ตอนที่ 21
ความตั้งใจแรกของสีฟ้าเมื่อกลับมาที่ห้องแห่งนี้อีกครั้งคือ เขาต้องการจะถามเจ้าของห้องว่าทำไมต้องให้พี่สาวมาบังคับเขาด้วย สิ่งที่นลินให้เขาเมื่อตอนเย็น แม้ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ แต่นั่นมันก็สื่อให้รู้ว่าเขาต้องกลับมาหาเจ้าของห้องนี้ ไม่อย่างนั้นนลินจะบอกทุกอย่างกับครอบครัวของเขา
แต่ตอนนี้ สีฟ้ากลับรู้สึกว่าเขาไม่ควรมาเลย เมื่อต้องมายืนเผชิญหน้ากับน้ำเพชร เพื่อนคนที่เขาให้คำสัญญาไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเจ้าของห้องคนนี้อีกต่อไป แล้วนี่น้ำเพชรต้องมาเจอเขาในห้องภาคี น้ำเพชรจะรู้สึกยังไง ที่เพื่อนอย่างเขาไม่ได้รักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้เลย แม้ความเป็นจริงแล้วเขากำลังพยายามทำมันอยู่ก็ตาม
“แพท เดี๋ยวฟังเราก่อน เราอธิบายได้” สีฟ้าตรงเข้าไปคว้าแขนน้ำเพชรไว้ เมื่ออีกฝ่ายกำลังหมุนตัวเดินออกไป ใบหน้านิ่งและเรียบเฉยของน้ำเพชรแม้ไม่แสดงอารมณ์ แต่สีฟ้าก็กลัว กลัวว่าน้ำเพชรจะเข้าใจที่เห็นเขาอยู่ในห้องของภาคี
“ปล่อย” น้ำเพชรแกะมือที่ข้อมือเธอออก มองหน้าเพื่อนที่เหมือนจะต้องการจะอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้เธอฟัง แต่เวลานี้เธอไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น มือที่เกาะหลุดออกไป คล้ายจะยืนมารั้งมือของเธอเอาไว้อีกครั้ง แต่น้ำเพชรก็ขยับหนี ไม่ให้อีกฝ่ายถูกตัว
“ลมอธิบายได้ ฟังลมก่อนนะแพท มันไม่ใช่อย่างที่แพทคิด ลม...เอ่อ....ลม” เขาต้องอธิบาย แต่จะอธิบายยังไง หลักฐานทุกอย่างมันฟ้องอยู่ตำตาว่าเขาอยู่ในห้องของผู้ชายคนนี้ ทั้งที่ให้คำสัญญากับเพื่อนไปแล้วแท้ ว่าจะมยุ่งเกี่ยวกับภาคีไม่ว่ากรณีไหน เขาผิดสัญญาอีกจนได้
“พอเถอะลม หยุดโกหกฉัน หยุดหลอกตัวเอง ถ้าเธอยังคิดว่าเธอเป็นเพื่อนของฉันอยู่ “ แววตาของน้ำเพชรฉายชัดถึงความเจ็บปวด
“อย่าทะเลาะกันเพราะผมเลยครับ เรื่องระหว่างผมกับคุณลม มันไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้วครับ ” ภาคีเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบไม่บอกความรู้สึก หากแววตาจับจ้องไปยังใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเวลาของสีฟ้า
ภาคีเห็นแล้ว เห็นว่าสีฟ้าแคร์น้ำเพชรมากแค่ไหน
“คุณแพทครับ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องก่อนนะครับ....ผมฝากปิดประตูให้ด้วยนะครับ คุณลม”
พร้อมกับคำบอก มือใหญ่ของภาคีก็จับจูงข้อมือเล็กของน้ำเพชร เดินผ่านร่างบอบบางของคนที่ยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน เข้าไปในห้องนอนกว้างที่อยู่ด้านใน ทิ้งให้สีฟ้ามองตามด้วยความไม่เข้าใจที่ฉายชัดบนใบหน้า และความรู้สึกเจ็บลึกที่ถักทอเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
ภาคีไม่สนใจเขาเลย....ไม่อยากมองหน้าเขาด้วยซ้ำ
เขาควรดีใจใช่ไหมเมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ แต่ทำไมน้ำตามันถึงไหล ใจมันถึงเจ็บ ทำไมภาพภาคีโอบประคองร่างเล็กๆ ของน้ำเพชรผ่านประตูเข้าไปในห้องนอน มันถึงได้รีดเร้นน้ำใสๆ ให้ไหลออกมาได้อย่างไม่รู้ตัว
แค่เพียงหนึ่งเดือนที่เขาทิ้งให้น้ำตาของผู้ชายคนหนึ่งไหลโดยไม่คิดจะเหลียวแลให้ใจอ่อนแอ มาวันนี้น้ำตาของผู้ชายคนนั้น มันไม่มีให้เขาแล้วใช่ไหม
ทั้งน้ำตา ทั้งหัวใจ ภาคีจะไม่มีวันเสียให้เขาอีกแล้วใช่ไหม?
ทำไมมันถึงเจ็บปวดกว่าตอนนั้น
ทำไมถึงไม่ดีใจที่ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่เขาต้องการ
น้ำตายังคงไหลเป็นไปตามแรงโน้มถ่วง ร่างบางยังคงยืนมองประตูที่กั้นร่างทั้งสองให้หนีหายจากสายตาของเขา ด้านหลังประตูนั้น มีสิ่งใดเกิดขึ้น ถ้อยคำระหว่างภาคีกับน้ำเพชรเป็นเช่นไร เขาอยากรู้ หากมันเป็นเพียงความอยากที่ยากจะให้เป็นความจริง
แต่แล้วมือเรียวถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งโดยเร็ว และพร้อมกับกั้นมันเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาอีกเพื่อประจานความอ่อนแอของตัวเอง เมื่อประตูเลื่อนเปิดออกจากกันพร้อมกับร่างสูงที่ถือถุงกระดาษสีหม่นเดินมาทางเขา
“เสื้อผ้าของคุณ คุณคงกลับมาเอามันใช่ไหม” ภาคียื่นถุงกระดาษให้ ใจหนึ่งอยากดึงร่างนั้นเข้ามาสวมกอดให้แน่นแล้วไม่ปล่อยไปไหน เพราะใบหน้านั้นเห็นได้ชัดว่าช้ำด้วยแรงน้ำตา แต่ใจหนึ่งก็หักห้ามความรู้สึกเอาไว้ ไม่ใช่จังหวะที่ดีเลย ในเมื่อไม่ได้มีเพียงแค่เขาและสีฟ้า การกระทำตามใจต้องการ อาจทำร้ายอีกฝ่ายได้ แล้วเขาอาจจะถูกโกรธถูกเกลียด
“.........................” มือที่คล้ายจะไม่มีแรงแต่ก็สามารถยื่นไปรับถุงสีหม่นนั้นมาถือไว้จนได้ แม้มองสบตาด้วย แววตาคมหวานนั้นก็ไม่สะท้อนอะไรออกมานอกจากความว่างเปล่า
ภาคีไม่รักเขาแล้ว.....
ความตั้งใจแรกของเขาที่กลับมาคอนโดแห่งนี้ มันไม่จำเป็นแล้วใช่ไหม พี่สะใภ้ของเขาจะรู้ไหมว่าน้องชายของเธอไม่ได้ต้องการเขาอีกแล้ว
ภาคีไม่ต้องการเขาอีกต่อไป....
การกลับมาของเขาไม่ใช่สิ่งที่ภาคีต้องการ ไม่เลยด้วยซ้ำที่จะโอบกอดเขาด้วยความดีใจ หรือแม้แต่กระทั้งรั้งเขาไว้ด้วยแววตาร้องขอ มีแต่การขับไสด้วยสายตาแห่งความว่างเปล่า
สีฟ้าหันหลังกลับ เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็พ้นจากห้องกว้างในคอนโดหรู แต่ว่า....ก้าวแต่ละก้าวช่างเต็มไปด้วยความเชื่องช้า หัวใจมันเจ็บสาหัส ถ่วงให้เท้ามันหนักแทบจะยกก้าวไม่ไหว ในส่วนลึกของใจที่เจ็บก็หวังให้ท่อนแขนแกร่งโอบรั้งร่างกายเขาไว้เหมือนเมื่อคราวก่อน หากไม่เลย ไม่มีการดึงรั้งใดๆ ที่ใจปรารถนา มันยืนยันไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดแล้วว่า นับจากนี้ไปความรักที่เขาพยายามผลักไสมันออกไปจากชีวิต มันจะก้าวออกไปจากชีวิตของเขาจริงๆ
จริงๆ แล้วใช่ไหม?
ตอนนี้เขาจะเรียกร้องอะไรกลับมาได้
.................................................................................................
ร่างบางที่พ้นสายตาไปพร้อมกับประตูห้องชุดปิดลงอย่างแผ่วเบา เจ้าของห้องแทบจะทรงตัวไม่อยู่ด้วยซ้ำเมื่อร่างบางพ้นออกไปและประตูห้องถูกปิดลง ทั้งที่อยากจะโอบกอดร่างบางนั้นเอาไว้ไม่ให้ก้าวพ้นออกไป อยากจะขังร่างนั้นไม่ต้องเจอะเจอกับแสงตะวันหรือแม้แต่แสงจันทร์ จะขังไว้อยู่แต่ในห้องนี้ จนกว่าเจ้าตัวจะยอมปริปากบอกคำที่เขาอยากฟังมากที่สุด หากก็ไม่เคยได้ฟังมันจากปากอิ่มหวานเลยสักครั้ง
คำรัก....มันพูดออกมายากหนักหรือ? สีฟ้าถึงไม่เคยเอ่ยปากออกมาให้เขารู้ เขาอยากจะเข้าข้างตัวเองว่า ตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยน้ำใส มันฟ้องความรู้สึกของเจ้าของมันให้เขาได้รู้ สีฟ้าเสียใจที่เขาไม่สนใจใช่ไหม
อยากคิดเข้าข้างตัวเอง....
หากรอให้สีฟ้าเดินเข้ามาหาเขาเอง มันอาจยากเกินไป ไม่รู้วันนั้นจะเดินทางมาถึงเมื่อไหร่ เขาควรเป็นฝ่ายที่เดินเข้าไปหาสีฟ้า ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสาย
เพราะยังออยากจะรัก
เพราะยังรัก
เขารักสีฟ้า
.
.
.
ภาคีล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา กดปุ่มโทรออก ถือสายรอเพียงครู่เดียว เสียงที่คุ้นเคยก็ตอบกลับมา
“พี่ลิน เรื่องวันนั้นที่เราคุยกัน ผมตกลงครับ”
ต่อไปนี้เขาจะไม่อ่อนแออีกแล้ว ทำไมเขาต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ ในเมื่อเส้นชัยมันลอยอยู่แค่มือเอื้อม หากเขาจะกล้าเอื้อมมันอีกครั้ง
.
.
.
.
“ติน...”
เสียงที่เจือรอยสะอื้นที่ดังอยู่ด้านหลัง เรียกให้หันกลับมามอง เจ้าของเสียงเรียกคล้ายจะมีน้ำตาคลออยู่ตรงหน่วยตาเศร้า ชุดที่ใส่ก็ยังเป็นชุดเดิมที่ชุ่มเปียก
“ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้ออีกครับ หรือว่าเสื้อของพี่นลินใหญ่ไป”
แทนคำตอบของคำถาม น้ำเพชรกลับตรงเข้าสวมกอดคนถามไว้แน่น
“เป็นอะไรไปครับ”
“แพทขอโทษสำหรับทุกเรื่องนะติน แพทขอโทษจริงๆ “
น้ำเสียงแผ่วเบาดังอู้อี้อยู่กับแผ่นอก น้ำตาเริ่มไหลกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอกำลังเอามิตรภาพเข้าแลกกับความรัก มันคือสิ่งที่ผิดใช่ไหม ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางที่คนๆ นี้จะมองเธอ
“ไม่เป็นไรครับคุณแพท อย่าร้องนะครับ”
แม้จะเจ็บปวดที่มีค่าน้อยกว่าหญิงสาวคนนี้ในสายตาของสีฟ้า แต่ภาคีก็พยายามจะเข้าใจมิตรภาพที่สีฟ้าอยากรักษาเอาไว้ให้นานที่สุด โดยที่ไม่คิดจะสนใจหัวใจหรือความรู้สึกของเขาเลยก็ตาม แต่เขาก็ไม่สามารถจะโทษผู้หญิงคนนี้ได้ เข้าใจดีถึงหัวใจที่แอบรักอยู่ฝ่ายเดียว และไม่ต้องการให้คนนั้นกลายเป็นของคนอื่น จนต้องยอมเห็นแก่ตัวเพื่อรักษาหัวใจตัวเองเอาไว้ เหมือนเขาตอนนี้ไง ตอนนี้เขาจะยอมเห็นแก่ตัวบ้าง จะไม่มีทางยอมอ่อนแออีกต่อไป เขาจะทำให้สีฟ้าได้รู้ว่า เขาไม่ใช่สิ่งของที่จะจับโยนให้ใครต่อใครได้ง่ายๆ
เขามีสิทธิ์ที่จะรัก โดยไม่ต้องถูกบังคับให้รัก....
เขามีสิทธิ์ที่จะรัก และคนๆ นั้นคือสีฟ้า..........เพียงคนเดียว
......................................................................................
สีฟ้าก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่ นึกอยากรู้ว่าอะไรคือเรื่องด่วนที่คนเป็นพี่ชายบอก เขาถูกตามตัวตั้งแต่ตอนบ่าย บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องพูดกับเขา ตอนนั้นเขากำลังนอนฟังเสียงทะเลอยู่บนเตียงนุ่ม น้ำตายังเปรอะเปื้อนอยู่เต็มหน้า ปล่อยตัวเองให้จมดิ่งกับความรักที่หลุดลอยจากไปอย่างไม่มีวันห้วนกลับ
หลังจากเดินออกจากคอนโดแห่งนั้น เขาไม่ได้มุ่งตรงกลับบ้าน หากแต่มุ่งตรงสู่ทะเล ไม่รู้ทำไมต้องไปทะเล รู้เพียงว่าเขาอยากอยู่ลำพังคนเดียว
ท้องทะเลเหมาะกับคนขี้เหงา
เสียงคลื่นเหมาะกับหัวใจที่เปล่าเปลี่ยว...ของเขา
เขาไม่อยากกลับเลย อยากอยู่ที่นั้น จนกว่าใจจะหายดี แต่เพราะน้ำเสียงของพี่ชายที่ดังมาตามสาย มันจริงจังจนน่ากลัว และรู้สึกได้ว่าเรื่องนั้นต้องสำคัญมาก
สีฟ้ารู้สึกแปลกใจมาก รู้สึกว่าทุกย่างก้าวของเขาคล้ายถูกจับตามองจากสายตาทุกคู่ พ่อ แม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ และภาคี
ภาคี.......มาที่นี่ทำไม หรือว่า.........อย่าเป็นอย่างที่เขากลัวเลยนะ
“มานั่งข้างแม่นี่ตาลม”
คุณอุษากวักมือเรียกลูกชายคนเล็ก มืออูมเอื้อมดึงมือลูกชายที่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนทรุดตัวลงนั่งตามคำบอกของคนเป็นแม่
ทำไมทุกคนดูแปลกไป มันทำให้เขากลัว
พ่อนั่งหน้าเข้มแต่แอบกระตุกยิ้มที่มุมปาก ยามที่มองหน้าเขา
แม่ทำท่าเหมือนหนักอกหนักใจอะไรบางอย่าง มีสาวใช้พัดวีอยู่ไม่ห่างกาย
พี่ชายกำลังทำหน้ายุ่งคิ้วขมวด มองเขาราวกับอยากจะเคาะกะโหลกเสียหลายๆ ที เหมือนเมื่อครั้งที่เป็นเด็กตัวเล็ก แล้วไม่ยอมเชื่อฟังคนเป็นพี่ หรือทำตัวดื้อรั้นเกเร
พี่สะใภ้นั่งยิ้มเหมือนปกติทั่วไป หากแต่เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้น มันน่ากลัวยังไงชอบกล เหมือนกำลังบอกเขาว่า
‘พี่เตือนน้องลมแล้วนะ แต่น้องลมไม่เชื่อพี่เอง ‘
และคนสุดท้ายภาคี มองใบหน้าคมคิ้วเข้มแล้วทำให้ใจมันกระตุก หัวใจมันคล้ายจะรื้อเอาความเจ็บปวดยามค่ำคืนขึ้นมาเริงเล่น กลัวว่าร่องรอยน้ำตาที่ไหลยาวนานตั้งแต่คำคืนจนถึงเช้า มันจะฟ้องออกมาให้เห็น
“มีเรื่องอะไรกันหรือครับ” สีฟ้าถาม หากเขาก็กลัวคำตอบ นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดกันอย่างนี้ มันต้องมีเรื่อง และเป็นเรื่องของเขา สีฟ้ากลั้นใจฟังคำตอบอยู่นาน แต่ไม่มีใครเปิดปากตอบคำถามของเขาเลย เอาแต่จ้องหน้าเขาให้รู้สึกเหมือนโดนกล่าวโทษ
ทุกคนเงียบ ทั้งห้องจึงเงียบ แม้แต่เข็มเล่มเดียวตกคงได้ยินกันไปถึงกำแพงรั้วสูง สุดท้ายคุณอุษาจึงเป็นคนพูดทำลายความเงียบลง
“ทำไมลมถึงทำอย่างนี้หะลูก ทำไมไม่คิดถึงหัวอกหัวใจของคนเป็นแม่บ้าง แม่เลี้ยงให้ลมกลายเป็นคนแบบนี้หรือ แม่เสียใจนะที่ลมทำตัวแบบนี้” เสียงของคุณอุษาเริ่มจะเครือๆ จนสามีต้องรีบห้าม
“ไม่เอาน่าคุณ ลูกเรามันโตแล้ว” ถึงจะไม่ค่อยพอใจเรื่องที่ได้รู้จากปากของลูกสะใภ้มากนัก ทั้งยังออกจะกรุ่นๆ กับการกระทำของเด็กทั้งสองคนก็ตาม แต่คุณกฤษก็ยังถือคติที่ว่าลูกน่ะเลี้ยงได้แต่ตัว
“โตไม่โต ฉันไม่รู้หรอกนะคุณกฤษ หรือคุณพอใจที่ลูกของคุณทำตัวแบบนี้ แต่ฉันไม่ชอบ คุณเข้าใจไว้ด้วย” นางแหวใส่สามี
“นั่นสิครับคุณพ่อ คุณแม่พูดถูก ลมทำไม ทำไมเราถึงต้องปิดบังพ่อกับแม่ แล้วก็พี่ด้วยหะ”
“อะไรกันครับ ลมปิดบังอะไร ลมไม่เข้าใจ” รู้ทั้งรู้ แต่สีฟ้าก็ขอทำปากแข็งไว้ก่อน บางทีเรื่องอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ แต่นลินก็ทำให้สีฟ้าปากแข็งไม่ออก
“พี่บอกเรื่องของน้องลมกับตินให้ทุกคนรู้แล้วค่ะ ลินขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่บอกเรื่องนี้ช้าเกินไป ตอนแรกลินเห็นว่า มันเป็นเรื่องของเขาสองคน พร้อมเมื่อไหร่คงจะบอกทุกคนให้รู้ แต่ตอนนี้ลินคิดว่าทุกคนควรรู้ เพราะน้องลมคงจะปิดเรื่องนี้กับพวกเราไปอีกนาน หรือบางทีอาจจะไม่บอกพวกเราด้วยซ้ำ”
“แม่ก็โกรธเราเหมือนกันนะลิน ทำไมถึงไม่บอกเรื่องนี้กับพวกเราตั้งแต่แรก แต่ก็ช่างเถอะ ไหนๆ เรื่องมันก็เลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว ยัยแอ้ เอากระเป๋าคุณตินไปเก็บไว้ที่ห้องคุณลมหน่อย” คุณอุษาตำหนิลูกสะใภ้ไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปบอกสาวใช้ที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
สีฟ้าเพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างๆ โซฟาฝั่งที่ภาคีนั่ง มันมีกระเป๋าใบใหญ่วางอยู่ด้วย นี่แสดงว่าอีกฝ่ายเตรียมพร้อมมาแต่แรกแล้วใช่ไหม
“ผมขอโทษคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็พี่ฟืน ที่ปิดบังเรื่องของผมกับคุณลมเอาไว้ ผมไม่ได้บอกคุณคนก็เพราะคุณลมขอร้องไว้น่ะครับ” ภาคีที่นั่งเงียบมานาน ได้โอกาสพูดขึ้นมาบ้าง หลังจากยืนกระเป๋าให้สาวใช้ไป
“เก็บคำขอโทษของนายไว้ แล้วอย่าให้รู้อีกนะว่าทำน้องฉันเสียใจเป็นรอบที่สอง ไม่อย่างนั้น ฉันไม่เกรงใจลินแน่” เมฆาคาดโทษเสียงเข้ม ยังแอบเคืองนลินอยู่บ้างที่ไม่บอกเรื่องนี้กับเขาตั้งแต่แรก
“แต่ทุกคนครับ มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเข้าใจนะครับ ลมก็แค่.......” สีฟ้ากำลังจะแก้ตัว ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแก้ตัวยังไง แต่ก็ถูกคนเป็นแม่เบรกไว้เสียก่อน ด้วยสุ้มเสียงที่ติดจะเคืองอยู่ไม่น้อย
“พอเลยตาลม อย่ามาโกหกแม่ เรื่องของเรากับตาตินคิดจะปิดแม่ไปถึงไหน สนุกนักหรือไงที่แอบๆ ซ่อนๆ คบกัน มันงามหน้าไหมล่ะ รู้ถึงไหนอายถึงนั้น”
“คุณแม่ครับ ลมเป็นผู้ชายนะครับ มันจะมีอะไรเสียหายล่ะครับ” สุดท้ายแล้วสีฟ้าก็เหมือนจะหาทางออกให้ตัวเองเจอจนได้ ทางออกของสีฟ้าทำเอาคนเป็นแม่ยกมือทาบอก หันไปฟ้องสามีที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ในทันที
“ดูลูกพูดสิคุณ ไม่เสียหาย ไม่เสียหายได้ยังไง เราไปนอนกับตาตินถึงที่คอนโดเขา รู้ไปถึงไหนอายเค้าไปถึงนั้น เอายาดมให้ฉันหน่อยยัยน้ำฝน“ สาวใช้รีบส่งยาดมให้ทันที
“เอาน่าลูกมันก็พูดถูกของมัน ผู้ชายมันจะเสียหายอะไนนักหนา” คุณกฤษพูดปลอบ ขำอาการของภรรยา
“คุณลมอาจไม่เสียหาย แต่ผมเสียหายนะครับ”
คนเสียหายโพล่งออกมาแบบหน้าตาเฉย ทำเอาคนในองค์ประชุมหันมามองกันเป็นทิวแถว โดยเฉพาะลูกชายคนเล็กของบ้าน สีฟ้าแทบอยากจะถลาไปกระชากคอเสื้อถามนัก ว่าเสียหายตรงไหน คนที่เสียหายแท้จริงคือเขาต่างหาก อีกฝ่ายมีแต่ได้กับได้ แต่ก็พอจะห้ามตัวเองได้บ้าง เพราะยังไม่อยากอายไปมากกว่านี้ที่ต้องเอาเรื่องลับมาเปิดเผย แม้จะเป็นคนในครอบครัวทั้งนั้นก็ตาม
“เออแหะ.....มันเข้าใจพูด ไงลม ตาตินมันบอกว่ามันเสียหาย ยังไงก็รับผิดชอบด้วย ไม่งั้นเสียชื่อวงศ์ตระกูลหมด” คุณกฤษถึงกับยกนิ้วโป้งให้ผู้เสียหาย แต่ในใจกลับคิดว่าคนเสียหายอะไรมันจะหน้าตาเบิกบานอย่างนี้
“แต่คุณพ่อครับ ลม...มะ....” อีกเช่นเคย คุณอุษาไม่ปล่อยให้ลูกชายคนเล็กได้พูดอะไรที่มันจะปฏิเสธความตั้งใจของนาง
“ไม่รู้ล่ะ มันมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นแล้ว แม่ไม่ยอมเด็ดขาด ยังไงเรากับตาตินก็ต้องย้ายมาอยู่ด้วยกัน”
“แต่ว่าคุณแม่ครับ...ลมไม่.....”
“ถ้าไม่ทำตามที่แม่บอก ก็อย่ามาเรียกแม่ว่าแม่ เข้าใจไหมตาลม ตาตินอีกคน อย่าทำให้น้องเสียใจอีกล่ะ ถือว่าแม่ขอร้อง รักน้องเขาให้มากๆ แม่ยกน้องให้เราดูแลแล้วนะ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน ”
เป็นการปิดฉากการประชุมที่เด็ดขาดที่สุด
..................................................................................
“นายทำแบบนี้ทำไม?”
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงด้วยมือใหญ่ ร่างบางที่เดินกระแทกเท้าเข้ามาก่อน หันกลับไปทำตาขุ่นเขียวใส่ทันที น้ำเสียงที่ถามก็แทบจะเป็นตะเบ็งใส่ หากไม่เกรงว่ามันจะดังทะลุออกไปให้คนข้างนอกได้ยิน สีฟ้าคงตะเบ็งให้มันหนักและดังกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า ให้สมกับความโกรธที่โดนมัดมือชกจากทุกคนในครอบครัว โดยมีสาเหตุมาจากผู้ชายคนนี้
“ผมทำอะไร” ภาคียักไหล่ มองหน้าคนถามราวกับไม่สะทกสะท้าน ไม่สิ เขาเตรียมตัวเตรียมใจรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นมาแล้วต่างหาก ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มขนาดใหญ่ มันนุ่มกว่าเตียงกว้างในห้องนอนของเขาที่คอนโดของเจ้านายหนุ่มเสียอีก กลิ่นหอมของเจ้าของมันก็หอมชวนสัมผัส
“ยังมีหน้ามาถาม ก็เรื่องที่นายใช้ให้พี่ลินบอกเรื่องของฉันกับทุกคนไง แล้วก็ลุกออกจากเตียงฉันเดี๋ยวนี้” ไม่พูดเปล่า สีฟ้าคว้าแขนของอีกฝ่ายหวังจะดึงให้ลุกออกมาจากเตียงของเขา แต่กลับถูกดึงให้ล้มลงไปนอนได้อย่างง่ายดาย และวินาทีต่อมาก็กลับตกไปอยู่ใต้กรอบวงล้อมของแท่นแขนแกร่งที่ห่างหายไปนาน
มันคุ้นเคยจนไม่อยากฝืนต้าน………
“ผมว่าคุณพูดผิดไปหน่อยนะครับ”
“ฉันพูดผิดตรงไหน” สีฟ้าจ้องไอ้แววตาเป็นต่อของอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะกล้าใช้วิธีนี้กับเขา
ไม่รักกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ....ภาคี
ไม่รักแล้วมาทำแบบนี้ทำไม?....ไม่เข้าใจ
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณคนเดียวแต่เป็นเรื่องของเราสองคน” ภาคีบอก แต่สีฟ้าขัดใจกับคำบอกนั้น และขัดใจกับมือที่ป้วนเปื้อนอยู่บนเนื้อตัวเขา
ที่กลับมา...ที่อยากเอาชนะเขา ก็เพราะอยากได้แค่ตัวเขาใช่ไหม
“ไม่มีคำว่าเรา ระหว่างนายกับฉันอีกแล้ว ปล่อยฉัน” แม้ร่างกายจะบอบบางกว่าอีกฝ่ายอยู่มาก แต่ยามนี้สีฟ้าก็สามารถผลักร่างหนากว่าเขาให้ออกไปพ้นตัวได้ แล้วรีบลุกขึ้นเดินถอยให้ห่างอย่างระวังตัว
“มีหรือไม่มีผมก็ไม่สน เพราะยังไงตอนนี้เรื่องของคุณลมกับผม ทุกคนรู้กันหมดแล้ว คุณลมจะทำอะไรได้”
ภาคีลุกขึ้นนั่ง อยากเดินไปฉุดร่างเล็กที่กอดอกถอยห่างเขาไปไกล เข้ามากอดแล้วบอกรัก แต่ดูแววตาและท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว มันคงไม่ใช่เวลาที่ดีนัก อยากให้สีฟ้าใจเย็นลงก่อน เพราะสีฟ้าดูโกรธเขามาก อยากขอโทษกับสิ่งที่ทำ แล้วกลับไปยืนตรงจุดเดิม แต่เขาเดินมาไกลมากแล้ว หากกลับไปยืนจุดเดิมที่ไม่มีสีฟ้า เขาก็คงจมอยู่กับความทรมานไม่มีวันสิ้นสุด
สีฟ้ายังเลือกที่จะทิ้งเขาไปได้
เขาก็เลือกที่จะดึงสีฟ้ามาสู่อ้อมกอดตลอดไปได้เหมือนกัน
เขาเลือกแล้ว เลือกทำเพื่อตัวเอง เลือกที่จะกักขังสีฟ้าไว้ให้อยู่กับเขาเพียงคนเดียว จะไม่มีวันปล่อยผู้ชายคนนี้ให้หลุดลอยไปไหน ตราบเท่าที่เขายังสามารถหายใจ
อยู่บนโลกใบนี้ได้
“หึ...แล้วนายเอายัยนุ่นไปไว้ไหน” รูปที่ณัชชาชี้ชวนให้ดู มันผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง อารมณ์เก่าเลยกลับมาอีกจนได้
“นุ่นมาเกี่ยวอะไรด้วย” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ไม่เข้าใจ พักหลังนี้นิรดาก็ไม่ได้เข้ามายุ่งกับเขาแล้ว ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเหตุการณ์วันนั้น และอีกส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะมีพนักงานคนใหม่เข้ามา แล้วก็กำลังตามจีบนิรดาอยู่ด้วย
ภาคียังงงๆ เขาถามแต่สีฟ้ากลับไม่คิดจะตอบ ร่างนั้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ หยิบผ้าขนหนูที่พับเก็บไว้ออกมา ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ช่วงขายาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงร่างบาง ภาคีคว้าเอวบางไว้มั่น ก่อนจะดันตัวเองและอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำไปพร้อมกัน
“เอ๊ะ...ทำอะไรของนาย ออกไป ฉันจะอาบน้ำ “ เพราะไม่ทันคิด หรือไม่ทันระวังตัว สีฟ้าเพิ่งขับรถกลับมาจากพัทยา เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนด้วยซ้ำ เหนื่อยก็เหนื่อย แถมยังต้องเจอเรื่องที่ไม่ควรจะเป็นเรื่องเลยแท้ๆ อยากอาบน้ำ อยากเอาความรู้สึกกดดันต่างๆ ปล่อยไปกับสายน้ำที่ไหลผ่านกายที่ตึงเครียด แต่กลับถูกล็อคอยู่ในวงแขนแกร่งเสียได้
ขัดใจ!
“ก็อาบน้ำไงครับ” ปากบอก พร้อมกับมือที่จับชายเสื้อของอีกฝ่ายเลิกสูงขึ้น รั้งดึงจนมันหลุดออกจากร่างบางไปกองอยู่บนพื้น ไม่นำพาต่อมือที่พยายามต่อต้านขัดขืน
“ปล่อยนะ เมื่อกี้นายยังบอกว่าเสียหายอยู่เลย แล้วมายุ่งกับฉันทำไม” สีฟ้าปัดป่ายมือใหญ่ที่เริ่มมาป้วนเปี้ยนอยู่ตรงขอบกางเกงของเขา หากอีกฝ่ายก็คล้ายไม่สนใจ เข็มขัดหลุดไปแล้ว โดยที่เขาห้ามอะไรไม่ได้ ก่อนจะตามด้วยกางเกงที่หลุดจากปลายเท้าไปอย่างง่ายดาย ด้วยท่อนแขนเพียงท่อนเดียวที่ยกดึงเขาให้ลอยขึ้น และอีกมือหนึ่งจัดการถอด
“ก็อยากเสียหาย คุณลมช่วยผมหน่อยนะครับ ผมอยากเสียหาย” ต่อให้ห้าม ต่อให้ปัดยังไง ภาคีก็ไม่นำพาต่อสิ่งนั้น ในเมื่อเขาสามารถทำให้เรือนกายที่ห่างหายไปนานกลับมาอยู่ในอ้อมกอดได้แล้ว เรื่องความน้อยเนื้อต่ำใจ เรื่องรอยความเจ็บปวด ขอพับเก็บไว้ก่อน เพราะเขายังมีเวลาสะสางอีกมาก
“ไม่เอา ไม่เล่นนะติน ลมจะอาบน้ำ”
เมื่อผิวกายอาภรณ์ห่อหุ้ม คำเรียกขานที่ห่างเหินกลับเปลี่ยนเป็นคำขานที่ใกล้ชิด น้ำเสียงที่ออกจะขุ่นเคืองในการกระทำของอีกฝ่ายกลับจางหาย อารมณ์น้อยใจที่สะสมมานับแต่เย็นวานที่ก้าวออกจากห้องชุดในคอนโดหรู สลายสิ้นเพียงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างแก้มนวล มืออุ่น อกแกร่ง และท่อนแขนที่โอบรัด คล้ายจะดูดดึงความต้องการในซอกลึกเร้นให้โลดแล่น ด้วยกรอบมุมของห้องสี่เหลี่ยมเย็นชื่น และหรืออะไรต่างๆ ที่ถักทออยู่รายล้อมกาย หวานหอม วาบหวาม จรุงกลิ่นฉ่ำ ทำให้เจ้าของอาการแข็งขืนเมื่อครู่ไม่อาจต่อต้านความต้องการที่แท้จริงได้ กลับปล่อยให้ทุกสิ่งอย่างดำเนินไปตามวิถีที่ควรจะเป็น และเป็นมาเนิ่นนาน หากห่างหายไปเพียงชั่วยามที่ไกลห่าง
“ไม่ได้เล่น แต่ตินจะอาบน้ำ หรือว่าลมจะไม่อาบ ทำอย่างอื่นก็ได้นะครับ ตินไม่ว่า รู้ไหมว่าตินคิดถึงลมแค่ไหน”
“ติน....อื้ออออออ.....” ปากอิ่มถูกปิดด้วยปากหยัก ลิ้นชื้นถูกหลอกล่อให้คลายความหวาน ไม่อาจฝืนต้านสิ่งที่โหยหาย ยิ่งกายแนบกาย ยิ่งทำให้ความรู้สึกมันโหมลุก ยากฝืนรั้นหรือดิ้นรนหนีจาก
นับวันภาคีก็ยิ่งจะรู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายมากขึ้น ยิ่งตอนนี้ร่างบางก็อิงแอบแนบชิดร่างกายของเขาราวกับไม่มีเรี่ยวแรงจะยืน เขาอยากให้สีฟ้าเป็นอย่างนี้ไปตลอด
ไม่อยากให้สีฟ้าลุกขึ้นมาเป็นคนใจหินที่ทอดทิ้งเขาไว้ข้างหลัง โดยไม่เหลียวแลเหมือนเช่นหลายครั้งที่ผ่านมา
ไม่เด็ดขาด เขาคนเดิมที่อ่อนแอจะไม่กลับมาอีกแล้ว เอาสิ เขาจะทำให้ปากสีสวยที่กำลังถูกเขาครวญหาความหวานที่ห่างหายไปนาน
ออกปากบอกคำรักกับเขาสักวันหนึ่ง
...........................................................................
ปล ลงตอนนี้ค่อยหายใจโล่งอกโล่งคอขึ้นมาหน่อย เพราะพ่อยอดชายนายตินเค้าลุกขึ้นมาต่อสู้จะเอาของของเค้าคืนแย้ว
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 571136 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก