Ch.16
ขอโทษที่ฝืนใจ..............แม้จะรู้ดีว่านัทยังมีใครอีกคนในหัวใจ......
อย่าโทษตัวเอง........บอยผิดเองที่ทิ้งนัทไปคราวนั้น......
และครั้งนี้บอยจะยอมเป็นคนเลวอีกครั้ง.........ยอมทิ้งนัทไปให้นัทเสียใจอีกครั้ง........
บอยรักนัทเหมือนเดิม.......ถึงจะเปลี่ยนสถานะแต่ความรักที่มีให้มันยังคงอยู่.....ถ้าวันใดเราได้เจอกันอีก....อยากให้นัทยิ้มให้บอยอีกครั้ง.....บอยก็จะยิ้มให้นัทเหมือนกัน.....ยิ้มให้กันและกันให้เหมือนกับวันแรกที่ได้พบเจอ
ขอให้โชคดีกับความรักครั้งต่อไป........
.
.
บอยจากไปแล้ว..............ผมยังคงนอนมองจดหมายฉบับนั้นไปมา อ่านทบทวนทุกถ้อยคำที่บอยเขียน....บนเนื้อกระดาษยังมีร่องรอยของคราบน้ำตา.....มันคงไหลลงมาขณะเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น......
Trrr!!.....Trrr!!!.....Trrr!!!
“เป้......” พอมันรับสายผมก็เรียกหาทันที
“นัท....มึงเป็นอะไร....ทำไมทำเสียงแบบนั้น”
“บอยทิ้งกูไปแล้ว......”ผมพูดออกมาทั้งๆที่น้ำตาไหลออกข้างแก้มนั้น
“..............เดี๋ยวกูไปหา” เป้มันวางสายไปแล้ว
.
.
.
มาไวทันใจ......ไอ้เป้มาแล้ว.....เพื่อนรักมาแล้ว......คนเดียวหัวหาย....สองคนเพื่อนตาย....คำนี้ยังเป็นจริงตลอดกาล
“ไหนมึง.....มีอะไรเล่ามาให้หมด”
ผมเริ่มเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ให้มันฟัง.....มันรับฟังด้วยสีหน้านิ่งเฉยๆ....คล้ายคนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง
“เป้.....กูควรจะทำยังไงดี”
“.............ก็ดีแล้วนิ.....ที่บอยเขาทิ้งมึงไป”
“ไอ้เป้.........มึงซ้ำเติมกู.....ฮืออ......” ผมเริ่มเป่าปี่อีกครั้ง.....ไม่อายมันหรอก.....ถึงแม้ปกติผมจะไม่ค่อยร้องไห้ให้มันเห็นเท่าไหร่
“อ้าว....ร้องอีกแล้ว......ก็กูพูดจริงๆ”
“.................”
“มึงเสียใจไหมที่บอยไป”
“อื้อ”
“มึงเสียใจที่ทำให้บอยเสียใจใช่ไหม”
“อื้อ”
“แล้วรู้สึกโล่งอกไหม”
“อื้อ”
“เฮ้ออออ............” ไอ้เป้มันถอนหายใจยาวเลยครับทีนี้
“.........................”
“กูรู้ว่ามึงเสียใจที่ทำให้บอยเสียใจ......แต่กูก็เคยบอกมึงแล้ว....เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้.....บอยเขาคงเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี.....เขาเลยไม่อยากฝืนใจมึงไง.......ในเมื่อมึงไม่พูด.....แต่เขารู้ดี.....เขาก็เลยยอมเป็นคนทิ้งมึงไปเอง......ตัดปัญหาเรื่องรักสามเศร้านี้สักที......”
“......................” ผมนั่งนิ่งตั้งใจฟังสิ่งที่มันพูด........
“มึงเข้าใจใช่ไหม”
“กู......กูเข้าใจ.....แต่เป้...มึงเข้าใจกูป่ะ....ว่ากูเสียใจ”
“อื้อ....กูเข้าใจว่ามึงเสียใจ.....แต่บอยเขาไปแล้ว.......เขายอมไปเพื่อให้มึงมีความสุข.....ถ้ามึงยังนั่งร้องไห้อมทุกข์แบบนี้....บอยรู้เข้า...เขาคงไม่มีความสุขหรอก......”
“จริงเหรอ......”
“จริงสิ.....เพราะเขาอยากให้มึงมีความสุขไง.....ก็เลยเลือกที่จะเดินจากไป”
“.......................”
“......ยังไม่สายเกินไปที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่กับคนที่มึงรัก......”
.....คนที่ผมรัก.....
.
.
.
“มานั่งบื้ออะไรตรงนี้”......เสียงพี่ชายของผมเอง
วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน นับตั้งแต่วันที่ผมปล่อยให้ไอ้ตัวแสบจากไป ผมก็มานั่งดื่มที่ผับทุกวัน แล้วก็ต้องเจอคำพูดซ้ำๆทุกวัน
“เฮ้ออ กูเคยเตือนแล้ว..... บอกแล้วว่าอย่าไปหลงรักมัน.......”
“.................................”
“แล้วเป็นไงสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือมึง................ไม่ต่างจากที่กูเคย”
“ก็............มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนกันตรงไหน?.......ทั้งรักทั้งดูแล.....สุดท้ายก็จากไป”
“นั่นมันพี่.....แต่ผม.....ผมไม่เคยทำดีกับนัทเลย.......”
“ฮึ.....รู้ว่าไม่เคยทำดีกับเขา...แล้วทำไมมึงไม่ทำ”
“ก็........”
“ถ้ารักมันมากก็ไปตามมันกลับมาสิ...จะปล่อยให้หมามันคาบไปแดกรึไง หรือว่าต้องให้กูไปลากแฟนมันมากระทืบ”
“อย่าไปยุ่งกับเขาเลย.....นัทรักมัน......”
“สัด....นี่มึงใช่น้องกูคนเดิมรึเปล่าวะ.....ปกติน้องกูไม่มานั่งเป็นหมาหงอยแบบนี้หรอก....มึงนี่มัน....ความรักบังตาจริงๆ”
“ทำไงได้ล่ะ......ก็รักมันไปแล้ว”
“รัก.....รักแล้วเคยบอกมันหรือเปล่า....มันรับรู้หรือเปล่าว่ามึงรักมัน.....”
ผมรู้ตัวดีว่าไม่เคยพูดคำว่ารักออกไป.....แต่ถ้าไอ้ตัวแสบมันเปิดใจมองสักนิดก็จะรับรู้ได้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน....
.
.
.
.
.
หมับ!!!
แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้หยุดชะงักทันที ยังไม่ทันได้หันไปดูหน้าคนที่สวมกอดอยู่ เสียงอู้อี้จากด้านหลังก็ดังขึ้น
“พี่ภัทร”
ไม่ต้องเห็นหน้าก็จำเสียงได้ ผมรีบแกะมือมันออกจากเอว แล้วหันไปเผชิญหน้าทันที.....สร่างเมาเลยกู.....
“นัท........??” มือน้อยๆนั่นดึงผมให้เดินตามเข้าคอนโด
.
.
.
ปัง!!
“....เฮ้ยย” ไม่ทันได้เคลียร์กันเลย พอเข้าห้องได้ปุ๊ปไอ้ตัวแสบมันก็จับหัวผมดึงต่ำเพื่อประกบจูบทันที....แม่ง...อดอยากมาจากไหนเนี่ย
“เดี๋ยว....เดี๋ยวก่อนมึง” ไอ้นี่มันไม่จูบอย่างเดียวซะแล้ว มือแม่งเริ่มเลื้อยแล้ว.......เดี๋ยวเหอะมึง....
“จะทำอะไร??”
“...................” ไม่ยอมตอบ....จะเล่นสงครามประสาทกับกูรึไง ตอนนี้เรายังยืนอยู่หน้าประตูห้อง ไอ้ตัวแสบเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ถามอะไรก็ไม่ตอบ มือไม้ก็อยู่ไม่สุข จู่โจมกูตลอดเลยนะมึง ตอนนี้ผมต้องจับมือมันไว้แน่นเลย ไม่งั้นเลื้อยไปทั่วโดยเฉพาะแถวๆช่วงล่าง แต่เอ๊ะ มือมึงเป็นปลาไหลรึไง จับเท่าไหร่ๆ ก็ลื่นหลุดมือ หรือว่าผมจะเมาแล้วจริงๆ
“มึงมาทำไม?”
“..........................”
“นัท.......มึงอย่าทำแบบนี้” นัทดันให้ผมยืนพิงกับประตูห้องไว้ ผมเริ่มทรงตัวไม่ไหวแล้ว นี่ขนาดยืนยังไม่ค่อยไหวแล้วกูขับรถกลับมาถึงคอนโดได้ยังไง แปลกใจกับตัวเอง
“พี่.......” เสียงมันกระซิบคลอเคลียอยู่ข้างๆหู พร้อมๆกับมือเริ่มปลดเข็มขัดกับกางเกงยีนส์ออก ล้วงเอาแกนกลางออกมาภายนอกแล้วเริ่มขยับมือขึ้นลงอย่างช้าๆ “อื้มมม” ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์น้ำเมา หรือเพราะความโหยหาทำให้ลืมเรื่องต่างๆไปจนหมดสิ้น ริมฝีปากเล็กๆยังคงคลอเคลียที่ต้นคอไม่ห่าง ผมเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเขาให้แหงนขึ้น...อยากจูบ....
“อื้ออออ”....เสียงประท้วงเริ่มดังขึ้นนิดๆ หลังจากที่เราทั่งคู่จูบกันเนิ่นนาน....ถึงผมจะมึนๆแต่ก็ใช้ว่าจะยอมถอนจูบออกง่ายๆ.....ไอ้ตัวเล็กประท้วงโดยการ-บีบ-สิ่งที่อยู่ในอุ้งมือ ทำให้ต้องยอมถอนเริ่มฝีปากออกมาด้วยความเสียดาย นัทหอบหายใจแรงๆ สีหน้าแดงก่ำ....เหมือนทุกทีที่เคยเห็น....และแล้วก็ย่อตัวลงเพื่อ......
“อื้ออ....นัท” ไม่บ่อยครั้งนักที่นัทจะยอมทำแบบนี้....แต่ทุกครั้งที่ทำก็ถึงใจและทำให้ถึงสวรรค์ได้อย่างไม่ยากเย็น....
มือเล็กค่อยๆประคองลูกกลมๆไว้พร้อมเคล้นคลึงอย่างเบามือ ปากเล็กๆนั่น....ค่อยๆระดมจูบไปทั่วแกนไล่ตั้งแต่ปลายแดงก่ำลากเรื่อยไปจรดโคน เน้นย้ำดูดแรงๆที่ปลายอีกครั้งจนทำให้สะดุ้ง.......จากนั้นก็ค่อยๆกลืนกินเข้าไปทีละนิดทีละนิด.....
หัวของนัทเริ่มโยกจังหวะช้าเร็วสลับกันไปมา ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปจับใบหน้าไว้ให้นิ่ง....นัทช้อนตาขึ้นมามองแต่ก็ยังไม่ได้คายสิ่งที่อยู่ในปากออกมา...ผมค่อยๆจับใบหน้านั้นโยกเข้าออกตามจังหวะที่ผมเริ่มเป็นคนคุมเกมส์....อื้มมเสียว....ไม่ต้องบอกนัทรู้ดีว่าต้องทำยังไง เขาเริ่มเม้มปากจนแน่น....ผมโยกจังหวะกระแทกอย่างนั้นจนกระทั่งปลดปล่อยออกมาจนหมด.....
นัทยันตัวขึ้นมาหลังจากดูดกลืนน้ำรักที่ปล่อยออกมาจนพอใจ....เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้น....
“พี่ภัทร......ไปที่เตียงนะ”
“................” แม้จะยังสงสัยว่านัททำแบบนี้ทำไม....แต่ผมก็เดินตามเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบๆ
.
.
.
เหมื่อยจริงๆเลย......เพิ่งรู้ตัวเองว่ากินเหล้าติดๆกันหลายอาทิตย์แบบนี้มันแย่ต่อสุขภาพจริงๆ....ตื่นมาเหมื่อยเนื้อเหมื่อยตัวไปหมด......
ผมมองสภาพตัวเองตอนนี้เสื้อผ้ายังอยู่ครบ...ว่าแต่ทำไมใส่ชุดนอน....จำไม่ได้แหะว่าเปลี่ยนชุดตอนไหน??
ช่างเถอะ....ไปอาบน้ำดีกว่า...จะเที่ยงแล้วเริ่มหิว....
.
.
.
“แค่นั้นก่อนนะเป้....พี่ภัทรตื่นแล้ว”
.
.
.
นึกว่าพี่ต้นทำเสียงกุกกักข้างนอกที่แท้ก็........
“มึงมาทำไม”
“ตื่นแล้วเหรอพี่ภัทร”
“กูถามไม่ได้ยินเหรอ...มึงมาทำไม”
“อะไรกัน นึกว่าเมื่อคืนเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก”
“คุย?...เมื่อคืน?..........กูคุยอะไรกับมึง”
“.....อยากรู้จริงๆเหรอ.....แกล้งลืมรึเปล่า” ไอ้นี่ยังมาทำหน้าทะเล้นใส่กูอีก....คุยอะไรว่ะ...ทำไมจำไม่ได้
“บอกมาเร็วๆ”
“ก็คุย.....เรื่อง.....”
“เรื่อง.......” สัดนี่ชักช้าขัดใจโว้ยยยย
“ก็เรื่องที่พี่ภัทรบอกรักผมไง”.....บอกรัก.....รัก.....รัก.....รัก.....
“......................”
“นี่อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้.......พูดแล้วคืนคำผมไม่ยอมนะ”
“......กูพูดตอนไหน ทำไมจำไม่ได้”
“เมื่อคืนไง...พี่พูดเมื่อคืน”
“แล้วยอม.....ไม่ยอมอะไร......แล้วมึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง.....กลับไปหาแฟนมึงสิ....ก็ไหนว่ารักมันมาก”
“ก็รัก........แต่รักพี่มากกว่า.......”
รักพี่มากกว่า.......รักพี่มากกว่า......รักพี่มากกว่า......รักพี่มากกว่า........นี่กูยังฝันอยู่หรือเปล่าว่ะเนี่ย....สงสัยจะยังไม่สร่างเมา.....ไปนอนต่อดีกว่า
“อ้าวพี่.....จะไปไหนล่ะ....ตื่นแล้วก็มากินข้าวได้แล้ว.....มันจะเที่ยงแล้วนะ” อย่าไปสนใจ....มันคือความฝัน....มันคือความฝัน.......นอน...นอน....ตื่นมาจะได้สร่างเมา
“อื้ออออ” กูจะนอน มึงจะเขย่าตัวกูทำไม
“ตื่นๆๆ....ไม่ต้องนอนแล้ว.....”
“โว้ยยยย”
“......พี่.......”
“นี่มึง............ตัวจริงเสียงจริงใช่มั้ย?”
“เอ่อ....ก็ใช่อ่ะดิ.....พี่ก็ถามแปลกๆ” .....ชัดเจน.....ไม่ใช่ฝันแล้ว
“เอ่อ...เอาว่ะ...เป็นไงเป็นกัน........”
“พี่ภัทรพึมพำอะไรอ่ะ.......”
“เมื่อคืน.....กูบอกรักมึงจริงๆใช่มั้ย”
“อื้อ” ไอ้ตัวแสบมันพยักหน้ารับทันที
“แล้วเมื่อกี้มึงพูดว่า.......”
“ผมรักพี่”
“...............แล้วแฟ......”
“ผมขอโทษเรื่องวันนั้น.........”
“มึงแน่ใจแล้วใช่มั้ย”
“ครับผมแน่ใจ”
“...........ครั้งนี้...........ไม่ว่ามึงจะร้องไห้มากแค่ไหน..... ไม่ว่าจะอ้อนวอนกูยังไง......ไม่ว่าไอ้เชี่ยนั่นจะกลับมาขอมึงคืนดีอีกหรือไม่............กูจะไม่มีวันปล่อยมึงไปอีกแล้วนะ”
“...........อืม............” มันพยักหน้าขึ้นลงอย่างรวดเร็ว.....หน้าตาตลกจริงๆ
“..............กูรักมึง.................” ผมดึงไอ้ตัวแสบเข้ามากอด.....คิดถึง.....คิดถึงมึงจริงๆ......
“ผมก็รักพี่ภัทรนะครับ” ไอ้ตัวแสบยันตัวขึ้นมาเพื่อจูบริมฝีปากเข้าที่ข้างแก้มของผม พูดหวานๆแบบนี้ก็เป็นด้วย....ฮึฮึ.....คืนนี้กูจะจัดให้หนักเลย....ไอ้ตัวแสบ.....โทษฐานที่มึงทำให้กูเสียน้ำตา
.
.
.
ทุกวันนี้ผมมีได้คำตอบให้กับตัวเองแล้วว่า......วันนั้นที่ผมขึ้นรถไปกับพี่ภัทร......มันคือ.......ความผิดพลาดรึเปล่า......
=== END ===
.
.
.
.
.
“เป็นไงบ้าง”
“ตามแผนเลยว่ะ....ขอบใจมากเป้”
“ดีแล้ว.....ที่พี่ภัทรไม่สงสัย....ฮ่าๆๆ สงสัยแม่งจะเมามากว่ะ จำอะไรไม่ได้เลย”
“......ดีแล้วๆ....แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวถูกสงสัย ไว้เจอกัน บายๆ”
“อื้อบายๆ โชคดีนะเพื่อน”
ฮึฮึ เรื่องอะไรจะบอกล่ะว่าโกหก.....เมื่อคืน....หลังจากเข้าห้องไปได้ พี่ภัทรก็หลับไปซะงั้น เมาขนาดนี้ขับรถกลับมาได้ไงหว่า.....ดีนะที่โทรปรึกษาแล้วเป้มันคิดแผนได้ไว....พี่ภัทรบอกรัก....ขำอ่ะ..คนเมาหลับจะมาบอกรักได้ไง
......แต่คุ้มค่าจริงๆ สุดท้ายก็ได้ยินพี่ภัทรบอกรัก.....
“..............กูรักมึง.................” โอ้ยยยดีใจจนแทบเนื้อเต้นดีนะที่ยังเก็บอาการอยู่ ไม่งั้นมีหวังโดนจับได้แน่ๆ
==================================
จบแล้ววววววววววว ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตามอ่านกันมา
อิอิ แต่งนิยายยังไม่จบแล้วเอามาลงแบบนี้ พอมีเรื่องแย่ๆมากระทบมันทำให้แต่งไม่ออกจริงๆ
แม้กระทั่งจะเข้ามาอ่านนิยาย(ซึ่งปกตินั่งอ่านทุกวัน ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่ชอบมากๆ อ่านซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ ยังไม่เบื่อเลย) แต่พอเครียดๆแบบนี้ อารมณ์ที่จะอ่านนิยายยังไม่มีเลย เข้ามาหาเรื่องอ่าน.....แต่อ่านแล้วจิตใจห่อเหี่ยวตามไปด้วย 55555
ตอนพิเศษ....ยังไม่รับปากนะคะว่าจะมีไหม อยากแต่งเหมือนกัน แต่ก็กลัวว่าจะทำไม่ได้ เอาเป็นว่าถ้าแต่งตอนพิเศษได้แล้วจะรีบเอามาลงนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งจ้า
หัวข้อ: mistake.....ความผิดพลาด.....(??) Ch.15-16(END) (อ่าน 252171 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก