Novel : ตำนานรักดอกจิก
Dezair
………………………..
ดอก 2.1
‘แล้วเดี๋ยวคอยดู…ตอนไอ้ภพแนะนำมึงให้คนที่บ้านรู้จัก พวกเขาต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า…อ้อ! นี่เองติ่มซำ… เอาหัวกูเป็นประกัน!!!’ ไอ้แมคให้คำทำนายตอนที่ผมกำลังสวมเสื้อสูททับเสื้อเชิ้ตอีกที
‘แล้วยังไง? กูไม่เข้าใจ’ ผมหันไปถาม ก่อนที่หัวจะถูกกระชากไปด้านหลังเพราะเพื่อนตุลจัดแต่งทรงผมบนหัวผมอย่างฮาร์ดคอร์นั่นเอง
‘โฮย!...คิดบ้างมึง คิดบ้าง…ก็ถ้าไอ้ภพแนะนำมึงว่านี่คือติ่มซำ แล้วคนที่บ้านมันร้อง อ้อ…นี่เองติ่มซำ แสดงว่าไอ้ภพต้องเอาเรื่องของมึงไปโม้ไว้เยอะแน่ๆ ดีไม่ดีคงไปละเมอเพ้อพกว่ามึงคือชายในฝันของมันแล้วก็ได้’ อะแฮ่ม…ถึงขั้น ‘ชายในฝัน’ กันเลยเหรอ เพื่อนแมค…มึงนี่อวยซะเว่อร์จนกูเขินหมดแหละ…
หลังจากแต่งองค์ทรงเครื่องนานเป็นพิเศษ ผมก็เฉิดฉายลงมาจากชั้นสอง คุณนายนวลพรรณที่รับรู้ว่าวันนี้ลูกชายจะถูกเปิดตัวในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้ตระกูลไฮโซ ก็เลยต้องมายืนส่งที่หัวบันไดสักหน่อย พร้อมกับคำพูดที่เหมือนจะรับได้ (มั้ง)
‘เฮ้อ…ชะตาฟ้าลิขิตล่ะนะ…’ แล้วคุณนายก็หายลับเข้าห้องครัวไป ไม่รู้กลุ้มหรืออะไร ส่วนผม…ยืนรอหน้าประตูแปบเดียวรถญี่ปุ่นคันเล็กๆของไอ้ภพก็มาจอดรับให้ผมกระโดดขึ้นนั่งเพื่อไปยังโรงแรมอันเป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้เบิร์ธเดย์ของแม่มัน
…และพอขึ้นมาแล้ว…ก็ต้องล้อซะหน่อย…
“มึงนี่ชอบเอากูเป็นตุ๊กตาหน้ารถจังนะ…” ผมเริ่มแย็บหลังจากขึ้นรถนั่งได้เรียบร้อย…เรื่องแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ล่ะครับ ว่าที่ไอ้ภพเอาผมนั่งไปกับมันบ่อยๆ ก็เพราะอยากจะบริการผมเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก ก็มันชอบผมอยู่นี่หว่า…
“ก็กูเพิ่งหัดขับ เกิดมีอะไรขึ้นมาจะได้มีเพื่อนไปด้วยกัน…” …เอ่อ…อันนี้คือคำตอบประเภทเลี่ยงความอายใช่มั้ย?...
“คาดเบลท์ด้วย…กูไม่อยากถูกตำรวจเรียก” …คำพูดฟังดูห่วงใยสวัสดิภาพกูมากๆ!! นี่มึงแอบชอบกูแน่รึเปล่าวะ?!!!...
‘…มึงไม่ต้องคิดเยอะ หน้าอย่างไอ้ภพก็เหมือนพี่ชายกูนั่นแหละ ประเภทรักนะไม่แสดงออกไง พี่กูด่าแฟนเขาเช้ายันเย็น โฮย…แต่จริงๆแล้วรักสุดหัวใจ! ไอ้ภพก็ประเภทเดียวกัน กูดูออก!’ ถ้าไม่ได้คำยืนยันของไอ้ตุล ผมคงไม่เชื่อลมปากไอ้แมคไปนานแล้ว แต่ในเมื่อมีตัวอย่างให้เห็นกันจะจะว่าโลกของเรามีคนประเภทที่เอาปากไว้รูดซิป ผมก็เลยไม่อยากจะสงสัยอะไรอีก
…เอาเป็นว่ามันชอบผม และผมจะอ่อยเหยื่อมันเพื่อให้มันลดหนี้จากสงครามดอกจิก…อ๊ะฮือ!!...ฉลาดล้ำ!!...
“ฟังเพลงได้มั้ย ไม่ชอบนั่งรถเงียบๆ” อ่อยแผนหนึ่ง คือการหา ‘ความชอบร่วม’ พอเปิดเพลงปุ๊บ เพลงแรกที่บรรเลงขึ้นมา ก็ทำให้ผมต้องถามมันว่าชอบเพลงทำนองนี้เหรอ แล้วพอมันตอบว่าชอบ คราวนี้ผมก็จะเออออไปด้วยว่าผมก็ชอบเหมือนกัน แล้วจากนั้น…เราก็จะกลายเป็นเพื่อนคู่คิดที่แสนจะรู้จายยยยยย…
“แต่กูชอบขับรถเงียบๆ” …เอ่อ…ผิดแผนซะแหละ…
ผมได้แต่หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถเพราะไม่รู้จะชวนมันคุยอะไรอีก…จะเปิดเพลงก็ไม่ให้ฟัง จะชวนคุยก็ดันถูกดักคอไว้แล้วว่า ‘กูชอบขับรถเงียบๆ’ ถ้ามึงชอบขับรถเงียบๆแล้วมึงมารับกูทำบ้าอะไร?!!!...
“เอ้าๆ! จะเปิดก็เปิด…มึงนี่เรื่องมากจริง ไม่ให้เปิดก็งอนกู…ขี้งอนอย่างกับผู้หญิง” ไอ้ภพเอ่ยปากแล้วยื่นมือไปกดเปิดวิทยุให้
“กูขี้งอนแต่กูไม่ใช่ผู้หญิง” เรื่องขี้งอนน่ะเป็นมรดกตกทอดจากครอบครัวทางฝ่ายแม่ แม่เคยบอกว่าถ้าไม่ยอมรับว่าตัวเองขี้งอน มรดกอย่างอื่นก็ไม่ต้องเอา…อู้ย!! แรงที่สุดในสามโลก!! คุณนวลพรรณ!!...
ไอ้ภพหันมาเหลือบมามองหน้าแล้วยิ้มบาง
“มองไร กูรู้กูหล่อ แต่มึงควรจะหันไปสนใจถนน” …อย่ามองกูนาน เดี๋ยวกูใจอ่อนนอกจากจะอยากให้มึงยกหนี้ให้กูแล้ว กูจะอยากให้มึงยกใจให้กูทั้งดวงด้วย…ฮิ้วววววว…
“เออ มึงหล่อ ไม่คิดว่าจะแต่งสูทเป็นกับเขา เห็นปกติมาเรียนยังเอาเสื้อใส่ในกางเกงไม่เป็นเลย…”
…จะชมกูว่าหล่อก็ชมดีๆก็ได้ ไม่ต้องใส่ไอ้ประโยคข้างหลังมาประชดกูด้วยหรอก…ผู้ชายอะไรวะ ปากหนักจริงจริ๊ง!!...
“แล้วกินข้าวมารึยัง?” ไอ้คนขับรถถามจนผมต้องหันไปมอง
“อ้าว งานวันเกิดแม่มึงไม่เลี้ยงข้าวเหรอ?”
“จะแดกฟรีตลอดเลยนะมึง…งานนี้เลี้ยงแต่ค็อกเทล”
“…แทนที่จะเลี้ยงโต๊ะจีนให้อิ่มๆ” ผมได้แต่บ่น หวังว่างานวันเกิดแม่มันคงไม่นาน เป่าเค้กปู้ดเดียว มอบของขวัญกล่าวอวยพรแล้วก็จบ ผมจะได้ออกมาหาข้าวกิน
“…ถ้ามึงกินไม่อิ่ม เดี๋ยวขากลับกูพาแวะกินข้าว…” …อุ๊!! แม่เจ้า!!! ไอ้ภพเวอร์ชั่นใจดีเยี่ยงเทวดาอีกแล้ว!!!...
“หน้าออกแล้วไอ้ติ่มซำ” ไอ้ภพล้อ ผมก็เลยต้องสงบเสงี่ยมตามเดิม ก่อนจะเริ่มตีหน้าสลด เพราะพันธะบางอย่างที่ผูกผมกับมันเอาไว้ด้วยกันยังกระแทกหัวใจทุกขณะจิต
“…มึงไม่ต้องพากูไปหรอก…แค่วันนี้ที่มึงอุตส่าห์มารับกู กูก็ไม่รู้แล้วว่าหนี้อีกแสนเก้าจะเพิ่มเป็นเท่าไหร่…ไหนจะค่าน้ำมันรถ ไหนจะค่าแรงมึง…” ผมไม่ได้ตีหน้าเศร้าโกหกโป้ปดเพื่อให้มันเห็นใจนะครับ แต่ผมแค่ตีหน้าเศร้าเพื่อให้เข้ากับคำพูดของผมเฉยๆ
ไม่รู้ว่าไอ้ภพเหลือบตามามองรึเปล่า เพราะผมเอาแต่นั่งคอตกเอามือบีบกันไปบีบกันมา ซึ่งไอ้แมคเทรนมาอย่างดีว่าท่านี้น่าจะ ‘อ่อยเหยื่อ’ ได้ผลชะงัด
“เออๆ…วันนี้ถือว่ากูทำให้มึงฟรีทุกอย่างแล้วกัน”
“จริงอะ?” ผมรีบหันไปถาม ไอ้ภพก็พยักหน้าหงึกหงักกับพวงมาลัยรถ ไม่ได้หันมาเห็นดวงดาวอันสว่างสดใสในดวงตาของผม…อย่างงี้ก็เริ่ดล่ะ!!!...
“หรือไม่อยาก?...”
“โฮ…มึงก็รู้ว่าหน้าอย่างกูมีเหรอไม่อยากของฟรี…ว่าแต่มึงเหอะ ฟรีแน่นะโว้ย! ไม่ใช่มาเอาค่านั่นค่านี่มาพอกเป็นหนี้กูทีหลังนะ”
“พูดคำไหนคำนั้น ฟรีคือฟรี หนี้คือหนี้!” …ย้ำบ่อยจริ๊ง! กูรู้แล้วว่ากูติดหนี้หัวใจมึงอยู่ วุ้ย!!...
“อ้อ…แล้วหนี้ของกูกับมึงก็ไม่ใช่แค่แสนเก้าอย่างที่มึงพูดเมื่อกี้ด้วย…แต่มันคือหนึ่งแสนเก้าหมื่นเก้าพันกับอีกห้าร้อย เศษข้างหลังอย่าปัด! จำไว้ หนี้ก็คือหนี้!!!”…ไม่ให้กระเด็นสักบาทเลยนะมึงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!...
………………………
ท่าทางมันจะรวย…ตอนแรกที่จัดปาร์ตี้วันเกิดในโรงแรมผมก็ว่าเว่อร์แล้ว ไอ้ภพยังสั่งให้ผม ‘แต่งตัวสุภาพ’ ผมก็ว่านี่ก็เว่อร์อันดับสอง…ยิ่งมาเห็นโรงแรมที่ใช้จัดงาน ผมว่านี่…เว่อร์อันดับสาม!!!...กะอีแค่อายุเพิ่มขึ้นอีกปี ต้องประกาศให้ประชาชีในโลกหล้ารับรู้กันขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย…
“อย่าทำหน้าเอ๋อ ติ่มซำ เดี๋ยวคนอื่นรู้ว่ามึงบ้านนอก…” … ‘บ้านนอก’ คำกัดที่ควรจะตกยุคตกสมัย แต่เมื่อมันออกมาจากริมฝีปากของไอ้ภพพร้อมสายตาจิกๆของมัน กลับทำให้ผมสะดุ้งได้แต่ตั้งตาปลายันหนังหัว…
“แม่…” ไอ้ภพถลาเข้าหามารดาบังเกิดเกล้า พร้อมกับกอดแล้วหอมซ้ายหอมขวา
“ติ่มซำ...มานี่…” ทักทายพอหอมปากหอมคอเรียบร้อย ไอ้ภพก็หันมาเรียกผมให้เข้าไป แม่ของมันมองมาที่ผมพอดี นายติ่มซำผู้แสนจะมารยาทเป็นเลิศก็เลยยกมือไหว้อย่างงดงามสมกับเป็นคนไทย
“สวัสดีครับ”
“นี่ติ่มซำครับแม่…เพื่อนที่คณะ…” แม่ของไอ้ภพทำหน้านึกออกขึ้นมาทันที
“อ๋อ…นี่เองติ่มซำ…” …อุ๊! พูดเหมือนที่ไอ้แมคทำนายเอาไว้เป๊ะ!! อีแบบนี้แสดงว่าไอ้ภพต้องเอาเรื่องผมไปเม้าส์สนั่นให้ทางบ้านฟังเรียบร้อยแล้วสิเนี่ย! แหม…นี่มึงคงจะไม่ได้บอกเขาไปหมดหรอกนะ ว่ากูคือชายในฝันของมึงอ่ะ!
“ตามสบายนะจ๊ะ ติ่มซำ” แม่ไอ้ภพพูดแบบนั้น แต่ทำไมพูดชื่อผมเสร็จแล้วต้องหัวเราะเบาๆด้วยวะ ชื่อออกจะน่ารัก…
“ขอโทษทีนะ…ติ่มซำชื่อแปลกแล้วก็น่ารักดี” ผมได้แต่ยิ้ม ไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง คุณแม่ก็หันไปพูดคุยกับลูกชายตัวเองเสียก่อน
“ภพ…พาเพื่อนกินอะไรให้เรียบร้อยนะ สักสามสี่ทุ่มค่อยกลับ…”
“แล้วแม่กลับยังไง”
“แม่ค้างที่นี่ เปิดห้องไว้แล้ว…” ผมก็ปล่อยให้สองแม่ลูกคุยกันไป พวกคนรวยๆนี่ก็แปลก ทำไมไม่คุยไม่ตกลงกันตั้งแต่ที่บ้านวะ กูล่ะงง…
“ติ่มซำ…วันนี้กลับบ้านสักสามสี่ทุ่มนะจ้ะ ขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่แล้วใช่มั้ย…” คุณแม่ไอ้ภพหันมาถามผม ผมก็ได้แต่ยิ้ม
“ครับ…” ขนาดกลับตีสอง ยังไม่ต้องขออนุญาตเล้ยยยยย นับอะไรกับกลับบ้านสามสี่ทุ่มวะ…
“เห็นภพว่าติ่มซำมีเรื่องจะฟ้องป้าเหรอจ้ะ มีเรื่องอะไร? ภพไปแกล้งอะไรไว้รึเปล่า?” คุณป้าถามยิ้มๆ ไม่ค่อยจะจริงจังเท่าไหร่นัก ผมก็เลยไม่จริงจังบ้างด้วยการตอบปฏิเสธ
“ไม่หรอกครับ ภพเป็นเพื่อนที่ดีมาก…” อยากจะลากเสียงให้ยาวกว่านี้หน่อย แต่กลัวเขาจะหาว่าไม่จริงใจ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว ไอ้ภพเป็นเพื่อนที่ดีนะครับ ที่คณะผมก็ได้เลคเชอร์ของมันนี่แหละเอาไว้ประทังชีวิตเวลาสอบ เรียนหนังสือเก่ง มีน้ำใจ เป็นประธานชมรมฟุตบอลอีกต่างหาก แต่มันจะเป็นเพื่อนที่ดีกว่านี้อีกมาก หากปล่อยวางเรื่องหนี้ที่ผมก่อไว้…โอมมมมม ปล่อยวางงงงงงงงงง…
“จริงนะ ภพเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆนะ อย่างนี้ป้าค่อยสบายใจหน่อย กลัวภพจะแกล้งติ่มซำ…ใช่มั้ยเรา? ติ่มซำเป็นคนพิเศษนี่นา…” อุว้าววววววว…คุณแม่!! ทำไมเอาความลับไอ้ภพมาเปิดเผยต่อหน้าผมอย่างงี้ล่ะ!! ผมหันไปมองไอ้ภพด้วยดวงตาอันสุกสกาว หวังว่าจะได้เห็นมันยิ้มเขินหรืออะไรแบบนั้น แต่…เปล่า…
ไอ้ภพหัวเราะเบาๆก่อนจะพยักหน้าเออออห่อหมกไปด้วย
“ครับ…แม่…ติ่มซำนี่ ‘พิเศษ’…” ทำไมต้องเน้นคำว่าพิเศษจนแลดูมีพิรุธ ผมไม่ได้คุยอะไรอีก เพราะมีคนมาตามคุณแม่ไอ้ภพพอดี พวกผมก็เลยหลบออกมา ก็ว่าจะถามมันอยู่หรอกว่าที่บอกว่าผมเป็นคนพิเศษนี่หมายความว่ายังไง…แต่บังเอิ้น บังเอิญ…ที่สถานที่ที่ผมยืนอยู่ดันใกล้โต๊ะอาหารซึ่งมีคอกเทลหลากหลายรูปแบบวางเรียงรายจนผมตาพร่า แล้วอีแบบนี้จะเสียเวลาถามนั่นถามนี่ไอ้ภพทำไมล่ะครับท่านผู้อ่าน หันมาสนใจซูชิและคอกเทลกันดีกว่า!!!…แต่…ไอ้จะลงมือก็เกรงจะหาว่าเราไม่ผู้ดี ผมก็เลยต้องเหลือบมองเจ้าภาพอย่างไอ้ภพซะหน่อย
มันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะอนุญาต
“ตักสิ หิวไม่ใช่เหรอ” …เอ้า!!!...ติ่มซำลุย!!!!!
……………………….
…ยังไม่อิ่ม… แต่ไอ้จะตักต่อก็…
คือ…ไอ้ภพทักว่าเชฟที่ยืนประจำซุ้มคอกเทลจำหน้าผมได้แล้ว ไม่ควรไปตักอีก ผมก็เลยได้แต่มองตาละห้อยจากที่ห่างๆอย่างห่วงๆ กลืนน้ำลายหลายยก จนในที่สุดไอ้ภพก็พาผมอกจากโรงแรม
แล้ว…แวะร้านบะหมี่ข้างทาง…
…แวะร้านบะหมี่!!!...กูใส่สูทอย่างหรูแต่มึงพากูแวะร้านบะหมี่ข้างถนนอย่างนั้นเหรอ!!!!...
“ร้านนี้อร่อย กูพาพวกชมรมมากินบ่อย…” กูรู้ว่ามันอร่อย! แต่ดูสภาพอันแสนเจ้าชายของกูและมึงนิดนึงเถอะพ่อคุณ!! มันใช่มั้ยที่มึงจะพากูมากินกลางดินกลางทรายแบบนี้!!!!
“มึงจะกินอะไรบะหมี่ หรือเกี๊ยว…”
“บะหมี่!! เกี๊ยว!! ปูเยอะๆ!!! พิเศษโว้ย!!!” ผมตะเบ็งเสียงใส่มันอย่างหงุดหงิด ดีว่าตอนก่อนจะขึ้นรถถอดสูทออกไปแล้วนะเนี่ย ไม่อย่างนั้นผมจะหงุดหงิดกว่านี่อีก แม่ง! ไอ้ภพนี่มันไม่ได้เรื่องเลย จีบภาษาอะไรพาไปแต่ละที่ จตุจักรงี้ บะหมี่ข้างทางงี้ มึงรู้จักคำว่า ‘ลงทุน’ มั้ยวะ!!!!
…ไม่ได้การ…ไม่ได้การ…ผมจะยอมเป็นนางเอกถูกพระเอกจีบอย่างเดียวก็คงได้กินแกลบกินหญ้าในบั้นปลาย…ต้องทำอะไรสักอย่าง…
ทันทีที่ไอ้ภพไปสั่งเสร็จ และกลับมานั่งที่โต๊ะ ผมก็เริ่มถาม
“ภพ…มึงเคยจีบใครมั้ยวะ” อันนี้สาบานว่าไม่ต้องการทำให้ไก่ตื่น แต่เพื่อไม่ให้มันจีบผมซ้ำๆซากๆด้วยการพามาทรหดอดทนแบบนี้อีก ผมก็ต้องพูดอย่างเดียวเท่านั้น
“เคยดิ” ไอ้ภพตอบด้วยน้ำเสียง หน้าตา ท่าทางและทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่ได้มีแววสำนึกเลยแม้แต่นิด
“แล้วมึง…เอ่อ…เวลามึงจีบเนี่ย…มึงพาเขาไปทานอะไรบ้าง?”
“ก็แล้วแต่อารมณ์…ถ้าวันนั้นกูอารมณ์ดีก็ร้านดีหน่อย ถ้าวันนั้นอารมณ์ไม่ดีก็ร้านแย่หน่อย แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดีมากๆก็บ้านใครบ้านมัน…” สรุปว่าวันนี้มึงอารมณ์อยู่ตรงกลางระหว่างไม่ดี กับไม่ดีมากๆใช่มั้ย มึงถึงได้พากูมากินบะหมี่ข้างถนน…ก็ไม่ใช่ว่าผมแบ่งชนชั้นอะไรหรอกนะ แต่ว่า…แบบ…ช่วยพากูไปกินร้านหรูๆนิดนึง กูจะได้พอจะเข้าข้างตัวเองต่อไปได้ว่ามึงมีใจให้กูอ่ะ
“ถามทำไม? อยากให้กูจีบมึงรึไง?” ไอ้ภพถาม ผมอ้าปากจะตอบ แต่พอดีบะหมี่ถูกยกมาเสิร์ฟปิดปากผมซะก่อน และพอผมชำเลืองดวงตาอันชุ่มช่ำราวตากวางของผมลงมอง ก็ปรากฏว่า…
“อ้าว กูสั่งพิเศษบะหมี่เกี๊ยวปูไม่ใช่เหรอ ทำไมมีแต่บะหมี่กับปูวะ?” ผมถามแล้วชะเง้อคอมองไปในชามไอ้ภพ ปรากฏว่าถ้วยของมันเต็มอิ่มไปด้วย บะหมี่ เกี๊ยว ปู หมูแดง และคาดคะเนจากสายตาแล้ว…ผมว่ามันได้กระเทียมเจียวมากกว่าผมด้วยอ่ะ
“มึงจะแดกอะไรเยอะแยะ ตัวก็เท่าลูกแมว กินแค่บะหมี่กับปูนั่นแหละ”…อย่างงี้ก็มีด้วย?!! นี่มึงแอบชอบกูจริงๆรึเปล่าเนี่ย!!!!...
“มองกูอีก…เอ้าๆ! กูให้เกี๊ยวอันนึง แล้วไม่ต้องมาโวยอีกแล้วนะโว้ย อะไรวะ? หนี้ก็ติดกูอีกตั้งเกือบสองแสน บะหมี่แดกฟรีแล้วยังจะเอาพิเศษอีก นี่รถกูน้ำมันกูก็ต้องขับไปส่งมึง…” ไอ้ภพบ่นแล้วตักเกี๊ยวในชามมันมาใส่ในชามผม ก่อนจะหันไปตักเครื่องปรุงโปะลงไปในชามบะหมี่ของมัน ในขณะที่ผมนั่งอึ้งพลางสายตาตกลงมองเจ้าเกี๊ยวนอกรีตที่เหมือนมันมาจากนอกโลก
…ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันไม่ได้มาจากนอกโลก แต่มันมาจากชามไอ้ภพ!!!...
…โอ้ววววว…นี่…นี่…หรือว่าที่ไม่ยอมสั่งเกี๊ยวเพิ่มให้กูเป็นเพราะมึงคิดจะแบ่งปัน…แม่เจ้า…มึงหลงรักกูมากเลยนะเนี่ย!!!
“อ้าว! กินดิวะ หรือว่ามองแล้วมันจะลอยเข้าท้องเองได้…” ผมเหลือบมองไอ้คนพูด ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาเอาตะเกียบขยี้ก้อนบะหมี่ในชาม…แน่นอน…ก่อนหน้านั้นต้องเขี่ยไอ้เกี๊ยวไปอยู่ข้างชามก่อน…เดี๋ยวหลักฐานแห่งรักของมันที่มีให้ผมจะเละไปซะก่อน
“มึงแปลกๆนะ…เป็นอะไรรึเปล่า?” …สนอกสนใจกูจริ๊ง! รู้ได้ไงว่ากูแปลกกูไม่แปลก วุ้ย!! อะไรจะรักกูมากขนาดนี้…
“เปล่า…เอ่อ…กูแค่มึนๆหัว…” ความจริงไม่ได้มึนหรอก อู้ย!! หน้าอย่างนายติ่มซำคนนี้น่ะ ไม่อยู่ในลิสต์แหล่งเพาะเชื้อของโรคต่างๆมานานมากแล้ว แล้วผมพูดออกไปทำไมว่ามึนหัว?…ก็แหม…ผมเห็นพวกนางเอกพระเอกแม่งชอบพูดคำนี้บ่อยๆเวลาไม่รู้จะตอบอะไร…
“ไม่สบาย?...” ไอ้ภพถาม แล้วจากนั้นก็…เอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยนนนนนน ว้าววววว…แสดงความรักอย่างออกนอกหน้าอีกแล้วมึง!!!
“ตัวไม่ร้อนนี่หว่า…” ถ้ารู้ว่ามันจะมาแตะหน้าผากกันแบบนี้ เมื่อวานไปนวดหน้ากับแม่ซะก็ดีหรอก หน้ากูเรียบเนียนขาวผ่องยองใยเป็นแสงจันทร์มั้ยวะเนี่ย!
“ก็…กูบอกว่ากูมึนหัว ไม่ได้บอกว่ากูตัวร้อนนี่…” ผมขอตอบแทนพระเอกนางเอกทั้งประเทศ หากเมื่อไหร่ท่านพูดคำว่าท่านมึนหัว และอีกฝ่ายมาแตะหน้าผากท่านพร้อมกับบอกว่าท่านตัวไม่ร้อน ก็จงตอกใส่หน้ามันไปอย่าได้แคร์ว่ากูบอกว่ากูมึนหัว กูไม่ได้บอกว่ากูตัวร้อน มาวัดอุณหภูมิกูเพื่อ?!!!!...
“งั้นก็รีบกิน จะได้รีบกลับ ไม่สบายเสือกไม่บอกกันก่อน กูจะได้ไม่พาออกมา”
“ห่วงกูเหรอ?” ผมแย็บถาม ไอ้ภพสูดเส้นบะหมี่เข้าปากก่อนจะเงยหน้ามอง
“กูไม่อยากเพิ่มหนี้ให้มึง ถ้าหากว่ามึงเสือกเป็นลมแถวนี้แล้วกูต้องพามึงไปโรง’บาล ค่าโรง’บาลไม่ใช่ถูกๆ ถ้าไม่อยากให้หนี้งอกกว่าเดิมก็รีบกิน กูจะรีบพากลับ…”
…คำพูดแลดูรักกูมากกกกกกก!!!!…
………………………..
“แดกบะหมี่ข้างถนนตอนสามทุ่มครึ่ง…เอาล่ะ เพื่อนแมค มึงมีอะไรจะอธิบายความโรแมนติกของไอ้ภพให้กูฟังมั้ย” หลังจากเมื่อวานเผยโฉมให้คุณแม่ของไอ้ภพได้ยลกันเป็นที่เรียบร้อย พร้อมดินเนอร์ยามไพร์มไทม์เป็นบะหมี่ปู ได้เกี๊ยวชิ้นเดียวและกระเทียมเจียวนิดหน่อย ผมก็เก็บความสงสัยเอาไว้เต็มอก วันต่อมาเลยต้องรีบถลามาหาเพื่อนแมคสุดเลิฟเพื่อให้มันอธิบายปรากฏการณ์ประหลาดนี่ที…
“ก็…” ผมงุบงิบไม่บอกมันเรื่องที่ไอ้ภพใจดียกเกี๊ยวให้ผมหนึ่งชิ้น เพราะคิดว่าถ้าหน้าอย่างไอ้แมคมันมีเส้นสายคนวงในจริง มันก็น่าจะรู้เรื่องนี้…โดยที่ผมไม่ต้องบอกอะไรเลยสิ
“มันก็…อาจจะอยาก…อยากพิสูจน์คุณค่าในตัวมึงไง…มึงคิดดูนะ บ้านไอ้ภพก็รวยใช่มั้ย เพราะงั้นคนที่จะมาเป็นคู่รักชู้ชื้นของมัน ก็ต้องคัดกรองกันเป็นพิเศษ จะเอาพวกไม่ติดดินก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวเข้ามาผลาญเงินบ้านมันหมดถังทำไง หรือจะเอาพวกติดดินไปเลย ก็เข้ากับสังคมไฮโซไม่ได้อีก…” อืม…ก็ถูกของมัน…
“เพราะงั้น มันก้ต้องพามึงไปกินข้างถนนบ้าง กินในร้านหรูๆบ้าง…เป็นเรื่องปกติ” ไอ้แมคพูดแล้วยักไหล่ ไอ้ตุลเลยถามต่อ
“แล้วสรุปตอนนี้หนี้ของมึงเหลือเท่าไหร่แล้ว…”…หายหน้าไปงานวันเกิดแม่ไอ้ภพคืนเดียว หนี้จะเหลือเท่าไหร่วะ ถ้าไม่ใช่เหลือเท่าเดิม แสนเก้าหมื่นเก้าพันห้าร้อย ไม่มีปัดเศษทิ้ง!!!
“เหลือเท่าเดิมแหละ ช่างหัวแม่งแล้ว กูเริ่มเหนื่อย ไม่อยากดิ้นรนขอประนอมหนี้อะไรแล้วว่ะ แล้วแต่ไอ้ภพแล้วกันว่าจะเอายังไงกับหนี้กู กูมีจ่ายเท่าไหร่กูก็จ่ายอ่ะ…”
“เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งถอดใจดิ ไอ้ภพมันชอบมึงอยู่นะเว้ย…”
“นี่ เพื่อนแมค…เอาจริงๆนะ ตอนนี้กูคล้อยตามคำพูดมึงแค่ 40 % เท่านั้น…เพราะไอ้ภพแสนจะไม่สวีทกูเลย ด่ากูงี้ บังคับกูงี้ ไหนจะพากูไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์แต่เคล้าควันเขม่าข้างถนนอีก…”
“ถ้าจะให้มึงคล้อยตามกู 100% นี่คือต้องเอาไอ้ภพมาบอกรักมึงต่อหน้าอย่างเดียวเลยเท่านั้นใช่มั้ย” ไอ้แมคถาม แล้วขยี้หัวตัวเองเหมือนหงุดหงิดเสียเต็มประดา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันจะหงุดหงิดอะไร ถ้าหากผมกับไอ้ภพจะไม่ได้รักกันยาวนานแบบตำนานเจ้าหญิงเจ้าชายแห่งวอลท์ดิสนีย์
“ขอแต่งงานด้วยเลยยิ่งดี!” ผมประชดใส่หน้ามัน เพราะรู้อยู่แล้วว่ามนุษย์เพศผู้แบบไอ้ภพไม่มีทางมาขอผมแต่งงานแน่ ตอนนี้มันรักผมจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่ไอ้แมคอวยซะเว่อร์จนผมหลงตัวเองไปแล้วเหรอเนี่ย
“ถ้ามันมาขอมึงแต่งงานจริง มึงอย่าปฏิเสธก็แล้วกัน!” ไอ้แมคตอกใส่หน้าผมอย่างจริงจัง จนแอบคิดไปว่า…เอ๊ะ! หรือมันจะพูดจริงน้า…
“เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันอย่าทะเลาะกัน สองเพื่อน…” ไอ้ตุลเอามือแยกหัวผมกับไอ้แมคออกจากกัน
“กูคิดว่าตอนนี้นอกจากจะคิดเรื่องประนอมหนี้แล้ว มึงควรจะหาวิธีอาเงินมาใช้คืนไอ้ภพด้วยนะ น้องติ๋ม…ถ้ารอให้ไอ้ภพหักหนี้ทีละห้าร้อยแบบนี้ กูว่าชาติหน้าหนี้ก็ไม่หมดหรอก…”
“แล้วหน้าอย่างกูจะไปหาเงินที่ไหนได้วะ?” ผมถามอย่างหมดหวัง…จะไปทำงานพิเศษก็ไม่รู้จะทำอะไร ขายไก่ทอดแฮมเบอร์เกอร์เหรอ? หรือเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร? ถ้าไปทำแบบนั้นคุณนายนวลพรรณต้องสงสัยแน่เลยว่าทำไมลูกชายสุดที่รักของครอบครัวที่แสนจะมีกินมีใช้อย่างผมต้องดิ้นรนขนาดนั้นด้วย…
“กูคิดว่ากูมีวิธี…และแน่นอน…มึงได้อ่อยไอ้ภพไปในตัวด้วย…” ไอ้ตุลพูดแบบนั้นแล้วกระหยิ่มยิ้มย่อง
…………………………
“จะให้มันมาช่วยงานกูเป็นการลดหนี้?” ไอ้ภพทวน ก่อนจะเหลือบมองผมที่นั่งเจี๋ยมเจี๊ยมอยู่ข้างๆไอ้ตุล
“ใช่…มึงมีงานอะไรจะให้มันทำมั้ยล่ะ แล้วค่าแรงมัน มึงก็หักหนี้ไป…” ไอ้ภพเงียบไป ก่อนจะมองผมเหมือนตรวจสอบสินค้า
“…อืม…เลขาฯ…” เลขาฯ!! ว้าว…นี่มันตำแหน่งยอดนิยมครองใจพระเอกนางเอกและนางร้ายทั่วฟ้าเมืองไทยเลยนี่นา!
“แล้วมึงคิดค่าแรงมันยังไงอ่ะ” ตุลยังเดินหน้าช่วยเหลือผมอย่างเต็มที่ ตรงข้ามกับไอ้แมคที่เอาแต่นั่งเงียบ
“วันละ 200 ตามค่าแรงขั้นต่ำในกรุงเทพฯ”
“200!!!...กูว่าวันละ 2000 ดีกว่ามั้ง” ผมเริ่มรักษาสิทธิ์ตัวเอง
“200ขาดตัว ถ้าวันนั้นทำดี กูจะให้มากกว่านี้อีกนิดหน่อย ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องเอา”
“เอาๆ ไอ้ติ๋มมันเอาอยู่แล้วล่ะ ใช่มั้ยติ๋ม…” ตุลรีบกระแซะผมให้ยอมตกปากรับคำว่าจะไปเป็นเลขาฯให้ไอ้ภพด้วยค่าแรงวันละ 200 ขาดตัว…แค่คิดก็คำนวณไม่ไหวแล้วว่าวันละ 200 อีกกี่ร้อยปีถึงจะใช้หนี้ 200000 หมด
“อือ…” ผมได้แต่ตอบหน้าบูด ทางเลือกของคนเป็นลูกหนี้มันน้อยแบบนี้เอง ท่านๆรู้กันแล้วก็อย่าหาเรื่องเป็นหนี้แบบผมรู้มั้ยครับ
“ดี…งั้นพรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย เลิกเรียนเสร็จ มึงไปบ้านกู หมากูคอยอยู่แล้ว”
“หมาคอยอยู่? หมายความว่าไงวะ?” ผมถามอย่างสงสัย
“อ้าว…ก็กูอยากให้มึงไปเป็นเลขาฯส่วนตัวให้หมากู…”
“อะไรนะ?!! เลขาฯของหมา!!!” สามเสียงดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ไอ้ภพทำสีหน้าไม่เดือดน้อยหนวกหูแต่อย่างใด มันพยักหน้าเนิบๆ
“ใช่…เลขาฯของหมากู…”
ติดตามตอนต่อไป >> 2.2
อีกครึ่งนึงเดี๋ยวมาต่อให้กลางๆอาทิตย์หน้านะคะ บัวพิมพ์จนหมดไม่ทันอ่ะ ขออู้ลงครึ่งเดียวก่อนนะคะ แหะๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ^.^
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 356676 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก