ตอนที่ 25 เรารักกัน....จริงๆ
“พี่หมอสุดยอดไปเลยค่ะ ทำได้ไงเนี่ย นี่ขนาดไม่ได้เตี้ยมกันก่อนเลยนะคะ หวานกลัวแผนจะพังแทบแย่เพราะไม่ได้บอกพี่หมอเอาไว้ก่อน “
เสียงใสๆ ของสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยชม หลังจากที่ภาคีวิ่งตามสีฟ้าออกไป เธอยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้กับหมอพิษณุ
“หวานไม่รู้อะไร ตอนเรียนอยู่น่ะ เพื่อนหมอของพี่อิงเป็นถึงพระเอกละครเวทีเชียวน่า กะอิแค่เล่นละครแค่นี้ มันสามารถอยู่แล้ว ใช่ไหมเพื่อน”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับทุกคน หมอแค่ไหลไปตามน้ำ ไอ้ที่ว่าแผนมันสำเร็จก็เป็นเพราะพวกเราทุกคนนั้นแหละ รับส่งกันดีเหลือเกิน”
ความจริงคือหมอพิษณุตัดใจจากสีฟ้าได้แล้ว พยายามตัดใจได้ตั้งแต่วันที่โทรเข้าไปหาสีฟ้า แล้วเจอภาคีเป็นคนรับสาย แสดงความเป็นเจ้าของ บวกกับคำบอกเล่าต่างๆ ของเพื่อนอชิตะ นั่นก็ทำให้เขารู้ตัวว่าคงไม่มีสิทธิ์หวังใดๆ อีกแล้ว
“แต่ผมก็ขอยกนิ้วให้คุณหมอนะครับ เล่นได้สมจริงมากๆ เล่นซะไอ้ตินมันเกือบฟิวส์ขาดน่ะครับ สุดยอดจริงๆ ครับ” คณิตก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ยกนิ้วชื่นชมหมอหนุ่ม
“ แต่ทุกคนคะ แล้วคุณลมกับคุณตินจะปรับความเข้าใจกันได้แน่หรือคะ ด้าเห็นคุณลมทำท่าจะร้องไห้ตั้งหลายรอบ คงโกรธคุณตินมากๆ แน่เลย”
เลขาสาวของสีฟ้าพูดแทรกขึ้นมา เธอกลัวแผนไม่สำเร็จ ดูสิ เจ้านายหนุ่มของเธอโดนกดดันจนจะร้องไห้อยู่แล้ว แล้วอย่างนี้เรื่องมันจะลงเอยได้เหรอ เธอไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ แล้วอดที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของเจ้านายหนุ่มไม่ได้ เพราะเธอมีส่วนร่วมในแผนนี้ด้วย ถึงไม่ได้เป็นฝ่ายไล่ต้อนให้จนมุม แต่ก็เป็นคนเปิดประเด็น
“ได้สิครับด้า เพื่อนของหนึ่งมันเก่งอยู่แล้วไอ้เรื่องปรับความเข้าใจเนี่ย ขอแค่ให้มันมีเวลาได้อยู่สองต่อสองเท่านั้นแหละ คุณลมหนีไม่รอดมือมันแน่ ด้าวางใจได้ครับ” คณิตออกจะมั่นใจว่าเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้แน่นอน คนฟังพลอยสบายใจขึ้นมาได้บ้าง
“หวานว่าพอลมโดนลูกอ้อนเข้าหน่อย คร้านจะอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคุณด้า หวานขอรับประกันอีกคนหนึ่ง”
“หวาน แพทกลับก่อนนะ แพทขอตัวกลับก่อนนะคะทุกคน” สาวร่างเล็กที่คล้ายจะหลุดออกจากกลุ่มสนทนาเอ่ยบอก มือเล็กหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วลุกขึ้น ยิ้มบางๆ ส่งให้ทุกคน หากสังเกตให้ดีจะเห็นหน่วยตาสวยของเธอคลอด้วยน้ำใสๆ
“อย่าเพิ่งกลับสิแพท อยู่คุยกันก่อน” ณัชชาเตรียมจะรั้งเพื่อนสาวเอาไว้ หากอีกฝ่ายกลับส่ายหน้าปฏิเสธโดยเร็ว
“ไม่ดีกว่าหวาน แพทง่วงแล้วล่ะ”
“แล้วจะกลับยังไงล่ะแพท แพทไม่ได้เอารถไม่ใช่เหรอ งั้นพี่อิง เอากุญแจรถมาให้หวานเลย หวานจะกลับล่ะ” ประโยคหลังเจ้าตัวหันไปพูดกับแฟนหนุ่ม มือเล็กๆ ยื่นแบไปตรงหน้า
“อ้าว...แล้วพี่อิงจะกลับยังไงล่ะ” แม้ปากจะถาม แต่เจ้าตัวกลับล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ล้วงเอากุญแจรถออกมาพร้อมวางบนมือแฟนสาวอย่างว่าง่าย
“กลับกับพี่หมอไงคะพี่อิง พี่หมอคะหวานฝากพาตัวกลับบ้านด้วยนะคะ แต่ห้ามพากันเถลไถลเด็ดขาด” คำที่บอกกับใบหน้าสวยที่จริงจัง มีหรือคนที่กลัวภรรยาในอนาคตจนหัวแทบหดจะกล้าขัดคำสั่ง
.............................................................................................
“ขอบใจแพทมากนะสำหรับเรื่องคืนนี้”
เมื่อพาตัวเองมานั่งตรงเบาะฝั่งคนขับ ณัชชาก็หันมาบอกกับเพื่อนเก่า พอจะรู้บ้างเหมือนกันว่าน้ำเพชรตกอยู่ในห้วงความรู้สึกแบบไหน แม้จะไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องระหว่างสีฟ้ากับน้ำเพชรสักเท่าไหร่ แต่จากเรื่องราวบางส่วนที่รู้จากปากน้ำเพชร นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อยเลย ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับมิตรภาพของเพื่อนทั้งสอง หากสามารถช่วยเหลืออะไรได้ เธอก็อยากจะช่วยให้มิตรภาพมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ไม่ต้องขอบใจเราหรอก เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่นั่งอยู่เฉยๆ” เสียงที่ตอบกลับมานอกจากจะเบาแล้ว คนฟังยังรับรู้ได้ถึงสุ้มเสียงที่ติดจะสั่นเหมือนจะร้องไห้
“ไม่เป็นไรนะแพท เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง เชื่อหวานนะ” ณัชชาเห็นเพียงอาการพยักหน้าน้อยๆ ของน้ำเพชร ก่อนที่อีกฝ่ายจะนั่งเงียบไปตลอดทาง
จนถึงเกือบถึงคอนโดของทั้งคู่นั่นแหละ น้ำเพชรถึงยอมพูดในสิ่งที่เธอคิดมาตลอด แต่ยังไม่กล้าที่จะทำมันสักที เพราะกลัวว่าทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเธอกับสีฟ้าจะเลวร้ายลงไปกว่าเดิม
“หวาน เราควรทำยังไงดี” แววตาสีหม่นร้องของความช่วยเหลือ อย่างน้อยยามนี้เธอก็ต้องการคำแนะนำจากเพื่อนสักคน
“ทำอย่างที่แพทตั้งใจนั่นแหละ อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราห้ามมันไม่ได้หรอก นอกเสียจากจะเผชิญหน้ากับมันอย่างกล้าหาญ ถึงยังไงแพทก็ยังมีหวานเป็นเพื่อนนะ หวานไม่ทิ้งแพทหรอกน่า”
“ขอบใจนะหวาน เรารู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ” คล้ายกับว่าน้ำเพชรจะหารอยยิ้มของตัวเองเจอซะที หลังจากที่มันห่างหายไปนานนับตั้งแต่เหตุการณ์คราวนั้น เหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับสีฟ้าห่างเหินจากคำว่าเพื่อนรัก
................................................................................................
“ไม่เอาแล้ว ไม่อาบแล้ว พอแล้ว ไม่เอาแล้วนะติน”
คนร่างบางร้องลั่นทันทีที่กำลังจะลุกออกจากอ่างอาบน้ำ แต่ดันโดนมือใหญ่รั้งร่างกลับคืนสู่จุดเดิมอีกครั้ง กลายเป็นว่าต้องกลับไปดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดดึงเรือนร่างเขาจากด้านหลังอีกจนได้ เป็นอย่างนี้มากว่าหลายรอบแล้วด้วย จนนึกโทษตัวเองที่ไม่น่าชวนมาอาบน้ำด้วยกันเลย ไม่งั้นป่านนี้เขาคงได้เอนหลังพักพิงกับเตียงนอนนุ่มอุ่นสบายไปแล้ว
“ไม่เอาได้ไง ตัวลมยังเหม็นอยู่เลย ดูดิ่ เหม็นจะตายไป อาบอีกนะ ตัวลมจะได้หอมๆ” ปากบอก จมูกก็สำรวจตามผิวขาวเนียนตรงหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผิวเนื้อสวยกระจ่างตาไม่ได้เหม็นอย่าที่ปากว่า ออกจะหอมสดชื่นชวนให้หลงใหลไม่เคยเบื่อ ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งทำให้รู้ว่าไม่อาจปล่อยให้ห่างกายได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
ปลายจมูกโด่งโน้มตัวลงสัมผัสไปทั่วแผ่นหลังบางพ้นผิวน้ำอย่างทะนุถนอม ก่อนเคลื่อนตัวอ้อยอิ่งไปตรงซอกคอระหงที่คล้ายจะรอคอยสัมผัสนี้อยู่แล้ว เมื่อจมูกทำหน้าที่นำทางไปก่อน ปากหยักก็เคลื่อนตัวตามอย่างรู้งาน ลากสัมผัสแผ่วพริ้วและทิ้งรอยจ้ำสีช้ำแทนความหลงใหลเอาตลอดแนวสัมผัส
“ถ้าตัวลมเหม็นแล้วยังจะมาดมทำไป ก็ไปไกลๆ สิ” มีหรือว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ แล้วต้องการอะไรจากร่างกายของเขา
“ก็ตอนนี้มันหอมแล้วไง เลยอยากอยู่ใกล้ๆ “ ภาคีละความหวานตรงซอกคอสวยมายังแก้มใสที่ติดจะซีดนิดๆ เพราะนับตั้งแต่ที่เจ้าของแก้มใสออกปากชวนให้เขาก้าวตามเข้ามาในห้องนี้ ในอ่างนี้ เจ้าตัวก็แช่อยู่ในอ่างนานนับชั่วโมง สงสารเหมือนกัน คงหนาวน่าดู เขาเองยังหนาวเลย
จมูกโด่งและปากหยักทำหน้าที่ไม่หยุดพัก ไม่มีเหนื่อยล้า และไม่มีเบื่อหน่ายเลยสักนิด มีแต่ต้องการและต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ มือไม้ที่เคยโอบดึงเรือนกายหอมเปล่าเปลือยก็เปลี่ยนเป็นลูบไล้แผ่วเบาตามผิวเนื้อนิ่มมือ เมื่อเห็นว่าเรือนกายนั้นหยุดที่จะขัดขืนหรือบ่ายเบี่ยงจากสัมผัสของเขา ซ้ำร้ายยังหมุนกายหันมาให้ความร่วมมือซะด้วย
สีฟ้าน่ารักเสมอ....
สีฟ้าน่ารักเสมอ....ถึงจะปากร้าย ใจแข็ง ทำร้ายหัวใจของเขาหลายครั้งหลายครา แต่สุดท้ายแล้วสีฟ้าก็ไม่เคยใจร้ายกับเขาจริงๆ สักที
“อย่าคิดนะว่าจะทำกับลมได้ฝ่ายเดียว”
ปากสีสดบอกเสียงหวานแนบชิดกับแผ่นอกกว้างเปล่าเปลือยพ้นผิวน้ำ พร้อมกับฝากรอยรักไว้ในจุดที่ลากสัมผัสหวานมอบคืนกลับ หลังจากที่ต้องเป็นฝ่ายถูกรบเร้ามานานกว่าชั่วโมง มือเรียวช่างจดจำทำหน้าทีเหมือนมือใหญ่ไม่ผิดเพี้ยน
“ไม่ได้คิด แต่ถ้าอยากทำก็เชิญตามสบาย ตินไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” ว่าแล้วก็เอนหลังพิงกับขอบอ่าง เปิดทางให้คนร่างบางมอบความหวานให้กับร่างกำยำของเขาอย่างถนัด มองคนหน้าหวานที่ตวัดตาค้อนอยู่นิดๆ แต่ก็เพียงแวบเดียวก่อนที่จะลงมือมอบความหวานให้กับเขาต่อ
ภาคีกำลังเพลิดเพลินอยู่กับรสสัมผัสที่คนตัวเล็กมอบให้ แต่แล้วจู่ความหวานนั้นก็หายวับไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แถมมือก็ยังคว้าเอวบางไว้ไม่ทัน
“แค่นี้แหละ ลมเหนื่อยแล้ว” เจ้าของเรือนกายขาวที่ในตอนนี้มีผ้าขนหนูพันอยู่รอบเอว ยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่นอกอ่าง ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ภาคีได้แต่มองตามตาละห้อย
...
สีฟ้ามองคนที่เดินหน้ามุ้ยออกมาจากห้องน้ำแล้วให้นึกเหนื่อยใจ นี่ต้องง้ออีกแล้วใช่ไหม
“งอนเหรอ?”
สีฟ้าจำต้องขยับเข้าไปคนหน้ามุ้ยที่ยังคงนั่งอยู่ตรงขอบเตียงอีกฝั่งหนึ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะล้มตัวลงนอนเสียที ทั้งที่พอเจ้าตัวออกเดินหน้ามุ้ยออกมาจากห้องน้ำเสร็จ แต่งตัวเรียบร้อย ซึ่งก็แค่ใส่บ็อกเซ่อร์เพียงตัวเดียว แล้วก็จัดการปิดไฟซะทุกดวงแล้ว ก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมทำอะไรสักอย่างมานานกว่าสิบนาทีแล้ว
แขนเรียวโอบกอดร่างกำยำจากด้านหลัง ใบหน้าหวานวางนิ่งอยู่บนไหล่กว้าง ปากสวยถามเสียงหวานอีกครั้ง
“งอนลมเหรอครับ?”
“รู้อยู่แล้วนี่ ทำไมต้องถามด้วย” สุ้มเสียงสะบัดเล็กน้อย ดีนะที่ความสลัวช่วยกำบังรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ฉายชัดอยู่บนหน้า ที่แสร้งทำเป็นงอนให้อีกฝ่ายง้อ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องง้อเขาด้วยวิธีแบบไหน
“แล้วจะให้ลมยังไงถึงจะหายงอน” สีฟ้ายังคงถามเสียงหวานต่อ รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการให้เขาทำอะไร สีฟ้าไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งที่เรื่องวันนี้ต้องเป็นภาคีไม่ใช่เหรอที่ต้องง้อเขา ที่ทำให้เขาต้องอายด้วยเรื่องที่เจ้าตัวบอกว่าทำไปเพราะรัก แต่นี่อะไร ภาคีงอนเขาด้วยเรื่องที่มันสมควรงอนไหม
“ก็ทำเหมือนเมื่อกี้ไงครับ” ยิ่งอีกฝ่ายทำเหมือนจะหลงติดกับดัก ภาคีก็ยิ่งเหมือนจะได้ใจ จัดแจงบอกอย่างที่ใจต้องการมันซะเลย เพราะสัมผัสที่หวานๆ ของสีฟ้าที่มอบให้แบบเมื่อครู่ มันยังคงติดค้างอยู่ในความต้องการอยู่นี่นา
“คิดได้แต่เรื่องแบบนี้นะ เห็นลมมีความหมายแค่นี้ใช่ไหม” สีฟ้าคลายอ้อมแขนออกออก พาตัวเองไปซุกใต้ผ้าห่มผืนหนาดังเดิม
“ไม่ใช่นะลม” ภาคีรีบแก้ตัว เมื่อสีฟ้าผละหนี ความอบอุ่นจากด้านหลังเมื่อครู่ถูกแทนทีด้วยความฉ่ำเย็นของเครื่องปรับอากาศ พอหันไปมองก็พบว่าอีกฝ่ายนอนหันหลังให้ ซ้ำร้ายยังขยับหนีไปเสียไกล
“ไม่ใช่ยังไง ชอบนักใช่ไหมเรื่องแบบนั้นนะ ลมมีความหมายแค่นี้ใช่ไหม” บางครั้งสีฟ้าก็อดคิดไม่ได้ว่าภาคีเรียกร้องสิ่งนี้กับเขามากเกินไปหรือเปล่า ไม่ใช่ไม่ชอบ ไม่ใช่ไม่อยากถูกสัมผัส ไม่ใช่ไม่รู้สึกดีที่ได้ถ่ายทอดคำรักให้กันและกัน แต่ต้องไม่ใช่การบังคับกลายๆ แบบนี้
แล้วเขาก็ไม่ควรตามใจภาคีจนเกินไป......
“อย่าโกรธตินนะ นะคนดีนะ ลมก็รู้ ลมมีความหมายกับตินยิ่งกว่าลมหายใจอีกนะ ตินรักลมนะ”
ภาคีเขย่าไหล่บางเบาๆ ก่อนเอนตัวลงนอนซ้อนด้านหลังใต้ผ้านวมผืนเดียวกัน ท่อนแขนแกร่งวางทับอยู่บนเอวคอด คางสากแนบชิดติดกับซอกคอขาว แล้วก็อดไม่ได้ที่จะสูดกลิ่นหอมๆ ด้วยปลายจมูก แต่เมื่อเจ้าของความหอมไม่ออกอาการขัดขืนหรือหนีห่าง ปลายจมูกโด่งยิ่งได้ใจมากยิ่งขึ้น พร้อมชักชวนให้ปากหยักร่วมทำหน้าทีร่วมไปด้วยกัน แล้วมือที่วางพาดกับเอวบางก็คล้ายจะไม่ยอมน้อยหน้า มันเคลื่อนเข้าไปหยอกเย้ากับผิวกายเนียนๆ ใต้เสื้อเซิ้ตตัวใหญ่ คล้ายกับไม่เคยพอและไม่อยากพอ ภาคีพลิกร่างบางให้ตกอยู่ข้างใต้ เพื่อจะสัมผัสเรือนกายหอมกรุ่นชวนให้บอกคำรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่เคยเบื่อ
...ตินไม่ผิดนะครับลม ใครให้เสื้อตัวนี้ล่ะครับ มันทำให้ลมเซ็กซี่ แล้วมันก็ถอดง่ายมาก
กระดุมเม็ดแรกหลุดออกจากรังดุม เผยให้เห็นแผ่นอกขาวนวลที่สะท้อนให้เห็นในความสลัว ตามด้วยเม็ดที่สองที่ทำให้ความขาวนวลประจักษ์ต่อสายตาคนข้างบน และกระดุมเม็ดที่สามก็ทำให้อดใจที่จะแต้มรอยจ้ำสีช้ำบนผิวเนื้อขาวกระจ่างตาไม่ได้เลย ก่อนที่กระดุมเม็ดที่สี่จะหลุดจากรังดุม มือเรียวก็เกาะกุมมันเอาไว้เสียก่อน
“ไหนบอกว่าไม่ทำแล้วไง” กว่าที่สีฟ้าจะฝืนพูดออกมาได้ ร่างกายของเขาก็มีรอยจ้ำสีช้ำไปหลายรอยแล้ว
“ก็ไม่ให้ลมทำ แต่ตินทำเองไงครับ นะครับ ตินคิดถึงลมจะแย่อยู่แล้ว” ปากว่า แล้วมือก็ขยับตั้งใจจะให้ไอ้กระดุมให้เหลือหลุดออกมาจากรังดุมให้ได้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับสายตาคู่เรียวที่จ้องราวกับประเมินโทษหากคิดจะเอากระดุมออกจากรังดุมให้ได้
“ไม่ต้องเลยนะ ลมเหนื่อย แล้วเมื่อกี้ในห้องน้ำยังไม่พออีกใช่ไหม”
“ก็ได้ เพราะรักนะครับ ถึงยอม” จำต้องถอนกายออก ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะลากร่างบางให้หันหน้ามาประสานสายตากัน ในอ้อมกอดที่เขาโอบร่างนั้นเข้ามาแนบใกล้
“นี่ยังจะไม่เลิกใช่ไหม” เป็นอีกรอบที่สีฟ้าทำเสียงเข้มใส่อีกฝ่าย เอะอะอะไรก็คิดแต่จะเอาเปรียบเขาอยู่ได้ ไม่คิดจะถนอมกันเลย
“เลิกคิดแล้วครับ แต่ตินอยากคุยกับลม” บอกด้วยปากไปแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะสัมผัสด้วยจมูกเช่นเคยเป็น
“นี่หรือคุย?” ตาเรียวจ้องเอาเรื่อง สีฟ้าอยากรู้นักว่าไอ้ที่ว่าคุยน่ะ ทำไมมันต้องมีมาคลอเคล้าอยู่ที่แก้มและซอกคอด้วย แต่ก็คร้านจะบ่ายเบี่ยงหรือหลบหนีให้เหนื่อย เพราะยังไงก็คงหยุดอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี แต่ก็พยายามจะใช้เสียงและสายตาช่วยเหลือตัวเองให้พ้นคืนนี้ไปได้
“คุยจริงๆ “ ภาคียอมปล่อยความหวานที่อยากได้ไปเสีย อย่างน้อยๆ ก็ควรรจะถนอมเหมือนที่เคยรับปากเอาไว้ใช่ไหมล่ะ
“ลม”
“อะไร” สีฟ้ามองสบตาคู่คมหวานที่ใกล้กันเพียงปลายจมูกชิด
“เรื่องนั้นที่ในร้าน ตินขอโทษนะครับ ทั้งหมดที่พูดที่ทำไปก็เพราะรักลม ตินไม่อยากเสียลมไป ตินอยากมีลม อยากให้ลมอยู่ข้างตินไปตลอด ลมเข้าใจตินนะครับ” เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกทำไม แต่ความรู้สึกผิด มันยังคงวนเวียยซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่ขาด
คำขอโทษที่พร่ำบอกไปก่อนหน้านี้ ยังคงคิดว่าไม่เพียงพอกับสิ่งที่ทำลงไป สีฟ้าอับอายเพราะเขา เสียน้ำตาเพราะเรื่องที่เขาตั้งใจทำ
“ลมลืมไปแล้ว” เสียงหวานบอก ฟังแล้วชื่นใจ
“แต่ตินก็อยากบอกให้ลมรู้ ว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะรัก เพราะรักจริงๆ ไม่คิดจะทำให้ลมเสียใจเลยสักนิด ทั้งที่ตินก็ไม่อยากทำอย่างนั้นกับลม ไม่อยากบีบบังคับด้วยวิธีนั้น แต่ตินมองไม่เห็นทางอื่นเลยจริงๆ ลมเชื่อตินนะครับ นะครับคนดี” แล้วภาคีก็วางจูบเบาๆ ที่หน้าผากกลมมน
“ลมรู้แล้ว แล้วก็ให้อภัยแล้วด้วย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้วนะ ลมขอห้ามไม่ให้พูดเรื่องนี้อีก ถ้าพูดถึงมันอีก คราวนี้ลมจะโกรธและไม่ให้อภัยจริงๆ นะ” ยิ้มละไมถูกส่งให้กับคนที่พร่ำแต่คำขอโทษ พูดแต่ถ้อยคำเดิมๆ
ความจริงสีฟ้าทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ ที่ถูกไล่ต้อนให้จนมุมด้วยวิธีนั้น หากแต่ตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะอะไร เขาก็พร้อมให้อภัยและพร้อมลืมมัน ทั้งหมดที่ภาคีพูดหรือทำเพราะไม่อยากเสียเขาไป เขาควรดีใจมากกว่าโกรธ ภาคีรักเขาถึงได้พยายามยื้อและดึงเขาเอาไว้ แม้จะใช้วิธีร้ายกาจแบบนั้นก็ตาม
หากคิดให้ดี เขาเองต่างหากที่ร้ายกาจกับภาคีไว้เยอะ มากเสียจนไม่คิดว่าภาคีจะทนกับสิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้ได้
“ขอบคุณนะครับที่ให้อภัยติน ตินสัญญาจะไม่ทำแบบวันนี้อีกแล้ว”
“ลมก็ขอบคุณติน ขอบคุณที่ไม่ยอมปล่อยลมไปง่ายๆ ไม่งั้นนั้น ลมคงได้นอนร้องไห้ทั้งคืนแน่”
“ลม” ภาคีกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น
“หือ...” สีฟ้าช้อนตามอง นึกสงสัย เมื่อตาคู่คมหวานมีแววไม่มั่นใจอะไรบางอย่างฉายขึ้นมา
“พรุ่งนี้.....พรุ่งนี้ ถ้าตื่นลืมตาขึ้นมา ตินยังจะเจอลมใช่ไหม ลมจะไม่ทิ้งตินให้อยู่กับความว่างเปล่าอีกใช่ไหม”
คำถามที่คล้ายจะปะปนมากับความหวาดหวั่นไหว เหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เขาอดที่จะหวาดกลัวไม่ได้ กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะพบกับความว่างเปล่า ความหอมหวานของยามค่ำคืน เรือนกายกรุ่นที่เคยแนบชิดและเฝ้าบอกคำรัก น้ำเสียงหวานๆ ที่ขานรับทุกความรู้สึกที่มอบให้ ความรักที่ล่องลอยอยู่แทบทุกอณูของห้องกว้าง จะกลายเป็นเพียงความฝัน ที่ทอดทิ้งให้เขาอยู่กับความเดี่ยวดายเจียนตาย ยามเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไร้ซึ่งร่างบางที่เคยโอบกอดมาทั้งค่ำคืน
“ไม่แล้ว ไม่อีกแล้ว ลมไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว เชื่อลมนะ” เพราะคำถามที่เจือมากับความหวาดหวั่นที่สีฟ้ารับรู้ได้ ทำให้เขาต้องประคองวงหน้าคมความไว้ด้วยสองมือ แนบจูบเนิ่นนานที่ปากหยักคล้ายปลอบโยน และเติมแต่งความมั่นใจให้กับคำพูดนั้นของตัวเอง
“ต่อให้พรุ่งนี้เกิดอะไรขึ้น ลมก็จะไม่ทำร้ายติน ไม่ทำร้ายหัวใจของตัวเองอีกแล้ว เชื่อลมนะ ลมจะไม่ทำร้ายความรักของตินอีกแล้ว”
สีฟ้ารู้ รู้ว่าเขาไม่สามารถทิ้งความรักของภาคีได้อีกแล้ว เพราะนั่นก็เท่ากับเขาทำร้ายหัวใจของตัวเองเหมือนกัน ที่ผ่านมา สิ่งที่เกิดขึ้น อาจเป็นเพราะเขาไม่เข้มแข็งพอ ไม่เข้มแข็งพอที่จะเลือกรักษาหัวใจตัวเอง
“เชื่อครับ” ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่สีฟ้าพูด ยิ่งยามนี้ที่สีฟ้าพร่ำบอกเสียงหวานและพรมจูบทั่วใบหน้าของเขา นั่นก็ทำให้ความหวาดหวั่นที่จะตื่นขึ้นมาแล้วพบกับความว่างเปล่าไปจางหายไป
“ขอบคุณนะติน ขอบคุณที่เชื่อลม ”
“นอนเถอะครับ ลมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ภาคีบอก ขณะที่คลายอ้อมกอดให้ลดระดับความแน่นให้น้อยลง เพื่อให้อีกฝ่ายได้นอนสบายขึ้น
“อืม...” ทั้งที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วแท้ๆ แต่สีฟ้าก็ยังขยับเรือนกายให้แนบชิดกับผิวเนื้อของอีกฝ่ายแทบจะสนิทเป็นกายเดียวกัน วางกลุ่มผมนุ่มบนแผ่นอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจใต้ร่างนั้นเต้นเป็นจังหวะเพราะพลิ้ว ก่อนจะจมไปกับห้วงความรักที่โอบกอดเขาและภาคีเอาไว้ด้วยกัน
ลมรักตินนะ.....
..........................................................................................
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 514599 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก