หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[Seiki]

๐ เอาตัวอย่างจริงของหนังสือมาให้ชมค่ะ ปิดโอนเงินวันที่ 15 ก.ย.นี้แล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ

[MiSS-U]

  รอได้มาไว้ในครอบครองค่ะ

[Jannarii]

อ๊ากกกกกกรอไม่ไหวแล้ว เมื่อไรจะส่งน๊าาาาา อยากอ่านตอนพิเศษแล้ว คิคิ

[nunamicky]

หนังสือน่ารักอีกแล้ว
ไม่ผิดหวังเลยซักเรื่องค่ะ
 

[PoP~Pu]

หนังสืออ น่ารักอีกแล้วววว รอวันที่หนังสือจะมาอยู่ในมือ หุหุ

[tawornfung]

ส่งเมลล์สั่งหนังสือไปแล้วแต่ทำไมมันขึ้น Delivery Status Notification (Failure)‏
ตลอดเลยอ่ะ แล้วเข้าไปสั่งอีกวิธีหนึ่งก็งง ถ้าอยากได้หนังสือทำไงดีอ่ะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วอ่ะ
อยากติดต่อคนเขียนมากเลย ช่วยหน่อยนะ

[Seiki]

ส่งเมลล์สั่งหนังสือไปแล้วแต่ทำไมมันขึ้น Delivery Status Notification (Failure)‏
ตลอดเลยอ่ะ แล้วเข้าไปสั่งอีกวิธีหนึ่งก็งง ถ้าอยากได้หนังสือทำไงดีอ่ะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วอ่ะ
อยากติดต่อคนเขียนมากเลย ช่วยหน่อยนะ

ส่งเมลล์ไปผิดหรืเปล่าค่ะ romanceficแอดhotmail.co.th นะคะ มีคนอ่านส่งมาผิดเป็น .com หลายคนอยู่จ้า

[tawornfung]

ส่งเป็นสิบครั้งแล้วค่ะ แบบว่ามันตอบกลับมาแบบนี้ตลอดเลย

[nbom_pkai]

รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ

[Ticha]

ไม่มีสตางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงค์ T_T
เจอกันเมื่อชาติต้องการ

[Seiki]

๐ เอาตัวอย่างกล่องมาให้ดู และแจ้งข่าวว่า ยืดเวลาจองและโอนเงินให้จนถึงวันที่ 2 ตุลาคม นี้นะคะ
๐ ยืดให้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นค่ะ

[greensnake]

  เข้ามาเต้นรอหนังสือ รูปแบบมันน่ารักซะจริง

[Ticha]

เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[momoku]

แล้วหนังสือคนที่โอนไปแล้วจะได้เมื่อไหร่ค่ะ
ตอนหลัง 15 ตุลา หรือจะทยอยส่งมาให้ก่อนคะ

[Number1_90]

สนุกมากกกกกกกกกก 

ครบรสมากเลย มีทุกรสชาติ

รักโจม ขอ  หนึ่งที

 

[Seiki]

แล้วหนังสือคนที่โอนไปแล้วจะได้เมื่อไหร่ค่ะ
ตอนหลัง 15 ตุลา หรือจะทยอยส่งมาให้ก่อนคะ

๐ ได้พร้อมกับหมด รวมทั้งคนที่จองและโอนเงินมารอบยืดเวลาด้วยค่ะ เพราะ Box set ยังต้องแก้ไขเรื่องแม่เหล็กอยู่ค่ะ

[koraorni]

กล่องสวยงามมากค่ะ อยากจะได้มาครอบครองแล้ว
คุ้มค่าการรอคอย เตรียมเก็บตังค์รอเรื่องต่อไปเลย

[myapril]

ปูเสื่อรอ ตอนพิเศษค่า

[Seiki]

ตอนพิเศษ 'เด็กป๋า' ยำใหญ่ใส่สารพัดสารพันที่จะรัก

๐ สวัสดีค่ะทุกคน อย่าแปลกใจที่เห็น Talk ของคนเขียนก่อนเนื้อหา เพราะว่าตอนนี้มันพิเศษมากกกกกกก... เป็นตอนพิเศษตามสัญญาจากหน้าแฟนเพจว่า ถ้าคนกด like ก้าวผ่านเลข 999 ไปเมื่อไหร่ คนเขียนจะจับทุกคู่และทุกเรื่องที่เคยเขียนมายำใหญ่เป็นตอนพิเศษให้อ่านกัน มันเลยยาวมากกก (30 หน้า A5 พวกที่สั่งเด็กป๋าไปยิ้มเลยสิ ยัดแถมลงไปในหนังสือให้ด้วยนะรู้มั้ย!! ต้องมีคนอ่านตอบว่า เพราะตรูนี่แหละสั่งคนเขียนให้ยัดลงไปด้วย แล้วไง แล้งไงอะ ก็คนเขียนคนนี้เชื่อง ผ่านการฝึกมาอย่างดีแล้ว เลยจัดให้ด้วยความเต็มใจค่ะ  )
๐ สำหรับคนอ่านหน้าใหม่ที่เพิ่งอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก หรืออ่านเป็นบางเรื่องของคนเขียน อาจจะงงนิดหน่อยที่หลายๆคู่ที่ยำกันตอนนี้ คนอ่านอาจจะไม่คุ้นเคยนะคะ สำหรับคนเก่าๆที่ตามกับมาตั้งแต่พี่เมฆพี่ฉาน คงจะลื่นไหลไปกับทุกชื่อ ทุกสมญานามของตัวละครนะ

๐ ถ้าคนอ่านคนไหนที่ผ่านมาอ่านตอนนี้ แล้วพบว่าหลังจากนี้ TRomance หายหัวไปไหน ทำไมไม่มาต่อ นายโลมกับสิงหากุมภา คนเขียนรีบชี้แจงก่อนถูกด่าไว้เลยว่า เมาค่ะ  เรียนกันตรงๆนี่แหละ และ 23-26 ไปเชียงใหม่นะคะ แต่ใครที่เมลล์มาจองหรือเมลล์มาแจ้งโอนเงิน ยังแจ้่งเข้ามาได้ตามปกติค่ะ คนเขียนมีทีมงานช่วยจัดการให้ ไม่ต้องกังวลนะคะ มีคำถามอะไรสามารถถามได้ค่ะ แต่อับดุลจะตอบได้มั้ย ลุ้นกันอีกที 
๐ คนอ่านห้ามตกใจที่เจอพิเศษตอนยาวๆแบบนี้ เพราะ TRomance 1ก็ตกใจตัวเองค่ะว่าทำไปได้ไง เพราะหาเรื่องรับปากคนอ่านไว้แท้ๆ ซวยไปเนาะ หาเรื่องเอง 
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ ฝากคนอ่านช่วยดูคำผิดให้ด้วยนะคะ เพราะ krappom ส่งตัวอย่างหนังสือที่นางแก้คำผิดกลับมาแล้ว และตอนนี้คนเขียนจะใส่ลงไปในหนังสือด้วย อาจจะพรูฟกันลำบาก ขอรบกวนด้วยเน้อ ขอบคุณค่ะ

ปล.ฝากกระจายข่าวให้เพื่อนๆได้เข้ามาอ่านตอนพิเศษด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 

**************************************************************************************
'วันนี้คุณผู้ฟังอยู่กับคลับฟรายเดย์และพี่อ้อยนะคะ ความรักมีหลายรูปแบบเหลือเกิน มีทั้งรักระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง ผู้ชายกับผู้ชาย หรือแม้กระทั่งรักที่เกิดกับผู้หญิงด้วยกันเอง หลายคนบอกพี่อ้อยมาว่า เรามีชีวิตอยู่ได้เพราะมีรัก แต่ความหมายของรักจริงๆคืออะไร เรายังไม่รู้เลยนะคะ วันนี้พี่อ้อยอยากจะแลกเปลี่ยนความรักในความหมายของคุณผู้ฟังกันดีกว่าค่ะ ว่าในมุมมองของคุณ รักคืออะไร'
“ฉาน”
“หือ”
“ไหนมึงลองดีไซน์รักแล้วเขียนแบบมาพรีเซ็นต์ให้ดูหน่อยสิวะ”
“ยาที่หมอให้มากินมันออกฤทธิ์น้อยไปเหรอวะเมฆ กูจะได้จัดยาฉีดให้ รับรองเข็มใหญ่ ฉีดเข็มเดียวฟื้นคืนชีพเลยมึง”
ไม่น่าเล่นกับหมาฉานเลย ไม่เห็นมันจะโรแมนติกเหมือนคนอื่นเค้าตรงไหน ผมเลิกเถียงกับมันก่อนที่จะแพ้ ฟังวิทยุเป็นเพื่อนตัวเองต่อไปดีกว่าเยอะ
ผมถูกขังอยู่ในห้องส่วนตัวของพ่อสถาปนิกหนุ่มไฟแรงมาสองวันแล้ว มรสุมที่หอบฝนห่าใหญ่ถล่มกรุงเทพครั้งนี้เล่นเอาผมไม่สบายเลยครับ แต่หมอก็ไม่ให้นอนโรงพยาบาล เพราะที่นั่นเชื้อโรคเยอะกว่าที่บ้านผมอีก พยาบาลจำเป็นที่นอกเหนือจากแม่นิ่มแล้วก็ไม่พ้นไอ้ฉาน
ช่วงนี้มันงานยุ่งมาก โต๊ะทำงานจึงเต็มไปด้วยกองกระดาษ หนังสือ และอุปกรณ์ที่เกี่ยวกับการทำงานของมัน ส่วนตัวเองก็เลื้อยลงไปทำงานที่พื้น ส่วนท่านเมฆ ถูกสั่งให้นอนกลิ้งไปกลิ้งบนที่นอนหล่อๆเท่านั้น ประกาศิตจากมันคือให้ผมอยู่เฉยๆ เพราะผมไม่สบาย
“ฉาน กูอยากกินไอติม”
“ได้ กำลังอุ่นและเฉอะแฉะฉ่ำเยิ้มไปด้วยเหงื่อกูพอดี อะๆ รูดซิปแล้วควักกินได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“แหวะ จะอ้วก”
“อะไรๆเมฆ เดี๋ยวนี้รังเกียจของผัวเหรอ ทำไม อย่าให้กูรู้นะว่ามึงนอกใจ บอกไว้ก่อนเลย ตายทั้งคู่”
“กูหรือชู้ตายก่อนล่ะ”
“กูจะไปฆ่าชู้ทำไมวะ กูจะฆ่ามึงก่อน แล้วฆ่าตัวตายตาม”
“ฉาน กูปวดหัวอะ อยู่ดีๆก็เต้นตุบๆที่ขมับนี่อะ ตอนนี้วิ่งไปถึงท้ายทอยแล้ว”
“มึงพูดจริงเหรอ”
“อื้อ พูดจริงสิ”
“ไหนมาดูสิ ปวดหัวเหรอ ไปโรงบาลมั้ย เดี๋ยวกูไปบอกแม่นิ่มก่อนนะ ว่ามึงจะไปโรงบาล”
ผมลอบยิ้มกับตัวเองไม่ให้มันเห็น โธ่ คิดว่าจะแน่ไอ้ห่าฉานเอ้ย มารยาผมงัดออกมากี่เล่มๆ มันรู้ช้ากว่าชาวบ้านเค้าทุกทีแหละ แพ้ทางผมตลอดๆ
“โอย ปวดอะฉาน เส้นเลือดในสมองกูจะแตกหรือเปล่า”
ต้องรีบกลับมาแสดงให้สมบทบาทอีกครั้งตอนที่มันจับหัวผมพลิกซ้ายพลิกขวา หน้าตามันเครียดมาก หน้าผากถูกแบ่งเป็นชั้นๆและในอีกไม่นานจะขมวดกันเป็นปมอยู่แล้ว ผมว่า ผมเลิกแกล้งมันแล้วดีกว่า มันจับได้ทีหลังผมจะเจ็บตัวมากกว่านี้ ไม่คุ้มกันหรอก
“ดีขึ้นหน่อยแล้ว ฉาน งานยังมีอีกเยอะเลยเหรอ”
“ไม่เยอะมากหรอก เนี่ย เดี๋ยวคลับฟรายเดย์จบแล้วก็จะนอนละ”
“มึงติดงานหรือมึงติดรายการวิทยุวะ”
“ทำงานไปฟังดีเจพี่อ้อยไปมันมีสมาธิดีอะ เสียงพี่เค้าเรียบๆ เย็นๆ ฟังสบายๆ”
“กับเสียงกูล่ะฉาน เสียงกูกับเสียงพี่ดีเจคนนั้น มึงชอบฟังเสียงใครมากกว่า”
“ไหนลองส่งเสียงมาก่อน แล้วจะตอบได้ว่าชอบแบบไหนมากกว่า”
“อื้อ ฉาน อะ อา ตรงนั้น อ๊ะ ไม่ไหวแล้วฉาน ช่วยหน่อยเถอะนะ นะ อ๊ะ อ๊า”
มันอึ้งอ้าปากค้างไปเลยครับ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพี่เมฆ ให้มันรู้กันไปสิว่าใครจะเหนือกว่ากัน
“มึงไปหัดทำท่าแบบนี้มาจากไหน แล้วเสียงน่าเกลียดๆนั่นอีก”
“เสียงน่าเกลียดเหรอฉาน แล้วใครล่ะ ตอนที่กูกัดฟันเก็บเอาไว้แล้วมาบอกกูว่า ร้องออกมาเถอะเมฆ นะ ฉานอยากได้ยิน กูหูฝาดไปเหรอ”
“มันก็ต้องถูกกาละเทศะสิวะ มึงมาเลียนเสียงเลียนแบบอย่างนี้ทุเรศว่ะ”
‘คุณผู้ฟังคะ บางครั้งคนเราก็ไม่โชคดีในเรื่องความรักเสมอไป บางคนอยู่ใกล้กันแท้ๆ ผูกพันกันมายาวนาน แต่กว่าจะรู้ว่ารักกันก็เกือบจะสายไป เพราะอะไรน่ะเหรอคะ เพราะเค้าไม่รู้ไงล่ะ ว่ารักคืออะไร’
ผมหยุดฉะปากกับไอ้ฉานเพราะสิ่งที่ดีเจพูดออกมามันใกล้เคียงหรือเรียกได้ว่าตรงกับเราสองคนมาก แต่สำหรับผมแล้ว ผมโชคดีตรงที่ไม่มีคำว่าสายที่จะรู้ใจกันและกัน ไม่ใช่เพราะผมเก่ง แต่เพราะไอ้ฉานมันไม่เคยเปิดช่องว่างให้ใครได้ใกล้ชิดผมเลยต่างหาก มันล็อคสเปคเอาไว้เลยตั้งแต่ต้น เพราะต่อให้ผมหัวถั่วขนาดไหน หรือเซลล์สมองตายไปยังไง ผมก็ต้องอยู่ใกล้ๆไอ้ฉานนี่แหละ เพราะไอ้ฉานมันไม่เคยปล่อยให้ทุกอย่างสายไป มันวางแผนของมันมาอย่างดีแล้วตั้งแต่ต้น ทุกวันนี้ผมเองก็ยังไม่เคยเห็นว่าพระจันทร์เป็นยังไง ในสายตาของผม ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไอ้ผู้กำกับแห่งชาติมันก็ทำให้ผมได้เห็นแต่ตะวันนั่นแหละ
“เมฆ มึงเป็นอะไรหรือเปล่า ปวดหัวมากเลยเหรอ ลุกไหวมั้ย ให้กูอุ้มนะ”
“กูไม่ได้เป็นอะไรหรอกฉาน แค่คิดตามที่ดีเจพูด”
“ดีเจพูดว่าอะไรวะ”
“ก็ดีเจบอกว่าที่หลายคนไม่สมหวังในรักทั้งๆที่อยู่ใกล้กันนั้น เป็นเพราะไม่รู้ความหมายว่ารักคืออะไร”
“อาฮะ แล้วไงต่อ”
“กูเลยคิดว่า ที่เราอยู่ด้วยกันมาได้ขนาดนี้ เป็นเพราะมึงรู้ใช่มั้ยว่ารักคืออะไร จะว่าไปกูก็ไม่เคยหาคำตอบเลยนะว่ารักคืออะไร แล้ว รักคืออะไรวะฉาน”
“มึงไง รักของกูคือมึงไงเมฆ กูถึงไม่ปล่อยให้มีคำว่าสาย”
ผมโผเข้าไปกอดคอมันไว้แน่น ไอ้ฉานไม่ได้ตั้งตัวหรอกครับ ผมคล้องแขนผสานมือไว้กับคอมัน แล้วตั้งอกตั้งใจฝังจมูกลงไปบนแก้มมันฟอดใหญ่ๆ สูดกลิ่นแก้มไอ้ฉานของผมซะเต็มปอด
“กูรู้แล้วๆ ความรักของกูก็คือมึงเหมือนกันไงฉาน เพราะมีมึงก็เคยไม่ดิ้นรนที่จะหาความหมายอะไรอีก มึงต่อสายเข้ารายการให้กูหน่อยสิ นะๆ เดี๋ยวคืนนี้พี่เมฆจัดหนักให้ติดใจไปสามชาติเลยฉานแสง”
“มึงจะโทรเข้ารายการทำไมวะ”
“กูจะโทรไปแชร์ความหมายของคำว่ารัก”
ผมใจจดใจจ่อกับการโทรเข้าไปเพื่อหน้าไมค์ในรายการวิทยุมาก พอไอ้ฉานต่อโทรศัพท์เข้าจริงๆผมก็ตื่นเต้น ปกติแล้ว คนอย่างผมไม่สนใจเรื่องอะไรพวกนี้หรอก แต่ตอนนี้ผมไม่สบาย ในสภาวะอ่อนแอและต้องการการเอาใจใส่อย่างหนักหน่วง ไอ้ฉานก็คือคำตอบนั้น ในทุกๆครั้งไม่ว่าตัวผมจะต้องพบเจอกับอะไร จะต้องมีไอ้ฉานรวมอยู่ในเรื่องนั้นด้วยเหมือนเป็นติ่งอะไรสักอย่างที่จำเป็นต่อร่างกายและจิตใจผม มันยื่นโทรศัพท์มาให้ แล้วบอกว่าให้รอจนกว่าจะมีเสียงทักทายมาจากดีเจ
‘สวัสดีครับ ผมชื่อเมฆ ความรักของผมหมายถึงทั้งหมดที่รวมกันเป็นเขาครับ ไม่ใช่ส่วนที่ยื่นออกมาจากหัวนะครับ แต่เขาที่ผมหมายถึงคือตะวันครับ ผมจะไม่มีวันรู้จักตัวเองเลยถ้าไม่มีแสงจากตะวัน มันส่องมาที่ผมตลอดเวลา สำหรับผมแล้ว ผมเป็นคนที่โชคดีที่ไม่รู้จักคำว่าสายเกินไป ที่จะรู้ตัวว่ารักใครสักคน เพราะอะไรรู้มั้ยครับ เพราะรักมันพันธนาการผมไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว ต่อให้ผมไม่รู้ เขาก็จะต้องบอกผมให้รู้จนได้แหละครับ ความรักของผมคือฉานแสงครับ’


“ขลุ่ย ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอน”
“รอคุณคนเดียวครับ”
“แล้วฟังวิทยุรายการนี้อีกแล้วเหรอ วันนี้ดีเจเค้าชวนคุยเรื่องอะไรล่ะ”
“เค้าให้ช่วยกันแชร์ความหมายของคำว่ารักน่ะครับ ขลุ่ยเพิ่งฟังของผู้ชายคนหนึ่งไป น่ารักดีจัง ความรักของเขาถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ต้นแล้วน่ะครับ ถ้าขลุ่ยจับใจความไม่ผิด คนรักของผู้ชายหน้าไมค์เมื่อกี้ ต้องเป็นผู้ชายด้วยกันแน่ๆครับ”
“อืม เดี๋ยวนี้ผู้ชายรักกันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหม่สักหน่อย พ่อของเราสองคนก็เป็นหลักฐานได้นะว่าผู้ชายรักกันมีมานานแล้ว”
“คุณคนเดียวครับ แล้วคุณคนเดียวคิดว่า ความรักของคุณคนเดียวคืออะไรเหรอครับ”
“ความรักของคุณคนเดียวเหรอ ความรักคืออะไรนะ มันมีคำจำกัดความที่ถูกที่สุดด้วยเหรอ”
“ไม่รู้สิครับ มันไม่มีความหมายที่ถูกต้องหรอก ขลุ่ยว่ามันน่าจะเป็นคำจำกัดความของแต่ละคนมากกว่า มุมมองใครมุมมองมันน่ะครับ”
“งั้น ความรักของคุณคนเดียวก็คือขลุ่ย”
“คุณคนเดียวลอกคำตอบหน้าไมค์เมื่อกี้นี่ครับ”
“อะไรกัน คุณคนเดียวอาบน้ำอยู่ ไม่ได้ยินหรอกว่าเค้าพูดถึงอะไร แล้วคุณคนเดียวกอปปี้คำตอบเค้าตรงไหนเหรอ”
“คนที่มาแชร์ความหมายของรักหน้าไมค์เมื่อกี้ เค้าก็บอกว่าความรักของเขาก็คือคนรักของเค้านั่นแหละครับ”
“อื้อ ก็ถูกต้องแล้วไง ถ้าขลุ่ยไม่ใช่ความรักของคุณคนเดียว คุณคนเดียวจะรู้ได้ไงว่าคุณคนเดียวรักขลุ่ย ถูกมั้ยล่ะ”
“ครับ”
“มานอนเถอะ ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน นอนกอดกันจะได้อุ่นๆ ขลุ่ยไม่สบายง่ายจะตาย ไม่มีคุณคนเดียวอยู่ด้วย จะไม่สบายเอาง่ายๆนะ”

ยังมีต่อนะคะ...............

[Seiki]

‘หลายคนที่โทรเข้ามาคุยในรายการ พูดคุยกันตอนที่รักสมหวังแล้ว บางท่านแต่งงานกันไป บางท่านก็อยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้ กว่าที่คุณจะรู้ความหมายของคำว่ารัก คุณรู้มั้ยคะ ว่ารักของคุณเริ่มต้นจากอะไร’
“คุณคนเดียวจะกล้าเล่าให้ใครฟังมั้ยครับ ว่าจุดเริ่มต้นความรักของเรามาจากความแค้นล้วนๆเลย”
“จุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนจากคุณคนเดียวเป็นเราสองคนน่ะเหรอ ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะ ตอนที่คุณคนเดียวยังไม่เปิดใจ มันยากกว่าเล่าให้ใครๆฟังตั้งเยอะ เค้าให้โทรไปเล่าในรายการได้เหรอ”
“ครับ เค้าให้โทรไปแชร์กันได้”
“ขลุ่ยต่อสายให้คุณคนเดียวหน่อยสิ”
“เอาจริงเหรอครับ”
“อื้ม จริงๆ”
‘สวัสดีค่ะ คุณผู้ฟังที่อยากแชร์จุดเริ่มต้นของความรัก ชื่ออะไรคะ’
‘สวัสดีครับ ผมชื่อ คนเดียว ครับ จุดเริ่มต้นความรักของผมมาจากความแค้น ผมโกรธเพื่อนที่สนิทที่สุดของตัวเองเพียงเพราะคิดว่าเค้าคือต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องสูญเสีย’
‘แค้นเหรอคะ แล้วคุณคนเดียวรู้ตอนไหนคะ ว่าจริงๆแล้วรักเค้าคนนั้น’
‘รู้ตอนที่ตัวเองกำลังจะเหลือตัวคนเดียวเหมือนชื่ออีกครั้งครับ รู้ตอนที่เค้าหยุดหายใจ เพราะผมเองก็รู้สึกเหมือนมีใครมาเด็ดเอาหัวใจออกไปเหมือนกัน’
‘เป็นตัวอย่างของความรักที่รู้ตัวก่อนจะสายจริงๆเลยนะคะคุณผู้ฟัง คนเรากว่าจะรู้ค่าของสิ่งที่รัก มักจะต้องแลกมาด้วยสิ่งใดสิ่งหนึ่งเสมอเลยว่ามั้ยคะ แล้วรักของคุณผู้ฟังแลกมาด้วยอะไรคะ’


“คลับฟรายเดย์คืนนี้มีสาระแฮะ ดินว่าไง”
“ไม่ว่าไง”
“อ้าว ทำไมถึงไม่ว่าไงล่ะ”
“แล้วจะให้ว่าไงเล่าก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างนี่หว่า วันนี้ไปสอนหนังสือเด็กในชุมชนมาเหนื่อยสายตัวแทบขาด”
“ก็พี่บอกแล้วว่าให้เป็นคุณดินอยู่ในบริษัทพี่สบายๆทำไมไม่เอาล่ะ”
“หึ นี่พี่ดินนักเลงใหญ่นะเว้ยเสาไฟฟ้า จะให้พี่ดินไปยืนคอเชิดเป็นคุณชายในบริษัทได้ยังไง ไม่เอาหรอก ใครจะโง่ไปประกาศตัวให้คนนินทาว่าเกาะนายกินล่ะ”
“ว่าไปนั่น แล้วรักของดินแลกมาด้วยอะไรล่ะ หืม กว่าจะมีเจ้าของหัวใจเป็นประธานบริษัทใหญ่ ดินต้องแลกมาด้วยอะไร”
“ตัวไง ตัวกูเนี่ยแหละ แลกใจมึงมา ไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอก เราสองคนเอาใจแลกใจมาต่างหาก”
“น้ำเน่าไปมั้ยไอ้เสาไฟฟ้า ถ้าเอาใจแลกใจแล้วมึงปล้ำกูทำไม”
“เหตุผลที่จะปล้ำมันไม่มีหรอก แต่เหตุผลที่จะรักมันเยอะมากกกก ถ้าดินอยากฟังนะ พี่คงต้องขอเวลาแล้วล่ะ”
“มันเยอะมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ พี่ดินมีคนเดียว แต่มึงจะอธิบายตัวกูที่ทำให้มึงรักได้ มันมากมายขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ทั้งคืน พอพระอาทิตย์ขึ้นปุ๊บนะดิน พี่อธิบายจบเลย”
“พอเถอะไอ้หื่นกาม นึกว่าจะมีสาระ ที่ไหนได้ มีแต่ภาวะกำหนัด”
“ฮ่าๆ จริงๆรักของดินแลกมาด้วยความดีและความจริงใจของดินเองนะ”
“กูเป็นคนดียังไงวะ”
ถ้าไม่อยากรู้ พี่ดินจะไม่ลงทุนตะเกียกตะกายปีนเตียงขึ้นมาจ้องตาเอาคำตอบจากมันเลยนะ มันบอกรักบ่อยมาก พร่ำเพรื่อ แต่มันไม่เคยอธิบายเหตุผลเลยว่าเพราะอะไร
“ดินเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความคิดของตัวเอง คิดกับพูดตรงกันไง”
“แล้วมันแปลว่าเป็นคนดียังไงวะ”
“ดินคิดดีแล้วก็ทำดีไง อย่างน้อยๆดินคิดที่จะรักพี่ นั่นก็เป็นความดีอย่างหนึ่งของดินแล้วรู้มั้ย”
“อ๋อ สุดท้ายก็วกเข้าชมตัวเอง”
“หรือดินเสียใจที่มารักพี่ล่ะ”
นี่ไอ้เสาไฟฟ้ามันถามทีเล่นทีจริง หรืองอนไปแล้วจริงๆวะ อยู่กับมันมานานก็พอจะรู้ว่ามันตั้งใจตะล่อมถามเพื่อให้บอกว่ารักมัน ไอ้ยักษ์วัดตึกมันชอบฟังคำนั้น มันไม่เบื่อถ้าพี่ดินจะพูดซ้ำๆ
แต่พี่ดินอาย ไม่ ไม่ นักเลงใหญ่ไม่ควรจะอายอะไรที่สาวแตกแบบนี้หรอก ขอเปลี่ยนเป็นกระดากปากดีกว่า
“เสาไฟฟ้า น้อยใจเหรอ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะเว้ย คิดมากแก่เร็ว”
นี่คือคำง้องอนที่พิเศษสุดๆของนักเลงใหญ่แล้ว จะให้เอาหน้าซบต้นแขนแล้วออดอ้อนนั้น ทำไม่ได้ว่ะ สู้เอื้อมมือไปปิดไฟแล้วแก้ผ้าโก่งตูดเลย ไอ้เสาไฟฟ้าน่าจะเข้าใจมากกว่าว่าพี่ดินกำลังง้อ
“เปล่าครับ”
ตอบรับหน้าหมองๆแบบนี้ มารยาไอ้เสาไฟฟ้ามีเป้าหมายเอาเสาไฟกระแทกโพรงดินแบบชัวร์ๆ พี่ดินปากแข็งจนมันจับไต๋ได้มากแค่ไหน มันเองก็มารยาใส่พี่ดินจนจับทางได้เหมือนกันแหละวะ
สมมุติว่ามันต้องการจะขุดเจาะสำรวจดิน มันจะทำเลยก็ได้ พี่ดินก็ต่อต้านขัดขืนไปงั้นแหละ เจอปลายลิ้นชื้นๆเข้าไปก็ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว มันบอกให้อ้าขาก็อ้า มันบอกว่าอย่าเกร็งก็ทำตามทุกที แต่มันก็ยังขยันหาเงื่อนไขที่จะมีอะไรกับพี่ดินแบบแปลกๆ ถ้าเซ็กส์คือการแสดงความรักในรูปแบบหนึ่ง ความรักของไอ้เสาไฟฟ้าก็แลกมาจากความตอแหลของมันนั่นแหละ ความเสมอต้นเสมอปลายอย่างหนึ่งของมันก็คือ กี่ปีๆมันก็ไม่เคยเบื่อที่จะขุดเจาะสำรวจดินหลุมเดิมๆ ขุดแล้วก็ขุดอีก สำรวจจนทะลุปรุโปร่งแล้ว มันก็ยังตั้งหน้าตั้งตาสำรวจอยู่อย่างนั้น ไม่เคยมีทีท่าว่าจะขุดเจาะที่ใหม่ๆเลยสักครั้ง
“เสาไฟฟ้า”
“ครับ”
“ความจริงใจและเสมอต้นเสมอปลายของมึง เอาใจกูไปหมดแล้วนะ”
จริงๆแล้วพี่ดินก็ไม่อยากเห็นรอยยิ้มไอ้เสาไฟฟ้าเท่าไหร่หรอกนะ เห็นแล้วก็หมั่นไส้ เลือดนักเลงมันวิ่งพล่านอยากจะกระทืบคน แต่พอลองชั่งดูแล้วว่าระหว่างรอยยิ้มกับสีหน้าหม่นหมองของมัน แบบไหนที่มองแล้วสบายใจกว่า ก็ต้องจำใจเลือกว่าจะทนหมั่นไส้มันไปก่อนก็ได้ เพราะเวลาไอ้เสาไฟฟ้ามันยิ้ม พี่ดินหายใจโล่งกว่าตอนมันหน้าเศร้าๆเยอะ
‘คุณผู้ฟังส่งข้อความมาหาพี่อ้อยว่า ความรักไม่ใช่สิ่งที่ต้องใช้อะไรแลกมานะคะ แต่มันคือการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน ต่างคนต่างให้และได้รับกลับมาเหมือนๆกัน พี่อ้อยก็อยากจะใช้ข้อความนี้เป็นตัวแทนบอกคุณผู้ฟังค่ะ
บางคู่รักกันได้เพราะมีอะไรคล้ายๆกัน ในความคล้ายก็ยังมีบางส่วนที่เป็นช่องว่าง ยังคงต้องการส่วนที่เติมเต็ม มีความรักของใครเข้าข่ายที่พี่อ้อยว่าไว้บ้างมั้ยคะ แล้วคุณสองคนใช้อะไรเติมเต็มช่องว่างให้กันและกันคะ’



“โจม ไม่หนาวเหรอ แล้วนั่นฟังวิทยุออนไลน์กับเค้าด้วย โรแมนติกตั้งแต่เมื่อไหร่”
“อ่านเจอในพันทิปก็เลยลองหาฟังดูน่ะ ถ้าเจอคลื่นนี้ก่อนนะ โจมคงไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียวหรอก รายการนี้อย่างกับศาลาคนเศร้าเลย แต่วันนี้เค้าเสนอแง่มุมดีๆของความรักอะป๋า”
“มาเจอทีหลังแหละดีแล้ว ถ้าโจมเจอคลื่นนี้ก่อน โจมจะสนใจป๋าน้อยลง”
“รู้ได้ไง”
“เพราะใจโจมมีช่องว่างไง พอโจมเจอป๋า ช่องนั้นก็ถูกปิด แต่ถ้าโจมมาเจอคลื่นนี้ ใจโจมก็ยังมีช่องว่างอยู่ แต่ไม่รู้สึกว่ามันว่างเปล่า เข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ”
“โธ่ ป๋าพูดตั้งนาน”
“ป๋าหมายความว่า ถ้าโจมติดรายการนี้ โจมจะไม่ฟุ้งซ่านแล้วเลยตามเลยเป็นเด็กขายให้ป๋าซื้ออะเหรอ”
“ประมาณนั้น เรามีส่วนที่คล้ายกัน แล้วก็มีส่วนที่ใช้เติมเต็มให้กันและกันนะ”
“แล้วอะไรคือส่วนเติมเต็มส่วนนั้นล่ะ”
“ความเข้าใจไง ป๋าเข้าใจในสิ่งที่โจมเป็น และโจมเองก็เข้าใจในสิ่งที่ป๋าเป็น ส่วนคนที่ไม่เข้าใจ ก็คือคนที่เอาเราสองคนไปพูดต่างๆนาๆจนเละเทะไง”
“อืม จริงๆแล้วเราสองคนก็แค่อยากมีคนที่เข้าใจนะ เด็กขาดความอบอุ่นชัดๆเลย”
“โจมยิ้มอีกสิ”
“อะไร อยู่ดีๆมาสั่งให้ยิ้ม โจมไม่ใช่เด็กในปกครองแล้วนะ โจมเป็นเมียแล้ว อยู่ๆมาออกคำสั่งได้ไง”
“เปล่า ไม่ใช่คำสั่งหรอก มันคือคำขอร้อง เวลาโจมยิ้มแล้วหัวใจป๋ามันพองโตน่ะ มันรู้สึกสุขใจ”
“งั้นจะยิ้มให้หวานจนคาดไม่ถึงเลย ถ่ายคลิปไว้ขายแฟนคลับนะป๋า ยิ้มนี้เพื่อคนที่คุณรัก”
.
.
.
“โหย อะไรเนี่ย ไอ้ป๋า ไอ้เพื่อนชั่ว เลวสุดๆเลย มึงดูสิแย้”
“อะไรของมึงวะมหา มันไม่ส่งข่าวมามึงก็ว่ามันมีความสุขจนทิ้งเพื่อน พอมันส่งข่าวมา มึงก็ด่ามัน”
“ส่งข่าวบ้างของกูไม่ได้หมายถึงให้มันส่งรูปน้องโจมยิ้มหน้าบานมาอย่างนี้ แม่ง ต้องการฟ้องด้วยภาพชัดๆว่าน้องโจมอยู่กับมันแล้วมีความสุขแค่ไหน อย่างนี้แฟนคลับอย่างกูได้แต่ปวดใจสิวะ”
“มึงเยอะนะมหา จัดการเพื่อนมึงเหอะเบส”
“ไม่ๆ พวกมึงตีกันเองเหอะ วิทยุกูเป็นอะไรวะ ไหนคนขายบอกยังใช้ได้ ปัง ปัง!!”
“เบส มึงเคาะอย่างนั้นมันจะเจ๊งไปเลยรึเปล่า คนขายบอกไม่หมดอะดิ ยังขาดคำว่า ซ่อมก่อนถึงจะฟังได้”
ใครจะตีกันเบสไม่สน ตอนนี้กำลังปล้ำอยู่กับวิทยุเก่าคลาสสิคที่ทุ่มทุนซื้อมา คนขายบอกว่าเล่นได้ แต่นี่หมุนหาคลื่นอยู่นานแล้ว เคาะก็แล้วยังไม่เกิดอะไรขึ้น เลยต้องเดินไปเดินมาหาคลื่นพิสูจน์คุณภาพกันอยู่เนี่ยแหละ
ซ่า ซ่า ซืด ซืด “โอ๊ะ ติดแล้ว เยี่ยม”
ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว
แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ
อยากให้เขารู้ ฉันคงต้องแสดงออก
ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก
หรือว่าให้เค้าเดาเอง ว่ารักเธอ
‘คุณผู้ฟังคะ บางคู่ก็ปล่อยให้รักเป็นเรื่องเลยตามเลย ไหลไปตามน้ำ ละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่บางครั้ง สิ่งเหล่านี้ก็บั่นทอนความรู้สึกให้สับสนได้ บางครั้งความเฉยเมยก็อาจจะทำให้อีกฝ่ายไม่มั่นใจว่ารักกันจริงหรือเปล่า หมั่นเติมคำรักเหมือนที่หมั่นเติมปุ๋ยให้ต้นไม้กันบ้างนะคะ เค้าจะได้มั่นใจว่าคุณรักเค้าจริงๆค่ะ’
“เฮ้ย มหา ผู้ชายที่ซ้อนเวสป้าผ่านหน้าเราไปนั่นใช่เทียนเด็กมึงหรือเปล่าวะ”
“ไหนๆ วันนี้เทียนทำแลปกับส่งรายงานนี่”
“มึงก็แหกตาดูสิวะ ว่าไอ้ที่นั่งเบียดหลังเกาะเอวกันไปนั่นใช่เมียมึงมั้ย แต่กูตีลังกาดูแล้ว กูว่าใช่ว่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
เดี๋ยวของมหาไม่นานเกินรออย่างที่เพื่อนๆคิด มันก้าวฉับๆกระโดดขึ้นจักรยานแล้วปั่นไปทางวิศวะอย่างไม่คิดชีวิต ฝุ่นยังตลบอบอวลให้เพื่อนต้องหลบหน้าหนี บ้างก็ไอค่อกแค่ก แต่แผ่นหลังมหาค่อยๆไกลออกไปจนมองไม่เห็นแล้ว ไอ้นี่ดูเหมือนไม่ใส่ใจใยดีเทียนสักเท่าไหร่ เหมือนคบกันไปวันๆ แต่พอมีใครมาข้องแวะเทียนเท่านั้นแหละ มหามันรีบแจ้นไปอย่างกับถูกพายุพัด
“เทียน”
“อ้าว มหามานี่มีอะไรเหรอ”
ปากพูดกับเทียนอยู่หรอก แต่ตาจ้องไปที่ไอ้สารถีที่มันบังอาจให้เทียนซ้อนท้ายร่อนไปร่อนมานี่แหละ
“ก็นัดกันจะไปกินสุกี้”
“ส่งรายงานเสร็จจะตามไปที่คณะไง นี่เพิ่งปิดแลป อีกสักพัก มหาไปรอกับเบสแล้วก็แย้ที่คณะก็ได้”
“วันนี้จะรอรับเลยแล้วกัน”
“เอาจักรยานเนี่ยนะมารับ”
“อือ ทำไมอะ ซ้อนจักรยานไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ว่าอะไร ซ้อนก็ซ้อน วันนี้ดูแปลกๆไปนะ”
“เทียนก็แปลกไป ปิดบังอะไรกันอยู่หรือเปล่า”
“ปิดบัง ปิดบังอะไร”
มหาไม่ได้ตอบออกมาเป็นคำพูดหรอก แต่เทียนพอจะรู้แล้วว่าเรื่องอะไร เพราะมหามัวแต่จ้องเอาๆจนคนถูกมองเองยังรู้ตัวเดินทิ้งห่างออกไปแล้วเลย
“ไอ้นั่นใครเหรอ”
“ชื่อเปี๊ยก เป็นเพื่อนในเมเจอร์เนี่ยแหละ เค้าให้ติดรถไปซื้อกระดาษรายงาน”
“แล้วทำไมเทียนต้องกอดเอวมันด้วยล่ะ แทบจะซบหน้ากับหลังมันอยู่แล้ว”
“ก็เปี๊ยกมันขับเร็ว พอดีรีบ ลมมันตีหน้าก็เลยหลบลม ส่วนที่เกาะเอว เพราะกลัวตก ที่ตามมาถึงเนี่ยเพราะเรื่องนี้เหรอ แล้วที่หน้าบึ้งเป็นตูดอยู่เนี่ยเพราะเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า”
“อือ ไม่ชอบเลย พอเห็นเทียนทำแบบนั้นแล้วหงุดหงิด”
“หึงเหรอ”
“เออสิ หึง อุตส่าห์ไว้ใจไม่ตามเฝ้านะเทียน ทำไมทำแบบนี้ล่ะ”
“ก็เห็นมหาสบายๆ นึกว่าไม่คิดอะไรมาก เพื่อนกันทั้งนั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“ถ้าไม่รักไม่หวงก็ไม่คิดมากหรอก แล้วที่ดูเหมือนปล่อยๆก็ไม่อยากให้เทียนรำคาญ ไม่ได้แปลว่าไม่รักไม่สนใจนะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลก็ไม่ทนหรอก แฟนใครๆก็รัก ยิ้มอะไร หงุดหงิดนะเนี่ย ทีหลังจะมารอรับแล้วนะเวลาทำแลปอะ”
“ยิ้มที่เห็นมหาหึงไง หึงแล้วปัญญาอ่อนดี ว่าแต่ ยังรักยังแคร์กันอยู่จริงเหรอ”
“ไม่จริงมั้ง ปั่นจักรยานมาจนเกือบลืมหายใจนี่เรียกว่าแคร์ป่าวล่ะ”
“โอเคเข้าใจแล้วนะ ดีใจเหอะที่มหายังรักยังแคร์ ดีใจมาก แต่เลิกงอนได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้จะไปค้างด้วย”
“จริงนะ ไม่ใช่มาค้างเพราะจะชวนสวดมนต์นะ”
“ไม่ใช่ แต่อาจจะชวนอย่างอื่นนะ มหามีแรงหรือเปล่า”
“โห เทียนพูดอย่างนี้มหาสู้ขาดใจเลย รีบไปทำงานให้เสร็จไป จะรออยู่นี่แหละ ไว้ใจเทียนแต่ไม่ไว้ใจใครเว๊ย!!”


ยังมีต่อนะคะ

[Seiki]

‘คุณผู้ฟังคะ บางครั้งความรักของคนเรา แค่คำพูดมันก็อาจจะไม่พอ การสัมผัสที่แสดงออกถึงการเอาใจใส่และเติมเต็มความรักให้แก่กันสำคัญมากนะคะ พี่อ้อยอยากจะบอกว่ามันเป็นการเติมเชื้อรักให้สดใสอยู่ตลอดเวลาค่ะ คุณผู้ฟังอย่าลืมสัมผัสคนที่รัก ให้เค้ารับรู้ถึงความรู้สึกของเรานะคะ’
“พี่ไม้”
เสียงของเด็กข้างบ้านมักดังมาก่อนตัวเสมอ เขาได้ยินตั้งแต่เสียงโครมครามของฝีเท้าที่ทิ้งน้ำหนักลงบนขั้นบันไดด้วยอัตราความเร็วเต็มที่ และน้ำหนักกดทับของเด็กผู้ชายทำให้เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ
“ทำอะไรเหรอ”
ตัวแสบข้างบ้าน ยังเป็นเด็กอยู่ไม่เปลี่ยน ถึงจะโดนไอ้เมฆล้างสมองไปบ้าง แต่ปลื้มก็ยังเหลือเค้าความไร้เดียงสาแบบเด็กๆเอาไว้ อย่างแรกเลยคือเค้าไม่ระวังตัว ถึงจะชอบให้คนรักมาคลุกคลีอยู่ใกล้ๆตัวเองแต่บางครั้งก็กลัวว่าปลื้มจะปล่อยตัวแบบนี้เวลาอยู่กับใครอื่น มันก็รู้สึกหึงรู้สึกหวงเหมือนคนทั่วไปที่มีคนรักนั่นแหละครับ
“นอนดีๆสิตีตี้”
เค้าทิ้งตัวลงนอนแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนผมมาเปิดดู กลิ้งไปกลิ้งมาชายเสื้อเลิกขึ้นไปเหนือสะดือ ไรขนอ่อนสีทองเพิ่งจะขึ้นมาถึงเมื่อไม่นานมานี่เอง มันตอกย้ำว่าผมกินเด็กมานานจนเห็นพัฒนาการเจริญเติบโตของเด็กข้างบ้านขนาดนี้เลยเหรอ
“พี่ไม้ การ์ตูนเล่มนี้เป็นเรื่องใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นเลย”
กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กลอยมากระทบจมูกอีกแล้ว อยู่กันสองต่อสองในห้องผมทีไร ไอ้เด็กข้างบ้านก็ไม่เคยเข็ด ทั้งๆที่ขึ้นมาห้องผมแล้วโอกาสเสียตัวมีมาก แถมอะไรต่อมิิอะไรที่มันแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว ยั่วซาตานในตัวผมให้เดือดพล่าน จ้องแต่จะจับไอ้เด็กข้างบ้านกดลงบนที่นอนไม่เป็นอันทำงานทำการ แต่ถ้าจะให้ทำงานในห้องพักที่ออฟฟิสจัดหาไว้ให้ก็ห่วงเด็กแถวนี้จะเหลวไหลให้ต้องวุ่นวายใจ ผมบอกเลิกห้องพักที่ออฟฟิสเช่าให้อยู่แล้วยอมขับรถอ้อมกรุงเทพกลับบ้านเพื่อแบ่งเวลาบางส่วนให้เด็กดื้อข้างบ้าน ตั้งแต่มันหักคอเป็นแฟนกับผมแล้วก้าวข้ามมาเป็นคนรักนั้น มันก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรอีกเลย สิ่งที่ปลื้มต้องการคือเป็นแฟนพี่ไม้ และสามารถบอกใครต่อใครว่าเป็นอะไรกับผม
เสียงรายการวิทยุที่ผมชอบเปิดฟังเวลาทำงานดังก้องมาให้คิด ผมมีความสัมพันธ์กับปลื้มตามปกติที่คู่รักทั่วไปเค้าทำกัน แต่นอกเหนือจากนั้นเราไม่ค่อยแสดงความรักด้วยการสัมผัสกันสักเท่าไหร่ ผมรู้ว่าปลื้มคงกลัวผมจะรำคาญ สิ่งที่เค้าพอใจคือการได้อยู่ใกล้ๆผมเท่านั้น
“หม่าม๊าบอกพี่ว่าปลื้มกลับบ้านดึกทุกวันเหรอ”
“ก็ปลื้มเลิกเรียนแล้วเล่นกีฬานี่”
“เล่นกีฬาแล้วต้องกลับบ้าน เวลาที่ต้องกลับบ้านหายไปไหน”
ผมกลับมาเฝ้าปลื้มในช่วงที่ปลีกตัวจากงานกลับบ้านได้ แต่ช่วงไหนที่มีพรีเซ็นต์หรือเปิดโปรเจคใหม่ ผมก็ต้องกินอยู่หลับนอนที่ออฟฟิต และช่วงนั้นเอง เป็นช่วงที่ปลื้มแอบทำตัวเหลวไหลจนหม่าม๊าต้องเอามาฟ้องเพราะเห็นเราสองคนสนิทกัน
“ปลื้มไปบ้านเพื่อนบ้างไปดูหนังบ้าง”
“ทำตัวเหลวไหลม๊าเค้าเป็นห่วงนะ แล้วพี่ก็เป็นห่วงด้วย พอรู้แบบนี้พี่ยิ่งห่วงเราเข้าไปใหญ่เลย อยู่กับพี่แล้วอึดอัดเหรอ ทำไมพอพี่ไม่อยู่ถึงได้เหลวไหลอย่างนี้”
ผมแค่ถามหาเหตุผล ไม่ได้กดดันอะไรเลย แต่น้ำเสียงผมคงเครียดตามความรู้สึก เค้าถึงได้ก้มหน้านิ่งแล้วค่อยๆเงยหน้าแดงๆน้ำตากลบอยู่เต็มเบ้าตาขึ้นมา
“ก็ตอนพี่ไม้ไม่อยู่ปลื้มเหงานี่ กลับมาบ้านก็ไม่เจอใคร ปลื้มคิดถึงอะ อยากจะโทรไปก็กลัวรบกวนเวลางานของพี่ไม้ ปลื้มก็เลยไปนู่นมานี่ให้มันลืมๆไป ฆ่าเวลาน่ะ ไม่ได้เหลวไหลอะไรเลยนะ”
“แล้วร้องไห้ทำไม”
ผมดึงตัวปลื้มเข้ามากอด เช็ดน้ำตา หอมแก้ม จูบไรผม ไล่ซับความรู้สึกไปทั่วทั้งหน้า ห่อปากเก็บรอยน้ำตาให้ สัมผัสที่ผมแตะต้องเด็กคนนี้เต็มไปด้วยรัก ที่ผมไม่แสดงออกด้วยการสัมผัสกับปลื้มมากๆ เพราะมันจะทำให้ผมต้องโหยหารสสัมผัสแบบนี้เหมือนยาเสพย์ติด มันจะรู้สึกกระวนกระวายตอนที่ต้องทำงานแล้วกลับบ้านไม่ได้ ใจมันคอยแต่จะนึกถึง ความห่างเหินทางการสัมผัสเกิดมากจนต้องหักห้ามใจ
“ต่อไปนี้ห้ามทำแบบนี้แล้วนะ ตอนม๊ามาบอกพี่ใจหายแค่ไหนรู้มั้ย พี่อยากกอดปลื้มอยู่แบบนี้ทุกวัน อยากเห็นปลื้มอยู่ในสายตาทุกวัน แต่มันทำไม่ได้ คิดว่าที่พี่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ทรมานเหรอ เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันพี่ทรมานมากนะ แต่พี่โตแล้วจะมางอแงเป็นเด็กๆไม่ได้หรอก เข้าใจใช่มั้ย”
“เข้าใจครับ เวลาพี่ไม้ไม่อยู่ แล้วไม่ค่อยโทรมาหา ปลื้มก็คิดว่าลืมปลื้มไปแล้วซะอีก พอพี่ไม้กลับมา ปลื้มรีบมาหา พี่ไม้ก็ทำเป็นเฉยๆเหมือนเจอก็ได้ไม่เจอก็ได้อะ”
“แสดงว่าอดทนกับความรู้สึกสับสนแบบนี้มานานแล้วใช่มั้ย พี่อยากทำมากกว่ากอดแต่ถ้าทำแบบนั้น ปลื้มเองก็จะเจ็บตัวแล้วก็อาจจะไม่อยากมาหาพี่แล้วก็ได้ พี่ก็ต้องหักห้ามใจสิ”
“ปลื้มเจ็บแค่ตอนแรกๆแหละ สักพักปลื้มก็หาย”
เขาอุบอิบตอบเหมือนจะบอกผมว่า เขาเองก็อยากให้ผมสัมผัสและแตะต้องมากกว่านั้น แต่ไม่กล้าเรียกร้อง ขอแค่เป็นเขาที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของผม แม้แต่เจ็บเขาก็ยอม
“พูดแบบนี้ ทำหน้าแบบนี้ รู้ตัวหรือเปล่าว่าคืนนี้จะไม่ได้นอน”
“ปลื้มไม่กลัวหรอก เพราะไม่ใช่ปลื้มคนเดียวนี่ที่ไม่ได้นอน”
จุดเริ่มต้นความรัก นั้นล้วนมาจากใจ
อาจไม่มีเหตุผล แต่ฉันรู้ว่ามันใช่
เธอเติมเต็มให้ฉัน รับรู้ได้ด้วยหัวใจ ที่สุขล้น
จะจดจำวันนี้ ทุกนาทีผ่านไป
ต่อให้นานแค่ไหน ไกลจนถึงสวรรค์เบื้องบน
ให้รักของเรา อยู่ตลอดกาล
[เพลงจี๊ป (Jeep) : วัชราวลี]

‘ความรักนอกจากจะมีหลายความหมายแล้วแต่ใครจะให้คำจำกัดความแล้ว มันยังไร้เหตุผลที่จะอธิบายว่ารักเพราะอะไร แต่สิ่งเดียวที่เราพิสูจน์ได้คือจุดเริ่มต้นของรักค่ะ จุดเริ่มต้นของรักเริ่มมาจากก้อนเนื้อก้อนเล็กๆตรงอกข้างซ้ายที่เรียกว่าใจนั่นเองค่ะ ช่วงหน้าพี่อ้อยจะให้สายหน้าไมค์บอกเล่ากับคุณผู้ฟังว่าลางบอกเหตุที่ทำให้ใจของคุณเต้นผิดจังหวะว่ากำลังจะมีใครอีกคนมานั่งอยู่ในนั้นคืออะไรค่ะ’


“ดีเจแม่งอ่านนิยายมากไปเปล่าววะ คนเราจะรักใครมันมีลางบอกเหตุด้วยเหรอ”
“แปะบ่นอะไรของแปะน่ะ”
“บ่นวิทยุน่ะสิ ไร้สาระว่ะ แล้ววันนี้ไม่ฟังคลื่นอินดี้ปวดประสาทแล้วเหรอก้าน”
“วันนี้วันศุกร์ ใครๆเค้าก็ฟังคลื่นนี้กันทั้งนั้นแหละ แปะไม่รู้อะไรเล้ย ไอ้ดินยังฟัง”
“พี่ดินฟังคลื่นนี้ด้วยเหรอ ถ้าพี่ดินฟัง ผัวพี่ดินก็ต้องฟังสิ”
“แหงอยู่แล้ว เพื่อนแปะกกไอ้ดินอย่างกับแม่ไก่ฟักไข่”
“ถึงว่าช่วงนี้ไอ้ภูแม่งสำบัดสำนวนแปลกๆ”
“พี่ภูเพื่อนแปะไม่แปลกหรอก เค้าเรียกปรับตัวตามคนรัก แต่คนที่แปลกมันแปะต่างหาก”
“พี่แปลกยังไงเหรอ”
“ไม่โรแมนติก ไม่หวาน ทำเหมือนคนไม่มีแฟน บอกว่าชอบแต่ไม่แสดงออก บอกว่ารักแต่สัมผัสไม่ได้ ไม่เห็นรู้สึกว่าหัวใจจะเต้นคร่อมจังหวะเวลาอยู่กับแปะเลย”
“ทำไมแจกแจงออกมาแล้วไอ้แก๊กมันดูแย่ๆจังเลยอะครับก้าน”
“ก็ว่างั้นแหละ ไม่น่าพลาดคว้าไม่ใกล้ฝั่งเลย พอมาส่องกระจกดูใหม่ หน้าตาผมก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นี่หว่า น่าจะค่อยๆหาไปได้นะ”
หัวใจกระตุกเลย ดีเจคนนั้นไม่ได้ไร้สาระเลยสักนิด มัวแต่มั่นใจในตัวเอง เห็นน้องก้านไม่ซ่าไม่แสบก็เบาใจ ที่ไหนได้ เหมือนน้องตัดพ้อว่าผิดหวังที่เลือกเสี่ยเก็บค่าแชร์มาเป็นแฟนเลยว่ะ ทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจากใจจริงๆ พอน้องก้านบอกว่าตัวเองยังเลือกได้อยู่นั้น หัวใจเจ็บจนรู้สึกชาๆเลย น้ำตาลูกผู้ชายแทบไหล
“ก้านคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ”
“คิดอะไร”
“คิดว่าพลาดที่เลือกพี่อะ”
“ถ้าบอกว่าใช่ แปะจะปล่อยผมไปเหรอ”
“ไม่มีทาง”
“แล้วจะถามทำไม”
“คนดีไง พี่เป็นคนดีชอบแก้ไข”
“นึกว่าจะรอตอนแก่จนตะบันน้ำกินแล้วถึงจะคิดได้ซะอีก”
‘ตอนนี้พี่อ้อยเปิดรับสายหน้าไมค์เพื่อแชร์ประสบการณ์ที่ทำให้ใจของแต่ละคนเต้นผิดจังหวะไปจากเดิม โทรกันเข้ามาได้ที่ xxxx หรือจะฝากข้อความที่ yyyy นอกจากนี้เรายังรับข้อความผ่านทางเฟซบุ๊คด้วยนะคะ อย่าลืมต่อสายเข้ามาคุยกันค่ะ’
“แปะทำอะไรอะ”
“ต่อสายเข้ารายการ”
“เค้าห้ามคนแก่โทรนะ”
“เหอะน่า พี่ค่อยอ้างว่ามีแฟนเด็ก เบอร์นี้ใช่มั้ย”
“อืม”
‘สวัสดีคะ ชื่อออะไรเอ่ย’
‘ชื่อแก๊กครับ’
เกร็งก็เกร็ง ไหนยังต้องเก๊กเสียงว่ายังวัยรุ่นอีก รายการนี้โทรติดยากมาก ถ้าไม่ต่ออัตโนมัติทิ้งไว้อย่างที่น้องก้านบอก คงอดบอกความในใจผ่านสื่อแน่ๆ หลังจากทีมงานรับ รอไม่นานก็ได้ยินเสียงดีเจทักทาย เสียงเลยตะกุกตะกักไปบ้าง
‘โทรมาช่วงนี้แสดงว่ามีแฟนแล้ว’
‘ครับ’
‘คบกันมานานหรือยังคะ’
‘หลายปีแล้วครับ’
‘ถ้าอย่างนั้น ยังจำวันที่ทำให้หัวใจคุณเต้นผิดจังหวะได้มั้ย’
‘ผมจำวันนั้นได้ดีครับ หัวใจผมเต้นช้าแบบแปลกๆ มันเต้นช้าลงกว่าที่ควรจะเป็น มันเหมือนกำลังโหยหาน่ะครับ คนนั้นของผมเค้าเป็นคนหลายบุคลิก ตอนที่อยู่คนเดียวกับตอนที่อยู่กับเพื่อนๆต่างกันเหมือนคนละคน ผมไม่เบื่อเลยที่จะมองเค้า แล้วรู้สึกว่าตอนที่เราเจอหน้ากัน หัวใจที่เต้นสม่ำเสมอของผมก็เร่งจังหวะขึ้น ผมเลยตัดสินใจชวนเค้ามาอยู่ด้วยกันเลยครับ’
‘แบบนี้หรือเปล่าคะ ที่เค้าเรียกว่าใจเร็วด่วนได้’
‘ถ้าช้ากว่านี้ผมอาจจะอดก็ได้นะครับ ในสายตาเค้าผมเป็นแค่ผู้ชายไม่เอาไหน แก่ แล้วก็ไม่ทันสมัย ผมไม่รู้ว่าที่เค้ายังอยู่กับผมเป็นเพราะสงสารหรืออะไรก็ตาม แต่ผมฝากบอกว่า ผมอยู่กับเค้าเพราะรักครับ ตั้งแต่ใจมันเต้นผิดจังหวะไปในวันนั้น ทุกวันนี้ใจผมก็ยังไม่รักดีอยู่เหมือนเดิม มันเปลี่ยนจังหวะไปตั้งแต่เจอเค้าแล้วครับ’
‘ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆค่ะ’
ผมฉีกยิ้มกว้างตอนกดปุ่มสีแดงเพื่อวางสาย หันมามองน้องก้านก็พบว่าห้องทั้งห้องว่างเปล่า ใจผมห่อเหี่ยวเพราะความตั้งใจทั้งหมดที่ทำไปนั้น น้องก้านไม่อยู่เพื่อรับฟัง ใจสั่นแต่ก็ยังเดินตามหาคนที่อยู่ร่วมห้องกันมานาน น้องก้านยืนหันหลังให้ เค้าหยุดอยู่ที่ประตูห้อง ความกลัวทำให้คว้าร่างของเขาเอาไว้ ทันทีที่ประจันหน้ากันผมเห็นน้องก้านแก้มแดงและมีน้ำตาคลอ ผมเคยเห็นแต่น้องก้านที่มาดแมน พอมาเจอโหมดนี้ ผมได้แต่ อึ้งและอึ้ง
“แปะเสี่ยวว่ะ”
มันต่อยท้องผมแล้วยิ้ม อัตราการเต้นหัวใจผมค่อยๆเร่งจังหวะขึ้น
“ตกใจหมดนึกว่าจะหนีพี่ไปซะแล้ว”
“ก็ตั้งใจจะหนีจริงๆแหละ หนีอาย เจอหน้าไอ้ดินมันแซวแน่ๆ”
กริ๊ง กริ๊ง!!
มีใครไม่กี่คนที่จะรู้เบอร์ห้องผม และคิดว่าคงเดาไม่ผิดว่าใคร รู้ตัวเลยว่าการบอกรักออกสื่อเป็นความพลาดครั้งยิ่งใหญ่ ผมหน้าจะปิดไฟแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงกับน้องก้านแค่สองคนดีกว่า อยากน้อยก็อายกันอยู่แค่สองคน
“พรุ่งนี้กูจะตั้งคำสั่งให้โปรเจคเมเนเจอร์ประจำบริษัทไปเป็นพระเอกลิเก ไอ้ห่าแก๊ก ไอ้เสี่ยวเอ๊ยยยยยย!! ฮ่าๆ กล้ามาก มึงกล้ามาก โอ๊ย ไม่ไหวจะฮา เสี่ยเก็บค่าแชร์บอกรักผ่านสื่อ ลาพักร้อนจากการเป็นเพื่อนมึงชั่วคราวนะแก๊ก กูอายยยยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เป็นครั้งแรกที่ผมหมดสิ้นทุกคำโต้เถียงกับไอ้ภู มันแซวได้แซวไปสิ มันไม่รู้หรอกว่าคุ้มค่าแค่ไหนที่ผมทำแบบนี้ ได้เห็นน้องก้านอายหน้าแดง แลกกับไอ้ภูแซว ผมทนได้ เสี่ยแก๊กซะอย่าง ด้านได้อายไม่เป็นอยู่แล้ว
‘คุณผู้ฟังคะ ความรักมักเกิดความเปลี่ยนแปลงเสมอ คนเราเมื่อคิดว่าเจอกับรักแล้ว ต่อให้ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งยิ่งใหญ่ ก็ยินดีและเต็มใจเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อรักษาและให้ได้มาซึ่งความรัก คุณผู้ฟังคิดว่าอะไรที่คุณผู้ฟังยอมเปลี่ยนเพื่อคนรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคะ โทรเข้ามาบอกเล่าและแชร์ให้พี่อ้อยกับคุณผู้ฟังท่านอื่นๆได้หน้าไมค์เลยค่ะ’


“รถติดจังเลยนะครับ ถนนเส้นที่มีโรงเรียนนี่อนาถสุดๆ รถติดไม่ขยับเลย ดูลูกสิครับ สงสัยเล่นกับเพื่อนจนเหนื่อย หลับปุ๋ยเชียว นางฟ้าของพ่อ คุณ คุณ ได้ยินที่ผมพูดมั้ยครับ”
“ฮะ กุมพูดอะไรนะ เมื่อกี้คิดอะไรเพลินๆ”
“ผมบอกว่ารถติดจังเลยนะครับ ไม่ขยับเลย แล้วลูกก็เหนื่อยจนหลับปุ๋ยไปแล้ว”
“ดีแล้วล่ะ ลูกคนอื่นเหนื่อยเพราะร้องไห้ที่ไปโรงเรียนวันแรก แต่ลูกเราเหนื่อยเพราะสนุก”
“ครับ ผมกังวลแทบแย่ กลัวหนูมีนร้องไห้ตอนที่เราสองคนกลับ นี่ปล่อยมือผมแล้ววิ่งเข้าโรงเรียนไปหาคุณครูเลย คนที่ใจหายกลายเป็นผมแทน”
“อนาคตของลูกนะกุม ต้องหัดข่มใจบ้างนะรู้มั้ย”
เผลอให้โลกหมุนรอบตัวเอง ผ่านกลางวันและกลางคืน ผ่านหลายร้อน หลายหนาวมา 3 ปีแล้ว วสันนี้เป็นวันแรกที่เราตัดสินใจให้หนูมีนเข้าโรงเรียนเพื่อให้เคยชิน หนูมีนเข้าเตรียมอนุบาลเพื่อปรับสภาพให้พร้อมกับการเป็นนักเรียน เด็กดีของผมไม่งอแงเหมือนเด็กหลายๆคนที่ต้องห่างพ่อแม่ หนูมีนเข้าใจที่ผมกับไอ้ปากแดงอธิบายว่าเด็กต้องเรียนหนังสือ เขาทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี ดีจนคนที่เตรียมตัวมาปลอบลูกเต็มที่ถึงกับใจหายเสียเอง นั่งนับรอเวลาที่จะมารับลูกกลับบ้าน
‘หน้าไมค์สายนี้ พี่อ้อยอยากพบเจอกับความพิเศษ อยากเจอการเปลี่ยนแปลงที่คาดไม่ถึง โทรเข้ามานะคะ สำหรับคนที่คิดว่าเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่คุณรักได้แบบที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ทำ’
“ดีเจคนนี้ความพยายามอยากรู้เรื่องชาวบ้านสูงดีนะ กุมว่ามั้ย”
“ผมว่าดีออกครับ เราจะได้รู้เกี่ยวกับความรักพี่หลากหลายดี ผมชอบฟัง”
“พี่โทรเข้าไปบ้างได้มะ”
“คุณจะโทรเข้าไปขอเพลงเหรอครับ เค้าให้แชร์เรื่องราวที่เป็นทอปปิครายการด้วยนะครับ”
“อื้อ ก็ฟังอยู่ เค้าพูดถึงการเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่รักใช่มะ”
“ครับ”
“นั่นแหละ โทรเข้ารายการให้หน่อย”
ผมเห็นไอ้ปากแดงมันกดๆจิ้มๆอยู่นาน นานจนผมเริ่มมองอย่างอื่น มองสองข้างทางที่ยังเป็นภาพเดิมมานานแล้วตั้งแต่ฟ้าสว่างจนตอนนี้มืดสนิทมีแต่แสงไฟของถนนและรถคันหน้าเท่านั้น
“ติดแล้วครับ ได้ยินเสียงดีเจทักทายมาคุณพูดได้เลยนะครับ”
ไม่ทันตั้งตัวเลย ลืมไปหมดแล้วว่าจะพูดอะไร
‘แฮะ แฮ่ม สวัสดีครับผมชื่อสิงหา สิ่งที่คาดไม่ถึงว่าผมจะเปลี่ยนแปลงเพื่อคนรักได้น่ะเหรอครับ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนสำหรับใครหลายๆคนนะครับ แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับผลที่ได้รับ ผมยอมเปลี่ยนสรรพนามที่คนอื่นใช้เรียกผมว่าผู้ชายไปเป็นเกย์ครับ ถ้าการที่ผมนึกรักผู้ชายสักคนแล้วผมต้องเป็นเกย์ในสายตาสังคม ผมยอมเปลี่ยนก็ได้ ผมยินดีที่จะบอกใครๆว่าผมเป็นเกย์ครับ ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่น่าอายถ้าจะบอกใครๆว่าคู่ชีวิตผมเป็นผู้ชาย เพราะเรื่องที่คนรักของผมทำให้ มันทำให้ศักดิ์ศรีของความเป็นชายไร้ความหมายไปเลยครับ สังคมเปิดกว้างเรื่องความรักได้แล้วนะผมว่า อย่าแบ่งแยกเลย ให้ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนรักได้เท่าเทียมกันนะครับ ขอบคุณครับ’

ม้วนเดียวจบ ดีเจไม่ถามอะไรผมคิดว่าเค้าคงอึ้งหรือไม่ก็ช็อคไปแล้ว ผมเลยใส่ลงไปตามที่ใจอยากจะพูด มันเป็นเรื่องที่ผมอยากจะทำมานานแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะสื่อออกไปวิธีไหนที่จะให้คนรับรู้กันแพร่หลาย ถ้าวันนี้รถไม่ติด ถ้าผมไม่นึกเบื่อจนเปิดวิทยุฟัง ผมคงไม่มีโอกาสบอกความในใจ และคงไม่ได้เคลียร์ให้ไอ้ปากแดงเดือนสองรู้สักที ลึกๆในใจกุมรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้ชายปกติคนหนึ่งต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่ร่วมกับผู้ชาย เค้ารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ผมต้องเป็นเกย์ ผมเองก็แค่อยากจะยืนยันว่าผมเต็มใจที่จะเป็นเกย์ถ้ามีมันอยู่ข้างๆก็เท่านั้น เรื่องกระแสสังคมไม่มีผลอะไรกับผมเลย แต่ถ้าไม่มีมันนี่ผมตายทั้งเป็น
“ทำไมวันนี้ดูคุณมีสาระจังเลยครับ”
“คิดไม่ถึงล่ะสิว่าพี่ก็มีมุมที่น่าประทับใจเหมือนกัน”
“ผมคิดไม่ถึงว่าคุณจะโรแมนติกได้ขนาดนี้ต่างหาก แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ คุณทำให้ผมรู้สึกว่าเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”
“พี่สิงหา ไม่เคยทำให้กุมภาผิดหวังอยู่แล้ว”
.
.
.
วันที่น่าเบื่อของการใช้ชีวิตเป็นพริตตี้บอยอาบอบนวด ถูกแทนที่ด้วยคลื่นวิทยุคลื่นหนึ่งที่เด็กชงเหล้าเปิดเอาไว้เบาๆหลังเคาน์เตอร์ ในช่วงเวลาที่โลมเป็นพนักงานฝึกหัด จะออกมาเสนอหน้าให้แขกเห็นไม่ได้ เพราะเจ้มัจจุราชขี้เกียจตอบคำถามแขกในสินค้าที่ยังไม่ผ่าน QC อย่างโลม อยู่อู่ไอ้เหน่งเปิดฟังแต่เพลงหมอลำ ฟังแต่คลื่นเพลงลูกทุ่ง เพิ่งรู้ว่ามีคลื่นที่พูดคุยและแบ่งปันเรื่องราวแบบนี้กันด้วย โลกแคบเป็นกบในกะลาอยากที่เจ้เชอรี่ว่าไว้จริงๆ สิ่งที่ทำให้สะดุดใจจนไม่ยอมขยับตัวไปไหนนอกจากบาร์น้ำก็คือเรื่องสุดท้ายที่เพิ่งผ่านไป ผู้ชายยอมเป็นเกย์เพราะรักผู้ชายด้วยกัน แปลกดีที่ความรักเดี๋ยวนี้หลากหลายกว่าแต่ก่อนมาก เริ่มเห็นผู้ชายเดินหยอกล้อกันเป็นคู่ๆ ถ้าไม่ได้รายการนี้ชี้ทางสว่าง ก็ยังเข้าใจว่าเขาเป็นเพื่อนกัน ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมอาบอบนวดเดี๋ยวนี้ถึงมีผู้ชายไว้บริการ เพียงแต่ผมคิดว่ามันคืองานอย่างหนึ่ง มองไม่เห็นหนทางว่าอะไรที่เรียกร้องความสนใจให้เกิดกับเพศเดียวกันได้
“โลม โลม พ่อคู๊ณณณณณ ยังอยู่โลกเดียวกับเจ้หรือเปล่ายะ”
หูแทบแตก เสียงที่ดังเกินมาตรฐานที่กฎหมายยอมได้เสียดแทงเข้ามาในแก้วหู
“มีอะไรครับเจ้ ตะโกนเหมือนไฟไหม้”
“ก็พ่อคุณของเจ้หูตึงนี่คะ เรียกตั้งนาน เจ็บคอหมดแล้วเนี่ย”
“แล้วมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ ว่าไงคนสวย”
ผมแกล้งดึงมืออันอวบอูมที่ลงสีทาเล็บไว้ทำร้ายสายตาสุดๆ มาบรรจงแตะริมฝีปากลงไปเบาๆ แอบเห็นเจ้เชอรี่ทำหน้าเขินอายเหมือนหญิงสาวที่ถูกชายหนุ่มเกี้ยว ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดกับเม่เล้าที่ดูแลคิวหมอนวดและผ่านอะไรๆที่ชาชินสายตามานานขนาดนี้
“ไอ้บ้า กะล่อนนักนะยะ ชั้นไม่มีอะไรจะให้แกรับใช้หรอกย่ะ แต่คนที่ยืนอยู่ตรงนู้นน่ะมี”
ผมกวาดตามองตามที่เจ้เชอรี่บอกจนไปกระทบกับสายตาคมกริบที่ยกยิ้มกอดอกมองผมอยู่ก่อนแล้ว ประหม่าและเริ่มวางตัวไม่ถูกเมื่อเจอสายตาจากคนๆนี้มองมา ความจริงถ้าผมระวังตัวมากกว่านี้ ผมน่าจะเห็นว่านายยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว ออร่าจับตาทันทีที่กวาดตามองขนาดนี้ และท่าทางภูมิฐานจนไม่น่าจะมองข้ามไปได้ ไม่รู้อะไรที่สั่งการให้สมองบอกว่าผมกำลังเขินอาย และไม่กล้าขยับตัวเข้าไปหาอย่างที่เจ้เชอรี่บอกว่านายเรียกพบ และมันก็ดูเป็นเรื่องที่บังอาจมากๆที่นายจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาลูกน้องกระจอกๆอย่างผมเสียเอง
“เจ้เชอรี่ไม่บอกเหรอว่าชั้นเรียก”
“บอกครับ”
“แล้วทำไมไม่มา”
“...............................................”
ผมตอบคำถามนี้ไม่ถูกว่าทำไมขาถึงไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาได้ รู้แต่ว่าพอสายตาไปปะทะกับนายแล้วก็เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่กับที่ ผมมองเห็นแต่หน้านายกับรอยยกยิ้มน้อยๆที่มุมปากนั่น นอกจากนั้นไม่รับรู้อีกเลยว่าตัวเองคิดอะไรและต้องทำอะไรต่อ
‘คุณผู้ฟังคะ พี่อ้อยขอปิดท้ายรายการสำหรับคนที่ยังไม่เคยมีความรักว่า เมื่อไหร่ที่ในสายตาของคุณมองเห็นใครสักคนที่ชัดเจนที่สุดในสายตาแล้วเผลอยืนพิจารณาเค้านานกว่าปกติแล้วล่ะก็ ยินดีด้วยนะคะที่พี่อ้อยคิดว่าคุณอาจจะกำลังตกหลุมรักเค้าเข้าแล้วล่ะค่ะ วันนี้ขอบคุณคุณผู้ฟังและพบกับคลับฟรายเดย์ใหม่โอกาสหน้ากับพี่อ้อยและดีเจพี่ฉอด ขอบคุณค่ะ’
เสียงที่แทรกสะท้อนเข้ามาในหูทำให้ผมสติแตกและส่ายหน้าแรงๆเรียกสติตัวเองหลายๆที สิ่งที่ดีเจพูดมา สถานการณ์ที่ว่ามานี้ มันไม่จริง 100% ใช่มั้ย เพราะเป็นไปไม่ได้แน่ๆ
ผมยืนยันว่าผมเกลียดไอ้พ่อเล้ารากหญ้านี่สุดขัวหัวใจ เกลียดมันมาก เกลียดที่สุด แต่ทำไมวันนี้ผมถึงมองเห็นว่ามันหน้าตาดีกว่าทุกวันไปได้
โชคชะตาจะใจร้ายอะไรกับผมหนักหนาเล่าครับ....มันไม่มีทางเป็นจริงใช่มั้ย??????????


   ***สถานการณ์ทั้งหมดคนเขียนสมมุติขึ้นตามจินตนาการนะคะ แฟนรายการนี้อาจจะสะดุดในสำนวนของดีเจและรูปแบบรายการไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยค่ะ TRomance

[krappom]

จิ้มนุ้งเซประเดิมตอนยำใหญ่
แล้วก็แว่บไปอ่านพร้อมเช็คคำผิด

[HT...hanna]

 

แว้กกกกกกก มาแล้ว
ถูกใจเจ้ค่าาาาาาาาาาา ขอบคุณหลาย ตั้งหน้าตั้งตารอน้องโจมอย่างใจจดใจจ่อ

[มะมะมะหมิว]

 


น่ารักทุกคู่เลยยยยยยย ><

[Oilsaoo]

น่ารักมากกกก
อ่านไปเเล้วก็เขินไป

ปล.น้องปลื้มน่าฮักขนาดด

[evilheart]

รวมมิตรกันเลย

[BeeRY]

มากันครบเลยอ่ะ ปลื้มมมม

[sureerat25476]

 

[kinjikung]

ป๊าดดดดครบทุกคู่ ทุกรสสสสส ฮาคู่เสี่ยเก็บแชร์จริง ๆ 

เมฆมารยาพันเล่มเกวียนของแกยังหลอกฉานได้เสมอ ฮ่้า ฮ่า 

พี่ดินก็เหมือนเดิมเลยวุ๊ยยยย โหดเหมือนเดิม แต่รู้สึกจะง้อเก่งขึ้นนะเนี่ย 

ป๋ากับโจมหวานไม่แคร์สื่อ 

เทียนกับมหา อ๊ากกกกคู่นี้ก็น่ารักอีกคู่ 

ขลุ่ยกับคุณคนเดียวววว รักกันมากกว่าเดิมอีก อิจฉาาา

พี่สิงหาของน้องกุมสวดยออดดดด แมนมากพี่

เกือบลืมพี่ไม้กับน้องปลื้ม มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะพี่ไม้

[nunamicky]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่น่าประทับใจค่ะ
เก่งจังเลยคุณนักเขียนสามารถคิดเหตุการณ์ที่จะให้ตัวเอกของแต่ละเรื่อง
สามารถมาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันเพียงแต่ต่างสถานที่เท่านั้นเอง
สุดยอดค่ะ อ่านไปอมยิ้มไป