ตอนที่ 19
‘อย่าทิ้งผม’
เสียงที่กระซิบแว่วอยู่ด้านหลังตรึงให้ร่างบางหยุดอยู่อย่างนั้นนานหลายสิบนาที ไร้คำพูด ไร้การเคลื่อนไหว หน่วยตาคู่เรียวทาบปิดสนิทด้วยเปลือกตาสวย ปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง คล้ายจะกั้นกันถ้อยคำมากมายเอาไว้ไม่ให้หลุดออกมา และกั้นความรู้สึกมากล้นให้จมลงไปในส่วนที่ลึกที่สุด
“อย่าทิ้งติน อย่าทิ้งตินไปได้ไหมลม ตินรักลม” น้ำเสียงนั้นเจือความปวดร้าวของคนร่างสูงจนคนที่ถูกโอบกอดสัมผัสได้ หน้าคมเปื้อนน้ำตากดแนบไว้กับแผ่นหลังบาง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอแทรกผ่านเนื้อผ้านิ่มสู่ผิวกายของร่างที่กอดไว้แน่น อย่างไม่อาจทัดทานใดได้
“ปล่อยเถอะ” มือเรียวแกะพันธนาการของวงแขนแกร่งที่สอดประสานอยู่บนร่างกายของเขา เมื่อเวลาผ่านไปนานหลายสิบนาที ทว่าวงแขนนั้นกลับยิ่งรัดขึ้นอีกหลายเท่า สีฟ้าแกะมันไม่ออก หรือว่าเขาไม่จริงจังที่จะแกะมันเองต่างหาก
ยังอยากถูกโอบกอดอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ...
“ตินรักลม รักมาก อย่าทิ้งตินได้ไหม อย่าไปจากชีวิตตินเลย อย่าทิ้งตินไว้อย่างนี้ ตินอยากมีลม
ตินอยากมีลมอยู่ข้างกายไปตลอด ได้ไหมครับ”
ภาคียังคงร้องขอ ขอให้สีฟ้าเห็นใจเขาบ้าง เห็นแก่ความรักที่เขามีให้ เขาไม่อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีสีฟ้าอยู่ข้างกาย
มันทรมานจนไม่อยากนึกถึงวันนั้น วันที่ไม่มีสีฟ้า วันที่ไม่สามารถกอดคนๆ นี้อีกต่อไป
สีฟ้ามาทำให้เขารัก มาทำให้เขาหลง แต่แล้วก็จะจากไปอีกครั้ง
“มันเป็นไปไม่ได้ เรื่องระหว่างตินกับแพท ลมก็รู้ ตินรักลม ตินรักคุณแพทไม่ได้ ต่อให้เป็นใครคนอื่น ตินก็รักเขาไม่ได้ ตินรักลมได้คนเดียว เห็นใจตินเถอะนะลม อย่าทิ้งตินไปเลย ตินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลม”
เขาอยู่ไม่ได้ หากไม่มีสีฟ้า ไม่อยากอ้างว้างเดียวดายกับการไม่มีดวงใจดวงนี้อีกครั้ง
“...............”
……ลมรู้ ลมรู้ว่าตินรักลม แต่ลมมีความสุขทั้งๆ ที่รู้ว่าเพื่อนเจ็บอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ตินเข้าใจลมเถอะ ลมรู้ว่าตินเจ็บ แต่ลมเจ็บยิ่งกว่า ตินยังมีโอกาสได้บอกรักลม แต่ลมไม่มีโอกาสนั้นเลย คำรักที่มี คำรักที่อยากบอกให้รู้ แต่ไม่ได้บอก ตินรู้ไหมว่ามันทำให้ลมทรมานแค่ไหน ตินยังร้องไห้ออกมาได้ แต่ลม ลมไม่กล้าแม้แต่จะร้องให้ ทั้งที่หัวใจของลมมันก็เจ็บจนแหลกไปหมดแล้ว ลมไม่โทษใคร เพราะมันคือสิ่งที่ลมเลือกแล้ว เลือกที่จะทำร้ายตัวเองให้เจ็บ เลือกที่จะไม่มีตินอีกต่อไป...
คำพูดมากมายที่สีฟ้าอยากเอ่ยให้คนที่กอดเขาไว้แน่นได้รู้ มันก็ยังเป็นแค่ความคิดที่อยู่เพียงข้างใน ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยใดๆ ออกมาได้ นอกจากประโยคที่ทำร้ายใจคนฟังให้ด่าวดิ้น
“ขอบคุณสำหรับความรักที่ให้ แต่ฉันรับมันไว้ไม่ได้จริงๆ เลิกรักฉันเถอะ
ฉันไม่มีค่าพอให้น่ารักหรอกนะ....ภาคี”
วงแขนที่รัดแน่นนั้นทิ้งตัวลงอย่างง่ายดาย เพียงเพราะคำพูดประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน
สีฟ้ามีค่ากับเขาเท่าชีวิต แต่เขาเองต่างหากที่ไม่เคยมีค่าอะไรเลยในสายตาของสีฟ้า
หมดแรงรั้ง........
หมดแรงดึง...........
หมดแรงที่จะพันธนาการไว้ด้วยคำร้องขอ.............
หมดแรงที่จะผูกพันร้อยดึงสีฟ้าไว้ด้วยความรักที่มีให้......................
สีฟ้ายังเป็นพระจันทร์ที่ไร้หัวใจเหมือนเดิม.....ไม่เคยเปลี่ยน
สีฟ้าเอาคำรักของเขาไปแล้ว....แต่ไม่เคยใยดีที่จะเก็บมันไว้
สีฟ้าทิ้งคำรักของเขา....ทิ้งความรักของเขา....
............แกร๊ก..............
ประตูห้องของคอนโดหรูถูก พร้อมกับนลินที่ก้าวเท้าเข้ามา แต่ภาพที่เห็น มันทำให้เธอยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ไม่ได้อึ้งเพราะเจอน้องชายของสามีในห้องชุดของน้องชายเธอ เพราะเธอเตรียมใจไว้แต่แรกแล้ว ว่าต้องเจอสีฟ้าที่ห้องของภาคีแน่ๆ แต่เป็นเพราะสภาพที่เห็นต่างหากทำให้คนที่เป็นทั้งพี่สาวและพี่สะใภ้ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เพราะหน้าของน้องชายเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ส่วนอีกคนหนึ่ง แม้ไม่มีน้ำตาให้เห็น แต่ดูจากสภาพแล้วคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่
....สภาพเจ็บด้วยกันทั้งคู่
มันเกิดอะไรขึ้น?
“เกิดอะไรขึ้นติน น้องลม” นลินถาม คำถามที่เธอก็ไม่รู้ว่าใครจะตอบมันได้
ภาคีมองหน้าพี่สาวผ่านม่านน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด ชายหนุ่มไม่เคยอ่อนแอ แต่ครั้งนี้มันเกินห้ามไหว ส่วนสีฟ้าเองก็ตะลึงไปพักใหญ่ ที่จู่ๆ นลินก็เปิดประตูเข้ามา เรื่องระหว่างเขากับภาคีจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว
กลัว...กลัวว่าเรื่องนี้มันจะไม่จบง่ายๆ อย่างที่เขาคิด
ไม่มีใครตอบคำถามของคนมาใหม่เลย ต่างฝ่ายเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความเจ็บปวด คนหนึ่งเจ็บปวดด้วยสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ส่วนอีกหนึ่งคนกลับเจ็บปวดกับสิ่งที่โดนยัดเยียดให้เป็น
“เราสองคนตอบพี่มาได้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น”
นลินมองหน้าของคนทั้งสอง ความไม่เข้าใจมีมากพอๆ กับคำตอบที่อยากรู้ เธอเข้าใจผิดไปเองใช่ไหมว่าคนสองคนกลับมาคืนดีกันแล้ว ไม่อย่างนั้นวันหยุดยาวที่ผ่านมา คงไม่หายกันไปทั้งคู่และไม่สามารถติดต่อใครได้เลย ได้ยินจากแม่สามีว่าลูกชายคนเล็กไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน เพื่อนซึ่งตอนนั้นเธอก็พอจะนึกเดาออกได้ว่าคือใคร จะเป็นใครได้นอกจากน้องชายคนเดียวของเธอ เย็นวันนี้เธอจึงตัดสินใจมาที่ห้องชุดของน้องชาย เพราะคิดว่าคงพากันกลับมาแล้ว แล้วเธอจะได้จัดการคนทั้งสองคนให้เป็นจริงเป็นจังเสียที ไม่ใช่แอบคบกันอยู่อย่างนี้โดยไม่ให้ผู้ใหญ่รับรู้ แต่นี้มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ หากแต่ไม่มีใครตอบคำถามของเธอแม้แต่น้อย เธอจึงตัดสินใจถามคำถามนั้นอีกครั้ง กับคนที่อยู่ในสภาพที่น่าจะตอบคำถามได้ดีกว่าอีกคนที่เหลือ
“น้องลมคะ เกิดอะไรขึ้นบอกพี่ได้ไหม?” ถามน้องชายเธอก็คงไม่ได้คำตอบ ดูจากสภาพแล้วเหมือนคนไม่มีวิญญาณ นลินจึงเลือกถามน้องชายของสามีเธอแทน
“ไม่มีอะไรครับพี่ลิน ลมแค่มาเยี่ยมตินน่ะครับ เอ่อ.....แล้ว...แล้วลมก็จะกลับแล้วครับ” มันคือคำแก้ตัวที่ดีที่สุดที่สีฟ้าพอจะคิดหามาตอบคำถามของนลิน นลินไม่เชื่อ แววตาของพี่สะใภ้บอกเขาว่าอย่างนั้น
“แต่พี่ว่า.....” นลินไม่เชื่อคำบอกของสีฟ้า เธอกำลังจะพูดในสิ่งที่เธอสงสัย และคิดว่ามันคือความจริง แต่น้องสามีของเธอชิงออกปากตัดบทนั้นเสียก่อน
“ลมกลับก่อนนะครับพี่ลิน....ฉันกลับล่ะ” สีฟ้าบอกกับพี่สะใภ้ ก่อนที่คำถามมากมายจะหลุดออกมาให้เขานึกหาคำตอบที่ดีให้พ้นความจริงไปไม่ได้ และในประโยคสุดท้าย เขาหันไปบอกน้องชายของนลิน คนที่ยืนมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยแววตาร้องขอให้เห็นใจกับรอยน้ำตา
ไม่อยากเห็นน้ำตา กลัวใจตัวเองจะอ่อนแอ
ตาคมนั้นร้องขอ ราวกับจะให้เขาเปลี่ยนใจ แต่เขาเปลี่ยนใจไม่ได้ เขาเลือกแล้ว เลือกจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาความเป็นเพื่อนเอาไว้ ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ได้พาเรือนกายอิงชิดอีกแล้ว
“...........................”
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากหยัก นอกจากเสียงสะอื้นที่เจ้าตัวไม่คิดที่จะบังคับมันเอาไว้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่าอาจ หากมันคือความอ่อนแอที่กั้นเก็บไว้ไม่ได้
น้ำตาเขาไหล ฟ้องความอ่อนแอ อยากให้สีฟ้าเห็น เห็นว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหนกับสิ่งที่สีฟ้ายัดเยียดให้เขา ทั้งที่เขาไม่เคยต้องการมันเลย
ผู้ชายอย่างภาคีก็เจ็บเป็น ร้องไห้ได้ แต่ทำไมผู้ชายอย่างสีฟ้าถึงรักเขาไม่ได้
ไม่รัก ไม่เป็นไร แต่ช่วยสงสารเขาได้ไหม?
สงสารผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนร้องไห้ต่อหน้า เพื่อขอให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งเห็นใจ เขาจะพันธนาการสีฟ้าไว้กับเขาด้วยความสงสารได้ไหม?
ไม่เลยสินะ น้ำตาของเขา ไม่อาจเรียกความสงสารจากผู้ชายอย่างสีฟ้าได้ เมื่อร่างนั้นหันหลังให้เขา แล้วออกจากห้องไป เดินออกจากชีวิตของเขาอีกครั้ง และมันคงจะเป็นตลอดไป
ตลอดไป...มันยาวนานแค่ไหน??
.
.
.
.
มืออุ่นของพี่สาวดึงตัวน้องชายเข้ามากอดปลอบ ลูบแผ่นหลังกว้างที่สั่นสะท้านจนตัวโยนแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจ คล้ายจะให้มันทดแทนสิ่งที่ได้จากไปเมื่อครู่ หากนลินก็รู้ว่าเรียวแขนที่โอบกอดของเธอ มันช่วยอะไรน้องชายไม่ได้ มันไม่สามารถเติมเต็มสิ่งที่สูญเสียไปได้เลย ไม่ใช่อ้อมกอดของเธอไม่มีค่า หากแต่มันทดแทนกันไม่ได้ต่างหาก
“ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เข้มแข็งเข้าไว้นะติน”
“พี่ลิน ผมจะทำยังไงดี ต้องทำยังไงดี เขาเข้ามาทำให้ผมรัก แล้วก็จากไป” เสียงที่ถามเบาแสนเบา ปนออกมากับเสียงสะอื้นไห้ ภาคีกอดพี่สาวตัวเองไว้แน่น น้ำตาของเขาไหล ราวกับมันจะไม่มีวันแห้งเหือด สีฟ้าเขามาทำให้เขารัก เข้ามาทำให้เขาหลง จนถอนตัวไม่ขึ้น แต่แล้วก็จากไป ทิ้งหัวใจเขาให้แตกช้ำอย่างไม่เคยใยดี
ให้ความหวังว่าจะรัก เหมือนจะรักเขา แต่ก็ไม่เคยรัก ไม่เคยสักนิด
“ทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ ถ้าตินแน่ใจว่าตินรักน้องลมจริง” นลินบอก
คำพูดของนลินไม่ใช่คำปลอบ แต่มันคือความจริง ใช่ว่าเธอดูไม่ออก ว่าสีฟ้ารู้สึกอย่างไรกับน้องชายของเธอ น้องชายเธอไม่ได้รักสีฟ้าเพียงฝ่ายเดียว เพราะสีฟ้าเองก็รักน้องชายเธอเช่นกัน แววตาของสีฟ้าที่เธอเห็นเมื่อครู่ มันยืนยันได้เป็นอย่างดี เพียงแต่มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้สีฟ้าเลือกจะทิ้งน้องชายเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า
“ผมรักเขา ผมรักเขามาก แต่ทำไมครับพี่ลิน ทำไมเขาไม่เคยเห็นค่าความรักของผมเลย”
“สักวันติน สักวันน้องลมต้องเห็นค่าของติน เชื่อพี่นะ”
“แล้วมันต้องนานแค่ไหน มันจะถึงวันนั้น ผมกลัว กลัวจะไม่มีวันนั้น วันที่เขาจะรักผม วันที่เขาจะไม่ทิ้งผมไปไหน”
ยิ่งพูดก็เหมือนน้ำตามันยิ่งไหลมากกว่าเดิม พี่สาวอย่างนลินแทบไม่อยากจะเชื่อ น้องชายของเธอจะอ่อนแอและเสียน้ำตาได้มากขนาดนี้
“มีสิติน ถ้าตินมั่นใจว่ารักน้องลมจริงๆ วันนั้นมันต้องเดินทางมาถึงแน่” เธอเชื่อเช่นนั้น เชื่อสิ่งที่ตัวเองบอกน้องชายไป อยากให้น้องชายของเธอเชื่อเช่นกัน
นลินกำลังคิด.... คิดหาทางช่วยน้องชายของเธอ เธอปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสองคนมานานเกินไปแล้ว มันคงถึงเวลาที่เธอต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อทำให้เรื่องนี้มันไม่จบด้วยน้ำตา
................................................................................
“ว่าไงหวาน มีอะไรกับลมหรือเปล่า”
สีฟ้าเปิดประตูเข้ามานั่งในรถคันหรูของเขา แต่ยังไม่ทันที่จะขับออกสู่ถนนใหญ่ ณัชชาก็โทรเข้ามาหาเขา เหมือนจะรู้จังหวะและเวลาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“โอ้โห...นึกว่าจะโทรไม่ติดซะแล้ว เป็นไงบ้าง ไปเที่ยวทะเลกันมาสนุกไหม” น้ำเสียงของณัชชาตื่นเต้นที่ติดต่อสีฟ้า หลังจากที่เพียรพยายามติดต่อสีฟ้ามานานหลายวัน
“ขอโทษนะหวาน พอดีมันกะทันหันนะ เลยไม่ได้ชวน แต่เอ๊ะ...แล้วหวานรู้ได้ยังไงว่าลมไปทะเล” นั่นสิ ณัชชารู้ได้ยังไงว่าเขาไปทะเลมา มีใครบอกหรือ คนที่รู้ว่าเขาไปทะเลก็มีแค่ญาดา คณิตและผู้ชายที่เขาหันหลังเดินจากมา
“โห...ไม่รู้ก็ไม่ใช่หวานสิ ก็บ้านพักที่ตินพาลมไปพักนั่นนะ มันเป็นบ้านพักของพี่อิงนี่นา ความจริงบ้านพักของหวานก็อยู่ข้างๆ นะ แล้วหวานก็อยากตามไปเที่ยวทะเลกับลมนะ แต่ชวนพี่อิง พี่อิงก็ไม่ยอมไปด้วย แถมห้ามอีกต่างหาก ชวนแพท แพทก็บอกว่าไม่อยากตัวดำ หวานเลยอดไปเที่ยวทะเลเลย ไม่เป็นไรคราวหน้าเราไปด้วยกันตามประสาเพื่อนดีกว่าเนอะลม ใช่ไหมแพท” คนปลายสายช่างพูด พูดโดยไม่หยุด แต่ตอนท้ายก็หันไปพูดกับเพื่อนที่เดินอยู่ด้วยกัน
สีฟ้ารู้สึกเพลินที่ฟังณัชชาพูด ทำให้เขาลืมเรื่องหนักๆ ที่ต้องเผชิญเมื่อครู่ไปได้ แต่ต้องมาสะดุดเอาตอนท้ายที่ณัชชาไม่ได้พูดกับเขา แต่พูดกับอีกคนหนึ่งที่คงอยู่ด้วยกัน
“แพทอยู่ด้วยเหรอ?” เขาถาม ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว หูเขาไม่ได้ฝาด เสียงณัชชาก็ดังผ่านโทรศัพท์ที่แนบอยู่กับหูให้ได้ยินชัดเจน
“อืม... หวานเดินซื้อของอยู่กับแพท นี่ก็ซื้อเสร็จแล้ว ว่าแต่ตอนนี้ลมอยู่ไหน ยังอยู่ที่ทะเลหรือว่ากลับมากรุงเทพแล้ว”
“ถึงกรุงเทพแล้ว” สีฟ้าตอบไม่ค่อยจะเต็มเสียงเท่าไหร่นัก ตอนนี้ณัชชาอยู่กับน้ำเพชร เรื่องทุกเรื่องระหว่างเขากับภาคี น้ำเพชรคงรู้จากณัชชาหมดแล้ว มิน่าล่ะ น้ำเพชรถึงรู้ว่าเขากับภาคีไปเที่ยวทะเลกัน
“ดีเลย งั้นลมออกมาทานข้าวกับพวกเรานะ ห้ามชวนตินมาเด็ดขาด เพราะงานนี้ของดแฟนหนึ่งวัน” ณัชชาไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองทำเอาสีฟ้าอยากจะร้องไห้เสียให้ได้ ค่าที่สีฟ้ารู้ดีว่าคำพูดของณัชชา น้ำเพชรคงได้ยินเต็มๆ กลัวคำพูดนั้นไปสะกิดให้น้ำเพชรเจ็บ
“ไว้วันหลังได้ไหมหวาน คือว่าวันนี้เรา....” สีฟ้ายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับน้ำเพชร แต่ณัชชาไม่ได้รับรู้ถึงอาการของสีฟ้า หญิงสาวรีบรวบรัดตัดความ มัดมือสีฟ้าชกทันที ตามนิสัยคนพูดเร็วของเธอเอง
“ไม่เอา หวานคิดถึงลมนะ แพทก็คิดถึง ดูสิ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ทิ้งๆ ไว้บ้างเถอะนะแฟนน่ะ หวานยังทิ้งพี่อิงมาเที่ยวกับเพื่อนได้เลย นะนะลม ตินไม่โกรธหรอก ถ้ากล้าโกรธนะ หวานจะให้พี่อิงจัดการให้เข็ดเลย” คนไม่รู้ก็ยังคงไม่รู้อยู่เหมือนเดิม แถมยังเจื้อยจ้อยได้ไม่หยุด
“ให้ลมไปเจอที่ไหน” เอาเถอะ ยังไงเสีย เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับน้ำเพชรอยู่แล้ว บางทีการเจอกันครั้งนี้ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เดี๋ยวนะลม หวานถามแพทก่อนนะ ที่ไหนดีล่ะแพท”
สีฟ้าได้ยินเสียงใสๆ ของณัชชาเอ่ยถามน้ำเพชร ไม่นานนักก็กลับมาพูดกับเขาต่อ
“ลมจ๊ะ แพทบอกว่าร้านเดิมที่ลมกับแพทไปด้วยกันบ่อยๆ นะ ลมจำได้ใช่ไหม?”
“จำได้” ร้านเดิม ร้านประจำ เขาจำได้
...................................................................
“ลม...ทางนี้”
หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มกวักมือเรียกทันทีที่เห็นสีฟ้าเดินเข้ามาในร้าน
สีฟ้ามองตามเสียงเรียกชื่อเขา เห็นณัชชาฉีกยิ้มกว้างอยู่ตรงโต๊ะที่ตั้งชิดพนังอยู่เพียงลำพัง โดยปราศจากอีกคนหนึ่งที่สีฟ้าคิดว่าน่าจะนั่งอยู่ด้วยกัน
“โอ้โห.... ไปทะเลมาตั้งหลายวัน ไม่เห็นจะดำเลย ” พอสีฟ้าเดินมาถึง ณัชชาก็รีบคว้าตัวหนุ่มหน้าหวานแล้วดึงให้มานั่งข้างตัวเอง พร้อมกับสำรวจตรวจตราสภาพร่างกายของเพื่อน
“แพทล่ะ” หรือว่าแพทไม่อยากเจอหน้าเขา
“ไปห้องน้ำน่ะ”
สีฟ้าแอบลอบถอนหายใจอย่างโลกอก มันไม่เป็นอย่างที่เขากลัว
“ลมไปทะเลมาตั้งหลายวัน ไม่เห็นดำเลย หวานไม่น่าเชื่อแพทเลย ไม่งั้นก็ได้เล่นน้ำทะเลสนุกไปแล้ว” เธอเห็นว่าเพื่อนหนุ่ม ผิวก็ยังขาวอมชมพูเหมือนเดิม ไม่เห็นจะมีร้อนไหม้เกรียมเพราะแรงแดดทะเลเลย
“เอ่อ...คือเราไม่ได้เล่นน้ำทะเลนะ มันเลยไม่ดำ” จะบอกณัชชาได้ยังไงล่ะว่าไปทะเลตั้งหลายวันทำไมถึงไม่คล้ำลงเลย
“โหยยย...ไปทะเลแล้วไม่เล่นน้ำทะเล แล้วจะไปมันทำไมล่ะลม ไปสวนสยามดีกว่ามั้งอย่างนี้ เอ๊ะหรือว่าลมกับตินเอาแต่......” ใบหน้าจิ้มลิ้มฉายแววล้อ ตาสวยเป็นประกายซุกซน แล้วเจ้าตัวก็เกิดอาการหน้าแดงซะงั้น แต่สีฟ้าต้องรีบหยุดความคิดที่เลยไปไกลหากเป็นความจริงของณัชชาไว้ก่อน
“ไม่ใช่นะหวาน มันไม่ใช่อย่างที่หวานเข้าใจนะ ลมกับตินเป็นเพื่อนกัน แล้วไปทะเลคราวนี้ เราก็ไปตั้งหลายคน เลขาของลมก็ไปด้วย”
“แต่พี่อิงบอกหวานว่าลมกับตินรักกัน” เจ้าตัวเกาหัวตัวเองเบาๆ งุนงง ก็วันนั้นอชิตะเป็นคนลากตัวเธอออกมาแล้วบอกว่าสีฟ้ากับภาคีรักกันนี่นา แล้วทำไมสีฟ้าถึงบอกว่าไม่ใช่ล่ะ
“หวานจะเชื่อแฟนหรือเชื่อเพื่อนล่ะ” สีฟ้าพยายามปัดความสงสัยไปจากความคิดของณัชชา ที่ชักจะรู้อะไรเยอะเกินไปหน่อย
“แต่พี่อิงบอกว่า.....” สาวน้อยยังคร้านสิ่งที่หนุ่มหน้าหวานพูด อชิตะจะโกหกเธอไปทำไมล่ะ ถ้าไม่เป็นความจริง แล้ววันก่อนที่แฟนหนุ่มของเธอยังบอกให้พี่หมอพิษณุตัดใจจากสีฟ้าอยู่เลย
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะหวาน นี่มันเรื่องของลมเอง ใครจะมารู้ดีไปกว่าลมล่ะ โน่นแพทมาแล้ว แล้วก็ห้ามพูดเรื่องนี้ต่อหน้าแพทเด็ดขาด” สีฟ้ารีบตัดบท เมื่อเห็นน้ำเพชรกำลังเดินยิ้มมาแต่ไกล
น้ำเพชรส่งยิ้มมาให้เขา สีฟ้าอยากจะเชื่อว่ารอยยิ้มของน้ำเพชรนั้นส่งมาให้เขาจริงๆ เพื่อนของเขายิ้มให้เขาแล้วใช่ไหม หากอะไรบางอย่างในแววตาและรอยยิ้มนั้น มันไม่เหมือนเดิมที่คุ้นเคย คล้ายความอึมครึมยังคงขวางกั้นมิตรภาพอยู่
น้ำเพชรทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงกันข้ามเพื่อนทั้งสอง
“ว่าไงลม ไปทะเลสนุกไหม” น้ำเสียงของน้ำเพชรเป็นปกติ แต่สีฟ้ากลับรู้สึกเหมือนว่า มันยังมีอะไรบางอย่างเจือจางอยู่ น้ำเพชรคงยังไม่พร้อมจะให้อภัยเขาหมดซะเลยทีเดียว แต่ช่างมันเถอะ อีกหน่อยก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ อย่างน้อยๆ ณัชชาคงจะช่วยเป็นกาวใจชั้นดีได้ อย่างเช่นตอนนี้ไง แม้จะมากไปหน่อยก็ตาม
“ไปทะเลมันจะไม่สนุกได้ยังไง ดูสิแพท ลมไม่เห็นดำเลย ออกจะขาว ข๊าว ขาวเหมือนเดิ, หวานไม่น่าเชื่อแพทเลย”ณัชชาย่นจมูกใส่เพื่อนสาวทันทีที่พูดจบ ก็วันนั้นพอรู้จากอชิตะว่าสีฟ้าไปทะเล เธอก็อยากจะตามไปด้วย แต่อชิตะไม่ยอมพาไป เลยเปลี่ยนมาชวนน้ำเพชรไปด้วยแทน น้ำเพชรก็บอกว่ากลัวดำอีก งานนี้เธอเลยพลาด
“นั่นสิลม ทำไมไปทะเลแล้วไม่คล้ำกลับมาเลยล่ะ แพทจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่ไปด้วยกัน แค่สองวันเองลมก็ตัวดำเป็นเมี่ยงแล้ว” น้ำเพชรถามทั้งคำพูดและสายตา
“คือว่าลมไม่ได้เล่นน้ำทะเล.... ว่าแต่แพทดูผอมลงไปนะ” สีฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุย แม้จะรู้กันดีอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร แต่ไม่พูดถึงมันจะเป็นผลดีต่อเขาและน้ำเพชรมากกว่าไม่ใช่เหรอ นับตั้งแต่วันนั้นที่หน้าบ้านหลังเล็กของภาคี จุดแตกหักระหว่างเขากับน้ำเพชร เขาก็ไม่ได้เจอน้ำเพชรอีกเลย มาเจอวันนี้น้ำเพชรดูผอมลงไปมาก มากจนเขารู้สึกผิด
“เรากำลังอยู่ในช่วงอกหัก ก็เลยเป็นแบบนี้ ดีเหมือนกันจะได้เป็นการลดหุ่นไปในตัว” คำพูดของน้ำเพชรเหมือนจะเรื่อยๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่ก็ทำให้คนถามปั้นสีหน้าไม่ถูกไปเหมือนกัน
“แพท หวานถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
ทันทีที่ณัชชาพาตัวเองมานั่งตรงเบาะข้างคนขับ หญิงสาวก็เปิดปากถามสิ่งที่เธอสงสัยมาตลอดที่นั่งทานข้าวด้วยกัน สิ่งที่เธอรู้สึกว่ามันผิดปกติไป ถึงแม้ณัชชาจะห่างหายจากเพื่อนทั้งสองไปนานมาก และไม่ได้เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวของสีฟ้าและน้ำเพชร หากเธอก็สัมผัสได้กับบรรยากาศที่อึมครึม
“หวานจะถามเรื่องระหว่างเรากับลมใช่ไหม” น้ำเพชรก็เหมือนจะรู้ว่าณัชชากำลังคิดอะไรอยู่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับสีฟ้าคงไม่ปกติ จนณัชชาจับความผิดปกตินั้นได้
“แพทกับลมมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า?” ณัชชาถามในสิ่งที่เธออยากรู้ ถึงจะคุยกันเป็นปกติ แต่เธอก็รู้สึกว่า มันไม่ได้ปกติเลย ความเมินเฉยระหว่างสองคนนี้ มีให้เห็นเป็นระยะ บางครั้งก็ทำให้เธออึดอัด
“หวานอยากรู้จริงๆ เหรอ” น้ำเพชรถามกลับ สายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่รถของคันสวยของเพื่อนสนิทที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ
แพทไม่ผิดนะลม เพราะมันคือสิ่งที่ลมตัดสินใจเอง แพทไม่ได้บังคับ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนนี้คนโพสมีอินเนอร์ส่วนตัวกับ เลขตอน หน้าที่ลง และเวลาที่อัพ เป็นพิเศษ แม้ว่า ตอนนี้มันจะร้าวรานใจปานใดก็มิได้นำพา
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 571182 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก