หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[b27072010]

งานเข้าวีอีกแน่นอน

ดีไม่ดีนอนเดี้ยงเลยแหละ

แหม้กลทำสายตาแบบนี้

ไม่อยากจะคิดเลยยยย

[punchnaja]

เฮ้อออ สงสารวี

สารภาพว่า เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ เพราะช่วงแรกอ่านไปไม่กี่ตอน ทนไม่ไหว ขอบาย กะค่อยมาอ่านตอนหลังๆแล้ว เพราะมักตะสถานการณ์ดีขึ้นแล้ว

ตอนนี้ก็เหมือนดีขึ้น แต่พี่ชายทำอย่างนั้น คุณวีโดนจัดเต็มแหงๆ อย่างไม่ต้องสงสัย สงสารล่วงหน้าอ่ะ เกลียดการใช้กำลังมากเลย ไม่ชอบ-*-

จะรอตอนต่อไปเด้อค่า^^

[monoo]

โหหห หนุ่มแบงค์มาอย่างดี 
ตอนหน้าไม่อยากจะคิดเลยอ่ะ ว่าพี่วีจะโดนทำไรอีกไหมเนี้ย 
  กล

[little_nok]

่เข้ามาดู คุณวีมาหรือยัง
น้องวีก็น่ะ ไม่รู้้เลยว่าเขามาจีบ
ตากลก็ลอยชาย ไปคบสาวอีกแล้ว ไม่ทิ้งนิสัยเก่าเลยน่ะ
ตกลงตากล คิดยังไงกะวี
แค่อยาก แล้วมาลากไปบ้านนี่น่ะ
แหม อ่านเรื่องนี้ แล้วมีมะโหตากลจริงๆ เลย
เมื่อไรจะสำนึกได้บ้างล่ะเนี่ยะ

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  26
คาดไม่ถึง.
.
.
.
.
เป็นดังคาด  น้องเกศยิ้มทักผมอีกครั้ง ก่อนพูดว่า

“ขอเกศนั่งด้วยคนได้ไหมค่ะ พี่วี..สะดวกหรือเปล่า?”  ผมยังไม่ทันตอบ  

พี่ชายกลับเป็นฝ่ายลุกขึ้นผายมือเชิญน้องเค้านั่งซะนี่


“ตามสบายเลยครับ”  แถมแกย้ายข้างมานั่งแหมะฝั่งเดียวกับผม

ให้น้องเกศกับเหี้ยกลมันนั่งฝั่งตรงข้าม น้องเกศนั่งตรงข้ามผม ส่วนเหี้ยกลนั่งตรงข้ามพี่ชาย

ผมแก้ไขบรรยากาศอึดอัดจากเหี้ยกลตอนนี้  โดยออกลูกตีซี้แนะนำให้รู้จักกันซะก่อน


“พี่ชายครับ..นี่กลเพื่อนผม และน้องเกศรุ่นน้องที่โรงเรียนครับ  

เอ่อกลมึง..น้องเกศนี่พี่ชายรุ่นพี่มหาลัยที่พี่จะเรียนเทอมหน้า”  ไอ้กลมันหรี่ตามองหน้าผม

ประมาณว่ามึงแน่ใจรุ่นพี่?..ประมาณนั้น..รู้สึกอึดอัดชะมัด  

แต่ก็แกล้งทำเมินไม่เห็นคำถามในแววตามันซะ พี่ชายกลับย้อนคำตอบผมขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น


“นั่นแค่ส่วนหนึ่งครับ ที่ถูกต้องคือวีเป็นน้องชายพี่ตะหาก ไม่ใช่แค่อดีตรุ่นพี่ที่สถาบัน

เพราะพี่จบมาสามปีแล้วแหล่ะ...หึ..หึ..หึ!.”  ผมจะทำไงได้ มันก็เรื่องจริงที่พี่เค้าพูด

เลยยักหน้ายิ้มรับไปกลับคำพูดของพี่เค้าเป็นการยืนยันอีกที เหี้ยกลมันจ้องผมแม่งตาขวางเลยทีนี้

กูทำไรให้มึงไม่พอใจว้า?..อย่ามองกูแบบนี้นะโว้ย!..โอ้ย..ขนลุกแล้วเห่อะ  

หนาว ๆ ร้อน ๆ กับสายตาเหี้ยนี่มันอ่ะ หาเรื่องชวนคุยดีกว่า


“กลมึงสั่งไร แล้วน้องเกศล่ะครับ รับอะไรดี”  พูดไม่รอเอาคำตอบ

ผมกวักมือเรียกบริกรมาขัดตาทัพก่อน เริ่มเห็นเงามาคุมาแต่ไกล  

บริกรยกของที่พวกผมสั่งมาเสริฟพอดี พี่ชายสั่งคาบูชิโน่ สวนผมสั่งนมปั่น

มีบราว์นี่กับช๊อทเค็กอย่างละชิ้น  


“โห้!..ของพี่วีน่ากินจัง สั่งอะไรค่ะ?”  น้องเกศถามผม


“พี่สั่งนมปั่นนะ น้องเกศรับด้วยไหม?”


“ตกลงค่ะ รบกวนเพิ่มนมปั่นอีกทีนะค่ะ”  น้องเค้าสั่งบริกรจดรายการ ..แต่เหี้ยกล  

มันยังคงเอนตัวจ้องผมนิ่ง ๆ ไม่กระพริบตาเลยเห่อะ กระทั่งพี่ชายชวนมันคุยนั่นหล่ะ


“น้องกลสั่งอะไรดีครับ”  มันไม่ตอบ กลับยกยิ้มให้พี่เค้า แต่หันมาพูดกับผมซะงั้น


“วี..มึงรู้นิ ว่ากูชอบอะไร สั่งให้หน่อยดิ”  เวรแล้วไง..ผมไปรู้กับมันตอนไหนว่ามันชอบอะไร

ไม่เคยสนใจด้วยว่ามันสั่งอะไรยังไง เสือกโยนมาให้ผมเฉย จะตอบว่ากูไม่รู้  

ก็เห็นน้องเกศหันมองยิ้ม ๆ เดี๋ยวจะว่าเพื่อนสนิทยังไงไม่รู้ว่ามันกินอะไร  

เอาว่ะ?..อยากให้กูสั่งก็แม่งมั่วให้มันไปแหล่ะ


“เพิ่มเอสเพรซโซ่ร้อนแก้ว แยกครีมเทียมกับน้ำตาลให้ด้วยนะครับ”  พอผมพูดจบ

มันยิ้มยกคิ้วกวนตีนใส่ผมอีก เหี้ย!..เห็นตัวมึงดำหรอก จึงสั่งรายการนี้ให้ไป  

ดีกูไม่บอกเค้าแบล็คคอฟฟี่ พี่ชายเห็นดังนั้นเลยถามขึ้นมาทันที


“วีกับกลเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรือครับ” ผมกำลังจะตอบเหมือนที่บอกกับพวกน้องเกศไป

แต่ไม่ทันแหล่ะ เหี้ยกลมันชิงตัดหน้าซะก่อน


“ไมครับ...พี่อยากรู้เพื่อ.?”  เริ่มแล้ว..กวนแล้วล่ะ..ท่าทางแบบนี้  

นึกในใจไมมันไม่รักษาภาพพจน์ต่อหน้าน้องเกศว่ะ เพิ่งรู้ตอนหลังว่าน้องเกศชอบลุคนี้ของมัน

ที่ตอนแรกมันจีบไม่ติด เพราะดันทำตัวสุภาพน้องเค้าไม่ชอบ  

พอตอนหลังขวานผ่าซากใส่น้องเค้ากลับวิ่งตามซะงั้น คือน้องเกศชอบคนหยิ่ง  

พวกเล่นด้วยยาก..น้องชอบเอาชนะอะไรประมาณนั้น ที่เคยแอบชอบผม  

เพราะเข้าใจว่าผมหยิ่งไม่ค่อยสนใจใคร เค้าคิดแบบนี้เลยกะจะจีบผม

ตอนเหี้ยกลมันตามจีบ..น้องเค้าถึงไม่สนไง..พอตอนหลังมันไม่แคร์น้องเกศ

เพราะมีน้องดาคอยมาหาอยู่แล้ว จังหวะน้องเกศโทรคุยกับมันเพื่อถามถึงผมอีกครั้ง

มันเลยใส่น้องเค้าเป็นชุดจนหน้าเหว่อ ตั้งแต่นั้นน้องเกศกลับเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหามันซะงั้น

ถ้าเป็นอย่างนั้นเหี้ยกลมันก็พูดถูก ว่าน้องเค้าชั่วโมงบินไม่ธรรมดา

ที่มันเคยด่าผมไว้ว่าไม่ทันใครเค้าหรอก แต่ช่างเถอะ..ถือว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว

ไม่ได้คิดไรมาก มาพูดเรื่องตรงหน้าดีกว่า


“หึ..หึ..เปล่าหรอกครับ พี่เห็นกลกับวีแตกต่างกันสุดขั้ว พอบอกเป็นเพื่อนสนิทกัน

พี่เลยสงสัยนิดหน่อยนะครับ”  พี่ชายยังตอบอย่างผู้ใหญ่ใจเย็น ส่วนผมนะหรือ

หน้าเจื่อนไปกับพฤติกรรมเหี้ยนี่มันแล้วแหล่ะ


“แตกต่างยังไง ไหนลองบอกให้ผมฟังหน่อยดิ”  มันไม่หยุดครับ มีต่ออีก


“ก็นะ..วีดูนิ่ง ๆเรียบ ๆ แต่กลเหมือนพวกไฮเปอร์..ประมาณนั้น

พี่เลยแปลกใจ..ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ต่างกันดีเน่อะ”  พี่แกก็ยังไปของแกนิ่ม ๆ ยิ้มแย้มตลอดเวลาพูด

ส่วนเหี้ยกลหน้ามันนิ่งไปหล่ะ  หน้าแบบนี้ผมรู้ดีว่าภายในกำลังโมโหแน่นอน..

ประมาณโดนเค้าว่าทางอ้อมไงล่ะ


“ผมกับวี เป็นเพื่อนสนิทมานานแล้วครับ ยิ่งพักหลังด้วยแล้ว ยิ่งสนิทมากกว่าเก่าอีก จริงไหมว่ะวี?”

ไอ้เชี้ยเอ้ย!..มึงจะถามกูทำเพื่อ นรกแสรดดดๆๆ.


“จริงครับพี่..นอกจากกลแล้วยังมีไอ้ก๋อย ไอ้ต่อ ไอ้วิทย์ ไอ้นัทอีก ที่ไม่ได้มาด้วย

พวกมันไปไหนว่ะกล?”  ผมก็ไหลไปตามน้ำล่ะครับ แถมเปลี่ยนหัวข้อให้มันห่างไปหน่อย

อย่าวนเวียนแถวนี้เลยยิ่งดี


“กูนัดน้องเกศมาดูหนัง พวกมันไม่ได้มาด้วย”  มันเริ่มพูดน้ำเสียงดีขึ้นแหล่ะ

ส่วนน้องเกศยักหน้ายิ้มอาย ๆ ให้ผมอีก


“ตกลง..คบกันแล้วใช่เปล่านี่ พี่ต้องแสดงความยินดีด้วยไหม?”  ผมเลยถือโอกาส

แหย่น้องเกศเล่นดีกว่า


“บ้า!..พี่วี..คบเคิ๊บไรกัน  ไม่ใช่สักหน่อยเห่อะ!”  น้องเค้าอายม้วนแล้วครับ

ตอบแบบนี้ไม่ต้องบอกว่ายังไงอะไรกัน แต่ทานโทษ....


“ถามพี่ก่อนไหม ว่าพี่คบกับเกศป่าวเห่อะ!...ที่มาด้วยเนี๊ยะ!..ใครชวนกันแน่..หึหึหึ!.”

พระเจ้า!..สุภาพบุรุษสาดดด..เบรคผู้หญิงกลางวงซะงั้น แต่น้องเกศกลับตอบว่า


“พี่กลอ่ะ...อย่ามาเผากันนะ เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย ถึงเกศจะชวน..ถ้าตัวเองไม่อยากมา

ใครบังคับได้เปล่า...ชิ..ทำเป็นมาพูด”  นั่นไง..ผมกับพี่ชายหันมองตากันไปมา งงกับพวกเค้าครับ

ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก  เข้ากันได้ดีจริง ๆ อ่าห่ะ..!


“เข้าข้างตัวเองเยอะไปแหร่ะ..เป็นเมื่อก่อนไม่เถียงหรอก ที่มาด้วยนี่..ใครไปลากถึงหอก็ไม่รู้

มองกูไม...มีปัญหาว่างั้น?”  พูดจบหันมาเหวใส่ผมซะงั้น..เชี้ยจริง ก็มึงพูดเสือกไม่ให้กูมอง

มึงจะรู้ไหมว่าคนฟัง ๆ มึงพูดอยู่ มารยาทการฟังก็ต้องมองหน้าคนพูดดิ  

เหี้ยนิ..ไม่ได้บอกว่าห้ามฟังนี่...สาด  เสือกหม้อกันกลางโต๊ะ

ก่อนที่ผมจะทันได้อ้าปากเถียงไรมัน รายการที่พวกมันสั่งก็มาเสริฟพอดี  

เลยเบรคไปโดยปริยาย กลับมาสนใจกินดื่มกันไป เพราะพี่ชายดักคอก่อนว่า


“เหลือเวลาแค่สิบนาที  พี่กับวีขอตัวแยกไปดูหนังก่อนนะครับ จองตั๋วไว้แล้ว

มื้อนี้พี่เลี้ยงเองถือว่าได้รู้จักน้อง ๆ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ”  ตามสไตล์ แกรัวของแกม้วนเดียวจบ

เหี้ยกลถามประโยคเดียวคือ


“วี..มึงดูหนังต่อหรือว่ะ!...เลิกกี่ทุ่ม?.”  ผมมองหน้ามันงง ๆ เสือกถามกูไม แต่ก็ตอบมันไป


“ก็คงราว ๆ ทุ่มหนึ่งแหล่ะ หนังฉายห้าโมงนี่ มึงถามไม?”  ผมถามมันกลับ


“ดีเลย กูกับเกศก็ดู..เรื่องเดียวกันเปล่า มึงดูเรื่องไร.”  มันถามต่อ ผมมองหน้าพี่ชาย

พี่เค้าเลยเป็นฝ่ายตอบมันแทน


“เรื่องxxxxx...ตกลงเรื่องเดียวกันไหม?”  โชคดีหน่อยหนังคนละเรื่อง มันยังไม่จบกลับพูดต่ออีกว่า


“งั้นเลิกแล้วรอกูหน้าโรง เดี๋ยวกลับพร้อมพวกกู”  นี่มันกำลังสั่งผมใช่ไหม

แต่ผมก็ยังไม่ทันได้ตอบ  เพราะ.....


“พี่เอารถมานะครับ เราแวะซื้อของกันมา..พี่จะไปส่งวีที่บ้าน น้องกลกับน้องเกศกลับรถพี่ก็ได้นะ

ให้แวะส่งที่ไหนดีครับ”  น้ำใจมากพี่ชาย เหี้ยมันมีศักดิ์ศรี มันต้องปฏิเสธอย่างแข็งขันแน่ แต่....


“ดีเลย..ประหยัดค่าแท็กซี่ งั้นกลับด้วยเลยล่ะกัน ตกลงเจอหน้าโรง..หนังเลิก..พวกผมไปนะ

อืม..ขอบคุณมากที่เลี้ยงมือนี้ ประหยัดตังค์ด้วย..ไปล่ะวี”  ผมคิดผิด..เป็นไงยอดชายนายกลสิทธิ์

ยี่ห้อนี้มีที่เดียว น้องเกศรีบลุกเกาะแขนมันแจ ซึ่งเป็นอะไรที่ผมผิดคาดมากมาย  

เดือนกว่า ๆ ผมตกข่าวไปเยอะหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกับพวกมัน มานั่งนึกๆดู  

แล้วที่กูทำไป มันเหลือประโยชน์ให้ใครเล่านี้ ในเมื่อทั้งน้องดากับน้องเกศ

พากันวิ่งตามเหี้ยกลมันซะงั้น แต่ก็ได้แค่คิด สุดแต่ชีวิตของแต่ละคน

ผมกับพี่ชายเลยพากันไปดูหนังต่อตามนั้น......................






มาลงต่อให้แล้วนะค่ะ...

Luk.

[roseen]

เขาเรียกว่าหมาหวงก้างละ


น้องเกศนึกว่าชอบพี่วีซะอีก  หึๆๆๆๆแรดพอตัวนะน้องชอบวิ่งเข้าหาผู้ชาย

[konan6688]

ขออีกสักจึ๋ง ได้มั้ยครับ อยากรู้พี่กลจะเอาไงกับพี่วีต่อ

[โจ๊กกุ้ง]

น้องเกศนี่เข้ากับคำพูดที่ว่า ผู้หญิงชอบคนเลว นี่นา เหอๆ พี่วีจะโดนไรจากกลอีกมั้ยนั่น งานเข้าแน่ๆ

[Pa'veaw]

ขออีกสักจึ๋ง ได้มั้ยครับ อยากรู้พี่กลจะเอาไงกับพี่วีต่อ

เห็นด้วยๆอยากรุเหมือนกัน

[monoo]

โหหหห สุดๆ
แหมม อยากถามจริงพี่กลกินไรเป็นอาหารเหี้ย อย่างหนา และแถ ตัวพ่อ จริงๆ 
  พี่วี

[uaeb]

ค้างงงงงงง


พี่กลจะทำไรกับพี่วี

 

ขออีกสักจึ๋ง ได้มั้ยครับ อยากรู้พี่กลจะเอาไงกับพี่วีต่อ

เห็นด้วยๆอยากรุเหมือนกัน

เห็นด้วยๆๆๆๆ

[kitty]

 :serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


อยากรู้ว่าอีกลมันจะทำอะไรอีกกกกกกกกกกก


สงสารพี่วี หนีไปมีแฟนเลย

[j4c9y]

นังเกศเป็นอย่างนี้นี่เอง

สเป็คอมนุษย์มากกก

นี่ถ้าโดนตบจูบๆๆๆแบบพิศาลคงชอบ


เสียดายน้องเอก(ราช)ของวี

[akike]

อีตากลนี่เอาหม๊ดเลย

เคยคิดว่าพี่เกศจะรู้สึกไงน๊า ที่เคยชอบพี่วี หรือเป็นสมาคมแม่บ้านไปแล้วตอนนี้

แต่ตอนนี้อยากเอามีดสักร้อยเล่มมาเฉือนให้น้องจ้อนเสี่ยกลแหว่ง ๆ

[darajoy]

คุณวีปลงเหอะ

คนมันจะหลง จะตามืดตามัวก็ไม่ต้องชี้ทางสว่างให้เขาหรอก

[DarKLasT]

เขาเรียกว่าหมาหวงก้างละ


น้องเกศนึกว่าชอบพี่วีซะอีก  หึๆๆๆๆแรดพอตัวนะน้องชอบวิ่งเข้าหาผู้ชาย

+1 เลยครับเมนต์นี้

เห็นด้วยว่าคุณพี่กลมันหมาหวงก้างจริงๆ

[yayee2]

อืม..แปลกเนอะทำไมผู้หญิงเค้าชอบแบดบอย
อ่านไปใจตุ๋มๆต่อมๆ กลัวเจ้ากลทำวงแตก เข้าใจน้องวีเลยว่าเกร็งแค่ไหนกับไอ้บ้านี่
สงสัยคืนนี้มันต้องหาเรื่องพาวีไปนอนที่บ้านแน่ อาการหึงมันออกแระ

[Poseidon]

เกลียดจริง  ปากอย่างใจอย่าง เง้อ เสียดาย  พี่วีไม่ได้เป็นแฟนกะพี่ชายเนอะ  พี่ชายที่แสนดี

[sakiko]

ขอ อีก ตอน ได้ ไม๊  กัน นอน ไม่หลับ

ค้าง มากมาย อ่า
 
 

[broke-back]

 

แล้วที่กูทำไป มันเหลือประโยชน์ให้ใครเล่านี้ ในเมื่อทั้งน้องดากับน้องเกศพากันวิ่งตามเหี้ยกลมันซะงั้น

^
ตอนที่กำลังอ่าน..ก็คิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน
อ้าววววว ตอนท้ายๆ มาเจอคำพูดของคุณวีพอดี ตรงเป๊ะเลย

..เสียแรง เปล่าประโยชน์..จริงๆ
แต่คุณวีก็ไม่รู้อนาคตนี่น่ะ (ถ้ารู้)คงไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงภัยกลสิทธิ์ แบบนี้แน่ๆ

หึหึ ยิ่งมาอ่านตอนนี้ ยิ่งเห็นความเป็นกลสิทธิ์ มากขึ้นไปอีก เยอะเลย
นึกถึงเพลงนี้ทันที --- "สุดที่รักของฉัน น่ารักที่สุด เป็นมนุษย์ที่น่าเอ็นดู"  ฮ่าฮ่า++++++ กร๊ากกกกกกกกก 


  คุณ Luk +1 ให้ด้วย

[Ak@tsuKII]

เบื่อไอ้กล

ที่จริงอยากให้วีไปกับพี่ชายเลยนะ ไม่ต้องรอหรอก เชอะ

เคืองที่มันหายไปเป็นเดือน ไปกกสาว ที่แบบนี้มาทำหวงก้าง เชอะ!

[ordkrub]

สงสัยคืนนี้ วีเจ็บอีกแล้ว

[SoN]

^^

[OitJi]

ปัญหาคงจะตามมาอีกในไม่ช้า

[BEN*_*MOS]

กลฃทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยไม่ได้หรอ

ยายน้องเกศนี่โรคจิตเนอะ เอาอะไรคิดชอบคนอย่างไอ้กล สุภาพๆไม่ชอบ

[kamikame]

หรือผู้หญิงนั้นชอบคนเลว
รอตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
 

[DEMON3132]

แค่หมาหวงก้างคงไม่เท่าไหร่ แต่เจ้ากลมันเป็นหมานักเลงหวงก้าง
โคตรน่ากลัวเลย หวงก้างอันธพาลแถมกร่างและกวน--ซะแก้คืนไม่ถูก
เลย คนที่น่าสงสารที่สุดคือน้องวีแหละ ....รออ่านตอนต่อไปจ้ะ...

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  27
รู้จักพี่สาว.
.
.
.
.
หนังที่ดูเป็นหนังสงคราม สนุกมันส์สุดเหวี่ยง แต่ผมกับคิดว่าสงครามชีวิต

กำลังรออยู่ยังไม่รู้ออกหัวหรือก้อย เฮ้อ!...อาการกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกบอกใครไม่ได้

มันเป็นความทรมานที่หนักอกจริง ๆ


ผมกับพี่ชายออกจากโรงหนังมา เห็นเหี้ยกลกับน้องเกศยืนรออยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าโรงมันเลิกก่อน

เหี้ยกลมันเห็นผมเดินออกมาพร้อมพี่ชาย หันมายกยิ้มให้นิด ๆ แต่ผมว่ารอยยิ้มมันเย็นยะเยือกชะมัด


“อ้าว!..น้องกลน้องเกศ รอพวกพี่นานหรือยังครับ”  พี่ชายเปิดประเด็นทักทาย


“อ๋อ!..ไม่นานหรอกค่ะ พวกเราเพิ่งออกมาเหมือนกัน”  น้องเกศชิงตอบก่อน


“งั้น!..ไปกันเลยไหม?” พี่ชายยังผูกขาดการสนทนา ตามมารยาทผู้ใหญ่ที่น่ารัก


“ดีค่ะ..ไปเลยดีกว่า”


“แวะหาไรกินระหว่างทางสะดวกไหม เผอิญพี่รู้จักร้านแถวเยาวราชอยู่ร้านหนึ่ง ขายเป็ดพะโล้

ต้มเลือดหมู ฯลฯ เจ้าอร่อยเลยหล่ะ พวกเราว่าไง”  ยังมีกะใจห่วงกระเพาะทุกคนอีก


“ก็ดีค่ะ...ไปกันเลยค่ะพี่”  สรุป...น้องเกศกับพี่ชายผูกขาดการตัดสินใจ พูดคุยกันอยู่สองคน

ในขณะที่กลสิทธิ์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ เก็กหน้าเข้มนิ่ง ๆ ส่วนผมได้แต่ฟังยิ้ม ๆ

คิดว่าตนเองเป็นส่วนประกอบดีที่สุด



ขบวนพวกเราพามาถึงร้านดังกล่าว อยู่ริมถนนสายหลักเส้นเยาวราช คนเยอะไม่ใช่น้อย

ต้องยืนรอโต๊ะว่างเกือบห้านาที ระหว่างรอพี่ชายชวนผมไปเดินซื้อเกาลัด

โดยให้น้องเกศกับเหี้ยกลมันรอจองโต๊ะ ก่อนเดินออกมาผมเหลือบเห็นสายตาเหี้ยมองผมเขม็ง

ไม่รู้มันคิดไร..ตั้งกะนั่งรถมาแล้ว ผมนั่งหน้าคู่พี่ชาย เหี้ยกลกับน้องเกศนั่งหลัง

โดยน้องเกศผูกขาดคุยกับพี่ชายกันสองคน มีถามผมบ้างเป็นครั้งคราว

ส่วนใหญ่ก็สองคนอ่ะแหล่ะคุยกันเอง ส่วนเหี้ยด้านหลังมองผมเขม็งไม่รู้ไรมันนักหนา

เห็นผ่านกระจกส่องหลัง  ผมอึดอัดลึก ๆบอกไม่ถูก



ได้เกาลัดมาโลหนึ่ง ก็กลับมาที่ร้านปรากฎเหี้ยกลกับน้องเกศได้โต๊ะแล้ว เข้าไปนั่งรอเรียบร้อย

พวกผมเลยตามเข้าไป ผมนั่งติดกับน้องเกศและพี่ชาย แต่กลายเป็นนั่งตรงข้ามกับเหี้ยกลมัน

พี่ชายจัดการสั่งอาหารทั้งเป็ดพะโล้ ต้มเลือดหมู ต้มจืดมะระยัดไส้กระดูกอ่อน จั๊บฉ่าย ฯลฯ

ร่วม ๆ กว่าเจ็ดแปดรายการ แต่ละอย่างอร่อยสมราคาที่พี่ชายการันตรีไว้ไม่ผิด

ถึงว่าคนเยอะชะมัด เราต่างกินกันโดยไม่มีใครพูดไรมากนัก

อาจเป็นเพราะร้านไม่มีความเป็นส่วนตัว โต๊ะแทบจะเบียดกันอยู่แล้ว ขืนมาพูดคุยคงไม่สะดวก

ที่สำคัญร้านนี้เค้าเน้นกินเร็วไปเร็ว เพื่อให้โต๊ะว่างสำหรับลูกค้าที่รอคิวอยู่

มื้อนี้เจ้าภาพก็พี่ชายตามเคย เหี้ยกลมันจะจ่ายพี่เค้าไม่ยอมให้มันจ่าย

เค้าบอกว่าเค้าทำงานมีเงินเดือนแล้ว น้อง ๆ ยังเรียนกันอยู่ไว้จบมีงานทำค่อยเลี้ยงคืนเค้าก็ได้

ยังมีเวลาคบหากันอีกยาวนาน ผมได้แต่ฟังยิ้ม ๆ ไม่ได้คิดไรมาก


กลับขึ้นมานั่งรถ พี่ชายขับตรงดิ่งข้ามสะพานพุทธ เหลียวตรงสี่แยกบ้านแขก

พาน้องเกศไปส่งแถววังหลังโรงบาลศิริราชก่อน ไปถึงปากซอยหน้าบ้านน้องเค้า

ต้องรีบลงรถเพราะจอดนานไม่ได้ ร่ำลากันเรียบร้อยก็ออกรถ พี่ชายถามกลว่าให้ไปส่งที่ไหน


“น้องกล ให้พี่แวะส่งที่ไหนครับ?”


“ไปส่งวีก่อนเลยครับ เพราะไปบ้านวีใกล้กว่า บ้านผมอยู่หนองแขมไว้ขากลับ

เดี๋ยวผมค่อยแวะต่อรถอีกที”  ฟังแล้วงงกับมันชะมัด ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมมันไม่แวะลง

แยกท่าพระแล้วต่อรถไปบ้านมันเสียล่ะ จะเสือกติดรถไปบ้านผมทำไม

แต่คิดในทางดีมันคงต้องการนั่งเป็นเพื่อนพี่ชายขากลับจากบ้านผมละมั้ง


พี่เค้าก็ไม่ได้ถามอะไร มียิ้มยักหน้าเข้าใจที่มันบอก พี่แกก็ขับตรงดิ่งมาส่งผม

ประมาณสี่สิบนาทีก็มาถึงบ้านผม เลยถือโอกาสเชิญแกเข้ามาทานน้ำก่อน

เพราะหน้าบ้านผมริมทางเว้าให้รถจอดแอบ ๆ ได้ไม่เกะกะถนนซอย..แกก็ตกลง

เราทั้งหมดจึงขนของท้ายรถถุงเสื้อนักศึกษา กับพวกเสื้อกางเกงยีนส์ที่แกซื้อให้ผม

สองชุดนั่นแหล่ะเข้าไปในบ้าน ถึงบ้านก็สามทุ่มเกือบสี่ทุ่ม พี่สาวผมนั่งดูทีวีตรงโซฟา

ผมเลยพาทั้งหมดแนะนำพี่สาวให้รู้จัก


“พี่ครับ นี่พี่ชายที่พาผมไปเลือกหอพักเมื่อกลางวัน แล้วนี่กลเพื่อนผมครับ

พี่ชาย..กล..นี่พี่สาวผมเอง”  แล้วทั้งหมดก็ทำความรู้จักกัน ตามนิสัยที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี

ของพี่ชายไม่ถึงห้านาที ก็นั่งคุยจ้อกับพี่สาวผม คุยกันถึงเรื่องที่พี่สาวผมไปทำงานต่างจังหวัด

หาคนมาเช่าบ้านไรประมาณนั้น พี่ชายมีเพื่อนหาบ้านเช่าเป็นหลังอยู่พอดี

เดี๋ยวจะลองคุยกับเพื่อนให้ เพราะเค้าย้ายมาทำงานแบ็งค์สาขาจอมทอง 

เลยอยากหาบ้านเป็นหลังใกล้ที่ทำงาน เหี้ยกลมันนั่งฟังนิ่ง ๆ ไม่ออกอาการไร

จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นว่า


“พี่ครับ..รบกวนขอใช้โทรศัพท์ โทรกลับเข้าบ้านแป๊ปนะครับ”


“ได้สิน้องกล เชิญตามสบายไปโทรเลยป่ะ!.”  พี่สาวผมก็อนุญาตให้มันใช้โทรศัพท์   

ผมไม่รู้ว่ามันโทรไปหาใครยังไง เห็นมันลุกไปยืนโทรศัพท์คุยไรของมันอยู่สักแป๊ป

ก็เดินกลับมาที่พวกเรานั่ง แล้วพูดขึ้นว่า


“ว้า!..แย่เลยผม ที่บ้านไม่มีใครอยู่สักคน ผมเลยโทรเข้าไปบ้านน้าใกล้ ๆ

เห็นบอกว่าบ้านผมไปต่างจังหวัดล๊อคบ้านหมดเลยอ่ะครับ  ไอ้ผมก็ไม่มีกุญแจเข้าบ้านซะด้วย

จะกลับหอก็ไม่มีใครอยู่แต่ละคนกลับบ้านหมด วันนี้วันอาทิตย์จะมากันก็พรุ่งนี้แหล่ะ ไม่รู้เอาไงดี..”

ทุกคนหยุดฟังมันพูด..ผมก็งงกับมัน แต่จู่ ๆ พี่สาวผมก็พูดขึ้นมาว่า


“ถ้างั้นน้องกลนอนที่นี้สักคืนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยออกไปพร้อมกับวีก็ได้

วีออกจากบ้านก็แปดโมงกว่า ๆ โน้น ดีไหมครับ?”  แล้วคิดว่าไงล่ะครับ ผมได้แต่อึ้ง ๆทำไรไม่ถูก

แต่เหี้ยกลมันรีบตอบทันที


“ขอบคุณครับพี่ ดีเหมือนกันไว้พรุ่งนี้เช้าผมออกไปพร้อมวีก็ได้ครับ”  จบข่าว..ผมได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ

ทำไรได้ล่ะครับ..ก็ต้องเลยตามเลย พี่ชายอยู่สักครู่ก็ขอตัวกลับ ผมเดินออกไปส่งแกที่หน้าบ้าน

ก่อนออกรถพี่แกพูดกับผมว่า


“แล้วไงพี่จะโทรมานะครับ ประมาณห้าทุ่มครึ่ง วีรอโทรศัพท์พี่ด้วยนะ พี่คงกลับถึงบ้านแล้ว

จะโทรมาบอกได้ไม่ต้องเป็นห่วง”


“อ่า..ครับ....ผมจะรอครับ พี่ขับรถดีดีนะครับ..โชคดีครับพี่ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยครับ”

ผมยกมือไหว้แก แกก็ยกมือรับไหว้พร้อมกับยิ้มสว่างมาให้ผม ก่อนจะออกรถไป

ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านเหี้ยกลยังนั่งคุยกับพี่ผมอยู่เลย ทีก่อนหน้านั่งเป็นพิกุลทอง

ทีงี้พูดเป็นต่อยหอยพาพี่ผมหัวเราะร่วนซะงั้น ไม่รู้มันทำอีท่าไหนไมเข้ากับพี่ผมได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย

พอพี่ผมเห็นผมเดินกลับเข้ามาก็พูดขึ้นว่า


“วี..ไงเดี๋ยวจัดการให้เพื่อนนอนด้วยนะ แล้วอย่าลืมหาเสื้อผ้าให้เพื่อนด้วยล่ะ 

พาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย พี่ขอตัวขึ้นนอนก่อนนะ 

พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าทำงานวันสุดท้ายแล้ว อย่านอนดึกล่ะทั้งสองคน”  แกพูดจบ เหี้ยกลก็ยิ้มให้แก

แกยิ้มตอบก่อนจะเดินขึ้นกะไดไปห้องแกชั้นบน ทิ้งผมกับเหี้ยกลอยู่กันสองคน ผมก็เก้อ ๆกัง ๆ

ไปเหมือนกัน คิด ๆเหี้ยกลมันมาบ้านผมสามครั้งแล้ว ครั้งแรกติดรถแท็กซี่มากับผม

จุดประสงค์ตามมาดูบ้านผมโกหกมันหรือเปล่ารู้จักบ้านผมไว้ เกิดไรขึ้นมามันจะได้ตามผมถูก

ครั้งที่สองมันพาพวกมารุมยำตีนผมถึงในบ้าน เพราะผมทำให้นัดมันกับน้องเกศล่ม

และครั้งนี้ครั้งที่สาม..ที่มันสามารถเข้ามาทำความรู้จักกับพี่ผมได้อย่างสนิทชิดเชื้อ

ถึงขั้นขอค้างตะหาก เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่พี่ชายอยู่ด้วย มันถึงพูดน้อยแทบจะไม่พูดเลย

เพราะมันไม่อยากให้พี่ชายจับได้ว่ามันไม่สนิทกับที่บ้านผม เพราะเคยพูดไว้ว่าเป็นเพื่อนสนิทผม

มันไม่อยากเผยไต๋ให้พี่เค้าจับได้ว่ามันไม่สนิทไงล่ะ แต่พอพี่ชายกลับไปแล้ว

เล่นตีซี้พี่สาวผมคุยกันยังกะรู้จักมาเป็นปีซะงั้น ที่นี้ไม่ต้องกลัวใครไม่รู้ว่าสนิทไม่สนิทแล้วมั้ง

ก็มันเล่นเดินแต้มล่วงหน้าซะขนาดนั้น  เชื่อมันแล้วจริง ๆ ยี่ห้อกลสิทธิ์


“มึงจะให้กูนั่งอีกนานไหม?”  ผมหลุดจากพะวังความคิด จู่ ๆ มันดันสะกิดขึ้นมา


“มึงจะเอาไรล่ะ?”  ผมนึกว่ามันต้องการไร


“กูจะอาบน้ำ หรือมึงจะให้กูนอนโดยไม่ต้องอาบ กูไงก็ได้..กลัวคนนอนด้วยทนเหม็นไม่ไหว

ตกลงเอาไง..จะให้กูอาบเปล่า เหนียวตัวหมดแล้วเนี๊ยะ”  ผมไม่ตอบมัน 

เดินไปเปิดประตูห้องหยิบผ้าขนหนู กางเกงกีฬาขาสั้นของผม

กับเสื้อกล้ามออกมายื่นให้..มันรับไว้


“แล้วกูจะไปอาบได้ไง ไม่มีไรสักอย่าง”  มันคงหมายถึงพวกสบู่แชมพู..ผมไม่ตอบ

เดินไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะวางโทรศัพท์ หยิบแปรงสีฟันอันใหม่มายื่นให้มัน

พร้อมกับชี้ห้องน้ำติดกับห้องนอนผมให้มัน


“ห้องน้ำอยู่นั่นใต้กะได สบู่แชมพูยาสีฟันของทุกอย่างอยู่ในชั้นติดผนังในห้องแหล่ะ

มึงเข้าไปอาบได้”  มันมองผม..มียักคิ้วกวนตีนผมอีก ก่อนจะเดินส่ายอาด ๆเข้าห้องน้ำไป

ผมส่ายหน้ากับท่าทางมัน ก่อนจะเดินเข้าห้อง จัดการปูฟูกเปลี่ยนผ้าปูปอกหมอนใหม่ให้เรียบร้อย

เสร็จแล้ว..ผมหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมาวางตรงโซฟาชุดหนึ่ง กะว่าผมจะนอนตรงโซฟาตัวยาวนี่แหล่ะ 

ให้เหี้ยกลมันนอนในห้องผมคนเดียว..สักครู่มันเดินออกมา มือถือผ้าขยี้หัวมันด้วย

คงสระผมมามั้งเห็นเปียก ๆ เหลือบมองหมอนกับผ้าห่มผมตรงโซฟานิ่ง ๆ

ก่อนจะยักหน้าถามว่าอะไร


“กูจะนอนตรงนี้ มึงไปนอนในห้องกูแล้วกัน กูปูฟูกเตรียมไว้ให้แล้ว" พูดจบผมเดินไปเปิดประตูห้อง 

หยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก

มันเดินตามผมเข้ามาในห้อง หันหลังมาแทบผงะ มันมายืนซ้อนหลังผมจนหน้าผม

เกือบชนคางมันแหล่ะ มันสูงกว่าผมนะเคยบอกไปแล้ว เหี้ยกลสูงประมาณ 178 ซม.

ส่วนผมสูงแค่ 168 ซม. 


“เชี้ย!..มายืนซะใกล้ จะเอาอะไร”  ผมตกใจ ไม่คิดว่ามันจะมายืนซะชิด


“ไมต้องไปนอนข้างนอก?”  มันถามผม


“ก็ไม่มีไร กูเคยนอนออกบ่อย เวลาดูทีวีเผลอหลับกูก็นอนตรงนั่นแหล่ะ มึงก็นอนในห้องดิ” 

ผมตอบมัน


“ไม่ต้อง!....มึงนอนกับกูในห้องนี้แหล่ะ” 


“มันแคบ ห้องกูไม่ได้มีแอร์เหมือนหอมึงนิ...มีแต่พัดลม จะมายัดกันทำไม 

มึงก็เห็นฟูกก็เล็กมึงไม่อึดอัดหรือไง”  ผมยังยืนกราน


“กูไม่มีปัญหา มึงก็อย่าทำตัวมีปัญหา อยากให้พี่มึงรู้ใช่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน” ฟรายเอ้ย!...จู่ ๆ

เสือกเอาพี่ผมมาขู่ แล้วกูกับมึงเป็นไรกัน กูยังไม่เข้าใจตรรกะระหว่างกูกับมึงเลยว่าเราเป็นไรกัน


“แล้วพี่กูต้องรู้ไรว่ะ!...กูกับมึงเป็นเชี้ยไร กูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ มึงอย่ามางี่เง่ากล”  ผมหงุดหงิดมันแหล่ะ


“มึงอย่าเรื่องมาก ที่ผ่านมานี่ดันเสือกไม่รู้อีก ว่ามึงเป็นไรกะกู..สัด...มึงมีเรื่องต้องเคลียร์

กับกูหลายเรื่อง รีบไปอาบน้ำแล้วมาคุยกับกู อย่าคิดหลบกูล่ะ ไม่งั้นกูอาละวาดขึ้นมา

พี่มึงจะไม่ได้นอน”  ดูมัน..ขู่ผมอีก ผมได้แต่โมโหทำไรมันไม่ได้ 

ถือผ้าขนหนูกับชุดที่เปลี่ยนเดินหนีมันเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

คิดว่าเป็นพี่ชายแน่ ๆ แต่ดังได้สองครั้ง เหมือนมีคนยกหูรับซะงั้น ผมรีบอาบน้ำเช็ดตัวให้ไว

เปิดประตูออกมาเหี้ยกลมันรับจริงด้วย  ได้ยินมันคุยก่อนวางหู


“ครับแล้วผมจะบอกให้ แค่นี้นะครับ..ครับ”  แล้วมันก็วางหู ก่อนจะหันมายิ้มยักคิ้วให้ผมอีก

ผมไม่รู้มันพูดไรกับพี่ชาย  จึงถามมันให้แน่ใจ


“ใครโทรมา?..”


“เหี้ยชาย..”  ดูมันว่าเค้าดิ


“เค้าแก่กว่ามึงนะกล ไมเรียกเค้าแบบนั้น”


“ไม..มึงต้องให้กูเรียกมันว่า.. ‘พี่ชาย’  ว่างั้น”


“อ้าว!..มันก็สมควรต้องเรียกแบบนั้นนิ เค้าก็ออกจะดี แล้วมึงไปเรียกเค้าแบบนั้นทำไม?”


“ดีเหี้ยไร..นึกว่ากูดูไม่ออก มันต้องการอะไร จ้องตีท้ายครัวกูสิไม่ว่า แล้วไมกูต้องญาติดีกับมันด้วย” 

เวร..พี่เค้าไปทำแบบนั้นตอนไหนว่ะ สงสัยมันคงเห็นพี่ชายคุยจ้อกับน้องเกศชัวร์ 

มันเลยหึงน้องเกศขึ้นมา


“พี่เค้าคงไม่คิดไรแบบนั้นหรอก เค้าเพิ่งรู้จักน้องเกศเอง ก็แค่ทักทายคุยปกติ 

กูไม่เห็นเค้าพูดไรที่ส่อว่าเค้าจีบเด็กมึงนิ”  ผมพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ จะได้ไม่มองพี่เค้าติดลบ


“มึงนี่....แม่ง...ไม่ได้รู้เรื่องไรกับเค้าเลยจริง ๆ เป็นซะอย่างงี้..มึงคิดว่ากูหึงน้องเกศ

กับไอ้พี่เหี้ยมึงว่างั้น?”  อ้าว!  ตกลงผมเข้าใจผิดหรือไง


“ก็มึง...เพิ่งบอกกูหยก ๆ ว่ารู้สึกพี่เค้าจะตีท้ายครัวมึง แล้วกูเข้าใจผิดตรงไหน”

ผมยืนยันความคิดผมจากที่มันพูดให้ได้ยินแหล่ะ


“มานี่เลย...”  มันตรงเข้ามาฉุดข้อมือผม ลากเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อย

ผมถึงสังเกตุผ้าห่มกับหมอนที่วางตรงโซฟา บัดนี้มันมาแอ่งแม่งอยู่บนฟูกเรียบร้อยแล้ว 


“เดี๋ยว!...มึงจะลากกูเข้ามาทำไม กูจะนอนข้างนอก ไฟยังไม่ได้ปิดเลย”  มันไม่ตอบผม

กลับเปิดประตูเดินออกไป..สักครู่กลับเข้ามาปิดประตูห้องล๊อคกลอนเรียบร้อย


“กูออกไปปิดไฟเรียบร้อยแล้ว มึงหมดห่วงได้ยัง”  ผมมองหน้ามันงง ๆ อะไรของมัน


“ไม่ต้องมองหน้ากู มึงกับกูมาเคลียร็กันเลย”  พูดจบมันฉุดผมนั่งบนฟูก

ตัวมันก็นั่งลงตรงหน้าผมเช่นกัน


“มึงรู้จักเหี้ยชายได้ไง?”  จู่ ๆ ก็ถามไม่มีปี่มีขลุ่ย


“กูจำได้..บอกมึงไปแล้วตั้งกะร้านกาแฟแล้วนี่”  ผมทวนความจำมัน


“ไม่ใช่..กูไม่ได้หมายความตามที่รู้มา กูอยากรู้..มึงไปรู้จักกับมันตอนไหน ที่ไหน อย่างไร?”

มันเสือกมาซักไรกะผมเนี้ยะ


“แล้วมึงจะอยากรู้ซะละเอียดไปทำไม”  ผมยังไม่ยอมตอบ..นั่นดิ มันจะมาอยากรู้ทำไมละเอียดยิบ


“กูมีสิทธิ์ที่จะรู้ มึงมีหน้าที่ต้องตอบ ทำไม..คนที่คอยจ้องตีท้ายครัวกู ให้กูจะรู้ไม่ได้รึไง”

มันยังปักใจเรื่องนี้อยู่ ผมก็หงุดหงิดไม่เข้าใจมันสักกะอย่าง 


“กูบอกมึงไปแล้ว มึงคิดมากไปป่าว..พี่เค้าไม่ได้คิดกับน้องเกศแบบนั้นหรอก”  ผมยังยืนกราน

ให้มันสบายใจ


“สัด..กูบอกมึงเมื่อไหร่ว่ากูหมายถึงเกศ”  อ้าว!...มึงไม่ได้หมายถึงน้องเกศแล้วใครเล่า

ที่พี่เค้าไปตีท้ายครัวมึง มึงนี่มีเยอะสาด....


“คนไหนว่ะ!...หรือน้องดา..หรือมีใครอีก แสดงว่ามึงกับพี่เค้ารู้จักกันมาก่อนเหร่อ?”

ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี  ก็มันไม่บอกผมจะรู้ได้ไงว่าพี่เค้าไปหม้อเด็กมันคนไหน


“เชี้ยเอร้ย!..เสือกไม่รู้ตัวอีก มึงคิดว่าเค้ามาคอยบริการมึงเนี๊ยะ...หน้าใหญ่ลงทุนเปให้มึง...

คิดว่าเค้าคิดอะไรห่ะ..วี...มึงโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ว่ะ!.”  นั่น...ด่ากูแหล่ะ


“อ้าว!...เค้าก็เป็นพี่ชายกูไง ทำไมเค้าคุยไรกะมึงเมื่อตะกี้หรือไง?”  นั่นดิ..หรือเมื่อกี้

มันคุยโทรศัพท์กับพี่เค้า แล้วมีอะไรที่ผมไม่รู้มั้ง


“มันโทรมาหามึง บอกว่าถึงบ้านแล้ว กูบอกมึงหลับแล้วเห่อะ..จะบอกมึงให้แทน”

เวร..ผมอาบน้ำมันเสือกบอกเค้าว่าผมหลับ


“มึงโกหก..กูอาบน้ำ ไมมึงบอกเค้าว่ากูหลับ” 


“ไม..กูจะบอกมันแบบนี้ มีโทรมารายงานด้วย...ถึงบ้านแล้วครับ

ไม่ต้องห่วง..ตกลงจำเป็นต้องรายงานขนาดนั้นด้วยรึไง ถ้าคิดเป็นแค่พี่น้องกันจริง ๆ”


“ก็กูรับปากกันไว้ มันแปลกตรงไหน อย่างน้อยได้รู้ว่าเค้าถึงบ้านปลอดภัยแล้ว 

อุตส่าห์เป็นธุระมาส่งกูถึงนี่” 


“ก่อนมาเจอมึง มันต้องโทรรายงานใครก่อนไหม ว่าทำอะไรที่ไหน ห่า..ที่งี้เสือกโทรมารายงาน

กูให้มึงเลิกติดต่อกับเหี้ยนี่ซะ”  นรก...มันเป็นบ้าไรเนี๊ยะ จู่ ๆ มาสั่งผมเลิกติดต่อกับพี่เค้าเฉยเลย


“ไมกูต้องทำตามมึง ประสาทป่าว...จู่ๆ มาบอกแบบนี้ เค้าไม่ได้ทำไรไม่ดีกับกูสักหน่อย

มีน้ำใจกับกูทุกเรื่อง วันนี้ก็พากูไปตระเวนหาหอ จัดการให้กูจนเรียบร้อย กูไม่ทำหรอก” 

ผมบอกมัน..ตามันวาวโรจน์ขึ้นทันที ก่อนจะยืนมือมาบีบไหล่ผมเขย่าอย่างแรงทั้งสองข้าง


“กูห้าม!!!.. ถ้ามึงยังขืนไม่ฟังกูอีก ได้เจอดีแน่...เคยบอกแล้วนิ มึงเป็นคนของกูห้ามไปอ่อยใคร

ตราบใดที่กูยังไม่ได้บอกเลิกกับมึง จำได้ไหม”  พระเจ้า!..มันเป็นบ้าไรเนี๊ยะ..คิดไรของมัน

แล้วมาทวงคำสัญญาไรว่ะ!  ผมทั้งเจ็บทั้งโมโห จะรุนแรงโวยวายกับมันก็กลัวพี่สาวตื่น

เรื่องจะไปกันใหญ่ ได้แต่เม้มปากกัดฟันแน่น ว่าจะไม่ร้องแล้ว

จู่ ๆน้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาซะงั้น มันอึดอัดโมโห ที่มันคอยแต่บังคับข่มขู่สารพัด

ทั้งที่พูดว่าผมเป็นคนของมัน แล้วมันเคยสนใจอะไรผมไหม ตั้งแต่วันนั้นไม่เคยโทรมาถาม

ไม่เคยติดต่อ..ไม่อะไรยังไงทั้งนั้น กลับลอยชายควงหญิงไม่ซ้ำหน้า ถ้าไม่บังเอิญไปเจอกันวันนี้

ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคบกับน้องเกศ แล้วนี่อะไรมาบ่งการชีวิตผมซะทุกเรื่อง

ผมยกมือขึ้นจับมือมันออกจากไหล่ทั้งสองข้าง มันยอมปล่อยโดยดี คงตกใจเห็นน้ำตาผมไหล

ใช่ว่าผมทำตัวนางเองเจ้าน้ำตาไรนะครับ น้ำตาผมไหลไม่มีแม้เสียงสะอื้น

มันอึดอัดหดหู่สมเพชสังเวชตัวเองตะหาก เหมือนมันเห็นผมเป็นสิ่งของ

ที่พอใจจะทำยังไงก็ได้ ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ๆผ่านม่านน้ำตาแหล่ะ

จู่ ๆ มันยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มผมให้เบา ๆ ท่าทางอ่อนโยนโครต ๆ

ผมปล่อยมันทำไม่ได้ปฏิเสธไรมัน  ก่อนมันพูดขึ้นมาว่า


“มึงย้ายไปอยู่หอเมื่อไหร่”  เปลี่ยนเรื่องถามขึ้นมาซะงั้น ผมนิ่งไม่ตอบไม่พูดกะมัน


“พูดกับกู กูถามมึงดีดีแล้วนะ มึงย้ายออกไปอยู่หอเมื่อไหร่”  น้ำเสียงมันอ่อนลงมาก

ผมเลยบอกมันไป


“สิ้นเดือน” 


“มึงวางเงินเรียบร้อยแล้ว ค่าเช่าเดือนเท่าไหร่?”  มันถามต่อ


“อืม..เดือนพันห้า” ผมตอบมันไป


“กูไปอยู่ด้วย...”


“ห่ะ!..ว่าไงนะ?” ตกใจครับ กลัวว่าตัวเองฟังผิดไป


“กูบอกกูจะย้ายไปอยู่ด้วย กูออกค่าเช่าเอง มึงไม่ต้องจ่ายแล้ว เงินที่มึงวางล่วงหน้าไป

เดี๋ยวกูคืนให้”  งงกับมันครับ  คิดไรมันเนี๊ยะ


“มึงจะย้ายไปอยู่กับกูทำไม หอที่มึงอยู่ก็ดีแล้วนี่ ใกล้โรงเรียนมึงด้วย”


“มึงความจำสั้นไปป่าว...กูจบแล้วเห่อะ...กูลงต่อมหาลัยxxx   ...ไม่ไกลจากม.มึงมากหรอก

กูไปกลับสบายด้วย กะให้แม่ออกรถไว้ขับไปเรียนทีเดียว”  มหาลัยที่มันพูดเป็นมหาลัยเอกชน

ค่าเทอมแพงหูฉี เหี้ยนี้มีกะตังค์แน่ ๆ ถึงขนาดให้แม่มันซื้อรถให้ขับไปเรียนอีกตะหาก

แต่ผมก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี ไมมันไม่เช่าหอแถวมหาลัยมันอยู่สะดวกกว่าตั้งเยอะ จะมาอยู่กับผมทำไม


“มึงไมไม่เช่าหอแถว ม.มึงล่ะ จะมาอยู่ไรกะกู” 


“ไอ้เห้นี่!...กูพอใจมึงมีปัญหา”  นิสัย....แม่งเอากับมันสิ...ห่าราก


“แต่..กู”  ยังพูดไม่ทันจบ มันตัดบทดื้อ ๆซะงั้น


“ไม่มีแต่..กูจะอยู่ ค่าหอกูก็จ่าย มึงไม่ต้องไรทั้งนั้น ไม..หรือมึงจะให้ชู้มึงอยู่ด้วย

อย่าบอกเหี้ยชายมันจะมานอนกะมึง”  นรกจริง...ดูความคิดจัญไรมันดิ


“มึงคิดได้ไง พี่ชายเค้าไม่คิดเหี้ยแบบมึงหรอก เค้าเป็นผู้ชายโว้ย!..เค้าไม่ได้คิดไรกับกู”

ผมเถียงมันคอเป็นเอ็น แต่มันไม่ยักโมโห กลับจ้องผมนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดเน้น ๆช้า ๆชัดๆ

ให้ผมฟังจนตะลึงตาค้าง


“วี..กู..จะ..บอก..ให้มึงฟังชัด ๆไอ้เหี้ยชายมันจีบมึง..มันชอบมึง..มันกะเอามึง

ทีนี้เข้าใจเสียใหม่ ใช่กูไม่เถียงมันเป็นผู้ชายแต่มันจะปี้มึง...เหมือนกูไง กูก็ผู้ชาย..

แล้วไงกูปี้มึงได้ไหม..ที่นี้ไม่ต้องเถียงกูแล้ว ที่กูบอกไม่ชอบมัน เพราะมันตีท้ายครัวกู

หมายถึงมึง..เข้าใจหรือยัง ไม่ต้องคิดเป็นคนอื่น กูไม่ได้ยกฐานะใครเป็นคนของกู

เพราะฉะนั้นทำตัวให้มันดีดีหน่อย”  ผมตะลึงตาค้าง..อ้าปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออก..ไปไม่เป็น

ไม่มีเสียงขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น..................................









ติดตามตอนต่อไป


Luk.

[KOWPOON]

 
    กริ๊ดดดดดดด  อ่ะ 

กลหึงงงงงงง !!!

[love_y]

กี๊ดดดเหมือนจะหวานกันอีกแล้ววว อีพี่กลก็มีโมเม้นน่ารักๆเหมือนกันน๊า
แต่ยังไม่ให้อภัยที่ทำร้ายพี่วีมาก่อนน่านี้หรอกนะ ชริๆๆ พี่ชายก็ดีอ่า อยากเชียร์
แต่คงเชียร์ไม่ขึ้น เพราะอีพี่กลมันเล่นทางลัดไปซ่ะแล้ว   รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค๊ษ