพี่โก เอาหลานพี่กลับไปก่อนละกันนะ”
ไอ้โกพยักหน้า และเดินมารับเด็กไป
“งั้น..พวกมึงตามสบายนะ ไปเถอะครับพี่กรีน”
ไอ้โกบอกเราทั้งคู่ และเดินเคียงไปกับพี่กรีน
ไอ้เกรียนมองตามหลังไอ้โกไป..?
“พี่โก!”
มันวิ่งตามไปแตะแขนไว้
“อย่าลืมตบตูดตอนกินนมเสร็จนะ แล้วก็..”
ไอ้เกรียนมองอย่างกังวล “อย่าลืมว่าเจ้าหนูชอบให้เต้นท่าหม่ามี๊ โพ่ะโค่ะ”
ไอ้โกพยักหน้า
แต่ไอ้เกรียนยังคงมองอย่างไม่วางใจ
“อย่าลืมว่าก่อนนอนต้องพาออกไปดูดาวด้วยนะพี่!”“เกรย์..”
ผมขมวดคิ้วงงๆ แต่แล้วก็เดินไปตบไล่มัน
“มีอะไรที่มึงอยากจะบอกกูไหม?”
ไอ้เกรียนเอามือเกาหัว
“บะ..บอกได้เหรอ?”
“เอ้า ได้สิวะ เราเป็นอะไรกัน!”
ผมเอาสองมือจับไหล่มัน จ้องตา
“คะ..คือ”
มันมองผมสลับกับไอ้โก จริงๆต้องบอกว่าสลับกับเด็กที่ไอ้โกอุ้มอยู่
มัน..จริงเหรอครับ?
ผมไม่อยู่แค่สองปี..
“มึงทำผู้หญิงท้องเหรอเกรย์”
ผมแทบน้ำตาตก..
“ไอ้เหี้ยทัศน์!”ผมโดนเมียโบกเกรียนเข้าให้
“คิดได้นะมึงอะ คิดได้!?”
เอ๋า ก็มึงไม่บอกกูสักทีนี่!
“เด็กคนนี้ถูกทิ้งไว้หน้าบ้านเด็กกำพร้าตอนที่กูไป กูแค่เอามาเลี้ยงไว้ก่อนเพราะไม่มีใครอยู่
นึกว่าวันนี้จะได้พาไปคืน เขาดันเลื่อนวันกลับเป็นอีกสี่วัน แล้วกูก็จะพาไปคืน นี่กูจำใจเลี้ยงไว้”
อ้อ.. อย่างนี้นี่เอง
“แล้วทำไมไม่บอกเล่า เรื่องแค่นี้”
ผมตบไหล่มัน ไอ้เกรียนทำหน้าดี๊ด๊า
“มึงอนุญาตให้กูเลี้ยงเจ้าหนูในห้องมึงได้เหรอ”
เฮ้ย! มึงถาม มึงคิดรึยังน่ะ?
“ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ นี่มึงนะเกรย์ นี่มึง”
ผมย้ำให้รู้ว่า
‘นี่มึงนะ’ มันแสดงความเป็นบุคคลสำคัญระดับนานาชาติ
“รักมึงที่สุดเลย!”
ไอ้เกรียนกระโดดกอดคอผมแล้วทำการแย่งเจ้าหนูกลับมากอดโดยเร็ว
โอเค..มึงจำใจเลี้ยง มึงจำใจมาก!
____________________________
“ทัศน์ ผ้าอ้อมน่ะได้รึยัง หยิบมาเร็วๆ!”
“ขวดน้ำนม แช่น้ำอุ่นอยู่นั่นไง เอามาๆ”
“มึงหยิบเสื้อตัวใหม่มาหน่อย!”
.
.
มือเป็นระวิงครับ มือเป็นระวิง!
ผมทำตามคำสั่งเกรย์ ก็นี่ระบอบ ‘เมียมิวนิสต์’ นะครับ ไม่ใช่แค่ภรรยาธิปไตยอย่างที่ใครๆเข้าใจกัน
สถานการณ์ของอินดี้ทัศน์กับเกรียนเกรย์มันเลวร้ายกว่านั้นมาก!
“เดินทางมาเหนื่อยมากไหม?”
มือนุ่มนิ่มมาแตะหน้าผากผมเบาๆ
ผมยิ้ม.. ได้สนใจกันและกันเอาเมื่อเจ้าหนูกินอิ่มนอนหลับนี่ละครับ
“ไม่เป็นไรหรอก กูเข้าใจว่ามึงจำใจเลี้ยง”
ผมมองไอ้เกรียนที่ใบหน้าชื้นเหงื่อ ผมฟูฟ่องอย่างขบขัน
เกรย์สวยที่สุดตอนที่ผมเผ่ายุ่งๆ ใส่ชุดสบายๆ ทำโน่นทำนี่อยู่ในบ้านกับผมเนี่ยละครับ
มันเม้มปากเบาๆ
“เออเนี่ย ไม่รู้เมื่อไหร่เขาจะมากันสักที กูจะรีบเอาไปส่งให้เลย”
“อ่าฮะ”
ผมพยักหน้าแบบไม่อยากเถียง แล้วยื่นหน้าไปใกล้มันมากขึ้น มันเองก็เข้ามาใกล้ตอบ
ริมฝีปากเรากำลังจะชิดกัน...
“อุแว้!!!”เย้ย!
ผมกับเกรย์ผละจากกันแทบไม่ทัน
อะไร คราวนี้อะไร?
“เจ้าหนูอึ”
ไอ้เกรียนชี้แจง
โอเค มาๆ เปลี่ยนผ้าอ้อม !
____________________________
ดวงดาวเสมือนพร้อมใจกันทอประกายแต้มผืนฟ้าดำสนิทในคืนนี้ มือผมโอบไหล่เกรย์เข้ามาชิดลำตัว
เจ้าหนูน้อยดวงตาใสแจ๋วมองเบื้องบนอย่างไม่เข้าใจความหมาย แต่กระนั้นก็ดูสนอกสนใจ
“นี่นาย นั่นๆ ดวงที่สว่างที่สุดนั่นน่ะ เรียกว่าดาวประกายพฤกษ์นะ”
เกรย์สั่งสอน
ผมอมยิ้ม.. เอามือใหญ่ของผมยีหัวเล็กๆของเด็กน้อยๆเบาๆ
“นี่เกรย์ อยู่กันมาสามสี่วันแล้ว ยังไม่ตั้งชื่อให้อีกเหรอ?”
ผมถาม แต่ไอ้เกรียนขมวดคิ้ว
“บ้า..จะตั้งทำไม เดี๋ยวก็ต้องเอาไปให้เขาแล้ว”
“เอ้า ตั้งสิ ไม่เห็นเป็นไรเลย จะได้ไม่ต้องเรียกนาย เรียกเจ้าหนู เขาจะได้มีชื่อเฉพาะตัวไง”
“อืม..”
เกรย์ทำท่าคิด
“กูไม่รู้ว่าจะตั้งว่าไงอะ กูไม่ใช่พ่อเขาวะหน่อย ใช่ป่ะ”
ไอ้เกรียนมองร่างในอ้อมแขน
“อุแว้ อะ..แวววว้!!!!”
นั่นไง มึงไปพูดจาไม่เข้าหูเด็กเข้า!
เอาแล้วครับ ปลอบกันยังไงเจ้าหนูก็ไม่ยอมหยุดร้อง ผมจึงเข้าไปคว้ากีต้าร์มา!
“เฮ้ๆ เจ้าหนูน้อย ฟังนี่นะ ฉันจะเล่นดนตรีให้ฟัง และเกรย์ก็จะร้องเพลงให้ฟังด้วย”
ผมโซโล่กีต้าร์เป็นทำนองสบายๆ เพลงนี้ผมกับไอ้เกรียนช่วยกันแต่งครับ
“ไม่ต้องแปรงฟัน ทุกวันเราสุขใจ
อาบน้ำไปทำไม ขี้ไคลต้องรักษา
ล้างหน้าได้ยังไง เก็บไว้ให้สิวเกาะ
สระผมคงไม่เหมาะ เชื้อโรคหัวเราะว่ามีที่อยู่แล้ว!”
ให้ตาย แต่งกันออกมาได้ยังไงวะ ผมกับเกรย์หัวเราะกัน แม้แต่เจ้าหนูก็ส่งเสียง “เอิ๊ก..แฮ่..” ออกมาด้วย
เราสามชีวิตนั่งกันท่ามกลางแสงดวงดาวและไออุ่นซึ่งแผ่กระจายที่ระเบียง
..เจ้าหนูหลับแล้ว เกรย์วางร่างน้อยลงแผ่วเบาบนที่นอน
มันรีๆรอๆจนผมต้องแกล้วทำเป็นหันไปทางอื่น ปากเรียวจึงก้มลงจูบหน้าผากเล็กของเด็กน้อย..
“จะไม่ตั้งชื่อให้จริงอะ”
ผมถาม เกรย์สะดุ้ง ผละตัวขึ้นมาทันที
“เรื่อง! ไม่ใช่ลูกกูสักหน่อย!!”
____________________________
ภาพลายเส้นที่อยู่ในห้องดูใกล้เคียงเหลือเกินกับภาพเบื้องหน้าผม..
เมื่อคืนผมยังเห็น ภาพที่ไอ้เกรียนวาด ภาพผู้ชายอุ้มเด็ก อยู่ในห้องของเรา
และในวันนี้..ที่เราพาเจ้าหนูมายังอ่างแก้ว ด้วยเหตุผลว่า..
เกรย์ต้องการแนะนำสถานที่ที่มีอินดี้และเกรียนคนแล้วคนเล่ามาสร้างประวัติศาสตร์ไว้ให้เจ้าหนูรู้จัก
ผมก็เลยเห็นภาพที่เป็นพิมพ์เดียวกับภาพในห้อง..
เกรย์นั่งชันเข่าด้วยท่วงท่าเดิมของมัน..ริมอ่างแก้ว
สมุดปากกาคู่ชีพวางไว้ใกล้ตัว
กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อคลุมตัวหลวม
เส้นผมยุ่งๆปลิวสะบัดล้อสายลม
ร่างขาวโพลนตัดกับสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้า..งดงาม
และในอ้อมแขน..เด็กน้อยนอนสงบ..หลับฝันถึงสันติ..
มันช่างเป็น.. ‘ธรรมชาติ’
มันเป็นธรรมชาติเหลือเกิน
เป็นภาพสามัญ
เป็นชีวิตที่ไม่พิเศษ
ทั้งเกรย์และเด็กน้อยคนนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา..
ผมเดินเข้าไปทรุดนั่งลงข้างๆ เกรย์หลับตา แก้มแนบกับเจ้าหนู
เรียวปากขยับน้อยๆ ร่ายบทกวีเช่นที่ผมเคยได้ฟังมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้ดูจะไพเราะเกินคำบรรยาย
“คือ..บทกวีแห่งศักดิ์ศรี
คือ..ดนตรีที่แจ่มชัด
คือ..ภาพเขียนเจิดจรัส
คือ..ทิวทัศน์อันงดงาม”
ถ้าคุณถามผมว่า..ใครเป็นประธานของกริยา ‘คือ’ ในบทกวีบทนี้
ผมว่ามันคือร่างในอ้อมแขนของเกรย์..
มาจากไหน..ไม่รู้ แต่กลับกลายเป็น..ส่วนผสมระหว่างผมกับเกรย์
“อีดึนเลอะ..ไอดิล..”
เกรย์พึมพำเบาๆ
‘ไอดิล’ คือ..ความงาม งามอย่างธรรมชาติ.. งามอย่างสามัญ..
ความเป็นชาวบ้าน เป็นชนบท เป็นกรวด หิน ดิน ทราย ..พื้นเพเดิมของสรรพชีวิตทั้งมวล’
IdylleIdylle กลายเป็นคำสั้นๆ ที่เกรย์เขียนลงท้ายสมุดบันทึกวันนั้น..
และผมก็รู้ดี..เด็กคนนี้ชื่อ..ไอดิล..
____________________________
“เกรย์ครับ คราวนี้ไม่พลาดแน่”
น้องนนวิ่งมาหาเราสองคนในร้าน ‘เฮ้ย ไอ้เห่ย’
“อะไรวะ?”
เกรย์ที่ป้อนนมไอดิลอยู่ เงยขึ้นมามองไอ้นน
“พี่ที่บ้านเด็กโทรกลับมา เขามากันแล้ว เปิดเรียบร้อยแล้วครับ เราส่งน้องไอดิลให้เขาดูแลได้เลย”
น้องนนฉีกยิ้ม
แต่..เกรย์กลับไม่ยิ้มตอบ
ผมหันไปมองหน้าเมีย
“อะ..เอ่อ ฮ่ะๆ..ดีเลย กูเหนื่อยแล้ว”
มันยิ้มให้ผม ยิ้มที่มันคงคิดว่าดูจริงใจที่สุดของมันแล้ว
เกรย์ลงมือแพ็คของใช้ของเจ้าหนูที่ซื้อมาแล้วลงตะกร้า
“ไง ไอดิล ดีใจไหม จะได้คนดูแลที่เขารู้เรื่องแล้วนะ”
เกรย์คุยไปเรื่อยๆ
ผมนั่งลงข้างๆ ช่วยเก็บของ ถามมันอีกครั้ง
“แน่ใจนะ ว่าอยากพาลูก เอ๊ย ไอดิล ไปส่งน่ะ”
“โฮะๆ แน่สิ กูรอวันนี้มานาน”
มันว่างั้นนะ
พี่กรีนรับอาสาไปส่งพวกเรา ขนกันไปส่งไอดิลทั้งหมู่บ้านเลยละผมว่า
เสียงคุยเจี๊ยวจ๊าวจึงดังตลอดทาง ไอดิลที่ถูกโอบประคองอยู่บนตักเกรย์ก็พลอยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปด้วย
ไอ้เกรียนคือคนที่คุยโม้ดังกว่าใครเพื่อน แล้วนั่งได้ไม่นานก็ส่งไอดิลให้คนอื่นอุ้มเสียอย่างนั้น
ผมรู้ดี..ว่าทำไมมันถึงทำอย่างนั้น..
แม้มันจะบอกว่ามันไม่รู้สึกอะไร แค่เพียงเลี้ยงไอดิลไว้ให้แต่งนิยายออกเท่านั้น ..ไร้สาระน่าในความคิดผม
.
.
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ น้องนนก็น่าจะโทรแจ้งพี่ก่อนถ้าจะมา”
พี่ผู้ดูแลยิ้มให้เราทุกคน เพื่อนชมรมพุทธศิลป์ของไอ้นนมาสมทบ แล้วทำอาหารให้เหมือนที่วางแผนไว้ก่อนหน้า
เกรย์เล่าว่า เดินชนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ท่าทางรีบร้อน แล้วก็ได้พบไอดิล
แม้ผมจะรู้ดีว่า..ในนาทีนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ไม่สำคัญแล้ว
ความผูกพันบางทีก็ไม่ได้อยู่ในสายเลือด แต่อยู่ในจิตวิญญาณ
“ดีมากเลยนะคะที่น้องอุตส่าห์ช่วยดูแล คงลำบากน้องมากเลย
สงสารเด็กจริง เดี๋ยวจะให้แม่นมคอยดูแลอย่างดีทีเดียว ชื่ออะไรนะคะ..”
เกรย์เงยหน้า บอกแผ่วๆ
“ไอดิล..ครับ”
“มาค่ะ ส่งมาเถอะ ขอบคุณน้องมากๆ”
พี่ผู้ดูแลยื่นมือมาหลังจากเรารับประทานอาหารทำกิจกรรมกันเสร็จ
ในนาทีแรก ผมเกือบจะแน่ใจว่าเกรย์จะไม่ส่งให้ แต่นาทีต่อมามันก็มองไอดิลให้เขาไป..
ไอ้เกรียนหันหลังกลับทันที เดินมุ่งหน้าออกจากบ้านพักเด็กก่อนใครเพื่อน ไม่ยอมเหลียวหลัง..
“อุแว้..อุแว้ แว้..”
.
.
ไอดิลร้องไห้จ้า แต่เกรย์ไม่ชะงักฝีเท้า มันยังเดินต่อไป
“แว้..อุแว้..”
.
.
ผมดวงตาแดงก่ำ
เกรย์ตัดสินใจเช่นนี้จริงๆหรือ?
แต่ผมก็พอเข้าใจ.. เราเป็นผู้ชายทั้งคู่ ไม่ได้มีครอบครัวที่ปกติ จะให้เลี้ยงเด็กไว้ได้อย่างไร
..ไอดิล..ไอดิลของ..พ่อ
ผมเดินตามเกรย์ออกมา ไหล่เล็กเบื้องหน้าผมสั่นไหว
“มึงแน่ใจจริงๆเหรอเกรย์?”
“อย่าพูดเลย มึงก็รู้ดีว่า..ไม่ได้!”
“แว้!!!!!!!”
ไอดิลแหกปากลั่นบ้านหมดแล้วตอนนี้
“ไม่ได้!!!!!!!!!!”
เกรย์ตะโกนลั่นพอกัน
“แว้!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไอดิลไม่ยอมแพ้
ฮึก!
เกรย์ปาดน้ำตา แล้ววิ่งกลับหลังหันตึงตังเข้าไปคว้าไอดิลมาแนบอก
“อะ..ไอดิลเป็นลูกผมแล้ว..ผมจะเลี้ยงดูเขาให้ดี..”
พี่ผู้ดูแลชะงัก มองเด็กวัยยี่สิบต้นๆอย่างไม่วางใจ
“น้อง จะไหวหรือคะ?”
เกรย์ตอบคนละคำถาม
“ผมรักเขาฮะ..”
ผมยิ้มกว้าง โอบกอดเกรย์และไอดิลพร้อมๆกัน..
____________________________
คือบทกวี..แห่งศักดิ์ศรี
คือดนตรี..ที่แจ่มชัด
คือภาพเขียน..เจิดจรัส
คือทิวทัศน์..อันงดงาม
“ดูอะไรอยู่..?”
เกรย์เดินไปโอบไหล่ไอดิล ภายในบ้านหลังเล็กๆที่อบอวลไปด้วยไอเกรียนของเรา
ไอดิลในวัย 17 ปียืนมองบทกวีบทเดิมที่เกรย์แปะเอาไว้หน้าห้อง
ผมยืนมองสองพ่อลูกด้วยความขบขัน รู้สึกว่าเมื่อไหร่ตรูก็ยังไม่แก่ แว๊กกกก!!
ไอดิลหันไปมองเกรย์และเอ่ยถามเบาๆ
“ใครแต่งครับ?”
เกรย์เงียบไปเหมือนตลอดหลายปีนับตั้งแต่ไอดิลเริ่มถามคำถามนี้
ดวงตาสีน้ำตาลทองหันมามองผม..
ปกติมันจะตอบลูกว่า’ไม่มีอะไร๊’
แต่วันนี้ไอ้เกรียนยักไหล่เบาๆ แล้วบอก..
“แค่กวีโนเนมคนนึง”
ผมอมยิ้ม.. ก็กวีคนไหนเล่า
ผมลุ้น..
“แต่งทำไมครับ?”
ไอดิลถามต่อ อบ่างอยากรู้เหลือเกินมานานหลายปี
เกรย์เงียบไปอีกครั้ง.. นาทีนี้ความเกรียนก็คงช่วยอะไรมันไม่ได้
ที่เอ่ยก็พียงแค่..
“มันไม่ใช่กลอนที่เพราะอะไร แต่เขาชอบมัน เพราะเขาแต่งให้สามีกับลูกชาย..” ขอได้รับความขอบคุณมากจริงๆครับ จาก..เกรียนน้อย จบจริงจังแล้ว.. ยังคงต้องดำเนินการจัดพิมพ์หนังสือต่อไป ฮุยเลฮุย!!
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2427563 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก