สิ้นเสียงเป่านกหวีดฝ่ายวิดวะก็เริ่มเขี่ยบอลก่อนเลย โชคดีที่ภคินกับไอ้ค่ามันเล่นเป็นกองหน้าเหมือนกันครับ แถมอยู่คนละฝั่งอีก ดังนั้นโอกาสที่มันจะปะทะกันเลยค่อนข้างน้อย ไม่งั้นมีนอกเกมส์กันมั่งล่ะวะ
วิดวะ ตึง!! ตึง!! วิดวะ ตึง!! ตึง!! วิดวะ วิดวะ วิดวะ!!
ปัด ถาปัด ถาปัด ถาปัด ปัด ถาปัด ถาปัด ถาปัด!!!!!!กองเชียร์ก็ไม่มีใครน้อยหน้าใครเหมือนกันครับ ร้องเพลงกันสแตนแทบจะถล่ม ครึ่งแรกก็ผลัดกันรุกผลัดกันรับ เรียกได้ว่าสูสีกันจนเดาผลไม่ออก จนกระทั่งไอ้หนุ่มเสื้อน้ำเงินคนนึงของวิศวะแม่งหลุดเดี่ยวเข้าไปยิงตัวตัว ลอดขาพี่เดทร็อคเข้าไปเป็นประตูอย่างสวยงาม เรียกได้ว่าสาวกรี๊ดกันทั้งสนาม
“โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล....วิด-สะ-ว้า~~~~~” ไอ้ภคินตบเข่าฉาดอย่างหัวเสีย ลูกนี้มันเสียเพราะความผิดพลาดของกองหลังแท้ๆ เสือกยืนหลุดตำแหน่งกันเอง ผมล่ะกลัวมันปรี๊ดแตกกลางสนามจริงๆเพราะไอ้เหี้ยค่าเสือกมาเดินดีใจผ่านหน้าอย่างจงใจ โชคดีที่ไอ้กันบล็อกมันได้ทันไม่งั้นคงได้งามหน้ากันทั้งมหาลัย
จบครึ่งแรกวิศวะนำไปก่อน1-0 ผมรู้สึกได้เลยว่าไอ้ภคินดูหัวเสียมากตอนที่เดินเข้ามาที่ม้านั่งข้างสนาม ผมทำท่าจะลุกลงไปดูแต่อาร์ทมันห้ามไว้ก่อน
“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละครับ คินมันเป็นพวกดันทุรังสูงอยู่แล้ว ไปป์ก็รู้นี่ครับ” มันยิ้มเนือยๆให้ผม “ไม่เชื่อรอดูครึ่งหลังสิ”
พอได้ยินแบบนั้นจากปากไอ้อาร์ทผมเลยต้องนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองให้ได้ซะก่อน ไม่ใช่ว่าผมอยากให้มันชนะมากมายอะไรขนาดนั้น เรื่องเอาไอ้ค่าออกจากชีวิตน่ะมันแค่เหตุผลรอง ต่อให้บอลแพ้มันก็ยังมีทางอื่น แต่ผมกลัวภคินมันผิดหวังมากกว่า คนพยายามมากพอตกลงมาแล้วมันจะเจ็บหนักกว่าคนอื่นหลายเท่านัก....
ผมก็แค่ไม่อยากให้มันเจ็บ ก็แค่นั้นเอง.... เริ่มเขี่ยบอลครึ่งหลังคราวนี้สถาปัตเริ่มเป็นฝ่ายตั้งตัวได้และเริ่มบุกคืนบ้างแล้ว แน่ล่ะถ้าไม่บุกคืนก็เหมือนรอเวลาแพ้เท่านั้นแหละ เริ่มต่อบอลกันไปถึงหน้าประตูวิศวะบ่อยขึ้น ไอ้กันในตำแหน่งกองกลางจ่ายสวยๆได้หลายลูกเลย ก่อนจะมีลูกนึงหลุดเข้าไปในแดนหน้า ไอ้หนุ่มผมยาวรุงรังคนนึงวิ่งไปเกี่ยวลูกไว้ก่อนจะหลุดเส้นหลังออกไป ในจังหวะที่ลูกหมุนเคว้งอยู่แถวหน้ากรอบเขตโทษ ไอ้พระเอกจุดยิ้มมุมปากแล้ววิ่งเข้ามาซัดเข้าไปตุงตาข่ายแบบเต็มตีน
“โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ถา~ปัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!!!!!!!!” เสียงคนพากย์บอลตะโกนแข่งกับเสียงเฮของกองเชียร์ รอบที่แล้วว่าสาวๆกรี๊ดดังแล้ว แต่รอบนี้ดังกว่าครับ!!!! เพราะคนยิงคือไอ้ภคินที่หนังหน้ามีคลาสที่สุดในสนาม คราวนี้สาวๆก็เฮโรกันไปเชียร์สถาปัตแทนครับ!!!! เอาสิ...ผู้หญิงพวกนี้ใครหล่อ ใครเก่ง ใครยิงเข้า เธอเชียร์หมดครับ!!!! นี่ตกลงดูบอลหรือดูอะไรวะเนี้ย
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ......ภคิน!!! ภคิน!!! ภคิน!!! ภคิน!!! กองเชียร์ฝั่งมันเคาะกลองเป็นจังหวะพลางตะโกนเรียกชื่อฮีโร่ของทีม ไอ้พระเอกฉีกยิ้มแล้ววิ่งผ่านหน้าคณะไหนสาวในคณะนั้นก็กรี๊ดกันลูกกระเดือกแทบหลุดออกมากองข้างนอกครับ พอเห็นแบบนี้ผมค่อยยิ้มออกหน่อย รู้ตัวอีกทีก็ป้องปากแล้วตะโกนเสียงดัง
“ถาปัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!! สู้ๆนะมึง!!!!!!!!!!!!!” ไอ้พระเอกยักคิ้วหนาๆของมันแทนคำตอบแล้วชูนิ้วโป้งให้ผม แม่ง....พอเห็นมันยิ้มอย่างงี้แม่งโคตรเท่อ่ะ แสรดดดดดดดดดดด
“ไปป์...หน้าแดงทำไมเหรอครับ สงสัยแดดแรงไปหน่อยนะครับ” ไอ้อาร์ทมึงอย่ามาชงกูตอนนี้ ผมเอามือปิดแก้มแล้วก้มหน้าหนีมัน
พอสกอร์ไหลมาเป็น1-1แบบนี้ทั้งสองฝ่ายก็ไล่บี้กันน่าดูแล้วล่ะครับ คราวนี้วิศวะเป็นฝ่ายบุกคืนบ้างแต่ก็ไม่กล้าดันสูงมาก เพราะงานนี้ใครพลาดเท่ากับแพ้แน่ ยิ่งช่วงทดเวลา1นาทีสุดท้ายแบบนี้ด้วยแล้ว ผมคิดว่างานนี้คงได้ยิงลูกโทษกันแน่ๆ เฮ้ย...ไอ้ค่าเลี้ยงลูกตัดเข้าไปในเขตโทษแล้ว ภคินวิ่งมาช่วยกองหลังทันที มันพยายามเกี่ยวลูกออกมาจากตีนไอ้ค่า....ก่อนจะ.....
ตุบบบบบบบบบบบบบบ... เชดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้ค่าพุ่งล้มเฉยเลยคร้าบบบบบบบบบบบ!!!!!!!! แม่ง เกี่ยวยังไม่โดนน่องมึงเลยสัส หรือมันล้มเพราะกลัวถุงเท้าเปื้อนวะ(หมายเหตุ – พุ่งล้ม คือ การแกล้งล้มหรือล้มให้ดูรุนแรงเกินจริงเพื่อจะเอาฟาวล์หรือลูกโทษจากอีกฝ่าย)
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... เอาแล้วไงครับ ลุงกรรมการที่ใส่เสื้อยัดเข้ากางเกงแบบตึงเปรี๊ยะหายใจไม่ออกเป่าหยุดเกมส์แล้ว งานนี้กองเชียร์วิศวะแม่งส่งเสียงร้องจะเอาลูกโทษกันยังกะสัมภเวสีขอส่วนบุญ กัปตันทีมทั้งสองฝ่ายรีบกรูกันเข้าไปพูดรวมถึงไอ้คนดวงกุดอย่างภคินด้วย
เปลแพทย์สนามลงไปตรวจเช็คอาการไอ้ค่า แต่เจ้าตัวตอบเพียงแค่ว่า “ค่าไม่เจ็บหรอกครับ ถ้าจะเจ็บก็แต่ที่หัวใจเนี้ยแหละ” ว่าแล้วก็เอามือกุมหน้าอกแล้วทำสีหน้าปวดร้าว
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....มึงยังจะมาลีลานะ แพทย์สนามถึงกับทำหน้ามึนเพราะตามมุกมันไม่ทัน แต่นรกก็มาเยือนเมื่อกรรมการเสือกตาถั่วมาสร้างกรรมให้ตกลงกลางหัวไอ้ภคิน.....มันได้ลูกโทษครับ!!!!!!!! ซึ่งหมายความว่าถ้ามันยิงเข้าวิศวะก็จะชนะทันที แต่ถ้าไม่ก็ต้องดวลลูกโทษกันต่อ...
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกในวินาทีที่ไอ้ค่าตั้งลูกสีขาวดำไว้ที่หน้าโกล มือที่จับราวเหล็กเหงื่อออกจนชุ่มไปหมด มันเดินถอยหลังไปเกือบๆครึ่งสนามได้ พ่อมึง...จะเตะแบบซึบาสะรึไงวะ แต่โดนกรรมการด่าสุดท้ายเลยต้องมายืนตำแหน่งแบบมนุษย์ปกติเขา....สมน้ำหน้า....
ลุงเสื้อตึงคาบนกหวีดไว้ในปากแล้วเค้นเอาลมผ่านปอดออกมาช้าๆ....
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด................................................................................................
..................................................................
.............................................
..................
“โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.. กระป๋องน้ำอัดลมเคราะห์ร้ายลอยไปกระแทกแผงกั้นตรงอัฒจันทร์พอดีจนเด็กปีหนึ่งที่นั่งแถวแรกถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วรีบเดินหนีไปจากเดดโซนตรงนี้ทันที ไอ้ภคินตะโกนอย่างอัดอั้นก่อนจะกระแทกตูดนั่งกุมขมับอยู่บนม้านั่ง ผมที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับตัวแข็งทื่อ....แบบว่ากูเดินกลับตอนนี้ทันมั้ยวะ
“ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ~” ไอ้นรกนี่ก็มาช่วยให้สถาการณ์ตึงเครียดจนเส้นเลือดในสมองแทบแตก “ค่าชนะแล้วนะครับ”
“แล้วมาบอกกูทำไม”
“ทีนี้ล่ะ ใครก็ไล่ค่าออกไปจากชีวิตไปป์ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เดี๋ยวกูนี่แหละจะไล่มึงเองไอ้ห่า
ผมเมินเสียงนกเสียงกาแล้วเดินไปนั่งยองๆตรงหน้าไอ้พระเอกที่แม่งเครียดยังกะมันพาทีมไปแพ้บอลโลกรอบชิงชนะเลิศมาอย่างงั้นแหละ เฮ้อออออออออออ....อย่างว่าแหละ คนดันทุรังสูงอย่างมันเจ็บมาทีก็เจ็บหนักกว่าชาวบ้านเค้าแหละครับ
“เหรียญเงินก็ยังดีนะมึง กูชอบสีเงินมากกว่าสีทองนะมันไม่ลิเกดี แฮะๆๆๆ” เป็นคำปลอบใจที่เหี้ยที่สุดตั้งแต่เกิดมา
“แม่ง....อีกนิดเดียวแท้ๆ”
“แค่บอลน่ามึง คิดอะไรมากวะ กีฬา กีฬาเป็นยาวิเศษอ่ะเคยได้ยินป่ะ”
“เคย ได้ยินแต่ตาวิเศษเห็นนะ” โห...ขนาดเครียดยังรับมุกกูอีกนะ แถมเล่นซะโบราณเลยนะมึง
ภคินมันเครียดเพราะมันสกัดไอ้ค่าแล้วเหลี่ยมมุมไอ้ค่าได้เปรียบทำให้กรรมการให้ลูกโทษฝั่งนู้น พูดง่ายๆมันคิดว่าทีมเสียลูกโทษเพราะมันนั่นแหละ จะว่าไอ้ค่าผิดที่พุ่งล้มก็ไม่ได้เพราะมันเป็นแทคติคอย่างนึง เรื่องนี้คงต้องโทษกรรมการที่ขนาดพุ่งล้มอย่างโง่ๆขำๆลุงแกยังแจกลูกโทษให้ซะงั้น สงสัยว่าจะใส่กางเกงรัดไข่ไปหน่อยเลือดเลยไม่ได้ขึ้นไปหล่อเลี้ยงสมองนัก
ผมเอามือขยี้หัวไอ้พระเอกแรงๆ มัวแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่นั่นแหละ “เลิกซึมได้แล้วน่า กูไม่ได้ไปเสียตัวให้มันซะหน่อย ก็แค่ทนรำคาญนิดๆหน่อย” ที่จริงคือรำคาญมากครับ....แต่กูแค่พูดให้รู้สึกดี
“ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ค่าหัวเราะเสียงเหมือนม้าแล้วกระโดดโลดเต้น ชวนให้เส้นเลือดที่นิ้วตีนกระตุกเป็นจังหวะเสียจริง “ค่าเป็นคนยิงประตูชัยด้วยนะ
คุณค่าที่ไปป์คู่ควรจริงๆ!!!!!”
ผมผละแทบหงายหลังเมื่ออยู่ๆไอ้คนที่นั่งกุมขมับอยู่เมื่อกี้มันลุกพรวดขึ้นมา เชด....อย่ามาต่อยกันตรงนี้นะกูจะตะโกนเรียกรปภ.จริงๆนะว้อย!!!!! แต่ผิดคาดครับมันกระชาก(ย้ำว่ากระชาก...)ตัวผมปลิวเข้าไปจนดั้งจมูกกระแทกไหล่มัน แสรดดดดดดดดด...ดั้งยุบพอดี พ่อแม่กูไม่ได้ทำมาให้เหลือใช้อย่างมึงนะว้อย!!!!! กลายเป็นว่าตอนนี้มันล็อคคอผมไว้ด้วยมือข้างนึง ส่วนอีกข้างมันยกขึ้นมาชี้หน้าไอ้ค่า
“ไอ้ต้นงิ้ว!!!!!! มึงน่ะมันก็ยิงได้แค่ประตูนั้น” มันชี้ไปที่ประตูโกลสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ขอบสนาม ก่อนมือหนาๆนั่นจะตบลงมาที่ตูดผมดังป้าบ
“แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”แต๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!K.O.
Knock Out!!!!!!!!!!!!!!!!!
สิ้นเสียงระฆังผมอ้าปากค้างจนปากล่างแทบแตะพื้น ส่วนไอ้ค่าที่โดนฮุคแบบมวยวัด ไอ้พวกมวยคาดเชือกเลยถึงกับทรุดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง....
“หึ๊” ไอ้ภคินสงเสียเยาะเย้ยในลำคอ “อะไรกั๊น~...ถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอ”
ไอ้ค่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆพร้อมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป “....ศะ.....ศิษย์พี่....”
“ห๊ะ????”
“ชะ...ช่วยรับไอ้ค่าเป็นศิษย์ด้วยเถอะครับ” ว่าแล้วมันก็คุกเข่าประหนึ่งจอมยุทธ์ในหนังจีน “ค่าเลื่อมใสในตัวศิษย์พี่ยิ่งนัก”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คราวนี้ถึงทีไอ้พระเอกหัวเราะเสียงลั่นคืนบ้าง ภคินก้มลงไปตบบ่ามันปุๆ “เห็นว่าสงสารหรอก กูยอมให้มึงเป็นผู้ติดตามก็ได้”
ครับ....เรื่องมันจบลงตรงที่ว่าภคินกับไอ้ค่ากลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนักเสี่ยวแดกแหวกทุกอารมณ์ ตกลงกีฬามันเป็นยาวิเศษจริงๆใช่มั้ยวะเนี้ย???
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองจนกะโหลดแทบยุบเป็นรอยห้านิ้ว ทำไมรอบๆตัวกูถึงได้มีแต่พวกไม่เต็มเต็งทั้งนั้น นี่ใจคอจะไม่มีใครจิตปกติกับเขาเลยเหรอ
เรื่องมันญาติดีกันกูว่างงแล้ว......
แต่ที่กูงงกว่านั้นคือมึงไปยิงประตูกูตอนไหนวะ....ไอ้ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!TBC
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่ากีฬาเป็นยาวิเศษค่ะ//โดนโบก
เอฟซีค่าไม่ต้องเสียใจค่ะ มันไม่หายหน้าหายตาไม่ไหน แต่เราจะไม่ให้เด่นเกินหน้าเกินตาพระเอก เพราะสงสารคินยิ่งนัก 555
ตอนที่แล้วยิ่งน่าน้อยใจแทนพระเอกจริงๆ พี่อาร์ทออกมาพูดประโยคเดียวเอฟซีชูป้ายไฟกันเพียบ โธ่...ชีวิตพระเอกของคิน ตอนนี้เราจึงนำพระเอกมาเรียกเรตติ้งคืน ก่อนจะเสียดุลการค้าไปมากกว่านี้
PS.สำคัญมาก!!! ขอสอบถามคนอ่านหน่อยค่ะ คือตอนนี้คนเขียนกำลังคิดไม่ตกว่าเรื่องนี้มันควรจะมีฉากเรทมั้ย คือเท่าที่ดูๆมามันเป็นแนวใสๆ(ใสมาก ด่ากันทุกตอน555) ถ้ามีฉากเรทเนี้ยมันจะขัดกันเกินไปหรือเปล่า?? ดูไม่เหมาะกับทุกเพศทุกวัน อีกอย่างคือคนเขียนไม่เคยเขียนฉากเรทค่ะจึงเกรงว่าอาจทำได้ไม่ดีนัก ดังนั้นอยากขอความเห็นจากคนอ่านว่ามันควรจะมีดีมั้ย? หรือควรตัดไปที่โคมไฟ ผ้าม่าน หน้าต่างแทนดี รบกวนช่วยเสนอความเห็นกันหน่อยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยทุกคนนะคะ สู้ๆค่ะ
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
konnarak - เป็นแฟนกันแล้วนะคะ แต่เป็นแฟนที่ไม่เหมือนชาวบ้านเค้าค่ะ 555
๛゙★βra_11!☆゙ & MinKKniM - รักคนอ่านเหมือนกันค่ะ
pp4 - คนเขียนด่ากับเพื่อนบ่อยค่ะ ศัพท์หยาบคายจึงเยอะ 5555
day9day - พระเอกเป็นคนดีค่ะ สุภาพ(?)บุรุษ (ที่จริงคืออ่อนด๋อย 5555)
momoshiro - สารภาพว่าเป็นคอมเม้นที่อ่านแล้วฮามากค่ะ เอ๋...แต่เขียนอะไรคะ คนเขียนแปลไม่ออก/โดนโบก/ เอ็นดูไอ่คินบ่าเฮ้ย บ่ามีไผฮัก (เอ๊ะ...นี่มันนิยายหรือละครรอยไหม)
Ciin - คินอัดให้แล้วนะคะ ด้วยคำพูด 5555