หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[Gyoza]

หนุ่มอาร์ตแรว๊งงงงส์!!!! //กดไลค์พันครั้งไปเลย

คิดอยู่เหมือนกันว่ามันชื่อมอคค่า.....ชื่อนายคุณน่าน่ารักดีแฮ๊...

ทำไมเรารู้สึกค่ามันเคะๆหว่า....=..=

[Ciin]

ฮามากๆๆๆๆๆ
คนเขียนใส่มุขทุกประโยคไม่สงสารคนอ่านเลยนะคะ 555555

ค่าเพี้ยนเกิ๊นนนน
ภคินอัดซักทีดิ๊ เผื่อมันจะดีขึ้น

[OitJi]

เสน่ห์แรงจริงๆไปป์ เจอความยุ่งยากเข้าซะแล้วนะ 555

[Indigo]

Room 36

   มันเป็นศึกศักดิ์ศรี!!!!!  ใครๆก็พูดงั้น......


   มันเป็นการโคจรมาพบกันของสองคณะที่ไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร(ถ้าไม่นับเกษตร  วิดยา  เภสัช   เอ่อ....อันที่จริงผมว่าวิศวะมันไม่ถูกกับคณะอะไรเลย  นอกจากสาวมนุษย์หรอกครับ....)  ที่เป็นไฮไลท์กว่านั้นคือมันเป็นฟุตบอลคู่หยุดโลกของมหาลัย เพราะมันเป็นคู่ชิงชนะเลิศที่เตะเปิดสนามหลังจากขบวนพาเหรดเดินเสร็จแล้ว  เรียกได้ว่ามึงไม่ดูไม่ได้ เพราะมันต่อไฮไลท์ของงานพอดี  หมายความว่าบังคับพวกกูดูกลายๆนั่นเอง......


   “น้องเชอร์รี่น่ารักจังเลยคร้าบบบบบบบบบบบบบ~~”
   “อูยยยยยยยยยยยยย....มึงดูน้องแตงโมเสียก่อน  งานนี้มีแต่เนื้อเน้นๆจริงๆ  เห็นแล้วเปรี้ยวปากอยากจิ้มเกลือ”
   “น้องแตงโมสนใจพี่กล้วยมั้ยจ๊ะ  ปอกเปลือกรอแล้วจ้า~  เดินมาทางนี้ระวังลื่นนะ”
   “สัส!!! ไอ้ไปป์...มึงจะพูดดังทำไมวะ!!!!!!!” ไม่ว่าเปล่ามันเอานิ้วยัดปากผมทันที  ขอย้ำว่ายัดครับ....แหวะ!!!แม่งเค็มชิบหาย
   ผมรีบล้วงนิ้วไอ้กล้วยออกจากปาก  ก่อนจะบ้วนน้ำลายเค็มๆทิ้ง....แม่งเค็มยิ่งกว่าแดกน้ำในทะเลเดซซี “แหวะๆๆ เหี้ยกล้วย  มึงเอามือยัดปากกูทำไม สัส!!!!”
   “มึงนั่นแหละปากพล่อย ไอ้ห่า....พูดซะเสียงดังเลย  เดี๋ยวน้องแตงโมรู้ตัวพอดี”
   “มึงดี๊ด๊าออกนอกหน้าขนาดนั้น  ต่อให้กูไม่พูดน้องเค้าก็รู้โว้ย  พ่อแม่ให้กินข้าวไม่ใช่หญ้า”


   “เฮ้ยๆ เลิกเถียงกันแล้วมาช่วยกูแบกถังน้ำเดี๋ยวนี้เลย” คงไม่ต้องบอกนะครับว่าใครเป็นแผนกสวัสดิการ  ถ้าไม่ใช่ไอ้ฟาร์ผู้ที่ช่วงนี้คลุกคลีกับถังน้ำจนแทบได้เสียเป็นผัวเมียกัน  มันพาร่างเตี้ยๆเดินแบกเมียที่ทำจากสแตนเลสเนื้อดีเงาวับบ่นเป็นหมีกินผึ้งมาแต่ไกล  แต่ผมกับไอ้กล้วยก็แกล้งเบลอไม่ได้ยินเสียอย่างนั้น “มึงไม่ต้องมาทำเนียนเลย  ไปๆไปขนถังน้ำลงมา  จะได้ยกไปเสิร์ฟน้องแตงโมของมึงไงไอ้กล้วย”

   พูดจบไอ้กล้วยแทบจะถลาไปคว้าถังน้ำแดงประหนึ่งว่ามันมีเงินล้านอยู่ด้านใน  ผมเห็นแล้วก็ส่ายหัวอย่างเอือมๆทีเรื่องนี้เร็วเชียวนะมึง......ไอ้กล้วยเน่า


   “อะไร....ไม่ต้องมองกูเลยนะฟาร์  กูอยู่แผนกนักกีฬา แล้วกูก็ไม่โง่โดนหลอกไปขนแบบไอ้กล้วยด้วย”
   “ก็ไม่ได้ว่าอะไร๊” มันยักไหล่ แต่กูว่ามึงด่ากูทางสายตานะไอ้เห็ด “ว่าไปน้องเชอร์รี่นี่น่ารักจังนะ”
   “ก็ดี๊~”
   “น่ารักสู้คินได้มั้ยว้า  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
   “ฟาร์ถ้ามึงจะเอาเรื่องนี้มาขู่กูให้ไปขนน้ำล่ะก็....มึง-คิด-ผิด!!!!!”
   “โทษที....กูลืมไปคินมันไม่หึงมึงกับผู้หญิง” มันทำหน้าเบื่อๆ “รู้มั้ยทำไม  เพราะมันคิดว่าไม่มีผู้หญิงหน้าโง่ที่ไหนมาเอามึงไง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
   “หนอยยยยย ไอ้เห็ดเน่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!”


   เลยเกิดการจลจรย่อมๆขึ้นบนอัฒจันทร์คณะบริหารเมื่อผมไล่เตะไอ้ฟาร์ที่แบกถังน้ำอย่างทุลักทุเล  ความสงสารปราณีกูมีนะ แต่ไม่เคยมอบให้มัน


   “พอๆๆๆ  อิไปป์อิฟาร์แกเลิกกัดกันได้แล้วย่ะ!!!!!  ไม่เห็นเหรอยะว่าฉันกรีดตาให้น้องเขาอยู่น่ะ” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงมันดังมาจากใคร  ไอ้แม็กซ์ที่นั่งยองๆอยู่ที่พื้นกำลังหมุนดินสอเขียนตาในมือไปมาจะเขียนก็ไม่เขียนซะที  สงสัยกลัวผมกับไอ้ฟาร์วิ่งไปชนเข้า

   ผมกับฟาร์เลยถึงกับนิ่งไปแล้วตกลงว่าเราจะแยกย้ายกันไปเตรียมงามต่อ  ไม่ได้กลัวไอ้แม็กซ์นะครับแต่น้องที่มันเขียนตาให้เป็นหนึ่งในแก๊งค์สาวดุ้นของมัน  เกิดกูชนแล้วตาน้องเค้าเบี้ยวขึ้นมาเกรงว่าจะถูกด่าไปเจ็ดชั่วโคตร   เชื่อผมเถอะ...ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากมีเรื่องกับกะเทยหรอกครับ  และเท่าที่ดูจากหน้าน้องเขาอาจต้องการมากกว่าดินสอเขียนตาครับ  ผมว่ากรีดด้วยคัตเตอร์น่าจะดีกว่า


   วันนี้เด็กทุกคณะยุ่งกันจนไม่เป็นอันทำอะไรเลยครับ  เวลาหายใจแทบจะไม่มี  เว้นแต่ผมที่ชิ่งเอาตัวรอดลงเป็นนักกีฬา(และชิ่งตกรอบไปแล้ว)เลยได้มาเดินลอยชายกวนตีนคนนั้นคนนี้เล่น  นี่รวมถึงไอ้กล้วยที่หน้าโง่โดนไอ้ฟาร์หลอกใช้ด้วยนะ  ส่วนไอ้ฟาร์มันอยู่แผนกสวัสดิการครับ.....ฟังดูง่ายใช่มั้ย??  ขอโทษเหอะครับแผนกมันแม่งโคตรลำบาก  คิดดูนะว่ามันต้องแบกถังน้ำไปบริการนักกีฬาทุกชนิด  ขบวดพาเหรด  ลีด  ไหนจะแจกข้าวให้น้องบนสแตนอีก  นี่มันแผนกGBชัดๆ(GB = เจเนรัลเบ๊ หรือ เรียกง่ายๆว่าเป็นขี้ตีนชาวบ้านทุกงานครับ)  ส่วนไอ้แม็กซ์ผู้ชื่นชอบของสวยๆงามๆ(ซึ่งแน่นอนว่ามันคงไม่ได้ชอบตัวเอง)ก็รับหน้าที่แต่งหน้าศพ....เอ๊ย!!! แต่งหน้าให้บรรดาขบวนพาเหรดและลีด  แน่นอนว่าบรรดาสาวเทียมผู้เฝ้ารองานนี้จัดเต็มกันสุดๆ ไม่มีใครยอมใคร  มีแต่พวกผมเนี้ยนี่ที่ต้องยอมดูอย่างจำใจ  เฮ้อออออออออออออ....


   พวกเราอยู่กันที่สนามกีฬากลางของมหาลัย  เป็นอัฒจันทร์วงกลมขนาดใหญ่พอดูเลยล่ะครับ   ซึ่งทางมหาลัยได้จัดสรรแบ่งพื้นที่บนสแตนแยกเป็นคณะๆไป  แต่เนื่องด้วยคณะของเรายอะมาก  บางสแตนเลยต้องอยู่กันแบบเบียดๆสองสามคณะไป  โดยเฉพาะคณะที่ไม่มีคนสนใจหรือทำอะไรไม่โดดเด่น....เช่น  คณะบริหารที่ต้องมาเบียดกับเศรษฐศาสตร์อยู่แบบนี้ไง  ไอ้พวกเพื่อนๆที่อินจัดมันก็ไม่พอใจนะครับ  บ่นกันใหญ่ แต่ผมแม่งโคตรดีใจอ่ะสแตนเล็กลงเยอะจะได้ไม่ต้องลำบากเดินไกล  ส่วนไอ้พวกคณะตัวพ่อตัวแม่ที่ทุกคนรอดูอยู่อย่างแพทย์  วิศวะ  มนุษย์  ถาปัต  ศิลกรรม  วิดยาอะไรพวกนี้พี่ท่านเล่นจองเต็มพื้นที่สแตนครับ  คงดีใจที่ได้โชว์สปิริตอย่างเต็มที่  ซึ่งถามว่าผมอิจฉามั้ย.....ขอตอบเลยว่าไม่


   ขณะนี้เป็นเวลาสิบนาฬิกายี่สิบนาที  คณะบดีของมหาลัยกำลังกล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการอยู่  ทำให้ผมที่ว่างกว่าชาวบ้านลงไปเดินเวิ่นอยู่ข้างล่างตรงจุดที่ขบวนพาเหรดกำลังเตรียมตัวกันอยู่

   “วันนี้สวยนะเพลง”
   “สวยทุกวันว่ะ” นั่นแหละคำตอบประจำเขาเลยครับ  วันนี้เพลงอยู่ในชุดเสื้อกะลาสีสีฟ้าขาวขลิบแดง(มึงอย่ามาฟ้าขาว  มันทำให้กูหวนนึกถึงเสื้ออาเจนติน่าวันนั้น.....)  กับกางเกงขาสั้นสีขาว  รองเท้าบูท และพร๊อปเป็นหมวกกะลาสี  เธอแต่งหน้าหนากว่าปกตินิดหน่อย  มีติดเพชรกลมๆสีฟ้าใต้ตาเป็นจุดๆด้วย  ส่วนผมสั้นๆของเธอก็ถูกเซ็ทให้ชี้ออกมาจากหมวก  ตามคอนเซ็ปคณะเราในปีนี้ที่ขึ้นสแตนหราเอาไว้ว่า ‘Marine Business’ ซึ่งผมฟังดูแล้วคล้ายโครงการค้าเรือดำน้ำข้ามชาติยังไงชอบกล

   “มึงไม่ใส่หมวกวะไปป์” เพลงหมายถึงหมวกกะลาสีที่ไอ้แม็กซ์เป็นตัวตั้งตัวตีสั่งตัดให้เด็กปี3ทุกคนใส่ไว้จะได้มีความเป็นยูนิคเค่อะ(กรุณาอ่านออกเสียงกระแดะๆเพื่อความสมจริงครับ)  ซึ่งหมวกเหล่านี้นอกจะเป็นพร็อปที่ดูปัญญาอ่อนสิ้นดีแล้วยังช่วยเพิ่มค่าใช้จ่ายให้ผมอีก  พูดแล้วอยากจะไปเตะไอ้คนต้นคิดจริงๆ
   “ไม่กล้าใส่ว่ะเพลง  มันดูไม่เข้าอ่ะ” ผมเลือกใช้คำที่สุภาพที่สุดแล้วนะ  เดี๋ยวเพลงเอาไปฟ้องไอ้แม็กซ์ขึ้นมาแล้วผมจะแย่
   “ใส่ดิวะ  น่ารักจะตายกูยังอยากใส่เลยเนี้ย” อยากบอกเหมือนกันว่ามีแต่พวกผู้หญิงที่ชอบทำอะไรให้มันวุ่นวายเนี้ยแหละ  เฮ้อออออออออออออออ...ผมเริ่มเข้าใจประโยคที่ว่า ‘ไม่มีใครเข้าใจเพศที่พยายามเขย่งเท้าเดินบนส้นสูงหรอก’ ซะแล้วสิ
   “เอาของเราไปใส่มั้ยล่ะ”
   “ไม่เอา  ไม่อยากแย่งของเมียเพื่อน”


   เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ใครก็ได้เอาไอ้ผู้หญิงคนนี้ไปเก็บทีโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!

   พอโดนน็อคเอ้าท์จากผู้หญิงที่ผมเริ่มไม่อยากจะเรียกว่าผู้หญิงจนแทบสลบฟันยางหลุดออกจากปากผมเลยเลิกความคิดที่จะเดินเตร่ชมสาวตรงขบวนพาเหรดแล้ว  แต่ยังแอบเห็นน้องปี1ที่เป็นดาวคณะปีนี้รับหน้าที่ถือป้ายคณะ  สวยพอตัวเลยครับ  เป็นหน้าเป็นตาของคณะได้ไม่อายใคร  โอ๊ะๆ....เจอน้องแตงโมของไอ้กล้วยด้วยเว้ย  เดี๋ยวไปอวดมันดีกว่า  ฮ่าๆๆๆๆ

   พอเห็นผมว่างๆปุ๊บ  ไอ้เพื่อนตัวดีก็เอากล้องมายัดใส่มือทันที  บอกว่าถ่ายรูปไม่เก่งแม่งก็ไม่ฟัง  แถมยังวิ่งไปจัดแถวขบวนต่ออีก  แล้วจะให้ผมปฏิเสธยังไงล่ะครับ  งานกูก็ไม่มีทำ(ก็กูทำเสร็จไปแล้วอ่ะ!!!!) ยืนเฉยๆแม่งก็โดนเพื่อนรุมประนามอีก  สุดท้ายก็ต้องกระเตงกล้องหนักๆที่คอไปยืนรอถ่ายรูปตรงด้านล่างสแตน  ระหว่างรอผมก็ถ่ายบรรยากาศโดยรอบของงานเสียก่อน  สแตนคณะผมทำเป็นรูปเรือดำน้ำครับ  ด้านล่างแปะกระดาษรูปวงกลมไว้รอบๆให้เหมือนหน้าต่างเรือดำน้ำ  แต่พอเหลือบมองคณะเศรษฐศาสตร์ที่มาในธีมฟาร์มวิวเกมส์ยอดฮิตจากเฟสบุค  เอิ่ม....เวลาถ่ายอย่าให้มันติดเข้าเฟรมดียวกันเลยครับ  ขัดกันเกินไปนิด......   คิดภาพคนใส่หมวกฟางถือคราดยืนอยู่ในเรือดำน้ำนะครับ...


   “เป็นไงล่ะมึง  กูบอกแล้วให้มาช่วยยกถังน้ำก็ไม่ยอมเชื่อ  ได้หน้าที่อันทรงเกียรติเลยไง” ไอ้ฟาร์เดินดุ่มๆมาทิ้งตัวนั่งลงข้างเมียตัวเย็นเจี๊ยบของมัน(ถังน้ำ)  หน้ามันชุ่มไปด้วยเหงื่อจนผมหน้าม้าโค้งๆนั่นจับกันเป็นกลีบๆ  แถมยังมีเหงื่อเป็นหยดเกาะอยู่ข้างขมับอีก  เหมือนเห็ดตอนโดนน้ำฝนไม่มีผิด  มันเอาหมวกกะลาสีปัญญาอ่อนของไอ้แม็กซ์มาพัดๆ    เอิ่ม....เมียมึงตัวหนักนะฟาร์

   “ไอ้กล้วยล่ะ” มันบุ้ยปากไปด้านหลังตรงโซนที่ผมเพิ่งจะออกมา  คาดว่าเหี้ยกล้วยคงกำลังม่อสาวอยู่เป็นแน่แท้ “แล้วนี่งานมึงเสร็จแล้ว?”
   “ยัง!!!!!  ต้องรอเดินพาเหรดเสร็จแล้วเอาน้ำให้อีก  โธ่เว้ย!!!รู้งี้กูลงเตะบอลกับมึงซะก็ดีว่ะไปป์”
   “อย่าเลย  เอาตีนเขี่ยบอลให้ตรงมึงยังทำไม่เป็นเลย  อย่างมึงต้องนี่เลย....วอลเลย์ทีมหญิงล้วนของไอ้แม็กซ์  รับรองว่าเป็นกำลังสำคัญของทีม”
   “นี่ถ้ากูมีแรง  กูลุกไปเตะมึงแน่ๆ”
   “เสียใจด้วยว่ะเพื่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”




   “เหนื่อยกันน่าดูเลยนะครับ” เสียงทุ้มๆเนือยๆแบบนี้มันเป็นใครไม่ได้ครับ  นอกจากมนุษย์พี้กัญชาที่อยู่ๆเดินดุ่มๆมาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  สะดุ้งขนลุกเกลียวเลยครับงานนี้ แสรดดดดดดดดดดดด
   “ไอ้อาร์ท....มาทำไมนี่วะ!!!!!!”
   “คินฝากมาดูครับ  ตอนนี้มันไม่ว่างมาคุมเอง”
   “ไอ้ภคินแม่งบ้า....ทำอย่างกับกูเป็นทองคำราคากำลังขึ้น  ใครมันจะมาขโมยวะ”
   อาร์ทไหวไหล่ “ก็รู้ว่ามันหวงไปป์จะตายครับ”
   “ประสาท” ผมด่าพลางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไอ้ฟาร์......ไอ้ฟาร์.... เอ๊.....มันชักจะยังไงๆหว่า


   “ว่าไปนะอาร์ท” ผมลุกขึ้นมามองมันหัวจรดเท้า “ทำไมมึงถึงยอมมานั่งคุมกูถึงคณะง่ายๆแบบนี้ว้า~  มันต้องมีผลประโยชน์แอบแฝงแน่ๆเลย.......มึงว่ามั้ยฟาร์”
   “มึงไม่ต้องมาโยนอะไรให้กู” ไอ้ฟาร์ทำเป็นเหลือบมองเมียที่นั่งข้างๆ  แนะๆทำแบบนี้คิดว่ากูไม่เห็นเหรอว่ามึงหน้าแดงอ่ะ
   “ทำไมวะอาร์ท  มึงจีบเพื่อนกูเหรอ” กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก....กูชักเริ่มสนุกแล้วสิ  ไอ้คู่รักอโคจรนี่มันอะไรก๊านนนนนน!!!!!!  มาให้กูเล่นงานถึงที่แบบนี้มีหรือจะพลาด
   อาร์ททำหน้ามึน(เอ๊ะ...หรือว่าไม่ได้ทำ แต่มันเป็นอยู่แล้ว) แล้วมองผมหัวจรดเท้าคืนบ้าง


“คินบอกผมบ่อยๆนะว่าไปป์ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน  แต่ผมไม่คิดว่าจะขนาดนี้  เฮ้ออออออ.....CNNยังอายเลยครับ”

   แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!  ทำไมกูต้องโดนไอ้แบล็กกราวน์แมนนี่ด่าตลอดเวลาด้วยวะ  กูล่ะไม่เข้าใจจริงๆ

   ใครจะโง่ยืนให้มันด่าต่อล่ะครับ  ผมเชื่อแล้วว่าไอ้อาร์ทเป็นคนเดียวที่ไอ้ภคินไม่เคยเอาชนะได้เลย  มันยิ่งกว่าหมาจิ้งจอกในนิทานก่อนนอนซะอีก!!!!  ดังนั้นผมเลยต้องแอบซุ่มดูอยู่ไกลๆว่าสองคนนั้นมันมีซัมติงอะไรกัน  อะไรครับ...ถึงกลัวแต่ผมก็ยังไม่ทิ้งคอนเซ็ปเด็กอยากรู้อยากเห็นนะครับ


   ราวๆชั่วโมงกว่าขบวนพาเหรดก็เดินกันเสร็จสิ้น  ผมที่ชิ่งเอากล้องไปคล้องคอเด็กปีหนึ่ง หรือเรียกง่ายๆว่าโยนงานให้น้อง  ตอนนี้เลยมีหน้าที่เอาน้ำแดงไปเสิร์ฟ  เห็นแบบนี้แล้วก็สงสารครับอุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตาเตรียมมาสวยกันแต่แดดแม่งร้อนจนซีลีโคนบนหน้าแทบละลาย(ส่วนตรงอกของบางคนจะละลายหรือไม่นั้น....ไม่ขอออกความเห็นครับ)  เห็นหลังไอ้กล้วยไวๆเมื่อกี้  สงสัยมันต้องไปหาน้องแตงโมที่หัวขบวนแน่ๆ  เอ๊....ผมตามไปมั่งดีมั้ยวะ

   “จะไปไหน”

   เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....เสียงนี้มันตามติดกูไปทุกที่ครับ!!!!!!!!!!!!

   “ภะ...ภคิน...”
   “ก็เออสิวะ  ทำไมมึงต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น  หรือว่า” มันชี้หน้าผม “เมื่อกี้จะเดินไปหาไอ้ต้นงิ้วใช่มั้ย”
   “ว้อย!!!!! ไปกันใหญ่แล้วมึง  มึงตามติดชีวิตกูยี่สิบสี่ชั่วโมงยิ่งกว่าเอเอฟแล้วกูจะเอาเวลาที่ไหนไปหามัน”
   “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” มันบ่นพึมพำ


   “เอ่อ...พี่ภคินคะ  ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่ถือป้ายคณะเศรษฐศาสตร์มายืนเขินอายบิดไปบิดมาตรงหน้า  ไอ้ภคินกรอกตาขึ้นฟ้าทำท่าเหมือนจะรำคาญเสียเต็มประดา
   “มะ.....”
   “ถ่ายได้ครับ  มานี่ๆเอามือถือมาผมถ่ายให้” สาวน้อยยิ้มร่าเอาบีบีสีชมพูยื่นให้ผมแล้วรีบไปยืนข้างๆไอ้ภคินทันที  ว้อย....ไม่ต้องมาจ้องหน้ากูแบบนั้นเลยนะสัส “ยิ้มด้วยครับ” ผมกดเสียงต่ำๆให้รู้ว่าดุมันอยู่  สุดท้ายมันก็ยอมฉีกยิ้มให้แชะภาพดีๆ

   ต้องยอมรับจริงๆว่าเครื่องแต่งกายไม่มีผลต่อหน้าตาไอ้พระเอกมันเลยครับ  ไม่ว่าแม่งจะนุ่งชุดนักศึกษาหรือกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินว่อนไปทั่วห้องมันก็ยังดูดีอยู่  รวมถึงตอนนี้ด้วย....ภคินมันอยู่ในชุดนักบอลเต็มยศ คณะมันแม่งก๊อปเสื้ออินทรีเหล็กของผมไปครับ  เสื้อขาวกางเกงดำแค่ชุดก็เท่แล้ว แต่พอทั้งหมดนี้ไปอยู่บนตัวไอ้ภคินบอกได้คำเดียวว่าแม่งโคตรเท่อ่ะ!!!!!!

   มันยักคิ้วกวนๆผ่านเลนส์บีบีให้ผม  สัส...เห็นแล้วอยากเปิดปุ่มเข้าสกัดจริงๆ(เป็นการทำฟาวล์ร้ายแรงอย่างนึงของฟุตบอล ซึ่งผู้ตัดสินสามารถแจกใบแดงได้)  แต่ต้องยอมรับว่าใบหน้าหล่อคมเข้มของมันเหมาะกับชุดนักกีฬาชะมัด  ดูตอนผมใส่เสื้อบราซิลดิ....แม่งเหมือนไอ้หน้าโง่หัวโตตัวแห้งๆไร้สง่าราศีสิ้นดี  เฮ้ออออออ...โลกแม่งไม่ยุติธรรมจริงๆว่ะ

   “เสร็จแล้วครับ”
   “ขอบคุณมากค่ะ” เธอฉีกยิ้มผ่านริมฝีปากฉาบสีแดงนั่นให้ผมและภคิน  ว่าไปเธอก็ดูเป็นเด็กน่ารักดีออกนะ


   “แหม....มองทำไม  ชอบรึไงวะ”
   “ก็ดูเป็นเด็กดีออก” ไอ้นี่ก็หมาหวงไอ้ขี้ก้างตลอดเวลา “แล้วมึงเนี้ยนะภคิน....เลิกทำตัวไร้มนุษยสัมพันธ์แบบเมื่อกี้ได้แล้วนะ”
   “เอ๊า!!  กูไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหน” ไม่ต้องมาทำหน้าเหรอหราเลยนะมึง
   ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันเป็นจังหวะ “หยิ่ง !!  ยโส!!  โอหัง!!  หน้าบึ้ง!!  กรอกตาขึ้นฟ้า!!  ไม่พูดไม่จา!!  ทำหน้าเหมือนมึงหล่อที่สุดในโลกอย่างงั้นแหละ!!!!!”
   “อ้าว....ก็กูหล่อจริงนี่” มันคว้ามือผมไว้ “เดี๋ยวก่อนๆกูไปทำไอ้นิสัยแบบนั้นตอนไหนกัน”
   “ทุกตอน!!!  ตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว  กูถึงได้เกลียดขี้หน้ามึงนักไง”
   “กูเนี้ยนะทำแบบนั้น  ตลกแล้ว”
   “ถ้าไม่เชื่อเชิญมึงไปถามคนอื่นได้เลย  ร้อยทั้งร้อยก็บอกแบบกู  คนเหี้ยไรมีดีแค่หน้าตาจริงๆ” ผมดึงมือออกจากการจับกุมมาชี้หน้ามันแทน  แม่ง...จะจับนานไปไหน  คนเยอะแยะกูอายเค้า  “เลิกนิสัยนี้ได้แล้ว มันไม่ดี!!!!”
   “โอเคๆๆๆ” มันยกมือยอมแพ้ “จะพยายามแล้วกัน”
   “แล้วนี่มึงเดินมานี่ทำไม  คณะแม่งห่างกันครึ่งสนาม”
   “เดินวอร์มน่ะ  แต่อยู่ๆแม่งอยากมาแถวนี้  สงสัยจะมีแรงดึงดูด” ว่าแล้วไอ้พระเอกก็ยื่นหน้ามาใกล้จนผมผงะ “ตอนกูนอนมึงแอบฝังแม่เหล็กไว้รึไงวะ”
   “ไม่ต้องมาโทษกูเลยนะ  แล้วก็ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนั้นว้อย” ว่าแล้วก็ใช้สองมือดันหน้าหล่อคมนั่นออก “ไปเลยมึงเขาเรียกรวมนักกีฬาแล้ว”
   “เดี๋ยวสิ  ยังไม่ได้กำลังใจเลย  เตะไปแม่งก็แพ้”
   “งั้นก็แพ้ไปเลยสิ”
   “นั่นปากเรอะ  เดี่ยวพ่อจูบแม่งกลางสนามหรอก”

   ไม่ว่าเปล่าพี่ท่านเอาหน้าพุ่งพรวดมาเลยครับ  ดีที่กูตั้งการ์ดสูงเลยเอามือรับทันพอดี  ไม่งั้นล่ะมึงเอ๊ย!!! ไอ้ไปป์คงได้เอาปิ๊บคลุมหัวเดินเรียนในมหาลัย  แล้วไอ้ภคินมันไม่รู้ตัวรึไงวะว่าคนอื่นเค้ามองมันตลอดเวลาอยู่แล้ว  ดันเสือกมาทำตัวรุ่มร่ามซะได้

   “อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! ภคิ๊นนนนนนนนนนนน~!!!  เลิกเล่นได้แล้วว้อยยยยย”
   “โหย....นี่แมทช์สำคัญเลยนะ  กูเดิมพันด้วยการไล่ไอ้ค่าออกไปจากชีวิตมึงเลยนะ”
   “อ้าว...แล้วเกิดมึงแพ้ล่ะ”
   “มันก็คงวนเวียนอยู่ในชีวิตมึงต่อไป  เห็นมั้ยล่ะว่ากำลังใจสำคัญมาก”
   “เออๆ....กูเป่าหน้าผากให้มา  ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่ายันต์อาจารย์หนูอีกนะมึง”

   ผมรีบชิ่งจับหมับเข้าที่หัวมันแล้วดึงออกมา....ท่องไว้...กูไม่ได้เตี้ย มันแค่สูงเกินไป....ใช่ใช่...กูไม่ได้เตี้ย  ไอ้เปรตนั่นก็ว่าง่ายยอมก้มหัวลงมาดีๆ   ผมเลยเป่าไปที่หน้าผากมัน “เอาให้ชนะนะเว่ย”
   คิ้วหนาๆนั่นเลิกขึ้น “แน่นอน”

   ผมตบแถวคางมันเหมือนที่โค้ชชอบตบเพื่อกระตุ้นนักกีฬาก่อนแข่ง  อารมณ์กูตอนนี้เหมือนคุณพ่อที่มาส่งลูกชายเตะบอลมาก  ฮ่าๆๆๆ “โอเค!!!  ไปเลย เค้ารอมึงกันหมดแล้ว”

   ไอ้พระเอกขยี้หัวผมคืนก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน  “รอดูได้เลย”

   แม่งเท่สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด....พี่โดมชิดซ้ายครับ!!!!!!!!!!!!!!!!


   นักกีฬาทั้งสองคณะไปรวมตัวกันกลางสนามเรียบร้อยแล้ว  จากนั้นก็มีการบูมสร้างความฮึกเหิมกันเสียหน่อย  เล่นเอาคนดูอย่างผมอดจะขนลุกตามไม่ได้เลย เพราะมันเป็นสองคณะที่ผู้ชายเยอะอยู่แล้วด้วยมั้ง  พอเสียงทุ้มๆมาบูมมันเลยมีพลังชะมัดเลย  จากนั้นกัปตันทีมของทั้งสองฝั่งก็มาเสี่ยงทายว่าฝ่ายไหยจะได้เริ่มเขี่ยลูกก่อน

   ชิบ....กูเพิ่งรู้ว่าไอ้ค่าเป็นกัปตันทีมด้วย(แต่ให้เดามันต้องไปงอแงกับเพื่อนแย่งตำแหน่งมาแน่ๆ และแน่นอนว่าไม่มีใครอยากเป็นหรอก)  ไอ้หน้าตี๋อยู่ในชุดสีน้ำเงินหัวจรดเท้าของเชลซี(ครับ...เสื้อก๊อปอีกแล้ว)เดินยิ้มตาหยีมาแต่ไกล  ส่วนกัปตันของถาปัตเป็นพี่เบิ้มถักเดทร็อคหนวมเครารุงรังไม่น่าคบหา  เอาจริงๆถ้ากูเป็นผู้หญิงกูเดินไปแทงบอลข้างวิดวะละ  แต่มันมาเสียคะแนนตรงที่พอไอ้ค่าเสี่ยงได้เขี่ยลูกก่อนแล้วแม่งร้อง ‘เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’ กระโดดเหยงๆเหมือนเด็กปัญญาอ่อนอยู่กลางสนาม  เห็นแล้วปวดกบาลแทนเพื่อนมันจริงๆ

   “โอ๊ะ!!! ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบบบ~” ก่อนจะเดินไปประจำที่มันยังอุตส่าห์ตาดีเห็นผมที่นั่งเฝ้าถังน้ำแดงอยู่ข้างสนาม  ไอ้ค่ากระโดดชูมือเรียกร้องความสนใจ “ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจให้ค่านะคร้าบบบบบบบบบบบ~”

   สัส!!!! ไอ้คนอื่นน่ะมันไม่รู้ว่าไปป์ไหน  แต่ไอ้เพื่อนนรกที่อยู่ข้างๆกูนี่สิ......

   “ว้าย....อิไปป์เสน่ห์แรงเว่อร์อ่ะ  แย่งผู้ชายกูไปหมด  กูไม่ย๊อมมมมมมมมมมมม” นี่ไอ้แม็กซ์ครับ....
   “สักวันกูจะหลงมึงบ้างมั้ยวะเนี้ย” เหี้ยกล้วย....คิดได้นะมึง
   “เพื่อนใครวะ  ฮ๊อทชิบหาย” นี่จากไอ้หัวเห็ด
   “ผมลงบันทึกไว้แล้วครับ  ไว้บอกคินแบบรวดยอด” เชี่ยอาร์ทมาทีหลัง แต่เลวที่สุด!!!!

[Indigo]

   สิ้นเสียงเป่านกหวีดฝ่ายวิดวะก็เริ่มเขี่ยบอลก่อนเลย  โชคดีที่ภคินกับไอ้ค่ามันเล่นเป็นกองหน้าเหมือนกันครับ  แถมอยู่คนละฝั่งอีก  ดังนั้นโอกาสที่มันจะปะทะกันเลยค่อนข้างน้อย  ไม่งั้นมีนอกเกมส์กันมั่งล่ะวะ


   วิดวะ  ตึง!! ตึง!! วิดวะ  ตึง!! ตึง!! วิดวะ วิดวะ วิดวะ!!

   ปัด ถาปัด ถาปัด ถาปัด ปัด ถาปัด ถาปัด ถาปัด!!!!!!


กองเชียร์ก็ไม่มีใครน้อยหน้าใครเหมือนกันครับ  ร้องเพลงกันสแตนแทบจะถล่ม  ครึ่งแรกก็ผลัดกันรุกผลัดกันรับ  เรียกได้ว่าสูสีกันจนเดาผลไม่ออก  จนกระทั่งไอ้หนุ่มเสื้อน้ำเงินคนนึงของวิศวะแม่งหลุดเดี่ยวเข้าไปยิงตัวตัว  ลอดขาพี่เดทร็อคเข้าไปเป็นประตูอย่างสวยงาม  เรียกได้ว่าสาวกรี๊ดกันทั้งสนาม

“โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล....วิด-สะ-ว้า~~~~~”

   ไอ้ภคินตบเข่าฉาดอย่างหัวเสีย  ลูกนี้มันเสียเพราะความผิดพลาดของกองหลังแท้ๆ  เสือกยืนหลุดตำแหน่งกันเอง  ผมล่ะกลัวมันปรี๊ดแตกกลางสนามจริงๆเพราะไอ้เหี้ยค่าเสือกมาเดินดีใจผ่านหน้าอย่างจงใจ  โชคดีที่ไอ้กันบล็อกมันได้ทันไม่งั้นคงได้งามหน้ากันทั้งมหาลัย

   จบครึ่งแรกวิศวะนำไปก่อน1-0  ผมรู้สึกได้เลยว่าไอ้ภคินดูหัวเสียมากตอนที่เดินเข้ามาที่ม้านั่งข้างสนาม  ผมทำท่าจะลุกลงไปดูแต่อาร์ทมันห้ามไว้ก่อน

   “ปล่อยไว้แบบนั้นแหละครับ  คินมันเป็นพวกดันทุรังสูงอยู่แล้ว  ไปป์ก็รู้นี่ครับ” มันยิ้มเนือยๆให้ผม “ไม่เชื่อรอดูครึ่งหลังสิ”

   พอได้ยินแบบนั้นจากปากไอ้อาร์ทผมเลยต้องนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองให้ได้ซะก่อน  ไม่ใช่ว่าผมอยากให้มันชนะมากมายอะไรขนาดนั้น  เรื่องเอาไอ้ค่าออกจากชีวิตน่ะมันแค่เหตุผลรอง  ต่อให้บอลแพ้มันก็ยังมีทางอื่น  แต่ผมกลัวภคินมันผิดหวังมากกว่า  คนพยายามมากพอตกลงมาแล้วมันจะเจ็บหนักกว่าคนอื่นหลายเท่านัก....

ผมก็แค่ไม่อยากให้มันเจ็บ  ก็แค่นั้นเอง....


   เริ่มเขี่ยบอลครึ่งหลังคราวนี้สถาปัตเริ่มเป็นฝ่ายตั้งตัวได้และเริ่มบุกคืนบ้างแล้ว  แน่ล่ะถ้าไม่บุกคืนก็เหมือนรอเวลาแพ้เท่านั้นแหละ   เริ่มต่อบอลกันไปถึงหน้าประตูวิศวะบ่อยขึ้น  ไอ้กันในตำแหน่งกองกลางจ่ายสวยๆได้หลายลูกเลย  ก่อนจะมีลูกนึงหลุดเข้าไปในแดนหน้า  ไอ้หนุ่มผมยาวรุงรังคนนึงวิ่งไปเกี่ยวลูกไว้ก่อนจะหลุดเส้นหลังออกไป  ในจังหวะที่ลูกหมุนเคว้งอยู่แถวหน้ากรอบเขตโทษ  ไอ้พระเอกจุดยิ้มมุมปากแล้ววิ่งเข้ามาซัดเข้าไปตุงตาข่ายแบบเต็มตีน

   “โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล  ถา~ปัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!!!!!!!!”

   เสียงคนพากย์บอลตะโกนแข่งกับเสียงเฮของกองเชียร์  รอบที่แล้วว่าสาวๆกรี๊ดดังแล้ว แต่รอบนี้ดังกว่าครับ!!!! เพราะคนยิงคือไอ้ภคินที่หนังหน้ามีคลาสที่สุดในสนาม คราวนี้สาวๆก็เฮโรกันไปเชียร์สถาปัตแทนครับ!!!!  เอาสิ...ผู้หญิงพวกนี้ใครหล่อ  ใครเก่ง  ใครยิงเข้า  เธอเชียร์หมดครับ!!!!  นี่ตกลงดูบอลหรือดูอะไรวะเนี้ย

   เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ......ภคิน!!!  ภคิน!!!  ภคิน!!!  ภคิน!!!


   กองเชียร์ฝั่งมันเคาะกลองเป็นจังหวะพลางตะโกนเรียกชื่อฮีโร่ของทีม  ไอ้พระเอกฉีกยิ้มแล้ววิ่งผ่านหน้าคณะไหนสาวในคณะนั้นก็กรี๊ดกันลูกกระเดือกแทบหลุดออกมากองข้างนอกครับ  พอเห็นแบบนี้ผมค่อยยิ้มออกหน่อย  รู้ตัวอีกทีก็ป้องปากแล้วตะโกนเสียงดัง

   “ถาปัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!!  สู้ๆนะมึง!!!!!!!!!!!!!”

   ไอ้พระเอกยักคิ้วหนาๆของมันแทนคำตอบแล้วชูนิ้วโป้งให้ผม  แม่ง....พอเห็นมันยิ้มอย่างงี้แม่งโคตรเท่อ่ะ  แสรดดดดดดดดดดด

   “ไปป์...หน้าแดงทำไมเหรอครับ  สงสัยแดดแรงไปหน่อยนะครับ” ไอ้อาร์ทมึงอย่ามาชงกูตอนนี้  ผมเอามือปิดแก้มแล้วก้มหน้าหนีมัน


   พอสกอร์ไหลมาเป็น1-1แบบนี้ทั้งสองฝ่ายก็ไล่บี้กันน่าดูแล้วล่ะครับ   คราวนี้วิศวะเป็นฝ่ายบุกคืนบ้างแต่ก็ไม่กล้าดันสูงมาก  เพราะงานนี้ใครพลาดเท่ากับแพ้แน่  ยิ่งช่วงทดเวลา1นาทีสุดท้ายแบบนี้ด้วยแล้ว  ผมคิดว่างานนี้คงได้ยิงลูกโทษกันแน่ๆ   เฮ้ย...ไอ้ค่าเลี้ยงลูกตัดเข้าไปในเขตโทษแล้ว  ภคินวิ่งมาช่วยกองหลังทันที  มันพยายามเกี่ยวลูกออกมาจากตีนไอ้ค่า....ก่อนจะ.....


ตุบบบบบบบบบบบบบบ...


   เชดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้ค่าพุ่งล้มเฉยเลยคร้าบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!  แม่ง เกี่ยวยังไม่โดนน่องมึงเลยสัส  หรือมันล้มเพราะกลัวถุงเท้าเปื้อนวะ(หมายเหตุ – พุ่งล้ม คือ การแกล้งล้มหรือล้มให้ดูรุนแรงเกินจริงเพื่อจะเอาฟาวล์หรือลูกโทษจากอีกฝ่าย)

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...


   เอาแล้วไงครับ  ลุงกรรมการที่ใส่เสื้อยัดเข้ากางเกงแบบตึงเปรี๊ยะหายใจไม่ออกเป่าหยุดเกมส์แล้ว  งานนี้กองเชียร์วิศวะแม่งส่งเสียงร้องจะเอาลูกโทษกันยังกะสัมภเวสีขอส่วนบุญ  กัปตันทีมทั้งสองฝ่ายรีบกรูกันเข้าไปพูดรวมถึงไอ้คนดวงกุดอย่างภคินด้วย

   เปลแพทย์สนามลงไปตรวจเช็คอาการไอ้ค่า  แต่เจ้าตัวตอบเพียงแค่ว่า “ค่าไม่เจ็บหรอกครับ  ถ้าจะเจ็บก็แต่ที่หัวใจเนี้ยแหละ” ว่าแล้วก็เอามือกุมหน้าอกแล้วทำสีหน้าปวดร้าว

แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....มึงยังจะมาลีลานะ  แพทย์สนามถึงกับทำหน้ามึนเพราะตามมุกมันไม่ทัน


   แต่นรกก็มาเยือนเมื่อกรรมการเสือกตาถั่วมาสร้างกรรมให้ตกลงกลางหัวไอ้ภคิน.....มันได้ลูกโทษครับ!!!!!!!!  ซึ่งหมายความว่าถ้ามันยิงเข้าวิศวะก็จะชนะทันที แต่ถ้าไม่ก็ต้องดวลลูกโทษกันต่อ...

   ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกในวินาทีที่ไอ้ค่าตั้งลูกสีขาวดำไว้ที่หน้าโกล  มือที่จับราวเหล็กเหงื่อออกจนชุ่มไปหมด  มันเดินถอยหลังไปเกือบๆครึ่งสนามได้  พ่อมึง...จะเตะแบบซึบาสะรึไงวะ แต่โดนกรรมการด่าสุดท้ายเลยต้องมายืนตำแหน่งแบบมนุษย์ปกติเขา....สมน้ำหน้า....

   ลุงเสื้อตึงคาบนกหวีดไว้ในปากแล้วเค้นเอาลมผ่านปอดออกมาช้าๆ....


ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....



...........................................................................................
..................................................................
.............................................
..................




   “โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”

   เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..

   กระป๋องน้ำอัดลมเคราะห์ร้ายลอยไปกระแทกแผงกั้นตรงอัฒจันทร์พอดีจนเด็กปีหนึ่งที่นั่งแถวแรกถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วรีบเดินหนีไปจากเดดโซนตรงนี้ทันที  ไอ้ภคินตะโกนอย่างอัดอั้นก่อนจะกระแทกตูดนั่งกุมขมับอยู่บนม้านั่ง  ผมที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับตัวแข็งทื่อ....แบบว่ากูเดินกลับตอนนี้ทันมั้ยวะ

   “ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ~” ไอ้นรกนี่ก็มาช่วยให้สถาการณ์ตึงเครียดจนเส้นเลือดในสมองแทบแตก “ค่าชนะแล้วนะครับ”
   “แล้วมาบอกกูทำไม”
   “ทีนี้ล่ะ  ใครก็ไล่ค่าออกไปจากชีวิตไปป์ไม่ได้  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เดี๋ยวกูนี่แหละจะไล่มึงเองไอ้ห่า

   ผมเมินเสียงนกเสียงกาแล้วเดินไปนั่งยองๆตรงหน้าไอ้พระเอกที่แม่งเครียดยังกะมันพาทีมไปแพ้บอลโลกรอบชิงชนะเลิศมาอย่างงั้นแหละ  เฮ้อออออออออออ....อย่างว่าแหละ  คนดันทุรังสูงอย่างมันเจ็บมาทีก็เจ็บหนักกว่าชาวบ้านเค้าแหละครับ

   “เหรียญเงินก็ยังดีนะมึง  กูชอบสีเงินมากกว่าสีทองนะมันไม่ลิเกดี  แฮะๆๆๆ” เป็นคำปลอบใจที่เหี้ยที่สุดตั้งแต่เกิดมา
   “แม่ง....อีกนิดเดียวแท้ๆ”
   “แค่บอลน่ามึง  คิดอะไรมากวะ  กีฬา กีฬาเป็นยาวิเศษอ่ะเคยได้ยินป่ะ”
   “เคย ได้ยินแต่ตาวิเศษเห็นนะ” โห...ขนาดเครียดยังรับมุกกูอีกนะ  แถมเล่นซะโบราณเลยนะมึง

   ภคินมันเครียดเพราะมันสกัดไอ้ค่าแล้วเหลี่ยมมุมไอ้ค่าได้เปรียบทำให้กรรมการให้ลูกโทษฝั่งนู้น  พูดง่ายๆมันคิดว่าทีมเสียลูกโทษเพราะมันนั่นแหละ  จะว่าไอ้ค่าผิดที่พุ่งล้มก็ไม่ได้เพราะมันเป็นแทคติคอย่างนึง  เรื่องนี้คงต้องโทษกรรมการที่ขนาดพุ่งล้มอย่างโง่ๆขำๆลุงแกยังแจกลูกโทษให้ซะงั้น  สงสัยว่าจะใส่กางเกงรัดไข่ไปหน่อยเลือดเลยไม่ได้ขึ้นไปหล่อเลี้ยงสมองนัก

   ผมเอามือขยี้หัวไอ้พระเอกแรงๆ  มัวแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่นั่นแหละ “เลิกซึมได้แล้วน่า  กูไม่ได้ไปเสียตัวให้มันซะหน่อย  ก็แค่ทนรำคาญนิดๆหน่อย” ที่จริงคือรำคาญมากครับ....แต่กูแค่พูดให้รู้สึกดี

   “ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ค่าหัวเราะเสียงเหมือนม้าแล้วกระโดดโลดเต้น  ชวนให้เส้นเลือดที่นิ้วตีนกระตุกเป็นจังหวะเสียจริง “ค่าเป็นคนยิงประตูชัยด้วยนะ  คุณค่าที่ไปป์คู่ควรจริงๆ!!!!!”


   ผมผละแทบหงายหลังเมื่ออยู่ๆไอ้คนที่นั่งกุมขมับอยู่เมื่อกี้มันลุกพรวดขึ้นมา  เชด....อย่ามาต่อยกันตรงนี้นะกูจะตะโกนเรียกรปภ.จริงๆนะว้อย!!!!!  แต่ผิดคาดครับมันกระชาก(ย้ำว่ากระชาก...)ตัวผมปลิวเข้าไปจนดั้งจมูกกระแทกไหล่มัน  แสรดดดดดดดดด...ดั้งยุบพอดี พ่อแม่กูไม่ได้ทำมาให้เหลือใช้อย่างมึงนะว้อย!!!!!  กลายเป็นว่าตอนนี้มันล็อคคอผมไว้ด้วยมือข้างนึง  ส่วนอีกข้างมันยกขึ้นมาชี้หน้าไอ้ค่า
























   “ไอ้ต้นงิ้ว!!!!!!  มึงน่ะมันก็ยิงได้แค่ประตูนั้น” มันชี้ไปที่ประตูโกลสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ขอบสนาม  ก่อนมือหนาๆนั่นจะตบลงมาที่ตูดผมดังป้าบ “แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”


แต๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!




K.O.

Knock  Out!!!!!!!!!!!!!!!!!







   สิ้นเสียงระฆังผมอ้าปากค้างจนปากล่างแทบแตะพื้น  ส่วนไอ้ค่าที่โดนฮุคแบบมวยวัด  ไอ้พวกมวยคาดเชือกเลยถึงกับทรุดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง....

   “หึ๊” ไอ้ภคินสงเสียเยาะเย้ยในลำคอ “อะไรกั๊น~...ถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอ”



   ไอ้ค่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆพร้อมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป “....ศะ.....ศิษย์พี่....”
   “ห๊ะ????”
   “ชะ...ช่วยรับไอ้ค่าเป็นศิษย์ด้วยเถอะครับ” ว่าแล้วมันก็คุกเข่าประหนึ่งจอมยุทธ์ในหนังจีน “ค่าเลื่อมใสในตัวศิษย์พี่ยิ่งนัก”

   “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คราวนี้ถึงทีไอ้พระเอกหัวเราะเสียงลั่นคืนบ้าง  ภคินก้มลงไปตบบ่ามันปุๆ “เห็นว่าสงสารหรอก  กูยอมให้มึงเป็นผู้ติดตามก็ได้”


   ครับ....เรื่องมันจบลงตรงที่ว่าภคินกับไอ้ค่ากลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนักเสี่ยวแดกแหวกทุกอารมณ์  ตกลงกีฬามันเป็นยาวิเศษจริงๆใช่มั้ยวะเนี้ย??? 

   ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองจนกะโหลดแทบยุบเป็นรอยห้านิ้ว  ทำไมรอบๆตัวกูถึงได้มีแต่พวกไม่เต็มเต็งทั้งนั้น  นี่ใจคอจะไม่มีใครจิตปกติกับเขาเลยเหรอ

   เรื่องมันญาติดีกันกูว่างงแล้ว......
















แต่ที่กูงงกว่านั้นคือมึงไปยิงประตูกูตอนไหนวะ....ไอ้ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!





TBC



เรื่องนี้สอนให้รู้ว่ากีฬาเป็นยาวิเศษค่ะ//โดนโบก
เอฟซีค่าไม่ต้องเสียใจค่ะ  มันไม่หายหน้าหายตาไม่ไหน แต่เราจะไม่ให้เด่นเกินหน้าเกินตาพระเอก เพราะสงสารคินยิ่งนัก 555
ตอนที่แล้วยิ่งน่าน้อยใจแทนพระเอกจริงๆ  พี่อาร์ทออกมาพูดประโยคเดียวเอฟซีชูป้ายไฟกันเพียบ  โธ่...ชีวิตพระเอกของคิน  ตอนนี้เราจึงนำพระเอกมาเรียกเรตติ้งคืน  ก่อนจะเสียดุลการค้าไปมากกว่านี้



PS.สำคัญมาก!!!  ขอสอบถามคนอ่านหน่อยค่ะ  คือตอนนี้คนเขียนกำลังคิดไม่ตกว่าเรื่องนี้มันควรจะมีฉากเรทมั้ย  คือเท่าที่ดูๆมามันเป็นแนวใสๆ(ใสมาก ด่ากันทุกตอน555) ถ้ามีฉากเรทเนี้ยมันจะขัดกันเกินไปหรือเปล่า?? ดูไม่เหมาะกับทุกเพศทุกวัน  อีกอย่างคือคนเขียนไม่เคยเขียนฉากเรทค่ะจึงเกรงว่าอาจทำได้ไม่ดีนัก  ดังนั้นอยากขอความเห็นจากคนอ่านว่ามันควรจะมีดีมั้ย?  หรือควรตัดไปที่โคมไฟ  ผ้าม่าน  หน้าต่างแทนดี  รบกวนช่วยเสนอความเห็นกันหน่อยนะคะ


เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยทุกคนนะคะ  สู้ๆค่ะ

ขอบคุณทุกคนมากค่ะ  แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ


konnarak - เป็นแฟนกันแล้วนะคะ แต่เป็นแฟนที่ไม่เหมือนชาวบ้านเค้าค่ะ 555
๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ & MinKKniM - รักคนอ่านเหมือนกันค่ะ 
pp4 - คนเขียนด่ากับเพื่อนบ่อยค่ะ  ศัพท์หยาบคายจึงเยอะ 5555
day9day - พระเอกเป็นคนดีค่ะ  สุภาพ(?)บุรุษ (ที่จริงคืออ่อนด๋อย 5555)
momoshiro - สารภาพว่าเป็นคอมเม้นที่อ่านแล้วฮามากค่ะ  เอ๋...แต่เขียนอะไรคะ คนเขียนแปลไม่ออก/โดนโบก/  เอ็นดูไอ่คินบ่าเฮ้ย  บ่ามีไผฮัก (เอ๊ะ...นี่มันนิยายหรือละครรอยไหม)
Ciin - คินอัดให้แล้วนะคะ  ด้วยคำพูด 5555

[- คราส -]

“แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”
 
ด้วยประโยคนี้ ตอนนี้เลยยกให้คินไป
  ตาอาร์ทตัวขโมยซีน

ตอบ ปล อยากให้มีจ้ะ

[iforgive]

ตอนนี้อย่างฮาว่ะ  คุณค่าที่ไปป์คู่ควร  กร๊ากกกก
อ่านแล้วขำได้ทุกจังหวะเลยสิน่า  ให้ตายสิ   

[RoseBullet]

กร๊ากกกกกกกกกก แทบตกเก้าอี้กับประโยคเด็ดของพ่อพระเอก
สมแล้วที่เจ้าค่ามันจะขอฝากตัวเป็นศิษย์ กรั่กกๆๆๆๆ เรื่องพลิกกันเลยทีเดียว

สำหรับส่วนของปอลอที่สอบถาม
ส่วนตัวแล้วก็อยากให้มีค่ะ นานๆทีได้เสียเลือดบ้างก็ดีเนอะ ฮี่ๆ ^^

[samsoon@doll]

นั้นสิคินไปยิงประตูอิไปป์ตอนไหนคะ อิอิ กล้าพุด ถ้ากล้าพุด ก็ต้องกล้าทำนะคะภคินขาาาาาาาาาาาาาาา


สำหรับปล.นั้นเราว่าสมควรแก่การมีมากๆ เพราะเป็นครั้งแรกยิ่งแล้วใหญ่ ถ้ามันมีบ่อยๆแล้ว ก็ค่อยเป็นแบบตัดไปโคมไฟ ตัดไปผ้าม่าน แบบนั้นจะดีกว่า ลองดูค่ะสู้ๆ อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องทะลึ่งหรืออะไรไม่ดี แต่มันเป็นแบบทดสอบอย่างหนึ่งในงานเขียนของเราเลยนะคะ

[indy❣zaka]

ฉากเรท มีแต่พองาม ก็โอเคนะคะ
เพราะตอนนี้ อยากให้ไปป์มันโดนยิงประตูเร็วๆอ่ะนะ
เผื่อพ่อคุณจะสงบเสงี่ยมเป็นแม่ศรีเรือนกับเขามั่ง

[MinKKniM]

บอลคู่หยุดโลกถาปัตย์-วิดวะ มาพร้อมกับศึกวันแดงเดือดเลย ^^"

คุณค่าใส่ชุดเชลซี แล้วพุ่งล้มนึกถึงดร๊อกบาเลย(ชอบพุ่งเหมือนกัน) แต่ค่ามันหล่อ จิ้นเป็นตอร์เรสแล้วกัน

สงสารฟาร์ เห็นกันอยู่ดีดี มีเมียไปซะแล้ว หักมุมสุดสุด แต่โชคดีนะมีเมียตัวเย๊นเย็น 

วันนี้คุณพระเอกได้ใจมาก ประโยคนั้นมันยิงตัดขั่วหัวใจเลยทีเดียว ไม้ตายชัดๆ เล่นเอาคนบ้าอย่างค่าต้องยอมซูฮกเลย 

ว่าแต่ ภคินไปยิงตอนหนายยยย ทำไมเราอ่านไม่เจอ ซุ่มยิงแบบกองโจรหรอฮะ 

*** ส่วนเรื่องที่คุณผู้เขียนถามมานั้น NC ถ้ามีก้อดีค่ะ เรามองว่ามันเป็นพัฒนาการของตัวละคร คือเราอ่านมาตั่งแต่เค้าเกลียดกัน
จีบกัน จนมารักกัน จึงเป็นเรื่องปกติถ้าตัวละครจะแสดงความรักในแบบรูปธรรมออกมา (ที่เขียนวกไปวนมาคืออยากอ่าน แว๊กกก)

ส่วนจะมีหรือไมมี NC เราว่าก้อไม่ได้ทำให้ความสนุกของเรื่องนี้ลดลงเลยค่ะ คิดดูสิคะผ่านมาตั้ง36ตอน ไร้ซึ่ง NC มาแบบคลีนมากๆ
ยังมีคนติดตามเหนียวแน่น เพราะงั้นยังไงก้อได้ค่ะ   

[Heisei]

แบบนี้ัสินะที่เขาเรียกกันว่า...

หักมุมจบ !!!!

[♠DekDoy♠]

ฮาไม่ไหวจะเคลียร์ ไปป์ก็ยอมๆไปเถอะไหนๆภคินก็ประกาศไปตั้งหลายรอบแล้ว หึหึ

[Forget..*]

ประโยคเด็ดขาดจนค่าถึงกับต้องยอมกันเลยทีเดียว ภคินนนฮาว่ะ 5555555

[litlittledragon]

ค่ายอมเป็นศิษย์น้องแล้ว จะเป็นศิษย์น้องแบบคิดไม่ซื่อกับเมียศิษย์พี่หรือเปล่าเนี่ย
ยิ่งฮาๆ อยู่ ส่วนเรื่องฉากแล้วแต่มติเลยครับ ผมไงก็ได้ ถ้าจะมีก็ขอแบบฮาๆ แล้วกัน

[bobie]

ตอนนี้อย่างฮาอ่ะ
ค่าถึงจะเป็นคุณค่าที่ไปป์คคู่ควรก็ยิงได้แค่ประตูฟุตบอลนะ
55555555

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

 
สะใจไอ้ค่า
ภคิน... นายแน่มาก!!!

ถ้าไม่ถนัดเขียนก็แพลนกล้องเอาก็ได้ค่ะ เรายังไงก็ได้ อ่านได้หมด 555555

[puppyluv]

ปล่อยเป็ดกดบวก
ประตูนี้ประตูเดียวจริง 555
^^หยั่งฮา
เรทไหนก็รออ่าน  จัดมะ!!!
     คิดถึงชะมัด ตอนนั้นแข่งกีฬาประมาณการละเล่น
ชักกะเย่อ ตี่จับ ปิดตาตีแตงโม เตะบอลโกล์หนู
วิดวะมาเยี่ยมคณะทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแค่แรกๆ
หลังๆ พอกินของเหลว+กินข้าวเข้าไปก็ฮากัน
    ปีต่อไปย้ายวิกข้ามถิ่น เจออาณาเขตกว้างไกลเข้าข่มไม่พอ
ยังเจอกลุ่มกองทัพมาเชียร์มหึมา กีฬาก็เหี้ยมเกรียมเป็นล่ำเป็นสัน
เล่นเอาแพ้กราวรูด T^T
แต่หนุกดิ ได้เพื่อนเพิ่มเพียบ^^

[kikumaru]

555 คินโมเมว่าไปป์โดนยิงประตูซะงั้น
เรื่องนี้จะหาคนปกติเจอไหมเนี่ย

[kinjikung]

ภคินนายแน่มากจริง ๆ ยกนิ้วให้เลย
ขนาดค่ายังยอมแพ้ ขำกร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

[ชะรอยน้อย]

แย๊กกก สำนักสมาคมเกลียมัวรีเปล่าภคิ๊ณ

[yeyong]

คิน ไม่ได้เป็นชายสมบูรณ์แบบ แพ้บ้างทำให้แฟนคลับเห็นใจมากขึ้น

ส่วนตัวอยากให้มี NC  แต่เป็นลักษณะอบอุ่น หวานปนฮาอ่ะค่ะ

[fuku]

บวกให้แก่ศิษย์เสี่ยวแดร๊กทั้งสอง -___-"

[CheeTah]

ยอมรับว่าเรื่องนี้หนุกด แม้จะยังไม่มี nc หลุดมาซักฉาก แต่มีบ้างก้อดีนะ มาพอเป็นกระสัยๆ ให้คนอ่านได้กระชุ่มชวย อิอิ รอต่อค้าฟฟห มุกคินนี่สุดยอด จะรอวันที่คินจะได้ยิงประตูไปป์ (มันจะมีวันนั้นมั้ยอ่ะ ><)

[malula]

อีกหน่อยคิน-ค่าก็กลายเป็นคู่หูนรก

ฉากหวานมีซะหน่อยก็ดีค่ะ เอาแต่พองาม

[pp4]

ภคินกลับมาเรียกเรียกเรตติ้ง 5555
พี่อาร์ทพูดไม่ถึง6ประโยคเองมั้ง เรตติ้งพุ่งๆๆๆ -3-
ภคินรีบๆยิงประตูนั้นนะ คนอ่านรออยู่ 555 =.,=

ปล.NC นี่แต่งมาเลยค่ะ รับได้หมด แต่อย่าแพนไปที่โคมไฟ ผ้าม่าน เป็นพอ ให้แพนไปที่ขาเตียงแทน

[Rafael]

จัดไปเลยค่ะคุณพี่ขา
น้องรออยู่ อิอิ
ว่าแต่ ไอ้ค่ากับคิน มันญาติดีกันแบบนี้เลยเรอะ
แหวกมว๊ากกก 555

ป.ล.

ชอบจั๊งงง 'ด้านกว่าหนังควายจี่' เนี่ยยยย อ่านแล้วฮาก็ตรงนี้แหละ!!

ภคินมามะมาซบอกเค้ามาโอ๋ๆๆไม่ต้องกลัวนะ  อย่านะนังไปป์ปี้ เอาเท้าวางลงอย่าได้ยกเท้าขึ้นมาถ้ายังไม่รู้ 'คุณค่า'ของความรักที่อิชั้นมีให้ภคิณ...

*คินเฮ้ย ฮาฮักคิงบ๊ะ แต่ว่าฮาฮักบ๊ะค่านักกว่าคิงเน้อ!!* Translation เอาเองคนแต่ง.... :-)

555
อย่างงไปค่ะ เจ๊แกไฮดปอร์จัด

[cotone]

.....ภคินมันก็รับมุกเน้อออ55555

สรุปมันกลายเป็นศิษย์สำนักเดียวกันไปแล้วสินะ เหมือนไปป์มันจะหมดบทบาทอย่างแปลกๆ=w=

แต่คินนี่ก็เป็นพระเอกที่น่าสงสารจริงๆเล้ยยย ไม่ค่อยเห็นใครสครีมคินเลยแฮะ มีแต่คนสครีมอาร์ทกัน

ยิ่งมีค่ามากลบกระแสอีกคน เอาไอ้ค่าไว้เป็นแบคกราวน์แมนที่สองนับว่าเหมาะสมแล้ว!...(หรือคินจะยิ่งจืดจางมากกว่าเดิมหว่า?)

รอตอนต่อไปค่า ภคินนี่ก็โม้ไปทั่ว เมื่อไหร่จะตีประตูไปป์ได้จริงๆซะทีล่ะ คนอ่านแอบรออยู่นะจ๊ะ>W<

[Rhythm]

น่ารักอ่ะ ฮาดี

รออ่านนะคะ

[tsukiko]

555+ภคินสุดยอดอ่ะ