หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw

[Bamboo]

อ่านแล้วเพลียจิงๆ เซ็งนายเอกแบบนี้ 

[nutjung19]

โฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ดีกันเร็วๆๆ เน้อ

[JJHJJH]

ตินแรงจริงๆ อ่า สงสารลมนะ >.< แล้วยัยแพทจะเลืกราวีรึยังก็ไม่รู้

บวกให้ค่า

[♠♥♦♣]

เหนื่อยนักก็เลิกสิยะแก จะทำเพื่อ????

[yunjaejoong]

อะไรกันเนี้ย ไม่เข้าใจเลย ลม

[Margarin_Butter]

เออ คือตินก็ทำแรงไปนะ 

[bolinkz]

วางแผนทีมใหญ่ขนาดนี้ดีกันเร็วๆๆนะคะ
ลุ้นจะแย่แล้วในแต่ละตอน^^

[tuek]

ปวดใจจริงๆ
+1 นะคะ

[samsoon@doll]

เฮ่ออออออออออออออ

[๛ナーリバス๛]

ดีกันแล้วใช่ไหม สงสารสีฟ้า ที่จริงคนผิดมันมีคนเดียวนะ

แต่คนแก้ไข ก็ใช้วิธีรุนแรงเหมือนกัน

[aehJTS]

หวังว่าหลังจากนี้อะไรมันจะชัดเจนขึ้นซักที

  คะ

[snice_cz]

เพลียใจจริงๆ อีกคนวิ่งตาม อีกคนวิ่งหนี แล้วเมื่อไหร่จะได้รักกันจริงๆ ล่ะ ถ้ามันเหนื่อยนักก็หยุดีกว่ามั้ย เหนื่อยแทนจริงๆ ลมทำไมดื้อแบบนี้อ่า เฮ้อออ รอตอนต่อไป จะดีกันรึยังน้อ ?

[jellyfish]

เห็นทีว่าแผนนี้จะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่หล่ะมั้ง
เปลี่ยนแผนเหอะติณ ไม่งั้นจะแย่เอานะ

ส่วนคุณลม รักมาก ก็แสดงออกเลยอย่าไปสน เพื่อนแบบแพทเลย นะ

เฮ้ออออออออออออออออ

[j4c9y]

โถ่  ลมมม

[silverspoon]

ขอทำโพลส่วนตัวหน่อยนะคะ

น่าหมั่นไส้ที่สุด - แพท (บังคับให้คนแตกกันอย่างกะเค้าจะมารักตัวเอง)
น่ารำคาญที่สุด - ลม (ซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ ชอบทำชีวิตให้มันเป็นเรื่องยาก)
                   หวาน (สอดสาระแนแม่ยิ้มมาก เหมือนชอบเอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น)
น่าสงสารที่สุด - หมอพิษณุ (พระรองแสนดีตลอดศก)

อินหรอกนะคะ ถึงทำโพล รออ่านต่อค่ะ 

[lucifel]

ก่อนเคลียร์กับลม ไปคุยกับยายแพทให้รู้เรื่องก่อนเลย

ปัญหาได้จบๆไปที

[Maprang_W]

ไปให้คนอื่นคิดแผนเห้อะ ปล่อยให้คณิต อชิตะ ณัชชาคิดทีไร มันเหลวทุกที
แต่นะ  รักกันทำไมต้องมีแผน  ลมเนี่ยนะ  ขัดใจทุกทีสิ

[i_ang]

ขอทำโพลส่วนตัวหน่อยนะคะ

น่าหมั่นไส้ที่สุด - แพท (บังคับให้คนแตกกันอย่างกะเค้าจะมารักตัวเอง)
น่ารำคาญที่สุด - ลม (ซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ ชอบทำชีวิตให้มันเป็นเรื่องยาก)
                   หวาน (สอดสาระแนแม่ยิ้มมาก เหมือนชอบเอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น)
น่าสงสารที่สุด - หมอพิษณุ (พระรองแสนดีตลอดศก)

อินหรอกนะคะ ถึงทำโพล รออ่านต่อค่ะ 

ยกมือให้พี่หมอคร้าาาา ^^'

[Y2Y]

ขอทำโพลส่วนตัวหน่อยนะคะ

น่าหมั่นไส้ที่สุด - แพท (บังคับให้คนแตกกันอย่างกะเค้าจะมารักตัวเอง)
น่ารำคาญที่สุด - ลม (ซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ ชอบทำชีวิตให้มันเป็นเรื่องยาก)
                   หวาน (สอดสาระแนแม่ยิ้มมาก เหมือนชอบเอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น)
น่าสงสารที่สุด - หมอพิษณุ (พระรองแสนดีตลอดศก)

อินหรอกนะคะ ถึงทำโพล รออ่านต่อค่ะ 

ยกมือให้พี่หมอคร้าาาา ^^'

คนแต่งยกมือโหวตพี่หมอ งั้นเราฐานะคนโพส ขอยกมือให้
แก่






พระเอก ตลอดกาล ยอดชายนายภาคี   หุหุ  แต่มันไม่มีนี่หว่า คุณ silverspoon  ทำโพลเพิ่มมั้ยค่ะ จาโหวตคนเน้

[tutu]

มาอ่านด้วยคน...สนุกมากกก.......เศร้าปวดตับ

[Mr.Frog]

ปวดตับ เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน สวีวี่วี ซะที

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

รอตอนใหม่นะคะ มั๊วะๆ พี่เอ๋&พี่แอ๋ว

[yayee2]

 

[sang som]

เบื่อลมว่ะ ยอมรับใจตัวเองเสียทีจะหนีใจตัวเองไปทำไม

ปล.เบื่อนังแพท(ศยา)

[DeJavu~ ★]

ก่อนอื่นเลยก้อต้องมารายงานตัวเป็นนักอ่านหน้าใหม่ของ เรื่องนี้

อยากจะบอกว่า  รำคาญ และ เกียจ อีนังชะนี แพทมากมาย

คนมันไม่รัก ต่อให้ไปติดเกราะร้าง ลูดต้นมะพร้าว อยู่ ด้วยกัน ให้ตายมันก้อไม่ไม่รัก และ ไม่มีทางที่จะรัก หรอกนะ อีชะนีแพท!!!

จำใส่กะโหลก หนาๆๆของหล่อนไว เพราะผู้หญิงมันเป็นแบบนี้ไง ผู้ชายเค้าถึงได้หันมาอนุรักษ์ป่ากันไง (ขอโทษด้วยครับ ถ้าเผลอใช้คำไม่สุภาพพอ

ดีว่าอินจัดเลย)   นี้หรอเพื่อนรักเค้าำทำกัน เพื่อน!!! เค้าทำกันแบบนี้หรอ  ดีแล้วแหละที่ตินไม่เลือกรักอีนี้  เพราะว่ายังไง รักของแพท

ก้อเป็นรักที่เห็นแก่ตัวสุดๆๆๆ  แต่ก่อนเเปลกใจมากๆๆเลยนะว่าทำไม กระเทย หรือไม่พวกตุ๊ด ชอบเรียกว่าชะนี

พออ่านก้อรู้ซึ้งเลยว่าทำไม ถึงเรียกว่าชะนี   (ขอโทษนะครับ ถ้าหากแสงความคิดเห็นรุนแรงเกิน เพราะตอนนี้อินมากๆๆ เลยอดใจไม่ไหว)



รำคำคาญ และ หน่าย อันดับต่อมา คือ หวาน   รำคาญมากๆๆนะ สอดสาระแนนได้ทุกเรื่อง  ได้ทุกเวลาจริงๆๆ

 เหมือนชอบเอาความรู้สึกของเพื่อนตัวเองมาล้อเล่น  


รำคาญ อันดับลงมาก้อคือ ลม หรือ สีฟ้า  ปากแข็งสุดๆๆๆ ซึนโครตๆๆๆ ขออนุญาต วิจารณ์ นายเอกของเรื่องนี้หน่อยนะครับ

เป็นนายเอกที่งี่เงาที่สุดเลยเท่าที่อ่านมา    เสียสละ ให้เพื่อนแบบว่าไม่มีหัวคิดเอามากๆๆ   ทำตัวเป็นนางเอก ช่อง 7 สี

อยากจะบอกสักนิดหนึ่ง ว่า "นายเอก " นะครับ ไม่ใช่ "นางเอก"   เพราะว่าถ้าเป็นแบบนี้ มันจะเป็นนางเอกจนเกินไป ให้ความรู้สึกว่ากำลัง

อ่าน ชาย รัก หญิง  (เพราะนางเอกเกิน)  ไม่ใช่ ชาย รัก ชาย   จอมเสียสละเกินไป ปากแข็งเกินไป ทำอะไีระมักตรงข้ามกับสิ่งที่ใจคิดตลอด  ชอบคิดเออ เอง อยู่คน

เดียว  ถ้าเป็นแบบนี้มากๆๆ บางครั้ง มันก้อทำเอาหน่ายได้นะครับ  ไม่เหมือนกับนายเอกตอนเริ่มเรื่องเลย ทั้งร้าย ทั้งแรง สะใจมากๆๆ แต่พอมาเป็นแบบนี้

ยังกับไม่ใช่นายเอกคนเดียวกัน   (ต้องขอโทษเป็นอย่างมาก ที่ใช้คำไม่สุภาพและไม่เหมาสมในการแสดงความคิด

เห็น  แต่ก้อไม่ใช่เพราะอะไร เพราะอินเกินไปนั้นเอง 555  ต้องขอโทษเจ้าของเรื่องเป็นอย่างมากนะครับ พึ่งจะมาเป็นนักอ่านหน้าใหม่ในเรื่อง

นี้แท้ๆๆๆ อย่าโกรธเค้าน๊าาา เค้าแค่ิอินเกินไป )




และสุดท้ายนี้่ขอบอกว่า ชอบเรื่องนี้มากๆๆ โดนใจสุดๆๆ

เรื่องนี้แหละที่ตามหามานานแสนนาน

ชอบพระเอกของเรื่องนี้มากๆๆ นายภาคีนายเป็นยอดชายสุดๆๆๆ

ชอบเรื่องนี้มากๆๆ และจะเป็นกำลังใจให้นะครับ ไรเตอร์ สู้ๆๆๆ

มารอตอนต่อไปนะครับ

ไวๆๆนะเค้าอยากอ่านจะตายอยู่แว้วววว

[badcow]

ปลง (อีกที) อ่านแล้วต้องปลงกะอารมณ์+นิสัยตัวละครครับ แล้วก็ปลง..ตอนต่อไปยังไม่มา

[Y2Y]

ตอนที่ 24  ในวันที่ลมจะหยุดพัด...?

“ลมครับ”

เปลือกตาคู่สวยกระพริบเพียงน้อย หากแต่ไม่ยอมเปิดรับรู้สิ่งที่รายล้อมอยู่รอบตัว เมื่อล้อรถแล่นเข้ามาจอดสนิทที่จุดหมายปลายทาง พร้อมเสียงกระซิบข้างใบหูสวยที่ถูกสัมผัสใกล้ชิดจากปากหยักเจ้าของเสียงเรียกนั้น กับปลายจมูกที่ฝังตัวลงแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว เมื่อใบหน้าหวานนั้นงดงามเกินกว่าจะห้ามให้แตะต้อง

“ตื่นได้แล้วครับ ถึงแล้ว” พร้อมกับคำพูด ภาคีที่เดินมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ ชายจัดการปลดล็อคให้กับคนร่างบางที่ผล็อยหลับมาตลอดทาง

คำเรียกที่ทุ้มหวาน สีฟ้าได้ยินชัด พอๆ กับสัมผัสตรงผิวแก้ม แต่แทนที่เจ้าตัวจะตื่นแล้วเอาตาคู่สวยจับจ้องใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้จนจะชิดอยู่แล้ว
 กลับขยับตัวหันหนีไปอีกทาง

สีฟ้าจะรู้ตัวไหมว่า ท่าทางแบบนี้แบบที่ทำอยู่นี้ มันทำเจ้าตัวที่ดูน่ารักอยู่แล้วยิ่งน่ารักเข้าไปอีกเท่าตัว จนอยากจะรั้งตัวมากอดทำโทษซะให้เข็ดที่ร้ายกาจกับหัวใจของเขาเหลือเกิน แต่เขาก็ทนมาได้ทุกครั้ง อย่างนี้เขาเรียกว่าเจ็บแล้วไม่จำหรือเปล่า ไม่หรอก ไม่ใช่เจ็บแล้วไม่จำ หากแต่เป็นเพราะรักมากถึงยอมที่จะเจ็บ เพื่อรักษาความรักเอาไว้ไม่ให้หลุดลอยจากไปไกลจากหัวใจ

ถ้าสีฟ้าพยายามจะทิ้งรักของเขาไปได้ทุกนาที เขาก็จะเป็นฝ่ายที่เฝ้าประเคนรักให้สีฟ้าทุกนาทีเหมือนกัน

“ถึงแล้ว ขึ้นไปข้างบนกันเถอะครับ” ว่าแล้วมือก็เอื้อมไปรั้งต้นแขนให้พลิกกลับมาทางเขา แต่สีฟ้าก็ฝืนเอาไว้สุดกำลัง

“จะกลับบ้าน” เจ้าตัวบอกเสียงห้วน ที่ฟังยังไงๆ ในความรู้สึกของคนฟัง กลับรู้สึกว่ามันเพราะจับใจ ค่าที่มันบอกให้คนฟังรู้ว่าคนพูดเริ่มจะเย็นลงบ้างแล้ว ไม่อย่างนั้นประโยคที่พูดจะต้องเฉยชาจนใจเขาเจ็บมากกว่านี้

สีฟ้าก็ยังเป็นสีฟ้าเหมือนเดิม ต่อให้ดื้อ ปากร้าย ใจแข็งแค่ไหน แต่ในสิ่งที่สีฟ้าเป็น ยามเมื่อความรักมันเดินหน้าแซงความรู้สึกอื่นๆ ที่เพียรสร้างขึ้นมา สีฟ้าก็เหมือนจะหลงลืมความรู้สึกพวกนั้นไปเสีย ปล่อยให้ความรักมันโลดแล่นอย่างใจอยาก ไม่คิดกักเก็บและไม่คิดปิดบัง โดยเฉพาะเวลาที่มีเพียงแค่สองคนอยู่ด้วยกัน ปราศจากใครต่อใคร

ตอนนี้สีฟ้าเริ่มอ่อนอีกครั้ง ภาคีรู้ดี และจะใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ต่อเขามากที่สุด

“กลับก็กลับครับ”

คำตอบของภาคี ทำเอาคนที่ร่ำบอกว่าจะกลับบ้านถึงกับอึ้ง แปลกใจที่อีกฝ่ายยินยอมอย่างง่ายดาย จนไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ เมื่อประตูฝั่งเขาถูกปิดลง พร้อมกับประตูฝั่งคนขับเปิดกว้างในเวลาต่อมา และร่างสูงที่พาตัวเองเข้ามานั่งประจำที่คนขับ

ปากสีสวยที่เคยเม้มแน่นกลับเม้นแน่นหนักกว่าเดิม ใบหน้าสวยสะบัดงอนอย่างมีสาเหตุ เขาโกรธภาคีใช่ไหมที่ทำตามคำบอกของเขา โดยไม่อิดออดหรือร้องขอให้เขาเปลี่ยนคำพูด พาลน้ำตาที่เหือดแห้งมันก็รื้นอยู่ตรงขอบตาช้ำอีกครั้งจนได้

สับสนกับการกระทำของภาคี
 

....ได้กลับบ้านสมใจแล้วไม่ใช่เหรอ จะร้องไห้ทำไมกันล่ะสีฟ้า......

ไม่รู้ทำไมอารมณ์น้อยใจมันแล่นลิ่วเร็วอย่างนี้ ยิ่งน้อยใจมากเท่าไหร่ น้ำตามันก็จะมาคลออยู่ตางเบ้าตามากเท่านั้น   สีฟ้าขยับไปชิดประตูรถแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว

ภาคีมองท่าทางนั้นด้วยความรู้สึกรักที่มากล้น  เอื้อมมือไปดึงร่างบางให้กลับมานั่งเป็นปกติ แต่ก็ถูกปัดมือออกอย่างรวดเร็ว แถมยังทำเสียงขู่ตามมาอีก

“ทำไมไม่ไปสักทีล่ะ ฉันอยากกลับบ้าน เข้าใจไหม”  เสียงนั้นดังบอกมาจากซอกมุมประตูรถ

“ครับผม กลับก็ได้ โชคดีจังคืนนี้ได้นอนเตียงนุ่มๆ ในห้องคุณลมอีกคืนแล้ว เอาเป็นว่าย้ายไปอยู่ที่บ้านใหญ่เป็นการถาวรดีกว่า เตียงมันนุ๊ม...นุ่ม คนนอนด้วยก็ตัวห๊อม...หอม”  คนพูดทำเสียงยานคางได้น่ารักน่าชัง  จนคนฟังนึกหมั่นไส้หันกลับมาทำเสียงเขียวตาขุ่นใส่  น้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้าตาสวยหายไปไหนหมดก็ไม่รู้

“ใครจะให้นายมาอยู่บ้านฉัน”  สีฟ้าจ้องคนหน้าเอาเรื่อง อารมณ์ความน้อยใจเมื่อครู่ก็กลับถูกอารมณ์ขุ่นๆ เข้ามาแทนที่ น้ำตามันก็เหมือนจะหยุดไม่ทันรู้ตัว

“ขี้ลืมจริงๆ นะครับ ผมเป็นลูกเขยของบ้านอย่างสมบูรณ์แล้วนะครับ แล้วทำไมผมจะอยู่ไม่ได้”

“ฉันไม่ให้นายไป”  สีฟ้าตวัดแหวตามแรงอารมณ์ที่โดนยั่ว น้ำตามันแห้งหาย เหลือแค่ความขุ่นมัวในหน่วยตาคู่สวย

“ผมจะไป” ภาคีบอกยิ้มๆ

“แต่  ฉัน  ไม่  ให้  ไป ” สีฟ้าเน้นทีละคำ ตาเรียวจ้องเขม่ง

“ผมไม่สน คุณลมอยู่ไหน ผมก็อยู่นั้น เลือกเอานะครับว่าจะนอนที่คอนโดหรือที่บ้าน  ผมให้สิทธิ์คุณลมเลือก กลับบ้านก็ได้นะครับ ห้องคุณลมสบายกว่าห้องที่คอนโดผมตั้งเยอะ  ผมจะทนเอาหน้ารับหมัดพี่ฟืนสักทีสองที โทษฐานที่ทำให้น้องชายของพี่ฟืนร้องไห้  แลกกับการได้นอนเตียงเดียวกับคุณลม ถือว่ายังคุ้มอยู่ครับ”

ถ้าอีกฝ่ายเลือกใช้เสียงสูงเข้าฟาดฟัน ภาคีเองก็เลือกใช้รอยยิ้มเข้าสู้ แล้วภาคีก็ชนะเพราะพอเขาพูดจบสีฟ้าก็ลงจากรถ ก่อนจะก้าวฉับๆ เข้าไปในตัวคอนโด


.................................................................................


กว่าจะวิ่งตามคนเจ้าน้ำตาที่ก้าวฉับๆ เดินหนีเขาไปก่อน แล้วก็ยังหายลับเข้าไปในลิฟท์โดยไม่คิดจะรอเขาเลย  กว่าจะตามได้ทันก็ทำเอาภาคีเหนื่อย พอมาถึงหน้าอีกฝ่ายก็ยืนกอดอกรออยู่ก่อนแล้ว

“เดี๋ยวผมให้คีย์การ์ดคุณลมอีกชุดนะ”  ภาคีบอก เมื่อเขาเปิดประตูห้องในคอนโดหรู ต้อนรับสีฟ้าอีกครั้ง 

“ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการ” คนร่างบางบอกเสียงห้วน เดินผ่านคนตัวสูงเข้าไปข้างใน ขามันพาเดินผ่านส่วนของมุมนั่งเล่น  มุมครัว  ผ่านประตูเลื่อนเข้าไปยังห้องนอน
 ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งปลายเตียงกว้าง ตาสวยจ้องมองเจ้าของห้องที่เดินตามเข้ามา

“รู้งานจังนะครับ” ภาคีแค่จะเอ่ยล้อให้อีกฝ่ายเขิน หารู้ไม่ว่าคำพูดของตัวเองไปกระตุ้นต่อมน้ำตาของสีฟ้าให้ทำงานอีกครั้ง หลังจากที่มันอุตส่าห์กลืนหายไปแล้วแท้ๆ

มันน้อยใจ.....น้ำตาจึงไหล

เหมือนมีค่าแค่เรื่องบนเตียง...มันก็ยิ่งเจ็บ

“แค่นี้ใช่ไหมที่นายต้องการจากฉัน  งั้นก็เอาเลย อยากได้อะไรจากฉันก็เอาไปเลย จะได้ปล่อยๆ ฉันไปสักที”  น้ำเสียงที่ตะโกนบอกเจือไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายปะปนกัน  ไม่ว่าจะเป็นความโกรธ ความโมโห ความน้อยใจ มันโถมเข้ามาราวกับไม่จบสิ้น

“ไม่เอานะครับคุณลม ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ “ ภาคีทรุดนั่งข้างคนเจ้าน้ำตา สองมือก็โอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น  กดเรือนผมสวยให้แนบชิดกับแผ่นอกกว้าง น้ำตาเม็ดเล็กๆ ซึมผ่านเนื้อผ้าอีกครั้ง

“จะกอดฉันไว้ทำไม ทำไมไม่ทำมันไปเลยล่ะ นายจะมีเรื่องไปบอกคนอื่นๆ ไง   สนุกนักใช่ไหม สนุกที่ทำให้ฉันอาย ทำให้ฉันแพ้”  ความน้อยใจมันแล่นลิ่วแซงทุกอารมณ์ความรู้สึกอีกครั้ง แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่   หัวจิตหัวใจของคนร่างบางมันย้อนกลับไปที่เหตุการณ์เดิม ยามที่ถูกทำร้ายด้วยคำพูดพวกนั้นของคนที่กอดเขาอยู่

ภาคีรับรู้ถึงแรงสะอื้นที่อกของเขาได้ชัดเจน  ราวกับว่าเขาคือคนที่ร่ำเสียงร้องนั้นออกมาเสียเอง มันทำเอาหัวใจชาวาบ เขาทำให้คนที่เขารักมากที่สุดร้องไห้อีกแล้ว

“ตินขอโทษ  ยกโทษให้ตินนะ นะครับคนดี  นะครับลม”  ภาคีจับไหล่หวั่นสะท้าน ดึงใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตาให้หันมาหาเขา  หลังจากใบหน้านั้นพยายามหันหนี ก่อนที่ปากหยักจะลามไล้เกลี่ยซับน้ำตาจากแก้มนวลด้วยความรู้สึกแสนรัก หากแต่ว่าสีฟ้ากลับสะอื้นหนักกว่าเดิม 

“พอเถอะ อย่าทำอย่างนี้อีกเลย”  หน้าหวานเบี่ยงหลบปากหยัก

“ตินรักลมนะครับ ลมมีความหมายมากกว่าลมหายใจของตินอีกรู้ไหม  ตินอยากให้ลมเข้าใจ ช่วยเข้าใจตินหน่อยนะครับคนดี ที่ทำไปเพราะรัก  ไม่อยากเสียลมไป 
ตินขาดลมไม่ได้  เห็นใจตินนะครับ  อย่าบอกให้ตินเลิกรักลม  อย่าบอกว่าเราสองคนไม่ควรรักกัน  ตินรักลม เรารักกัน ตินไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว นะครับคนดีของติน
 ให้ตินได้รักลม ให้เราได้รักกันนะครับ”

ถ้อยคำมากมายที่พร่ำบอก ถูกกลั่นกรองมาจากความรู้สึกข้างใน ออกปากหยักสู่ริมฝีปากนิ่ม คำพูดเพียงแผ่วเบากลับกึกก้องอยู่ในหัวใจคนฟัง ยิ่งเพิ่มแรงสะอื้น กระตุ้นน้ำตาให้ไหลยาว   หากต่างกันตรงที่ว่ารอยสะอื้นในครั้งนี้มันมาจากความรู้สึกตื้นตัน อบอุ่นด้วยความรู้สึกอ่อนหวานที่ถ่ายทอดให้มา

สีฟ้าไม่อยากใจแข็ง.....ไม่อยากใจแข็งอีกแล้ว

“ยกโทษให้ตินได้ไหมครับ” ภาคีทวงถามคำให้อภัย ตาคมหวานจับจ้องเรียวหน้าสวยเปื้อนน้ำตาด้วยความรักที่เอ่อล้น  แม้จะพร่ำพูดและพร่ำกระซิบบอกว่ารักมากแค่ไหน หากมันก็คล้ายจะกลั่นออกมาได้ไม่เท่าเสี้ยวหนึ่งที่ใจมีให้
 

ภาคีมองหน่วยตาสวยที่จ้องตอบเขากลับมา สีฟ้าไม่หลบตา ไม่สะบัดหน้าหนี ตาคู่สวยแวววับด้วยน้ำตาที่ไหลริน แล้วมือเล็กๆ นั้นปาดมันทิ้ง   น้ำใสจึงเหลืออยู่เพียงในหน่อยตา ก่อนที่เรียวแขนจะกอดเขาไว้แน่น วางหน้าสวยไว้ที่ไหล่เขา พร้อมกับคำพูดที่ทำเขายิ้มได้กว้างที่สุด

“ยกโทษให้แล้ว”

คำพูดจากปากสีสวย แม้จะเบาเหลือใจ และคล้ายกับว่าลอยมาจากทิศทางที่แสนไกล แต่มันก็ดังกึกก้องอยู่ในหัวใจที่รับรู้

“ขอบคุณที่ให้อภัยนะครับ ต่อไปนี้ตินจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว  ตินสัญญา ตินรักลมนะครับ รักมาก ที่ทำไปก็เพราะรัก รักลม รักลมเท่านั้นจริงๆ”  และเขาก็ย้ำคำรักให้อีกฝ่ายฟังอีกหลายครั้ง ราวกับกลัวว่าคำรักจะหล่นหาย  กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินมัน พร้อมกับคำพูดที่พร่ำบอก ภาคีรู้สึกถึงแรงโอบรัดที่มากขึ้น มันเป็นเหมือนคำรับรู้ที่อีกฝ่ายมอบให้เขา

“รู้แล้ว”  เสียงของสีฟ้าบอกเบา หากภาคีก็ได้ยินชัดเจน

“รู้อะไรครับ”  เขาย้อนถาม ไม่ได้แกล้ง แค่อยากให้สีฟ้าพูดให้ยาวกว่านี้ พูดให้เขารู้ซึ้งไปถึงหัวใจที่เคยเหงามาตลอด เผื่อมันจะเยียวยารักษาความช้ำชอกอันเก่าเก็บในหัวใจของเขาได้

“ว่าไงครับ รู้อะไร ไม่บอก แล้วตินจะรู้หรือครับ ว่าลมรู้อะไร?”  ว่าแล้วก็ดึงคนที่กอดเขาไว้แน่นให้ออกห่าง หน้าหวานนั้นก้มต่ำหนีคำถามของเขา  แต่ไม่วายที่ภาคีจะช้อนคางมนขึ้นมาให้สบตากัน

“ว่าไงครับ?”

เมื่อครู่หัวใจของสีฟ้ายังเอ่อล้นไปด้วยคำรักจากปากหยักที่ถ่ายทอดออกมาให้รับรู้ แต่ตอนนี้หัวใจของสีฟ้ากลับหมั่นไส้ตาคมหวานที่วิบวับราวกับจะแกล้งเขา

“ว่าไงครับ?” ภาคีถามซ้ำ เหมือนแผ่นเสียงที่ตกร่อง มือใหญ่เลื่อนต่ำ คว้าเอวกิ่วก่อนจะยกร่างแสนเบานั้นมาอยู่บนตัก แนบใกล้แต่ยังคงสบสายตากันได้ กำปั้นเล็กทุบลงบนไหล่เขา ไม่แรงหากก็หลายที คงทำโทษเขาที่ชอบแกล้ง

“ว่าไงครับ?” เอาสิ ถ้าสีฟ้ายังไม่ตอบ ยังนั่งนิ่ง ยังมองสบตากับเขา โดยที่ไม่ยอมตอบคำถามของเขา เขาก็จะถามมันซ้ำอยู่อย่างนี้แหละ ดูว่าความอดทนของใครจะหมดก่อนกัน แต่ที่แน่ๆ เขาอดทนกว่าสีฟ้าเยอะ   ไม่งั้นจะทนสิ่งที่สีฟ้าทำกับเขามาจนถึงทุกวันนี้ได้เหรอ

“ว่าไงครับ?”

“ติน”  สีฟ้าทำเสียงเข้มเรียกชื่อ

“ครับ” เจ้าของชื่อขานรักเสียงใส หน้าหล่อยิ้มแป้น

“แกล้งกันใช่ไหม?” สีฟ้าเปลี่ยนจากฝ่ายถูกถาม เป็นคนที่ถามซะเอง ตาเรียวจ้องเอาเรื่อง

“เปล่า.....แต่ลมไม่ยอมตอบตินนี่ครับ  ตินก็เลยต้องถามซ้ำ ว่าไงครับ ตอบตินมาสิครับ ว่าที่บอกว่ารู้แล้ว  รู้น่ะ  รู้อะไรครับ  ตินไม่อยากเดา
 กลัวเดาผิดเหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา”  คำพูดท้ายๆ สุ้มเสียงที่บอกเศร้าสร้อย จนคนฟังหน้าหวอ ไม่ทันกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของภาคี

“ติน”  สีฟ้าเรียกชื่อนั้นแผ่วเบา ต่างจากเมื่อครู่ เจ้าของชื่อก็ขานรับแผ่วเบาไม่ต่างกัน

“ครับ”

“ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งกัน ขอความจริง”  ตาเรียวจ้องขอเอาความจริง แขนเรียวคล้องรับกับคอหนา

“ไม่รู้จริงๆ ครับ”  แล้วเรื่องอะไรที่ภาคีจะตอบความจริง ถึงแม้ตาที่เขามองสบด้วยจะข่มขู่เอาความจริงมากแค่ไหนก็ตาม เพราะสีฟ้าไม่เอาจริง เขาก็ไม่จำเป็นต้องตอบความจริง

“ว่าไงครับ ตอบให้ตินมาได้หรือยัง ว่าลมรู้อะไร”  พอเขาถามจบ สีฟ้าก็คลายวงแขนที่โอบลอดคอของเขา พร้อมกับขยับตัวลงจากตักของเขา แต่มือของเขาก็ยังวางอยู่บนเอวบางเหมือนเดิม อยากรั้งให้ใกล้เหมือนเดิม อีกฝ่ายก็ขืนเอาไว้

“แกล้ง” ออกปากว่า แต่ไม่ได้โกรธ มันคงเลยจุดตรงนั้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าสีฟ้าเหนื่อยเกินจะโกรธ หรือสุขเกินจะโกรธใดๆ ได้

“แกล้งก็แกล้งครับ แต่ลมช่วยบอกให้ตินชื่นใจหน่อยสิครับ ว่าลมรู้อะไร นะครับ “ เขาอ้อนเสียงหวาน   รั้งร่างสีฟ้าให้เข้ามาใกล้อีกครั้ง ครั้งนี้ร่างนั้นไม่ขัดขืน

“รู้ว่าตินรักลมมาก  พอใจหรือยัง” ปากอิ่มบอก แต่ตาสวยเขินอายเกินกว่าจะมองสบตาด้วย ด้วยการก้มหน้าต่ำ แต่ก็ไม่วายที่จะถูกมือหนาเชยคางให้ขึ้นมามองสบตากัน

“ยังไม่พอใจครับ  เพราะตินไม่ได้บอกแค่ว่ารักลมมาก แต่ตินบอกลมว่าตินรักลมคนเดียว รักลมมาก รักมากกว่ารักลมหายใจของตินเองซะอีก จดไว้ในหัวใจลมด้วยนะครับ ว่าตินรักลมมาก รักลมคนเดียว แล้วจะรักลมไปตลอด” คำรักที่บอกออกมาจากหัวใจ ฟังแล้วเพราะจับดวงใจคนฟัง


“แล้วลมล่ะครับ รักตินบ้างไหม” ที่มาพร้อมกับคำถามคือปลายจมูกกดเข้ากับแก้มชื้นแต่นุ่มและหอมเหมือนเคย

คำถามที่ไม่นึกอยากจะคาดหวังถึงคำตอบที่จะได้  เพราะกี่ครั้งที่เอ่ยถาม กลับไม่เคยได้ยินคำนั้นตอบกลับมาให้หัวใจพองโตเลยสักครั้ง แต่เขาก็ยังอยากจะถามและจะถามมันไปเรื่อยๆ เผื่ออาจจะมีสักครั้งหนึ่งที่สีฟ้าจะใจอ่อน  ยอมเอ่ยคำรักออกมาให้เขาได้ยิน เหมือนที่เขาเฝ้าพร่ำบอกอย่างไม่เคยเหน็ดเหนื่อยให้อีกฝ่ายรับรู้

เพียงแค่คำถามที่ภาคีถามออกไป ร่างบางที่เขาสัมผัสอยู่กลับแข็งเกร็ง  ก่อนใบหน้านั้นจะก้มต่ำ มือทั้งสองประสานเข้าหากันแน่น วางอยู่บนตัก  คนถามนึกโกรธตัวเอง
โกรธที่ถามคำถามที่ทำให้สีฟ้าลำบากใจ ทั้งที่ทุกอย่างกำลังไปได้ดีอยู่แล้วแท้ๆ

แค่นี้....สีฟ้าก็ยอมเขามาพอแล้ว มากจนน่าตกใจด้วยซ้ำ แล้วเขาจะเค้นเอาคำรักไปทำไมกัน แค่การกระทำของสีฟ้า มันก็ทำให้เขาสุขจนล้นแล้ว

แม้ไม่มีคำรักจากปากสีฟ้าให้เขายึดเหนี่ยว แต่การกระทำหวานซึ้งก็พอจะเป็นหลักให้เขาเกาะเกี่ยว ไม่ต้องปลิวตามลมไปแห่งหนใดที่ไม่เคยคาดเดาใดได้

“ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ตินไม่ถามแล้ว อาบน้ำดีกว่านะครับ ลมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ภาคีรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้สีฟ้าลำบากใจมากไปกว่านี้

ภาคีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแต่ไม่ลืมคว้ามือเรียวให้ลุกตาม ยิ้มกว้างส่งใบหน้าหวานที่มองเขา ตาแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้เป็นประกายหวาน ไม่ได้หม่นแสงเหมือนที่เขากลัว ปากอิ่มสีสวยเอ่ยคำที่ภาคีเฝ้าเพียรอยากได้มาตลอด

“รัก”

คำรักถูกบอกเบาๆ ผิวแก้มใสชื้นรอยน้ำตาแดงระเรื่อ  ยามที่เอ่ยคำว่ารักออกมา มันเขินเกินจะบอกกล่าวว่ามันมากมายขนาดไหน รู้เพียงว่าอยากหนีกลับบ้าน อยากหนีไปให้ไกล อยากหนีสายตาวิบวับสมใจของคนฟัง

“ลมรักตินแล้วใช่ไหมครับ” เขาถามทั้งที่ไม่ควรถาม คำรัก มันได้ยินชัดเจน ดังเต็มสองหู ดังเต็มความรู้สึก ดังไปถึงหัวใจที่เคยแตกร้าว เยียวยาให้หายด้วยคำๆ เดียว
คือคำว่า ‘รัก’

สีฟ้าถูกภาคีรั้งให้นั่งลงอีกครั้ง สองมือใหญ่รวบสองมือเรียวไว้มั่น ตาคมสื่อความรู้สึกทั้งรักทั้งหลงเจ้าของมือที่กอบกุม

คำว่า ‘รัก’ ที่ได้ยิน มันคือความจริง ตาสวยที่ภาคีมองสบด้วย มันบอกเช่นนั้น

“ รัก “ คราวนี้คนพูดกระซิบแผ่วเบาที่ข้างแก้มของคนถาม ก่อนวาดวงแขนเรียวโอบต้นคอหนา แนบหน้าผากมนของตัวกับหน้าผากของอีกฝ่าย ปลายจมูกแหลมสัมผัสชิดกับปลายจมูกโด่ง แล้วย้ำบอกอีกครั้ง

“ลมรักติน”

แล้วเขาก็ไม่อาจเก็บคำรักคำนี้ไว้ได้อีกต่อไป เมื่อภาคีต้องการฟัง เขาก็จะบอก ต่อให้วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็จะไม่เสียใจที่พูดมันออกมา

....เหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่ต้องเก็บคำว่า ‘รัก’ ไว้กับตัว โดยไม่บอกมันออกไป

....เหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่ต้องวิ่งหนี วิ่งหนีหัวใจตัวเองอยู่ทุกนาที

“แล้วรัก....” เขากำลังจะถามว่า แล้วรักมากไหม มากแค่ไหน แต่สีฟ้าก็ปิดปากเขาด้วยปากตัวเอง เขาไม่ได้สอดลิ้นตามหาความหวาน เพราะเชื่อว่ายังมีเวลาอีกเยอะกับเรื่องนี้ แต่เรื่องที่อยากฟังจากปากหวาน มันสำคัญมากกว่า

“รักตินนะ  แต่อย่าถามเลยว่ารักมากแค่ไหน ลมตอบไม่ได้ บอกไม่ได้ว่ารักมากแค่ไหน แค่รู้ว่าไม่อยากอยู่โดยไม่มีติน  ไม่อยากหายใจโดยไม่ได้รักติน  ไม่อยากบังคับใจไม่ให้รักตินอีกแล้ว”

คงไม่มีวินาทีไหนที่ภาคีมีความสุขเท่าวินาทีนี้ที่ได้ยิน  ได้ฟัง  ความรักจากปากของสีฟ้า ชายหนุ่มรวบร่างคนที่ทำให้เขามีความสุขไว้กับอกเขา  มันมากเกินไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่สีฟ้าพูดออกมา มากเกินกว่าที่เขาคิดว่าจะได้ยิน  แค่คำว่ารักก็มากเกินพอแล้ว หากนี่สีฟ้ายังพูดถ้อยคำมากมายที่คงดังกังวาลอยู่ในหัวและหัวใจของเขา อีกนานแสนนาน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่นาที กี่วัน กี่เดือน กี่ปี หรือตลอดทั้งชีวิต ภาคีจะไม่มีวันลืมคำพูดมากมายของสีฟ้าในวันนี้ จะไม่ให้มันตกหลายไปแม้แต่สักคำเดียว

“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่รักติน ขอบคุณที่รักกัน เรารักกันแล้วนะครับ อย่าทิ้งตินไปอีกนะ อย่าทิ้งความรักของเราไปนะครับ คนดี” เขาพรมจูบละมุนบนผมนุ่ม ก่อนที่อีกฝ่ายจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มรับกับคำพูดต่างๆ ของเขา

“...........” สีฟ้าไม่ตอบคำขอร้องนั้น เพราะเขาได้ใช้หัวใจตอบมันไปแล้ว คำยืนยันถูกส่งออกมาจากหัวใจ ถ่ายออกไปทางสายตาคู่สวยที่จ้องตอบเจ้าของคำร้องขอ ริมฝีปากอิ่มเลื่อนขึ้นสัมผัสกลีบปากหยัก ไม่ได้สอดแทรก หากเพียงเปิดรับลิ้นชื้นที่ครวญหาความหวานอย่างอ่อนหวาน ไม่เร่งเร้าแต่ก็ชวนให้ตอบสนอง 


“บอกรักตินอีกครั้งได้ไหมครับ” คำถามยังคงมีมาอีกครั้ง หลังจากถอนจูบหวานๆ นั้นออกมา

“รักตินนะ  ลมรักติน”  เสียงหวานบอกตามคำเรียกร้องของอีกฝ่าย สีฟ้ามีความสุขที่ได้พูดมันออกมา ไม่ต่างจากภาคีที่มีความสุขเมื่อได้ยิน

คำรัก....มันอาจไม่เพราะ ถ้าไม่ได้รัก

ต่อให้ได้ยินคำว่ารัก จากปากใครต่อใคร มันก็ไม่มีความหมายหรือทำให้สุขใจได้มากขนาดนี้ เพียงเพราะมันเป็นคำรักจากปากของคนที่เขารัก

“อีกครั้งได้ครับ” ภาคีร้องขอเหมือนไม่เคยพอ จะให้พอได้ไง คำนี้เขาอยากฟังมานานเหลือเกิน เมื่อมันหลุดออกมาจากปากสวยๆ ของสีฟ้าได้ เขาก็อยากจะฟังมันซ้ำๆ ให้นานๆ ให้คุ้มกับที่รอคอยและเฝ้าเพียรถาม

“ลมรักติน”

“อีกครั้งนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มหวานออดอ้อนร้องขอ  ทว่าคราวนี้ร่างบางกับขืนตัวเองออกจากอ้อมกอด ใบหน้าหวานยู่จมูกใส่ ไม่ได้เบื่อที่จะพูด แต่มันเขินที่จะพูดซ้ำๆ มากกว่า คงไม่ต้องทำอะไรมันแล้วมั้ง  ถ้าหากภาคียังร้องขอจะฟัง แล้วเขายังคงจะจัดให้ตามที่ขอ

เพราะร้องไห้มาหนัก มันเลยเหนื่อย

เพราะต่อสู้กับความรู้สึกมาเยอะ มันเลยล้า



“เหนื่อยแล้ว... อยากอาบน้ำ”  สีฟ้าบอก พลางลุกออกจากอ้อมแขนที่โอบกอด

“อาบด้วยได้ไหมครับ”

“......................” สีฟ้าไม่ได้ตอบ  ชายหนุ่มเดินตรงไปยังห้องน้ำ พอถึงก็หันกลับมายิ้มหวานให้คนที่นั่งอยู่ที่เดิม  หากสายตายังคงไม่ละวางจากเขา ตาคมหวานที่มองเห็น ดูก็รู้ว่าอยากเดินตามเขามาแค่ไหน แต่คงไม่กล้า

“ลมเหนื่อยนะ  จะไม่เข้ามาอาบน้ำให้ลมเหรอ”  สีฟ้าบอกตัวเองในใจว่า เขาไม่ได้ยั่ว แค่อยากเอาใจภาคีเท่านั้นเอง บางเรื่องบางอย่าง หากไม่หนักหนาเกินกำลัง
 ภาคีอยากได้ สีฟ้าก็พร้อมจะจัดให้  ชดใช้....ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าชดเชยกับเรื่องที่ผ่านๆ มา ที่เขาทำให้ภาคีเจ็บ....

แม้ความจริงนั้น เมื่อไหร่ที่เขาทำภาคีเจ็บ นั่นก็แปลว่าเขาทำตัวเองเจ็บเช่นกัน

[roseen]

 :เฮ้อ:กว่าจะได้พูดกัน กว่าจะเข้าใจกัน


ลุ้นกันเยี่ยวเหนียว  รักทรมานเหลือเกินคู่นี้  ทรมานอ่านอ่ะน้องลม

[badcow]

ขอบคุณครับ ขอบคุณมากที่แต่งตอนแบบนี้มา
.
แต่ตราบใดที่ แพท ยังหายใจได้อยู่ ก็ยังไม่สบายใจ เพราะคนตายทำการอันใดมิได้ 555

[bolinkz]

น่ารักเกิ๊นน้ำตาลในเลือดพุ่งสูงจนถึวอินฟีนิตี้^^
 

[yayee2]

ซะทีเนอะ รอมานานมากเลย บรรยากาศแบบรักกันเข้าใจกันล้วนๆ
โดยไม่มีอารมณ์อื่นๆ(ทาง-)แทรกในบรรยากาศเนี่ย