หายไปชาติกว่า โผล่มาแล้วค่าาาาาา
ขออภัยจริงๆ นะคะ Mercy ติดงานที่งานสัปดาห์หนังสือด้วยค่ะ ผ่านพ้นไปแล้วค่ะ สบายขึ้นหน่อย...
จากตอนที่แล้วที่บอกว่าน้องรันเธอจะแทนตัวเองว่าหนูกับพี่สาว อันนี้ได้ไอเดียและคาแรคเตอร์มาจากน้องคนหนึ่งเวลาเขาพูดแล้วแทนตัวว่าหนู
น่ารักมากๆ ฟังแล้วอยากกอดในบัดดล...อิอิ
ส่วนใครที่บอกว่า ถ้าคุณพี่ภพแค่หวังตัวน้องก็อย่าเลย... อันนั้นก็จริงค่ะ ตอนนี้อิคุณพี่ภพมันหวังฟันล้วนๆ แหละ
คือน้องรันดูเป็นของแปลกสำหรับอิพี่ภพมันไงคะ มันก็เลยอยากได้ อยากลอง...
แต่เดี๋ยวเรามาคอยดูว่า ใครมันจะตกหลุมใครกันแน่... บอกได้คำเดียวว่าน้องรันไม่ธรรมดานะคะ ฮ่าๆๆ
อาจจะสับสนๆ ในอารมณ์และพฤติกรรมของน้องหน่อยนะคะ แต่คิดว่าเด็กที่อีโมชั่นสูงๆ ก็คงจะประมาณนี้
จริงๆ นิสัยน้องก็แอบคล้ายๆ ฟี่นะ (ถ้าใครได้อ่านเรื่องน้องพาย) พวกติสพอๆ กัน
ก็ลองลุ้นดูนะคะ...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนอ่านเลยนะคะ 
ปล.คำผิด เดี๋ยวมาแก้นะจ๊ะ... จ๊วบบบบบบ ปลล. ถ้าพรุ่งนี้ขยันมากกกก จะมาต่อน้องพายนะคะ
+++++++++++++++++++
ตอนที่ 3“พี่ริน!!!!” เสียงน้องรันแสดงความยินดีอย่างชัดเจนมาก เมื่อเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มหนาแล้วเห็นภรรยาผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น… ไม่ต้องถามนะครับว่าผมอยู่ตรงไหน… น้องเมียอยู่ไหนผมก็อยู่นั่นแหละ!!!… แต่ปกติวันหยุดแบบนี้ถ้าไม่ออกไปไหน ผมก็จะสิงตัวอยู่ในห้องกับเกมคอมพิวเตอร์ ไม่ก็นวนิยายสืบสวน ไม่ก็หนังสือการ์ตูน แต่วันนี้ผมหอบทุกสิ่งอย่างลงมาจุมปุ๊กอยู่ในระแวกเดียวกับน้องเมียคนน่ารัก
“ว่าไงคนเก่ง…” ไอ้รินวางของทุกสิ่งอย่างลงหน้าบ้านอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินเข้ามาหาน้องชายมัน แล้วสองพี่น้องก็โผเข้าหากันอย่างคิดถึง… เป็นภาพที่ผมอดอมยิ้มไม่ได้จริงๆ พลอยทำให้คิดถึงพี่หนึ่งกับพี่สองบ้างเลย
“พี่ริน หนูคิดถึงพี่จังเลย” เสียงคนในอ้อมกอดไอ้รินอู้อี้ และเบาบาง คงกะจะพูดให้ได้ยินกันสองคน… แต่ขอโทษเถอะ สามภพหูหมาครับ ผมหูดีเป็นเลิศอยู่แล้ว หึหึ ‘หนู’ จริงๆ ด้วย น่ารักจริงๆ เล๊ย ^^
“อ้าว ร้องไห้ซะแล้วไอ้ขี้แย คิดถึงอะไรกัน ไม่ได้เจอกันแค่สองปีเองน้า… ไหนขอพี่ดูซิ๊ หนูสูงขึ้นรึเปล่าเนี่ย ตัวโตขึ้นด้วย แบบนี้ค่อยกอดเต็มไม้เต็มมือหน่อย” ไอ้ห่าาาาา ไม่เจอกันสองปี มึงพูดว่าแค่เหรอวะ เป็นกูร้องไห้ตั้งแต่ครึ่งปีแรกแล้ว… ว่าแต่แอบเห็นด้วยกับไอ้รินมันนะ ตัวขนาดนี้กำลังกอดเต็มไม้เต็มมือเลย โอ๊ยยยย กูอยากกอดบ้างโว้ยย
“ฮึก… ฮืออ ก็หนูคิดถึงนี่!!!” ขี้แง แล้วยังขี้อ้อนอีกเว้ย สงสัยจะลืมว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ด้วยนะเนี่ย แต่ ผมก็แอบงงๆ กับพฤติกรรมของน้องรันนะครับ เมื่อวานและเมื่อเช้า ยังเป็นน้องรันที่เงียบๆ คุยเมื่ออยากจะคุย ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่พูดไม่จา หมกตัวอยู่กับหนังสือ และสมุดวาดภาพ ร่าเริงบ้างตอนเล่นน้ำ และกินข้าว แต่วันนี้กลายเป็นน้องน้อยของพี่ริน เหมือนกลับไปเห็นเด็กชายรันตัวเล็กเมื่อครั้งอดีต
“จ้าๆ… เดี๋ยวป๋า กับแม่กำลังมาจากสนามบินนะ หิวรึยัง รอหน่อยแล้วกันเนอะ เดี๋ยวกินขนมก่อนพี่ซื้อมาเยอะแยะเลย ขนมไทยๆ ที่หนูชอบไง” แล้วสองคนพี่น้องเขาก็กอดกันเดินไปหยิบขนม แล้วก็กอดกันเดินไปนั่งกินกันไปคุยกันไปที่โต๊ะอาหาร ทิ้งให้สามี และพี่เขยคนนี้ยืนยิ้มมองตามคนเก่งของพี่ริน ที่ตอนนี้กลายเป็นน้องรันตัวน้อยๆ ด้วยแววตาละห้อย แบบหลบๆ ซ่อนๆ
“อ้าว คุณสามีคะ คุณสามีจะยืนเป็นยามเฝ้าห้องรับแขกอีกนานไหมคะ เสด็จอัญเชิญมาทานขนมด้วยกันสิคะที่รัก รินซื้อขนมที่คุณสามีชอบมาฝากด้วยค่ะ” ไอ้แหล… มันก็รู้ว่าผมไม่ชอบกินขนมหวาน (กินแต่เนื้อเด็กผู้ชายหวานๆ กร๊ากกก) ผมกับไอ้รินเราตกลงกันไว้แล้วครับ ว่าถ้าอยู่ต่อหน้าครอบครัวของเราทั้งคู่ เราจะไม่กูมึง หยาบคายใส่กัน จะเรียกริน เรียกภพ อาจมีที่รักบ้างเป็นบางโอกาสเพื่อความสมจริง น้องรันเองก็คงจะไม่รู้ว่าเราสองคนแต่งงานกันแบบไหน ไอ้รินมันถึงได้พูดจาดีกับผมต่อหน้าน้องด้วย
“รินจะกินอะไรเย็นนี้เดี๋ยวภพจะได้ไปจ่ายกับข้าว”
แม่บ้านแม่เรือนไหมผมเนี่ย ปกติที่บ้านเรือนหอของพวกผมจะไม่มีแม่บ้านนะครับ จะมีแบบไปกลับ ไม่มีอยู่ค้าง คือไม่ได้ขยันอยากทำเองหรอก แต่ว่าเดี๋ยวความแตก ขี้เกียจต้องมานั่งเก๊กกันในบ้าน อยู่บ้านก็อยากปล่อยตัวตามสบายบ้าง ผมกับไอ้รินก็เลยให้เหตุผลไปว่า อยากอยู่กันแบบส่วนตัวมากกว่า ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของในบ้าน อยู่กันสองคนงานบ้านนิดๆ หน่อยๆ ทำเอาเองได้ ส่วนพวกผ้าผ่อนผมก็จ้างซัก ในหมู่บ้านนี้ดีตรงที่มีร้านรับซักรีด มารับมาส่งเลยสบาย พวกปัดกวาดเช็ดถูนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำกันเอง (ส่วนมากหวยจะออกที่ผม) แล้ววันอาทิตย์บ่ายจะมีคนเข้ามาทำความสะอาดใหญ่ให้ ก็เป็นเด็กรับใช้จากบ้านผมนั่นแหละครับ
“อ๋อภพ รินลืมบอกภพว่า เดี๋ยวคุณแม่ท่านจะเอาอาหารมาเอง วันนี้ท่านสั่งให้ป้าน้อยทำกับข้าวของโปรดเจ้ารันมาให้น่ะ วันนี้สบายแล้วภพไม่ต้องลงแรง แต่มีของลงท้อง ฮ่าๆ”
“อืม ก็ดีเหมือนกัน เปลี่ยนรสชาติอาหารบ้าง เผื่อน้องรันจะเบื่อกับข้าวฝีมือพี่ภพแล้ว” หยอดแบบแอบๆ เนียนๆ หึหึ
“รันไม่เบื่อหรอกฮะ อร่อยดี พี่ภพทำกับข้าวเก่งจังเลยนะครับ พี่รินโชคดีจัง พี่สาวหนูรอดตายแล้วใช่ไหมล่ะ อิอิ” ต้นประโยคหันมาพูดกับผม แต่ปลายประโยคที่กลับไปแทนตัวเองว่าหนู ก็หันกลับไปเป็นบทสนทนากับพี่สาวแทน…
“รันหนูไปกินขนมก่อนไป เดี๋ยวพี่เอาของขึ้นไปเก็บ แล้วอาบน้ำอาบท่าซักหน่อย เดี๋ยวคุณแม่กับป๊าก็คงมา”
“ฮะ… ให้หนูช่วยหิ้วของไหม”
“ไม่เป็นไรครับหนูอยู่นี่แหละ… คุณสามีคะ คุณสามีช่วยหิ้วกระเป๋ารินแล้วตามขึ้นมาบนห้องด้วยค่ะ…” อะไรว้าาาา คิดว่าจะได้นั่งกินของหวานกับหวานใจ (กล้าคิดนะ) ไอ้นี่มันช่างเป็นภรรยาที่ใช้ไม่ได้จริงๆ
“คร๊าบบบบ คุณเมียที่รัก” ผมจะทำอะไรได้ นอกจากเดินไปหิ้วสัมภาระของคุณระรินเธอ แล้วก็เดินแบกตามตูดเมียไปเงียบๆ อย่างอ่อนใจ…
……………
……………
“เอาล่ะ… คุณสามีคะ มึงทำอะไรน้องกูรึเปล่า สารภาพมาซิ” กลับมาสู่โลกแห่งความจริง ประตูปิดปุ๊บ กูกลายเป็นทาสในเรือนเบี้ยทันที
“ปรักปรำเก่งจังนะครับมึง กูทำอะไรซะที่ไหนล่ะ แค่หาข้าว หาน้ำให้กิน คุยกันแทบจะนับคำได้ วันๆ น้องมึงก็อ่านแต่หนังสือ ไม่ก็วาดรูป มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ยไอ้ริน กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย ไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตใจทราม ใช่ว่ากูจะเอาดะไม่ดูว่าลูกเขาน้องใคร” ดราม่าใส่มันไปซะ ปกติผมจะเป็นคนเฮฮา พูดจาติดตลก ชอบแกล้ง ชอบอำ จนเพื่อนๆ พากันระอา ไม่รู้ว่าอันไหนเล่นอันไหนจริง แต่ถ้าหากผมเริ่มพูดด้วยเหตุผล เริ่มซีเรียส หรือเรื่องงานเนี่ย ผมก็จะน่าเชื่อถืออย่างประหลาด เพื่อนก็จะรู้ทันทีว่า นี่คือไอ้ภพมันเอาจริงแล้วนะเว้ย บางทีประชุมงาน ลูกน้องยังกลัวผมเลย เพราะถ้าเป็นเรื่องงานผมดุจริงนะครับ (คิดภาพตามไม่ออกล่ะสิ ชิ)
“เออ ก็แล้วไป… กูขอโทษด้วยแล้วกันที่กล่าวหามึงน่ะ มึงก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมกูต้องระแวง มึงเองมันหมาป่าในคราบเฮฮา เอาความตลกเข้าล่อ เจ้าชู้ซะขนาดนี้ จะให้กูไม่เป็นห่วงได้ยังไง แล้วอีกอย่าง… น้องกูน่ะ กูก็ยังไม่รู้เลยว่ามันจะไปทางไหน…” อ้าว อะไรคือทางไหนวะ กูงง เสือกพูดไม่เคลียร์ แถมทำหน้าละเหี่ยใจอีก
“อะไรของมึง น้องมึงหลงทางหรือยังไง ไปทางไหนไม่ถูกคืออะไร”
“… น้องกูถึงมันจะดูอ้อนแอ้น แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นแบบมึง…” ต๊ายยยยยยย กูฟันธงเถอะ ถ้าไม่ใช่ก็มาฟันคอกูได้เลย อารมณ์แปรปรวนเกินชายซะขนาดนี้ อาจจะแค่ยังไม่ค้นพบความจริง หรือรอวันแอคทิเวทตัวตน หึหึ รอพี่ภพก่อนนะจ๊ะที่รัก พี่ภพจะทำให้หนูค้นพบความอัศจรรย์ที่สุดในสามภพเชียวแหละ
“ไม่ต้องเสือกคิดอะไรพิเรนเลยนะมึง… ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แหละ สองปีก่อนกูไปหา กูยังเจอมันอยู่ห้องเดียวกับผู้หญิงอยู่เลย… อาจจะเป็นแฟนมันก็ได้สวยแถมหุ่นดีอีกต่างหาก” เพื่อนสาวรึเปล่า… ถ้าไม่เห็นขย่มกันคาตา สามภพก็ยังคงมีความหวังอยู่แแหละวะ
“มึงนี่ หวงน้องเวอร์เกินไปและ… คนเรานะเว้ย สุดท้ายถ้ามันจะเป็นอะไรมันก็ต้องเป็นนั่นแหละ มึงพูดเหมือนมึงไม่รู้เหตุผลข้อนี้ดี ตัวมึงเองก็ผ่านช่วงเวลาสับสนมาไม่น้อย… กูรู้ว่ามึงกลัวว่าน้องมึงจะต้องลำบาก กลัวป๊ากับแม่มึงจะรับไม่ได้ กลัวสังคมจะทำร้ายน้องมึง มองน้องมึงในแง่ลบ… แต่สุดท้ายแล้วคนมึงควรจะแคร์และรับฟังมากที่สุดก็คือตัวน้องมึงนะริน… เขาจะเป็นอะไรก็ตาม แต่สุดท้าย… เขาก็ยังคงเป็นน้องชายตัวน้อยที่มึงรักเสมอ ถูกไหม”
“อืม… ก็จริง ชีวิตเป็นของเขา เขาก็ควรจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการสิเนอะ”
“ถูกครับ คุณภรรเมีย… ไปอาบน้ำได้แล้วไป เดี๋ยวป๋า กับคุณหญิงท่านเสด็จมา จะได้ลงไปรับหน้าพร้อมกัน”
……………………..
…………………….
“น้องรัน!!! มาให้คุณแม่กอดหน่อยลูก” ผมได้ยินเสียงแว่วดังของแม่ยายเล็ดลอดมาถึงชั้นบน ในขณะที่ผมกับไอ้รินกำลังเดินลงมาพร้อมกัน
“เป็นยังไงบ้าง ลูกคนนี้นี่น่าตีจริงๆ อยู่ดีๆ ก็ย้ายไปฟลอเรนซ์ แถมยังไม่ยอมบอกที่อยู่ให้ติดต่ออีก แม่ใจคอไม่ดีเลย ยัยรินก็อีกคนช่วยกันปกปิดดีนัก มันน่าตีทั้งคู่” ลงไปทันเห็นแม่ลูกเขาออดอ้อนกันอยู่เชียวครับ เจ้าตัวดีเข้าไปกอดซบคุณหญิงแม่ยาย แล้วก็เอนพิงให้ท่านลูบหัวอย่างคิดถึง โดยมีคุณพ่อยืนนิ่งมองอยู่ห่างๆ… คุณพ่อไอ้รินนี่ดุนะครับ ผมยังเกรงๆ เลยเวลาคุยด้วย
“ก็รันอยากไปเรียนที่นั่นจริงๆ นี่ แล้วป๋าก็อยากให้รันเรียนบริหาร ถ้ารันขอดีๆ ป๋าก็ไม่ยอมหรอกรันรู้… รันขอโทษนะฮะที่ทำให้เป็นห่วงแล้วก็วุ่นวาย” อ้าว เวลาคุยกับพ่อแม่ก็แทนตัวเองว่ารัน แสดงว่ามีไอ้รินคนเดียวสิเนี่ยที่พิเศษ อิจฉาเว้ย
“แก่มันดื้อ ฉันพูดอะไรก็ไม่เคยจะฟัง ตอนเด็กดื้อยังไง ยิ่งโตก็ยิ่งดื้อ พี่สาวแกก็อีกคน ดีหน่อยที่โตมาพูดจารู้เรื่อง ยอมฟังพ่อฟังแม่บ้าง… อยากทำอะไรก็ทำแล้วกัน แต่อย่าทำให้ตัวเองและครอบครัวเดือดร้อน ถ้าอยากเรียนไอ้ศิลปะนี่นัก แกก็ต้องตั้งใจและพิสูจน์ให้ป๋าเห็นว่าไอ้สิ่งที่แกรัก มันสามารถเลี้ยงตัวแกได้โดยไม่ต้องลำบากถ้าหากไม่มีป๋ากับแม่แล้ว แกทำได้ไหมเจ้ารัน” ผมว่า น้องรันนี่ลูกรักนะครับ เพราะเหมือนป๋าจะดุ แต่ป๋าก็ไม่เคยเด็ดขาดกับน้องรัน ตรงกันข้ามกับไอ้ริน ถ้าป๋าพูดคำไหนต้องคำนั้น อาจจะเพราะมันเป็นลูกคนโตด้วย เลยเป็นความหวังของตระกูล
“ป๋าคอยดู รันจะเรียนจบอย่างมีคุณภาพ จะไม่เป็นภาระให้ป๋ากับแม่ต้องเป็นห่วง ไม่ทำให้พี่รินเดือดร้อนแน่นอน… เชื่อมือรันเถอะ” เจ้าเด็กนี่มันเข้าใจใช้น้ำเสียงและคำพูดกับคนอื่น น้องมันไม่ได้ใช้น้ำเสียงถือดีกับป๋าและแม่ ถึงแม้ประโยคจะดูอวดเก่งนิดๆ ก็ตาม แต่น้องมันใช้น้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงความมั่นใจในประโยค ตบท้ายด้วยเสียงอ้อนๆ พร้อมเดินไปกอดเอวป๋า… เสร็จรันมันครับ ป๋ายกมือขึ้นมาลูบหัวอย่างเอ็นดู ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ ให้เจ้าตัว… นี่มันลูกรักชัดๆ !!!
“แหมๆๆๆ อ้อนกันใหญ่เลยนะ… ใช่ซิ๊ ลูกชายคนโปรดกลับคืนสู่อ้อมกอดแล้วนี่ ลูกสาวคนสวยเลยหมดความหมาย… งั้นลูกสาวไปกอดคุณสามีก็ได้” มันพูดจริงทำจริงนะครับ ไม่ต้องแปลกใจ ผมกับไอ้รินนี่ออสก้าทั้งคู่ อั้มกับโดม สู้สามภพกับระรินไม่ได้หรอก ต่อหน้าพ่อแม่ของพวกเรา หรือญาติพี่น้อง เราสองคนก็จะกลายเป็นสามีภรรยาที่น่ารักแบบนี้แหละฮะ
“รักกันขนาดนี้ เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่อุ้มซักทีล่ะตาสามยัยริน” ปกติพ่อแม่พี่น้องผมกับพ่อแม่ไอ้รินพวกท่านจะเรียกผมว่าสามครับ จริงๆ ชื่อเล่นจริงๆ ของผมคือสาม แต่ไม่ค่อยมีคนเรียก ส่วนมากก็จะเรียกไอ้ภพ คุณภพ พี่ภพ น้องภพ อะไรกันไป…
“รันก็อยากอุ้มหลานเหมือนกัน” แหมม พอพวกเยอะก็พูดเก่งเชียวนะตัวดี… อยากอุ้มหลานเหรอจ๊ะ แต่พี่อยากอุ้มรันมากกว่านะ!!!
“ผมก็อยากครับ แต่ผมกับรินก็คุยกันว่าเราจะไม่รีบ ปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่า มันน่าจะดีต่อตัวแม่แล้วก็ลูกด้วย รินเขาก็ยังสนุกกับงานอยู่ ถ้าจะมีเจ้าตัวเล็ก ก็คงต้องพร้อมมากกว่านี้ครับ” บอกแล้วว่าพวกผมน่ะเจ้าบทบาท พล๊อตมีเป็นสิบๆ จะมากันแบบไหนพวกผมก็ตั้งรับได้สบายมาก
“คงอีกสักสองปีแหละค่ะคุณแม่ ขอรินปรับตัวหน่อย ตอนนี้ยังสนุกกับชีวิตคู่อยู่เลยค่ะ ขออยู่กันเป็นคู่ก่อนนะ”
“ถ้าคุณแม่อยากอุ้มหลานมากๆ เดี๋ยวรันจัดให้เอามะ เอาผมสีอะไรบอกมาได้เลย รันมีในสต็อคเพียบ เดี๋ยวเรียนจบปุ๊บ คลอดปั๊บเลยก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ” เฮ้ยยยยยยยย ไม่ดีมั้งครับน้องรัน ชะนีไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ก่อนจะไปเป็นพ่อของเด็ก พี่ว่าเปลี่ยนมาเป็นเมียของพี่จะดีกว่านะ
“โอ๊ยยยย ตารัน เราจะทำให้แม่หัวใจวายวันละกี่สิบรอบกันหะ อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะเจ้าตัวดี” คุณหญิงแม่เอื้อมือไปบิดแก้มลูกชายคนเล็กแบบไม่จริงจังนัก ออกแนวมันเขี้ยว ไม่ก็หม่ันไส้ซะมากกว่า เจ้าตัวดีก็ทำหน้าแหยแบบล้อเลียนอย่างน่ารัก… โอ้ยยยย กูเผลอทำตาละห้อยเกินไปรึเปล่าเนี่ย น่ารักจริงเว้ย…
“เอาเถอะๆ คุณ เจ้ารันมันก็แหย่เล่น ส่วนเจ้าสองคนนี้ก็อย่างนี้แหละ หนุ่มสาวสมัยใหม่ ต้องให้เวลาส่วนตัวเขาบ้าง แค่แต่งงานแต่งการกันไปก็พอจะหมดห่วงไปบ้างแล้วล่ะ… ไปๆ มัวแต่คุย ข้าวปลาไม่ต้องกินกันพอดี”
…………………..
…………………..
มื้อค่ำจบลงด้วยเสียงหัวเราะ และความอร่อย… น้องรันทำเอาผมประหลาดใจหลายๆ เรื่อง หลักๆ เลยก็นิสัยของเจ้าตัว ผมไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วน้องเป็นคนยังไงกันแน่ เพราะตอนอยู่กับครอบครัวน้องดูเป็นเด็กร่าเริง สดใส ช่างพูด ขี้อ้อน ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา แต่พออยู่กันสองต่อสอง หรือตามลำพัง น้องก็กลายเป็นเด็กเงียบๆ ถามคำตอบคำ พูดในสิ่งที่อยากจะพูด ถามในสิ่งที่ต้องการจะรู้ก็แค่นั้นเอง… ถึงแม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ผมชอบคนแบบนี้แหละครับ คาดเดายาก ท้าทาย น่าค้นหา เหมือนค่อยๆ มีป้าย ‘โปรดติดตามตอนต่อไป’ แปะบนตัวน้องเอาไว้ตลอดเวลา
“พี่ริน หนูอยู่บ้านเฉยๆ เบื่ออะ ตามพี่รินไปทำงานด้วยได้เปล่า” คุณหญิงแม่กับป๋ากลับไปแล้วครับ ตอนนี้เหลือแต่ผม ไอ้รัน และน้องริน นั่งทานผลไม้และดูหนังกันอยู่ในห้องรับแขก
“ตามพี่ไปหนูก็เบื่อเหมือนกันนั่นแหละเชื่อสิ… แล้วอยากทำอะไร อยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า รอสักสิ้นเดือนได้ไหม เดี๋ยวพี่รินลาพักร้อนแล้วจะพาไปเที่ยวต่างจังหวัด”
“โหยยยย กว่าจะสิ้นเดือนอีกตั้งสามอาทิตย์ เบื่อตายเลยหาอะไรให้หนูทำเถอะ นะๆ”
“อืม… ทำอะไรดีล่ะ เราทำอะไรได้บ้างเนี่ย นอกจากวาดรูป… อ๋อ!!! เอาอย่างงี้ไหม… ภพที่บริษัทมีคอลัมน์ในนิตยสารหัวไหนที่ใช้ภาพประกอบบ้าง เอาเจ้านี่ไปเป็นฟรีแลนซ์ได้ไหม” โอ้วววว อยู่ดีๆ เมียก็ให้ลาภลอยมา หึหึ
“อืม… คิดก่อนนะ… จริงๆ เล่มของภพก็มีนะ สองสามคอลัมน์ ปกติจะมีน้องคนนึงเขาวาดอยู่ แต่เปลี่ยนบ้างก็ได้ เพราะน้องคนนี้เขาก็ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่รับหลายเล่ม… แต่ พี่ขอดูพอร์ทงานของน้องรันหน่อยได้ไหมครับว่าวาดอะไรมาบ้าง” ต้องเป็นการเป็นงานกันหน่อยครับ จริงๆ ไอ้น้องคนที่วาดภาพประกอบน่ะ ไม่ได้ยุ่งอะไรมากหรอก แต่เดี๋ยวผมขอใช้อภิสิทธิ์ย้ายมันไปวาดภาพประกอบพ็อคเก็ตบุ๊คดีกว่าครับ น้องมันร่ำๆ ว่าอยากทำพ็อคเก็ตบุ๊คมากกว่า ถือว่าเป็นโอกาสเหมาะ
“ได้ครับ เดี๋ยวรันวิ่งไปหยิบมาให้ดู” แล้วเจ้าตัวก็ไม่รอช้า ลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดขึ้นห้องไปด้วยท่าทางดีใจสุดๆ
“ไม่ลำบากมึงใช่ไหม แบบนี้ถือว่าเป็นเด็กเส้นรึเปล่าวะเนี่ย”
“ไม่หรอก อันนี้จริงๆ กูก็อยากหาแนวใหม่ๆ มาลงคอลัมน์บ้าง ตอนนี้ไอ้น้องตั้มคนที่วาดให้เล่มนี้มันก็เริ่มตันๆ แล้ว งานพักหลังๆ ก็เฉยๆ กูอยากหาเด็กรุ่นใหม่ไฟแรงมาลองดูบ้าง” อันนี้ก็คือเรื่องจริงนะ ผมไม่ใช่พวกเจ้าเล่ห์ที่จ้องจะตะครุบทุกอย่างที่เป็นโอกาสหรอกครับ เรื่องนี้ผมคิดมาสักพักแล้ว ต่อให้ไม่มีน้องเข้ามา ผมก็ต้องหาคนวาดภาพประกอบคนใหม่อยู่ดี
“อืม มึงลองดูงานเจ้ารันมันก่อนแล้วกัน เผื่อจะไม่ตรงใจ ไม่ชอบก็บอกมันตรงๆ ได้นะ เจ้ารันมันเป็นพวกชอบรับฟังคำวิจารณ์ อีโก้ต่ำ แต่ความพยายามสูงนะเว้ยน้องกูน่ะ” พอร์ทตรงใจรึเปล่าไม่รู้ แต่คนวาดน่ะโดนใจผมเต็มๆ ครับ…
ไอ้รินมันยอมให้น้องมันมาทำงานกับผมได้ แสดงว่าตอนนี้มันก็คงจะวางใจในตัวผมในระดับหนึ่งแล้วสินะ ถือเป็นนิมิตหมายอันดี ฉะนั้นต่อไปนี้จะทำอะไรต้องมีสติ พึงระลึกไว้เสมอ… ว่าอย่าให้เมียจับได้ว่าเราคิดอะไรเกินเลยกับน้องเมีย
“มาแล้วฮะ…” ไม่นานคนน่ารักของผมก็วิ่งลงมาพร้อมสมุดวาดภาพเล่มโตสามเล่ม และเล่มเล็กที่ผมคุ้นตา เพราะน้องพกติดตัวตลอดเวลา พร้อมด้วยแม็คบุคโปร 17 นิ้วอีกหนึ่งเครื่อง ท่าทางจะมีงานเก็บไว้เยอะนะเนี่ย
“ไหนมีอะไรมาโชว์พี่บ้างครับ เริ่มพรีเซนต์เลย ถือซะว่ามาสมัครงานจริงๆ แล้วกัน ดีไหม” น้องรันไม่ได้ว่าอะไร หันมายิ้มตอบคำพูดผม แล้วก็เริ่มหยิบสมุดสเก็ตเล่มใหญ่สุดและดูจะเก่าที่สุดออกมาเปิด… เล่มนี้ดูจะเป็นงานสเก็ตล้วนๆ มีทั้งภาพเหมือน พอทเทรท และแอพสแทร็ค บางภาพก็เป็นภาพล้อเลียนขำๆ บางอันก็เป็นภาพเหมือนที่มีการเพิ่มเติมอย่างครีเอทีฟ แต่ละหน้าผ่านไปๆ ผมก็เห็นพัฒนาการที่ดีของเจ้าของผลงานมากขึ้น… แม้ช่วงต้นๆ ลายเส้นจะยังไม่ค่อยคมนัก คอมโพสอาจจะยังไม่ค่อยดี แต่เหมือนเจ้าตัวจะรู้จักตัวเอง รู้ถึงปัญหาที่ตัวเองมี เพราะภาพหลังๆ นั้นจุดอ่อนที่เคยปรากฎ กลับหายไปแล้ว
เล่มถัดๆ มา ก็เริ่มมีงานสีน้ำ หรือเริ่มลงสีมากขึ้น แต่ดูแล้วท่าทางจะชอบสีน้ำ เพราะน้องดูทำได้ดีที่สุด แล้วมันสื่อถึงอารมณ์และฝีมือของคนวาดได้ดี มีทั้งวิวทิวทัศน์ แลนด์สเคป ตึกรามบ้านช่อง โบสถ์ ปราสาท วิหาร อนุสาวรีย์ หมา แมว นก ปลา ผู้คน การ์ตูนน่ารักๆ ฯลฯ ถือว่าผลงานอยู่ในระดับพรสวรรค์ที่เดียว ผมไม่ได้ชมเวอร์แต่พูดจริงๆ ตามประสบการณ์เลยครับ ทุกภาพดูมีชีวิต รับรู้ได้ว่าคนวาดใส่ความรู้สึก และสื่อออกมาได้ตรงประเด็นมากๆ แถมงานยังมีคาแรคเตอร์เป็นของตัวเองดี
“ในคอมฯ จะเป็นภาพอิลาสสเตรทนะครับ พวกเลย์เอ้าท์สิ่งพิมพ์ก็มี รันอยู่ชมรมนิตยสารของมหา’ลัย รันใช้ได้ทั้งอิลาสฯ และอินดีไซน์นะครับ” น้องเปิดงานให้ดูไป ก็บอกเล่าสรรพคุณของตัวเองประกอบไปด้วย… ถือว่างานกราฟิกก็ไม่เลยเลยทีเดียว มีไอเดีย และครีเอทีฟ ผมชอบงานน้องตรงที่ เป็นงานที่ดูน้อยๆ แต่มีความคิด ไม่รกและไม่เยอะ น้องมีเซนส์ทางศิลปะค่อนข้างดี เลือกใช้สีได้กลมกลืน และบางครั้งก็กล้าที่จะใช้สีที่ตัดกันอย่างลงตัว เจ๋งฮะ
“พี่ชอบงานของรันนะ แต่ทีนี้พี่ต้องบอกก่อนนะว่า งานภาพประกอบน่ะ มันจะค่อนข้างต่างจากงานอื่นตรงที่ รันต้องตีโจทย์จากเรื่องราว บางคนคิดว่าภาพประกอบก็เหมือนสตอรี่บอร์ด นั่นคือผิด พี่อยากให้มันรีเรทกับเรื่อง ไม่ใช่ประกอบทุกประโยคของเรื่อง… รันอาจจะต้องสวมวิญญาณเป็นนักเขียนท่านนั้นๆ ลองคิดว่า เขาคิดจะสื่ออะไรให้ผู้อ่าน เราเป็นตัวประกอบ เป็นส่วนขยาย แต่ไม่ใช่ตัวดำเนินเรื่องนะ พอจะเข้าใจพี่ไหม”
น้องรันนั่งฟังผมอย่างจดจ่อ พยักหน้าตามเป็นระยะ ขมวดคิ้วบ้างเป็นบางครั้ง กริยาท่าทางปรับเปลี่ยนอย่างน่ามอง ผมพูดไปก็จ้องตาคนฟังไปเพลิน แววตาจริงจังมุ่งมั่น ทำให้ผมเองก็ต้องเข้าสู่โหมดจริงจังบ้าง… ผมว่าน้องรันคิดถูกแล้วที่เลือกดื้อมาเรียนศิลปะ เพราะน้องดูรักงานนี้ และมีความสุขอยู่ในแววตาทุกครั้งที่ได้พูดถึงผลงานของตัวเอง
“ครับ รันเข้าใจที่พี่ภพอธิบาย… แอบยากเหมือนกันนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ยากๆ รันชอบ… อืม พี่ภพพอจะมีตัวอย่างหนังสือ หรือบทความเก่าๆ ให้รันได้อ่านบ้างไหมฮะ” ไฟแรงนะเนี่ยหนุ่มน้อย ท่าทางจะชอบความท้าทาย เหมือนพี่เลย!!!
“มีครับ… เออ เอาอย่างงี้ดีไหม พรุ่งนี้รันเข้าไปที่ออฟฟิศกับพี่ เดี๋ยวพี่จะคุยเรื่องคอนเซ็ปต์ของหนังสือให้ฟัง ว่าหนังสือเรามีโพสิชั่นยังไง ลูกค้าเป็นแนวไหน คอลัมน์ที่จะให้ทำมีคอนเซ็ปต์อะไร ตีมอะไร แล้วจะเอางานเก่าๆ มาให้ลองทำดูก่อน ลองวาดให้ดูสักสองชิ้น แล้วเรามาลองดูกันว่ารันตีโจทย์แตกไหม ดีไหม… พี่รินว่าไงครับ อนุญาตไหม” ผมว่าใจน้องรันลอยไปอยู่ที่งานแล้วครับ เพราะพอผมหันไปถามไอ้ริน น้องก็รีบหันไปมองหน้าพี่สาวตัวเองแบบต้องการความหวัง
“… สรุปว่าอยากทำงานใช่ไหมเนี่ยเรา จะไม่เบื่อแน่นะ” ไอ้รินก็ยังแอบลังเลเล็กน้อยนะผมว่า แต่ผมก็ให้เหตุผลที่มีน้ำหนักพอสมควรกับการที่จะชวนน้องไปที่ออฟฟิศ ผมไม่ได้ฉวยโอกาส แต่นี่เป็นโอกาสของผมต่างหาก แล้วอีกอย่าง ผมก็อยากศึกษาน้องมันมากขึ้นกว่านี้ อยากคุยกันมากขึ้น อยากอยู่ด้วยกันมากขึ้น ผมอยากรู้ว่าเวลาอยู่กับผมสองต่อสอง น้องจะกลับไปนิ่งเหมือนเดิมอีกไหม…
“ไม่เบื่อแน่นอน… นะฮะ นะฮะ ให้หนูไปเถอะนะพี่ริน หนูอยากทำงาน หนูรับรองจะไม่ดื้อไม่ซนกับพี่ภพเด็ดขาด นะๆๆ” คุณน้องเขาอ้อนคุณพี่ได้น่ารักน่าชังจริงๆ น้องรันเข้าไปกอดแขนพี่สาว แล้วก็หอมแก้มไอ้รินสองทีซ้อนแบบฟอดใหญ่ๆ ก่อนจะซบหัวเล็กๆ นั้นลงกับบ่าของไอ้ริน พร้อมทั้งส่งเสียงออดอ้อนประกอบการเขย่าแขนพี่สาวน้อยๆ… เฮ้ออออ อยากโดนเด็กอ้อนแบบนี้จังเว้ย
“อืม…. ก็ได้ ต้องตั้ใจทำงานนะครับ อย่าไปทำให้พี่เขายุ่งขึ้นอีกล่ะ” ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะคุณภรรยา ถ้าคุณน้องเมียดื้อ กระผมอาสาตีก้นให้เอง ^^
“เย้!!!! พี่สาวใจดีสุดๆ เล๊ยยยย รักพี่รินนะฮะ…” แล้วสองพี่น้องเขาก็ผลัดกันฟัดแก้มยกใหญ่อย่างน่าอิจฉา… ไอ้เราจะขอเข้าไปฟัดด้วยคนก็คงจะโดนพี่สาวน้องถีบออกมา… แต่เอาวะไอ้ภพ อีกไม่นาน ท่องไว้ ใจเย็นๆ นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น ตอนนี้ผมมีเรื่องงานมาล่อลูกแกะตัวน้อยๆ ออกจากถ้ำโดยไม่ให้แม่แกะ (จริงๆ ควรเป็นหมาแม่ลูกอ่อน เพราะดุฉิบหาย) มันรู้ตัว… ผมจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปในชีวิตน้องทีละนิดๆ หว่านไปเรื่อยๆ วันละหน่อย ไม่นาน ลูกแกะตัวน้อยก็คงจะตกถึงอ้อมกอดเรา… ถึงเวลานั้นอิแม่แกะจะกระโดดงับคอผมก็ช่างมันเถอะครับ ขอให้ได้กินเนื้อแกะซะก่อนเป็นพอ…
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
