หัวข้อ: น้อง "เมีย"

[taroni]

น้องรันมาแล้ว 

[ormn]

:เฮ้อ:นึกว่าจะไม่มาแล้วอะ

ดีใจจังที่กลับมา

[murasakisama]

รู้สึกว่านานมากกกกกกว่าจะได้อ่าน้องรัน ลุ้นตอนต่อไปว่าพี่ภพจะยอมคืนดีด้วยมั้ยน้า

[BiGgYDrIb]

หายไปนานมากกกก จนลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย
ก็ว่าอยู่ว่าเหมือนมีนิยายอีก 2-3 เรื่องที่เคยตามอ่าน แล้วหายไป
พอมาเจอเรื่องนี้ก็ surprised เลย
เด็กเดี๋ยวนี้ช่างกล้านะ วางแผนจีบเลย แต่ก็อย่างว่า เด็กมันมีดี มีเสน่ห์ให้โปรย
ไม่เหมือนเรา 5555

[nn~~NN]

สงสารน้อง เอาใจช่วยนะคะ 

[michiko_love]

กอดน้องรันแน่นๆๆๆ คิดถึงมากคะ   

[satung]

 

[runningout]

  ตื้นตันใจจจจ มาแล้ววว รันมาแล้ววว .

[เพื่อนบ้าน]

เค้าลืมความเดิมตอนที่แล้วไปแล้วจริงๆนะ T^T
ยัยเจนนี่ไม่เคยโผล่มาก่อนใช่ป่ะ
แล้วยัยวีวี่ของน้องรันนี่เป็นแฟนกันจริงหรอ ??
หนูงง แง๊วววว -*-

[vvivy]

นึกว่าตาฝาด ในที่สุดเก๊าะมาแว้ว

[koikoi]

เข้าใจกันไว ๆนะ

[ordkrub]

ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ!!!!!!
 

[Ja-Jah Suwanun]

น้องรันมาแร้วววว ดีใจจจจจจ ในที่สุดคุนแม่สุดสวยก้อคลอดตอนใหม่ออกมาจนได้

 

เค้ารอ ริวพายด้วยคนนนนนน

[Tiamo_jamsai]

  รีบน

[JJBoss]

คิดถึงเรื่องนี้ มว๊ากกกกกกก
คิดถึงน้องรันสุดๆ

อยากให้เข้าใจกันเร็วๆจัง
สงสารน้องรันอะ
T_T

[nutsumi]

ตามมาจากเรื่องของริวกะพายค่ะ

ชอบสำนวนการแต่งของพี่นะคะ


รอติดตาม:กอด1:

[choijiin]

จับน้องรันมาตีก้นแทนพี่ภพ
เพี๊ยะๆๆๆๆ
คราวหน้าอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกของคนนะคะลูก
ไม่น่ารักเลย
 

[K3n0]

พี่ไนท์ หนูเคน อยากได้พี่ภพอะ  อยากได้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

[CarToonMiZa]

 

[snice_cz]

เย้ๆ พี่ไนท์ได้อ่านน้องรันแล้ว เข้าใจแล้วว่าทำไมรันต้องทำถึงขนาดนี้ ก็นะคุณพี่ภพเค้าเจ้าชู้ตัวพ่อนี่นา รอลุ้นต่อไปว่าจะเป็นไง หุหุ

[littlepink]

อ่านทันแล้ววว. ..
พี่ภพอย่าใจร้ายกับน้องรันเลยนะ ที่น้องรันทำไปก็เพราะรัก
ในเมื่อใจตรงกันก็รักกัน ๆ ไว้จะดีักว่า
 
.. . โกรธกันแล้วในใจของเธอ มีความสุขไหม...
. ..โกรธกับฉัน จะทำให้เธอดีใจใช่ไหม. ..
.. .ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน โปรดบอกให้ฉันรู้ที . ..
. .. โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร .. .

รอน๊าาาา. ..
*กระซิบน้องรัน* ถ้าพี่ภพเล่นตัวมาก ๆ
แกล้งควงคนอื่นให้หึงเล่นเลย ^^
(จะโดนโกรธกว่าเก่าละไม่ว่า) ฮ่า ๆ

[MADWHALE]

สงสารน้องรันเบาๆ แต่วางแผนเยอะ เอาใจช่วยน้า ยังไงพี่ภพก็ไม่ทิ้งรันหรอกกก

[winamp]

  เย้ๆ รอตอนต่อไป

[eaey]

 :m22:เข้ามารอน้องรันกับพี่ภพ

[Mercy]

ไม่เชื่อสายตาล่ะเซ่!! ว่าอิเมอร์ซี่มันอัพนิยายแล้ว โหะๆๆๆ
สวัสดีวันสงกรานต์ค่า ช่วงนี้ฟิตมากๆ อัพนิยายภายใน 14 วัน ไม่ดองเค็มแล้วด้วย อิอิ
ปีใหม่ไทยก็ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขนะคะ ร้อนกาย ไม่ร้อนใจ มีแต่เรื่องสบายๆ เข้ามาตลอดๆ

ไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะๆ เย้ๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++


ตอนที่ 14


จากวันที่ผมได้พบรันที่มิลาน จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 2 เดือนแล้ว เราไม่มีอะไรที่เรียกได้ว่าคืบหน้าเลย… ถึงแม้เหมือนว่ารูปคดีจะพลิก ผมกลับกลายเป็นคนที่ถือไพ่เหนือกว่าก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย ทุกวันยังคงดำเนินไปอย่างช้าๆ มีแต่งานกับงานเท่านั้นที่ช่วยเยียวยาให้สงบจิตสงบใจได้บ้าง


รันเลือกที่จะเขียนจดหมายถึงผมแทนการโทรศัพท์ข้ามประเทศ หรือผ่านทางเครือข่ายอินเทอร์เนต เพราะรันเคยโทรมา แล้วผมเลือกที่จะตัดสายทิ้ง ไม่ใช่จะแกล้งน้อง แต่ยังไม่อยากคุยอะไรกันตอนนี้ ผมเป็นคนบอกให้รันรอ แต่ผ่านไปสามวันหลังจากที่ผมกลับกรุงเทพฯ รันก็โทรมา ถ้าหากเราคุยกันผ่านโทรศัพท์ทุกวัน มันจะต่างอะไรกับการกลับมายืนในจุดเดิมก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ต่างๆ นี้ขึ้น


ถึงแม้การโทรศัทพ์จะไม่ได้เห็นตัว ส่งมาแค่เสียงก็ตาม แต่จิตใจมนุษย์เป็นสิ่งที่นึกจะอ่อน มันก็ปวกเปียกง่ายเสียยิ่งกว่าขี้ผึ้งโดนไฟลน ผมรู้ใจ และรู้จักตัวเองดี ผมไม่ใช่คนใจแข็งกับคนที่ผมรัก นั่นรวมไปถึงทุกคนที่ผมรักจริงๆ ไม่ว่าจะเพื่อน หรือครอบครัว ผมไม่เคยโกรธพวกเขาได้นานสักครั้ง รันก็ถือเป็นหนึ่งในกลุ่มนี้ ผมจึงหลีกเลี่ยงสถานการณ์เสี่ยงจะดีกว่า


พอผมไม่รับสาย รันก็โทรหารินแทน เพราะต่อให้รันเปลี่ยนเบอร์โทรมา ผมก็รู้อยู่ดี เพราะมันต้องโชว์เบอร์ต่างประเทศ… น้องโทรหาไอ้ริน แล้วให้ไอ้รินเดินเอาโทรศัพท์มาให้ผมคุย และเป็นอีกครั้งที่ผมเลือกจะใจร้ายกับน้อง ผมรับโทรศัพท์จากไอ้รินมา และพูดกับน้องว่า


‘พี่บอกเมื่อไหร่ว่าเราจะติดต่อกันทางโทรศัพท์ พี่บอกให้เราสองคนอดทนและรอคอย อะไรคือความอดทน และการรอคอยของรัน เพราะฉะนั้นพี่หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่รันจะพยายามโทรหาพี่นะ’ พูดเองก็อดใจแกว่งเองไม่ได้ ไอ้ภพเอ๊ย ทำไมต้องมาเสียท่ากับเด็กด้วยวะ เฮ้อ!!!


หลังจากนั้น 1 อาทิตย์ ก็มีจดหมายทางไกลถึงผม รันขึ้นต้นด้วยการขอร้องให้ผมอ่านจนจบ เพราะรันไม่ได้หวังจะให้ผมโต้ตอบจดหมาย ขอเพียงให้จดหมายนี้เป็นเหมือนการรายงานตัว เป็นการบอกเล่าความเป็นอยู่ทั่วๆ ไปให้ผมได้รับรู้ แม้ว่าผมจะอยากรู้หรือไม่ก็ตาม แต่นี่คือการแสดงความบริสุทธิ์ใจเบื้องต้น ที่น้องจะทำให้กับผม


หลังจากนั้นทุกๆ อาทิตย์ ผมกลับบังคับตัวเองไม่ให้รอคอยจดหมายจากอิตาลีไม่ได้ และทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้าน ท่ามกลางกองจดหมายธุรกรรมต่างๆ มากมาย ผมเลือกที่จะหยิบซองสีน้ำตาลที่มาจากอิตาลีเปิดอ่านก่อนเสมอ ข้อความหนึ่งหน้ากระดาษ a4 เต็มๆ พร้อมด้านหลังที่น้องมักวาดรูปการ์ตูนบ้าง วิวบ้าง หรือรูปผม แนบมาด้วย มันยิ่งยากที่จะบังคับปากไม่ให้อมยิ้มตาม


“ภพ พรุ่งนี้ไอ้รันมาแล้วนะ” พี่สาวของน้องรันเดินมาเตือนความจำว่าพรุ่งนี้น้องชายสุดที่รักกำลังจะเดินทางกลับมาเมืองไทยช่วงปิดเทอมอีกครั้ง


“อืม” ผมรับคำในขณะที่ตายังคงจับจ้องอยู่กับต้นฉบับที่หอบกลับมาอ่านต่อที่บ้าน


“อืม… แค่อืมแค่เนี้ย จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ”


“แล้วจะให้พูดอะไรวะ” ในขณะที่เราโต้ตอบกันทางบทสนทนา สายตาของผมก็ยังคงจับจ้องอยู่กับงานตรงหน้า… แต่ใครจะรู้ว่าใจผมมันแกว่งตั้งแต่ที่ไอ้รินพูดว่าพรุ่งนี้รันจะมาแล้ว


ไม่ใช่ลืมหรือไม่รู้ แต่ตรงกันข้าม ผมจำได้แม่นยำ แถมยังเผลอนั่งนับถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่เผลอคิดถึงเรื่องที่รันกำลังจะกลับมาฝึกงานช่วงปิดเทอมกับผมอีกครั้ง ผมกลับอดไม่ได้ที่จะคิดว่าควรจะแสดงท่าทีอย่างไรดี… กลับไปเป็นพี่ภพที่ขี้เล่น ใจดี มีมุกตลกคอยหยอด คอยแซวตลอดเวลา หรือจะเป็นพี่ภพที่นิ่งๆ เก็บงำท่าทีเหมือนให้รู้ว่าระหว่างเรา มันยังมีเส้นบางๆ กั้นกลางอยู่


“ไอ้ภพ อย่าเพิ่งกวนตีนได้ไหม สรุปว่าแกกับรันไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย” ผมว่าไอ้ตัวพี่สาวนี่มันลุ้นซะยิ่งกว่าน้องชายอีกนะ


“ไม่ได้กวนตีน แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ก็รับรู้แล้วว่าน้องแกจะมาฝึกงานด้วยเหมือนเดิม ส่วนเรื่องของน้อยชายสุดที่รักของแกกับฉัน ก็เหมือนเดิม จะให้คืบหน้าอะไรวะ”


“แกยังไม่หายโกรธมันอีกเหรอ อะไรวะ ตั้งแต่คบกับแกมายี่สิบกว่าปี ฉันยังไม่เคยเห็นแกงอนใครนานขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วนี่น้องชายฉัน คนที่แกรัก และคนที่รักแกนะเว้ย แกจะทิฐิไปถึงไหนวะ”


“มันไม่ใช่ทิฐินะริน แต่นี่คือหนทาง… มันเป็นหนทางที่บังคับให้ฉันกับน้องแกต้องเลือกเดิน ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ฉันบอกแล้วว่าทุกอย่างมันต้องค่อยเป็นค่อยไป เราสองคนต้องกลับมาเริ่มที่จุดสตาร์ทใหม่ ถามว่าตอนนี้มีอะไรคืบหน้าไหม ฉันก็คงโกหกแกไม่ได้ว่า มันมี… ใจฉันมันอ่อนตั้งนานแล้วริน แต่ความเจ็บมันก็ยังเตือนอยู่ให้ระวัง และรอบคอบมากขึ้น ฉันพิสูจน์ตัวฉันเองไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาของน้องแกแล้วล่ะ”


“โว้ยยยยย ไม่เคยคิดว่าจะมีผัวคิดมาก ปรัชญาเยอะแบบนี้มาก่อนเลย เออๆ ตามใจพวกแกเหอะ ถ้าเกิดปัญหาห่าเหวอะไรขึ้นอีก อย่ามาเรียกอีรินคนนี้ไปร่วมวงเสพดราม่าด้วยอีกนะ อ่อ… แล้วระวังเถอะ เพราะถึงโบราณจะบอกว่าช้าๆ ได้พร้าเล่มงามก็จริง แต่ระวังมันจะสายเกินไป จนมีหมาตัวไหนคาบของแกไปแดกซะก่อน ถึงเวลานั้น ฉันก็ยังขอยืนยันคำเดิม… นางระรินภรรยาของคุณสามภพคนนี้ จะไม่สอดมือสอดตีนเข้าไปยุ่งอีกแล้ว กูเบื่อ!!!” ด่าจบมันก็สะบัดตูดไปอาบน้ำ ปล่อยให้ผมนั่งส่ายหน้าระอากับอารมณ์วีน เหวี่ยงเล็กๆ ของคุณภรรยาที่รัก


เฮ้อ… พรุ่งนี้แล้วสินะ อะไรมันจะเกิด มันก็ต้องเกิดแหละวะไอ้ภพ… จะมีเมียจริงๆ กับเขาสักคน แม่งก็ช่างลำบากตรากตรำ ต้มยำมาม่าซะเหลือเกิน…


……………………….
………………………..


เช้านี้ผมตื่นสาย เพราะเมื่อคืนกว่าจะบังคับให้ตัวเองมีสมาธิพอจะอ่านและแก้ไขต้นฉบับได้เสร็จ ก็เลยวันใหม่ไปหลายชั่วโมง ประกอบกับเช้านี้ผมไม่มีประชุมหรือนัดสำคัญอะไรที่ออฟฟิศ กะว่าจะเข้าไปที่สตูดิโอช่วงบ่ายเลย เพราะวันนี้มีถ่ายปกเล่มใหม่


“อะ เอ่อ พี่ภพ… สวัสดีครับ” ขนาดเตรียมใจมาหลายวันว่าจะต้องเจอกันในไม่ช้า แต่ไม่ได้เตรียมใจว่าจะเจอกันโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ผมเพิ่งตื่นและเกิดอาการหิวจัด เลยได้แต่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วลากสังขารที่ยังคงงัวเงียลงมาหาอะไรรองท้องก่อนค่อยไปอาบน้ำ ไม่คิดว่าจะได้เจอใครในบ้าน เพราะสายป่านนี้ไอ้รินคงอยู่ที่ทำงานแล้ว ส่วนน้องชายของไอ้ริน ตอนแรกผมคิดว่ารันจะมาถึงช่วงค่ำๆ ซะอีก


“เออ ครับ… มานานแล้วเหรอ” ประโยคเบสิคที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว ณ ตอนนี้


“ครับ ก็ตั้งแต่ก่อนพี่รินออกจากบ้าน”


“แล้วใครไปรับ” อดที่จะห่วงนิดๆ ไม่ได้


“มาเองฮะ ครั้งที่แล้วก็มาเองได้” แหม แอบกันกันเล็กๆ ใช่ไหม ก็ครั้งที่แล้วที่ไอ้รินให้ผมไปรับน้องชายมัน แล้วผมลืมน่ะ น้องรันคนเก่งก็มานั่งรอหน้าหงิกอยู่หน้าบ้านแล้ว


“พี่ลืมไปว่ารันเก่งอยู่แล้ว” อดที่จะประชดกลับไม่ได้จริงๆ ตอนแรกคิดว่าน้องจะฮึดฮัดแล้วก็ก่อศึกปะทะคารมกันซะแล้ว แต่เปล่าเลย น้องรันแค่ยิ้มกว้างให้อย่างเก๋ๆ ตามสไตล์ (ที่ผมเคยหลงไปกับรอยยิ้มแบบนี้)


“พี่ภพหิวใช่ไหมฮะ นั่งเลยๆ เดี๋ยวรันไปยก Brunch มาให้ทาน” ไม่ต้องรอฟังว่าผมจะตอบรับหรือปฏิเสธ น้องรันคนเก่งก็หันหลังรีบเดินไปในครัวเพื่อจัดการอาหารมื้อสายสำหรับผม… มัวแต่อึ้งกับการได้เจอกันแบบกะทันหัน จนลืมสังเกตว่า การแต่งตัวของน้องรันในวันนี้ ไม่ได้ต่างจากน้องรันแสนเซ็กซี่ในคราวแรกเลย กางเกงยีนส์ขาดรุ่ย ขาสั้น อวดเรียวขาขาวที่ผมเคยได้สัมผัสมาแล้วกับมือว่าเนียนนุ่มจริงๆ กับเสื้อกล้ามสีขาวย้วยๆ ที่ทั้งเปิดและเผยให้เห็นไหล่มน ลำคอเรียวขาว ไล่เรื่อยมาจนถึงเนินอกเนียนที่แบนเรียบ ราบตามไรขนสีจางอ่อนบางน่าลูบไล้…เฮ้ย!!! พอแล้วไอ้สามภพ มึงกำลังจะตกหลุมพรางเสน่ห์เด็กผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย!!!


“เมื่อเช้าพี่รินไม่ได้ทานอาหารเช้าครับ เห็นรีบๆ ไปประชุมคงไปทานที่ทำงาน รันไปเปิดตู้เย็นดูเห็นมีพวกมะเขือเทศ หอมใหญ่ แล้วในตู้เก็บอาหารกระป๋องเหลือแต่คอร์นบีฟกับถั่วลันเตา รันเลยผัดข้าวผัดคอร์นบีฟครับ… พี่ภพอยากได้ไข่ดาวไหม เดี๋ยวรันไปทอดมาให้” แม่ศรีเรือนมากๆ ผิดกับเมียกูจริงๆ นี่ถ้าไม่บอกว่าออกมาจากท้องเดียวกัน คงคิดว่ารันเป็นลูกเลี้ยงแน่ๆ


“ไม่เป็นไร ข้าวผัดอย่างเดียวก็พอ แล้วเราล่ะไม่ทานด้วยกันเหรอ” เพราะน้องเดินถือถาดใส่ข้าวผัดมาจานเดียว พร้อมกาแฟและน้ำเปล่า เลยอดจะถามไม่ได้ว่าเจ้าตัวกินอะไร


“รันทานมาจากบนเครื่องแล้ว พอมาถึงที่แอร์พอร์ตก็แวะซื้อโกโก้กับแซนด์วิชกินไปอีกชิ้นโต ยังตื้ออยู่เลยฮะ” แสดงว่าข้าวผัดจานนี้ ผัดเพื่อผมโดยเฉพาะ อดที่จะแปลกใจกับน้องรันเวอร์ชั่นใหม่ไม่ได้ ทั้งเอาใจ และพูดเก่งขึ้น เวอร์ชั่นที่แล้วก็ทำเอาหัวปักหัวปำไปนานโข พอมาเจอเวอร์ชั่นปรับปรุงเข้าให้ ไม่อยากจะคิดถึงอนาคตตัวเองเล้ย!! ให้ตายเหอะไอ้สาม


“อร่อยไหมฮะ” ผมไม่ได้เปิดการสนทนาใดๆ ต่ออีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวผัด ที่รสชาติค่อนข้างดีมาก พร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไป น้องรันคงเห็นผมเงียบๆ เลยถามถึงรสมือที่น้องปรุงมาให้กิน


“อืม…. อร่อยดี… เก่งเหมือนกันนะเรา” ชมซะหน่อย ก็ไม่ได้กะว่าจะใจร้ายเย็นชาใส่นี่ครับ บางอย่างมันก็พูดไปได้ตามเนื้อผ้านั่นแหละ


“รันต้องพึ่งตัวเองมาตลอดตั้งแต่ไปอยู่เมืองนอก กับข้าวก็ทำเอง บางเทอมวิชาเรียนไม่มากก็ไปทำงานร้านอาหาร ทั้งไทย ญี่ปุ่น จีน ฝรั่ง ทำมาหมด รันเลยทำกับข้าวได้หลายอย่างเลยฮะ เดี๋ยวไว้รันจะทยอยทำให้พี่ภพชิมนะครับ” น้ำเสียงรื่นหู กับรอยยิ้มหวานๆ ยิ่งเพิ่มปริมาณความอร่อยของอาหารมื้อนี้ขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว… แอบขำกับความคิดตัวเองที่แว้บเข้ามา ผมดันแอบคิดว่า ช่วงเวลาแบบนี้ มันช่างเหมือนกับชีวิตคู่ของคนสองคนซะจริงๆ ตื่นเช้ามีคนรักทำอาหารไว้รอ พูดคุยถามไถ่ ส่งยิ้มหวานๆ ให้บนโต๊ะอาหาร จะปฏิเสธยังไงว่านี่ไม่ได้เรียกว่า ‘ความสุข’


“พี่ภพวางไว้เลยฮะ เดี๋ยวรันจัดการเอง” ผมทานมื้อเช้าแสนอร่อยของรันเสร็จ ก็ลุกขึ้นจะเก็บจานชามแก้วน้ำไปวางที่ห้องครัว แต่โดนคุณน้องเมียเบรคไว้ซะก่อน


“ไม่เป็นไรหรอก แค่ยกไปเก็บเอง รันอุตส่าห์ทำให้พี่กินแล้ว ไม่ต้องตามเก็บหรอกพี่เกรงใจ”


“เกรงใจทำไม รันอยากทำให้ รันทำอาหารให้คนรักกินไม่ได้เรียกว่าอุตส่าห์นะ มันคือการเต็มใจ… รันก็แค่อยากทำอะไรๆ ให้พี่ภพบ้างเท่านั้นเอง” คำพูดคำจาช่างฉอเลาะนักนะ ถ้าอยู่ในสถานการณ์ปกติคงได้ดึงเข้ามาฟัดให้สาแก่ใจ


“งั้นก็ขอบใจมาก… พี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ” แต่ในความจริง ตอนนี้ก็ทำได้แค่แข็งใจไว้ และปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปอย่างช้าๆ บอกตามตรงว่ายังไม่ชินกับน้องรันเวอร์ชั่นนี้ ในใจก็ดีใจที่เห็นน้องเปลี่ยนไปในทางที่ ‘น่ารัก’ ขึ้น แต่ให้บอกตามตรงมันก็ยังแอบอดคิดไม่ได้ว่า ทุกอย่างที่น้องกำลังทำอยู่ เป็นหนึ่งในแผนการใหม่ของน้องรึเปล่า… เบื่อตัวเองเหมือนกันที่ยังกังวลอยู่แบบนี้


“เออ พี่ภพฮะ… บ่ายนี้รันขอตามไปที่บริษัทด้วยได้ไหม รันอยากเริ่มฝึกงานตั้งแต่วันนี้เลย”


“บ่ายนี้พี่ต้องเข้าสตูดิโอ มีถ่ายปกเล่มใหม่ ไว้พรุ่งนี้รันค่อยเข้าออฟฟิศแล้วกัน วันนี้ก็พักผ่อนไปก่อน”


“มีถ่ายเหรอฮะ ขอรันไปด้วยนะ เทอมนี้รันขอฝึกงานฝ่ายช่างภาพนะฮะ รันไม่เหนื่อยหรอกฮะ นะพี่ภพ ขอรันไปด้วยนะ” ถ้าเจอเด็กอ้อนขนาดนี้ คุณจะทำยังไง… นอกจากยอม!!


“งั้นก็ไปรีบแต่งตัวแล้วกัน พี่จะออกจากบ้านตอนบ่ายโมงตรงนะ อย่าเลท”


“จุ๊บ!!...ขอบคุณนะฮะ…” เฮ้ย… ไวมาก ไวจนตั้งตัวไม่ทัน น้องรันเวอร์ชั่นใหม่วิ่งเข้ามาขโมยจุ๊บแก้มผมเร็วๆ หนึ่งที แล้วก็รีบวิ่งหนีไปเก็บจานที่ห้องครัว ปล่อยให้ไอ้พี่เขยอย่างผมยืนงงกับเหตุการณ์ที่ผ่านไปอย่างมึนๆ พร้อมกับอยู่ดีๆ ก็หน้าแดงขึ้นมาซะอย่างงั้น

……………………..
……………………..


บ่ายโมงตรงเป๊ะ ผมเดินลงมาจากชั้นบนก็เจอน้องเมียนั่งหน้าแฉล่มอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ลายตารางสีขาวจางๆ กับกางเกงยีนส์ขาเดปสีซีดตัวเก่งที่เคยเห็นใส่บ่อยๆ เมื่อครั้งที่แล้ว และแอคเซสเซอรีของน้องยังคงเป็นสีน้ำตาล และหนังแนววินเทจอยู่เหมือนเดิม ทั้งกระเป๋าแคมบริดจ์ไซส์ใหญ่สุด ที่คงบรรจุแลปท็อปและพวกกระดาษวาดรูป แต่คราวนี้เพิ่มกระเป๋าทรงกล่องสี่เหลี่ยมใบใหญ่อีกหนึ่งใบ ช่างขยันแบกจริงๆ


“แบกอะไรไปมากมาย” ผมทำเป็นลืมที่น้องวิ่งเข้ามาจุ๊บแก้มไป แล้วเลือกที่จะเอ่ยปากถามเรื่องอื่นแทน


“อ๋อ กระเป๋ากล้องกับแลปท็อปฮะ” อือหือกระเป๋ากล้องก็ยังเป็นวินเทจ ย้ายไปอยู่อังกฤษท่าจะดีกว่าอยู่อิตาลีนะ


ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะบอกให้น้องเดินไปคอยที่รถ เพราะผมต้องเดินไปตรวจเช็คน้ำไฟก่อนออกจากบ้าน


“สรุปว่าเราเรียนออกแบบ หรือว่าเรียนโฟโต้กันแน่” หลังจากที่นั่งเงียบกันมาสักพักในรถ ผมเลยทำลายความเงียบด้วยคำถามที่แอบสงสัยเล็กๆ เพราะปีนี้ดูน้องจะสนใจเรื่องถ่ายภาพมากกว่างานออกแบบ


“เรียนออกแบบสิฮะ แต่ว่าตอนนี้รักการถ่ายภาพมากกว่า รันอยากเรียนโฟโต้แฟชั่น อยากเป็นช่างภาพแฟชั่น ตอนนี้ก็ทำงานเก็บพอร์ทอยู่ ลงเรียนทุกอย่างเกี่ยวกับโฟโต้ อาจจะต่อโทด้านนี้เลยครับ”


“แล้วทำไมไม่เลือกโฟโต้ตั้งแต่ต้น”


“ก็อยากเรียนรู้พวกงานออกแบบ พวกกราฟิกด้วยนี่ฮะ คนเรามันก็อยากเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่สุดท้าย เราก็เลือกที่จะทำ และสู้เพื่อสิ่งที่เรา ‘รัก’ อย่างเดียวนั่นแหละฮะ” บอกมานะว่าที่พูดไม่ได้มีความหมายใดๆ แอบแฝง


“แล้ววิเวียน วีวี่น่ะ คนที่เคยมาเป็นนางแบบให้พี่…”


“พี่ภพจะถามว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่าที่วีวี่เคยพูดไว้ ใช่ไหมฮะ…” จริงๆ อยากจะถามเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนไปเจอน้องที่มิลานแล้ว แต่ก็ปากหนัก และกลัวคำตอบ ทำไมก็ไม่รู้ เมื่อกี้อยู่ดีๆ ก็ดันคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วก็ดันหลุดปากถามออกไปซะอย่างงั้น


“อืม…แล้วมันคือหนึ่งในแผนการ หรือว่ามันคือเรื่องจริงกันล่ะ” อาจจะเพราะเขินที่ตัวเองดันเผลอหลุดปากถามเรื่องนี้ออกไป เลยเลือกที่จะใช้ประโยคที่ดูประชดและทำร้ายจิตใจคนฟังเล็กๆ ให้ได้พอกลบเกลื่อนความรู้สึกจริงๆ


“มันไม่ใช่แผนการ วันนั้นที่เจอกับวีวี่ที่สตูดิโอ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ส่วนเรื่องที่วีวี่พูดก็เป็นเรื่องจริง วีวี่มาขอคบกับรันตั้งแต่ตอนไฮสคูล และเรา… ก็เคยมีอะไรกันครั้งแรก และครั้งเดียว ตอนนั้นรันเมา และวีวี่ก็แอบรักรันมานานแล้ว วีวี่รู้ว่ารันไม่ได้รักเขา วีวี่รู้ว่ารันรักใคร รู้ว่ารันแอบรักผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนพี่สาวตัวเอง แต่คงจะเป็นความอยากเอาชนะแบบผู้หญิง คงคิดว่าการใช้เซ็กส์จะสามารถทำให้อีกคนมาผูกพันกับเราได้ แต่วีวี่คิดผิด… ก็คงจะเหมือนกับรันนั่นแหละ ที่คิดว่าถ้ายอมใช้เซ็กส์ เขาจะต้องเป็นของเราคนเดียว รักเราคนเดียว…


ผมไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก น้องเองก็เงียบไป เราต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนถึงที่หมาย


ไม่นานผมก็พาเราทั้งคู่มาถึงสตูดิโอที่ใช้ถ่ายปกเล่มเดือนหน้า เดือนหน้าจะเป็นเล่มพิเศษเพราะเป็นเล่มครบรอบ 10 ปีของนิตยสาร ผมเลือกคนที่จะมาลงปกนี้ 3 คน เป็นสามหนุ่มที่ประสพความสำเร็จในชีวิต เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงจากธุรกิจแฟชั่น ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และธุรกิจบันเทิง กว่าจะได้คิวของทั้งสามคนมาได้ก็เล่นเอาเลือดตาแทบกระเด็นกันเลย เพราะเวลาของแต่ละคนเป็นเงินเป็นทองกันทั้งนั้น


นอกจากถ่ายปกกันแล้ว ยังมีแฟชั่นเซ็ทที่ไม่เคยมีใครเห็นสามหนุ่มนักธุรกิจสุดฮอตในลุคแบบนี้มาก่อน แล้วตบท้ายด้วยบทสัมภาษณ์พร้อมภาพประกอบบทสัมภาษณ์อีกด้วย ทุกอย่างต้องทำในเวลาที่เร่ง และจำกัด แต่ผมอยากให้เล่มครบรอบของเราออกมาดีที่สุด ใช้สตูดิโอที่ดีที่สุด ช่างภาพและสไตลิสต์ที่ดีที่สุดเท่านั้น


“สวัสดีครับคุณพัฒน์ คุณณัฐ พี่คิว” สามหนุ่มนี้เป็นนักธุรกิจที่ตรงต่อเวลาและฝีไม้ลายมือทางธุรกิจยอดเยี่ยมไม่แพ้คนรุ่นพ่อแม่ คุณพัฒน์เป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าแบรนด์เสื้อผ้าหรูระดับไฮ-เอนด์ และไฮ-สตรีทหลากหลายแบรนด์ และที่สำคัญคุณพัฒน์เป็นลูกค้าที่ดีซื้อโฆษณาในหน้านิตยสารของผมมานาน ส่วนคุณณัฐ คุณณัฐเป็นเจ้าของโครงการคอนโดมิเนี่ยม บ้านจัดสรร และโรงแรมรีสอร์ทหรูหลายแห่งในประเทศ และกำลังจะขยายกิจการโรงแรมไปยังต่างประเทศ ส่วนพี่คิว พี่คิวตอนนี้ดำรงตำแหน่งประธานบริษัทเมโลดี้กรุ๊ป บริษัทผลิตสื่อบันเทิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศ มีทั้งค่ายเพลง ค่ายหนัง สำนักพิมพ์ หนังสือพิมพ์ เรียกได้ว่าทำเกือบทุกอย่างในวงการบันเทิง พี่คิวเป็นรุ่นพี่ที่ผมสนิทมากๆ เพราะผมเป็นรุ่นน้องพี่คิวที่มหาฯลัยที่อังกฤษ พี่คิวคอยแนะนำให้คำปรึกษาผมในหลายๆ เรื่อง ทั้งเรื่องเรียน จนมาถึงเรื่องงาน เรื่องธุรกิจ พี่คิวเป็นคนที่ผมนับถือมากคนหนึ่งเลยทีเดียว


“สวัสดีครับคุณภพ” คุณพัฒน์ลุกขึ้นเดินมาจับมือกับผมเป็นคนแรก ตามด้วยคุณณัฐ ส่วนพี่คิว เดินเข้ามาตบไหล่ผมแรงๆ ตามสไตล์ของแก


“ว่าไงไอ้สามโลก ได้การ์ดงานแต่งพี่แล้วใช่ไหมวะโทษทีนะที่ต้องให้เลขาส่งมาให้ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันวันนี้ รู้อย่างงี้ค่อยเอามาให้ด้วยตัวเองดีกว่า” พี่คิวกำลังจะแต่งงานเดือนหน้านี้แล้วครับ เจ้าสาวชื่อคุณโรส เป็นผู้หญิงที่ฉลาด น่ารัก และมีเสน่ห์ เหมาะกับพี่ชายของผมคนนี้มากๆ


“เฮ้ยพี่ ผมไม่ซีเรียส งานพี่ผมไปชัวร์ต่อให้ไม่ว่างก็ต้องไปให้ได้ วันนี้ว่าที่เจ้าสาวไม่มาด้วยเหรอฮะ”


“ไม่มา เขาติดงานของที่บ้านน่ะ” ได้ข่าวว่าบ้านเจ้าสาวมีกิจการขายเครื่องดนตรีนำเข้าร้านใหญ่ที่สุดในประเทศไทย


“แต่งงานแล้วผมขออนุญาตสัมภาษณ์ทั้งคู่ลงคอลัมน์นะครับพี่ ขอไว้ก่อนเลย”


“เออ ได้ๆ เดี๋ยวพี่จะบอกโรสเอาไว้แต่เนิ่นๆ รายนั้นไม่ค่อยชอบออกสื่อ ถ้าเขายอมมานะ… อ้าวแล้วนั่นใครวะ เด็กใหม่เหรอ เดี๋ยวนี้มึงประเจิดประเจ้อขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้ภพ” พี่คิวรู้ว่าผมเป็นอะไร และรู้ว่าผมต้องปิดบังขนาดไหน คงอดที่จะสงสัยไม่ได้ที่เห็นเด็กหนุ่มท่าทางแนวๆ และน่ารักๆ เดินตามผมต้อยๆ


“เฮ้ย เปล่าพี่ น้องเมียน่ะ เค้ามาฝึกงาน”


“หึหึ น้องเมีย อย่าให้เลื่อนขั้นนะมึง เดี๋ยวจะยุ่งเข้าไปใหญ่” พี่ครับ พี่เตือนผมช้าไปแล้วล่ะ


หลังจากทักทายกันพอประมาณ ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ผมเดินไปคุยกับช่างภาพ วันนี้ได้ ‘เบนจามิน’ ช่างภาพแฟชั่นที่กำลังฮอตที่สุดตอนนี้มาถ่ายเซ็ทนี้ให้ เบนกับผมเราอายุอานามพอๆ กัน ผมใช้บริการเบนมาหลายครั้งจนคุ้นเคยกันดี เรียกได้ว่าเบนเกือบจะเป็นช่างภาพประจำของเราไปแล้ว เพราะฝีไม้ลายมือ ทัศนคติ และความคิดนอกกรอบของเบนทำให้ผมไว้ใจและพอใจกับงานที่ออกมาได้เสมอ


“เฮ้ยเบน วางปกไว้บ้างรึยัง” ผมเดินเข้าไปหาเบนที่กำลังสั่งให้ผู้ช่วยตากล้องจัดไฟอยู่


“โหบอสมาถึงไม่ทักทาย โซโล่งานกันเลยเหรอ” ไอ้เบนเป็นคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ร้ายในที่นี้ไม่ใช่นิสัยเสียนะ คือมันเป็นคนที่บทจะเฮฮา มันก็เฮฮาขี้เล่นขี้แหย่ แต่เวลาทำงาน หรือเครียด มันมักจะเงียบ นิ่ง และดุ


“อ้าว ก็มาทำงานนี่หว่า แถมเวลาของแต่ละคนเป็นเงินเป็นทองกันทั้งนั้น รวมทั้งแกด้วย… เออนี่ ขอฝากเด็กฝึกงานไว้สักคนได้ไหมวะ เด็กนอกเรียนดีไซน์ที่อิตาลี เคยมาวาดภาพประกอบให้ที่เล่ม เทอมนี้อยากฝึกเรื่องถ่ายภาพแฟชั่น ฝากหน่อยนะ” เบนมันเป็นคนที่ไม่หวงวิชา ไม่อีโก้จัดเหมือนพวกช่างภาพคนอื่นๆ เด็กที่มาเป็นผู้ช่วยตากล้องของมันเกือบทุกคนถูกมันเทรนด์ และสอนจนได้เป็นช่างภาพกันหลายคนแล้ว ผมก็อยากให้รันได้เรียนรู้จากคนเก่งๆ


“โหยเด็กเส้นเหรอบอส ใครวะ เฮ้ยน่ารัก ชอบว่ะ แต่งตัวก็เก๋ มีเซนส์เรื่องแฟชั่นนะเนี่ย จีบได้เปล่าวะบอส”


“ไม่ได้!!!!”


“เฮ้ย หวงเหรอวะ” ไอ้เบนนี่แม่งเป็นพวกหญิงก็ได้ชายก็ดี และผมว่าลึกๆ มันรู้ว่าผมเป็นแบบไหน


“นี่น้องเมียกู เขาฝากมา มึงอย่าแตะเลยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวกูโดนเล่นงาน” ผมลากไอ้เบนมากระซิบกันสองคน กลัวรันจะได้ยินว่าผมแอบหวงน้องอยู่


“อ๋ออออออออออออออ!!!! น้องเมียนี่เอง” กูเกลียดเสียงเจ้าเล่ห์ของมันจริงๆ


“เออ… รันๆ นี่เบนจามินเป็นช่างภาพโคตรเจ๋งที่สุดในประเทศเรา ณ ตอนนี้ เบนนี่น้องรันฝากด้วยนะ”


“คุณเบนจามิน!!! ผมเป็นแฟนผลงานคุณนะฮะ ตอนที่คุณไปจัดแสดงภาพถ่ายพอทเทรทที่มิลาน ผมกับเพื่อนยังนั่งรถไปชมกันเลยครับ… ดีใจมากๆ ที่จะได้เรียนรู้งานกับคุณ ถ้าเพื่อนผมรู้ต้องอิจฉาผมแน่ๆ ฝากตัวด้วยนะฮะ” น้องส่งยิ้มหวาน และน้ำเสียงชื่นชมแกมตื่นเต้นไปให้ไอ้เบน เห็นแล้วขัดตาชะมัด


“โอ้ เล่นซะเขินเลย ฮ่าๆๆ ขอบใจมากนะครับที่ชอบผลงานของผม เอาเป็นว่าเรามาเริ่มเรียนรู้กันเลยนะ ไป” แล้วผมก็ปล่อยให้รันไปคลุกอยู่กับไอ้เบน แต่ไม่รู้ทำไม หันไปมองสองคนนี้ทีไรแล้วรู้สึกขัดตา ขัดใจแปลกๆ ว่ะ ปกติไอ้เบนจะเป็นคนดุๆ เวลาที่สอนงานใคร คือไม่ใช่รันแค่คนแรกที่เป็นเด็กฝึกงาน ทุกครั้งที่มีเด็กฝึกงานด้านช่างภาพ ผมก็จะให้มาดูที่สตูฯ เสมอ ก็เห็นเด็กมันแอบบ่นๆ ว่าคุณเบนดุ ไอ้เบนเองก็ชอบบ่นว่าเด็กเดี๋ยวนี้ทำไมขี้ขลาด อยากรู้อะไรก็ไม่ถาม ไม่กล้า อ้ำๆ อึ้งๆ ไม่มีความคิดสร้างสรรค์เอาซะเลย


แต่นี่เท่าที่เห็น ไอ้เบนยิ้มและหัวเราะกับรันหลายครั้งมาก สองคนนี้คุยกันอย่างออกรสชาติ จากสีหน้าและแววตา รันดูจะปลื้มไอ้เบนสุดๆ ไอ้เบนเองก็ดูจะพอใจรันอยู่ไม่น้อย… หรือว่ากูจะฝากปลาย่างไว้กับแมววะเนี่ย ตั้งสติก่อนไอ้ภพ มึงอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ สองคนนี้มันเป็นพวกอาร์ท เวลาคุยกันถูกคอมันก็คงเหมือนได้ของเล่นใหม่นั่นแหละ ไม่มีอะไร อย่าหวง อย่าหึง มีสติ!!!


“คุณภพครับเด็กผู้ชายคนนั้นญาติคุณภพเหรอครับ” ผมกำลังนั่งรอเซ็ทฉากเซ็ทไฟอยู่ คุณพัฒน์ก็เดินเข้ามาคุยด้วย


“น้องชายของภรรยาผมน่ะครับ เทอมนี้บินกลับมาจากอิตาลี มาขอฝึกงานด้วย” ถามทำไมครับเนี่ย กูเริ่มระแวงอีกแล้ว


“อ๋อ ดีเลยครับ งั้นผมคงคุยกับคุณภพได้เลย คือผมเห็นน้องคนนี้แล้วก็นึกถึงคอเลคชั่นใหม่ของแบรนด์วัยรุ่นที่ผมกำลังเอาเข้ามาครับ อยากได้น้องไปเป็นนายแบบให้หน่อย ทางแบรนด์เขาให้เลือกนายแบบประจำประเทศนั้นๆ ได้เอง ผมเห็นน้องคนนี้แล้วปิ๊งมาก” หวังว่าจะเป็นแค่เรื่องงานนะ


“ผมคงต้องถามเจ้าตัวเขาก่อนนะครับว่าสนใจไหม”


“ผมฝากคุณภพด้วยนะครับ เห็นแล้วชอบน้องเขามากๆ เออ คือผมหมายถึงตรงกับคอลเลคชั่นใหม่ของผมเลย สไตล์แบบน้องนี่แหละ ใช่เลย… ว่าแต่น้องชื่ออะไรนะครับ”


“รันครับ ชื่อวรัน”


“น้องรัน วรัน... ชื่อก็เพราะ รูปร่างก็ดี หน้าก็เก๋” อะไรวะ แค่วันเดียวเวลาไม่ห่างกัน น้องเมียของผมทำไมถึงได้ฮอตขนาดนี้ คนนึงก็ช่างภาพ อีกคนก็นักธุรกิจ


ขอให้เรื่องที่ผมระแวงไม่เกิดขึ้นจริงแล้วกัน ขอให้สองคนนี้สนใจรันแค่เรื่องงาน ถึงผมจะยังทำตัวนิ่งๆ เฉยๆ กับน้องอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่หวง อย่าลืมว่าผมรักน้อง ไม่เคยไม่รักเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้… แค่เรื่องของเราสองคนมันก็วุ่นวายพอแล้ว ขออย่าให้มันมีมือที่สามที่สี่โผล่เข้ามาเลยนะ ได้โปรด!!!


++++++++++++++++++++++++++

+ กลับมาสู่โหมดอีลุงกันอีกครั้งนะคะ อีลุงก็ยังคงคิดมาก พร่ำเพ้อ อยู่ตลอดเวลา ตอนนี้หลายคนอาจแอบขัดใจกับท่าทีของอิลุง อิเมอร์ก็หมั่นไส้มันค่ะ ทำเป็นเข้ม ทำเป็นขรึม แต่ในใจนี้ดี๊ด๋าซะ น่าตบจริงๆ แต่เอาเถอะ ปล่อยอิลุงมันทำตามความคิดตัวเองไป อย่างพี่รินบอก ระวังหมาจะขาบไปแดกนะฮ้า... (เหมือนจะมีหมาโผล่มาสองตัวแล้วด้วย)
+ ตอนนี้มีพี่คิวด้วย กรี๊ดกร๊าด... เป็นตัวละครที่ไปปรากฏในทุกๆ เรื่อง เป็นผู้ชายที่ขายดีจริงๆ จุ๊บุ (ในรวมเล่มวาเลนไทน์ คงจะมีตอนพิเศษงานแต่งของพี่คิวกับโรสให้อ่านกันค่ะ)
+ น้องรันโหมดร่าเริงขึ้น ไม่รู้ชอบกันไหม แต่อิแม่มันชอบนะ ^^
+ ขอบคุณมากๆ สำหรับทุกๆ คอมเม้นท์ ทั้งในนี้ และในเฟสฯ นะคะ เป็นแรงฮึด เป็นกำลังใจมากๆ จริงๆ ค่ะ เราอ่านทุกๆ เม้นท์เลย
+ เหมือนเดิมจ้า ติดตามข่าวสารของเมอร์ซี่ได้ที่เฟสบุคนะคะ กติกาของเราคือแอดไปได้โปรดแนะนำตัวด้วยจ้า เราจะได้รู้ว่าคุณไม่ได้แอดมาขายของหรือส่งเกมนะฮ้า... ว่างๆ ก็แวะไปคุยกันได้ค่ะ
+ ตอนหน้าเป็นคิวของอิริวกับน้องพายนะจ๊ะ เร็วๆ นี้แหละ แต่พรุ่งนี้อาจจะอัพผัวเหี้ยเมียแรดให้อ่านกันในเฟสฯ นะฮ้า

รักมาก... อิเมอร์ฯ คุณแม่สาววาย กับลูกชายป่วงๆ 

[eaey]

พี่ภพกำลังจะแต่งงานเดือนหน้านี้แล้วครับ เจ้าสาวชื่อคุณโรส
"พี่คิว"รึเปล่า

[MiSS-U]

น้องรันน่ารักสุโค่ยมากค่า  อิจฉาอีตาสามภพจัง

และโปรดระวังโดนแย่ง  ถ้าไม่ใช่สองหนุ่มจากตอนนี้

ก็จะเป็นเรานี่แหละจะแอบขโมยคนน่ารักมาเก็บไว้เอง

บวกเป็ด

 

[sunshinesunrise]

จะรอซดมาม่า หมั่นไส้พี่ภพเหลือเกิน เยอะแยะ มากมายไปไหน เดี๋ยวน้องรันหมดความอดทนจะรู้สึก!!!!!

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องรันโหมดนี้น่ารักสุดยอดเลยค่ะ
ถ้าเป็นพี่ภพยามปกติคงกระโจนใส่ไปแล้ว 
ระวังน้องรันจะโดนคาบไปกินนะค้า

[MADWHALE]

แอบสมน้ำหน้าพี่ภพนะ 5555555