สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะทุกคน... ^^
หยุดยาวแบบนี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างคะ Mercy ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่บ้านหอบงานมาทำอีกต่างหาก...
วันนี้ก็เลยได้ฤกษ์พาน้องเมียคนน่ารักมาหาทุกคนกันค่ะ...
ขอกอดดดดดด ทุกคนรวบยอดเลยนะคะ
ครั้งหน้า Mercy จะอัพน้องพายนะคะ จะอัพสลับกันไปค่ะ...
ขอบคุณทุกๆ คนอ่านที่น่ารักทุกๆ คนเลยค่ะ...
ปล.คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
ปลล. ช่วงนี้อินกับเรยามาก ดูแล้วอยากตบมัน กรี๊ดดดดดด 
+++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 4“มึง… กูฝากเจ้ารันด้วยนะ กูจะถือว่ากูไว้ใจมึงตามที่มึงสัญญากับกู ว่าจะไม่ยุ่งกับน้องมัน หวังว่ามึงจะรักษาสัญญาด้วย” อ๊าวววว!!! เมียครับ กูสัญญากับมึงตั้งแต่ตอนไหนว่าจะไม่ยุ่ง กูแค่ปฏิเสธว่า ‘กูยังไม่ได้ยุ่งกับน้องมึง’ แต่กูบอกซะที่ไหนว่า ‘กูจะไม่ยุ่ง’ แต่ คนฉลาดควรรู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
“เออน่า มึงนี่ย้ำคิดย้ำทำนะ น้องมึงไม่ใช่สามควบนะเว้ยไอ้ห่า น้องมันโตพอจะคิด และดูแลตัวเองได้แล้ว มึงเชื่อในตัวน้องมึงหน่อยเถอะ”
“กูน่ะเชื่อในตัวน้อง แต่กูไม่ค่อยจะเชื่อในตัวมึง ไอ้คุณสามี” เอ๊ะ… ชะนีเริ่มพูดไม่รู้เรื่องและ
“ฟุ้งซ่านนะมึงเนี่ย เอาเวลาไปใส่ใจน้องหนูเถอะมึงน่ะ แค่เป็นแฟนกับมึงก็น่าสงสารพอแล้ว แถมต้องมาอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ อีก” เบี่ยงเบนประเด็นเป็นเรื่องถนัดของสามภพนักล่ะครับ
“เออ… กูก็พยายามหาเวลาว่างไปอยู่กับเขาเหมือนกัน… บางทีกูก็คิดนะภพ ถ้าเกิดว่าเขารักคนอื่น ชีวิตเขาอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ คงมีอิสระ ได้เดินจับมือกัน ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน อยู่กันอย่างปกติ… กูให้สิ่งเหล่านี้กับเขาไม่ได้เลยว่ะ” เออ… กลายเป็นเบี่ยงมาเป็นประเด็นดราม่าซะอย่างงั้น
“มึงคิดอะไรแบบนั้นวะริน ถ้ากูเป็นน้องหนู กูจะเสียใจมากเลยนะถ้ามาได้ยินมึงพูดแบบนี้ ทั้งๆ ที่น้องหนูเธอก็พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะได้รักมึง และได้อยู่ใกล้ๆ มึง แต่มึงกลับมาอ่อนแอ แสดงอาการของคนขี้แพ้แบบนี้ ไอ้รินคนเดิมที่ทำทุกอย่างเพื่อความรัก และคนที่มึงรักหายไปไหนแล้ววะ…”
“กูน่ะอิจฉามึงจะตาย ที่มึงเจอคนที่ใช่ และสองคนก็หัวใจตรงกัน กูเองที่เป็นแบบนี้ ใช่ว่ากูจะมีความสุข ทุกครั้งที่กูลืมตาตื่นในทุกๆ เช้า การที่เห็นคนที่นอนข้างๆ ไม่ใช่คนเมื่อวานแล้ว บางทีมันก็อดสังเวชตัวเองไม่ได้เหมือนกัน กูก็อยากจะมีคนนั้นของกูบ้าง แต่กูก็ยังไม่เจอ แต่ในเมื่อมึงมีแล้ว และเจอแล้ว ก็รักษาเขาเอาไว้ให้ดีซะ ก่อนที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต”
ห้ามด่าว่าผมตอแหล!!! … โอเค๊ อาจจะมีแหลๆ กันบ้าง บางประโยค แต่ที่พูดออกมาทั้งหมด ผมอะกรีตามนี้จริงๆ ผมชื่นชมในความรักของไอ้รินกับน้องหนูมากๆ นะครับ สองคนนี้เจอและผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะมากจริงๆ และผมเป็นอีกคนที่ร่วมรับรู้ และอยู่ในเหตุการณ์ทุกอย่างเกือบทั้งหมด…
ผมรู้ว่าที่ไอ้รินมันคิดแบบนี้ ไม่ใช่เพราะมันไม่รักน้องหนูแล้ว หรือว่ามันเหนื่อยกับรักครั้งนี้ แต่เพราะว่ามันรักน้องหนูมากนั่นแหละ มันถึงได้คิดแบบนี้ เพราะมันกลัวน้องหนูจะลำบาก กลัวน้องหนูจะอึดอัด จะต้องทนแรงกดดันทุกอย่างเพราะมัน… แต่ผมก็อยากให้มันเข้มแข็งไว้ครับ เพราะคนที่รู้จักน้องหนูดีที่สุดก็คือตัวมันนั่นแหละ มันน่าจะรู้ว่าน้องหนูรักมันมากแค่ไหน มากจนยอมทุกอย่างเพื่อที่จะได้คอยอยู่ข้างๆ มัน แม้จะอย่างห่างๆ ก็พอใจแล้ว
“กูขอโทษภพ กูขอโทษ ต่อไปนี้กูจะเข้มแข็งกว่านี้ กูจะเข้มแข็งเพื่อน้องหนู เพื่อความรักของกู ขอบใจมึงมาก กูดีใจที่อย่างน้อยกูก็ยังมีมึงเป็นเพื่อน ถึงจะดูไม่ค่อยเต็มเต็งแต่มึงก็พึ่งพาได้เสมอ ขอบใจมากว่ะ” เอ๊ะ ไอ้ห่านี่เหมือนจะชม แต่ก็เหมือนรู้สึกโดนด่าอยู่
“อย่างมึงน่ะ ได้กูเป็นสามีถือว่าประเสริฐเลิศล้ำที่สุดแล้วไอ้ริน เอ๊ะ หรือเริ่มหลงรักกูขึ้นมาแล้วล่ะเนี่ย ไม่ได้นะฮ๊า น้องภพไม่รับประธานชะนีเลสเบี้ยนนะฮ๊า…ฮ่าๆๆๆ”
“ถุย… อย่าเพ้อเจ้อให้มากนักนะมึงน่ะ… ไปๆ แยกย้ายกันนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ทำงานไม่ใช่หรือไง อย่าลืมนะ กูฝากน้องด้วย” มันถุยใส่หน้าผมเสร็จก็หันหลังนอนคลุมโปงไปเรียบร้อย แต่ผมนี่สิ ได้แต่นอนคิดว่าวันพรุ่งนี้ ผมจะทำอะไรน้องรัน เอ๊ย ผมจะให้น้องรันทำงานอะไรบ้าง หึหึ
…………….
…………….
“ขอโทษครับพี่ภพ รันตื่นสาย” แปดโมงกว่าๆ ผมนั่งจิบกาแฟรอน้องรันบนโต๊ะอาหาร ไอ้รินมันไปทำงานแล้วเรียบร้อย ปกติผมก็จะออกพร้อมๆ กับไอ้รินนั่นแหละ แต่วันนี้ผมต้องรอแขกพิเศษด้วยอีกคน ผมรู้ว่าน้องอาจจะยังปรับเวลาไม่ทัน ก็เลยตื่นสาย ผมก็เลยไม่ขึ้นไปปลุก (แม้ใจจริงอยากจะไปปลุกถึงเตียงเลยก็ตาม) สายนิดสายหน่อยก็ได้ เพราะงานแบบผมไม่ค่อยจะฟิกเวลาเข้าออกกันเท่าไหร่
ไม่นานนัก…วรันน้อยๆ ของพี่ระริน ก็วิ่งตึงๆ ลงมาจากบนบ้าน วันนี้น้องรันอยู่ในชุดกางเกงผ้าขาเดปพับขาห้าส่วนสีน้ำตาล กับเสื้อเชิ้ตสีเหลืองพาสเทลพอดีตัวติดกระดุมถึงคอและพับแขนเลยข้อศอก นุ่งทับโชว์เข็มขัดหนังลายแตกๆ สีน้ำตาลเข้มสุดแนว พร้อมสะพายกระเป๋าหนังใบโตน่าจะถูกบรรจุด้วยแลปท็อปและสมุดสเก็ตงาน… ท่าทางจะชอบสีน้ำตาลหรือโทนวินเทจนะเนี่ย
น่ารัก น่ารักมากๆ ยิ่งแต่งตัวแบบนี้ก็ยิ่งน่ามอง น้องมีเทสเรื่องแฟชั่นเป็นอย่างดี มิกซ์แอนด์แมชได้อย่างลงตัว แต่ก็ยังคงไม่ทิ้งความอาร์ท… แถมผมเพิ่งจะเห็นว่าน้องเจาะหูด้านบนด้วย ใบหูขาวๆ กับต่างหูแบบแป้นสีดำยิ่งทำให้น่าสัมผัส… เอ้า พอๆ ไอ้ภพ ไปกันใหญ่แล้ว ยืนจ้องนานจนน้องเลิกคิ้วใส่อย่างสงสัยแล้ว
“จะทานข้าวก่อนไหมครับ พี่ทำข้าวต้มเอาไว้”
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ภพจะสายไปมากกว่านี้ เดี๊ยวรันไว้ทานกลางวันทีเดียวก็ได้” น้องรันส่ายหน้าปฏิเสธอย่างน่าเอ็นดู สงสัยจะรู้สึกผิดจริงๆ ที่ตื่นสายนะเนี่ย โถๆ มาให้พี่ภพกอดปลอบหน่อยดีไหมเอ่ย
“งั้นเอาแซนด์วิชขึ้นไปทานบนรถแล้วกันนะครับ พี่ทำแซนด์วิชทูน่าเอาไว้ด้วย” น้องรันยิ้มแฉ่ง พยักหน้ารับเร็วๆ ท่าทางคงจะหิวเหมือนกันนั่นแหละ แต่ไม่กล้าขอทานข้าวก่อน เด็กหนอเด็ก… เลยพลอยให้ผมยิ้มตามอย่างอดไม่ได้เลย
อยู่ด้วยกันบนรถ น้องรันก็ตั้งหน้าตั้งตาสนใจแต่แซนด์วิช โดยลืมคนทำไปเลย ผมก็ได้แต่ขับรถไปเงียบๆ เพราะเห็นน้องไม่ได้พูดอะไรอีก… ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ ถ้าน้องอยากจะพูดน้องก็พูด แต่ถ้าไม่อยากพูดก็จะเงียบไปเลย
“พี่ขอแวะซื้อกาแฟหน่อย เอาอะไรไหมครับ” ผมแวะที่ตึกออฟฟิศแห่งหนึ่งหน้าปากซอยก่อนจะเข้าไปถึงออฟฟิศของผมเพื่อซื้อกาแฟแบรนด์ดังเจ้าประจำที่ต้องดื่มทุกเช้า
“อืม… เอาอิงลิช เบรคฟาส ที ลาเต้ เพิ่มคอฟฟี่เจลลี่แล้วกันฮะ” เด็กน่ารักยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากล่างของตัวเอง แล้วทำหน้าคิดซักแป๊บว่าตัวเองจะกินอะไร ก่อนจะสั่งอย่างชำนาญ น่าจะเป็นเมนูประจำของเจ้าตัว…
หลังจากที่เราทั้งคู่ได้เครื่องดื่มของตัวเองเรียบร้อย รันก็อาสาถือกาแฟให้ผมในขณะที่ผมขับรถ จริงๆ ปกติที่ข้างๆ เกียร์ก็จะมีช่องสำหรับวางแก้วที่ผมใช้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่ไหนๆ วันนี้ก็มีคนน่ารักใจดีมาโปรดผมแล้ว ก็เลยได้แต่ยิ้มรับและส่งอเมริกาโน่ร้อนแก้วโตให้น้องถือ
ไม่เกินห้านาทีจากหน้าปากซอย รถก็เลี้ยวเข้าสู่บ้านปูนทรงโมเดิร์นหลังใหญ่ซึ่งเป็นโฮมออฟฟิศของผมเองครับ ผมไม่ชอบทำงานบนตึก ประกอบกับที่ตรงนี้เป็นที่ของบ้านเก่าของตระกูลผม เมื่อผมเรียนจบกลับมา ผมก็เลยขอพ่อสร้างโฮมออฟฟิศ แล้วย้ายส่วนของสำนักพิมพ์ และนิตยสารในเครือทั้งหมดมาไว้ที่นี่ เพราะเมื่อก่อนทั้งหมดจะรวมกันอยู่ที่ออฟฟิศในโรงพิมพ์ ผมว่ามันค่อนข้างคับแคบเกินไปที่จะขยายงาน ก็เลยจัดการแบ่งออกมาเป็นสัดส่วน ซึ่งโรงพิมพ์ก็อยู่ถัดไปอีกซอยไม่ไกลกันนี้เองครับ
“ออฟฟิศสวยจังเลยนะครับ ร่มรื่นไม่เหมือนออฟฟิศเลย” พอลงจากรถปุ๊บ น้องเมียคนน่ารักก็เอ่ยปากชมออฟฟิศผมทันที
“พี่ไม่ชอบทำงานบนตึกน่ะครับ เลยขอคุณพ่อมาสร้างเป็นโฮมออฟฟิศ ทำงานในที่ที่มีสิ่งแวดล้อมสบายๆ ร่มรื่นแบบนี้ ทำให้สมองโปร่ง เครียดๆ ก็มานั่งผ่อนคลายได้ แถมรอบๆ บ้านพี่ยังติดสัญญาณ wifi เอาไว้ทั่ว ถ้าพนักงานคนไหนเบื่อๆ นั่งโต๊ะในออฟฟิศก็หอบงาน หอบแลปท็อปออกมานั่งข้างนอกได้”
น้องรันยืนมองรอบๆ ออฟฟิศด้วยสีหน้าพอใจกับสถานที่ตรงหน้า ก่อนจะหันมายิ้มน้อยๆ ให้ผม… ไม่รู้น้องจะรู้ตัวหรือไม่ ว่าทุกๆ การกระทำและทุกๆ รอยยิ้มที่น้องโปรยมาให้ มันเหมือนการจงใจทำให้ผมคลั่ง แต่มันก็ดูธรรมชาติเกินกว่าจะคิดว่าน้องแกล้งผม…
“พี่ภพ พี่ภพฮะ หน้ารันมีอะไรรึเปล่า หรือว่าขนมปังเลอะหน้ารันเหรอ…” น้องเอียงคอถามผมตาโต พร้อมยกมือขึ้นลูบๆ บนใบหน้าตัวเอง… เห็นแล้วอยากไปช่วยลูบจัง ^^
“อะ อ๋อ ปะ เปล่าครับ พี่กำลังคิดถึงเรื่องงานอยู่น่ะ หน้าน้องรันไม่มีอะไรติดหรอกครับ… ไป เข้าข้างในกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะได้เอางานให้ลองอ่านดูนะ” เกือบไปแล้วมึง เสือกเผลอจ้องหน้าคนน่ารักนานไปหน่อย… เลยต้องรีบเข้าโหมดจริงจังเรื่องงานซะก่อน… ผมพาน้องรันเดินขึ้นมายังห้องทำงานผม พวกน้องๆ ในออฟฟิศส่วนมากก็ยังไม่มีใครมาทำงานกันเช้าขนาดนี้ บางคนก็ออกไปทำคอลัมน์ที่ต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ แถมช่วงนี้ยังไม่ใช่ช่วงปิดเล่ม พวกกองบรรณาธิการและฝ่ายอาร์ตทั้งหลายก็ไม่ต้องอยู่โยงเฝ้าออฟฟิศกัน
“เดี๊ยวน้องรันนั่งในห้องกับพี่แล้วกันนะครับ ด้านนอกไม่มีโต๊ะว่างแล้ว ยึดโต๊ะรับแขกตัวนั้นเป็นโต๊ะทำงานส่วนตัวได้เลยครับพี่อนุญาต” จริงๆ จะให้หาที่นั่งข้างนอกให้ก็พอได้อยู่หรอก แต่คุณคิดว่าคนฉลาดๆ (แกมโกง) อย่างนายสามภพ จะปล่อยให้ลูกแกะน้อยๆ คลาดสายตาได้เหรอครับ ได้นั่งทำงานไป แอบมองหน้าน้องเมียไป มันก็กระชุ่มกระชวยดีจะตายไปจริงไหม?
“ยังไงก็นะครับพี่ภพ จริงๆ ถ้ารันพอจะเข้าใจแนวของงานแล้ว รันวาดอยู่ที่บ้านก็ได้นะฮะ จะได้สะดวกพี่ภพด้วย”
“ไม่ลำบากหรอกครับน้องรัน พี่อยากให้น้องรันออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่ในบ้านมันก็บรรยากาศเดิมๆ ซ้ำๆ ถึงแม้จะมีอะไรทำก็ตาม พี่เป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อว่า ครีเอทีฟที่ดี มันมาพร้อมกับสิ่งแวดล้อมที่ดีด้วยเหมือนกันนะครับ… ฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นภาระพี่ รันก็เป็นเหมือนน้องชายพี่อีกคน พี่ก็อยากเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ให้น้องรันได้ลองนะครับ… เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่จะพาไปทัวร์โรงพิมพ์แล้วกันนะ”
แหม!!! ผมชอบคำว่าเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ของตัวเองจริงๆ ถ้าคิดตามที่พูด ก็ดูเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นจริงๆ นะครับ แต่ถ้าคิดให้ลึกกว่านั้น (ซึ่งกูคิดลึก) ผมก็อยากเป็นคนแรกที่เปิดประสบการณ์หฤหรรษ์ให้น้องเมียคนเก่งของผมอย่าง ‘ลึก’ ซึ้งเลยทีเดียว หึหึ
“ขอบคุณครับ” น้องรันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอย่างงดงาม นี่ขนาดไปอยู่เมืองนอกเมืองนามานานนะเนี่ย ยังคงรักษาวัฒนธรรมไทยไว้ได้อย่างดี งามอย่างมีคุณค่าจริงๆ
ผมหยิบงาน ของคนวาดภาพประกอบคนเก่ามาให้น้องรันได้ลองดู พร้อมกับอธิบายถึงคอนเซ็ปต์ของหนังสือ คอนเซ็ปต์ของคอลัมน์ให้ฟัง น้องรันฟังไปก็จดไป บางทีก็วาดออกมาเป็นรูปคร่าวๆ สลับกับถามผมเป็นพักๆ เท่าทีดู ผมว่ารันเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ และพยายามแสวงหาเพิ่มเติมอย่างไม่หยุดนิ่ง คนแบบนี้อนาคตไกลแน่นอนครับ
“มีอะไรจะถามพี่เพิ่มเติมไหม”
“อืมมม… ตอนนี้ยังไม่มีครับ เดี๊ยวขอรันลองอ่านต้นฉบับดูก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรสงสัย รันจะถามพี่ภพนะครับ… พี่ภพไปทำงานเถอะครับ” ผมพยักหน้ายิ้มตอบรับคนเก่ง แล้วก็ปล่อยให้คนเก่งเขาได้นั่งอ่านต้นฉบับที่ผมจะให้ลองวาดภาพประกอบดู…
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง โดยที่ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนเก่งเป็นพักๆ ก็เห็นคนเก่งเขาอ่านต้นฉบับด้วยหน้าตาจริงจัง บางทีก็ขมวดคิ้ว ประกอบกับขีดๆ วาดๆ อะไรยุกๆ ยิกๆ ลงในสมุดสเก็ต พอเห็นน้องรันตั้งใจทำงาน ผมก็เลยกลับมาตั้งใจกับงานของตัวเองบ้างครับ ต้นฉบับที่ต้องตรวจมีอีกเป็นกอง…
ผมเพลินกับงานตรงหน้าจนสักพักเริ่มรู้สึกว่ามีร่างเล็กๆ เดินมายืนอยู่ข้างๆ พอเงยหน้าขึ้นจากต้นฉบับที่กำลังแก้อยู่ ก็เจอน้องเมียคนเก่ง มายืนยิ้มแหยๆ อยู่ใกล้ๆ
“มีอะไรรึเปล่าครับ… หิวแล้วรึเปล่า” ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วครับ จริงๆ ปกติกลางวันผมจะกินข้าวเลทครับ บางทีก็เที่ยงครึ่งไม่ก็บ่ายโมง เลยไม่รู้ว่าคนน่ารักตรงหน้าเขาจะหิวก่อนแล้วรึเปล่า
“เปล่าครับ… คือ… รันมีเรื่องรบกวนพี่ภพหน่อยน่ะครับ… เอ่อ… รันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องในต้นฉบับที่พี่ภพให้อ่านน่ะครับ อ่านวนอยู่หลายรอบแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คนเขียนเขาสื่อเท่าไหร่ จริงๆ ก็พอเข้าใจแต่ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกรึเปล่าน่ะสิฮะ… พี่ภพอธิบายให้รันฟังหน่อยได้ไหมครับ ยุ่งอยู่รึเปล่าฮะ” ต่อให้ยุ่งก็ยอมหยุดแหละครับ ก็หน้าหงอยๆ กับตาแบ๊วๆ ที่มายืนส่งยิ้มแหยๆ ให้แบบนี้เนี่ย ใครจะไปใจร้ายได้ลงคอกันล่ะ
“อ่อ ได้สิครับ พี่ก็ลืมไปนะว่าน้องรันไปอยู่เมืองนอกมานาน แล้วเรื่องที่ให้อ่านครั้งนี้เขาเขียนเปรียบเปรย เล่นคำเยอะซะด้วย โอเค… เดี๋ยวพี่ช่วยอธิบายนะ” ผมก็เลยลุกขึ้นเดินนำคนเก่งที่ยืนหน้ายุ่งมายังโต๊ะรับแขกที่โดนยึดไปเป็นโต๊ะทำงานของนักวาดภาพประกอบคนใหม่ของผม ผมนั่งลงบนโซฟา แล้วน้องรันก็ตามลงมานั่งลงข้างๆ… ผมหยิบต้นฉบับขึ้นมาก่อนจะเริ่มลงมืออธิบายให้น้องรันฟังช้าๆ บางประโยคที่เล่นสำนวนผมก็พยายามหาคำอธิบายที่ง่ายๆ และชัดเจนที่สุด
เราสองคนนั่งใกล้กัน ชิดกันจนผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากคนข้างๆ… แก้มเนียนมีสีฝาดอย่างเด็กสุขภาพดี ปากเชิด แต่ริมฝีปากล่างเรียวเล็กเม้มเข้าหากันทุกครั้งที่ใช้ความคิด น้องนั่งฟังผมพูดเพลินจนลืมไปว่าตอนนี้ขาของเราทั้งสองคนแนบชิดกันอย่างไม่รู้ตัว… น้องเองอาจจะไม่รู้ แต่ผมนี่สิรู้จนร้อนเลยล่ะ… ทั้งเนื้อตัวนุ่มนิ่ม ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ… โอ๊ยยยยยย เมื่อไหร่กูจะได้ครอบครองน้องเมียจริงๆ สักทีวะเนี่ย
“เที่ยงแล้ว พี่ว่าไปทานข้าวกันดีกว่าคนเก่ง เดี๋ยวค่อยกลับมาทำต่อ” พักเที่ยงเป็นระฆังช่วงชีวิตผม (หรือช่วยชีวิตน้องรันก็ไม่รู้) ขืนอยู่ในท่านี้ต่อไปอีกสักสิบนาที ผมว่าได้ตบะแตกเขมือบลูกแกะน้อยๆ เป็นมื้อเที่ยงแทนแน่ๆ
“เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย มิน่ารันถึงหิวๆ” วันนี้วรันน้อยๆ ยิ้มให้ผมบ่อยกว่าเคย พูดคุยกันเยอะขึ้นด้วย
ผมพาน้องรันไปทานข้าวที่ร้านขาหมูเจ้าอร่อยใกล้ๆ ออฟฟิศ น้องรันดูเอ็นจอยกับอาหารมากๆ ทานไปสองจานเต็มๆ เห็นน้องรันกินได้ ผมก็ดีใจ
ตกบ่ายน้องรันก็กลับมาลงมือทำงานต่อ หลังจากที่พอจะจับใจความของเรื่องได้แล้ว ตอนแรกก็กะว่าเย็นนี้จะพาน้องรันไปเดินซื้อของที่ห้างฯ ซะหน่อย เพราะเห็นน้องรันบ่นๆ ว่าอยากไป น้องรันบอกว่า
‘รันเป็นเด็กชอบเดินห้างฯ นะครับ ไปเที่ยวเมืองไหนก็ตาม รันต้องไปห้างฯ ของเมืองนั้นๆ ได้เดินดูของ ได้ดูผู้คน ได้ดูแฟชั่น ได้ดูไลฟ์สไตล์ของคนในเมืองนั้นๆ สนุกดีครับ’
แต่ฝันที่วางเอาไว้ก็ต้องล่ม เพราะผมลืมไปว่าเย็นนี้ต้องไปงานของลูกค้า เป็นงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์น้ำหอมแบรนด์ดังกลิ่นใหม่ คราวนี้ไม่ไปก็ไม่ได้ครับเพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ให้การสนับสนุนโฆษณาของนิตยสารเรามานานแล้ว ถึงแม้งานจะจัดในห้างฯ ดังที่ตั้งใจจะพาน้องรันไปเดินก็ตาม แต่งานนี้แขกผู้ใหญ่ก็มากมาย ผมพาน้องไปก็เกรงว่าจะไม่สะดวกและก็ไม่สนุกด้วย ผมเลยต้องโทรไปให้ไอ้รินมารับน้องรันกลับไปแทน…
ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกันนะครับ เพราะถ้าผมพยายามเกาะติดน้องรันมากเกินไป เดี๋ยวไอ้รินมันจะสงสัยเอาได้ครับ ทำตัวตามธรรมชาติ ค่อยๆ ขยับทีละน้อย ทีละนิดดีกว่าครับ
……………..
……………...
ผมมาถึงงานเลทกว่าเวลาเล็กน้อย เข้าไปในงานทักทายลูกค้า ยืนพูดคุยกันเรื่องงานเล็กน้อย ผมอยู่ร่วมงานไม่นานนักก็หลบออกมา เพราะส่วนสำคัญของงานจบไปแล้ว เหลือแต่ช่วงมินิคอนเสิร์ต ที่ได้วงร็อควัยรุ่นของค่ายเมโลดี้มิวสิคมาเล่นแบบอะครูสติกให้… วงนี้ดังมากๆ นะครับ เดี๋ยววันมะรืนน้องริวนักร้องนำก็จะมาถ่ายแฟชั่นให้กับนิตยสารของผม
ผมเดินออกมาจากบริเวณที่จัดงาน แวะไปที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ หาที่นั่งพักขาสักครู่ค่อยมาคิดว่าคืนนี้จะเอายังไงกับชีวิตดี จะกลับบ้านไปมองหน้าน้องเมีย หรือหาใครสักคนมาผ่อนคลายจากสิ่งที่ผมอัดอั้นมาหลายวัน
“น้องพาย!!!”
โชคดีของผมเหลือกเกินครับ กำลังจะคิดหาใครมาผ่อนคลายด้วยกันคืนนี้ซะหน่อย บังเอิญเดินเข้ามาแล้วเจอคู่ขาเก่า ‘น้องพาย’ ครับ น้องพายเป็นนักร้องในสังกัดเมโลดี้มิวสิคเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้เลิกร้องเพลงแล้วเพราะเจอข่าวใหญ่เรื่องคลิปหลุด น่าสงสารน้องเหมือนกันนะครับ เพราะเหมือนเรื่องนี้น้องจะไม่ผิด คนปล่อยข่าวมันเลวเอง
ครั้งหนึ่งน้องพายเคยมาถ่ายแฟชั่นให้กับนิตยสารของผม น้องพายเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารัก ที่ทรงเสน่ห์เอามากๆ ตาหวานแวววาว มีจริตเชิญชวนที่น่าหลงใหล ผมรับรู้ได้ทันทีว่าน้องต้องการอะไรเพียงแค่น้องส่งยิ้มยั่วให้ผมในระหว่างเจอกันที่กองถ่ายแฟชั่น และหลังจากจบงาน เราสองคนก็ไปต่อกันที่คอนโดผม…
อยากจะบอกว่าไม่ผิดหวังกับรสรักที่เราร่วมกันระเริง น้องพายค่อนข้างเก่ง และทำให้ผมมีความสุขทุกระบวนท่า ผมเองก็ปรนเปรอน้องอย่างถึงใจให้สมกับความสามารถที่น้องมอบให้ผม เป็นเซ็กส์ที่เร่าร้อน รุนแรง ผมจำได้ว่าผมคลุกอยู่กับพาย สองวันเต็มๆ ตอนนั้นผมกะว่าถ้าพายคิดจะสานต่อกับผม ผมก็จะเก็บน้องเอาไว้เชยชมสักหน่อย เพราะพายชิ้นนี้เด็ดมากจริงๆ
แต่กลายเป็นว่าหลังจากวันนั้น น้องพายก็ไม่ติดต่อผมกลับมาอีกเลย ผมเคยลองโทรไปหาน้องพายครั้งนึง เพื่อชวนออกมาเจอกัน แต่น้องพายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี บอกแค่ว่ามีนัดกับคนอื่นแล้ว… ซึ่งผมเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบตามตื๊อใครซะด้วย น่ารักๆ ก็มีมาจ่อคิวรออีกเยอะ ถึงแม้จะแอบเสียดายนิดหน่อยก็ตาม จากนั้นก็ได้เจอแว๊บๆ ตามงาน น้องก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก จนมาได้เห็นข่าวดังของน้องในหนังสือพิมพ์ ก็ได้แต่เห็นใจแหละแต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย จนมาเจอน้องโดยบังเอิญในวันนี้แหละครับ
“อะ อ้าว… สวัสดีครับคุณภพ” น้องพายละ ipad ในมือลงพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ผมอย่างนอบน้อม คงจะตกใจไม่น้อยอยู่ที่ผมเดินเข้ามาทัก
“พี่นั่งด้วยคนได้ไหม” ไม่รอให้อนุญาต ผมนั่งลงตรงตรงข้ามน้องพายทันที แต่ดูเหมือนน้องจะส่งสีหน้าลำบากใจมาให้แทนรอยยิ้มเชิญชวนที่เคยมี
“เดี๋ยวพายกำลังจะไปแล้วครับ คุณภพตามสบายเถอะครับ” พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้น อ้าว คิดจะหนีกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอเนี่ย ผมไม่ยอมครับ เลยรีบขวาแขนของน้องพายเอาไว้ก่อน น้องพายรีบขืนดึงกลับทันที
“เดี๋ยวก่อนสิครับ พี่แค่อยากทักทายเท่านั้นเอง ตั้งแต่เห็นข่าวก็ยังไม่ได้โทรไปถามสารทุกข์สุขดิบกันเลย เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม” น้องพายค่อยๆ นั่งลง เพราะถ้ายืนพูดกันก็คงเป็นเป้าสายตาน่าดู
“ก็โอเคครับ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว มันจบไปแล้ว คุณภพสบายดีนะครับ” น้องพายที่สุดแสน naughty bitchy boy หายไปไหนแล้ววะเนี่ย เจอแต่เด็กผู้ชายที่ดูสุขุม และเรียบร้อยกว่าเดิม
“พี่ก็เรื่อยๆ ครับ ยังเหงาๆ อยู่เป็นประจำ ตอนนี้ก็เหงาอยู่นะครับเนี่ย… คืนนี้ว่าจะหาคนไปอยู่เป็นเพื่อนซะหน่อย น้องพายสนใจไปคลายเหงากับพี่ไหมครับ” คนมันเคยๆ กันอยู่ อย่าอ้อมค้อมให้เสียเวลา… แต่เอ๊ะ แทนที่จะได้รับสายตายั่วยวนตอบกลับ กลายเป็นคิ้วขมวด หน้าบึ้งที่ส่งมาให้แทน
“พายเลิกทำตัวเลวร้ายเหมือนเมื่อก่อนแล้วครับ พายทิ้งชีวิตสกปรกแบบนั้นไปแล้ว ตอนนี้พายมีแฟนแล้วครับ พายรักเขามาก พายไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวพาย พายขอโทษคุณภพด้วยนะครับที่พายคงให้อะไรอย่างที่คุณภพต้องการอีกไม่ได้ แล้วได้โปรด ถ้าเจอกันอีกครั้ง อย่าพูดกับพายด้วยประโยคเหล่านี้อีก พายไม่ชอบ พายลานะครับ สวัสดี” อึ้งครับ เหมือนโดนตบหน้าด้วยคำพูดซะอย่างนั้น น้องพายพูดจบ ก็รีบลุกขึ้นยกมือไหว้ลาผม และรีบเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ผมยังอึ้งกับประโยคกึ่งต่อว่ากลายๆ ของน้องพายอยู่
แต่ก็นะ คนเราย่อมเจอรักที่แท้จริง ตอนที่น้องพายตอบกลับผมเมื่อกี้ ก็โกรธนิดๆ นะฮะ ที่ปล่อยให้อดีตคู่ขามาพูดจาแข็งกร้าวใส่ แต่มานั่งคิดดูอีกที ขนาดคนอย่างน้องพาย ยังได้เจอรักแท้ และยอมหยุดทุกอย่างเพื่อเขาคนนั้นเลย… แล้วคนอย่างนายสามภพนี่ล่ะครับ จะได้หยุดที่ใครสักที เมื่อไหร่กัน…
ผมยังนั่งนึกทวนคำพูดของน้องพายเมื่อสักครู่อยู่ที่เดิม… และอยู่ดีๆ ก็กลับทำให้ผมคิดถึงน้องรันขึ้นมาซะอย่างงั้น ผมลองนั่งคิดถึงสิ่งที่ผมกำลังทำกับน้องเมียอยู่ และกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงได้อยากอะไรกับน้องรันมากขนาดนี้
ตั้งแต่วันที่น้องรันมาอยู่ที่บ้าน สามวันที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ไปกุ๊กๆ กิ๊กๆ กับใครเลย… เอางี้ สารภาพตามตรงนะ ผมเองก็เป็นผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไปนี่แหละครับ เห็นอะไรถูกใจก็อยากได้มาครอบครอง ตอนนี้ยอมรับว่าคนที่อยากได้มากที่สุดก็คือ ‘น้องเมีย’ หลายคนอาจจะประนามว่าผมก็แค่อยากได้แค่ร่างกาย โอเคยอมรับว่าใช่… แต่มันก็มีอะไรที่พิเศษกว่านั้น ผมรู้สึกอยากเข้าใกล้ เข้าหาน้องรันมากกว่าใคร เพียงแค่นั่งมองน้องยิ้ม ฟังเสียงน้องพูดผมก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้ถึงกับตกหลุมรัก แต่ก็รู้สึกว่าชอบเด็กคนนี้จัง…
ไม่ใช่เพราะว่าของที่ได้มายากมันท้าทายหรอกครับ เพราะคนอย่างนายสามภพ ชอบทุกอย่างที่ได้มาง่ายๆ มากกว่า ในชีวิตผมสิ่งเดียวที่ผมพยายามเพื่อให้ได้มา ก็คือเรื่องงาน แต่ถ้าเรื่องคู่ควง ผมไม่เคยต้องตามใคร ผมไม่เคยต้องตื๊อใคร ไม่ได้มั่นใจในความหล่อของตัวเอง แต่ผมก็มีดีพอที่จะทำให้ใครต่อใครวิ่งตามเหมือนกัน…
พูดตรงๆ นะ รันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมอยากวิ่งตาม และเซนส์ผมมันก็บอกด้วยว่า อีกไม่นานผมจะสมหวัง ทุกคนคอยดูแล้วกันนะครับ
++++++++++++++++++++++++++
+อ่านตอนนี้แล้ว หลายคนอาจจะอยากตบอิพี่ภพนะคะ (หรือจริงๆ อยากตบมันมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว)
เอาเป็นว่าเข้าใจเฮียแกหน่อยนะคะ คนเจ้าชู้อยู่ดีๆ จะให้มาหยุดอยู่ที่ใครเลยมันก็ลำบากเหมือนกัน (จริงๆ มันเป็นสันดาน ฮ่าๆๆๆ)
+ตอนนี้คุณพี่สามของเราแกยังคงอยากได้ตัวน้องอยู่นะคะ แกยังไม่ได้ตกหลุมรักน้องหรอกค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้พิเศษกว่าคนอื่นๆ
+ส่วนตอนนี้มีน้องพายมาโผล่ด้วยค่ะ ในอดีตน้องพายกับคุณภพแกเคยมีค่ำคืนสุดเร่าร้อนด้วยกันมาก่อน ฮ่าๆๆ
เหตุการณ์ตอนนี้ ที่คุณภพแกมาเจอน้องพายอีกครั้ง แล้วกะชวนไปอะไรๆ ด้วยกันอีกหนนั้น เป็นตอนที่น้องพายเรารักกับหนุ่มริวแล้วนะคะ
น้องเลยเชิดใส่ และปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยค่ะ (แอบดีใจแทนน้องริวที่มีแฟนน่ารักแบบนี้)
+ส่วนใครไม่เคยได้อ่านเรื่องน้องพายก็ไม่เป็นไรค่ะ เราว่าอ่านตอนนี้แล้วก็ไม่น่าจะงงนะ ก็แค่เป็นคู่ขาเก่าค่ะ
หรือถ้าใครอยากรู้เรื่องน้องพายก็ จิ้มโลด แอบโฆษณาค่ะ... http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0
+อดทนกับการคิดเองเออเองของอิพี่ภพแกหน่อยนะคะ จริงๆ แล้วบุคลิกพี่ภพแกเป็นผู้ใหญ่ และอบอุ่นนะคะ เพียงแค่ความคิดแกนี่แหละที่เจ้าเล่ห์มาก
คิดอะไรได้เป็นฉากๆ หื่นตัวพ่ออีกต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆ
+ตอนแรกก็มานั่งคิดๆ ลักษณะของพี่ภพนะคะว่า อิมเมจจะประมาณใคร แล้วก็มาปิ๊งที่พี่ตู่ ภ พ ธ ร ค่ะ (อันนี้เลิฟเป็นการส่วนตัว) ไม่ได้หล่อขนาดโฮก
แต่ว่าบุคลิกพี่เขาดูอบอุ่น แต่มีเสน่ห์มากๆ อะค่ะ 
+คืนนี้ฝันดีนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
