Ch.2ระหว่างเดินทางกลับบ้าน...ผมก็ได้แต่สมเพชตัวเอง มีเซ็กกับใครก็ไม่รู้ แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จักเลย จะว่าไปจะไปรู้ชื่อมันได้ไงล่ะ....ก็ผมไม่ได้ถามนี่นา - -“
แล้วแถมยังทิ้งเงินไว้ให้อีก.........ทำยังกับว่ากูขายตัวงั้นล่ะ.........อยากตะโกนใส่หน้ามันจริงๆ
...............เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ.............
ร่องรอยจากแรงรักเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่มากมาย “เอาแรงๆๆเลย”........ ได้สมใจอยาก.......อยากจะเจ็บมากๆ เผื่อมันจะทำให้ลืมความเจ็บปวดทางใจได้
เมื่อกลับมาถึงก็รีบเข้าห้องนอน ทิ้งตัวบนเตียงแล้วข่มตานอน....ถึงแม้ว่าร่างกายจะเพลียจากกิจกรรมเมื่อคืนมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมลืมเรื่องราวที่ทำให้ผมปวดหัวใจไปได้
พอได้อยู่คนเดียว คำถามเก่าๆก็วิ่งกลับเข้ามา
...ทำไม...
....ทำไมเขาต้องจากผมไปด้วย...
.....ทำไม.....ได้แต่เพ้อคำนี้ไปเรื่อยๆจนหลับไป
ผมคบกับแฟนผมมาตั้ง 3 ปี รักกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม ไม่เคยมีเรื่องราวทะเลาะกันใหญ่โต แต่จู่ๆก็มาบอกว่าลาก่อน
เมื่อได้ยินคำที่เขาพูดออกมา...ผมได้แต่อึ้ง...แล้วก็.... อึ้ง....... โลกของผมมันดับวูบไปโดยบริยาย
ผมไม่ได้ถามหาเหตุผลจากเขา เพราะในเมื่อเขากล้าพูดมันออกมา นั่นก็หมายความว่าเขาได้คิดไตร่ตรองมันดีอยู่แล้ว
เฮ้ออออออออออออออ....ช่างมันเถอะ....ยังไงชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
วันนี้ต้องไปมหาลัย หลังจากหยุดพักทำใจไปเกือบสองอาทิตย์...ใครจะกล้าไปล่ะ...ร้องไห้จนตาบวมเป็นปลาทองซะขนาดนั้น....
ชีวิตในมหาลัยก็ยังเป็นเหมือนเดิมๆ เช้านี้ได้เห็นนักศึกษาหลายคนนั่งกินข้าวกับเพื่อน นั่งพูดคุยหัวเราะกัน
พอถึงเวลาที่ต้องเข้าห้องเรียน เพื่อนหลายคนที่ได้เจอหน้าผม ต่างก็รุมถามผมว่าหายหัวไปไหนมา ขาดเรียนไปตั้งหลายวัน
ผมได้แต่ยิ้มแหะๆ แต่ไม่มีคำตอบให้หรอกนะ
...จะกล้าพูดได้ไงล่ะ ว่าอกจากจากแฟน(ที่เป็นผู้ชาย) ร้องไห้จนตาบวม เลยไม่กล้ามามหาลัย....
....ผลั่ว....
“โอ้ย” เวรเอ้ย คนที่กล้าตบหัวผมได้แบบนี้ก็มีอยู่คนเดียวล่ะ
“ไงมึง....ไอ้แสรดดด กูนึกว่ามึงม่องเท่งไปแล้วซะอีก”
“ไอ้เป้...อวยพรกูแต่เช้าเลยนะมึง” นี่ล่ะครับไอ้เป้เพื่อนผม ผมรู้จักกับมันตอนเข้าเรียนที่มหาลัยนี่ล่ะครับ เรียกได้ว่ามันเป็นเพื่อนสนิทเลย แต่ถึงจะสนิทแค่ไหนแต่มันไม่รู้หรอกนะว่าผมเป็นเกย์.......มันจะไปรู้ได้ยังไง....ก็ผมไม่เคยบอกมันว่ามีแฟนเลย...
“หายไปไหนมาวะ ไม่มาเรียนเลยนะมึง”
“กูไม่ค่อยสบาย” ผมตอบมันไป
“ถึงว่า....หายไปเลย....โทษทีที่กูไม่ได้โทรหามึงเลย....โทรศัพท์กูตกน้ำ....ซ่อมเพิ่งเสร็จเมื่อวานเอง”
“อืม...มึงไม่ต้องห่วง กูไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ปวดหัวนิดหน่อย แต่ที่พักยาวเพราะกูขี้เกียจ ฮ่าๆๆๆ” ผมแกล้งหัวเราะออกไป เผื่อให้ตัวเองดูสดชื่น ไอ้เป้มันจะได้ไม่ต้องกังวล
“อ้าวไอ้เวร นึกว่าป่วยหนัก ที่แท้ก็ขี้เกียจนี่เอง”
ผมมองหน้ามันแล้วก็อมยิ้ม....นี่มึงเชื่อกูเหรอว่ะไอ้เป้....หลอกง่ายจริงนะมึง....แต่ก็ดีแล้วล่ะที่มึงไม่สงสัยอะไรมาก เพราะกูไม่อยากจะโกหกมึงไปมากกว่านี้
หลังเลิกเรียนมันชวนผมไปกินข้าวกันตามปกติ
“เฮ้ย วันนี้ไปกินข้าวในห้างXXXกันนะ”
“..................” อยากจะถามว่าทำไม ปกติก็กินแถวมหาลัย กินเสร็จก็แยกย้ายกันไป
“คือว่า....วันนี้...เอ่อ....”
“.................”
“.....เอ่อ.......คือ.......”
“นี่มึงจะเอ๋ออีกนานมั้ยไอ้เป้ จะพูดอะไรก็รีบพูดมา กูหิวแล้ว”
“ก็....วันนี้วันเกิดมึง” ใช่ครับวันนี้วันเกิดผม...ผมไม่ได้ลืมหรอกนะ......แต่เพราะว่าตลอดสามปีที่ผ่านมา จะมีใครบางคนฉลองวันเกิดเคียงข้างผม....แต่วันนี้ไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว....ผมก็เลยไม่สนใจว่าวันนี้มันเป็นวันเกิดของผม...มันก็แค่วันๆหนึ่งที่ต้องผ่านพ้นไป
“แล้ว?”
“กูอยากชวนมึงไปกินข้าว”
“เอ่อ ก็แค่กินข้าววันเกิดกู....แล้วมึงอ้ำอึ้งทำไมวะ”
“คือว่าวันนี้กูจะแนะนำแฟนกูให้มึงรู้จักด้วย” ไอ้เป้มันพูดเร็วปรื้อเลย สงสัยจะอายมาก
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เวรเอ้ย กูก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็มีแฟนแล้วนี่เอง”
“................”
“ห๊า....แฟนเหรอ?” มันได้แต่พยักหน้าตอบ
ผมลุกขึ้นจากก้าวอี้แล้วเดินออกมาทันที............
“.......................”
“อ้าวไอ้นี่ มึงจะเอ๋ออีกนานไหม มาเร็วๆสิว่ะ กูบอกว่ากูหิวข้าว แล้วแฟนมึง.....เดี๋ยวเขาจะรอนาน” ผมรีบตะโกนเร่งมัน ไอ้เป้หน้าตามันยังเอ๋อๆอยู่ คงจะตกใจมากล่ะสิ ที่พอพูดจบผมก็ลุกพรวดพราดเดินออกจากห้องเรียนมา
“ไอ้นัท กูนึกว่ามึงโกรธ” ไอ้เป้มันยังทำหน้าหงอยเวลาพูด
“กูจะโกรธมึงเรื่องอะไร”
“ก็โกรธเรื่องที่กู..........มีแฟนก่อนมึงไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” “วู้ๆๆๆ กูมีแฟนก่อนมึงไอ้นัท” ไอ้บ้าเป้ยังเริงร่า ล้อเลียนผมเรื่องมีแฟนไม่ยอมหยุด
ฮึฮึ....ไอ้เป้ ถ้ามึงรู้ว่ากูมีผัว...เอ้ยมีแฟนตั้งแต่อยู่มัธยม มึงไม่ช๊อกตายเลยเหรอว่ะ ไอ้บ้านี่
ต้องยอมรับครับว่า ไอ้เป้มันไม่เคยมีแฟนเลย แล้วมันก็ไม่เคยรู้ด้วยว่าผมมีแฟนแล้ว มันคิดว่าเราทั้งคู่ยังเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสที่สุดแสนจะเวอร์จิ้น
พอมันได้มีแฟน มันก็ดีใจอย่างบ้าคลั่งออกนอกหน้าแบบนี้ล่ะครับ....
เฮ้ออ...พูดถึงแฟน ก็ดันกลับไปคิดถึงเขาคนนั้นอีกจนได้สินะ
“ไอ้...เอ่อ....” “นัท” “นี่น้องฟิล์ม แฟนกู...เอ้ย แฟนเรา”
ขำอ่ะ..........นึกออกไหมว่าทำไมจู่ๆไอ้เป้ก็พูดตระกุกตระกักอีกแล้ว ก็จะอะไรซะอีกล่ะ แค่ผมดูก็มองออกแล้วว่าแฟนมันไม่ชอบให้พูดจาหยาบคาย ไอ้หมานี่เลยหงอยไปแล้ว ฮ่าๆๆขำมันจริงๆ
แต่ที่มากกว่าขำก็คือ.....อึ้งแฟนมันครับ....คนอะไรวะสวยมาก
หน้าหวานกว่าผมอีก....ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมต้องเอาตัวเองไปเทียบกับแฟนไอ้เป้มัน...ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ชายแล้วแฟนมันเป็นผู้หญิง
คิดผิดกันแล้วครับ......แฟนไอ้เป้มันเป็นผู้ชาย......ย้ำเลยครับว่าผู้ชายหน้าสวย(แบบนี้กูก็มีพวกแล้วล่ะสิไอ้เป้ ฮ่าๆๆ)
ตอนนี้มันไม่อายเลยครับที่จะแนะนำแฟนมันให้ผมรู้จัก ทีตอนแรกทำเป็นขัดเขินกว่าจะง้างปากออกมาได้ว่ามีแฟนแล้ว
น้องเขาชื่อฟิล์มครับ หน้าตาอธิบายไม่ถูกเลย จะว่าน่ารักก็ใช่ จะว่าสวยก็ใช่ ตัวบางๆ อายุอ่อนกว่าไอ้เป้ประมาณ 3 ปี ดูๆแล้วนิสัยน่ารักดีครับ ยิ้มหวานตลอดเลย
พอทำความรู้จักกันได้ไม่นานพวกเราก็เดินเลือกร้านอาหารเพื่อจะเข้าไปกินข้างเลี้ยงฉลองวันเกิดผม
....แน่ใจเหรอว่ะไอ้เป้ว่ามึงเลี้ยงวันเกิดให้กู....กูว่ามึงเลี้ยงฉลองเรื่องที่มึงมีแฟนมากกว่ามั้งเนี่ย...
ไอ้เป้มึงโชคดีจังวุ้ย มีแฟนในช่วงที่กูเพิ่งโดนแฟนทิ้ง
พวกเราสามคนพูดคุยกันไปทานข้าวกันจนอิ่มก็ถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ผมขอแยกตัวออกมาจากพวกมัน
ปล่อยให้ทั้งคู่ไปสวีทกันต่อ ชิส์........เห็นแล้วต่อมอิจฉาปวดตุ๊บๆเลยว่ะ คิดถึงเขาคนนั้นมากๆ
ผมแวะเข้าห้องน้ำก่อนกลับ พอทำธุระเสร็จ
......รู้สึกไปเองรึเปล่าหว่า......
เหมือนมีใครจ้องมองอยู่....จะว่าเป็นจิ้งจกแอบมองนัทน้อยของกูก็คงไม่ใช่...เพราะมองดูแถวๆโถส้วมก็ไม่เห็นมีจิ้งจกนี่หว่า
พอหันกลับมาถึงได้ ถึงบางอ้อ.....
=== End Ch.2===
******************************************
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามอ่านนะคะ <33
นิยายแต่งระบายอารมณ์ ฟุ้งซ่านเลยเอาเรื่องที่มันหมุนๆอยู่ในหัวออกมาเป็นตัวหนังสือแทน
ถ้าใช้คำไม่สละสลวยต้องขออภัยด้วยนะคะ จะำพยายามแต่งให้ดีขึ้นค่ะ
อิอิ ส่วนเรื่องนายเอกที่ตัดสินใจไปกับคนอื่นง่ายๆ เพราะอารมณ์ชั่ววูปมันพาไปค่ะ
แถมยังบอกให้"ทำ"แรงๆอีก
เขินแทน 5555
ปล.เราหาที่+1 ไม่เจออ่ะค่ะ เราว่าจะบวกคืนให้ ^_^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
