หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw

[minchy]

เราจะมาให้กำลังใจ  คือว่าเป็นหนึ่งคนที่ได้อ่านเวอร์ชั่นออริ ที่เคยลงไว้นานมากแล้ว  และตอนนั้นอินเนอร์ก็มากมาย ไม่ได้คิดเลยว่า ทุกสิ่งอย่างมันไม่สมจริง ฮาๆๆ  พอได้กลับมาอ่านเวอร์ชั่นนี้ ก็หนุกหนานเหมือนเคย อาจเพราะเราเชียร์ลมก็ได้ แหมตินหน่ะรักก็ไม่พูดปากแข็ง แอบรักก็ไม่สู้แถมไปคบคนอื่นซะงั้น 

แล้วถ้าลมไม่หลุดโลก คงไม่ได้คู่กันหรอก ดังนั้น เราสามารถให้อภัยลมได้ในทุกกรณี ส่วนตินก็คงต้องทนไปแหละ อิอิ

ปล. ถ้าไม่ได้อ่านเม้น เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อืม มันเป็นอย่างที่เพื่อนๆ ในเล้าว่าอยู่เหมือนกันนะ

[yunjaejoong]

  :z3:ทำกันได้นะคนเรา ไม่ง่ะ ไม่ อยากอ่าน อยากอ่าน

[Margarin_Butter]

แล้วอะไรยังไงต่ออ่าาาาา ตัดจบแบบนี้ค้างสุดๆๆ  

ลมโดนตินเอาคืนสะบ้างก็ดี

[JJHJJH]

อยากอ่านต่อๆๆ
บวกๆ ค่า

[NONSENSE]

อยากรู้ๆๆๆๆ

[j4c9y]

ไม่เป็นไรหรอกครับ


ขึ้นว่านิยายมันก็ถูกต้องแล้ว

ให้คนอ่านได้เคลิ้มบ้างอะไรบ้างงงง

[tuek]

ค้างมากๆเลยอะ
+1 นะคะ

[nongrak]

สงสารลมแต่ก็หมั่นไส้ด้วย แต่ตินคงมีแผนแน่
ไม่งั้นไม่ควงยัยแพทมาด้วยหรอก
คิดได้แล้วยกยัยแพทให้พี่หมอแทนลมดีกว่า 5555

ไม่ต้องคิดมากค่ะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้นะ

[jellyfish]

สวัสดีค่ะ มาสมัครเพราะเรื่องนี้ กับอีกเรื่องเลยนะค่ะ
อ่านแล้วชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จริงๆค่ะ

เพราะสีฟ้าช่างถูกใจ ในความเหนือ จริงๆ แต่แอบหงอยให้แพทได้ไงกัน
เพื่อนแบบนี้ น่าฆ่าหมกท่อ เอาไปปล่อยถังขยะจริงๆ

ส่วนตาติน ก็เป็นพระเอกที่รันทดยิ่ง มีมารขวางทางเป็นผู้หญิงแบบแพท

ส่วนตอนนี้ ก็ค้างงงงงง....ค่ะ อย่างรุนแรง
ไม่รู้ว่าคราวนี้ แผนที่อุตส่าห์ส่งกันไปมาจะสำเร็จหรือเปล่า
รอรอรอรอ

ขอบคุณค่ะ

[snice_cz]

อยากอ่านต่อค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วอินเนอร์ อิอิ เกลียดแพทมากมายอ่า ลมโดนแกล้งซะแล้ว ว่าแต่จบตอนง่ายๆ เลยอ่า ค้างคาอย่างแรงอ่า มาต่อเร็วๆ นะค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว รอตอนต่อไป ^^

[tender]

ค้างมาก~ ฮื่อๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ อย่ากังวลคะ เรื่องนี้สนุกมาก^^

[lucifel]

ใช่   อยากรู้เป็นที่สุด
ตอบเลย
ค้าง

[roseen]

 :เฮ้อ:เหนื่อยกับไอ้คู่นี้

ปัญญาอ่อนเหลือเกินอีลม

[♠♥♦♣]

มาอย่างยาววววววววววววววววว   

บวกหนึ่งนะจ๊ะที่ในที่สุดก็โดนกดดันจนต้องแสดงตัว 555

แอ๋วเอ๊ย  ไม่มีใครโกรธที่แต่งให้นู๋ลมออกมาได้งี่เง่า  (ลอกคนในทู้นี้มาพูด  555)  มันเป็นบทละคร  ที่สมจริงจนคนอ่านอินจัด 

แสดงว่าแต่งได้โดน 

ตอนพิเศษ ไม่ต้องรอตอนพี่หมอหรอกเอา แค่ให้นายลมทำตัวน่ารักๆเหมือนลูกแมวน้อยที่คอยแต่จะออดอ้อนเจ้าของอย่างนายลมก็พอแระ  คริ คริ บวกหนึ่ง เป็นกำลังใจให้นะ

+1 ให้ ถูกใจเป็นที่สุด ถ้าให้ดีขอเป็นลูกแมวน้อยยั่วสวาทด้วยนะคะ ฮุๆๆ
ส่วนคนแต่งไม่ต้องคิดมากหรอก นิยายก็มีได้หลากหลาย ทั้งแต่งสมจริงเรียวลิตี้ ถึงระดับแฟนตาซีก็มี
ตัวละครจะกลมๆ แบนๆ บ้างมันเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ (อย่าลืมแมวยั่วสวาทล่ะ55)

[bbyuqin]

ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
คุณลมนี่งี่เง่าเอาแต่ใจเป็นที่สุด พูดอะไรปากก็ไม่เคนตรงกับใจอีกต่างหาก แต่ก็เข้าใจนะว่าอารมณ์ลูกคนเล็กถูกเลี้ยง ถูกสปอยล์มาแบบนี้ หุหุ แต่อย่างน้อย ก็รักใครรักจริง

ส่วนพี่ติณเนี่ย ต้องคอยมีคนรอบข้างสุมไฟเน้อถึงจะมีแรงออกฤทธิ์ไปตามหาหัวใจ อ่านไปลุ้นไปกะเฮียแกจริงๆ  แต่ยอมรับอยู่เรื่องนึง คือเฮียแกนี่แรงดีไม่มีตกเวบาอยู่บนเตียงจริงจัง 5555

รออ่านต่อไปจ้า ลุ้นให้กลับมารักกัน จริงจัง +1 จ้า

[bolinkz]

มันเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ดีอ่ะ
อยากมห้เคลียร์กันเร็วๆๆจังเลย

[nongrak]

มาคอยลมคืนดีกับติน

[PetitDragon]

 

จะดีกันได้มั๊ยเนี่ยยยยย


 

[nutjung19]

อ้าว เฮ้ยยย ติน มาพูดต่อให้จบ

[Y2Y]

ตอนที่ 23

“อยากรู้จริงหรือวะหนึ่ง”

ภาคีย้อนถามเหมือนไม่อยากตอบข้อสงสัยนั้น ในวินาทีนี้เขาแทบอยากจะกระโดดกอดไอ้เพื่อนรักให้สมกับที่มันทำตัวเป็นเพื่อนแสนดีได้อย่างดีเลิศ แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ภายใต้ใบหน้าขรึม ที่ไม่รู้ว่ามันจะขรึมได้เท่าที่เขาต้องการหรือเปล่า พอจะเห็นได้เลือนรางว่ากำลังได้รับความช่วยเหลือชิ้นยอดจากคนทั้งโต๊ะ ยกเว้นหมอหนุ่มกับคนหน้าหวานจอมดื้อ

คุณทำให้ผมต้องพูดมันออกมานะครับ คุณลม...

“จริงสิวะ ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำไม เร็วๆ บอกมากูอยากรู้” เหมือนรู้งาน คณิตก็รับมุขของเพื่อนได้ดีไม่มีขาดไม่มีเกิน

“แล้วทุกคนอยากรู้ไหมครับ ว่าทำไมผมกับคุณลมถึงอยู่แต่ในบ้านพัก ทั้งที่มาถึงทะเลแล้วแท้ๆ”

ภาคียังคงทำอมพะนำ หันหน้าที่คิดว่าขรึมที่สุดไปรอบวง และจอดสนิทอยู่ที่ใบหน้าหวานที่เหมือนจะส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาหยุดพูดสิ่งที่ทุกคนอยากรู้ไว้ซะ

....ไม่มีทางคุณลม คุณบังคับผมให้ทำ ถ้าไม่ทำ ผมอาจจะเสียคุณไปตลอด....

“บอกมาเถอะติน หวานก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมไปทะเลคราวนั้น ลมไม่เห็นจะดำลงเลยสักนิด” สาวสวยตาเป็นประกายวิ้งวั้งยามเอ่ยปากเร่ง

“ผมก็อยากรู้เหมือนกันนะติน บอกมาเถอะ ดูสิ แฟนผมอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว ว่าคุณสองคนทำอะไรกันอยู่ จนไม่ออกมาเจอฟ้าเจอทะเลกันเลย หรือว่าในบ้านพักของผมมันมีอะไรดี บางทีผมอาจจะกลับไปหาอะไรดีๆ กับว่าที่เจ้าสาวของผมบ้าง ใช่ใหม่จ๊ะ หวาน...โอะ...โอ๊ย...วะ....หวาน.....” เมื่อเฉออกไปนอกเรื่องนิดเดียว เจ้านายใจดีของภาคีก็โดนเท้าเล็กๆ ของเจ้าสาวเหยียบซะเต็มรัก จนต้องร้องออกมา

“อย่านอกเรื่อง !  พี่อิง”  ว่าที่เจ้าสาวกระซิบบอกเสียงเหี้ยม ไม่แตกต่างจากน้ำหนักเท้าที่เหยียบไปเลย

“แพทก็อยากรู้เหมือนกัน บอกมาเถอะติน”   คำพูดของน้ำเพชรเหมือนจะพูดกับเจ้าของมือที่โอบไหล่เธออยู่ หากแต่สายตากลับจับจ้องไปที่สีฟ้า
 คนถูกมองได้แต่ก้มหน้าต่ำมองปลายเท้าตัวเอง ไม่กล้าสบตาด้วย

เหมือนสีฟ้าถูกต้อนให้จนมุมจากทุกคน หากยังคงมีหมอหนุ่มที่ยังยืนอยู่ข้างเขา ให้รู้สึกอุ่นใจเมื่อเสียงเข้มบอกความรู้สึกไม่พอใจเอ่ยออกมา

“ แต่ผมไม่อยากรู้ เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปจะดีกว่า จะมารื้อพื้นให้ได้อะไรขึ้นมาละครับคุณติน   ในเมื่ออดีตมันก็ยังเป็นอดีตวันยังค่ำ
ผมไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะผมกับน้องลมจะมีวันนี้และพรุ่งนี้ไปด้วยกัน”   หมอหนุ่มว่า พลางหันไปยิ้มกับเจ้าของมือที่เขากุมอยู่ 

คำปฏิเสธที่หลุดออกมาจากปากหมอพิษณุและคำพูดที่สื่อความหมายได้ชัดเจน   ทำให้สายตาทุกคู่หันมามองคุณหมอเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะสายตาของเจ้าของเรื่องที่อยากเล่า ภาคีจ้องราวกับจะฆ่าหมอพิษณุได้ในวินาทีนั้น   โชคดีที่มีมือของคณิตที่นั่งอยู่โซฟาตัวใกล้ๆ เอื้อมมารั้งแขนไว้ก่อน ไม่งั้นภาคีคงทำอะไรที่มากกว่าต่อยปากคนพูดแน่ๆ

“ขอบคุณครับพี่หมอ” คนที่คล้ายกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ช้อนตามองหมอพิษณุด้วยความรู้สึกขอบคุณที่มากล้น บอกคำขอบคุณแผ่วเบา ขอบคุณที่ทำให้เขาไม่ถูกคนทั้งโต๊ะต้อนให้จนมุม มือเรียวที่ถูกเกาะกุมโดยมือใหญ่ เปลี่ยนเป็นฝ่ายเกาะกุมมือใหญ่นั้นเสียเอง 

สีฟ้าจะรู้ตัวหรือไม่ว่ายิ่งเขาทำแบบนั้นก็เหมือนกับเป็นการจุดให้ภาคีเดือดพล่านยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“แต่ผมอยากบอก คุณหมอไม่อยากฟังก็ไม่ต้องฟังสิครับ หรือจะกลับไปก็ได้ เชิญตามสบาย” เชื่อเลยว่าหน้าตาของภาคียามที่บอกหมอหนุ่มออกไป มันช่างกวนและยั่วโทสะของคนฟังอยู่ไม่น้อย

“งั้นก็เชิญคุณตามสบายครับ อยากพูดอยากบอกอะไรก็เอาเลยครับ หวานครับ พี่หมอกลับก่อนนะครับ”  หมอพิษณุหันไปบอกกับเจ้าของงาน พร้อมกับดึงมือสีฟ้าให้ลุกตามขึ้นมา

“ไม่อยากฟังหรือไม่กล้าฟังกันแน่ละครับคุณหมอ เรื่องระหว่างผมกับคุณลม มีอะไรอีกเยอะที่คุณหมอควรรู้เอาไว้”  ภาคีว่า คิ้วเข้มยกสูง ท้าทาย

“ผมไม่จำเป็นต้องรู้จากปากใคร นอกจากน้องลมคนเดียว.....กลับกันเถอะครับน้องลม”  ประโยคสุดท้ายหมอพิษณุหันมาบอกคนที่เขาจับมืออยู่ สีฟ้าพยักหน้าน้อยๆ
 ก่อนหันไปบอกเจ้าของงาน

“หวาน ลมกลับแล้วนะ”

“ไม่เอา จะกลับได้ไง หวานยังไม่ได้เป่าเค้กวันเกิดเลย หวานไม่ยอมนะ ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่หมอกับลมกลับนะ หวานจะโกรธจริงๆ ด้วย ไม่ได้ขู่ แต่หวานทำจริง”  สาวเจ้าของงานแทบจะโดนข้ามตัวแฟนหนุ่มไปรั้งคนทั้งสองเอาไว้ จะปล่อยให้กลับกันไปได้ยังไง ถ้ากลับแผนทั้งหมดก็พังน่ะสิ

“นั่งเลยนะไอ้หมอ ถ้ากลับ เลิกคบโว๊ย”  อชิตะลุกขึ้นช่วยแฟนสาวอีกแรง หมอพิษณุยอมนั่งลงอีกครั้ง ร่างบางจำต้องนั่งลงด้วยอีกคน

“แล้วไหนล่ะครับน้องหวาน เค้กวันเกิด รีบๆ เป่าให้เสร็จ เพราะเดี๋ยวพี่หมอกับคุณลมต้องขับรถไปจันทร์อีก” หมอหนุ่มทำเสียงหงุดหงิดที่ไม่คิดจะปิดบัง บอกให้รู้ว่าไม่มีอารมณ์จะนั่งร่วมวงอีกต่อไป

“อย่าใจร้อนสิคะพี่หมอ หวานรู้ค่ะว่าพี่หมออยากไปเที่ยวทะเลกับลมใจจะขาดอยู่แล้ว แต่ว่าพี่หมอถามลมหรือยัง ว่ายังอยากไปทะเลอีกหรือเปล่า”  เสียงใสๆ ถามอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะรู้ว่าคำถามของตัวเองจะได้คำตอบแบบไหนจากใคร และมันจะทำให้ใครรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ฟัง

“ว่าไงครับน้องลม น้องลมอยากไปเที่ยวทะเลกับพี่หมออยู่หรือเปล่า”  ใบหน้าของหมอพิษณุเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าหวานยามที่เอ่ยปากถาม   หากเมื่อครู่คือมือที่เกาะกุมมาตอนนี้กลายเป็นวงแขนกว้างที่โอบตรงไหล่บอบบางนั้น แล้วรั้งตัวร่างนั้นให้เข้ามาใกล้จนดูเหมือนอิงซบกันอยู่

“ว่าไงครับน้องลม อยากไปทะเลกับพี่หมออยู่ใช่ไหม?”

อาการแรกคือแข็งขืน แต่เมื่อเผลอไปสบสายตาคู่ที่เริ่มจะกร้าวจนน่ากลัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สีฟ้าก็ปล่อยให้ร่างกายตกไปอยู่ในอ้อมกอดกลายๆ ของหมอหนุ่มอย่างง่ายดาย ไร้ซึ่งอาการขัดขืน อย่างน้อยมันก็อาจทำให้ภาคีเข้าใจผิดว่าเขาเลือกหมอพิษณุไปแล้ว 

“ตินค่ะ แพทก็อยากไปทะเลเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราตามไปกับลมเลยดีไหมคะ ลมว่าไงจ๊ะ ถ้าแพทกับตินจะขอตามไปด้วย หวังว่าคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม” น้ำเพชรถามเสียงหวาน

“คือว่า.....” สีฟ้ายังไม่ทันจะตอบคำถามของน้ำเพชร หมอพิษณุที่เหมือนจะรู้หน้าที่ของตัวเองดีก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“คงไม่ได้หรอกครับคุณแพท หมอกับคุณลมอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกันจริงๆ เอาไว้คราวหน้าดีกว่านะครับ”

“อะไรวะ นี่แกกะจะซ้อมฮันนี่มูนหรือไง ถึงตัดเพื่อนตัดฝูง เออก็ได้ เข้าใจว่าคนกำลังอินเลิฟ อย่าให้ถึงคราวของฉันบ้างก็แล้วกัน อย่าร้องไห้ขอตามไปด้วยล่ะ.....โอะ....โอ๊ยยยย.....” เป็นอีกคราวที่โดนเท้าเล็กแต่หนักด้วยปลายแหลมกระแทกเหยียบเต็มแรงรัก พร้อมสายตาคาดโทษ อชิตะต้องรีบหุบปากโดนพลัน เพราะเผลอพูดเกินบทไปนิด ทำให้เจ็บตัวฟรีอีกครั้งจนได้

“โอ้ย....งั้นหวานก็ตามไปไม่ได้สิ หวานน้อยใจนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร   หวานจะพยายามเข้าใจพี่หมอนะคะ ว่าอยากจะมีเวลาเป็นส่วนตัวกับเพื่อนคนน่ารักของหวาน  แต่ไปแล้วห้ามขังเพื่อนของหวานไว้แต่ในบ้านเหมือนตินนะคะ ปล่อยให้ลมเห็นเดือนเห็นตะวันกับเขาบ้าง”

เจ้าของประเด็นพูดคุยอย่างสีฟ้า ไม่คิดจะแก้ข้อความเข้าใจผิดของใครทั้งนั้นแล้วในตอนนี้ คงได้แต่ปล่อยให้ทั้งวงสนทนาเข้าใจผิดเรื่องของเขากับหมอพิษณุ แม้จะสะดุดกับคำพูดของณัชชาบ้างในตอนท้าย แต่ก็ไม่อยากแก้ตัว เพราะคิดว่าคงไม่มีใครฟัง แต่คำพูดต่อมาของภาคี กลับทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความโกรธผสมความอาย

“ผมว่าหวานคงเข้าใจอะไรผิดไปหน่อยหนึ่ง ผมหรือจะเอาอะไรไปขังคุณลมได้ ถ้าคุณลมไม่เต็มใจและก็ไม่ให้ความร่วมมือ ใช่ไหมครับคุณลม”   มุมปากหยักยกสูง พอใจกับคำพูดของตัวเอง แม้จะโดนสายตาคู่เรียวมองมาเหมือนจะทิ่มแทงก็ตาม แต่จะให้เขาทนปล่อยสีฟ้าหลุดมือไปน่ะเหรอ ไม่มีทางเด็ดขาด ในเมื่อการกระทำหลายๆ อย่างของสีฟ้า ทำให้เขามั่นใจมากขึ้นว่า สีฟ้าอาจรักเขาเช่นกัน แต่ไม่ยอมพูดออกมา คนดื้อก็ยังเป็นคนดื้อ ปากแข็งยังไงก็ยังปากแข็งอย่างนั้น
 

“โอ้โห...ได้ใจมากว่ะเพื่อนติน” คนที่เหมือนจะขาดไปจากบทสนทนาเอียงตัวมากระซิบเบาๆ ทันทีที่เพื่อนรักของเขาปล่อยประโยคเด็ดออกมาจนได้ คณิตไม่ลืมที่จะยกนิ้วโป้งให้เพื่อนไปหนึ่งทีประกอบคำชม ก่อนจะหันมากระซิบข้างหูแฟนสาวคนสวย

“หนึ่งว่า เราสองคนไม่ต้องทำอะไรแล้วล่ะครับด้า นอกจากนั่งชื่นชมผลงานอยู่ใกล้ๆ แบบนี้”

“ด้าเห็นด้วยค่ะ” เลขาสาวบอกยิ้มๆ

“พูดอะไรน่ะติน หวานไม่เห็นจะเข้าใจ ขอชัดๆ แบบเคลียร์ๆ ได้เปล่า” สาวสวยย้อนถาม หากแววตาแสนซนนั้นฉายแววเป็นประกายสมใจ ชักสนุกกับแผนการที่ตอนแรกเธอต่อต้านสุดฤทธิ์ มาตอนนี้ทำไมมันทำให้สนุกจนหยุดไม่อยู่ก็ไม่รู้สิน่า


มันสนุก เพราะเธอกำลังลุ้นให้ความรักของสีฟ้ากับภาคีลงเอ่ยกันด้วยดีซะที....

“ผมก็ขอแบบเคลียร์ๆ เหมือนกันนะติน ผมไม่ชอบอะไรที่มันไม่เคลียร์ ไม่อยากกลับไปคิดเอาเอง สติผมได้แตกกันพอดี”   อชิตะไหลไปตามแฟนสสาว ไม่ได้อยากรู้มากเหมือนที่พูด หากแค่ทำให้มันเป็นไปตามแผนที่ช่วยกันวางเอาไว้ ทั้งเขา แฟนสาว และลูกน้องอย่างคณิต

“นั่นสิวะคุณเพื่อนติน เพื่อนหนึ่งก็ขอแบบเคลียร์ๆ ด้วยคน”  ว่าจะขอเป็นฝ่ายนั่งดูผลงานอยู่เงียบๆ ไม่เข้าร่วมด้วยแล้วแท้ๆ แต่คณิตก็อดใจขอมีส่วนร่วมด้วยไม่ได้

“แพทก็อยากรู้”

“ว่าไงครับคุณลม อนุญาตให้ผมบอกทุกคนหรือเปล่าว่าทำไมไปทะเลทั้งที เราสองคนถึงเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ไปไหนไม่ไกลกว่าเตียง ”

สงสารใบหน้าหวานที่เปลี่ยนจากแววตาทิ่มแทงเป็นอ้อนวอนมากมายหนัก แต่ต้องทำใจแข็งไม่ใส่ใจให้ใจอ่อนแล้วยอมแพ้ เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่จะไม่มีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้าง ไม่ได้ครอบครองและเป็นเจ้าของเหมือนเช่นเคยเป็น มันคงทรมานมากว่านี้อย่างแน่นอน

“ว่าไงลม อนุญาตไหม หวานอยากรู้”

คงไม่มีแค่ณัชชาที่อยากรู้เพียงคนเดียว เพราะทั้งวงเหมือนจะหันมามองสีฟ้าเป็นสายตาเดียวกัน นั่นก็ทำให้หนุ่มหน้าหวานขอบตาร้อนผ่าว น้ำตามันคล้ายจะรื้นอยู่ตรงเบ้าตาสวย ความรู้สึกเหมือนโดนกดดันจากทุกสายตา และโดนบีบบังคับจากคนใจร้าย  ภาคีกำลังไล่ต้อนเขาให้จนมุมอย่างไม่ปราณี ไม่อยากรู้ว่าภาคีทำไปทำไม  แต่อยากรู้ว่าทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้  อยากเอาชนะด้วยความอับอายของเขาหรือไง

เหมือน....กินในที่ลับแต่มาไขในที่แจ้ง

หากตาคมที่เขาเงยหน้าขึ้นสบมอง เป็นอย่างที่เขาเข้าใจ แปลว่า ภาคีกำลังบังคับเขาทางอ้อมให้รับถึงความสัมพันธ์ที่จะผูกมัดเขาไว้ตลอดไป เขาควรดีใจใช่ไหมที่ภาคีไม่ยอมปล่อยมือจากไปเหมือนเช่นทุกครั้ง   เหนี่ยวรั้งเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่ภาคีจะรู้ไหม เขาไม่ต้องการการเหนี่ยวรั้งที่ทำให้เขาต้องจนทุกหนทางอย่างเช่นตอนนี้

มันเลวร้ายเกินกว่าที่เขาจะเชื่อว่า....ภาคีจะทำกับเขาได้


“ลมขอตัวกลับก่อนนะครับทุกคน”  หนทางที่จะทำให้สีฟ้าหลุดพ้นจากตรอกมุมที่ภาคีบีบบังคับให้ต้องพบเจอ คือการพาตัวเองออกจากที่นี้ ภาคีอยากพูด อยากทำอะไรก็ทำไปเลย เขาไม่สน ไม่อยากรับรู้ และไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมรับรู้ เขาไม่ใช่จำเลยที่ต้องมานั่งฟังคำพิพากษาจากใคร

เขาก็มีหัวใจ เจ็บเป็น อายเป็น ภาคีไม่คิดจะสงสารเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องร้องขอให้สงสาร ภาคีกล้าทำกับเขาแบบนี้ มันก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว   ต่อจากนี้ไป ต่างคนต่างอยู่ เขาจะไม่มีวันเสียน้ำตาให้กับผู้ชายแบบภาคีอีกต่อไป

“เดี๋ยวสิลม” เสียงณัชชาเรียกตามหลัง หากแต่ช่วงขาที่ก้าวเร็วและไวจนแทบจะกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว ไม่ได้คิดจะหยุด สองเท้ายังคงพาเจ้าของมุ่งตรงไปข้างหน้า


น้ำตามันไหล ทันทีที่ก้าวพ้นประตูร้านออกมา  พร้อมกับมือหนึ่งที่เหนี่ยวรั้งให้ร่างบางถลาเข้าสู่อกอุ่น หวังให้มันช่วยรองรับน้ำตาที่ไหลจากหน่อยตาคู่สวยสู่ผิวกายของเขา   แทนที่จะปล่อยให้มันร่วงหล่นสู่พื้นดินเบื้องล่าง

.
.
.
.

“คุณลม”

คนที่ดึงสีฟ้าเอาไว้ แล้วรั้งให้มาซบกับแผ่นอกอุ่นคุ้นเคย คือผู้ชายที่ทำให้ร้ายสีฟ้าด้วยความจริง เมื่อนาทีที่ผ่านมา

“ตามมาทำไม” มันน้อยใจกับสิ่งที่ภาคีทำ น้ำตามันไหล เสียงมันสั่น แต่ก็ยังฝืนพูด “สะใจแล้วใช่ไหมที่ทำกับฉันอย่างนี้ สะใจนายแล้วใช่ไหม”

เพราะไร้เรี่ยวแรงจะหยัดยืน หรือเพราะความกดดันมากมายที่กระหน่ำเข้าใส่ ราวกับคลื่นลูกใหญ่โหมซัดโขดหินแกร่ง   หากแต่หัวใจของสีฟ้าไม่ได้แกร่งดั่งโขดหิน ที่หยัดตรงต่อสู้กับคลื่นยักษ์ลูกแล้วลูกเล่าได้ หัวใจของเขามันเป็นแค่ก้อนเนื้ออ่อนนุ่ม ก้อนความรู้สึกอันอ่อนแอ อยากผลักไสอีกฝ่ายให้ถอยห่าง เขาไม่อยากเจ็บอีกแล้ว หากทำไม่ได้อย่างที่สมองคิด เพราะยังโหยหาอ้อมแขนที่โอบกอดและอกอุ่นอยู่มิคลาย เมื่อมือใหญ่ที่คุ้นเคยรั้งดึงให้เข้าสู่อ้อมแขนที่โอบรัด สีฟ้าจึงไม่อาจปฏิเสธหรือต้านทาน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ไม่ใช่น้ำตาของความอ่อนแอ แต่มันคือน้ำตาที่ไม่อยากเข้มแข็งอีกต่อไป

สีฟ้านิ่งรับกับรอยสัมผัสจากปากหยักที่พรมแนบชิดบนเรือนผมของตัวเอง สัมผัสอ่อนหวานคล้ายสร้างขึ้นมาเพื่อเขาคนเดียว น้ำตาที่มันไหล มันก็ยังคงไหลไม่หยุด ต่างจากเดิมแค่มันทวีหยาดน้ำใสมากมายราวกับไม่มีที่สิ้นสุด  ซึมผ่านเนื้อผ้านิ่มสู่ผิวเนื้อแกร่งของคนที่ประคองกอดเขาอยู่ เสียงสะอื้นฟ้องความอ่อนแอทั้งหมดให้หัวใจของอีกฝ่ายได้ยิน

“อย่าร้องนะครับคุณลม ผมขอร้อง”  คำขอร้องของภาคี ได้รับเพียงอาการส่ายหน้าช้าๆ กับอกของเขา แล้วตอนนี้ร่างนั้นเริ่มสั่นสะอื้นจนตัวโยน  เขาเพิ่มแรงรัด หากร่างนั้นก็ยังคงสะอื้นหนักเหมือนเดิม แรงกอดของเขาไม่สามารถลดทอนความเสียใจของสีฟ้าได้เลย

“อย่าร้องนะครับคนดี ตินขอโทษ” เสียงทุ้มนุ่มที่เพียรเฝ้ากระซิบกับกลุ่มผมนุ่ม แรงสะอื้นที่ทำให้สีฟ้าไม่มีแรงแม้กระทั่งจะยืน หากไม่มีมือใหญ่ของเขาโอบรัดเอาไว้ คงได้หล่นไปกองกับพื้น ยิ่งทำให้ภาคีรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งหมดที่พูดไปตอนอยู่ในร้าน ก็เพราะอารมณ์อยากช่วงชิง อยากเอาชนะ อยากต้อนให้สีฟ้าจนมุม และอยากทำให้ทุกคนรู้ โดยเฉพาะหมอพิษณุรู้ว่า เขาคือเจ้าของสีฟ้า
หากลืมนึกถึงใจสีฟ้าไป ไม่คิดว่าจะทำร้ายให้เจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้

“ตินขอโทษ ตินไม่ได้ตั้งใจ อภัยให้ตินนะครับ....ตินรักลมมาก รักมากเลยต้องพูดแบบนั้นออกไป” เขาบอก พลางกดจมูกบนแก้มชื้น ไม่สนว่าใครจะมองเห็น นาทีนี้แค่อยากบอกให้สีฟ้ารู้ว่า เขารักสีฟ้ามากแค่ไหน

“พอเถอะ...อึก...ฮื่อ....ปล่อยฉันไปเถอะ....นะ....อึก....ยะ...อย่าทำอย่างนี้กับฉันเลย”

กว่าจะฝืนเอาคำพูดนี้ออกมาได้ มันเหมือนกับว่าต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมหาศาล กี่ครั้งที่เขาจะหลุดพ้นจากพันธนาการที่เผลอสร้างมันขึ้นมาด้วยหัวใจของตัวเอง แต่กลับไม่สามารถดื่มด่ำกับมันได้ยาวนานเลยสักครั้ง คราวใดที่หลงไปกับความหอมหวาน สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือความรู้สึกที่ตัดขั้วตรงหัวใจ 

ความหวานที่ไม่เคยยาวนาน

ไม่เคยโทษใคร แต่สีฟ้าโทษตัวเองที่อ่อนแอเกินไป

“อย่าร้องนะครับคนดี อย่าร้อง ตินขอโทษ ตินขอโทษจริงๆ สัญญาครับว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”


สำหรับภาคีแล้ว น้ำตาของคนที่เขารักไหลมากเท่าไหร่ น้ำตาในหัวใจของเขามันไหลมากกว่าอีกไม่รู้กี่พันเท่า ไม่อยากเห็นน้ำตาที่อาบเปื้อนอยู่เต็มหน้า พอๆ กับไม่อยากสูญเสียสีฟ้าไปให้ใคร เขาอยากมั่นใจว่าสีฟ้ารักเขาและเขาแน่ใจมันแล้ว


การกระทำของสีฟ้าที่เขาสัมผัสคือรัก หากแต่ไม่เคยเอ่ยคำนั้นให้เขาเกี่ยวเกาะเอาไว้เลย

“พอเถอะ...อึก....อย่ายุ่ง...กะ..ฮื่อ...อึก...กับฉันอีกเลย ขอร้องล่ะ ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ขอให้เรื่องระหว่างเรามันจบเสียที”    ฝืนพูดสิ่งที่ต้องทำให้ใจต้องเจ็บอีกจนได้ พอแล้ว มันมากเกินไป

ยิ่งรัก ยิ่งเจ็บ

เลิกรัก อาจจะเจ็บ แต่คงไม่เรื้อรัง

“ทำไมครับ ทำไมเรื่องระหว่างเราถึงต้องจบ” สุ้มเสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนเอ่ยบอก “ผมรักคุณลม เรารักกันนะครับ”  ถ้อยความของใจส่งผ่านกลุ่มเรือนผมนุ่ม ให้ไปกระซิบบอกกับหัวใจที่คล้ายจะแข็งหากแต่อ่อนแอของคนในอ้อมกอด ที่พอได้ยินคำพูดของเขา ก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมา ราวกับไม่อยากยอมรับความจริงที่เต็มอยู่ในหัวใจ

“ฉันเหนื่อย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง อย่ารักฉันเลย”

แม้ความรักที่ได้รับจากอีกฝ่ายจะแทรกซึมผ่านการรับรู้เข้าสู่ห้วงความรู้สึก แต่สีฟ้าไม่อยากรับรู้และรับมันเอาไว้เลย...

เขาไม่อยากผิดสัญญา ไม่อยากผิดสัญญาที่ให้น้ำเพชรเอาไว้

“กลับกันเถอะนะครับ นะครับคุณลม” เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำอ้อนวอนใดๆ  ภาคีประคองคนดื้อไปยังรถของเขา  สีฟ้าไม่ได้ขัดขืน ยอมก้าวเท้าตาม
อยากรักษาสัญญา แต่เขาก็ยังอยากรักษาใจตัวเองเหมือนกัน

ความคิดมันสับสน แต่มันน้อยกว่าความสับสนในหัวใจ....


เมื่อพาร่างบางที่สะอื้นไห้จนตัวโยนทิ้งกายลงนั่งบนเบาะข้างคนขับได้แล้ว ภาคีก็จัดการคาดเข็มขัดให้เสร็จสรรพ แล้วจรดสัมผัสของปากหยักไว้กับผิวแก้มนวลเบาๆ แต่นิ่งนาน ก่อนจะพาตัวเองกลับมานั่งตรงเบาะฝั่งคนขับ พารถคันเก่งของเขามุ่งสู่ถนนสายหลัก

รถที่แล่นผ่านไปในแต่ละช่วงของท้องถนน บางครั้งก็จอดนิ่งติดไฟแดง บางครั้งก็แล่นไปได้อย่างรวดเร็วและช้าบ้างในบางที   แต่นั่นไม่อาจทำให้เจ้าของรถจับจ้องเพียงแค่ท้องถนนเบื้องหน้าเพียงอย่างเดียว สายตาคู่คมหวานแฝงแววเศร้าปะปนกับความรู้สึกผิด   ยังคงละสายตาจากท้องถนนมายังร่างบางที่นั่งตะแคงหันแผ่นหลังที่ยังคงสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้ เสียงร้องไห้เบาๆ ยังคงดังแทรกผ่านความเงียบที่ใกล้แค่มือเอื้อม ดังให้ได้ยินเป็นระยะ จนนึกอยากจะดึงร่างนั้นเข้ามากอดและปลอบให้ร่องรอยนั้นจางหายไป   แต่ติดที่ต้องพาตัวเขาและอีกคนกลับไปที่คอนโด สถานทีที่อาจจะทำให้อะไรๆ มันดีขึ้น

คนร่างบางที่นั่งหันหลังให้กับคนขับ ยามนี้หน่วยตาคู่สวยช้ำแดงอย่างหนัก   น้ำตาก็ยังคงไหลไม่ขาดสาย ไม่แตกต่างกับจมูกสวยที่แดงจนรู้สึกถึงความปวดแสบ
 ปากอิ่มสั่นเพราะฝืนกลั้นแรงสะอื้น กัดเม้มเป็นเส้นตรง สองมือเรียวโอบรอบตัวเองคล้ายเพิ่มความเข้มแข็งให้หัวใจ ความคิดยังสบสนเช่นเคย

สีฟ้าเหนื่อย....เหนื่อยกับความรักที่จำต้องฝืนใจผลักไส้ให้ไกลห่างหัวใจ หากมันก็ย้อนกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า อย่าไม่เคยคิดที่จะเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างไร
 กลายเป็นคนผลักไสที่เหนื่อยอ่อน ล้าจนไม่อยากจะผลักไส้มันไปอีกต่อไป

ต่อให้วิ่งอ้อมโลก ก็คงหนีไม่พ้น...


...................................................................................................

[kokikung]

เฮ้ยตินทำไมทำแบบเน้อ่า
เข้าใจอารมณ์คนเราที่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของแต่มันเยอะเกิน
เมื่อไหร่จะกลับมารักกันสะทีเบื่อที่ลมวิ่งหนีใจตัวเอง
เบื่ออินางแพท 

[roseen]

สงสัยตอนจูบปากกันเนี้ยก้อนหินได้ร่วงหล่นมาบ้างหรือเปล่า


จากปากของคนทั้งคู่ ดูๆไปน่าสมเพชว่ะ รักกันแต่ทำตัวและท่าทางทุเรศกันทั้งคู่


คนนึงประชดอีกคนประจานต่อหน้าคนอื่น  ถามันลำบากนักก็เลิกกันเหอะ

[Pa'veaw]

 

จะดีกันวันไหนเนี้ย

[bbyuqin]

ตอนนี้ติณคงต้องค่อยๆปลอบและ คงต้องให้แพทมาช่วยไกล่เกลี่ยอีกแรงแล้วละมั้งเนี่ย ..ลมถึงจะเข้าใจ

[kakuro]

ขอบคุณคนโพสต์คนแต่ง
เหนื่อยแทนทั้งคู่ สีฟ้าภาคี
เมื่อไรจะเข้าใจตรงกันซักที

[badcow]

ปลง!

[Noi]

อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยใจ  

[mascot]

สีฟ้าอย่าผลักไสความรักอีกเลย
เหนือยมากแล้วสงสารตัวเอง สงสารตินบ้าง

[PetitDragon]

 

แต่ละคน....


 

[nongrak]

สงสารลม ตินพูดแบบนี้เหมือนประจานกันเลย
ก็คนมันรักบางทีทำอะไรไปก็เหมือนไร้เหตุผล
อยากถามลมว่า เหนื่อยไหมสิ่งที่เธอทำอยู่
เพราะเรารู้สึกว่าเราเหนื่อยแทน