หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[hewlett]

บันนี่เอ้ยตัดใจรับพ่อน้ำแข็งเป็นเนื้อคู่ซะเถอะหนีไม่รอดแน่แล้ว555

[PEENAT1972]

เคนจัง
เมื่อไหร่น้องบันจะมาคะ เค้าคิดถึง2บันแล้วนะคะ

[Maize]

ก๊อกๆ  น้องบันมายังน้อ

[biznews007]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!
 :m31:รอจนธาตุวายเข้าแทรก

แอ่ก! ตายแล้ว T^T

[p u p p e t]

  รอ

[nuewanda]

นี่ๆๆๆ เคนอิจิจ๋า เคนอิจิคนดี ลืมไปหรือเปล่าว่าช่วงนี้ฤดูฝน ถ้าทิ้งช่วงไปนานๆ แล้วคำทำนายใบที่สามเิกิดเปียกฟ้าเปียกฝนจนอ่านไม่ได้ขึ้นมา เค้าเป็นห่วงว่าเคนอิจิจะรับไม้รับมือของมหาชนคนอ่านไหวรึ  โหะๆๆๆ

ด้วยรักและกดดัน 

[PEENAT1972]

รีบนนี่ ฮาดีนะคะ
 
"ด้วยรักและกดดัน"
 
ชอบจัง 555+++
 

[BlueFaith]

โอ๊ยยยยย บันนี่ เชิญยิ้ม จะฮาไปไหนเนี่ย
ถ้าเป็นเรานะจะรีบลืมตามาเจอคุณน้ำแข็งไว ๆ เลย

[July_Moon]

=w= เพิ่งได้เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ
น้องบันนี่น่ารักมาก >///< รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

[PandP]

เพิ่งตามอ่าน รอตอนต่อไปอยู่เน้อออ

[Maize]

จิ้มๆ

[-Otto-]

คิดฮอด...บันนี่หลายเด้อ 

[nongrak]

อยากอ่านน้องบันนี่ที่น่ารักแล้วค่ะ คุณเคนอิจิ 

[kwangun]

รอรอรอรอ คิดถึงน้องบันกับอัลเบิร์ต  (แล้วพระเอกละ 55)

[DEMON3132]

ชอบหนูบันนี่จอมรั่วจัง เปรียบคุณเคลวินเป็นพ่อก็น่าจะถูกต้องเพราะต้องคอยปกป้องหนูบันนี่จาก
พวกที่ชอบเข้ามาเกาะแกะ คงต้องแถมให้อัลเบิร์ตเป็นพี่ชายอีกตัวเพราะก็คอยเป็นห่วงเป็นใย
หนูบันนี่เหมือนพ่อเคลวินเหมือนกัน สนุกค่ะ เหมือนได้ไปนั่งอยู่ในเหตุการณ์เดียวกับหนูบันนี่เลย
ได้ความรู้เกี่ยวกับฮ่องกง ไต้หวัน จีน อีกด้วย

[nuewanda]

วันที่ 3 เดือน 8 ลบด้วย วันที่ 23 เดือน 7 เป็นกี่วันไม่รู้ รู้แต่ว่าสิบนิ้วเค้าไม่พอนับแล้วอ่ะ 

จะมาตามตัวเคนอิจิบ่อยๆ ก็กลัวจะเข้าใจผิดว่ามาทวงนิยาย ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่เล้ยย (เสียงสูง)  ไม่จริ๊งงง (เสียงสูงกว่า) ไม่มี๊ (เสียงสูงที่สุด) เค้าแค่สงสารน้องบันนี่ เด็กน้อยตาดำๆ เนี่ยคงนั่งหน้าละห้อยอยากเปิดคำนายใบสุดท้ายจะแย่เแล้ว 

[ao16]

คิดถึงบันนี่ คิดถึงเคนอิจิ 

[harumi]

รอให้เปิดซองที่สามอยู่นะ

 
 
 

[biznews007]

อ๊ากกกก!! บ้านคนเขียนอยู่ไหนค๊า~!?
เดี๊ยนจะได้เอาระเบิดไปลง  =[  ]=
โทษฐานไม่อัพสักที ปล่อยให้คนอ่านรอมันบาปนะค๊า!!

[PEENAT1972]

รีบนนี่ใจร้ายจัง
จะเอาระเบิดไปปาเลยรึคะ
ไม่ดีนะคะ
ระเบิดมันแพงเปลี่ยนเป็นไม้จิ้มฟันดีกว่า 2 ห่อ ปักให้พรุนเป็นเม่นกันไปเลยค่ะ
ประหยัดและสะใจกว่ากันเยอะเชื่อป้าเหอะ 555

[จงกลนี]

รอ 2 บัน จนจะลงแดงแล้วนะคะ เคนจัง

[nn~~NN]

ได้โปรดส่งบันนี่มาที   

[agava1313]

เรื่องนี้น่ารักจริงๆเลย

[Keniji Teruyama]

มาแล้ว  หายไปนานหลายสิบวัน

อีกยี่สิบนาทีจะลงตอนใหม่นะครับ  ขอเวลาแก้คำผิดนิดนึง

คิดถึง 
เคนอิจิ

[yayee2]

ว้าว!ดีใจจังบันนี่น้อยจะมาแล้ว รออ่านจ้ะ

[Keniji Teruyama]

Chapter  21.

   อาการขยุกขยิกลุกลี้ลุกลนของบัน  ทำให้เคลวินที่นั่งตรงข้ามกันนั้น  พยายามจ้องมองผ่านนัยน์ตามาด้วยความสงสัย  ส่วนตัวผู้ต้อง
สงสัยเองกลับสนใจปลาหมึกย่างเสียบไม้ใหญ่ๆ  ที่อยู่ในมือ  ซึ่งถูกจุ่มและหมุนวนอยู่ในถุงน้ำจิ้ม  ก่อนที่จะส่งเข้าไปในปาก  และแม้ว่าจะ
พยายามเก็บอาการเต็มที่  แต่ก็ไม่วายที่จะตกเป็นเป้าสายตาของคุณน้ำแข็งอยู่ดี  ตอนนี้เคลวินยื่นหน้าเข้ามาใกล้และใช้แววตาคาดคั้นเอา
ความเต็มที่  โต๊ะไม้ในร้านที่กั้นระหว่างสองคน  ดูเหมือนมันกำลังหดตัว  และพาเอาบันเข้าไปชิดกับเจ้านายมากขึ้นเรื่อยๆ


“ ผมไม่ใช่เด็กนักเรียนซะหน่อย  ทำไมต้องจ้องขนาดนั้น  ”
บันยกถ้วยน้ำชาขึ้นกลั้วปาก  แก้มทั้งสองข้างป่องขึ้นมาราวกับเป็นปลาปักเป้าที่กำลังพองตัวแสดงความโกรธ
“ เด็กที่ชอบโกหก  ไม่นานจมูกก็จะยาวเหมือนตุ๊กตาไม้พินอคคิโอ ”
บันแอบหันไปอีกทางแล้วใช้มือจับตรงสันจมูก  เมื่อแน่ใจว่าจมูกตัวเองไม่ได้ยาวออกมาเพิ่ม  ก็หันกลับ
“ ไม่ได้โกหกอะไรซักนิด ”
“ ในกระเป๋ากางเกงมีอะไร ? ”
คนช่างสังเกตอย่างเคลวินสงสัยว่า  ทำไมบันถึงชอบจับและล้วงเข้าไปในกระเป๋าบ่อยๆ
“ ก็มีเงิน ”
ในกระเป๋าของบันมีเงินอยู่จริงๆ  อย่างน้อยก็ไม่ได้โกหกและกลายเป็นพินอคคิโอ


“ แล้วมีอะไรอีก ? ”
“ มี …………..  แผนที่ไทเป ”
บันหลบตาด้วยการนับปุ่มเล็กๆ บนหนวดปลาหมึกอยู่พักใหญ่  ก่อนที่จะตัดสินใจกลบเกลื่อน
“ นี่  ไม้สุดท้ายแล้ว  เจ้านายจะไม่ลองชิมหน่อยเหรอ ? ”
“ ฉันไม่อยากมีกลิ่นปลาหมึกติดปากเหมือนนาย ”
“ เหรอ  แต่ผมบ้วนปากแล้วนะ  แล้วก็เคี้ยวหมากฝรั่งด้วย ”
“ ไม่มีอะไรจริงๆ น่ะเหรอ ? ”
เคลวินเอามือเท้ากับโต๊ะแล้วชะโงกหน้าเข้ามาถาม
“ เจ้านาย  เจ้านายรู้หรือเปล่า  ว่าทำไมปลาหมึกมีหนวด ? ”
บันยกไม้เสียบปลาหมึกขึ้นมาถามบ้าง
“ มัน …………………  ก็เอาไว้ใช้แทนมือ ”
“ ผิดแล้วๆ  ปลาหมึกมีหนวดเพราะในทะเลไม่มีร้านขายมีดโกนต่างหาก ”
บันหัวเราะคิกคักแล้วฉีกยิ้มอารมณ์ดี
“ เพ้อเจ้อ ”
เคลวินยักคิ้วและส่ายหัวไปมา    พร้อมๆ กับที่บันแอบเห็นรอยยิ้มหายากตรงมุมปาก  ทั้งสองคนลุกออกมาจากเก้าอี้ในร้านที่นั่งอยู่  เพื่อ
เตรียมเดินทางต่อ
“ ตอบไม่ได้แล้วก็ทำกลบเกลื่อน ”
“ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า  ระหว่างนายกับอัลเบิร์ต  ใครจะมีพัฒนาการที่ดีกว่ากัน  ”
“ ก็ต้องผมน่ะสิ  ”
“ แน่ใจเหรอ ? ”
“ ถ้ายังไม่เลิกถามนะ  ผมจะเอาเรื่องที่เจ้านายแก้ผ้ามาพูดให้คนอื่นฟัง ”
“ เอาสิ  ไม่มีใครเชื่อเด็กพินอคคิโอหรอก ”


 “  เอาล่ะ  เราเสียเวลามามากแล้วกับเรื่องไร้สาระ  ต่อไปเราจะไปทำเรื่องที่จริงจังและเป็นการเป็นงานกันซะที  ”
บันสูดหายใจแล้วเดินนำไปยังถนนที่คับคั่งไปด้วยผู้คนทั้งนักท่องเที่ยวและพ่อค้าแม่ค้าริมสองข้างทาง  เมื่อเลี้ยวผ่านธนาคารสัญชาติฮ่องกงที่
เคลวินเข้าไปแลกเงินเพิ่มแล้ว  บันเห็นตัวทู่ 兔   สีแดงขนาดใหญ่เป็นสัญลักษณ์ของร้านที่อยู่ตรงหน้า  และแน่นอนว่า  งานที่เป็นจริงเป็นจัง
ของบันก็คือการเดินละลิ่วเข้าไปดูร้านขายของที่ระลึก   ร้านนี้ขายทุกอย่างที่เป็นกระต่าย  ทั้งเครื่องเขียน  เครื่องครัว  หนังสือ  ของแต่งบ้าน 
บันทำตาวาวแล้วเดินเหมือนคนไร้วิญญาณเข้าไปในร้าน

“ ไม่เห็นมีกระต่ายสีส้มบ้างเลย  เชื่อแล้วว่าคนจีนชอบสีแดงกับสีทอง ”
บันบ่นหงุงหงิงขณะเดินเลือกของ
“ ไม่มีกระต่ายที่ไหนเป็นสีส้มหรอกน่า ”
“ มันไม่ใช่กระต่ายจริงๆ ซักหน่อย  ไม่งั้นจะมีกระต่ายสีแดงได้ไง ”

คำพยากรณ์ใบสุดท้ายถูกแอบเปิดอ่านระหว่างที่บันเดินตามเคลวินออกมาจากร้าน  ไม่ไกลจากจุดที่ยืนอยู่  จะมีร้านน้ำชาเก่าแก่  ซึ่งมิสเตอร์
เหลียง  ลูกค้าคนสำคัญของบริษัทกำลังรออยู่  บันส่งถุงกระดาษที่มีของฝากไปกับเคลวิน  พร้อมกับรับปากว่าถ้าเดินดูของแถวนี้เสร็จจะรีบตาม
ไปทันที
“ ไม่หลงหรอกน่า ”
“ ถ้าหลงทางอยู่ที่นี่ก็ช่วยไม่ได้นะ ”
เคลวินส่งธนบัตรที่เพิ่งแลกจากธนาคารให้กับบัน
“ ให้เวลาเดินอีก ”
“ ชั่วโมงครึ่ง ”
“ โอเค้ ! ”
บันรับเอาเงินมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินหายเข้าไปในฝูงชนที่แออัดกันตรงสี่แยก  เดินมาได้ไม่นานก็ลอบหันไปมอง  ยังเห็นเคลวินยืนนิ่ง
อยู่กับที่  เหมือนยังไม่ค่อยแน่ใจว่า  บันสามารถไปคนเดียวได้
“ บ๋ายบาย  คุณพ่อ ”
บันโบกมือไปมาในอากาศแล้วโค้งตัวให้เคลวิน  ก่อนที่จะเดินอ้อมมุมถนนไป

‘ คำพยากรณ์สุดท้าย   คนที่สัมผัสตัวและจ้องตาคุณเป็นคนแรกหลังจากเปิดคำพยากรณ์  จะมีโอกาสเป็นคู่ชีวิตคุณ  ’

‘ อันนี้แรงสุด  เราต้องอยู่ห่างจากผู้ต้องสงสัยทุกคน  ไม่งั้นอาจจะได้คู่ชีวิตแบบกะทันหันก็ได้ ’
บันกลืนน้ำลายลงคอ  ก่อนที่จะเดินเลียบชิดกำแพงเพื่อหลบหลีกผู้คนไปยังหมู่บ้านโบราณที่อยู่ห่างไปอีกไม่ไกล  หมู่บ้านนี้มีตุ๊กตาหินรูป
กระต่ายที่ว่ากันว่า  หากใครได้ไปสัมผัสท้องกระต่ายหิน  ไม่นานก็จะได้สมหวังในความรัก  และแม้ว่าจะไม่ได้หวังเรื่องดังกล่าวมากเท่าใดนัก 
แต่บันก็พยายามดั้นด้นไปให้ได้  เพื่อจะดูให้เห็นกับตาว่า  กระต่ายตัวนี้มีสีส้มหรือไม่

เมื่อเดินผ่านถนนที่มีร้านค้าสองข้างทาง  ตรงไปอีกสามร้อยเมตร  แยกขวาจะมีสะพานหินทอดข้ามธารน้ำเล็กๆ  เดินข้ามสะพานนี้ไปอีกไม่ไกล
ก็จะเจอกับวัดและหมู่บ้านโบราณ  และแน่นอนว่า  กระต่ายต้องสงสัยของบัน  อาจจะอยู่ในวัดนี้ด้วยก็เป็นได้
บรรยากาศเงียบเชียบบวกกับลมที่พัดเย็นสบายกำลังเชื้อเชิญบันให้เดินเข้าไปในถนนลูกรังที่มีฝุ่นสีแดง  สองข้างทางมีโรงรับจำนำ  ร้านขายยา
โรงงิ้ว  บันมุดตัวข้ามริบบิ้นสีเหลืองคาดดำที่ติดกระดาษสีชมพูเข้าไปในหมู่บ้านที่ว่า    ขณะเดินไปตามถนนก็รู้สึกได้ว่า  ที่ที่ตัวเองยืนอยู่นี้ 
มันเงียบเกินกว่าที่จะเป็นสถานที่ท่องเที่ยว


‘ หรือว่าปิดให้เข้า  แต่ทำไมยังมีของเต็มไปหมด ’
มัดผ้าไหมหลากสี  ยาสมุนไพรแห้งนับร้อยถาด  วางเรียงรายกันอยู่สองข้างทาง  ราวกับว่า  เจ้าของร้าน  เพิ่งจัดของเสร็จแล้วรีบไปทำธุระที่ไหน
ซักแห่ง  บันยืนเคว้งอยู่กลางถนนดินลูกรังนั้นได้ไม่นาน  เสียงตะโกนด้วยความเดือดดาลก็ดังขึ้น  พร้อมๆ กับมีผู้ชายชุดแดงวิ่งเข้ามา  และใช้มือ
คว้าเอาตัวเขาให้วิ่งออกไปด้วยกัน
“ เดี๋ยว  เดี๋ยวสิ  นี่มันเรื่องอะไรกัน ! ”
บันแสดงอาการตกใจกับท่าทางของหนุ่มชุดแดง
“ คนร้ายกำลังมา  เราต้องหนี  ไม่งั้นคงไม่รอด ”
“ ทำไมที่นี่มีคนร้ายล่ะ  ทำไมไม่แจ้งตำรวจ    นี่มันแหล่งท่องเที่ยวนะ ! ”
บันหันหลังกลับไปมอง  เห็นผู้ชายชุดดำสามคนกำลังวิ่งไล่กวดใกล้เข้ามา  ท่าทางอาฆาตมาดร้าย  หวังจะฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าให้ตายทั้งหมด

‘ อนิจจา  ชีวิตที่กำลังสดใสของบัน  กำลังถึงจุดจบซะแล้วหรือนี่  ’

“ วิ่งเร็วเข้า ”
ไม่ต้องรอให้บอกเป็นครั้งที่สอง  บันก็ออกวิ่งโกยแนบไปพร้อมๆ กับผู้ชายชุดแดง  เมื่อวิ่งมาถึงข้างในวัด  กลุ่มคนร้ายอีกกลุ่มที่ดักซุ่มอยู่ก็เผยตัว
ออกมาและกรูกันเข้ามาล้อมบันกับผู้ชายอีกคนเอาไว้
“ อย่าวิ่งให้เหนื่อยเลย  จุดจบของแกอยู่ตรงนี้แหละ ”
ดาบยาวเฟื้อยเกือบสองฟุต  บรรจงพุ่งเข้ามาหาบัน  ผู้ชายชุดแดงที่ยืนนิ่งอยู่ข้างบันพุ่งเข้ามากอดและรับดาบนั้นเอาไว้แทน  ดาบพุ่งเสียบกลาง
หลังเขาถนัดถนี่  ทำเอาบันตกใจและร้องออกมาจนสุดเสียง  แขนสองข้างกอดผู้ชายชุดแดงเอาไว้แน่น


“ คัท !   เยี่ยมมาก  พักกองได้ ”
เสียงประกาศผ่านเครื่องขยายเสียงดังมาจากที่ไหนซักแห่งใกล้ๆ  ชายชุดแดงที่เพิ่งถูกแทงแทนบัน  กะพริบตาและส่งยิ้ม  สองแขนที่กอดบัน
เอาไว้แน่นตอนถูกแทง  มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ปล่อยแต่อย่างใด

“ เจส  ปล่อยเขาได้แล้ว ”
ผู้ชายชุดแดงที่กอดบันเอาไว้  ค่อยๆ ปล่อยแขนออก  เหลือแค่ตาเยิ้มสองข้างที่ยังมองบันไม่เลิก
“ เยี่ยมมาก  เป็นวันที่เยี่ยมมาก ”
“ คุณ ……………..  ไม่ตายเหรอ ? ”
“ ตลกน่า  นี่มันเป็นแค่การแสดง  ”
“ การแสดงเหรอ ? ”
“ นี่นายมาจากโมเดลลิ่งไหนล่ะ  ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ”

“ เจส  เข้ามาพักได้แล้ว ”

“ ไปกันเถอะ  ตรงนั้นมีขนมกับเครื่องดื่มด้วยนะ ”
“ ที่นี่เขามีอะไรกันเหรอ ? ”
“ ที่นี่ก็กองถ่ายมิวสิควีดีโอตัวใหม่ของฉันไง ”
“ แล้วคุณเป็นใครล่ะ ? ”

“ เฮ้  ผู้กำกับ  ได้นักแสดงคนนี้มาจากไหนกัน  ถูกใจชะมัดเลย ”
เจสโอบไหล่บันเดินเข้าไปในวัด  เมื่อพ้นเขตกำแพงหินเข้ามา  บันสังเกตเห็นอุปกรณ์ต่างๆ ทั้งกล้องถ่าย  หลอดไฟ  เครื่องขยายเสียง
“ นี่กองถ่ายหรอกเหรอ  โถ่เอ๊ย  เล่นเอาตกใจหมดเลย ”
บันทำหน้ามุ่ย  แขนขวาของเจสที่โอบอยู่ถูกดันออกไปอย่างไม่ใยดี
“ แล้วนายไม่ใช่ดารารับจ้างที่ทีมงานหามาหรอกเหรอ ? ”
เจสทำหน้าแปลกใจ
“ ผมเป็นนักท่องเที่ยว  ”
“ แต่เราติดป้ายห้ามเข้าไว้แล้วนี่นา ป้ายสีชมพูน่ะ  นายเห็นหรือเปล่า ? ”
ป้ายสีชมพูที่บันไม่ได้สนใจมอง  ที่แท้ก็ติดประกาศสำคัญเอาไว้
“ ไม่ได้มอง ”
เสียงอ้อมแอ้มของบันตอบออกมา

ปัญหาของกองถ่ายตอนนี้คือ  การผิดคิวเนื่องจากนักแสดงผิดตัว  ดารารับจ้างที่กองถ่ายจ้างมา  ไม่ได้แสดงบทบาทตามที่มีการซ้อมเอาไว้
กลับกลายเป็นบันที่กลายเป็นดาราจำเป็นแทน

“ นี่เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก  คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว ”
เจสพูดกับผู้กับกับ
“ ก็ว่างั้น  เมื่อกี้นายเล่นได้เจ๋งมากนะเจส  สมจริงสุดๆ  เด็กคนนี้ก็ตกใจเหมือนจริงมาก  โดยเฉพาะตอนที่นายถูกคนร้ายแทง  ฉันเห็นตาเขา
แทบถลนออกมา  ให้ตาย  นี่มันมืออาชีพชัดๆ ”

“ นั่นเพราะมันตกใจจริงๆ ต่างหากล่ะ  ”
บันท้วงออกมา  ทำเอาเจสถึงกับตัวงอด้วยความขำ
“ ผมจะจ่ายเงินให้กับนักแสดงคนนั้นเอง ”
เจสเดินเข้ามาดึงหมวกเบสบอลของบันออก  เพื่อจะได้มองหน้าของบันชัดๆ
“ สำหรับนาย  ฉันจะให้ค่าตัวพร้อมกับบัตรคอนเสิร์ตทั้งปี  ไม่สิ  บัตรคอนเสิร์ตตลอดชีวิต  และสิทธิพิเศษที่จะไปกับฉันได้ในทุกๆ ที่ ”
เจสใช้นิ้วเขี่ยจมูกของบันเบาๆ
“ ขอโทษนะ  แต่ผมไม่รู้จักคุณ  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  ผมขอตัวกลับ  พอดีมีธุระที่อื่น ”


“  โอ๊ย ! ”
เจสล้มตัวลงไปนอนกับพื้น
“ เป็นไรน่ะ ! ”
บันก้มตัวลงไปดูเจสใกล้ๆ
“ ปวดใจ  ปวดใจเหลือเกิน  เจส ซินเฟิง  นักร้องวัยรุ่นที่ดังที่สุดในไต้หวัน  กลับถูกหนุ่มหน้าใสปฏิเสธซะได้ ”
“ ก็มันไม่รู้จักจริงๆ นี่นา  ขอโทษทีนะ  ผมไม่ใช่คนไต้หวัน  ก็เลยไม่รู้จักคุณ ”
“ แล้วนายมาจากไหนกันล่ะ ? ”
“ มาจากฮ่องกงน่ะ  ไปนะ ”
บันดึงเอาหมวกที่เจสถือเอาไว้กลับ  และจัดการใส่คืนลงไปบนหัวอีกครั้ง
“ เดี๋ยวสิ  มาขโมยใจฉันแล้วจะหนีไปดื้อๆ อย่างงี้ได้ไง ”
“ ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณว่า ”
“ ให้ตาย  ยังไม่เคยเจอใครที่ปฏิเสธฉันมาก่อนเลย  ปวดใจจริงๆ ”
“ ผมไม่คิดค่าตัวหรอกนะ  ถือว่าผมผิดที่เข้ามาในนี้ละกัน ”
บันโบกมือลาคนในกองที่แสดงท่าทางงงงัน  และทำทีว่าไม่เห็นเจสที่ทำหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆ



“ ชั่วโมงกับอีกสิบนาที ”
เคลวินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“ ใช่ไหมล่ะ   เร็วกว่าที่นัดกันไว้ซะอีก ”
“ เจอกระต่ายสีส้มหรือเปล่า ? ”
“ ไม่เจอ  เจอแต่กระต่ายติงต๊อง ”
“ กระต่ายติงต๊อง ? ”
“ อย่าสนใจเลย  วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว  เรากลับกันเถอะ ”
บันถอนหายใจและพยายามลืมเรื่องที่ทำให้ช็อคแทบเสียสติที่เพิ่งผ่านซักครู่นี้
“ ไม่เอาของกลับไปด้วยล่ะ  หรือจะบริจาคไว้ที่นี่ ”
“ ผมปวดแขน  ปวดขาไปหมดเลย  เจ้านายใจดี  ฝากถือหน่อยนะ ”


ทันทีที่มาถึงโรงแรมที่พัก   พนักงานต้อนรับก็ยื่นกุญแจห้องมาให้เคลวินพร้อมกับกระดาษบันทึกข้อความสีขาวแผ่นเล็กๆ  ข้อความในกระดาษ
ระบุให้บันเดินทางไปพบ  ลู่ ซินเฟิงที่บ้านพักชานกรุงไทเป
“ มีคนโทรมาเหรอครับ ? ”
บันถามพนักงานต้อนรับ
“ ค่ะ  เลขาคุณลู่โทรมาเชิญค่ะ  เวลาตามที่ระบุเอาไว้  จะมีรถของคุณลู่มาจอดเทียบที่นี่ ”


“ ต้องเป็นคุณตามหาภัยคนนั้นแน่เลยนะเจ้านาย  น่ากลัวชะมัด  เจ้านายต้องไปเป็นเพื่อนผมด้วยนะ ”
“ เขาไม่ได้เชิญฉันนี่  ”
“ ได้ไง  ผมทำเพื่อบริษัทเจ้านายนะ  จะมาปล่อยผมไปคนเดียวได้ไง ”
“ ความดีความชอบของนายก็ใช้หมดไปในวันนี้แล้วไง ”
เคลวินยักคิ้วแล้วกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องพัก
“ ใจจืดใจดำ ”
“ ก็แค่ไปกินข้าวมื้อค่ำ ”
“ เจ้านาย  ถ้าเกิดผมไม่อยู่แล้วแผ่นดินไหวอีก  อย่านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวลงมาอีกนะ  มันน่าหวาดเสียว ”
“ นายไปคิดหาทางเอาตัวเองให้รอด  ดีกว่ามาคิดห่วงฉันนะ ”


18.00 น.

“ มีอะไรก็โทรมาเบอร์นี้ ”
เคลวินยื่นหมายเลขโทรศัพท์ในห้องพักให้บันเก็บเอาไว้
“ กว่าเจ้านายจะตามไปช่วย  ผมคงเหลือแต่กระดูก ”
“ ดีสิ  จะได้เอากลับไปให้อัลเบิร์ตแทะเล่น ”
“ ฟังแล้วน่าดีใจจัง ”
บันสูดหายใจแล้วเปิดประตูเดินออกมาจากห้องพัก


บ้านพักของประธาน ลู่  ใช้เวลาเดินทางจากโรงแรมที่บันพักราวสี่สิบนาที  มีเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่าจะถึงเวลามื้ออาหารค่ำ  บันลอบมองไฟสอง
ข้างถนนที่ทอดยาวมาจากด้านนอกบ้าน  ไฟดวงโตสีเหลืองส่องแสงสว่างอยู่บนเสาไฟรูปสัตว์ต่างๆ  ทั้ง หงส์  มังกร  กิเลน  ไก่  เสาแต่ละต้นไม่มี
ลวดลายที่ซ้ำกันเลย  ส่วนหน้าสุดของบ้านพัก  มีน้ำพุที่มีไฟสีขาวส่องสว่าง  ทำให้น้ำที่แตกกระเซ็นออกมานั้น  ใสและสว่างเรืองรองราวกับเป็น
ไข่มุกเรืองแสง  น้ำพุนี้ตั้งอยู่หน้าสุดของบ้านตามความเชื่อทางโหราศาสตร์ของจีน  บันก้าวลงจากรถและได้รับการเชื้อเชิญจากบุรุษวัยชราที่เดิน
เข้ามาในชุดสูทสีดำสนิท  ตรงคอผูกหูกระต่ายเรียบร้อย  พ่อบ้านคนนี้ดูจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณพ่อบ้านของหมอหลิน  ต่างกันที่  พ่อบ้านคนที่
ยืนต้อนรับบันอยู่นี้ดูจะดุและไม่ควรทำอะไรที่ไปรบกวนจิตใจและอารมณ์อย่างยิ่งยวด

“ ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังเล็กๆ ของตระกูล ซินเฟิง  ตระกูลเก่าแก่ที่มีประวัติยาวนานมาตั้งแต่ตั้งยุคราชวงศ์ถังของจีน
ผม  หยวน ซื่อ ค่าย   พ่อบ้านประจำตระกูล  ยินดีรับใช้  ”
บันกวาดสายตามองบ้านหลังเล็กๆ ตามที่พ่อบ้านพูด  และพบว่าบ้านหลังนี้ดูจะห่างไกลกับคำว่า  บ้านหลังเล็กๆ  มากพอดูทีเดียว

‘ น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์ซะมากกว่า ’

“ เชิญทางนี้ครับ   อาหารค่ำจะเริ่มหนึ่งทุ่มตรง  นายท่านจะออกมาตรงเวลาครับ ”
พ่อบ้านผายมือเชิญบันเดินตามเข้าไปยังทางเดินที่มีไฟสีเหลืองส่องนำทาง  บ้านหลังนี้  ถ้าดูจากโครงสร้างภายนอกจะเห็นว่าเป็นอาคารทรง
สมัยใหม่ด้านนอกโบกปูนทาสีขาว  รูปทรงเหมือนตึกทรงยุโรปทั่วไป  แต่เมื่อเดินเข้ามาถึงทางเดินภายในบ้าน  บันเริ่มเห็นถึงสถาปัตยกรรมแบบ
จีนโบราณที่ซ่อนเอาไว้ในบ้านอย่างแนบเนียน  บันจินตนาการไปถึงจวนของท่านเปาบุ้นจิ้นแห่งเมืองไคฟง  ที่มีประตูไม้ฉลุลาย  ปิดด้วยกระดาษ
บางๆ ที่มักจะมีคนร้ายแอบเจาะและเอาปากเป่าควันสลบเข้าไปในห้อง  โดยคนร้ายที่อมควันไม่สลบซะเอง

“ บ้านนี้ตกแต่งแบบราชวงศ์ซ่งครับ  ”
“  ยุคท่านเปานี่ครับ ”
“ ถูกต้องครับ  ”

พ่อบ้านเดินนำมาถึงห้องโถงกลางที่ใช้รับแขก  เมื่อผลักประตูบานเลื่อนฉลุลายไม้เข้าไป   ก็จะเป็นห้องพักที่มีโต๊ะไม้ประดับมุกกับเก้าอี้ที่เข้าชุด
กัน  บันถือโอกาสที่พ่อบ้านยังยืนอยู่  ซักถามเกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆ ของบ้านด้วยความสนใจ


“ ผมไม่ไป  คุณปู่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบทำงานที่บริษัท ”
“ แกมันไม่ได้เรื่อง  งานของแกมันจะอยู่ได้ซักกี่ปี  ไม่นานแกก็ต้องแก่ตัวลง  ใครเขาจะเสียเงินมาดู ”
“ ถึงตอนนั้นผมก็มีเงินเก็บมากพอแล้ว ”
“ แกไม่คิดถึงวงศ์ตระกูลของเราบ้างหรือไง ”
“ ผมไม่ใช่หลานคนเดียวซักหน่อยนี่ครับปู่  ทำไมปู่ต้องบังคับผมคนเดียว ”
เสียงคุยกันตามทางเดินเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนพ่อบ้านต้องชะโงกหน้าออกไปดู

“ แขกมาแล้วครับนายท่าน ”
“ มาแล้วเหรอ  อยู่ไหนล่ะ ? ”

คุณตามหาภัยที่บันเจอเมื่อวาน  ตอนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหลานชาย

“ ว่าไงไอ้หนู  ชอบบ้านฉันหรือเปล่าล่ะ  เห็นหรือยังว่าไต้หวันยิ่งใหญ่ขนาดไหน ”
“ นี่มันแต่งแบบจีนแผ่นดินใหญ่นี่ครับ  ไม่ใช่ไต้หวัน  ”
บันตอบหน้าซื่อ


“ หนอย  นี่มันตกแต่งแบบซ่ง ”
“ ก็ซ่งอยู่ในเหอหนานแผ่นดินใหญ่นี่ครับ ”
“ น่ะหนอย  ย้อน   เจ็บปวด ”


“ อ๊ะ  หนุ่มหน้าใสที่เพิ่งขโมยหัวใจฉันไป  นายมาที่นี่ได้ไงน่ะ ? ”
“ คุณเอส ? ”

เจสร่วงลงไปนอนกับพื้นใกล้ๆ กับคุณปู่ที่นั่งกุมขมับเพราะโดนบันย้อนเข้าให้

“ ปวดใจอีกแล้ว  ฉันชื่อเจส  เจสซี่  ”
“ คุณเป็นหลานคุณตาคนนี้เหรอ ? ”
“ ใช่  นี่คุณปู่ฉันเอง  หล่อเหมือนฉันไหมล่ะ ? ”

‘ ไม่เต็มเหมือนกันสิไม่ว่า ’

“ อ้อ  จำได้แล้ว  คุณบอกว่าชื่อ เจส ซินเฟิง  ที่แท้ก็เป็นหลานของคุณ ลู่ ซินเฟิง  มหาเศรษฐีไต้หวันนี่เอง ”
“ คงเป็นโชคชะตาที่นำพาเรามาพบกันอีกครั้ง ”
เจสเข้ามากอดบัน  จากนั้นก็ใช้แก้มแนบเอาไว้

“  นี่แกยังไม่เลิกนิสัยชอบผู้ชายอีกเรอะ ! ”
“ ก็ผมเป็นหนุ่มวายนี่ครับคุณปู่  ผมชอบกอดผู้ชาย ”
“ ออกไปให้พ้น  อย่ามาทำรุ่มร่ามกับแขกของฉัน ”
“ เขาเป็นแขกของผมต่างหาก  ผมพบเขาก่อนคุณปู่ ”
“ ฉันเจอเขาก่อนแก ”
“ เทพเจ้าประจำตระกูลต้องส่งเขามาให้ผมแน่เลยครับปู่ ”
“ แกอย่ามายุ่งกับแขกของฉัน ”
“ นี่หนุ่มหน้าใส  ฉันยังไม่รู้ชื่อของนายเลยนะ ? ”

บันนั่งลงกับเก้าอี้ในห้องด้วยความเหนื่อยใจ  วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงต้องมาเจอคู่ปู่หลานมหาภัยนี่ด้วย

“ ว่าไงๆ  บ้านฉันสวยกว่าพวกฮ่องกงใช่ไหมล่ะ ”

“ เจสนะ  ฉันชื่อเจส ”

“ ฉันล่ะอยากจะเห็นนัก  ว่าพวกที่เห็นแต่เปลือกคนจีนอย่างเธอจะทำหน้ายังไงเวลาเจอของสวยงามแบบนี้ ”

“ นายชื่ออะไรเหรอ  นายเป็นคนฮ่องกงจริงๆ นะเหรอ ? ”

“ ภาพนั้นน่ะ  อายุตั้งสามร้อยปีเชียวนะ ”

บันหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพ่อบ้านที่ยืนสงบนิ่งมือไขว้หลัง  ไม่มีทีท่าตอบสนองต่ออาการใดๆ ของสองปู่หลาน

“ คุณท่าน  คุณชาย  ตอนนี้ได้เวลาอาหารแล้วครับ  ”
เสียงระฆังพักยกจากพ่อบ้าน  เข้ามาช่วยบันเอาไว้จากอาการกระอักกระอ่วนใจได้ทันเวลา ถ้าให้เทียบระหว่างอาการไร้เสียงของเคลวินกับ
อาการเอะอะโหวกเหวกของสองปู่หลานนี่แล้ว  บันของเลือกอย่างแรกดีกว่า


“ ปู่  ผมอยากได้ ”
“ อยากได้อะไรของแก ? ”
“ อยากได้อาทู่ ”
เจสหันมามองหน้าบัน
“ กินข้าวเสร็จแล้ว  แกจะไปไหนก็ไป ”
“ ได้ไง  ผมยังไม่ได้คุยกับอาทู่เลย ”

บันยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างเหนื่อยใจ  ตอนนี้เขากลายเป็นอาทู่หรือน้องกระต่ายของเจสไปเสียแล้ว
“ ชอบบ้านนี้หรือเปล่าล่ะไอ้หนู ? ”
ประธานลู่ถามบันหลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ
“ ชอบครับ  บ้านคุณตาสวยมากเลย ”
“ ทำไมฉันถึงเรียกเธอมาที่นี่รู้หรือเปล่า ? ”
“ ไม่ทราบครับ ”

“ น้องทู่  ฉันจะพาไปเดินชมบ้านให้ทั่วเลย  ตามมาสิ  ”
“ เงียบนะ  แกไปได้แล้ว  ไอ้หลานไม่รักดี ! ”
ประธานลู่โบกมือไล่เจสที่แอบเดินตาม
“ พ่อบ้านบอกว่าตระกูลซินเฟิงมีมาตั้งแต่ยุคราชวงศ์ถังเหรอครับ ?  ”
“ ใช่แล้ว  ตระกูลของฉันน่ะ ”
“ น้องทู่  ตระกูลของเรามีมานานแล้ว  ทายาทก็หน้าตาหล่อเหลาทุกคน ”
เจสแอบย่องตามมาเงียบๆ  นานทีก็จะพูดแทรกท่านประธานขึ้นมา
“ วันนี้ไม่ออกไปดิ้นเป็นไส้เดือนที่คลับของแกหรือไง  ? ”
“ วันนี้น้องทู่อุตส่าห์มาถึงบ้านของเรา  ถ้าผมไม่มาต้อนรับด้วยตัวเอง  ก็คงน่าเกลียด ”
“ เขาเป็นแขกของฉันต่างหาก  แกไม่เกี่ยว  ออกไปได้แล้ว ”

“ ที่ฉันเรียกเธอมาที่นี่  เพราะอยากให้เห็นความเป็นไต้หวันยังไงล่ะ  เป็นไง  ตาค้างไปเลยล่ะสิ  ”
ท่านประธานหัวเราะเสียงดังขณะพาบันเดินชมรอบๆ บ้าน  บ้านหลังนี้ตกแต่งด้วยกระดาษ  พวกผนัง  พื้น  หรือขื่อที่รองรับน้ำหนักของหลังคา
เป็นไม้จริงๆ  ซึ่งหายากมากในปัจจุบัน
“ บ้านหลังนี้คงมีระบบป้องกันไฟไหม้ที่ดีมากนะครับ ”
“ ใช่ครับคุณหนู  บ้านหลังนี้มีระบบป้องกันอัคคีภัยที่ดีมาก ”
พ่อบ้านโผล่ออกมาจากห้องข้างๆ  ทำเอาบันตกใจจนต้องวิ่งหนีออกมา
“ ห้องข้างหน้าเป็นห้องเขียนอักษรจีนครับ  เชิญครับ ”
พ่อบ้านเดินนำไปยังห้องต่อไป  ตอนนี้บันถูกสองปู่หลานเดินประกบซ้ายขวา  ราวกับว่าเขาเป็นแขกระดับวีไอพีของบ้าน



ต่อด้านล่าง

[Keniji Teruyama]

“ ภาพปริศนาอายุสามร้อยปี  ภาพนี้เก็บรักษาและนำลงเรือมาจากปักกิ่ง  เราเก็บไว้ในกรอบรูปสุญญากาศ  ไม่มีอากาศและความชื้นเข้ามาทำลาย ”
“ ไม่มีอากาศ  แบคทีเรียก็กินกระดาษไม่ได้ด้วยนะน้องทู่ ”
“ แล้วก็ปรับแสงไฟไม่ให้ทำลายเยื่อกระดาษ ”
พ่อบ้านหยวน  เจส  และท่านประธาน  ผลัดกันบรรยายถึงความพิเศษของภาพวาดเก่าแก่ประจำตระกูล

“ คุณหนูทราบไหมครับ  ว่าภาพนี้  มีมังกรกี่ตัว  ? ”
บันชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ  พบว่า  ถ้ามองเผินๆ  ภาพนี้จะมีมังกรอยู่หกตัว  เป็นมังกรตัวใหญ่บินล้อมหงส์อยู่กลางอากาศ 

“ แปดตัวครับ ”
บันหันหน้ากลับมาตอบพ่อบ้าน

“ แปดตัว ! ”


“ แปดตัวเรอะ ! ”


เจสกับท่านประธานตกใจสุดขีดที่บันตอบว่าแปดตัว

“ ผิดเหรอครับ ? ”
บันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ อีกครั้ง

“ นานมาก  นานมากแล้วจริงๆ ที่ไม่มีใครเผยปริศนาประจำตระกูลเราออก ”
“ น้องทู่ต้องเป็นคนที่บรรพบุรุษส่งมาให้ผมแน่เลยครับคุณปู่ ”
สองปู่หลานหันหน้าเข้ากระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น


บันทำหน้าเลิกลั่กแล้วหันไปมองพ่อบ้านหยวน

“ หนึ่งร้อยสามสิบปีเต็มพอดีครับนายท่าน  คุณชาย ”
พ่อบ้านหันมาทำหน้าดีใจกับสองปู่หลานจอมเพี้ยน

“ น้องทู่  น้องทู่เป็นคนแรกในรอบร้อยสามสิบปีที่ทายปริศนาตระกูลเราออก  น้องทู่ต้องเป็นคนที่ฟ้าส่งมาแน่เลย ”
เจสแสดงท่าดีใจด้วยการเข้ามาคลอเคลียบันเช่นเคย

“ ทำไมถึงมีแปดตัว ? ”
ท่านประธานหันมาถามบันด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ก็  ที่บินรอบๆ ตัวหงส์มีหกตัว  มีมังกรตัวเล็กที่แปลงเป็นหงอนของหงส์หนึ่งตัว  แล้วก็ที่แอบซ่อนอยู่ในก้อนเมฆหนึ่งตัว  ผมเห็นเล็บมังกรโผล่
ออกมาจากกลีบเมฆ  ทั้งหมดรวมกันเป็นแปดตัว ”

“ สวรรค์ ! ”


“ ฟ้าประทาน ! ”


“ บรรพบุรุษเราส่งมาแน่เลยครับปู่ ”

บันเริ่มใจเสียเมื่อรู้ว่าสมาชิกของบ้านหลังนี้มีอาการแปลกๆ กันทุกคน  ไม่เว้นแม้แต่พ่อบ้านที่บันคิดว่า  น่าจะปกติสุด  ภาพที่ทายเลขนี่ก็
เหมือนกัน  บันแน่ใจว่า  ถ้าคนที่เคยนั่งจิ้มตู้เกมส์จับผิดภาพตามห้างสรรพสินค้าในเมืองไทยมาเห็น  ใครก็ต้องตอบได้เหมือนกัน

“ ทำไมเป็นเลขแปดรู้หรือเปล่า ? ”
ท่านประธานปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตรงหน้าผากด้วยผ้าไหมสีแดงผืนเล็กๆ
“ ก็เลขแปดเป็นเลขมงคลของจีนนี่ครับ  เวลาเราเขียนเลขแปดอารบิก  หัวปากกาเราก็จะหมุนวนเป็นวงอยู่ในนั้นไม่ออกไปไหน  เหมือนกับเงินที่
หมุนวนในครอบครัว  ไม่หายออกไป  อีกอย่างมันก็เหมือนกับตัวตุ๊กตาล้มลุกด้วย  มีหัวกลมๆ กับตัวกลมๆ  ตุ๊กตาล้มลุกที่ผลักยังไงก็เด้ง
กลับมาตั้งตรงอยู่ได้  เหมือนการค้าขายที่ไม่มีวันล้มละลาย  ”

“ คุณพระคุณเจ้าช่วย ”
“ น้องทู่  เยี่ยมไปเลย ”
“ เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นเมื่อสองร้อยสี่สิบห้าปีก่อนครับนายท่าน  คุณชาย ”
“ จริงด้วยสินะ  สมัยคุณทวดของคุณเทียดคัดเลือกคู่หมั้น  มีคุณทวดของเทียดอาจิ่วเพียงคนเดียวที่ทายถูกและตอบแบบนี้ได้ ”
“ น้องทู่ต้องเป็นคู่หมั้นที่ทวดของเทียดส่งมาแน่เลยครับปู่  โอวว  น้องทู่ ”

เจสพุ่งเข้ามาหาบันราวกับเป็นตะปูที่ถูกแม่เหล็กดูด

“ นี่มันเรื่องตลกอะไรกันครับ  งงไปหมดแล้ว ? ”
บันดันหน้าของเจสออกไปจากตัวแล้วหันไปถามท่านประธานลู่

“ พ่อบ้าน  ไปหยิบเอาลูกแก้วมังกรมาทีซิ ”
“ โอวว คุณปู่ที่รัก  ขอบคุณครับ  ผมรักคุณปู่ที่สุดในโลก ”
เจสเปลี่ยนไปกอดแขนท่านประทานหลังจากพูดจบ

ลูกแก้วมังกรที่ว่าเป็นลูกแก้วทำด้วยหยกสีเขียวอ่อนขนาดประมาณลูกเทนนิส  ไม่มีลวดลายหรือการแกะสลักใดๆ  บันรับเอาลูกแก้วมาจาก
พ่อบ้านแล้วทำหน้าสงสัย
“ ให้ทำอะไรครับ ? ”
“ ปริศนาลูกแก้วประจำตระกูลครับคุณหนูทู่ ”
“ รับคืนไปเถอะครับ  ถ้าแตกขึ้นมา  ผมไม่มีเงินจะจ่ายคืนหรอกนะ ”

“ น้องทู่  น้องทู่ต้องเปิดเอาแหวนหมั้นออกมา   แหวนหยกอยู่ในนั้น ”
เจสเข้ามาหาบันแล้วเขย่าลูกแก้วหยกไปมา  ทำให้บันได้ยินเสียงกรุ๋งกริ๋งเบาๆ  ดังออกมาจากในลูกแก้ว
“ ผมทำไม่ได้  แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ? ”
“ ลองเปิดดูสิ แค่ลองเปิดดูเท่านั้นเอง ”
ท่านประธานส่งสายตาขอร้องมาที่บัน  ราวกับอยากรู้ว่าบันจะสามารถเปิดลูกแก้วออกมาได้หรือไม่


“ เปิดไม่ออกครับ  มันแน่นมาก  แน่นจนไม่เห็นรอยผ่าเลย ”
บันลองหมุนทวนเข็มกับหมุนตามเข็มนาฬิกาเพื่อเปิดลูกแก้วแต่ก็ไม่สำเจ็จ

“ ลองอีกทีนะน้องทู่  ลองอีกที  ”
เจสขยั้นขยอให้บันลองอีกครั้ง

บันไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้กำลังเล่นตลกอะไร  ตอนนี้นาฬิกาแมวอ้วนสีส้มบนข้อมือชี้บอกเวลา  21 .15 น. แล้ว
บันออกแรงบิดลูกแก้วสุดแรงเกิด  ความตั้งใจจะให้เรื่องพิลึกนี้จบลงโดยเร็ว  กลับสร้างหายนะให้กับบันอย่างไม่น่าเชื่อ  ลูกแก้วหยกประจำ
ตระกูลซินเฟิง  หลุดออกมาจากมือของบัน  และร่วงหล่นลงสู่พื้น  มันแตกออกเป็นสองเสี่ยง  แหวนที่ซ่อนอยู่ในนั้น  กลิ้งเป็นวงเข้ามาสู่เท้าของ
ท่านประธานลู่อย่างงดงาม

“ พ่อบ้าน  เตรียมจัดงานหมั้น  ประกาศเชิญญาติจากแผ่นดินใหญ่มาด้วย  เราได้คู่หมั้นของทายาทตระกูลซินเฟิงแล้ว  ”
ท่านประธานก้มลงหยิบเอาแหวนขึ้นมาจากพื้นใกล้รองเท้า  ก่อนที่จะมองบันด้วยความประหลาดใจ

“ เป็นคนแรกในรอบสามร้อยสิบสี่ปีที่เปิดลูกแก้วได้ครับนายท่าน  คุณชาย  ”

“ เจ๋งมากเลยน้องทู่  เราเกิดมาคู่กัน ”


“ เป็นคู่หมั้นที่เป็นชายคนแรกในตระกูลเรา  แต่ก็ไม่เป็นไร  ถือว่าบรรพบุรุษส่งมา ”
“ ผมขอกลับบ้านก่อนนะครับ  ลาก่อน ”
บันเผ่นแน่บไปตามทางที่เคยเดินผ่าน  โดยไม่สนใจฟังเสียงร้องของเจสที่ดังตามหลังมา

“ น้องทู่  น้องทู่  อย่าไปนะ  ! ”
ใครจะไปคิดว่าไอ้เจ้าลูกแก้วพิลึกนั่น  วิธีการเปิดของมันจะเป็นการโยนลงกับพื้นกันเล่า  เรื่องทั้งหมดนี่มันบ้าสิ้นดี

“ ทางออกถูกปิดหมดแล้วครับคุณหนูทู่  บ้านนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม  ต่อให้กรมตำรวจของไต้หวันมาเองก็ต้องใช้เวลาหลายวัน
กว่าจะเข้ามาได้   ถึงตอนนั้น  คุณหนูทู่กับคุณชายเจสก็เข้าพิธีสมรสกันเรียบร้อยแล้วตามแบบจีนโบราณ ”
พ่อบ้านโผล่ออกมาจากซอกข้างกำแพงราวกับเป็นผี  ทำเอาบันตกใจและเบรคตัวกะทันหัน  ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ ตัว

“ พอแล้วครับ  สนุกมากพอแล้ว  นี่เป็นการแสดงละครที่เยี่ยมมากครับ  ผมชอบมาก ”
บันปรบมือให้พ่อบ้าน

“ นี่เป็นเรื่องจริงที่น่ายินดีครับคุณหนู  ทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลของตระกูลจะอยู่ในอำนาจของคุณหนูครับ ”
“ แต่นี่มันผิดกฏหมายนะครับพ่อบ้าน  คุณจะกักขังหน่วงเหนี่ยวผม ”
“ แค่เชิญตัวเอาไว้รอจัดพิธีแค่นั้นเองครับ  แล้วรบกวนขอที่อยู่ของคุณพ่อกับคุณแม่คุณหนูที่ฮ่องกงด้วยครับ  ผมจะส่งเครื่องบินไปรับมาที่นี่ ”


คำพยากรณ์ใบสุดท้ายแม่นราวกับตาเห็น  เจสซี่  หรือคุณหนูหลี่ ของบ้านซินเฟิง  เป็นคนแรกที่สัมผัสตัวบันหลังจากเปิดคำพยากรณ์  เป็นคนที่
จ้องตาและมองเข้าไปในใจของบัน  และตอนนี้  เจสซี่กำลังจะกลายมาเป็นคู่หมั้นของบันตามคำพยากรณ์


“ เจ้านายครับ  ผมแย่แล้ว  เจ้านายยยย  ”


จบตอนที่ 21  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ

[roseen]

 

[Keniji Teruyama]

หายไปหลายวัน  คิดถึงจริงๆ

ช่วงนี้กำลังเตรียมสอบเข้ามหาลัยครับ  ก๊ากกก  เนียน


ขอบคุณทุกคนที่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ  ความกลัวที่จะมีคนเอาระเบิดมาปาบ้านบวกกับอาการแสบคันเรียนในห้องไม่รู้เรื่อง
ทำให้ผทต้องรีบเอาตอนใหม่มาลงโดยเร็ว

ไม่รู้ว่ามีใครบ่นหงุงหงิงนินทาในนี้นี้หรือเปล่า  ช่างน่ารักดีจริงๆ
กดบวก 1 ให้แล้วนะครับทุกคน  กอด

เคนอิจิ

[veeva]

เคลวินไปไหนเนี่ย บันบันจะถูกถอนขนอยู่แล้ว จิ้ม ^^ คุณเคนอิจิ