หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[kitty]

 

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  33
บวช..หน้าไฟ.
.
.
.
.
บ่ายสามโมงกว่า..โทรศัพท์บ้านยายดังขึ้น..แม่เป็นคนรับ ก่อนจะยืนนิ่งน้ำตาไหลอาบแก้ม

พูดเสียงสั่น ๆ ว่า


“ตะ..ตา..ไป..แล้ว...โฮๆๆ!!!”  ปล่อยโฮไม่อายใคร คนในบ้านพลอยร้องตามกันทันที

กูได้แต่เดินเข้าไปปลอบ  เพื่อให้ท่านตั้งสติ 


“แม่ครับ..อย่าเสียใจไปเลย..ตาไปสบายแล้ว ท่านทิ้งสังขารที่ทรุดโทรม..พ้นทรมานแล้วครับแม่

ผมว่าเรารีบไปโรงบาลดีกว่า...ไม่รู้กลเป็นไงมั้ง อยู่คนเดียวด้วย”  พอผมพูดเตือนสติขึ้น

ทั้งลุงป้าน้าอา..ที่เอาแต่ร้องไห้ตาแดง  ยักหน้ารับทันที...ยกขบวนพากันไปโรงบาล

เป็นอันล้มเลิกมื้อเย็นที่ตั้งใจซื้อของสดมาทำ...เผื่อกลมันด้วยไปโดยปริยาย



ขบวนญาติ ๆ..มาถึงโรงบาลร่วมสิบกว่าคน ผมมากับแม่..ท่านยังควบคุมตนเองขับรถได้ปกติ

อีกสองคันเป็นรถปิกอัพของลุงกับอากลมัน ซึ่งมีญาติ ๆขอติดรถมาด้วย ร่วม ๆสิบกว่าคน

พอลงจากรถ..ทุกคนรีบตรงไปยังห้อง..ที่ตากลนอนรักษาตัวทันที เข้าไป..เห็นกลนั่งตรงโซฟา...

เอาแต่จ้องร่างที่คลุมผ้าขาวตั้งแต่หัวจรดเท่านิ่ง ๆ ตาแดงก่ำไม่พูดไม่จา 

ขนาดพวกผมโผล่เข้าไป..ยังไม่หันมามองสักแอ๊ะ!...จิตหลุดถึงไหนแล้วไม่รู้

หมอถอดเครื่องช่วยหายใจ..รวมทั้งอุปกรณ์ออกหมดแล้ว รอบเตียงไม่มีสายระโยงระยางห้อยเกะกะอีก

พี่ ๆน้อง ๆลูกหลานที่มา..กลุ้มรุมเข้าล้อมเตียง ก่อนที่ลุงจะเปิดผ้าคลุมหน้าออกช้า ๆ

แม่กลโผล่ซบอกตาร้องไห้สะอึกสะอื้น คนที่มาด้วยพากันปิดหน้าร้องไห้ตามเป็นพรวน

ผมรู้สึกสลดหดหู่ไปกับภาพตรงหน้าด้วย ชำเลืองดูหน้าคุณตาท่านคงไปอย่างสงบ

หน้าตาเหมือนคนนอนหลับซะมากกว่า ก่อนจะค่อย ๆเดินไปนั่งลงข้างกลมัน 

ตัดสินใจยื่นมือไปบีบไหล่ให้กำลังใจมันเบา ๆ มันหันมาจ้องผมนิ่ง ๆ

ตามันเศร้ามาก..คงรักตามันมาก..และคงเสียใจไม่น้อยเลยหละ

เห็นว่าคุณตาเป็นคนเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็ก ช่วงที่กลอายุได้หกขวบ 

พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่ กลกับน้องต้องมาอยู่บ้านตาและยายที่สุพรรณฯ 

เพราะพ่อแม่ทะเลาะกัน ต่างแยกกันไปคนละทิศละทาง..บ้านแตกว่างั้น

ก่อนจะตัดสินใจแยกทางกันจริงจัง กลก็อายุ 10 ขวบเข้าไปแล้ว

น้องสาวกลเพิ่งจะหกขวบเอง สองพี่น้องผูกพันตายายมากกว่าพ่อแม่ซะอีก

ด้วยเหตุนี้ตากับยายถึงรักกลมันมาก มันเองก็คงไม่ต่างกัน....


ผมจ้องตามันนิ่ง ๆ ไม่มีคำปลอบโยนใด ๆ มันคงเข้าใจความหมายจากดวงตาที่ผมส่งไปให้

ก่อนที่จะพูดมาเบา ๆ ว่า


“กูจะบวชหน้าไฟ..ในวันเผาตากู” ฟังแล้ว..ผมรู้ความตั้งใจของมันนะ กลอายุยังไม่ถึงยี่สิบ

ยังไม่ได้บวชทดแทนคุณพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย คุณตาดันมาจากไปเสียก่อน

ในบรรดาญาติผู้ใหญ่ฝ่ายแม่ของกล เหลือเพียงตากับยาย ส่วนปู่กับย่าเสียไปหลายปีแล้ว

มันถึงรักผูกพันท่านมาก ตอนนี้คุณยายอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว 

มีคุณอาลูกคนเล็กกับครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ซึ่งกลรักและสนิทกว่าใครทั้งหมด

ผมยิ้มยักหน้าให้มัน...ว่าผมเห็นด้วย..ที่มันตัดสินใจบวชหน้าไฟ 

ก่อนที่คุณแม่จะโผลเข้ากอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้น มันก็กอดปลอบแม่มันด้วย

แอบเห็นเบ้าตามันรื้นน้ำตาขึ้นมา คงพยายามจะไม่ยอมร้อง ตอนนี้มันพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง

ในเมื่อมีแต่คนร้อง มันต้องเป็นเสาหลักให้แม่มันพึ่งพา เห็นแล้ว..รู้สึกประทับใจเหมือนกัน

บางมุมของกล..เริ่มมีบทบาทต่อความรู้สึกผมอย่างไม่รู้ตัว

เวลานี้..ผมกลับรู้สึกว่ามันต้องการกำลังใจจากผม  โดยที่ไม่ต้องใช้คำพูดเลยด้วยซ้ำ 

แค่มองตากันก็รับรู้ได้ มันรู้ว่าแม่คงเสียใจมาก เพราะแม่กลคือลูกสาวคนเดียว..ในบรรดาพี่น้องห้าคน 

นอกนั้นเป็นชายหมดทั้งบ้านแม่กลเป็นลูกคนที่สาม คงไม่ต้องบอก..ว่าเป็นลูกรักของตากับยายแค่ไหน 

ถึงได้เผื่อแผ่ความรักมาถึงหลายชายคนแรกคนโปรดอีกตะหาก   

ผมนั่งเงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าสลดของทุกคน

ลุงพี่ชายคนโตของแม่กล เป็นธุระติดต่อจองศาลา ห้าโมงเย็นจึงนำศพตาไปรดน้ำที่วัดใกล้บ้าน   

บ้านใกล้เรือนเคียงที่รู้ข่าว..และเคารพรักตาของกล..เริ่มทยอยมารดน้ำศพจนเต็มศาลา

โดยมีสาว ๆลูกพี่ลูกน้องของกลคอยตักน้ำบริการให้ตลอด

กลกับแม่ช่วยต้อนรับแขกที่มาร่วมงานร่วมกับบรรดาญาติพี่น้อง 

ซึ่งผมจำไม่ไหว เยอะโครต..ถ้าไล่ให้ฟังก็คงยาว  สรุปแค่นี้แล้วกัน...   


ส่วนผม...ช่วยเสริฟน้ำบริการแขก..กับพวกลูกพี่ลูกน้องกลมันนั่นแหล่ะ   

ยังไม่พ้นโดนแซวจากสาว ๆ ที่เข้าใจว่าหนุ่มจากกรุงเทพฯ เพื่อนกลมางานด้วย

มีบ้างที่ขายขนมจีบให้ผม แต่ชั่วโมงนี้..ไม่มีอารมณ์รื่นเริง ได้แต่ยิ้มให้แทน..เลี่ยงไม่พูดอะไรดีกว่า

อาของกลสั่งข้าวต้มร้านย่านนั้น..เหมามาเลี้ยงในงานกันเลย

ต่างประชุมร่วมกันรับเป็นเจ้าภาพผลัดกันไปคนละคืน กำหนดสวดสามคืน 

หลังพระสวดเรียบร้อยแล้ว เรากลับมานอนที่บ้านตา โดยลุงกับลูกหลานผู้ชาย

และพวกที่ตั้งวงไพ่วงไฮโล อยู่เป็นเพื่อนศพ...ส่วนกลไม่ได้อยู่หรอก เป็นห่วงแม่มันมากกว่า

มันจึงกลับมานอนที่บ้าน คงเหนื่อยด้วยแหละ ตั้งแต่เดินทางมาถึง..มันยังไม่ได้พักเลย

เห็นแล้วเห็นใจมันเหมือนกัน มันเองก็เป็นห่วงยายด้วย ถึงกับกำชับให้หลาน ๆคอยดูแลยายตลอด

กลัวจะล้มเจ็บไปอีกคน


แต่ผิดคาดครับ..ยายกลับไม่มีน้ำตาสักหยด..แถมยิ้มต้อนรับแขกเหรื่อ

ที่มาแสดงความเสียใจอีกตะหาก ไม่ได้เป็นภาระลูกหลานสักนิด 

ผมพอมีโอกาสได้นั่งคุยกับท่าน ฟังท่านพูดความรู้สึก   

ท่านบอกว่า...ดีใจที่ตาไปสบายแล้ว..พ้นทุกข์พ้นทรมานซะที...

ไม่ต้องแบกสังขารที่มีแต่โรคภัยไข้เจ็บอีกต่อไป ตัวท่านเองก็นับเวลาถอยหลัง

คงอีกไม่นานเหมือนกัน ท่านก็แก่มากแล้ว..เห็นการเกิดแก่เจ็บตายมามาก 

เป็นเรื่องปกติธรรมดา..สุดท้ายทุกคนก็ต้องไป..เหมือนการเดินทาง..ถึงเวลาก็ต้องไป..

เพียงแต่เดินทางไปอีกภพภูมิหนึ่ง...อยากให้ชีวิตพบความสุข ก็ต้องคิดดีทำดี   

ทำบุญทำทานซะแต่ตอนนี้ จิตใจจะได้มีความสุข ฟังท่านพูดด้วยใบหน้าอิ่มบุญแล้ว...

พาให้ปลงและเข้าใจท่านขึ้นทันที คุณยายปล่อยวางแล้วตะหาก ท่านจึงไม่เศร้าโศรกเสียใจ

หนำซ้ำจิตใจยังเข้มแข็งกว่าลูกหลานซะอีก พ่อเลี้ยงของกลมาถึงคืนสุดท้าย

ท่านงานยุ่งมากลามาไม่ได้ ผมมีโอกาสรู้จักก็ตอนที่แม่แนะนำ

กลมันไม่ได้เรียกเค้าว่าพ่อหรอกครับ..มันเรียกคุณอา ผมเลยเรียกอาลพตามมัน

อาลพคือชื่อพ่อเลี้ยงของกล แกนั่งรถตู้มาเอา เพราะขากลับต้องขับรถแม่กลกลับ

ผมเห็นอาลพได้รับการต้อนรับจากคุณยายตลอดจนบรรดาลุงป้าน้าอากลเป็นอย่างดี

กลคงหมดห่วงแม่มันแล้วเพราะมีอาลพคอยดูแลตลอด หลายคนงานผ่านมาแล้วจนคืนสุดท้าย...

ยังร้องไห้ตาแดงอยู่ก็มี แม่กลก็หนึ่งในนั้นด้วย..อาลพต้องคอยปลอบอยู่ข้าง ๆ

ดูท่านจะรักและเป็นห่วงแม่กลมาก กลมันดูดีขึ้นเยอะ วางตัวนิ่ง ๆสงบเสงี่ยม

แขกที่มาคืนหลังมีมากกว่าเดิม คงเริ่มรู้กันมากขึ้น ผู้หลักผู้ใหญ่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่น...

นำพวงหรีดมาแสดงความเสียใจหลายหน่วยงาน ทำให้รู้ว่า.คุณตาของกลเป็นคนกว้างขวางไม่ใช่น้อย 

คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย พรุ่งนี้บ่ายสามก็จะมีพิธีนำศพวนรอบเมรุ ก่อนจะเผาส่งวิญญาณตาขึ้นสวรรค์   

แม่กลบอกว่าจะเก็บเถ้ากระดูกไว้ในโกณที่จองพื้นที่ตรงหลังวัด บางส่วนจะขึ้นหิ้งที่บ้านยาย

ส่วนกลพรุ่งนี้เช้าเก้าโมงต้องโกนหัวบวชหน้าไฟ พิธีไม่ยุ่งยากมาก..บวชเณรธรรมดา     


ตื่นเช้าผมตามกลมาทำพิธีบวชหน้าไฟ พร้อมกับญาติ ๆ เสร็จพิธีเห็นเณรกลนุ่งห่มจีวรพระ..

ดูสงบนิ่งอิ่มบุญชะมัด ไม่น่าเชื่อ..หน้าคมเข้มดูดิบเถื่อนที่เคยมีเคราครึ้ม ขนคิ้วหนานั้น

พอถูกโกนจนเกลี้ยงเกลาไม่เหลือกระทั่งคิ้ว จะเหมือนเด็กและหมดจดได้ขนาดนี้

ไม่เหลือความดิบเถื่อนให้เห็นแม้แต่น้อย ผมถือถุงเสื้อผ้าที่กลมันใส่ก่อนห่มผ้าเหลือง

โดยที่ผมอีกนั่นแหล่ะ..คอยจัดการพับเก็บให้มัน หน้าแดงเหมือนกัน..ตอนพับกางเกงในที่มันใส่

เณรเค้าห้ามนุ่งกางเกงใน มันเลยต้องถอดออก ผมว่าคงโหวงพิลึก...ก็นะ...ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวบาป

ไม่ได้คิดลามกนะครับ แค่นึกว่าคงโล่งๆโหวงๆ พิลึก คนเคยใส่กางเกงในเดินทั้งวัน

ไม่นับตอนนอน...เราหลับไปแล้วมันสบาย แต่ถ้ามาเดินโทง ๆ กับสะบงที่ห่มอยู่ 

คงต้องรู้สึกแปลกบางแหล่ะ....   


หลังจากนั้น....เณรกลร่วมฉันภัตตาหารเพล สวดเจริญพุทธมนต์พร้อมทำพิธีสงฆ์

ก่อนจะเคลื่อนศพวนรอบเมรุสามรอบ โดยมีพระเถระผู้ใหญ่เดินถือสายศิญจ์ลากศพนำขบวน

ตามด้วยพระที่เหลือและเณรกล ซึ่งเป็นตัวแทนญาติบวชหน้าไฟเพียงองค์เดียว

ไม่มีลูกหลานคนอื่นอีก คิดว่าพวกลุงอาคงบวชพระให้ตากันหมดแล้ว เค้าจึงไม่บวชกันอีก

รถลากศพถูกจูงไปช้า ๆ พร้อมด้วยบรรดาญาติพี่น้องและแขกเหรื่อที่มาร่วมงานหลายร้อยคน.

ที่ต่างตั้งใจส่งศพตาไปสู่สุขคติ เสร็จจากนั้นได้นำศพขึ้นเมรุ ทำพิธีทอดผ้าบังสกุล 

พระสงฆ์ทำพิธีสวดบังสกุลเสร็จ ก็เข้าสู่ขั้นตอนการวางดอกไม้จันท์ 

ผมก็ช่วยแจกให้แขกเหรื่อที่มาในงาน สัปเหร่อทำการเปิดฝาโลงเฉาะมะพร้าวเอาน้ำล้างหน้าศพ..

พร้อมกับเชิญให้ญาติ ๆ ขึ้นไปดูหน้าคุณตาเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ได้ขึ้นไปกะเค้าหรอก

เณรกลเค้าขึ้นไปก่อนใคร เห็นเณรตาแดงก่ำคงอดอาลัยตาไม่ได้ 

แต่ท่านก็ไม่ยอมร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมา คุณแม่ต่างหากกลับร้องจนเป็นลม

ต้องเอายาดมพิมเสนน้ำ ให้อาลพคอยปฐมพยาบาลอยู่ข้าง ๆตลอด   

แล้วจึงเชิญแขกที่มาทุกคนให้นำดอกไม้จันท์ขึ้นไปวางเป็นครั้งสุดท้าย 

หลังจากนั้น..สัปเหร่อก็ดำเนินการเผาจริงทันที พิธีต่างจังหวัดไม่มีการเผาหลอก..เผาจริงเลย

เราต่างยืนไว้อาลัยมองควันไฟที่ลอยออกจากปล่องเมรุกันนิ่ง ๆ แอบเห็นเณรตาแดงก่ำ

หลายคนน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่มีใครร้องไห้ออกมา เพราะโบราณเค้าถือ

จะพาลทำให้คุณตาท่านห่วง และวิญญาณจะไม่สงบ เท่าที่เห็นควันลอยสูงขึ้นฟ้า

ประหนึ่งเหมือนดวงวิญญาณของคุณตา...ลอยสู่สรวงสวรรค์ไปสู่สุขคติแล้วจริง ๆ

ร่วมชั่วโมง..ก่อนทุกคนจะพากันเดินไปส่งเณรที่กุฏิหลวงพี่ 

เพราะคืนนี้เณรต้องจำวัดอยู่กับหลวงพี่หนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าเก้าโมงถึงได้ฤกษ์สึก

บรรดาญาติ ๆ อยู่พูดคุยกับเณรสักพักก็พากันกลับ ก่อนลงจากกุฏิท่านพูดกับผมว่า


“ดูแลตัวเองด้วยนะ...”  คงเห็นว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนคืนที่ผ่านมา ผมหันไปตอบให้ท่านสบายใจ

จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล


“เณรไม่ต้องห่วง...กะ.กู..เอ้ย!..ผมอยู่ได้สบายมาก” พูดแล้วก็อายหน้าแดง

ไม่ชินที่ต้องเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวกระทันหัน  วันนี้ทั้งวันไม่ได้พูดกับเณรเลย

เพราะท่านต้องนั่งกับพวกพระ ส่วนผมก็ช่วยแจกนั่นแจกนี้ เลยไม่ได้คุยกัน พอคุยเลยหลุดซะงั้น   


“หึ..หึ!....”  ท่านหัวเราะเสียงทุ้มในคอ คงขำผมที่..พูดผิด ๆถูก ๆ แถมเขินอีกตะหาก

ผมอายท่านมาก รีบลงกุฏิให้ไว...ก้าวตามพวกญาติและแม่ของเณร..เพื่อกลับไปนอนบ้านยายอีกคืน 

พรุ่งนี้หลังจากเณรสึกแล้ว จัดการนำเถ้ากระดูกตาไปบรรจุโกณเรียบร้อยทุกอย่าง

บ่ายแก่ ๆ เดินทางกลับกรุงเทพฯกันเลย ถึงกรุงเทพฯคงราวหกโมงเย็น........

ผมคิด ๆ อย่างน้อยเณรก็มาทัน..ได้แสดงความกตัญญู..ทำหน้าที่หลานชายคุณตาแล้วสินะ...

นี่ถ้าผมไม่ตัดสินใจไปตามวันนั้น ไม่รู้เณรจะเสียใจแค่ไหน หากไม่มีโอกาสมาดูใจคุณตาก่อนตาย   

นึกแล้วภูมิใจตัวเองชะมัด ที่คิดไม่ผิดไปตามตัวเณรที่หอวันนั้น เผลออดยิ้มกะตัวเองไม่ได้....

..เชื่อไหม...ปัจจุบันนี้ ผมว่าที่ผมกับกลได้มายืน ณ จุดนี้ได้ 

คงเพราะวิญญาณคุณตาคงช่วยเราด้วยแหละ......??????????






มาต่อให้ตามสัญญาแล้วนะค่ะ  มาซะต้นวันใหม่เลย...ขอให้มีความสุขกับการติดตามอ่าน

Luk.[/b]

[uaeb]

 

[โจ๊กกุ้ง]

   อ่านละคิดถึงปู่เราเลย
 

[little_nok]

อืม เป็นงี้นี่เอง
ชีวิตของวี ต่อไปจะเป็นไงน้า
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ

[MeepadA]

คิดว่าครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นจริงๆ รู้สึกได้ว่าพี่วีเริ่มรู้สึกดีๆขึ้นบ้างแล้ว

หลังจากนี้ไปอีกหลายวันคาดว่าก้อยังอยู่ในอารม์เศร้าๆ ก้อคงดูแหล่ะ

ว่าหลังจากช่วงนี้ไป อะไรจะเปลี่ยนไปบ้าง  หรือ รัก...ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง 


ว่าไปก้อคิดถึงแม่คุณจังนะ

[BossZa]

      
       อ่านตอนนี้แล้วได้เห็นเฮียกลในอีกมุม

[SoN]

^^

[meansguy]

การที่คนคนหนึ่ง เคยชั่ว และเลวจนสุดขั้ว

จะกลับมาเป็นคนดีได้

มันจะเป็นไปได้หรือ????

ตกลงเรื่องจริง หรือแค่นิยายประโลมโลก

[Sabaijai]

อินๆ น้ำตาไหลไปด้วย

[OitJi]

 

[ordkrub]

ดึใจที่กลกล้บมาทำหน้าที่ได้ท้น

[BeeRY]

คนอยู่กับเราในยามทุกข์หรือสุข ต้องเป็นคนที่เรารักแน่นอน
พี่วีและพี่กลต่างก็เป็นคนพิเศษของกันและกันแล้วเนอะ ตอนนั้น
กลับกทม.มาคราวนี้ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างนะ

[roseen]

 :กอด1:น้องวีคนดีๆ



 

[Margarin_Butter]

คนที่อยู่ด้วยกันไม่ว่าทุกข์หรือสุข 

[namngern]

   พี่กลมีพี่วีดูแลอย่างนี้หายห่วง

[Pa'veaw]

 

[DEMON3132]

อ่านแล้วเศร้าไปกับกลและภูมิใจไปกับน้องวีที่มีส่วนทำให้กล
ได้อยู่ใกล้ชิดจนคุณตาสิ้นสุดลมหายใจ ..รออ่านตอนต่อไปค่ะ
 

[kaporzung]

เริ่สค่ะ อยากทราบว่าอะไรทำให้คุณวีตัดสินใจเปลี่ยนจากชายเป็นหญิง เหตุผลต้องสำคัญมากๆแน่นอน กลายเป็นสาวสวยแล้ว ^ ^~

รอๆๆๆๆค่ะ

[b27072010]

ตามมาติด ๆ ๆ ที่สัญญาไว้

อยากรู้ว่าหลังจากสึกออกมา

เณรกลจะพูดอะไรกับวีเป็นคำแรก

[kitty]

 

[yayee2]

เหตุการณ์ครั้งนี้ต้องทำให้กลยิ่งประทับใจในตัววีมากขึ้นเป็นแน่ คงรวมถึงคุณแม่กลและญาติๆด้วย
ประกอบกับกิริยามารยาทและบุคลิกส่วนตัววี คงเป็นที่ต้องตาผู้ใหญ่ด้วย
แล้ววีก็ได้เห็นมุมดีๆของของกลด้วย จึงส่งผลต่อความความสัมพันธ์ทั้งสองคน ให้แนบแน่นจริงจังยิ่งขึ้น

"..แม่กลบอกว่าจะเก็บเถ้ากระดูกไว้ในโกณที่จองพื้นที่ตรงหลังวัด.."
น้องLUXคะ คำตัวแดงข้างบนเขียนว่า "โกศ" ค่ะ

[ployyunho]

พี่กลตอนนี้เข้มแข็งมากเลย พยายามจะไม่ร้องไห้ เข้มแข็งเป็นเสาหลักให้คนอื่น ทั้งที่ในใจอยากร้องใจจะขาด
กลับไปคงอยากให้พี่วีกอดปลอบ ซบไหล่ซับน้ำตาบ้าง พลอดเริ่มน้ำเน่าแระ
เอาเป็นว่าตอนนี้พี่กลคงซึ้งใจพี่วี ก็พี่วีอุตส่าห์ไปลากกลับมาจากหอ อยู่ช่วยในงานตลอด ไม่ห่างไปไหน
มองตาก็รู้ใจไม่ต้องพูดกันมากมาย แค่รู้ว่าอยู่ใกล้ๆก็อุ่นใจได้ แล้วอย่างนี้พี่กลจะไปไหนรอด
รออ่านตอนกลับมากรุงเทพค่ะ

[j4c9y]

พูดถึง

จากอ่านบทนี้นะครับ

กลก็ไม่ได้เป็นคนเ_ี้ย ซะทีเดียว

แต่เป็นคนเลือกปฏิบัติซะมากกว่า

เป็นคนซื่อๆนะ แต่อาจเลวตามอายุบ้าง

จริงๆคนแบบนี้ซิน่าคบนะ  พวกที่ดีกับทุกคนต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ (:

[broke-back]

 
ความรัก..เป็นเรื่องเหลือเชื่อคณานับ

ความรัก..มีแรงขับเคลื่อนมหาศาล

ความรัก..คือเวทมนต์ดลบันดาล

ความรัก..อยู่ยืนนานประสานเรา
 


ขอบคุณครับ +1 Luk
 

[EunSung87]

ขอเข้ามาอ่านด้วยคนนะคะ
อ่านมาตอนแรกๆไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่ด่าคุณกลไปด้วยอ่านไปด้วย
แต่ก็ยังดีนะคะที่รู้จักตัวเองก่อนจะไม่ได้เจอหน้าคุณวี
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
แล้วจะรออ่านต่อไป

[Poseidon]

ตอนนี้ เศร้าๆนิดนึง

แต่ว่าก็ผ่านไปด้วยดี

มารอดูดีกว่าจากนี้ไป ทั้งสองคนจะุเป็นไงกันต่อ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ไอขอมาตามติดอ่านชีวิตของพี่วีกับพี่กลด้วยคน ว่ามาเป็นอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[monoo]

 
 

[debubly]

 

ซึ้งค่ะ