เหนื่อยหน่อยฉากนี้ เราไม่ค่อยถนัดเรื่องต่อยดีเท่าไร แต่ก็มันส์พะยะคะ
ถึงคุณ Ryze ตามที่ได้วิจารณ์มานั้นถูกต้องเลย ทำให้เพ่ิงรู้ตัวว่ายังคอนโทลเรื่องลักษณะนิสัยของตัวละครไม่ดีนัก ยังไงก็ขอบคุณมากที่แนะนำ
ตอนที่ 5 ช๊อค
“หยุดนะ ห้ามใครทำอะไรทั้งนั้น” เลแวนซ์ยกมือขวางทางสาวๆทั้งหลายไว้ รติกรยืนอยู่ข้างหลังรู้สึกใจชื้นอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังมีอยู่คนหนึ่งล่ะที่ยังพอมีน้ำใจจะช่วยปกป้องเขาบ้าง สาวๆหันไปมองเจ้านายของตนเอง
“จัดการมันซะ เกิดอะไรขึ้น ฉันรับผิดชอบเอง”
“เสด็จแม่!” เด็กหนุ่มเรียกเสียงกร้าวไม่พอใจอย่างยิ่ง สาวๆไม่สนใจเขาอีกแล้ว ในเมื่อได้คำสั่งมาพวกเธอก็ต้องทำตาม ร่างผอมบางแต่แข็งแรงผ่านร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว รติกรถอยกรูไม่รู้จะรับมือยังไงดี สาวอาหรับนางแรกเงื้อมือตบมาแต่ไกล เขายกแขนขึ้นกันแต่สองมือก็ไม่อาจปกป้องตัวเองจากหลายๆมือกระหน่ำตบลงมาพร้อมๆกัน
“โอ้ยย หยุดนะ” แม้พยายามกันเต็มที่แล้ว แต่ก็โดนรุมตบหัว ตบไหล่ ก่อนจะถูกมือดีจิกผมจนหน้าหงายล้มลงกับพื้นพรม สองมือถูกจับยึดเอาไว้ ร่างผอมบางอ้อนแอ้นคล่อมบนตัวเขา ที่นี่ล่ะ....โดนฝ่ามือเข้าเต็มหน้า ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! สามทีซ้อนจนชาไปทั้งหน้าซีกซ้าย
“นี่แน่ะ!สำนึกไว้ซะ” ยังไม่พอแม่คนนี้อุตส่าห์มีแก่ใจเปลี่ยนมือมาตบหน้าซีกขวาอีกสามทีซ้อนเหมือนจะให้เสมอภาคกัน รติกรทั้งตกใจ ทั้งมึนตึบ ไม่รู้จะทำอะไรยังไงต่อไปแล้ว
“เสด็จแม่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องของเรา ออกไปซะ”
“โอ้ยยย...” รติกรร้องลั่นตอนโดนจิกผมแรงจนเจ็บหนังหัวไปหมด ไม่รู้ว่าหลุดไปเยอะขนาดไหน แต่นั้นทำให้โกรธสุดๆแล้ว เห็นคนอย่างเขาเป็นตัวอะไรนึกจะตบสั่งสอนก็ทำได้ง่ายๆเรอะ เขายันเท้ากับพื้นยกเอวขึ้นดันแม่มือตบบนตัวเด้งข้ามหัวไป “กูโมโหแล้วนะเว้ย !”
เด็กหนุ่มโมโหจนไม่สนแล้วจะเป็นผู้หญิงยิงเรือหรืออะไรก็ตาม พวกหล่อนเล่นงานเขาก่อนเพราะงั้นจะหาว่าเขารังแกไม่ได้อยู่แล้ว ร่างเล็กสะบัดมือหลุดมาได้ก็พลั่กสองสาวซะกระเด็นออกไป
“ว้ายยยย...”
“หลีกไป” เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาได้ กลับเจอฝ่าเท้าถีบเข้ามาเต็มท้องจนเซถลาไปชนโต๊ะวางของติดผนัง โครม!
“อูยยยย..” ก้นกบเขาโดนกระแทกเต็มๆ แต่ไม่มีเวลาโอดครวญนัก
“จะหนีไปไหน!” สาวๆเข้ามาตบตีเขาไม่เลิก
“หยุดเสียทีได้ไหม” รติกรพลั่กสาวๆออกไปก่อนตบคนหนึ่งล้มคว่ำ
“ว้าย...”
เขากำลังจะคิดว่าจะไปหลบในห้องไหนดี อีก3-4 คนถลาเข้ามาพร้อมกัน ทั้งตบ ทั้งจิก ทั้งข่วน กระชากเสื้ออุตลุดไปหมด
“นี่แน่ะ นี่ๆๆๆๆ”
“โอ้ยยยย! ไปให้พ้นเว้ย...” ร่างเล็กรวบสาวๆเหวี่ยงทิ้งสุดแรง ร่างบอบบางถลาชนข้าวของในห้องระเนระนาด เหลือสาวนางสุดท้ายที่เงื้อมือมาแต่ไกล
“หยุดได้แล้ว หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” เลแวนซ์ตะโกนลั่น เธอถึงได้หยุด
“ไม่ต้องหยุด จัดการมันเดี๋ยวนี้” ราตู ซารีฟาน่าสั่ง นางกำนัลหันกลับมาเจอฝ่าเท้าถีบสวนเข้าที่ยอกอก โครม....
“ว้ายยย...” ร่างบางกระเด็นลงมาหมอบแทบเท้าเจ้านาย
“แก....กล้าลงมือกับคนของฉันเรอะ” พระชายาสุลต่านแห่งซีเรียชี้นิ้วใส่ก่อนตรงเข้ามาหาตบหน้าเด็กหนุ่มเสียงดังลั่นห้อง ผัวะ! ใบหน้าหงายไปตามแรงตบ สีขาวปรากฏสีแดงผาดเลือดเป็นรอยนิ้วชัด รติกรกำหมัดขึ้นมาด้วยความเหลืออด
“เนย.....อย่า” เลแวนซ์เตือน ไม่ว่าจะโกรธมากแค่ไหนก็แตะต้องผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ฮะฮะ...” ราตู ซารีฟาน่าหัวเราะเยาะเย้ย เธอตบเขาอีกฉาดหนึ่งด้วยเรี่ยวแรงที่หนักขึ้นกว่าเดิม “นี่บทเรียนให้แกจำเอาไว้.....รู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง เจ้าเศษมนุษย์”
ปี้ดด...เสียงเตือนเมื่อน้ำในอ่างจากุกชี่ถึงระดับที่พอเหมาะ รติกรหันมายิ้มแยกเขี้ยวใส่ “ท่าทางท่านจะเป็นคนใจร้อนนะ ไปแช่น้ำเย็นๆหน่อยน่าจะดีนะ”
สตรีผู้สูงศักดิ์เลิกคิ้วสงสัยนิดหน่อย พริบตาเดียวหนุ่มร่างเล็กกว่าก้มลงรวบยกเธอขึ้นพาดบ่า “ว้ายยยยย....”
“เนย...” เลแวนซ์ตะโกน
“ว้ายยยยย...อย่านะ” เธอร้องเสียงหลง เมื่อร่วงลงไปอ่างจากกุกชี่ ตูมมมม...น้ำกระจายออกมานอกห้อง ร่างเล็กกระโจนลงไปพร้อมๆกัน เขาพาเธอจมลงใต้น้ำ อยู่อึดใจแล้วปล่อยให้ขึ้นมาหายใจเอง
“ฮ๊า....ฮ๊า....ช่วยด้วย แก...”
เขาหันไปเจอช่องฝังที่พื้นข้างๆอ่างมีสารพัดขวดอัดแน่นในนั้น เลยคว้าออกมาขวดหนึ่งบีบละเลงใส่หัวเธอซะหมดขวดเลย“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อาบน้ำสระผมเลยเป็นไง”
“ราตู....ปล่อยเธอนะ ว้าย!!!” สาวๆนางกำนัลเข้ามาช่วย แต่เจอแชมพูบีบใส่หน้า เด็กหนุ่มกระชากแขนล้มลงมาในอ่าง บีบครีมทุกอย่างที่มีใส่พวกหล่อนแล้วกดปุ่มพ่นฟองฟอดเสียเต็มอ่าง
“เป็นไงล่ะ หา?? ชอบไหม”
“ว้ายยย...อย่า” ราตู ซารีฟาน่าร้องลั่น เมื่อโดนหนีบคอไว้กับรักแร้ มืออีกข้างก็ขยี้ผมเธอแรงยังกะซักผ้า ซวบ! ซวบ! ซวบ! ฟองแชมพูเต็มหน้าเต็มตาไปหมด เธอดิ้นรนไม่ออกเพราะมันลื่นไปหมด ในอ่างมีแต่สาวๆร้องวี้ดว้ายกระตู้ฮู้ พยายามจะขึ้นจากอ่างก็ลื่นล้มทุลักทุเล ส่วนรติกรก็จับคนโน้น คนนี้ลากลงน้ำ จับขยี้ผมแรงๆ เล่นงานทุกคนให้สะใจ
“เนย...พอได้แล้ว เนย!” เลแวนซ์ตะโกนบอกยังไงในห้องก็ไม่ฟัง แถมเขายังต้องถอยออกมาเรื่อยด้วย เพราะน้ำที่ล้นอ่างพาเอาฟองฟอดสูงท่วมหัวออกมาด้วย เมื่อไม่ได้ผล เขาต้องไปตามคนอื่นๆมาช่วยพาสาวๆออกมาได้ ราตู ซารีฟาน่าถูกอุ้มออกมาในสภาพเปียกปอน ฟองแชมพูเต็มหัว เต็มตัว นางกำนัลรีบจ้ำตามเจ้านายไปโดยมีฟองสบู่ลอยคว้างตามหลังเป็นพรวน คาริคได้ยินข่าวก็รีบมาดู พอเห็นสภาพพระชายาก็ได้แต่มองตาปริบๆ
“ท่านจารีฟ...เกิดอะไรขึ้น?”
“อย่าเพิ่งถาม” เขาปิดประตูโครม ยืนค้างคาประตูอยู่อย่างนั้น หึ! อุ้งมือใหญ่ปิดปากตัวเองเกือบไม่ทัน
หึหึ...
หึหึหึ.....
รติกรยืนมองอยู่ข้างหลัง เห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่ที่ประตูอย่างนั้น ไหล่กว้างสั่นน้อยๆทำให้อารมณ์คึกสะใจที่ได้ล้างแค้นเมื่อครู่มลายหายไปหมด แย่แล้ว....เขาทำเรื่องแย่ๆไปแล้ว ต่อให้อีกฝ่ายจะร้ายกาจขนาดไหน แต่ก็เป็นแม่ของเลแวนซ์ ถึงจะ....ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน พวกเขาก็คงดีต่อกันมากถึงได้เสียใจ จนร้องไห้ออกมาอย่างนี้ แย่แล้ว.....แย่แล้ว.....
ร่างเล็กยืนบิดชายเสื้อไปมาด้วยความอึดอัดใจ เขาจะทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเกินไปหรือเปล่านะ?? ถ้าเกิดโกรธขึ้นมา.....จะทำอะไรเขาหรือเปล่าเนี่ย
“เลแวนซ์”
ร่างสูงกว่ายืดตัวตรง ผ่อนลมหายใจสบายๆก่อนหันกลับมามองร่างที่เปียกบอน ฟองแชมพูเต็มหัวจรดปลายเท้าโผล่มาแต่หน้ากับตาโตๆ ริมฝีปากได้รูปขบเม้มแน่นเหมือนสะกดกลั้นยิ้มสุดกำลัง
“ขอโทษ...ผม....ผม...ทำเกินไปหน่อย” เขาว่าเสียงอ่อยสำนึกผิด
เลแวนซ์หันไปมองทางอื่นพลางกระแอมกับมือตัวเอง “รู้ตัวก็ดีแล้ว”
“แต่พวกนั้นก็ทำเกินกว่าเหตุเหมือนกันนะ คุณก็เห็นนี่......”
“ฮะฮะฮ่า...” เขากลั้นไม่อยู่ถึงกับหัวเราะลั่นออกมาจนตัวงอต้องเท้าแขนกับผนังห้องไว้ รติกรมองตาปริบๆ นี่.... ไม่ได้ร้องไห้หรอกเหรอ?? เขายืนมองปล่อยให้อีกฝ่ายหัวร่องอหายจนพอใจ ก่อนหันมาชี้นิ้วใส่ทั้งที่มีน้ำตาซึม “ห้ามทำแบบนั้นอีก เข้าใจไหม”
“เข้าใจ...” ถ้าแม่พวกนั้นไม่มาอีกนะ เขานึกในใจ ตอนนี้ไม่เห็นวี่แววโกรธหรือไม่พอใจจากเลแวนซ์เลย อย่างนี้คงไม่การลงโทษแล้วมั่ง เขาอาจคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็โล่งอกขึ้นเยอะ เขาเงยหน้าขึ้นพบว่าร่างสูงมองมาด้วยสายตาที่แปลกมากจนเดาไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไร ก่อนร่างสูงจะก้าวเข้ามาใกล้ นิ้วได้รูปเชยคางเล็กขึ้น ริมฝีปากได้รูปแนบลงมาเร็วจนไม่ระวังตัวเลย
รติกรตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ในหัวมีคำถามแวบขึ้นมาว่า ‘ทำไม’และมันก็หายไปทันทีเมื่อถูกจู่โจมด้วยแรงบดเคล้าที่ดุดัน จาบจ้วง เลแวนซ์บดเรียวปากเขาจนต้องเผยอปากออกยอมให้ลิ้นอุ่นเข้ามาสัมผัส ทันใดนั้นเหมือนมีคลื่นทะเลเคลื่อนเข้ามาปะทะเขาอย่างแรง จนสะท้านหวิวไปทั้งตัว
“อืม.....อืมมมม” เขาร้องท้วงแต่คำสุดท้ายเสียงเบาจนเกือบจะเหมือนเสียงคราง จูบนี้หวานเร้าอารมณ์เสียจนขาสั่นไปหมด ริมฝีปากนั้นขบเม้มปากเขายั่วเย้าให้ดื่มด่ำกับความต้องการที่ถาโถมมาแรง มันรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็ถวิลหาอย่างบอกไม่ถูก รติกรยับยั้งตัวเองไม่ให้จูบตอบไม่ได้ ยิ่งสัมผัสกันมากเท่าไร จูบนี้ก็ยิ่งหวานแทบจะละลายได้เลย
จนริมฝีปากนุ่มผละจากไปแล้ว เขาถึงพบว่าตัวเองเข่าอ่อนลงไปนั่งแปะกับพื้น โดยมีปลายนิ้วแข็งแรงไล้ริมฝีปากล่างเขาเบาๆทิ้งท้าย ทำเอาวาบหวิวไปหมด ดวงตาสีดำค่อยๆเหลือบมองผู้ชายที่ยืนค้ำหัวอยู่ เขามียิ้มที่พอใจพราวเต็มหน้า
“ว่าแล้ว...ว่าเธอจะทำให้ฉันสนุก.....ค่ำนี้รอทานอาหารด้วยกันนะ” เลแวนซ์บอกก่อนออกไปอย่างเงียบๆ รติกรนั่งอยู่ท่านั้นนานกว่าจะจัดระเบียบความคิดของตัวเองได้ เมื่อกี้.....เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!! ใครบอกฉันทีสิ
********
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในสถานที่แห่งนี้ ร่างเล็กอาบน้ำแต่งตัวใหม่ด้วยเสื้อผ้าสีขาวเรียบๆในตู้ เขาเดินไปทั่วห้องพยายามหาบางอย่างทำแต่ไม่ว่าจะทำอะไร เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยาก....สถานที่นี้มันช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ เหมือนติดคุกชั้นดี เขามองกล้องที่อยู่ตามมุมห้องต่างๆ มีตาเยอะเกินไปทำอะไรก็คงยากแน่ รติกรเดินไปมาจนเบื่อ เขาตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป
“มีอะไรหรือครับ” มียามเฝ้าหน้าห้องด้วย
“เอ่อ....ผม...อยากเดินออกกำลังสักหน่อย”
“งั้นไปที่โดมคริสตันจะดีที่สุดครับ เชิญ” เขาผายมือให้ไปตามมา ดีจังที่ไม่ถามอะไรมากกว่านี้ สถานที่ที่ยามพามาก็คือห้องแรกที่คาริคพามานั้นแหละ เฮ่อ...ไม่นาตื่นเต้นเลย แต่ก็ดีกว่าทนอุดอู้อยู่แต่ในห้อง สถานที่นี้มีต้นไม้นานาพันธ์ อากาศเย็นสดชื่นมาก เสียงจิ้งหรีดเรไรทำให้รู้สึกถึงชีวิตที่ยังสู้อยู่อีกมากมาย
ยามปล่อยให้เขาเดินเล่นตามลำพัง รติกรเดินชมไม้ดอกไปเรื่อยแต่สายตาก็มองระแวดระวังด้วย เขากลัวว่าไอ้บ้าซาอิทจะยังอยู่แถวๆนี่ด้วย เดินไปเดินมาก็เห็นยอดเสาร่มชายหาดวางเรียงรายสูงเลยพุ่มไม้ข้างหน้า แถวนี้คุ้นๆนะใช่ที่เดียวกับที่เจ้าซาอิทหิ้วเขามาปล้ำหรือเปล่านะ
“อืมมม....พอ....พอแล้ว เอ๊ะ...” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกที่ได้ยินเสียงบุคคลอื่น
“อย่าเพิ่งบอกว่าพอสิ ฉันอยากอีกรอบนะ”
“อ๊า!!! อ๊า.....”
เสียงร้องแบบนี้ทำให้ใจเต้นตึกทันที เพราะวาดภาพในหัวได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น รติกรอยากจะถอยไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ แต่เท้าเจ้ากรรมดันก้าวต่อไปจนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นชัดเจน เขายกมือขึ้นปิดปากทันที
ร่างเปลือยเปล่าของชายสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันดุดันบนเตียงอาบแดด ที่เดียวกับที่เขาถูกลวนลาม ร่างแกร่งสีน้ำตาลจับข้อเท้าของอีกฝ่ายแยกกว้างในท่าที่น่าเกลียด ขณะที่สะโพกขยับอย่างดุดัน กระแทกกระทั้นจนร่างสีอ่อนกว่าสะเทือนเฮือกๆ
“อ๊า!!!” เขาครางเหมือนเจ็บปวด แต่ก็ยิ่งร้องก็ยิ่งเสือกไสแรงดุเดือดเลือดพล่าน รติกรร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าเรื่อยลงมาถึงลำคอ ถึงหัวใจและที่สุดท้ายที่ร้อนผ่าวคือต่ำกว่าท้องน้อย มัน....มันน่าเกลียด มันน่าขยะแขยง แต่...
ร่างที่รองรับอยู่เบื้องล่างเหนี่ยวไหล่กว้างลงมาหา ปากประกบปากบดขยี้กันอย่างเมามัน และกอดคอแน่นพร้อมกรีดร้องสุดเสียง “ฮ๊า!!!!! อ้า............”
สองร่างขยับใส่กันแรงจนเฮือกสุดท้าย ก่อนพังพาบหมดแรงทั้งคู่ ตอนนั้นเองที่ร่างสีน้ำตาลพลิกมานอนหงายถึงเห็นหน้าทั้งคู่ชัดเจน ซาอิทและ....
“รีส??” คาริคเห็นเขาเข้าแล้ว
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: มนตราทาสบำเรอ ตอนที่ 15 หวั่นไหว 1/6/11(P25) อัพตอนสุดท้ายแล้ว รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 415083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก