ตอนที่ 5
ใครว่าผมเครียดไม่เป็น ? มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ทุกๆคนย่อมมีเรื่องเครียดกันทั้งนั้น แม้อาจจะเป็นเรื่องเล็กในสายตาคนอื่น แต่บางครั้งหากคุณไม่เจอกับตัวเอง อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกยังไง … และในตอนนี้ผมต้องยอมรับว่าผมเครียดจริงๆครับ
เครียดมาก
เครียดชิบหาย
เครียดสาสสสสสสสสสสสส
เครียดว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมนั่งหมดอาลัยตายอยาก เพราะไม่มีที่ไป ถึงอยากไปก็ไม่มีเงินตั้งแต่เช้าจนห้าโมงเย็น เดินไปเดินมาในมหาลัยนี่แหละ แล้วผมก็มาหยุดลงข้างทาง นักศึกษาญี่ปุ่นดูตั้งใจเรียนดีครับ ซ้ายขวามีแต่คนอ่านหนังสือ ส่วนผมก็ยิ้มกับลมกับฟ้าหล่อๆเท่ๆ ตามประสายาจกที่ดูดี
คติของผม …. หล่อทุกสถานการณ์ คือจิตวิญญาณของคนหน้าตาดี
ก็คนมันหล่อนี่หว่า ให้ทำไงว้า แล้วผมก็เหลือไปเห็น เฮ้ยนั้นมั่น เคนตะกับเคนจิ เจอคนรู้จักแล้วโว้ยย ผมใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาพวกมันทันที
“เคนตะ เคนจิ” ผมตะโกนลั่น จนพวกมันหันมา
“ฮิคารุซัง สวัสดีครับ ผมเป็นห่วงมากเลยที่คุณหายไป” เคนตะทำหน้าดีใจมากมายที่เจอผม เคนจิที่คุยกันไม่รู้เรื่องก็ทำหน้าเป็นห่วงเช่นกัน พวกมันน่ารักดีว่ะ
“เออยังสงสัยเนี่ย ตื่นมาไปโผล่ไหนไม่รู้”
“เซย์ซังก็จะไปตามหาฮะ แต่โชซังบอกว่าฮิคารุซังไปพักกับเจ้านายของโชซัง”
“อ่าฮะ แล้วฉันหายไปได้ไงวะ”
“ก็พอฮิคารุซังสลบไป โชซังก็บอกว่าจะพากลับบ้าน แต่พอพวกผมตามหลับมาทีหลังโชซังก็บอกว่าไปอยู่บ้านเจ้านายแล้วเพราะฮิคารุซังฝึกงานที่นั่นฮะ”
ไอ้โชหน้าหมารู้จักกับสองแฝดมฤตยูด้วยแฮะ
“อ่าฮะ ใจมากๆ”
“ฮิคารุซังสบายดีนะฮะ”
“ก็ .. ไม่ค่อยสบายว่ะ”
“อ้าวเกิดอะไรขึ้นฮะ เจ้านายไม่ดีกับฮิคารุซังหรอ”
“เปล่า ไม่มีตัง อยากไปเที่ยว อยากเที่ยว เกตปะ”
“อ๋อ เอาของผมก่อนก็ได้ฮะ แล้วค่อยเอามาคืน”
“เฮ้ย ขอบคุณมากว่ะเคนโตะ”
“เอ่อ .. ผมเคนตะครับ”
“เออๆเหมือนกันนั่นแหละ เอาเป็นว่าขอยืมก่อนนะ”
แล้วผมก็ลาจากสองแฝดมาพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง วะฮะฮ่า ได้เที่ยวแล้วกู เย็นพอดีผีเสื้อราตรีคงกำลังโบยบินกันตามย่านท่องเที่ยวกลางคืน ชินจูกุนั่นเอง
ผับตามชินจูกุเยอะดีครับ มีทั้งแบบนั่งกันริมถนน หรือเป็นร้านกึ่งผับ แล้วก็เป็นผับเลยก็มี ผมก็เดินไปเรื่อยๆ ตามประสาคนท่องเที่ยว อยากชมบรรยากาศมากกว่าจะมานั่งกินเหล้า วัยรุ่นวัยทำงานก็มากันเยอะ เป็นคู่ เป็นกลุ่ม หรือมาคนเดียวก็มี แสงสีเสียง เรียกว่าไม่แพ้ RCA เมืองไทย แต่ก็อย่างว่าบ้านเค้าอากาศเย็นกว่าเราเยอะ ผมได้แต่กระชับเสื้อคลุม ล้วงกระเป๋าเดิน
“#%^#$%^^$#^^^& !!” สาวน้อยในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยปักชื่อร้านที่ผมเดินผ่าน พยายามเชิญชวนให้ผมเข้าไป แต่ขอโทษนะสุดสวย ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดึงดูด ไม่ใช่ว่าเธอไม่น่าสนใจ
แต่ยาใจเอ๋ย เดอะพอยท์ โนมันนี่ครับ
ค่าแทกซี่มาก็เหมาเกลี้ยงไปแล้ว ผมได้แต่ทำฟอร์มว่าไม่อยากเข้าไป ทั้งที่ในใจอยากใจจะขาด เหมือนปล่อยคนอยากยามานั่งต่อหน้ายาเสพติด แล้วเสพไม่ได้ชัดๆ !!!
เพราะไอ้สองมฤตยูแท้ๆ แม่งงงงง ทำผมไม่มีตังเที่ยว
ผมก็เดินต่อไปเรื่อยๆ เอื่อยๆ จนมารู้สึกตัวอีกที กลายเป็นย่านผู้ชายไปแล้ว สาวๆหายไปไหนหมดวะ มีแต่ผู้ชาย และผู้ชาย
“สวัสดีครับคนสวย” ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมสามเม็ดโชว์หกห่อ เข้ามาดึงมือผมไปจุมพิต ภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นอาจจะฟังยากแต่เมื่อกี๊เขาบอกว่าผมสวยปะวะ
“เฮ้ยไรวะ” ผมเขยิบหนีทันที น่ากลัวชิหาย
“ฮะๆ อย่าตกใจไปเลยครับ เชิญมานั่งที่โฮสต์คลับเราก่อนมั้ย รับรองว่าไม่ทำให้ผิดหวัง” สายตาที่เหมือนอ้อนวอน พยายามชักชวนผม เต็มที่
“ไม่อ่ะ ตอนนี้ไม่สนใจไรทั้งนั้น” ผมยักคิ้วก่อนจะเดินต่อ
“พวกเราไม่น่าสนใจหรอครับคนสวย” ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามารวบเอวผมเบาๆ กระซิบลงข้างหูจนผมสะดุ้ง
“เออ ไม่น่าสนใจเลย แล้วบังเอิญผมหล่อ ไม่ใช่สวย ขอตัว” ผมสลัดตัวเองออก แต่ก็มีพวกมันอีกหลายคนมารุมล้อมผมไว้ ภาษาอังกฤษที่เข้าใจมั่งไม่เข้าใจมั่งของหลายๆคนทำผมเริ่มมึน
“โอยยยย กูไม่เข้าโว้ยยยยยยยยยย ไม่มีตัง พอใจยัง โนมันนื่ แอมโนมันนี่ อ่ะสาสสสสส” ผมโวยวายภาษาไทยปนอังกฤษ สลัดตัวเองอีกรอบ จนเหลือผู้ชายสองคนที่ดูจะไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ
“แต่พวกผมก็อยากรับรองคุณอยู่ดีครับ ขอโทษนะครับถึงจะเป็นผู้ชายแต่คุณสวยมากจริงๆ” ผู้ชายตาคมคนหนึ่งในกลุ่ม จับมือผมขึ้นไปจูบ ยอมรับมันหล่อสวดๆ ผมเกือบหวั่นไหวเลยนะเนี่ย
“แต่ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ชอบการบริการทำนองนี้สักเท่าไหร่” ผมยักคิ้วกวนประสาทตามสไตล์ไป
“งานของพวกเราไม่ดีในสายตาคุณหรอครับ” ผู้ชายหน้าหวานอีกคน เออมันหล่อเหมือนกัน
“เปล่าไม่ได้ดูถูกทุกคนย่อมมีเหตุผลที่จะทำงานต่างกัน แต่ผมไม่ชอบใช้บริการทำนองนี้ มันดูสาธารณะไป ผมชอบความเอาใจใส่ที่พร้อมจะมีให้ผมคนเดียว ไม่ใช่ทุกคน”
คำพูดของผมเหมือนทำสองคนนั้นอึ้งไปเลย ได้แต่มองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา
“แต่เราสองคนเป็นเจ้าของคลับครับ ดังนั้นเราไม่เคยบริการใคร คุณสนใจจะเป็นคนแรกมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ ถึงเป็นเจ้าของแล้วไง ? รอยยิ้มที่ขายให้ทุกคนผมไม่ชอบว่ะ มันการค้าเกินไป บอกแล้วไงผมชอบอะไรที่ต้องเป็นของผมคนเดียว ไม่ใช่แจกจ่ายได้กับทุกคน อาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ถ้าแม้แต่รอยยิ้มยังไม่ใช่ของผมคนเดียว สิ่งนั้นมันก็ไม่น่าสนใจ”
“ขี้หวงสินะครับ” รอยยิ้มของสองคนนี้ยังไม่จางหายไป แต่สายตากลับแทนที่ด้วยความแปลกใจ
“แหงเดะ ของๆเราแบ่งให้ใครได้ไง แล้วที่สำคัญชอบเป็นฝ่ายโดนหวงด้วยครับ” ผมยักคิ้วกวนๆ ก่อนจะหันหลังเดินอีกครั้ง
“แล้วถ้าผมสองคนปิดคลับแล้วมาสนใจคุณคนเดียวล่ะครับ” ไอ้พวกนี้มันเข้าใจยากหรือไงวะ
“คำตอบก็ยังเป็นไม่ เพราะผมไม่ชอบอะไรที่ทุ่มเทโดยไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่น พนักงานร้านคุณจะอยู่ยังไงล่ะ อย่าคิดอะไรง่ายๆ”
“แสดงว่ายังไงพวกผมก็ยังคงไม่เป็นที่ต้องการของคุณสินะครับ”
“ประมาณนั้น ผมไม่ชอบโดนจีบ เพราะผมเป็นผู้ชาย ผมชอบจะเป็นฝ่ายจีบ”
“งั้นจีบเราสองคนสิครับ”
“ไม่ล่ะ พวกคุณน่าสนใจไม่พอ” ผมยักคิ้วแบบหล่อๆ แล้วเดินอีกครั้ง มันคงไม่เรียกแล้วนะ
“พอยท์ คุณชื่อพอยท์ใช่มั้ย” ผมหันขวับไปอีกครั้ง
“รู้ได้ไง” 1
“คุณรู้จักคุณชายเรนงะใช่มั้ย”
“เออ ใช่ ทำไมอ่ะ มีไร”
“เปล่าครับ แค่ .. ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ผู้เป็นที่รักของคนต้องห้าม”
“ชื่อลิเกชะมัดเลยว่ะ เห่ยโคตร คิดได้ไงวะเนี่ย ไม่เอาได้ปะ ชื่อเชย”
“อุ้บส์ คิก” ไอ้หน้าหวานหัวเราะ ไอ้หน้าหล่อก็กลั้นยิ้ม
“ขำไรวะ”
“เปล่าครับ เอาเป็นว่ารีบกลับบ้านนะครับ ย่านนี้ยิ่งดึกยิ่งไม่ปลอดภัย”
“อือๆ อย่าเรียกอีกนะ ไปละ”
ผมก็เดินต่อไป ชื่ออะไรวะ ที่รักแห่งดงพญาเย็นหรอวะที่มันพูดเมื่อกี๊ ดงพญาเย็นมันเป็นป่าไม่ใช่เรอะ
นี่ผมหน้าเหมือนช้างม้าวัวควายในป่าหรอวะ ?
หรือผมดูสงบร่มเย็น ?
หรือพวกเขามองผมเป็นทาซาน โหนเถาวัลย์แล้วตะโกน
โห่ฮี้โห่ฮี้โฮฮฮฮฮ ฮิ้วววววววววววว
อะไรแบบนั้น เออว่ะ เจ๋งดี เท่ไม่หยอก
วะฮะฮ่า ต่อไปข้าคือ ทาซานแห่งดงพญาเย็น !!
ต้องรีบไปอวดโนโนะ กับ โอโอะละ กลับบ้านดีกว่า …
ว่าแต่ ตูจะกลับไงวะเนี่ย ผมมองซ้ายมองขวา ปรากฏว่าผมหลุดมาอยู่ตรอกไหนสักที่ ที่มันมืดๆ เริ่มห่างไกลแสงสี กลับไปทางเดิมดีกว่า
“^&&$^&$#@#$%!@#$%## !!” กลุ่มคนที่แต่งตัวแปลกๆ ห้าคนคาบบุหรี่เดินกันเข้ามาหาผม พร้อมพูดอะไรสักอย่าง ที่ผมไม่เข้าใจ มันสวดมนตร์อะไรวะ ผมพยายามเดินเลี่ยงแต่พวกมันก็กระชากผม จนผมสะดุ้ง แล้วมันก็ขำใส่
มันจะมากไปแล้วนะเว่ยยยยยยยยยยย
“เฮ้ยไรของมึงวะ” ภาษาอังกฤษของผมไม่กระดิกหูมัน เพราะแม่งยังพ่นภาษาปลาดิบมาอยู่ ห่าเอ้ยยยยย
เป็นแต่ภาษาปลาดิบกันหรอวะ วันๆมึงเรียนกันมั่งมั้ยเนี่ยยย ภาษาแฮมเบอเกอร์อ่ะหัดเรียนกันมั่งเด้ ทางที่ดีไปเรียนภาษาปลาร้าของบ้านกูด้วยเลยไป !!
“อ้ะ อื้อ …” ไอ้เถื่อนที่จับแขนผมอยู่ มันดันคอผมไปจูบ กลิ่นบุหรี่และเหล้าของมันทำผมแทบอ้วก ดิ้นสุดตีน สุดชีวิต แต่พวกมันมีกันเยอะกว่า ก็ล้อมผมไว้ทุกทาง คนๆหนึ่งล้วงเข้าไปในเสื้อผมแล้วลูบไล้แผ่นหลัง ผมทำได้แต่ดิ้น เพรำวกมันรวบมือรวบแขนผมไว้ไม่ยอมปล่อย
ผมกำลังโดนข่มขื่นใช่มั้ย ??
ทั้งๆที่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน แต่ทำไมผมสะอิดสะเอียดพวกนี้เหลือเกิน …
ไม่นะ … ใครก็ได้ช่วยที
แวบหนึ่งของความคิดผมคิดถึง สองแฝดที่รอผมอยู่ มันจ?ะรู้มั้ย ว่าผมกำลังโดนทำแบบนี้ …
“#^#$%&$@#%^##^^$##@@%%^ !!” พวกมันคุยกันบางอย่าง ก่อนยาหนึ่งเม็ดจะถูกส่งมาที่ปากผม ผมพยายามไม่กลืนมันแต่ก็ไม่ได้ผล พวกมันก็หัวเราะสะใจกัน มันคือยาอะไร …
แล้วผมก็ได้รับคำตอบ ผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที ผมก็เริ่มร้อนไปทั้งตัว ยามันแรงมาก เพราะแค่เม็ดเดียว .. ผมก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว แรงอารมณ์ที่กำลังสูงขึ้น จนน่ากลัว ผมเผลอหอบออกมา จนพวกมันเริ่มลวนลามผมอีกรอบ
แม้ผมจะขยะแขยงแต่พวกมันแตะจุดไหนผมก็เสียวไปหมดจริงๆ ไม่อยากยอมรับว่าอยากให้พวกมันแตะต้อง ใครคนหนึ่งล้วงเข้ามาสัมผัสแก่นกายของผม จนผมเผลอซี้ดปากออกมา
“$&#$&#@@%@$%^#&^#$^ !!”
“฿$^&$$&*#$%^%$#$% !! ^Y#$&$#^*$#%^& !!”
เสียงคนมาใหม่ไม่อาจทำให้ผมสนใจได้อีก พวกมันผละจากตัวผมออกไป แต่ตาผมพร่าไปหมดแล้ว ผมทรุดตัวนั่งพิงกำแพง สองมือค่อยล้วงเข้าไปสัมผัสส่วนนั้นของตัวเอง ก่อนจะเริ่มรูด
ไม่ไหวแล้ว
ร้อนมาก ..
ร้อน .. ร้อนไปหมด
เหมือนจะระเบิดถ้าไม่ได้ทำตอนนี้
เสียงครางที่ไม่เคยคิดว่าเป็นขอตังเองดังออกมา ผมรูดของตัวเองเร็วขึ้นแรงขึ้น จนปล่อยออกมาเหนอะหนะ แต่มันเหมือนไม่พอ .. ไม่พอ
“พอยท์ !!” ผมเงยหน้าขึ้นมองเห็นโนโนะ กำลังขมวดคิ้ว
“มะ .. ไม่ .. วะ .. ไหว แล้ว .. ร้อน .. ร้อน” ก่อนที่จะได้ทำอีกรอบ โนโนะก็ช้อนตัวผมขึ้นมาแนบอก
“เดี๋ยวจะช่วยนะ อดทนก่อนนะ” เสียงกระซิบเครียดๆ ที่ทำให้ผมสบายใจอย่างประหลาด
“พอยท์เป็นไงบ้าง” โอโอะวิ่งเข้ามาจับหน้าผม
“โดนยาตัวใหม่ แรงมาก รีบเหอะก่อนพอยท์จะไม่ไหว”
“ไอ้พวกนั้นมันเล่นยามาถิ่นเราแล้วหรอพี่”
“หึ ไม่ตายดีแน่”
“ผมก็ไม่ยอม พอยท์มาโดนยาด้วย รีบไปเหอะก่อนพอยท์จะไม่ไหว” ผมถูกแบกสปอร์ตสองที่นั่ง มีโอโอะเป็นคนขับส่วนผมนั่งอยู่บนตักโนโนะที่ลอคผมแน่น
“ปล่อย .. อ้า มะ .. มะ ไม่…ไหว แล้วว … ทะ … ทำให้ที” ผมครางออกมาทั้งน้ำตา มันร้องไปหมดแล้วนะ …
“พอยท์ใจเย็นๆก่อนนะ อดทนก่อนจะถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวทำให้” โอโอะพยายามปลอบผม
“ฮืออ … มัน ไม่ไหวแล้ว … ” ผมกรีดร้องออกมาทั้งน้ำตา มันจะระเบิดแล้ว
“ทำให้ก่อนแล้วกัน”
“เออๆพี่ช่วยพอยท์ก่อนแล้วกัน ผมขับรถอยู่คงไม่ถนัด”
แล้วโนโนะที่กอดผมอยู่ก็เลื่อนมือมาสัมผัสกับแท่งร้อนของผมที่ตอนนี้ทั้งแข็งทั้งตั้ง เพียงแค่เขาแตะลงมาแผ่วเบา ผมก็ครางออกมาสุดเสียง
To be con
5555555555555555 ไม่ได้ปล่อยให้ค้างนะ ตอนนหน้ามาเต็มๆ ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
