ตอน 13
หลังจากกินอาหารสุดหรูกลางดินกลางทรายไอ้ฝรั่งก็ขอตัวไปทำงานต่อ ส่วนผมก็มาเดินสำรวจภูมิประเทศแถบตะวันออกกลางสำรวจบ่อน้ำมันในครอบครอง ผมมองบ่อน้ำมันอันกว้างใหญ่ของผมด้วยความภูมิใจเหลือแสนนี่ละนะ ชีคพอยท์แห่งดูไบ แต่ทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน เมื่อผมเดินอยู่บนหาดทรายส่วนตัวของไอ้ฝรั่งหน้าขาว และบ่อน้ำมันคือทะเลอะไรซักอย่างที่ผมไม่รู้จัก แต่น้ำใสดีและเค็มด้วยหลังจากได้ไปสัมผัสรสชาติด้วยตัวเอง จะว่าไปผมใส่ชุดใครวะ เสื้อยืดแขนยาวสีขาวที่ดูจะตัวใหญ่กว่าตัวผมเยอะเพราะมันขาวเลยมือผมไปอีกคอที่ควรจะกลมก็กว้างจนเปิดไหล่ไปข้าง กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีดำที่ต้องพับหลายทบมากกว่าจะใส่ได้แม่งเล่นยาวเกือบถึงน่องแน่ะตอนแรก รองเท้าไม่มีมันจะงกไปไหนวะ ผมเดินเตะดินเตะทรายไปเรื่อยๆ รอบๆก็มีการ์ดยืนเต็มไปหมด หืม เหมือนเห็นอะไรบินมาคล้ายๆเฮลิคอปเตอร์สองสามลำ บินมาจากทะเลกำลังตรงมาทางนี้แฮะ
เสียงตะโกนโหวกเหวกของการ์ดเริ่มขึ้น มีการ์ดสองคนวิ่งมาลากผมกลับเข้าข้างใน มีการชักปืนออกมาหลายกระบอกบางคนนี่มันมีลูกซอง ปืนยาวๆอีกมากมายที่ผมไม่รู้จัก
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังขึ้นบริเวณชายหาด พร้อมกับทรายที่กระเด็นขึ้นสูงราวกับน้ำพุ ผมโดนหนึ่งในการ์ดสักคนกดหัวลงให้ก้มต่ำคลานเลียบกำแพงบ้าน
ตู้มมมมมม
ระเบิดลูกต่อมาลงที่กลางสระว่ายน้ำแน่นอนว่ามันกระเด็นจนผมเปียกไปด้วยพวกการ์ดตะโกนคุยกันดังลั่นบางส่วนก็ยิงโต้ตอบกับคนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์นั่น ผมกำลังอยู่ในหนังแอคชั่นหรือไงเนี่ย ?
ผมโดนลากไปเรื่อยๆ หลยวิถีการต่อสู้จนมาถึงหน้าบ้านกลับกลายเป็นว่าไอ้ฝรั่งยืนประชันหน้ากับสองพี่น้องมฤตยู ล้อมรอบไปด้วยการ์ดของแต่ละฝ่าย
“พอยท์” เสียงเรียกของโอโอะเรียกทุกคนให้หันมามองผมในสภาพ เสื้อขาวๆเปียกโชก หัวฟูๆ หน้าเอ๋อๆ เลอะทรายไปทั้งตัว แต่ดูพวกมันใส่สูทกันดูดีทุกคน แม่มมมมไม่แฟร์เลยอ่ะ
(ยังจะคิดเรื่องนี้นะ -_-)
“เอ่อ ไง” คำทักทายโง่ๆของผมไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น การ์ดที่พาผมมาล็อคคอไปยืนข้างไอ้ฝรั่งหน้าขาว สถานการณ์ตึงเครียดจนผมรู้สึกหดหู่ไปด้วย
“ปล่อยพอยท์ ทำแบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายนะเร็น”
เสียงไม่พอใจของทัตสึโอะเรียกรอยยิ้มเจ้าเลห์ทันที ตาสีฟ้าสบสายตาของทัตสึโอะฉายแววสนุกสนาน
“อุตส่าห์มาหาถึงที่ แสดงว่าเจ้านาฬิกาแปลงร่างคงซ่อนอะไรไว้มากกว่านั้นสินะ”
“ปล่อยพอยท์” เสียวห้วนจัดของคนหน้านิ่งที่แฝงความกดดันอยู่ที ยิ่งทำให้เร็นรู้สึกสนุกเข้าไปอีก รู้สึกคนที่อยู่ในครอบครองของเขาจะมีอิทธิพลต่อสองคนนี้ไม่เบา
“เสียใจด้วยนะ ตอนนี้เขาเป็นสมบัติของฉัน” สิ้นคำพูดร่างของพอยท์ก็โดนกระชากเข้ามาประกบจูบต่อหน้าคนมากมาย ตาโตๆเบิกกว้างด้วยความตกใจยืนนิ่งเป็นหิน ก่อนจะทรุดลงทันทีที่เร็นปล่อยมือ แต่เร็นก็ไวพอจะรวบเอวพอยท์เข้ามากอดไว้แนบอก
“แก ..” ทัตสึโอะเกือบเข้าไปต่อยหน้าเร็นแรงๆ แต่นาซึโนะกางแขนออกมาห้ามไว้ก่อน
“ต้องการอะไร”
“นี่สิการตกลงแบบผู้ใหญ่ของนาซึโนะ บุคคลต้องห้าม …”
“อย่าลีลา” สายตาเจ้าเล่ห์ของเร็นเปลี่ยนแปลงกลายเป็นดุดันราวกับคนละคน เผยรอยยิ้มเหยียดออกมา
“ก็แค่อยากให้รู้ไว้ ว่าคำว่าบุคคลต้องห้าม ไม่ได้หมายความว่าแตะไม่ได้ ต้องไม่ได้ จับไม่ได้ มันหมดยุคสมัยของคำว่าต้องห้ามแล้วล่ะ หึ ฉันไม่ได้ต้องการตัวคนสำคัญของพวกแกเพราะว่าอยากทำลายพวกแกหรอกนะ แต่การกระทำของฉันมันจะทำให้ทุกคนรู้ว่า พวกนายไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดอีกต่อไปแล้ว ความเข้มแข็งของเรนงะที่มีมานานสมควรพังลงสักที วิถีเดิมๆในวงการมาเฟียถึงเวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว บารมีของพวกแกมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ปราการของอณาจักรเรนงะได้โดนฉันทำลายลงแล้ว การที่พวกแกวิ่งเต้นเหมือนหมาแบบนี้ แสดงอำนาจแบบนี้แกคิดว่ามาเฟียกลุ่มอื่นจะไม่รู้เลยหรือไง นาซึโนะผู้นิ่งเฉยเสมอมา ทัตสึโอะผู้ไม่เคยแคร์ใคร กลับกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว แกคิดว่าวงการเราจะยังคงมองแกเป็นใหญ่เหมือนเดิมมั้ยล่ะ” คำพูดของเร็นเป็นอันพิสูจน์ได้ว่าเป้าหมายที่สำคัญของเร็นคือทำให้เรนงะหมดความศรัทธาในหมู่มาเฟียกลุ่มอื่น กลายเป็นเพียงพวกที่ใช้อารมณ์ตัดสินการณ์ใหญ่เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยในความคิดคนนอก แต่สำหรับพวกเขาแล้วมันยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา ยากจะพูดว่าไม่แคร์คนอื่น ในเมื่อการยืนอยู่บนจุดสูงสุด กุมอำนาจไว้ในมือจำเป็นต้องมีพรรคพวก ต้องมีคนคอยหนุน
หรือบุคคลต้องห้ามจะสิ้นชื่อในครั้งนี้ ?
“โอ๊ยยย ปล่อยกูสิวะ กอดไว้ทำไมเนี่ยเหม็นกลิ่นบุหรี่โว้ย” ร่างของพอยท์ดิ้นสลัดๆเร็น จนตัวเองนั่นแหละกระเด็นออกมาอยู่ฝั่งสองพี่น้องมฤตยู นาซึโนะรีบคว้าพอยท์แล้วดันไปไว้ด้านหลังทันที
การคำนานสถานการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะพบว่า เกมส์นี้พลิก …
เรนงะจะไม่เสียหน้า และ ชื่อเสียง รวมถึงคนสำคัญ
“ทำลายมันให้หมด” คำสั่งเรียบๆทำให้สงครามขนาดย่อมเกิดขึ้นอีกครั้ง การ์ดของเร็นรีบดันเจ้านายไปไว้ด้านหลัง มีการยิงตอบโต้กันระหว่างสองฝ่ายการ์ดของเรนงะพาร่างพอยท์ขึ้นรถลีมูซีนคันยาวในทันที อย่างน้อยก็ปลอดภัยในระดับหนึ่งในเมื่อรถเป็นกระจกกันกระสุนอย่างดี
ท่ามกลางการปะทะของทั้งสองฝ่าย เหลือเพียงทัตสึโอะและนาซึโนะจ้องตากับเร็นที่ดูเหมือนจะขัดใจที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
“ตัวแปรเปลี่ยนไป เป้าหมายเปลี่ยนแปลง”
“ไอ้นาซึโนะ !”
“ในเมื่อตอนนี้สถานการณ์กลายเป็นเรนงะคิดบัญชีกับคนที่กล้ามาหาเรื่อง เพื่อรักษาหน้าตาและชื่อเสียงจึงต้องถอดรากถอนโคนให้หมด เสียใจด้วยนะที่สุดท้ายคนแพ้คือนายไม่ใช่ฉัน”
นาซึโนะและทัตสึโอะหันหลังไปกับเร็นเดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศบนหาดส่วนตัวที่จะโดนทำลายลงในไม่ช้า
ตู้มมมม !
ระเบิดลูกใหญ่ได้หล่นลงกลางรถลีมูซีนต่อหน้าต่อตาคนทั้งสอง รถที่มีพอยท์ ..
“พอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยท์” เสียงตะโกนลั่นจากทัตสึโอะ พร้อมๆกับที่นาซึโนะหันหลังไปทันทีชักปืนออกมายิงเข้ากลางหัวของเร็น
ร่างสูงของทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในรถที่เหลือแต่ซาก ไม่จริง .. มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง
คนที่พวกเขาเฝ้ามองมาตลอดหกปี
หกปีที่แล้ว
ในช่วงอายุ 23 ของนาซึโนะ และทัตสึโอะในวัย 22 เกือบ 23
“นี่คุณชายนาซึโนะกับทัตสึโอะหรือคะ ฝาแฝดกันหรือเปล่าเอ่ย” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่พ่อบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันยี่สิบกว่าปี ล่าสุดตอนนั้นพวกเขาแค่สองสามขวบ
“ไม่ใช่ครับ แต่หลายคนคิดว่าเราเป็นแฝด เพราะห่างกันแค่เก้าเดือน” เสียงเรียๆของผู้เป็นพี่เรียกสายตาเอ็นดูในทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ น้าชื่อ มิซาเอะ จ้ะ น้ากับครอบครัวมาเที่ยวที่ญี่ปุ่นกันเลยถือโอกาสมาทักทายเพื่อนเก่าหรือพ่อของพวกเธอด้วย”
“เมื่อก่อนพ่อกับแม่ได้มิซาเอะช่วยไว้หลายอย่าง ดีกับน้าเขาและครอบครัวด้วยล่ะ”
“ครับ” คำตอบรับคำพูดของพ่อ ในวงการมาเฟียถ้าพ่อพูดว่าเป็นเพื่อน แสดงว่ามีความสำคัญขนาดตายแทนกันได้ นี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่พ่อบังคับให้เรียนภาษาไทยหลังจากแม่เสียไป
“แม่คร๊าบบบบบบ พอยท์อยากไปเที่ยววว” เสียงใสๆของเด็กผู้ชายที่เสียงยังไม่แตกดังขึ้น พร้อมเจ้าของเสียงที่วิ่งเข้ามาในชุดเสื้อเชิ้ตลายกระต่ายกางเกงเดฟสีซีดกับรองเท้าคอนเวิส ผมซอยปรกหน้าเล็กน้อย กับใบหน้างอแงทำให้เขาสองคนมองว่า .. น่ารัก
“อย่าดื้อสิครับคนเก่ง มาทักทายเพื่อนคุณแม่กับพวกพี่ๆก่อนเร็ว”
“สวัสดีครับคุณลุง สวัสดีครับคุณพี่หน้าดุ สวัสดีครับคุณพี่หน้าฮา ผมชื่อพอยท์ครับ พอยท์ที่แปลว่าหล่อมากๆอ่ะครับ” คำสรุปมัดมือชกความหมายชื่อตัวเองทำให้เขาสองคน งงงวยแกมประหลาดใจ รวมถึงชื่อเรียกใหม่ที่ได้มาไม่ได้ตั้งใจด้วย
“เดี๋ยวแม่กับพ่อไปคุยงานกับคุณลุงแปปนึงนะลูก อยู่ตรงนี้ก่อนอย่าพึ่งซนนะคะ”
“มาไวๆน๊าแม่” เจ้าพอยท์ทำแก้มป่องบู่ปากแสดงออกว่าขัดเคือง ตากลมโตมองไปรอบๆห้องรับแขกขนาดใหญ่ ที่มีคุณพี่หน้าดุนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ กับคุณพี่หน้าฮาที่นั่งกดโทรศัพท์ เจ้าตัวแสบก็แผลงฤทธิ์ทันที
“พี่ค้าบบบบบ พอยท์ปวดชิ้งฉ่องค้าบบบบ” ท่ายืนบิดไปบิดมาหน้านิ่วคิ้วขมวดที่ ‘สมจริง’ ทำให้ทัตสึโอะรีบชี้ไปทางห้องน้ำทันที แต่เจ้าตัวแสบกับวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนเสียนี่
“เฮ้ย ลงมา” กลายเป็นว่าเป็นเกมส์วิ่งไล่จับของพี่ชายหน้าฮากับน้องบ้าพอยท์หล่อ
“แน่จริงก็จับให้ได้เซ่ แบร่ๆๆๆๆๆ” วิ่งแบบติดไฮสปีดแน่นอนว่าเด็กมันย่อมถนัดด้านนี้มากกว่าผู้ใหญ่ เจ้าตัวแสบวิ่งเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ไปเรื่อย จนเสียงดังลั่นบ้าน ส่วนพี่ชายหน้าดุก็ส่ายหัวเอือมระอากับน้องชายที่วิ่งตามเด็กไม่ทัน เดินเข้าห้องนอนไป แต่ระหว่างที่กำลังจะปิดประตูก็มีร่างเล็กลอดเข้ามาได้ทันท่วงที พร้อมรอยยิ้มสดใสส่งมาให้เจ้าของห้อง
“ห้องพี่โคตรยิ่งใหญ่อลังการงานสร้างเลยอ่ะ มีแบ่งโซนด้วยอ่ะ โหหหห เตียงโคตรเทพพพพ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็กระโดดดึ๋งๆ ลงบนเตียง
“อย่าเสียงดัง” เสียงปรามที่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเลย
“พี่ เห็นไอ้เด็กนั่นเปล่า เฮ้ย มานี่ได้ไง” ทัตสึโอะที่วิ่งตามเข้ามา รีบไปลากเจ้าตัวเล็กลงจากเตียง
“เค้าจะนอนนี่อ้ะ พอยท์จะนอนเตียงกว้างๆ อย่าลากเซ่”
“เตียงนี้มันของฉันกับพี่โว้ยยย” ห้องตั้งเยอะแต่สองพี่น้องดันชอบนอนด้วยกัน นิสัยแปลกๆของมาเฟียสินะ
“ก็จะนอนนนนน มีไรป้ะล่ะ” คิ้วน้อยๆยกขึ้นกวนอวัยวะเบื้องล่าง พร้อมกับเสียงหัวเราะใสๆ ประกอบกับแก้มแดงระเรื่อเนื่องจากวิ่งไปมา ยิ่งทำให้เจ้าตัวสวยแบบไม่น่าเชื่อ
“เตียงนี้นอนได้เฉพาะคนสำคัญ” นาซึโนะที่ดูเหมือนเริ่มถูกใจ แกล้งแหย่ไปด้วยประโยคกำกวม
“แบบไหนอ่ะ สำคัญขนาดไหนอ่ะ”
“สำคัญขนาดแต่งงานกันไง” ทัตสึโอะที่เริ่มรับมุขพี่ชาย ยักคิ้วกลับให้ไอ้เด็กหน้าอ่อน
“งั้นแต่งงานกัน จะได้นอนเตียงกว้างๆ ได้ โอเคนะ” คำขอแต่งงานพร้อมกับรอยยิ้มเริงร่าที่ไม่รู้เจ้าตัวคิดอะไรอยู่ ทำให้ทั้งสองคนยิ้มตามไปด้วย
แล้วตลอดสองอาทิตย์ที่พอยท์อยู่ญี่ปุ่นก็ได้ไกด์คนสำคัญถึงสองคนในการพาเที่ยว รวมถึงได้ตั้งชื่อว่า ฮิคารุ ที่เพี้ยนมาจากฮิคาริ ที่แปลว่าแสงสว่างให้ด้วย
และพอยท์ก็ได้รู้จักกับเด็กหญิงวัยห้าขวบที่ชื่อนัตสึกิ ซึ่งตอนเด็กๆโดนรถชนเป็นอัมพาตทำให้เดินไม่ได้ แต่สำหรับพอยท์กลับบอกว่าเธอเป็นเด็กที่เข้มแข็งที่สุดที่อยู่มาได้ จึงเรียกเธอว่าเจ้าหญิงน้อย
วันเวลาแห่งความสุขผ่านไปจนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนกลับไทย เกิดโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่กับเรนงะ เมื่อพ่อของทั้งสองหรือหัวหน้าสูงสุดได้โดนลอบวางระเบิดรถยนต์ขณะกลับจากประชุมองค์กรพร้อมพ่อแม่ของพอยท์ที่เสียชีวิตคาที่ จนเป็นข่าวพาดหัวอยู่หลายสัปดาห์ ยิ่งพอยท์เมื่อรับรู้เรื่องนี้ก็ช็อคมากที่พ่อแม่ตายทั้งคู่ กรีดร้องลั่นจนต้องจับมัดไว้กับเตียง เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้นาซึโนะที่เป็นพี่คนโตก็ได้แต่แบกรับกลุ่มมาเฟียของตัวเองต่อ พร้อมกับบริษัทของพ่อที่สร้างมากับมือ รวมถึงส่งการ์ดคนสนิทที่มีภรรยาเป็นชาวไทยให้รับบทพ่อของพอยท์แทน เพราะว่าแพทย์ได้แจ้งว่าคนไข้ช็อคมากหลังจากคลุ้มคลั่งก็สลบไป กลายเป็นว่าจำเรื่องบางเรื่องไม่ได้ เขาจึงได้ใส่ความทรงจำใหม่เข้าไป แม้จะเสียใจที่เขาและทัตสึโอะกลายเป็นหนึ่งในคนที่ถูกลืม .. รวมถึงชื่อญี่ปุ่นที่พวกเขาเป็นคนตั้งก็ได้ให้การ์ดรับช่วงต่อไปเองว่าเป็นคนตั้งให้ ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ …
ทุกอย่างเริ่มและจบลง ..
เพื่อรอวันเริ่มใหม่อีกครั้ง ..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
