วันนี้ตื่นมาด้วยอาการปวดเนื้อปวดตัวไปหมด รู้สึกเหมือนมีไข้ด้วยแต่ก็ไม่มากมายอะไรนัก ยังมีแ รงจะลุกไปทำอะไรต่ออะไรได้เกือบเหมือนปกติเลยอาบน้ำเพื่อเตรียมไปเรียน วันนนี้โชคดีหน่อยที่มีเรียนบ่ายเลยได้นอนซะเต็มที่
“เอ็ม เป็นไรวะหน้าตาไม่เสบย” นะ เพื่อนผู้แสนดีผู้เป็นเหมือเทวดาของผองเพื่อนเพราะไม่ว่างานอะไรมันจะช่วยเพื่อนเสมอ
“ไหนดูดิเหมือนมีไข้ว่ะ แล้วมัยไม่พักวะ” อิส เป็นคนถามพร้อมเอามือมาอังที่หน้าผาก
“ไรว้า ที่รักของกูป่วยหรือนี่มามะน้องเอ็มเดี๋ยวพี่โยจะกล่อมนอน”
“ไอ้เหี้ยโย ไม่ต้องเว่อเลยมึง กูแค่มีไข้นิดหน่อยเท่านั้น ยังมีแรงเรียนไหว” โยเพื่อนปากหมาที่มักคอยแทะโลมพอหอมปากหอมคอแต่ไม่เคยเกินเลย ส่วน อาร์ต มักจะนั่งมองความเป็นไปเฉยๆ ไม่ค่อยออกความเห็นเพื่อว่าไงก็ว่าตามแต่ไม่ชอบกูไม่ทำ เรียนเสร็จตอนเย็นเพื่อนต้องช่วยกันพามาส่งที่ห้องเพราะไข้ดูจะสูงขึ้นจนแทบไม่มีแรง แต่ไม่ใช่เรื่องยากเย็นสำหรับพวกมันเพราะถึงผมตัวสูงพอกับพวกมันแต่ผอมกว่าอยู่หลายขุม
“เฮ้ย อย่างงี้ต้องแด๊กเหล้าเว้ย แอลกอฮอมันฆ่าเชื้อโรคนะ ในเมื่อเชื้อมันอยู่ในตัวมึงก็ต้องกินเข้าไปมันจะได้ตาย”
“หือ ไอ้โยมึงจะให้เชื้อโรคตายหรืออยากให้เพื่อนมึงตายกันแน่วะ กูเพิ่งให้มันกินพาราไป มึงเสือกจะให้มันแดกเหล้าเดี๋ยวแม่งก็น็อคกันพอดี”
“ไอ้นะ ไอ้โย กูว่าให้มันนอนพักไปดีกว่าว่ะกูว่าถ้าพวกมึงยังเถียงกันอยู่อย่างงี้แม่งคนไม่ได้นอนกันพอดี เอ็มมึงอาบน้ำกินข้าวกินยาเรียบร้อยแล้วนอนเลยเสือกลุกมาร่วมวงอะไรกะพวกกู” อิสเริ่มด่าเรียงตัวไม่เว้นแม้คนป่วย” ก็พวกมึงอยู่กัน จะให้กูนอนเหงาอยู่คนเดียวได้ไง มึงก็รู้กูขี้เหงา
“ขี้เหงาพ่อมึงซิ อยากอ้อนตอนไม่สบายก็ว่ามาไอ้ลูกหมา พอไม่สบายที่ไรมึงอ้อนเค้าไปทั่วแหละวะกูรู้”
“อ้าว แล้วกูผิดหรือวะไอ้โย ก็กูไม่สบายกูก็ต้องพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสดิ เพราะตอนนี้กูอ่อนแอ ช่วยตัวเองไม่ได้ กูเป็นง่อย ใครจะทำไม มึงอยากอ้อนบ้างมึงก็ป่วยเองดิไอ้โย อย่ามาอิจฉากู” ด่ามันทั้งที่เริ่มจะแสบๆคอดูเหมือนเสียงจะแหบๆแล้วด้วย
“โว้ย เราว่านะพวกเรากลับกันทั้งหมดนี่แหละไม่งั้น ไอ้เอ็มมันไม่ยอมนอนแน่ๆ” อิสเป็นคนพูดส่วนไอ้นะก็เห็นดีเห็นงามรีบเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับกัน
“เฮ้ยเดี๋ยวดิวะแล้วถ้ากูป่วยหนักกลางคืนใครจะดูแลกูล่ะ พวกมึงจะทิ้งกูเลยหรือวะ นะ อิส มึงด้วยไอ้โย อาร์ตอยู่เป็นเพื่อนเราก่อนนะ เรากลัวเหงา” ไม่เอาเว้ยใครๆ ก็จะทิ้ง กูไม่อยากอยู่คนเดียว
