หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[● MaYa~Boy ●]

เจ้านายจะเก็บไว้วิ่งเองคนเดียวสิเนี่ย

[tatum1234]

  บันนี่ๆทำไมถึงน่ารักได้อย่างนี้นะ

[rellachulla]

แอร๊ยยยส์ น่ารัก น่าหยิกขึ้นทุกวันเลย น้องบัน
ผิดกับที่คิดไว้ทีแรก ว่าแต่บันจบ ป.ตรีแล้วมะช่ายเหรอ
อ่านแล้วเค้าคิดว่าบันเรียนมอปลายอยู่เลย ฮาๆๆๆๆ

[BeeRY]

ไม่ให้บันไปวิ่งกับหมอหลิน เพราะเคลวินจะไปวิ่งกับบันแทนอ่าดิ

[SuSaya]

ก็บังคับวิ่งกับตัวเองแทนสิเจ้านาย...หน้าแดงตอนคุณหมอมองหน้าบันนี่ตอนโดนขอให้วิ่งคู่กันน่ะ อย่าอ่อยไปทั่วสิน้องกระต่าย...เจ้าของยิ่งหวง ๆ อยู่

[ppmayuree]

เคลวิน.....เจ้าคนปากแข็ง....ระวังจะแห้ว....

[♠♥♦♣]

เดี๋ยวนี้บันนี่กล้าหือขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
แบบนี้ต้องตบจูบๆๆๆๆ อิอิ
คุณพ่อมีหึงด้วยอ่ะ กิ๊วๆๆ

[punchnaja]

เริ่มมีห้งมีห้ามหนูบันวิ่งคู่กะหมอหลินด้วย อร๊ายยยยยยยยยยยย ถูกใจๆ

[majam]

ขอบคุณมากนะครับ

[JingJing]

มาให้กำลังใจเคนอิจิจ้า เอ้า...ฮึบบบบบ (ได้อ่ะยัง) 
ยังติดตามอยู่ตลอดนะ เข้าเล้าทีไร มองหาเด็กสีส้มก่อนเลย
แม่ยกลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหรจะได้กัน..อุ๊บ..เมื่อไหร่จะใจตรงกัน 
  เคนอิจิ หลับฝันดีจ้า

[hewlett]

เจ้านายรู้ล่ะว่าสุดท้ายจากแข่งวิ่งต้องจูจุ๊บ
หวงล่ะซิ งั้นวิ่งเองเลย

[-~iK@iZ_KunG~-]

กระต่ายน้อยน่ารักอ่ะ
ชักจะหลงแล้วสิ อิอิ

[bloody vine]

น่าร้ากกกกกกกกกกก มั่กๆเลยค่า

หลงกระต่ายสีส้มเข้่าเต็มเบาเล้ย~~~  ><

น่ารักอย่างงี้มิน่าล่ะเจ้านายถึงหวงจริง หุหุ ^3^

รอตอนต่อไปนะคะ ^^

[ease supsnerv]

นั่นแน่!!  มีหวงนะเจ้านาย อิอิ น้ำแข็งละลายเพราะหวงบันนี่

[-Otto-]

  บันนี่ทำตัวน่ารักน่าหยิกขนาดนี้..เจ้านายจะไม่หวงได้ไง   

[i1_to*pp]

ตามทันแล้ว
บันนี่น้อยน่ารักจริงๆ
เจ้านายน้ำแข็งเริ่มละลายแล้วล่ะสิ
+1ค่ะ

[aeecd]

โอ้ววว มีห้ามๆ
 

[hewlett]

เจ้านายเข้าโหมดหวงลูกล่ะ บันนี่แย่แล้ว

[Maize]

คนแต่งไปไหนน้อ

[Forever_Love]

อยากให้บันวิ่งคู่กับเคลวิน

[biznews007]

โอ้ยๆคนอ่านใจจะขาด T T" รีบๆอัพน๊า!!!

[LimousinX9]

= =''  ติดใจซะแล้วสิไม่ได้หวือหวามากมาย แต่แบบ... น่าน่าัรักอ๊ะ(เสียงสูง) 

[RoseBullet]

เข้ามากลิ้งๆๆรอจ้า

[สมาคมโคแก่]

เข้ามารอบันนี่ ^o^

[tuckky]

  น่ารักมากกกกก....
  กอดคุณเคน

[p u p p e t]

ตามทันแล้ว  เพิ่งจบสดๆ
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย  รอพี่เคนมาต่อนะคับ

[PEENAT1972]

รอผลวิ่งแข่งอยู่นะคะ อยากรู้จังว่าใครจะจูบกับใครกันแน่ 555+++

[ZuuZuu]

เข้ามากระซิบเคนจังเบาๆว่า เค้าคิดถึงน้องบันแล้วง่า

[Keniji Teruyama]

Chapter  19.

บันเอาผ้าขนหนูสีขาวที่เคลวินส่งมาให้ปิดตาทั้งสองข้างโดยการพันเอาไว้รอบๆ หัว  เสร็จแล้วก็ผูกปลายสองข้างเข้า
กับท้ายทอย   เจ้าตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่ที่นอนอยู่ใกล้ๆ  ถูกมือของบันคลำขึ้นมากอดเอาไว้  โลกมืดจากผ้าที่ปิดตา
ทำให้บันมองไม่เห็นสีหน้าของอีกคนที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียง

“ ฉันไม่ได้สอนหรือไง  ว่าเวลาทำอะไร  ให้คิดมากกว่านี้  ”
เคลวินพูดจบก็หยิบเอาขวดโลชั่นที่บันเขย่าจนเกิดเรื่องทิ้งลงไปในถังขยะ
“ ไปวิ่งกับหมอหลินแค่นี้  ทำไมต้องคิดมากด้วยล่ะ  มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ  วิ่งเพื่อสุขภาพ  ?  ”
“ นายอยากจูบปากกับหมอหลินมากหรือไง  หรือว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ”


“ จูบปาก ???? ”

“ จูบปากเหรอ ? ”

“ แต่นี่มันงานวิ่งนี่นา  ไม่ใช่งานวันวาเลนไทน์ซักหน่อย  เจ้านายน่ะมั่วแล้ว ”
“ ฉันว่าแล้ว  นายน่ะ  มันไม่ได้เรื่อง ”
“ อีกแล้วๆ  ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว  ก็บอกมาซักทีสิว่ามันอะไรกัน  งงไปหมดแล้วนะ ”
“ ไปเอากติกาในบัตรวิ่งแข่งมาอ่านซะ  แล้วจะได้ตาสว่างซักที ”
“ จะตาสว่างได้ไง  ในเมื่อผ้ามันพันปิดตาแบบนี้   จะให้หลันชิงไปหยิบมาให้  มันก็อ่านไม่ออก  ”
“   รีบนอนซะ  แล้วพรุ่งนี้เช้าก็โทรศัพท์ไปบอกหมอหลิน  ”
“ อะไรนะ  เดี๋ยวสิ  กลับมาก่อนเจ้านาย  กลับมานะ ”
บันลุกจากที่นอนแล้วคว้ามือไปมาในอากาศเพื่อหาตัวคนออกคำสั่ง    ตอนนี้มือซ้ายจับหมับเข้าที่เอวของเคลวิน
“ สั่งแล้วก็คิดจะหนี  ”
“ พรุ่งนี้คัดอักษรพันตัว ”
“ ไม่ทำ ! ”
“ สองพันตัว ! ”
“ ไม่ทำ ! ”
“ สามพันตัว  แล้วห้ามเอาอัลเบิร์ตออกนอกบ้าน ”
“ ไม่ ! ”
“ เอาตุ๊กตาพวกนี้ไปทิ้งด้วย  แล้วห้ามพาอัลเบิร์ตไปไหนอีก ”


“ ยอมแล้ว ! ”
“ ไปนอนได้  แล้วปล่อยฉันซะที ”
“ ยังคุยไม่จบเลยนี่ ”
“ คัดอีกพันตัว ! ”
บันเดินคอตกกลับไปยังที่นอน  บทสนทนาจบลงเพียงแค่นี้  ไม่มีการโต้ตอบใดๆ อีก  จนเคลวินไขลูกบิดออกไป

“ ร้อยตัวพอนะ  แสบตา  มือก็เลยไม่มีแรงเขียน ”
บันตะโกนเสียงดังก่อนที่เคลวินจะเดินออกจากห้อง  ไม่ทันที่คุณน้ำแข็งจะหันกลับมาตอบ  บันก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม
โปงไม่รับรู้คำพูดใดๆ อีก


บรรยากาศบริเวณสวนสาธารณะซึ่งเป็นจุดปล่อยตัวขบวนวิ่งมินิมาราธอนเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา 
บรรดานักวิ่งคนดังต่างพาคู่ของตัวเองมาด้วยอย่างคับคั่ง  บันคุ้นหน้านักวิ่งหลายคนที่กำลังวอร์มอัพอยู่ใกล้ๆ 
เอลล่าที่มากับหนุ่มน้อยอายุ 7 ขวบ  ชี้มือพร้อมกับพูดเสียงตื่นเต้นว่า  คนที่บันคุ้นหน้าก็คือพระเอกทีวีบีฮ่องกงที่
แสดงหนังจีนกำลังภายในหลายเรื่อง  ส่วนผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยกันก็คือนางเอกหนังที่กำลังคบหากันอยู่

“ แล้วหวังล่ะ ? ”
บันมองหาเพื่อนที่นัดกันเอาไว้
“ บอกว่าจะมากับสาวสวย  อยากรู้จริงๆ ว่าจะสวยขนาดไหน ? ”
เอลล่าเขย่งตัวขึ้นมองหวังรอบๆ งาน
“ เหรอ  หวังมากับสาวสวยเหรอ ?  ”
บันหน้าเจื่อนทันทีที่รู้ว่า  เอลล่ากับหวังอ่านกติกาการวิ่งอย่างละเอียด  และรู้ล่วงหน้าว่า  หลังจากการวิ่งสิ้นสุดลง
ตรงหลังเส้นชัย  นักวิ่งกับพาร์ตเนอร์จะต้องจูบปากกันเป็นเวลาสิบนาที
“ ฉันน่ะ  พลาดซะแล้วล่ะเอลล่า  ฉันไม่รู้มาก่อนว่าต้องมี finish kiss ”
บันก้มลงมองพื้นแล้วใช้เท้าเขี่ยเศษไปไม้ไปมา
“ แล้วบันนี่พาใครมาวิ่งด้วยล่ะ  ? ”
ไม่ทันที่บันจะตอบ  เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นใกล้ๆ  บันหันหน้าไปมองดูต้นเสียงที่กำลังเดินเข้ามา
“ บันนี่  ทำไมแต่งตัวอย่างนี้ล่ะ ? ”
ดาเนียลย่อตัวลงแล้วเอานิ้วจิ้มไปตรงกางเกงขาสั้นสีดำของบัน  มันเป็นกางเกงกีฬาสีดำสนิทเข้าชุดกันกับเสื้อสีขาว
รูปกระต่ายสีแดง
“ ว่าแต่  แต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ  ขาบันนี่นี่เนียนน่ากอดจริงๆ ”
ดาเนียลใช้นิ้วจิ้มไปตรงขาของบันแล้วส่งยิ้มให้
“ ก็วันนี้ผมมาวิ่งแข่งนี่นา  ก็ต้องใส่กางเกงแบบนี้  แล้วดาเนียลล่ะ  มาทำอะไรที่นี่ ? ”
“ ก็บริษัทเราเป็นผู้สนับสนุนงาน  ฉันก็ต้องมาด้วยสิ  ”
ดาเนียลยิ้มเริงร่า  ก่อนที่จะคิดได้แล้วทำหน้าตกใจ

“ ว่าไงนะ !  บันนี่จะมาวิ่งกับใคร  ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง  ทำไมไม่บอก ? ”
ดาเนียลลุกขึ้นมาแล้วจับหูบันทั้งสองข้างเอาไว้  พร้อมกับส่งสายตาเสียใจออกมา
“ อย่าโอเวอร์ไปหน่อยเลยน่าดาเนียล  แค่วิ่งไปตามถนนแค่นั้นเอง ”
“ ไม่ยอม !  ฉันไม่ให้วิ่ง  ไปถอนตัวซะ  มานี่เลย  ตามมานี่ ”
ดาเนียลแยกเขี้ยวแล้วจูงมือของบันไปทางเต้นท์อำนวยการ

“ บันนี่  จิบน้ำซะสิ  ใกล้จะได้เวลาปล่อยตัวแล้วนะ  ”

“ หลินเจียเว่ย ? ”
ดาเนียลปล่อยมือของบันลงแล้วทำหน้าสงสัย
“ ว่าไงดาเนียล ? ”
“ หมอหลิน …………  กับ     บันนี่  มาวิ่งด้วยกันเหรอ  ? ”

“ ใช่ครับดาเนียล  ผมกับหมอหลินวิ่งด้วยกัน ”
บันพูดเสร็จก็รับเอาแก้วน้ำกระดาษมาจากหมอหลิน
เสียงประกาศตามสายชี้แจงกติกาการแข่งขันพร้อมกับแจ้งเส้นทางและระยะทางดังขึ้นมาพร้อมๆ กับดาเนียลที่ส่ง
สายตาละห้อย
“ สิบกิโลเมตร  ว่าไง  ไหวหรือเปล่า ?  ”
“ ไหวครับ ”
“ งั้นก็เอาด้ายสีแดงนี่ผูกข้อมือเราสองคนเอาไว้  อ้อ  อีกอย่างนะ  ถ้าเราจะวิ่งให้ถึงเส้นชัยเร็วๆ  เราต้องก้าวขาออก
พร้อมๆ กัน ”

ดาเนียลทำหน้ายักษ์เดินกลับเข้าไปนั่งในเต้นท์ที่มีเคลวินกับอัลเบิร์ตนั่งอยู่  เจ้าขนฟูแกว่งหางไปมาต้อนรับดาเนียล
“ พี่ !  ทำไมปล่อยบันนี่ของผมไปกับหลินเจียเว่ย ”
“ ฉันไม่ใช่พ่อของเขานี่ ”
เคลวินทำตาวาวแล้วบีบแก้วกระดาษจนยับเสร็จแล้วก็โยนเข้าไปในถังขยะ
“ แต่พี่ห้ามเขาได้ ! ”
“ เด็กคนนั้นฟังฉันที่ไหนกันล่ะ ! ”
เคลวินพูดเสียงดังแข่งกับดาเนียล
“ อ่ะ อ้าว  พี่กำลังโกรธใครอยู่เหรอ ? ”
ดาเนียลไปหันดูรอบงานก็ไม่เจอใครที่จะทำให้พี่ชายมาดน้ำแข็งของเขาโกรธและโมโหได้ซักคน
“ ฉัน  ไม่ได้  โกรธ ”
อัลเบิร์ตลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินเข้ามางับกางเกงดาเนียลเบาๆ  มันกำลังดึงดาเนียลไปทางจุดปล่อยตัว
“ ไม่เอาน่าอัลเบิร์ต  จะดึงฉันไปไหนล่ะ ? ”
ดาเนียลใช้มือลูบหัวเจ้าขนฟู  ให้มันปล่อยกางเกง

“ หยุดได้แล้วอัลเบิร์ต  ถ้าเขาอยากจะไปวิ่งก็ปล่อยไป  นายมันไม่สำคัญเท่ากับหมอหลินหรอก ”
“ ว่าไงนะ  หมายความว่าอัลเบิร์ตจะพาผมไปหาบันนี่เหรอ ? ”
“ นายเองก็เหมือนกันนะดาเนียล  อย่าไปยุ่งกับเด็กนั่นมากนักเลย  ลองสังเกตรอบตัวสิ  มีแต่นักธุรกิจแนวหน้าของ
ฮ่องกงทั้งนั้น  นายน่าจะใช้งานนี้ให้เป็นประโยชน์  ไม่ใช่มัวแต่ห่วงเรื่องไร้สาระ ”
เคลวินชี้ให้ดาเนียลมองดูคนรอบๆ งาน
“ แต่ว่า  ผมไม่อยากให้บันนี่จูบปากกับหลินเจียเว่ยนี่พี่ ”
“ แล้วนายเป็นอะไรกับเขาล่ะ ? ”
“ ก็เป็น    เฮ้อ  นั่นสินะ  เป็นอะไรก็ไม่รู้ ”
ดาเนียลทำหน้าเศร้าซักพัก  ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ เพื่อสร้างความมั่นใจ
“ งั้นผมไปหาลูกค้าก่อนนะพี่ ”
ดาเนียลเดินหายเข้าไปในกลุ่มนักธุรกิจ  ปล่อยให้เคลวินนั่งอยู่กับอัลเบิร์ตที่เดิม

“ อู๊วว ”
อัลเบิร์ตนอนลงกับพื้นแล้วเอาหัววางลงบนรองเท้ากีฬาของเคลวิน  วันนี้เจ้านายของมันใส่ชุดกีฬาพร้อมกับกางเกง
ขาสั้นออกมาจากห้อง  ก่อนที่จะได้ยินเสียงบันนี่พูดมาจากโต๊ะอาหารตอนช่วงเช้าก่อนออกมาจากบ้านว่า

“ หมอหลินลงทะเบียนไปแล้วครับเจ้านาย  ลงทะเบียนไปแล้วถอนตัวไม่ได้  ยังไงวันนี้ผมก็ต้องไปวิ่งกับหมอหลิน
เจ้านายไม่ต้องห่วงนะครับ ”
บันส่งเสียงใสตอบเคลวิน
“ แล้วหมอหลินว่าไงอีก ? ”
เคลวินเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารแล้วเท้าแขนมองบัน
“ ไม่ว่าอะไรครับ  ว่าแต่เจ้านายแต่งตัวแบบนี้  เจ้านายจะไปวิ่งแข่งคู่กับใครเหรอครับ  เจ้านายชวนใครไว้ ? ”
เคลวินหันมามองตัวเองแล้วทำหน้านิ่ง
“ นายจะให้ฉันใส่ชุดซานตาครอสออกไปเปิดงานหรือไงล่ะ ? ”
เคลวินลุกขึ้นแล้วถือกุญแจรถเดินออกจากบ้านไป
“ ก็นึกว่าวันนี้จะออกมาวิ่งกับใครซะอีก  เห็นใส่ชุดกีฬา  ”
บันกัดกร๊วบเข้าให้ที่ขนมแผ่นใหญ่ประกบกันสามแผ่น
“ ข้าวเช้าก็ไม่กิน  พ่อไม่สบายหรือเปล่านะอัลเบิร์ต ? ”


08.00 น.

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับนกพิราบหลายสิบตัวที่พร้อมใจกันบินออกมาจากกรง  กระดาษสีเงินสีทองระยิบระยับที่อยู่
ในลูกบอล  เปิดอ้าออกตอนบันกับหมอหลินวิ่งผ่านไป  มันโปรยกระดาษที่ว่าลงมาบนหัวของบันเต็มไปหมด
“ ค่อยๆ วิ่งนะบันนี่  ไม่ต้องเร่ง ”
“ ครับ ”
บันส่งยิ้มให้หมอหลินมั่นใจว่า  ยังไงการวิ่งวันนี้ต้องผ่านไปด้วยดีแน่นอน

ยี่สิบนาทีแรกของการวิ่ง  บันเห็นหวังเพียงแวบเดียวตอนผ่านช่วงสี่แยกกลางถนน  ที่เอลล่าบอกว่าหวังมากับสาว
สวยนั้น  ก็มีส่วนจริงอยู่บ้างแต่ก็ไม่หมดซะทีเดียว   บันเห็นหวังวิ่งมากับผู้หญิงวัยกลางคนที่น่าจะเป็นแม่หรือป้า
มากกว่า

“ เหนื่อยแล้วสิ  หน้าแดงใหญ่เลยบันนี่ ”
หมอหลินส่งผ้าขนหนูตรงไหล่มาให้กับบัน
“ ลืมไปสนิทเลยว่าสิบกิโลเมตร  ไม่ใช่สิบเมตร  นี่เราวิ่งมาได้ไกลหรือยังครับพี่หลิน  ผมว่าเหมือนกับเราจะวิ่งเลยเข้า
มาในปักกิ่งแล้วจะทะลุออกรัสเซียแล้วนะครับ ”
“ อีกชั่วโมงนึง  ไหวหรือเปล่า ? ”
“ ไหวครับ  แต่ว่าคงช้าหน่อยนะ  ขามันเหมือนมีเหล็กถ่วงอยู่เลย ”
บันดึงเอาผ้าโพกหัวซับเหงื่อที่ได้มากจากเอลล่าขึ้นมาผูกเอาไว้  มันมีข้อความที่แสดงความฮึกเหิม
“ เอ้า  ฮึดหน่อยนะ  เราต้องเป็นคู่วิ่งที่ติดหนึ่งในยี่สิบคู่ให้ได้นะบันนี่  เราจะได้เงินบริจาคให้เจ้าหมาแมวพิการ
คนละห้าพันเหรียญ ”
“ ห้าพันเหรียญ  ห้าพันเหรียญ  ต้องทำให้ได้  พี่หลินเร็วเข้า ! ”
บันวิ่งปรู๊ดพาหมอหลินแซงหน้านักวิ่งคู่อื่นไปไกลหลายสิบเมตร


หนึ่งชั่วโมงต่อมา


บันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนมีลูกตุ้มเหล็กผูกขาเอาไว้ข้างละสิบกิโล  หมอหลินที่วิ่งมาด้วยข้างๆ  เอามือซ้ายที่ว่าง
เข้ามาลูบหัวบันเบาๆ
“ ด้ายสีแดงที่ผูกมือเราอยู่  มันมีความหมายว่าไงรู้หรือเปล่า ? ”
“ ไม่   รู้   ครับ  ”
บันหอบจนพูดไม่เป็นคำ
“ มันเป็นสัญลักษณ์ของการไม่แยกจากกัน  ใครก็ตามที่ผูกด้ายแดงนี้ไว้  จะต้องเดินทางไปด้วยกันจนกว่าจะถึงเส้น
ชัย ”
“ เหนื่อยจังครับ  นึกว่าสิบกิโลจะใกล้กว่านี้ซะอีก อยากจะไปนั่งพักตรงม้านั่งในสวนนั่นจัง ”
บันส่งสายตาละห้อยไปที่สวนสีเขียวข้างทาง

“ นับหนึ่งถึงร้อยเราก็จะเข้าเส้นชัยแล้วบันนี่  แข็งใจหน่อยนะ  เราต้องทำให้ได้ ”
“ หนึ่ง ”
หมอหลินเริ่มนับเลขให้บัน
“ สอง ”
บันยิ้มแล้วนับตามบ้าง


“ เก้าสิบเก้า ”
หมอหลินชี้ให้บันดูเส้นชัยที่ห่างออกไปอีกไม่กี่ก้าว

“ หนึ่งร้อย ! ”
บันพุ่งตัวผ่านเส้นชัยแล้วกระโดดกอดคอหมอหลินไว้แน่น


“ งั้นเราก็ต้องมาทำตามกติกาแล้วล่ะนะบันนี่ ”
หมอหลินเอาผ้าเช็ดหน้าสีขาวอีกผืนจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเช็ดหน้าตัวเอง  จากนั้นก็โน้มคอบันเข้าหาตัว


บันหลับตาแน่นแล้วเกร็งตัว  ซักพักก็มีริมฝีปากอุ่นๆ  เข้ามาประกบ  มันเป็นริมฝีปากที่ส่งผ่านความอบอุ่นและ
ความปลอดภัยมาให้  ผ่านไปเกือบนาที  ตอนนี้บันเริ่มเอะใจกับความรู้สึกและกลิ่นที่คุ้นเคย

“ เจ้านาย ! ”
บันตกใจจนลืมตัว  แต่ก็ไม่สามารถถอนหน้าออกมาจากเคลวินได้  เนื่องจากถูกมือใหญ่จับแก้มเอาไว้แน่น
ตอนนี้เคลวินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างบันกับหมอหลินพอดิบพอดี  ภาพของผู้ชายสามคนที่อยู่ในวงล้อม
เดียวกัน  ทำให้หมอหลินต้องยอมรับสภาพแล้วจัดการแก้ด้ายสีแดงออกจากข้อมือของบัน  จากนั้นก็เดินหายเข้าไป
ในเต้นท์และไม่ได้หันกลับมามองอีก

“ อ่อยอ๋มนะเอ้าอาย ”
บันส่งสายตาไปที่เคลวินพร้อมกับพูดอึมอำในปาก

ไม่มีเสียงตอบรับ  มีแต่แววตาแปลกประหลาดจากเคลวินที่ส่งกลับมา
“ อื้อออออ  ”
บันพยายามส่ายหัวไปมาแต่ก็ไม่เป็นผล    ตอนนี้เคลวินยกนิ้วมือขึ้นมาห้านิ้วเพื่อบอกเวลาที่เหลืออีก  5 นาที

ห้านาทีที่บันลอยละล่องไปในอวกาศ  มีก้อนอุกกาบาตก้อนแล้วก้อนเล่าลอยไปมาในหัว  สายตาที่จ้องเขม็งไปที่
เคลวิน  ตอนนี้หลับสนิท  สัมผัสที่รู้สึกมีแค่สองอย่างเท่านั้นคือ

สัมผัสจากริมฝีปากร้อนผ่าวกับสัมผัสจากมืออุ่นๆ ที่เข้ามาจับแก้มทั้งสองข้างเอาไว้แน่น
มือของเจ้านายใหญ่จนปิดสองแก้มของบันเอาไว้ได้มิด  และมือใหญ่นั้นก็จับบันเอาไว้กับที่จนแน่น  ไม่ปล่อยให้บัน
ได้อธิบายอะไรเลยตลอดช่วงสิบนาทีแห่งการท่องอวกาศ

ทันทีหลังจากนาทีที่สิบเอ็ดมาถึง  บันทรุดตัวลงกับพื้นแล้วนั่งนิ่งเป็นหุ่นยนต์  มีเพียงตาสองข้างที่กะพริบเบาๆ  มัน
พอทำให้เชื่อได้ว่า  บันยังเป็นคนที่มีชีวิตอยู่


“ เจ้านายนี่แย่มาก ! ”
บันจ้องเคลวินเขม็งแล้วถูปากไปมา
“ จูบฉันกับจูบหลินเจียเว่ยมันต่างกันมากจนนายต้องโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ ”
เคลวินหันหน้าไปอีกทางแล้วพูดกับบัน
“ จะไม่มีจูบเกิดขึ้น  ถ้าเจ้านายไม่เข้ามาเมื่อกี้ ! ”
“ หมายความว่าไง ? ”
“ อย่าหันหลังให้ผมแบบนั้นนะ ”
“ ตอบฉันมาสิ  ว่านายหมายความว่ายังไง ? ”
“ ผมกับหมอหลินตกลงจะใช้มือป้องแล้วแกล้งจูบกัน  แต่  แต่เจ้านาย ! ”
บันทำท่าฮึดฮัด  ก่อนที่จะเดินออกไป

“ อย่าเดินหนีฉันแบบนั้นนะ  นายไม่มีสิทธิ์ ! ”
เคลวินดึงบันกลับเข้ามาแล้วบีบตรงปากของบันเบาๆ
“ ถ้านายจะบอกฉันซักนิด  เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น   เป็นเพราะนายมันเป็นคนอมน้ำลาย   มันก็ช่วยไม่ได้ที่เราจะ ”
“ ผมจะจูบกับใครมันก็เรื่องของผม  ไม่เห็นเกี่ยวกับเจ้านายซักนิด ! ”
“ แล้วนายมาเรียกฉันมาพ่อทำไมกัน  เป็นพ่อก็ต้องคอยดูแลลูกตัวเองไม่ใช่หรือไง ! ”

“ ผม  ผม  ”
บันจนแต้มและยืนนิ่งกับที่  น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาตรงขอบตา

“ บันนี่  บันนี่เป็นอะไร ? ”
ดาเนียลจูงอัลเบิร์ตเข้ามาช่วงที่บันกำลังจะเสียน้ำตา  ตอนนี้อัลเบิร์ตขนฟูฟ่อง  เพราะลมฝนที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา
บันอยากจะเข้าไปกอดอัลเบิร์ตใจจะขาด  อยากจะเข้าไปคุยกับมันเรื่องที่คุยกับคนอื่นไม่ได้

“ อู๊วว ”
อัลเบิร์ตเข้ามาคลอเคลียบันไม่ห่าง
“ ถอยไปเลย  ถอยออกไปนะ  แกกับเจ้านายของแกน่ะ  เห็นแก่ตัวที่สุดเลย  ! ”
บันเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนที่กำลังวิ่งหลบฝน  อัลเบิร์ตที่กำลังจะวิ่งตาม  ถูกเคลวินดึงสายจูงเอาไว้
“ ปล่อยเขาไปอัลเบิร์ต ”
เคลวินพูดเสียงแข็งแล้วเดินจูงอัลเบิร์ตไปอีกทาง  ปล่อยให้ดาเนียลที่ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่
กลางลานที่ฝนกำลังลงเม็ด


“ บางทีคนเราก็ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว  เราเรียกอาการนั้นว่า  สัญชาตญาณ ”
หมอหลินเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยรถเข้ามาลูบหัวของบันไปมา
“ สัญชาตญาณ ? ”
“ บันนี่จำแม่ลูกทีโมนได้หรือเปล่า ? ”
“ จำได้สิครับ  พวกมันน่ารักจะตายไป ”
“ แม่ของเจ้าทีโมนจะคอยปกป้องลูกของมันเวลาที่มีอันตราย ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ ? ”
“ เคลวินก็เหมือนกัน  เวลาที่บันนี่มีอันตราย  เขาก็ต้องออกมาปกป้อง ”
“ เจ้านายน่ะเหรอ ? ”
“ เคลวินคิดว่า  ฉันจะจูบบันนี่จริงๆ น่ะสิ ”
“ แต่ว่า ”
“ เรื่องบางอย่างมันก็อธิบายความไม่ได้ดีไปกว่าการกระทำหรอกนะบันนี่  เอาเป็นว่า  เราไปเล่นอยู่ที่บ้านของฉันซัก
พัก  เอาไว้สบายใจแล้ว  ก็กลับไปขอโทษเคลวิน  ดีไหม ? ”
“ แต่ผมน่ะ  ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ”
บันก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเอง
“ เวลาเราทำคนอื่นไม่สบายใจ  ถือว่าเราทำผิดหรือเปล่า ? ”
“ ผิดสิครับ ”
“ ก็นั่นไง  ถึงต้องไปขอโทษเคลวิน ”
“ แล้วพี่หลินรู้ได้ยังไงว่าเจ้านายไม่สบายใจ ”
“ ฉันรู้จักเคลวินมาตั้งแต่เด็ก  เราเรียนโรงเรียนประถมด้วยกัน  มาเจอกันอีกทีตอนเรียนมหาวิทยาลัย   ท่าทางของ
เขาตอนปกติกับตอนโกรธหรือไม่สบายใจน่ะ  ทำไมฉันจะดูไม่ออกล่ะ  จริงไหม ? ”
“ ผมคนนึงล่ะที่ดูไม่ออก  ไม่ว่าจะเสียใจ  ดีใจ  หรือว่าโกรธ  เจ้านายก็มีหน้าเดิม  ไม่เห็นจะต่างกันเลย  เขาก็เป็น
คุณชายน้ำแข็งที่ใครก็ดูอารมณ์จากหน้าเขาไม่ออก ”
บันเอนตัวลงกับเบาะรถแล้วมองออกไปยังถนนด้านนอกที่เปียกแฉะไปด้วยน้ำฝน
“ คนเราแสดงออกทางสีหน้าอย่างเดียวเท่านั้นเหรอ ?  แล้วท่าทางอื่นๆ ล่ะ ”
“ หมายความว่าไงกันนะ   ผมไม่เข้าใจ ? ”
“ แล้วอีกหน่อยบันนี่ก็จะรู้เอง  ความจริงเคลวินเขาก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกันนะ  ลองเปิดใจมองหน่อยสิ ”

หมอหลินยิ้มให้บันแล้วหวนไปเห็นภาพที่เคลวินจูงอัลเบิร์ตมองตามรถที่เขาขับมา  ภาพที่เขามองเห็นจากกระจก
เป็นภาพเคลวินยืนนิ่งแล้วจ้องมาทางเบาะนั่งของบัน  เคลวินมองตามบันจนรถลับสายตาไป

[Keniji Teruyama]

ฮันนี่เซนปายปวดฟัน  ฮ่าๆ
หายไปหลายวัน  วันนี้เอาเด็กดื้อมาส่งแล้วครับ
พร้อมกับกดบวกคนน่ารักที่เข้ามาอ่าน