สวัสดีค่า...
หายหน้าไปชาติกว่า (อีกแล้วตามสไตล์)
ลืมกันไปรึยัง เบื่อกันรึเปล่า แหะๆ เค้าขอโทษนะตัวเอง...
กอดรอบบ้าน... ใครที่อยู่ในเฟสฯ คงเห็นว่าช่วงนี้อิเมอร์ซี่หายไปเป็นพักๆ (ตามสไตล์ ฮ่าๆๆ)
เอาล่ะไม่พูดพร่ำ ไปอ่านกันก่อนดีกว่าเนอะ
ใครลืมตอนที่แล้ว จิ้มโลด http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.1230
ปล. คำผิดเดี๊ยวกลับมาแก้นะคะ++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 16 หมกมุ่น!!!
คำเดียวสั้นๆ ที่จะนิยามตัวเองได้ในเวลานี้… ไอ้สามภพ ไอ้เหี้ยเอ๊ย มึงเคยเป็นคนที่ไม่แคร์ ไม่สนใจ ไม่เคยให้ใครมามีอิทธิพลเหนือตัวเองได้นี่หว่า แล้วนี่ถึงขั้นเอาเก็บไปฟัน เอ๊ย ไปฝันเป็นตุเป็นตะ ให้ตายเหอะกู รู้ถึงไหนอายถึงนั่น…
“พี่ภพเอาไข่ดาว ไข่ลวก หรือว่าข้าวต้มดีฮะ” ผมสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงนุ่มๆ ที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“เฮ้ย… เออ… พี่… ขอกาแฟอย่างเดียวแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอก” วันนี้วันหยุด คุณน้องเมียคนดีก็รับหน้าที่ทำอาหารเช้าให้เช่นเคย ที่ต้องอุทานซะตกอกตกใจไม่ใช่อะไร ก็หันไปเจอเมียเก่าที่ยังคงสถานะน้องเมีย ยืนถือตะหลิวในชุดผ้ากันเปื้อนลายโพลก้า ดอท สีพาสเทลนวลตา แม้หลังผ้ากันเปื้อนจะเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นตัวเก่ง ไม่ได้โป๊เปลือยก็ตาม แต่… คนมันคิดอกุศลน่ะ เข้าใจไหม? เห็นแค่นี้กูก็คิดไปไกลแล้ว ผ้ากันเปื้อนนี่มันโคตรจะอีโรติกเลยนะผมว่า… กูจะตายอีกไหมเนี่ยวันนี้ ต้องรีบเพ่นออกนอกบ้านซะแล้ว
“อ้าว!!! วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอฮะ ปิดเล่มก็เสร็จแล้ว ไม่มีถ่ายอะไรที่ไหน รันก็นึกว่าวันนี้พี่จะอยู่บ้าน รันเลยออกไปจ่ายตลาดมาตอนเช้า!!!.. เตรียมอาหารเอาไว้สามมื้อเลย กะว่าตอนเย็นจะชวนทำสุกี้ทาน… อืมมม งั้นไม่เป็นไรก็ได้ฮะ เดี๋ยวรันแช่อาหารเอาไว้ ค่อยๆ ทำวันพรุ่งนี้ วันมะรืนก็ได้” น้ำเสียงแข็งขืนอย่างคนถูกขัดใจถูกส่งออกมาแค่ช่วงต้นของประโยค หลังจากนั้นเจ้าตัวกลับผ่อนเสียงลง และกลายเป็นน้ำเสียงน้อยใจเล็กๆ ผสมอ้อนน้อยๆ เฮ้อออออ… ทำไงดีวะกู แล้วดูนั่นทำหน้าเข้า จากเด็กชายหน้าดื้อเปลี่ยนเป็นหน้าหมาหงอยเหมือนลูกหมาน้อยกำลังจะโดนทิ้ง โว้ยยยยย!!! ทำไมใครๆ ก็ทำร้ายไอ้สามภพวะเนี่ย…
“พี่จะกลับมาให้ทันมื้อเย็นแล้วกันนะ เตรียมของรอไว้เลย เย็นนี้เราจะกินสุกี้กัน” พูดจบ ผมก็รีบยกกาแฟที่เชฟจำเป็นชงมาให้ดื่มไปสองสามอึก ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง เพื่อเตรียมตัวหาเรื่องออกไปข้างนอก ไม่ได้สนใจเสียงแสดงความดีใจของน้องเมียที่ตะโกนไล่หลังว่า ‘ขอบคุณนะฮะ พี่ภพ’
เอาล่ะ ต่อไปนี้จะพยายามควบคุมตัวเองอย่างค่อยเป็นค่อยไป เรื่องแบบนี้ยิ่งหนีจะยิ่งไม่พ้น แต่เราต้องควบคุมมันให้ได้…
ในที่สุดหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ตัดสินใจได้ว่าช่วงบ่ายจนถึงเย็นผมจะทำกิจกรรมอะไรดี… ผมจัดกระเป๋าเตรียมตัวออกไปยิมส์ดีกว่า ช่วงปิดเล่มงานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่ อาศัยว่ายน้ำที่บ้านเอา แต่ก็ยังอยากกระชับ และสร้างกล้ามเนื้ออยู่ เลยกะว่าวันนี้จะจัดหนักเวทสักหน่อย เผื่อเสียเหงื่อจากกีฬาจะนำพาให้เลิกหมกมุ่นฝุ้งซ่าน
ตู้ม!!!!!!
เสียงกระโดดน้ำดังมาจากสระว่ายน้ำหน้าบ้าน ไม่ต้องเดาให้ยากก็รู้ว่าใคร ให้ตายเหอะ ทำไมบ้านหลังนี้ต้องสร้างสระว่ายน้ำไว้ใกล้โรงรถด้วยวะ… เอาเถอะไอ้ภพ ก้มหน้าก้มตาเดินไปซะ ไม่ต้องสนใจ เดี๋ยวมึงก็จะได้ไปปลดปล่อยกับการออกกำลังกายแล้ว…
“พี่ภพ!!!!!” นั่นไงเสียงจากนรก ดังลั่นยั่วใจกูจริง… ผมพยายามจะทำเป็นไม่ได้ยิน แต่บังเอิญเสือกได้ยินเสียงฝีเท้าแฉะน้ำวิ่งเยาะๆ มาใกล้ๆ
“พี่ภพฮะ พี่ภพ…ไม่ได้ยินรันเรียกเหรอ” สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วมึงก็หันไปเผชิญหน้ากับความตายได้เลยไอ้ภพ
“หะ… อะไรนะครับ มะ เมื่อกี้พี่คิดเรื่องงานเพลินไปหน่อยน่ะ รันว่ายังไงนะ” ตอแหลตัวพ่อเลยกู แต่ฉิบหาย… ถ้ารันเผลอเมื่อไหร่ กูสาบานกับตัวเองว่าจะไปโขมยกางเกงว่ายน้ำสีขาวตัวนี้มาดม…เอ๊ย!!! เหี้ยไม่ใช่และ กูจะโขมยมาเผาให้รู้แล้วรู้รอด… ครั้งก่อนที่น้องมาที่บ้านนี้ น้องก็ใส่ไอ้กางเกงว่ายน้ำสีขาวตัวจ้อยนี่แหละ สั่นสะเทือนไปถึงไส้ติ่งเลยกู…
“รันแค่จะถามว่า ของหวานมื้อเย็นพี่ภพอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมฮะ” อยากได้น้องเมียราดคาราเมลได้ไหม โอ๊ยยยย ไม่ใช้แล้วโว้ยยยยย แล้วนั่น…ยืนเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องเอามือลูบไล้น้ำที่เกาะผิวน้ำผึ้งนวลเนียนนั่นออกจากตัว เดี๋ยวก็จะกลับไปว่ายน้ำต่อไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องลูบแล้วคร้าบบบบบบบ พอแล้ว!!!!
“อ่ะ…เออ เดี๋ยวพี่แวะซื้อมาเอง ดะ ดีกว่านะ รัน ยะ อยากกินอะไรรึเปล่าล่ะ” ใจเย็นไอ้ภพ กลั้นหายใจ แล้วค่อยๆ ผ่อนมันออกมา… ไอ้เชรี้ยยยย อย่าก้มไปมองกางเกงว่ายน้ำ… บางเฉียบ แนบเนื้อ นุ่มนวล นะ น่า… เฮ้ยยยยย ไม่ใช่และ รีบตอบเร็วเถอะ ถ้าไม่ตอบพี่จะกระโดดน้ำตายแล้วนะ
“คัพเค้กแล้วกันครับ” จริงๆ น้องก็นึกไม่นานหรอกนะ แต่แค่ครึ่งวิ กูก็ว่าเป็นชาติแล้วล่ะ คนมันจะตายก็งี้แหละ
“โอเคครับ ดะเดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก พี่ไปก่อนนะ อย่าเล่นน้ำนานล่ะเดี๋ยวจะไม่สบาย” แหมมมมม ยังอุตส่าห์หวังดี ทำตัวเป็นคนดีอีกนะกู รีบไปเหอะไอ้สาม ไม่งั้นมึงได้เล่นน้ำอยู่บ้านแน่ๆ
พอตั้งสติก่อนสตาร์ทสักแป๊บนึง ผมก็ค่อยๆ ขับรถพาตัวเองออกมาจากจุดเกิดเหตุ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงแรมแห่งหนึ่งที่ผมเป็นเมมเบอร์ของฟิตเนสที่นี่ ผมชอบที่จะเล่นที่นี่มากกว่าที่ฟิตเนทดังที่อยู่ตามห้างสรรพสินค้า หนึ่ง เพราะที่นี่คนไม่พลุกพล่านเพราะค่าเมมเบอร์รายปีค่อนข้างแพงกว่าฟิตเนสทั่วไปสองถึงสามเท่า สอง เซอร์วิสและความสะอาดดีมาก สาม ไม่มีเซลคอยมาตื๊อขายของ
ผมเริ่มต้นเบิร์นร่างกายก่อนด้วยการวิ่งหนึ่งชั่วโมง จริงๆ ช่วงเวลาเบิร์นเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าเบื่อแต่ต้องทำ โชคดีที่เราเกิดในยุคเทคโนโลยี ผมเลยมีเครื่องสร้างความหรรษาส่วนตัวเป็นเจ้าแทปเลทรุ่นใหม่ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาดีที่ผมมักจะได้ตามซีรีย์เรื่องโปรดที่ไม่ค่อยจะได้ดูในช่องเคเบิ้ลทันเวลานัก เลยเลือกที่จะโหลดมาเก็บเอาไว้ดูตอนช่วงออกกำลังนี่แหละ
วิ่งจนครบระยะเวลา และได้เหงื่อเต็มที่ ผมก็คูลดาวน์ตัวเอง และยืดกล้ามเนื้อ เสร็จแล้วก็เดินเอาแทปเล็ทไปเก็บในล็อคเกอร์ก่อนที่จะออกมาเล่นเวท…
“คุณภพ คุณภพใช่ไหมครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียก… ก็เจอผู้ชายหน้าเนียนคนหนึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาว กับกางเกงออกกำลังกายขาสั้นสีฟ้ายี่ห้อดัง ยืนส่งยิ้มฟันขาวให้… ว่าแต่ใครวะ หน้าคุ้นๆ
“ทำหน้าแบบนี้คงลืมกันไปแล้วสินะครับ… น่าน้อยใจจัง” น้ำเสียงแฝงแววจริตพอให้ไม่น่าเกลียดถูกส่งออกมา พร้อมใบหน้านวลที่งอเง้าเล็กน้อย พอให้รู้ว่าแกล้งทำ
“เอ่อ… ผมขอโทษ แต่ผมคุ้นหน้าคุณมาก และแน่ใจว่าเรารู้จักกันแน่นอนครับ อย่าเพิ่งโกรธสิ” ไม่ได้จะจีบหรอกนะ แต่แหม คนมันคุ้นเคยกับคำป้อยอที่ชอบส่งออกไปให้หนุ่มๆ มันก็แค่พูดไปตามอัตโนมัติเท่านั้นแหละ
“แสดงว่าหัวเข่าไม่มีปัญหาแล้ว เลยไม่แวะไปหาผมอีก แถมยังลืมกันไปเลย” อ๋อออออออออออออออ!!!!! กูจำได้และ… คือหนุ่มที่กำลังกระเง้ากระงอดใส่ผมอยู่เนี่ย คือคุณหมอที่ผมเคยรักษาหัวเข่าด้วยเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ตอนนั้นผมเล่นฟุตบอลกับเพื่อนแล้วล้ม ดีที่กระดูกไม่หัก แต่ก็ต้องกายภาพและรักษาเส้นเอ็นกันอยู่นานนับเดือน รักษากันไปมา จากที่หมอดูเอ็นหัวเข่าผม ก็มาดูเอ็นผมด้วย ผมเคยนอนกับหมออยู่สามครั้ง แล้วผมก็ไปติดหนุ่มนายแบบลูกครึ่งโครเอเชียเลยเลิกติดต่อกับหมอไปโดยปริยาย
“หมอเอก” ผมเอ่ยชื่อเจ้าตัวออกมาให้รู้ว่าผมจำเขาได้
“ดีใจจังที่ยังจำเมียเก่าได้” หมอเอกเดินเข้ามากระซิบให้ได้ยินกันสองคนในประโยคที่ค่อนข้างล่อแหลม
“อะ แฮ่ม… ผมว่า เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนะหมอ” ผมพยายามเรียกสติทั้งตัวเองและของหมอเอกคืนมา
“อ้าว ก็ใช่น่ะสิ ผมพูดผิดตรงไหน ก็เมียเก่า หมายถึงโดนทิ้งไปแล้ว ไม่ถูกหรือไงครับ” เล่นเอาสะอึกกันไปเลย… แต่ปกติคนที่ผมมีอะไรด้วยส่วนใหญ่ ก็จะเป็นอันรู้กันว่า วันไนท์สแตนด์ ไม่มีข้อผูกมัด และก็ไม่เคยมีใครสร้างปัญหา หมออย่ามาเริ่มปัญหาให้ผมดีกว่า แค่นี้ก็เยอะพอแล้ว
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกครับ ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย… แล้วนี่เล่นเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วครับ” จากที่ตั้งใจว่าเก็บของเสร็จ จะออกไปเล่นเวท แต่สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจแบบนี้… กูว่ารีบเพ่นก่อนดีกว่า
“อะไรกัน เมื่อกี้เห็นแค่เบิร์นเสร็จไม่ใช่เหรอครับ ไม่เล่นเวทหรือไง” คือหมอเป็นหมอรักษาคนหรือหมอดูครับเนี่ย รู้แล้วถามเพื่อ?
“อ๋อ วันนี้ผมกะมาเบิร์นอย่างเดียว ปวดๆ แขนนิดหน่อย เลยว่าจะไม่เล่นเวทครับ เชิญหมอตามสบาย” ผมรีบหันไปที่ล็อคเกอร์ของตัวเอง กะว่าจะรีบโกยของใส่กระเป๋าแล้วรีบออกจากยิมส์ดีกว่า น้ำท่าไม่ต้องอาบมันแล้ว
“ไหนๆ ปวดตรงไหนเดี๊ยวผมนวดให้” จากหมอรักษาโรค มาเป็นหมอดู และตอนนี้กำลังจะเป็นหมอนวด… คุณหมอเอกรูปหล่อ เดินมาประชิดตัวผมอย่างเร็ว แล้วยกมือขึ้นบีบนวดต้นแขนด้านขวาของผมเบาๆ สลับกับลูบขึ้นลงช้าๆ เอ่อ...หมอครับ เลขไม่ขึ้นแน่ๆ ไม่ต้องลูบได้ไหม
“เออ ไม่เป็นไรครับ เดี๊ยวผมกลับไปทานยาแล้วนอนก็คงจะดีขึ้น”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นหมอ… ไหนปวดตรงไหนบอกสิครับ อย่าดื้อสิ เดี๊ยวผมรักษาให้ หรือจะให้รักษาด้วยวิธีเดิมดีน้า!!!” ปากว่าตัวถึงทันที ไม่ใช่เพียงแค่มือที่ลูบบีบนวดแขนผมเท่านั้น แต่ตอนนี้เจ้าตัวนาบแนบตัวเองเข้ามาบดเบียดกับตัวผม เว้นจังหวะตกใจเพียงเสี้ยววินาที ผมก็รีบผลักดันหมอออกจากตัว แต่ให้ตายเถอะ มือตุ๊กแกที่โอบรอบคอผมช่างล็อคแน่นติดทนซะจริง ยังดีที่ผมแรงดีดันตัวหมอที่พยายามจะขืนตัวมาแนบผมให้ออกห่างจนได้
“หมอปล่อย!! ผมจะกลับแล้วครับ ผมไม่ต้องการวิธีการรักษาอะไรทั้งนั้น ปล่อยครับ!!!” ผมพยายามพูดเสียงแข็งและออกแรงผลักหนักกว่าเดิม แต่อย่าลืมว่าหมอนี่ก็ออกกำลังกายเป็นประจำ ถึงจะตัวเล็กกว่าผม ก็ใช่ว่าจะแรงน้อยกว่า
“ทำไมครับ จะรีบกลับไปหาคู่ขาคนล่าสุดหรือไง หึ…คงจะหลงมากสินะ ถึงกับปฏิเสธผม… ปกติคุณภพ จะที่ไหน เมื่อไหร่ กับใครก็ได้ถ้าคุณต้องการไม่ใช่หรือไง… บอกสิว่าคุณไม่ต้องการผมแล้ว เมื่อก่อนเรามีความสุขด้วยกันจะตาย จำได้ไหมที่คุณชอบให้ผมใส่เสื้อกราวน์เอาไว้ตอนเรามีอะไรกัน ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่มีเซ็กส์กับคุณ คุณไม่เหมือนใคร คุณทำให้ผมแทบคลั่งได้ตลอด… นะครับคุณภพ ผมไม่ได้ขอให้คุณคบกับผมสักหน่อย เราก็แค่เซ็กส์เฟรนด์กันเหมือนเดิม สนุกกันสุดเหวี่ยง คุณยังเคยบอกผมเลยว่า ไม่เคยมีใครที่ใช้ปากเก่งเท่าผมอีกแล้วไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงยั่วเย้ากึ่งวิ่งวอนถูกส่งออกมาจากปากนายแพทย์ตรงหน้า ให้ตายเหอะหมอ ผมยอมรับแหละนะว่าเซ็กส์กับหมอมันสุดยอดแห่งความหฤหรรษ์แค่ไหน แต่ไอ้ที่ผมชมว่าหมอใช้ปากเก่งที่สุดน่ะ คือ… ผมก็ชมแบบนี้กับทุกคนนั่นแหละเว้ย
“ผมขอบคุณที่คุณยังจำวันดีๆ ของเราได้ แต่ขอโทษเถอะครับหมอ ตอนนี้ผมมีคนรักแล้ว ผมไม่อยากนอกกายกับเค้า หมอเข้าใจผมด้วย ปล่อยผมเถอะ ผมนัดกับเค้าไว้” นี่อาจจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้นก็ได้ ถ้าผมมีเจ้าของแล้ว…
“โอ้!!! คุณภพอย่ามาล้อผมเล่นดีกว่า คนอย่างนายสามภพที่ฟันผู้ชายมาแล้วเกือบทุกภพเนี่ยนะมีคนรักแล้ว ฮ่าๆๆ คุณเป็นคนตลกมากๆ เลยนะคุณภพ คิดว่าผมจะเชื่อเหรอ”
“คุณต้องเชื่อ เพราะผมพูดจริง ผมกำลังมีความรัก และผมรักเค้ามาก ผมเลิกทำตัวเหมือนเดิมแล้ว ผมหยุดความสัมพันธ์ชั่วคราวกับผู้ชายคนอื่นๆ หมดแล้ว ได้โปรดปล่อยผมเถอะหมอ”
“ว้าว!!! ผู้ชายกำลังมีความรักมักเซ็กส์ซี่ขึ้นจริงๆ ด้วย… คุณรู้ไหมคุณภพ ด้วยน้ำเสียงและแววตาของคุณ ผมจะบอกว่าผมเชื่อคุณ… แต่… คนที่มีเจ้าของ หรือของที่ลักกินขโมยกินน่ะ มันอร่อยเลิศรสมากนะ และผมก็ชอบซะด้วยสิ หึหึ” เมื่อรุกรานช่วงบนผมไม่ได้ หมอนี่ก็เริ่มบดเบียดช่วงล่างมาหาผมแทน ให้ตายเหอะวันนี้วันหยุดนะ ทำไมไม่มีใครมายิมส์กันบ้างวะ ห้องแต่งตัวมันถึงได้มีแค่เราสองคนแบบนี้…
“น้องชายของคุณภพไม่เห็นจะคล้อยตามความรักของคุณภพเลย ทำไมมันถึงได้แข็งสู้กับของผมล่ะ… อย่าปฏิเสธตัวเองเลยครับ คุณก็มีอารมณ์แล้วนี่ ให้ผมได้ปลดปล่อยให้คุณภพนะ”
“อะ!!! ผะ ผมบอกให้ปล่อย…” มือนุ่มที่วันๆ คงเอาแต่จับสเตทโตสโคป (Stethoscope) ไม่ก็มีดผ่าตัด กำลังสำรวจตรวจวัดไอ้ภพน้อยของผม ที่กำลังกลายร่างเป็นไอ้ภพยักษ์ เพราะมือที่สัมผัสกำลังลูบรูดเร็วและแรงขึ้น
“ว้าวววว ดีใจจัง ที่ตรงนี้ยังจำรสมือผมได้… ไม่เคยมีใครใหญ่โตถึงใจผมเท่าคุณภพมาก่อนเลยนะ” เสียงกระเส่ากระซิบเบาๆ ข้างหู ยิ่งปลุกเร้าให้ผมตื่นตัวเกินห้ามใจ… หมอเอกคว้ามือที่เริ่มอ่อนแรงต่อต้านของผมขึ้นมาจ่อที่ปาก ก่อนที่ลิ้นเล็กๆ จะแลบออกมาตวัดวาดนิ้วชี้และนิ้วกลางของผมอย่างหยอกเย้า ไม่ทันได้หายใจต่อ ปากบางก็หุบสองนิ้วเข้าไปดูดเล่นตวัดเลียเบาๆ …สติสัมปชัญญะคืออะไรตอนนี้ผมไม่รู้จักแล้ว!!!
“อะ อืมมม” ผมพลิกตัวดันคุณหมอรูปหล่อเข้าหาล็อคเกอร์ แล้วปลดปล่อยความต้องการฝ่ายต่ำเข้าใส่คนตรงหน้าทันที เสียงจ๊วบจ๊าบ จากรสจูบ ดังสลับเสียงอือ อา ของเราทั้งสองคนแข่งกันอย่างไม่มีใครอาย… ถ้าตอนนี้ ตรงนี้ เป็นรันก็คงจะดีสินะ…รัน… น้องรันของพี่
‘พี่ภพ รันรอทานสุกี้อยู่นะฮะ’
ผลัก!!!!!
“โอ๊ย!!!! คุณภพ… ผมเจ็บนะ” ใครดูละครเยอะๆ คงเข้าใจ อารมณ์ที่พระเอกกำลังจะพลาดพลั้งไปกับตัวร้าย แล้วแว๊บนึงเสียงของนางเอกก็ดังเข้ามาในหัว… แม่งใช่!!! แบบนั้นแหละ อยู่ดีๆ ผมก็คิดถึงรัน คิดถึงคำพูดเมื่อเช้าที่น้องบอกจะรอทานข้าวเย็น จะรอทำสุกี้ให้ผมทาน ประกอบกับที่ผมเลือกแล้วที่จะพิสูจน์ตัวเอง ผมต้องหยุดมันให้ได้!!!
“อย่า!!! พยายาม ยั่วผมอีก!!!... ผมไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง… และครั้งหน้า มันจะไม่ใช่แค่ผลักติดล็อคเกอร์ แต่สาบานได้ว่ามันจะต้องเจ็บหนักกว่านี้แน่…ลาก่อน” ไม่รู้ว่าผมควรจะโมโหใครมากกว่ากัน ระหว่างตัวเอง หรือไอ้หมอเอกนี่… แต่ที่แน่ๆ ผมรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ต้องขอบคุณรันของผม!!!
หลังจากที่ผมตวาดใส่หมอเอกที่ล็อคเกอร์ไปเสร็จ ผมก็รีบเก็บของออกจากยิมส์ ทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดออกกำลังกายเหงื่อชุ่มตัว หมอเอกเองก็คงอึ้งๆ ไปกับกริยาท่าทางโกรธของผม เลยไม่กล้าเดินตามหรือเอ่ยขัด… ไม่เคยมีใครเห็นผมเป็นแบบนี้ ปกติผมจะเป็นคุณภพใจดี ขี้เล่น เป็นกันเอง น้อยคนนักที่จะมีใครเห็นด้านมืดของผม…
ผมขับรถไปแวะที่คอนโดของผมที่ซื้อทิ้งเอาไว้ใช้ปฏิบัติกิจกาม แต่ตั้งแต่มีรันเข้ามาในชีวิตผมก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่… ผมตัดสินใจแวะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะยังไงซะ ที่นี่ก็ใกล้กับยิมส์ และผมกะไว้ว่าจะแวะห้างสรรพสินค้าใหญ่ ซื้อคัพเค้กเจ้าอร่อยกลับไปฝากน้องรัน…
สายน้ำเย็นปะทะร่างกายหนาแน่น ผิวเนื้อที่อุณหภูมิสูงกว่าปกติ ไม่ได้มาจากอาการป่วยไข้ แต่คงเพราะความต้องการที่ยังคงตกค้างจากเรื่องเมื่อสักครู่ ทำให้ผมต้องปลดปล่อยตัวของตัวเองในห้องน้ำ… สารภาพอย่างไม่อายว่า ทุกๆ จังหวะมือ และเสียงครวญ ภาพน้องรันเปลือยเปล่าติดอยู่ในหัวของผมเสมอ
เมื่อเสร็จกิจ ผมก็เริ่มต้นอาบน้ำอีกครั้งอย่างจริงจัง ระหว่างที่ปล่อยให้สายน้ำได้ชำระคราบไคล จะด้วยความที่รู้สึกแย่ และรู้สึกผิดต่อน้องจากเรื่องเมื่อครู่ที่ทำเอาผมเกือบไปแล้วก็ตาม… ทำให้ผมเริ่มคิดถึงเรื่องระหว่างผมกับน้องรันอีกครั้ง… เอาจริงๆ ก็แอบรู้สึกว่าตัวเองเล่นตัว และวางเงื่อนไขกับชีวิตมากเกินไป แต่ทุกครั้งที่ใจเร่ิมอ่อน ด้านมืดก็เริ่มแผดเสียงใส่ดังๆ ว่า
‘เค้าเคยหลอกมึงนะไอ้ภพ แค่นี้ยังน้อยไป’
มันก็จริง แต่ก็ยังแอบเถียงกับตัวเองเล็กๆ ว่า
‘เฮ้ยน้องมันยังเด็กนะ มันอาจจะไม่ยั้งคิด’
ช่วงที่ห่างกันสักพัก ต่างคนต่างอยู่ น้องมันก็น่าจะพอคิดอะไรได้บ้างแล้วรึเปล่า มันควรจะพอแล้วไหมกับการลงโทษ การเฉยชา การไม่ใส่ใจ แต่ในความจริงตัวเองกลับคิดถึงเค้าตลอดเวลาอย่างหน้าไม่อาย…
ความเจ็บ ความผิดหวัง ที่เคยโดนมา มันก็จางหายไปบ้าง แต่มันก็ยังคงเหลือร่องรอยให้สะเทือนใจเล่น ย้ำเตือนให้คิดหน้าคิดหลัง และระแวงทุกครั้งที่เริ่มจะใจอ่อน
‘ถ้าการกลับมาครั้งนี้ การที่น้องทำดี ทุกอย่างเพราะน้องมีแผนอีกล่ะ?’ นี่คือคำถามที่มาพร้อมกับรอยแผลเก่า…
แต่เวลาที่ผ่านมา มันน่าจะเยียวยาทุกอย่างให้ดีขึ้นนะ… ผมว่ามันก็อาจถึงเวลา ที่ผมจะค่อยๆ ใจอ่อน และเปิดรับน้องมากขึ้น โทษทัณฑ์ ที่ผมเคยตราไว้กับคนโกหก มันน่าจะเบาบางลงไปบ้างได้แล้ว เพราะถึงแม้น้องจะมีแผนอะไรอีก หากคิดในผลลัพธ์ที่ได้ มันก็คือการที่น้องอยากให้ผมมอบความรักให้ ไม่ใช่หรือ?
วิธีการผิด แต่ผลลัพธ์คือความรัก… อืม!!! บางที เราอาจต้องทำเป็นลืมๆ เรื่องวิธีการไปบาง แล้วรอคอยผลลัพธ์อย่างใจเย็นดีกว่า… การค่อยๆ เริ่มเดินด้วยกันอย่างช้าๆ มันอาจจะเป็นก้าวแรกที่ดีก็ได้…
เอาล่ะ!!! เริ่มจากมื้อเย็น เย็นนี้ บรรยากาศระหว่างเราบนโต๊ะอาหาร มันจะต้องเต็มไปด้วยความสุข ผมสัญญา…
หลังจากแวะซื้อคัพเค้กเจ้าอร่อยมา 6 ชิ้น ผมก็ขับรถตรงกลับบ้านอย่างใจเย็น คนเราเวลาเราได้ปล่อยวางอะไรบางอย่าง ความรู้สึกร้อนๆ หนักๆ ในอก มันก็เย็นลงและเบาขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ…
ผมมาถึงบ้าน… แต่บ้านไม่ได้เงียบอย่างที่คิด… ผมได้ยินเสียงหัวเราะของคนสองคน จากใต้ร่มไม้หน้าบ้านริมสระว่ายน้ำ และผมรู้ได้ทันทีว่าใคร เพราะรถไอ้บ้านี่จอดเทียบอยู่ในโรงรถข้างๆ ที่ประจำของผม ปกติที่ฝั่งขวานี้จะเป็นที่จอดของไอ้ริน และผมจะจอดข้างๆ กันในฝั่งซ้าย…
รถ SUV สัญชาติอเมริกันคันโตสีดำ ทำเอาผมเซ็งทันทีที่เห็น และยิ่งเซ็งหนักเมื่อได้ยินเสียงเจ้าของของมัน… ไอ้เบน… ผมลงจากรถพร้อมหิ้วกระเป๋าที่บรรจุเสื้อผ้าออกกำลังกาย และถุงคัพเค้ก เดินตรงไปยังสองคนที่ยังนั่งคุยกันอย่างออกรสชาติ
“อ้าวบอส ไหนตอนแรกน้องรันบอกว่านายจะกลับค่ำๆ ไง” ไอ้เบนทักขึ้น… กูกลับเร็วแล้วผิดตรงไหนวะ บ้านก็บ้านกู ไอ้ที่มึงนั่งคุยอยู่ก็ (น้อง) เมียกู
“พี่ภพกลับมาเหนื่อยๆ ดื่มอะไรเย็นๆ ก่อนไหมฮะ เบียร์ไหมเดี๊ยวรันไปหยิบให้” อารมณ์หงุดหงิดที่เห็นไอ้ส่วนเกินเข้ามาอยู่ในบ้านลดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงกระตือรือร้นอย่างเอาใจของคนที่ผมคิดถึงมาตลอดทาง
“ก็ดีเหมือนกัน… งั้นพี่ฝากเอาถุงเค้กไปเก็บด้วยนะ พี่ซื้อมาฝากสำหรับมือเย็นของเรา” น้องยิ้มหวานตายิบหยีใส่ ก่อนจะคว้าถุงเค้กไปจากมือผม
“ขอบคุณนะฮะพี่ภพที่แวะซื้อมาให้รัน” ผมยิ้มตอบ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน
“มีธุระอะไรรึเปล่าวะเบน” ผมจำได้ว่างานของไอ้เบนมันก็ส่งมาเรียบร้อยแล้ว ดูพรู๊ฟ ดูสี ก็ดูกันไปหมดแล้ว ฉะนั้น คำว่าธุระระหว่างมันกับผมไม่น่าจะมีเหลือรอดแล้วนะ
“เปล๊า!!! ก็แค่วันนี้ว่างๆ กะว่าจะมาชวนน้องรันออกไปถ่ายรูป แต่บังเอิญเจ้าตัวเค้าบอกว่า มื้อเย็นจะทำสุกี้ทานกับบอส แล้วต้องเตรียมของอีกเยอะ กลัวว่าถ้าออกไปข้างนอกจะกลับมาทำอาหารให้บอสรับประทานไม่ทัน ผมก็เลยอยู่นั่งคุยกันที่นี่ แล้วเมื่อกี้น้องก็เลยชวนผมร่วมวงสุกี้ด้วยเลย หึหึ ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นล่วงหน้านะครับบอส!!!” เหี้ยเอ๊ย!!!! ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ส่วนหนึ่งที่หนังสือผมขายดีมาจาก ภาพแฟชั่นที่ผ่านการกดชัตเตอร์ของไอ้หมอนี่นะ ผมจะลุกขึ้นกระทืบแม่งตรงนี้แหละ…
ปกติแล้วไอ้เบนมันเป็นคนกวนๆ และไม่แคร์โลกอยู่แล้ว บางคำพูด บางประโยคมันก็ยียวนกวนส้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ด้วยความที่มันเก่งจริง เจ๋งโคตร เวลามันพูดอะไรไป ใครๆ ก็เถียงมันไม่ได้ หลายคนแอบหมั่นไส้ในความปากดีของมัน แต่ก็ต้องยอมรับในความเก่งของมันเช่นกัน คนที่ทำงานกับมันส่วนใหญ่ ถ้าตามมันไม่ทัน มันจะเหวี่ยง เหน็บ ด่า ไม่ก็ว่าตรงๆ ใส่… แต่ไม่รู้ไปถูกชะตาอะไรกันตอนไหน กลายเป็นมีแต่คำชมว่า พี่เบนเก่งอย่างนั้น ใจดีอย่างนี้ จากปากของเด็กฝึกงานที่ชื่อวรัน
“มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าพวกกูอยู่บ้านก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง” ผมแอบกัดมันไปหนึ่งที
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอบอส ว่าการที่คนเป็นพี่เขยอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับน้องเมียนี่มันแปลกๆ นะ” สัดเอ๊ย เล่นเอาจุกเลยกูประโยคนี้… ผมไม่่รู้ว่าไอ้เบนรู้อะไรมากแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ คือไอ้เบนเป็นคนช่างสังเกตมากๆ อาจจะเพราะนิสัยเฉพาะของพวกช่างภาพ ที่ต้องคอยสังเกตสิ่งละอันพันละน้อยต่างๆ รอบๆ ตัวอยู่เสมอ
“กูก็แค่อยากมีวันหยุดที่ไม่ต้องเห็นหน้าผู้ร่วมงานเท่านั้น มึงเข้าใจไหม…”
“เหรอ!!!!!! ผมขอโทษด้วยนะบอสที่มาทำลายวันอันสงบสุข… แต่ผมด้านว่ะ ต่อให้บอสไล่ผมก็ไม่ไป… ผมจะรอกินสุกี้ฝีมือน้องรันของผม ฮ่าๆ”
“ไอ้สะ…”
“คุยอะไรกันอยู่ฮะ หน้าเครียดกันเชียว เรื่องงานเล่มหน้าเหรอ… พี่ภพดื่มเบียร์เย็นๆ ก่อนนะ จะได้หายเครียด… พี่เบนก็อย่าเพิ่งคุยเรื่องงานเลยนะ เพิ่งจะปิดเล่มเอง วันนี้วันหยุดด้วย เอางี้ๆ พี่เบนไปช่วยรันล้างผักดีกว่า นี่ก็ห้าโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวเราจะได้เริ่มวงสุกี้กันสักหกโมงเนอะ… พี่ภพขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะฮะ เดี๋ยวถ้าอาหารพร้อมแล้วรันจะขึ้นไปตาม”
ระฆังห้ามศึกดังขึ้นก่อนที่ผมจะด่าไอ้ตากล้องตรงหน้า… ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมดเพราะมัน ผมกะว่าเย็นนี้ผมจะค่อยๆ ใช้เวลากับน้อง ช่วยทำอาหาร กินสุกี้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่จะไปนั่งดูโทรทัศน์พร้อมคัพเค้ก และบทสนทนาทั่วๆ ไป… จบกัน และผมคิดว่าไอ้เบนมันคงไม่กลับง่ายๆ แน่คืนนี้… แม่งเอ๊ย!!! แทนที่จะเป็นกูที่เข้าไปอยู่ในครัว ช่วยน้องล้างผัก…
ผมรู้ว่ารันไม่ได้คิดจะยั่วให้ผมหึงหรือโกรธ เพราะน้องไม่ได้แสดงอาการเกินธรรมชาติที่เป็น ไม่ได้แพรวพราวเหมือนครั้งก่อนที่น้องเข้าใกล้ผม ครั้งนั้นมันเต็มไปด้วยความยั่วเย้า เชิญชวนให้ลิ้มลอง และน่าค้นหา แต่ครั้งนี้น้องมาแบบคนที่เทหมดหน้าตัก แบไพ่ทุกใบที่มีอยู่ในมือ แล้วเดินเข้ามาแบบซื่อๆ ตรงๆ จากน้องรันที่ดูลึกลับ กลายเป็นเด็กชายวรันที่สดใส มีหงุดหงิด เอาแต่ใจบ้าง แต่โดยรวมดูธรรมชาติ และน่ารัก… ถามว่าชอบแบบไหนมากกว่ากัน… ผมชอบทั้งสองแบบนะ แต่แบบนี้ดูจริงใจและไม่มีพิษมีภัยกว่ากันเยอะ…
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าลุคนี้ของน้อง คือ ‘ตัวจริง’ หรือ ‘แผนการ’ แต่เอาเป็นว่าผมเชื่อว่าน้องไม่ได้กำลังดึงไอ้เบนเข้ามาร่วมวงเขย่าความหึง เรียกร้องความรักจากผมแน่ๆ เพราะดูแล้ว เป็นไอ้เบนเองต่างหาก ที่ตกหลุมน้องแล้วพยายามจะขุดเพิ่มฝังตัวเองให้อยู่ในหลุมนี้ไปอีกนาน…
ไม่ได้การแล้วล่ะ… บางทีผมกับน้อง เราอาจจะต้องรีบคลี่คลายความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของเราออกไปซะที ก่อนที่หมาแถวนี้มันจะคาบน้องเมียของผมไปแดกซะก่อน!!!
++++++++++++++++++++++++
+ ลุงยังคงเวิ่นเว้ออยู่เช่นเคยตามสไตล์... สุดท้ายมันก็ยอมอ่อนให้น้อง แต่ขอโทษเถอะ มึงมาช้าไปไหมอิลุง อิพี่เบนมันจะคาไปแดกแล้วนะเว้ย...
+ ขออภัยอีกครั้งในความล่าช้านะคะ บางทีก็หงุดหงิดตัวเองที่มาต่อช้า เวลาเปิดนิยายมาก็พิมพ์ไปได้วันละหน้า หนักหน่อยก็สามบรรทัด เวลาไปไม่ออก มันบอกไม่ถูกจริงๆ นะเออ... เขียนแล้วลบไปหลายรอบก็มี กลัวว่าอ่านแล้วจะงงๆ
+ จริงๆ ตั้งแต่แรก กะว่าเรื่องนี้จะเขียนแบบฮาๆ เอาหนุกๆ เข้าว่า แต่ไหงกลายเป็นชามมาม่า โรยหน้าความอึมครึมอยู่บ่อยครั้งวะเนี่ย... ทำตัวเองจริงๆ เลยตู 
ใครอยากอ่านอะไรที่มันลั้ลลากว่านี้ แนะนำว่าเชิญที่อิผัวเหี้ยเมียแรดนะคะ
+ จันทร์หน้า หนีไปทะเลอีกแล้วนะตัวเธอ ฮ่าๆๆๆๆ โปรดอภัย เค้าไม่ค่อยมีเวลาว่าง ว่างทีไร ก็ขอไปพักใจสักนิด มีเรื่องให้คิดหลายอย่างค่ะ
+ น้องเลิฟยังทำเล่มอยู่นะ (ฮ่าๆๆๆๆ พูดบ่อยโคตรแต่ไม่เสร็จสักที เบื่อตัวเองเรื่องนี้เหมือนกัน)
+ คิดถึงเสมอ และยังขอบคุณทุกครั้งที่มีคนมาอ่าน และชอบ และเม้นท์ ดีใจที่แวะเวียนไปทักทายกันที่บ้าน (เฟส) นะคะ แอดไปก็ทัก คุย แนะนำตัวกันด้วยนะ เราอยากรู้จักทุกคน (เคยมีน้องคนนึงแอดมา แล้วทักในแชทเรียกพี่เมอร์ซี่ๆ เราก็ถามว่า รู้ได้ไงว่าเราจะเป็นพี่... น้องบอก ไม่รู้ค่ะ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนเรียกพี่ว่าพี่ หนูว่าพี่คงแก่กว่า... จบข่าว หนูรู้ว่าพี่แก่สินะ ฮ่าๆๆ)
+ ติดตามข่าวสารนิยาย ไลฟไตล์ บิวตี้ พร่ำบ่น เวิ่นเว้อ ฯลฯ ได้ที่เฟสบุคนะคะ
รักมาก จริงๆ... อิเมอร์ซี่ คุณแม่ที่กำลังจะหนีเที่ยว (อีกแล้ว)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
