หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[tingtongred]

ไม่อยากให้จบ....

[SecondaryTrauma]

เกรียน = Green
พอเป็นภาษาปะกิตแล้วดูดีจัง

[AciLiS]

เห็นด้วยกับเกรย์ง่ะ
รอพูดให้เคลียร์ ไม่พูดสักที
มีอะไรกันแล้วก็ออกไปกับเพื่อน
คือทัศน์มันก็มีเหตุผลที่ยอมรับได้นะ
แต่บางทีถึงจะรู้ว่ามีเหตุผลแค่ไหน ความรู้สึกมันก็ไปหมดแล้วอ่ะ
ความรู้สึกก็คือความรู้สึก จะมาเอาเหตุผลอะไรกับความรู้สึกกันล่ะ
ไม่ใช่ไม่เข้าใจเหตุผล
แต่พอมันผ่านจุดนั้นไป ถึงเข้าใจเหตุผลขนาดไหน จะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว
ก็ยังดีที่ทัศน์ก็เข้าใจเกรย์จุดนี้
ถึงวันนึงคงกลับมารักกันอย่างเดิม เพราะความรู้สึกชอบมันไม่ได้หายไปไหนนี่ เนาะๆ
คนอ่านรอตอนที่จะกลับมารักกัน ถึงวันนั้นเกรย์กะทัศน์คงมีความสุขซะที (คนอ่านก็มีความสุข อิอิ^^)

[● MaYa~Boy ●]

อ่านตอนนี้เสียดแทงมาก

[cLuB]

ห๊าาาาาาา!!!  จะจบแล้วหรอค่ะ OoO!!

อย่าจบแบบเศร้าๆนะคะคนเขียน  TT^TT ,,,

[Nuclear]

 

[heaven13]

เมื่อไรจะอินเลิฟกันสักที ^^

[myd3ar]

เศร้ากว่าเดิมอีก เห็นใจทั้งคู่

แต่เลิกเศร้ากลับมาฮาอย่างเดิมดีกว่าน้า

[Chubby]

คนเขียนสบายดีมั้ยจ้า
เค้ารออยู่นะตัวเองงงงงง ^^

[Bejae]

รอ ร๊อ รอออออ

[INDY-POET]

When it’s time
Part IV : (It’s not easy to be..) นายเอกนิยายเกรียน

..ผมเดิน เดิน เดิน
หอสามกูอยู่ไหน!

ไม่ใช่ง่ายนะครับ ผมบอกไว้ก่อน ไม่ง่ายเลย..
ที่ต้องตัดใจหันหลังเดินจากมาทั้งที่อยากกระโดดกอดคอเนี่ย -*-
ผมไม่กล้าหันไปมองหรอกว่าไอ้เหี้ยนั่นทำหน้ายังไง ..ว่ามึงจะตามกูมาไหม
กลัวใจตัวเองครับ..
กลัวหันกลับไปแล้วบอกมันว่า กอดกูหน่อย -_-

ไอ้โมโหอะ มันก็โมโห โกรธก็โกรธกับทุกสิ่งที่มันทำ
แต่ไอ้ความรู้สึกอย่างอื่นที่แทรกเข้ามาเนี่ย ไม่ค่อยแน่ใจมันคืออะไร

ในที่สุด..ผมก็เดินช้าๆมาถึงหอสามจนได้
อีกนิดเดียวผมก็เข้าหออยู่แล้ว แต่เสือกตายตอนจบครับ
อดใจไม่ไหว หันหลังไปดูจนได้..
.
.
ร่างสูงโปร่งยืนเศร้าอยู่หน้าหอ..

ไอ้เหี้ย นึกว่าเท่เหรอมึง? เล่นมิวสิคเพลง’ไรอยู่ รักจางที่บางปะกงเหรอ แม่ม

ผมรีบหันหลังกลับ สาวเท้าเร็วๆขึ้นบันไดไป
แต่จะแอบยิ้มทำไมวะเนี่ย มันก็แค่เดินตามมาเอง!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ผมทนแอร์ไม่ไหวแล้วนะ!”

เย้ย เสียงใครตวาดวะ
ผมรีบผลักประตูเปิดเข้ามา
เย้ย.. ชายนนจริงอะ

“ถุงเท้าแอร์มาอยู่บนเตียงผม เสื้อช็อปแอร์โยนทิ้งไว้บนหมอน ทำไมแอร์ไม่มานอนเตียงผมซะเลยล่ะ!”
ไอ้นนครับ มันยืนโมโหจัด มือข้างหนึ่งถือถุงเท้า อีกข้างมีเสื้อช็อปสีน้ำเงิน
ไอ้แอร์ยืนอยู่อีกมุมของห้อง

“นี่ นน คุณมึงเดินมาสองก้าวก็ถึงตะกร้าผ้าแล้ว จะบ่นทำไม”
ไอ้แอร์ที่เหงื่อโชกท่าทางเหนื่อยจัดขมวดคิ้ว

“ถ้าเดินแค่สองก้าวก็ถึงตะกร้าผ้าแล้ว แล้วทำไมแอร์ไม่เอามันไปโยนลงตะกร้าเองล่ะครับ ผมเป็นเมทแอร์นะ ไม่ใช่คนใช้”

เอ่อ.. กูว่ากูไม่เกี่ยวนะ
ผมทำตัวลีบๆ เดินเข้ามาในห้อง

“อ้าวเกรย์ มาแล้วเหรอ เป็นยัง-”
ผมรีบโบกไม้โบกมือใส่มัน ทำนองว่าอย่าถาม
“กุญแจมึงยังอยู่ที่ไอ้.. กูหมายถึงพี่รหัสมึง”
แล้วผมก็เดินเลี่ยง และบุ้ยใบ้ให้มันหันไปเคลียร์กับชายนนนู่น

“เฮ้อ” ไอ้แอร์พ่นลมหายใจ
“งั้นทำให้เตียงมึงเป็นเตียงกูซะแล้วกัน ทีนี้กูจะได้วางข้าวของเตียงกู”

“แอร์หมายความว่าไง?”

“หมายความว่ามึงย้ายตูดขึ้นไปนอนเตียงบนนู่น กูจะนอนเตียงนั้น”

“ไม่ แอร์จะบ้าเหรอ ไม่เอา ผมกลัวความสูง”

“โอเค เป็นอันว่าตกลงตามนี้”
แล้วไอ้แอร์ก็เอาเสื้อยืด Entaneer มาใส่ แล้วก็ก้าวฉับๆออกจากห้องไป

“แอร์! อย่ายุ่งกับเตียงผมนะ!”
ไอ้นนตะโกนตามหลัง
แล้วก็หันมาทำหน้ายักษ์ใส่ผม เมื่อไอ้แอร์เดินดุ่มๆไปแล้ว

เฮ้ย กูไม่ผิดนะเว้ย ไม่เกี่ยวเลย
ผมรีบคว้าผ้าขนหนูไปอาบน้ำ ไม่ขอรับรู้เรื่องเหียกวิดวะกับไบโอเนิร์ดแย่งอาณานิคมกัน -*-

สรุปแล้ววันนั้นผมก็ไม่ได้ไปตามหาปรัชญาครับ ปวดเอวจะตายห่า นั่งอ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังเพลงไปเรื่อยๆแล้วกัน
ผมใช้เวลาช่วงเย็นอยู่เดี่ยวๆที่หอ เพราะเมททั้งสองออกไปคณะ
เฮ้อ..คิดถึงไอ้ทัศน์ชะมัด << เฮ้ย มาไงเนี่ย -*-

.
.

“เกรย์! หาเหล้ากินกัน”
ไอ้แอร์กลับมาช่วงหัวค่ำ
ผมเหล่ตามองมัน ไม่ใช่ว่ามึงลากกูไปดูพี่รหัสมึงดร๊วบปากสาวกระโปรงเขียวนะวันนี้

“อะไร?”
มันเลิกคิ้ว

“เปล๊า ก็สงสัยว่ามาอารมณ์ไหน”
ผมงงๆ
ไอ้แอร์ทำท่าหงุดหงิด
“แค่อยากกิน ไปกันเหอะ”

“ไม่ดีกว่า มึงไปเหอะ ชวนเพื่อนมึงดิ”
ไม่เอาครับ ไม่น่าไว้วางใจ

“กูอยากกินกับเมทเว้ย มึงไม่ต้องกลัวหรอก พี่ทัศน์ไม่ได้มา กะกินสองคนนี่แหละ”


แม่ม..รู้ได้ไงว่ากูกังวลอะไร
ผมก้มหน้าก้มตาเม้มปาก อย่ามาพูดถึงมันน๊า!

“เกรย์.. มีอะไรรึเปล่าวะ ทำไมพี่รหัสกูเศร้าจัง วันนี้พี่กูว๊ากไม่ออก มึงไปทำอะไร?”

“กูเรอะจะทำอะไรมันได้”
ผมหน้าเชิดขึ้นอย่างเคืองๆ “มีแต่พี่มึงแหละ ทำกูตลอด”
แม่ง ก็จริงนี่หว่า..

“กูไปซื้อเหล้าละ กินเป็นเพื่อนกูด้วย”
ไอ้แอร์บอกและเปิดประตูออกไป
เลวมากมึง ซื้อมากินในหอ (ได้ข่าวกูก็เคยทำ) << ใช้วิจารณญาณด้วยครับ

ผมนั่งทำงานบ้าง ดูหนังบ้างไปซักพักหนึ่ง จึงได้ยินเสียงเคาะประตู
ไอ้แอร์มันจะเคาะทำไม??

ผมละสายตาจากแล็ปท็อป ลุกไปเปิดประตู

..
โครม!!

เสียงผมปิดประตูทันทีเองแหละครับ
ก็จะใครละที่มายืนหน้าห้อง ไอ้คนที่ไม่ควรจะมาน่ะซี!

ก๊อก ก้อก ก๊อกกกก!!

ไอ้เหี้ยเอ้ย

“เกรย์ เปิดประตูหน่อยได้ไหม..”

แน่ะ คนทั้งหอเค้าคงได้ยินมึงแล้วละ
ผมเม้มปาก

เสียงเคาะประตูยังดังอยู่ครับ แต่เหมือนย้ายจากเคาะประตูห้องผมไปห้องข้างๆยังไงไม่รู้ รึกูหูฝาด

“ขอโทษนะครับ.. ขอโทษนะครับห้อง 338 มีใครอยู่มั๊ย”

เสียงไอ้ทัศน์ครับ แต่นั่นไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า เป็นห้องข้างๆห้องผม

“ครับ? มีอะไรเหรอ”
เสียงไอ้เด็กวิดยาข้างห้อง?

“ผมขอผ่านทางหน่อยได้ไหม?”

ยังไงนะทัศน์ ความหมายมึงคือ..?
ไอ้ผมก็เงี่ยหูฟังครับ ห้องมันติดกันเป็นพรืด พูดดังหน่อยก็ได้ยินกันหมดแล้ว

“คือ ผมจะไปหาแฟน เอ้ย หาน้องห้องข้างๆ แต่เขาคงเป็นอะไรซักอย่างเปิดประตูไม่ได้ ผมจะปีนระเบียงหลังไปครับ”

อะไรนะ?
คราวนี้เสียงมันหรี่ลง ผมได้ยินไม่ถนัด อะไรประตูประตูนะ?

..ผมเงี่ยหูฟัง แต่จับใจความไม่ได้ แล้วเสียงไอ้ทัศน์ก็เงียบไปพร้อมกับเสียงประตูปิด
ผมรออยู่แป๊ปหนึ่ง แล้วจึงค่อยๆแง้มประตูมองดู
..ว่างเปล่า

อ๋อ ใช่ซี๊ มาเพื่อแค่นี้? แม่ง มึงไปหาน้องกระโปรงเหลืองเลย
ผมปิดประตูโครม หงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก
แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมไม่สนใจมันหรอก
ว่าแต่เสียงอะไรกุกกักอยู่ตรงระเบียงห้องวะ..

ตุ๊บ!!
เฮ้ย อะไรร่วงลงมาวะนั่น อุกกาบาตเหรอ??

ผมถลันออกไปที่ประตูระเบียง ไอ้ทัศน์ยืนคาบกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่

“อ่า เอ้อ”
มันหยิบกระดาษออกจากปากมาถือไว้ และยืนเก้ๆกังๆ
เหมือนมันก็ยังไม่แน่ใจว่ามันต้องการอะไรจากสังคม

“มะ..มึง” ผมยกมือขึ้นชี้หน้าแม่งอย่างตื่นตกใจ “มึงปีนระเบียงห้องกู”

“อืม.. ก็ดูเหมือนว่าเป็นอย่างนั้นแหละ”
มันเกาหัวเออออ

“มึงปีนระเบียงห้องกู!”
ผมชี้หน้าแม่งต่อไป พูดเสียงดังขึ้น

“เออ ใช่”

“มึงปีน..อื้อ”
มันเอามือมาปิดปากผม และกระซิบเบาๆ
“รู้แล้ว และคาดว่าทั้งหอก็รู้แล้วด้วย..เกรย์”

แม่ง!!
งั่มมม!!
ผมงับมือมันซะเลย

“โอ๊ย..ปากหมาเหมือนเดิมนะ” มันชักมือออก มองผมเคืองๆ
“คิดว่ากูติดวิธีเข้าห้องแบบเกรียนๆอย่างนี้มาจากใครล่ะ”

เผี๊ยะ!! ตีแขนแม่งเลย
“ด่ากู”
ผมเม้มปาก

ไอ้ทัศน์ยิ้มบางๆ และสูดหายใจเหมือนรวบรวมสมาธิอะไรซักอย่าง
อะไร จะขอกูแต่งงานเหรอ? เร็วไปมั๊ยมึง? ว่าแต่เตรียมแหวนมารึยัง เย้ย ไม่ใช่ละ -*-

“อะ”
มันยื่นกระดาษนั่นให้
อะไรมึง จดหมายรักเหรอ? คำพิพากษาของศาล?

ผมรับมาและเหล่มองอย่างไม่วางใจ

59 บาท 59 นาที หลากสี หลายรส ฉลองไม่ประสบความสำเร็จ
บุฟเฟ่ต์ไอศกรีม.. ร้านเปิดใหม่ ตั้งอยู่ที่..

59 บาท 59 นาที
เออ นาทีละบาท กูก็นึกว่าวัน-ทู-คอล
ผมเงยมองมันงงๆ เอามาให้กูทำไม?
มึงปีนระเบียงมาเพื่อการนี้? ไปรับจ๊อบแจกใบปลิวมาเหรอ?

“ไปกันนะ..เลี้ยงไอติม”
ปากนั่นพูดออกมา
ถ้าคุณจินตนาการว่ามันทำตาหวานซึ้ง ชวนแบบ ‘ตัวเองไปกินติมกะเค้านะ’ ละก็ ไม่ใช่ครับ
มันเกาหัว ทำหน้างง ปากสั่นๆ เหมือนไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
โอ๊ย ชีวิตมึง -*- ลำบากมากมั๊ยเนี่ย

“ไม่ไปเว้ย เลี้ยงทำไม”
ผมหงุดหงิด

“อ่า..” มันทำหน้าใช้ความคิดเหมือนทวนความทรงจำ
“ก็ถูกแล้วนี่หว่า..” มันบ่นเบาๆ

“อะไร?”
ผมอดไม่ไหวครับ ต้องถาม

“อืม..ก็ วันหลังเปลี่ยนเป็น ‘ขอโทษ’ หรือ ‘อธิบายว่าทำไม’ เอ่อ ไม่ก็ ..”
มันมองผม ทำท่าเหมือนท่องบทอาขยาน “ไม่ก็เลี้ยงบุฟเฟต์ไอติม”

จำได้ครับ ผมจำได้ว่าใครแนะนำสิ่งเหล่านี้ เพื่อที่จะ..

“กูง้อนะ..”
ไอ้ทัศน์หน้าขึ้นสี บอกเบาๆ

เอากาวยูฮูมาให้ผมหน่อย จะรีบแปะปากตัวเองไม่ให้กระตุกยิ้ม
“ฮ่าๆ”

ปากผมเผยอแล้วนี่ครับ ผมจึงต้องทำอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่ยิ้ม กูเลยหัวเราะซะเลย
ทัศน์! มึง! แม่ง! ปัญญาอ่อนว่ะ

“หัวเราะอะไรวะ?”
นั่น มันขึ้น วะ มาละ
หน้าตาดูเสียความมั่นใจ ซึ่งก็ไม่ได้มีตั้งแต่แรกแล้ว ไอ้ความมั่นใจเนี่ย ผมคิดว่านะ

“อะ เอาคืนไป กูไม่อยากแดกว่ะ”
ผมยื่นให้มัน

“ทำไมอะ..”
อย่ามาทำหน้าเป็นหมาเหงา
อย่านะมึง เดี๋ยวกูใจอ่อน

“ไม่ทำไม ไม่อยากไปกับมึง มึงอยู่ตรงหน้า แดก’ไรก็ไม่อร่อยว่ะ”
แรงไปไหม..?
ไม่หรอกเนอะ

“ไปได้แล้ว กูจะทำการบ้าน งานเยอะ”
ส่วนนึงก็เป็นความจริงนะครับ ไอ้งานเยอะเนี่ยจริงแท้ แต่ไอ้กูจะทำการบ้านเนี่ย ไม่ใช่ ผมจะดูหนังก่อน -*-

“เอ่อ..” มันทำท่าจะยืนรากงอกอยู่ตรงนั้น
ผมจึงแค่นหัวเราะ เพราะความทรงจำบางอย่างแล่นปรู๊ดเข้ามาในหัวทันที
ผมจ้องหน้าแม่ง
“กูบอกให้ ออก-ไป !”

..ก็ตอนอยู่หอมันวันสองวันแรก รวมทั้งวันที่มันป่วย มันไล่ผมกี่รอบ!
จะเอาคืนให้คุ้มเลย

“คือ กู..”

“ทำไมยังไม่ ออก-ไป อีก”
ผมตัดบทมัน ทำหน้าโหดใส่ด้วย
กูเหนือเว้ยกูเหนือ ฮ่าๆ

“เออ งั้น มึงดูๆแล้วกันนะ ถ้าเผื่อเปลี่ยนใจก็..”
มันเหล่มองแผ่นกระดาษโฆษณาร้านที่ยังอยู่ในมือผม

“กู..”

“หุบปากได้แล้ว ออกไปเลย รำค-”

“เกรย์ กูแค่จะบอกว่า-!” มันเสียงดังกลบเสียงผม
เฮ้ย อย่าทำงี้นะ ไม่ว่ามึงจะพูดอะไร อย่าขึ้นเสียงกับกูเด็ดขาด กู..
“คิด-ถึง-นะ”

กู.. กู..
กูอะไรนะ
เมื่อกี้ผมพูดถึงไหนนะครับ ผมลืม อ่า..เอ่อ เอ้อ เอ๊อ เอ๋อ
เอ๋อแดกเลยกู.. ใครคิดถึงใครนะ
แม่ม กูเขิน -*-

ผมนิ่งสนิท อ้าปากที่พูดค้างไว้
มันเองก็ดูเขินไม่น้อยไปกว่าผม
ทำท่าจะออกจากห้อง แต่หันไปทางประตูระเบียง เฮ้ย!

ผมตรงไปคว้าคอเสื้อมันไว้ ลืมเขินชั่วคราว
เม้มปากใส่ หลบสายตา..
“มึงคิดว่า กูมีประตูหน้าห้องไว้ทำไมวะ ทางหมาผ่านเหรอ”
ผมผลักมันไปทางประตูเบาๆ
ไม่อยากให้มันปีน กลัวมันตก
แง่งงงง
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“โอ๊ะ พี่ทัศน์?”
จังหวะที่มันผ่านประตูออกไป ไอ้แอร์ก็หิ้วถุงเหล้าที่ปิดมิดชิดกลับมาพอดีครับ
สายตาแห่งความสงสัยมองผมที มองไอ้ทัศน์ที แล้วก็ยิ้มกวนตีน
“มาทำอะไรครับพี่”

“ง้อแฟน”

เย้ย ไอ้ทัศน์ตอบสั้นๆ แล้วหันมามองผม
อย่าพูดนะมึง

“ใครแฟนมึง เหี้ย ไปเลย!”
แล้วผมก็ปิดประตูซะเอง
ไอ้บ้านั่น ขี้ตู่ที่สุดอะ มึงเคยขอกูเป็นแฟนเมื่อไหร่
แม่งจะขอก็รีบขอ เอ้ยย ไม่ใช่
โอ๊ย กูพูดผิดบ่อยจังวะวันนี้!

แน่นอนไอ้แอร์มองผมแบบยิ้มๆ

“ทำหน้าแบบนั้นอีกรอบ กูเตะ”
ผมบอกมัน

“ฮ่ะๆ เออๆ โอเค”

สรุปสุดท้ายผมก็เลยนั่งชิวกินเหล้ากับไอ้แอร์สองคนครับ
ผมผสมโซดาเยอะกว่าปกตินิดหน่อย เพราะไม่อยากเมา
อาการเมากลายเป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในโลกไปแล้วในตอนนี้

พอผ่านไปสักสามสี่ชั่วโมง เราสองคนเริ่มอาการกรึ่มๆ สติสัมปชัญญะยังอยู่ครบถ้วน หากแต่เดินเซเดินเอียงกันบ้าง
เหลือบไปดูนาฬิกาอีกที เกือบเที่ยงคืนแล้ว

“อะไรวะ ไอ้เนิร์ดยางม่ายกลับมาอีกกกก?”
ไอ้แอร์บ่นยานคาง

“เมทเราชื่อนนเว้ยไอ้แอร์ แง่มๆ”

“เออ ไอ้นน ไอ้เนิร์ดนั่นแหละ เดี๋ยวนี้เกเร หัดกลับห้องดึกดื่น”

กำ แล้วมึงไปบ่นอะไรมัน
“กูจะอาบน้ำละ”
ผมว่า

ไอ้แอร์พยักหน้า ลุกขึ้น แต่มันไม่ได้ไปอาบน้ำ กลับทรุดนั่งลงบนเตียงไอ้นนและนอนหงายหลังลงไปเลย

“เฮ้ยแอร์ ไปเตียงมึงนู่น เดี๋ยวไอ้นนกลับมา”
ไอ้นนบอกผมแล้วครับว่าวันนี้กลับดึกเพราะมันมีงานที่คณะ

“อืมม นี่เตียงใหม่กู กูตกลงกับมันแล้ว”

แล้วมันก็นอนต่อไม่สนใจผม
เฮ้อ ให้ตายเถอะ ช่างมันแล้วกัน เดี๋ยวไอ้นนก็โวยเองแหละ

ผมจึงคว้าผมขนหนูไปอาบน้ำไล่อาการมึน ปล่อยให้ไอ้แอร์นอนเน่าต่อไป

.
.
คงเป็นเวลาเลทเที่ยงคืนไปแล้วครับที่ผมรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
ไอ้นนกลับมาแล้ว

“เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเลยนะวันนี้”
เสียงไอ้นนบ่น ผมแอบยิ้มเอ็นดู
แม้จะบ่นมันก็ยังพูดเพราะ เป็นผม กุเหนื่อยเหี้ยเหี้ย ไปแล้ว

ผมนอนหันหน้าไปทางเตียงไอ้นนพอดี จึงเห็นมันนั่งลงบนเตียง ถอดถุงเท้าแกะกระดุมเสื้อ โดยไม่สังเกตอะไร
เวรละ เงาตะคุ่มด้านหลังมึง คือไอ้แอร์ ว่ะนน

“เย้ย อะไรเนี่ย!”
แน่นอนที่สุดครับ ทันทีที่ไอ้นนล้มตัวลง มันก็เด้งกลับขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เพราะทับลงไปบน..

“แอร์! ทำไมแอร์มานอนตรงนี้!”

“อืมม”
ไอ้แอร์เพียงครางเบาๆแล้วนอนต่อ

“แอร์ ลุกเดี๋ยวนี้เลยครับ”
ไอ้นนพยายามดึงแขนดึงไหล่ไอ้แอร์ขึ้นมา “หือ กินเหล้ามาด้วยเหรอเนี่ย เหม็นอ่ะ ลุกเลยๆ”

“เตียงกู มึงไปนอนข้างบนไป”
ไอ้แอร์ยังเถียงต่อหน้าด้านๆ

“ไม่เอา ผมกลัวความสูง”

“งั้นก็นอนด้วยกันเนี่ยแหละ ที่เยอะแยะ”
ไอ้แอร์ขยับไปชิดผนังนิดหนึ่ง แต่กระนั้นผมก็รู้ว่าเตียงแคบแค่ไหน มันสำหรับนอนคนเดียวครับ

“จะบ้าเหรอแอร์ ผมนอนดิ้น เดี๋ยวผมตกเตียงแข้งขาหัก กะโหลกแตก แล้วทำยังไง แอร์รับผิดชอบไหวเหรอ??”

มึงก็เว่อร์ไปไอ้นน -*-

ในความมืดสลัวที่สายตาผมชินกับความมืดแล้ว ดูเหมือนไอ้แอร์จะลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด
และตวัดแขนรอบเอวไอ้นนและดึงลงไปนอนกอด
“งั้นแบบนี้ก็ไม่ตกแล้ว นอนซะ กูง่วง”

เย้ยย
โอโห
โอ้เฮ้ย
ผมไม่รู้จะอุทานยังไงเลย
นี่พวกมึงเป็นอย่างนี้กันทั้งสายรหัสเลยรึเปล่า บอกกูที!

“แอร์ ปล่อยผมนะครับ..”

น่ะ นน มึงช่วยแบบว่า คือ ไม่ต้องพูดเพราะแล้วก็ได้มั้ง -_-

แล้วไอ้นนก็พยายามผลักไสแขนไอ้แอร์เบาๆอยู่อย่างนั้น จนผมแทบจะลุกขึ้นตะโกนบอกไอ้เนิร์ดว่า..
มึงถีบมันจะเวิร์คกว่านะนน!

“นน” ไอ้แอร์ผงกหัวขึ้นมา “จะนอนหรือไม่นอน”

“ก็แอร์ อย่า..กอดผมสิครับ”
“ก็เดี๋ยวมึงตกเตียง..”

แล้วผมก็แทบผงกหัวจากหมอนขึ้นมา เมื่อไอ้แอร์โน้มหน้าลงไป ..แนบสนิทกับส่วนที่ผมคิดว่าเป็นหน้าไอ้นนพอดี

เฮ้ย แม่ง ยังไงเนี่ยกู ตายห่า กูควรหันหน้าเข้าหาผนังใช่ไหม ในเมื่อพวกมึงจะเล่นหนังสดกัน
โอย ตาย ตาย เกรียนก็หัวใจวายเป็น -*-

“อะ..แอร์”
อะ..อา ตะหากล่ะนน
มุขประเทศไหนกูเนี่ย (ประเทศไทยกั๊บ!!)

ผมจะหันหน้าเข้าผนังได้ไงวะครับ ในเมื่อสถานการณ์เตียงข้างๆมันชวนลุ้นอย่างกับส่งตรงมาจากเวทีมวยสยามอ้อมน้อย
ผมเปลี่ยนช่องหนีไม่ได้!!

แล้วผมก็ได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบ
กำ กำ ไอ้นนมันไม่ช็อคตายไปแล้วเหรอ??

“แอร์ อย่า อย่าครับ.. เกรย์อยู่นะ”

เออ เวร แทนที่มึงจะบอกว่า อย่าครับ ผมไม่ชอบ หรือ แอร์เมารึเปล่าเนี่ย
มึงเสือกบอกแค่ว่ากูอยู่ มันหมายความว่าไงวะนน
แล้วถ้ากูไม่อยู่ ??

“อืม..อือ แอร์ ไม่เอา”

เออ ให้มันได้อย่างนั้นสิ
ผมลอบถอนใจ
แต่ไอ้แอร์ไม่หยุด กลับระดมจูบอยู่อย่างนั้น ย้ายจากปาก ไปที่คางและคอ
มือไร้เรี่ยวแรงของไอ้นนก็ได้แต่พยายามผลักหัวไอ้แอร์ออก

ผมควรทำไง ทำไงดี นอนต่อไป ทำเป็นไม่สนใจ หรือลุกขึ้นบอกไอ้แอร์ว่าอย่า
ยังไงดีวะ..

เมื่อเห็นว่าไอ้นนทำท่าจะช็อคตายจริงๆ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แอบกดหาไอ้แอร์ใต้หมอน
แล้วเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มันก็ดังลั่นห้อง

แน่ะ มันยังไม่ลุกออกจากตัวไอ้นนอีก

“อะ..แอร์ หยุด โทรศัพท์ เสียงดัง เดี๋ยวเกรย์ตื่น..”
ไอ้นนบอกพร้อมกับผลัก มือไอ้แอร์จึงเอื้อมหยิบโทรศัพท์มา

..ผมมองเห็นได้ชัดเจนจากแสงโทรศัพท์ไอ้แอร์ที่สาดต้องหน้าตกใจของมัน
ไอ้แอร์โฟกัสมาที่เตียงผมทันที ผมยืดคอขึ้นเล็กน้อย และส่ายไปมาเป็นทำนองว่า อย่า อย่างเอาเป็นเอาตาย
มันทำหน้าลังเลยุ่งยากใจอยู่แป๊บหนึ่ง แล้วผมก็ส่ายหน้าอีก
ส่วนไอ้นนนั้นได้แต่นอนหลับตานิ่ง

แล้วไอ้แอร์จึงมองคนที่ยังถูกโอบอยู่กับหัวไหล่ตัวเอง และพยักหน้าให้ผมเบาๆ
พลางพูดกับไอ้นน
“ขอโทษทีนะ..กูเมานิดๆ นอนเถอะ นอนเฉยๆ”

เฮ้อ โล่งไปที
ผมไม่ได้อยากเป็นประจักษ์พยานของคู่นี้นะครับ T_T
เรื่องตัวเองยังไม่ได้เคลียร์เลย!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“อื้อ!”
..
….
ไม่ใช่นน ไม่ใช่แอร์ครับ
..ผมเอง

ผมลืมตาโพลงในความมืด เพราะฝันร้าย
ให้ตายเหอะ เมื่อไหร่จะเลิกฝันร้ายวะเนี่ย..
ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกามาดู ตีสี่ครึ่ง..
อืม.. ผมนอนพลิกไปพลิกมา
ครึ่งชั่วโมงให้หลังก็ทนนอนต่อไปไม่ไหว จึงลุกขึ้นมาล้างหน้าแปลงฟันให้สดชื่นขึ้น
..ผมไปอ่างแก้วดีกว่า

ผมหยิบเสื้อคลุมมาสวม และมองเห็นเตียงเดี่ยวก่อนออกจากห้อง
มันน่าอุ่นสบายจริงๆครับ.. ไอ้นนนอนหลับตานิ่ง มีมือไอ้แอร์พาดผ่านเอว โอบกอดไว้..
มันดูปลอดภัย และง่ายที่จะหลับ ..หลับโดยไม่ต้องฝันร้ายอะไร
ผมคิดถึงทัศน์..

.
.
ผมถีบจักรยานล้อสายลมผ่านความมืดของเช้าตรู่ที่พระอาทิตย์ยังไม่ตอกบัตรเข้างาน
จุดมุ่งหมายคือสะพานอ่างเน่าที่เดิมที่ผมชอบนั่งเล่นยามเช้า
และก็มาถึงเพื่อที่จะพบว่า..
มีคนแย่งที่กรู ฮือออ TT___TT

แปลกใจครับ ปกติตอนที่ยังมืดอยู่เนี่ย มันจะไม่มีใครเลยซักคน
พวกวิ่งออกกำลังกาย จะมาตอนเริ่มสว่างแล้ว
โอย ไอ้คนนั้น ใครวะแม่ม ยืนอินดี้ก่อนหน้ากู แง่ง แง่ง เกลียดมัน

ผมจอดจักรยาน และเดินเลี่ยงไปทางอื่น กูเดินเล่นเอาก็ได้วะ! ขัดใจ!

ผมกระชับเสื้อคลุมเพราะอากาศหนาวในตอนเช้า ย่างเท้าช้าๆบนผืนหญ้า
หันหน้าไปมองสะพานอย่างอาลัยอาวรณ์
และ.. เฮ้ย!!

กรูยอมไม่ได้!!
ผมก้าวฉับๆ ตรงกลับไปที่สะพานและแหกปากเมื่อเห็นว่าไอ้หน้าไหนมายืนทับที่ซึ่งกรูฉี่บอกอาณาเขตไว้แล้ว - -
“มึงแย่งที่กู!”

ไหล่หนานั่นชะงักไปแป๊ปหนึ่ง..
ไอ้ทัศน์หันมา
“เอ่อ กูนึกว่ามันที่สาธารณะ?”

ก็ปกติกูไม่เจอใครตอนนี้นินา!
ผมสูดหายใจ
“คนที่มาอ่างแก้วตอนเช้าเนี่ยมีอยู่สองประเภท พวกที่มาออกกำลังกายกับอกหัก มึงเป็นประเภทไหนละ!”

“หือ..”
มันอ้าปากค้าง แล้วก็เหมือนจะหัวเราะกับคำถาม

ใช่ กูก็อบปี้มึงมาทั้งแถบเลย!

“ประเภทหลัง..”
ผมบอกเบาๆ
. .
. . . . .
แล้วมึงจะจ้องกูทำไม?

เย้ย.. มึงเดินมาหากูทำไม
อย่านะ อย่านา กูสู้คนนะเฟร้ย


“แล้วรู้มั๊ย ใครทำกูอกหัก”
ไอ้ทัศน์ถามพลางจ้อง


อยากเป็นนางเอกเหมือนชาวบ้านเค้าซักทีเหมือนกันนะครับ
โดนถามแบบนี้แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เชิดหน้าใส่ ใสซื่ออินโนเซนท์
แต่ให้ตายสิ..พอดีว่าผมไม่ใช่อะ !

“กูนี่แหละทำ”
ผมบอกสั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ

ไอ้ทัศน์อึ้งไป มองผมแบบเหลือเชื่อ แล้วก็หัวเราะเบาๆ
“มึงนี่นะ..”

“อะไร กูอะไร อย่ามาด่ากูนะมึง เดี๊ยะ เดี๊ยะ ถีบลงอ่างเลยแม่ง”
ผมกัดปาก มองมันดุดุ

มันยิ้มบางๆ และหันตูดให้ผม เดินไปริมสะพาน
“อะ ยอมให้ถีบ”

โห! ท้ากูเหรอมึง
ผมเดินโครมๆไปบนสะพานเหล็ก และ..
ถลึงตามองแผ่นหลังมัน

ไม่กล้าถีบหรอกครับ -*-
ก็แหม ข้างล่างมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ ถ้ามันตกลงไปตายจะว่ายังไงเล่า!

“ทำไมไม่ทำละ?”
มันเอี้ยวหน้ากลับมาถาม
ผมได้แต่เม้มปาก แม่ง กูอยากกล้าถีบมึงจริงๆเลย

“ถีบดิ”
มันท้าอะ โอ๊ย ตายกู

“ถ้ามึงไม่ถีบ..” มันขยับเข้ามาใกล้ “กูกอดนะ..”

เฮ้ย ทฤษฎีอะไรของมึง ‘ถ้าไม่ถีบ กูกอด’ เนี่ย !

ผม ..ผมจะว่ายังได้ละ ขาก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ แต่มือมันไวกว่า
..คว้าเอวผมไว้เรียบร้อยแล้ว
ไม่กล้าดิ้นด้วยกู เดี๋ยวหล่นน้ำทั้งคู่

“ทัศน์ ปล่อย”
ผมสั่งนิ่งๆ ตามองอยู่ที่ปกเสื้อมัน ทำไมไม่กล้ามองตาซะงั้น
แล้วมันก็ปล่อย..

เฮ้ย ง่ายๆเงี้ยเลย ?? มึงไปแดกยาผิดมารึเปล่าวะไอ้พี่ทัศน์


“อยากผลักกูตกน้ำก็ได้นะ..”
มันผายมือสองข้างออกห่างจากผม เหมือนจะบอกว่า ผลักดิ กูจะไม่จับตัวมึงไว้

ผมเหล่มองมันอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมกูต้องทำอย่างงั้นด้วย?”

“เพราะ..”
มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้นิดหนึ่ง “ถ้าไม่ผลัก กูจูบ”

ขอเวลากูอึ้งสามวิ !!
แล้วก็ได้แค่สามวิจริงๆนั่นแหละ เพราะวินาทีที่สี่ผมก็รู้สึกได้แต่สัมผัสเปี้ยกชื้นที่ริมฝีปาก..

“อือ..”
ผมครางในลำคอ
ยืนนิ่งๆ.. ไม่กล้าดิ้น ไม่กล้าผลัก กลัวไอ้คนตรงหน้าตกสะพาน

“อือ..อ”
ผมใกล้เซแล้วครับ
มันไม่ได้บดขยี้ริมฝีปากรุนแรงเลย แต่เป็นจูบที่แผ่วเบานิ่มนวล แต่ลึกซึ้ง เหมือนตอนนั้นเลย..
innocent and tenderly true..

ถ้าเซไปหน้า เดี๋ยวมันเซลงน้ำด้วย แล้วผมจะทำยังไง
ผมจึงเอาสองมือมายึดปกเสื้อมันไว้ ..จูบตอบกลับไปเบาๆอย่างเผลอไผล
รู้สึกถึงสองมือหนาที่โอบกอดเอวและลูบไล้แผ่นหลังอยู่เบาๆ
มือมันอยู่แค่ตรงนั้น.. ไม่ได้แตะคางหรือหลังคอเพื่อบังคับให้ผมรับจูบ
แต่กลับให้ผมเลือกได้โดยสมัครใจว่าอยากจะหันหน้าหนีไปทางอื่นไหม..
ซึ่งอยากเตะตัวเองนัก เพราะกูเสือกยืนนิ่งจูบกะมันเฉย -*-

มันจูบย้ำลึกๆอยู่อีกประเดี๋ยวหนึ่งและผละปากออกมา แล้วมองตาผมนิ่งๆ..

หลังจากรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงกลับมาได้แล้ว ผมก็เลยประสานสายตาตอบกลับไป
“แม่ง..”

ผมบอกได้แค่นั้นแหละ
ภาษากายทีไร กูแพ้ทุกที
แง๊ !!

เหนื่อยครับเหนื่อย chapterนี้จะไปจบตรงไหนวะ  When it’s time แม่งยาวอลังการจริงๆ กูเครียด!!
นี่ผมกำลังรับบทเป็นนายเอกเรื่อง INDY in love อยู่รึเปล่า บอกที?
ถ้าใช่ แล้วคนเขียนพาไปจบที่ nc นะ ผมจะฆ่ามัน -*-

“เกรย์..”
มันเรียก
ผมได้แต่ฮึดฮัด
“อะไรมึงอีก?”

“กูง้อนะ..”

โคะ!!
กูอยากจะบ้า
ง้อตอนนั้นก็มองตากูอยู่ได้ เลยเข้าใจว่ามันต้องการกวนตีน
แต่คราวนี้แม่งบอกตรงๆเฉย หาความหวานไม่เจอ
มึงไม่ครีเอทเลยรึไง??

อ๊ากก พระเอกอย่างมึงอินดี้เกินไป ไม่เหมาะสมกับนายเอกเกรียนๆอย่างกูหรอก!

ไม่ได้เกรย์ ข่มใจไว้ อย่าไปยอมมัน อย่ายอมๆ
ใจผมเต้นตึกตักจะทะลุออกมาข้างนอก
ผมรีบหันหลังเดินจากมา  ใส่เกียร์ม้าเลยครับ เกียร์หมามันช้าไป 
กลัวช้าอีกวิเดียวมันจะดึงผมไปจูบอีก โดนจูบอีกแค่ครั้งเดียวนี่ผมคงไม่ไหวละนะ คงยอมแพ้ซุกในอกมันเลยละผมว่า -*-
เป็นนายเอกนิยายเกรียนนี่มันไม่ง่ายเลยนะ TT !!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

แจ้งข่าวร้าย..
เรื่องที่หนึ่ง : อย่างที่เห็นครับ ประมวลพลาดอีกแล้ว ไม่จบchapterนี้ คาดว่าคงต้องเริ่มที่ทัศน์จบที่ทัศน์ พาร์ทหน้า -*-
เรื่องที่สอง : ผมนึกว่าผมเขียนเคลียร์ แต่ก็ผิดพลาดทางการสื่อสารอีกจนได้
คำว่าจบพาร์ท ก็คือจบพาร์ทของ Chapter 20 : When it’s time ครับ ไม่ใช่จบเรื่อง..
ผมเสียใจอย่างยิ่งยวดหาที่สุดมิได้ต่อคนอ่าน(เกรียนๆ)ทั้งหลาย เพราะมันจะยังไม่จบในพาร์ทนี้ พาร์ทหน้า
และตอนหน้า รวมถึงตอนหน้านู้นด้วย เราคงจะต้องลำบากตรากตรำฝืนทนอยู่ด้วยกันไปอีกนาน

[1andonly]

ชอบทัศน์มากๆ จริงๆก็ชอบทุกตัวละครในเรื่องนะ ยกเว้นกรีน

[Bejae]

โอ๊ะ!! คุณแอร์มึงหนิยังไง จากคำพูดของนนเหมือนจะไม่ใช่ครั้งแร
ดูไม่ตกใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย เอ๊ะ ยังไง หรือเราจะเกรียนคิดไปเอง 5555555

โฮ้ววววววว "กูง้อนะ.." ประโยคคลาสสิคสุดๆ ฟังแล้วปลื้มหัวจิตหัวใจมากกกกก
ซึ้งใจจริงๆพี่เกรียนทัศน์ แบบนี้แหละจริงใจ ไม่เฟค !!!!!!
ง้อเข้าไป อีกนิดดูท่าไอ้เกรียนเกรย์ไปไหนไม่รอดแน่ !!

ปอลอ. ถึงเกรียนคนแต่งเราก็คาดว่าจะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข
ถือไม้เท้ายอดทองกะบองยอดเพรชกับคนแต่งหนิแหละ ไม่ไปไหนแน่ ไล่ก็จะไม่ไป !!

[butterfly_bee]

“กูง้อนะ..”
.
.
.
แหมๆๆๆๆ พระเอกนายเอกเกรียนเค้าง้อกันน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดูนะ 5555 น่ารักดี
จะง้อก็บอกมันไปตรงๆนี่แหละว่าง้อนะ 555 ได้ใจเจรงๆ

ปล.ดีใจที่นิยายเรื่องนี้ยังไม่จบในเร็ววัน เพราะมันสนุกมากกก อย่าเพิ่งจบเลย

[Piaanie]

ว๊ายๆ คู่ชายนน มีพัฒนาการเพิ่มขึ้นอีกแล้ว   

[pattybluet]

นาทีนี้เหมือนช่วงเวลาเอาคืนของเกรย์ใช่มั้ย เหอๆ
เอาใจช่วยทัศน์ดีกว่า อยากเห็นเกรย์เกรียนไม่ออก (มันจะมีวันนั้นมั้ย)
เป็นกำลังใจให้เกรียนคนแต่งเหมือนเดิม
ปอลอ ที่หนึ่ง ข่าวร้ายช่างเป็นข่าวดีสำหรับคนอ่าน(น่ารักๆ)มาก
ปอลอ ที่สอง ชอบไอ้คำว่า "โคะ" ซะจริงๆ เมืองแต้เมืองว่า กร๊ากกกกกกก
ปอลอ สุดท้าย นนกับแอร์ เหมือนไม่ใช่ครั้งแรกนะ ดูชินๆกันยังไงไม่รู้

[THiiCHA]

โอ้ววว อ่านตอนนี้แล้วรุ้สึกว่า

นน กะ แอร์ คู่นี้ดูไปไกลกว่าที่คิดไว้ซะอีก

ถ้าเกรย์มันไม่ห้าม จะเกิดอะไรขึ้นน กิ๊วๆ

ปล.บักเกรย์ เอ็งก็นะ โอ้ละหนอจริงๆ แช่งให้เกรียนมันหักค่าตัว ตัดโบนัส งดสวัสดิการแกร

โทษฐานที่ขัดจังหวะ นนกะแอร์ หึหึหึ

[A-J.seiya*]

ชอบแอร์กับนน จังเลยอ่ะ
น่ารักชะมัด
ฮ่าๆๆ , ,

พี่ทัศน์ อินดี้จริงๆ
ไร้ความโรแมนติกสุดๆ
แต่ห่ามๆ แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ
กร๊ากกกก

[The_outsider]

โค๊ะ!

ในที่สุดก็ทัน 55

 

[stupidchild]

แอร์กะนน นี่มีซัมติงกันจิงๆสินะ

[indy❣zaka]

สู้ต่อไปทัศน์เอ๊ย  เพื่อผองเราชาวเกรียน!! 

[HappyMelon]

อร๊ายยยยยย ง้อกันแบบนี้เลยนะตาทัศน์
น้องเกรย์ใจอ่อนไปเถอะค่ะ ทำตามใจตัวเองไม่เสียหายหรอก
แต่แอบลุ้นคู่แอร์นนอะ แสดงว่าตอนที่เกรย์ไม่อยู่นี่
คงจะทำกันบ่อยล่ะสิ อิอิ น่ารักอ่ะ

[Ticha]

ชอบตอนนี้สุดๆ 2คู่ๆ เกรียนทุกคนเลย(คนละแบบ555+)
ปล.คนแต่งเกรียนที่สุดดดดดดดดดดดด

[Pa'veaw]

ง้อได้ไวๆน้า

อยากเห็นเกรียนสวีตๆๆ

 

[DexTunG]

 o13เกรียน

[inpurplethief]

ขอบคุณสำหรับข่าวร้ายนะคะ
ข่าวร้ายแบบนี้ชอบจังเลย

ทัศน์พยายามอีกนิดนะ ใกล้สำเร็จละ
ประกาศความเป็นแฟนรู้กันทั่วหอแล้วมั้ง

เรื่องนี้สนุกมาก ไม่เว้นทั้งtalkคนแต่ง ทั้งcommrntคนอ่าน
ต้องอ่านทุกตัวอักษรกันจริงๆ

ขอบคุณค่ะ

[malula]

ทัศน์ง้อสำเร็จแล้วแหละ เกรย์ก็แค่เล่นตัวนิด ๆ หน่้อย ๆ
ง้อกันอีกนะ ยิ่งง้อยิ่งหวาน ยิ่งชอบ ฮี่ฮี่ฮี่
จัดมาอีกคนเขียน เอามาให้ครบทุกคู่

[Tuszank]

จูบ จูบ จูบ จูบ จูบ ,,, อยากโดนจูบมั่ง !!~


 

[coon_all]

น่ารักมากมายคู่เกรย์กับทัศน์
ส่วนรูมเมทสองคนนั่นก็นะ น่ารักได้อีก

[donutnoi]

ง้อต่อไปทัศน์  เกรียนเกรย์ปากแข็งไปยังงั้นแหละ

แอร์กับนนท์ก็น่าลุ้นอีกคู่