“งั้นเอางี้อาร์ตมึงอยู่ดูมันที่ มีมึงคนเดียวนี่แหละที่จะไม่ชวนมันคุย มันทะเลาะงั้นเอางี้พวกเราอยู่ก่อนอาร์ตไปเอาของใช้ที่หอแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนไอ้เอ็มแล้วพวกเราคค่อยกลับ ว่าไงอาร์ตดูมันได้มั้ย” อาร์ตไม่ได้ตอบแค่พยักหน้าแล้วออกจากห้องไป
“ไอ้เอ็มนอน เลยเดี๋ยวพวกกูจะอยู่เป็นเพื่อนในห้องนี่ก่อน นอนให้หลับนะห้ามพูดห้ามคุยด้วย” ผมนอนฟังเสียงพวกมันคุยเบากันไปเรื่อยๆ จริงๆ ก็ง่วงมากเหมือนกันเพราะยาที่กินเข้าไป แต่พอเพื่อนมันเฮฮาก็ฝืนไม่อยากหลับอยากเล่นซะมากกว่า พอต้องมานอนเฉยบนเตียงก็หลับไปได้ในเวลาไม่นาน มารู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่มีมือเย็นๆมาลูบไปทั่ว
“ฮือ” เอามือปัดมือเย็นๆนั้นให้ออกไป แต่มันก็ยังกลับมานัวเนียอยู่อีก ผมพลิกตัวหนีมือนั้น มันนอนลงเบียดจากทางด้านหลัง แล้วเอามือลูบที่หน้าอกเลยเรื่อยลงไปที่ด้านล่าง เฮ้ยไอ้น้องชายทรยศของผมมันดันตอนสนองมือไอ้หื่นนี้ด้วย เอาละซินี่มันครั้งแรกนะที่มีคนอื่นมาจับของผมขยำแบบนี้ มันเอามือสอดเข้าในกางเกงที่ผมใส่อยู่ค่อยๆรูดขึ้นลงช้าๆ
“ฮือ อ๊ะ” ผมเอามือไปจับอยู่ที่มือของมันอย่างไม่รู้ว่าจะอยากให้มันหยุดหรือให้ทำต่อจากช้าๆมันก็ทำเร็วขึ้นแรงขึ้น
“อ๊า อ๊า” จนผมปล่อยออกมาเปรอะกางเกงตัวเองเต็มไปหมด มันเอามือออกจากในกางเกงแล้วจับให้ผมนอนหงายแล้วมันก็กดปากลงมาจูบกับผมตอนนี้ผมเห็นหละว่ามันคือไอ้อาร์ต แต่มันจูบเก่งเป็นบ้าเล่นเอาผมเคลิ้มไปกับมันด้วยเลย จนมันถอนปากออก เรามองตากันอยู่
“เค้าว่าถ้าไม่สบายให้ออกกำลังกายจะได้หายเร็วๆ หรือไม่ก็เอาไปติดคนอื่นซะแล้วเราจะหาย เราก็เลยว่าทำมันทั้งสองอย่างเลยจะได้หายเร็วๆไง”
คิดได้ไงวะอาร์ต แต่ผมกำลังมึนมันก็ใช้โอกาสนี้ก้มลงมาจูบกับผมอีกครั้ง ก็เคลิ้มตามมันอีกนะสิ พอมันจูบจนพอใจมันก็เลื่อนลงมาที่คอ กระดูกไหลปลาล้า
“อู้ยย อือ อย่า อ๊า” มันค่อยขบเมนเบาๆ เล่นเอาขนลุกซู่เลย มันเลื่อนต่ำลงมาที่หน้าอกแล้วก็ขบเบาๆ ที่ทำเอาผมดิ้นพราด
“อ๊า อืออออ พอ อ๊ะ” มันขบย้ำอยู่อย่างนั้นทั้งสองข้าง ไม่รู้ว่าเพราะไข้หรือเพราะมันเก่งกันแน่ที่ทำเอาผมหมดแรงต่อต้านมัน มันเอานิ้วแหย่เข้าไปที่ประตูหลังผมหนึ่งนิ้ว ทำเอาผมดิ้นอีกครั้ง
อ๊ะ อือ อย่า อ๊ะ อาร์ต อือเอาออก อือเอาออกไป อ๊า”
“ชู่ อย่าดิ้นนะ ขอเรานะเอ็ม” แล้วมันก็ละเลงลิ้นที่หัวนมผมอีกจนผมเสียวจนลืมดิ้นเลย ผมรู้สึกว่าที่นิ้วมันมีอะไรลื่นๆทำให้มันเข้าไปได้ง่ายๆ แต่ถึงอย่างั้นมันก็ยังเจ็บนิดๆ อยู่ดี จากหนึ่งก็เป็นสองนิ้ว เข้าๆ ออกๆ ผมครางออกมาอย่างลืมตัว มือกุมหัวอาร์ตกดไว้กันหน้าอกอย่างเสียวสยิว
“อาร์ต อือม เจ็บ อ๊าอือ โอ้ยย อือ เอาออกไป อาร์ต อืออออ” อาร์ตเอาท่อนเนื้อของเค้าดันเข้ามาแทนที่นิ้วที่ถอนออกไป แต่มันใหญ่กว่านิ้วตั้งไม่รู้เท่าไหร่มันเจ็บมากๆ จนผมต้องร้องออกมาดังๆ แล้วเอามือดันไหล่เอาไว้ไม่ให้เค้าขยับแต่แทนที่จะหยุด
“อ๊ะอืออ โอ้ย อุ๊ก ” มันกลับดันพรวดเดียวเข้ามามิดเลย มันเจ็บจนจุกร้องก็ร้องไม่ออกแต่น้ำตาไหลอาบหน้าเลย มันนอนนิ่งอยู่แป๊บแล้วลุกขึ้นนั่งจับขาผมแยกออกกว้างยกให้ก้นผมลอยตามทั้งที่มันยังคาอยู่อย่างงั้นก่อนที่มันจะขยับเข้าออกช้าๆ
“อือ อ๊าข้างในนาย ร้อนมากเลยเอ็ม อ๊า อือ อ๊า” มันกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง
“เจ็บ อาร์ต เจ็บ พอ อ๊า อย่า อืออออ อย่าขยับ โอ้ยยย โอ้ยย” ทุกครั้งที่มันขยับมันเจ็บมากจนแทบทนไม่ไหวมันค่อยๆ โยกช้าๆ เอาหลอดเจลมาบีบเพิ่มเข้าไปแต่มันยิ่งแสบจนผมเผลอขมิบเกร็งมากขึ้น ขางี้สั่นไปหมด
“อ๊า เอ็ม อ๊า ผ่อน อ๊า อย่าเกร็ง เอ็ม อาร์ตจะไม่ไหวแล้วอย่าเกร็ง อ๊า” มันพูดไปก็ขยับเข้าออกไปด้วยทั้งเร็วขึ้น แรงขึ้น
“อาร์ต พอ เอ็มเจ็บ โอ้ยย เจ็บ อ๊า ไม่ไหวแล้วพอ” แล้วผมก็รู้สึกว่ามันปลดปล่อยเข้ามาในตัวผมก่อนที่มันจะฟุบตามลงมา
“โอ้ยย อือออ” ขนาดมันถอนตัวออกผมยังเจ็บเลยแถมยังรู้สึกเหนอะๆอีกต่างหาก มันมองแล้วทำหน้าตกใจ ก่อนที่จะอุ้มผมไปที่ห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวเอามาล้างทั้งน้ำทั้งเลือดออกไปแล้วเอาผ้าเช็ดตัว มันอุ้มผมกลับมาวางที่ข้างเตียงแล้วหันไปเปลี่ยนผ้าปูใหม่แล้วให้ผมขึ้นไปนอนมันเอายาแก้ไข้แก้ปวดให้ผมกินแล้วขึ้นมานอนกอดผมไว้ พอยาออกฤทธิ์ผมก็หลับ ตื่นมาอีกทีก็สายมากแล้ว รู้เลยว่าอาการหนักกว่าเดิมมากนัก ทั้งเจ็บระบม ทั้งไข้ขึ้น เลยนอนซมไปอีกสองวัน โดยที่มีมันนั้นแหละคอยดูแล แถมหวงไม่ให้คนอื่นมายุ่งด้วยอีกต่างหาก
“ไรวะอาร์ต มึงดูกันยังไง ไมไอ้เอ็มมันเป็นหนักขึ้นวะ” ไอ้เพื่อนที่มาเยี่ยม มันแซวทันทีที่เห็นสภาพ จะเข้ามาจับตัว อาร์ตเข้ามากันไว้แล้วลากพวกมันออกนอกห้อง
“เฮ้ย หวงซะยังกะหวงเมียนะมึง เอ๊ะ หรือว่าใช่” ไอ้โย เรื่องงี้ละเร็วนักนะไอ้โย แต่ปล่อยให้มันสงสัยกันไปก่อนเถอะ กูไม่สบาย พอพวกเพื่อนกลับกันไปหมดอาร์ตก็เข้ามานอนกอดผมไว้
“อาร์ต ไหนว่าออกกำลังกายจะหายไง แล้วนาย ยังไม่เห็นรับเอาไข้ไปจากเราเลย มีแต่เราที่เป็นหนักขึ้นเนี่ย”
“คงเพราะเราอยู่บนมั้งเชื้อมันเลยขึ้นไม่ถึงตกกลับไปหานายใหม่ นายลองอยู่บนบ้างมั้ยเผื่อมันจะยอมลงมาหาเราบ้าง” มันพูดหน้าตายแต่ตาส่อแววเจ้าเล่ห์พิกล
“............” จะลองดูดีมั้ยเนี่ย กลัวแต่จะหนักขึ้นมากกว่าหายนี่สิ
The end
แนวถูกเด็กกด ไว้หายป่วยก่อนนะแล้วจะลองเขียนดู
หัวข้อ: เรื่องสั้นx[[#79 มะไฟ 05จบ]] p.58 x 07/07/59 (อ่าน 559906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก