หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[-Otto-]

คิดถึงบันนี่อีกแล้วอ่ะ 

[Maize]

อ๊ายยย  อู๋จุนที่รัก 
// เตะกองเอกสารเจ้านายทิ้ง แล้วรีบจองตั๋วไปไต้หวันทันที

[1st prince]

ขำมากครับ ผมอ่านแล้วไม่ใช่แค่ขำ แต่หัวเราะดังเลย

 

[SuSaya]

แล้วจะทำไงล่ะทีนี้ เรื่องชักยุ่งแฮะ
เจ้านายรีบไปช่วยด่วน

[MiNaTeuk]

ว๊าก....
น้องบันจะโดนจับหมั้นแล้ว
เจ้านายๆๆๆๆๆ........ตามมาช่วยด่วนเลย
ปล. พี่เคนมาต่อไวๆๆๆเน๊อะ
ปลล.ฝนตกบ่อยเหลือเกิน ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ

[ordkrub]

เร่ืองมันพลิกแฮะ
คุณน้ำแข็งจะทำยังไง

[rule]

รอพ่อคลาวินมาเฉ่งคะ น้องบันนี่ช่างมีดวงเรื่อง.....จริงๆ

[qq_oo]

อิอิ กระต่ายน้อยของเราแย่แน่ๆๆๆๆๆๆเลย

[Keniji Teruyama]

ใครมีปัญหา !









ฝากเอาไว้นะคร๊าบบบบบ   
กำลังเรียบเรียงตอนใหม่อย่างขมักเขม้น

ฮึบๆๆ

[ZuuZuu]

เค้ามีปัญหา!!!

แต่ไม่อยากถามมีไรมั้ยเคนจัง คิคิคิ

แล้วก็มานั่งรอน้องบันอย่างใจจดใจจ่อ 555

อีดิท
ไม่ว่าปัญหานี้เคนจังจะแก้ไขยังไง เค้าก็พร้อมจะยอมรับมัน~~~~~

[rellachulla]

อยากมีปัญหาเหมือนกัน
เคนจังจะได้มาช่วยแก้ปัญหาระหว่างเรา ด้วยกันไง
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

อีดิท***
รออยู่นะ ที่เก่า เวลาเดิม ฮาาาา

[Keniji Teruyama]

จิ้มๆ สองสาวข้างบน

ปัญหาระหว่างเราสามคน  มันยากจะแก้ไข  ฮ่าๆ

ว่าแล้วก็เข้าโหมดสลดด  เดี๋ยวโดนพี่โมเตือนเพราะปั่นกระทู้

[Maize]

หนูเป็นเด็กมีปัญาค่ะพี่เคน  อร๊างง

[agava1313]

แย่.......รึเปล่าเนี่ย555+

[Maize]

วันนี้จะมามั้ย

[-Otto-]

  แอบย่องมาดูบันนี่

[bluerose]

แอบมารอบันนี่ค่ะ หวังว่าน้องบันเราจะไม่ปันใจให้ชายอื่นนะ 5555
ปล. แอบบอกคนเขียนค่ะ ผู้หญิงในคลิปโปรโมตไต้หวันไม่ใช่ญี่ปุ่นนิค่ะ ถ้าเราจำไม่ผิด กึมจันดี นางเอก F4 ของเกาหลีมิใช่รึ??? รึเราจำผิดอ่ะ??

[Demure]

น่ารัก สงสารเจ้านายน้ำแข็งจัง รีบมาช่วยบันเร็วๆนะ

[KJJ]

คิดถึงอาทู่ มามะๆๆ

[Keniji Teruyama]

มาแล้วครับ  ตอนใหม่มาแล้ว
ขอเวลาครึ่งชั่วโมงตรวจคำผิด  แล้วมาเจอกันนะ

เคนอิจิ

[som]

จิ้มพี่เคนอิจิ คนหล่อที่สุดใน 3 โลก  อิอิ

[CHADMM]

จิ้มทะลุรีบนไปหาคุณเคน 

มานั่งรอตอนใหม่ด้วยคน ^^

 

[Keniji Teruyama]

กอดๆ  มันเยอะมาก  ตั้งยี่สิบห้าหน้าเอสี่  ตรวจกันตาแฉะเลย

บวก 1  ให้คนที่มารอด้วยนะ   

[Keniji Teruyama]

Chapter  22.

พ่อบ้านแทรกตัวหายเข้าไปในมุมมืดอีกครั้ง  ทิ้งให้บันอยู่กับความคิดต่างๆ นานา  ที่จะหาสารพัดวิธีในการหาทางออกไปจากบ้านหลัง
นี้ให้ได้   เมื่อเดินตามทางมาจนสุดระเบียงทางเดินที่เคยผ่านมาตอนช่วงเย็น  บันเลื่อนประตูไม้ฉลุลายที่เคยผ่านเข้ามา   ปรากฏว่าตอนนี้มีสวน
ไม้ดัดและลานหินกว้างๆ  เข้ามาแทนที่ทางออกเดิม   บันยืนกะพริบตาซักพัก  ก่อนที่จะเลื่อนปิดแล้วลองเปิดดูใหม่

‘ บ้านหลังนี้มันหมุนเองได้  หรือว่าเราหลงทางกันแน่ ’


“ ยินดีต้อนรับสู่สวนหินล้านปีของบ้านซินเฟิงครับคุณหนู ”
พ่อบ้านหยวนโผล่ออกมาจากหลังก้อนหินสีเทาขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า  ทำเอาบันสะดุ้งโหย่งแล้วกระโดดถอยหลังออกมาด้วยความตกใจ
เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่พ่อบ้านหายเข้าไปในมุมมืดตรงระเบียงทางเดิน  ตอนนี้เขากลับมาโผล่ตรงหน้าของบันได้อย่างเหลือเชื่อ  แถมยังเปลี่ยน
มาใส่ชุดขุนนางจีนโบราณแทนชุดสูทอีกด้วย

“ คุณพ่อบ้านมาได้ไงน่ะครับ  เมื่อกี้คุณอยู่ตรงริมระเบียงไม่ใช่เหรอ ! ”
“ ผมเป็นผู้รักษาความลับและความพิเศษของบ้านหลังนี้ครับ ”
“ บ้านหลังนี้คงมีทางทะลุถึงกันได้หมดสินะ ”
“ บ้านหลังนี้มีห้าร้อยสี่สิบแปดทางออก  เป็นประตูสี่ร้อยเก้าประตู  ที่เหลือเป็นช่องลับและซอกมุมต่างๆ  ที่ซ่อนเอาไว้ ”
พูดจบพ่อบ้านก็หยิบไม้กวาดขึ้นมากวาดพื้นหินแห้งๆ ที่ไม่มีแม้แต่เศษใบไม้ซักใบ
“ ถ้ายังไม่บอกทางออก  ผมจะจุดไฟเผาบ้านหลังนี้ซะ ”
บันพูดขู่พ่อบ้าน

“ บ้านหลังนี้  ภายในถูกสร้างด้วยไม้  ประดับด้วยกระดาษอย่างดี  ด้านนอกบ้านเป็นไฟเบอร์ทนไฟฉาบด้วยวัสดุกันความร้อนสีขาว ”
พ่อบ้านวางไม้กวาดลงแล้วยืนมองบันด้วยแววตาปลาบปลื้มใจ
“ คุณหนูช่างเหมือนกับท่านทวดของเทียดอาจิ่วเหลือเกินครับ  ท่านอาจิ่วเต็มไปด้วยความรักอิสระ  ไม่ยอมให้ใครบังคับได้ง่ายๆ ”
“ พ่อบ้านก็บอกเองว่า  ข้างในบ้านเป็นกระดาษกับไม้  ถ้าผมจะจุดไฟเผามันซะ ”
“ บ้านหลังนี้ไม่มีอุปกรณ์ติดไฟหรอกครับคุณหนู  ไม่มีไม้ขีด  ไม่มีไฟแช็ค  ไม่มีเตาแก๊ส  เพราะที่นี่เราใช้ไฟฟ้าทั้งหมด  ที่สำคัญถ้าจุดปล่อยไฟฟ้า
จุดไหนที่ร้อนผิดปกติ  ระบบจะตัดไฟจุดนั้นทันที  เพราะฉะนั้น  มั่นใจได้เลยว่า  บ้านหลังนี้ไม่เกิดไฟไหม้แน่นอนครับ  ”

ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติ  บันคงอ้าปากค้างด้วยทึ่ง  บ้านหลังนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ


“ น้องทู่  อยากเดินชมสวนก็ไม่บอก ”
เสียงคุณชายเจสดังมาจากจุดเดิมที่พ่อบ้านเคยเดินออกมา  บันคิดว่า  หลังหินใหญ่ก้อนนั้น  คงเป็นหนึ่งในทางออกนับร้อยๆ ทางที่พ่อบ้านบอก

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ  ถอยออกมา ! ”
เสียงดุของท่านประธานลู่  ดังขึ้นมาทันทีที่เจสทำท่าจะเดินเข้ามาหาบัน  คุณชายหลี่ของบ้านหยุดกึก  แล้วหันไปมองคุณปู่ของเขาด้วยความ
สงสัย   

“ แกห้ามไปถูกตัวคู่หมั้นก่อนพิธี  ไม่งั้นบรรพบุรุษจะโกรธ ”
“ ได้ไง  ผมอยากกอดน้องทู่นี่นา  อยากกอด  อยากกอด ”
เจสทำหน้าเหมือนคนกำลังจะตาย  ท่าทางของเขาคล้ายกับคนที่กำลังยับยั้งช่างใจไม่ให้เข้าใกล้ของที่ตัวเองโปรดปราน
เจสหลับตาไม่มองบันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นการเป็นงานว่า

“ น้องทู่  ดึกแล้ว  เด็กดีต้องเข้านอนแล้วล่ะ  พ่อบ้าน  เตรียมห้องเรียบร้อยหรือยัง ? ”

“ เรียบร้อยแล้วครับ   ห้องอาจิ่ว  a 012  ตามที่นายท่านสั่งเอาไว้  ”
“ ดีมากๆ  ฉันจะพาน้องทู่ลงไปเอง ”

เสียเวลาที่จะมัวสงสัยว่าพ่อบ้านเอาเวลาที่ไหนไปจัดเตรียมห้อง  มาถึงตอนนี้บันเชื่อว่าพ่อบ้านคนนี้เริ่มจะห่างไกลกับคำว่าคนปกติมากขึ้นไปทุก
ที  ส่วนห้องอาจิ่ว a 012 ที่ว่า  บันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือรหัสอะไร  แล้วทำไมเจสต้องบอกว่าลงไปด้วย

“ ห้องที่ว่านั่นน่ะ  อยู่ใต้ดินเหรอ ? ”
“ ใช่แล้วน้องทู่  บ้านที่เห็นข้างบนนี่  ใหญ่แค่หนึ่งในสามของบ้านใต้ดิน  ”
เจสหันหลังแล้วชี้ให้บันดูอาณาเขตบ้านตั้งแต่ทิศตะวันตกไปจนถึงทิศตะวันออก
“ แล้วทำไมต้องสร้างบ้านใต้ดินด้วยล่ะ ? ”
“ ก็เผื่อว่าแผ่นดินใหญ่ส่งทหารขึ้นบกที่ไต้หวันน่ะสิ  บ้านเราเลยต้องหาทางเตรียมเอาไว้  ข้างล่างนั่นน่ะ  มีอาหารเลี้ยงคนทั้งบ้านได้เป็นปี ”

“ เป็นปีเชียวเหรอ  แล้วเก็บอาหารยังไงล่ะ ? ”
“ มีห้องแช่แข็งเนื้อสัตว์  อย่างวัวชำแหละทั้งตัว  หมู  ไก่  ของสด  น่าจะซักหลายพันตันนะ  อีกห้องก็ผักแช่แข็ง  ผักกระป๋อง  ผลไม้แห้ง ข้าวสาร
เยอะแยะบอกไม่ถูก  เอาไว้น้องทู่แต่งเข้ามาแล้ว  พ่อบ้านจะมาบอกอีกที  เพราะน้องทู่ต้องเป็นดูแลของพวกนี้  แล้วก็เป็นคนถือเงินในบ้านด้วย ”

“ ใครเขาจะแต่งกับนายกันล่ะ  นักร้องติงต๊อง ”
บันพูดลอดไรฟันออกเบาๆ

“ อะไรเหรอ ? ”
“ เปล่า ”
“ ไม่ต้องเครียดนะน้องทู่  ถือว่ามาพักร้อน ”
“ จริงๆ แล้วอยากกลับบ้านมากกว่า  กลัว  เอ่อ  กลัวพ่อจะเป็นห่วงน่ะ ”
บันหมายถึงเคลวินซึ่งรออยู่ที่โรงแรม

“ น้องทู่ ! ”


“ ช่างกตัญญูจริงๆ  ฟ้าส่งมาแท้ๆ ”
เจสทำท่าจะเข้ามากอดบัน แต่ก็นึกถึงคำที่คุณปู่สั่งเอาไว้ได้

“ เสียดายจัง ”
เจสหยุดนิ่งซักพักก่อนจะพูดต่อ
“ จะให้พ่อบ้านติดต่อไปที่โรงแรมให้ ”
“ พ่อต้องเป็นห่วงแน่ๆ  ถ้าไม่ได้เจอผมคืนนี้ ”
“ นั่นสินะ  แต่ว่าคุณปู่สั่งเอาไว้  ไม่ให้น้องทู่ออกจากบ้านจนกว่าจะเข้าพิธีนี่นา ”


“ งั้นฝากกระดาษโน้ตถึงพ่อได้ไหม  ให้คนเอาไปส่งที่โรงแรม ”
“ ได้สิ  แต่ต้องให้พ่อบ้านดูก่อนนะ ”
“ ทำไมล่ะ  กลัวผมจะเรียกตำรวจมาหรือไง ? ”
“ อย่าคิดมากเลยนะ  มันเป็นธรรมเนียมของบ้านเราน่ะ ”

“ บ้านนายคนเดียวน่ะสิ ”

ชั้นใต้ดินของบ้าน  อยู่ลึกลงไปหลายเมตรจากระดับพื้นดินปกติ  เจสบอกกับบันว่า  นอกจากจะใช้ลิฟต์ได้แล้ว  ทางลงมาชั้นใต้ดิน  ยังสามารถ
ใช้บันได  หรือทางลาดลงมาได้เช่นกัน  จากแยกซ้ายไปขวา  ขวาไปซ้าย  เส้นทางคดเคี้ยวไปเรื่อยๆ จนบันสุดปัญญาที่จะจำได้  ไม่นานเจสก็พา
เข้ามาถึงกลุ่มห้องที่ตกแต่งแบบจีนเช่นเดียวกันกับด้านบน  คบไฟตามผนังลุกสว่างโชติช่วงไปทั่วบริเวณ  ทำให้บันรู้สึกแปลกใจ  เนื่องจาก
พ่อบ้านบอกเอาไว้ว่า  บ้านนี้ไม่มีการจุดไฟ

“ มันเป็นคบเพลิงหลอกน่ะน้องทู่  ลองจับดูสิ  มีแต่แสง  ไม่มีความร้อน  เอากระดาษไปจ่อก็ไม่ติดหรอก ”
เจสยืดตัวหยิบเอาคบเพลิงบนผนังลงมาให้บันดู
“ ช่างคิดซะจริงนะ ”
บันทำท่าผิดหวังเล็กน้อย
“ แล้วห้องทวดเทียดนายอยู่ที่ไหนกันล่ะ ? ”
“ อยู่ข้างหน้านี่เอง  คุณปู่บอกว่า  ก่อนที่คุณทวดของเทียดจะแต่งงาน  ท่านก็มาพักในห้องแบบนี้ ”

ห้องแบบจีนโบราณ  ตกแต่งด้วยไม้ฉลุลายวิจิตร  มีทั้งรูปกิ่งไม้อ่อนช้อย  นก  ดอกไม้และบรรดาสัตว์นานาชนิด  ทำให้บันนึกไปถึงภาพยนตร์
กำลังภายในที่เคยดูตอนเด็ก  โต๊ะทรงสี่หลี่ยม  มีเก้าอี้เข้าชุดกัน  ด้านบนมีกาดินเผาและถ้วยชา  เตียงนอนอยู่ริมผนังมีผ้าม่านกั้นเรียบร้อย

“ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะน้องทู่  คืนนี้หลับให้สบาย   ลาก่อน ”
เจสส่งจูบแล้วเป่ามาให้  ก่อนที่จะเดินออกมาทางเดิม

ไม่นานหลังจากที่เจสออกไป  บันรีบเอากระดาษกับปากกาที่ติดกระเป๋ามาด้วยออกมาเขียนรหัสข้อความถึงเคลวิน

‘ เจ้านายครับ  ผมสบายดี  ไม่ต้องเป็นห่วง 
                                  บัน  i13-16r9s15n ’


พ่อบ้านหยวนเดินเข้ามารับกระดาษโน้ตจากบัน  และใช้สายตาหรี่มองข้อความในนั้นอย่างละเอียด  จนบันต้องหันเหความสนใจ

“ เจสบอกว่า  ห้องนี้เคยเป็นที่พักทวดของเทียดมาก่อนเหรอครับพ่อบ้าน ? ”
พ่อบ้านหยวนละสายตาจากกระดาษแผ่นน้อยของบันแล้วหันมายิ้มกว้าง  เขาจะรู้สึกดีและพอใจทุกครั้งที่มีคนถามเรื่องประวัติของบ้าน

“ ใช่ครับคุณหนู  ห้องนี้เป็นห้องที่ท่านอาจิ่วเคยพักมาก่อน ”
“ แต่ว่า  บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในไต้หวันนี่ครับ ? ”
พ่อบ้านดูจะเข้าใจคำถามของบันเป็นอย่างดี    เขาส่งยิ้มแล้วรินชาใส่ถ้วยให้
“ ห้องนี้ถอดแบบมาจากบ้านในปักกิ่งทุกกระเบียดนิ้ว  เครื่องใช้ทุกชิ้น  เป็นของเก่าทั้งหมด จะมีก็แต่พวกเครื่องนอนที่ทำขึ้นมาใหม่ ”
“ สมบัติของบ้านนี้  ยกมาจากปักกิ่งหมดเลยหรือเปล่า ? ”
“ ทั้งหมดครับ  คราวที่ตระกูลนี้ยกครอบครัวมาจากปักกิ่ง  เราถอดบ้านออกมาทั้งหลัง  ทรัพย์สมบัติทุกชิ้นได้ถูกนำมาใส่เรือแล้วล่องผ่านช่อง
แคบไต้หวันเข้ามา  นอกจากสมบัติที่ว่าแล้ว  ตระกูลรับใช้เก่าแก่ของบ้าน  อย่างตระกูลหยวน  ก็ติดตามมาด้วย ”
“ คุณพ่อบ้านหยวนคนนี้ก็เป็นลูกหลานตระกูลที่ว่านั่นเองสินะ ”
“ ถูกต้องครับ ”
“ ไม่คิดจะกลับไปปักกิ่งกันอีกแล้วสิ ? ”
“ สายน้ำที่ไหลมาไกลจากต้นกำเนิด  คงยากที่จะหวนคืน  ดึกมากแล้ว  รักษาสุขภาพด้วยครับคุณหนู  ถ้าอยากได้อะไรเพิ่ม  หยิบเอากระดิ่งทอง
ใบเล็กขึ้นมาสั่น  ไม่นานผมจะเข้ามา   ตอนนี้ผมจะให้คนไปส่งกระดาษแผ่นน้อยนี้ให้ถึงเจ้านายของคุณหนู  วางใจได้ ”
“ ขอบคุณครับ ”



เที่ยงคืนกว่าแล้ว  ยังไม่มีวี่แววว่าเด็กสีส้มจะกลับมา  เคลวินเปลี่ยนช่องเคเบิลทีวีไปหลายรอบ  จนตอนนี้หน้าจอโทรทัศน์กลายเป็นสีฟ้า  แต่ก็ยัง
ไร้วี่แววของบัน  เสื้อสูทสีน้ำตาลตัวเก่งกับของฝากถุงใหญ่ยังวางอยู่บนเตียงรอเจ้าของเหมือนเดิม  เคลวินหยิบเอาเสื้อกันหนาวสีเทาขึ้นมาสวม
ก่อนที่จะเดินลงไปดูที่ล็อบบี้ชั้นล่าง  บางทีพนักงานต้อนรับอาจจะเห็นบันบ้างก็ได้


“ ซักครู่นี้เองเหรอ ? ”
เคลวินรับเอากระดาษโน้ตมาจากพนักงานบริเวณเคาน์เตอร์

ข้อความที่บันส่งมาไม่มีอะไรพิเศษเลย  เมื่อเทียบกับรหัสประหลาดที่ติดมาด้วย
คนช่างสังเกตอย่างเคลวินมองปราดเดียวก็รู้ว่าบันพยายามจะสื่อถึงอะไร

i  13 16 r 9 s 15 n  ตัวเลขที่แทรกอยู่กับตัวอักษรเป็นลำดับพยัญชนะในภาษาอังกฤษ 1 - 26

imprison !

“ ถูกจับตัวไว้งั้นเหรอ ”
เคลวินอ่านข้อความอย่างละเอียดซ้ำแล้วซ้ำเล่า


05.00 น.

พ่อบ้านหยวนอยู่ในชุดนอนแบบจีนที่เป็นชุดขาวทั้งชุด   เดินเข้ามาพบท่านประธานลู่ที่รำมวยจีนอยู่ในสวนหินล้านปี  ท่าทางพ่อบ้านจะนำข่าว
ที่ทำให้ท่านประธานหัวเราะด้วยความขบขันในช่วงเวลาเช้าตรู่แบบนี้

“ สมกับเป็นว่าที่สะใภ้ของบ้านซินเฟิง  อาทู่ใช้วิธีไหนส่งข้อความไปบอกตำรวจล่ะ ?  ”
ท่านประธานวางไม้พลองลงกับพื้นหินแล้วรับเอาชาร้อนควันกรุ่นมาจากพ่อบ้าน
“ คุณหนูทู่ส่งรหัสตัวเลขรวมกับอักษรโรมันไปข้างนอกขอรับนายท่าน  เป็นความผิดของผมเองที่ ……………..  ”

พ่อบ้านก้มหน้ายอมรับความผิดที่ปล่อยให้บันส่งรหัสออกไปหาเคลวิน

“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    ให้มันได้อย่างนี้สิหลานสะใภ้  ฉลาดจริงๆ ”
“ นายท่าน ………………..  ไม่โกรธเหรอขอรับ ? ”
“ อาทู่เป็นว่าที่เจ้านาย  ยังไงก็ต้องฉลาดกว่าแกอยู่แล้วพ่อบ้าน  ไม่งั้นจะมาปกครองลูกน้องได้ยังไงกัน  ฉันไม่โกรธหรอก  ”
ท่านประธานดูจะพออกพอใจกับวีรกรรมของบันมากกว่าแสดงอารมณ์โกรธหรือขุ่นเคืองใจ
“ ถ้าเจ้าเจสมันฉลาดรู้คิดแบบนี้บ้าง  ฉันคงนอนตายตาหลับและมีหน้าไปพบบรรพชนตระกูลซินเฟิงของเราได้บ้าง ”
“ ตอนนี้เจ้าหน้าทูตฮ่องกงกับตำรวจขอเข้ามาค้นบ้านครับนายท่าน ”
“ ไปขอหมายค้นจากตำรวจมา ”
“ นายท่านครับ  ถ้าเรายังกักตัวคุณหนูทู่เอาไว้  เราคงต้องมีปัญหากับตำรวจฮ่องกง ”
“ แล้วไงล่ะ  กะอีแค่เกาะขายของเล็กๆ ”
“ ฮ่องกงเป็นเขตปกครองของแผ่นดินใหญ่ครับนายท่าน  เกรงว่า  อาจจะมีปัญหาด้านการทูต ”
“ ก็ให้มันเข้ามาค้นสิ  ถ้าคิดว่าจะเจอใครในบ้านซินเฟิงล่ะก็ ”


บันหลับไปได้ไม่นานก็ตื่นขึ้นมาจากเตียง  ตาที่ยังไม่ชินกับความมืดพยายามจะหรี่มองรอบๆ โดยอาศัยแสงจากคบไฟด้านนอกห้อง  เมื่อ
มองเห็นตะเกียงใบใหญ่ที่แขวนอยู่กับเสาไม้  บันลองหมุนและบิดไปมา  ไม่นาน  ไฟสีเหลืองนวลก็สว่างขึ้นพร้อมกับไล่เอาความมืดออกไป

‘ เจ้านายจะสังเกตกระดาษเราบ้างไหมนะ  หรือว่าจะขยำทิ้งไปแล้วก็ไม่รู้  ’
บันถอนหายใจก่อนจะรินเอาน้ำชาในกาใส่ลงในถ้วย

“ ร้อนนนนนน ! ”
บันสลัดถ้วยในมือทิ้งด้วยความตกใจ  ตอนนี้ถ้วยดินเผากลิ้งหลุนๆ หายเข้าไปใต้พื้นเตียงโบราณ
“ ใบละกี่บาทก็ไม่รู้ ”
บันคลานเข้าไปใกล้พื้นเตียง  แล้วใช้มือควานหาถ้วยชาที่เพิ่งกลิ้งหายเข้าไป  สันมือที่สัมผัสกับแผ่นไม้ด้านบน  รู้สึกได้ว่า  ตอนเลื่อนมือไปมา
เพื่อหาถ้วยชา  แผ่นไม้ที่อยู่ด้านบนก็จะเลื่อนตามไปด้วย  บันลองพลิกฝ่ามือขึ้นแล้วเลื่อนแผ่นไม้ออก  เมื่อล้วงเข้าไปด้านใน  ก็สัมผัสได้กับวัตถุ
ประหลาด  คล้ายกับแผ่นหนัง  หรือสมุดหนังสืออะไรซักอย่าง

“ หนังสือ ? ”
บันดึงหนังสือเก่าคร่ำคร่าออกมาจากช่องลับใต้เตียง  เมื่อพลิกหน้ากระดาษสีเหลืองไปมาก็ต้องเบือนหน้าหนี  เพราะกลิ่นของกระดาษฉุน
เข้าจมูก  หนังสือเล่มนี้คงเขียนเอาไว้นานแล้ว  สังเกตจากสีและความกรอบของกระดาษ

การถูกบังคับให้อ่านและฝึกท่องอักษรจีนโบราณของบัน  เห็นผลได้อย่างชัดเจนวันนี้นี่เอง  ต้องขอบคุณเคลวินซักพันครั้ง  ที่เคี่ยวเข็ญให้บันท่อง
อักษรจีนทุกวัน   บันเปิดอ่านหนังสือแล้วพยายามแปลบทความสำคัญออกมา  แม้จะไม่คล่องนักแต่ก็พยายามอ่านทวนซ้ำเพื่อให้เข้าใจเรื่องราว
ทั้งหมด 
สถานการณ์ในบ้านดำเนินไปอย่างเรียบร้อยและเป็นปกติ  แตกต่างกับภายนอกของบ้าน  ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่ทูตฮ่องกงและตำรวจไต้หวันอยู่เต็ม
ไปหมด

“ กล้องวงจรปิดจับภาพเอาไว้ได้ครับ  เป็นชายวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบ  ออกมาจากล็อบบี้ของโรงแรมเวลา 18.03 น. ”
ตำรวจไต้หวันรายงานให้เจ้าหน้าที่ทูตและเคลวินฟังอย่างละเอียด
“ แล้วตอนอยู่บนรถล่ะ  มีภาพหรือเปล่า ? ”
เคลวินถามตำรวจเพราะคิดว่าตามถนนน่าจะมีกล้องเก็บภาพบันในรถได้บ้าง

“ มีภาพรถยนต์สีดำคันเดียวกับที่ไปจอดในโรงแรมมาที่นี่ครับ  ภาพสุดท้ายเป็นช่วงที่รถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน ”
“ แล้วหลังจากนั้นละ ? ”
“ จับภาพไม่ได้แล้วครับ  เพราะในนี้เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล  เราไม่มีกล้องเอาไว้จับภาพ ”


ต่อด้านล่าง

[Keniji Teruyama]

“ นายท่านให้เชิญทุกคนเข้าไปข้างในครับ  ผมหยวน  ซื่อ  ค่าย  พ่อบ้านตระกูลซินเฟิง  รับหน้าที่พาทุกท่านเข้าไปด้านใน  เชิญครับ ”
เสียงนกร้องรับอรุณดังขึ้นเป็นระยะ  นกสองสามตัวลงมาอาบน้ำในน้ำพุที่เปิดไฟสว่าง  เคลวินพยายามหาร่องรอยของบันชิ้นอื่นๆ แต่ก็ไม่พบ
เมื่อเดินตามพ่อบ้านเข้าไป  ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความโอ่อ่าและโอ่โถงของบ้าน  นายตำรวจไต้หวันที่มาด้วยได้ยินชื่อเสียงของบ้านนี้มานานแล้ว 
แต่ก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้เข้ามาในนี้แม้แต่ครั้งเดียว  ว่ากันว่า  แขกที่ได้รับเชิญมาบ้านหลังนี้  นอกจากจะเป็นคนสำคัญในวงการธุจกิจแล้ว  ที่
เหลือก็จะเป็นแขกพิเศษระดับผู้นำประเทศเท่านั้น  คนทั่วไปทำได้แค่ยืนมองจากรั้วหน้าบ้านเท่านั้นเอง

เคลวินมองดูการตกแต่งบ้านสไตล์โกธิก   ซึ่งปกติจะใช้ตกแต่งวิหารหรือโบสถ์ในคริสต์ศาสนา  ไม่ค่อยปรากฏว่ามีการนำศิลปะแนวนี้มาใช้
ตกแต่งบ้านมากนัก  ที่สำคัญ  เขาไม่มีโอกาสรู้เลยว่า  ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง  บันที่ยืนอยู่ตรงจุดเดียวกับเขา  ไม่ได้เจอบ้านแบบโกธิกแบบที่เห็น
อยู่  แต่เป็นบ้านแบบจีนโบราณที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ เชิญค้นได้ตามสบายครับ ”
พ่อบ้านวาดมือซ้ายขวาทำนองเชื้อเชิญให้ตำรวจทำการค้นบ้านได้
“ แล้วคุณ ลู่  ไม่ออกมาพบเราเหรอครับ ? ”
นายตำรวจลงนั่งกับโซฟาผ้าสีแดงเลือดนก  ก่อนจะกวาดสายตาชื่นชมห้องรับแขกของบ้าน

“ งั้นคงต้องขอรบกวน ”
เคลวินเดินแยกไปอีกทางเพื่อดูตามห้องต่างๆ ที่บันอาจถูกขังเอาไว้



บ้านชั้นใต้ดิน

พ่อบ้านเคาะประตูสองครั้ง  ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง  ไฟสลัวสีเหลืองอ่อน  สร้างรอยขมวดคิ้วให้กับชายชราอยู่บ้าง  เขาใช้มือกดปุ่มไฟหลอด
ยาวที่ซ่อนเอาบนเพดาน  ไม่นานทั่วทั้งห้องก็สว่างไสว  เห็นทุกอย่างชัดเจน

“ ขออภัยที่ทำให้คุณหนูต้องอยู่ที่มืดๆ ”
“ ไม่เป็นไรครับพ่อบ้าน ”
“ จะรับอาหารเช้าเลยไหมครับ ? ”
“ ขอเป็นช่วง เจ็ดโมงเช้าดีกว่า ”
“ งั้นรับพร้อมกับคุณท่านกับคุณชายเลยดีไหมครับ ? ”
พ่อบ้านใช้สายตากวาดมองร่องรอยต่างๆ ในห้อง  แต่ก็ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย
“ ได้ครับ   พ่อบ้านครับ  ก่อนอาหารเช้า  ผมอยากได้ที่นั่งสมาธิเงียบๆ  ไม่มีคนรบกวน ”
“ นั่งสมาธิ ? ”

พ่อบ้านยิ้มกว้างด้วยความดีใจ  สมาชิกในบ้านซินเฟิงละเลยการนั่งสมาธิมานานมากแล้ว  แม้แต่ประธานลู่เอง  ก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาว่างนั่งสมาธิ
เหมือนกับเหล่าบรรพบุรุษที่ได้ปฏิบัติเป็นธรรมเนียมเอาไว้ให้ลูกหลานทำตาม

“ สวรรค์ส่งมาแท้ๆ เชียว ”
พ่อบ้านส่งสายตาปลื้มปริ่มมาที่บัน
“ ขนาดนายท่านเอง  ยังไม่ค่อยได้ทำสมาธิเลยครับ  ท่านบอกว่าปวดหลัง ”
“ แล้วบ้านนี้มีห้องสมาธิหรือเปล่า ? ”
“ มีแน่นอนครับ  เชิญตามผมมาได้เลย ”

ห้องทำสมาธิอยู่ชั้นเดียวกับห้องที่บันนอน  ใช้เวลาเดินประมาณห้านาที  ห้องนี้เป็นห้องที่ค่อนข้างเงียบและเป็นส่วนตัว  เมื่อมองจากประตู
ทางเข้า  ห้องนี้เป็นเหมือนห้องประชุมกว้างๆ  ที่เชื่อมต่อถึงกัน  แต่ละห้องย่อย  จะถูกกั้นเอาไว้ด้วยผ้าม่านบางๆ สีขาว   ผนังห้องที่ดูค่อนข้าง
ขรุขระนั้นเมื่อเข้าไปจับดูจะพบว่าเป็นหินทุกด้าน    จุดเด่นอีกอย่างของห้องนี้คือ  มีธารน้ำเล็กๆ  ไหลวนทะลุไปทั่วทุกห้องเชื่อมถึงกันหมด

“ กลิ่นอะไรน่ะครับพ่อบ้าน ?  ”
บันทำจมูกฟุดฟิดไปมาหลังจากได้กลิ่นหอมรุนแรงโชยมาเข้าจมูก
“ กำยานอาหรับครับคุณหนู  ทำให้จิตใจสงบ ”
“ งั้นรบกวนพ่อบ้านแค่นี้แหละครับ  ถ้าถึงเวลาอาหารแล้วมาเรียกด้วยนะ  ผมจะขึ้นไปทานอาหารเช้ากับท่านประธาน ”
“ ได้ครับ ”
พ่อบ้านก้มศีรษะทำความเคารพแล้วก้าวหายไปในมุมมืดข้างคบเพลิง

บันดึงเอาหนังสือที่ซ่อนเอาไว้กับขอบกางเกงขึ้นมา  เมื่อเข้าไปนั่งบนฟูกหนากลางห้อง  บันก็เริ่มจมลงไปในเรื่องราวสุดตื่นเต้นที่ผู้เขียนได้บันทึก
เอาไว้  เมื่อหลายร้อยปีก่อน



“ เจอคนที่หายไปบ้างไหมครับ ? ”
พ่อบ้านกลับมาในชุดสูทสีดำ  เคลวินแปลกใจที่จู่ๆ  ชายชราก็โผล่ออกมาจากหลังกรอบภาพวาดขนาดใหญ่  แถมยังมีกลิ่นหอมแปลกๆ  คล้าย
กลิ่นวิหารบูชาติดตัวมาด้วย
“ เราไม่อยากเสียเวลาหรอกนะครับ  แต่ตำรวจมีหลักฐานที่แน่นหนาพอสมควรว่า  คุณกักตัวคนของผมเอาไว้ ”
เคลวินจ้องหน้าพ่อบ้านเพื่อค้นหาพิรุธ
“ คน  ของคุณเหรอครับ  หมายความว่าไง ? ”
“ เด็กคนนั้น  อยู่ในความดูแลของผม  เขาถือพาสปอร์ตนักศึกษา  และได้วีซ่าฮ่องกง  เพราะฉะนั้นเขาก็ถือว่าเป็นพลเมืองฮ่องกงและเป็น
พลเมืองของจีนด้วย   ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหาล่ะก็ ”
“ แน่นอนว่าบ้านนี้ไม่อยากมีปัญหา  เราถึงได้เปิดโอกาสให้พวกคุณได้ก้าวขาเข้ามาที่นี่  ซึ่งปกติแล้ว  คงเป็นเรื่องยากที่พวกคุณจะได้รับอนุญาต
ให้เข้ามาได้ ”
“ คุณหยวนครับ  คุณกับเจ้านายของคุณ  คงไม่อยากให้รัฐบาลไทเปมีปัญหากับรัฐบาลปักกิ่ง ? ”
เจ้าหน้าที่การทูตฮ่องกงพูดขึ้นมาหลังจากที่นิ่งเงียบมานาน

“ รัฐบาลปักกิ่งคงไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องโกหกพกลมอย่างนี้หรอกครับ ”
พ่อบ้านหัวเราะร่วน  ก่อนที่จะเดินผ่านหลังม่านสีม่วงและหายตัวไป

“ คนหรือผีกันแน่  คิดจะโผล่ตรงไหนก็โผล่ ”
ตำรวจกลับมานั่งที่เดิมหลังจากที่เดินตามพ่อบ้านไปยังหลังผ้าม่าน  และพบว่ามันเป็นกำแพงตัน  ไม่มีทางเข้าออก
“ มิสเตอร์เคลวิน  พอจะทราบสาเหตุที่คนของคุณถูกจับตัวเอาไว้บ้างไหมครับ ? ”
“ ไม่ทราบครับ  คิดดูแล้วไม่น่าจะมีเหตุผลจูงใจหรือมีน้ำหนักพอที่จะให้บ้านหลังนี้จับตัวคนของผมเอาไว้ ”
“ คนของคุณมีความสามารถอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ  เช่น  เป็นเด็กอัจฉริยะ  เป็นเด็กที่มีพรสวรรค์  หรือเป็นเด็กที่มีความพิเศษ ? ”

เคลวินหลับตาคิดภาพของบัน  เด็กสีส้มที่วันๆ เอาแต่เล่นกับหมา  ไม่เห็นมีอะไรที่เป็นพิเศษหรือมีพรสวรรค์สูงส่งพอที่จะให้บ้านซินเฟิงจับตัว
เอาไว้ได้

“ ไม่มีครับ ”
“ แน่ใจเหรอครับ  คิดดูดีๆ นะครับ ”
“ ถ้าเป็นเรื่องซุ่มซ่ามทำลายข้าวของล่ะก็    ถือว่าเป็นพรสวรรค์ได้เหมือนกัน   คนของผมอาจจะไม่ระวังแล้วเผลอชนทรัพย์สินมีค่าของบ้านนี้
แตกเสียหายก็ได้  ทำให้เจ้าของบ้านไม่พอใจแล้วกักตัวเอาไว้ ”
เคลวินแสดงความเห็นออกมากับตำรวจ
“ ถ้ายังหาตัวคนไม่พบ  ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง  เราจะต้องแจ้งเรื่องไปที่สถานทูตไทย ”
เจ้าหน้าที่กุมขมับแสดงสีหน้าเป็นวิตก
“ ในไต้หวันไม่มีสถานทูตไทยนะครับ  อาจจะต้องแจ้งเรื่องไปที่ฮ่องกง  หรือไม่ก็ที่ปักกิ่ง  ”
“ เรื่องชักจะบานปลายใหญ่แล้ว ”

“ ท่านเหวินครับ  ได้ภาพถ่ายดาวเทียมที่บินอยู่เหนือไทเปเมื่อคืนนี้มาด้วยครับ  ”
ตำรวจอีกนายวิ่งเข้ามาส่งภาพถ่ายทางอากาศให้กับนายตำรวจใหญ่ที่นั่งข้างเคลวินกับเจ้าหน้าที่ทูต
“ ชัดเลย  ดูจากภาพแล้ว  ใช่คนของคุณแน่ๆ  ดูเหมือนเขากำลังมองน้ำพุหน้าบ้านอยู่นะมิสเตอร์เคลวิน ”
ตำรวจดึงภาพที่กล้องจับเอาไว้จากหน้าล็อบบี้โรงแรมออกมาเทียบกับภาพถ่ายด้วยดาวเทียม
“ เป็นระบบอินฟราเรด  ถ่ายได้แม้เวลากลางคืนหรือไม่มีแสง ”
“ ใช่คนของผมแน่นอนครับ  ”

“ ให้กรมตำรวจส่งคนมาเพิ่ม  เราจะตรวจค้นที่นี่อย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม  แม้แต่ยุงหรือแมลงวันตัวเดียว  ก็อย่าให้หนีรอดไปได้ ! ”



“ นายท่านครับ  กรมตำรวจส่งคนมาหลายร้อยคนทีเดียวครับ  มีหลักฐานภาพถ่ายดาวเทียมช่วงที่ลอยผ่านบ้านเราเมื่อคืนนี้ด้วยครับ ”
พ่อบ้านเข้ามากระซิบหูท่านประธานที่นั่งมองปลาคาร์พว่ายไปมาในบ่อดินขนาดใหญ่

“ ไร้มารยาทสิ้นดี  พวกคนจีนไร้วัฒนธรรม ! ”
ประธานลู่ตะโกนเสียงดังจนปลาแตกตื่น  ทำเอาน้ำกระเซ็นขึ้นมาเต็มหน้าตัวเอง
“ เอาไงดีครับ ? ”
“ รีบส่งเจ้าเจสเข้าหอ  รวบรัดเจ้าสาวซะ ”
“ แต่คุณหนูลู่จะยอมเหรอครับ ? ”
“ หลานสะใภ้ของฉันคงคิดได้แล้ว  ว่าทางไหนที่เหมาะสมที่สุด  ไม่งั้นคงไม่หลบไปนั่งสมาธิหรอก ”


“ จะดีเหรอครับคุณปู่  ! ”
เจสหัวเราะเสียงดังพร้อมกับถูฝ่ามือไปมา
“ พ่อบ้าน  นำทาง ! ”
“ อย่าให้เสียชื่อลูกหลานตระกูลซินเฟิงล่ะ ”
ท่านประธานกำชับหลานชาย  ขณะเดินทางไปรวบรัดบันที่บ้านใต้ดิน

“ คุณหนูบันออกมาจากห้องสมาธิแล้วครับ  ตอนนี้รออยู่ในห้อง ”
พ่อบ้านเข้ามากระซิบแล้วจัดเสื้อผ้าของเจสให้เข้าที่เข้าทาง
“ น่าสงสารน้องทู่  ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย  สงสัยจะไม่มีแรง  ฮ่าๆ ”
เจสเคาะประตูแล้วผิวปากเข้าไปในห้อง  ด้านนอกมีท่านประธานลู่  นั่งกับโต๊ะไม้ที่ไม่มีใครทราบว่ามาตั้งกลางทางเดินหน้าห้องตั้งแต่เมื่อไหร่
พ่อบ้านที่ทำหน้าที่ส่งตัวเจ้าบ่าวเรียบร้อย  เข้ามายืนข้างๆ ท่านประธานด้วยแววตาปีติยินดีในงานมงคล

“ ถึงจะไม่มีญาติคนอื่นๆ มาร่วมพิธี  แต่อย่างน้อยมีฉันเป็นประธาน  ถือว่าถูกต้องตามธรรมเนียมของตระกูล   ”
ธรรมเนียมที่ว่าคือ  การให้ประธานของบ้าน  นั่งฟังเสียงบรรเลงแห่งสวรรค์ของคู่บ่าวสาวอยู่ภายนอกห้องไปจนกว่าจะเสียงที่ว่าจะเงียบลง

“ ไปเตรียมเครื่องบินเอาไว้ให้พร้อม  ถ้าเจ้าเจสมันทำพิธีเรียบร้อย  เราจะนั่งเครื่องบินไปละตินอเมริกา  ที่นั่นยอมรับพลเมืองไต้หวัน ”

“ ครับท่าน ”
พ่อบ้านหยวนเปลี่ยนมาใส่ชุดนักบินทหารได้เร็วเหลือเชื่อ  เขากระชับปีกหมวกให้แน่นแล้วทำท่าจะเดินแยกออกไปยังโรงเก็บเครื่องบิน

ในอดีตนั้น  ท่านประธานคนเก่าของบ้าน  ส่งหยวน  ซื่อ  ค่าย  คนนี้เข้าเป็นทหารในกองทัพอากาศมาก่อน  อาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆ รวมไปถึง
เครื่องบินส่วนตัว   พ่อบ้านหยวน  สามารถใช้ได้อย่างคล่องแคล่วและเป็นมืออาชีพ

“ อ๊ากก ”
เสียงสวรรค์เสียงแรกบรรเลงขึ้น
“ แรงดีกันจริงๆ ”

“ โอ๊ยยย ! ”
พ่อบ้านหันกลับมามองแต่ถูกประธานโบกมือไล่ไปซะก่อน
“ พันธุ์ดีทั้งคู่  เสียงสวรรค์แท้ๆ ”
ท่านประธานจิบชาควันกรุ่นด้วยความรื่นเริงใจ




โรงเก็บเครื่องบิน

“ หยุด  เอามือไขว้หลังแล้วเดินมาทางนี้  ห้ามขัดขืน ! ”
ตำรวจยกปืนขึ้นขู่พ่อบ้านหยวนที่เตรียมตัวขึ้นไปเช็คสภาพเครื่องบิน
“ ลงมาได้ไง  เด็กรับใช้ในบ้าน  ไม่มีใครรู้ทางลงมาบ้านหลังนี้นี่  ? ”
พ่อบ้านหยวนดึงชุดนักบินออก  กลายเป็นชุดแม่ทัพจีน
น่าชมเชยว่า  แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ตกเป็นรอง  แต่พ่อบ้านหยวนก็คงไว้ซึ่งความนิ่งและความน่าพิศวง

“ มิสเตอร์เคลวินได้กลิ่นกำยานติดตัวคุณน่ะสิ  เราถึงได้ให้สุนัขตำรวจตามกลิ่นนั้นมาจนเจอทางลับกับลิฟต์ ”
“ แต่ลิฟต์มีรหัส ? ”
“ ภาพถ่ายสแกน  บอกเราได้ว่าคุณใช้นิ้วกดลงไปบนตัวเลขไหนบ้าง  ”
“ แต่ก็ไม่รู้ลำดับอยู่ดี  อ้อ  หรือว่าใช้คอมพิวเตอร์สุ่มรหัสจนเจอ ”
“ ถูกต้อง ”
“ ฉลาดมาก  แต่ก็สายเกินไปแล้วล่ะ  ตอนนี้คุณหนูทู่เป็นสะใภ้ของบ้านซินเฟิงเรียบร้อยแล้ว  เรากำลังจะไปละตินอเมริกา ”
“ พาเราไปพบเหยื่อ  เดี๋ยวนี้ ! ”
ตำรวจเหวิน  พูดสั่งให้พ่อบ้านนำตัวไปหาบันทันที


เคลวินรู้สึกโหวงเหวงในใจทันทีที่ได้ยินว่า  บันตกเป็นสะใภ้ของบ้านซินเฟิงอย่างสมบูรณ์แล้ว  ความรู้สึกไม่พอใจกับอารมณ์โกรธมันรวมกันอยู่
โดยไม่แน่ใจว่าสาเหตุมาจากอะไร

“ ซักครู่นี้เราส่งตัวเจ้าบ่าวเข้าหอ  คิดว่าตอนนี้คงเรียบร้อย  คุณหนูทู่  คงเป็นของคุณชายเจสแล้วล่ะ ”
เคลวินวิ่งตรงไปยังด้านหน้าห้องของบันทันทีที่พ่อบ้านพูดจบ  เด็กสีส้มซุ่มซ่าม  คงยังไม่ถูกทำอะไรเกินเลยหรอกนะ


“ บัน ! ”
 “ เจ้านาย ! ”
บันวิ่งเข้ามากอดเคลวินเอาไว้แน่น  หัวที่ฟูฟ่องนั้น  ซุกเข้ากับอกอุ่นของเคลวินไปมา  กลิ่นของความอบอุ่นและปลอดภัยจากเจ้านาย  บันจำได้
ดีและไม่เคยลืม
เคลวินใช้มือลูบหัวบันไปมา  จากนั้นก็ใช้สองมือใหญ่  จับหน้าของบันขึ้นมาดูใกล้ๆ

“ เป็นอะไรหรือเปล่า  นาย  นายยัง ”
“ ยัง ? ”
“  ยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่ไหม ? ”

“ จะบ้า  ใครจะกล้าทำอะไรผมล่ะ ! ”
บันหน้าแดงซะยกใหญ่ตอนจ้องตากับเคลวิน
“ ก็พ่อบ้านคนนี้บอกว่านายถูกส่งตัวเข้าหอแล้วนี่  ? ”
เคลวินชี้ไปที่พ่อบ้านหยวน  ซึ่งยืนงงงวยกับสภาพประตูห้องอาจิ่วที่พังยับเยินไม่มีชิ้นดี   ตอนนี้เขาไม่รู้ว่านายท่านกับคุณชายของบ้าน  หายตัว
ไปไหน

“  กลับขึ้นไปข้างบนกันเถอะครับ  แล้วผมจะเล่าให้ฟัง  ”
บันเดินเกาะแขนเคลวินตามตำรวจขึ้นไปยังบ้านชั้นบน  ก่อนที่จะนึกอะไรออก

“ อาลู่  อาหลี่  ตามฉันขึ้นไปข้างบนเดี๋ยวนี้ ! ”

“ ครับ ! ”
มีเสียงคนสองคนดังมาจากในห้องนอนที่ถูกพังประตูไปแล้ว


ก่อนหน้านั้นยี่สิบนาที


“ โอ๊ยย  ไม่ไหวแล้ว  น้องทู่  อย่าดิ้นสิ ”
“ ตายซะ  ไอ้นักร้องบ้ากาม  ไอ้ติงต๊อง ! ”

“ เสียงสวรรค์แท้ๆ เชียว  ขอบคุณบรรพชน  เหล่ากงเหล่าม่า ”
ประธานลู่ยกมือปรกๆ ไหว้อากาศ


ต่อด้านล่าง

[Keniji Teruyama]

“ ยังอีก  บอกให้ปล่อย ”

โครม !!!


“ สวรรค์  ช่างไพเราะอะไรเช่นนี้  เสียงดนตรีบรรเลงท่วงทำนองหนักแน่นดีเหลือเกิน  ”

“ อ๊ากกกก  ”

ประตูไม้ฉลุลายวิจิตร  พังออกมานอกห้อง  บนแผ่นประตูนั้น  มีคุณชายเจสของบ้านซินเฟิง  นอนแผ่อยู่

“ เจ้าเจส ! ”
ประธานลู่ลุกขึ้นจากโต๊ะไม้สังเกตการณ์ออกไปดูหลานชายที่นอนร้องโอดโอยกับพื้น
“ ไม่ไหวแล้วคุณปู่  น้องทู่แรงดีไม่ดีตก  หัวผมปูดหมดแล้ว  นี่ยังโดนเท้าถีบออกมาอีกต่างหาก ”
ประธานลู่หัวเสียสุดขีดเมื่อเห็นเจสทำได้แค่ถอดเสื้อตัวเดียว  ส่วนกางเกงขาสั้นกับกางเกงในยังอยู่ครบ 
“ แกมันไม่ได้เรื่อง  บรรพชนจะเสียใจแค่ไหน  ที่แกไม่เอาอ่าวขนาดนี้  ไอ้หลานหนอไอ้หลาน ”
ท่านประธานสาดฝ่ามือลงไปบนหัวหลานชายหลายฉาดจนเจ้าตัวร้องขึ้นมา

“ พอแล้ว  พอแล้วคุณปู่  ผมเจ็บ  ”

“ อาลู่  พอได้แล้ว ! ”
ท่านประธานเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทันทีที่ได้ยินคำว่าอาลู่  ฝ่ามือที่หมายจะฟาดบนหัวเจสค้างอยู่กลางอากาศ   บ้านนี้ไม่มีใครที่อายุมาก
พอที่จะเรียกเขาว่าอาลู่   คนสุดท้ายที่เรียกเขาแบบนี้  ตายไปหลายสิบปีแล้ว

“ หลานสะใภ้เรียกปู่ว่าไงนะ ? ”
ท่านประธานผละจากหลานชายแล้วลุกขึ้นมามองหน้าบันด้วยความสงสัย
“ อาลู่  เข้ามานั่งในห้องแล้วฟังทวดของเทียดเจ้าให้ดี ”
บันเดินช้าๆ ด้วยอาการสงบกลับเข้าไปในห้อง

“ อย่ามาเล่นตลกหน่อยเลยน่าหลานสะใภ้  ”
ประธานลู่พูดด้วยเสียงและสีหน้าแสดงอารมณ์ดี
“ อาหลี่ล่ะ  เรียกเข้ามาด้วยสิ ”
บันให้ประธานลู่  ตามหลานชายเข้ามาด้วย
“ เจส  เจส  เข้ามานี่ ”

“ ข้าจะให้เจ้าสองปู่หลาน  ตั้งพิธีขอขมาข้าซะ  ไม่งั้นข้าจะสาปแช่งให้เจ้าล่มจม  โทษฐานล่วงเกินบรรพบุรุษโคตรเหง้า ”
บันทำน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
“ น้องทู่  น้องทู่ไม่สบายเหรอ ? ”
“ เงียบ   ข้ากำลังพูดกับปู่ของเจ้า ! ”
เจสหดคอลงทันทีที่บันพูดตะคอก

“ ว่าไงนะหลานสะใภ้  ใครเป็นโคตรเหง้าศักราชใคร ? ”
“ ข้าคือทวดของเทียดอาจิ่ว   ลงมาเพื่อรับของไหว้ครบรอบร้อยปี ”
“ อย่ามาล้อเล่นน่า  ไปแอบอ่านหนังสือประวัติตระกูลซินเฟิงมาล่ะสิหลานสะใภ้  ฉลาดจริงเชียว ”


“ ทุกๆ ร้อยปี  จะมีบรรพบุรุษมาเยี่ยมบ้าน  ใช่หรือไม่  อาลู่ ? ”
“ ถูกต้อง  แต่มันมีเขียนเอาไว้ในหนังสือประจำตระกูลนี่นา  ใครก็รู้  หลานสะใภ้คง ”
“ เงียบ แล้วฟัง  ! ”
เจสทำหน้ามึนงงที่บันพูดถึงเรื่องผีบรรพบุรุษกับคุณปู่

“ ในหนังสือนั่น  ไม่ได้บอกว่าใครจะมา  และใครมาแล้วบ้าง ”
“ ใช่  ถูกต้องแล้ว  ลูกหลานตระกูลซินเฟิงเท่านั้น  ที่จะรู้ว่าบรรพบุรุษคนไหนจะมาในรอบร้อยปี  ”

“ สามร้อยปีก่อนเป็นอาเม่ย  สองร้อยปีก่อนเป็นอาฮัว  และร้อยปีหลัง  เป็นข้า  อาจิ่ว  ทวดของเทียดเจ้า เรื่องนี้ไม่มีบันทึกในหนังสือ  ใช่หรือไม่ ”

ประธานลู่หน้าซีดลงทันที  เรื่องนี้มีเขาที่รู้คนเดียว  แม้แต่คนสนิทอย่างพ่อบ้านหรือหลานชายอย่างเจสก็ไม่มีใครรู้

“ ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่ได้บอกหลานชาย  เพราะเขายังไม่โตพอ ”
บันตบโต๊ะเสียงดังปัง  จนสองปู่หลานตกใจ
“ ไปเตรียมของไหว้ขอขมาข้าซะ  ก่อนที่ข้าจะกลับ ”

“ คุณปู่  น้องทู่พูดเรื่องอะไร  ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ? ”
ประธานลู่ดึงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อ  ก่อนจะเรียกสติกลับคืนมาอีกครั้ง

“ หลานสะใภ้นี่ช่างฉลาดเกินคน  ใครได้มาอยู่ในบ้าน  นับเป็นวาสนา  ท่านทวดของเทียดอาจิ่ว  คงส่งเจ้ามาจริงๆ ”
“ ช่างบังอาจนัก  ข้าไม่ได้ส่งเขามา  แต่ข้ามาเองต่างหากเล่า  เจ้านี่ช่างโง่นักนะอาลู่  ข้าอับอายเหลือเกินที่มีลูกหลานเช่นเจ้า ”
“ เอาล่ะๆ  ในเมื่อเป็นทวดของเทียดอาจิ่วๆ จริง  เจ้าจะบอกข้าหน่อยได้ไหมว่า  ท่านอาจิ่วมาจากเมืองไหน  มาอยู่ในตระกูลซินเฟิงได้อย่างไร ? ”

บันหลับตานิ่ง  แล้วพูดให้สองปู่หลานฟัง
“ ตัวข้ามาจากเหอเฟย  แคว้นอันฮุย  มาคัดเลือกเป็นสะใภ้บ้านซินเฟิงเพราะทางบ้านฐานะแร้นแค้น  พ่อของข้าบังคับให้ข้ามา ”
“ แล้วท่านอาจิ่วตัวจริง  ได้รับการคัดเลือกเพราะอะไร ? ”
ประธานลู่เริ่มเครียดขึ้นทุกทีที่บันตอบคำถามได้ถูกต้อง

“ แม้ข้าจะมีฐานะยากจน  แต่ก็มีความมานะพยายาม  ข้าแอบพ่อกับแม่ไปเรียนหนังสือกับแม่ชีในวัด  ตอนคัดเลือกสะใภ้บ้านซินเฟิง  มีข้าเพียง
คนเดียวที่อ่านบทกวีนักปราชญ์ได้  และข้าก็เพ่งภาพปริศนามังกรแปดตัวสำเร็จ  สามีข้าเลือกข้าเป็นเมียเอกเพียงคนเดียว  ไม่มีหญิงอื่น ”
สิ้นเสียงบัน  ประธานลู่ลงไปนั่งอยู่กับพื้น  ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว

“ ข้อสุดท้าย  ท่านอาจิ่วตัวจริง  ทิ้งมรดกอะไรไว้ให้ตระกูลซินเฟิง ? ”

บันนิ่งไปซักพัก  ก่อนจะตอบเสียงราบเรียบออกมา

“ ข้าทิ้งผีผาไม้เก๋าลัดเอาไว้  แต่พอข้าตายไป  ข้าก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนเสียแล้ว  เจ้าเห็นมันบ้างหรือไม่  อาลู่ ? ”
บันรีบออกตัว  เนื่องจากในหนังสือไม่ได้บรรยายเอาไว้ว่าผีผาของอาจิ่วหายไปไหน  เนื่องจากอาจิ่วที่เป็นผู้บันทึก  เสียชีวิตไปเสียก่อน

“ ผีผาไม้ของทวดของเทียด  สูญหายไปแล้วครับ  เล่ากันว่าคนรับใช้ในบ้าน  ขโมยไป ”
ประธานลู่ก้มลงคำนับบันจนหัวโขกกับพื้นไปมา  มือข้างขวาที่ว่างก็ดึงหลานชายลงมาคำนับด้วย

‘ บาปกรรมจริงๆ  หลอกคนแก่ให้มาคำนับ  แต่ก็ช่วยไม่ได้  ไม่มีทางเลือกนี่นา  ’
บันคิดในใจ

“ พอแล้วอาลู่  อาหลี่  ข้าอภัยให้เจ้า  แต่เจ้าสองคนต้องตั้งโต๊ะขอขมาข้าให้เรียบด้วยล่ะ ”
“ สวรรค์โปรด  ท่านอาจิ่วลงมาเยี่ยมเราถึงไต้หวัน  เป็นผีบรรพบุรุษคนแรกที่มาถึงที่นี่  ”
“ งงไปหมดแล้ว  น้องทู่หายไปไหน  แล้วนี่ใครกันล่ะ  ทวดของเทียดอาจิ่วจริงๆ น่ะเหรอ ? ”
เจสพูดเสียงดังขึ้นมาแทรกบทสนทนาระหว่างอาจิ่วร่างสมมุติกับประธานลู่

“ หุบปากเดี๋ยวนี้นะไอ้หลานชั่ว  ไอ้หลานไม่รักดี  แกมันบังอาจปลุกปล้ำบรรพบุรุษ  แกต้องถูกสาป ! ”
ประธานลู่เขกหัวหลานชายเสียงดังเพื่อให้หยุดพูด

“ ทีอย่างงี้ล่ะโยนความผิดให้ผมคนเดียว  คุณปู่นั่นแหละ  ที่บอกให้ผมปล้ำน้องทู่ ”
“ ไอ้หลาน  ไอ้หลาน  แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ  ! ”
“ เอาล่ะๆ  หยุดได้แล้วทั้งสองคน  ”

“ บัน ! ”
เสียงเจ้านายดังเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงฝีเท้าคนนับร้อยพากันกรูเข้ามา

“ เจ้านาย ! ”
บันละจากสองปู่หลาน  ตรงเข้าไปกอดเจ้านายเอาไว้แน่น


จบตอนที่ 22  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ

[Keniji Teruyama]

หมายเหตุ

琵 琶  ผีผา  เป็นเครื่องดนตรีจีนโบราณ  มีลักษณะคล้ายลูกสาลี่ฝรั่งผ่าครึ่ง

[nn~~NN]

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ขอหัวเราะเป็นภาษาฮิบรู  ตอนนี้มันพีคจริงๆ  ยังคิดอยู่เลยว่าหนูบันจะเอาตัวรอดได้ยังไง
นี่แหละ คนมีพรสวรรค์ (และโชคช่วย) ของแท้...... 
อิตระกูลซินเฟิงนี่ท่าทางเพี้ยนกันทุกเจเนอเรชั่น...บ้าบอได้ใจมาก
แต่สุดท้าย คนที่ขโมยซีนที่สุดนี่คือพ่อบ้านเลยนะ  เหมือนเป็นเจมส์บอนเก่า (ที่ตอนนี้เสียสติไปแล้ว)   

[chompoonut139]

อ่านไปลุ้นแทบแย่

เคนอิจิทำเราหัวใจจะวายไปหลายรอบแล้วน่ะ

[CHADMM]

ยาวได้ใจเลยยยค่า  ,,, 

เคลวินตามมาจนเจอจนได้แฮะ  แอบฮาตรงที่ถามบันว่าเวอร์จิ้นยังอยู่หรือเปล่า 

,, บันนี่ก็สุดยอดไปเลยยย  เอาซะคุณปู่เชื่อเป็นตุเป็นตะเชียวว      

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ด้วยค่า

*กอดดดดดดดดดดดดดดดดด* คุณเคน  +1 ให้นะคะ