หวัดดีครับทุกๆคน
วันนี้มาลงช้าเพราะทุยไวไฟช้ามั่ก ไม่ไหวจะลงเรื่องเลย ฮือ 
เลยมาลงให้ตอนนี้นะจ้ะ เอ้าอ่านต่อ!! (12)
~Don’t go that way. I wait for you~
ปังๆ
“นัทๆโทรศัพท์มึง”
“รับให้หน่อย”
“เออๆ ฮัลโหล ที่นี่ไม่ได้โทรไปที่ไหนโทรมาครับ”ความกวนตีนยังอยู่ในสันดานกูอย่างเคย
“นั่นโทรศัพท์น้องนัทรึป่าว”ถามกูซะเสียงแข็ง กูไปทำอะไรให้มึง
“ใช่ครับ”กูพูดเพราะแต่น้ำเสียงกวนตีนใช้ได้
“ขอสายนัทครับ”
“นัทมันอาบน้ำอยู่ มีไรฝากไว้ก่อน มันอาบน้ำนาน”
“คุณเป็นใคร” ทำไมกูต้องตอบมึง
“แล้วคุณละครับเป็นใคร”
“ผมภูมิ ผมเป็นแฟนนัท นั่นโจเหรอ” นึกว่าใคร รุ่นพี่ไอ้นัทเมื่อเย็นนี้เอง เป็นแฟน? กูคงเชื่อหรอก สันดาน
“อืมใช่ ผมโจ”
“ผมไม่ชอบให้คุณมาเกาะแกะกับแฟนผม” ส้นตีน มึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงจะสั่งกูได้
“หึหึหึ กูก็ไม่ชอบให้มึงมายุ่งกับเมียกับกู บอกว่ามันเป็นแฟนน่ะ มันรู้ตัวรึยังวะ แต่มันน่ะรู้ตัวนะว่าเป็นเมียกู คุยกับมันแล้วกัน มันออกมาจากห้องน้ำพอดี ”กูยื่นโทรศัพท์ให้นัท “แฟนมึงโทรมา”มันมองหน้ากูอย่างสงสัย รับโทรศัพท์งงๆ
“สวัสดีครับ”
กู ได้ยินแค่นั้น ไม่อยากอยู่ฟังต่อ เลยคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ เผื่อน้ำจะช่วยให้อารมณ์เย็นลง แค่เขาบอกว่าเป็นแฟนทำไมกูต้องโมโหด้วยวะ
กูหึง?
คงไม่ใช่หรอกมั้ง มันกับกูไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆนี่หว่า กูแค่แกล้งมันเฉยๆ ขำๆ
กูหวง?
อาจจะใช่ เพราะมันอยู่ในฐานะเมียกู ของๆกู ถ้ามันมีชู้ กูก็ควายสิ ต้องใช่แน่ กูหวงมัน กูเลยโมโห กูไม่ได้หึง แค่หวง
กูอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ มันวางหูไปแล้วนั่งหงอยมองกูตาละห้อยอยู่บนเตียง คงรู้ว่ากูโกรธ
“โจ”ไอ้นัทมันเรียกกูเสียงอ่อย
“มึงคุยกับแฟนแล้วเหรอ” กูถามหน้าตาย มือก็เอาผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เพิ่งสระให้แห้ง
“พี่ภูมิไม่ใช่แฟนกู”มันตอบกูเสียงแข็ง
“ไอ้เหี้ยนั่นมันบอกกู มึงอย่าริอาจสวมเขาให้กู” กูลดผ้าลงแล้วหันไปมองมันนิ่งๆ พอมันเห็นกูมองขึง มันก็หลบสายตาทันที
“นัทก็ไม่รู้ทำไมพี่เขาถึงบอกโจแบบนั้น”
“มึงรู้จักมันมานานยัง”
“ก็รู้จักตั้งแต่ ม.ปลาย พะ พี่เขาตามจีบนัท ตะ แต่นัทแค่คุยเฉยๆเราไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“เออ!! อย่าให้กูรู้ว่ามีแล้วกัน มึงตายแฝดแน่”
กูก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องโมโหใส่มันทั้งๆที่กูน่าจะอารมณ์เย็นกว่านี้
“ทีมึงล่ะ เด็กมึงแต่ละคน อย่าว่าแต่กู”
“กูทำไม มึงไม่ต้องมาโยนขี้ให้กู ระยำ มึงลองนึกมีสักครั้งมั้ยที่คนถามแล้วกูบ่ายเบี่ยงว่ามึงไม่ใช่เมียกู ที่มึงโดนตบเพราะกูบอกว่ามึงเป็นเมีย ”
“ใครจะไปหน้าด้านเหมือนมึง”
“มึงลองคิดดูดีๆ มึงแนะนำกูกับไอ้เหี้ยนั่นว่าอะไร ”
“มึงจะให้กูบอกว่ามึงเป็นผัวรึไง เรื่องแบบนี้พูดได้ที่ไหน”
“แล้วไง มึงบอกไปก็ได้นี้ว่ากูเป็นแฟน มันจีบมึงอยู่แล้ว มันรับได้หรอกเรื่องมึงเป็นเกย์”
กูรู้ กูงี่เง่า กูไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเป็นเจ้าของมัน แต่กูก็เถียงค้างๆคูๆ เพียงเพื่ออยากเอาชนะ
“มึงคิดว่าเป็นเกย์มันเรื่องดีเหรอ”มันเริ่มน้ำตาคลอหน่อยๆ
“ดี ไม่ดี เหี้ยตัวไหนตัดสิน มันไม่ดีตรงไหน กูก็ไม่เห็นมันจะเลวร้าย”
“อย่ามาทำเป็นพูดดี ทีกับพ่อแม่ กับญาติมึง มึงยังแนะนำว่ากูเป็นรุ่นน้องที่คณะเลย”
“สัด มึงเป็นคนบอกกูเองตอนอยู่บนรถว่ามึงอายถ้ากูบอกใครว่ามึงเป็นเมีย อายนักเหรอเป็นเมียกูน่ะ มึงจะเอายังไง ไปหาพ่อแม่กูเลยมั้ย อย่าคิดว่ากูไม่กล้า ลุกสิวะ” กูฉุดมือมันให้ลุกขึ้นจะลากมันไปหาพ่อแม่กู ‘กูโมโห เวลาอารมณ์ขึ้น กูไม่สนเหี้ยไรหรอกว่ะ อย่าท้า กูไม่กลัวที่กูจะบอกพ่อแม่กูหรอก ถ้ากูเป็นเกย์จริงๆ’
“โจ ไม่เอาไม่ไป กูขอโทษ ”มันพยายามขืนตัวไว้สุดแรง
“มึงบอกให้กูเคลียร์เด็กกู กูก็ทำ แล้วมึงล่ะ เคยคิดจะเคลียร์บ้างมั้ย สนุกเหรอชอบเห็นกูเป็นควาย”
ทั้งๆที่กูรู้ว่าไอ้ส้นตีนภูมิ มันโกหก แต่กูยังงี่เง่ายัดเยียดความผิดให้นัทมัน
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“ใช่ ไม่ใช่กูไม่รู้ แต่มึงทำเหมือนกูเป็นควายอยู่นี่ไง”
“กูขอโทษ กูไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆนะ”
“มึงไม่ต้องมาพูดดี จะทำอะไรหัดคิดถึงกูบ้าง วันนี้มึงนอนนี่แล้วกัน กูจะไปนอนห้องโจ้”กูพูดด้วยความน้อยใจ
“โจ” มันกำมือกูแน่น แต่กูไม่ไหวว่ะ มีหวังอยู่ต่อได้ทะเลาะกับมันเสียงดังบ้านแตกแน่
“นัท ปล่อยกู คืนนี้กูขออยู่คนเดียว”
กูเดินออกจากห้อง ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นตามหลังมาเหมือนกัน
กูมันงี่เง่า
‘กูขอโทษว่ะนัท แต่คืนนี้กูขอคิดอะไรเงียบๆคนเดียวก่อน’
เห็นกูเหมือนคนไม่คิดอะไร ไม่แคร์ใคร ทำไรตามใจตัวเอง แต่จริงๆแล้วกูคิด
ตอนนี้ กูสับสน
เฮ้อ~
เรื่องของมันกับกูเริ่มจากตรงไหน?
มันเริ่มจากที่กูอยากแกล้งมัน แล้วไง ก็แค่อยากแกล้ง
กูไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมกูต้องแสดงตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมันขนาดนั้น ?
ก็แค่อยากแกล้ง
กูจำเป็นต้องโมโหเหรอ ถ้ามันจะส่ำส่อน ?
กูไม่รู้
กูแค่หวงมัน ไม่อยากโดนมองว่าควาย แค่นั้นจริงๆเหรอวะ?
เฮ้อ กูก็ตอบไม่ได้
กูว่า กูคงจะลองห่างมันสักพัก เผื่อกูจะรู้ เผื่อกูจะได้คำตอบ กูไม่ชอบอะไรที่มันคาราคาซังและไม่ชัดเจน
พรุ่งนี้กูคงพามันไปส่งหอแล้วกูจะกลับมาอยู่บ้าน
กูตัดสินใจแล้ว
.
.
.
.
.
กูเดินเข้าไปดูนัทคนที่ขึ้นชื่อว่าเมีย มันน่าจะหลับไปแล้ว
กูนั่งลงข้างเตียงลูบหัวมันเบาๆ มองดูมันที่นอนขดอยู่บนเตียง
‘นัท กูขอโทษ’ มันคงร้องไห้จนหลับ
‘จากที่กูแค่แกล้งมึง แต่มันเลยเถิดมามากพอแล้ว กูควรจะ หยุด แล้ว คิด ว่า เรื่องของเรา กูจะทำไงต่อ’
หวานเย็น
_________________________________________
ฮือ,,, เศร้าจวย
จะรักๆกันก็ไม่รักกันซะที
คนโพสเศร้า
ขอไปนั่งร้องไห้หน้าหมู่บ้านก่อนนะ ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันพรุ่งนี้จ่้ะ!!
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 800305 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก