หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[loveryuichi]

จะเริ่มปฏิบัตอการจีบแบบจริงจังแล้วใช่มั้ยคะ
คนแต่งเนี่ยก็หายไปนานนะคะ
แต่ก็จะรอตอนต่อไปนะคะ
มาลงเร็วๆล่ะ หุหุหุ

[SuSaya]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
นายภคินพูดได้โดนใจ 

[matame]

นี่ยังไม่จีบอีกเหรอ ก็นึกว่านายจีบนายเอกมานานแล้วนะเนี้ย

[matame]

คู่นี้ก็น่าสนใจนะเนี้ย ขอสองคู่เลยได้ไหม

[boylove_yj]

ในที่สุดก็ตามทันซักที

ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เรื่องนี้น่ารักดีนะ

อืมๆ  ขอให้พระเอกได้สมหวังดั่งใจหมายก็แล้วกันเนอะ

[tarkung]

รอตอนที่คินจีบไปป์ คงสนุกไม่ใช่น้อย

จะติดตามต่อไปนะครับ

[ordkrub]

คิน.....ลุย!!!!!!!!

[zakimi]

อ้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ในที่สุด   ความเป็นพระเอกก็ออกโลง    อยู่ด้วยกันตั้งนานพึ่งคิดจะจีบ 

อยากได้น้องไปป์ มาเป็นแม่ของลูกแล้วอ่ะดิ  ฮิฮิ

[namwaan1992]

อะไรอ๊า~

สงกรานต์นี่นะๆ  บุกไปขอลูกชายเขาเล้ย~   ^^

[Ultramann]

อ๊ายยย จีบผู้ชายยยย

[-Otto-]

อุ้ว น้องไปป์จะโดนจีบแล้ว 

[เด็กกะโปโล]

“กูกำลังจะจีบผู้ชาย !!!” คินแม่งงง~!! ถ้าเป็นผู้หญิงก็กรี๊ดแตกไปแ้ล้ว

ไปป์เตรียมตัวให้ดีนะ คินจะลุยแล้ว บุกไปถึงบ้านแน่ๆ
พ่อตาแม่ยายจะได้เห็นหน้าลูกเขยก็คราวนี้แหละ
แต่ว่าคินเพิ่งคิดได้เหรอฮะ รอตั้งเดือนนึงกว่าจะคิดได้

เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ~ +1

[insunhwen]

คินจะจีบไปป์แล้ว  ถึงแม้จะช้าไปนิดแต่ก็ดีใจ

[Muzik]

เพิ่งเข้ามาอ่านและอยากบอกว่าสนุกมากๆ
รอวันที่คินและไปป์จะเป็นแฟนกัน
ปล.เลิฟๆน้องอาร์ตค่ะ

[Indigo]

Room 21

   “พี่ไปป์...วันนี้เชอร์กลับเองนะ  เพื่อนมันผ่านแถวบ้านเราพอดี”
   “โอเค...ตั้งใจเรียนด้วยนะเรา” ผมเอามือโยกหัวเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู  ไอ้เชอร์ส่งยิ้มหวานโบกมือบ๊ายบายก่อนจะวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนมัน  ที่เหมือนจะตั้งท่าจับกลุ่มนินทาผมเรียบร้อย (จากสายตาของผมนะครับ)

   ผมบิดมอเตอร์ไซค์ออกมาจากโซนสถาบันกวดวิชา  ซึ่งตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยเด็กวัยม. ปลายที่มาแสวงหาความรู้  บ้างก็มาจีบสาว  บ้างก็พ่อแม่บังคับให้มา  ผมเคยมาแถวนี้บ่อยแล้วครับ  เพราะสมัยจะสอบเข้ามหา’ลัยใคร ๆ ก็ต้องมากันทั้งนั้นแหละ

   ด้วยว่าวันนี้เป็นวันเสาร์  เด็กก็เลยเยอะเป็นพิเศษหน่อย  อากาศก็ร้อน  รถก็ติด  ผมล่ะอยากจะบ้าตายครับ  ผมขับรถไปแวะร้านไมโลดิบที่ใกล้ที่สุด  ซื้อแอปเปิ้ลปั่นปีโป้ก่อนจะขับรถกลับบ้าน   ระหว่างปิดเทอมอันแสนสุข  ผมมีหน้าที่ต้องรับส่งน้องสาวไป ๆ มา ๆ ระหว่างบ้านกับสถาบันกวดวิชา  ก็ไม่ได้ลำบากอะไรครับ  บ้านก็ไม่มีใครอยู่  ยิ่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนหยุดยาวช่วงสงกรานต์แล้ว  ทั้งพ่อทั้งแม่เลยต้องไปเคลียร์งานกันยาวเหยียด

   ผมเอารถมอ’ไซค์ประจำบ้านจอดไว้ที่โรงจอดรถโล่ง ๆ  แล้วเดินเข้าบ้านมาเปิดคอมฯ เล่นเน็ท  แชทกับไอ้ฟาร์เล็ก ๆ น้อย ๆ  มันบอกว่าสงกรานต์มันคงไม่ไปไหนหรอก  อย่างว่าแหละมันไม่ชอบความวุ่นวายนี่นา  แต่อย่างผมพลาดไม่ได้ครับ  ยิ่งอยู่บ้านเป็นเจ้าถิ่นที่นี่ด้วย  ผมมีนัดกับพวกไอ้แซ็กเรียบร้อยแล้วล่ะครับ  เพื่อนสมัย ม.ปลายแต่ละคนมันมารวมตัวกัน  ยิ่งไอ้พวกไร้คู่แบบผมนะ  ต้องเล่นกับเพื่อนเนี้ยแหละครับถึงจะมัน

   เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น  ผมเอื้อมมือคว้าหยิบมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์เดิม  ช่วงแรก ๆ มันกระหน่ำทั้งโทร. ทั้งเมจเสจเลยครับ  แต่ผมไม่รับ ไม่เปิดสักอย่าง  หลัง ๆ นี่ถึงเริ่มเพลา ๆ ลงไปบ้าง  ผมเอารีโมตมากดเปิดทีวีเผื่อหาอะไรดูไปสักพักนึง

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง...

   ไม่ต้องตกใจครับ  นั่นไม่ใช่เสียงเรียกเข้ามือถือผม  โทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเสาแผดเสียงเรียกให้ผมไปรับทันที

   “สวัสดีครับ บ้านวงศ์วิสุทธิ์ครับ”
   “เปิดประตูให้หน่อย”
   “ฮะ !?  ว่าไงนะครับ  จะเรียนสายกันใครนะครับ ? ”
   “บอกว่า...เปิดประตูบ้านให้หน่อย” เหี้ย...  ไอ้นี่มันโรคจิตรึไงวะ  โทรมาอยู่ดี ๆ บอกให้กูเปิดประตูบ้านเฉย  ว่าไปเสียงมันออกสำเนียงใต้มาก ๆ  มันโทรผิดจังหวัดรึเปล่าวะ
   “เอ่อ...โทรผิดแล้วครับ  ที่นี่เชียงใหม่นะครับ”
   “ก็อยู่เชียงใหม่อยู่นี่ไง  ออกมาเปิดประตูหน่อย”
   “โทรผิดแล้วครับ  แค่นี้นะครับ” ต้องรีบตัดบทครับ...  เวลาเจอไอ้พวกโรคจิตต้องรีบวาง
   “โอ๊ย...เมียมึงพูดไม่รู้เรื่องว่ะ  เอาไปคุยเองดิ๊”

ฮะ !?  ใครเมียใคร  มึงพูดอะไรเนี้ย  ไอ้โรคจิต  ผมดึงหูโทรศัพท์ออกห่างเตรียมตัวกระแทกวางเต็มที่
ถ้าไม่บังเอิญว่า...

   “ไปป์...เปิดประตูให้กูหน่อย” เสียงทุ้ม ๆ ที่ไม่ได้ยินนานเป็นเดือนผ่านออกมาจากสายโทรศัพท์  ทำให้ผมหยุดชะงักไป
   “เหี้ยไร  กูอยู่เชียงใหม่”
   “กูอยู่หน้าบ้านมึง  กูให้เวลา 10 วินาที  ไม่งั้นพวกกูจะบุกเข้าไป...แค่นี้นะ” แล้วมันก็วางสายไปเลย

เชี่ยยยยยยยยย...  มันเล่นอะไรกันวะเนี้ย  คิดจะอำกูรึไง  กูไม่เชื่อมึงหรอก...  ว่าไปครับ...  ผมก็รีบเดินออกไปหน้าบ้านเลยครับ  ก็แหม...  ยังไงก็ต้องกันไว้ก่อนอะ  เกิดมันพังรั้วเข้ามาจริง ๆ ผมจะทำยังไง  ผมเลื่อนประตูออกด้วยความรวดเร็ว

   “หวัดดีคร้าบบบบบบบ” ผู้ชายสองคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้ายกมือไหว้  ทำเอาผมอ้าปากค้าง  แต่มันค้างยิ่งกว่าเมื่อด้านหลังไอ้สองคนนั้นคือ  ไอ้อาร์ท  และ...  ไอ้ภคิน...

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...

   ผมปิดประตูใส่หน้ามันก่อนจะไปยืนสงบสติก่อน...  เวรแล้วไง...  นี่กูฝันไปเปล่าววะ  ลองเหยียบตีนตัวเองแม่งก็เจ็บอยู่นี่หว่า  โอ๊ยยยยยยย...  นี่มันอะไรยังไงวะเนี้ย  อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายโผล่มาที่บ้าน 4 คน  แถมทำท่าจะบุกเข้าบ้านกูอีก  กูจะมีชีวิตรอดมั้ย ??

   “ไปป์ครับ...เปิดประตูให้พวกเราหน่อยครับ” เสียงไอ้อาร์ทตะโกนข้ามฟากมา  พร้อมกับเคาะ ๆ ตรงประตู
   “ไม่เปิดเว่ย !!!  มึงขนกันมาขนาดนี้จะมาปล้นบ้านกูรึไง  พวกมึงต้องอำกูแน่ ๆ ...  มึงจ้างคนหน้าเหมือนมาบุกบ้านกูใช่มั้ย  เอ๊ะ...  หรือว่ามีกล้องซ่อนเอาไว้”
   “เพ้อเจ้อแล้วครับ  มาเปิดเถอะครับ  ถ้าพวกผมทำลายทรัพย์สินแล้วมันจะลำบากนะครับ”

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

   “ทะ...ที่เปิดนี่ก็เพราะรำคาญหรอกนะเว่ย  กูไม่ได้กลัวพวกมึงหรอก” ว่าแล้วก็สะบัดตูดเดินเข้าบ้านไปเลย  พวกมันรีบยกข้าวยกของเดินเข้ามาในบ้านผมหน้าตาเฉย  พวกมันเดินตามมาเรื่อย ๆ จนถึงห้องรับแขกก็เอาเป้ลงจากหลัง  นั่งลงบนพื้น  แล้วถอนหายใจเฮ้อฮ้ากันใหญ่  แอบเห็นไอ้คนนึงในกลุ่มมันเอาขวดน้ำมายกดื่มด้วย  มึงมาเดินทางไกลวิชาลูกเสือรึไงวะ

   “โทษนะ...เปิดพัดลมให้หน่อยได้มั้ย” อีกคนที่ผมไม่รู้จักทักขึ้น  หูยยยยยยย...  นี่ขนาดมึงไม่รู้จักกูนะ  ยังใช้งานกู  ชักเริ่มไม่อยากรู้จักพวกมึงแล้วสิ

   บ่นไปงั้นแหละ  ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น (เหรอ ? )  ผมไปดึงพัดลมมาเสียบใหม่  แล้วเป่าให้จ่อไปที่พวกมันนั่งอยู่  มันก็ส่งเสียงเฮ้อฮ้ากันอีกรอบ  สบายนักนะพวกมึง...

   “แล้วนี่พวกมึงมาเชียงใหม่กันทำไม  ไม่สิ...มาบ้านกูกันทำไม” ผมกอดอกนั่งบนโซฟา  ทำเป็นวางมาดใส่มันหน่อย
   “มาตามเสียงหัวใจของใครบางคนครับ” ไอ้อาร์ทยิ้มหวานจ๋อยจนผมนี่ขนลุกเกรียวกราวไปทั้งตัว  ส่วนไอ้ที่เหลือแม่งก็ฮิ้วววววววว ~ กันเป็นลูกคู่ครับ  จะว่าไปพวกมันก็หน้าคุ้น ๆ  เหมือนเคยเจอตอนไปหาไอ้อาร์ทที่คณะมันเลย
   “โอ๊ย...คำตอบเหี้ยอะไรมึงเนี่ย...  กูขอแบบมีสาระได้มั้ย”
    “กูคิดถึงมึง” ไอ้ภคินตอบเองครับคราวนี้  ด้วยสีหน้าที่เหมือนพูดคำว่า ’ห้องน้ำอยู่ทางไหน’

เชี่ยยยยยยยยยย...  มึงหน้าด้านหน้าทนอะไรก็เรื่องของมึง  แต่ก็ไม่ใช่แบบมึงว้อยยยยยย !!!!!!

     โลหิตผมไหลเวียนขึ้นมาที่หนังหน้าทันที  แล้วเสือกพูดต่อหน้าไอ้พวกเพื่อน ๆ มันอีก  ไอ้พวกนั้นก็ฮิ้ว ~ กันใหญ่สิครับ  พ่อแม่ส่งมึงมาเป็นลูกคู่รึไงวะ

   ผมรีบกลบเกลื่อนทันที “ละ...แล้วมึงรู้จักบ้านกูได้ยังไง”
   “กูไปโรงเรียนมา  ไปเอาที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์บ้านมึง” โอ้โหย...มึงเล่นมามุกนี้กันเรอะ !!!  จะชมว่ามึงฉลาดดีมั้ยเนี้ย...  ผมยกมือขึ้นมากุมขมับนี่รู้สึกถึงเส้นเลือดเต้นตุบ ๆ เลย

   “ไปป์ครับ...เพื่อนผมคนนี้ชื่อกัน  ส่วนคนนี้ชื่อโจ้” อาร์ทแนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนมัน  ไอ้สองคนนั้นฉีกยิ้มกว้างเหมือนอยากรู้จักผมเสียเต็มประดา  กันคือผู้ชายที่คุยโทรศัพท์ตอนแรกแน่ ๆ เพราะหน้าตาบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนใต้  ส่วนโจ้เป็นผู้ชายตัวแห้ง ๆ สูง ๆ  คนที่ใช้ผมไปเปิดพัดลมนั่นแหละครับ

   “นายเป็นคนเหนือใช่มั้ยอะ” ไอ้คนชื่อโจ้มันทักขึ้นมาก่อนเลยครับ “พูดเหนือให้ฟังหน่อยสิ”

   นั่นไงครับ !!!  นี่คือหนึ่งในสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดเวลาไปเรียนที่จังหวัดอื่น  แม่งชอบมาบอกให้กูพูดให้ฟังอยู่นั่นแหละ  ไม่ใช่หมาพูดได้นะโว้ย  มึงจะมาอยากฟังอะไรวะ !!!

   “นะ ๆ ๆ  พูดเหนือให้ฟังหน่อย” มันยังรบเร้าอยู่ครับ...


    “เหนือ”


เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...

   บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อกี้สลายไปหมด  เหลือแต่ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั้งบ้าน  ก่อนจะ...

   “กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก...ฮ่าฮ่าฮ่า  คิน...เมียมึงตลกดีว่ะ  กูชอบ” ไอ้เหี้ยโจ้ (สรรพนามเริ่มเปลี่ยน) ลงไปดิ้นท้องคัดท้องแข็งบนพื้น  ไอ้คนอื่นแม่งก็ช่วยหัวเราะตามกันอีก  ทำเอาผมทึ้งหัวตัวเอง  เขินกับคำที่มันพ่นออกมา  จะเถียงแม่งก็อายเลยทำเป็นไม่ได้ยินไปซะ
   “ตลกพอรึยังวะ...” ผมเท้าคางทำหน้าเหมือนมีคนเอายากันยุงมาฉีดใส่หน้า “แล้วพวกมึงไม่เข้าที่พักรึไง  มาทำอะไรบ้านกู”

เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...

   “ก็นี่ไง...ที่พักเราอะ” ไอ้คนชื่อกันโผล่งออกมาทำเอาผมชะงัก...
   “ที่นี่...บ้านกูอะนะ” พวกมันพยักหน้า

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...  พวกมึงเห็นบ้านกูเป็นอะไร  โรงแรมรึไง  นึกจะมาเช็คอินก็มาเฉย  ไม่พอยังเสือกขนกันมาตั้ง 4 คนอีก  กูอยากจะบ้า !!!!

   “กูบอกแล้วเหรอว่าจะให้พวกมึงอยู่อะ”
   “แหม...ไปป์ครับอย่าใจร้ายกันเลย” ไอ้อาร์ทออกรับหน้าด้วยความสุภาพ  ซึ่งกูรู้ว่าเป็นบาเรียที่มึงสร้างขึ้น “คินมันก็พยายามติดต่อมาบอกไปป์ก่อน  แต่ไปป์ก็เล่นงอนไม่รับโทรศัพท์มันนี่ครับ  เลยต้องมากันแบบกะทันหันแบบนี้  อีกอย่างนะครับ  พวกผมมันก็แค่นักศึกษาบ้านจนธรรมดา ๆ  จะให้ไปหาเช่าที่พักก็เกรงว่าจะไม่มีเงินไว้ใช้สอยกัน”
   “แล้วใครใช้ให้พวกมึงแห่กันมาฮะ !? ” ผมส่ายหน้าเอือม ๆ “ไปอยู่เรือนคนใช้ก็แล้วกัน  แต่ไปทำความสะอาดกันเองนะ  พ่อแม่กูมาเมื่อไหร่  ไปขอเอาเองด้วย”
   “ขอบคุณคร้าบบบบบบบบ” พวกมึงจะช่วยเลิกยกมือไหว้กูได้มั้ยวะ  ตายเร็วพอดี !!!

   ผมเดินนำพวกมันไปที่เรือนใช้เก็บของ (ขอกระแดะเรียกว่าเรือนคนใช้นะครับ  เพราะเหมาะสมกับพวกมันดี)  ผมก็เรียกให้พวกมันขนพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด  ไม้กวาด  ไม้ถูพื้น  บลา ๆ ๆ  มาจัดการให้เรียบร้อย  ส่วนตัวเองก็สะบัดตูดไปนั่งเล่นเน็ทต่อ

   หึหึหึ...  มันไม่รู้อะไร  พ่อผมหวงไอ้เชอร์จะตาย  ไม่มีทางยอมให้ผู้ชายคนอื่นมานอนอยู่ในรั้วบ้านผมอยู่แล้วล่ะครับ

เชิญพวกมึงทำความสะอาดกันให้สนุกนะ...


   ผมเผลอหลับไปตรงโซฟาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่  ตื่นมาอีกทีท้องฟ้าข้างนอกก็มืดเสียแล้ว  นาฬิกาที่ข้างฝาบ้านบอกเวลาล่วงเลยไปถึง 6 โมงครึ่ง  อื้อหือ...  กูไหลตายรึเปล่าวะเนี้ย  ว่าแต่...  มันเป็นเวลาที่พ่อแม่ผมน่าจะถึงบ้านแล้วนี่นา  ทำไมยังไม่มากันอีก...

   “ฮ่าฮ่าฮ่า... สูเขานี่อู้ม่วนขนาด” เสียงหัวเราะเบา ๆ แว่วมากับสายลม  มันจะไม่อะไรเลยครับ...  ถ้านั่นไม่ใช่เสียงพ่อผม !!!!!!

อย่าให้เป็นอย่างที่กูคิดเล้ย...

   ผมรีบใส่เกียร์สี่วิ่งไปทั้ง ๆ ที่ยังมึน ๆ หัวเพราะหลับตอนเย็น  ยิ่งใกล้ต้นเสียงเท่าไหร่  ผมก็ยิ่งอยากจะกัดลิ้นตาย...  ก็ต้นเสียงแม่งมาจากเรือนคนใช้นี่หว่า...  ชิบหาย  พ่อกูไปทำอะไรที่นั่น  แอบได้ยินเสียงแม่หัวเราะแว่ว ๆ อีก  ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนบันไดสามสี่ขั้นหน้าบ้านทันที...

   “ไอ้น่อย...เพื่อนตั๋วอู้ม่วนขนาด” พ่อผมหันมาฉีกยิ้มจนตีนกาขึ้นเป็นแถบ  แถมแม่ก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามตามไปอีก
   “แหม...  พี่ภูมิ  พี่แก้วก็พูดเกินไปครับ” ไอ้ภคินทำเป็นปัด ๆ มือเหนียมอาย

ดะ...  เดี๋ยวนะ  มึงเรียกพ่อเรียกแม่กูว่าพี่เหรอ...  พวกมึงร้ายกาจกันมาก !!!!

   “หูยยยยยยยยยย...ไม่เกินเลยหรอกลูก” นั่น...  แม่กูก็เอากะเค้าด้วย “ขาดเหลืออะไรบอกแม่ด้วยนะลูก”
   “พี่แก้วครับ  พวกผมขอหมอนเพิ่มอีกสักใบสองใบนะครับ” ไอ้โจ้ประจบประแจงแม่ผมด้วยการกด ๆ นวด ๆ แถว ๆ ไหล่  แลดูตอแหลสิ้นดี  ส่วนผมน่ะอ้าปากค้างไปแล้วครับ...
   “ไม่ต้องห่วงลูก  เดี๋ยวแม่ให้ไปป์เอามาให้นะ” นั่น...  มาลำบากที่กูอีกนะ
“พ่อ...พ่อ...” ผมขยับเข้าไปใกล้ ๆ พ่อแล้วแอบซุบซิบ “พ่อให้มันเข้ามาอยู่ได้ไงอะ  บ้านเรามีไอ้เชอร์นะพ่อ  เกิดมันคิดมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำยังไง”
“บ๊ะ...คิดมากนะเราน่ะ  เพื่อนออกจะน่ารักขนาดนี้  เขาไม่ทำอะไรน้องเราหรอก” พ่อว่าพลางตบบ่าผม “เอางี้...เพื่อความสบายใจ  ไปป์ก็มานอนกับเพื่อนเลยเป็นไง  จะได้ช่วยคุมเพื่อนด้วย  เห็นมั้ย...ง่ายจะตาย”

โห...  ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากครับพ่อ...  เกิดมาไม่เคยทำอะไรง่ายแบบนี้เลยจริง ๆ ให้ตายสิโรบิน....

   พ่อแม่ผมชวนพวกมันไปกินข้าวที่บ้านใหญ่เรียบร้อยโรงเรียน’ถาปัตย์ฯ  ไอ้พวกนี้แม่งก็เกาะแข้งเกาะขาพ่อแม่กูอยู่นั่นแหละ  พี่ภูมิหล่ออย่างนั้น  พี่แก้วหน้าเด็กอย่างนี้  แหม...  พี่ ๆ ท่านก็ชอบใหญ่สิครับ  ผมจะจดใส่สมองไว้อีกอย่างว่าเรื่องประจบ  ไอ้คณะนี้มันก็เก่งพอตัวเหมือนกัน

   โต๊ะกินข้าวบ้านผมวันนี้ครึกครื้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า  เพราะนอกจากไอ้พวกนี้มันจะแดกกันแบบยัดห่าแล้ว  มันยังพูดกันไม่หยุดเลยครับ  จนผมเห็นแล้วน้ำลายแห้งแทนมัน  เลยเงียบแทนแม่งเลย

   “แม่...ทำไมหน้าบ้านรองเท้าเยอะจัง”

   เสียงจากประตูเรียกให้สายตาทุกคนหันไปจับจ้อง  ไอ้เชอร์กอดหนังสือเรียนไว้แล้วอ้าปากค้างกับบรรดากองทัพชายโฉดที่นั่งล้อมวงอยู่บนโต๊ะกินข้าว  ผมแอบกระตุกยิ้มหึอยู่ในใจ...  ถ้าไอ้เชอร์ไม่ยอม  พ่อก็คงไม่ยอมให้พวกมันซุกหัวนอนที่นี่หรอก

   “พี่คินใช่มั้ยคะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  พี่หล่อขึ้นเยอะมากเลย  ตายห่าแล้ว...หนูต้องรีบโทรไปอวดเพื่อนแล้ว” แล้วไอ้เชอร์ก็ควักโทรศัพท์ออกมา  เรียกเพื่อนมันที่ยังไม่ทันถอยรถกลับมาดูหนังหน้าไอ้พระเอกโลกไซเบอร์นี่ก่อน  เพื่อนมันมาถึงก็กรี๊ด ๆ ๆ ๆ  แล้วสาดแฟลชมือถือใส่ไอ้คิน  จนผมเห็นแล้วตาพร่าแทน  แล้วก็พร่ำเพ้อถึงความดังของมันในเว็บบอร์ด  ก่อนจะขอตัวกลับบ้านเพราะแม่โทรตามแล้ว..  เฮ้อ...  เด็กสมัยนี้...

เฮ้ย !!!  น้องกูก็เด็กสมัยนี้นี่หว่า !!!!

   กลายเป็นว่าตอนนี้โต๊ะกินข้าวเสียงดังยิ่งกว่าเดิมอีก  เพราะไอ้เชอร์ร่วมวงจ้อกับไอ้พวกนั้นไม่หยุดยังกะรู้จักกันมาเป็นสิบ ๆ ปี  ไอ้คินดูหน้าเหวอเล็กน้อย  ตอนไอ้เชอร์บอกว่าแอบชอบมันตั้งแต่มันอยู่โรงเรียนแล้ว  แถมโดนหักอกอีกต่างหาก  แน่ละสิ  หน้าอย่างมึงเคยจำได้ด้วยเหรอว่าไปทำให้ใครเขาเจ็บบ้าง...

เรื่องที่มันทำไว้เมื่อเดือนก่อนคงจำไม่ได้เลยสินะ
ตอนนี้มันคงคืนดีกับแอมแล้ว  ถึงได้อารมณ์ดีมาเที่ยวไกลถึงเชียงใหม่แบบนี้...

มึงนี่มัน...  ไอ้ผู้ชายเฮงซวย !!!!!

   ผมหันไปค้อนใส่มันที่ยังทำหน้างงอยู่ว่าทำอะไรผิดวะ  พ่อแม่ผมขอตัวไปอาบน้ำ  เพราะไอ้พวกนั้นประจบเก็บโต๊ะอาหาร  ล้างจานเป็นการใหญ่  ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นดีกับการประจบประแจงของพวกมัน

   ผมเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำใส่ชุดนอนเต็มยศ  แล้วนั่งเปิดคอมเล่นเกมไปสักพักนึงก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

   “แม่...มีอะไร” อันที่จริงผมถามแค่เป็นพิธีน่ะ  เพราะผมเห็นหมอนสีขาวสองใบอยู่ในมือแม่เรียบร้อยแล้ว...  นี่คงไม่พ้นกูอีกแล้วสินะ...
   “เอาหมอนไปให้เพื่อนหน่อยสิลูก”
   “แล้วทำไมมันไม่มาเอาเองอะ”
   “เอ๊ะ...ไปป์อย่าดื้อนะ  เอาไปให้เพื่อนตัวเองเลย”

   ผมงี้อยากเถียงใจแทบขาดว่ามันไม่ใช่เพื่อนผม  แต่เห็นแม่เห็นหน้าหงิกแล้ว  เลยต้องเก็บปากเก็บคำคว้าหมอนเดินลงบันไดมาข้างล่าง  ปากก็บ่นพึมพำว่าใช่ซี้...  ผมมันไอ้ลูกแมวหัวเน่า  ไอ้หมาตกกระป๋อง  แม้แต่แม่ที่รักยังไปหลงคารมพวกมันเลย...

   ไฟหน้าบ้านที่ดับไปแล้วถูกผมเปิดขึ้นมาใหม่  เพราะต้องกอดไอ้หมอนใบใหญ่ ๆ ถึงสองใบ  ผมเลยค่อนข้างทุลักทุเลในการใส่รองเท้าแตะจนเกือบตกบันไดแล้ว  เดินไปก็นึกเข่นเขี้ยวอยากจะเผาเรือนคนใช้ขึ้นมาตงิด ๆ  ไฟในบ้านที่เปิดไว้พร้อมเสียงดังจอแจ  เป็นสัญญาณว่าไอ้ 4 คนข้างในมันยังไม่หลับไม่นอน  ผมยกตีนขึ้นสะกิดประตูปัง ๆ

   “อ้าว...” ไอ้กันร้องทักก่อนจะดึงหมอนในมือผมไปถือแทน  ซึ่งก็ดีมาก  ผมคิดอยู่ว่าถ้ามันไม่ทำ  กูจะระเบิดลงกลางบ้านมันเนี้ยแหละ
   “ต้องขอโทษไปป์ด้วยนะครับ  ที่ให้ขนหมอนมาเสียตั้งไกล” ไอ้อาร์ทที่ถือไพ่ในมือยิ้มด้วยสายตาที่เลื่อนลอย  ยิ่งดึกไอ้เชี่ยนี่ก็ยิ่งเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง

   ผมเหลือบมองวงไพ่ตรงหน้าแล้วนึกอนาถใจกับพวกมันอย่างบอกไม่ถูก  ก็ดูชุดนอนมันสิ  แม่งใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนกันถ้วนหน้า (เว้นไอ้อาร์ทที่เป็นผู้ดีใส่เสื้อคนเดียว)  ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือไอ้กัน  มันมีการเอาแป้งมาทาหน้าเป็นลายหนวดแมวด้วย  ส่วนไอ้โจ้นี่โบ๊ะแป้งที่ตัวจนขาววอก  กูงี้หาหัวนมมันแทบไม่เจอ  แม้แต่ไอ้ภคินก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย  ป้ายซะแป้งค่อนเต็มหน้าเลย

   “พรุ่งนี้ตื่นเช้ากันด้วย  ต้องช่วยกันทำความสะอาดบ้าน” พรุ่งนี้เป็นวันที่ 13 ครับ  เป็นวันสังขารล่องที่ทุกบ้านจะต้องทำความสะอาด  เพื่อขจัดสิ่งสกปรกออกจากบ้าน  ซึ่งผมมีความเห็นแล้วว่าสิ่งที่สกปรกที่สุดในบ้าน  ก็คือไอ้ 4 ตัวตรงหน้าเนี้ยแหละ
   “คร้าบบบบบบบ...” มันตอบอย่างพร้อมเพรียงกันแล้วก้มดูไพ่ในมือต่อ  ยกเว้นไอ้ภคินที่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก  จนผมต้องจ้องตามันกลับ  เอาสิ...  กลายเป็นเกมแข่งจ้องตาในวงไพ่
   “พวกมึงเล่นกันไปก่อนนะเดี๋ยวกูมา” ไอ้หน้าแป้งค่อนเอาไพ่วางไว้บนพื้น  ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาจับแขนผม  จนผมถึงกับสะดุ้งเฮือก “กูอยากคุยกับมึง”

   ผมอ้าปากเตรียมจะด่ามัน  แต่ไอ้พวกลิ่วล้อเสือกส่งเสียงวี๊ดว้ายเชียร์กันใหญ่  เลยต้องงับปากแล้วเป็นฝ่ายลากมันออกมาจากห้องเสียเอง  กูอายนะว้อย...  ใครใช้ให้พวกมึงแซววะแม่ง

   ตอนนี้ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าเรือนเล็กที่ไม่ได้เปิดไฟหน้าบ้านไว้  ทำให้มืดสนิท  แต่แสงจันทร์ที่ส่องลงมาก็ช่วยทำให้เห็นภาพราง ๆ ได้  ผมปล่อยมือออกจากแขนมัน  แต่ยังไม่ยอมหันหน้าไปหามัน  โพสิชั่นยังกะบทงอนง้อในละครน้ำเน่าที่แม่ชอบดูชะมัด

   “มึงมีอะไร” ผมกอดอกถามมัน  เชี่ย  ทำไมกูทำแล้วตุ๊ดจังวะ
   “กูมาหามึงเพราะจะบอกเรื่องนี้แหละ” มันเว้นช่วงให้ผมตื่นเต้นเล็ก ๆ “กูเลิกกับแอมแล้ว”
   “ฮะ !?  อะไรนะ  มึงเลิกกันแล้ว ??  อะไร ?  ยังไง ?  ทำไม ? ” ผมรีบหันไปมองหน้ามันทันที  ก็เรื่องที่มันพูดน่าตกใจน้อยเสียที่ไหนล่ะครับ  แล้วทำไมในใจลึก ๆ กูต้องดีใจด้วยวะ  ผมรีบเหยียบความรู้สึกนั้นให้จมมิดแล้วทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร
   “เรื่องยาวว่ะ...เอาเป็นว่าเลิกกันแล้ว” อยู่ ๆ มันก็ยื่นหน้ามาใกล้ผมจนผมตกใจสะดุ้งเฮือก “ยิ้มทำไม ? ”
   “ฮะ !?  ยิ้มเหี้ยไร” ผมว่าพลางเอามือตบแก้มตัวเอง...  หึยยยยยยยย  แม่งทำไมกูเป็นคนแบบนี้ “มึงจะเลิกไม่เลิกอะไร  มันก็เรื่องของมึง  แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู”
   ไอ้ภคินยกยิ้มที่มุมปากจนแป้งร้าว  ตอนนี้หน้ามันขยับมาใกล้ผมมาก  จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ และเศษละอองแป้งจากหน้ามันที่ร่วงลงมา “เกี่ยวกันเต็ม ๆ เลยล่ะ”















“เพราะกูจะจีบมึง”




TBC




ดี๊ด๊ามาก ตอนที่แล้วมีคนปลื้มพระเอกเราซะที  เรื่องอื่นเห็นมีแต่คนชมพระเอก  เลยอยากสัมผัสความรู้สึกนั้นบ้าง ฮ่าๆๆ
ใจจริงอยากให้พ่อแม่ไปป์พูดเมืองทุกคำเลย แต่ถ้าเป็นงั้นมันต้องมีซับไทยทุกครั้ง ซึ่งเราเป็นคนไม่ชอบอ่านนิยายที่มีซับไทยเยอะๆ  เลยเอาเป็นพูดไทยปนเมืองนะคะ

เจอกันตอนหน้าจ้า

PS.คืนนี้รอดูเด็กๆทีชาติเยอรมัน  ตื่นเต้นยิ่งกว่านัดชิงUCLเมื่อคืนอีก เอิ๊กกกกกกกกกกกก

[jojobuffy]

ประโยคเด็ดมากไม่อ้อมค้อมเลย ตรงๆอย่างนี้ได้ใจมาก

[donutnoi]

  ในที่สุดคินก็เจอไปป์(โดยไม่ต้องรอถึงสามเดือน) และยิ่งกว่านั้นคินบอกไปป์ว่าจะจีบ  

ชอบคินแอนเดอะแก๊งค์มากเลย  ถ้าสงกรานต์อาร์ทเจอกับแซ็ก อืม ท่าทางจะสนุก  

[kwangun]

ภคิน หล่อทะลุแป้งร้าว    แมนมากๆค่ะ  หล่อมากกกกกกที่สุด
น้องไปป์คงอายลงไปกลิ้งตกคลองแล้ว ฮา   ขอให้จีบให้ติดโดยเร็วนะคะ

[punchnaja]

pakin is so cute ahhhhhhhhh`!!!

[~มือวางอันดับ1~]

!+1โอ้ย  ตอนนี้ ได้ใจไปเต็ม ๆ เดอะแก๊งของภคิน สุด อ่ะ ภคิน "หล่อขำ" หรือ "หล่อตลก" ได้ใจเต็ม ๆชอบเดอะแก๊งภคินแก๊งนี้ o22บรรยายตอนทุกคนป่ะแป้งแล้ว o22เห็นภาพ

[Rafael]

จิ้ม

เติมไฟแรงๆนะคะ ห้ามหมดไฟ
ไม่งั้นมีงอน กร๊ากกก

[monoo]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด จะจีบบบ กันแล้วววววว
 

[Mai.IcySakura]

ในที่สุดพระเอกเราก็เคลียร์ใจตัวเองเรียบร้อยซะที

ทีนี้ก็เหลือแต่เดินหน้าอย่างเดียวแล้วสิ โอ๊ซซซซ (บ้าไปแล้ว)

[butterfly_bee]

ภคินตรงจัดชัดจริงมากๆ 555
ลุยเลยภคิน เต็มที่ๆ 

[O[]OVampire]

กรี๊ดดดดด เดินหน้าเต็มกำลังเลยค่ะ

[basza2x]

ขอบคุณครับ ไรท์เตอร์ตอนนี้ ฮามากๆๆ รอตอนต่อไป ฝันดีค้าบ ^^

[spok1234]

เสร็จ ภคิน หละ ที นี้

555ๆ

[@StaR@]

คินช่างได้ใจเรามากมายจริงๆตรงดีมาก
มันต้องอย่างนี้สิชอบก็บอกว่าชอบ
จีบก็บอกว่าจีบ อย่างได้พระเอกอย่างนี้มานาน
เพราะงั้นลุยให้เต็มที่เลยน่ะคินเอาใจช่วย
ไปป์คงต้องหาทางรับมือการจีบของคินซะแล้ว
เพื่อนๆคินฮาดีจริงเลยแถมรักเพื่อนดีจังเลย
 

[kazhiki]

มันต้องอย่างนี้!!!!!

[bulldog17]

มันต้องอย่างงี้!!!พระเอกเรา 555