ตอนที่ 28
ประตูห้องชุดสุดหรูถูกเปิดเป็นรอบที่สาม เพื่อต้อนรับแขกคนที่สามของเช้าวันนี้ หมอพิษณุยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าห้อง
“พี่หมอ.....? คือ....คือว่าพี่หมอครับ เรื่องเมื่อคืน มัน...เอ่อ...มันเป็นความเข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะครับ เอ่อ...คือว่า คือเราสองคนปรับความเข้าใจกันแล้วครับ
พี่หมอไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ”
ตอนแรกที่เปิดประตูออกไปแล้วเจอหน้าหมอพิษณุ สีฟ้าอดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่าหมอพิษณุมาที่นี่ได้ไง แล้วมาทำไม แล้วความแปลกใจก็ถูกแทนที่ด้วยความตกใจ
ในวินาทีต่อมา สีฟ้าคิดว่าหมอหนุ่มคงโกรธภาคีเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา สุดท้ายแล้วก็อดขำนิดๆ ไม่ได้ว่าทำไมหมอพิษณุถึงตามมาช่วยเขาช้าเหลือเกิน
“มาทำไมครับคุณหมอ” เสียงถามที่ห้วนและสั้น บอกได้เป็นอย่างดีว่าคนถามอยู่ในอารมณ์ไหน อารมณ์ดีเมื่อครู่ของภาคีหายวับไปกับตา เมื่อเห็นว่าใครคือแขกคนที่สาม
ของเขา ความจริงต้องบอกว่า อารมณ์ดีๆ ของภาคีหดหายไปก็ตั้งแต่ที่เสียงกริ๊งมันดังแทรกกิจกรรมยามเช้าแสนหวานของเขาต่างหาก
อันที่จริงภาคียังอยากทำอะไรๆ กับเรือนร่างหอมหวานของสีฟ้าต่อไป จะทำไม่สนใจเสียงกริ๊งที่ดังยาวนานนั้นเสียก็ได้ แต่ติดตรงคนใต้ร่างเขานี่แหละไม่ยอม
เขาถึงต้องมายืนหน้าบึ้งอยู่ตรงนี้ แล้วยิ่งหงุดหงิดยิ่งขึ้น เมื่อพบว่าแขกคนที่สามคือหมอพิษณุ
คนที่เคยเป็นศัตรูหัวใจของเขา แต่ก็แค่คน ‘เคย’ เป็น ตอนนี้ไม่มีใครสามารถเป็นศัตรูหัวใจของเขาอีกแล้ว ในเมื่อสีฟ้าคือของเขาเพียงคนเดียวไปแล้ว
“หมอมาขัดจังหวะหรือเปล่าครับ” หมอหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามห้วนและสั้นของภาคี เขาถามเอากับคนที่หน้ารับแขกมากกว่าอีกคนหนึ่ง ไม่ใช่ว่าหมอพิษณุไม่รู้ว่าตังเอง
มาขัดจังหวะจังเบ้อเร้อ แต่ที่ถามก็ถามตามมารยาท
“รู้ตัวแล้วก็กลับไปสิครับคุณหมอ เชิญครับ” แค่ออกปากไล่เสียงห้วนๆ บวกกับใบหน้าที่จริงจัง ภาคีคิดว่ามันอาจยังไม่พอ เลยจะเดินไปปิดประตูใส่หน้าหมอหนุ่มที่
รบกวนเวลาดีๆ ของเขา แต่โดนตาเรียวแสนดุคาดโทษไว้เสียก่อน เท้ากับมือมันเลยต้องหยุดไปโดยอัตโนมัติ
“หมอกลับแน่ครับ แต่ขอเอากระเป๋าใบนี้และก็กุญแจรถให้คุณลมก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็ก้มหยิบกระเป๋าเป๋ที่วางอยู่ขึ้นมา ยื่นมันคืนให้เจ้าของพร้อมกับกุญแจรถด้วย
กระเป๋าเสื้อผ้าของสีฟ้าที่มันค้างอยู่ในรถของเขาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน กับกุญแจรถคันสวยของสีฟ้าที่เขาขับมาจอดไว้ที่ใต้คอนโดให้แล้ว
“ขอบคุณครับพี่หมอ” สีฟ้ารับกระเป๋าและกุญแจจากมือหมอหนุ่ม คิ้วเรียวขมวดนิดๆ เพราะแปลกใจกับท่าทางของหมอหนุ่มที่แตกต่างไปจากเมื่อคืนมาก ทั้งยังดูเหมือน
จะไม่ห่วงเขาเอาเสียเลย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“รถน้องลมจอดอยู่ใต้คอนโดนะครับ พี่หมอขับมาทิ้งไว้ให้แล้ว”
“เสร็จธุระแล้วก็เชิญกลับได้แล้วครับ” ภาคีก้าวพรวดเดียวถึงประตู มือหนาผลักประตูให้ปิด ขับไล่แขกที่เขาไม่ต้องการ แต่หมอหนุ่มก็ใช้มือต้านบานประตูเอาไว้ ยื้อกันไป
กันมาอยู่อย่างนั้นและก็คงจะเป็นอย่างนั้นไปอีกนาน ถ้าคนกลางจะไม่ห้ามขึ้นมาเสียก่อน
“หยุดได้แล้ว ทั้งติน ทั้งพี่หมอ เล่นกันเป็นเด็กไปได้ ติน พี่หมอเป็นแขกนะ พี่หมอครับมีอะไรกับลมอีกหรือเปล่าครับ” สีฟ้าปราบคนรักที่ทำตัวเหมือนเด็กหวงของ
ก่อนหันมาถามหมอหนุ่มที่ทำตัวเป็นเด็กขี้แกล้ง
“พี่หมอแค่จะบอกว่าว่างๆ เราไปทะเลกันอีกนะครับ ห้ามปฏิเสธนะครับ เพราะน้องลมทำพี่หมอแห้วมาหลายครั้งแล้ว” หมอหนุ่มบอกเสียงหวาน ชนิดที่สีฟ้าก็ไม่รู้จะ
วางหน้ายังไง แต่จำต้องรับคำเพื่อไม่ให้หมอหนุ่มเสียน้ำใจ
“ครับพี่หมอ”
“คงไม่ได้หรอกครับ คุณหมอ ลมของผมไปทะเลกับผมได้เท่าคนเดียวเท่านั้น เชิญครับ”
.....ปัง !........
รวดเร็วเท่าคำพูด ภาคีจัดการปิดประตูใส่หน้าหมอหนุ่มทันที
“ชอบนักใช่ไหมไปทะลน่ะ เดี๋ยวตินพาไปก็ได้” คนขี้หวงหันมาจัดการกับคนหน้าหวานเจ้าเสน่ห์ต่อทันที มือใหญ่คว้ากระเป๋าในมือเล็ก โยนทิ้งไปอย่างไร้ทิศทาง ก่อนจะทั้งดึงทั้งลากพาร่างบางเข้าไปในห้องนอน มุ่งสู่เตียงนอนหนานุ่มทันที
………………………………………………………
“บอกตินมา เมื่อวานคิดจะไปทะเลกับหมอสัตว์นั่นกี่วัน” ปากก็ถาม มือก็ทั้งลากทั้งดึงร่างบางเข้ามาในห้องนอนกว้าง
“ก็ไม่ไปแล้วไง” สีฟ้าพยายามจะขืนแรงดึงนั้นเอาไว้ แต่ก็สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้ ตัวมันปลิวไปตามแรงลากดึงนั้นอย่างง่ายดาย
ภาคีฉุดร่างบางให้ล้มลงมานอนอยู่บนตัวเขากลางเตียงกว้าง ก่อนจะพลิกให้ร่างบางตกอยู่ใต้ร่างกำยำของเขา ไม่นำพาต่ออาการปัดป้องของอีกฝ่าย มือเล็กนุ่มนิ่มจะทำอะไรเขาได้
“บอกตินมาดีๆ คิดจะไปทะเลกับหมอสัตว์นั่นกี่วัน” ชายหนุ่มคาดคั้นเอาคำตอบ สีหน้าจริงจัง คนถูกขู่จำต้องบอกเสียงอ่อยไปว่า
“สามวัน”
“หึ คิดจะไปถึงสามวันเลยหรือครับ” น้ำเสียงนั้นเหมือนโกรธอยู่ไม่น้อย
“ก็ไม่ได้ไปแล้วไงครับ” สีฟ้าทำเสียงหวานอ้อน ก็หน้าภาคีตอนนี้ ถึงไม่ได้น่ากลัวมา แต่เขาก็กลัว
“แต่ลมก็ตั้งใจจะไป”
“ก็ไม่ได้ไปแล้ว”
“แต่ลมก็อยากจะไปใช่ไหมล่ะ ถ้าลมอยากไปทะเล ตินนี่แหละจะขอเป็นคนพาลมไปเอง” ว่าแล้ว ภาคีก็ยันตัวลุกขึ้น แล้วสองมือก็จัดการกับกระดุมเม็ดเล็กจนหลุดออก
จากรังดุมจนครบทุกเม็ด ผิวเนื้อของเรือนกายขาวเนียนน่าหลงใหลอวดความหวานที่น่าลิ้มลอง หลอกล่อให้ปากหยักโน้มตัวลงสัมผัสอย่างห้ามใจไม่เคยได้สักครั้ง
“ตินไม่เอานะ ไม่เล่น ปล่อยลมได้แล้ว จะไปทำงาน เข้าใจไหม” สองมือดันแผ่นอกแกร่งไว้มั่น ขยับจะพลิกตัวหนีปากหยักแสนร้ายกาจ ที่ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์หวาน
อารมณ์รัก หรืออารมณ์หึงก็พาลแต่จะป่วนเปี้ยนอยู่แต่กับร่างกายของเขาตลอด
“ตินไม่ได้เล่น แต่ตินเอาจริง ลมอยากไปทะเลใช่ไหม นี่ไง ตินกำลังจะพาไปอยู่นี่แล้วไงละ“
ภาคีถอนปากหยักออกจากแผ่นอกหวานๆ ขึ้นมามองหน้าใบหน้าที่หวานไม่แพ้แผ่นอก ยิ้มกรุ่มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าคม ร่องรอยความเจ้าเล่ห์แตะแต้มอยู่ตรงมุมปากทั้งสอง อารมณ์หึงมันก็มีอยู่ประมาณหนึ่ง เพราะคนร่างบางยังจะไปให้ความหวังหมอพิษณุอยู่ บวกกับอารมณ์ที่ตกค้างมาตั้งแต่เมื่อคืนที่ได้แค่นอนกอด พอมาตอนเช้าก็มีแต่คน
มาคอยขัดขวาง
“นี่มันไม่ใช่ทะเลนะติน” สีฟ้าเอ็ดเสียงดัง อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอดิ้นจนหลุดออกจากร่างกำยำได้ กำลังจะก้าวลงจากเตียง แต่ก็เป็นแค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นที่สีฟ้าเป็นอิสระ เมื่อถูกมือใหญ่รั้งเอวบางให้คืนกลับสู่จุดเดิมอีกจนได้
คร้านจะดิ้นให้เหนื่อย เพราะยังไงก็หนีมือหนาแสนว่องไวไปไม่ได้ ยิ่งฟังประโยคโต้ตอบของอีกฝ่ายก็ชวนให้หน้ามันร้อนผ่าวด้วยความอาย
“ไม่ใช่ได้ไงล่ะครับ นี่แหล่ะครับทะเลของตินกับลม จำไม่ได้หรือไงครับ ไปทะเลด้วยกันคราวที่แล้ว ทะเลมันก็เป็นแบบนี้ เป็นห้องกว้างๆ กับเตียงนุ่มและเราสองคน”
คนพูด พูดได้หน้าตาเฉย ไม่ได้สะทกสะท้านกับตาเรียวที่ตวัดมองแล้วค้อนวงใหญ่ให้มา
“หยุดพูดนะติน”
“ก็ตินพูดความจริง ตอนที่เราไปทะเลกัน เราก็อยู่แต่ในห้องนี่ครับ” คนหน้าคมทำหน้างอน เมื่อโดนดุ
“มันสายแล้วนะติน เดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันทั้งคู่หรอก เอาไว้ตอนเย็นได้ไหม นานะ”
เมื่อเอาไม้แข็งสู้ไม่ได้ สีฟ้าก็เลยเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนแทน มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นลูบหน้าคมเบาๆ พลางหยอกล้ออยู่ตรงคิ้วเข้ม ละจากคิ้วเข้มผ่านจมูกโด่งน่ากัดมายังปากหยัก ไล่นิ้วบนรูปปากนั่นอย่างแผ่วพลิ้ว พร้อมๆ กันนั้นมืออีกข้างก็วางแนบกับแผ่นอกกว้างใต้เสื้อเซิ๊ตตัวหนา ลูบไล้ไปมาอย่างออดอ้อน ก่อนที่จะวาดวงแขนเรียวบนต้นคอหนา โน้มใบหน้านั้นให้เคลื่อนเข้ามาใกล้ เพียงพอที่จะพรมจูบไปทั่วใบหน้าคมอย่างเอาใจ
“ได้ไหม....ไปทำงานกันเถอะนะ” ย้ำขออีกครั้ง หลังจากใช้ไม้อ่อนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และคิดว่ามันน่าจะได้ผล ทว่าสีฟ้ากลับคิดผิดไปถนัด สีฟ้าไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเอง
ทำลงไปนั้น มันไม่ใช่ไม้อ่อนในสายตาและความรู้สึกของคนฟังเอาเสียเลย เพราะไม้อ่อนมันมีความหมายเท่ากับไม้ยั่วดีๆ นี่เอง
“ลมยั่วตินอีกแล้วนะครับ ” จมูกโด่งฝังลงบนแก้มนวล และอยากทำมากกว่านี้ หากมือนิ่มจะมันผลักเขาออกเสียก่อน
“นะนะติน ลมต้องไปทำงานจริงๆ งานมันกองเต็มโต๊ะเลยรู้ไหม” สีฟ้าพยายามอ้อนอีกครั้ง
คราวนี้ไม่กล้าจะใช้ไม้อ่อนแบบเมื่อครู่อีกแล้ว กลัวว่ามันจะกลายเป็นการยั่วอีกฝ่ายมากกว่านี้
“ไม่ต้องมาอ้างเรื่องงานเลยนะครับ ไอ้ที่คิดจะไปเที่ยวทะเลกับหมอสัตว์นั่น ทำไมไม่คิดถึงงานกองโตบนโต๊ะบ้างละครับ ไม่รู้ล่ะ ลมต้องอยู่กับตินวันนี้ ห้ามปฏิเสธ
ห้ามขัดขืน ไม่อย่างนั้น ไม่ต้องมาพูดกัน” ภาคีลุกขึ้นนั่ง แกล้งทำหน้าบึ้งเรียกร้องให้ลมตามใจเขา กลัวเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะไม่ง้อ
ถ้าไม่ง้อแล้วเขาจะทำยังไง
“เอาไว้วันหลังได้ไหม ลมต้องรีบไปทำงานจริงๆ ตินด้วยเหมือนกัน ไม่คิดจะทำงานบ้างหรือไง ถูกเจ้านายไล่ออก ลมไม่รู้ด้วยนะ” เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
สีฟ้าจึงต้องงัดสารพัดคำพูดมาชักพาให้อีกฝ่ายล้มเลิกการไปทะเลที่ไม่เห็นทะเลเสียที
“ลางานแค่สองวัน บอสไม่ว่าหรอก” เจ้านายของเขาออกจะใจดี อย่าว่าแต่สองวันเลย เป็นอาทิตย์
เป็นเดือนก็คงไม่ว่าด้วยซ้ำ
“แต่ลมต้องทำงานนะ เดี๋ยวโดนพี่ลินดุ” ขออ้างชื่อพี่สะใภ้สักหน่อยละกัน หวังว่าคงจะช่วยเขาได้
พร้อมกันนั้นก็ขยับกายเข้าโอบร่างกำยำจากด้านหลังเอาใจสุดๆ
“ลมกลัวพี่ลินดุเหรอ? ” ภาคีหันหน้าเข้าหาคนร่างบาง จับมือเรียวคืนกลับไปหาเจ้าของดังเดิม
สีฟ้าพยักหน้ารับ
“อืม.....ตินก็รู้ เรื่องงานน่ะ พี่ลินเข้มงวดจะตาย”
“ก็ได้ เพราะตินกลัวลมโดนดุนะ ถึงยอม”
ภาคีเห็นหรอกว่าหน้าหวานๆ ยิ้มกว้างทันทีที่เขาพูดจบ เห็นแล้วก็อดที่จะประคองหน้าหวานเข้ามาใกล้ แล้วแนบปากหยักเข้ากับปากนิ่มไม่ได้ สีฟ้าไม่ได้ขัดขืนในตอนแรกก็เพราะคิดว่าภาคีคงหยุดความหวานไว้แค่ปากของเขา เป็นอย่างที่สีฟ้าคิดนั่นแหละ พอควนหาความหวานจากปากสีสวยของสีฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภาคีก็ยอมถอนปากหยักออกอย่างง่ายดาย ไม่มีอ้อยอิ่งเลยแม้สักนิด
“ตินไม่ต้องไปขับส่งลมที่บ้านนะ ลมขับกลับเองดีกว่า เดี๋ยวตินจะไปทำงานสาย” เขาเอ่ยบอก เมื่อปากหยักถอนตัวออก ให้เขามีโอกาสได้พูด
“ครับ”
“งั้นก็ลุก” นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยว่าทำไมภาคีถึงว่าง่ายขึ้นมาได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทำท่าจะไม่ยอมอยู่อย่างเดียว แต่ก็ช่างเถอะ คิดอะไรให้เสียเวลา
เพราะตอนนี้มันก็สายมากเกินไปแล้ว
สีฟ้าลุกขึ้น แล้วก็ไม่ลืมที่จะดึงมือของภาคีให้ลุกตามไปด้วยกัน แต่กลับเป็นฝ่ายที่ถูกมือใหญ่รั้งดึงให้ลงไปจมอยู่ใต้ร่างกำยำอีกครั้ง
“เล่นอะไรอีกล่ะติน” สีฟ้าแหวใส่เจ้าของใบหน้าที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ ยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นก็ฉายชัดซะจนนึกรู้ขึ้นมาทันทีทันใดว่าเขาโดนหลอกอีกแล้ว
“ก็ไปทะเลกันไง ความจำปลาทองจริงนะครับลม” ชายหนุ่มจิ้มนิ้วตรงปลายจมูกแหลมของคนหน้าหวานเบาๆ สีฟ้าคงคิดสินะว่าเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ แต่ไม่มีทาง
มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ก็สีฟ้ายั่วเขาซะขนาดนี้ อะไรๆ มันก็ตื่นจนไม่สงบแล้ว
“ติน พูดรู้เรื่องบ้างสิ ลมบอกแล้วว่าจะไปทำงาน ไม่เข้าใจหรือไง ลมไม่อยากโดนพี่ลินดุนะ ก็ไหนบอกว่าไม่อยากให้ลมโดนพี่ลินดุไง” จากที่เคยพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
หวังทำให้คนเจ้าเล่ห์หยุดทุกความต้องการเสีย กลับไม่ได้ผล สีฟ้าเลยต้องหันมาใช้เสียงเข้าขู่ หน้าสวยบึ้งบอกอารมณ์ที่ขัดใจ
“ก็กำลังจะทำให้พี่ลินดุลมไม่ได้ไงครับ” ว่าแล้วดึงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งบนตักของเขา มือแกร่งข้างหนึ่งรวบเอวบางเอาไว้แน่น ส่วนอีกมือหนึ่งล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องเล็กออกมาจากกระเป๋า กดโทรออก ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงปลายสายตอบรับกลับมา
“มีอะไรให้พี่ช่วยอีกล่ะ” เสียงพี่สาวใจดีลอยมาตามสาย
“ผมไม่สบายครับพี่ลิน คุณลมเลยจะอยู่ดูแลผมวันนี้ ผมเลยโทรมาบอกพี่ลินนะครับ ว่าวันนี้คุณลมจะไม่เข้าบริษัท”
“แต่พี่ฟังเสียงของเราออกจะสดใส ไม่เห็นเหมือนคนป่วยเลย”
“ป่วยครับ ป่วยมากด้วยครับพี่ลิน แค่นี้นะครับ” ภาคีรีบตัดสายทิ้ง ไม่คิดจะรอฟังคำตอบของพี่สาว เพราะมือของสีฟ้าจะแย้งโทรศัพท์ไปจากมือของเขา
แล้วโทรศัพท์เครื่องเล็กก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป เมื่อภาคีจับร่างบางกดลงบนเตียงนอน พรมจูบทั่วใบหน้าหวานที่ออกอาการปัดป้องอย่างหนัก ไม่ยอมให้ความร่วมมือ
“ ไม่เอานะติน ลมจะไปทำงาน” ไม่รู้ว่าจะต้องย้ำคำห้ามเดิมๆ ไปอีกกี่ครั้ง ถึงจะหยุดความต้องการของอีกฝ่ายได้ ที่ผ่านมาเขาคงไม่จริงจังมากพอมั้ง ภาคีถึงได้ใจ คิดจะเอาแต่ได้อย่างเดียว ไม่คิดจะฟังเขาเลย ครั้งนี้สีฟ้าเลยทั้งดิ้น ทั้งทุบ ทั้งข่วน ซ้ำยังมีแอบถีบอีกนิดหน่อย ขัดขืนสุดฤทธิ์ ไม่มีทางยอมง่ายๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“ก็ตินลางานให้ลมแล้วไงครับ ไม่รู้ล่ะ ลมต้องอยู่ให้ตินลงโทษ เพราะลมมีความผิดติดตัวรู้ไหม” ภาคีขู่เสียงเข้ม เจ็บไม่น้อยที่โดนทุบโดนถีบ กำปั้นเล็กๆ ของสีฟ้าหนักใช้ได้ เท้าก็ไม่เบาเหมือนกัน
“แล้วลมทำอะไรผิด” ปากอิ่มขยับถามเสียงห้วน หน้าหวานบอกอาการไม่พอใจ มือและเท้าก็ยังพยายามต่อต้านร่างด้านบน
“เมื่อวานลมคิดจะหนีไปเที่ยวกับหมอสัตว์สองคน แล้วเมื่อคืนลมก็ปล่อยให้หมอสัตว์แตะเนื้อต้องตัว ตินถามลม ถ้าเป็นลม ลมจะโกรธไหมถ้าตินทำแบบนั้น” เพราะอีกร่างบางยังคงไม่ยอมอ่อนให้ง่ายๆ ภาคีเลยต้องหยิบเอาเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาอ้าง
มือกับเท้าที่ทั้งทุบทั้งถีบหยุดทันทีที่คนด้านบนพูดจบ ไม่ใช่เพราะคำขู่และก็ไม่ใช่เพราะคำอ้างของภาคี แต่เป็นเพราะเสียงกริ่งครั้งที่สี่ของเช้าแสนวุ่นนี้ต่างหาก
......................กริ๊งงงงงงงงงงงง........................
สองสายตามองสบกัน สงสัยว่าใครคือแขกคนที่ 4 ของเช้าวันยุ่งเหยิงนี้ สีฟ้าขยับจะลุกขึ้น หลังจากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ถูกเสียงเข้มๆ และสีหน้าที่จริงจังของภาคีตรึงไว้เสียก่อน
“อยู่ตรงนี้ นอนรอตินอยู่นี่ ไม่ต้องลุกไปไหนทั้งนั้น ไม่งั้นลมได้ไปเที่ยวทะเลทั้งอาทิตย์แน่” คนขู่เดินออกจากห้องไปแล้ว ส่วนคนโดนขู่ได้แต่ทำหน้าเซง ไม่อยากเถียง ไม่อยากขัดใจ กลัวจะทำให้เวลาดีๆ หายไป
สีฟ้าลุกเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อออกมาเปลี่ยน วันนี้เขาคงไปได้ไม่ไกลจากห้องนี้ และผู้ชายเจ้าของห้อง
..............................................................................................
“มีอะไรอีกคุณหมอ” ภาคีถามเสียงห้วน เมื่อเปิดประตูออกมาแล้วพบว่าเป็นหมอพิษณุคนเดิม ยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าห้องเขา เจ้าของเสียงกริ๊งที่กดเรียกให้ต้องออกมาต้อนรับในสภาพไม่เต็มใจ
หมอพิษณุยังคงยืนยิ้มกว้างอยู่เช่นเคย ถึงแม้จะโดนเจ้าของห้องตีหน้าไม่พอใจ พลางบอกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาย้อนกลับมาอีกครั้ง หลังจากโดนปิดประตูใส่หน้าไปรอบหนึ่ง
“ผมแค่จะกลับมาบอกว่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณลมแล้ว วางใจได้นะครับ ส่วนเรื่องเมื่อคืนมันก็แค่ละครที่ผมเล่นไปตามแผนของพวกคุณ แค่นี้ล่ะครับที่ผมอยากบอก
สวัสดีครับ“
...
“ใครมาหรือติน” สีฟ้าที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงตามคำสั่งของภาคี เอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง
“ใครบอกให้ลุกจากเตียง ตินสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามลุกไปไหนเด็ดขาด ไม่เชื่อที่ตินพูดเลยใช่ไหม ” ภาคีไม่ได้ตอบคำถามของคนที่แต่งตัวยั่วเขาอยู่บนเตียง แต่กลับแกล้งทำเสียงเข้มเอาผิดที่กล้าขัดคำสั่งเขา พลางเดินเข้าไปใกล้ แล้วนั่งลงข้างๆ ร่างบางนั้น ก่อนดึงเข้ามากอด
“รู้ไหม ถ้าลมขัดคำสั่งของติน ลมต้องเจอกับอะไร”
“แค่ลมลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้านี่นะ ลมผิด” สีฟ้านั่งทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจว่าตัวเขาทำผิดอะไรนักหนา กับแค่ลุกจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ลมแค่ลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุด ไม่ได้คิดจะหนี แค่นี้ก็ผิดเหรอ” ลากเสียงยาวอ้อนๆ ในประโยคสุดท้าย ทั้งที่คิดว่าตัวเองไม่ได้ผิดอะไรเลยจริงๆ แล้วเขาก็อุส่าห์เปลี่ยนเสื้อเอาใจแล้วน้า เสื้อยืดคอกว้างแทบหลุดไหล่ กางเกงผ้ายืดขาสั้นที่ถึงแม้มันจะไม่สั้นก็ตาม แต่ดูโดยรวมแล้ว มันน่าจะทำให้ภาคีพอใจ
....เพราะอยากเอาใจหรอกนะ ถึงลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ แล้วดูสิ ยังจะมาโกรธเขาอีก มันน่าไหมล่ะ....
ถึงสีฟ้าจะปากร้าย
ถึงสีฟ้าจะใจแข็ง
แต่สีฟ้าก็อยากเอาใจคนที่เขารักให้มากที่สุด
“แต่ลมขัดคำสั่งติน” เสียงเข้มๆ เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นนุ่มหวาน ปากหนาจูบหนักที่หน้าผากเนียน ก้มหน้าบอกอีกครั้ง “ตินจะต้องลงโทษ แล้วลมก็ต้องยอมให้ตินลงโทษด้วย”
“จะลงโทษอะไรอีกล่ะ” สีฟ้าถาม พอรู้หรอกว่า ไอ้เสียงหวานๆ ที่บอกว่าจะลงโทษ โทษนั้นคืออะไร
คงไม่พ้นเรื่องที่เจ้าตัวโตร่ำร้องเอากับเขาตลอดเช้า
“ไปทะเลกับภาคีหนึ่งอาทิตย์ “ ทะเลที่ไม่ได้หมายถึงทะเล สายตาของคนพูดบอกกับคนฟังเช่นนั้น ไม่ผิดไปจากที่สีฟ้าคิดเอาไว้เลย ตาคมวาววับด้วยความหมายลึกซึ้ง
แต่คนที่มองสบตาด้วย กลับรู้สึกว่าขืนยอมมากเกินไป อีกฝ่ายจะได้ใจ
“มันจะไม่มากไปหน่อยหรือติน คิดว่าลมยอมให้แล้วได้ใจใช่ไหม ถึงขู่ได้ขู่เอาแบบนี้ อยากไปก็ไปเลยนะทะเลน่ะ แต่ลมไม่ไป” เสียงอ้อนๆ เปลี่ยนเป็นเด็ดขาด ไม่ยอมตกลงกับบทลงโทษที่ทำเอาเขาเสียเปรียบ ทั้งยังเสียการงานด้วย
“ ตินไม่ได้ขู่ แต่ความผิดของลมมันเยอะแยะไปหมด ทั้งเรื่องที่ทิ้งติน เรื่องที่จะหนีไปเที่ยวทะเลกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ติน แล้วเมื่อกี้ยังจะรับปากไปเที่ยวกับเขาอีก ลงโทษแค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ” ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มจะไม่ยอมเหมือนตอนแรกซะแล้ว ภาคีก็นึกหวั่นว่าเรื่องจะไม่เป็นอย่างที่ตัวเองวางไว้ แต่ก็ยังทำเสี่ยงที่ต่อกรด้วย ก่อนจะปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขน ลุกขึ้นยืนหันหลังให้
“ลมไม่ใช่นักโทษนะ เอะอะอะไรก็เอาแต่จะลงโทษ เห็นลมมีค่าแค่เรื่องบนเตียงใช่ไหม” เสียงที่ถามแทบจะเป็นตะโกนอยู่แล้ว ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะตามใจอยู่แล้วแท้ๆ
กลับต้องพับเก็บไว้
“ใช่สิ ตินมันพวกคิดแต่เรื่องบนเตียง” เสียงเข้มบอกประชด พลางบอกต่อ “อยากรู้ใช่ไหมว่าคนที่ตินออกไปเจอเป็นใคร”
“.........” สีฟ้าเงียบ รอฟังว่าอีกฝ่ายพูด เขาไม่ได้โกรธ แค่ไม่อยากตามใจมากเกินไป ไม่เข้าใจเลย ทำไมภาคีถึงขี้งอนขนาดนี้
“ก็พี่หมอของลมไง เขาเปลี่ยนใจจะชวนลมไปเที่ยวทะเลวันนี้แทน ป่านนี้คงรอจนง่วงอยู่ที่รถแล้วมั้ง ลมอยากไปทะเลกับพี่หมอมากไม่ใช่เหรอ อยากไปนักก็ไปเลย ไม่ต้องสนใจตินก็ได้ ถ้าอยู่กับติน ลมก็คงจะเจอแต่เรื่องบนเตียง คงไม่เห็นทะเลอย่างที่ลมอยากเห็นหรอก”
ภาคีโกหก และสีฟ้าเชื่อ
สีฟ้าถอนหายใจยาวไปหลายที มองแผ่นหลังที่หดงอแล้วก็ให้ต้องถอนหายใจหนักๆ อีกหนึ่งที นึกถามตัวเองว่า เขาต้องง้อใช่ไหม แล้วก็ได้คำตอบในทันทีว่า ใช่! เขาต้องง้อ
คนตัวเล็กลุกเดินไปกอดคนตัวสูงจากด้านหลัง ซบหน้าไว้กับแผ่นหลังกว้าง แล้วพูดในสิ่งที่คิดว่าจะทำให้เจ้าของแผ่นหลังนี้ ยิ้มออกมาได้
“คนที่ลมอยากไปทะเลด้วยก็มีแต่ตินคนเดียว ถ้าไม่ใช่ติน ลมก็ไม่อยากไป จำไม่ได้หรือไงที่ตินบอกว่า ลมไปทะเลกับภาคีได้คนเดียวเท่านั้น นี่ไง ลมทำตามคำสั่งของภาคีแล้ว เอาเป็นว่าลมยอมให้ลงโทษก็ได้ แต่ขอแค่วันเดียวได้ไหม ลมมีงานที่ต้องทำเหมือนกันนะ ตินก็ต้องทำงานเหมือนกัน” พูดเองก็เขินเอง นี่เขากำลังรับปากว่าจะอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของภาคีถึงหนึ่งวันเต็มๆ ไปแล้วใช่ไหม
“ห้าวัน” เสียงห้วนติดบึ้งตึงตอบกลับมา ทำเอาสีฟ้านึกอยากจะฟาดกะโหลกช่างคิดนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่สีฟ้าทำคือประคองใบหน้าอีกฝ่ายให้หันมามองหน้าหวานๆ ของเขา
“สองวัน” สีฟ้าเริ่มต่อรอง ขืนยอมตามที่ภาคีเรียกร้อง คงไม่ต้องทำงานอะไรมันแล้วล่ะ
“สี่วัน” คนหน้าบึ้งเปลี่ยนเป็นยิ้มเฉ่ง
“สามวัน ขาดตัว ถ้าไม่เอาก็ตามใจ ลมให้ได้แค่นี้แหละ จะเอาหรือไม่เอา” ถึงคราวที่จะเป็นฝ่ายขู่กลับบ้าง แต่ก็นะ ถึงจะเป็นฝ่ายถูกขู่หรือเป็นฝ่ายขู่ซะเอง ยังไงเขาก็เสียเปรียบอยู่วันยันค่ำ
“ครับๆ สามวันก็สามวัน” สำหรับภาคีแล้ว แค่นี้มันก็มากกว่าที่คิดไว้แต่แรกอยู่แล้ว ชายหนุ่มยิ้มทั้งตาทั้งปาก ดีใจที่จะขังคนร่างบางไว้ในอ้อมกอดถึงสามวันเต็ม
อย่างนี้สิถึงจะคุ้มกับที่ลงทุนแสดงละครออกไป ทั้งยังแต่งเรื่องโกหกนั่นอีก หวังแต่ว่าสีฟ้าจะไม่รู้ความจริงภายหลังนะว่า เขาแต่งเรื่องหมอพิษณุขึ้นมาหลอก
“ถนอมหน่อยล่ะกัน”
นึกแล้วก็เซ็งตัวเอง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าภาคีแกล้งทำเป็นงอนเพื่อให้เขาง้อ ทั้งที่เขาไม่ต้องยอมมากถึงขนาดนี้ก็ได้ เพราะเดี๋ยวก็คงเลิกงอนไปเองหากเขาไม่ยอมง้อ แต่นั่นแหละ เขายังเต็มใจจะง้ออยู่ดี ไม่รู้ทำไม อาจเป็นเพราะที่ผ่านมาภาคีอดทนกับเขามานานและมากเหลือเกิน ถึงทำให้เขาต้องยอมอ่อนข้อให้ เพื่อตอบแทนความรักของภาคี แม้ความรักนั้นจะเดินทางมาพร้อมๆ กับการเรียกร้องที่ไม่เคยพอเลยก็ตาม
...........ความรักนี่ก็แปลกดีจริงๆ นอกจากจะรู้สึกด้วยใจ บอกผ่านด้วยคำพูด แล้วยังต้องสื่อทางภาษากายอีก ถึงจะทำให้คนทั้งสองรู้ว่ารักกันมาเพียงไร.........
“ดะ...ดะ...เดี๋ยวก่อนภาคี ตอนนี้เลยเหรอ” โดยอัตโนมัติเหมือนเคยที่มือเรียวต้องดันร่างกำยำ เมื่อถูกพากลับมาที่เตียง แล้วถูกผลักเบาๆ ให้นอนราบลงไป
และร่างกำยำก็ทาบทับลงมาอย่างไม่ทิ้งระยะห่าง ปากหยักก็ทำหน้าที่ประสานกันอย่างดีกับจมูกโด่งตรงซอกคอขาว เป็นวิถีที่นำไปสู่ความหอมหวานที่คุ้นเคย
แต่ไม่เคยเบื่อหน่าย
“ก็ใช่สิครับ หรือลมจะผิดคำพูด “ เจ้าตัวตอบเสียงขุ่น เพราะถูกขัดจังหวะ ก็เขาคิดถึงเรือนกายหอมๆ ที่ไร้อาภรณ์ห่อหุ้มจะแย่อยู่แล้วนี่น่า
“ทานข้าวก่อนดีไหม คือลมหิว” ลมยกข้ออ้างขึ้นมาเพื่อยืดเวลาเสียเปรียบออกไปอีกนิด แต่คนได้เปรียบกลับไม่ยอม
“กินตินไปก่อนได้ไหมครับ” ไม่รู้ว่าคนร่างบางอยากจะกินเขาหรือเปล่า ภาคีไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขาอยากจะกลืนคนร่างบางจะแย่อยู่แล้ว
ภาคีกำลังจะได้ลิ้มลองร่างบางสมใจ ถ้าไม่มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นอีกครั้ง
เหมือนแกล้ง!! หากมันก็เป็นความจริง !!!
.................กริ๊งงงงงงงงงง.......................
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 570963 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก