When it's time..
Part III : ผมไม่ใช่พระเอกแสนดี..ในนิยาย
ผมเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ.. มองไปทั่วทุกมุม..
ไอ้เด็กเกรียนไม่อยู่จริงๆ..
นี่คงโกรธจนเดินหนีกลับออกไปอีกแล้วใช่ไหม..
ผมทรุดนั่งลงบนเตียง
ไม่มีข้อแก้ตัวเรื่องนี้เลย
ผมทั้งพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอยู่แล้วกับการต้องพูดความรู้สึกตัวเองให้ฟังโดยมีมันอยู่ในอ้อมแขน
ผมไม่เคยเลยจริงๆ.. ผมผิดเองครับ
ผมออกไปกับไอ้โก ด้วยความเคยชินว่ามันขับรถยนต์ไม่เป็น
ด้วยความที่รู้ว่ามันจะโดนอะไรถ้ายิ่งช้า
และด้วยความยังไม่ได้เรียบเรียงคำพูดใดๆในหัวที่จะบอกเกรย์..
ผมเจ็บที่อก ..เจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย
แรงฮึดที่มีเมื่อตอนตื่นและไอ้คำพูดดีๆที่คิดในหัวมาตลอดทางรวมใจกันหายไปจนเกลี้ยง
ผมนั่งนิ่งอย่างไม่รู้จะเอายังไงดี..
ผมรู้มันงี่เง่า..
กูปากหนักมาตลอดเอง..
ถึงวันนี้..มันคงสายไปแล้ว..ผมไม่ควรพูดอีกแล้ว..
.
.
,,Yet, they’ll never have someone like you to guide them
And help along the way..
Oh,tell me when it’s time to say ..I love you
ขณะที่นั่งโง่อยู่นั้น เสียงเพลงก็ดังมาจากที่ไหนซักแห่ง
??
งงสิครับ ผมไม่รู้จักเพลงนี้ ในเครื่องเล่นซีดีก็ไม่ได้เปิดแผ่นค้างไว้
แต่เสียงเพลงยังดังอยู่
So, tell me when it’s time ..to say I love you
แล้วผมก็ก้มลงมองใต้เตียง..
มันคือมือถือเครื่องจิ๋วที่มีสายโทรเข้า
มือถือใคร..?
มีอยู่คนเดียวที่เข้ามาที่นี่ ..ไอ้เกรียน
,,Yet, they’ll never have someone like you to guide them
And help along the way..
Oh,tell me when it’s time to say ..I love you
ดังอีกแล้ว..! แต่ผมไม่ได้สนว่าใครโทรมาเท่าไหร่
หูฟังอยู่แต่เพลงนี้
แหงละ ผมจำเสียงที่ร้องได้ กรีนเดย์ครับ ชัวร์..
แต่ทำไมกรูไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนวะ? ผมนึกพลางสงสัยว่าไฉนวงโปรดของผมถึงเล่นเพลงแต๋วๆอย่างนี้ได้
มา บอกร๊งบอกรัก อะไรเนี่ย ไร้สาระจริง
So, tell me when it’s time..
to say..
..I love you!
แม่ง เหมือนโดนสั่งหรืออะไรซักอย่างเลยเว้ย..
ผมจิ้มจึ๊กลงไปบนคีบอร์ด คอมพิวเตอร์ที่สแตนบายไว้ตั้งแต่เช้าเปิดหน้าจอขึ้นมา
อาจารย์กู(เกิ้ล) ช่วยกูหน่อย
มันอะไรกันเพลงนี้
โซ เทล มี เวน อิส ไทม์ ทู เซยฺ ไอ เลิฟฺ ยู
ผมทวนเนื้อ เสียงเรียกเข้าดังซ้ำๆจนแทบจะร้องตามได้แล้ว
มึงช่วยหยุดโทรได้มั๊ย เดี๋ยวกูไปหยิบกีต้าร์มาเล่นตามซะเลยท่าจะดีนะเนี่ย!
Lyric : Green Day - When it’s time
หน้าเว็บโชว์หราบนจอ และเนื้อเพลงก็ขึ้นมาเป็นพรืด
อ่านไปก็สะอึกไปเล็กๆ
.
.
Words get trapped in my mind, ..เอ่อ ผมก็ไม่ได้ซ่อนคำไหนเอาไว้นะ เอ๊ะ หรือมี..
Sorry I don't take the time to feel the way I do. อ่า.. ผมได้ทำตามความรู้สึกตัวเองไปบ้างรึยังวะ
'Cause the first day you came into my life, วันแรกที่มันเข้ามาในชีวิตเรอะ..เกรียนเงี๊ยแหละ เกรียนเสมอต้นเสมอปลาย
My time ticks around you แหม่..ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แค่คิดถึงตลอดเวลาเอ๊ง!
But then I need your voice ..เสียงของมัน อืม..ก็ต้องการนะ
As a key to unlock all the love trapped in me ..ผมมีคีย์เวิร์ดนั่นรึยัง?
So tell me when it's time to say I love you. ..ทัศน์ มึงทำเกินไปแล้วนะ ทำขนาดนี้ก็จีบกูซะเลยสิ!
หรือคำนั้นคือคีย์.. ให้บอกมันได้แล้ว ..ว่าผมรู้สึกยังไง
All I want is you to understand,
That when I take your hand,
it's 'cause I want to.
We are all born in a world of doubt
But there's no doubt,
I figured out...
I love you.
อ่า..
มันเป็น..เพลงหวานๆแบบที่ผมไม่เคยฟังจริงๆ.. แต่ทำไมมันแอบเสียดแทงกูขนาดนี้วะเนี่ย..
มันไม่ได้หวานซึ้งหรือหวานละเมียดลไมแบบที่เพลงรักส่วนใหญ่เป็น
แต่มัน..ฟังดูจริงใจ
sincere.. ehrlich..
“ไอ้เหี้ย ทำอะไรมึงทำให้เคลียร์บ้างสิ ถ้าชอบกู อย่ารุนแรงกับกูนักเว้ย กูช้ำหมด”
ผม..
ผม..
เออ คือ..
เว้ย ก็ได้!
..ผมชอบมันครับ ผมรู้ว่าผมผิด แล้วผมก็อยากจะง้อมันด้วย
แต่ผมไม่เคยต้องพูดแบบนั้นกับใครนี่หว่า..พูดไม่ถูก..
ยิ่งมันเดินหนีไปแล้วแบบนี้..
ผมไม่พูดได้มั๊ย?? <<ไอ้เลว
I feel lonely for
All the losers that will never take the time to say,
What was really on their mind, instead
They just hide away
อ่านเนื้อเพลงมาถึงตรงนี้ผมจุกไปหมดทั้งตัว..
กูรู้สึกอ้างว้าง..
แทนพวกขี้แพ้ทั้งหลายที่ไม่เคยกล้าเอ่ยปาก..บอกสิ่งที่พวกมันรู้สึกออกไป
ตรงกันข้าม แม่งกลับเก็บซ่อนไว้ซะงั้น..
Yet, they'll never have
Someone like you to guide them and help along the way.
Oh, tell me when it's time to say I love you.
ฉะนั้น ตอนนี้..พวกมันก็ไม่มีโอกาสแล้ว
ที่จะมีคน(เกรียนๆ)แบบมึง เดินนำทางและช่วยเหลือข้างกาย..
..งั้นก็บอกกูด้วยแล้วกันนะ ถ้ามันถึงเวลา..ต้องบอกรัก..
So, tell me when it's time to say I love you.
บอกกูด้วย เมื่อเวลานั้นมาถึง ..เวลาที่กูจะได้บอก ..ว่ารักมึง
เอาละกู..
คำถามจากเสียงงอนๆที่ตวาดแว๊ดลอยเต็มหัว..“มึงชอบกูเหรอห๊ะ!?”
คือเกรียน..กูเกรงว่ามันจะเลยความรู้สึกชอบมาซะแล้วรึเปล่าเนี่ย..
แม่ง มึงทำชีวิตอินดี้กูเสียหายหมด !
ผมอดโมโหมันไม่ได้..มาทำให้กูรู้สึกขนาดนี้ได้ยังไงวะเนี่ย..
แล้วเพลงบ้าอะไรที่มึงเอามาตั้งเป็นริงโทน?
กูเดือดร้อนเลย! แทงใจฉึกๆ
เออ แม่ง..
กูไม่สนแล้วว่าจะพูดได้หรือไม่ได้
ไม่ว่าจะด้วยภาษาอะไร..
แค่ให้ได้บอก..ให้ได้ตอบคำถามมึงก็พอ..
ผมลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งหน้าตั้งลงมาชั้นล่าง
กุญแจรถยังวางอยู่บนโต๊ะ เสือกรีบขนาดลืมหยิบ
ลงมาถึงข้างล่างแล้ว มันก็เลยต้องวิ่งด้วยความหวังแรงกล้าว่ามันจะยังอยู่ระหว่างทาง
แต่ก็ไม่เจอเลยในซอย จนผมเกือบจะหันกลับ เพื่อเอารถบึ่งตรงไปหอสามชาย
แต่เมื่อมองข้ามไปยังฝั่งมอ.. ผมก็เห็นหัวยุ่งๆก่อนเป็นอันดับแรก
ตามด้วยสภาพของคนไร้วิญญาณเดินเรื่อยๆริมรั้ว
“เกรย์! ไอ้เกรียน เดี๋ยว..”
ผมตะโกนลั่น..
แล้วผมจะพูดอะไรต่อดีให้มันหันมา..
อะไร..
พูดอะไร..
บอกมันยังไง..
.
.
“มึงชอบกูเหรอห๊ะ!?”
“เออ!”
ผมตะโกนก้อง << มึงคิดได้แค่นี้?
ผมพยายามตอบคำถามมันด้วยคำว่า ..เออ ข้ามฟากถนน อยู่หลายรอบ
“เออ”
ผมพูดอีก
“อะไรของมึง!”
นั่น ผมทำมันโมโหอีกแล้ว
“ก็เออไง!”
มึงไม่เข้าใจเหรอ??
“เอออะไรมึงเล่า”
เข้าใจกูหน่อยเถ๊อะ // กราบแทบเท้า น้ำตาไหลพราก <<เว่อร์
เพราะรถราสวนไปมาขวักไขว่
เราก็เลยไม่รู้เรื่องกันซักที..
ไอ้คนอีกฟากถนนเอามือชี้ที่หูแล้วส่ายหน้าไปมา ทำนองว่า มันไม่ได้ยิน
“ข้ามมานี่”
ผมบอกมันไป ก่อนที่จะรู้สึกอยากตบปากตัวเอง ได้ข่าวว่ากูมาง้อมัน โอ๊ย สันดานจริงกู!
“ไม่เว้ย!”
แน่ละครับ.. ข้ามมาหาก็คงไม่ใช่ไอ้เกรียนแล้ว
ผมรวบรวมสมาธิ ตะโกนอีกครั้ง
“กู-บอก-ว่า เออ!”
“เอออะไร”
มันถาม แล้วก็ทำหน้าหงุดหงิดแบบคนหมดความอดทนแล้วหมดความอดทนอีก
และหันหลังเดินลิ่วๆจากไป
เฮ้ย ใจเย็นนะมึง..
ผมแจ้นข้ามถนนไปหามัน ไม่สนใจเสียงโวยวายของไอ้หนุ่มขับวีออสคันหนึ่งที่ตะโกนด่า
“ที่มึงถามไง”
ผมเดินเร็วๆไปหามัน
“ที่กูถาม..”
มันทวนคำ เลิกคิ้วน้อยๆ
แน่ะ มาทำโง่อีก ก็ไอ้ ..มึงชอบกูเหรอวะ? ไง!
“เฮ้อ” มวยเกรียนยกนี้ผมโดนน็อคเอ้าท์แล้วสินะ
“เออ.. กูชอบมึง ชอบมาก ชอบมากกว่านี้อีกนิดเดียว แถวบ้านกูเรียกรักแล้ว ใกล้บ้าแล้ว ชัดมั๊ย!”
พูดแบบโมโหครับ เพราะจากที่ภูมิใจไว้เชิงว่า..มันแพ้ผมราบคาบบนเตียงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
ตอนนี้ผมเกือบเรียกว่าแพ้มันราบคาบข้างถนน โอย ชีวิตกู -*-
.
.
มันนิ่งไปแป๊ปนึง..
ไม่มีอาการขวยเขินหน้าแดงซ่านที่ควรจะมี
แต่กลับจ้องมองผมนิ่งๆ แล้วหัวเราะก๊าก
“ไอ้เหี้ย กูไม่เชื่อมึงแล้ว!”
อะไรนะ??
หลังจากคำบอกรักอันแสนหวาน(บ้านมึงดิ)
มันบอกไม่เชื่อ??
เว้ย!! ทำงี้ ฆ่ากูซะดีกว่า ฆ่ากูเลยมึง
“บอกแล้วไง ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกแล้วนะ มึงแม่งเหี้ย โคต-”
“เกรย์ คือ..”
“เวลากูด่า อย่าขัด!”
โหแม่ง.. วางอำนาจชิบหายเมียกู
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ประกาศเสียงตามสายเลยมั๊ย”
ผมเสียงแข็งขึ้น
“อย่ามาใช้น้ำเสียงแบบนั้นนะ มึงไม่มีสิทธิ์มาโมโหกู!”
นั่น กูโดนอีกดอก -*-
“มึงมันบ้า หาความแน่นอนในตัวเองไม่ได้ ขัดแย้งตลอดเวลา มึง มึง มึง..”
มันคงคิดคำอยู่
ผมนิ่งฟังครับ เพราะเรียนรู้แล้วว่า ‘เกรย์ด่า..อย่าขัด’ -_-
เมื่อมันเงียบแล้วเงียบเลย ผมจึงถือโอกาสพูดบ้าง
“วันที่มึงบอกว่าต้องไปธุระ กูเห็นมึงลงมาหาพี่กรีน”
ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง “กูนึกว่ามึงเป็นแฟนกัน แล้ว..”
ไอ้เกรียนที่ควันออกหูอยู่เมื่อกี้ขมวดคิ้วนิดๆ
“แล้ว..?”
แม่ม มันไม่รู้จริงอะ
“ห..”
เสียงผมคงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“อะไรมึงนะ?”
มันถามแบบขัดใจ
เออก็ได้!
“หึง!” ผมบอกแม่ง
ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไงหรอกครับ เพราะตาเสมองรั้วม่วง มช. อยู่
“กูเพิ่งรู้ว่านั่นพี่ชายมึง..”
“อ้อ.. มึงก็เลยให้ไอ้แอร์ลากกูไปดูมึงดร๊วบปากกับแม่สาวนั่นแก้หึงงั้นสิ”
เกรย์นี่มัน ภูเขาไฟมีพลังจริงๆ ปะทุอีกแล้วครับท่านผู้ชม
“อืม..”
ผมพยักหน้ารับ
อย่างกับจะเถียงอะไรได้ -*-
“เหี้ยกว่าเดิมอีก”
อ้าว ด่ากูซะงั้น
“ปากมี ไม่รู้จักถาม”
อันนี้เข้าใจได้ เคยโดนไอ้หนุ่มด่ามาแล้วครับ
“แถมไม่ง้อกูอีก”
ปากไอ้เกรียนเม้ม คิ้วขมวดอย่างแค้นมากมาย
เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ อันนี้ผมขอเถียงหน่อยเถอะ
“กูง้อแล้วนะ!”
“ตอนไหนของมึง”
มันทำหน้าโมโห
“ก็.. ที่เมื่อวานกูโทรไป”
“แล้วตรงไหนในโทรศัพท์ที่บ่งบอกว่ามึงง้อกูวะ”
“ก็ทั้งหมดนั่นแหละ” ก็จริงนี่หว่า
“แล้วเมื่อวานตอนไปกินข้าว กูก็มองมึงตลอดเลยนะ” จริงนะครับ
ไอ้เกรียนมองผมอย่างไม่อยากเชื่อ
“ไอ้แบบนั้น แถวบ้านมึงเรียก ‘ง้อ’ แล้วเหรอ?”
“เออ แถวบ้านเรียกง้อแล้ว”
ผมงุบงิบบอก
“เวรเอ้ย กูจะบ้า” ไอ้เกรียนทำหน้าบู้บี้
“วันหลังขอเป็น ‘ขอโทษ’ หรือ ‘อธิบายว่าทำไม’ ไม่ก็ ‘เลี้ยงบุพเฟ่ต์ไอติม’ มึงแค่มองเนี่ย กูไม่เรียกง้อ กูเรียกกวนตีน”
ผมนิ่งฟังอาจารย์เกรย์สอนทฤษฎีการง้อ ซึ่งแต่ละอันที่มันว่ามา ผมทั้งไม่ถนัดและไม่เคยทำ
อยากถามมันว่า มีช้อยส์ ‘โยนขึ้นเตียง’ ให้เลือกไหม แต่คิดว่าไม่ถามจะปลอดภัยกับตัวเองมากกว่า
“เมื่อกี้ขอโทษจริงๆนะ.. ไอ้โกมันรีบไปที่ไซต์งานพี่มึงนั่นแหละ”
ผมบอกมัน ไอ้เกรียนเลิกคิ้วงงๆ
“เขาทำโครงการร่วมกันน่ะ ไอ้โกเสือกหลับ เลยออกไปเองไม่ทัน ถ้ามึงรู้จักพี่มึงดี คงรู้ว่า ..เออ มันอันตรายที่จะทำให้เขาโมโหอ่ะนะ”
“อ้อ..”
ไอ้เกรียนพยักหน้า
ดวงตาคู่นั้นยังคงอ่านไม่ออก..
ปากยังคงเม้ม..
ผมก็เลยรู้แล้ว..ว่าสายเกินไป
“กูรู้..มึงคิดว่ามันไม่สำคัญแล้วว่ากูจะ..ชอบมึงหรือไม่ชอบ หรืออะไรก็ตาม”
ไอ้เกรียนเงยหน้ามองผมงงๆ..
“กูไม่เคยเข้าใจมึงหรอก ถึงตอนนี้ก็ยังไม่.. แล้วก็ไม่ได้มั่นใจได้ว่า ต่อไปจะไม่ทำอะไรให้มึงเสียใจอีก”
ทำไมกูพูดอะไรให้ตัวเองเลวได้ขนาดนี้วะ
แต่ก็นั่นแหละ..มันคือความจริง ว่าผมไม่ใช่พระเอกนิยายที่ใครๆใฝ่ฝันถึงหรอกครับ
ผมนึกว่าพวกคุณรู้ตั้งแต่บทแรกแล้ว.. ทัศน์มันก็เหี้ยแบบนี้แหละ
“ประเด็นๆ ประเด็นอยู่ไหน?”
มันทำหน้ากวนตีน
ไอ้นี่นิ กูกำลังอิน มึงเกรียนทำไม
เราจะไม่ได้ซึ้งกันเลยใช่มั๊ย ทั้งเรื่องเนี่ย!
“ประเด็นคือ กูยอมรับว่าชอบมึง เออ.. มาก แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะให้มึงยอมรับความรู้สึกกูไว้”
แถต่อไปให้จบทัศน์ พูดออกไปให้ได้ ประเด็น ประเด็น!!
“ประเด็นคือ สิ่งที่กูรู้สึกไม่เคยแมตช์กับการกระทำ และทั้งหมดที่ทำกับมึง กูไม่สิทธิ์ขอให้..”
ให้อะไรวะ
ผมนิ่งไป.. พูดต่อไม่ถูกครับ
ให้ผมต่อแผงวงจรอิเล็กทรอนิกส์แทนได้มั๊ย??
.
.
“มึงเข้าใจถูก”
ในที่สุดมันก็พูดขึ้นมา
“มันไม่เหมือนปรัชญา การยืนยันตัวเงื่อน ไม่ใช่ว่าต้องยืนยันตัวตาม”
เฮ้ยๆ กูเรียนวิดวะเฮ้ย อย่าพางง กูใช่อริสโตเติลมั๊ย!
มันคงเห็นหน้าเอ๋อของผม
“กูหมายความว่า การที่มึงบอกชอบกู ไม่ได้เป็นเหตุผลให้กูต้องชอบมึงตอบ..”
เจ็บปวดครับ..
ให้ตายสิ ..คนนั่งอ่างแก้วตอนเช้าตรู่วันต่อไปคือผมเนี่ยแหละ
“มึงทิ้งกูเสมอ..มึงรุนแรงกับกูตลอด..และมึงไม่เคยพยายามเข้าใจกูซักนิด”
มันชี้ให้เห็นความจริง
“กูยิ่งไม่มีเหตุผลต้องชอบมึงเลย”
ฆ่าผมเลยครับ ฆ่าผมเลย
เรี่ยวแรงกู..หายไปไหนหมดเนี่ย
ไอ้เกรียนมองผ่านผมไปไกลแสนไกลที่ไหนก็ไม่รู้ซักแห่ง
แล้วมันก็หันหลัง..เดินจากผมไป
“เกรย์..”
ผมเดินตามมันโดยอัตโนมัติ
เสียงแหบโหยในลำคอเรียกแผ่วเบา
แต่ร่างข้างหน้าส่ายหัว
“อย่า..แม้แต่เอ่ยชื่อกู”
I never knew I could hurt like this ครับ.. I truly never knew..
ผมเดินตามร่างตรงหน้าเพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ล้ม.. ไม่เหนื่อยจนเดินไม่ไหว
..ได้แต่มองแผ่นหลังที่ห่างออกไปเรื่อยๆในแสงแดด
เกรย์เดินด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอ..ไม่ชะงัก..ไม่รอ..ไม่รับรู้ว่าผมตามมาหรือไม่
แต่เรื่องก็พอเข้าใจได้ ขนาดผมที่เข้าใจอะไรยาก..ยังเข้าใจเลยในตอนนี้
ไม่เหนือความคาดหมาย..ที่ไม่ว่าผมจะรู้สึกยังไงก็ไม่สำคัญกับมันแล้ว
ในเมื่อผมทิ้งมันไปได้ ทั้งๆที่เราเพิ่งนอนด้วยกันมา..
ผมออกไป..ผมทิ้งมันไว้
ครั้งแล้ว..ครั้งเล่า
ไม่ว่าจะเพราะความเข้าใจผิด หรือความเข้าใจถูก..
ทั้งหมดที่ผมทำกับมัน..ผมไม่มีสิทธิ์ร้องขอให้มันเชื่อใจผม..ไม่มีสิทธิ์เลย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
credit : When it's time - Green Day
เผื่อไว้.. ตอบคำถาม whenกับwhyล่วงหน้า
..เพราะเท่าที่ผมคุ้นเคย..ไอ้รักหรือชอบ มันใช้เวลาพูดแค่ไม่กี่วินาที
แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น ไม่ใช่หลังจากนั้น..พวกเขาก็อยู่กันอย่างมีความสุขตลอดไป
กว่าจะ’เข้าใจ’ในคำคำนั้น
กว่าจะเข้าใจกับคนที่เราบอกคำนั้นหรือบอกคำนั้นกับเรา..มันยาวนาน
กว่าจะกลายเป็นคนสองคนที่รักและเข้าใจกันในระดับหนึ่ง
มันผ่านทั้งเสียงหัวเราะ ทั้งสายน้ำตา..ทั้งคู่
นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไม..ความรักถึงมีค่า..
ขอบคุณคนอ่านเกรียนๆที่เป็นกำลังใจให้คนแต่ง(ที่ไม่เกรียน)เสมอมา
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2448403 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก