….ขอหลับตลอดไปได้ไหม....
“ตื่นได้แล้วครับยอดดวงใจ” เสียงอันนุ่มนวลดังแผ่วข้างหูของเจน
“ผมขอนอนต่ออีกหน่อยนะครับ” เจนงัวเงีย แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง
“ตื่นเถอะครับ....ผมทำกับข้าวไว้ให้คุณแล้ว กินร้อนๆ ถึงจะอร่อยนะครับ”
“...” ไม่มีการตอบรับ
“งั้นผมจะไปเททิ้งเดี๋ยวนี้ล่ะ ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว”
เสียงที่นุ่มนวลกลายเป็นเสียงเกรี้ยวกราด
“อย่านะครับคนดี” เจนกระโดดดึ๋งจากเตียง เอาแก้มนุ่มๆ ซบที่แขนของนพ
“ผมรักคุณนะครับ...อยากให้คุณได้รับสิ่งที่ดีที่สุด” นพนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง
ทั้งคู่ประสานสายตา มือของนพโน้มศีรษะของเจนมาซบที่อกของเขา
“คุณได้ยินเสียงหัวใจของผมมั้ยครับ ในใจดวงนี้มีแต่คุณ คุณคือดวงใจคือชีวิตของผม”
เจนหลับตาพริ้ม น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน “ผมก็รักคุณครับนพ”
“ไปล้างหน้าแล้วกินข้าวกันนะครับ ผมจะรอนะ” นพส่งรอยยิ้มที่ตรึงใจของเจนทุกครั้ง
แล้วออกจากห้องไป
ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง !!!~ เสียงฝีเท้าตรงบันได เจนรีบลงมาอย่างร่าเริง
“นพครับ ผมมาแล้ว” เจนส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
“นพครับ นพอยู่ไหนอะครับ ผมหิวแล้วนะครับออกมาเถอะนะ”
เจนมองหานพไปทั่วบ้าน
“รักฉันแน่ใจว่ารัก ฉันค้นจนหมดใจก็มีเพียงแค่เธอ
ใครใครที่ดีเลิศเลอถ้าไม่ใช่เธอก็ไม่มีหวังที่จะรักใคร” สิ้นเสียงเพลงที่คุ้นหู
เจนก็มาอยู่ในอ้อมแขนของนพเสียแล้ว
“รู้ไหมครับว่านี่ใคร” นพปิดตาเจน
“ก็นพไง เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้” เจนตอบปนเสียงหัวเราะ
“ผิดครับ คิดดีดีสิครับ”
“อื่ม....งั้นก็เจ้าชายของเจน” เจนครุ่นคิดแล้วตอบไป
“ใช่ที่ไหนล่ะครับ”
“งั้นผมยอมแล้วครับ....เฉลยเถอะ” เจนยอมแพ้
นพจับบ่าของเจน แล้วหันหน้าของเจนมาตรงกับหน้าของเขา
“ผม....คนรักของคุณคนเดียวครับ วันนี้ก็ครบ 1 ปี 3 เดือนแล้วนะครับ” นพจ้องตาเจน
“นพ” เจนพูดอะไรไม่ออก เพราะมีปากอันอ่อนละมุนมาประกบที่ปากของเขา
“ผมรักคุณครับนพ” เจนหลับตาลง อบอุ่นในอ้อมแขนของชายที่เขารัก
และชายคนนี้ที่รักเขาสุดหัวใจ
“ตื่นเถอะครับ...”
“แสงสว่างวาบเข้านัยน์ตาของเจน”
“ทนเจ็บหน่อยนะครับ เรากำลังจะทำแผลให้คุณ”
“อะไร เมื่อกี้เราอยู่กับนพนี่ แล้วทำไมตอนนี้....นพ นพ อยู่ไหน” เจนสับสน
น้ำใสๆ เริ่มไหลออกมาจากตาทั้งสองของเจน
“ผมเสียใจด้วยนะครับคุณป้า” เสียงนั้นเจนมั่นใจว่าอยู่ข้างๆ เตียงของเขา
เจนค่อยๆ หันศีรษะไปยังต้นเสียง
ตาของเจนไม่ได้ฝาด “แม่ของนพ กำลังยืนร้องไห้เจียนใจจะขาด”
“ไม่ ไม่จริง.....ปล่อยผม” เจนสติแตก
“คุณใจเย็นๆ สิค่ะ ...ว๊าย” ขวดแอลกฮอล์แตกกระจาย
เจนตะเกียกตะกายไปที่เตียงข้างๆ
“นพ....นพ....คุณตื่นขึ้นมาสินพ นพพพพ” เจนโวยวายดั่งคนสิ้นสติ
“แก....แกฆ่าลูกฉัน ไอ้พวกผิดเพศ อ๊ายยยยย” แม่ของนพจิกเล็บไปที่เสื้อ
กระชากเจนออกจากร่างอันไร้วิญญาณของลูกเธอ
“ถ้าลูกชั้นไม่อยู่กับแก ถ้าลูกชั้นไม่รู้จักแก วันนี้เค้าจะมานอนตายตรงนี้มั้ย”
แม่ของนพร่ำไห้ ร้องตะโกนจนสุดเสียง
“เอาลูกชั้นคืนมา ลูกแม่ ลูกแม่ ลูกแม่ ลูกแม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่.......ชั้นจะฆ่ามัน ปล่อยช้านนนน”
พยาบาลสองคนพาตัวแม่ของนพไปสงบสติอารมณ์
“ว๊าย....หมอคะคนไข้เลือดออกใหญ่แล้ว” หญิงในชุดสีขาวเตรียมเครื่องมือทำแผลอีกครั้ง
ขณะที่บุรุษพยาบาลช่วยกันนำตัวเจนขึ้นบนเตียงคนไข้
เจนไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว เปลือกตาของเขาหนักขึ้น หนักขึ้น และหนักขึ้น
รอบกายเขาเงียบกริบและมืดมิด
….เจน....เจน….
“ใคร ใครเรียกชื่อเรานะ”
เจนครับ เจน
“นพหรอ นพ นพใช่มั้ย”
“ตื่นได้แล้วครับยอดดวงใจ” เสียงอันนุ่มนวลดังแผ่วข้างหูของเจน
เจนลืมตาขึ้น แสงสว่างจากหน้าต่างทำให้เขาเห็นเจ้าของเสียงได้ชัดเจน
“นพพพพพพ.....” เจนโผกอดที่นพ น้ำตาไหลริน
“อะไรครับเจนเป็นอะไรหรอครับ” นพแปลกใจ กอดเจนไว้แน่นที่อกของเขา
“ฝันร้ายใช่ไหมครับคนดี” เสียงของนพช่างอบอุ่นและนุ่มละมุน
“เจนได้ยินไหมครับ....เสียงหัวใจของผม ในใจดวงนี้มีแต่คุณ คุณคือดวงใจคือชีวิตของผม”
นพค่อยๆดึงตัวเจนออก แล้วนำมือนุ่มๆ ปาดน้ำตาบนแก้มของเจน
“นพอยู่ตรงนี้แล้วครับ ไม่ต้องกลัวนะ” นพค่อยๆ ประทับริมฝีปากอันอ่อนละไม
ที่เปลือกตาของคนที่เขารักยิ่งชีวิต
“ผมทำกับข้าวไว้แล้วกำลังร้อนๆ ไปล้างหน้าแล้วกินข้าวกันนะครับ”
นพส่งรอยยิ้มที่ตรึงใจของเจนทุกครั้ง แล้วออกจากห้องไป
“เหมือนในความฝันเลย เสื้อที่นพใส่ สิ่งที่นพพูด” เจนครุ่นคิด
ในใจของเจนเต็มไปด้วยความกังวล
-----------------------------
เจนค่อยๆ ก้าวลงมาจากชั้นบน
“นพครับ ผมมาแล้ว” เจนเรียกหานพ
“นพครับ นพอยู่ไหนอะครับ” ใจของเจนหวิวแปลกๆ เขามองหานพไปทั่วบ้าน
“รักฉันแน่ใจว่ารัก ฉันค้นจนหมดใจก็มีเพียงแค่เธอ
ใครใครที่ดีเลิศเลอถ้าไม่ใช่เธอก็ไม่มีหวังที่จะรักใคร” สิ้นเสียงเพลงที่คุ้นหู
เจนก็มาอยู่ในอ้อมแขนของนพเสียแล้ว
“รู้ไหมครับว่านี่ใคร” นพปิดตาเจน
“เหมือนเลย เหมือนในฝันของเราเลย” เจนพูดกับตัวเอง
“ตอบสิครับว่าผมเป็นใคร”
“คุณคือคนรักของผม คนรักของผมคนเดียว” เสียงของเจนสั้น เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
นพจับบ่าของเจน แล้วหันหน้าของเจนมาตรงกับหน้าของเขา
“ใช่ครับผมคือคนรักของคุณคนเดียว และจะเป็นคนรักของคุณตราบชั่วนิรันดร์” นพจ้องตาเจน
“ผมก็รักคุณครับนพ”
“กินข้าวกันเถอะนะ” เจนกล่าวตัดบท
“ครับ” นพแปลกใจเพราะเจนจะปลื้มทุกครั้งที่เขาทำอะไรโรแมนติกแบบนี้
แต่วันนี้เจนไม่มีแม้แต่เสี้ยวของรอยยิ้ม
“นพ เจนไม่ไปแล้วนะครับ วันนี้เราอยู่บ้านกันนะ” เจนก้มหน้าพูดกับนพ
“อ้าว ทำไมล่ะครับ เจนบ่นอยากไปมาหลายครั้งแล้วนี่”
“ไม่ไปก็ไม่ไปสิ” เจนเงยหน้ามองนพ ใบหน้าของเจนเต็มไปด้วยน้ำตา
“ครับๆ ไม่ไปก็ไม่ไป หน้าคุณเลอะหมดแล้ว ผมขอโทษนะครับ” นพตกใจ
ยื่นกระดาษให้กับเจน
อาหารมื้อเช้าวันครบรอบนี้ช่างจืดชืดไร้รสชาติเสียเหลือเกิน
กริ๊ง.....กริ๊ง.....กริ๊ง
“เดี๋ยวผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” นพวางช้อนลง
“สวัสดีครับ….”
“อะหม่าม้า สวัสดีครับ....”
“วันนี้เลยหรอครับ”
“ว่างครับม้า วันนี้นพไม่ได้ออกไปไหน”
“อื่ม....คือนพพาเจนไปด้วยนะครับม้า”
“ครับ....ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะครับ”
“นพรักหม่าม้านะครับ สวัสดีครับ”
นพเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าระรื่น
“หม้าม้าโทรมาให้ไปหาที่บ้านน่ะครับเจน....เจนไปกับผมนะ”
“....”
“นะครับนะครับบ” นพอ้อน
“นพไปเถอะครับ ผมรู้สึกไม่สบาย อยากนอนพัก”
“ครับ ไม่เป็นไร” เสียงนพแสดงความเสียดาย
--------------------------------------------------------------
“แล้วผมจะรีบกลับมานะครับเจน นอนพักผ่อนนะครับสุดที่รัก” นพจูบที่หลังมือของเจน
--------------------------------------------------------------
กว่า 3 เดือนแล้ว ที่เจนนั่งทบทวนวันนั้น วันครบรอบ 1 ปี 3 เดือน
นพจากไป 3 เดือนเต็มๆ เช่นเดียวกับเจนที่ทนทุกข์อยู่กับความเศร้าที่สูญเสียชายที่รักเขาสุดหัวใจ
หากวันนั้นเขาไปกับนพ เขาคงจะได้อยู่เคียงข้างนพตลอดไป....ในภพภูมิที่คนทั่วๆไปสัมผัสไม่ได้
“3 เดือนแล้วสินะครับ.....นพคงรอผมนานแล้วใช่ไหม
ตอนนี้นพไม่ต้องรอเจนอีกแล้ว เจนกำลังจะไปหานพ....คนที่ผมรักและจะรักชั่วนิรันดร์”
น้ำตาหยาดสุดท้ายในชีวิตของเจนไหลออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุข
เขานอนสงบนิ่งบนเตียงอันอบอุ่นในบ้านหลังนี้ หลังที่เก็บเรื่องราวความรักของเขาและนพ
คู่รักที่ยินดีมอบชีวิตให้แก่กันและกัน แม้การหลับครั้งนี้เจนจะไม่มีโอกาสได้ตื่นขึ้นมาอีก
"แต่ก็ดีไม่ใช่หรือ เราจะได้อยู่กับคนที่เรารัก.....ตลอดไป" สำนึกสุดท้ายของเจนค่อยๆหายไป
"กลิ่นอายความรักของคนทั้งสอง จะอบอวลอยู่ ณ บ้านหลังนี้ตราบจนชั่วนิรันดร์"
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) Oº°‘¨ ....ขอหลับตลอดไปได้ไหม.... ¨‘°º (อ่าน 14426 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก