หวัดดีค่า ขออภัยที่มาช้าหน่อย พอดีหัวตันไปนิดเขียนไม่ออกน่ะ
คิดๆๆๆตั้งนานกว่าจะคิดออกมีอารมณ์เขียน ไม่ว่ากันนะคะ แล้วอย่างอนด้วย เค้าขอโต้ด
มาต่อให้แล้วจ้า
ตอนที่ 11 เรื่องเคืองใจ
เลแวนซ์สงสัย นางในฮาเร็มจะออกมาข้างนอกโดยไม่มีคำสั่งจากเบื้องบนได้ยังไง เสด็จพ่อหรือว่าใครกันที่จัดการเรื่องนี้
เขาลุกออกไปนอกกระโจมดูให้เห็นกับตา แล้วต้องตกใจที่เห็นคาราวานอูฐยาวเหยียดขนสาวๆและเต้นท์อุปการณ์อำนวยความสะดวกมากมายมาด้วย
“เจ้าชายจารีฟ” ซาช่าเห็นเขาก็ถลาเข้ามาหาด้วยความดีใจ หากเจอฝ่ามือยกขึ้นห้ามให้หยุดอยู่ตรงนั้น
“บอกมาสิ ใครเป็นคนสั่งให้เธอกับคนอื่นๆมาที่นี่กัน”
“ราตู ซารีฟาน่า มีรับสั่งเองเพคะ พระองค์เป็นห่วงว่าฝ่าบาทจะทรงเคร่งเครียดกับการรบเกินไปถึงได้....”
“หยุด” เขาว่าเสียงเครียดก่อนหันไปบอกนายทหารใกล้ๆ “ไปบอกพวกเขาห้ามเอาของจากหลังอูฐแม้แต่ชิ้นเดียวนะ ให้ทุกคนเดินทางกลับเดี๋ยวนี้เลย”
“เจ้าชาย....ทำไมล่ะเพคะ??”
“ฉันเพิ่งยึดที่นี่ได้แค่วันเดียวเท่านั้น ก็เอาผู้หญิงมานอนฉลองชัยแล้ว พวกทหารได้หัวเราะเยาะเอาน่ะสิ เธออยากจะให้ฉันขายหน้าหรือไง”
“ตะ แต่ว่า...”
“ราตูจะคิดยังไงก็ช่าง แต่เธอเป็นคนฉลาดนะ ไม่น่าทำให้ฉันลำบากใจเลย”
“มะ....หม่อมฉันไม่ทันคิด พอมีรับสั่งให้มา หม่อมฉันก็มา นี่..จะให้หม่อมฉันกลับไปจริงๆหรือเพคะ” ซาช่าหน้าถอดสี
ที่เจ้าชายเมินไปสั่งการทหารให้คุมกองคาราวานเดินทางกลับ ทั้งที่ไม่ได้พบหน้ากันนาน เธอคิดว่าเขาจะคิดถึงเธอสักนิด
แต่ไม่เพียงจะไม่คิดถึงหากยังเฉยเมยมากเลยด้วย แต่ความเสียใจยังไม่มากเท่ากับความขายหน้าที่จะเกิดขึ้นหลังเธอถูกส่งกลับ
แม่สาวอเมริกันจะหัวเราะเยาะน่ะสิที่เธอมาถึงไม่ทันไรก็ถูกไล่กลับซะแล้ว ซาช่าฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มสั่งการทหารอยู่
เดินตรงไปเข้าไปในกระโจมอย่างเงียบๆ คนที่นั่งเกาแผลที่ฝ่าเท้าอยู่เงยหน้าขึ้น
“อ้อ....อยู่นี่เอง พ่อคนดัง” เธอนวยนาดมานั่งใกล้ๆเขา
“เอ่อ คุณ.....” เขาจำชื่อเธอไม่ได้
“ซาช่า เราเคยพบกันแล้ว”
“ใช่...ผมจำได้แล้ว” รติกรยิ้มแห้งๆ จำได้ว่าถูกเตือนให้ระวังหล่อนไว้ด้วย
“เท้าเป็นไงบ้างล่ะ” เธอถือโอกาสแกะผ้าพันแผลออกให้ด้วย “โอ้....อย่าไปเกาสิ เดี๋ยวก็อักเสบหรอก แต่แผลไฟไหม้นี้แห้งดีแล้ว ต้องทำความสะอาดหน่อย”
“เดี๋ยวก็มีคนมาดูแลเอง” เขาว่าเมื่อเห็นเธอลุกไปหยิบผ้าสะอาดๆกับยาฆ่าเชื้อมาให้
“ผ้าสกปรกแล้ว ฉันจะเปลี่ยนให้นะ”
“ไม่ต้องๆๆ เดี๋ยวมีคนทำให้”
“น่า....ฉันทำให้ได้ ฉันเคยทำแผลให้จ้าชายบ่อยๆ” หญิงสาวไม่ยอมให้เขาปฏิเสธ เธอดึงเท้าเขามาวางบนตักลงมือตัดผ้าพันแผลเก่าออกไปอย่างคล่องแคล่ว
รติกรมองอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจ นางในฮาเร็มของราชวงศ์มาทำให้แผลให้เขา เหลือเชื่อเลยแฮะ....เธอหวังอะไรอยู่นะ เป็นเพื่อนกับเขาหรือไง??
“โอ้ย!!!” จู่ๆก็เจ็บแผลขึ้นมาแปล้บ มือเล็กแต่เรี่ยวแรงดีดึงผ้าพันแผลบีบรัดแผลเขาแรงๆ
“โทษที ไม่คิดว่าจะเจ็บง่ายขนาดนี้ ....กับจารีฟน่ะเจ็บแค่ไหนเขาก็ไม่เคยโอดครวญให้ได้ยิน.... เขาฝึกซ้อมกับทหารทุกวัน
ได้แผลเล็กๆน้อยๆมาบ่อยเชียวล่ะ แล้วต้องมาให้ฉันทำแผลให้เสมอ....ฉันเลยพลอยทำแผลเก่งไปด้วย” เธอยิ้มอ่อนหวาน
มือพันแผลให้เขาแน่นสวยไม่แพ้มือหมอเลยทีเดียว
“ขอบคุณ” เขากระแทกเสียงก่อนชักเท้ากลับ กำลังคิดว่าจะหาอะไรมาค้ำยันตัวออกไปข้างนอกดีกว่า อยู่กันสองต่อสองอย่างนี้มันอึดอัดแย่
ไม่ทันไรนิ้วเรียวยาวเล็บสีแดงช้อนใบหน้าให้ชายหนุ่มหันมามองสบตาตรงๆ
“รู้เอาไว้อย่างนะ เกียรติของชายชาวซีเรียอยู่ที่วงษ์ตระกูลและสมบัติของตน เขาไม่ได้มาเพราะต้องการของที่แปดเปื้อนอย่างนายกลับมาหรอก
แต่ต้องพานายกลับมาให้ได้ก็เพื่อจะไม่ถูกกล่าวหาว่าขี้ขลาดตาขาวต่างหาก.....อีกอย่าง เงินที่เสียไปเพื่อซื้อแม่ของลูกอย่างนายไปก็ยังไม่ทันได้ใช้ให้คุ้มค่าเลย อย่างน้อยนายก็คงได้มีลูกให้สองพี่น้องสัก 2-3 คนก่อนจะถูกปลดไปทำหน้าที่อื่น หรือไม่.....ก็ถูกยกให้ญาติพี่น้องคนอื่นๆเขาต่อไป”
รติกรขมวดคิ้วไม่พอใจ แม่นี่.....ตั้งอกตั้งใจทับถมให้เขาจมดินเลย หึ.....น่าสมเพช หล่อนไม่รู้หรอกว่าเลแวนซ์มีเป้าหมายที่สูงกว่าที่หล่อนว่ามาก
ที่พูดมาทั้งหมดนี่ก็เพื่อให้ตัวเองดูดีกว่าเขาเท่านั้น
“อ้อ.....อีกอย่างนะ กลับวังครั้งนี้นายคงจะยิ่งใหญ่ มีความสำคัญกว่าเดิมแน่ ดีใจไปเถอะ แต่รับรองเลยว่า....คณะแพทย์ของราชวงษ์จะต้องตรวจนาย
แบบเจาะลึกแน่ๆว่า ไม่มีของโสโครกอะไรตกค้างข้างในจนเกิดตัวอะไรบางอย่างที่ไม่พึงประสงค์”
ประโยคนี้ทำเอาความอดทนแทบขาดผึง เขาขบกรามแน่นก่อนลุกขึ้นยืนไม่สนใจว่าจะเจ็บแผลที่ฝ่าเท้าขนาดไหน เขาต้องออกไปให้ไกลแม่คนนี้
ไม่งั้นได้มีตบปากกันแน่
“โอ้ยยย...” เขาออกมานอกกระโจมก้าวเดียวก็เจ็บจนต้องทรุดลงคุกเข่ากับพื้นทรายแห้งๆ
“รีส?? ออกมาทำไมกัน” คาริคอยู่ไม่ไกลนักเขารีบมาหาทันที
“คาริค.....ถามหน่อย ถ้าผมตบปากผู้หญิงในฮาเร็มนี่ จะโดนข้อหาอะไรหรือเปล่า” คำถามนี้เล่นเอาคนฟังทำหน้าเหวอ
พอเห็นสีหน้าโกรธจัดของชายหนุ่มร่างเล็กกว่าก็พอเดาได้เลาๆ
“ซาช่าหรือ”
“ใช่”
“ไม่ได้หรอก หล่อนไม่ได้เป็นสมบัติของใครดังนั้นสิทธิ์เหนือกว่านั้นเป็นขององค์สุลต่านและราตู ซารีฟาน่า
คนที่จะตบหล่อนได้มีแค่สองคนนี้เท่านั้นหรือไม่ถ้าองค์สุลตานอนุญาตคุณก็ตบหล่อนได้โดยไม่มีความผิด ”
“ฮึ.....เลแวนซ์อยู่ไหน ผมต้องคุยกับเขา”
“เขายุ่งอยู่ คุณใจเย็นหน่อยเถอะ”
“เย็นอะไร อากาศร้อนอย่างนี้เย็นใจได้ก็แปลกแล้ว” ร่างเล็กตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนโดยมีมือของคาริคช่วยประคองให้เดินกระเพลก
มาที่กองคาราวานพวกผู้หญิง เขาค้นสัมพาระบนหลังอูฐอยู่ครู่หนึ่งก็ได้ไม้ตีกลอฟ์อันหนึ่งให้ใช้ต่างไม้เท้า
“นี่คงพอช่วยได้นะ”
“ขอบคุณ” รติกรได้ตัวช่วยถึงจะไม่ค่อยถนัดเท่าไรก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย เขาเดินกระเพลกมองหาเลแวนซ์ท่ามกลางผู้คนที่มากมายเดินกันให้ขวั่ก
“คุณ!!!! คุณ.....”
“หยุดนะ”
“ช่วยด้วย” เสียงตะโกนแหลมๆดึงความสนใจให้หันไปมอง ในเต้นท์ผ้าใบสีเขียวเข้มเปิดโล่งรอบด้าน มีหญิงชาวบ้านสวมชุดสีดำปกปิดใบหน้า
พยายามจะแหวกวงล้อมทหารออกมา แต่ถูกกระชากตัวล้มคว่ำลงกับพื้นทรายร้อนๆ เธอร้องเสียงดังโหยหวยจนขนลุก ร่างเล็กหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ช่วยด้วย” เธอเงยหน้ามองเขา มือตะกายร้องเรียกหา เขาจำเธอไม่ได้แต่จำลูกชายได้ เด็กตัวเล็กๆพยายามเข้ามาหาแม่แต่โดนทหารดึงคอเสื้อ
เหวี่ยงทิ้งซะกระเด็น เขาตรงเข้ามาหาทั้งคู่
“เดี๋ยว...... หยุดก่อน”
“ที่นี่ห้ามเข้า”
“ผมรู้จักเธอ ขอคุยด้วยหน่อย”
“ไม่ได้” ทหารนายนั้นพลั่กเขาเบาๆถึงกับเซไม่เป็นท่า
“คาริค” ชายหนุ่มหันไปขอความช่วยเหลือจากคนที่ตามมาติดๆ
“มีอะไรหรือ”
“แม่ลูกคู่นี้ ผมรู้จัก เธอช่วยผมตอนที่มีไข้....คุณ....พอจะทำอะไรได้บ้าง”
“เรากำลังสอบปากคำทุกคนอยู่ ต้องค่อยเป็นค่อยไป”
“คุณ.....ได้โปรด ช่วยด้วย พวกเราไม่ได้ทั้งอาหาร ทั้งน้ำ ตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว พวกเด็กๆหิวมาก ได้โปรดเถอะ...” หญิงผู้นั้นคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร
รติกรหันไปมองคนตัวโตกว่าสายตาคาดคั้น และก็ได้คำตอบเบาๆแบบอ้อมแอ้มว่า
“ทางเมืองหลวงกำลังส่งมา จะถึงในอีก 3 ชั่วโมง”
“ 3 ชั่วโมง??” ร่างเล็กยืนนิ่งก่อนจะหันไปมองกลุ่มผู้หญิงที่ถูกกักสลับกับมองคาริคไปมาอย่างไม่รู้จะช่วยอย่างไรได้ ก่อนจะเห็นกองคาราวานของสาวๆ “เดี๋ยว....เลแวนซ์บอกนี่ว่าจะให้กองคาราวานกลับภายในวันนี้”
“ใช่”
“ก็เอาของในกองคาราวานมาให้พวกเธอกินประทังไปก่อนสิ สาวๆเขาจะกลับไปกินที่วังอยู่แล้วก็ยกให้ทางนี้กินก่อนไม่ดีกว่าหรือ นะ คาริค”
“รีส” ชายหนุ่มเรียกเสียงเขียวก่อนลดระดับเสียงลง “นั้นของแพงๆทั้งนั้นนะ”
“โธ่....จะถูกจะแพงก็ช่างเถอะ พวกเด็กๆกับผู้หญิงจะเป็นลมกันอยู่แล้ว นะ....นะๆๆๆ ช่วยหน่อยเถอะ คาริค....เลแวนซ์เขาคงไม่ว่าหรอก”
“คงไม่ว่า งั้นเหรอ” อีกฝ่ายแลตาใส่อย่างไม่ไคร่จะพอใจนัก รติกรได้แต่ยิ้มแฮ่....เอาใจเต็มที่ “ก็ได้....เกิดอะไรขึ้นก็ไปเคลียร์กันเอาเองนะ”
“ขอบคุณ”
วี้ดดดดดดด..... คาริคเป่าปากเรียกคนงานให้ขนอาหารลงจากหลังอูฐมาแจกจ่ายให้ผู้หญิงและเด็กที่ถูกคุมตัวได้ทาน ทุกอย่างล้วนแต่เป็นของดี
ราคาแพงที่ชนเผ่าเร่ร่อนยังไม่เห็นด้วยซ้ำ เนื้อวัวชิ้นโตๆ ไก่ ปลา เนยแข็ง นมวัว ไข่ปลาคาร์เวีย องุ่นสด แอปเปิ้ล เมล่อน กล้วยหอมลูกโตๆ
ช๊อคโกแลต ขนมเค้ก ขนมปัง มากมาย
“อัลเลาะห์...” บางคนดีใจจนอดเอ่ยนามพระเจ้าออกมา ก่อนล้อมวงทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเป็นกลุ่มๆ ร่างเล็กจะเข้าไปดูใกล้ๆก็ไม่ได้
พวกทหารไม่ให้เข้าใกล้เกิน 3 เมตรเลย เขาเลยนั่งมองอยู่ห่างพอประมาณ
“ขอบคุณคุณมากเลย”
“ผมจำคุณได้ ตอนผมมีไข้คุณช่วยดูแลผมอยู่”
“ฉันชื่อ นารียะห์ ขอบคุณที่ยังจำได้ แผลคุณเป็นไงบ้าง”
“ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังเดินไม่ค่อยไหว ผมชื่อ เนย”
“ชื่อแปลกดีจัง”
เขายิ้มๆไม่รู้จะพูดอะไรอีกนอกจากปล่อยให้ทุกคนได้ทานอาหารเงียบๆ เด็กๆเริ่มมีรอยยิ้มกันบ้างที่ได้ทานขนมอร่อยๆ เขาหันไปมองคาริค
“เลแวนซ์จะทำอะไรกับพวกเธอ”
“สอบปากคำทั้งหมด ถ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มกองโจรก็จะปล่อยตัวไป”
“ถ้าเกี่ยวข้องล่ะ”
“ก็ต้องคุมตัวไปคุมขังในเมือง”
“นี่มีแต่ผู้หญิงกับเด็กนะ” เขาถามเสียงเบาลง
“ผู้หญิงก็เป็นกำลังสำคัญนะ โดยเฉพาะแม่ที่อบรมสั่งสอนกำลังพลรุ่นใหม่ของกลุ่มกองโจร.....มันไม่ง่ายเลยที่จะปล่อยไปเฉยๆ”
นั้นก็จริง การเมืองเป็นเรื่องที่คิดว่าไกลตัว แต่ในความเป็นจริงนั้นอยู่ใกล้จนแทบไม่รู้สึกตัวเลย เขาเหลือบไปเห็นร่างสูงในชุดอาหรับสีขาว
อยู่หน้ากระโจมถัดไป สีหน้านั้นเคร่งเครียดไม่น้อย รติกรตัดสินใจเข้าไปหา
“เดินไหวแล้วหรือ”
“พอไหว มันเจ็บน้อยกว่าที่คิดเยอะ” เขาตามร่างสูงเข้ามาในกระโจม ภายในรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในอากาศที่ไม่ได้มาจากชายหนุ่ม
แต่มาจากคนรอบข้างที่เดินสวนออกไปข้างนอกต่างหาก พวกนี้ทำอะไรนะถึงได้เคร่งเครียดกันนัก “เลแวนซ์....”
“ฉันกำลังสอบปากคำพวกผู้หญิงอยู่” อีกฝ่ายดักคออย่างรู้ทัน
“ผู้หญิงพวกนั้นอยู่กันแออัด ยิ่งปล่อยไว้นานจะยิ่งลำบากกันหมดนะ ได้ยินว่ากว่าอาหารจะมาถึงก็อีกตั้ง 3 ชั่วโมง ความเป็นอยู่จะลำบากยิ่งขึ้น”
“ฉันรู้”
“แล้ว.....คุณคิดว่าพวกเธอจะเป็นอันตรายกับพวกคุณหรือ”
“ไม่ใช่เป็นอันตรายกับฉัน แต่กับทางการต่างหาก และคำตอบก็คือใช่.....ผู้หญิงในกลุ่มล้วนแต่เกี่ยวข้องเป็นญาติพี่น้องของกองโจรทั้งนั้น”
รติกรใจเสียน้อยๆ งั้นก็หมายความว่า....
“คุณจะไม่ปล่อยพวกเธอหรือ” ใบหน้าอ่อนวัยกว่าแสดงความวิตกกังวลออกมาชัดเจน เลแวนซ์มองเขาด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก
ก่อนจะเชยคางเขาขึ้นและดึงให้มาใกล้ๆ
“ไม่สบายใจหรือ” ชายหนุ่มสอดมือเข้ามากอดเอวเล็กหลวมๆ อากับกิริยาสบายๆเหมือนกับคุ้นเคยกันดีแล้ว รติกรมองคอเสื้ออีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
ไม่สบายใจก็ไม่ใช่ อึดอัดก็ไม่เชิง น่าจะไม่ชินที่ถูกโอ้โลมแบบนี้มากกว่า
“ผู้หญิงที่ถูกจับ.....มีคนหนึ่งที่เคยช่วยผมตอนที่มีไข้ ก็เลย.....”
“ก็เลยอะไร ว่ามาสิ”
ดวงตากลมโตเหลือบมองอย่างสงสัย “คุณจะรับฟังหรือ?”
“ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง ก็จะรับฟังนะ”
“ถ้า.....จะ...จะเป็นไปได้ไหมครับ ถ้าจะ....ปล่อยพวกเธอไป” นี่เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เมื่อมีเรื่องการเมืองมาเกี่ยวด้วย
เขาเงยหน้ามองด้วยความอยากเห็นความหวังจากสีหน้าอีกฝ่าย หากเหมือนจะรู้แกวเลยโดนคนตัวโตกว่าเอาคางเกยกลางกระหม่อมเสียเลย
นอกจากมองไม่เห็นหน้าแล้วยังต้องยืนเฉยเป็นเสาให้กอดอยู่อย่างนั้นนานสองนาน
“เฮ่อ.....เอาล่ะ” เขาดันร่างเล็กออกห่าง “ก็ได้ ฉันจะปล่อย”
“จะปล่อย....” รติกรทำหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างดีใจ “จริงเหรอ คุณจะปล่อยพวกผู้หญิง....ทุกคนเลยหรือเปล่า”
“ทุกคนเลย”
“เลแวนซ์.....ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ” เขาโผเข้ากอดขอบคุณแน่นๆจากใจเลย ความใจดีนี้ทำให้เขามีความสุขที่สุด
“เอาไว้ขอบคุณคืนนี้ก็ได้”
ร่างเล็กผละออกห่างทันควัน สีหน้าดีใจกลายเป็นบึ้งตึงน้อยๆ “ฝันไปเถอะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม”
“ใจจืด ใจดำจริงนะ ฉันอุตส่าห์เอาใจขนาดนี้แล้ว”
หา?? นี่เอาใจเขาหรอกหรือ ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึง ก่อนจะร้อนผ่าวไปทั้งหน้าก้มหน้ามองพื้นแทน
รู้สึกเขินแฮะ เขาบอกเสียงเบา “ขอบคุณ”
คาริคยืนรออยู่หน้ากระโจมรีบถอยให้พ้นทางร่างเล็กเดินก้มหน้างุดออกไป สีหน้านั้นคนล่ะเรื่องกับตอนเข้าไปเลย
เขาเข้าไปข้างในพบร่างสูงใหญ่ที่มองมาอย่างมีความหมายบางอย่าง
“จะปล่อยไปจริงหรือ”
“จริง” เลแวนซ์ยืนยัน
“ทั้งหมด”
“ใช่...ทั้งหมด”
“ท่านรัฐมนตรีไม่พอใจแน่”
“แต่ถ้าได้ข่าวดีล่ะก็เขายิ้มออกแน่ คาริค นายสั่งให้คนเตรียมอาหารและน้ำให้พวกผู้หญิงทั้งหมดพร้อมทั้งอูฐด้วย พอส่งพวกเธอออกไปแล้ว นายค่อย....”
เขากระดิกนิ้วให้เอียงหูมาใกล้ๆ แล้วกระซิบกระซาบเสียงเบาไม่นานคาริคก็มียิ้มฉาบบนใบหน้า
“ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งหลายตัว ร้ายจริงนะ ท่านจารีฟ”
“ไปจัดการตามที่บอกเถอะน่า” เขายิ้มน้อยๆ ซ่อนความรู้สึกยินดีไว้ได้อย่างมิดชิด คาริบ อาฮาบี อิซัส คอยดูเถอะ....อีกไม่นานเขาจะเอาคืนสาสมแล้ว
ข่าวการปล่อยตัวกระจ่างชัดเมื่อ อูฐและอาหารถูกเตรียมไว้พร้อมแล้ว พวกผู้หญิงดีใจจนร้องไห้ที่จะได้เป็นอิสระเสียที นารียะห์ดึงมือรติกรมาจูบ
“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ”
“ครับๆๆ” ชายหนุ่มยิ้มๆแต่ต่อๆมาชักยิ้มไม่ออกแล้ว ผู้หญิงพวกนี้ขอบคุณไม่เลิกสักที มือกุมจนเหงื่อชื้นแถมน้ำตาเปียกอีก ขอบคุณน้อยๆก็ได้
ขอบคุณมากไปแล้วชักรู้สึกจะรับไม่ไหวแล้วสิ “พอเถอะๆ เตรียมตัวกันดีกว่านะครับ”
“คะๆๆ ฉันดีใจจังจะได้กลับบ้านเสียที ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าจะถูกปล่อยตัวง่ายๆอย่างนี้ คุณคงลำบากแย่ที่ออกรับแทนพวกเรา.....
หวังว่าคุณคงไม่ได้แลกเปลี่ยนอะไรกับเจ้าชายเพื่อให้ปล่อยพวกเราไปใช่ไหม” นารียะห์หันมาถาม
“เปล่า...”
“ไม่มีการแลกเปลี่ยนอะไรเช่นนั้นหรอก” คาริคออกมาจากไหนไม่รู้เข้ามาบอกเสียงดังฟังชัดเลยทีเดียว “ที่เจ้าชายยินยอมปล่อยเพราะทุกคน
ต่างก็เป็นประชาชนชาวซีเรียที่เท่าเทียมกัน พระองค์ไม่ปรารถนาสร้างความกังขาอันใดว่ามีการปฏิบัติต่อทุกคนอย่างไม่เสมอภาค
ไม่ว่าชนกลุ่มใด....โชคดีที่ตรงกับจุดประสงค์ของคุณรีส ผู้ซึ่งเป็นเนรย่าห์(ดวงใจ)ของเจ้าชายเช่นกัน ทุกอย่างจึงเป็นไปที่ขอ”
“พระอัลเลาะห์....คุณเป็นสมบัติของเจ้าชายหรอกหรือ มิน่าล่ะ”
“ไม่ใช่ๆๆๆ คาริค”
“เอาล่ะ ใครพร้อมแล้วก็เริ่มออกเดินทางได้เลย เร็วเข้า” เขาตัดบทไม่ให้ซักไซ้กันอีก เมื่อทุกอย่างพร้อมเลแวนซ์ออกมาส่งผู้หญิงและเด็ก
เขาพูดคุยภาษาท้องถิ่นกับทุกคน ก่อนพาขึ้นอูฐทีล่ะคน การลดตัวเข้าหาอย่างเป็นมิตรทำให้สายตาของสตรีชนเผ่าเร่ร่อนที่มองมาเปลี่ยนไปบ้าง
แม้จะแค่เริ่มต้นกันได้ไม่ดีนัก แต่ตอนนี้ทุกคนก็ซาบซึ้ง รติกรยืนส่งนารียะห์ขึ้นหลังอูฐ เป็นคนสุดท้ายขบวนคาราวานนี้เดินทางเป็นแถวเป็นแนว
ห่างไกลออกไปจากโอเอซีสเรื่อยๆ
“จบแล้วสินะ.....เราจะกลับกันเลยหรือเปล่า”
“ยัง.....ต้องรออีก 2-3 วัน” เลแวนซ์ประคองร่างเล็กเดินกระเพลกกลับไปที่กระโจม
“อีก 2-3 วัน??”
“ทำไมอยากกลับไปเร็วๆหรือ”
“ใครว่า...” รติกรทำหน้างอ กลับไปก็ต้องกลุ้มใจเรื่องลูกอีก เรื่องอะไรจะอยากกลับล่ะ “ผมแค่....อยากได้เตียงนุ่มๆกับอ่างอาบน้ำสบายๆต่างหาก”
ทั้งคู่เข้ามาในกระโจมเดิมแล้วต้องชะงักกึก ซาช่ายืนรอสีหน้าสดใสในมือถือผ้าเช็ดหน้ารอ ภายในถูกจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย
สะอาดสะอ้านกลิ่นดอกไม้หอมฟุ้ง ด้านในติดผ้าม่านบางๆพอพรางสายตาได้เล็กน้อย มีอ่างไม้วางตั้งไว้รอท่าแล้ว
“ซาช่า นี่ไม่ได้กลับไปกับคนอื่นๆหรือ”
“หม่อมฉันไม่อยากกลับ หม่อมฉันจะอยู่ถวายการรับใช้”
“ซาช่า ฉันไม่ชอบให้สั่งอะไรซ้ำซากนะ คำสั่งต้องเป็นคำสั่งสิ”
“ก็ได้....หม่อมฉันไม่อยู่เกะกะขวางทางแล้ว หม่อมฉันจะไปอยู่กระโจมเดียวกับพวกนางกำนัล” หญิงสาววางผ้าเช็ดหน้าใส่ในมือเลแวนซ์
พลางสะบัดชายกระโปรงเดินจากไป
“ซาช่า” ชายหนุ่มเรียกเสียงดุ ถึงไม่พอใจแค่ไหนก็ปล่อยให้หล่อนทำตามใจไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็จะทำให้เสื่อมเสียถึงเกียรติของเสด็จพ่อเขาได้
นี่ถ้าหากหล่อนเป็นสมบัติของใครสักคนคงจัดการได้ง่ายกว่านี้เยอะ เขามองรติกรแวบหนึ่ง “เจ้าอยู่ที่นี่ได้.....แต่ห้ามทะเลาะกันนะ”
“แน่นอนเพคะ” ร่างบอบบางในชุดสีสดใสร่าเริงขึ้นมาทันที หล่อนคล้องแขนชายหนุ่มเข้าไปหลังผ้าม่านบาง ช่วยถอดเสื้อผ้ารองเท้าให้อย่างคล่องแคล่ว
รติกรได้แต่มองอย่างรู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี โกรธหรือ?? จะโกรธไปทำไม เลแวนซ์ไม่ใช่คนสลักสำคัญอะไรสำหรับเขานี่ อยากทำอะไรก็เชิญเลย
ร่างเล็กเดินกระเพลกมานั่งที่กองหมอนอิง มองไปรอบๆอย่างไม่รู้จะหาอะไรทำดี ยังไม่ได้เวลาอาหารค่ำเลย พอได้ยินเสียงลงน้ำเขาก็อดหันไปมองไม่ได้
ทันเห็นร่างกำยำเปลือยเปล่าก้าวลงในอ่างน้ำ ซาช่าอยู่บรนนิบัติเป็นอย่างดี หล่อนขัดถูหลังให้เขาอย่างตั้งใจ สีหน้านั้นภูมิใจและเปี่ยมด้วยความรัก
ขณะที่เลแวนซ์นอนพิงขอบอ่างสีหน้าผ่อนคลายพอใจ เห็นเพียงแค่นี้รติกรรู้สึกมีบางอย่างพุ่งปรี้ดในหัวอย่างแรง
ไอ้บ้าเลแวนซ์ อย่าทำหน้าอย่างงั้นนะ!!!!
(ติดตามตอนต่อไปจ้า)
หัวข้อ: มนตราทาสบำเรอ ตอนที่ 15 หวั่นไหว 1/6/11(P25) อัพตอนสุดท้ายแล้ว รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 415509 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก