มาต่อไว แต่มาคิดอีกทีคนอ่านไปเที่ยวกันหมดนี่น่า ม่ายยยยยยยยเอาาาาาาาา ฮือ...เหลือเราอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายหรือนี่นนนนนนนน
ฮือ...เค้าเหงาจัง
ตอนที่ 6
รติกรวิ่งกลับมาที่ห้องของตัวเองราวกับจะหนีสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เขานั่งกอดเข่าปลอบใจตัวเองไม่ให้นึกถึงเรื่องที่เกิด แต่จะก็ห้ามไม่ได้เมื่อรู้ว่านั้นเป็นสิ่งเดียวกันที่เลแวนซ์จะทำกับเขาเพื่อให้ได้ลูก ไม่เอา! ไม่เอาๆๆๆๆ
“รีส” คาริคเรียกเสียงอ่อนโยนเหมือนกลัวว่าเขาจะตกใจ ชายหนุ่มตามเขามาในสภาพที่เสื้อผ้ายุ่งเยิงกลัดกระดุมไม่เรียบร้อย ผมยาวกระเซิงหน้าผากชื้นเหงื่อเห็นได้ชัด “คุณ....คงตกใจสินะ”
“แห๋งสิ.....ใครบ้างจะไม่ตกใจ” ร่างเล็กลุกไปยืนหลังโซฟา ราวกับไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ นั้นทำให้คาริคหน้าสลดรู้สึกถูกตอกย้ำว่าตัวเองน่ารังเกียจเพียงใด “คุณ.....คุณทำอย่างนั้นกับ...กับเขา”
“ใช่...”
“ทำไมล่ะก็.....ก็ซาอิทเขา...เขาเป็นพี่น้องคุณไม่ใช่หรือ”
“เปล่า....เขาเป็นเจ้านาย ถ้าเขาต้องการ...ผมก็ต้องตอบสนอง รีส....คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เป็นพี่น้องกับซาอิทหรือจารีฟ ผมเป็นทาสที่ถูกซื้อมา... เหมือนคุณ”
รติกรเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ ครั้งแรกที่เห็นคาริคเขาก็เห็นได้เลยว่า ผู้ชายคนนี้ ภูมิฐาน สง่างามดูเหนือกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้กลับกลายว่าเขาก็ต่ำต้อยไม่แพ้กัน ความรู้สึกรังเกียจหายไปครึ่งค่อน เขาเดินเข้ามาใกล้มองด้วยความเห็นใจ นั้นทำให้คาริคมียิ้มอีกครั้ง
“คุณก็เป็นทาสหรือ”
“ใช่...ผมถูกซื้อมาตอน 9 ขวบ ทำงานที่ท้ายวังจนไต่เต้าขึ้นมายืน ณ. จุดนี้ได้ก็ต้อง.....เสียอะไรไปเยอะมากเลย” ประโยคนี้ทำเอาคนฟังเสียใจแทนและใจเสียไม่น้อย แล้วเขาล่ะ?? จะต้องเสียอะไรบ้างเพื่อให้อยู่รอด
“ซาอิท....ทำแบบนั้นกับคุณ....บ่อยหรือ”
“ก็ประจำแหละ”
“เลแวนซ์...เขาด้วยหรือเปล่า”
คาริคยิ้มปลอบใจ “ทุกคนแหละ ....ทั้งสุลต่าน เหล่าพระชายา พระอนุชา ซาอิท สำหรับจารีฟแล้ว.....เขาไม่ค่อยเรียกหาผมเท่าไร”
รติกรตัวสั่นด้วยความรู้สึกอยากอาเจียน แต่สิ่งออกมากลับมาเป็นน้ำตาที่ไหลพรากด้วยความเศร้าให้คาริค และด้วยความหวั่นใจกับอนาคตตัวเอง เขาไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากจะต้องเป็นคนที่คอยสนองอารมณ์ให้ใครต่อใครไปทั่ว คาริคลูบหัวเขาเบาๆ
“อย่าร้อง...”
“มีอะไรกัน?” เลแวนซ์กลับมาพอดี พร้อมกับนางกำนัลที่เข็นรถเข็นอาหารตามมาข้างหลัง ดวงตาสีฟ้าใสเห็นความผิดปกติทันที สีหน้าหม่นหมองของคาริค กับน้ำตาของเนย เขาจึงแลตามองคนสนิทเพื่อถามสาเหตุ ชายหนุ่มหลบสายตานั้นทำให้เห็นบางอย่างบริเวณอก เขาเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อคาริคออกกว้าง
“จารีฟ...”
“ฝีมือซาอิทอีกแล้วสิ” เขาดึงคอเสื้อปิดแล้วติดกระดุมให้ อากับกิริยาเฉยเมยเหมือนเป็นเรื่องปกตินั้นทำให้รติกรรู้สึกเดือดดาลอย่างบอกไม่ถูก
“รีสมาเห็นเข้าน่ะ”
“อืม...” เขาพยักหน้ารับรู้ คาริคก็ถอยออกไปพร้อมนางกำนัลทั้งหมด เหลือเขาสองคนตามลำพัง ฝาครอบบนถาดยกขึ้นควันหอมกรุ่นลอยคว้างยั่วน้ำลาย แต่รติกรไม่คิดจะสนใจในเวลานี้ “หิวหรือยัง...มาทานด้วยกันสิ”
“ผมไม่หิว”
“ไม่หิวได้ไง ไม่ได้ทานมาทั้งวันแล้วนี้” เลแวนซ์ดึงมือเขาเบาๆ แต่ถูกปัดมือทิ้งไป คิ้วเข้มขมวดไม่พอใจทันที
“มันเรื่องอะไรกัน หา! ไม่พอใจเรื่องคาริคหรือไง”
“ใช่....ผมไม่พอใจเรื่องคาริค คุณเฉยเมยอย่างนี้ได้อย่างไง”
“ก็จะให้ฉันทำอะไรได้ล่ะ เขาไม่ใช่สมบัติของฉัน แต่เธอใช่”
“แล้วไง...ต่อไปคุณจะเที่ยวยกผมให้คนอื่นๆเหมือนเขาหรือเปล่า” รติกรถาม ในสิ่งที่เขาตอบไม่ได้ เพราะในความเป็นจริงแล้ว สุลต่านคาเมน เสด็จพ่อของเขาเป็นคนซื้อรติกรมา ท่านยกให้เขาก็จริง แต่เมื่อใดที่เขาได้ทายาท ท่านอาจมีรับสั่งยกให้ซาอิทต่อไปก็ไม่แน่ ไม่มีอะไรแน่นอนในวังนี้
“คุณจะทำอย่างนั้นหรือเปล่า” ร่างเล็กถามใหม่
“เลิกถามเสียที”
“ทำไมล่ะ!!!....คุณจะทำอย่างนั้นจริงๆล่ะสิ คุณจะทำ” สีหน้าผิดหวังปรากฏชัดบนใบหน้าอ่อนวัย เขาหันหลังจะเข้าไปในห้องนอน เลแวนซ์คว้าแขนกระชากกลับมา
“จะไปไหน..ห้ามเดินหนีฉันแบบนี้นะ”
“ผมจะทำ....ผมจะทำแบบนี้ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ ไม่อยากอยู่ร่วมห้องเดียวกับคุณด้วย ปล่อยนะ อยากกินข้าวก็กินไปคนเดียวเถอะ” ร่างเล็กสะบัดมือหนี แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ทั้งคู่ยื้อยุดกันไปมา เลแวนซ์รวบร่างเล็กมากอดไว้แน่น
“หยุดเสียทีนะ”
“คุณต่างหากที่ต้องหยุด ปล่อยผมนะ” รติกรโกรธจนไม่สนใจอะไรแล้วเขาดิ้นรนสุดแรง มือสะบัดไปข่วนปลายคางเขียวครึ้มเข้าทำให้วงแขนเหมือนปลอกเหล็กคายออกทันที เด็กหนุ่มตกใจกับผลที่เกิดขึ้น มีรอยเลือดจางๆติดที่ปลายนิ้วเลแวนซ์ ดวงตาสีฟ้าเข้มจัดด้วยความโกรธ ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาได้
เพี้ยะ!!!
ร่างเล็กถึงเซ มือคว้าพนักพิงโซฟาไว้ไม่ให้ตัวเองร่วงไปกองกับพื้น เจ็บจัง....เจ็บยิ่งกว่าโดนแม่พวกนั้นตบหลายสิบเท่าเสียอีก เขาหันไปมองคนตบที่ไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดเลย มีแต่โกรธเท่านั้น
“ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากอยู่ร่วมห้องเหรอ ได้....ได้เลย!” ร่างสูงตรงเข้ามากระชาแขนเขาแรงลากออกมานอกห้อง
“เลแวนซ์...” แวบหนึ่งรติกรรู้สึกกลัวขึ้นมา จะเกิดอะไรกับเขากันนะ
ร่างสูงลากเขาไปจนสุดทางเดินเลี้ยวลงบันไดเล็กๆที่แคบลงมาชั้นแล้วชั้นจนเลี้ยวเปิดประตูออกไปถึงระเบียง สายลมแรกที่ปะทะใบหน้ามีกลิ่นแห้งแล้งชวนให้จิตใจแห้งแล้งตามไปด้วย เขาเห็นสีดำของภูเขาเบื้องหน้าตัดกับท้องฟ้ายามค่ำที่พราวไปด้วยดวงดาว ไม่ทันจะมองอะไรมากกว่านี้ มือแข็งเหวี่ยงเขาทิ้งให้กลิ้งลงบันไดมากระแทกผนังที่รอรับอยู่ โครม!!!
ถึงจะเป็นบันไดที่ไม่กี่ขั้น แต่ก็ทำให้เจ็บไปทั้งตัว รติกรหอบฮักด้วยความตกใจ เขายันตัวขึ้นมาเสื้อผ้าสีขาวสะอาดกลายเป็นสีฝุ่นน้ำตาลเกือบทั่วตัว เขาหันไปมองคนเหวี่ยง สีหน้านั้นโกรธจัด อะไรกัน?? คนที่ควรโกรธคือเขาต่างหาก
“ไม่อยากอยู่ร่วมห้องใช่ไหม.....งั้นก็ไปอยู่ร่วมห้องกับสัตว์ก็แล้วกัน” เขาหันไปชี้นิ้วทหารยามที่เข้ามาดูสถานการณ์ “เอาไปขังในคอกม้า พรุ่งนี้เช้าให้ไปทำงานร่วมกับคนงานก่อสร้าง”
“พะยะค่ะ” ทหารสองนายหิ้วปีกเขาถูลู่ถูกังไปตามทางเดินสกปรกที่มืดเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเจน ก่อนจะพลั่กเขาซะกระเด็นลงมาคลุกฝุ่นเป็นครั้งที่สอง เจ็บชะมัดเลย....คนพวกนี้มันยังไงกันนะ ชอบทำร้ายคนอื่นจริงๆเลย เขาค่อยๆยันกายลุกขึ้น มือสัมผัสถูกฟางแห้งๆที่ปูเต็มพื้นไปหมด ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งถึงปรับ สายตาให้มองเห็นภายในคอกสัตว์ที่มีแสงน้อยมากได้
ครึ่กกกก...เสียงพ่นลมหายใจของม้าอยู่ไม่ไกล นี่คอกม้าหรอกหรือ รติกรเดินสำรวจไปทั่ว ส่วนใหญ่เป็นม้าทั้งม้าเล็ก ม้าใหญ่ ท้ายๆคอกมีอูฐอยู่สิบกว่าตัว เดินไปเดินมาก็ไม่รู้จะซุกตัวอยู่ซอกไหนดี เขาเหลียวมองไปรอบๆก่อนจะเหลือบไปเห็นช่องลมที่อยู่สูงเหนือขึ้นไป มันกว้างจนมองเห็นฟ้ากว้างเต็มไปด้วยดาวพร่างพราว สวยจริงๆ....เด็กหนุ่มอยู่ในเมืองใหญ่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นดาวมากมายละลานตาเท่านี้มาก่อน พอได้เห็นก็รู้สึกเศร้าจนน้ำตาร่วง เขาเปิดประตูคอกเข้าไปเพื่อให้ดูชัดๆ เจ้าม้าที่นอนอยู่พงกหัวขึ้นมาส่งเสียงครืดในลำคอเบาๆ
“ชูววววว” เขาพยายามปลอบ แต่มันไม่ไว้ใจรีบลุกขึ้นขยับขาหลังไปมา โครม!!! มันเตะไปโดนผนังไม้สูงด้านหลังหลุดออกมาทั้งแผ่น ร่างเล็กตกใจยืนนิ่งรอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก นาทีก็แล้ว สองนาทีก็แล้ว เงียบกริบ.....นี่คงไม่มีใครได้ยินแน่ เขาค่อยๆต้อนเจ้าม้าให้ไปอีกทาง ก่อนสำรวจช่องว่าง ว้าว......
ไม่ได้ปูอิฐปิดเอาไว้ มันแค่แผ่นไม้เก่าๆวางเรียงยิงด้วยตะปูตัวสองตัวเอง อืม....หละหลวมจัง หรือคิดว่าที่นี่ไม่มีโจรมั่งถึงได้ไม่ระวังกันเลย เขาลองดึงออกอีกสักแผ่น โครม!มันหลุดออกมาได้ไม่ยากนัก ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว เขาไปได้......เขาไปจากที่นี่ได้ รติกรแทรกตัวออกไปข้างนอก ลมเย็นยะเยือกพัดมาแรงรู้สึกได้ถึงเม็ดทรายที่ปะทะใบหน้า กำแพงวังไกลๆออกไปนั้นเห็นแนวต้นอินทผาลัมขึ้นหนาแน่น หลังรั้วกำแพงผุพัง ทางนั้น....น่าจะไปได้
เขาหันกลับเข้าไปในคอก ใส่อานม้า คว้าชุดคลุมของคนงานสีน้ำเงินมาสวมใส่ ทะเลทรายนั้นกลางคืนหนาว ตอนเช้าจะร้อน เขาเตรียมพร้อมก่อนออกไป ถุงหนังแกะขนาดพกพาพอใส่น้ำได้ไม่มากแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย เขาดึงไม้ออกอีกหลายแผ่นกว่าจะกว้างพอให้ม้าลอดมาได้ ทันทีที่ได้ขึ้นหลังม้ารติกรก็รู้สึกได้ถึงอิสรภาพ ใช่.....นี่คือสิ่งที่มนุษย์หน้าไหนก็ต้องการ อิสระที่จะไปไหนก็ได้โดยไม่มีพันธะ เขาควบม้าออกไปยังแนวต้นอินทผาลัมทันที ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่ากำแพงเก่าไม่ได้ซ่อม
ครั้งหนึ่งมันคงเคยตั้งตระหง่าน แต่เวลาที่ผ่านไปและรากของต้นไม้ทำให้ฐานมันหักพังลงมาช่วงหนึ่ง มือเล็กดึงบังเหียนแรงด้วยความตกใจเมื่อเห็นยามสะพายปืนลุกมาจากเงามืดสองนาย แย่แล้ว
“ว่าไง...”
“ไง....” เขาดึงผ้าขึ้นปิดหน้าเหลือแต่ลูกตา
“มีงานด่วนหรือ ถึงออกไปดึกขนาดนี้”
“ชะใช่...เจ้าชายจารีฟมีรับสั่งมา”
“ให้ไปไหนล่ะ”
“เอ่อ.....” แย่ล่ะสิ เขาไม่รู้นี่นา
“อ๋อ....ที่โอเอซีสล่ะสิ ท่านล่ะชอบให้ไปบ่อยๆอยู่แล้ว” ทหารยามอีกคนว่า
“ใช่ๆ ที่โอเอซีสแหละ”
“งั้นตามสบายเลย” ทั้งคู่ผายมือให้ผ่านไปได้
“ขอบคุณ” รติกรกระตุกม้าให้ผ่านทั้งคู่ลัดเลาะแนวต้นอินทผาลัม เมื่อพ้นออกมาเขาก็ห้อสุดเหยียด ไปให้ไกล ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเป็นอิสระแล้ว
************
เปรี้ยงงงงงงง!!!!!
เฮือก!!! รติกรสะดุ้งเฮือก เสียงปืน?? เขาลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนซบหลังม้าหลังเนินทรายสีทอง เขาเงยหน้ามาชนจมูกเปียกๆของมัน เมื่อคืนขี่มันเตลิดออกมาไกลไม่รู้ไกลแค่ไหน เขาขี่จนม้าหมดแรงเหงื่อชุ่มแผงคอ มันส่งเสียงครืนเบาๆแล้วคุกเข่านั่งลงทำให้ไปต่อไม่ได้ เขาจึงซุกตัวนอนข้างๆมัน ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย เนื้อตัวเหนียวสกปรกไปหมด หิวมากด้วย
จริงด้วย เสียงปืนนั้น??... เขาหันไปมองรอบๆแล้วต้องสะดุ้งเฮือกเป็นครั้งที่สอง มีร่างในชุดคลุมสีดำมิดชิดเห็นแต่ดวงตาอยู่ไม่ไกลนัก คนๆนั้นกำลังจูงอูฐบนเนินทรายเหนือขึ้นไป ใครกัน??
วิ๊วววววววว......มันหันไปเป่าปากเรียกพรรคพวก ไม่ใช่เลแวนซ์แล้ว รติกรโดดขึ้นบนหลังม้าทันที
“ไปสิ!! เร็วเข้า...” เขากระทุ้งสีข้างมันแรงๆ เจ้าม้าสีน้ำตาลถึงกระโจนไปอย่างรวดเร็ว มันวิ่งลงจากเนินทรายลงไปถึงทางลาดก้นแม่น้ำที่แห้งเหือดโดยมีเสียงโห่ฮาไล่หลังมาติดๆ คนพวกนี้เป็นใครกัน?? เด็กหนุ่มหันไปมองข้างหลัง กลุ่มคนนับสิบขี่ม้าไล่กวดมาใกล้แล้ว ด้านหลังมีฝูงอูฐไล่ตามมาอีกเป็นร้อย แย่แล้ว...จู่ๆก็มีเสียงดังฟิ้ววว
เพี้ยะ!!! “โอ้ยยยยย”
รติกรร้องลั่นอะไรบางอย่างพาดโดนแผ่นหลังเขาอย่างแรง มันตวัดรัดแขนให้แนบกับตัวก่อนกระชากเขาลอยจากหลังม้าของตัวเอง วินาทีนั้นคิดเลยว่า ตายแน่ๆ.... ร่างเล็กกระแทกพื้นกรวดแข็งๆ พลั่ก!!!! เจ็บแล้วจุกจนร้องไม่ออกเลย ขณะที่เท้าม้านับสิบวิ่งรายล้อมรอบตัวจนบดบังแสงแดดไปหมด
“โอ้ยย” เชือกคมๆรัดรอบตัวเขาถูกดึงขึ้นแรงๆ ทำให้เจ็บเหมือนเนื้อจะขาดเขาต้องลุกตามแรงดึงอย่างช่วยไม่ได้ มีมือกระชากผ้าปกปิดใบหน้าออก
“คนต่างชาตินี้” ประโยคนี้สร้างความประหลาดใจแก่คนที่ยืนรายล้อม มีมือดีจับหน้าเขาหันไปทางโน้นที ทางนี้ทีเหมือนเป็นตุ๊กตา รติกรตัวสั่นด้วยความกลัว คนพวกนี้เป็นใครไม่รู้ ทุกคนซ่อนใบหน้าใต้ผ้าคลุมกันทรายเหลือแต่ดวงตาดุดัน คิ้วเข้มและผิวคล้ำออกดำทำให้ดูน่ากลัวกันทุกคนเลย
“พาไปหาอิซัสดีกว่า”
“นั้นสิ”
“ไม่นะ ปล่อยฉัน....โอ้ยยยย” ร่างเล็กโดนหิ้วขึ้นพาดบนหลังม้าเหมือนเป็นกระสอบเก่าๆก็ไม่ปาน ท้องกระแทกกับหลังม้า ยิ่งมันออกวิ่งตัวก็ยิ่งกระแทก ปึ่กๆๆๆ ยังกโดนหมัดฮุกเข้าท้องตลอดเวลาเลย นานแค่ไหนไม่รู้ เส้นทางไปมาก็ยิ่งดูไม่ออกเพราะเขาโงหัวไม่ขึ้น มองไม่เห็นอะไรนอกเท้าของม้า นานเป็นชั่วโมงกว่าม้าจะหยุดและเขาโดนหิ้วลงมา พวกมันโยนเขาลงบนพรม โครม! ถึงตอนนี้รติกรระบมไปทั้งตัว เขาเกือบจะหมดสติอยู่แล้ว
“อะไรกันล่ะเนี่ย จาร์ฟา”
“คนต่างชาติ ขี่ม้าออกมาตามลำพังเลยพามาให้นายดู” คนพูดเข้ามาแกะเชือกที่พันเขาอยู่ หมอนี่ถีบเขาให้ม้วนกลิ้งเป็นเศษพรมเลย ร่างเล็กหอบแฮ่กยังไม่มีแรงจะยันตัวลุกขึ้นเลย ก็มีมือดีกระชากคอเสื้อเขาลุกขึ้นยืน ชายสองคนจับแขนเขาหักไปด้านหลังพาตัวมายืนต่อหน้าชายคนหนึ่ง คนที่....มีสายตาน่ากลัวจนรู้สึกขนลุก ขนตางอนกระพริบปริบๆก่อนจะวูบหมดสติไปจริงๆ
(ติดตามตอนต่อไปจ้า)
หัวข้อ: มนตราทาสบำเรอ ตอนที่ 15 หวั่นไหว 1/6/11(P25) อัพตอนสุดท้ายแล้ว รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 415498 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก