หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[Gyoza]

แฮ๊ยยยยย!!

ฟินตอนท้ายมากอะะะ เห็ดน้อยน่ารว๊ากกกกก เกินไปแล้วว XD

คนเขียนชอบเด็กหัวเกรียนกางเกงน้ำเงินเหมือนกันเลย //ซับน้ำหมากตาม
[แต่แถวบ้านหาได้แต่กางเกงดำ....] เนียร์น่ารักเหมือนพี่ ฮ่าๆๆ

[a_tapha]

ชอบเนียร์จังน้องติดพี่ขนาดนี้อยากมีบ้างอ่ะ 

[londoneye]

รูมนี้นี่

แบบว่า....อารมณ์ตอนอ่าน

มันเป็นการบอกรักที่หลอนที่สุดเลยว่ะไอ้พี่อาร์ท

แต่ก็ยังดีนะเนี่ย....ที่ทำให้หนู่ฟาร์ของเราหวั่นไหวได้นิดหน่อย


แต่ที่ชอบจริงๆก็คือ....ไอ้คู่หูลูกกรอก...คู่หูลักยมนี่แหล่ะ

ออกมาทีไรนั่งอ่านไปหัวเราะไปทุกที

สำหรับน้องเนียร์นี่....หุ...หุ...ม.5 กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน ...........ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆค่า

อุ๊บส์...ขอเก็บอาการหน่อยนึง....แบบว่าอารมณ์รักเด็กมันฉุดไม่อยู่

รอติดตามของลุงอยู่เหมือนกันค่ะ....คิดถึงคุณลุงกะน้องอัคมั่กมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[cashforme]

  อ่านบทนี้แล้ว เหอะ ๆๆ  ชอบ ๆๆ  เอาอีก ๆ

[aorpp]

ชอบคู่ฟาร์อาร์ทมากเลยค่ะ
อยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆจัง แยกออกมาเป็นเรื่องใหม่นะคะ พรีสสสสสสสส

[snice_cz]

555 น้องเนียร์เกรียนได้ใจมากอ่ะ หุหุ ฟาร์เริ่มหวั่นไหวแล้ววุ้ย ตอนพิเศษมาอีกนะจ๊ะ รออ่านๆ ^^

[sunshadow]

   โอว. . . แนว!!
   สมเป็นคุณชายนายอาร์ท
   สรุปว่าคณะนี้ คนแสดงมาก่อน เนื้อเรื่องกะบทมาแมชต์ทีหลังจริงๆใช่ไหมเนี่ย
   เลยกลายเป็นละครหลอนๆสไตล์นายอาร์ทไปเลย

[แมวอัดกระป๋อง]

หวายยยยยยยย นิดหน่อยจริงหรือฟาร์ ก๊ากคิดถึงลุงแล้วอ่ะ

[อือหืออ่ะ]

ไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่ากับพี่อาร์ทอีกแล้ว หลอนมาก

[KiissHy]

แฮ่ ได้มาเม้นสักทีไปออกรบกับข้อสอบมาฮ่าๆๆ

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส พ่อหนุ่มผมยาวววววววววววววววววว><! 

มานิดนึงแต่คุยกับใครอ่ะ ไมไปป์ไม่อยู่ฉันอยากรู้! (มานิดนึงแต่โคตรแย่งซีนเลยว่ะ555555555*)

ผมฆ่าคุณเพราะผมรักคุณ...  ผมรักคุณได้ยินมั้ย!?..........ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พี่กัญชาทำฟาร์หวั่นไหวกรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

ฉันก็หวั่นนนนนนนตาม ไม่ได้นะ--.-- คนเขียนรีบปลอยพ่อหางม้าออกมาเร็วเดี๋ยวมีคนมาแย่งตำแหน่งขวัญใจเค้า

แต่ว่าก็ยังสติลกลัวพี่อาร์ตมันนะ- -;;;;;;

รอตอนต่อไป(และพี่แซ๊ก )นะคะ 55555555555555555* สู้ๆค่ะ

ขอบคุณค่า

[aj_yj]

ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
ดีใจน้ำตาไหลพราก *เวอร์*
เรื่องนี้ช่วงแรกๆเราว่าอืดๆไปหน่อย
แต่ตอนหลังจากที่เน้นคู่หลักอย่างเดียว
รู้สึกว่าเรื่องนี้จะสนุกขึ้นนะ
ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบคู่อาร์ทฟาร์นะ
(ออกจะรักเลยด้วยซ้ำ -..-)
แต่คงเป็นเพราะมันต้องลุ้นให้รักกันทั้งสองคู่เลย
เราเลยเลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์คู่ไหนให้แฮปปี้ก่อนดี
และเมื่อตอนนี้ภคินไปป์สุขสมกันแล้วเรียบร้อย
ณ ตอนนี้เราควรจะเชียร์อาร์ทฟาร์อย่างออกนอกหน้าไปเลย
อุว๊ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปเรื่อยๆจนถึงตอนนี้แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบนะ
ภคินกับไปป์ไม่ได้หวานเกินไปแต่ก็ไม่ได้จืดไปเลย
คือ ฮา เศร้า หวาน มาทุกรสจนกลายเป็นรสอูมามิกลมกล่อมน่ะแหละ

[ammer]

อาร์ท หลอนมากอ่ะ เป็นบุคคลที่รับมือยากที่สุด เห็ดฟาร์เอ้ยย ยอมรับรักเค้าเถอะ กลัวหนูแดง

[loverken]

 
คิดถึง

[harumi]

ตกลงน้องของฟาร์เป็นผู้ชายไช่รึเปล่า
ตอนที่ไปชื้อของขวัญกับไปป์บอกน้องสาว
แต่ตอนนี้บอกว่าน้องชาย
หรือว่ามีทั้งน้องชายน้องสาว

[phoenixa]

อ่านทันแล้ว!!!
กรีดร้อง ตีฆ้อง ทึ้งผม จะอะไรก็ได้
แต่อยากบอกว่า ชอบเรื่องนี้ค่ะ
ตัวละครเฮฮา บ้าบอ แต่ก็มีเหตุผลและน่ารัก
ติดมาก อ่านจนไม่ได้กินข้าว เสพย์วายจนฟินล่ะค่ะ

[loverken]

 

[cashforme]

มาต่อไวๆ เด้ออออครับบบ   

[Indigo]

Room 47

พ่ายแพ้อย่างหมดสภาพ...

   ใช่สิ...  ในเมื่อฝ่ายน้ำเงินไอ้ภคินกินผู้ชายมันเล่นเขมือบกูเข้าไปทั้งตัวแบบนี้  แล้วยังจะเหลืออะไรในชีวิตอีกเหรอครับ

   ผมนอนซมอยู่บนเตียงคนเดียว  นี่ก็ล่วงเลยมา 2 วันแล้วตั้งแต่เสียตัวไป  อาการไข้ขึ้นยังคงไม่หายดีนัก  เลยกลายเป็นว่าวันหยุดปีใหม่คราวนี้ผมทำได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ ดูทีวีอยู่ในห้องเท่านั้น แพลนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดของไอ้ภคินถูกพับเก็บยัดใส่ใต้เตียงไว้  ช่างเป็นปีใหม่ที่น่าเบื่อที่สุดในสามโลก แต่ยังดีที่ช่วงนี้ไอ้เชอร์ขยันโทรมาคุยกับผมบ่อยซะเหลือเกิน  จนเริ่มคิดว่ามันจะเป็นโรคติดพี่แบบไอ้เนียร์น้องไอ้ฟาร์เปล่าวะ  เอ๊ะ...แต่เมื่อก่อนมันก็ไม่ได้โทรมาบ่อยๆนี่หว่า

   “ไปป์จ๋า... ข้าวต้มมาแล้ว” ไอ้เสียงลั้นลาที่เหมือนจะเดินสกิปเท้าเข้ามาในห้องได้นั่นมันอะไรกัน!?

   ไอ้พระเอกเปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องนอน  มันถลาตัวเข้ามาเอามืออังหน้าผากผมเป็นการใหญ่ “ไข้ลดแล้วนี่”
   “ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดี  อย่าให้กูด่านะ”
   “มึงก็ด่ากูอยู่ไม่ใช่รึ?” มันยักไหล่ “แม้แต่ตอนอย่างว่ามึงยังด่ากูเลย”
   “ก็มึงมันน่าด่ามั้ยล่ะ...  โอ๊ย!” เจ็บชิบหาย... เสือกขยับตัวแรงไปหน่อย  พอผมร้องแค่แอะเดียวไอ้ภคินก็รีบโผเข้ามาหาประหนึ่งกลัวตกเลือด...  มันน่าหมันไส้มั้ยล่ะ  ทำเป็นห่วงกูเว่อร์!  แล้วไอ้ที่นั่ง ๆ นอน ๆ เป็นง่อยอยู่นี่มันฝีมือใครวะ!?

   “ยังไม่หายอีกเหรอวะ  กูว่ามึงกินพอนสแตนดีมั้ย”
   “บ้าเรอะ! กูไม่ได้เป็นเมนส์นะเว่ย!” ไอ้เม็ดเหลือง ๆ ที่ผมเคยเห็นไอ้เชอร์กินแน่ ๆ
   “มันเป็นยาแก้ปวดชนิดรุนแรง... แม่กูบอกมา  ปวดอะไรก็กิน ๆ เข้าไปเหอะ  เหมือนกันนั่นแหละ...  ออกไปกินข้าวก่อน  เดี๋ยวกูลงไปซื้อให้”

   มันเข้ามาประคองแงะตัวผมออกจากเตียงไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว  วันนี้ไม่ค่อยทุลักทุเลแล้วล่ะ  ร่างกายชักจะปรับตัวได้...  เออ กูก็ถึกเหมือนกันนี่หว่า  ข้าวต้มน้ำนอง ๆ กับเศษหมูนิดหน่อยถูกตักใส่ชามนอนนิ่งรอผมอยู่บนโต๊ะ

   “กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าทำไม่เป็นก็ไปซื้อโจ๊กซองข้างล่างมาสิวะ” มาสภาพนี้ไม่ต้องให้กูเดาว่าฝีมือใคร
   “มันไม่มีสารอาหาร  มีแต่ผงชูรส!” ไอ้ภคินโวยแทบจะตบโต๊ะเถียง “แดก ๆ เข้าไปเหอะของมีประโยชน์  เปี่ยมด้วยความรักจากกู”
   “ถุย!” พ่ออยากจะขากเสลดลงในถ้วย  ผมคว้าช้อนขึ้นมากวนตะกอนข้าวด้านล่างให้ขึ้นมาลอยว่อนประหนึ่งวังน้ำวน “แล้วจะไปซื้อยาได้ยัง”
   มือใหญ่เอื้อมมาขยี้หัวผมแรง ๆ “รอแป๊บ... แล้วก็ห้ามแดกลูกอมปัญญาอ่อนนั่นนะมึง  เดี๋ยวก็หวัดลงคอพอดี”

   เวรเอ๊ย... หมาตัวไหนมันทำกูเป็นแบบนี้วะ  เสือกมาห้ามแดกนู่นแดกนี่อีก...

   ผมระงับโทสะไม่ให้เขวี้ยงช้อนอัดหัวมัน  ร่างสูง ๆ เดินคีบแตะออกไปนอกห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ส่วนคนคุกอย่างผมจะทำอะไรได้วะนอกจากแดก ๆ เข้าไปเหอะ  ข้าวต้มอุ่น ๆ ไหลลงคอช้า ๆ พอจะช่วยทำให้ท้องหายว่างในยามเกือบบ่ายแบบนี้ได้  ถ้าไม่อคติเกินไป  ฝีมือการทำอาหารของภคินมันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอก  อร่อยในระดับหนึ่งเลยล่ะ  แต่ผมหมันไส้  ไม่อยากชมมันต่อหน้า  เดี๋ยวเหลิงอีก

   ได้นั่งกระดิกเท้าดูทีวี  กินข้าวต้มร้อน ๆ ไปด้วยในวันหยุดแบบนี้ก็สบายใจดีเหมือนกัน  ผมอารมณ์ดีขึ้นเยอะจนฮัมเพลงออกมาเบา ๆ  อืม... จะว่าไงดีล่ะ  ดีใจล่ะมั้งที่ภคินมันทำอะไรให้ผม  แม้จะเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างข้าวต้มน้ำนองก็เถอะ (และแม้ว่าต้นเหตุจะมาจากตัวมันเองก็เหอะ)  ผมปากเสียไปอย่างนั้นเองแหละ  ถึงจะแอบแค้นที่โดนมันเล่นงานไปเมื่อคืนก่อน  แต่เอาจริง ๆ นะ...  ผมเองก็มีความสุขเวลาอยู่กับมันนั่นแหละ

   แล้วที่มันมาดูแล  ให้ความสำคัญกันแบบนี้  ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีมาก

   ด้วยความที่มัวแต่โลกสวยในยามบ่ายผมถึงไม่ได้สัมผัสถึงพลังงานบางอย่างที่วิ่งตรงมาทางนี้....

   พลั่กกกกกกกกกกกกกกกกก

   เสียงกระชากประตูสนั่นหวั่นไหว  แล้วก็...

   “น้องไปป์ขา” เหยดดดดดดดดดดดดดดดด  ไอ้เชี่ยโจ้!  แถมไม่ได้มาคนเดียวครับ  มันควงคู่มากับไอ้กันและศิษย์น้องอย่างไอ้ค่า!  นี่ถ้ากูลุกขึ้นวิ่งได้  กูจะกระโดดออกทางหน้าต่างให้ดูตอนนี้แม่งเลย
   “ไปป์... มึงเป็นไงมั่งวะ” ไอ้เพื่อนหัวเห็ดโผล่หัวออกมาจากประตู  เอาจริง ๆ นะ...  เกิดมากูไม่เคยไม่อยากเห็นหน้ามึงขนาดนี้เลยฟาร์...  ดีนะไอ้กัญชาไม่มาด้วย  คาดว่าไปซ้อมละคร

   ไอ้คู่หูนรกรีบโผเข้ามายืนล้อมถึงโต๊ะแดกข้าว  ไอ้โจ้ท้าวแขนลงข้าง ๆ ชามข้าวผม “พี่โจ้ได้ข่าวมาว่าโตเป็นสาวแล้วเหรอเราน่ะ” มันเอามือมาเกาคางผมเหมือนแซ็ปแถวสะพานพุทธ
   “สัตว์!” โปรดสัตว์กันตั้งแต่เห็นหน้าครับ
   ไอ้กันยื่นหน้าเข้ามาจากอีกฝั่ง “โห...  นอนซมจนอีสุกอีใสเต็มคอเลยเหรอวะ”

   นรก... นรก... นรกชัด ๆ !  ผมที่สมองยังไม่เข้าที่เข้าทางรีบคว้าคอเสื้อตัวเองดึงขึ้นสูง  ไม่รู้แม่งช่วยอะไรได้  เพราะยังไงมันก็เห็นไปแล้ว...  ยังครับ มันยังไม่จบ  เมื่อคราวนี้ไอ้ศิษย์น้องมันเบิกตาค้างเหมือนเห็นหมาผสมพันธุ์กับแมว

   “ปะ...  ไปป์...  ดะ... โดนศิษย์พี่ยิงประตูไปแล้วเหรอครับ?”
   “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก...  พวกมึงออกไปจากห้องกูเลยนะสัตว์!”
   “กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” มันพร้อมใจกันระเบิดเสียงหัวเราะอันแสนอุบาทว์ลั่นห้องไปหมด  ผมเลือดขึ้นหน้าไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรืออายก่อนดี  อยากจะเอาหน้ามุดลงชามแล้วไปโผล่อีกอาณาจักรอันไกลโพ้น...

   “พวกมึงเลิกแซวมันได้แล้ว” ไอ้ภคินสวมบทพระเอกเดินแทรกกลางมากอดคอผมไว้ “กูแซวได้คนเดียว  กูหวง... อั่ก!” เสียงข้างหลังนั่นคือมันแดกศอกผมเข้าไปเต็ม ๆ ครับ

   ผมดันมือมันออกจากคอแล้วหันไปส่งสายตาเหมือนพร้อมจะวิ่งเข้าครัวไปเอามีดมาปาดคอพวกมันเรียงตัว  ยิ่งเห็นผมเป็นบ้าไอ้นรกพวกนั้นยิ่งหัวเราะกันสะใจกว่าเดิม...  แม่งเอ๊ย  ผมเอาช้อนเขวี้ยงลงโต๊ะ “มึงไปแดกแก๊สหัวเราะกันมารึไงวะ!?”
   “ไอ้คินไม่ใช้ถุงเหรอ...  ทำไมไปป์มันท้อง  หงุดหงิดเชียว” นรกละมึงไอ้โจ้...  ผมเริ่มมองหาอะไรมาเขวี้ยงหัวมัน  ใจกูน่ะอยากลุกขึ้นเตะ  ติดแต่ว่ามันทำไม่ได้
   “ศิษย์พี่ทำสกอร์ไปเท่าไหร่ครับ”
   “ก็ชนะขาด” ไอ้ภคินยักไหล่...  หูยยยยยยย ทำเป็นอวด  มึงมันไอ้เด็กขี้อวด! “ไปป์แดกยาไปมึง” มันว่าแล้วแกะยาเม็ดสีเหลือง ๆ ยัดใส่มือผม  คิดจะไถ่โทษรึไง...
   “กินแบบนั้นมันไม่หายหรอก” ผมเงยหน้ามองไอ้กันเป็นเชิงว่ามึงจะให้กูต้มยาหม้อแดกรึไงวะ “เมนส์ไม่มารับยาสตรีเบนโลดีกว่า”
   “เชี่ยเอ๊ย!  ถ้ากูลุกได้เมื่อไหร่จะเตะให้แม่งตูดแหกเลย”
   “อีกนานว่ะ  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ถ้ามีพรข้อหนึ่ง  กูจะขอให้ธรณีสูบพวกมันลงไปตรงนี้!

   พอกรอกยาเข้าปากเสร็จปุ๊บผมก็รวบรวมกำลังที่เหลืออยู่  คืบคลานไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากับพี่เดียวดายที่รักยิ่ง  ชาตินี้คงมีพี่คนเดียวที่เข้าใจผม...  ไอ้ฟาร์ที่นั่งจ้องทีวีเปลี่ยนจุดโฟกัสมาเป็นหน้าผมแทน  จ้องแบบนี้มึงผ่าสมองกูเลยดีมั้ย  ไอ้เห็ด

   “ไปป์...” มันทำท่าอึก ๆ อัก ๆ
   “อะไร” ผมถามกลับเสียงห้วน...  อยู่ในโหมดไม่จอยกับสัตว์โลกตัวใดทั้งนั้น
   “มึงแบบว่า... เอ่อ...  เสียไปแล้วสินะ”
   ผมสัมผัสได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง  ที่แทบจะเอาไข่ดาวมาทอดบนหน้าได้  ผมเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการคว้ารีโมตมาเปลี่ยนช่องไปเรื่อยหน้าตาเฉย  ไอ้ฟาร์เบิกตาค้างเพราะมันคงได้คำตอบจากความเงียบนั่นแล้ว...
   “มันข่มขืนมึงเหรอวะ” เอ้า!  ถามกูเข้าไป  เอาไปทำวิทยานิพนธ์เลยไป
   “มันไม่ได้ข่มขืน...” ผมก้มหน้างุด ๆ หลบสายตามัน “แต่มันเล้าโลมแล้วกูสมยอม”
   “ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว” ไอ้ฟาร์ไม่ได้ทำครับเสียงนี้  ไอ้นรกข้างหลังมันพากันกรีดร้องเหมือนผีเปรตโดนไฟคลอก...
“แล้วนี่พวกมึงแห่กันมาทำไม”
   “ก็โทรมาชวนกินสุกี้  แต่ไอ้คินบอกว่าลูกพี่ไปป์ไม่สบาย  พวกกระผมก็เลยมาเยี่ยมเยียน...  ไม่นึกเลยว่าจะเจออะไรแบบนี้  หึหึหึ” ไอ้กันส่งเสียงหัวเราะชวนขนหัวลุก “กูนึกว่าชาตินี้มึงจะไม่ได้แล้วไอ้คิน”
   ภคินยักไหล่ “ของดีมันก็ต้องรอ”
   “ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว” เอาเลย...  เชิญครับพวกมึง  เอาให้เต็มที่เหมือนเป็นวันสุดท้ายของชีวิต

   “แล้วนี่พวกมึงมาเยี่ยมไข้กูภาษาอะไร  ของฝากก็ไม่มี”
   “มีสินี่ไง” ไอ้โจ้โบกกระดาษคูปองอะไรสักอย่างในมือ “คูปองแดกเบียร์ฟรี 2 เหยือก”
   “ของเยี่ยมไข้บ้านพ่อมึงสิ”
   “แต่ไปป์คงไปกินกับพวกเราไม่ได้แล้วสินะครับ” ไอ้ค่าทำหน้าเสียดาย “ศิษย์พี่ไม่น่ารีบยิงเลย  ค่ายังไม่ได้ยิงใครเลย  สงสัยต้องขอทริคเอาไว้ซะแล้ว”
   “แสดงว่าดาว’ถาปัตย์ที่มึงไปไล่จีบทุกวันนี้ไม่ติดสินะ”
   “ไปป์เงียบไปเลยนะครับ!” พอไม่จีบกูละขึ้นเสียงใส่นะไอ้ห่า “ผู้หญิงใจร้ายแบบนั้นไม่มีค่าให้คนดี ๆ อย่างค่าไปสนใจหรอก”
   “อ๊อเหรอออออออออออออออออ”
   “คูปองมันจะหมดอายุอีก 3 อาทิตย์!” ไอ้โจ้วางคูปองลงบนโต๊ะอาหาร  พร้อมสบตาผมด้วยสีหน้าจริงจัง “และนี่คือคำสั่งจากพวกเรา!  จงหายเจ็บตูดภายใน3อาทิตย์นี้!”
   “มึงจะบ้าเรอะ!  กูจะไปรู้มั้ยว่ามันจะหายเมื่อไหร่”
   “เฮ้อออออออ... พวกไม่เคยเสียตัว” มันถอนหายใจ  โอ๊ย... กูอยากจะหายตอนนี้แหละ  พ่อจะขอซัดหน้าแม่งสักป้าบ  อายจนเริ่มด้านแล้ว

   นั่ง ๆ นอน ๆ ด่ากับพวกมันสักพัก  มันก็ยอมล่าถอยไป  แต่ไม่วายเอาคูปองแดกเบียร์มาแปะไว้ที่ประตูห้องอีก  มันบอกว่าจะได้สำเหนียกไว้ว่าควรจะรีบหายได้แล้ว  หูยยยยยยยยยยยย... เจ็บอยู่นี่มีความสุขชิบหายครับ!  ถ้าไม่มองโลกในแง่ร้ายเกินไป  ผมจะคิดว่าพวกมันเป็นห่วงผมอยากให้รีบหายเร็ว ๆ แล้วกันนะ...

   “ไปป์...” มึงไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลยไอ้ภคิน...
   “อะไร”
   “รีบ ๆ หายนะ  กูอยากแดกเบียร์อะ”

   ไอ้หน้าไหนมันก็พอกันวะ!

   “โอ๋ ๆ  ล้อเล่นหรอกน่า  อย่างอนดิวะ”
   “กูยังไม่ทันได้งอนเลย” เรื่องจริงครับผมยังไม่ทันรู้สึกอะไรเลย  ไอ้ภคินเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างผมบนโซฟา  โดยมีพี่เดียวดายขั้นตรงกลาง
   “เจ็บมากเปล่าวะ”
   “ลองโดนมั้ยล่ะ”
   “ไม่เอาอะ... ดูไม่สนุก” มันระเบิดเสียงหัวเราะ
    “อย่ามองตาขวางแบบนั้นสิวะ” มันเอื้อมมือมาดึงแก้วผมเล่นไปมา  ผมก็ปัด ๆ ออก  แต่มันไม่ยอมปล่อยซะที
    “ขอโทษว่ะ...”

   ฮะ!?  อะไรนะ?  ขอโทษงั้นเหรอ?

   ไอ้พระเอกที่ท้าวคางจ้องหน้าผมอยู่คงจะเห็นสีหน้าที่มึนงงสุด ๆ  มันยื่นนิ้วมาจิ้มจมูกผม “ทั้ง ๆ ที่คิดว่าถนอมมึงแล้วเชียวนะ...  ยังทำให้มึงเจ็บจนได้”

   บ้าเอ๊ย...  พูดแบบนี้ใครมันจะโกรธลงวะ

   ผมก้มหน้า  แกล้งเสสายตาไปที่อื่นที่ไม่ใช่หน้าหล่อ ๆ นั่น  หัวใจที่อกซ้ายเต้นแรงขึ้นจนรู้สึกตัว  ทำไมผมไม่เคยชินเลยวะ  กับไอ้ประโยคทื่อ ๆ  ไม่หวาน  ไม่อ่อนโยนของมัน...  หรือเพราะมันเต็มไปด้วย ‘ความจริงใจ’ ที่ส่งมาแบบโต้ง ๆ  ไม่มีการประดิษฐ์อะไรให้มันสวยหรู....

   “เออ...” ผมตอบได้แค่นั้นแหละ...  เขินจะแย่ใครจะพูดอะไรออกครับ

   ภคินมันยิ้มร่าเหมือนเด็กที่แม่ส่งตังค่าขนมให้เกิน  มืออุ่น ๆ นั่นเอื้อมมาประคองข้างแก้มผม  มันโน้มตัวผ่านพี่เดียวมาจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากผม  โอ๊ย...  แม่ง...  เขินกว่านี้มีอีกมั้ย!

   หน้าผมร้อนจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว  เราสองคนหันไปจด ๆ จ้อง ๆ ภาพเคลื่อนไหวในจอนั่นแทน  ดีที่เสียงโทรทัศน์ดังพอที่จะกลบเสียงหัวใจผมได้...  คนนอกคงคิดว่าเราต่างไม่สนใจกัน  มีโลกของตัวเอง  ไม่ใช่คู่รักแบบที่ใครเขาเป็น

   แต่ผมชอบที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้  ไม่ต้องหวือหวา  ไม่ต้องใครคนทั้งโลกรู้...

   ผมก้มมองมือของเราสองคนที่กอบกุมกันไว้ข้างหลังตัวพี่เดียวดาย  แล้วยิ้มออกมาบาง ๆ

   เรารู้กันแค่สองคนก็พอแล้วนี่...


................................................................................
...........................................................
....................................
..............

[Indigo]

   ครับ....  ผมคิดว่าพอ  แต่คนอื่นคงคิดว่าไม่พอ

   “อิไปป์!  ข่าวแกรั่วเต็มมอเลยย่ะ  ไม่ได้มาจากฉันนะยะขอบอก!” ไอ้แม็กซ์รีบเสนอหน้ามาแก้ต่างให้ตัวเองทันที  ผมรู้ครับ  ไม่ได้รั่วจากมันหรอก  เห็นมันชอบเม้าท์ชาวบ้าน  แต่ถ้าเรื่องความลับของเพื่อนแบบจริงจังมันไม่พูดหรอก  อย่างมากก็หลุดแค่แถว ๆ ในคณะอะครับ
   “เออ... กูรู้แล้ว” แม่งรั่วมาจากไอ้พวกที่ไปนั่งแดกเหล้าในร้านแหงม...
   “แล้วนี่แกเป็นอะไรของแก  ซึมเป็นหมาแดกยาเบื่อเลย”
   “เออสิ... แดกมาเต็ม ๆ” ไอ้กล้วยทำท่าเป็นห่วงผม  มันนั่งจด ๆ จ้อง ๆ หน้าผมแต่ไม่ได้พูดอะไร  นอกจากนั่งลอกงานวิชาพฤติกรรมผู้บริโภคข้าง ๆ กัน  และจังหวะที่ผมก้มลงไปเก็บปากกาที่พื้นนั่นเอง...

   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  อิไปป์...  คะ... คอ... มึง” แม็กซ์กรีดนิ้วชี้หน้าผม  ปากสั่นระริก  ผมรีบรวบเสื้อขึ้นมาแทบจะผูกคอตายใต้ต้นผักชี... “ดะ... โดน... ไปแล้วสินะ  แกแซ่บพ่อพระเอกไปแล้วสินะ!?”
   “แล้วมึงจะพูดเสียงดังทำซากอะไรไอ้แม็กซ์!” ไอ้ฟาร์ที่นั่งอีกข้างของผมถึงกับหลุดพรืดหัวเราอะออกมา...  ใครครับ  ใครว่ามันเรียบร้อย  ไอ้ห่านี่ชอบส่งเสริมเป็นทับหลังชาวบ้านอยู่เรื่อย

   ผมกำลังจะบ้า!  การตกเป็นเป้าสายตาคนนี่มันไม่สนุกเลยนะโว้ย!  จากที่เคยชอบวิจารณ์ชาวบ้าน  งานนี้มันสะท้อนกรรมเขาตัวผมอย่างจังครับ  ที่ใดรับแก้กรรมช่วยติดต่อนายวิรัลตามเบอร์ที่วิ่งด้านล่างนี่เลยครับ...

   ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน  ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา  ชีวิตมหาลัยที่เคยสงบมันชักจะวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก  อดนึกด่าไอ้ภคินในใจไม่ได้ (อันที่จริงด่าด้วยคำพูดไปแล้วครับ)  ที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านขนาดนี้  มันน่ะไม่เท่าไหร่  ความหนาของหนังหน้าไม่ต่างกับเพชร  แต่ไอ้คนหน้าบางอย่างผมนี่สิ...

   แล้วจะให้ทำอะไรได้ล่ะ  ไอ้ฟาร์บอกให้มันดู ๆ ไปเหอะ  พอเห็นมันก็เลิกดูไปเอง  ก็จริงของมันนะครับอยู่ ๆ ไปมันก็เลิกดูผมแล้วจริง ๆ (เว้นแต่เวลาไอ้ภคินมารับผมกลับหอนะ  อันนั้นมันจ้องแบบแทบจะขออัดสามกลับไปด้วย)  เพราะปกติชีวิตคนอย่างผมแม่งก็ไม่มีอะไรน่าสนใจอยู่แล้วล่ะวะ  มึงจะมาทำรายการเรียลลิตี้ตามติดชีวิตวิรัลก็ตามแต่ใจปรารถนาเหอะ!

   อาการเจ็บหายไปเร็วกว่าที่คิด  ไม่ต้องรอถึงสามสัปดาห์อย่างที่ไอ้โจ้สั่งไว้  ผมกลับมาวิ่งไล่เตะไอ้คู่หูนรกแตกได้อย่างที่หมายมั่นไว้  เว้นแต่ไอ้ค่าที่ผมไม่กล้าแตะต้องตัว  กลัวไฟฟ้าสถิตแล้วแม่งคิดว่าสปาร์คกับกูอีก  เหนื่อยใจที่จะต่อกรด้วย  เย็นนี้พวกเรามีนัดปาร์ตี้เสียตัวกันที่ร้านเหล้า (ไอ้เหี้ยที่ไหนมันตั้งชื่อ  ขอกูถีบหน้าสักที...)  สรุปว่าสุดท้ายก็ต้องรอ 3 อาทิตย์อยู่ดีล่ะครับ  มันรอไอ้อาร์ทเล่นละครเสร็จแล้วมาสมทบด้วยทีหลัง

   พวกมันได้เบียร์ฟรีมา 2 เหยือกสมใจอยาก  แต่เอาจริง ๆ ก็แดกกันไม่พอหรอกเลยต้องสั่งมาเพิ่ม  นั่งไปสักพักไอ้ค่าก็ตามมาสมทบ  พร้อมด้วยเพื่อนอีกสองคนคืออัคกับบาส  อัคเป็นผู้ชายตัวสูงเป็นเปรต  สูงกว่าไอ้ภคินอีกครับ  หน้าคม ๆ  คิ้วเข้ม ๆ  ส่วนบาสก็เตี้ยกว่าภคินนิดหน่อย  หน้าตาดูกวนประสาททั้งคู่  และไอ้สองคนนี้ก็ทำให้ผมได้รู้ว่า  ไอ้ค่าก็มีเพื่อนคบเหมือนกันนี่หว่า  พอลองมองหน้าดี ๆ แล้ว  ก็ค้นพบว่ามันคือไอ้ก๊กที่จีบน้องกิฟต์  สาวน้อยเปียกฝนในวันนั้นนี่เอง  อ๋อ... พวกมึงทำงานจีบชาวบ้านกันเป็นทีมรึไงวะ

   ผมลุกออกไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับเข้ามาอย่างงง ๆ  ก็ไอ้หลายชีวิตที่นั่งบนโต๊ะมันมองกันตาสลอนเลยน่ะสิ

   “เห็นมั้ยกูบอกแล้วว่ามันยังไม่เข้าที่” ไอ้โจ้หันไปซุบซิบเสียงดัง  แล้วมึงจะทำเป็นกระซิบทำไม  ไอ้ห่า...
   “อะไรของพวกมึง...  มีปัญหาอะไรกับชีวิตกูอีก”
   ไอ้โจ้ลุกมาเดินวนรอบตัวผมไปมา “มึงยังเดินแปลก ๆ อยู่  อืมมมมมมมม...” มันเอามือลูบคาง  แล้วหันไปด่าใส่ไอ้ภคิน “ไอ้คิน!  เอาขาพาดบ่าทำไม  ก็รู้อยู่ว่าคอมึงใหญ่”
   ไอ้กันขอพูดแค่สามคำเท่านั้น... “คอ วอ ยอ”
   “ไอ้เหี้ย!  แดกตีนกูเหอะมึง!” ผมออกไปวิ่งไล่เตะไอ้รักยมไปทั่วร้าน  ตอนนี้กูกลับมาแข็งแรงเหมือนเก่าแล้วครับ  พวกมึงไม่รอดแน่ ๆ  เห็นแบบนี้ผมแรงควายเอาเรื่องนะเออ  ไล่กันอยู่นานสุดท้ายก็ต้องมาหอบแฮ่ก ๆ บนโต๊ะ  ผมยกแก้วขึ้นกระดกรอชมละครวิศวะฯ หน้าม่อ  ที่ไอ้ค่ากำลังจะเล่นให้ดู...

   มันเดินไปหาสาวโต๊ะข้าง ๆ ที่เพิ่งเข้ามานั่งและยังไม่ได้สั่งอาหาร  ไอ้ค่าทำเป็นเดินเอาปากกาไปยื่นให้เขา  สาวเจ้ารีบเงยหน้ามามองแบบงง ๆ  เพราะในมือเธอก็กำปากกาอยู่โต้ง ๆ
   “ที่โต๊ะมีปากกาแล้วค่ะ”
   “อ๋อ... เปล่าครับ” ไอ้หน้าตี๋ยิ้มหวาน “ช่วยเขียนเบอร์ลงในหัวใจพี่ค่าให้หน่อยสิครับ”

   อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...  ถ้าไม่เสียดายเบียร์ที่แดกเข้าไป  กูจะสำรอกออกมาเดี๋ยวนี้แหละ!

   โต๊ะของผมเต็มไปด้วยความวุ่นวาย  ไอ้ผมที่อดอยากปากแห้งมานานก็ซัดเอา ๆ ทั้งเหล้าทั้งเบียร์  จนไอ้ภคินห้ามไปตั้งหลายรอบ  และแน่นอนว่าไม่สำเร็จเพราะมันเองก็ยกแดก ๆ ไม่แพ้ผมแหละ  ไอ้อาร์ทกับฟาร์ก็เงียบตามภาษามันสองคนนั่นแหละ  แต่ก็เห็นมันคุยอะไรกันนิด ๆ หน่อย ๆ  ซึ่งผมพยายามฟังแล้วก็ยังไม่ได้ยิน  สุราทำให้ความสามารถในการเสือกลดลงจริง ๆ ครับ  เสียชื่อผมจริง ๆ วันนี้  ไอ้รักยมและก๊กเด็กเสื้อช็อปดูจะเข้าขากันได้ดีกว่าที่คิด  แม้ว่าคณะมันจะเป็นอริกันก็ตาม  เอาจริง ๆ นะที่คณะพวกมึงทะเลาะกันเนี้ย  เป็นเพราะสันดานเหมือนกันเลยรับนิสัยกันไม่ได้ใช่มั้ย...  หน้าม่อชิบหาย  ที่ดูก็มีไอ้อัคที่ไม่ค่อยม่อมาก  เห็นว่ามันมีแฟนแล้ว...

   สาว ๆ ในร้านดูจะสนใจโต๊ะพวกผมเป็นพิเศษ  เพราะเดินผ่านมามันก็เล่นแซวเขาไปทั่ว  แถมหนังหน้าบางคนยังมีแม่เหล็กดูดแขกให้มาโต๊ะได้เป็นอย่างดี  ส่วนผู้ชายในร้านทำท่าเหมือนอยากเดินเข้ามาท้าตีหลายรอบแล้ว  เออ...  จะตีก็ตีเลย  กูไม่ได้มีเรื่องกับใครนานแล้ว  ตีกันเลยมั้ยสาดดดดดดดดดดดด...

   “ไปป์...  ไปป์...” ไอ้พระเอกที่นั่งข้าง ๆ ตบแก้มผม  ไอ้ห่ากูไปแย่งผัวมึงรึไงทำไมต้องตบกูด้วยวะ...  ฮือออออออ
   “มึงตบกูทำไมอ่า...  มึงมันใจร้ายยยยยยยยยยยยยยย”
   “เชี่ยละ...  มันเมา”
   “ม่ายเมา!  ให้มันรู้โว้ยยยยยยยย...” ผมตบอกตัวเองดังอั่ก...  อูยยยย เจ็บ... “พี่นะ...  แดกมาหมดตั้งแต่แชมเปญยานนนนนเหล้าขาวววว  กินแค่นี้ ไม่เม้า... ไม่เมา...  เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก”
   “เฮ้ย...  ไอ้ไปป์เมาแล้วว่ะ” ถึงตาจะเริ่มพล่าแต่กูจำได้ว่าเป็นเสียงไอ้กัน “นี่กี่นิ้ว”
   มันยกนิ้วมาโบก ๆ ตรงหน้าผม  ผมพยายามเพ่งสายตา...  จะโบกไปมาทำไมวะ...

   “จะ... เจ็ดดดดดด”
   “กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก...  ไอ้กันมึงนิ้วเกินเหรอวะ  ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” โอ๊ยยยยยยย... ตลกอะไรกันวะ  ขอกูมีส่วนร่วมมั่งได้เปล่า  ผมก็เลยขำมั่ง  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ  เออ... ตลกดีว่ะ...
   “ไปป์ ๆ” มันยังไม่เลิกครับ  ไอ้โจ้กระตุกแขนเสื้อผม
   “อารายยยยยยย”
   “แล้วนี่กี่นิ้ว” มันชี้ไปที่เป้ากางเกงไอ้ภคิน  ผมชะงัก...  สมองกรุ่นแอลกอฮอล์กำลังประมวลผลด้วยแรมต่ำ ๆ  คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด...
   “จำไม่ได้ว่ะ... ไม่ได้วัดไว้  รู้แต่ว่าเยอะอยู่เหมือนกัน”
   “กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

   โอ๊ย... ทำไมโลกมันเอียง ๆ วะ  แล้วมันมีอะไรตลกนักหนาขอกูหัวเราะด้วยคนสิ  เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก...  เออ  สนุกดีเหมือนกันว่ะ...

   “ไปป์... มึงเมามากละ  กลับห้องกันดีกว่า”
   “เมาอะไร้...  ไม่มี้!” ว่าแล้วก็คว้าแก้วมันไปกรอกแบบวันช็อต...  กินแบบไม่หยุดหายใจโชว์แสนยานุภาพกันซะหน่อย “ฮ้า...  ชื่นจายยยยยยยย”
   “เมาเละเลยนะครับ” อะไร ๆ  ไอ้อาร์ท...  กูไม่เคยเมาครับ  กูมีสติตลอดดดดดดดด
   “เมิงงงงงนั่นแหละมาวววววว” ผมชี้หน้ามัน “ไม่เมาธรรมดานะ...  เมากัญชาด้วย  กร๊ากกกกกกกกกกก”
   ไอ้อาร์ทคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ผม “ครับ... คนเมาทำอะไรก็ไม่ผิดใช่มั้ยครับ...”

   เอ๊ะ... ทำไมกูขนลุกวะ  ใครมาเร่งแอร์บนหัวรึไง “ผู้จัดการ...  ผู้จัดการอยู่ไหนวะ  เปิดแอร์เย็นขนาดนี้ได้งายว้า”
   “ไปป์เสียงดังแล้วมึง”
   “เอ้า!  ก็ดูเดะ  มีที่ไหนวะ  ร้านเหล้าไม่ใช่ขั้วโลกเหนือโว้ยยยย  ผมไม่คุยกับคุณ  ผมจะคุยกับผู้จัดการร้าน”
   “กร๊ากกกกกกกกกกกก...  ไอ้คินปล่อยมันไว้แบบนี้แหละตลกดีว่ะ” ตลกไรว้าไอ้โจ้  กูไม่ใช่แก๊งสามช่านะเว้ย

   ผมนั่งผงกหัวเป็นจังหวะร็อคประหนึ่งตัวเองเป็นพี่เสก  ใช่แล้ว...  กูร็อกมาก  แม้ว่าในร้านมันจะเปิดเพลงของลุลาก็ตาม  ไม่เป็นไร  ชาวร็อกสามารถร็อกกันได้ทุกสถานการณ์...  เชื่อสิ  ผมเอาอยู่!

   รู้สึกคึกอยากยกพวกตีกับโต๊ะข้าง ๆ จัง...  ท่าจะสนุกวุ้ย  ฮ่า ๆ ๆ  ผมได้ยินไอ้ภคินคุยกับคนอื่นเสียงเครียดเลย  คุยไรว้า...  อยากเสือกแต่หูมันอื้อ ๆ ไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง  เพลงสนุกจังเลยอยากลุกขึ้นเต้น  ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเต้นกลางร้านเลย  ออกสเต็ปไปสองสามท่าภคินมันก็ตามมาตะครุบตัวไว้  ผมดิ้นจนหัวกระแทกคางมันดังอั่ก  เอิ๊กกกกกกก...  สนุกดีวุ้ย

   “กูพามันกลับก่อนนะ”
   “กลับไงวะ  เอามอ’ไซค์มาไม่ใช่”
   “เออน่า...  กูมีวิธีของกู” แรงหนัก ๆ กระตุกที่แขนลากผมออกไปตามทาง  ผมพยายามขืนตัวไว้แต่ไม่สำเร็จ  ปากก็ด่ามันปาว ๆ ไปตลอดทาง  มาขัดขวางความสุขกูอะ...  กูจะแดกหล้าวววววววววว

   ผมรู้สึกถึงขาที่ลอยขึ้นจากพื้น...  อ้าวเฮ้ย  มันอุ้มกูนี่หว่า  เล่นเครื่องบินเหรอสาดดดดด  อ๊ะเล่น ๆ ๆ  ไม่ทันจะได้กางปีกเครื่อง  มันก็วางผมลงโบ๊ะตรงหน้ามอไซด์แล้วตามขึ้นมานั่งซ้อนด้านหลัง  วงแขนทั้งโอบล้อมกักขังผมไว้ข้างใน

   “เฮ้ย...  ม่ายเอา!  ยังไม่ทันเต้นเลยอะ  กลับได้ไงวะ”
   “กลับไปเต้นที่ห้องไง” ตอนนี้มันเปลี่ยนมาขับมอเตอร์ไซด์มือเดียวแล้ว  เพราะอีกข้างต้องล็อกตัวผมเอาไว้...  อันตรายนะแสรดดดดด  กูจะเรียกตำรวจ! “ไปป์  อย่าดิ้น”
   “มึงไม่สวมหมวกวะ” ผมเคาะหัวมัน “เค้าบอกให้เปิดฟายยยยยส่ายยยยหมวกกกกกกก”
   “เมาแล้วเรื้อนจริง ๆ” อะไรเรื้อน ๆ วะ...  หมาเหรอ?  หมามาทำอะไรแถวนี้วะ  อยู่บนมอ’ไซค์ไม่ใช่...  หรือมันขับรถทับหมาตาย

   ไม่รู้ว่านานขนาดไหน  เพราะผมดีดดิ้นจนเหนื่อย  พอเหนื่อยก็หลับ...  อือ...  จะลากอะไรกูนักหนาวะ  คิดว่าตัวเองเป็นแอร์ฯ แล้วกูเป็นกระเป๋าลากรึไง...  กูไม่ง่ายนะโว้ยยยยยยยยย

   ง่ายไม่ง่ายไม่รู้แต่ผมถูกเหวี่ยงหล่นโบ๊ะลงบนฟูกที่นอน  ผมขยับดิ้นไปมาเพราะรู้สึกอึดอัด  คว้าหมอนมากอดมาดม...  กลิ่นเหมือนทะเลเย็น ๆ ของไอ้ภคินช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะ  ฮ้า...  สดชื่นนนนนน

   “แก้ผ้ากูทามมมมายยยยยย” อะไรวะ  อยู่ ๆ ไอ้พระเอกก็มาแคะ ๆ ดึงเสื้อผมหลุดพรวดออกไปทั้งตัว
   “กูจะเช็ดตัวให้  แม่งเหม็นเหล้าชิบหาย” ผ้าเย็น ๆ แนบลงมาที่ตัว  จนผมสะดุ้งส่งเสียงครางไม่พอใจในลำคอแล้วพลิกตัวหนี  ไอ้เวรนั่นก็ตามมาเช็ด ๆ ถู ๆ อยู่นั่นแหละ “ไปป์...  อย่าดิ้น”
   “โอ๊ยยยยย...  จะถอดเชี่ยไรนักหนา  ไม่ได้เล่นแต่งตัวตุ๊กตุ่นนะแสรดดดดดดดด” ผมดิ้นหนีมือที่พยายามจะแกะกระดุมกางเกงยีนส์ออก  มายุกยิกไรใกล้เป้ากูวะสัตว์  อยากได้นักใช่มั้ยกางเกงกูอะ!

   ผมเด้งตัวขึ้นมานั่ง  ไอ้ภคินทำหน้างงไม่น้อยว่ามึงจะทำอะไรกับชีวิต  ผมแกะกระดุมกางเกงมือเป็นพัลวัน  เผลอข่วนตัวเองไปตั้งหลายที  กางเกงยี่ห้อไรวะรูเยอะสัตว์  คราวหน้ากูไม่ซื้อใช้ละ...  แล้วนี่ใครแม่งโง่ซื้อมาวะ  กูจะด่า...  จะด่า...  เอ๊ะ... หรือกูซื้อมาวะ  แล้วกูต้องด่าตัวเองเปล่าวะ  เออ... แปลกดีแฮะ

   พอแกะได้ปุ๊บ  ผมก็ลุกขึ้นยืนถอดมันพรวดเดียวแล้วโยนใส่หน้าไอ้พระเอกทันที  หันไปยิ้มมุมปากกวนตีนมัน “กูทำบุญด้วยกางเกงใน  เห็นอยากได้นัก  เอาปายยยยยยยยยยย  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
   “ไปป์...” อารายยยยย  มาทำเสียงขู่กู  เดี๋ยวพ่อเหนี่ยวเลย “มึงอย่ามายั่วกูนะ”
   “ครายยยยยยยยยยยยยยย...  ใครมันจะไปยั่วมึงงงงง” ผมเอื้อมมือไปเกาคางมันเล่น  เสือกมามองกูตาวับ ๆ อีก  ไรว้า
   มันกระตุกยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก...  เห็นแล้วหมันไส้เลยเอามือไปดึงปากมันเล่น  อยากเอากรรไกรมาตัดว่ะ  หล่อให้ตาย  ถ้าหน้าไม่มีปากมึงต้องหน้าเหี้ยแน่ ๆ ไอ้ภคิน  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ  อ้าวเฮ้ย... แล้วปากมึงมาจูบปากกูทำไมวะ  เออ... แต่ก็เคลิ้ม ๆ ดีวุ้ย  ไป ๆ มา ๆ แม่งมีเล่นลิ้นอีก...  อ๊ะ ๆ  มึงเล่นมากูเล่นกลับ  เอิ๊กกกกกกกกกกกกก

   ในใจไม่เคยมีผู้ใด  จนความรักเธอเข้ามา  ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส  ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด  จนความรักเธอเมตตา  เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป  บนโลกที่โหดร้าย...  เหลือเกิน

   “เฮ้ย...  พี่ป๊อดมาห้องเราว่ะ” ผมรีบยันหน้ามันออก  ไม่ได้ ๆ พี่ป๊อดมาเราจะมัวแต่มาเล่นลิ้นกันไม่ได้  ต้องออกไปต้อนรับ...

   ตุบ

   ผมโดนผลักหล่นตุบไปบนเตียงอีกครั้ง  และคราวนี้แม่งลุกขึ้นยากกว่าเดิม  เพราะไอ้ภคินมันมานอนทับไว้ทั้งตัว  อะไรวะ...  พี่ป๊อดแม่งก็ร้องเพลงไม่หยุดซะที  โอ๊ยยยยยยย...  ผมอยากไปรับพี่นะครับ  แต่ไอ้ควายนี่ไม่ยอมให้ไปอะ

   ภคินมันยกอะไรไม่รู้ที่แสงแว้บ ๆ มาดู...  เฮ้ย... คุ้น ๆ เหมือนมือถือกู  เอ๊ะ  หรือว่าไม่ใช่วะ  เออ ๆ ช่างมันเหอะ  แล้วทำไมพี่ป๊อดไปอยู่ในมือถือกูได้วะ  มันต้องมีพลังงานบางอย่างอยู่ในนั้นแน่ ๆ  กูจะเชิญคุณริวจิตสัมผัสมาดู...  ใช่... ใช่...  ต้องเชิญมาดูแล้ว...  แล้วเขาจะมาล่าท้าผีในห้องกูมั้ยวะ

   ล่าไม่ล่าไม่รู้เว้ย  แต่ตอนนี้ผมกำลังโดนล่าอยู่แหละ  ฮะ... ฮะ... ฮะ  คอกูเปี๊ยกเปียก...  แล้วนี่มันจะกัดอะไรนักหนา  พ่อมึงเป็นแวมไพร์เหรอวะ  คิดว่ากัดกูได้ฝ่ายเดียวเหรอ...  ด้ายยยยย...  เจอนี่ครับ  ผมงับหูมันเล่นซะเลย  สนุกดีเหมือนกันว่ะ  คนละอารมณ์กับเคี้ยวเห็ดหูหนูขาวนะ  ฮ่า ๆ ๆ ๆ

   ภคินถอดเสื้อมันออกแล้วขว้างไปไกล ๆ  ถังน้ำที่เอามาเช็ดตัวหกเต็มพื้น...  แล้วใครจะถูวะ  แม่งโสโครก...  ต้องด่า...  ใช่ ๆ ต้องด่า  แต่มันปิดปากผมอยู่อะ  ด่าไงดีวะ



เออ...  ไม่ด่าแล้วก็ได้...  นอน ๆ เล่นกับมันไปรองับหูมันคืนดีกว่า...  สนุกดี  เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

TBC

สวัสดีปีใหม่จีนค่ะ  ขอให้เงินทองไหลมาเทมาได้อั่งเปากันเยอะๆนะคะ(เอ๊ะ...หรือต้องไปให้อั่งเปาคนอื่นแทนเนี้ย 5555)
ไม่talkมากนะคะ ง่วงนอนมากมาย ฮ่าๆๆๆ

PS.คุณharumiแอบจับได้อ่ะ ใช่แล้วค่ะตอนแรกเราวางแพลนไว้ให้เป็นผู้หญิง แล้วมาแอบแก้ทีหลัง ที่โง่กว่านั้นคือแก้ในเวิร์ดแต่ไม่ได้มาแก้ในบอร์ด(แต่ตอนนี้แก้แล้วนะคะ5555)

[special]

กรี๊ดมากกกกกกก สุดท้ายแล้วก็เป็นปาร์ตี้เสียตัว(อีกรอบ)จริงๆใช่มั๊ยยยยย

ภคินน่ารักมากกกกกก ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจริงๆ

ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ อั่งเปาตั่วๆไก้นะคะ 

[londoneye]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

มาแล้วๆ.....หลังจากที่น้องไปป์สูญเสียเอกราช

น้องไปป์กินพอนสแตนด์แล้วดีขึ้นป่ะจ๊ะ

ส่วนถ้าอยากรู้ว่าของภคินกี่นิ้วนี่...คราวหน้าอย่าลืมไม่บรรทัดไปวัด...ด้วยล่ะ

ยังไงก็ยังชอบคู่หูลักยมอยู่ดีอ่ะ...มาทีไรขำทุกที

สุดท้ายน้องไปป์นี่ก็เมาแล้วรั่วจริงๆ

  :mc4:สุขสันต์วันตรุษจีนนะจ๊ะ....ได้อั่งเปาอ๊ะยังเนี่ย

[silent_loner]

ไปป์ฮามาก   
ถ้าจะเมาแล้วรั่ว มั่วได้อีกขนาดนี้
ก็คงเสร็จนายภคินอีกรอบเป็นแน่แท้
นิยายเรื่องนี้ปล่อยมุกไม่หยุดไม่หย่อน ของเค้าดีจริง

[harumi]

ฮาตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ

[2pmui]

ก๊ากๆๆๆ อินังน้องไปป์ พึ่งหายเจ็บ ก็หาเรื่องเจ็บ(ตรูด)อีกจนได้ 
รอตอนต่อไป

[MoMoRin]

555555 p'kin dai kamrai thiisud kha kraw nii,,hu hu hu...

[K2KARN]

ไปป์ . . . เพิ่งฟื้นไข้ได้ข่าว 55555555555

[badcow]

โธ่! ลูกพี่ไปป์ เจ็บตูดอีกเเร้ววววว.

[shockoBB]

555 เสร็จภคินอีกรอบจนได้
 

[POPEA]

ฮาภคินอ่ะ จะให้ไปป์กินพอนสแตน
คินน่ารักมากเลยอ่ะดูแลไปป์อย่างดี
และแล้วไปป์ก็เสร็จภคินอีกต่อไป55555.

[Rafael]

อั๊ยยะ
น้องไปป์เมาแล้วยั่ว 555
เสร็จไปอีกหนึ่งดอก กร๊ากกก