หัวข้อ: [นิยายขนาดสั้น] ผู้ชายคนนี้ดีที่สุดในโลก : ตอน(สั้น)พิเศษ ๑๑ กรกฏาคม ๒๕๕๖

[jiki]

นกน่ารักจัง ถ้ามีเด็กแบบนี้อยู่ใกล้ๆ โลกคงสดใสนะ

[som]

โล่งเนาะที่แท้เป็นพี่ชายนี่เอง

[jannie]

พี่ชายนี่เอง... น้องนกน่ารักจริงๆ เลย

[ΩPRESTOΩ]

ที่แท้ลุงคนนั้นก็พี่ชายตระกูล "ชะ" นี่เอง
แต่ลุงตระกูล "ป" ยังไม่รู้ คงได้งอนอีกหลายหน


ข้อความจากกาฟิลด์คงทำใครบางคน นอนฝันหวาน อิอิ

[litlittledragon]

ดูสองคนพี่น้องจะอายุห่างกันเยอะ เพราะหนูชนกอาจจะไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ ไปๆ มาๆ อาจแค่
ม.ต้น แบบนี้ ลุงป๊อปก็พรากผู้เยาว์นะสิ

[dahlia]

ที่แท้ก็พี่ชายนี่เอง 

[winndy]

อ่านรวดเลยค่ะ น่ารักมากเลย
 

[LalaBam]

ตาลุงรักน้องนกแล้วนะ รู้ตัวรึเปล่าเนี่ย

[rellachulla]

แวะมาอ่านด้วยคนค่า
อิอิ น้องนกน่ารัก

[kun]

จะมายังน่าาาาา

[บุหรง]

บทที่ ๙

          “พี่บัว พี่บัว” สาวิตรีเรียกด้วยเสียงเบาราวกระซิบ แล้วรีบพูดต่อเมื่อคนถูกเรียกหันตัวมา “ลุงเค้าเป็นอะไรน่ะ หน้านิ่วคิ้วขมวดชียว”
          “ลุง?” บุณฑริกทำหน้าเหรอหรา หันมองไปทั่วร้าน ก็เห็นเพียงตัวเองกับสาวิตรีที่นั่งทานกาแฟกันอยู่ที่โต๊ะภายในร้าน และปรมินทร์ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หลังเคาเตอร์หน้าร้าน
          “แหม ... ก็พี่ป๊อบไงคะ” สาวิตรีขมวดคิ้วเหมือนถูกขัดใจ
          “อ๋อ ตกลงนี่เราจะเรียกนายป๊อบมันว่าลุงกันแบบตานกแล้วสินะ” บุณฑริกพูดกลั้วหัวเราะ
          “ก็ดูแล้วมันเหมาะดีออก ดูสิคะขมวดคิ้วอีกแล้ว มองนาฬิกาบ่อย ๆ ด้วย”
          “อ๋อ ...” บุณฑริกลากเสียงยาว แล้วแกล้งพูดเสียงดัง “น้องนกยังไม่มาเลยเป็นห่วงละสิ”
          ปรมินทร์ได้ยินก็หันขวับมาที่คนทั้งสองทันที แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีเสียงใส ๆ มาจากคนที่เข้ามาในร้านด้วยความรวดเร็ว
          “สวัสดียามสายใกล้เที่ยงคร้าบ ...” ชนกทักทายเสียงใสแล้วยืนยิ้มร่าอยู่หน้าเคาเตอร์
          “มาสายนะเรา” ปรมินทร์หันกลับมาพูดเสียงแข็งกับเด็กหนุ่ม
          “สายเหรอ” ชนกยืดคอมองไปที่นาฬิกาบนผนังด้านหลังเคาเตอร์ แล้วขมวดคิ้ว “ไม่สายนี่ อีกตั้ง ๕ นาทีถึงจะ ๑๑ โมง”
          “ป๊อบมันหมายความว่าสายกว่าปรติน่ะ” บุณฑริกส่งเสียงบอกเมื่อเห็นท่าทีอึกอักของปรมินทร์ “แล้วนั่นหอบอะไรมาด้วย” เขาหมายถึงถุงพลาสติกใบโตในมือของเด็กหนุ่ม
          “ม่ายบอก ไปแต่งตัวก่อนดีก่า เดี๋ยวไม่ทันแล้วจะมีคนอาละวาด” พูดแล้วก็วิ่งปร๋อไปด้านในของร้าน
          บุณฑริกลุกขึ้นถือแก้วกาแฟไว้ในมือ เดินมาตรงหน้าเคาเตอร์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ปรมินทร์แล้วพูดด้วยเสียงที่พอจะได้ยินกันเพียงสองคน
          “เป็นห่วงก็บอกเด็กมันไปตรง ๆ สิวะ ทำท่าแบบนี้เดี๋ยวเด็กมันก็งงพอดีว่าชอบหรือเกลียดกันแน่”
          “ไม่ได้เกลียดเว้ย” ปรมินทร์พูดแล้วใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
          “แต่เขินที่จะพูดดีด้วย ... ว่างั้นเหอะ ทำเป็นเด็กวัยรุ่นไปได้ ไอ้ลุงป๊อบเอ๊ย ฮ่าๆ” พูดแล้วก็เดินเข้าด้านในของร้านไปอีกคนหนึ่ง

          “บ่ายนี้ทำไรกินวะ” ปรมินทร์ถามพลางนั่งลงบนโต๊ะ เมื่อถึงเวลาอาหารว่างช่วงเวลาประมาณบ่ายสองเหมือนทุกวัน
          “ไม่ได้ทำ” บุณฑริกยักไหล่ พร้อมกับแบมือทั้งสองออกข้างลำตัว
          ปรมินทร์นิ่งไปพักหนึ่ง กำลังจะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย แต่ก็ถูกขัดด้วยสาวิตรีที่ถือถาดเครื่องดื่มเดินออกมาจากครัว ตรงมายังโต๊ะที่คนทั้งสองนั่งอยู่
          “มาแล้วค่ะ กาแฟร้อนของพี่ป๊อบ พี่บัว ของหนู แล้วก็โกโก้ร้อนของน้องนก” พูดพลางยกแก้วเครื่องดื่มพร้อมจากรองจากถาดวางลงบนโต๊ะทีละชุด แล้ววางจากเล็กกับช้อนส้อมลงข้างแก้วเครื่องดื่มทุกใบ
          “จานอะไร ไหนบัวบอกว่าไม่ได้ทำอะไรกิน” ปรมินทร์ถามด้วยความงุนงง
          “มาแล้ว มาแล้ว ... บลูเบอรี่พายสุดหย่อย” เสียงใส ๆ ของชนกดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัววางจานที่มีบลูเบอรี่พายชิ้นโตลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงพร้อมกับยิ้มกว้าง
          “อะไรเนี่ย” ปรมินทร์ทำหน้าเหวอ ๆ
          “บลูเบอรี่พายไง เพิ่งบอกไปหยก ๆ ลุงนี่ ... ความจำสั้น” ชนกพูดแล้วก็หัวเราะ
          บุณฑริกมองดูชนก หันไปมองปรมินทร์ แล้วก็ต้องส่ายหน้า หยิบพายพลาสติกในจานขึ้นมาตัดพายบลูเบอรี่ออกเป็นชิ้นขนาดพอเหมาะ แล้วตักใส่จานให้ทุกคน ระหว่างทำก็เอ่ยปากถามไปด้วย
          “นายนกเอามาน่ะ ว่าแต่พี่ถามตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วว่าวันพิเศษอะไรหรือเปล่า นกยังไม่ตอบพี่เลย”
          “วันเกิดอะพี่” ชนกตอบพลางมองดูบุณฑริกตัดพายด้วยดวงตาแวววาว
          “วันเกิดใครคะ หรือวันเกิดน้องนก” สาวิตรีส่งเสียงตื่นเต้น
          “ป่าววววว ...” ชนกลากเสียงยาว
          “อ้าว ... แล้ววันเกิดใคร” ปรมินทร์ถามเสียงเข้ม เมื่อมองเห็นแววขึ้เล่นในดวงตาของเด็กหนุ่ม
          “วันเกิดอยากกินคร้าบ ฮ่า ๆๆ” ชนกตอบแล้วหัวเราะจนตัวงอ แต่ก็ต้องรีบหยุดเพราะทุกคนกลับมองเขานิ่ง
          “แป๊ก”  บุณฑริกพูดแล้วยักคิ้ว
          “ช่าย ... แป๊กค่ะ” สาวิตรีพยักหน้าสนับสนุน
          “น่าจับหักคอ ... เด็กบ้า” ปรมินทร์พูดเสียงแข็ง แต่ใบหน้าแดงกล่ำ
          “แกนั่นแหละน่าจับหักคอ กลั้นหัวเราะจนหน้าแดงเชียว” บุณฑริกแหย่
          “อะแน่ ที่แท้ไม่แป๊กอะ” ชนกยิ้มร่า “งั้นกินเลยดีก่า เกิดอยากกินมาหลายวันและ” พูดจบก็ใช้ส้อมตัดพายออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วจิ้มเข้าปาก
          “อื้อหือ อร่อยมากค่ะ” สาวิตรีหลับตาพริ้ม แล้วตักพายเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
          “นั่นสิ ยังกับเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ” บุณฑริกสนับสนุนแล้วหันไปทางปรมินทร์ “แกว่าไง”
          “ก็อร่อยดี” ปรมินทร์ตอบเสียงเรียบ
          “ทำอะไรกันอยู่ครับ” เสียงดังมาจากทางเคาเตอร์ ทำให้ทุกคนหันไปมอง
          “ตาลุง มาทำราย” ชนกเรียกเสียงดัง ลุกจากเก้าอี้วิ่งเข้าไปกอดเอวชนินทร์อย่างสนิทสนม
          “ผ่านมา เลยแวะมา” ชนินทร์ยกมือขยี้ผมชนกด้วยความเอ็นดู
          “หิวป่ะ มากินพายกัน”
          ชนกจูงมือชายหนุ่มมายังโต๊ะที่ทุกคนนั่งอยู่ ชนินทร์ย้ายเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ มานั่งคู่กับชนกอย่างถือวิสาสะ
          “อ้อ ไอ้นี่ละสิที่ง่วนอยู่ในครัวเมื่อเช้า” ชนินทร์เอ่ยปากถามเมื่อมองเห็นบลูเบอรี่พายบนโต๊ะ
          “ชิม ชิม” ชนกพูดพลางตักพายชิ้นเล็กยื่นไปที่ปากของชนินทร์ “อ้าม”
          “อ้าม” ชนินทร์ส่งเสียงก่อนจะอ้าปากให้ชนกป้อนพายเข้าปาก
          “พอสู้ไหวมะ” ชนกถามแล้วก็เบิกตาโต ตั้งใจฟังคำตอบ
          “ยังต้องฝึกอีกถึงจะตามทัน แต่ได้ขนาดนี้นี่ไม่เลวแล้ว” ชนินทร์พูดพลางหยิบส้อมตัดชิ้นพายยื่นไปที่ปากชนก “อ้าม”
          “อ้าม” ชนกพูดแล้วก็งับชิ้นพายเข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆ
          “นี่น้องนกทำเองเหรอคะ” สาวิตรีที่ฟังอยู่อุทานด้วยความตื่นเต้น
          “อื้อ” ชนกพยักหน้ารับ แล้วอ้าปากรับพายที่ชนินทร์ป้อนให้อีกคำ
          “วาฟเฟิลคราวก่อนก็เซอร์ไพรส์แล้วนะคะ คราวนี้บลูเบอรี่พายทำพี่ชอคเลยค่ะ” สาวิตรีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
          “คนชอคน่ะ มันต้องกินไม่ลงสิ นี่อะไร ... ตักเอา ตักเอา” บุณฑริกแซว
          “ก็แหม ... มั่นอร่อยจนหยุดไม่ได้นี่คะ หรือพี่บัวว่ายังไง” สาวิตรีหน้างอ
          “นั่นสิ น้องนกนี่มีฝีมือทางนี้นะ” บุณฑริกสนับสนุน “ว่าแต่คุณ เอ้อ ...”
          “ชนินทร์ครับ” ชายหนุ่มบอกชื่อ แล้วก็ต้องอ้าปากรับพายที่ชนกป้อนให้
          “แหมคุณลุงกับคุณหลานชื่อคล้องจองกันเลยนะคะ ว่าแต่คุณลุงนี่ดูหนุ่มน่าดู ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะมีหลานอายุขนาดนี้ แต่ถ้าบอกว่าพ่อลูกละก็ พอจะมีแวว” สาวิตรีพูดแล้วอมยิ้ม มองดูคนทั้งสองด้วยแววตาชื่นชม
          “ทำไมล่ะครับ” ชนินทร์ย้อนถาม ปรมินทร์มองเห็นในแววตาชายหนุ่มมีแววขี้เล่นไม่ต่างจากชนก
          “ก็ดูสิคะ ป้อนกันไปป้อนกันมา น่าเอ็นดู นะคะลุงป๊อบ เอ๊ย ... พี่ป๊อบ” สาวิตรีหันไปถามปรมินทร์
          “อื้อ”
          ปรมินทร์ตอบสั้น ๆ ก้มหน้าก้มตากินพายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนบุณฑริกต้องถอนหายใจอย่างเอือมระอากับท่าทางของเพื่อน

[roseen]

  :กอด1:น้องนก


ลุงอ่ะหึงเด็ก

[jannie]

วันนี้มาให้เห็นแบบระยะประชิดเลย ลุงหึงน่าดูแล้วใช่มั้ย ^^

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักดีครับ อิอิ

[som]

มาส่งความน่ารักของนกแบบน่ารักมากๆจริงๆครับ  คิดถึงชนกครับ

[love2y]

กรี๊ดๆๆๆๆๆ กอดๆๆๆๆ ด้วยความคิดถึง 
แต่สั้นอ่ะ เค้าอยากได้ยาวววววววว 

[rule]

รักใสๆคะ

[yayee2]

ไม่ได้แวะมาหลายวันน้องนกไปได้หลายตอนล่ะ
อ่านไปๆ ก็ทั้งขำทั้งหมั่นไส้นิดๆ ในความเก๊กของอีตาลุงป๊อป
ชอบน้องนก จนแอบหึงน้องเค้าแล้ว แต่ก็มิวายเก๊ก อิ อิ
อืม..บ้านพี่น้องสอง "ช" นี่เค้าน่ารักทั้งพี่ทั้งนองเลยเน้อ
แถมครอบครัวอบอุ่นรักใคร่กันดีอีกต่างหาก
เฉลยทีเทอะ ว่าเค้าสองคนเป็นพี่เป็นน้องกัน สงสารคนขี้เก๊ก ลมหึงตีขึ้นจะเป็นลมเป็นแล้งเอาน่ะ

[namngern]

ชอบบบบบบ คะ
เพิ่งเข้ามาอ่าน

แหมม น้องนกเนี่ยพะ ทำลุงป๊อปแกเข้าใจผิดซะยกใหญ่เลยนะ
หุหุ -.- เมื่อไหร่จะเฉลยน้อ
ว่าเขาสองคนนะพี่น้องกัน ฮ่าๆๆ

รออ่านอตอนต่อไปจ้า ^^

[samsoon@doll]

อ่าาาาาเป็นพี่ชายจริงๆหรอ แต่น่าร๊ากดีอ่าทำให้คนบางคนเก็กแตกได้ อิอิ

[kun]

แกล้งให้ลุงแกหึงต่อไปน่ะน้องนก

นุกดี ฮ่าาาาาา

[LalaBam]

น้องนกแกล้งลุงป๊อบหรือไม่รู้จริงๆเนี่ย

[DarknLight]

  น่ารักแบบใสๆ

  น้องนก จอมกวน ป่วนใจลุง จริงๆ เลยนะครับ

สงสารลุง(พี่)ป๊อบหน่อยก็ดีนะครับ เดี๋ยวหัวใจวายซะก่อน 

[เฉาก๊วย]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
น้องนกนิสัยและบุคลิกน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ ทีมลุงป๊อบ พี่บัว พี่สา ก็น่ารัก
พี่ป๊อบเองเริ่มถูกใจหลงรักน้องนกแล้วล่ะสิ น้องนกก็แปลกๆ นะ มีตื่นมาทำบลูเบอรี่พายซะด้วย กะเอามาให้ลุงกินหรือเปล่าเนี่ย

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ เรื่องนี้นะคะ      

[คนริมคลอง]

อ่ะ มาแล้ว ตาลุงป๊อบกินของหวานอยู่นะ ไม่ใช่บอระเพ็ด ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อย

[kun]

ตอนต่อไปจงมาาาา อิอิ

[love2y]

ใกล้จะครบ 1 เดือนแล้วววววว 

[Final_love]

เหมือนลุงป๊อปจะเข้าข่ายซึนฯนะเนี่ย

[dahlia]

เหอๆๆๆ ลุงหึงใช่ปะเนี่ย อาการมันฟ้องนะ 

[บุหรง]

บทที่ ๑๐

          ปรมินทร์ออกจากร้านมาเพราะหงุดหงิดกับภาพที่เห็น ชนกกับชนินทร์นั่งเล่มเกมส์ในโทรศัพท์มือถือด้วยกันโดยไม่สนใจใคร ชายหนุ่มเดินเรื่อยๆมาจนเข้าไปใกล้ร้านที่ชนกพามาดูของที่เด็กหนุ่มต้องการซื้อ
          เข็มติดเนคไทพร้อมกระดุม ๒ เม็ดภายในกล่องกำมะหยี่สวยหรู นับว่าเป็นงานที่ละเอียดมาก ลายเส้นบางๆที่อยู่บนหมวกพ่อครัวเกิดจากความโค้งนูนไล่ระดับกัน ทำให้ดูเหมือนหมวกผ้าอย่างเป็นธรรมชาติ ตัวเข็มกลัดสามารถนำไปติดกับส่วนที่เป็นตัวหนีบสำหรับเนคไทได้อีกด้วย กระดุมสองเม็ดที่เป็นลวดลายเดียวกันก็ดูแปลกตา ปรมินทร์คิดไม่ออกเลยว่าจะมีใครกล้านำไปใช้กับชุดสูทออกงาน นอกจากพวกวัยรุ่นหรือวัยหนุ่ม แล้วเขาก็คิดไปถึงชายหนุ่มอีกคน หรือว่าชนกจะซื้อของชิ้นนี้ให้ชายหนุ่มคนนั้น ... ชนินทร์ ... ชายหนุ่มที่ปรมิทร์คิดว่า เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของชนก
          ปรมินทร์เดินมาหยุดอยู่หน้าร้าน มองเข้าไปข้างในเห็นผู้หญิง ๒ คนกำลังคุยกับคนขายอยู่ ท่าทางที่เคร่งเครียดของทั้งสองฝ่ายทำให้เขาเปลี่ยนใจที่จะเดินเข้าไปในร้าน
          “พี่ชายครับ ... พี่” เสียงเรียกทำให้ปรมินทร์ชะงักฝีเท้า หันตัวไปมองเจ้าของเสียง เป็นคนขายของในร้านนั่นเอง “พี่ชายที่มาดูของกับน้องชายเมื่อวันก่อนใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าปรมินทร์
          “ของอะไร” ปรมินทร์ถามกลับพร้อมกับขมวดคิ้ว เมื่อมองเห็นสีหน้าไม่พอใจของผู้หญิง ๒ คน
          “เข็มกลัดติดเนคไทชุดหมวกพ่อครัวไงครับ ที่น้องเขาจะมาเอาของวันมะรืนนี้” ชายหนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว
          “แต่ชั้นจะซื้อวันนี้ จ่ายเงินวันนี้” หญิงสาวผมยาวเดินเข้ามาหาพร้อมกับหญิงสาวผมหยิกหยอง ซึ่งคงเป็นเพื่อนกัน
          “ก็ผมบอกแล้วไง ว่าของมีคนจองไว้แล้ว ถ้าคนจองมาเอาของแล้วผมไม่มีของให้เขา ผมก็เสียคำพูดกับลูกค้าสิครับ” ชายหนุ่มคนขายหันกลับไปพยายามอธิบาย ... อีกครั้ง
          “แต่พวกชั้นจะเอา” หญิงผมหยิกพูดย้ำ “ในเมื่อคนที่จองไว้ยังไม่จ่ายเงิน ทำไมพวกชั้นจะซื้อไม่ได้”
          “ผมบอกแล้วไงครับว่าขายให้ไม่ได้” ชายหนุ่มหันมาหาปรมินทร์ สีหน้าเหมือนจะขอความช่วยเหลือ
          ปรมินทร์หันไปมองดูหญิงสาวสองคนที่ทำสีหน้าปั้นปึ่ง แววตาที่เหมือนจะหาเรื่องทำให้เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
          “น้องเขาให้ผมมาเอาของ” ปรมินทร์หันกลับไปบอกกับชายหนุ่มคนขายของ
          “ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะห่อให้เดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มคนขายของพูดอย่างดีใจ รีบเดินเข้าไปในร้าน
          “ได้ยังไง ชั้นไม่ยอม ผู้ชายอะไรมาแย่งของกับผู้หญิง” หญิงสาวผมยาวพูดเสียงดัง ทำให้คนที่เดินไปมาหลายคนหยุดมองว่าเกิดอะไรขึ้น
          “พวกคุณน่ะเหละ ผู้ใหญ่ภาษาอะไร” ปรมินทร์พูดเสียงดังบ้าง “คนที่จะซื้อของเนี่ยเป็นเด็กมัธยมเอง ไม่อายเหรอไง ผู้ใหญ่สองคนรวมหัวกันแย่งของที่เด็กอุตส่าห์ทำงานพิเศษเก็บเงินจะมาซื้อ”
          คำพูดของปรมินทร์เหมือนจะมีผลมากกว่าคำพูดของหญิงสาว คนที่หยุดยืนมองดูเหตุการณ์เริ่มเปลี่ยนสายตามองที่หญิงสาวทั้งสอง กับท่าทางดุ ๆ ของปรมินทร์ ทำให้ทั้งคู่อึดอัดจนต้องพากันเดินจากไป ปรมินทร์ไม่สนใจคนทั้งสองที่เดินจากไป สาวเท้าก้าวเข้าไปในร้าน
          “ขอบคุณมากเลยพี่ ดีนะที่พี่เดินมาพอดี ไม่งั้นผมตะเพิดพวกนั้นไม่เลี้ยงแล้ว” ชายหนุ่มคนขายของโว ขณะที่มือหยิบกล่องในตู้กระจกออกมา
          “เท่าไหร่” ปรมินทร์ถามราคาพร้อมกับแค่นยิ้ม เพราะหมั่นไส้ในท่าทางของคนขาย
          แต่พอรู้ราคาของเข็มกลัดชุดนี้ ปรมินทร์ถึงกับต้องขมวดคิ้ว เพราะมันมีราคาถึงสามในสี่ของเงินค่าจ้างที่ชนกจะได้จากเขาทีเดียว
          “พี่นี่รักน้องจริง ๆ เนอะ ยอมด่าผู้หญิงเพื่อเอาของให้น้อง ... อ้าว ... เดี๋ยวดิพี่  ไม่เอาของแล้วเหรอ ผมล้อเล่นน่ะพี่ พูดแค่นี้เดินหนีเลยเหรอ ใจน้อยจริง” คนขายโวยวายเมื่อเห็นปรมินทร์หันหลังเดินออกจากร้านไป
          “เดี๋ยวมา ไปกดเงินก่อน” ปรมินทร์หันมาตอบด้วยใบหน้าดุ ๆ ก่อนจะก้าวเดินออกจากร้านไป

สองทุ่มสิบนาที ...
          “กลับนะลุง พรุ่งนี้เจอกัน” ชนกยกมือขึ้นระดับไหล่แล้วโบกมือเป็นเชิงอำลา พร้อมกับยิ้มกวน ๆ
          “เดี๋ยว อย่าเพิ่งกลับ ถามอะไรหน่อย” ปรมินทร์เรียก
          “ไรเหรอ” ชนกเดินเข้ามาชิดเคาเตอร์ ทำตาโตยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังเคาเตอร์
          ปรมิมนทร์เหม่อมองหน้าเนียนใส กับดวงตากลมโตที่จ้องมองเขาด้วยความสงสัย  จนลืมพูดในสิ่งที่คิด และรู้สึกว่าใบหน้านั้นเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าเขาทุกที ... ทุกที ... จนกระทั่ง ...
          ... โป๊ก ...
          “โอ้ย ... เล่นอะไรน่ะ” ปรมินทร์ร้องลั่นพร้อมกับยกมือกุมหน้าผาก เพราะชนกเอหน้าผากโขกเข้ากับหน้าผากชายหนุ่มอย่างแรง
          “ฮ่าๆๆ ... ก็ลุงอะเอาแต่จ้องหน้าอยู่ได้ โขกให้ได้สติไง จะได้คิดออกว่าเรียกผมทำไม” ชนกตอบพร้อมกับยิ้มยียวน
          “กวนประสาทจริง ๆ” ปรมินทร์พึมพำเบาๆ ก่อนจะทำเสียงเข้ม “นี่ ... เราน่ะ ... ไปดูของที่จะซื้อมั่งหรือเปล่าว่ามันมีใครมาซื้อตัดหน้าไปหรือเปล่า”
          “ของ ... ของอะไรอะ” ชนกขมวดคิ้ว
          “ก็ไอ้เข็มกลัดเนคไทรูปหมวกพ่อครัวไง ที่ว่าจะซื้อให้ใครน่ะ”
          “อ๋อออออ ......” ชนกลากเสียงยาว “บอกที่ร้านไว้แล้วอะ ว่าวันมะรืนจะไปเอา”
          “ทำไมต้องมะรืนด้วย” ปรมินทร์ทำเสียงดุ
          “โหลุง จะซื้อของต้องมีกะตังค์ช่ายป่ะ” ชนกทำเสียงเข้มบ้าง “แล้วกะตังค์ค่าจ้างผมลุงจะจ่ายวันมะรืนไง รับเงินแล้วก็ไปซื้อของ เข้าจ๋ายยยย”
          “แล้วถ้าใครมาซื้อตัดหน้าไปล่ะ”
          “โนเวย์ ... ม่ายมีทาง ที่ร้านเค้าบอกว่าจะเก็บไว้ให้อะ”
          “เหอะ” ปรมินทร์แค่นเสียง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชนก “รู้มั้ยว่าวันนี้มีคนมาแย่งกันซื้อเข็มกลัดนั่น”
          “ลุงรู้ได้ไง” ชนกขมวดคิ้ว
          “เมื่อตอนบ่ายเดินออกไปเห็นกำลังต่อรองราคากับคนขายอยู่พอดี ท่าทางจะอยากได้กันมาก” พูดแล้วปรมินทร์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
          แต่ปรมินทร์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของชนกซีดเผือดลง ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเหมือนจะสั่นน้อยๆ แล้วโดยไม่คาดคิด ชนกหันตัววิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
          “เฮ้ย ... นก ... เดี๋ยว ...นก” ปรมินทร์ตะโกนเสียงดัง ออกจากหลังเคาเตอร์วิ่งตามออกไปทันที