พิมพ์หน้านี้ - [นิยายขนาดสั้น] ผู้ชายคนนี้ดีที่สุดในโลก : ตอน(สั้น)พิเศษ ๑๑ กรกฏาคม ๒๕๕๖
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: บุหรง ที่ 13-04-2011 16:04:19
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคล ที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อ ความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
==============================
บทที่ ๑
ช่วงเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงเช้าของวันธรรมดา เป็นเวลาที่ผู้คนส่วนใหญ่อยู่ในที่ทำงาน หรือสถานศึกษา ร้านค้าในย่านชอปปิ้งกลางเมืองแห่งนี้ ก็เพิ่งจะเปิดร้านกันเป็นส่วนใหญ่ แน่นอนว่าแทบทุกร้านเหมือนจะยังไม่มีลูกค้าเลย หรือถ้ามีก็ยังน้อยอยู่ เช่นเดียวกับร้าน P&B ที่เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ ร้านหนึ่งในย่านนี้ ถ้ามองผ่านเข้าไปทางช่องประตู จะเห็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่ง นั่งก้มหน้าทำอะไรอยู่หลังเคาเตอร์เก็บเงินหน้าร้าน เมื่อมองลึกเข้าไปหลังเคาเตอร์ ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งกำลังขมักเขม้นทำงานอยู่ในห้องที่มีลักษณะเหมือนครัวแบบเปิด และหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่กำลังจัดของตามโต๊ะภายในร้าน
ติ๊ง ... ต่อง
เสียงที่ดังขึ้นแสดงให้รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาในร้าน แต่เสียงฝีเท้าที่ดังแผ่วๆจากประตูทางเข้า กลับมาหยุดหน้าเคาเตอร์ ห่างออกไปเล็กน้อย
“ลุง ... ป้ายเนี๊ยเห็นติดมาตั้งหลายสัปดาห์แล้ว ยังไม่มีคนมาสมัครอีกเหรอ” เสียงค่อนข้างดัง ทำให้คนที่นั่งอยู่หลังเคาเตอร์ เงยหน้าจากสิ่งที่ทำอยู่ขึ้นมาอง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองดูเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่ทางด้านหน้าของเคาเตอร์ ในมือถือแผ่นกระดาษที่เคยถูกแปะไว้บนแผ่นกระจกด้านหน้า ใกล้ประตูเข้าร้าน
“ผมว่าต้องยังไม่มีแน่ๆเลยใช่ป่ะลุง ก็ดูดิ” เด็กหนุ่มก้มลงอ่านข้อความบนแผ่นกระดาษที่อยู่ในมือ “รับสมัครพนักงานที่สามารถทำงานได้สองกะ กะแรกสิบเอ็มโมงเช้าถึงบ่ายสองโมง กะที่สองห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม” อ่านแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาส่ายหัวเบาๆสองสามที “เวลาแบบนี้ใครจะมาทำ”
“ทำไมไอ้หนูเปี๊ยก” ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง “ทำสามชั่วโมง พักสามชั่วโมง แล้วทำต่ออีกสามชั่วโมง ไม่ดีตรงไหน” พูดจบริมฝีปากบางก็เม้มแน่น ดวงตากลมโตใต้คิ้วดกหนาฉายแววไม่ค่อยพอใจนัก
“อ้าว ... ก็พักตั้งสามชั่วโมงจะให้เค้าไปทำอะไรล่ะลุง” เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปยืนชิดเคาเตอร์มากขึ้น “คนเค้าไปทำงานเป็นกะหกชั่วโมง เหนือยเที่ยวเดียว ดีกว่ามาเหนื่อยสองรอบแบบนี้” เด็กหนุ่มเบ้ปาก ทำให้ใบหน้าค่อนข้างกลมนั้น ดูยียวนกวนอารมณ์มากขึ้น ในความรู้สึกของชายหนุ่ม
“แล้วน้องชายไปดึงประกาศของร้านพี่ออกมาทำไมล่ะครับ” เสียงนุ่มๆดังขึ้น พร้อมกับชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสันทัด ที่เดินมาจากครัวด้านหลังเคาเตอร์ มายืนอยู่ข้างชายหนุ่มที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาเรียวบนใบหน้าค่อนข้างเหลื่ยมของเจ้าของเสียง ประดับด้วยรอยยิ้มที่ส่งให้เด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตร
“พี่ต้องเป็นเชฟของร้านนี้แน่เลย” เด็กหนุ่มยิ้มตอบ ดวงตาแฝงไว้ด้วยความซุกซน
“ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มผิวขาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “สมพรปากเหอะไอ้น้อง แต่ร้านเล็กๆแค่นี้ มีแค่กุ๊กก็พอแล้ว ว่าแต่น้องรู้ได้ไง”
“ก็ดูเอ็งแต่งตัวสิวะ” ชายหนุ่มผิวสองสีที่นั่งอยู่ หันมาใชมือข้างหนึ่งตบลงไปบนตะโพกของคนที่คาดผ้ากันเปื้อนไว้ พร้อมกับไล่สายตามองดูชุดเสื้อกางเกงสีขาวสะอาด ที่ทำให้ชายหนุ่มที่สวมชุดนั้นดูขาวสะอาดตามากขึ้นไปอีก
“พี่เป็นกุ๊กประจำร้าน ชื่อบัว” บุณฑริกแนะนำตัว บนใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้ม “ส่วนนี่เจ้าป๊อป เป็นผู้จัดการร้าน ควบตำแหน่งแคชเชียร์”
“งั้นพี่ก็เป็นเจ้าของร้านด้วยดิ ชื่อร้านมาจากชื่อพี่อะสิ” เด็กหนุ่มถาม
“พี่แค่หุ้นส่วน หุ้นใหญ่เจ้าของร้านน่ะนั่งอยู่นี่” บุณฑริกยกมือขึ้นตอบไหล่ปรมินทร์หรือป๊อปเบาๆ “ถ้าจะสมัครงานล่ะก็ ต้องกับคนนี้”
“แหะๆ ... เจ้าของเหรอครับ ผมนึกว่าลุงเป็นแค่แคชเชียร์” ถึงน้ำเสียงของเด็กหนุ่มจะดูมีความนอบน้อมขึ้น แต่ดวงตายังฉายแววซุกซนเหมือนเดิม “รับผมทำงานนะลุงนะ ผมทำได้สองกะตามทีลุงต้องการเลย”
“หึ” ปรมินทร์แค่นเสียง “จะดีเหรอ งานนี้น่ะทำแล้วพักแล้วมาทำอีก เหนื่อยสองรอบเชียวนะ แล้วไอ้เวลาพักน่ะ ตั้งสามชั่วโมง จะไปทำอะไรล่ะ” คำพูดด้วยเสียงที่ไม่เบานักของปรมินทร์ ทำให้หญิงสาวที่เดินเข้ามาใกล้อมยิ้ม
“โหย ... ได้ทีละย้อนเลยนะ” เด็กหนุ่มเบ้หน้า แล้วก็ต้องรีบพูดต่อเมื่อเห็นว่าปรมินทร์ชักสีหน้าขึ้นมาอีก “ไอ้งานหกชั่วโมงผมไม่มั่นใจอะ กลัวจะเหนือ่ยไป แต่ไอ้สามชั่วโมงเนี่ย ผมทำไหวแน่ๆ ส่วนเวลาพักผมก็อยู่ที่ร้านนี่แหละ มีอะไรทำเยอะไป”
“แล้วเราจะมาทำได้ไง หนังสือหนังหาไม่เรียนเหรอเรา” ปรมินทร์ซัก
“โหลุ๊งงงง ...” เด็กหนุ่มลากเสียง “ปิดเทอมอะ รู้จักเปล่า ปิดเทอม รับรองได้เลย ไม่ได้โดดเรียน หนีเรียนมาเด็ดขาด รับรอง”
“ปิดเทอมได้ไง นี่มันเดือนมิถุนายน เพิ่งเปิดเทอมมาได้เดือนกว่าๆ” ปรมินทร์แย้ง ไม่สนใจการสะกิดของบุณฑริก
“ลุงนี่น๊า ... ทำไมเข้าใจอะไรยากจริง” เด็กหนุ่มจุ๊ปาก พร้อมกับมีเสียงหัวเราะเบาๆของหญิงสาวที่มายืนอยู่ข้างเคาเตอร์ “โรงเรียนนานาชาติอะลุง โรงเรียนนานาชาติช่วงนี้เค้าปิดเทอมกัน โอเค๊” เด็กหนุ่มยกมือข้างหนึ่งขึ้น ทำมือเป็นสัญลักณ์ประกอบคำพูด
“แล้วเราชื่ออะไรล่ะ” บุณฑริกเอ่ยปากถามขึ้น พร้อมกับยกมือกดไหล่ปรมินทร์ไว้ เมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะอาละวาดของเพื่อน
“ชนกครับ เรียกผมนกก็ได้พี่” ชนกยิ้มกว้าง
“พี่ชื่อสาวิตรีนะ เรียกพี่สาก็ได้จ๊ะ” หญิงสาวแนะนำตัว พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน
“ครับพี่สา” ชนกหันไปยิ้มตอบอย่างถูกชะตา
“นี่เดี๋ยว ... จะแนะนำตัวกันไปทำไม ชั้นยังไม่ได้ตกลงรับไอ้เด็กนี่ทำงานเลย” ปรมินทร์ยกมือขึ้นโบกเหมือนจะห้ามเพื่อนและลูกน้อง ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้มือข้างหนึ่งท้าวสะเอวไว้ ส่วนมืออีกข้างชี้หน้าชนก “แล้วชั้นไม่เข้าใจอยู่อีกอย่าง”
ชนกเบิกตามองปรมินทร์อย่างตั้งใจ ว่าชายหนุ่มกำลังจะพูดอะไร
“ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเรียกสองคนนี้ ...” นิ้วที่ชี้ชนกเลื่อนไปชี้บุณฑริก แล้วเลื่อนไปที่สาวิตรี “ ... ว่าพี่ แต่แกเรียกชั้นว่าลุง”
“อ้าว ... ตกลงที่แกหน้าบูดเป็นตูดหมาอยู่เนี่ย เพราะคำว่าลุงแค่เนี๊ย” บุณฑริก มองเพื่อนแล้วอมยิ้ม
“กูเพิ่งยี่สิบแปดนะเว๊ย ... ยี่สิบแปด”ปรมินทร์ส่งเสียงรอดไรฟัน
“ยี่สิบแปดสำหรับพวกผมก็ลุงน่ะแหละถูกแล้ว” ชนกพูดพลางยักคิ้ว “ว่าแต่ลุงรับผมทำงานนะ”
พูดแล้วชนกก็โผตัวเข้าไปเกาะเคาเตอร์ เบิ่งตากลมโตมองปรมินทร์พร้อมกับรอยยิ้ม
“เอ้า ... ว่าไงไอ้ป๊อบ” บุณฑริกเอ่ยปากถาม เมื่อเป็นปรมินทร์มองดูชนกนิ่งไป
“ให้น้องเค้าลองทำดูก่อนสิคะพี่” สาวิตรีเสนอความเห็น “ถ้าทำได้พอใจแล้วค่อยรับ ดีมั๊ยคะ”
“เอางั้นก็ได้” ปรมินทร์คิดอยู่ชั่วครู่ก็ตอบเห็นด้วย “สาจัดการหยิบผ้ากันเปื้อนกับหมวกให้ไอ้เด็กนี่ด้วย แล้วให้คอยเก็บล้างจานชามอยู่ในครัวก่อน ยังไม่ต้องให้ออกมารับลูกค้า”
“ได้ค่ะ น้องนกมาทางนี้” สาวิตรีหันไปยิ้มหวานให้ชนก แล้วชวนเดินไปทางด้านในของร้าน ชนกยักคิ้วพร้อมกับยิ้มกว้างให้ปรมินทร์ ก่อนจะเดินตามสาวิตรีไป
“กวนจริงไอ้เด็กบ้า ท่าทางคุณหนูซะขนาดนั้น แค่ล้างจานจะรอดรึเปล่าไม่รู้” ปริมนทร์พึมพัม
“แต่ก็น่ารักดีนะ เดี๋ยวก็ดูไปก่อนแล้วกัน ถ้าได้ก็จ้างไว้ สามันทำคนเดียวทำซะเกือบทุกอย่าง เหนื่อยจะแย่ สงสารมัน” บุณฑริกพูดจบก็เดินกลับเข้าไปด้านหลังที่เป็นส่วนของครัวแบบเปิด
ปรมินทร์เองก็เห็นด้วยกับคำพูดของบุณฑริก ถึงแม้ชนกจะดูยียวนกวนใจไปบ้าง แต่รอยยิ้มบนใบหน้าใสๆ ตอนที่มาเกาะเคาเตอร์แล้วจ้องมองเขานั้น ดูน่ารักจนเขาพูดไม่ออกไปพักหนึ่งทีเดียว
-
แนวเรื่องน่าจะไสๆ วัยรุ่น ฉีกแนวป่าวคุณบุหรง ชอบแนวนี้นะ อิอิ รอตอนที่สองจ้า :impress2:
-
+1 รับเรื่องใหม่ค่ะ แอร๊ยยยยยย งานเขีบนคุณบุหรงแนวๆนี้ไม่เคยอ่านเลยค่ะ ปกติจะลึบลับๆเสียส่วนใหญ่ รอๆตอนต่อๆไปนะคะ
-
ฝันๆดีจังครับ น่ารักดี o13
+1
-
+1ค่ะ
รับเรื่องใหม่ :mc4:
-
มาแนวแปลกๆนะครับพี่ จะแปลกจะเรื่องเก่าๆทั้งหมดมั๊ยนะ ต้องติดตามอีกแล้ว
-
:mc4:มาแนวน่ารักบ้างก็ดี
อะไรจะได้ผ่อนคลาย สบายอารมณ์ :กอด1:
-
แนวแปลกไป
แต่น่าติดตามเช่นเคย o13
+1
-
เข้ามาเพราะชื่อคนแต่ง แต่กลัวตอนจบจะโศกจริง จริ๊งงง
-
ดูใสกิ๊ง น้องนกน่ารักน่าหยิก
-
มาต้อนรับจ้า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บทที่ ๒
“ใส่หมวกนี่อะนะ” ชนกทำหน้ายุ่ง มองดูหมวกสีตุ่น ๆ ในมือ
“ใส่ไปก่อน...” สาวิตรีบอกพลางนึกขำท่าทางของเด็กหนุ่ม “ถ้าไม่ชอบใบนี้ พรุ่งนี้ก็เอาของตัวเองมาใส่ก็ได้”
“เอามาเอง” ชนกทำตาโต หมุนหมวกในมือ สำรวจหมวกทั่วทั้งใบ ก็มองเห็นรอยดำเป็นปื้นอยู่ด้านใน “นี่ตาลุงไม่คิดจะซื้อใหม่เหรอไง ดูดิ๊ เป็นคราบเชียว”
“อ๋อ คราบซอสมันหกใส่น่ะจ๊ะ ไม่ใช่คราบสกปรกอะไรหรอก พี่ซักกับมือ ไม่มีใครใช้ต่อเลย หลังจากที่คนเก่าลาออกไป”
“คนเก่าอยู่ถึงสัปดาห์มะพี่” ชนกสำรวจด้านในของหมวกอีกครั้งพร้อมกบับเบ้หน้า เมื่อเห็นคราบด่างดำเหมือนเชื้อราอยู่ด้านใน
“แหม ... เรานี่ก็พูดอะไรตลก” พูดแล้วสาวิตรีก็หัวเราะเบาๆ โบกมือไปมก “สองสัปดาห์จ๊ะ”
“ตั้งนานแล้วยังไม่ใส่หมวกให้เรียบร้อยอีกเหรอเรา” บุณฑริกเดินเข้ามา แล้วคว้าหมวกในมือชนกสวมลงบนศีรษะของชนก ขยับไปมาเล็กน้อยให้เข้าที่ พลางจ้องมองดวงตากลมโตที่เหมือนจะโตยิ่งขึ้น เมื่อผมรองทรงสั้นถูกปิดทับด้วยหมวก
“ก็ด๊ะ” ชนกยกมือขึ้นขยับหมวกให้ปีกหมวกไปอยู่ข้างหลัง แล้วยิ้มกว้าง “ผมใส่แบบนี้นะ”
“อื้อ ... ตามใจสิ อย่าถอดแล้วกัน” บุณฑริกพูดยิ้มๆ “สาออกไปเตรียมรับลูกค้าไป เดี๋ยวพี่สอนงานน้องนกเอง”
“ค่ะ” สาวิตรีรับคำ แล้วหันไปยิ้มให้ชนก ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป พอดีกับเสียงกริ่งที่ดังขึ่นจากหน้าร้าน แสดงว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้านแล้ว
บุณฑริกสอนงานให้ชนกได้ครู่เดียว ก็ต้องไปทำอาหารให้ลูกค้า ชนกจึงเดินดูของภายในครัวไปเรื่อยๆ ว่าอะไรจัดวางอยู่ตรงไหนบ้าง แล้วเมื่อลูกค้าเข้าร้านมากขึ้น ชนกก็กลายมาเป็นลูกมือของบุณฑริกไป ราวกับรู้งานภายในครับแบบนี้อยู่แล้ว ทั้งการหยิบของส่งให้ หรือการเก็บล้าง ชนกทำได้อย่างถูกต้อง โดยที่บุณฑริกแทบจะไม่ต้องบอกเลย
ปรมินทร์เองนอกจากจะนั่งประจำอยู่ที่เคาเตอร์แล้ว บางครั้งก็ต้องออกมารับออเดอร์จากลูกค้า หรือเสริฟอาหารด้วย ในช่วงที่มีลูกค้าเข้าร้านเยอะ เช่นในช่วงเที่ยงเหมือนตอนนี้ มันจึงเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างวุ่นวาย แต่วันนี้เมื่อมีชนกมาช่วยงานในร้านเพิ่มขึ้นอีกคน ทำให้สาวิตรีไม่จำเป็นต้องปลีกตัวเข้าไปช่วยงานบุณฑริกในครัว จึงสามารถต้อนรับลูกค้าได้อย่างเต็มที่ หรือแม้แต่บุณฑริกเองก็ทำอาหารออกมาเสริฟให้ลูกค้าได้เร็วกว่าที่ผ่านมา จนปรมินทร์เองสังเกตได้ ชายหนุ่มมองเข้าไปในครัวอยู่บ่อยครั้ง เพื่อดูการทำงานของชนก ก็มองเห็นความคล่องแคล่วจนรู้สึกแปลกใจ ดูเหมือนชนกจะคุ้นเคยกับงานแบบนี้ เพราะทำแม้กระทั่งรินน้ำจากกระติกใส่แก้วเรียงไว้ พร้อมที่จะให้สาวิตรีนำไปเสริฟลูกค้าได้ทันที รอยยิ้มน้อยๆจึงผุดขึ้นมาบนใบหน้าของชายหนุ่ม เพราะรู้สึกพอใจในการทำงานของเด็กหนุ่ม
“ไง หมดแรงเลยเหรอคุณหนู” ปรมินทร์ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเยาะเย้ย เมื่อเห็นชนกนั่งฟุบหน้า แขนทั้งสองวางพาดเหยียดยาวอยู่บนโต๊ะ
“ง่า ...” ชนกส่งเสียงเบาๆแล้วเงียบไป
“มานอนฟุบแบบนี้ ทำความสะอาดครัวเรียบร้อยแล้วเหรอไง” ปรมินทร์ถามพร้อมกับเดินออกมาจากหลังเคาเตอร์ มายืนอยู่ข้างๆขนกที่นั่งฟุบโต๊ะอยู่
“เสร็จแย้ว” เสียงตอบดูอ่อนแรงจนปรมินทร์นึกขำ
“ทำได้เรียบร้อยดีซะด้วย” เสียงของบุณฑริกดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างชนกอีกด้านหนึ่ง บุณฑริกเอื้อมมือไปขยี้ผมของชนกเบาๆ “ถึงกับสลบเลยเหรอ ฮ่าๆๆ” แล้วชายหนุ่มก็เลื่อนเก้าอี้ออกมานั่ง
“กาแฟร้อน ๆ ยามบ่ายพร้อมขนมมาแล้วค่ะ” สาวิตรีเดินมาพร้อมกับถาดในมือ พอมาถึงโต๊ะก็ยกแก้วกาแฟวางลงบนโต๊ะพร้อมกับจานคุกกี้ “น้องนกตื่นมาทานกาแฟก่อน จะได้สดชื่น” พูดพลางขยับเก้าอี้ด้านตรงข้ามชนกออกมานั่ง
“มิ ... อาว ...” ชนกพูดเสียงอู้อี้ ขยับตัวจากการฟุบนอนเป็นนั่งยืดแขนขึ้น บิดขี้เกียจไปมา ท่าทางและใบหน้าของเด็กหนุ่ม ทำให้บุณฑริกหัวเราะเบาๆ พลางมองดูปรมินทร์ที่นั่งลงบนเก้าอี้ด้านตรงข้าม ซึ่งส่ายหัวพร้อมกับทำหน้าเหมือนเอือมระอา
“ร้องเป็นแมวไปได้ ยังกับเด็ก ๓ ขวบ” ปรมินทร์พูดไม่เบานัก
“หือ ... แมว?” ชนกหรี่ตามองปรมินทร์ “แก่แล้วก็เงี๊ยะ บอกว่ามิเอา...มิเอา ดันฟังเป็นเสียงแมวร้องไปได้ ลุงนะลุง” แล้วชนกก็ส่ายหัวเบาๆ ทำหน้าเอือมระอาแบบที่ปรมินร์ทำเมื่อสักครู่
“น้องนกทานกาแฟกับคุกกี้สิ เมื่อกี้เห็นบอกว่าหิว” บุณฑริกรีบพูดขึ้น เมื่อเห็นปรมินทร์ขยับปาก
“อ๊ะ ... จริงด้วย หิวอะ” ชนกยกมือลูบท้อง “พี่ ๆ ไม่หิวกันเหรอ”
“พวกพี่ทานข้าวกันไปตอนเกือบสิบเอ็ดโมงน่ะจ๊ะ ก็เลยไม่หิว” สาวิตรีพูดพลางหยิบคุกกี้ในจานขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย “แล้วเดี๋ยวมื้อเย็นก็ทานกันตอนสี่โมงครึ่ง จะได้ไม่หิวตอนทำงานอีก”
“อื้อ ๆ แต่ตอนนี้ผมไปหาอะไรกินก่อนนะ”
พูดแล้วชนกก็หมุนตัวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในครัว โดยไม่รอคำตอบจากใคร ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าสะพาย ทำท่าจะเดินออกจากร้านไป
“แล้วกลับมาก่อนสี่โมงครึ่งล่ะ”
ปรมินทร์ตะโกนไล่หลังไป ก่อนที่ชนกที่เดินออกจากร้านไป เด็กหนุ่มได้ยินก็หันตัวกลับแล้วตะโกนถาม
“เวลางานมันห้าโมงไม่ใช่เหรอลุง”
“ก็เมื่อกี้บอกว่าข้าวเย็นสี่โมงครึ่ง ... หรือจะไม่กิน” ปรมินทร์ตะโกนตอบ
“ฟรีเหรอ” ชนกถามพร้อมกับเบิกตาโต
“เออ ... สวัสดิการสำหรับพนักงาน อาหาร๒มื้อ หรือจะไม่เอา”
“เอาดิ๊ ... งั้นผมจะมาก่อนสี่โมงครึ่ง” ชนกตอบแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากร้าน
“ตกลงรับน้องเค้าทำงานเหรอคะพี่” สาวิตรีถามอย่างกระตือรือร้น
“นายว่าไง” ปรมินทร์ถามบุณฑริก
“แล้วแต่นาย” บุณฑริกตอบยิ้มๆ
ปรมินทร์มองรอยยิ้มกวนๆของบุณฑริก ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหวังของสาวิตรี แล้วกลับมามองบุณฑริกอีกครั้ง
“เหมือนพวกนายอยากให้รับไว้ ... งั้นรับก็ได้วะ” พูดแล้วปรมินทร์ก็ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
“เฮอะ ... ไม่ต้องโยนเลย ถ้าเอ็งอยากรับก็รับ ไม่อยากรับก็ไม่ว่าอะไร” บุณฑริกยกแก้วกาแฟขึ้นจิบบ้าง
“แต่ถ้าไม่รับ ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะมีใครมาสมัครอีก แล้วหนูว่าน้องเค้าทำงานดีนะคะ รู้งานแทบจะไม่ต้องสอนเลย” สาวิตรีออกความเห็น
ปรมินทร์ไม่พูดอะไร หยิบคุกกี้ขึ้นมากินกับกาแฟไปเงียบๆ ทำให้สาวิตรีกับบุณฑริกหันไปยิ้มให้แก่กัน
-
ว้าว น้องนกได้งานแล้ว รอลุ้นต่อไป :impress2:
-
ท่าทางจะสนุก มาขอตามอ่านด้วยคนค่า ^^
-
ได้งานแล้ว อีกหน่อยก็ได้ สามี เริ่ดๆ
-
มีเด็กน่ารักๆ กับรอยยิ้มใสๆ ให้เห็นทุกวัน มันก็สดชื่นดีนะ :-[
-
ได้งานจริงๆแล้วด้วย
-
ตามให้กำลังใจต่อ
+1
-
ความน่ารักและกวนของน้องนกคงจะทำให้เกิดเรื่องราวดี ๆ
ขึ้นในร้านอาหารของลุงป๊อปนะ +1 เป็นกำลังใจคุณบุหรงค่ะ
:pig4:
-
บทที่ ๓
ปรมินทร์มาเปิดร้านตั้งแต่ ๙ โมงเช้า เพื่อรอรับของสดและเครื่องปรุงต่างๆ จากร้านเจ้าประจำที่มาส่งตามปรกติ รวมทั้งไอศครีมที่มาส่งในช่วงเช้าอีกด้วย พอเวลา ๙ โมงครึ่ง บุณฑริกก็มาถึงร้านเป็นคนที่สอง เพื่อจัดเตรีมอาหารบางอย่างให้พร้อม บางครั้งก็สลับกับปรมินทร์ทำความสะอาดร้านในช่วงเช้า จากนั้นก็จะเตรียมอาหารเพื่อรับประทานก่อนร้านจะเปิดในเวลา ๑๑ โมง เพื่อท้องจะได้ไม่หิวในเวลาเที่ยง ช่วงเวลาที่มีลูกค้าเข้าร้านมากที่สุดช่วงหนึ่งของวัน
สาวิตรีเปิดประตูร้านเข้ามา เมื่อนาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลา ๑๐ โมง เธอมักจะมาถึงร้านในช่วงเวลานี้เกือบทุกวัน พร้อมกับชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ วันนี้ผมยาวสลวยของเธอถูกมันเป็นเปียใหญ่ ทำให้วงหน้ารูปไข่ดูสดใส สาวิตรีเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าไว้ในตู้ลอคเกอร์ หยิบผ้ากันเปื้อนออกมาผูกกับตัว แล้วเดินออกมาหยิบถาดเครื่องปรุงที่วางเรียงรายอยู่บนเคาเตอร์ไปวางไว้ตามโต๊ะ เช็คดูความสะอาดของร้านให้พร้อมที่จะรับลูกค้า ก่อนจะเดินไปรับประทานอาหารร่วมกับปรมินทร์และบุณฑริกเหมือนเช่นทุกวัน
๑๐ โมง ๔๕ นาที ... ชนกเปิดประตูร้านเข้ามา ก็พบกับสายตาดุ ๆ ของปรมินทร์ ที่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ตรงหน้าขึ้นมามองเขา
“ผมไม่สายนะลุง” ชนกออกตัว
“เออ” ปรมินทร์ตอบเสียงห้วน “มาเอาจวนเวลาแบบนี้ กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวก็ได้หิวซ่กแบบเมื่อวานหรอก”
“วันนี้เรียบร้อย ผมกินมาตอนก่อนจากบ้านตอน ๑๐ โมงกว่า ๆ” ชนกตอบก่อนจะเอนตัวไปเกาะเคาเตอร์ แล้วยิ้มกว้าง “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะลุง”
“ใครห่วงแกวะไอ้เด็กบ้า ฉันห่วงว่าจะไม่มีคนทำงานต่างหากเว๊ย” ปรมินทร์ตะโกนไล่หลังชนกที่เดินกึ่งวิ่ง พลางหัวเราะร่วนตรงไปยังประตูเข้าครัวทางด้านในของร้าน ชายหนุ่มฮึดฮัดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
ชนกเก็บกระเป๋าสะพายไว้ในลอคเกอร์ หยิบผ้ากันเปื้อนคาดทับชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ แล้วหยิบหมวกของตัวเองออกมาจากกระเป๋า สวมลงบนศีรษะ พอหมุนตัวหันตัวกลับ ก็มองเห็นบุณฑริกยืนเอามือปิดปากไว้ เหมือนจะกลั้นหัวเราะ เด็กหนุ่มยักคิ้วให้ก่อนจะเดินออกจากบริเวณครัว
“ต๊าย ... น้องนก” สาวิตรีอุทาน เมื่อเห็นหมวกบนศีรษะชนก “นี่นกจะใส่หมวกใบนี้ทำงานเหรอ”
“อื้อ มันเด่นดีอะพี่ ลูกค้าจะได้มองเห็นเราชัด ๆ ไง” ชนกตอบพลางยกมือขึ้นขยับหมวกให้เข้าที่ “มีอะไรให้ผมทำมั้ยอะพี่”
“ไม่มีจ๊ะ พวกพี่ทำกันเรียบร้อยหมดแล้ว ตอนนี้ก็เตรียมรับลูกค้า เมื่อกี้พี่ป๊อบเปลี่ยนป้ายเปิดร้านแล้ว” สาวิตรีหมายถึงป้ายที่แขวนไว้ตรงประตูทางเข้าร้าน ที่มีตัวอักษรว่า Close ตอนนี้ถูกพลิกเป็นด้านที่มีอักษร Open แทน เพื่อให้คนที่เดินผ่านไปมารู้ว่า ขณะนี้ร้านพร้อมให้บริการแล้ว
ติ้ง ... ต่อง
“แนะ ลูกค้าเข้าร้านแล้ว คนเดียวซะด้วย นกลองไปรับออเดอร์ดูนะ” สาวิตรีพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหน้าของร้าน
“ได้เลยพี่”
ชนกตอบแล้วรีบหยิบแก้วน้ำที่มีน้ำรินใส่ไว้เรียบร้อย วางลงบนถาดเล็กๆ พร้อมกับหยิบเมนูอาหารที่เป็นกระดาษแผ่นใหญ่เคลือบพลาสติกอย่างดี เดินตรงไปยังโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งจะนั่งลง
“สวัสดีครับ” ชนกทักทายเสียงใสพร้อมกับรอยยิ้ม ยื่นเมนูให้ลูกค้า หยิบแก้วน้ำวางลงบนโต๊ะ แล้วหยิบสมุดเล็กๆกับปากกาที่อยู่ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนออกมาเตรียมจดรายการอาหาร
“เอาข้าวผัดแฮมมาจานนึงนะ แล้วก็กาแฟเย็น” ลูกค้าหนุ่มใหญ่ส่งเมนูอาหารคืนให้เด็กหนุ่ม แล้วต้องอมยิ้มเมื่อมองเห็นหมวกบนศีรษะชนก
“ทวนรายการอาหารนะครับ มีข้าวผัดแฮมกับกาแฟเย็น รอสักครู่นะครับ”
ชนกฉีกกระดาษรายการอาหารแปะลงบนที่รับออเดอร์บนเคาเตอร์หน้าครัว แล้วเดินเอาสำเนาอีกแผ่นไปให้ปรมินทร์ที่เคาเตอร์ด้านหน้าของร้าน
“เฮ้ย ...นี่เอาหมวกอะไรมาใส่” ปรมินทร์อุทานเมื่อมองเห็นหมวกสีเหลืองสด มีลายสีน้ำตาลบนศีรษะของชนก ด้านหน้าของหมวกถูกตกแต่งเป็นใบหน้าของแมวตาโต มีหนังตาปิดอยู่เกือบครึ่ง จนดูเหมือนแมวที่กำลังง่วงนอน ยิ่งกว่านั้น ทางด้านหลังของหมวกยังมี่หางแมวประดับอยู่ด้วย
“หมวกกาฟิลด์ไง ลุงไม่รู้จักเหรอ ออกจะดัง คนรู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง” ชนกเบ้หน้า
“รู้จักเว๊ย” ปรมินทร์ยื่นหน้าไปพูดเบา ๆ เพราะเห็นว่ามีลูกค้าอยู่ในร้าน “หมวกธรรมดามี ทำไมไม่รู้จักใส่”
“ใครจะใส่ลงอะ” ชนกยื่นหน้าเข้าหา ส่งเสียงรอดไรฟันล้อเลียนชายหนุ่ม “เก่าก็เก่า แถมมีราขึ้นอีก ใส่มากี่คนแล้วก็ไม่รู้ เป็นเจ้าของร้านก็ห่วงสวัสดิภาพคนในร้านมั่งดิ เปลียบนคนทำงานแล้วก็ควรเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้เขาด้วย เอาของคนเก่ามาให้คนใหม่ใส่ แล้วไม่ถูกสุขลักษณะของการแต่งกายพนักงานในร้านอาหาร ระวังเหอะ สาธารณะสุขมาตรวจเจอจะหนาว” พูดแล้วก็แลบลิ้นใส่ชายหนุ่ม แล้วเดินออกไปจากเคาเตอร์อย่างรวดเร็ว
“ไอ้ ... ไอ้ ...” ปรมินทร์อ้าปากค้าง
แล้วชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปในครัว โดยใช้ทางเข้าออกหลังเคาเตอร์ ตรงไปยังลอคเกอร์ของชนก หยิบหมวกออกมาสำรวจดู แล้วก็ต้องเลิกคิ้ว เมื่อเห็นรอยกระดำกระด่างอยู่ทั่วหมวก บางส่วนยังมีเชื้อราตามที่ชนกบอกอีกด้วย
“มีอะไรเหรอไง” บุณฑริกตักข้าวผัดใส่จานแล้ววางลงบนเคาเตอร์ รอให้สาวิตรีนำไปเสริฟลูกค้า หันมาถาม
“เปล่า” ปรมินทร์ตอบเสียงขุ่น เดินเอาหมวกทิ้งลงถังขยะ “เห็นหมวกไอ้เด็กนั่นรึยัง”
“เห็นแล้ว” บุณฑริกตอบกลั้วหัวเราะ เดินไปตบบ่าเพื่อนเบา ๆ “ก็น่ารักดีนี่นา เหมาะกับนายนกออก ชั้นว่าปล่อยไปเหอะ ไม่ได้เสียหายอะไร เห็นมันคุยว่าลูกค้าจะได้เห็นมันชัดขึ้น แล้วชั้นว่าพวกลูกค้าวัยรุ่นน่าจะชอบด้วยซ้ำ”
ปรมินทร์ถอนหายใจไม่ตอบอะไร เดินออกจากครัวไปนั่งที่เคาเตอร์เหมือนเดิม
มันคงจะจริงอย่างที่เพื่อนเขาพูด เพราะวันนี้ลูกค้าหลายรายเรียกหาแต่การ์ฟิลด์ เจ้าเด็กจอมกวนของปรมินร์ก็ยิ้มรับแขกดีเสียด้วย เขารู้สึกว่าลูกค้าวันนี้มีสีหน้ายิ้มแย้มผิดปรกติ ... เขาคิดไปเองหรือเปล่าหนอ
“ลุง ผมเอามาฝาก”
วันรุ่งขึ้นชนกมาถึงร้านเวลาเดิม แล้วก็ส่งเสียงดังพร้อมกับวางถุงใบเล็กลงบนเคาเตอร์ ก่อนจะวิ่งไปทางหลังร้านด้วยความรวดเร็ว ปรมินทร์ค่อยๆเปิดถุงแล้วหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาดู มันเป็นหมวกที่ทำเป็นหน้าเสือทิกเกอร์ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวมองเข้าไปในครัวผ่านทางเข้าที่อยู่หลังเคาเตอร์ ภาพที่เห็นทำให้อดอมยิ้มไม่ได้
สาวิตรีใส่หมวกสีชมพูสด เป็นรูปเจ้าเสือพิงค์แพนเตอร์ บุณฑริกกำลังขยับหมวกรูปหมีพูห์ให้เข้าที่ โดยมีชนกส่งเสียงเจื้อยแจ้วชวนคุยไม่หยุดปากด้วยสีหน้าร่าเริง ชายหนุ่มจึงสวมหมวกสีเหลืองสดลงบนศีรษะแล้วกลับไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตามเดิม
-
ชอบค่า สนุกอ่ะ
-
น้องนกน่ารักจัง
-
เปิดตัวมาได้น่ารักจังเลยนะครับนายนก :man1:
-
น่ารักจัง น้องนก
เรื่องนี้ดูใสๆนะค่ะ ชอบๆๆ
-
ร้านอยู่แถวไหนนิจะได้ลองไปนั่งดู ขนมาทั้งดิสนี่ย์หรือป่าวเนี่ย :laugh: วันนี้เสียดายจิ้มคุณบุหรงไม่ทัน
-
ชนกน่ารักอ่ะ
รออ่านนะคะ
-
น้องนกใจดีเอาหมวกมาฝาก
แต่ละลายน่ารักทั้งนั้น :กอด1:
-
น้องนกน่ารักมาก......ลุงปากร้ายยังต้องใจอ่อน ^^
-
ตายแล้ว หมวกแบ๊วมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
น้องนกน่ารักซะไม่มี กำลังจินตนาการว่าน้องนกรูปร่างหน้าตาจะประมาณไหนน๊อ
ตอนนี้นึกได้แค่หน้าน้องแทม (แทมิน) อ่านไปก็นึกภาพน้องแทมไป เจิดขึ้นเยอะเลย
ว่าแต่ว่าลุง(พี่)ป๊อบเค้า 28 เอง ไปเรียกเค้าซะแก่เชียว :laugh:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
น่ารัก :-[
-
นกน่ารักอะ
อีกไม่นานๆ ลุงป๊อบหลงเเน่ๆๆ
ฮ่าๆๆๆ
-
5555555 น่ารักมาก ใสใส
-
น้องนกน่ารักอะ ตามติดตามดูต่อไปครับ
-
วอลดิสนี่ย์ส่งเงินค่าโฆษณาแถมเป็นพรีเซ็นเตอร์มาให้น้องนกด่วน ๆ
-
ลุง น่ารักอะ ยอมใส่หมวกด้วย ฮิๆๆๆ :m1:
-
อ่านเรื่องนี้ยิ้มจนแก้มจะปริ
น้องนกน่ารักมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วหลงน้องนกด้วยคน
:-[ ลุงก็น่ารัก รอติดตามค่ะ
-
บทที่ ๔
“น้องนกไม่ทานอีกเหรอคะ” สาวิตรีเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นชนกตักวาฟเฟิลเข้าปากเพียงคำเดียว แล้วไม่แตะต้องอีกเลย
ชนกสั่นหน้าน้อยๆแทนคำตอบ พร้อมกับยิ้มแหยๆ ขณะละเลียดโกโก้เย็นอย่างเอร็ดอร่อย
“ทำไม วาฟเฟิลร้านชั้นมันไม่อร่อยเหรอไงถึงกินไม่ได้ นั่นสินะ ... ขนาดเครื่องดื่มยังต้องเอาโกโก้จากบ้านมาชงเอง” ปรมินทร์บ่นเสียงไม่เบานัก
“ก็ที่ร้านไม่มีโกโก้นี่นา ขนาดไมโล โอวันติน ยังไม่มีเลย ผมก็ต้องเอามาเองสิ” ชนกเถียง
“พี่ก็สงสัยเหมือนกันนะ ว่าวาฟเฟิลที่พี่ทำมันไม่อร่อยเหรอ น้องนกถึงไม่ยอมกิน” บุณฑริกถามเสียงนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“ก็ดีอะพี่ แต่ผมไม่ชอบ เนื้อมันแน่นไปหน่อย แล้วพอราดไซรัปทิ้งไว้แล้วมันนิ่มๆพิกล” ชนกตอบเสียงเบา มองดูบุณฑริกด้วยความเกรงใจ
“แล้ววาฟเฟิลราดไซรัปที่ไหนมันจะกรอบวะ ไม่ถูกใจก็ไปทำกินเองแล้วกัน” ปรมินทร์ว่าเสียงแข็ง
แต่พอชนกได้ยินกลับยิ้มแก้มแทบปริ วางแก้วโกโก้ที่ถือไว้ลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นวิ่งเข้าครัวไปทันที
“ทำไม ... จะเก็บของกลับบ้านเหรอไง ลองสิ ค่าจ้างสี่วันนี้ไม่จ่ายนะเว๊ย” ปรมินทร์ตะโกนไล่หลังเด็กหนุ่ม
“พี่ป๊อปนี่ดุจัง” สาวิตรีขมวดคิ้ว
“ก็ดูมันทำสิ ว่านิดว่าหน่อย ทำวิ่งหนี” ปรมินทร์ฮึดฮัด
“นกมันไม่ได้วิ่งหนีหรอก มันไปทำวาฟเฟิลมากกว่ามั้ง” บุณฑริกพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
“ทำวาฟเฟิล” ปรมินทร์ขมวดคิ้ว “ใครบอกให้มันไปทำ”
“แกน่ะแหละบอก / พี่ป๊อบน่ะแหละบอก” บุณฑริกประสานเสียงกับสาวิตรี แล้วหันหน้ายิ้มให้กัน ก่อนจะหันกลับไปที่ปรมินทร์
“เมื่อกี้แกบอกน้องมันเองนะ ว่าถ้าอยากกินแบบไหน ให้ไปทำเอง น้องมันก็เข้าครัวไปทำ” บุณฑริกอธิบาย
“เฮอะ ... จะทำได้เหรอ” ปรมินทร์สบประมาท เหลือบสายตามองเข้าไปในครัว ก็เห็นเด็กหนุ่มหยิบโน่นหยิบนี่ผสมกันในอ่างอลูมิเนียมอย่างขมักเขม้น
หนุ่มสาวทั้งสามนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ โดยที่ปรินทร์ไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เหลืออีกสองคนลอบสังเกตอาการที่เหลือบสายตามองไปยังครัวอยู่บ่อยครั้ง แล้วแอบส่งสายตายิ้มให้กันอย่างมีเลศนัยบางอย่าง จนกระทั่ง ...
“มาแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบ” ชนกส่งเสียงนำมาก่อนตัว พอมาถึงโต๊ะก็ยกของในถาดวางลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงยิ้มกริ่ม “วาฟเฟิลสูตรบ้านผมเอง”
“โอ้โห นี่ฝีมือน้องนกเหรอ น่าทานจัง” สาวิตรีเบิกตาโต มองดูวาฟเฟิลรูปสามเหลี่ยมแผ่นบางกว่าที่บุณฑริกทำเล็กน้อย เหยือกใบเล็ก ๒ ใบที่ถูกวางไว้เคียงกัน ใบหนึ่งเป็นไซรัป อีกใบเป็นของเหลวสีน้ำตาลแก่
“โก้โก้น่ะครับพี่” ชนกรีบตอบเมื่อเห็นบุณฑริกทำท่าจะถาม พลางยกจานใบเล็กวางลงตรงหน้าทุกคน พร้อมส้อมและมีดชุดใหม่
“พี่สงสัยนะ” บุณฑริกเอียงคอแล้วหยีตามองวาฟเฟิลสีทองเหลืออร่ามในจาน “แบบนี้มันต้องมีวิธีกินที่ถูกต้องด้วยรึเปล่า”
“ก็มีนิดหน่อยอะพี่ ก่อนอื่นก็ตักวาฟเฟิลใส่จานของตัวเองก่อน ชอบไซรัปก็ราดไซรัป ชอบโกโก้ก็ราดโกโก้ แต่จะให้ดีนะ ต้องทาเนยสดก่อนแต่ในครัวมันไม่มีอะ ผมเลยไม่ได้ทา แว๊กกกกกกกกกกกกก ..... ลุงงงงงงง”
ชนกโวยวาย แล้วแย่งเหยือกไซรัปจากมือปรมินทร์ที่กำลังราดวาฟเฟิลที่ตักมาใส่จานเล็กตรงหน้า
“อะไรวะ ไหนบอกว่าชอบอะไรก็ให้ราดไอ้นั่น ฉันชอบไซรัปก็ราดไซรัป มันผิดตรงไหนวะ” ปรมินทร์โวยวายทำท่าจะแย่งเหยือกไซรัปคืนจากมือชนก
“คนแก่อะไรใจร้อนน่าดู” ชนกว่าพลางเอี้ยวตัวหลบ ไม่ยอมให้ปรมินทร์แย่งเหยือกไซรัปไปได้ “ฟังให้จบก่อนไม่ได้ไงอะ ... หรือว่า” แล้วจู่ ๆ ชนกก็อมยิ้ม กรอกตาไปมา
“หรือว่าอะไร” ปรมินทร์หยุดแย่งเหยือกไซรัป จ้องหน้าชนกเขม็ง
“วาฟเฟิลที่ผมทำมันน่ากินจนทนไม่ไหว ช่ายป่ะ” พูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้าใกล้ชายหนุ่มแล้วทำตาโต จากนั้นก็วางเหยือกไซรัปลงบนโต๊ะ เปลี่ยนจานเล็กของตัวเองกับจากเล็กของปรมินทร์ที่มีวาฟเฟิลชุ่มไซรัปไปแล้วส่วนหนี่ง “อันนี้ไม่อร่อยและ เปลี่ยนอันใหม่แล้วฟังผมพูดให้จบก่อนนะ” พูดพลางตักวาฟเฟิลชิ้นใหม่วางลงบนจาน หยิงมีดกับส้อมบรรจงตัดวาฟเฟิลให้เป็นชิ้นพอดีคำ “ลุงต้องตัดแบบนี้ก่อนนะ”
... กร่อบ ...
เสียงวาฟเฟิลที่ถูกมีดตัดแสดงถึงความกรอบของผิวด้านนอก บุณฑริกลองตัดตามดูบ้างแล้วใช้ส้อมจิ้มขึ้นมาดู มองเห็นเนื้อด้านในที่ดูฟูนุ่ม ไม่แน่นเหมือนวาฟเฟิลที่ตัวเองทำ
“ที่นี้ราดไซรัปลงไปแล้วรีบกินก่อนที่มันจะหายกรอบ” พูดแล้วชนกก็ราดไซรัปลงไปเล็กน้อย ใล้ส้อมจิ้มยื่นไปที่ปากปรมินทร์ “อ้ามมมม”
“ฉันกินเองได้” ปรมินทร์แย่งส้อมจากมือของชนก แล้วส่งวาฟเฟิลเข้าปาก เคี้ยวเบา ๆ รู้สึกได้ถึงความกรอบของผิวนอก ความฟูนุ่มของเนื้อใน และความหวานของไซรัป ผสมผสานกันเป็นรสชาดที่แตกต่างจากวาฟเฟิลที่เคยกินเป็นประจำ ชายหนุ่มจึงตัดวาฟเฟิลอีกชิ้น ราดไซรัปแล้วส่งเข้าปากอีกครั้ง ... อีกครั้ง ... อีกครั้ง
“อร่อยมากกกกกกกกกกกก” สาวิตรีหลับตาพริ้ม
“อร่อยมากจริงๆ แต่ถ้าให้พี่ทำแบบนี้ขาย กลัวลูกค้าจะไม่สั่งน่ะสิ” บุณฑริกพูดพลางยิ้มอย่างพึงพอใจกับรสชาดของวาฟเฟิลในปาก
“ทำไมวะ มันอร่อยแบบนี้ กลัวจะขายดีกว่าฝีมือแกเหรอไง” ปรมินทร์ขมวดคิ้ว
“โธ่ลุงนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ” ชนกส่ายหน้าเบาๆ “ต้นทุนไงลุง ต้นทุน”
“เครื่องปรุงมันมากกว่าที่ข้าใช้น่ะ มันทำให้ต้นทุนสูงขึ้นไปด้วย” บุณฑริกรีบอธิบาย “ทำให้ราคาขายสูงขึ้นไปอีก”
“แปลว่าแกก็ทำวาฟเฟิลแบบนี้ได้เหมือนกัน” ปรมินทร์ถามอีก
“ก็ทำได้ ... แกจะเปลี่ยนให้มาทำวาฟเฟิลแบบนี้เหรอ” บุณฑริกพูดด้วยสีหน้าเป็นงานเป็นการ
“เท่าไหร่” ปรมินทร์ถามต่อ
“ประมาณ ๒๐ เปอร์เซนต์ของราคาเดิม” บุณฑริกคิดอย่างรวดเร็ว
“จะดีเหรอคะพี่ หนูว่าลูกค้าบางคนอาจจะชอบวาฟเฟิลแบบเก่าก็ได้นะคะ” สาวิตรีออกความเห็นบ้าง
“งั้นแทนที่จะเปลี่ยน เราก็เพิ่มเข้าไปในเมนูซะก็สิ้นเรื่อง” ชนกพูดแล้วก็ต้องทำหน้าเลิกลั่ก เพราะทุกคนหันมามองหน้าเขาเป็นจุดเดียวกัน
“แล้วยังไงต่อ ลูกค้าจะรู้ได้ยังไงว่าวาฟเฟิล ๒ แบบมันต่างกันตรงไหน” บุณฑริกยิ้มกริ่ม จ้องหน้าชนกนิ่ง เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กหนุ่มจะมีความคิดเหมือนเขาไหม
“ง่ายจะตาย” ชนกยิ้มกว้าง “ทำให้ชิมก่อนไงพี่ ผมเห็นพวกร้านขนม ร้านกาแฟ เวลามีเมนูใหม่ เขาจะทำแจกให้ลูกค้าลองชิมก่อนสักช่วงนึง ก่อนจะขายจริง ถ้าลูกค้าส่วนใหญ่ชอบ ถึงจะเพิ่มลงในเมนู”
“แล้วถ้าลูกค้าส่วนใหญ่ไม่ชอบล่ะ” ปรมินทร์ถามเสียงเข้ม
“ก้อ ม่าย ต้องทำขาย” ชนกยื่นหน้าไปใกล้ปรมินทร์ ตอบด้วยเสียงกวนๆ แล้วยิ้มกว้าง
แต่ปฏิกิริยาของชายหนุ่มแทนที่ต่อปากต่อคำด้วยเหมือนเช่นเคย กลับมีทีท่านิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่
“งั้นเอาตามนี้เลย เริ่มพรุ่งนี้ไหวรึเปล่า” ปรมินทร์หันไปถามบุณฑริก
“สบายมาก” บุณฑริกยิ้มที่มุมปาก
“พี่คะ โกโก้ที่ใช้ราดวาฟเฟิลนี่ก็น่าสนใจนะคะ” สาวิตรีเสนอความเห็นอีกครั้ง
“แต่ผมว่าทำเป็นเคลือบชอคโกแลตก็ดีนะ ราดแยมก็น่าอร่อย แล้วก็”
“หยุดเลยไอ้จอมป่วน ขืนสาธยายอีกร้านฉันต้องเปลี่ยนเมนูหมดแน่”
ถึงน้ำเสียงจะดุ แต่ใบหน้าของปรมินทร์กลับยิ้มแย้ม ชนกเป็นแล้วก็อดแกล้งอีกไม่ได้ วาฟเฟิลสารพัดแบบก็ถูกสาธยายออกมาอีก บางทีก็ได้รับการสนับสนุนจากบุณฑริกและสาวิตรี แต่บางครั้งก็ถูกขัดโดยปรมินทร์ที่เริ่มสนุกสนานกับการได้ต่อล้อต่อเถียงกับเด็กหนุ่ม ผิดจากวันแรกแทบจะสิ้นเชิง
-
ฮี่ๆๆๆๆๆๆเป็นไงลุงชักสนใจละสิ
เด็กมันน่ารักนี่เน๊อะ :กอด1:
-
อยากกินบ้างอ่ะ ร้านอยู่ไหนอ่ะ ไม่ไกลมากจะไปกินอ่ะ
-
คุณนกยูง ...เอ๊ย..คุณบุหรงคะ น้องนกน่ารักจังเลยค่ะ แล้วยังเก่งอีกด้วย
-
น้องนก น้องนก จะเก่งไปไหนจ๊ะ
-
น้องนกนี่แม่ศรีเรือนจริงๆเลย
-
:impress2:
-
น้องนกนี่แม่ศรีเรือนจริงๆเลย
นั่นสิ เหมาะกับการเป็นภรรยาจริง ๆ
-
ผู้สูงวัยขี้บ่นเนอะนกเนอะ
โวยวายตลอด .. เดี๋ยวปั้ดทำให้รักให้หลงซะเลย o18
หนูนกแสนดี น่ารักแล้วยังเก่งงานบ้านงานเรือน หุหุ
ใครปล่อยให้หลุดมือไป เสียดายแย่
ลุงปรมินทร์ว่ามั้ย???
+ขอบคุณคุณบุหรง
-
ร้านนี้อยู่ตรงไหนนนนนนนนนนน เค้าจะไปชิม >_<
-
มาสั้นจังเลย แต่น้องนกก็แอบน่ารักอยุ่เนี่ย รอลุ้นจ๊ะ
-
เถียงกันไปเถียงกันมาเดี่ยวก็รักกัน :laugh:
-
น้องนกน่ากินจังเลย :o8:
-
อ่านแล้วหิว
-
เอ๊ะ.. ที่บ้านน้องนกทำร้านอาหารอ้ะเปล่า?
-
น้องนกน่ากิน....
เอ๊ย! วาฟเฟิลของน้องนกน่ากินมากกว่าเนอะ 55
-
น้องนก ที่บ้านแอบเป็นร้านอาหารมิชลินรึเปล่า? ทำเป็น ทำคล่องไปซะหมด
-
คนทำน่ารัก ขนมก็น่ากิน
-
รออ่านนะคะ :L2:
-
ร้านเริ่มสดใสเพราะ นกตัวใหม่
-
คุณบุหรงมาคราวนี้เขียนซะใสกิ๊งเลยยย แต่จะโศกตอนท้ายหรือเปล่าน๊าาาาาาา :z2:
-
มีน้องนกคนเดียว นางกวัก แมวกวัก อะไรไม่ต้องใช้แล้วนะเนี่ย ทั้งน่ารักทั้งเก่ง :mc3:
-
น่ารักใสๆ
-
บทที่ ๕
“อะ ลุง ... ของฝาก” ชนกยิ้มแป้นก่อนจะวางของเล็กๆลงบนโต๊ะ แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางหลังร้าน
ปรมินทร์หยิบอมยิ้มบนโต๊ะมาถือไว้ มองดูกระดาษห่อ ก่อนจะเอี้ยวตัวเข้าไปมองภายในครัวที่มีเสียงโวยวายเล็กน้อยลอดออกมา ภาพที่เห็นคือบุณฑทริกกับสาวิตรีกำลังแย่งกันเลือกอมยิ้มภายในห่อกัน มีชนกยืนยิ้มพลางคาดผ้ากันเปื้อนอยู่หน้าลอคเกอร์
“เฮ๊อะ” ชายหนุ่มแค่นเสียง แล้วกลับมานั่งตัวตรงอย่างเดิม แกะห่ออมยิ้มแล้วส่งด้านที่เป็นก้อนสีเหลืองอ่อนมีลายสีน้ำตาลเข้มคาดเป็นทางเข้าปาก คิดในใจว่าเดี๋ยวสักพักจะเข้าไปหยิบอมยิ้มจากห่อนั้นมาตุนไว้อีกสักหลายๆอัน
ช่วงเที่ยงร้าน P&B มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการกันมากพอสมควร พนักงานในร้านทุกคนมีงานเต็มมือเหมือนทุกๆวัน เหตุการณ์ในร้านยังคงเป็นปรกติ จนกระทั่ง
“นายนก” ปรมินทร์ส่งเสียงเรียก กวักมือให้เด็กหนุ่มเดินมาหาที่เคาเตอร์ “ทำไมไม่ใส่หมวก”
“อ๋อ” ชนกที่มีสีหน้าสงสัยยิ้มแล้วตอบ “มีสาวน้อยอยากได้อะ ผมทนรบเร้าไม่ไหวเลยให้ไป”
“สาวน้อย?” ปรมินทร์ขมวดคิ้ว ชนกพยักหน้าตอบรับแล้วยิ้มร่า “น่ารักมากสินะ ถึงได้ยอมให้ไปน่ะ แล้วนี่จะเอาหมวกที่ไหนใส่"
“เดี๋ยวผมไปเอาหมวกเชื้อรามาใส่ก่อนก็ได้” ชนกเบ้หน้า ย่นจมูก แล้วแมยิ้ม แววตาส่อแววขึ้เล่น “จริงๆน๊า สาวน้อยคนนั้นน่ารักจริงๆอะ”
“เฮ๊อะ” ปรมินทร์แค่นสียง แล้วหันไปกวาดสายตามองไปตามโต๊ะที่มีลูกค้านั่งอยู่ “ไหน ... น่ารักขนาดไหน”
แล้วปรมินทร์ก็มองเห็นเจ้ากราฟิลด์ยิ้มร่าอยู่บนศีรษะของเด็กหญิงตัวน้อย อายุราวๆ ๔ ขวบที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เด็ก มือน้อยๆจับส่วนที่เป็นหางแมวแกว่งไปมา
“เป็นไง น่ารักช่ายม๊า” เสียงของชนกทำให้ปรมินทร์หันกลับมามองใบหน้าขึ้เล่นของเด็กหนุ่ม
ปรมินทร์ถอนหายใจ เปิดลิ้นชักแล้วหยิบหมวกสีเหลืองมีลายสีน้ำตาลสวมลงไปบนศีรษะของชนก
“ใส่นี่แล้วกัน ไหนดูดิ๊” พูดพลางขยับหมวกหน้าเจ้าเสือทิกเกอร์ให้เข้าที่ เสร็จแล้วก็กอดอก จุ๊ปากเบาๆ “ไม่ไหว ไม่ไหว ใส่แล้วดูเจ้าเล่ห์หนักยิ่งกว่าเดิม”
“นั่นดิ” ชนกยิ้มกว้าง “ใครจะใส่แล้วน่ารักเหมือนลุงล่ะ ขอบคุณนะครับ” พูดจบก็วิ่งปร๋อออกไปทำงานต่อ
“ไอ้เด็กบ้า” ปรมินทร์พูดเบาๆ เพราะไอ้คำว่า ‘ใส่แล้วน่ารัก’ นั่นแหละ วันแรกที่เขาใส่หมวกใบนั้น มีลูกค้าประจำบางคนพูดทักเขา ทำให้ชายหนุ่มถอดมันออก แล้วเก็บไว้ในลิ้นชักไม่ใส่มันอีกเลย
ตกบ่าย เจ้าการ์ฟิลด์กลับมายิ้มร่าอยู่บนเคาเตอร์ เพราะมารดาของเด็กหญิงตัวน้อยนำมาคืนให้ก่อนออกไปจากร้าน
“ลุงก็ใส่สิ” ชนกทำตาโต มุมปากมีรอยยิ้ม “คนเขาจะได้เห็นว่าลุงยิ้มมั่ง คนไรทำหน้ามุ่ยทั้งวัน”
“ไอ้เด็กบ้า” ปริมนทร์ส่งเสียงไม่ดังนักไล่หลังเด็กหนุ่ม ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทำงานต่อ
“เมื่อไหร่จะถอดหมวกออกซะที” ปรมินทร์อดพูดออกมาไม่ได้ ขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารว่างตอนบ่ายอยู่
“ฮั่นแน่” ชนกยิ้มยียวน “อยากได้คืนละสิ ถ้างั้น ...” พูดแล้วก็ถอดหมวกรูปเสือทิกเกอร์ออก ลุกขึ้นยืน ทำท่าจะสวมมันลงบนศีรษะของปรมินทร์
“เฮ้ย ไม่ต้องเลยไอ้เด็กบ้า เอาไปวางไว้บนเคาเตอร์โน่น” ปรมินทร์โวยวาย “แล้วพวกนายก็เลิกหัวเราะเยาะได้แล้ว”
“ไมได้หัวเราะเยาะนะคะ” สาวิตรีทำตาโต “หนูแค่เห็นพี่กับนายนกทะเลาะกันแล้วสนุกดี”
“นั่นสิ กับกับพี่ชายคนโตทะเลาะกับน้องชายคนเล็ก” บุณฑริกพูดพลางหัวเราะและหันมองปรมินทร์กับชนกสลับกันไปมา
“พี่ชายคนโตเหรอ” ชนกกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ เท้าคางแล้วยิ้มที่มุมปาก “ให้เป็นดีมั้ยน้อ”
“เฮอะ ... มีน้องอย่างนาย ได้ประสาทกินวันละหลายรอบ” ปรมินทร์เบ้หน้า แล้วหันไปทางบุณฑริก “แล้วเป็นไงมั่ง ตกลงว่าลูกค้าชอบวาฟเฟิลแบบไหน”
“จะนับเลยเหรอ” บุณฑริกถามกลับ
“งั้นผมไปหยิบกล่องคะแนนมาเลยนะ”
พูดจบชนกก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่เคาเตอร์แล้วหยิบกระปุกเล็ก ๆ ๒ใบที่วางอยู่บนเคาเตอร์ ใบหนึ่งสีดำอีกใบหนึ่งสีขาว เป็นกระปุกที่ไม่มีฝาทั้งสองใบ แล้ววิ่งกลับมานั่งที่โต๊ะ
“ทำไมต้องวิ่งด้วยนะ แค่นี้เอง” ปรมินร์แกล้งทำหน้ามองผ่านกระจกไปนอกร้าน
“ไม่ว่าสักเรื่องจะได้มะ ขี้บ่นเป็นตาลุงเชียว” ชนกเบ้หน้า แต่ก็กลับมายิ้มอีก “ลืมไป เป็นตาลุงนี่ ต้องขี้บ่นเป็นธรรมดา เน๊อะ พี่สา”
“พี่เขาก็แบบนี้แหละจ๊ะ วันไหนไม่บ่นคงไม่สบายแน่” สาวิตรีหันไปสนับสนุน แล้วพากันหัวเราะคิกคัก
บุณฑริกรีบห้ามทัพก่อนการโต้เถียงจะยืดยาวออกไป แล้วแจกงานให้สาวิตรีและชนกช่วยกันนับเม็ดพลาสติกเม็ดกลมที่อยู่ในกระปุกทั้ง ๒ ใบ ผลออกมาปรากฎว่าจำนวนเม็ดพลาสติกในกระปุกทั้งสองมีจำนวนใกล้เคียงกัน
“ไหวมั๊ย” ปรมินทร์พูดออกมาสั้นๆ
“สบาย” บุณฑริกตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก แล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ
“พี่ป๊อปถามว่า ถ้าต้องทำวาฟเฟิล ๒ แบบ พี่บัวจะทำไหวมั๊ย แล้วพี่บัวก็ตอบว่า แค่นี้ทำได้สบายมาก” สาวิตรีหันไปอธิบายให้ชนกที่ทำหน้างง ๆ ฟัง
“อ๋ออออออ ...” ชนกลากเสียงยาว “แต่น่าสงสัยนะ ผู้ชาย ๒ คน แค่มองตากันก็เข้าใจ นี่พี่ป๊อปกับพี่บัวเป็นแฟนกันเหรอ” ชนกเบิกตาโตสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
“เฮ้ย!” ปรมินทร์และบุณฑริกอุทานออกมาพร้อมกัน
“น้องนกคิดได้ยังไงน่ะ” สาวิตรีพูดแล้วหัวเราะคิกคัก
“อ้าว ... ไม่ใช่เหรอ” ชนกทำสีหน้าเหมือนผิดหวัง
“ก็ไม่ใช่น่ะสิวะ ไอ้เด็กบ้า เอาอะไรคิดวะ” ปรมินทร์ตวาดเบาๆ ยกมือขึ้นคล้ายจะทุบเด็กหนุ่ม
“โหยลุง แค่นี้ต้องโมโหจนทำร้ายร่างกายกันเลยเหรอ” ชนกเด้งตัวออกจากเก้าอี้ พูดพลางหลบไปอยู่หลังเก้าอี้บุณฑริก “พี่บัวยังไม่เห็นว่าอะไรเลย”
“ใช่ ... ไม่ว่าหรอก แต่จะให้รางวัล” บุณฑริกพูดจบก็ตวัดมือเขกศีรษะเด็กหนุ่มเสียงดังโป๊ก
“โอ๊ย ... พี่บัวง่ะ ที่แท้ก็โหดเหมือนกัน” ชนกพูดพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะป้อยๆ
ปรมินทร์เห็นท่าทางของชนกแล้วก็ต้องส่ายหน้า อดยิ้มไม่ได้ เช่นเดียวกันกับสาวิตรี ที่หัวเราะจนตัวงอ
“ขอให้รางวัลไอ้เด็กบ้าอีกรางวัลก็แล้วกัน” ปรมินทร์พูดแล้วก็ปรี่เข้าหาชนก
“หว่าย ...”
ชนกร้องเสียงดังพลางวิ่งหนีไปรอบโต๊ะ ปรมินทร์ก็วิ่งไล่ เรียกเสียงหัวเราะและเสียงเชียร์จากหนุ่มสาวอีก ๒ คนที่นั่งอยู่ แล้วขณะที่ปรมินทร์จับตัวชนกได้นั่นเองเอง ...
“ปล่อยเด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้นะ” เสียงห้าวๆดังขึ้นทางหน้าร้าน
เสียงนั้นทำให้ทุกคนพากันหันไปมองก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดทำงาน กางเกงสแลคสีดำ เสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนแขนยาวติดกระดุมแขนเสื้อเรียบร้อย ผูกเนคไทสีน้ำเงินเข้ม มือข้างหนึ่งหิ้วกระเป๋าเอกสารสีดำ จ้องมองปรมินทร์ด้วยสายตาดุๆอยู่บริเวณหน้าเคาเตอร์
-
ใครเอ่ย??
มาซะเข้มเรย
-
โอ๊ะโอ!!! ตัวละครเพิ่มมาอีกตัวนึงแล้วววว
ปล. คิดถึงเรื่องนี้มาก ชอบนะคะ ชอบ ^^
-
ใครล่ะนั่น
-
พี่ชายมาตามหรือว่าบอดี้การ์ดมาตามหนอ
-
เค้าเป็นใครน้อ เค้ามาจากใหน แล้วมาโผล่ได้ไง
-
จะเป็นการเปิดตัวละครที่จะนำพาความยุ่งยาก บทโศก มารึเปล่าน้า (ยุ่งยากโอเค แต่ไม่อยากโศกอ่า)
-
ใครเอ่ย
-
คุณบุหรงจะไม่จบค้างไปหน่อยหรอค่ะ แล้วใครละนั่น :serius2:
-
อยากกินวาฟเฟินเลยอ่า
บรรยายสะหิวเลย --*
แต่ใครกานมาขัดจังหวะแว๊
-
:z2: :z2:น้องนกลูกเจ้าพ่อมาเฟียหรือเปล่า
-
ผู้ใดละคะนั่น ..
ลุงกับหลานกำลังหยอกเอิน
.. เบรคกันตัวโก่งเลย
-
ชนกก็กวนได้อีกนะ เปรี้ยวจริงๆเลยเอ่อ แล้วใครกันที่มาตามรอลุ้นค่า
-
โผล่มาแบบให้ค้าง :z6:
-
หนูชนกน่ารักอ่ะ แต่สงสัยว่าหนูเป็นใคร เก่งแถมท่าทางมีตังค์ด้วยสิ
-
ตัดจบตอนแบบนี้ก็ค้างอ่ะดิจ๊ะ
ว่าแต่คนนั้นเป็นใครอ่ะ อยากรู้จริงๆ
-
ใครหว่า จะพ่อ พี่ หรือคนสำคัญ
-
กำลังสนุกเลยครับ^^
รอลุ้นว่าใครมา...
-
นูกูเซโย๊?
เขาคือใครหนอ
-
เขาคือใคร?
ค้างแบบนี้มาต่อไวๆนะคะ T^T รออยู่ค่ะ~~~
-
มารอดูกันต่อไปว่าน้องนกจะทำให้ตาลุงหลงรักได้อย่างไร อุอิ :L1:
-
บทที่ ๖
“ผมบอกให้คุณปล่อยเด็กคนนั้น ไม่ได้ยินหรือไง” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผิวสองสี ใบหน้าค่อนข้างกลม ดวงตาเรียวยาวภายใต้คิ้วดกหนาฉายแววดุดัน ริมฝีปากอิ่มหนาเม้มเล็กน้อยอย่างคนที่กำลังไม่พอใจ ทำให้ปรมินทร์คลายมือออกจากชนกโดยไม่รู้ตัว
“ตาลุ๊งงงงง...” ชนกส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ แล้ววิ่งเข้าไปกอดแขนอย่างสนิทสนม ถึงชนกจะเป็นเด็กหนุ่มที่สูงกว่า ๑๗๐ แต่ก็สูงเพียงระดับคางของชายหนุ่มเท่านั้น
“ตาลุง?” ปรมินทร์ทวนคำ หันไปมองบุณฑริกด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม บุณฑริกตอบด้วยการยักไหล่ เบ้หน้าเหมือนจะตอบว่า ... กูไม่รู้
“คนพวกนี้ทำอะไรนก” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าห่วงใย
“หือ ...” ชนกทำหน้าเหวอ “ใครทำอะไรใคร”
“ก็นายคนนั้นไง ทำอะไรนก” ชายหนุ่มปรายตามองไปที่ปรมินทร์
“อ๋อ เล่นกันอยู่อะ ไม่มีอะไรหรอก” ชนกยิ้มกว้าง “ตาลุงมาทำอะไรแถวนี้”
“กำลังจะไปหาลูกค้า แต่มาก่อนเวลาเลยเดินเล่น ผ่านมาทางนี้เห็นมีร้านอาหาร กำลังคิดว่าจะแวะเข้ามาหาอะไรกินแก้ร้อนหน่อย ก็พอดีเห็นนายนั่นจับเราไว้” ชายหนุ่มเหลือบมองปรมินทร์อีกครั้งอย่างไม่ไว้ใจ
“หิวเหรอ งั้นมานี่เลย” ชนกจูงแขนชายหนุ่มให้เดินไปนั่งที่โต๊ะภายในร้าน ห่างจากโต๊ะที่พวกปรมินทร์นั่งอยู่ไม่มากนัก “นั่งนี่นะ เอาอะไรดีอะ ชาเย็นแล้วกัน แล้วก็แซนวิช โอเคป่ะ”
“อื้อ” ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ วางกระเป๋าเอกสารลงบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง กำลังจะเอ่ยปากถามเรื่องราว แต่ชนกก็วิ่งปร๋อไปหาปรมินทร์ พูดอะไรกัน ๒-๓ คำ แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งปร๋อเข้าไปในครัว
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว มองดูชายหนุ่มและหญิงสาวทั้ง ๓ คนด้วยความสงสัย ก่อนจะหยิงโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แตะเบาๆที่หน้าจอระบบสัมผัสเพื่อเปิดโปรแกรมที่ต้องการขึ้นมาใช้งาน แล้วอ่านข้อมูลที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอระหว่างรอเด็กหนุ่ม
“มาแล้วครับ ชาเย็นกับคลับแซนวิช” ชนกยกแก้วน้ำและจานอาหารวางลงตรงหน้าชายหนุ่ม “รับอะไรเพิ่มไหมครับ”
ชายหนุ่มเงยหน้ามองก็เห็นชนกสวมผ้ากันเปื้อนไว้ เหนือศีรษะมีใบหน้ายิ้มร่าของเจ้ากราฟิลด์แทบจะเป็นพิมพ์เดียวกับรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม ก็ต้องส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“เล่นอะไรอีกล่ะ” ชายหนุ่มถามแล้ววางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ เลื่อนแก้วชาเย็นเข้ามาใกล้แล้วใช้หลอดดูดด้วยความกระหาย “ทำไมแต่งตัวแบบนี้”
“งานพิเศษไง เดี๋ยวมานะ เอาถาดไปเก็บก่อน” ชนกพูดแล้วก็เดินกึ่งวิ่งออกไป ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก แล้วหันไปสนใจกับคลับแซนวิชตรงหน้า
“เล่นเกมส์หน่อยนะ” เสียงพูดพร้อมกับเจ้าของเสียงนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามชายหนุ่ม แล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มมากดเล่น
“ของตัวเองก็มี ทำไมต้องมาเล่นของคนอื่น” ชายหนุ่มพูดเหมือนตำหนิ ขัดกับสีหน้าที่มีรอยยิ้มน้อยๆ
“ไม่ได้เอาที่ชาร์ตมาอะ เดี๋ยวแบตหมด” ชนกตอบโดยที่สายตายังจดจ้องอยู่กับเกมส์บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
“แล้วเมื่อกี้บอกว่าอะไร ทำงานพิเศษที่นี่เหรอ ทำมากี่วันแล้ว”
“หก”
“ปิดเทอมว่างนักเหรอไง หรือเพื่อนฝูงทิ้งไม่ยอมให้ไปเที่ยวด้วย ถึงต้องมาทำงานพิเศษ” พูดแล้วชายหนุ่มก็ใช้ส้อมจิ้มแซนวิชที่หั่นไว้เป็นชิ้นพอดีคำเข้าปาก
“จะซื้อของ” ชนกตอบสั้นๆ ตายังคงจับจ้องภาพเกมส์ในโทรศัพท์มือถือ
“ซื้ออะไร? เงินเดือนก็ได้เดือนละสามหมื่น เห็นเหลือเก็บทุกเดือน ถ้าเงินเก็บไม่พอทำไมไม่ขอ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“ไม่ได้อะ อันนี้ต้องเป็นเงินที่หาเอง ถ้าใช้เงินพวกนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร” ชนกวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ เปลี่ยนเป็นนั่งท้าวคาง ทำปากจู๋ คิ้วขมวดมุ่น
“ขนาดนั้นเชียว ... ฮึ” ชายหนุ่มจิ้มชิ้นแซนวิชส่งเข้าปากชนกที่อ้ารับทันที
“ก็อาทิตย์หน้าไง ตาลุงเตรียมของไว้แล้วล่ะสิ” เด็กหนุ่มพูดเสียงอู้อี้ในตอนท้าย ทำหน้าสลด ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่เดียวก็นึกออกถึงวันสำคัญที่จะเวียนมาถึงอีกครั้งในสัปดาห์หน้า
“ฮ่าๆๆ ... นี่แก” ชายหนุ่มหัวเราะร่า วางมีดส้อมลงในจาน เอื้อมมือไปขยี้ศีรษะชนกเบาๆ “โตแล้วสินะ ถึงได้คิดแบบนี้ได้”
“ไม่ต้องมาล้อเลย” ชนกส่งเสียงไม่พอใจ “แล้วอย่าหลุดปากไปล่ะ ตาลุงอะชอบหลุด”
“เอาน่า คราวนี้จะเหยียบมิดเลย” ชายหนุ่มพูดแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือเก็บลงไปในกระเป๋ากางเกง “แต่เรื่องที่มาทำงานเนี่ย คืนนี้ต้องเล่าให้ฟังให้ละเอียดนะ”
“มื้อนี้เค้าเลี้ยงเอง” ชนกรีบพูดเมื่อเห็นชายหนุ่มหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ชายหนุ่มได้ยินก็ขมวดคิ้ว
“แกได้ค่าจ้างวันละเท่าไรเชียวจะมาเลี้ยงฉัน ให้มีรายได้เป็นกอบเป็นกำกว่านี้ก่อน เอ้า ... เอาไป แล้วไม่ต้องทอน ที่เหลือทิป” ชายหนุ่มยื่นแบงค์ร้อยส่งให้ชนก แล้วหยิบกระเป๋าเอกสารก่อนจะลุกขึ้นยืน
“อะโด่ ... แน่จริงจ่ายแบงค์ม่วงสิ” ชนกพูดแล้วเดินเข้าไปกอดแขนชายหนุ่ม พากันเดินออกไปทางหน้าร้าน
“เลิกงานกี่โมง” ชายหนุ่มหันมาถามชนก เมื่อเดินมาถึงเคาเตอร์ที่ปรมินทร์นั่งอยู่
“สองทุ่มอะ” ชนกตอบแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความสงสัย
“งั้นจะมารับกลับ” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ แล้วหันไปทางปรมินทร์ “เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะครับคุณ ตานกยังเด็ก ทำอะไรกวนใจไปบ้างก็ว่ากล่าวได้เลยนะครับ”
“ครับ” ปรมินทร์ตอบรับด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ไม่ต้องบอกลุงเค้าก็ว่าอยู่ทุกวันแล้วหล่ะ” ชนกพูดเบาๆ
“ลุง?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่ชนกเรียกคนอื่นว่า ‘ลุง’ นอกจากเขา
“อื้อ ... ลุงป๊อบ เจ้าของร้านอะ” ชนกยิ้มร่า
“แกนี่มันกวนได้ที่จริงๆ ไปแล้ว ... เดี๋ยวไม่ทันนัดลูกค้า อย่าลืมนะ คืนนี้สองทุ่มจะมารับ”
“ค๊าบพ๊ม” พูดจบชนกก็เขย่งตัวหอมแก้มชายหนุ่มเสียงดัง ... ฟอด “แล้วอย่าไปกวนลูกค้าจนโดนไล่กลับอีกล่ะ”
“เออ ... ไอ้จอมกวน” แล้วชายหนุ่มก็ก้มลงจูบเบาๆ กลางหน้าผากของชนก ก่อนจะเดินออกจากร้านไป
“ลุงนี่ค่าอาหารอะ ที่เหลือเค้าทิป” ชนกหันยืนท้าวแขนที่เคาเตอร์ ยื่นแบงค์ให้ปรมินทร์ที่นั่งทำหน้างงๆ “แล้วทำไมลุงหน้าแดงแบบนั้นอะ”
“อะไร ... หน้าแดงอะไรกัน” ปรมินทร์รับแบงค์มาจากชนกเก็บใส่ลิ้นชัก หยิบใบรายการอาหารของลูกค้าหนุ่มคนนั้นมาเขียนจำนวนเงินลงไป
“อั่นแน่ ... มีอะไรบอกมาเร็ว หน้าแดงแป๊ดเลย” ชนกยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ไปเลยไอ้เด็กบ้า จะทำงาน” ปรมินทร์ส่งเสียงไล่
“ชิ ... ไปก็ได้” ชนกจิ๊ปากอย่างขัดใจ
เด็กหนุ่มเดินช้าๆเข้าไปในครัว หยิบหนังสือจากกระเป๋าที่เก็บไว้ในลอคเกอร์ออกมา แล้วเดินออกมานั่งอ่านอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ส่วนปรมินทร์ไม่เป็นอันทำบัญชีของช่วงเช้าต่อ เพราะมัวแต่คิดอยู่ว่า ชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงสนิทสมกับชนกถึงขนาดหอมแก้มกันในที่สาธารณะได้
-
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มีจุ๊ฟๆกันส่งท้ายด้วยอ่ะ เค้าคือใครกันหนอ
-
น้องนกมาเล่าแจ้งแถลงไขด่วน
ดูมีเบื้องลึกเบื้องหลัง ที่มาที่ไปชวนให้ติดตามอย่างแรง
"ลุงคนนั้น" เป็นใคร ไฉนใยมาหอมโชว์ "ลุงคนนี้" ได้ o18
:กอด1:
บวกขอบคุณคุณบุหรง
-
:กอด1:อย่าอิจฉานะลุง
:L2:
-
อยากได้คำอธิบายสุดๆเลยคร๊าบบบบบบบ
สั้นจังเลย ยังไม่หายคิดถึงชนกเลยนะครับ
มาต่ออีกเร็วๆนะครับ
-
ตกลงเขาเป็นอะไรกับน้องนกอะ
-
ลุงเจ้าของร้านปั่นป่วนเลยอ่ะดิ อิอิ ชิมิๆ ลุงป๊อบ หุหุ
-
ค้างอีกแล้ว
-
สวัสดีฮับ ผมนายชนก มารายงานตัว ... :haun5:
ก่อนอื่นนะครับ ลุงตั้ม ... โป๊กกกก o6
หง่ะ ... ป้าตั้ม ... โครมมมมมมมมมมม ... :o211:
เหอ เหอ เหอ ... พี่ตั้มก็ด๊ะ ... o17
พี่ตั้มฝากมาบอกขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาติดตามอ่านเรื่องราวของน้องนกสุดจะน่ารักคนนี้ อิ อิ :laugh3:
พี่เค้าบอกว่ารับรองเรื่องนี้ไม่โศกชัวร์ แหงหล่ะ ... น้องนกน่ารักขนาดนี้ คนเขียนไม่กล้าทำร้ายจิตใจหรอก จ๊ากกกกกกกกกกกกก ..... :z6: ... แต่ร่างกายนี่โดนซะอ่วม ทั้งมะเหงก กำปั้น ลูกถีบ เดี๋ยวน้องนกก็หนีไปเล่นวิกอื่นหรอก แง่ววววววววว ....
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ชมว่าน้องนกใสกิ๊งงงง ... อิ อิ อิ ไม่ใสได้ไงอะ ก็เพราะว่า ... อะ ไม่บอกดีก่า ให้ทุกคนติดตามอ่านกันเอง แล้วจะรู้ว่าทำไม ส่วนตาลุงคนนั้นน่ะ ก็ตาลุงไง ฮี่ๆๆๆ
เผ่นไปนอนก่อนดีก่า น้องนกเด็กดี นอนหัวค่ำตื่นแต่เช้าฮับ
บายๆๆๆๆ :oni1:
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เอาให้ทะลุ
อิอิ
-
ใครอ่ะ ประเจิดประเจ้อที่สุดเลย อิอิ
-
แก่ๆกันทั้งนั้น :laugh:
คุณลุงเจ้าของร้านท่าทางจะหึงนะนั่น
-
แอบคิดนิดๆ ว่าจะมีแววดราม่า
แต่ก็ไม่หรอกเนอะ เพราะเรื่องมันออกจะใสกิ๊ง~
-
น่าจะเป็นญาติน้องนกแน่ๆ :laugh: ลุงเค้าคิดมากแล้ว หึงปะเนี่ย
-
555 อยากรู้ล่ะสิลุง งงต่อไป
-
>///< น่ารักมากอ่ะ มีจุ๊บ มีหอมกันด้วยอ่ะ
ลุงเขินล่ะสิ อยากให้นกเค้ามาทำกับตัวเองบ้างใช่หรือเปล่า? อิอิ
-
o22ใครอ่ะ มีจุ๊บๆด้วยอ่ะ
รออ่านนะคะ :L1:
-
o22
-
ไม่ใช่นิยายอย่างเดียวที่สั้น แต่ละตอนก็สั้นด้วย
แต่ก็ชวนอ่านตามลุ้นอยู่ดี ทำไมมาหอมแก้มกัน จะซื้ออะไรให้ใครอีก อยากรู้จัง
-
:L2: เอากำลังใจมาฝากครับ
น้องนกน่ารักมาก แอบจิ้นตาลุงคนนั้นกับพี่บัว
-
บทที่ ๗
“พี่บัว” ชนกเรียกพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ “ลุงเค้าอารมณ์ไม่ดีเหรอ”
“ไม่นี่ พี่ก็เห็นปรกตินะ” บุณฑริกพูดพลางใช้ตะหลิวคลุกเคล้าเครื่องปรุงในกะทะให้เข้ากับข้าวที่ใส่เพิ่มลงไป
“ไม่ปรกติอะ” ชนกพูดพลางยื่นจานกระเบื้องสีขาวสะอาดส่งให้ชายหนุ่มที่ยื่นมือออกมา อย่างรู้งานกันดีแล้ว
“ยังไง” บุณฑริกพูดสั้นๆ เพราะกำลังบรรจงตักข้าวผัดแฮมใส่จาน
ชนกรับจานข้าวผัดแฮมเดินไปตักแตงกวาและมะเขือเทศที่หั่นไว้เรียบร้อยแล้ววางลงตรงมุมหนึ่งของจาน แล้วนำจานไปวางไว้ตรงเคาเตอร์ เพื่อรอให้สาวิตรีนำไปเสริพลูกค้าต่อไป
“ก็วันนี้ผมยังไม่โดนเอ็ดเลยสักคำ” ชนกเดินเข้าไปบอกบุณฑริกเบาๆ
“ฮ่าๆ” บุณฑริกหันมามองชนกแล้วหัวเราะ “ไม่ดีเหรอไง ไม่โดนเอ็ดน่ะ” ชายหนุ่มส่ายหน้า ก่อนจะหันไปใส่กับกับอาหารที่ทำอยู่ในกะทะ
“ก็มันผิดปรกติอะ แล้วคิ้วลุงแกแบบนี้เลย” ชนกใช้นิ้วชี้ดันหัวคิ้วให้มาชนกัน บุณฑริกหันมาดูถึงกับหัวเราะเสียงดัง “ตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ผิดปรกติใช่มั้ยอะ”
“อารมณ์เสีย ค้างมาตั้งแต่เมื่อวานละสิ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “พี่ว่าอย่าเพิ่งห่วงเรื่องนั้นเลย ลูกค้าเข้ามาเพิ่มอีกแล้ว นกรีบไปช่วยสาดีกว่า”
“ก็ได้อะ” ชนกพูดแล้วก็เดินออกไปจากบริเวณครัว
“กาแฟพี่ล่ะ สา” ปรมินทร์ถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นสาวิตรีวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะเพียง ๒ แก้ว สำหรับบุณฑริกและตัวเธอเอง
“อ้าว! พี่ท๊อปจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอคะ” สาวิตรีนั่งลงแล้วขมวดคิ้วถาม
“นั่นสิ นายจะไปกินอะไรข้างนอกไม่ใช่เหรอ” เสียงของบุณฑริกมาพร้อมกับเจ้าตัวที่นั่งลงบนเก้าอี้ แล้ววางจานคลับแซนวิชลงบนโต๊ะ
“เฮ๊ย! ฉันบอกแกเหรอว่าจะไปข้างนอกน่ะ ตั้งแต่ตอนไหน” ปรมินทร์ย้อนถามด้วยความงุนงง เพราะคิดว่าเผลอบอกออกไปจริงๆ
“ผมบอกเองแหละ” ชนกวางจานแบ่งและช้อนส้อม ๒ ชุดลงบนโต๊ะ “วันนี้ไปเดินเล่นกันนะ ป่ะ ... ผมเริ่มหิวและ”
พูดแล้วชนกก็ดึงแขนปรมินทร์ให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปนอกร้าน ซึ่งปรมินทร์เองก็ดูจะงง ๆ กับการกระทำของชนก แต่ก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย
“พี่ว่ากลับมาแล้ว ลุงเค้าจะอารมณ์ดีขึ้นมะ” สาวิตรีถามบุณฑริก
“ไม่รู้สิ” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ “ว่าแต่เราน่ะ เริ่มติดสำเนียงเจ้านกและ ระวังจะโดนลุงเอ็ดเอาอีกคน”
“เอาสิบลูกครับ แล้วก็สไปรท์แก้วนึง ลุงอะเอาน้ำไร” ชนกหันไปถามปรมินทร์ที่ยืนหน้ายุ่งอยู่ข้างๆ
“ไม่ถามเลยเหรอ ว่าฉันจะกินทาโกะยากินี่รึเปล่า” ปรมินทร์ถามเสียงนิ่ง ๆ หน้าดุ ๆ
“กินนะ ... กินนะ ผมอยากกินอะ” แคชเชียร์ถึงกับอมยิ้มเมื่อมองเห็นชนกยับแขนปรมินทร์เขย่าไปมา
“เออ ... เออ” ปรมินทร์ตอบเหมือนรำคาญ ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เพราะรู้สึกว่าถูกคนบริเวณนั้นจ้องมอง “เอาแป๊ปซี่มาแก้วนึง”
แคชเชียร์ทวนรายการอาหาร พร้อมทั้งบอกราคา แต่กว่าปรมินทร์จะควักกระเป๋าเงินออกมา ก็แต่ช้ากว่าชนกที่ควักเงินออกมาจ่ายเรียบร้อยแล้ว
“ให้ผมเลี้ยงนะ” ชนกพูดยิ้มๆ “ลุงไปนั่งก่อนก็ได้ ผมอยากดูเค้าทำอะ หนุกดี” แล้วชนกก็เดินไปบริเวณเตาทำทาโกะยากิ จ้องมองก้อนแป้งในเตาด้วยความสนใจ
ปริมนทร์ยกถาดเครื่องดื่มไปนั่งลงที่โต๊ะ จ้องมองดูท่าทางของเด็กหนุ่มอย่างไม่วางตา ท่าทางที่ดูตื่นเต้นและสนอกสนใจการทำทาโกะยากิของเด็กหนุ่ม ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ลุงๆ ดูดิ ปลาโอแห้งมันดัง ปุๆๆ ตลกอะ” ชนกวางถ้วยกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วจ้องมองดูปลาโอแห้งที่โรยหน้าทาโกะยากิค่อยๆม้วนตัวช้าๆเพราะถูกความร้อน พร้อมกับส่งเสียงปะทุออกมาเบาๆ “ตลกดีเนอะลุง มันค่อยๆหงิก ... หงิก ... หงิก ฮ่าๆๆ”
“ตกลงจะนั่งดู ไม่กินใช่มั้ย” ปรมินทร์ถามยิ้มๆ
“กินอะ กินๆๆ ราดน้ำจิ้มเลย” พูดจบก็หยิบขวดน้ำจิ้มราดลงไปบนทาโกะยากิเพียงครึ่งจาน
“อ้าว ทำไมไม่ราดให้ทั่วล่ะ”
“เดี๋ยวจะกินค่อยราดอีกก็ได้ กินๆๆ”
ปรมินทร์มองดูชนกใช้ส้อมพลาสติกตัดทาโกะยากิออกเป็นสองส่วน แล้วใช้ส้อมจิ้มส่วนหนึ่งขึ้นมาเป่าให้คลายความร้อนก่อนจะส่งเข้าปาก
“อูย ... ร้อนอะ แต่หย่อย อิ อิ” ชนกยิ้มกว้าง “ลุงกินดิ ผมป้อนก็ได้”
“ไม่ต้องเลย อายเค้า” ปรมินทร์พูดเบาๆ แล้วใช้ส้อมตัดทาโกะยากิแบบที่ชนกทำเมื่อครู่ “อร่อยดีนี่นา”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอร่อยของทาโกะยากิ หรือเพราะความหิวของคนทั้งสอง ทาโกะยากิทั้ง ๑๐ ลูกก็หายไปในเวลาอันรวดเร็ว
“เดินเล่นนิดนะลุงนะ เดี๋ยวค่อยกลับร้าน” ชนกพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไป เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามองดูปรมินทร์เหมือนจะเร่งให้ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตามมาไวๆ
ปรมินทร์ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่ม และโดยที่เขาไม่คาดคิด ชนกคว้าแขนเขาเข้าไปกอดแล้วพาเขาออกเดินไปช้าๆ ชายหนุ่มรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว แต่เด็กหนุ่มกลับหันมาชวนคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองคนชวนกันดูของที่วางขายอยู่ตามทางไปช้าๆ เวลาผ่านไป มือของทั้งสองคนมาจับประสานกันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ไม่มีใครรู้ตัว จนมาถึงร้านขายเครื่องประดับร้านหนึ่ง ซี่งมองดูแล้วของที่วางขายในร้านน่าจะมีราคาแพงพอสมควร ชนกก็ดึงปรมินทร์ให้เข้าไปดูของในตู้กระจกมุมหนึ่งของร้าน
“ลุงว่าเข็มกลัดติดเนคไทชุดนี้สวยมะ” ชนกชี้ให้ชายหนุ่มดูเข็มกลัดติดเนคไทสีเงิน ตรงกลางทำเป็นหมวกพ่อครัวเคลือบสีขาว วางอยู่ในกล่องเป็นชุดกับกระดุมสูทสองเม็ด ที่เป็นรูปหมวกพ่อครัวสีขาวเหมือนกัน
“ลายประหลาด” ปรมินทร์เบ้หน้า
“อื้อ ... แต่มันไม่ซ้ำใครนะ แล้วคงมีไม่กี่คนหรอกที่จะใส่แล้วเหมาะ” พูดแล้วชนกก็หัวเราะเสียงใส “ผมทำงานพิเศษ เพราะจะเอาเงินมาซื้อเข็มกลัดชุดนี้แหละ” ชนกพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนปรมินทร์สะดุดใจ
“ซื้อไอ้เนี่ยอะนะ” ปรมินทร์รู้สึกประหลาดใจ
“อื้อ ... ซื้อให้คนสำคัญของผม”
“คนสำคัญ ... ผู้ชายเหรอ” ปรมินทร์ไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงของเขาห้วนลง
“อื้อ ... ผู้ชาย” ชนกหันหน้ามาบอกชายหนุ่มด้วยดวงตาแวววับ “สำหรับผมนะ ผู้ชายคนนี้น่ะ เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย”
-
จิ้มก่อน แล้วค่อยไปอ่านดีกว่า.....
น่ารักได้อีกน้องนก *-*
-
เดาว่าจะซื้อให้ป่ะป๋า...แน่เลย ลุงแอบหึงแล้วอะ่ดิ อิอิ
-
พูดให้คิด พูดให้คิด
อ๊ากก กรี๊ดดด วี้ดบึ้มม
:m16:
-
น้องนกนี่ ตาลุงมันยิ่งคิดมากอยู่
แทนที่จะอารมณ์ดีเดี๋ยวก็หน้าบูดเป็นตูดหมึกหรอก
-
:เฮ้อ:น้องนกมาพูดแบบนี้ไอ้ลุงไม่เข้าใจผิดอีกเหรอ
ลุงแก แก่แล้วยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วยน้องนก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เค้าคือใคร
-
อารมณ์จะดีแน่ๆถ้ารู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
-
ลุงเขินเหรอเนี่ย มีแก้มแดงๆด้วย
แต่ว่าน้องนกพูดแบบนี้ ตาลุงมันก็เสียใจอะดิ
-
เดียวนี้ทำไมมาสั้นๆจังครับ
คิดถึงนกยังไม่หายเลยน่ารักจริงๆ
-
ลุงเป็นอะไร เริ่มออกอาการนะเนี่ย แอบงอนเด็กไม่ดีนะ :laugh:
-
บทที่ ๘
“น้องนกคะ” สาวิตรีขยับตัวเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม “ทำไมลุงป๊อป ... เอ๊ย พี่ป๊อบเค้าดูจะอารมณ์เสียยิ่งกว่าตอนเช้าอีก”
“ผมก็งงอะพี่” ชนกขมวดคิ้ว “กินเสร็จแล้วไปเดินเล่นกัน ก็ยังดีๆ อยู่เลย จู่ๆ ลุงแกก็ฮึดฮัดเดินกลับร้าน โมโหอะไรผมหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“น้องนกก็เลยอารมณ์ไม่ดีไปด้วยอีกคน” สาวิตรีพยักหน้าหงึกหงักเหมือนทำความเข้าใจกับอะไรบางอย่างได้
“หา ... ผมน่ะเหรออารมณ์ไม่ดี ตอนไหนง่ะ” ชนกยกนิ้วชี้ขึ้นชี้หน้าตัวเอง
“ค่ะ” สาวิตรีตอบเสียงหนักแน่น “ลูกค้าประจำบางคนยังทักเลยนะคะ ว่าทำไมวันนี้เจ้าแมวกาฟิลด์ถึงได้กลายเป็นปลาทู”
“ปลาทู?” ชนกทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
“ก็หน้างอ คอหักไง ฮ่าๆๆ” เป็นคำตอบของบุณฑริก ที่เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคนหนึ่ง
“โหย ไม่ขนาดนั้นซะหน่อยง่ะ” ชนกเบ้หน้า
“ตานกเอ๊ย” บุณฑริกยกมือขึ้นจับจมูกเด็กหนุ่มบิดไปมาด้วยความมันเขี้ยว “พูดจายังกับเด็ก โตเป็นหนุ่มแล้วนะเราน่ะ”
“โอ๊ยๆๆ” ชนกร้องโวยวาย ใบหน้าส่ายไปทางขวาที ทางซ้ายที ตามแรงมือของบุณฑริก “ไม่ใช่ซะโหน่ย”
“ไม่ใช่อะไร หือ” บุณฑริกหยุดมือ แต่ยังจับจมูกของชนกไว้
“ก็ผมน่ะ เพิ่ง ...” ชนกพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา
“เล่นกันอยู่ได้ ลูกค้าเข้าร้านแล้ว ยกน้ำกับเมนูออกไปให้ลูกค้าเร็ว”
เสียงดุๆ ของปรมินทร์ ที่ชะโงกหน้าเข้ามาในครัว ทำให้การสนทนายุติลงทันที
สองทุ่มกว่าแล้ว แต่ม่านฝนภายนอกร้านยังคงหนาเม็ดอยู่ ปรมินทร์มองดูชนกที่นั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจกใกล้เคาเตอร์ ตั้งใจไว้ว่าจะไม่สนใจ แต่ท่าทางกะวนกะวายของเด็กหนุ่ม ทำให้เขาอดพูดไม่ได้
“บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า กลัวคนที่บ้านจะห่วงก็โทรฯไปบอกซะสิ”
“ป๊ะกับม๊ะไม่อยู่อะ ไปต่างประเทศ” ชนกหันมาตอบหน้ามุ่ย
“อ้าว แล้วจะกะวนกะวายไปทำไม”
“ก็เดี๋ยวสามทุ่ม ไม่ป๊ะก็ม๊ะจะโทรฯเข้าบ้านอะ ผมกลัวกลับไม่ทัน อดคุยด้วยแหงเลย” ชนกทำหน้าเศร้า
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเดินเข้าไปในครัว ชนกจึงหันมองดูม่านฝนอย่างหงุดหงิด
“ไปนก เดี๋ยวไปส่งขึ้นรถแทกซี่”
ชนกหันไปตามเสียงก็เห็นปรมินทร์เดินออกไปรออยู่หน้าร้าน ในมือถือร่มที่กางอยู่ เด็กหนุ่มยิ้มอย่างดีใจ รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปโอบเอวชายหนุ่ม
“เฮ้ย ... ทำอะไร” ปรมินทร์ร้องอย่างตกใจ
“ร่มมันเล็กง่ะ ชิดๆ กันจะได้ไม่เปียกไง” ชนกหันมาตอบ พร้อมกับยิ้มกว้าง
ปรมินทร์ถอนหายใจเบาๆก่อนจะก้าวเดินออกไป โดยมีชนกเดินกอดเอวชายหนุ่มไว้หลวมๆ เดินไปสักพัก ปรมินทร็ก็ยกมือขึ้นโอบไหล่เด็กหนุ่มเดินไปด้วยกันอย่างช้าๆ จนถึงถนนใหญ่
“ถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วยนะ” ปรมินทร์บอกเด็กหนุ่มเมื่อรถแทกซี่จอดเทียบทางเท้า
“ลุงเป็นห่วงผมเหรอ” ชนกย้อนถาม
“ก็ ... ห่วง” ชายหนุ่มอึกอัก
“ขอบคุณครับ พี่ป๊อป” ชนกพูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มน้อยๆ
พูดจบชนกก็เปิดประตูรถแทกซี่ก้าวเข้าไปในรถแล้วปิดประตู ปรมินทร์มองดูจนรถแทกซี่แล่นออกไปได้ระยะหนึ่ง ก็หันตัวเดินกลับ รู้สึกแปลกใจว่าทำไมเขาไม่ดีใจเลยเมื่อถูกชนกเรียกว่า ... พี่ป๊อป ... ทั้งที่เขาอยากให้ใช้คำนี้เรียกเขามาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับเด็กหนุ่ม
กริ๊ง ๆ ... กริ๊ง ๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันทีที่ชนกเก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ชนกรีบวิ่งเข้าไปรับโทรศัพท์ในห้องรับแขก ไม่สนใจกับรองเท้าที่เพิ่งถอดออกโดยที่ยังไม่ได้เก็บเข้าไปในตู้เก็บรองเท้าเหมือนเช่นที่ต้องทำทุกวัน
“สวัสดีครับ” ชนกกรอกเสียงเข้าไปในหูโทรศัพท์ แล้วพูดเสียงดังด้วยความดีใจ “ป๊ะเหรอ คิดถึงจังเลย คิดถึงม๊ะด้วยอะ”
ชนกคุยโทรศัพท์กับพ่อด้วยเสียงสดใสอยู่พักใหญ่ ไม่สนใจกับเสียงประตูบ้านที่ถูกเปิด คนที่เข้ามาปิดประตูถอดรองเท้าออก แล้วก็ต้องส่ายหน้าด้วยความระอา เมื่อมองเห็นรองเท้าที่ชนกถอดทิ้งไว้ แต่เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วจากการคุยโทรศัพท์ของเด็กหนุ่ม ก็ต้องยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ก้มตัวลงเก็บรองเท้าของตัวเองและของชนกเก็บเข้าตู้ไป ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาในห้องรับแขก
ชนกรับรู้การมาถึงของชายหนุ่มตั้งแต่มีเสียงรถเข้ามาในบริเวณบ้าน เมื่อชายหนุ่มผู้มีใบหน้าค่อนข้างกลม พาเรือนร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้ามาหาก็ยิ้มให้ ชายหนุ่มแกล้งดึงหูโทรศัพท์ออกจากมือชนก แต่เด็กหนุ่มจับหูโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่ยอมให้หลุดจากมือ
“ให้พี่คุยมั่งเร็ว พี่ก็คิดถึงเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มแกล้งทำหน้าดุใส่
“ป๊ะ ... ตาลุงจาคุยด้วยอะ ป๊ะไม่คุยด้วยใช่ม๊ะ” พูดแล้วก็แลบลิ้นใส่ชายหนุ่ม แต่พอได้ยินคำตอบจากปลายสายก็ทำคอย่นขมวดคิ้ว “งั้นนกไปอาบน้ำนอนเลยนะ ป๊ะกับม๊ะกลับมาเร็วๆอะ นกคิดถึง รักนะ ... จุ๊บ ๆ” พูดจบก็ยื่นหูโทรศัทพ์ให้ชายหนุ่มแล้ววิ่งปร๋อไปที่ประตูหน้าบ้าน
“ครับป๊ะ นินทร์สบายมากเลยครับ ไอ้แสบก็แสบเหมือนเดิมแหละป๊ะ ...” ชนินทร์คุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ แล้วก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อชนกเดินมายืนอยู่ข้างหน้า
“เดี๋ยวนะป๊ะ พูดกับไอ้แสบเดี๋ยว มีอะไรไอ้แสบ” ชนินทร์ถามน้องชาย
“พี่นินทร์เก็บรอบเท้าให้นกเหรอ” เด็กหนุ่มถามเสียงค่อย
ชนินทร์พยักหน้าเป็นคำตอบ
“ขอบคุณครับ” ชนกพูดเบาๆก่อนจะหมุนตัววิ่งขึ้นบันไดไป ทิ้งให้ชนินทร์คุยโทรศัพท์อยู่ในห้องรับแขกต่อไป
“เฮ้ย จะสี่ทุ่มแล้ว ได้เวลากลับบ้าน” บุณฑริกตบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงเคาเตอร์ หมุนโทรศัพท์มือถือในมือไปมา
“อื้อ” ปรมินทร์รับคำด้วยใบหน้าเซ็งๆ เอื้อมมือปิดสวิตช์ไฟบริเวณเคาเตอร์ให้เรียบร้อย ก่อนจะออกจากร้าน
ติ๊ด ... ติ๊ด ... ติ๊ด
เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์มือถือ แสดงว่ามีข้อความถูกส่งเข้ามา ปรมินทร์รีบกดดูด้วยความรวดเร็ว เหมือนกำลังรออยู่ แล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่ออ่านข้อความนั้นจนจบ
... ถึงบ้านด้วยความเรียบร้อย แล้วก็เสียตังสไปเกือบร้อย T-T แต่เพิ่งนึกได้ว่าต้องโทรบอกคนที่เป็นห่วง *0* เพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์กับป๊ะ ^0^ ตอนนี้กำลังจะนอนแย้ว พรุ่งนี้เจอกันนะลุง :P …
-
พี่ชายนี้เอง จะมีบทบาทอะไรบ้างน่า ลุ้นๆๆ
มีกอดเอวกอดไหล่ด้วยแบบนี้ ใช่เลย อิอิ
-
นกน่ารักอ่ะ ชอบมากเลยค่ะ
-
พี่ชายแท้ๆเลยชิมิคะ น้องนก พี่จะได้เบาใจ อิอิ
ลุงป๊อบชอบน้องไปแล้วซินะ อิอิ
-
ตาลุงอย่าหึงหน้ามืดตามัว เดี๋ยวโดนพี่ชายเค้าหมันไส้เอานะจะบอกให้
-
:3123:
-
น้องนก น่ารัก แบ๊วใสๆ ได้ใจมากเลยค่ะ
ลุงป๊อบนี่ถ้าจะขี้หึงใช่ย่อยนะเนี่ย
:pig4:
-
นกน่ารักจัง ถ้ามีเด็กแบบนี้อยู่ใกล้ๆ โลกคงสดใสนะ
-
โล่งเนาะที่แท้เป็นพี่ชายนี่เอง
-
พี่ชายนี่เอง... น้องนกน่ารักจริงๆ เลย
-
ที่แท้ลุงคนนั้นก็พี่ชายตระกูล "ชะ" นี่เอง
แต่ลุงตระกูล "ป" ยังไม่รู้ คงได้งอนอีกหลายหน
ข้อความจากกาฟิลด์คงทำใครบางคน นอนฝันหวาน อิอิ
-
ดูสองคนพี่น้องจะอายุห่างกันเยอะ เพราะหนูชนกอาจจะไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ ไปๆ มาๆ อาจแค่
ม.ต้น แบบนี้ ลุงป๊อปก็พรากผู้เยาว์นะสิ
-
ที่แท้ก็พี่ชายนี่เอง :m4:
-
อ่านรวดเลยค่ะ น่ารักมากเลย
:L1: :L2: :3123:
-
ตาลุงรักน้องนกแล้วนะ รู้ตัวรึเปล่าเนี่ย
-
แวะมาอ่านด้วยคนค่า
อิอิ น้องนกน่ารัก
-
จะมายังน่าาาาา
-
บทที่ ๙
“พี่บัว พี่บัว” สาวิตรีเรียกด้วยเสียงเบาราวกระซิบ แล้วรีบพูดต่อเมื่อคนถูกเรียกหันตัวมา “ลุงเค้าเป็นอะไรน่ะ หน้านิ่วคิ้วขมวดชียว”
“ลุง?” บุณฑริกทำหน้าเหรอหรา หันมองไปทั่วร้าน ก็เห็นเพียงตัวเองกับสาวิตรีที่นั่งทานกาแฟกันอยู่ที่โต๊ะภายในร้าน และปรมินทร์ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หลังเคาเตอร์หน้าร้าน
“แหม ... ก็พี่ป๊อบไงคะ” สาวิตรีขมวดคิ้วเหมือนถูกขัดใจ
“อ๋อ ตกลงนี่เราจะเรียกนายป๊อบมันว่าลุงกันแบบตานกแล้วสินะ” บุณฑริกพูดกลั้วหัวเราะ
“ก็ดูแล้วมันเหมาะดีออก ดูสิคะขมวดคิ้วอีกแล้ว มองนาฬิกาบ่อย ๆ ด้วย”
“อ๋อ ...” บุณฑริกลากเสียงยาว แล้วแกล้งพูดเสียงดัง “น้องนกยังไม่มาเลยเป็นห่วงละสิ”
ปรมินทร์ได้ยินก็หันขวับมาที่คนทั้งสองทันที แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีเสียงใส ๆ มาจากคนที่เข้ามาในร้านด้วยความรวดเร็ว
“สวัสดียามสายใกล้เที่ยงคร้าบ ...” ชนกทักทายเสียงใสแล้วยืนยิ้มร่าอยู่หน้าเคาเตอร์
“มาสายนะเรา” ปรมินทร์หันกลับมาพูดเสียงแข็งกับเด็กหนุ่ม
“สายเหรอ” ชนกยืดคอมองไปที่นาฬิกาบนผนังด้านหลังเคาเตอร์ แล้วขมวดคิ้ว “ไม่สายนี่ อีกตั้ง ๕ นาทีถึงจะ ๑๑ โมง”
“ป๊อบมันหมายความว่าสายกว่าปรติน่ะ” บุณฑริกส่งเสียงบอกเมื่อเห็นท่าทีอึกอักของปรมินทร์ “แล้วนั่นหอบอะไรมาด้วย” เขาหมายถึงถุงพลาสติกใบโตในมือของเด็กหนุ่ม
“ม่ายบอก ไปแต่งตัวก่อนดีก่า เดี๋ยวไม่ทันแล้วจะมีคนอาละวาด” พูดแล้วก็วิ่งปร๋อไปด้านในของร้าน
บุณฑริกลุกขึ้นถือแก้วกาแฟไว้ในมือ เดินมาตรงหน้าเคาเตอร์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ปรมินทร์แล้วพูดด้วยเสียงที่พอจะได้ยินกันเพียงสองคน
“เป็นห่วงก็บอกเด็กมันไปตรง ๆ สิวะ ทำท่าแบบนี้เดี๋ยวเด็กมันก็งงพอดีว่าชอบหรือเกลียดกันแน่”
“ไม่ได้เกลียดเว้ย” ปรมินทร์พูดแล้วใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“แต่เขินที่จะพูดดีด้วย ... ว่างั้นเหอะ ทำเป็นเด็กวัยรุ่นไปได้ ไอ้ลุงป๊อบเอ๊ย ฮ่าๆ” พูดแล้วก็เดินเข้าด้านในของร้านไปอีกคนหนึ่ง
“บ่ายนี้ทำไรกินวะ” ปรมินทร์ถามพลางนั่งลงบนโต๊ะ เมื่อถึงเวลาอาหารว่างช่วงเวลาประมาณบ่ายสองเหมือนทุกวัน
“ไม่ได้ทำ” บุณฑริกยักไหล่ พร้อมกับแบมือทั้งสองออกข้างลำตัว
ปรมินทร์นิ่งไปพักหนึ่ง กำลังจะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย แต่ก็ถูกขัดด้วยสาวิตรีที่ถือถาดเครื่องดื่มเดินออกมาจากครัว ตรงมายังโต๊ะที่คนทั้งสองนั่งอยู่
“มาแล้วค่ะ กาแฟร้อนของพี่ป๊อบ พี่บัว ของหนู แล้วก็โกโก้ร้อนของน้องนก” พูดพลางยกแก้วเครื่องดื่มพร้อมจากรองจากถาดวางลงบนโต๊ะทีละชุด แล้ววางจากเล็กกับช้อนส้อมลงข้างแก้วเครื่องดื่มทุกใบ
“จานอะไร ไหนบัวบอกว่าไม่ได้ทำอะไรกิน” ปรมินทร์ถามด้วยความงุนงง
“มาแล้ว มาแล้ว ... บลูเบอรี่พายสุดหย่อย” เสียงใส ๆ ของชนกดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัววางจานที่มีบลูเบอรี่พายชิ้นโตลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงพร้อมกับยิ้มกว้าง
“อะไรเนี่ย” ปรมินทร์ทำหน้าเหวอ ๆ
“บลูเบอรี่พายไง เพิ่งบอกไปหยก ๆ ลุงนี่ ... ความจำสั้น” ชนกพูดแล้วก็หัวเราะ
บุณฑริกมองดูชนก หันไปมองปรมินทร์ แล้วก็ต้องส่ายหน้า หยิบพายพลาสติกในจานขึ้นมาตัดพายบลูเบอรี่ออกเป็นชิ้นขนาดพอเหมาะ แล้วตักใส่จานให้ทุกคน ระหว่างทำก็เอ่ยปากถามไปด้วย
“นายนกเอามาน่ะ ว่าแต่พี่ถามตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วว่าวันพิเศษอะไรหรือเปล่า นกยังไม่ตอบพี่เลย”
“วันเกิดอะพี่” ชนกตอบพลางมองดูบุณฑริกตัดพายด้วยดวงตาแวววาว
“วันเกิดใครคะ หรือวันเกิดน้องนก” สาวิตรีส่งเสียงตื่นเต้น
“ป่าววววว ...” ชนกลากเสียงยาว
“อ้าว ... แล้ววันเกิดใคร” ปรมินทร์ถามเสียงเข้ม เมื่อมองเห็นแววขึ้เล่นในดวงตาของเด็กหนุ่ม
“วันเกิดอยากกินคร้าบ ฮ่า ๆๆ” ชนกตอบแล้วหัวเราะจนตัวงอ แต่ก็ต้องรีบหยุดเพราะทุกคนกลับมองเขานิ่ง
“แป๊ก” บุณฑริกพูดแล้วยักคิ้ว
“ช่าย ... แป๊กค่ะ” สาวิตรีพยักหน้าสนับสนุน
“น่าจับหักคอ ... เด็กบ้า” ปรมินทร์พูดเสียงแข็ง แต่ใบหน้าแดงกล่ำ
“แกนั่นแหละน่าจับหักคอ กลั้นหัวเราะจนหน้าแดงเชียว” บุณฑริกแหย่
“อะแน่ ที่แท้ไม่แป๊กอะ” ชนกยิ้มร่า “งั้นกินเลยดีก่า เกิดอยากกินมาหลายวันและ” พูดจบก็ใช้ส้อมตัดพายออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วจิ้มเข้าปาก
“อื้อหือ อร่อยมากค่ะ” สาวิตรีหลับตาพริ้ม แล้วตักพายเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“นั่นสิ ยังกับเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ” บุณฑริกสนับสนุนแล้วหันไปทางปรมินทร์ “แกว่าไง”
“ก็อร่อยดี” ปรมินทร์ตอบเสียงเรียบ
“ทำอะไรกันอยู่ครับ” เสียงดังมาจากทางเคาเตอร์ ทำให้ทุกคนหันไปมอง
“ตาลุง มาทำราย” ชนกเรียกเสียงดัง ลุกจากเก้าอี้วิ่งเข้าไปกอดเอวชนินทร์อย่างสนิทสนม
“ผ่านมา เลยแวะมา” ชนินทร์ยกมือขยี้ผมชนกด้วยความเอ็นดู
“หิวป่ะ มากินพายกัน”
ชนกจูงมือชายหนุ่มมายังโต๊ะที่ทุกคนนั่งอยู่ ชนินทร์ย้ายเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ มานั่งคู่กับชนกอย่างถือวิสาสะ
“อ้อ ไอ้นี่ละสิที่ง่วนอยู่ในครัวเมื่อเช้า” ชนินทร์เอ่ยปากถามเมื่อมองเห็นบลูเบอรี่พายบนโต๊ะ
“ชิม ชิม” ชนกพูดพลางตักพายชิ้นเล็กยื่นไปที่ปากของชนินทร์ “อ้าม”
“อ้าม” ชนินทร์ส่งเสียงก่อนจะอ้าปากให้ชนกป้อนพายเข้าปาก
“พอสู้ไหวมะ” ชนกถามแล้วก็เบิกตาโต ตั้งใจฟังคำตอบ
“ยังต้องฝึกอีกถึงจะตามทัน แต่ได้ขนาดนี้นี่ไม่เลวแล้ว” ชนินทร์พูดพลางหยิบส้อมตัดชิ้นพายยื่นไปที่ปากชนก “อ้าม”
“อ้าม” ชนกพูดแล้วก็งับชิ้นพายเข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆ
“นี่น้องนกทำเองเหรอคะ” สาวิตรีที่ฟังอยู่อุทานด้วยความตื่นเต้น
“อื้อ” ชนกพยักหน้ารับ แล้วอ้าปากรับพายที่ชนินทร์ป้อนให้อีกคำ
“วาฟเฟิลคราวก่อนก็เซอร์ไพรส์แล้วนะคะ คราวนี้บลูเบอรี่พายทำพี่ชอคเลยค่ะ” สาวิตรีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“คนชอคน่ะ มันต้องกินไม่ลงสิ นี่อะไร ... ตักเอา ตักเอา” บุณฑริกแซว
“ก็แหม ... มั่นอร่อยจนหยุดไม่ได้นี่คะ หรือพี่บัวว่ายังไง” สาวิตรีหน้างอ
“นั่นสิ น้องนกนี่มีฝีมือทางนี้นะ” บุณฑริกสนับสนุน “ว่าแต่คุณ เอ้อ ...”
“ชนินทร์ครับ” ชายหนุ่มบอกชื่อ แล้วก็ต้องอ้าปากรับพายที่ชนกป้อนให้
“แหมคุณลุงกับคุณหลานชื่อคล้องจองกันเลยนะคะ ว่าแต่คุณลุงนี่ดูหนุ่มน่าดู ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะมีหลานอายุขนาดนี้ แต่ถ้าบอกว่าพ่อลูกละก็ พอจะมีแวว” สาวิตรีพูดแล้วอมยิ้ม มองดูคนทั้งสองด้วยแววตาชื่นชม
“ทำไมล่ะครับ” ชนินทร์ย้อนถาม ปรมินทร์มองเห็นในแววตาชายหนุ่มมีแววขี้เล่นไม่ต่างจากชนก
“ก็ดูสิคะ ป้อนกันไปป้อนกันมา น่าเอ็นดู นะคะลุงป๊อบ เอ๊ย ... พี่ป๊อบ” สาวิตรีหันไปถามปรมินทร์
“อื้อ”
ปรมินทร์ตอบสั้น ๆ ก้มหน้าก้มตากินพายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนบุณฑริกต้องถอนหายใจอย่างเอือมระอากับท่าทางของเพื่อน
-
:กอด1: :กอด1:น้องนก
ลุงอ่ะหึงเด็ก
-
วันนี้มาให้เห็นแบบระยะประชิดเลย ลุงหึงน่าดูแล้วใช่มั้ย ^^
-
น่ารักดีครับ อิอิ
-
มาส่งความน่ารักของนกแบบน่ารักมากๆจริงๆครับ คิดถึงชนกครับ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ กอดๆๆๆๆ ด้วยความคิดถึง :กอด1:
แต่สั้นอ่ะ เค้าอยากได้ยาวววววววว :o8:
-
รักใสๆคะ
-
ไม่ได้แวะมาหลายวันน้องนกไปได้หลายตอนล่ะ
อ่านไปๆ ก็ทั้งขำทั้งหมั่นไส้นิดๆ ในความเก๊กของอีตาลุงป๊อป
ชอบน้องนก จนแอบหึงน้องเค้าแล้ว แต่ก็มิวายเก๊ก อิ อิ
อืม..บ้านพี่น้องสอง "ช" นี่เค้าน่ารักทั้งพี่ทั้งนองเลยเน้อ
แถมครอบครัวอบอุ่นรักใคร่กันดีอีกต่างหาก
เฉลยทีเทอะ ว่าเค้าสองคนเป็นพี่เป็นน้องกัน สงสารคนขี้เก๊ก ลมหึงตีขึ้นจะเป็นลมเป็นแล้งเอาน่ะ
-
ชอบบบบบบ คะ
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แหมม น้องนกเนี่ยพะ ทำลุงป๊อปแกเข้าใจผิดซะยกใหญ่เลยนะ
หุหุ -.- เมื่อไหร่จะเฉลยน้อ
ว่าเขาสองคนนะพี่น้องกัน ฮ่าๆๆ
รออ่านอตอนต่อไปจ้า ^^
-
อ่าาาาาเป็นพี่ชายจริงๆหรอ แต่น่าร๊ากดีอ่าทำให้คนบางคนเก็กแตกได้ อิอิ
-
แกล้งให้ลุงแกหึงต่อไปน่ะน้องนก
นุกดี ฮ่าาาาาา
-
น้องนกแกล้งลุงป๊อบหรือไม่รู้จริงๆเนี่ย
-
:z1: น่ารักแบบใสๆ
:m20: น้องนก จอมกวน ป่วนใจลุง จริงๆ เลยนะครับ
สงสารลุง(พี่)ป๊อบหน่อยก็ดีนะครับ เดี๋ยวหัวใจวายซะก่อน :laugh:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
น้องนกนิสัยและบุคลิกน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ ทีมลุงป๊อบ พี่บัว พี่สา ก็น่ารัก
พี่ป๊อบเองเริ่มถูกใจหลงรักน้องนกแล้วล่ะสิ น้องนกก็แปลกๆ นะ มีตื่นมาทำบลูเบอรี่พายซะด้วย กะเอามาให้ลุงกินหรือเปล่าเนี่ย
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ เรื่องนี้นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่ะ มาแล้ว ตาลุงป๊อบกินของหวานอยู่นะ ไม่ใช่บอระเพ็ด ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อย
-
ตอนต่อไปจงมาาาา อิอิ
-
ใกล้จะครบ 1 เดือนแล้วววววว :undecided:
-
เหมือนลุงป๊อปจะเข้าข่ายซึนฯนะเนี่ย :-[
-
เหอๆๆๆ ลุงหึงใช่ปะเนี่ย อาการมันฟ้องนะ :laugh:
-
บทที่ ๑๐
ปรมินทร์ออกจากร้านมาเพราะหงุดหงิดกับภาพที่เห็น ชนกกับชนินทร์นั่งเล่มเกมส์ในโทรศัพท์มือถือด้วยกันโดยไม่สนใจใคร ชายหนุ่มเดินเรื่อยๆมาจนเข้าไปใกล้ร้านที่ชนกพามาดูของที่เด็กหนุ่มต้องการซื้อ
เข็มติดเนคไทพร้อมกระดุม ๒ เม็ดภายในกล่องกำมะหยี่สวยหรู นับว่าเป็นงานที่ละเอียดมาก ลายเส้นบางๆที่อยู่บนหมวกพ่อครัวเกิดจากความโค้งนูนไล่ระดับกัน ทำให้ดูเหมือนหมวกผ้าอย่างเป็นธรรมชาติ ตัวเข็มกลัดสามารถนำไปติดกับส่วนที่เป็นตัวหนีบสำหรับเนคไทได้อีกด้วย กระดุมสองเม็ดที่เป็นลวดลายเดียวกันก็ดูแปลกตา ปรมินทร์คิดไม่ออกเลยว่าจะมีใครกล้านำไปใช้กับชุดสูทออกงาน นอกจากพวกวัยรุ่นหรือวัยหนุ่ม แล้วเขาก็คิดไปถึงชายหนุ่มอีกคน หรือว่าชนกจะซื้อของชิ้นนี้ให้ชายหนุ่มคนนั้น ... ชนินทร์ ... ชายหนุ่มที่ปรมิทร์คิดว่า เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของชนก
ปรมินทร์เดินมาหยุดอยู่หน้าร้าน มองเข้าไปข้างในเห็นผู้หญิง ๒ คนกำลังคุยกับคนขายอยู่ ท่าทางที่เคร่งเครียดของทั้งสองฝ่ายทำให้เขาเปลี่ยนใจที่จะเดินเข้าไปในร้าน
“พี่ชายครับ ... พี่” เสียงเรียกทำให้ปรมินทร์ชะงักฝีเท้า หันตัวไปมองเจ้าของเสียง เป็นคนขายของในร้านนั่นเอง “พี่ชายที่มาดูของกับน้องชายเมื่อวันก่อนใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าปรมินทร์
“ของอะไร” ปรมินทร์ถามกลับพร้อมกับขมวดคิ้ว เมื่อมองเห็นสีหน้าไม่พอใจของผู้หญิง ๒ คน
“เข็มกลัดติดเนคไทชุดหมวกพ่อครัวไงครับ ที่น้องเขาจะมาเอาของวันมะรืนนี้” ชายหนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว
“แต่ชั้นจะซื้อวันนี้ จ่ายเงินวันนี้” หญิงสาวผมยาวเดินเข้ามาหาพร้อมกับหญิงสาวผมหยิกหยอง ซึ่งคงเป็นเพื่อนกัน
“ก็ผมบอกแล้วไง ว่าของมีคนจองไว้แล้ว ถ้าคนจองมาเอาของแล้วผมไม่มีของให้เขา ผมก็เสียคำพูดกับลูกค้าสิครับ” ชายหนุ่มคนขายหันกลับไปพยายามอธิบาย ... อีกครั้ง
“แต่พวกชั้นจะเอา” หญิงผมหยิกพูดย้ำ “ในเมื่อคนที่จองไว้ยังไม่จ่ายเงิน ทำไมพวกชั้นจะซื้อไม่ได้”
“ผมบอกแล้วไงครับว่าขายให้ไม่ได้” ชายหนุ่มหันมาหาปรมินทร์ สีหน้าเหมือนจะขอความช่วยเหลือ
ปรมินทร์หันไปมองดูหญิงสาวสองคนที่ทำสีหน้าปั้นปึ่ง แววตาที่เหมือนจะหาเรื่องทำให้เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
“น้องเขาให้ผมมาเอาของ” ปรมินทร์หันกลับไปบอกกับชายหนุ่มคนขายของ
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะห่อให้เดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มคนขายของพูดอย่างดีใจ รีบเดินเข้าไปในร้าน
“ได้ยังไง ชั้นไม่ยอม ผู้ชายอะไรมาแย่งของกับผู้หญิง” หญิงสาวผมยาวพูดเสียงดัง ทำให้คนที่เดินไปมาหลายคนหยุดมองว่าเกิดอะไรขึ้น
“พวกคุณน่ะเหละ ผู้ใหญ่ภาษาอะไร” ปรมินทร์พูดเสียงดังบ้าง “คนที่จะซื้อของเนี่ยเป็นเด็กมัธยมเอง ไม่อายเหรอไง ผู้ใหญ่สองคนรวมหัวกันแย่งของที่เด็กอุตส่าห์ทำงานพิเศษเก็บเงินจะมาซื้อ”
คำพูดของปรมินทร์เหมือนจะมีผลมากกว่าคำพูดของหญิงสาว คนที่หยุดยืนมองดูเหตุการณ์เริ่มเปลี่ยนสายตามองที่หญิงสาวทั้งสอง กับท่าทางดุ ๆ ของปรมินทร์ ทำให้ทั้งคู่อึดอัดจนต้องพากันเดินจากไป ปรมินทร์ไม่สนใจคนทั้งสองที่เดินจากไป สาวเท้าก้าวเข้าไปในร้าน
“ขอบคุณมากเลยพี่ ดีนะที่พี่เดินมาพอดี ไม่งั้นผมตะเพิดพวกนั้นไม่เลี้ยงแล้ว” ชายหนุ่มคนขายของโว ขณะที่มือหยิบกล่องในตู้กระจกออกมา
“เท่าไหร่” ปรมินทร์ถามราคาพร้อมกับแค่นยิ้ม เพราะหมั่นไส้ในท่าทางของคนขาย
แต่พอรู้ราคาของเข็มกลัดชุดนี้ ปรมินทร์ถึงกับต้องขมวดคิ้ว เพราะมันมีราคาถึงสามในสี่ของเงินค่าจ้างที่ชนกจะได้จากเขาทีเดียว
“พี่นี่รักน้องจริง ๆ เนอะ ยอมด่าผู้หญิงเพื่อเอาของให้น้อง ... อ้าว ... เดี๋ยวดิพี่ ไม่เอาของแล้วเหรอ ผมล้อเล่นน่ะพี่ พูดแค่นี้เดินหนีเลยเหรอ ใจน้อยจริง” คนขายโวยวายเมื่อเห็นปรมินทร์หันหลังเดินออกจากร้านไป
“เดี๋ยวมา ไปกดเงินก่อน” ปรมินทร์หันมาตอบด้วยใบหน้าดุ ๆ ก่อนจะก้าวเดินออกจากร้านไป
สองทุ่มสิบนาที ...
“กลับนะลุง พรุ่งนี้เจอกัน” ชนกยกมือขึ้นระดับไหล่แล้วโบกมือเป็นเชิงอำลา พร้อมกับยิ้มกวน ๆ
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งกลับ ถามอะไรหน่อย” ปรมินทร์เรียก
“ไรเหรอ” ชนกเดินเข้ามาชิดเคาเตอร์ ทำตาโตยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังเคาเตอร์
ปรมิมนทร์เหม่อมองหน้าเนียนใส กับดวงตากลมโตที่จ้องมองเขาด้วยความสงสัย จนลืมพูดในสิ่งที่คิด และรู้สึกว่าใบหน้านั้นเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าเขาทุกที ... ทุกที ... จนกระทั่ง ...
... โป๊ก ...
“โอ้ย ... เล่นอะไรน่ะ” ปรมินทร์ร้องลั่นพร้อมกับยกมือกุมหน้าผาก เพราะชนกเอหน้าผากโขกเข้ากับหน้าผากชายหนุ่มอย่างแรง
“ฮ่าๆๆ ... ก็ลุงอะเอาแต่จ้องหน้าอยู่ได้ โขกให้ได้สติไง จะได้คิดออกว่าเรียกผมทำไม” ชนกตอบพร้อมกับยิ้มยียวน
“กวนประสาทจริง ๆ” ปรมินทร์พึมพำเบาๆ ก่อนจะทำเสียงเข้ม “นี่ ... เราน่ะ ... ไปดูของที่จะซื้อมั่งหรือเปล่าว่ามันมีใครมาซื้อตัดหน้าไปหรือเปล่า”
“ของ ... ของอะไรอะ” ชนกขมวดคิ้ว
“ก็ไอ้เข็มกลัดเนคไทรูปหมวกพ่อครัวไง ที่ว่าจะซื้อให้ใครน่ะ”
“อ๋อออออ ......” ชนกลากเสียงยาว “บอกที่ร้านไว้แล้วอะ ว่าวันมะรืนจะไปเอา”
“ทำไมต้องมะรืนด้วย” ปรมินทร์ทำเสียงดุ
“โหลุง จะซื้อของต้องมีกะตังค์ช่ายป่ะ” ชนกทำเสียงเข้มบ้าง “แล้วกะตังค์ค่าจ้างผมลุงจะจ่ายวันมะรืนไง รับเงินแล้วก็ไปซื้อของ เข้าจ๋ายยยย”
“แล้วถ้าใครมาซื้อตัดหน้าไปล่ะ”
“โนเวย์ ... ม่ายมีทาง ที่ร้านเค้าบอกว่าจะเก็บไว้ให้อะ”
“เหอะ” ปรมินทร์แค่นเสียง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชนก “รู้มั้ยว่าวันนี้มีคนมาแย่งกันซื้อเข็มกลัดนั่น”
“ลุงรู้ได้ไง” ชนกขมวดคิ้ว
“เมื่อตอนบ่ายเดินออกไปเห็นกำลังต่อรองราคากับคนขายอยู่พอดี ท่าทางจะอยากได้กันมาก” พูดแล้วปรมินทร์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
แต่ปรมินทร์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของชนกซีดเผือดลง ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเหมือนจะสั่นน้อยๆ แล้วโดยไม่คาดคิด ชนกหันตัววิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย ... นก ... เดี๋ยว ...นก” ปรมินทร์ตะโกนเสียงดัง ออกจากหลังเคาเตอร์วิ่งตามออกไปทันที
-
ลุงแกล้งนกแบบนี้ได้ไง
-
:กอด1:
-
ลุงรังแกเด็กอ่ะ
-
นั่น ได้เรื่องแล้วไงหละลุง
-
ไอ้ลุง ตามไปเดี๋ยวนี้เลยนะ
:angry2:
-
แล้วน้องนกกับลุงก็วิ่งหายไปอีกหนึ่งเดือน :z13:
อิอิ ล้อเล่นนะคะ ชอบเรื่องนี้อะ น้องนกน่ารักมากกกกกกก
อิลุงก็ซึนต่อไป 555+ :z10:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะคะ :pig4:
-
น้องตกใจจริงจังเลยอ่ะ...ลุงรีบไปตามเลย
-
5555555
มันค้างน่ะเนี่ย
ลุงเนี่ยก็ไปแกล้งอยู่ได้ วิ่งหนีไปแระ จะตามทันไหมเนี่ยยิ่งแก่ๆๆอยุ่ ก๊ากกกก
-
ลุงป๊อป!!! แกล้งน้องงงงงงงงงงงงง
คนเขียนตัดฉับ!! T^T
-
ค้างอ่ะ คนเขียนอย่าทิ้งไว้นานนะๆๆๆ
-
ตาลุง ก่อเรื่องซะแล้วไหมล่ะ
ตามไปอธิบายเลยนะ...
-
กำลังมันเลย ไม่อยากให้เรื่องนี้พลิกล๊อคอ่ะ อยากให้คู่กันกับคุณลุง
อยากให้เป็น love comedy นะ นะ นะ
-
โห ลุง จะบอกอะไรก็ไม่รีบๆ บอกให้หมด แบบนี้มีเคืองนะเนี่ย :m16:
-
น้องนกกับลุงนินทร์น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากรู้ซะแล้วว่าผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกนี่ใครกัน??
-
ค้างเลย ลุงก็แกล้งน้องเค้า เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย :laugh:
-
จะมาต่ออีกเมื่อไหร่อะ :L2: :L2: :call:
-
คิดถึงลุงกะน้องนกจังเลย
-
เข้ามานั่งรอ
-
ฝนตกแล้วววด้วยยย
เมื่อไรจะมาน่าาาา
-
บทที่ ๑๑
ปรมินทร์วิ่งตามชนกทีกึ่งเดินกิ่งวิ่งจนทัน แล้วจับแขนเด็กหนุ่มไว้แน่น
“นก ... จะรีบไปไหน”
“ก็ไปร้านไง” ชนกหันมาตอบแล้วหันตัวทำท่าจะเดินต่อ
“ไม่ต้อง กลับไปกับพี่ก่อน” ปรมินทร์บอกเสียงเข้ม
“จะไปอะ ปล่อยดิ ... ปล่อย” ชนกพยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุมของปริมนทร์ แต่ไม่เป็นผล “ปล่อยอะ ลุง ... ปล่อยยยยยย ...” ชนกส่งเสียงดังขึ้น
“เด็กบ้านี่ พูดอะไรไม่ยอมฟังกันเลย” ปรมินทร์พูดเสียงดุ แล้วทำในสิ่งที่ชนกคาดไม่ถึง
ปรมินทร์จับตัวชนกขึ้นพาดไหล่ แล้วหันตัวเดินกลับร้านของตัวเอง ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่ต่างก็หันมามองด้วยความสนใจ
“ตาลุงทำไร ปล่อยยยยยยยย .......” ชนกส่งเสียงดัง พยายามดิ้นรนจนเวียนหัว เพราะหัวห้อยลงกับพื้น มือสองข้างทุบรัวลงบนหลังปรมินทร์ไม่ยั้ง
“เจ็บนะไอ้เด็กบ้า อยู่นิ่งๆหน่อย หนักนะเฟร้ย” ปรมินทร์พูดเสียงดุ
“เจ็บก็ปล่อยเดะ” ชนกไม่ยอมแพ้ นอกจากทุบแล้วพยายามถีบขาดิ้นรนหนักขึ้น
“ไม่หยุดเหรอ ไม่หยุดใช่มะ” ปรมินทร์ยกมือข้างหนึ่งขึ้นตีก้นชนก มือหยาบใหญ่กระทบกางเกงยีนส์อย่างแรง
ป้าบบบบ ....
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ... ตาลุงบ้า”
“พี่บัวคะ พี่บัว” สาวิตรีเข้ามาในห้องครัว ร้องเรียกบุณฑริก
“อะไร ... เรียกซะเสียงดังเชียว” บุณฑริกหันมาตามเสียง แล้วก็ต้องแปลกใจกับสีหน้าเลิกลักของหญิงสาว
“ตีกันใหญ่แล้วค่ะ ตีกันใหญ่เลย” สาวิตรีพูดอย่างตื่นเต้น
“อะไร ... ใครตีกับใคร” บุณฑริกขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเท้าเอว
“น้องนกกับตาลุง ... เอ๊ย” สาวิตรียกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะปาก ยิ้มแหย ๆ “น้องนกกับพี่ป๊อบน่ะคะ พี่รีบออกไปห้ามเร็ว”
สาวิตรีไม่รอคำตอบ จับข้อมือบุณฑริกแล้วดึงตัวให้เดินตามออกมานอกครัว แต่ที่ชายหนุ่มเห็นกลับเป็นชนกนั่งอยู่บนตักของปรมินทร์ แทนที่จะเป็นภาพของคนทะเลาะกันอย่างที่สาวิตรีบอก
“ไหน ... ทะเลาะกันที่ไหนกัน ออกจะสวีท” บุณฑริกกันไปพูดกับสาวิตรีที่ทำหน้างง
“ก็เมื่อกี้นี้ ...”
“สวีทบ้านแกนะสิ มาช่วยกันจับไอ้เด็กบ้านี่ไว้หน่อย” ปรมินทร์พูดขัดขึ้นมาด้วยเสียงดังปนหอบ
“ปล่อยดิ ตาลุงบ้า ปล่อย ปล่อย ปล่อย ปล่อยยยยย ...” ชนกที่เงียบอยู่ส่งเสียงโวยวายขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ พร้อมกับขยับตัวดิ้นรนอย่างแรง
“อ้าว” บุณฑริกอุทานได้คำเดียว ก็พุ่งตัวเข้าไปจับไหล่ชนกไว้ พอเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าจริง ๆ แล้วปรมินทร์ใช้ขาทั้งสองข้างหนีบขาของชนกไว้ไม่ให้ขยับ พร้อมกับลอคแขนของเด็กหนุ่มไว้อย่างแน่นหนา มิหนำซ้ำยังมีเม็ดเหงื่ออยู่บนหน้าผากของคนทั้งสองด้วย
“สา ... มาจับนายนกไว้” ปรมินทร์เรียกเสียงดังเมื่อเห็นว่าบุณฑริกเพียงแค่จับไหล่ชนกไว้หลวม ๆ หญิงสาวรีบเข้ามาจับแขนชนกไว้ข้างหนึ่ง “จับให้แน่นล่ะ ถ้านายนกหลุดวิ่งออกไปได้ จะไล่เธอออก”
“หา” สาวิตรีเบิกตาโต
“ตาลุง...” ชนกเรียกชายหนุ่ม แล้วทำท่าจะพูดอะไรต่อ
“ไม่ต้องพูด ถ้านายหนี ฉันไล่ออกหมด ทั้งยายสา ทั้งไอ้บัว” ปรมินทร์พูดสียงเข้ม
“อ้าว ฉันโดนด้วยเหรอ” บุณฑริกถามด้วยความสงสัย
“เออ” ปรมินทร์ตอบห้วน ๆ แล้วคลายมือและขาออก ลุกขึ้นเดินไปที่เคาเตอร์ เปิดลิ้นชักออกเพื่อหยิบของข้างใน
“น้องนก ไอ้ป๊อบมันเอาจริงนะ พี่ว่าน้องนกเงียบ ๆ ดูไปก่อนดีกว่า ว่ามันจะทำอะไร” บุณฑริกพูดเบาๆกับชนก เมื่อเห็นเด็กหนุ่มขยับตัว
ชนกฟังแล้วก็ยอมอยู่เฉยๆ แต่สีหน้าแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“เอ้า ... นี่” ปรมินทร์ที่เดินกลับมายื่นกล่องกำมะหยี่ให้ชนก
“อะไร” ชนกถามเสียงห้วน ปรมินทร์จึงจับมือของเด็กหนุ่มขึ้นมาข้างหนึ่ง วางกล่องกำมะหยี่ที่ดูคุ้นตาลงบนมือชนก แล้วเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้หลังเคาเตอร์ ก่อนจะส่งเสียงบอกบุณฑริกกับสาวิตรี “ปล่อยไอ้เด็กบ้าได้แล้ว”
บุณฑริกปล่อยมือออกจากไหล่ชนก ส่งสายตาให้สาวิตรีเป็นสัญญาณให้ตามไป แล้วทั้งสองคนก๋เดินหายเข้าไปในครัว ปล่อยให้ชนกมองดูกล่องกำมะหยี่อย่างครุ่นคิดอยู่ตามลำพังกับปรมินทร์ซึ่งยังนั่งอยู่หลังเคาเตอร์
ชนกจำได้ดีว่ากล่องกำมะหยี่ใบนี้เอง ที่เขาเฝ้าวนเวียนไปดูที่ร้านอยู่ประจำ และตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่เพื่อจะได้มันมา แต่ปรมินทร์บอกว่ามีคนแย่งกันซื้อไป แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ ... ทำไม
“พี่ป๊อบ” ชนกเรียกเสียงเบา พร้อมกับเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่หลังเคาเตอร์ “ไหนบอกว่ามีคนซื้อไปแล้วไง”
“นี่ไงคนซื้อ” ปรมินทร์ยกมือขึ้นชี้หน้าตัวเอง ส่งสายตาดุ ๆ ให้เด็กหนุ่ม “ยังพูดไม่ทันจบก็วิ่งออกไปซะแล้ว เด็กบ้า”
“ก็ผมตกใจนี่ พี่ไม่รู้หรอกว่ามันสำคัญสำหรับผมขนาดไหน” ชนกตอบเสียงอ่อน
“ใช่สิ ... คงสำคัญมากสินะ ของที่จะให้ผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของเราน่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง
“อื้อ” ชนกยอมรับพร้อมกับรอยยิ้มพราว ดวงตาทอประกายใสซื่อ ผิดไปจากท่าทางหงอย ๆ เมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
ปรมินทร์มองดูรอยยิ้มของเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบแก้มใสของชนกเบาๆ โดยไม่รู้ตัว
“พี่เห็นมีคนแย่งกันซื้อ เลยซื้อมาให้ แล้วเอาไว้หักเงินจากค่าจ้างแล้วกัน” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนโยน ต่างจากเมื่อครู่
ชนกเงียบไป แววครุ่นคิดปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าแว่บหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“งั้นผมฝากไว้กับพี่ป๊อบก่อนนะ วันรับเงินค่อยเอา”
ชนกจับมือของปรมินทร์ที่แตะผิวแก้มของตัวมาแบไว้ตรงหน้า แล้ววางกล่องกำมะหยี่ลงบนมือของชายหนุ่ม
“ผมกลับบ้านก่อนนะลุง เดี๋ยวดึก”
พูดจบก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งให้ปรมินทร์มองตามจนเด็กหนุ่มออกจากร้าน ชายหนุ่มก้มหน้าลงมองโต๊ะถอนหายใจยาว
“ลุง” เสียงเรียกทำให้ปรมินทร์เงยหน้าขึ้น ก็เห็นชนกมายืนอยู่ข้างหน้า
“หือ”
“ขอบคุณครับ” ชนกพูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มชายหนุ่มอย่างแรงจนมีเสียงดัง ‘ฟอด’ แล้ววิ่งออกจากร้านไปด้วยความรวดเร็ว
-
น้องนกน่ารักเกินไปแล้ววววว
-
น่านนนน...มาหอมแก้มลุงให้คนแก่หวั่นไหวเข้าไปอีก :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
น้อนนกมาขโมยหอมแก้มให้ลุงหวั่นไหวอีก
เด๋วลุงแกหัวใจวายหรอก
-
น้องนกครับ
แก้มตาลุงหอมไหม ฮ่าๆๆ
:impress2:
-
ฟ๊อด........
อั๊ยยะ เขิน 5555+
-
ไอย๊ะ...แอบหอมแก้มตาลุงอีก :o8:
-
น่ารักมากเลย ทั้งตาลุงและน้องนก
-
ลุงป๊อปซึนฯ ไปนะคะ
เมื่อไหร่จะยอมรับตัวเองซะที
-
ตายแล้ว หอมแก้มลุงก่อนด้วยอ่ะ แรง อิอิ
-
:-[ :-[ :-[
-
บทที่ ๑๒
ฝนห่าใหญ่เทกระหน่ำมาตั้งแต่ยามเช้า จนเวลาล่วงเลยเป็นยามสาย หมู่เมฆบนท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทาหม่นครอบคลุมเป็นบริเวณกว้าง เหมือนจะบอกให้รู้ว่า สายฝนจะยังคงโปรยปรอยอยู่อีกช่วงเวลาหนึ่ง
“พี่ป๊อบทำมิวสิคเหรอคะ” สาวิตรีอมยิ้ม
“อะไรของแก มิวสิคอะไร” ปรมินทร์ที่เหม่อมองออกไปนอกกระจกหันกลับมา
“ก็เหมือนพระเอกมิวสิควีดีโอไง พอเห็นฝนตกก็เหม่อลอยคิดถึงใครก็ไม่รู้ เนอะพี่บัว” หญิงสาวหันไปถามบุณฑริกที่นั่งอยู่ข้างๆ
“นั่นสิ สงสัยเป็นเอามาก ข้าวปลาไม่ยอมกิน” บุณฑริกส่งสายตาล้อเลียน
ปรมินทร์ส่งสายตาดุ ๆ ให้คนทั้งสองก่อนจะตักข้าวในจานเข้าปาก บุณฑริกและสาวิตรีหันไปยิ้มให้กันแล้วจัดการกับอาหารเช้าต่อ วันนี้เป็นข้าวผัดอเมริกันสีแดงสวยด้วยซอสมะเขือเทศ แซมด้วยสีเขียวของถั่วลันเตาและสีดำของลูกเกด ในจานยังมีน่องไก่ทอด เบค่อนชิ้นโตที่ทอดเกรียมเล็กน้อย และไส้กรอกชิ้นเล็กๆอีกหลายชิ้น แซมด้วยใบผักกาดหอมและแตงกวา ทำให้อาหารในจานมีสีสันขึ้นมาก
ติ๊ง ... ต่อง เสียงจากประตูร้านเมื่อมีคนเข้ามาดังขึ้น
“หู ... น่ากินนนน” เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงขยับเก้าอี้ว่างข้างปรมินทร์ออกมานั่ง พร้อมกับวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะข้าง ๆ
“น้องนกมาไวจัง เห็นฝนตกนึกว่าจะมาช้าซะอีก” สาวิตรีส่งเสียงทักทาย
“สงสัยจะรู้ว่ามีคนคิดถึงเลยรีบมามั้ง” บุณฑริกรีบพูดต่อ แล้วส่งยิ้มกวน ๆ ให้ปรมินทร์
“หือ” ชนกทำหน้างง “ฝนมันตกเพราะกบมันร้อง เอ๊ย...” ใบหน้ายิ้มร่าเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อเห็นปรมินทร์ส่งสายตาดุ “ฝนมันตกเลยมีคนมาส่งอะ”
“ใครมาส่งคะ แล้วคนส่งไปไหนแล้วล่ะ” “สาวิตรีเลิกคิ้ว
“ปล่อยเสร็จแล้วก็ไปแล้วมั้ง” ปรมินทร์พูดแล้วใช้มีดหั่นน่องไก่เป็นชิ้นเล็ก ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มเข้าปาก
“โหยลุงไม่ใช่หมานะ นี่เด็กน้อย...ใส...ซื่อ...น่ารัก...ไร้เดียงสา” พูดพลางทำหน้าบ้องแบ้ว จนทุกคนต้องกลั้นหัวเราะ ไม่เว้นแม้แต่ปรมินทร์ “ว่าแต่เด็กน้อยอยากกินเบคอนอะ”
สาวิตรีรีบใช้ส้อมจิ้มเบคอนทอดชิ้นใหญ่เข้าปากทันทีที่ได้ยิน ส่วนเบคอนในจานของบุณฑริกนั้นหมดไปตั้งแต่ชนกยังไม่มา จึงเหลืออยู่แต่ในจานของปรมินทร์ แต่ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจ จนชนกขยับตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“อยากกินเบคอนอะ” ชนกพูดเบา ๆ น้ำเสียงออดอ้อน
สาวิตรีรู้สึกขำ แต่ก็กลั้นหัวเราะจนหน้าแดง หญิงสาวคิดในใจว่าปรมินทร์คงต้องดุชนกด้วยความรำคาญเป็นแน่ แต่ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มอมยิ้มพลางใช้ส้อมจิ้มชิ้นเบคอนทอดในจาน ส่งเข้าปากเด็กหนุ่มที่เหมือนจะรู้ จึงอ้ารอไว้แต่แรก
“หย่อยจัง” ชนกพูดพลางเคี้ยวเบคอนอย่างเอร็ดอร่อย
ติ๊ง ... ต่อง เสียงทางหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง
“กวนอะไรชาวบ้านอีกละ ตานก” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามา ร่มในมือที่พับเรียบร้อยถูกวางพิงผนังไว้ ชายหนุ่มลากเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ มานั่งลงชิดกับชนก “สวัสดีครับ ทานมื้อเช้ากันอยู่เหรอครับนี่”
ชนกเอนตัวพิงร่างของชนินทร์ทันทีที่ชายหนุ่มนั่งลง ชนินทร์ระบายยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะยกแขนขึ้นโอบไหล่ของเด็กชายไว้อย่างสนิทสนม
“ที่แท้คุณนินทร์มาส่งนี่เอง ขยันจริงนะคะ” สาวิตรีแซว
“ไม่ได้ขยันหรอกครับ แต่ถ้าไม่มาส่งโดนกวนจนไม่ได้ทำอะไรแน่ แล้วนี่เคี้ยวอะไรอยู่ในปาก” ชนินทร์ตอบหญิงสาวแล้วถามชนกเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเคี้ยวอะไรอยู่ในปาก
“เบคอน ลุงป๊อบให้” ชนกตอบพลางหันไปยักคิ้วข้างหนึ่งให้ชนินทร์
“อะไร เมื่อกี้ก่อนมาก็กินไปตั้งหลายชิ้น ทั้งเบคอน ทั้งไส้กรอก ยังมาแย่งเขากินอีก” ชนินทร์ทำเสียงดุ แต่ยิ้มอยู่ในหน้า
“เห็นแล้วก็อยากกินอีกนี่นา” ชนกหันมาเถียง ชนินทร์ยกมืออขึ้นมาหยิกแก้มเด็กหนุ่มด้วยความมันเขี้ยว
“ยังกะพ่อลูกหยอกกันเลยเนอะพี่บัว” สาวิตรีหันไปพูดกับบุณฑริกที่กำลังรวบช้อนส้อม
“โห ถ้าผมมีลูกโตเท่านี้ ก็แปว่าผมมีลูกตั้งแต่สิบสี่ละสิ” ชนินทร์ยิ้มให้หญิงสาว
“ถ้างั้นคุณนินทร์ก็สามสิบกว่าแล้วสิคะ แหม ... สาละนึกว่าเพิ่งจะยี่สิบปลายๆ” สาวิตรียิ้มขัน
“ผมเพิ่งจะยี่สิบแปดนะครับ ยังไม่สามสิบ” พูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อ้าว ... งั้นนายนกนี่เท่าไหร่ล่ะ ไม่ใช่สักสิบเจ็ดสิบแปดเหรอ” บุณฑริกถามด้วยความสงสัย
ชนกกับชนินทร์หันมองหน้ากันก่อนจะพากันหัวเราะ
“ตอนรับนายนกทำงาน พวกคุณไม่ได้ถามอายุเหรอครับ” ชนินทร์หันไปถามปรมินทร์
“เปล่า เห็นตัวโต ๆ หน้าแก่ ๆ ก็คิดว่าน่าจะสิบเจ็ดสิบแปด อย่าบอกนะว่ายี่สิบกว่าแล้ว” ปรมินทร์พูดเสียงกระด้าง แต่ดวงตาทอแววขี้เล่นออกมา
“โห ... ลุงป๊อบอะ ใจร้ายชะมัด หาว่าเรายี่สิบกว่า” ชนกทำหน้างอใส่ชายหนุ่ม
“นายนกนี่ สิบสี่แล้วครับ” ชนินทร์บอกกลั้วหัวเราะ ยกมือขยี้ปอยผมบนหัวเด็กหนุ่มเล่น “มีเรื่องไปเผาให้ป๊ะกับมะฟังอีกเรื่องแล้ว”
“ม่ายอะ อย่าเอาไปเผานะ” ชนกพูดพลางเอานิ้วจี้ซอกแขนชายหนุ่ม จนชนินทร์ต้องร้องห้ามด้วยความจักจี๋ สุดท้ายก็ต้องใช้แขนรวบตัวชนกมากอดไว้ นั่นแหละชนกจึงหยุด แต่ก็ยังไม่วายเงยหน้างับคางของชายหนุ่มเล่นเบาๆ ทำให้คนที่นั่งอยู่อีกสามคน มองดูสายตาแสดงความรู้สึกต่างกัน
“แล้วตกลงคุณเป็นอะไรกับนายนก เห็นสนิทกันจริง” ปริมนทร์ถามด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
“อ้าว นึกว่าพวกคุณรู้กันแล้วซะอีก เห็นพวกเราสนิทกันขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เหรอครับ” ชนินทร์พูดพร้อมกับกอดชนกแน่นขึ้นอีก จนชนกเริ่มโวยวาย
“ตาลุง หายใจจะไม่ออกแหล่ว ... อ๊อก ๆ”
“ไอ้จอมกวนเอ๊ย หัดเรียกพี่เหมือนน้องชาวบ้านเขาไม่ได้หรือไง ฮ่า ๆๆ” ชนินทพูดแล้วก็ออกแรงรัดตัวชนกแรงมากขึ้น จนเด็กหนุ่มต้องถีบขาไปมา
-
เป็นพี่น้องกันนี่เอง อิอิ
-
:กอด1:
-
มันเหมือนลงไม่จบตอนงัยไม่รู้ค้างๆ คาๆ :z10:
-
ง่า ค้างอ่ะ
อยากรู้ว่าพี่ป๊อปจะว่าไง
-
มีบางคนดีใจแน่ๆ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ดีใจที่ได้อ่านมากๆ
ของฝากค่า
“น้องนอกมาไวจัง เห็นฝนตกนึกว่าจะมาช้าซะอีก” สาวิตรีส่งเสียงทักทาย >> น้องนก
“หือ” ชนกทำหน้างง “ฝนมันตกเพราะกบมันร้อย เอ๊ย...” ใบหน้ายิ้มร่าเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อเห็นปรมินทร์ส่งสายตาดุ “ฝนมันตกเลยมีคนมาส่งอะ” >> กบมันร้อง
-
ของฝากค่า
“น้องนอกมาไวจัง เห็นฝนตกนึกว่าจะมาช้าซะอีก” สาวิตรีส่งเสียงทักทาย >> น้องนก
“หือ” ชนกทำหน้างง “ฝนมันตกเพราะกบมันร้อย เอ๊ย...” ใบหน้ายิ้มร่าเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อเห็นปรมินทร์ส่งสายตาดุ “ฝนมันตกเลยมีคนมาส่งอะ” >> กบมันร้อง
แทงคิ้วค๊าบ ... ปุๆๆๆๆๆ :-[
-
น้องนกน่ารักน่าหยิกอ่ะ สิบสี่เองหรอ ลำบากแล้วตาลุง...โชตะเห็นๆอ่ะ
-
ลุงป๊อบหน้าบานแน่ๆเลย พอได้ยินว่าเป็นพี่น้องกันเนี่ย :laugh:
-
กะแล้วว่าต้องเป็นพี่น้อง
-
น้องนกน่ารักจริงๆ :o8: อ่านแล้วอยากมีน้องชายแบบนี้บ้าง
ลุงป๊อบได้ถึงบางอ้อแล้วสินะ แอบหึงอยู่นานแล้วอะสิ ถามไปซะตั้งแต่ตอนแรกก็หมดเรื่อง :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
น้องนกน่าร๊ากอ่ะ อิอิ
ตาลุงต้องดีใจมากแน่ๆ เลย ฮ่าๆๆ
-
ชนกกับพี่อายุห่างกันจังเลย นกเป็นลูกหลงแน่ๆ
-
:jul3: :jul3:
ลุงป็อบก็หึงพี่น้องเค้า
-
เดาเอาจากชื่อก็พอรู้นะว่าเป็นพี่น้องกัน ถือว่าเราเดาถูก อิอิ
แต่ไม่คิดว่าอายุจะต่างกันเยอะขนาดนี้ ฮาาาา
-
น่ารักเนอะ
+1
-
ลุงคงยิ้มแก้ปริแล้วมั้ง
เขาเป็นพี่น้องกัน อิอิ
-
บทที่ ๑๓
สาวิตรีเอียงคอมองปรมินทร์ที่เปลี่ยนสีหน้าไปมาหลากหลายด้วยความฉงน เพราะเดี๋ยวชายหนุ่มก็ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก แล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วเหมือนจะมีเรื่องกลุ้ม แล้วเปลี่ยนมาจุ๊ปากเหมือนพยามทำความเข้าใจกับเรื่องยาก ๆ บางเรื่อง ถึงเธอจะเรียกเขาถึง ๒ ครั้ง ปรมินทร์ก็เหมือนจะไม่ได้ยิน ทั้งที่เธอก็อยู่ตรงหน้าแท้ๆ
“ลุง ... ลุง ... ตาลุ๊งงงงงง .... เลิกเหม่อได้แล้ว พี่สารอเงินทอนของลูกค้าอยู่นะ” ชนกเดินเข้ามาเรียกชายหนุ่มเสียงดัง จนสาวิตรีเองก็ตกใจไปด้วย
“เสียงดังไปได้ ไหนโต๊ะไหน” ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ที่ตัวเองสร้างขึ้นแล้วหันมาถาม
“โต๊ะ ๗ พี่สาอะ ... เหม่อไปกับลุงด้วย ลูกค้าว่าแล้วง่ะ” ประโยคหลังชนกหันตัวบอกสาวิตรีเสียงเบา
“พี่เรียกตั้ง ๒ แล้ว ตาลุง เอ๊ย ... พี่ป๊อบเอาแต่เหม่อ” สาวิตรีพูดแล้วยิ้มแหย ๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มหันมามองตาเขียว
“เอ้า ... รีบเอาไปให้ลูกค้า” ปรมินทร์เอาเงินทอนใส่ถาดเล็ก ๆ เลื่อนไปให้ สาวิตรีรีบหยิบแล้วเดินไปหาลูกค้าทันที
“ลุงเป็นไรมากเปล่า” ชนกขยับตัวเข้าไปใกล้ ยกแขนเอาศอกวางไว้บนเคาเตอร์ มือทั้งสองเท้าคางมองหน้าชายหนุ่ม ดวงตากลมใสทอแววความขี้เล่น “หักอกหักใจเหอะ ป่านนี้เค้ามีแฟนใหม่ไปแล้ว”
“อะไร ... ใครไปมีแฟนใหม่” ปรมินทร์ขมวดคิ้วอีก
“ก็ใจลอย เหม่อซะขนาดนี้ แฟนทิ้งละสิ สม ... ชอบทำหน้าดุ” ชนกทำหน้าล้อเลียน
“คิดอะไรไปได้” ปรมินทร์ทำหน้าดุ ถึงแม้ในใจจะนึกขันกับคำพูดของเด็กหนุ่ม “รีบไปทำงานไป ลูกค้าน้อยก็เข้าครัวไปช่วยเจ้าบัว มาเอ้อละเหยอยู่ได้ เดี๋ยวหักเงินซะนี่”
“โหยดุจริง ไปกะได” ชนกย่นจมูก แล้วยิ้มร่า ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าครัวไป
ปรมินทร์ส่ายหน้ากับท่าทางของเด็กหนุ่ม เมื่อก่อนเขารู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อยกับท่าทางเหมือนเด็กไร้เดียงสาของชนก แต่พอรู้ว่าเด็กหนุ่มอายุแค่ ๑๔ ปี ความรู้สึกนั้นก็หายไป เหลือเพียงความเอ็นดูเข้ามาแทน แต่ในความเอ็นดูก็มีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มอดกังวลใจไม่ได้แฝงอยู่ จนต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
บ่ายโมงครึ่ง เป็นช่วงเวลาที่ลูกค้าเริ่มน้อยลง ความวุ่นวายภายในห้องครัวที่มีมาตั้งแต่ยามเที่ยงก็น้อยลงเช่นกัน บุณฑริกมองดูชนกที่กำลังล้างถ้วยชามพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่วันแรกที่ชนกเข้ามาในร้าน เด็กหนุ่มก็ทำงานอย่างขยันขันแข็งและมีทีท่าว่าคุ้นเคยกับงานเช่นนี้เป็นอย่างดี เขาไม่เคยเห็นชนกทำท่าเบื่อหน่ายกับงานเลยสักครั้ง
“พี่ว่าจะถามนกหลายครั้งแล้ว เหมือนนกจะคุ้นกับงานในครัวจังนะ” บุณฑริกถามพร้อมกับเข้าไปช่วยจัดจานชามที่ล้างแล้วเก็บเข้าที่
“โหยพี่บัว ไม่ถามซะพรุ่งนี้เลยล่ะ” ชนกตอบ
“เออเนอะ ... งั้นไว้พรุ่งนี้ค่อยถามใหม่” บุณฑริกรับมุก ทำเอาชนกหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“ป๊ะผมเป็นเชฟอะ ส่วนแม่เป็นปาติซิเย่ ที่บ้านเลยทำอาหารทำขนมกันบ่อย ผมชอบเข้าครัวช่วยป๊ะกับมะ”
“เหรอ ... ป๊ะกับมะคงปวดหัวแย่”
“ฮ่า ๆๆ พี่บัวพูดเหมือนไปเห็นมาแล้ว แรก ๆ ครัวแทบพังอะ ตอนนั้นเอาแป้งมาโปรยเล่น เอามือจุ่มลงไปคนในแป้งเค้ก เอานิ้วควักครีมป้ายป๊ะกับมะ วุ่นกันไปหมด” ชนกเล่าอย่างอารมณ์ดี “แต่ป๊ะกับมะไม่เคยดุเลยนะ ปล่อยให้เล่นจนพอใจแล้วค่อย ๆ สอนให้ทำโน่นทำนี่ จนเดี๋ยวนี้เก่งเลย”
“เชื่อแล้ว วาฟเฟิลกับสารพักขนมที่นกเอามาอร่อยยังกับมืออาชีพ”
“ป๊ะกับมะชอบไปแข่งทำอาหาร ทำขนม ที่โน่นที่นี่ ตอนนี้ไปออสเตรเลีย แล้วแวะเที่ยวรายทาง สงสัยฮันนีมูนกันอีกรอบ” พูดแล้วก็หัวเราะน้อย ๆ
“เออ ... พี่สงสัยอีกอย่าง ทำไมเรียกคุณชนินทร์ว่าลุงล่ะ”
“อ๋อ” ชนกเสร็จจากการล้างถ้วยชามพอดี หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดมือ “ก็ตอนผมยังเล็ก ลุงเขาเรียนหนัก ใส่แว่นผมยุ่งเป็นกระเซิง มะชอบล้อว่าเหมือนตาลุง พอผมเรียกมั่งหัวเราะชอบใจกันทั้งบ้าน ผมเลยเรียกมาเรื่อยๆ ก็เลยติดอะ เรียกตาลุง ตาลุง มาตลอดเลย”
“นั่นสิ ทีแรกพี่ก็ว่าลุงอะไรกันหนุ่มขนาดนี้” สาวิตรีหัวเราะเบาๆ
“งั้นทำไมเรียกเจ้าป๊อบว่าลุงด้วยล่ะ” บุณฑริกยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ สาวิตรีก็ขยับตัวเข้าไปหาชนกด้วยความใคร่รู้
“ลุงป๊อบน่ะเหรอ” ชนกกรอกตาไปมา “ม่ายบอก” เด็กหนุ่มยิ้มร่าก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป
ชนินทร์แกว่งพวงกุญแจในมือเล่น พลางคิดไปถึงชายหนุ่มคนนั้นเมื่อรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายของชนก ถึงแม้สีหน้าจะเรียบเฉย แต่แววบางอย่างในดวงตาทำให้เขาพอจะรู้ว่า ชายหนุ่มคนนั้นคิดอย่างไรกับน้องชายของเขา ถ้าหากชนกยังต้องทำงานอยู่ในร้าน P&B ต่อไปอีกเรื่อยๆเขาคงมีความกังวลอยู่บ้าง แต่ชนกก็จะทำงานพรุ่งนี้อีกเพียงวันเดียวเท่านั้น ความจริงเขาก็ไม่ได้รังเกียจความรู้สึกระหว่างเพศเดียวกันแบบนี้ ออกจะเห็นใจเสียด้วยซ้ำ แต่ชนก ... น้องชายของเขายังเด็กนัก ถึงแม้จะมีท่าทางสนิทสนมกับชายหนุ่มคนนั้น จนอาจคิดไปในทางที่เขากังวล แต่เขาก็รู้ดีกว่าน้องของเขาไม่มีความคิดเช่นนั้นอยู่ในสมองเลยแม้แต่น้อย ทำไมน่ะหรือ ...
“หึ หึ” ชนินทร์หัวเราะในลำคอ พลางจับลูกบิดประตูเตรียมจะสอดลูกกุญแจไข แต่ลูกบิดประตูกลับไม่ได้ถูกล็อคไว้
“เอ๊ะ ...” ชนินทร์อุทานเบาๆ เพราะเขาเป็นคนล็อคมันกับมือก่อนออกจากบ้าน
ชายหนุ่มค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปภายในบ้าน แล้วงับบานประตูลงอย่างแผ่วเบา
“ตานินทร์ น้องออกไปไหน” เสียงดุห้าวดังขึ้นทันทีที่เขาปิดประตูลง
-
นกพกความน่ารักสาเสริฟแล้วดีใจจัง
พี่ชนินทร์มีเรื่องกังวนใจแล้วทีนี้
แล้วป๊ะกับมะกลับมาแล้วด้วย อย่าอ่านตอนต่อมากๆ
-
:กอด1:
-
อ่านแล้วอมยิ้มไป
ค้างอย่างแรงเลยคะ
มาต่อไวไวนะคะ ^^
-
:กอด1:
-
อ่ะเย้ย ป๊ะกะมะ กลับมาแล้วเหรอ
เจ้าหนูนกน้อยของผมจะได้ไปหาตาลุงป๊อบไหมคราวนี้
ตาลุงนินทร์ก็จะมากังวลอะไรอีกล่ะครับ ปล่อยๆ น้องไปเหอะครับ ฮ่าๆๆ
o18
-
น้องนกป๊ะกะมะกลับมาแล้ว จะได้ไปทำงานกะตาลุงอีกมั้ยเนี่ย กลัวน้องโดนดุ
-
เหลือทำงานอีกแค่วันเดียวหรือ โห่ ลุงป๊อบและผองเพื่อนคิดถึงน้องนกแย่เลยอะ
แล้วน้องนกไม่คิดถึงลุงป๊อบบ้างเหรอ :L2:
-
คุรพ่อ คุณแม่กลับมาแล้วแน่เลย
-
สงสารลุงป๊อบเหมือนกัน
น้องนกเด็กมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ต้องเลี้ยงต้อยอีกนาน
-
อ้าววววววว
งานเริ่มจะเข้าหาลุงซะแล้ว
ริเอ็นดูเด็กก็ต้องฟ่าหลานดานน่ะลุง อิอิ
-
น้องนกนี่ เป็นเด็กที่สดใสร่าเริงดีจัง :m9:
-
ตามคุณบุหรงมาหลายเรื่อง และเรื่องนี้ก็ไม่ผิดหวังจริงๆ :)
-
คุณพี่คิดอะไร น้องนกทำไม ทิ้งปริศนาให้อยากรู้อีกแล้ววว
-
บทที่ ๑๔
“พี่คะ หนูรู้สึกว่าลูกค้าคนนั้นแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้” สาวิตรีเดินเข้าไปกระซิบกระซาบกับปรมินทร์
“คนไหน” ปรมินทร์ย้อนถาม
“คนตัวใหญ่ ๆ นั่งเก๊กดุอยู่ที่โต๊ะริมกระจกนั่นไงคะ นั่งมาจะชั่วโมงนึงแล้ว” สาวิตรีพยักเพยิดหน้าไปทางโต๊ะที่เธอบอก
ปรมินทร์เลือกที่จะเหลือบสายตาไปดูแว่บหนึ่ง มากกว่าการที่จะหันหน้าไปดู แต่ก็สามารถเก็บรายละเอียดได้หลายอย่าง ลูกค้าคนนั้นเป็นชายมีอายุถึงจะนั่งอยู่ก็ดูสูงใหญ่กว่าคนไทยปรกติ น่าจะสูงกว่าเขาสักช่วงศรีษะ บนโต๊ะมีแก้วเครื่องดื่มและจานอาหารว่างอีก ๒ จานซึ่งพร่องไปน้อยมาก ผิดไปจากลูกค้าอื่นที่เข้ามาทานอาหารมื้อเย็นในช่วงเวลาหัวค่ำ ชายคนนั้นกางหนังสือเล่มใหญ่ยกขึ้นมาสูงใบปิดหน้าไว้เกือบหมด เห็นเพียงดวงตาที่มองไปยังจุดอื่น ไม่ใช่ว่ากำลังอ่านหนังสืออย่างที่ควรจะเป็น
“พี่สา อาหารเสร็จแล้วอะ รีบยกไปเสิร์ฟเร็ว ลุงก็อย่ามัวชวนพี่สาคุยสิ” ชนกยื่นหน้าออกมาจากบานประตูหลังเคาเตอร์รัวคำพูดอย่างรวดเร็ว
“ไม่ยกไปเสิร์ฟเองล่ะ” ปรมินทร์หันมาถามเด็กหนุ่ม
“ในครัวยุ่งอะ เดี๋ยวผมต้องทำน้ำส้มปั่นต่อ พี่สาเสิร์ฟไม่ทันลุงก็ไปช่วยหน่อยสิ” ชนกพูดแล้วก็หลบมือของปรมินทร์ที่ทำเหมือนจะเขกกระโหลกเด็กหนุ่ม กลับเข้าไปทำงานต่อในครัวอย่างรวดเร็ว
ปรมินทร์เดินออกจากเคาเตอร์ไปช่วยสาวิตรียกอาหารและเครื่องดื่มให้ลูกค้า ซึ่งค่อนข้างจะหนาแน่นในช่วงเวลาอาหารเย็น ซึ่งวุ่นวายทั้งในครัวและนอกครัวไม่แพ้ช่วงเที่ยง ภายในครัวบุณฑริกวุ่นวายอยู่กับการทำอาหารตามที่ลูกค้าสั่ง ส่วนชนกเองก็ทำโน่นทำนี่ไม่หยุดมือ ซึ่งเขาเองสามารถมองเห็นได้ระหว่างที่ช่วยสาวิตรีเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้า
แว่บหนึ่งปรมินทร์เอะใจขึ้นมา จึงลองเดินเลียบไปบริเวณโต๊ะริมกระจก จากมุมที่เขาลองเดินเข้าไป เป็นมุมที่สามารถมองเห็นภายในครัวได้ถนัด โดยเฉพาะมุมที่ชนกหมุนตัวทำงานอย่างคล่องแคล่ว ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ว่าชายร่างใหญ่มองดูอะไรกันแน่ แต่ก็ยังเดินกลับไปที่เคาเตอร์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระนั้นก็ยังชำเลืองมองชายคนนั้นเป็นพัก ๆ พลางนึกทบทวนว่าเคยมีลูกค้าลักษณะเช่นนี้มาก่อนหรือไม่
“พี่สาเหนื่อยมั้ย เดี๋ยวผมล้างจานชุดนี้เสร็จแล้วจะออกไปช่วยนะ” ชนกพูดพลางยิ้มยิงฟันเลียนแบบเจ้าแมวกาฟิลด์ศีรษะ
“เหนื่อยสิ วันนี้ลูกค้าเยอะเชียว เจ้าของร้านหน้าบานมาตั้งแต่บ่ายแล้ว” สาวิตรียิ้มตอบ “ตอนนี้เริ่มซาแล้ว”
“หูย ... จริงอะ” ชนกเบิกตากลมโต “ทุกทีเห็นหน้าหงิกเหมือนปวดท้อง เดี๋ยวผมออกไปช่วยเก็บโต๊ะนะ” พูดแล้วเด็กหนุ่มก็หมุนตัวเดินตรงไปยังอ่างล้างจาน
สาวิตรียิ้มอย่างนึกเอ็นดูเด็กหนุ่ม แต่แล้วก็ต้องถอนหาใจเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ชนกจะมาทำงาน เมื่อเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าแล้วจึงเดินเข้าไปหาปรมินทร์ที่เคาเตอร์
“พี่ป๊อบคะ น้องนกจะทำงานแค่พรุ่งนี้อีกวันจริง ๆ น่ะเหรอคะ”
“อื้อ” ปรมินทร์ตอบสั้นๆ พลางคัดแยกใบเสร็จรับเงินออกเป็นหมวดหมู่เพื่อเตรียมทำบัญชีในตอนค่ำ
“พี่ไม่พูดให้น้องเค้าทำต่อล่ะ ยังหาคนใหม่ไม่ได้เลยนี่” สาวิตรีส่งสายตาเหมือนอ้อนวอนให้ชายหนุ่ม แต่ปรมินทร์ก็ยังก้มหน้าทำงานอย่างไม่สนใจ เธอจึงถามอีกครั้ง “พี่ป๊อบว่าไงคะ ไม่ลองพูดดูเหรอ”
“เค้าคงไม่ทำมั้ง ได้ของแล้วนี่” ปรมินทร์ตอบอย่างเสียไม่ได้
“ของ ??” สาวิตรีขมวดคิ้ว “ของอะไรคะ”
“เจ้านกน่ะ มาทำงานพิเศษเก็บเงินซื้อของ ตอนนี้เงินก็ได้พอแล้ว เขาจะทำต่อทำไม” ปรมินทร์เงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงหนัก ... เหมือนจะย้ำกับตัวเองมากกว่าจะบอกให้สาวิตรีรู้
“สาถามตรง ๆ นะคะ พี่ไม่อยากให้ชนกอยู่ต่อเหรอ” สาวิตรีจ้อหน้าชายหนุ่มอย่างคาดคั้น จนปรมินทร์ต้องหลบสายตา
ปรมินทร์นิ่งเงียบไปเหมือนหาคำตอบให้หญิงสาว แต่เขากำลังหาคำตอบให้ตัวเองมากกว่า ชายหนุ่มคิดว่าอะไร ๆ มันคงง่ายขึ้นถ้าชนกไม่ใช่เด็กชายอายุเพียงแค่ ๑๔ ปี
“ป๊ะป๋า กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ” เสียงโวยวายดังขึ้นทำให้ปรมินทร์และสาวิตรีพร้อมใจกันหันไปมองดูที่มาของเสียง
ภาพที่เห็นคือชนกพุ่งเข้าไปหาชายสูงอายุร่างใหญ่ แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งตัก โอบวงแขนไว้รอบคอชายคนนั้น แล้วยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มชายสูงอายุอย่างรักใคร่ ปรมินทร์เห็นชายคนนั้นยกแขนขึ้นโอบไหล่ชนกไว้หลวมๆ สีหน้าเรียบเฉยแต่เหมือนมีสีชมพูเข้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ไหนป๊ะบอกว่าจะกลับมะรืนนี้ไง แล้วมานี่ได้ไงอะ มะล่ะ ... มาด้วยกันรึเปล่า” ชนกยังคงพูดเจื้อยแจ้ว วงหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“เราน่ะแหละมาทำอะไรที่นี่” เสียงทุ้มห้าวแฝงความดุถามกลับ
“ลุงนินทร์บอกป๊ะแล้วอะดิ ไหนสัญญากับนกแล้วว่าจะไม่บอก” หัวคิ้วของเด็กหนุ่มขมวดมุ่น
“แอบมาทำอะไรไม่เข้าเรื่อง ไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับบ้าน”
“ไม่ได้อะ งานยังไม่เสร็จเลย ต้องสองทุ่มก่อนอะถึงจะกลับได้ ป๊ะรอนะอีกแป๊บเดียวเอง นกไปทำงานต่อก่อน” พูดจบก็ชนกก็หอมแก้มชายสูงอายุจนมีเสียงดังฟอดก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นวิ่งเข้าครัวไป
ชาคริต พ่อของชนกมองตามเด็กหนุ่มไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ครู่หนึ่งจึงยกมือกวักเรียกสาวิตรีที่กำลังเก็บถ้วยชามที่โต๊ะตัวหนึ่งอยู่ หญิงสาวมองเห็นก็รีบวางถาดลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้าไปหา แล้วยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนหวาน
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นคุณพ่อน้องนก เลยไม่ได้ทำความเคารพตั้งแต่แรก”
“ไม่เป็นไร” ชาคริตยกมือขึ้นรับไหว้ สีหน้าเรียบเฉยกับแววตาดุของชาคริตทำให้สาวิตรีเอะใจในบางเรื่อง “หนูช่วยเชิญเจ้าของร้านมาหน่อย ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”
-
ป๊ะป๋าจะมาพร้อมกับปัญหารึเปล่าเนี่ย
-
ไหนๆ ก็วันสุดท้ายแล้ว พลิกวิกฤตเป็นโอกาสเลยลุงป๊อบ ขอดูแลละอ่อนมันไปเลยละกันนะ :laugh:
(ว่าแต่เขกหัวลูกชายเค้าโชว์ต่อหน้าว่าที่พ่อตาแบบนี้ สงสัยจะยากอะ :เฮ้อ: )
-
กลัวแทนลุงป๊อป
แอบรักเด็ก จะสมหวังไหมนี่
-
คุณพ่อจะยอมยกให้ง่ายๆไหมเนี่ย อิอิ
ตามลุ้นตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:กอด1:
-
ลุ้นๆ ช่วยตาลุงป๊อบ
:กอด1:
-
+1 ให้กำลังใจนายปรมินทร์
-
เอาหละสิ คุณป๋าจะว่าอะไรบ้างมั้ยหนอ พี่ป๊อบตะขอลูกชายเค้าเลยมั้ยนะ แต่ว่าน้องเด็กเกิ๊น เรื่องนี้จบไม่เศร้าชิมิคะคุณบุหรง อิอิ ว่าไปก็คิดถึงน้องน้ำ กับพี่ต้นไม้จังเลยอ่ะ ชอบเรื่องนั้นมาก ร้องไห้เป็นเผาเต่าเลย
-
บทที่ ๑๕
“คุณพ่อมาเหรอ” บุณฑริกส่งเสียงถามทันทีที่ชนกเข้ามาในครัว
“พี่บัวรู้ได้ไงอะ” ชนกเบิกตาโตเหมือนทึ่งในความหยั่งรู้ของชายหนุ่ม
“โหย ...” บุณฑริกอมยิ้ม “ไม่รู้ก็แย่แล้ว น้องนกประกาศซะดังขนาดนั้น พี่ว่ารู้กันทั้งซอยแล้วมั้ง”
“หูย นี่ผมทำเสียงดังขนาดนั้นเลยเหรอ” ชนกย่นคอ “ก็ดีใจอะป๊ะกลับมาเร็วกว่ากำหนด ไปเที่ยวกันตั้งหลายวัน คิดถึงจะแย่” พูดพลางเดินไปทางอ่างล้าง แล้วจัดจาดชามแก้วน้ำในถาดที่ถือมา เตรียมจะล้างต่อไป
“นี่ ๆ คุณพ่อน้องนกเรียกพี่ป๊อปเข้าไปคุยแน่ะ” สาวิตรีเข้ามาบอกหน้าตาตื่น
“เหรอ” ชนกร้องเสียงตื่นเต้น ทำท่าจะวิ่งออกไปดู
“เขาไม่ทะเลาะกันหรอกมั้ง น้องนกไม่ต้องห่วงหรอก” บุณฑริกส่งเสียงขัด
“เปล่าอะ ผมไม่ได้ห่วงว่าจะทะเลาะกันซะหน่อย แค่อยากไปดูให้ชัดๆ ว่าเสือกับสิงห์ใครดุกว่ากัน” ชนกทำหน้าทะเล้น
บุณฑริกทำท่างง แต่สาวิตรียกมือขึ้นปิดปากหัวเราะคิกคัก
“พี่ว่าพี่รู้แล้วค่ะ ว่าทำไมน้องนกเรียกพี่ป๊อปว่าลุง คิก ๆๆ”
“แล้วพี่สาว่าเหมือนกันมะอะ” ชนกถามด้วยความอยากรู้ สาวิตรีพยักหน้าแล้วหัวเราะต่อ ปล่อยให้บุณฑริกยืนสงสัยอยู่คนเดียว
ปรมินทร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงบนเก้าอี้ด้านตรงข้ามกับชาคริต แล้วยกมือขึ้นไหว้แสดงความเคารพ
“สวัสดีครับ คุณพ่อ”
“ผมมีลูกแค่ ๒ คน” ชาคริตตอบเสียงเข้ม แต่ก็ยกมือขึ้นรับไหว้ “ผมชื่อชาคริต”
“เอ่อ ...” ปรมินทร์กลืนน้ำลายลงคอ “งั้นผมขอเรียกคุณอาคงได้นะครับ” ไม่มีคำปฎิเสธทำให้ชายหนุ่มใจชื้นขึ้น
“ทำไมถึงรับตานกเข้าทำงาน ไม่รู้หรือไงว่าตานกเป็นเด็กอายุแค่ ๑๔”
“ทีแรกก็ไม่ทราบครับ ตอนมาสมัครงานผมคิดว่าเป็นเด็กมอปลาย”
“แล้วคุณไม่ได้ถามหรือดูในใบสมัครงานเลยเหรอไง” ชาคริตขมวดคิ้ว ยิ่งทำให้ใบหน้าดุดันขึ้นอีก
“คือเด็กมาทำงานพิเศษน่ะครับ ทางเราก็ไม่ได้เข้มงวดอะไร ชนกก็บอกว่าจะทำแค่สองสัปดาห์ ผมก็เลยไม่ได้ถามอะไรละเอียด นอกจากชื่อ นามสกุล ที่อยู่ แล้วก็พวกหมายเลขโทรศัพท์ ก็ข้อมูลจำเป็นเอาไว้ติดต่อเผื่อฉุกเฉินน่ะครับ”
“แล้วบัตรประชาชนล่ะ คุณไม่ได้ขอดูเลยเหรอไง” ชาคริตยกมือขึ้นกอดอก
“เอ่อ ... เอ่อ” ปรมินทร์ก็เพิ่งนึกออกว่าเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะวันแรกชนกบอกว่าไม่ได้เอามา พอวันต่อมาเขาก็มัวแต่สนใจเรื่องอื่นจนลืมไป
“เอาเถอะ ยังไงตานกก็ทำงานกับคุณแล้ว ทีนี้ผมอยากรู้ว่า” ชาคริตลดเสียงลง “ตานกทำงานเป็นยังไงบ้าง”
“ดีครับ ดีมากเลย คล่องงานมาก” ปรมินทร์ตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด แล้วเหมือนเขาจะเห็นมุมปากของชาคริตขยับเหมือนจะยิ้มอยู่แว่บหนึ่ง “เด็กสมัยนี้บางคนล้างจานยังไม่เป็นเลย ที่เคยมาทำงานต้องสอนกันหลายเรื่อง แต่ชนกเหมือนจะคล่องงานพวกนี้ ทั้งม๊อบพื้น ล้างถ้วยชาม ทำอาหารก็เป็น เก่งนะครับ อยู่ที่บ้านคงช่วยงานบ้านบ่อยสิครับ”
“อื้อ พวกผมเคยลำบากมาก่อนก็เลยฝึกลูกให้ทำงานบ้านเป็น ไปอยู่ที่ไหนจะได้ไม่ลำบาก ไม่ได้คิดหรอกว่าจะเอามาใช้ทำงานพิเศษเล่น ๆ แบบนี้ เหลวไหลจริง ๆ” ถึงคำพูดในตอนท้ายเหมือนจะไม่พอใจ แต่น้ำเสียงที่อ่อนลง ปรมินทร์คิดว่าชาคริตคงภูมิใจไม่น้อย เมื่อรู้ว่าลูกชายคนเล็กเป็นที่ชื่นชมของนายจ้าง
“แต่ผมว่าน้องเขาไม่ได้ทำเล่น ๆ หรอกนะครับ แกตั้งใจทำอย่างดีด้วยซ้ำไป” คำพูดของปรมินทร์ทำให้ชาคริตขมวดคิ้วอีกครั้ง
“จะตั้งใจทำไปเพื่ออะไร” เสียงของชาคริตแข็งกร้าวขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็เพราะมีของที่อยากจะซื้อด้วยเงินของตัวเองมังครับ” ปรมินทร์ตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันดูยียวนพิกลในความรู้สึกของชาคริต
“พี่ป๊อบคะ คิดเงินให้ลูกค้าหน่อยค่ะ” สาวิตรีเข้ามาบอกชายหนุ่ม
“ผมขอตัวทำงานก่อนนะครับ” พูดแล้วก็ลุกออกไปทันที
“หนูก็ขอตัวนะคะ” สาวิตรียิ้มแหย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของชาคริต
“คิดเงินเลยก็แล้วกัน เพราะคงไม่สั่งอะไรเพิ่มอีกแล้ว แต่ขอนั่งต่อจนกว่าชนกจะเลิกงานคงได้นะ” ชาคริตพูดด้วยใบหน้าเฉยชา
“ได้ค่ะ” สาวิตรีรับคำแล้วรีบเดินไปหาปรมินทร์ที่เคาเตอร์
สองทุ่มเศษ ชนกยิ้มร่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องครัวตรงเข้าไปยังโต๊ะที่ชาคริตนั่งอยู่ ชาคริดพอเห็นชนกก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากโต๊ะ
“รีบกลับนะป๊ะ นกคิดถึงมะ” ชนกพูดพลางกอดเอวชาคริตไว้หลวม ๆ ชาคริตเองก็โอบไหล่เด็กหนุ่มไว้ แล้วพากันเดินไปที่ประตูร้าน
“พรุ่งนี้เจอกันนะลุง” ชนกหันไปยิ้มกว้างให้ปรมินทร์ แต่ปชาคริตหยุดฝีเท้าลง ทำให้ชนกหยุดเดินไปด้วย
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว อยู่บ้านกับป๊ะ”
“เง้อ ... ไม่มาได้ไงอะ นกยังต้องทำงานอีกวันนึง”
“ไม่ต้องมาทำแล้ว พรุ่งนี้อยู่บ้านกับป๊ะ กับมะ” ชาคริตเขย่าไหล่ลูกชาย
“ยังไงก็ต้องมาอะ พรุ่งนี้วันรับเงินค่าจ้าง” ชนกไม่ยินยอม
“เดี๋ยวป๊ะจ่ายให้เอง เท่าไหร่” ชาคริตหันไปถามปรมินทร์
“ถ้านกจะเองเงินป๊ะ นกจะมาทำงานทำไมอะ นกอยากได้เงินที่นกหาได้เอง” ชนกท้วง
“ทำไมวันนี้ลูกนกถึงดื้ออย่างนี้ล่ะ ลูกนกไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่” ชาคริตพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ
“ก็ ... ก็”ชนกอ้ำอึ้ง เหลือบสายตามองปรมินทร์เหมือนจะขอความช่วยเหลือ
ปรมินทร์เปิดลิ้นชัก หยิบซองสีขาวขึ้นมาวางบนเคาเตอร์
“นี่เงินค่าจ้างของชนกครับ ความจริงผมเตรียมไว้จะให้พรุ่งนี้” พูดจบชนกก็หยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมาวางไว้ข้างซองเงิน “แล้วก็นี่ ... ของที่ชนกเขาอยากจะซื้อจนต้องมาทำงานพิเศษ”
“ลุงป๊อบ” ชนกร้องเสียงหลง ยื่นมือออกไปเพื่อจะหยิบกล่องกำมะหยี่ แต่ช้ากว่าชาคริตที่หยิบกล่องกำมะหยี่มาเปิดดูของข้างในทันทีที่ปรมินทร์พูดจบ
“อยากได้นี่น่ะเหรอ” ชาคริตขมวดคิ้ว เมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องกำมะยี่ “ของแค่นี้ทำไมไม่บอกป๊ะ”
“ก็ ... ก็ ...” ชนกอ้ำอึ้ง
“ทำอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ทำไม” พูดแล้วก็มองดูของในกล่องกำมะหยี่อีกครั้งอย่างละเอียด “งานมือละสิ ละเอียดใช้ได้เลย เข้าใจหาของมาใช้นะ เหมาะกับเราดี”
“ไม่ใช่ของนก” ชนกบอกเสียงเบา
“อ้าว ...” ชาคริตเปลี่ยนสายตากลับมาที่ลูกชายคนเล็ก “แล้วซื้อให้ใครล่ะ”
-
บทที่ ๑๖ (ตอนจบ)
ไม่เพียงชาคริตเท่านั้นที่รอฟังคำตอบ ปรมินทร์เองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก คนที่ชนกตั้งใจทำงานเพื่อเก็บเงินซื้อของชิ้นนี้ให้นั้นเป็นใคร เช่นเดียวกับสาวิตรีและบุณฑริกที่ออกมายืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“ของ ... ของ” ชนกอิดออดเหมือนไม่อยากบอก
“หือ” ชาคริตส่งเสียงเหมือนถามอีกครั้ง พร้อมกับเลิกคิ้ว
“สัปดาห์หน้าอะ” ชนกก้มหน้าพูดเสียงอู้อี้
“อะไร ก้มหน้าก้มตาพูด จะรู้เรื่องกันมั้ย” ชาคริตพูดเสียงเข้มขึ้น
“สัปดาห์หน้าวันเกิดป๊ะไง นกซื้อให้ป๊ะแล้วจะไปขอเงินป๊ะมาซื้อได้ไงอะ นกเลยมาทำงานพิเศษ จะได้ใช้เงินของตัวเองซื้อของให้ป๊ะ” ชนกเงยหน้าขึ้นมาพูดเร็วปรื๋อ ใบหน้าเป็นสีระเรื่อ
“ให้ป๊ะ” ไม่เพียงชาคริตที่แปลกใจ ปรมินทร์กับบุณฑริกหันมองหน้ากันด้วยความคิดไม่ถึง
“อื้อ สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะครับ ป๊ะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของนก นกรักป๊ะที่สุดเลย”
พูดแล้วชนกก็ยกแขนขึ้นเหนี่ยวคอชาคริตให้โน้มลงมา แล้วหอมแก้มชาคริตฟอดใหญ่ ชาคริตเองก็ใช้แขนโอบกอดชนกไว้ ใบหน้าแดงกล่ำ ปรมินทร์สังเกตเห็นดวงตาที่มักจะฉายแววดุน่าเกรงขาม อ่อนโยนลงอย่างประหลาด ทั้งยังแฝงได้ไว้ด้วยความรัก ความปลาบปลื้มใจอยู่ในดวงตาทั้งคู่
“ลำบากมั้ยลูก” ครู่ใหญ่ชาคริตจึงได้เอ่ยปากถามด้วยเสียงอ่อนโยน
“ก็มีบ้างอะ แต่สนุกมากกว่า” ชนกยิ้มร่า “นกรู้แล้วว่าทำไมป๊ะกับมะถึงได้รักงานที่ทำอยู่ เวลาที่เราเห็นคนที่กินของที่เราทำด้วยความเอร็ดอร่อย มันมีความสุขอย่างที่ป๊ะกับมะบอกจริง ๆ ด้วย”
เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ชาคริตเข้ามาในร้าน ปรมินทร์และเพื่อนเพิ่งจะได้เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนและอบอุ่นของชาคริต มันช่างดูแตกต่างกันเหลือเกิน กับใบหน้าเคร่งขรึมแฝงความดุ ที่คนทั้งสามเห็นอยู่แทบจะตลอดเวลา วูบหนึ่งที่ปรมินทร์คิดไปถึงรอยยิ้มของบุพการีของตัวเอง
“ขอบใจนะลูก” ชาคริตก้มหน้าลงหอมแก้มซ้ายขวาของชนก ภาพนั้นทำให้สาวิตรีถึงกับน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้ง “กลับบ้านกันเถอะ มะรอแย่แล้ว”
“งั้นพรุ่งนี้นกมาทำงานต่อนะ ป๊ะเคยบอกว่าเราต้องรับผิดชอบงานของเราจนวินาทีสุดท้าย” ชนกเริ่มต่อรอง
“ไปคุยกันต่อที่บ้านแล้วกัน”
ชาคริตโอบไหล่ชนกพาเดินออกไปจากร้าน ชนกหันมาโบกมือพร้อมกับยิ้มกว้างให้คนทั้งสามก่อนจะออกจากร้านไป
บ่ายโมงกว่า ลูกค้าเริ่มบางตา ปรมินทร์จึงหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านเรื่องที่สนใจ ซึ่งอ่านค้างไว้เมื่อตอนเช้า
“สามวันแล้วนะคะ สงสัยไม่มาแล้ว” สาวิตรีเดินเข้ามาบอกหน้าละห้อย
“ทนหน่อยนะ เมื่อวานติดป้ายประกาศหาคนมาช่วยงานแล้ว เดี๋ยวคงมีคนมาสมัคร” ปรมินทร์เหมือนจะเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นแทน
“พี่ป๊อบไม่โทรไปถามหน่อยเหรอคะ” สาวิตรีไม่ยอมแพ้
“พ่อเขาคงไม่ให้มาแล้ว” ปรมินทร์ตอบทั้งที่ยังก้มหน้าเหมือนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“แต่หนูว่าต้องมาอีกแน่ ๆ เงินค่าจ้างก็ลืมหยิบไป หมวกก็ยังไม่ได้คืน แล้วก็ ...” สาวิตรีแกล้งหยุดคำพูดไว้ ซึ่งก็ได้ผล ครู่หนึ่งปรมินทร์ก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอ
“แล้วก็อะไร” ปรมินทร์อดถามไม่ได้
“ก็ที่นี่น่ะ” สาวิตรีหัวเราะคิก ก่อนจะพูดต่อ “มีคนที่เหมือนผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของน้องเค้าอยู่อีกคนนี่นา” พูดแล้วหญิงสาวก็หัวเราะคิกคักรีบเดินออกไปจากเคาเตอร์ พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนจะล้อเลียนชายหนุ่ม แต่ปรมินทร์ทำเป็นไม่สนใจ ก้มหน้าลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
ครู่ใหญ่ พอชายหนุ่มรู้ตัวว่าไม่มีใครมารบกวนแล้ว จึงเปิดลิ้นชักออกมองดูซองสีขาวที่เป็นเงินค่าจ้างของเด็กหนุ่มแล้วถอนหายใจ ปรมินทร์เลื่อนซองนั้นไปข้างๆ ทำให้มองเห็นรอยยิ้มกวน ๆ ของเจ้าเสือทิกเกอร์ อดไม่ได้ที่จะคิดถึงรอยยิ้มยียวนของเจ้าของหมวกใบนี้ ความรู้สึกสับสนว่าควรจะโทรไปหาแล้วสานต่อความรู้สึกของตัวเองต่อไป หรือจะปล่อยให้มันค่อย ๆ หายไป เพราะอีกฝ่ายยังเด็กเหลือเกิน
ติ้ง ... ต่อง
“ลุ๊งงงง ... ป้ายนี้ติดไว้กี่วันแล้ว ยังไม่มีคนมาสมัครอีกเหรอ”
ปรมินทร์เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงใสๆ รู้ตัวว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว เจ้าของเสียงเดินยิ้มร่าเข้ามาเกาะเคาเตอร์ กระดาษเขียนประกาศรับสมัครพนักงานที่ติดไว้หน้าร้าน ตอนนี้อยู่ในมือของเด็กหนุ่ม ซึ่งโบกกระดาษไปมาตรงหน้าปรมินทร์
“ต้องยังไม่มีแน่ๆเลยใช่ป่ะลุง ก็ดูดิ” เด็กหนุ่มก้มลงอ่านข้อความบนแผ่นกระดาษที่อยู่ในมือ “รับสมัครพนักงานที่สามารถทำงานได้สองกะ กะแรกสิบเอ็มโมงเช้าถึงบ่ายสองโมง กะที่สองห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม” อ่านแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาส่ายหัวเบาๆสองสามที “เวลาแบบนี้ใครจะมาทำ”
ปรมินทร์จำได้ว่าคำพูดของเด็กหนุ่ม เหมือนกับวันที่เดินเข้ามาหาเขาในวันแรก ชายหนุ่มขยับตัวเดินออกจากหลังเคาเตอร์ มายืนใกล้เด็กหนุ่ม
“ยังจำได้อีกเหรอ” ปรมินทร์ถามด้วยเสียงอ่อนโยน
“ว้า ... ไม่ต่ออะลุง หรือลุงลืมแล้ว” เด็กหนุ่มเบ้หน้า
“ไม่ลืม ไม่ได้ลืม” พูดแล้วชายหนุ่มก็เข้าไปกอดเด็กหนุ่มไว้แน่น “ลืมได้ยังไง ไอ้ตัวกวน หายไปไหนมาตั้งหลายวัน”
“ก็ป๊ะกับมะอะสิ ไม่อยู่หลายวัน พออยู่พร้อมหน้าเลยต้องอยู่บ้านให้ป๊ะกับมะชื่นใจ” พูดแล้วก็หัวเราะคิกแกล้งขยับตัวไปมาในอ้อมกอดของชายหนุ่ม “ว่าแต่ลุงอะ คิดถึงละสิ กอดซะแน่นเชียว จะหายใจไม่ออกและ”
“มั้ง” ปรมินทร์ตอบเบา ๆ อดไม่ได้จะยกมือขึ้นลูบปอยผมตรงท้ายทอยของเด็กหนุ่ม
“ตกลงรับผมทำงานรึเปล่า” ชนกพูดแล้วก็เบิกตาโตอย่างรอคำตอบ
“แล้วคราวนี้จะทำกี่วัน” ปรมินทร์คลายวงแขน เลื่อนมือทั้งสองมาจับไหล่เด็กหนุ่ม
“อืม” ชนกทำท่าคิด “ไม่รู้ดิ๊ ต่อสัญญาทีละสัปดาห์ได้ป่ะ”
“ใครเขาทำกัน” ปรมินทร์ขมวดคิ้ว “งั้นทำไปตลอดเลยแล้วกันนะ”
“ไม่ได้อะ” ชนกรีบปฎิเสธ ทำเอาปรมินทร์รู้สึกใจหาย “เดี๋ยวเปิดเทอมก็มาทำไม่ได้แล้ว ต้องไปเรียน เดี๋ยวจะมีคนหาว่าโดดเรียนอีก”
“เฮ้อ ...” ชายหนุ่มถอนหายใจเหมือนโล่งอก “แล้วเริ่มงานได้เลยรึเปล่า”
“ได้เลย” ชนกยิ้มร่า “งั้นเข้าไปเปลี่ยนชุดเลยนะ” พูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะวิ่งไปห้องครัว
“เดี๋ยว” ปรมินทร์คว้าแขนเด็กหนุ่มไว้ ทำให้ชนกหันมามองด้วยความสงสัย “สัปดาห์หน้ามีวันหยุด ก็ว่าจะปิดร้านสักวัน ... เราไปเที่ยวด้วยกันมั้ย"
“ไปเที่ยวเหรอ” ชนกหันกลับมาทำท่าสนใจ “ไปไหนอะ”
“นกอยากไปไหนล่ะ”
“ดรีมเวิลด์” ชนกตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ... นะ ๆๆ
“ดรีมเวิลด์เหรอ” ปรมินทร์ทำหน้าแหย ๆ “ก็ได้”
“เย้” ชนกทำท่าทีใจ ชูมือสอข้างขึ้นสูง “เดี๋ยวต้องรีบโทรบอกป๊ะ จะได้ไม่วางแผนไปเที่ยวไหน”
พูดแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดหมายเลขแล้วกดปุ่มโทรออก พลางหมุนตัวเดินไปทางครัว ปรมินทร์มองดูชนกแล้วอมยิ้มเดินกลับไปนั่งที่เคาเตอร์ ครู่เดียวก็ทำหน้าตกใจเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ รีบเดินเข้าไปในครัว แต่เหมือนจะช้าไปเสียแล้ว
“จริง ๆ เมื่อกี้ลุงชวนไปเที่ยวกัน ป๊ะบอกว่าจะชวนมะกับลุงนินทร์ไปด้วยกัน พี่บัวกับพี่สาก็ไปด้วยกันนะ คนเยอะ ๆ หนุกดี” ชนกชวนบุณฑริกกับสาวิตรี พอบุณฑริกหันมาเห็นปรมินทร์ก็เดินเข้าไปหา
“ตั้งใจจะไปกันแค่สองคนละสิ” บุณฑริกยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูปรมินทร์กระซิบถาม ปรมินทร์พยักหน้ายอมรับ “แย่หน่อยหว่ะ เด็กมันซื่อ พยายามเข้านะเว้ย” พูดแล้วบุณฑริกก็หัวเราะเสียงดัง ตบไหล่เพื่อนเบา ๆ แล้วเดินกลับเข้าไปหาสาวิตรีกับชนกที่กำลังวางแผนสำหรับการเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน
ปรมินทร์มองดูชนกแล้วอดคิดไม่ได้ว่า เด็กหนุ่มช่างไม่รู้ความรู้สึกของเขาเอาเสียเลย แต่มันคงไม่เกินความพยายามของเขา สักวันเขาคงมีความสำคัญพอจะเทียบได้ผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของเด็กหนุ่ม
ถึงแม้ความรักของเขาคงจะไม่เทียบเท่าผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกคนนั้น แต่เขาคิดว่าไม่ยอมแพ้แน่นอน
... จบ ...
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้
แล้วพบกันอีกกับนิยายเรื่องต่อไป o1
-
อมยิ้มเลยค่า บรรยายน้องนกได้น่ารักตลอดเลย
แอบอยากอ่านตอนต่อๆ ไป ตอนที่น้องนกรู้สึกตัว...แต่คงอีกนานเพราะน้องเด็กมากกกก
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านนะคะ รอติดตามเรื่องต่อๆ ไปค่า ^^
-
ว้าจบแล้ว ต่อไปคิดถึงลุงกับน้องนกแย่เลยจิเนี้ย ไม่มีตอนพิเศษตอนน้องแกโตแล้วบ้างหรอคะ คิคิ
-
ยิ้มแกล้มแตก :o8: น่ารักจัง เสียดายจบแล้วอ่ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เด็กอะไรเนี่ย น่ารักจริงๆ
-
น้องเค้าน่ารัก เป็นเด็กดี
แบบนี้ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ รีบจองไว้ก่อนอ่ะดีแล้ว ^^
-
นกจะพาลุงไปดรีมเวิลด์ หุ หุ หุ คนแก่หัวใจจะวายยยย
-
:กอด1:
-
อ๊ะๆ จบแล้ว...
คงคิดถึงตาลุงกับนกแย่เลยครับ
:กอด1:
-
จ๊ากกก สิบสี่ ลุงรักเด็กนี่ฝ่า
น่ารักมากๆค่ะเรื่องนี้ บรรยายความใสซื่อของหนูนกออกมาทางคำพูดได้ดีมากอ่ะ ชอบๆ
สนุกมากค่ะ จะติดตามเรื่องต่อไปนะ
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษง่ะ
-
น่ารักดีอ่ะครับ ชอบงานเขียนของคุณบุหรง ขอบคุณสำหรับงานเขียนดี ๆ นะครับ :pig4:
-
อยู่กับเด็กสดใสร่าเริงแบบน้องนก รับรองปรมินทร์ไม่มีเบื่อแน่นอน
แอบหวังว่าจะมีตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับงานเขียนน่ารักอีกหนึ่งเรื่อง
-
น้องนก โตเร็วๆนะ
-
จบไป พร้อม กับ ความ น่ารักของ น้อง นก
-
อยากอ่านตอนพิเศษ อีก 5 ปีต่อมา เกิดไรขึ้นกับคู่นี้บ้างอ่ะ >////<
-
เด็กมันไร้เดียงสา ลุงป๊อบก็สู้ๆ นะ รักจริงรักเด็กต้องอดทนนนนนนนนนน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะคะ จบแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ น่ารักๆ สไตล์น้องนก ไม่ต้องเร่งให้เค้าโตเกินวัย ขอบคุณมากๆ น้า :pig4:
-
ขออ่านตอนพิเศษนะ
+1
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ลุงเลี้ยงดีๆนะ แล้วอย่าลืมหยอดบ่อยๆด้วย
ระวังจะมีคนมาแย่งไป
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอบอุ่น อิ่มใจ อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจัง :L1:
:pig4:
-
อ่า...พี่บุหลงแอบมาจบเรื่องนี้ ถ้าไม่ลองเข้ามาหน้านี้ไม่ได้อ่านตอนจบนะนี่
นกน่ารักจนหยดสุดท้ายจริงๆ แต่ลุงงงงงงงงงงงง นกเค้าไม่รู้เรื่องเลยหรือเปล่านะนั่นนะ แต่สู้ต่อไปนะครับ ออิอิ
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
จบแล้วอ่า
จะมีตอนพิเศษมั้ยเนี่ย
-
ว้าาาาาาาาาาา จบซะแล้ว
อยากได้ตอนพิเศษอีก ^^
-
น่ารักจังเลย ชอบอ่ะคร้าบบบบบบ
รักน้องนกที่สุดเลย อ่านจบ ยิ้มแก้มปริ
-
อยากได้ตอนพิเศษอ่า
น้องนกน่ารัก มากๆๆๆ
-
o1
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกผลงาน และทุกความคิดเห็นครับ
ตอนนี้เป็นเทศกาลงานยุ่งของตั้มอะครับ ยังไงตอนพิเศษคงมีเวลาเขียนหลังวันที่ ๕ พฤษจิกายน ครับ
-
รอตอนพิเศษอย่างใจจดจ่อเลยค่ะ
-
เด็กไร น่ารัก ทำขนมเก่งอีก
อ่านเพลินดีจังเรื่องนี้ :pig4:
-
อ่านจบแล้ว กวนได้น่ารักจัง
ขอตอนพิเศษด้วยคนนะ
-
เป็นเรื่องที่อบอุ่นดีค่ะ น่ารักดี 55+
ถึงจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นอย่างนี้ ๆ แต่ยังอ่านต่ออีก ว่าแต่...น้องยังเด็ก คงต้องรออีกนาน 555+
-
ลูกน๊กกกกกก...ช่างไม่รู้จิตใจของลุงป๊อบเค้าซะเลย :laugh:
แต่ริจะเป็นโลลิคอน รักเด็กก็ต้องทำใจนะลุง ^____^
-
จบแล้ว อย่างน้อยก็ไม่เศร้า ^^ น่าจะมีตอนพิเศษสักตอนสองตอนนะครับ ตอนไปเที่ยวก็ได้ เพราะหลังจากนี้ไปคงต้องคิดถึงน้องนกกับลุงป๊อบแน่ๆ เลย
-
ตกลงว่าตาุลุงโดนเด็กหลอกให้รัก
หรือเด็กโดนตาลุงหลอกกันแน่เ้นี่ย ฮ่าๆ
น้องนกน่ารักอ่า ไม่แปลกที่ตาลุงป๊อบจะตกหลุมรัก
ชอบมากเลยค่ะ สนุกจริงๆ
ขอบคุณนะคะ :)
-
จะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ป่ะเนี้ย
น่ารักดีคับ
-
น้องนกน่ารักจริงๆ แต่กว่าจะโต ลุงป๊อปคงเจ็บคอ ไอ คุก คุก ไปอีกหลายปี ^__^
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4: :haun4:
นกเอ๊ยยยยยน่ารักไปแล้วลูกกกกกกกก อีตาลุงก็พยายามต่อไปนะให้เด็กเห็นความหื่นเอ๊ยความรักที่มีให้อ่ะนะ :laugh: :laugh:
-
น่ารักมากๆเลยครับ อ่านแล้วนึกถึงเรื่อง 3หนุ่มกับร้านขนมแอนทีคเลยอะครับ >_<
-
น่ารักมากๆเลยครับ อ่านแล้วนึกถึงเรื่อง 3หนุ่มกับร้านขนมแอนทีคเลยอะครับ >_<
ใช่ Antique Bakery หรือเปล่าครับ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเพิ่งค้นมาดูอีกรอบ o18
ตอนที่ตั้มเขียนเรื่องนี้ไปได้สักสีึ่ห้าตอน ตั้มคิดถึงเรื่อง Coffee Prince น่ะครับ ประมาณนั้นเลย :laugh:
-
น้องเด็กมากๆ เลยอ่า
เป็นเด็กที่น่ารักที่สุด อารมณ์ดีตลอดเวลา
-
น้องนกน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
แล้วเมื่อไหร่น้องจะรู้ว่าลุงป๊อบคิดอะไรกับตัวเองเสียที
เป็นเรื่องที่แม้ไม่มี NC เลย ก็ยังสนุกมาก ๆ เลย
อ่านได้แบบไม่มีพิษไม่มีภัย
จะรอตอนพิเศษอีกหลาย ๆ ตอนนะคะ ไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ ค่ะ :L2:
-
ในที่สุดก็หาเรื่องนี้เจอ และมาอ่านต่อจนจบ
สนุกมากๆ ครับ ^^
-
น่ารักจังเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องนะ ^^
-
ลุงต้องพยายามเยอะหน่อยนะ
น้องเพิ่ง 14 เรียกว่า พรากผู้เยาว์ได้เลยนะนั่น
ฮ่าๆๆๆๆ
ไฟท์ติ้งงงงง
-
น่ารัก มากครับ
อ่านจบแล้วล่ะ
ที่จริงมันยังไม่จบใช่ไหม ความรักมันพึ่งจะเริ่มต้น
ของ ตาลุงกับนก ขอบคุณคนแต่งมากๆครับ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆๆๆเลยค่ะ
ดีใจที่ได้มาอ่านมากๆ ปล.ไม่คิดแต่งต่อเปนตอนพิเศษเวอร์ชั่นน้องนกเราโตหน่อยหรอคะ
น่าสนใจดีน้า
-
สนุกมากเลยค่ะ
ตอนจบ เหมือนเป็นการเริ่มเรื่องใหม่อีกเรื่องเลยนะ เป็นภาคตาลุงพิชิตใจละอ่อน o13
-
:o8: น้องนกน่ารักมากมาย
แอร๊ยยยย รักเด็ก
:L2: ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
สนุกมากค่ะ
เดี๊ยนรักเด็กฮ่ะ โฮะๆๆๆ
รอตอนพิเศษ^^
-
น่ารักดีอ่ะ
สนุกๆ
-
น่ารักๆ :-[
อยากให้มีต่อน้าาา ฮ่าๆ
-
น่ารักมว๊ากกกกกกกก :-[
น้องนกน่ารักมากๆเลย ชอบเด็กน่ารักๆมากค่ะ อยากมีน้องชายแบบนี้จังเลย จะจับฟัดแก้มเช้าเย็น :laugh:
แต่ลุงป๊อบ ห่างกันสิบสี่ปี เกือบเป็นพ่อลูก(บุญธรรม)กันได้เลยนะนั่น ว้าย แก่อ่ะ :jul3:
กว่าน้องนกจะโต ลุงก็หงำเหงือกแล้ว เคี้ยกก แอร๊ยย เค้าล้อเล่นนะลุง :m20:
ขอบคุณคุณบุหรงมากค่ะ สนุกมากๆเลย รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ThankS
-
THX o13 o13 o13
-
น่าร้ากกก หนูนกน่ารักมากมาย
-
น่ารักมากๆเลย ยิ้มแก้มแทบแตก :-[
-
สงสารลุงป๊อบน่ะ
ต้องเลี้ยงเด็กอีกหลายปีกว่าจะรู้ความ
ความอะไรน่ะเหรอ ก๊อความหื่นของลุงนะซี้
-
เห็นท่าลุงป๊อบคงต้องพยายามอีกนานเลยค่ะ กว่าเด็กมันจะโตพอจนรับรู้ความรู้สึกของลุง เอาเป็นว่ายังไงก็อย่าเพิ่งถอดใจนะคะ เด็กน่ารักอย่างนี้อย่าปล่อยให้ใครแย่งไปเชียวนะ
ขอบคุณคุณบุหรงเจ้าค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วมันอุ่นมากเลยค่ะ ให้ความรู้สึกดีมากๆๆ ชอบเวลาเขาพักงาน 3 ชั่วโมงกันอ่ะ น่ารัก มีแต่กิน อิอิ
(ตอนแรกก็แอบหวั่นไหวลุงกับเพื่อนเหมือนกันนะเนี่ย มองตาก็รู้ใจ อิอิ
แต่ว่านะ คุณปรมินทร์...กินเด็ก กินเด็ก กินเด็ก...พรากผู้เยาว์นะเออ!! อิอิ
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
สั้นๆแต่ประทับใจมากครับ
น่ารักมาก อิอิ
-
ขอมาจิ้มไว้ก่อน
เห็นเม้นแล้วน่าสนุกค่ะ :กอด1:
-
เลี้ยงต้อยของแท้
-
อิอิ เชียร์ลุงป๊อปสุดใจขาดดิ้น
น้องนกน่ารักมาก เด็กมากด้วย 55
-
น่ารักจังเลย :กอด1:
-
ThankS
-
น่ารักมากๆครับ อยากอ่านตอนพิเศษจัง :กอด1:
ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
o13
ขอบคุณมากครับ
-
ตอน(สั้น)พิเศษ
“นกกลัวอะลุง มันต้องเจ็บแน่เลย” ชนกอุทธรณ์
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะทำเบามือที่สุด” ปรมินทร์ปลอบเสียงเบา”
“อะ ... เจ็บอะลุง” ชนกส่งเสียงโวยวาย “หยุดก่อน นกเจ็บบบบบ ...”
ปรมินทร์หยุดมือ ส่งสายตาดุ ทำเอาชนกหน้ามุ่ย
“มันก็ต้องเจ็บบ้างแบบนี้แหละ เดี๋ยวพี่ทำใหม่นะ”
“แต่ ...” ชนกทำท่าไม่ยอม
“ไม่มีแต่” ปรมินทร์เสียงแข็งขึ้น ชนกจึงต้องยอม
“โอ้ย ... ลุง นกเจ็บอะ” ชนกน้ำตาคลอ
“ทนหน่อยน่า เจ็บแค่ตอนแรกนี้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็หาย” ปรมินทร์ปลอบ ใบหน้าแดงระเรื่อ พยายามทำอย่างนุ่มนวลที่สุด เพราะสงสารชนกอยู่เหมือนกัน
“อะ ... อุ๊บ ... อะ นกเจ็บอะ เจ็บ” ชนกส่งเสียงคราง
“ทนอีกนิดเดียว จะเสร็จแล้ว” ปรมินทร์ปลอบเสียงนุ่มลง พลางเร่งมือจนเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นบนหน้าผาก ทั้งที่อยู่ภายในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศ
“เอ้า เสร็จแล้ว” ปรมินทร์ถอนหายใจ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อก่อนจะเก็บเครื่องมือทำแผลลงในกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาล
“โอ๋ น้องนกคะหยุดร้องได้แล้วนะคะ ไม่ได้เจ็บมากมายอะไรสักหน่อย แค่แก้วบาดเอง” สาวิตรีเดินมายืนข้าง ๆ จับไหล่ชนกเป็นการปลอบ
“แล้วต่อไปก็ระวังด้วย อย่าซุ่มซ่ามทำแก้วแตกอีก ดีนะมันบาดนิ้วแค่นิดเดียว” ปรมินทร์ทำเสียงขุ่น
“นั่นสิน้องนก พี่ละหัวใจจะวายเพราะเสียงร้องเรานี่แหละ ร้องซะยังกับ ... อะอึ๊ย” บุณฑริกทำท่าหัวสั่นหัวคลอน
“นั่นสิคะ ดีนะไม่มีลูกค้า ไม่งั้นคิดว่าทำอะไรกันอยู่แน่เลย” สาวิตรียกมือปิดปากหัวเราะคิกคัก
“นึกว่าทำอะไรอะ” ชนกขมวดคิ้วด้วยความสงสัย หันมองคนนั้นคนนี้ แล้วหยุดลงที่ปรมินทร์ที่กำลังหน้าแดง “นึกว่าอะไรอะลุง”
“ไม่รู้” ปรมินทร์ทำเป็นไม่สนใจเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หลังเคาเตอร์ ชนกลุกขึ้นเดินตามไปถามไม่หยุด
บุณฑริกหันไปยิ้มให้กับสาวิตรีแล้วมองดูคนทั้งสองอย่างขบขัน
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ชอบมากเลย กรี๊ดดดดน้องนก :mew3:
ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป เขียนมาต่ออีกนะค่ะ อยากอ่านน้องนกตอนโตมากๆ :L2:
-
น้องนกใสซื่อมากจริงๆ
ลุงคงต้องแสดงออกหนักๆหน่อยนะ
กว่าจะทำให้น้องนกรู้เรื่องได้เนี่ย ท่าทางจะอีกนาน 555+
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านอีก>___<
-
สนุกดีครับ
-
ThankS
-
เป็นเรื่องที่เข็มขัดสั้นมาก 555 เพราะคาดไม่ถึงหลายเรื่อง
เรื่องแรก ไม่คิดว่าน้องจะอายุแค่ 14
เรื่องสอง ไม่คิดว่าน้องจะเป็นเคะ ฮ่า ๆ
ไม่รู้ทำไมถึงมีความรู้สึกเหมือนหมาป่าเอาหนังแกะมาหุ้มตัว แต่เราแอบเห็นหางโผล่
สุดท้ายก็เป็นแกะน้อยจริง ๆ เหรอเนี่ย
เรื่องสาม ไม่คิดว่าจะซื้อให้พ่อ
สรุป เดาผิดหมดเลย
แต่เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่า :-)
-
น่ารักแบบใสๆ มาเลยน้องนก
-
อร๊ากกกกกก น้องนกน่ารักมากเลย :impress2:
ชอบบบบบๆ ลุงจะกินเด็ก ฮ่าๆๆๆ เอาตอนพิเศษๆ
-
น้องนกน่ารักมากมาย :mew1:
แต่กว่าจะรู้เรื่องก็คงอีกนานนนนน >_<
-
:L1: ขอบคุณคะ :L1:
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกอุ่นดีจัง :กอด1: แต่ลุงคงต้องรออีกนานเลยกว่าน้องจะโต :m20: ดูแล้วน้องโตช้า
-
สนุกมากกก
ยิ้มได้ทั้งเรื่อง
ขอบคุณนะคะ
-
พึ่งได้อ่านเรื่องน่ารักมากเลยค่ะ
แต่กว่าน้องจะโตพี่ป๊อปจะได้กินเด็กหรือเด็กจะกินพี่ป๊อปก็ไม่รู้เนอะ
-
น้องนกน่ารักมากก ตาลุงต้องพยายามมากๆเลยมั้งเนี่ย 555555
-
เพิ่งเคยมาอ่านเรื่องนี้ ชอบมากกกกกกกกก น่ารักสุดๆ
น้องนกน่าเอ็นดูมากก ละอ่อนน้อยมากเด็กน้อย ฮื้อ
ชอบชื่อเรื่องมากๆเลยค่ะ น่ารักอะ ลุงป๊อบคงต้องรออีกนาน
กว่าจะได้เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกของน้องนก
เพราะน้องนกตอนนี้ซื่อมากเลยลูก ใสๆ น่ารักที่สุด