ตอนที่ 3
นี่แหละถึงเรียกว่าสร่างเมาของแท้ ผมตื่นมาในสภาพเปลือยเปล่าไปทั้งตัว มีสองชีวิตที่ผมไม่รู้จักนอนอยู่ข้างๆ ตกลงที่ตูฝันว่าลุงแก่ๆสักคนกลับบ้านผ่านโถส้วมนี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยเนี่ย
หมับ !
ผมคว้าตูดตัวเองมาบีบเบาๆ เจ็บได้ที่เลยตู มองทั้งตัวก็มีรอยแดงๆเต็มไปหมด
เสียตูดแล้วหรอวะ
ทำไงดีวะเนี่ย แล้วมันสองคนเป็นใครจำได้ลางๆว่าเจอกันหน้าบ้านลุงโถส้วม เอาเป็นว่าต้องทำเรื่องที่สำคัญที่สุด ในขณะอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมสินะ
หาไรกินกันเหอะ
เฮ้ย เรื่องกินมันสำคัญนะ กองทัพต้องเดินด้วยท้องไม่ใช่หรือไงกันเล่า
ผมกระเถิบตูดปวดๆของตัวเองไปปลายเตียง คว้าเสื้อคลุมแบบญี่ปุ่น มันคงผูกเหมือนเสื้อคลุมอาบน้ำทั่วไปล่ะน่า แม้จะปวดแสนปวด ขาจะไม่มีแรง
แต่ !!
ผมก็ต้องทำภารกิจหาไรใส่ท้องให้สำเร็จให้จงได้ ผมลากเท้าไปช้าๆ ออกจากฝั่งห้องนอน เจอประตูบานแรกผมก็เปิดออกทันที
ห้องน้ำ อีกละ วู้ เปิดสองรอบโง่สองรอบเลยตู ผมก็ลากเท้าไปประตูอีกบานที่ถัดออกไป
แล้วทางเดินก็ปรากฏออกมาให้ผมเห็น อืม สงสัยอยู่โรงแรมแฮะ ห้องแปดห้องที่ผมเดินนับ เพราะว่าห้องที่ผมออกมามันดันอยู่ในสุดน่ะสิ มีแปดห้องเองหรอวะโรงแรมไรเนี่ย แล้วผมก็เจอบันไดขนาดอลังการงานสร้าง หรูหราฟู่ฟ่า เอ่ออ่า วับว่า (เยอะไปไหม) ฝั่งตรงข้ามก็เป็นทางเดินคล้ายๆกับที่ผมออกมา คงมีอีกแปดห้องเหมือนกัน มองไปด้านขวาเจอบันได ด้านซ้ายก็เป็นบันไดอีกสองขั้น ผมชะโงกขึ้นไปดูก็เห็นเป็นคล้ายๆห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่สไตล์ยุโรป เว่อดีว่ะ
แต่ของกินมันต้องอยู่ในครัวสินะ คงไม่มีครัวบ้านไหนอยู่ชั้นบน ผมก็ลากขาที่เริ่มจะไม่มีแรง กับตูดปวดๆ ได้แต่เอามือบีบๆมันนวดๆมัน
“อูยยย เจ้าตูดหายปวดไวๆเสะ” ผมก็เดินเกาะราวบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงชั้นแรกซะที ถึงรู้ว่ามันเป็นบ้านที่ใหญ่ดี เพราะมันไม่มีลอบบี้แบบโรงแรมแฮะ ไปทางไหนดีวะ ทางซ้ายเป็นทางเดินกระจกไปทางสระว่ายน้ำที่ผมเห็นไกลลิบๆ ทางขวาเป็นห้องรับแขก เพราะมีโซฟาชุดใหญ่ แล้วก็มีทางเดินต่อไปอีก ครัวมันอยู่ไหนวะเนี่ย ผมเลือกที่จะไปทางขวาผ่านโซฟาหรูหรา เดินไปเรื่อยๆ แล้วสุดทางเดินก็เจอประตูใหญ่ๆ ห้องไรวะเนี่ย ผมก็ถือวิสาสะเปิดดู พระเจ้า ! ห้องสมุด มีห้องสมุดในบ้านด้วย เฮ้ยเจ๋งว่ะ แต่จากสภาพคงไม่มีการ์ตูนแฮะ ผมก็ปิดห้องที่ไม่น่าสนใจนั่น เดินต่อไป บ้านมันใหญ่จริงๆ ปวดตูดไปหมดละ
ฮวบ ! แล้วขาผมก็หมดแรงในที่สุดผมนั่งลงตรงปลายทางเดิน มองย้อนไปทางที่เดินมา เห็นรอยเลือดหยดเป็นทางมาหยุดที่ตัวผม
เลือดจากผม ?
เลือดออกมาจากตูด ?
ผมเป็นริดสีดวงทวาร ?
ไม่นะ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมขยี้หัวตัวเองตะโกนลั่น ตูเป็นริดสีดวง โฮกกกกกก ไม่นะ ม่ายยยยย
“ฮืออออออออออ ” ผมชันเข่าขึ้นซุกหน้าลงไป ใครก็ได้อย่ามองผม ผมเป็นริดสีดวง ฮืออออ ผมจะนั่งไม่ได้อีกแล้ว
“ $%#!!%&$ ” เมดผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทำสีหน้าตกใจ เธอคงจะเสียใจแทนผมใช่มั้ย นี่เธอกำลังสวดมนตร์ให้ผมหายใช่มั้ย ผมเงยหน้ามองเธอทั้งน้ำตา
“ผม กำลังจะตาย ฮือออ”
“%&$@#$$#%^ !!” เธอยังคงสวดมนตร์ให้ผม เธอช่างเป็นคนดีจริงๆ (เหมือนมันจะไม่ใช่นะพอยท์)
“คุณชายเกิดอะไรขึ้นครับ” ลุงที่บ้านอยู่โถส้วมเดินมาจากไหนไม่รู้พูดกับผมด้วยภาษาไทย
“ผม กำลังจะตาย ”
“คุณชายจะตายได้ยังไงครับ อยู่ที่นี่คุณชายจะต้องปลอดภัย ตระกูลเรนงะเรามั่นคงสำหรับคุณชายครับ”
“แต่ เลือดผมไหลจากตูด ผมเป็นริดสีดวงทวาร ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”
ผมทึ้งหัวตัวเองตะโกนดังลั่น จนลุงแกตกใจ ก่อนทำหน้าหนักใจ
“เอ่อ … ทายาก็หายครับ มันแค่เป็นแผลไม่ได้เป็นริดสีดวง”
“ลุงจะรู้ได้ไง ผมปวดตูดจะตายอยู่แล้ว”
“เอ่อ นั่นอาจจะมาจากที่คุณชายกับคุณชายของบ้านเราทำกิจกรรมบางอย่างกันมากกว่าครับ”
นี่คือเรื่องที่มาจากผมเสียตูดใช่มั้ยเนี่ย
“ไม่ตายแน่นะ”
“แน่นอนครับ”
“งั้น ผมหิวมากเลย หาอะไรให้กินหน่อยดิ”
“เชิญทางนี้เลยครับ” ลุงแกผายมือไปในทางที่ผมต้องเดินต่อไป แต่ผมกลับหมดแรงซะก่อน และตอนนี้ผมก็ลุกไม่ขึ้น
“ผม .. ลุกไม่ไหว”
พรึ่บ ! ผมถูกอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง ไอ้หน้ายิ้มหวานๆออกแนวขี้เล่นนี่เอง ข้างๆก็มีไอ้ตาดุยืนมองขรึมๆ
“ป่ะ หาข้าวกินกัน ฮ่าๆ เก่งนะเดินมาถึงนี่ได้ แถมยังตะโกนลั่นบ้านอีก”
“ดื้อ”
คำพูดจากคนสองคน ทำให้ผมฉุนเล็กน้อยแฮะ
“ปล่อยเดะ”
“หืม อะไรนะ”
“บอกให้ปล่อย จะอุ้มทำไม ไปเองได้” ผมยักคิ้วกวนประสาท แต่ไอ้หมอนี่กลับยิ้มขำ
“แล้วเมื่อกี๊ใครกันที่บอกอิโตะซังว่าลุกไม่ไหว”
“หมามั้ง มันวิ่งไปแล้ว มาไม่ทันเอง”
คุณอาจจะไม่เคยเห็นใครเรียกตัวเองว่าหมา แต่ผมก็ทำไปแล้ว !!
เราเดินมาเรื่อยๆ ผมก็บ่นไปเรื่ยอๆ แต่ไม่ดิ้นหรอกเปลืองแรงยังไงมันก็ต้องลากผมมาอยู่ดีสู้ให้มันอุ้มจะได้ไม่เหนื่อยดีกว่า
จนวางผมไว้ที่โต๊ะกินข้าวที่ยาวเป็นกิโลเมตร แต่กลับมีแค่คนสามคนนั่งอยู่ฝั่งหนึ่งของโต๊ะ อาหารจารร้อนก็มาเสิร์ฟทันที
“มันคือไรอ่ะ”
“อาหารง่ายๆ ข้าวหน้าหมูทอดของญี่ปุ่น” คนตาดุที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดเรียบๆ
“กินไม่เป็น”
“เมืองไทยไม่มีให้กินหรอ” ไอ้หน้าอ่อนทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“ก็มี แต่ไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่นขออย่างอื่นได้มั้ย” คนตาดุสะบัดมือเล็กน้อยพ่อครัวก็เข้ามาในชุดเชฟอย่างดี อืมหรูดีแฮะ
“เอาอะไร”
“ข้าวไข่เจียวหมูสับใส่หอม ใส่ซอสมะเขือเทศเยอะๆ พริกไทยหน่อยๆก็พอ”
“ไข่เจียวเนี่ยนะ นี่เชฟแนวหน้าของญี่ปุ่นเลยนะ อย่างอื่นก็ได้”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากกิน อยากกินไข่เจียว มีปัญหาป้ะ”
“ฮ่าๆ นายนี่น่าสนใจดี จริงมั้ยครับพี่”
“อืม แปลกดี” แล้วเขาก็พูดภาษาเอเลี่ยนใส่เชฟ ที่รีบเดินออกมาทำอาหาร
“เหอะ ว่าแต่ชื่ออะไรอ่ะ”
“เรนงะ นาซึโนะ” คนตาดุพูดสั้นๆ
“เรนงะ ทัตสึโอะ”
“เฮ้ยเจ๋งดีชื่อคล้ายกันเลย มันต้องมีซังๆคุงๆจังๆแบบญี่ปุ่นปะ อ่านในการ์ตูนเป็นมีด้วย”
“คำลงท้ายชื่อญี่ปุ่น ที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆเนี่ย จะมี 3 คำ คือ "ซัง" , "คุง" , และ "จัง"
ซึ่งจะเรียกตามระดับความสนิท ไม่ใช่แบ่งตามเพศนะ
ซัง - ภาษาไทยก็ประมาณว่า "คุณ" เป็นคำสุภาพ ซึ่งมักใช้กับคนที่เราไม่สนิทด้วย หรือ ใช้กับผู้ใหญ่
คุง - เรียกได้ เมื่อสนิทกันพอประมาณ ผู้หญิงก็ใช้ คุง ต่อท้ายชื่อได้ไม่แปลกอะไร (อาจารย์มักใช้เรียกศิษย์ หัวหน้าเรียกลูกน้อง ไม่ว่าจะเพศอะไรก็ตาม)
จัง - ใช้เรียกคนที่เด็กกว่า หรือคนที่เราสนิทมาก ผู้ชายก็เรียกจังได้ พ่อแม่ปู่ย่าตายายก็มักเรียกลูกหลานตัวเองว่า "จัง" ไม่ว่าลูกหลานจะเป็นหญิงหรือชาย"
“อ๋อออออออออออ แล้วต้องเรีกกนามสกุลปะ”
“สำหรับคนไม่สนิท” นาซึโนะตาดุพูดเรียบๆ
“แต่ถ้าเกิดสนิทอาจจมีการเรียกชื่อแบบอื่น เช่น ทาคุมิ อาจจะเรียกเป็นทาคุมิน โมโมกะ ก็อาจจะเป็นโมโมะ อะไรแบบเนี้ย” ทัตสึโอะก็อธิบายให้ผมเข้าใจ
“เออช่างมันเหอะ เรียกชื่อพวกนายแบบอื่นได้มะ ยากจริงๆ ที่ไทยเรียกง่ายกว่าเยอะ”
“แล้วแต่” ผมสังเกตว่านาซึโนะนี่ยิ้มมุมปากจางๆ เหมือนยินดีไงงั้น ไอ้ทัตสึโอะก็ยิ้มลัลล๊า
“ว้าว น่าประทับใจแฮะ”
“ก็เรียก โนโนะ กับ โอโอะ แล้วกันง่ายดี เนอะ ชื่อพอยท์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ไอ้สองคนนี้ตาค้างอึ้งไปเลย ชื่อเท่ล่ะสิ หึหึ
“คิดได้ไงเนี่ย”
“เจ๋งปะล่ะ เอามาจากเทเลทับบี้เลยนะ เคยดูปะ ตัวเหลือๆที่ชื่อลาล่าอ่ะ จะได้คล้ายๆลาล่าไง น่ารักดีๆ” แล้วพ่อครัวก็ยกไข่เจียวมาเสิร์ฟ
“ป่ะๆกินข้าวอย่ามัวแต่ดีใจได้ชื่อใหม่กัน รีบๆกินซะ วู้” แล้วผมก็กินแบบไม่คิดชีวิต อื้อหือ ไข่เจียวฝีมือเชฟไม่อร่อยเลย จืดชะมัดสู้บ้านเราก็ไม่ได้ คราวหลังสงสัยต้องสอนเชฟทำไข่เจียวซะละ เป็นเชฟได้ไงวะเนี่ย
แล้วผมก็นอนพักในห้องเดิม ไอ้สองคนนี้ก็มานอนด้วย โดยมีโอโอะเล่าเรื่องแปลกๆในญี่ปุ่นให้ฟัง มันก็น่าสนใจดี โนโนะก็นอนกอดผมไว้หลวมๆ หลับตาลงแล้วก็หลับ
ผมเหมือนลืมอะไรไปหรือเปล่านะ ?
เออว่ะ ผมกับพวกมันไม่รู้จักกันนี่หว่า ทำไมผมต้องมาอยู่บ้านมันด้วย แถมเสียตูดให้มันอีก
ไหนจะที่มาที่คลุมเครือว่ามาโผล่บ้านมันได้ไง แล้วห้องพักอันไฮคลาสของผมที่โฮมเมทนั่นอีกอ่ะ ?
ตายละ
ผมลืมหนี !!!
ลืมได้ไงวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมหันไปด้านซ้ายก็โนโนะตาดุ ด้านขวาก็โอโอะหน้าขาว
สงสัยคงต้องรีบหนีซะแล้วสิ
ผมคิดช้าไปปะวะ ?
---------------------------------
จบไปอีกตอน แฮ่ ขอขอบคุณ คุณZakuPz ที่แนะนำเรื่องความเข้าใจการใช้ภาษาญี่ปุ่นด้วยค่ะ
Bambam_oh[AT]hotmail.com ไว้คุยกันตามทวงนิยาย ลากให้มาอัพ ทั้งหลายแหล่ แอดมาเป็นเพื่อนกันได้ 55
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
