ช้าหน่อยนะคะ แต่ก็มาแล้ว
ตอนที่ 10 ข้อแม้ที่ยากจะเข้าใจ
รู้สึกดีจัง อา....
รติกรหายใจลึกอารมณ์หวานซ่านแทรกเข้ามาทุกอูณของร่างกาย จนรู้สึกถึงน้ำลายสอในปาก ความเสียวซ่านแล่นแปล้บจากกึ่งกลางลำตัวพล่านไปถึงเส้นผมและปลายเท้า อารมณ์แบบนี้ปลุกให้ตื่นจากฝันหวานๆอย่างน่าเสียดาย เด็กหนุ่มเห็นเพดานไหววูบแปลกๆ เอ๋?? พายุหรือแผ่นดินไหวนะ ถึงทำให้มันไหวได้
“อ๊ะ..” จู่ๆความรู้สึกเสียวก็แล่นปร้าดราวกับไฟฟ้าช๊อตอย่างจัง ร่างเล็กกระตุกเฮือกบางอย่างที่เปียกชื้นกำลังเล็มเลียยอดอกเขาอยู่ รติกรตาสว่างทันที เขาผงกหัวขึ้นมาเห็นเลแวนซ์ซุกไซ้หน้าอกเขาไปมา ขณะที่มือรูดกางเกงบางๆเขาออกจากปลายเท้าก่อนโยนมันทิ้งออกไปไกล
“เลแวนซ์??” คำประท้วงถูกหยุดไว้ก่อนจะพูดอะไรออกมาได้มากกว่านี้ด้วยริมฝีปากที่บดจูบรุนแรงเร่าร้อน มันบังคับให้เขาเปิดปากยอมรับจูบนี้แต่โดยดี ปากดูดดุนริมฝีปากล่างจนมันบวมเจ่อ ก่อนสอดลิ้นร้อนผ่าวเข้าสัมผัสเขา ความรู้สึกแรกคือมันเหมือนลาวาเดือดพล่านกำลังพุ่งผ่านเข้ามาทำให้เขาต้องร้อนรนราวกับไฟ วินาทีต่อมามันกลับชะงักทำให้เขางงงวยชั่วครู่ เลแวนซ์ชักพาเขาเข้าหาตนเองด้วยการเกี่ยวลิ้นให้เข้ามาในปากตนเอง ทำให้เขาได้เรียนรู้ฝ่ายตรงข้ามบ้าง
รติกรสูดหายใจลึกด้วยความพยายามตั้งสติ แต่นั้นเป็นการกระทำที่ผิดพลาดมาก เมื่อสูดกลิ่นอาย กลิ่นของความรู้สึกทั้งมวลของเลแวนซ์เข้ามาเต็มปอด มิหน่ำซ้ำยังถูกดึงมือทั้งสองให้โอบรอบคอด้วย ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายถอดเสื้อออกไปแล้ว แผ่นอกกว้างมีไรขนอ่อนเบียดถูผิวเขาชวนให้จักกะจี้เหลือเกิน ดีที่ว่ายังมีกางเกงอยู่ทำให้นึกดีใจอยู่บ้าง พวกเขาสัมผัสเนื้อตัวกันแนบแน่น ยามเนื้อตัวเสียดสีถูไถกันไปมามันให้เร้าอารมณ์ลึกๆให้ลุกเป็นไฟอย่างช้าๆ
จูบที่ปล้นชิงความคิดและจิตใจเลื่อนไปทั่วใบหน้าและลงสู่ลำคอ ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มได้ยินเสียงคำรามอย่างพอใจจากร่างแกร่งที่อยู่เหนือกว่าได้ เสียงกระเส่าเย้ายวนใจเหลือเกิน เรียวขาถูกเกี่ยวขึ้นพาดเอวข้างหนึ่งเปิดทางให้เบื้องล่างเปิดโล่ง ความร้อนผ่าวแข็งขันสัมผัสกันผ่านเนื้อผ้า มันบดเบียดเสียดสีแรงๆพร้อมๆกับจูบที่บดขยี้ยอดอกข้างหนึ่งสร้างความหรรษาอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อน ความรู้สึกนี้ทะลักล้นจนทนไม่ไหว ต้องร้องออกมา
“อูวววว...อาหหหหหหหห.....เลแวนซ์” สองมือสอดเข้าไปในเรือนผมดกดำ ขยุ้มแรงๆ ขณะที่เอวแอ่นโค้งขึ้นถูไถต้นขาอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง ข้างในของเขา....ข้างในมันต้องการบางอย่าง ต้องการเหลือเกิน
“โอ้วววว...อย่าๆๆๆ อย่า” เด็กหนุ่มร้องลั่นเมื่อร่างสูงกว่าเลื่อนลงต่ำอีก สองมือแยกขาเขาออกกว้าง เขารีบสอดมือลงปกปิดตัวเองทันที น่าอาย....มันน่าอายที่จะปล่อยให้เห็นชัดๆเต็มตา ดวงตาดุดันเหลือบขึ้นมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“เอามือออกไป”
“ไม่...หยุดเถอะ” เขาส่ายหน้า แล้วต้องสะดุ้งเมื่อลิ้นเปียกๆร้อนซ่านเลียตั้งแต่ปลายนิ้วขึ้นมาถึงหลังมือ อารมณ์เสียวซ่านพุ่งจี้ดราวกับตนเองได้ลอยอยู่บนก้อนเมฆก็ไม่ปาน หากมันเล็มเลียเขาตรงๆจะสุขสมขนาดไหนนะ
“เอามือออกไป.....คนดี” เลแวนซ์เรียกเสียงหวานซะหัวใจสั่นระรัว ร่างแกร่งรั้งเรียวขาขึ้นบนบ่าทั้งสองข้างพลางก้มลงจูบบนหลังมือเบาๆ ทำให้เรี่ยวแรงปกปิดถดถอยลงอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนั้นเองที่ลิ้นร้อนๆเลียแทรกผ่านระหว่างนิ้ว สัมผัสถึงจุดอ่อนที่สุดของเขา ร่างเล็กถึงกับผวาเฮือก ลิ้นของเลแวนซ์ดันนิ้วเขาแยกออกจากกันง่ายๆแล้วแทรกเข้ามาแก่นกลางของความรู้สึก
“อา...อึ่กก...อืมมม....อืม” รติกรหายใจหอบกระเส่า มือนั้นปกปิดตัวเองไม่ไหวแล้ว เขาถูกทำให้เร่าร้อนจนอดไม่ไหวที่จะเสนอตัวเองให้อีกฝ่ายได้เชยชมเต็มที่ ส่วนนั้นผุบเข้าผุบออกในเรียวปากที่ชุ่มชื้น เปียกแฉะ และอุ่นจัดแทบจะหลอมละลายเขากลายเป็นน้ำได้ทุกเมื่อ “เลแวนซ์.....เลแวนซ์ อะ....อ่า.....ปล่อยผมเถอะ....อ่า....ได้โปรด”
ปากร้องขอให้ปล่อย ทว่าสะโพกกลับแอ่นโค้งเคลื่อนไหวตามจังหวะดูดดื่มอย่างว่าง่าย เขากำลังติดลมบนสำเริงสำราญบนความวาบหวิวดั่งนกน้อยเริงร่า และตอนนี้เขาต้องการบินให้สูงกว่านี้ จังหวะอารมณ์นี้เลแวนซ์รู้ดี เพราะรับรู้ได้จากอาการเกร็งเครียดบริเวณกล้ามเนื้อต้นขา เขาโย่งตัวขึ้นปลอดเชือกผูกกางเกงออก เผยความต้องการที่พองโตออกมา รติกรลมหายใจสะดุดในลำคอเมื่อเห็นความใหญ่โตตรงหน้า ส่วนในลึกๆตัวเขาเสียวจี้ดขึ้นมาทันที บอกไม่ถูกว่ามันเสียวซ่านหรือเสียวกลัวเจ็บกันแน่ มันอยู่ตรงนั้นกำลังจะ.....
“ว้าย...” เพล้ง!!!!
เสียงแก้วตกแตกทำเอาทุกอย่างพังทลาย ประหนึ่งถูกน้ำเย็นเชียบสาดเข้ามาโครม ตื่นจากฝันเข้าสู่โลกแห่งความจริงทันที เลแวนซ์หันไปมองตัวต้นเหตุตาเขียว
“ใครใช้ให้เข้ามา ออกไป!”
“พะ.. เพคะ” นางกำนัลรีบร้อนเก็บข้าวของบนพื้นแล้วคลานออกไปให้เร็วที่สุด บรรยากาศภายในกระโจมนั้นกดดัน อึดอัด อีหลักอีเหลื่อที่สุด เขาหันกลับมาใต้ร่างตะเกียกตะกายคลานหนีไปแล้ว
“เนย...”
ร่างเล็กคว้าเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้มาสวมอย่างรวดเร็ว แล้วหันมามองเขาด้วยสายตาที่โกรธเคือง อับอายและปฎิเสธอย่างสิ้นเชิง เท่านี้โอกาสเขาก็หมดลงแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกทิ้งตัวลงนอนต่อด้วยความสุดเซ็ง พวกเขาเงียบไม่มีเรื่องพูดคุยกัน รติกรมองไปรอบๆไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหนดี เท้าเขายังเจ็บยืนยังไม่ไหวด้วยซ้ำ
“มานี่เถอะ” เลแวนซ์เรียก เขาหันไปมองสายตาไม่ไว้ใจ “มาน่า....ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
“ผมนั่งตรงนี้ได้” เขาพยายามมองหานาฬิกา
“ฉันบอกให้มาไง” น้ำเสียงกระด้างสุดๆ เตือนให้รู้ว่า อย่าให้เรียกหลายครั้งนะไม่งั้นล่ะก็ได้เห็นดีแน่ ร่างเล็กนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ไม่อยากแต่ก็ไม่กล้า เขาค่อยๆคลานกลับมานั่งห่างๆ ก่อนจะถูกกระชากแขนให้ล้มลงมานอนใกล้ๆ
รติกรตัวแข็งเป็นหิน ใจตุ๊บต่อมๆกลัวจะถูกทำอะไรอีก แต่อีกฝ่ายแค่กอดเฉยๆ มือใหญ่วางบนหน้าผากเขาเบาๆ
“ตัวอุ่นๆ รู้สึกมีไข้อีกไหม”
“ไม่แล้ว”
“พักผ่อนให้มากๆหน่อย จะได้หายไวๆ” เขาเลื่อนมือมากดหัวกลมทุยให้ซบกับบ่ากว้าง หึ! ทำเหมือนเขาเป็นเมียไปได้ รติกรนึกเคืองในใจก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่คาริคบอกเขาไว้
“เลแวนซ์”
“ว่าไง”
“คาริคเล่าให้ฟังว่าคุณขออิสระให้แก่เขากับสุลต่าน”
“ใช่....”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ถ้าฉันไม่ทำ พอพาเธอกลับไปได้เธอก็จะโกรธฉันไม่เลิก ไม่อยากให้ทะเลาะกันอีกฉันเลยขอไว้ก่อน”
“แล้วคุณขอให้ผมด้วย”
“ใช่” เด็กหนุ่มลุกขึ้นมองเขาทันที
“ท่านว่ายังไง??”
สีหน้าของเลแวนซ์ไม่ยินดียินร้ายทำให้เดาไม่ออกเลยว่าเป็นข่าวดีหรือไม่ “ท่านอนุญาต ถ้าหาก....”
“ถ้าหากอะไร” เร็วๆ เขาอยากรู้ใจจะขาด แต่อีกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น “เลแวนซ์”
“ท่านว่า....ท่านจะอนุญาต ถ้า....เธอให้ลูกชายกับฉันได้”
ลูกชาย?? หมายความว่า.....รติกรขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความหนักอึ้งของปัญหาทับถมลงมาบนหัว เขาต้องมีลูกให้เลแวนซ์ และต้องเป็นลูกชายด้วย แค่คิดก็กลัวขึ้นมาแล้ว เขาจะต้องพบเจอปัญหาอะไรอีกเนี่ย แล้วถ้าเกิดเขาได้ลูกสาวล่ะ มิต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับคาริคก่อนหน้านี้หรือ
“อย่าขมวดคิ้วสิ เรื่องมันอาจไม่เลวร้ายกว่าที่เธอคิดก็ได้”
“ไม่เลวร้ายเหรอ....นี่ยังเลวร้ายไม่พอหรือไร .....ทำไมสุลต่านท่านถึงมีข้อแม้แบบนี้ มันเรื่องอะไรกัน คุณบอกผมมาสิ” เด็กหนุ่มโวยอย่างเดือดดาล ขณะที่คนนอนข้างๆสีหน้าเรียบ ทว่าคิ้วขมวดขึ้นมาแล้ว
“ยังไม่เข้าใจอีกหรือ” เลแวนซ์ว่า ทำให้เขาชะงัก ร่างสูงลุกขึ้นหยิบเสื้อบางๆแขนยาวมาสวมใส่ “เธอถูกซื้อมาเพราะอะไร แล้วทำไมถึงให้ลูกคนรองก่อนให้คนโต ทำไมถึงมีข้อแม้ให้ลูกเป็นผู้ชาย บอกแค่นี้คิดเอาเองออกไหม”
รติกรนั่งงง ยิ่งฟังก็ยิ่งสับสน ก่อนค่อยๆลำดับเหตุการณ์คิดตามพอเห็นสายตาที่มองมาฉายแววยุ่งยากใจ มีบางอย่างที่หนักหนาต้องแบกรับเอาไว้ เขาถึงอ่านออกในนาทีนั้น “เลแวนซ์??”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด นอกจากเรา”
“ท่าน....ท่านจะให้คุณ....??” รติกรพูดไม่ออก สุลต่านมีแผนจะให้เลแวนซ์ครองตำแหน่งแทนที่ซาอิท
“ใช่.....และมันหมายถึงอะไรรู้ไหม สงครามในวังหลังไง พระชายาจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ฉันถึงต้องให้คาริคมีอิสระคุ้มกันเธอได้” พูดแบบนี้หมายความว่า....โอ้ เขาไม่อยากคิดว่าเลยว่าจะต้องเผชิญปัญหาอะไรบ้าง แค่เรื่องมีลูกก็ปวดหัวแทบกระอักแล้วยังมีเรื่องพระชายาอีกหรือ
“แต่ว่า....”
“ฉันไม่อยากให้เธอมายุ่งเกี่ยวเรื่องด้วยนะ แต่มันสายไปแล้ว”
“สายไปอย่างไง!!! จะสายไปได้ยังไง” รติกรคว้าเสื้อได้ก็ดึงร่างสูงให้เข้ามาหา “คุณแค่ปล่อยผมไปเท่านั้น เลแวนซ์ คุณแค่ปล่อยผมไป ให้ผมขึ้นเครื่องกลับอเมริกาเท่านั้น แล้วลืมทุกอย่างซะ พวกคุณมีเงินเป็นล้นพ้นอยู่แล้วจะหาซื้อคนเต็มใจมาเป็นแม่ของลูกได้เยอะแยะ ทำไมต้องเป็นผมด้วยเล่า ทำไม....”
เด็กหนุ่มปล่อยโฮออกมากับอกกว้าง วงแขนแข็งแรงโอบกอดเขาแน่น ปลายนิ้วได้รูปสอดเข้าในเรือนผมนวดเฟ้นเบาๆ ความอัดอั้นข้างในก็บางเบาลงอย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้าอ่อนวัยกว่าแหงนหงายขึ้นมองเขา
“เลแวนซ์....คุณทำได้ใช่ไหม คุณทำได้อยู่แล้ว แค่คุณสั่งคำเดียวก็ไม่มีใครกล้าขวางคุณอยู่แล้ว ให้ผมไปเถอะ...ผมไม่อยากเผชิญปัญหาบ้าๆอะไรนี่อีก ต้องทำอะไรที่มันไม่เต็มใจ แล้วต้องระวังพระชายาอีก ผมรับมือไม่ไหวหรอกนะให้ผมไปซะเถอะ”
“ไม่ได้แล้ว....เนย มันไม่ได้แล้ว เธอมาที่นี่เพราะโชคชะตา ยอมรับมันเสีย....อย่ากังวลเกินเหตุ บางที.....เราอาจโชคดี ถ้าได้ลูกชายเธอก็จะปลอดภัยยิ่งขึ้น”
“แล้วถ้าผมได้ลูกสาวล่ะ” รติกรดันร่างสูงให้ถอยออกห่าง สองคนมองหน้าด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง คนหนึ่งขุ่นเคือง อีกคนก็พยายามประณีประนอม
“ฉันก็จะพยายามให้ได้ในคนต่อไป”
“ห๊ะ.....พูดงี้ได้ไง แล้วถ้าได้ผู้หญิงอีกล่ะ”
“ฉันก็......จะพยายามให้ได้ในคนถัดไปอีก”
“คุณจะบ้าเรอะ” เด็กหนุ่มเคืองจัด เขาเอาหมอนตีเลแวนซ์แรงๆ “นั้นก็เท่ากับผมต้องมีลูกให้คุณเรื่อยๆน่ะสิ”
“ฮะฮะฮะ ก็ใช่น่ะสิ”
“ไอ้....ไอ้.....ไอ้......บ้า!” อารมณ์ในเวลานี้กลับตลปัดไปหมด เขาไม่รู้จะโกรธ จะเตืองหรือจะหัวเราะดี เขาตีๆๆๆยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ตอบโต้ปล่อยให้ระบายอารมณ์ออกมา ก่อนจะรวบกอดไว้แนบอก “ปล่อยผมเลย ผมโกรธอยู่นะ”
วงแขนนี้กระชับแน่นปลายคางแหลมๆวงบนหัวเขาได้พอเหมาะ แล้วโยกตัวไปมาทำยังกะกล่อมเด็กอ่อนอยู่อย่างนั้นแหละ รติกรอยากโกรธให้สุดๆ แต่ก็โกรธไม่ขึ้น ได้แต่ซบหน้ากับอกกว้างนี้เงียบๆ อืม.....อกนี้แข็งแกร่งกว้างพอดีกับตัวเขาจริงๆ กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้รู้สึกสงบ สบายใจ ปลายนิ้วแข็งแรงเชยคางเขาขึ้นแล้วแนบจูบลงมาหนักหน่วง ความคิดต่างๆนาๆสลายหายไปหมด อย่างเดียวที่อยู่ในความคิดเขาคือรสจูบที่หวานนุ่มนวลพอดีนี้
“เจ้าชายจารีฟ........” เสียงแหลมๆดังเข้ามาในกระโจม
“เข้าไปไม่ได้นะ” เสียงของทหารองค์รักษ์หน้ากระโจมกั้นไว้สุดฤทธิ์
“ใครน่ะ?” เลแวนซ์ถาม
“ซาช่าเองเพคะ เจ้าชาย ให้หม่อมฉันเข้าเฝ้าด้วย”
สองหนุ่มหันมามองกันขวับ รติกรขมวดคิ้วใครให้แม่คนนี้มากัน??
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: มนตราทาสบำเรอ ตอนที่ 15 หวั่นไหว 1/6/11(P25) อัพตอนสุดท้ายแล้ว รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 415307 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก