หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[~มือวางอันดับ1~]

 

[lomekung]

อะไรกันเนี่ยยยยยยยยย

 

[yeyong]

เจ็บอกเหมือนตกตาล
หวานอยู่ดีๆ ถูกถีบลงมา
เฮ้อ!

[ppmayuree]

ขอ vote no กับการตัดสินใจของโจมอย่างแรง
ป๋า อย่าคิดสั้นนะ ถ้าโจมไม่เข้มแข็ง ก็ขอให้ป๋าเข้มและแข็งมากขึ้นกว่าหลาย ๆ เท่านะ

[ka[ze]na]

เครียดอ่ะ แง้ๆ ToT

[kataiyai]

โจมตัดสินปัญหาง่ายไปนะ 

สงสารป๋าจัง 

น่าจะถ่วงเวลาไปก่อน ค่อยๆ บอกผู้ใหญ่

เรื่องเฮียน่ะ สุดท้ายเค้าก็ต้องรู้อยู่ดี

ความลับไม่มีในโลก แถมอยู่บ้านเดียวกันอีก

ให้รู้ก่อนได้โจมเป็นเมียดีกว่ารู้ทีหลังนะ 

[misskimji]

ขอยาแก้ปวดใจ 38 แผงทีคะ
 

[Yunatsu]

เอาจิงๆ ไม่น่าอ่านเลยยยยยย

ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ


ป๊าต้องการอะไรจากโจมกันแน่

เฮียต้องไปเป่าหูอะไรไว้แน่นอน

โจมมมมมม

โอ้ยยย เครียดกว่าอ่านหนังสือสอบอีกกกกก

 

ให้พ่อป๋าออกโรงช่วยได้ม้ายยยย

ไม่ไหวแล้วววว

[Sakana2yunjae]

ปาด ดราม่ากันอีกแล้ว โจมอ่าๆๆๆ ป๋าก็เศร้า ไป...เหอๆๆ มาต่อไวๆๆนะคะ

[Seiki]

ตอนที่ 41 'เด็กป๋า'

“ถึงจะต้องบายพาสหัวใจไปหลายเส้นก็ไม่เสียแรงนะ ป๊าต้องเหนื่อยแค่ไหนรู้มั้ยกว่าจะดึงแกกลับมาได้อย่างนี้ ต่อไปก็เริ่มต้นชีวิตใหม่นะ ทำให้ป๊านอนตายตาหลับนะลูก ป๊ามีโจมแค่คนเดียว ทุกอย่างป๊ารักแล้วก็หวังดีกับแกนะนะ ถ้าไม่มีป๊าแล้วแกก็คงไม่ลำบากอะไร เชื่อฟังเฮียเค้านะ มีกันอยู่สองคนพี่น้องต้องรักกันให้มากๆ คนอื่นๆจะมาแทรกแซงขึ้นมาเหยียบหัวเราไม่ได้ มีสองแรงช่วยกันอย่างเฮียกับโจม ป๊ากับโกวจะได้สบายใจ”
“ครับ”
แล้วโจมจะพูดอะไรได้อีก ในเมื่อยอมแล้วว่านับแต่นี้ต่อไปโจมจะไม่ใช่ตัวของตัวเอง โจมจะเป็นอะไรก็ได้ตามที่ใครๆต้องการ
“โกวกลับบ้านไปแล้ว โจมไปช่วยดูแลเฮียหน่อยไป พยาบาลมันก็ไม่สะดวกใจเท่าคนใกล้ชิดในครอบครัวหรอก”
“ครับ”
ดึงผ้าห่มคลุมให้ป๊าถึงหน้าอก ลดระดับเตียงให้อยู่ในระดับปกติ แล้วออกไปหาห้องข้างๆตามคำสั่ง
เฮียเพิ่งย้ายมาพักฟื้นที่โรงพยาบาลนี้ หลังจากรักษาตัวในโรงพยาบาลที่พ่อตาสั่งอยู่หลายวัน เค้าต้องการตรวจสอบความประพฤติเฮียก่อนจะวางใจส่งกลับมาที่โรงพยาบาลนี้ได้ โจมไม่รู้จริงๆว่าผู้ใหญ่เค้าคุยกันยังไง ตกลงกันในรูปแบบไหน ข่าวฟ้องหย่าที่ครึกโครมตามหน้าสังคมของหนังสือพิมพ์ถึงได้เงียบหายไป เฮียจะหย่าหรือไม่หย่ากับเมีย ไม่ใช่เรื่องที่โจมจะสนใจ ทุกวันนี้ต่อลมหายใจตัวเองได้เพราะคำว่ากตัญญุตาต่อบุพการีคือหน้าที่ของลูกเท่านั้น
ถ้านี่เป็นหนึ่งในแผนการณ์ที่ป๊ากับเฮียวางไว้เพื่อต้อนให้โจมเข้าคอก ก็นับว่าเป็นหนทางที่ไม่ต้องสนตะพายโจมก็เดินเข้าคอกแต่โดยดี ถ้าเป็นเงื่อนไขอื่นๆ โจมตั้งใจแล้วว่าจะค้านหัวชนฝา จะยอมทิ้งทุกอย่างแล้วไปกับป๋าทันที
แต่ครั้งนี้ป๊าเดิมพันด้วยชีวิต ความห่างเหินของเราพ่อลูกทำให้โจมไม่รู้ว่าป๊าเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบมานานแล้ว นานขนาดที่ว่าทำบอลลูนไปหลายครั้งแล้วไม่ได้ผลจนต้องก้าวข้ามขึ้นมาทำบายพาสหลอดเลือดหัวใจ
ช่วงเวลาที่ป๊าไม่สบายเราอยู่บ้านเดียวกัน แต่เพราะโจมตั้งใจที่จะไม่สนใจโลก ไม่สนใจใคร จมอยู่กับความกดดันของตัวเอง ต่อต้านทุกอย่างที่ครอบครัวปูทางไว้ให้ ไม่สนใจป๊า แค่ไม่รู้ว่าพ่อตัวเองเป็นโรคหัวใจทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน มันก็ดูแย่มากพอแล้วสำหรับความหวังเดียวของคนเป็นพ่ออย่างโจม ต่อต้านเรื่องอะไรต่อต้านได้ แต่เรื่องเจ็บป่วยไม่สบายต่อให้ไม่ถูกกันยังไงคนเป็นลูกก็ต้องดูแลรักษาพ่อตัวเอง โจมจำคำสอนของอาม่าที่พร่ำบอกตอนเด็กๆได้
‘โจมอาจจะไม่พอใจที่ตัวเองเกิดมามีชีวิตแบบนี้ แต่คนที่ทำให้เกิดเค้าเต็มใจและตั้งความหวังไว้ฝากผีฝากไข้ยามแก่เฒ่านะ’
“เข้าไปได้มั้ยครับ”
เพราะประตูเปิดอยู่ โจมเลยคิดว่าเป็นพยาบาลเข้ามาดูแลตามปกติ แต่ผู้หญิงที่อยู่ในชุดกระโปรงสั้นและนั่งอยู่บนเตียงคนไข้นั้นทำให้โจมชะงัก
“เข้ามาสิจ๊ะ”
รอยยิ้มที่ปั้นแต่งส่งมาให้ตามมารยาท สายตาสำรวจโจมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มทิ้งท้ายแล้วหันไปคุยกับคนไข้บนเตียงเหมือนเดิม
“หลินกลับก่อนนะคะเปา มีงานที่ค้างให้เคลียร์อีกเยอะ รีบๆหายนะคะ อย่าลืมว่าเราต้องเดินสายขอโทษผู้ใหญ่อีกมาก พี่กลับก่อนนะน้องโจม อ้อ คืนนี้หลินให้พยาบาลของป๊าหลินมาเฝ้านะคะเปา”
“จ๊ะ จริงๆแล้วใช้พยาบาลของที่นี่ก็ได้ ไม่เห็นต้องลำบากเลย เสียมารยาทหรือเปล่า ใช้พยาบาลจากที่อื่น”
“ไม่แปลกนี่คะ ถ้าที่นี่เสียโอกาสก็คิดเงินมาสิ เป็นคำสั่งของป๊าค่ะเปา หลินต้องทำตาม ไปแล้วนะคะ จุ๊บ”
เป็นการร่ำลาที่ตั้งใจจะทำให้โจมเห็นสินะ ซ้อจะทำหน้าแบบไหนถ้าหากโจมพูดออกไปว่าภาพที่กอดแล้วหอมแก้มกันตรงหน้าไม่ทำให้โจมรู้สึกอะไรเลย โจมไร้ความรู้สึกอะไรไปนานแล้ว หยุดความรู้สึกตัวเองไว้ตั้งแต่วันนั้น
“อ้าว แล้วจะอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย เข้ามาใกล้ๆสิ”
สืบเท้าเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม แต่ก็ยังทิ้งระยะเอาไว้เพื่อความสบายใจของตัวเอง
“ป๊าให้มาดูเฮียครับ”
“มาเพราะป๊าเหรอ”
รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะตีรวน แต่โจมไม่มีอารมณ์อยากจะทะเลาะหรือแก้ตัวเพื่อเอาใจใคร โจมทำตามหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น
“เป็นยังไงบ้างครับเฮีย”
“แผลตามตัวหายหมดแล้ว”
“ครับ”
“แต่ยังเจ็บใจไม่หายนี่สิ ทำไงดี”
“เดี๋ยวโจมเรียกพยาบาลให้มั้ยครับ”
“พยาบาลช่วยอะไรไม่ได้หรอก มาก็ดีแล้ว เช็ดตัวให้เฮียหน่อยสิ เหนียวตัวชะมัดเลย”
“ให้พยาบาลทำให้จะถนัดกว่านะครับ โจมทำอาจจะโดนแผลเฮียจนอักเสบขึ้นมาอีก”
“ข้างนอกหายหมดแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอก เหลือแค่อวัยวะภายในเอง คงไม่สะเทือนไปถึงตับถึงม้ามหรอกมั้ง”
“ให้พยาบาลทำให้เถอะครับ”
“เฮียอยากให้โจมทำ ทำไม มันติดอะไร ใครสั่งห้ามไว้เหรอ ไหนว่าสัญญากับป๊าว่าเลิกกับมันแล้วไง ยังอาลัยอาวรณ์มันอีกเหรอ อย่าโง่น่า อีกหน่อยมันก็ลืม โจมเองก็ลืมมันได้แล้ว”
“เฮียพูดขึ้นมาอีกทำไมครับ โจมกำลังทำตามที่ทุกคนต้องการอยู่ ขอแค่เวลา ให้กันไม่ได้เหรอครับ”
โจมพยายามแล้วนะ พยายามเข้มแข็งเป็นโจมคนเดิมก่อนที่จะมาเจอความอบอุ่นที่ทำให้น้ำแข็งในตัวละลาย โจมเก็บป๋าไว้ลึกสุดหัวใจแล้ว เก็บไว้ในความรู้สึก ทุกคนบังคับโจมทั้งร่างกายและจิตใจยังไงก็ได้ แต่ไม่มีใครบังคับความรู้สึกได้ ไม่มี!!
“เฮียให้เวลาโจมมาตลอด ปล่อยให้โจมไปอยู่กับมัน ปล่อยให้โจมมีอะไรกับมัน แล้วเฮียได้อะไร ดูแลทะนุถนอมโจมมากี่ปีเฮียได้อะไร ได้ของเหลือเดนจากไอ้เหี้ยนั่นน่ะเหรอ ไม่ส่งคนไปฆ่ามันก็ดีเท่าไหร่แล้ว ขี้ยาไฮโซขนาดนั้น อีกหน่อยมันก็อัพยาเกินขนาดจนตายเองนั่นแหละ ไร้ค่า”
เล็บคมจิกเข้าไปในฝ่ามือตัวเองจนเจ็บแสบ คำพูดทำร้ายใจจนอยากจะเดินหนี แต่ถ้าโจมทำอย่างนั้นเฮียก็จะได้ใจแล้วจี้จุดอ่อนโจมไปเรื่อยๆ อดทนแค่เฮียออกจากโรงพยาบาลได้ โจมก็คงจะหายใจโล่งคอขึ้น อย่างน้อยซ้อหลินก็คงจะเป็นไม้กันหมาให้ได้
“เฮียจะเช็ดตัวน้ำอุ่นหรือน้ำเย็นครับ”
แกล้งเมินทำเป็นมองไม่เห็นริมฝีปากที่ยกยิ้มด้วยความพอใจนั้น ทำไมเมื่อก่อนโจมถึงได้หลงคิดว่ายิ้มเหล่านี้คือยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดูที่เฮียมีให้ไปได้นะ
“ยังไงก็ได้ รู้มั้ยเวลาโจมไม่ดื้อแล้วโจมน่ารักมากนะ”
“ครับ”
ตัดปัญหาด้วยการรับคำให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป โจมคนเดิมของทุกคนเป็นคนหัวอ่อนว่าง่ายอยู่แล้ว ถึงแม้การถอยหลังกลับไปจุดเดิมจะทรมาน แต่โจมตัดสินใจแล้วก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ ถ้าไม่ได้รับการยอมรับจากป๊า อย่าหวังเลยว่าเส้นทางของโจมกับป๋าจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ ปัญหามันก็จะตามมาไม่จบไม่สิ้น ได้แต่ภาวนาให้คนอย่างป๋าตัดใจจากผู้ชายที่เรียกซื้อเอาง่ายๆข้างทางอย่างโจมซะ โจมเองก็กำลังพยายามอย่างสุดกำลังเหมือนกัน รู้ว่าลืมไม่ได้ แต่โจมก็เก็บฝังมันเอาไว้ในที่ๆมิดชิดที่สุด
ถึงจะไร้ใจแต่ต้องไม่ไร้สตินะโจม!!
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กำลังใจตัวเองแล้วเดินออกไปทำหน้าที่ที่ต้องจำใจทำอีกครั้ง
เฮียอยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนถูกอกถูกใจนักหนา ถ้าเฮียคิดว่านี่คือชัยชนะที่เฮียได้มา เฮียคิดผิด!!
หุ่นยนต์บังคับได้อย่างโจม ทำด้วยคำสั่ง ไม่ได้ทำด้วยใจ
มัดเนื้อและกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนแน่นไม่มีผลต่อความรู้สึกใดๆของโจมเลย โจมไม่ใช่คนที่หิวกระหายเรื่องพวกนี้ ไม่ตื่นตาตื่นใจ มือบิดผ้าขนหนูพอหมาด ยืนทิ้งห่างในระยะที่เอื้อมสุดแขนเพื่อเช็ดตามเนื้อตัวให้เฮีย ไม่มีทักษะใดๆ ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนถึงจะถูกต้อง โจมเอาง่ายเข้าว่า โดนตรงไหนก็เช็ดตรงนั้น
แต่มันก็ขัดลูกตาเฮียเข้าจนได้!!
“อ๊ะ”
ข้อมือถูกกระชากอย่างแรงจนตัวกระแทกเตียงคนไข้ ครึ่งตัวบนอยู่ในอ้อมกอดของเฮีย แต่ครึ่งตัวล่างโจมเอาเท้าจิกพื้นเอาไว้ ไม่ได้สะบัดหนีอย่างคนมีจริต แต่ก็เบือนหน้าต่อต้านการถุกรุกรานอยู่ในที ปลายจมูกเฮียถึงได้เฉียดฉิวไปตามใบหูและพวงแก้ม แต่ไม่มีส่วนไหนที่จมูกได้ฝังแน่นลงไปเลยสักที่
จิ๊!!
เสียงสบถดังกึกก้องในรูหู มือออกแรงบิดข้อมือโจมจนเจ็บ
“จะหวงเนื้อหวงตัวทำไมนักหนาห๊ะโจม ไม่ใช่ผู้หญิงไม่เสียหายหรอกน่า โก่งตูดให้มันมาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว ทำเป็นไม่เคยไปได้”
“ครับ โจมผ่านเรื่องอย่างว่ามาโชกโชนแล้วอย่างที่เฮียเข้าใจ ไม่ผิดหรอกครับ แต่ไม่เคยในโรงพยาบาล ไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอกครับเฮีย ปล่อย!!”
ยิ่งเฮียออกแรงกดย้ำข้อมือมากเท่าไหร่ โจมยิ่งกดเสียงให้ต่ำลงให้รู้ว่าไม่พอใจมากเท่านั้น โจมยอมน่ะใช่ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องอัปรีย์เรื่องนี้แน่
“ก็ลองสักครั้งสิโจม แล้วโจมจะติดใจนะ ไม่ต้องอายหรอก ไม่มีใครเข้ามาตอนนี้หรอกนะ”
“อย่าทำให้ความเคารพและเชื่อถือที่โจมมีต่อเฮียลดลงไปกว่านี้เลยนะครับ เพราะถ้ามากกว่านี้มันจะไม่มีอีกแล้ว”
“ทำไมห๊ะโจม ทำไม ทำไมกับเฮียไม่ได้ โจมลืมไปแล้วหรือไงว่าเรารักกัน จำที่เราตกลงกันไว้ได้มั้ย ถ้าเฮียรับช่วงต่อจากม๊า โจมรับช่วงต่อจากกู๋ โจมจะทำอะไรก็ได้ อยากไปเที่ยว อยากได้อะไรก็จะได้ โจมไม่ได้เป็นรองใคร เฮียให้โจมกับหลินเท่าเทียมกัน นะ เฮียรักโจมจริงๆ คนดีของเฮีย เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”
“พอเถอะครับเฮีย มันเป็นไปไม่ได้ อย่าทำแบบนี้อีกเลย ไม่มีประโยชน์หรอก”
ปฏิกิริยาที่แสดงให้รู้ว่าไม่เต็มใจที่เฮียดึงไปกอดแบบนี้คงใช้ไม่ได้ผล แค่เกร็งตัวเองไม่ได้ทำให้เฮียทำนึกได้ โจมเริ่มที่จะดิ้นรนขัดขืนให้พ้นจากพันธนาการนี้ ปากร้องออกไปกระตุ้นจิตสำนึกเฮียอีกทาง แต่มันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี
“ทำไมห๊ะโจม ทำไม บอกเฮียมาสิว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึง....”
“เพราะแกสองคนเป็นพี่น้องกัน และเพราะเทพเจ้าไม่ได้สร้างมาให้ผู้ชายต้องคู่กับผู้ชายไงล่ะ”
น้ำเสียงทุ้มโพล่งออกมาอย่างคนมีอำนาจ ถึงท้ายประโยคจะสั่นเครือ แต่ก็บังคับให้ผ่านพ้นลำคอออกมาเป็นประโยคได้
“ป๊า”
“อากู๋”
ข้อมือหลุดจากพันธนาการทันทีที่รู้ว่าคนมาใหม่คือใคร สัญชาตญาณทำให้โจมดีดตัวเองออกมาจากตรงนั้น ถึงแม้จะแปลกใจแล้วก็ตกใจที่เห็นป๊า แต่โจมก็เลือกที่จะส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพ่อตัวเองเป็นครั้งแรก
ชายชราหมุนวงล้อรถเข็นให้เข้ามาใกล้วงสนทนามากขึ้น ไม่มีพยาบาลมาคอยช่วยเหลือ ห้องทั้งห้องเงียบสนิทเมื่อป๊าเริ่มจะสบตากับเฮียบนเตียงคนไข้
“เมื่อไหร่เหรอตี๋ใหญ่ แกทำกับน้องอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
น้ำเสียงเยือกเย็นอย่างผู้ใหญ่ที่สงบสติอารมณ์ตัวเองเต็มที่ร้องถามออกมา
“กะ กู๋ครับ ผะ ผมอธิบายได้”
“อธิบายมาสิ”
“คะ คือ คือ ผม..........”
“หรือแกจะบอกว่านี่เป็นแผนที่จะมัดใจไม่ให้น้องหนีไปไหนได้อีก เหมือนที่แกคิดแผนดึงตัวน้องกลับมาห๊ะ”
“กู๋ครับ คือ”
“ถ้ามันยากที่แกจะอธิบาย งั้นบอกมาสิว่าเมื่อไหร่กัน ที่แกทำวิตถารกับน้องแบบนี้ เมื่อไหร่กันห๊า พวกแกเล่นบ้าๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“นานแล้วครับกู๋ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่ม ผมก็มองโจมมากกว่าน้องชายแล้ว”
“งั้นแกก็เป็นเกย์จริงๆอย่างที่นักข่าวเค้าสาวไส้สินะ ไม่ใช่โจมคนเดียวที่มันผ่าเหล่าผ่ากอใช่มั้ย ไม่ใช่ลูกชายชั้นคนเดียวที่นำความอัปยศมาสู่วงศ์ตระกูล เสียแรงนะที่ไว้ใจและชื่นชมมาตลอด ไว้ใจที่จะฝากน้องเอาไว้ ฝันมาตลอดว่าแกรักน้องมากคงไม่ทิ้งหรือทรยศกับน้องในภายหน้า ไม่คิดเลยว่าจริงๆแล้วแกจะให้น้องเป็นเมียอีกคน ไม่คิดเลยจริงๆ”
“ป๊า พอเถอะครับ พอแล้ว”
กว่าจะคว้าสติให้กลับมาสู่ความเป็นจริงได้ก็เห็นป๊าเหนื่อยมากแล้ว เสียงเริ่มขาดช่วง ป๊าเริ่มเอามือกุมหน้าอกตัวเอง งอตัวแล้วค่อยๆยืดตัวขึ้นมาเพื่อสูดอากาศหายใจ
กดกริ่งข้างเตียงเฮียเพื่อเรียกพยาบาลให้เข้ามาเป็นตัวช่วยให้เรื่องราวยุติลงแค่นี้ ขณะที่เฮียเหมือนจะพยายามทำอะไรสักอย่าง โจมก็เข็นรถป๊าออกไปสวนกับพยาบาลที่เข้ามาพอดี ท่าทีเลิ่กลั่กสับสนที่ดูเหมือนจะมีอีกคนที่อาการแย่ว่าคนไข้ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“ดูคนข้างในเถอะครับ”
“ดิฉันกดเรียกพยาบาลอีกคนดีกว่าคะ”
“ขอบคุณครับ”
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มโกลาหลเมื่อป๊าหายใจติดขัดขึ้นมา ในช่วงที่กำลังกังวลและตกใจสุดชีวิต พยาบาลอีกคนก็วิ่งเข้ามาพอดี โจมได้ยินแค่ว่าเรียกคุณหมอด่วน ER อะไรสักอย่างที่เข้าใจยาก ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายโจมเหมือนตัวอะไรที่เกะกะสำหรับการทำงานของพยาบาล
“ญาติไปรอในห้องคนไข้ก่อนนะคะ เสร็จแล้วเจ้าหน้าที่จะพาคนไข้กลับไปที่ห้องคะ”
บุรุษพยาบาลยกร่างป๊าขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว มีฝาอะไรสักอย่างครอบจมูกป๊าเอาไว้แล้วเข็นเตียงป๊าเข้าไปอีกห้อง เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ จู่ๆก็ก้าวขาไม่ออก หน้ามืด แล้วที่คิดว่ากำลังจะก้าวขาใหม่อีกครั้งก็ทรุดลงไปกับพื้น
“ญาติเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้ามืดจะเป็นลมใช่มั้ยคะ ไหวหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ”
โจมแค่วูบเพราะทุกอย่างมันจู่โจมเข้ามากระทันหันมาก หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในเวลาไม่กี่นาที เรื่องใหญ่ที่ป๊าเพิ่งรับรู้ไม่น่ากังวลเท่าป๊าอาการกำเริบขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันหนักหนามากแค่ไหน รู้แต่ว่าเป็นห่วงป๊ามาก ที่สุดแล้วเราก็มีกันแค่สองพ่อลูกแค่นั้น ตระกูลใหญ่คนเยอะก็จริง แต่สุดท้ายทุกคนก็เลือกครอบครัวใครครอบครัวมันอยู่ดี
สติสุดท้ายที่ประคองเอาไว้ดับวูบ
รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องค่อยๆทบทวนความทรงจำว่าอยู่ที่ไหน รู้สึกว่าตัวเองวูบไปนานมาก กวาดตามองไปรอบๆตัวเหมือนอยู่ในห้องพักฟื้นของป๊า พอนึกถึงป๊าสายตาก็หันไปมองเตียงคนไข้ทันที ความอึดอัดที่มันหนักอึ้งสุมอกหายไปเมื่อเห็นป๊านอนอยู่บนนั้น แต่โจมทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอสายตาป๊ามองโจมอยู่นานแล้ว
“ป๊าเป็นยังไงบ้างครับ”
“ไม่เป็นไรแล้ว ป๊าแค่หายใจไม่ทัน แต่แกหลับไปนานมาก มากจนใจไม่ดี”
เสียงป๊ายังแหบเหมือนคนเพิ่งฟื้นไข้อยู่เลย กว่าจะเค้นออกมาแต่ละคำพูดก็เหมือนป๊าต้องออกแรงมากจนเหนื่อบหอบเล็กๆ
“ป๊าเหนื่อย นอนพักเถอะครับ”
“พยาบาลบอกว่าแกวูบ ตกใจเหรอลูก”
“ครับ”
จริงๆโจมรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งและตั้งสติได้ดีขึ้นแล้ว อย่างน้อยเหตุการณ์ที่ผ่านมาโจมแค่วูบไม่ถึงขั้นช็อค ตอนเห็นป๊าถูกบุรุษพยาบาลอุ้มขึ้นเตียงไปก็นึกถึงอีกคนที่นั่งคุดคู้ทรมานอยู่ในห้องน้ำ ตอนนั้นโจมก็ตกใจจนเกือบช็อคเหมือนกัน แต่เพราะอยู่กันหลายคน ช่วยกันคิดช่วยกันทำเลยอุ่นใจ เสี้ยววินาทีที่รู้สึกว่ากำลังจะเสียสิ่งอันเป็นที่รักไปเหมือนหัวใจถูกกระชาก มันจะขาดใจอยู่แค่แว่บเดียว หลังจากนั้นก็จะชาจนไร้ความรู้สึกใดๆ
“ป๊าไม่เป็นอะไรหรอก ป๊าตายแล้วโจมจะอยู่กับใคร”
“นั่นสิครับ”
พูดได้แค่นั้นแล้วน้ำตาก็ไหล ถึงแม้แต่ละคำป๊าจะพูดออกมาอย่างยากลำบาก แต่มันก็เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดที่โจมเคยได้ยินมา น้ำเสียงที่โจมโหยหามานานมากแล้ว นำเสียงปลอบประโลมแบบนี้แหละที่โจมต้องการ
“เป็นลูกผู้ชายร้องไห้ได้ยังไง ป๊าสอนให้โจมเข้มแข็ง อดทน อดกลั้น จำไม่ได้เหรอ”
“จำได้ครับ แต่มันก็ต้องมีข้อยกเว้นกันบ้าง”
ป๊าหัวเราะ ไม่รู้หัวเราะที่โจมกลับมาเถียงอีกครั้ง หรือหัวเราะที่โจมเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาและน้ำมูกตัวเองเหมือนตอนเด็กๆ
“โจมร้องไห้ครั้งสุดท้ายให้ป๊าเห็นตอนไหน”
“ม๊าตายครับ”
“ตอนนั้นเราสองคนพ่อลูกกอดคอกันร้องไห้ด้วยกันนี่นะ”
“ครับ”
“แล้วถ้าต่อไปไม่มีป๊าโจมจะอยู่ได้มั้ย”
“ทำไมป๊าพูดอย่างนั้นละครับ”
“ว่ายังไงล่ะ”
“ก็ต้องอยู่ได้สิครับ ปกติก็อยู่คนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว”
“ถ้าตายป๊าก็จะได้นอนตายตาหลับ”
“ป๊าอย่าพูดแบบนี้สิ อีกนาน โจมก็ไม่ได้ขัดใจอะไรป๊าแล้วนี่ครับ ป๊าอยากให้ทำอะไรโจมจะทำให้ แล้วแต่ป๊าได้เลย”
“ป๊าบังคับโจมมามากพอแล้ว บังคับจนเราต้องห่างเหินกัน เวลาที่หายไปทำให้โจมต้องเจอกับเรื่องแบบนั้น”
“แบบไหนครับ”
“แบบที่เฮียมันบังคับให้โจมเป็นไง”
“ป๊า เป็นเกย์มันบังคับกันไม่ได้หรอกครับ ไม่ใช่เพราะเฮียเป็นแล้วโจมเป็นหรอก เราต่างคนต่างเป็นเหมือนกัน”
“ป๊าคงเกิดนานไปนะถึงได้รับเรื่องพวกนี้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรครับ ป๊ารับไม่ได้ โจมไม่มีใครก็แค่นั้น มันเลิกเป็นไม่ได้หรอกครับ โจมก็อยู่กับป๊า”
“ตั้งแต่อยู่กับป๊าไม่เคยมีความสุขเลยใช่มั้ย เข้าหน้ากันทีไรทะเลาะกันตลอด ป๊าผิดเองลูก ป๊าผิดเอง เพราะป๊าคิดว่าเราอยู่กันคนละวัย โจมเป็นวัยรุ่น คึกคะนอง ป๊าเลยต้องกดโจมเอาไว้ ดุ เจ้าระเบียบและวางวินัยให้โจมทุกอย่าง เพราะป๊าคิดว่าเฮียรับหน้าที่ปลอบใจโจมได้ วันที่โจมเข้มแข็งแล้วโจมก็จะเข้าใจความหวังดีของป๊า ป๊าไม่คิดเลยว่าป๊าจะส่งโจมไปเจอกับเรื่องแบบนั้น ไม่คิดว่ามันจะเกิดในครอบครัวตัวเอง โจมถูกกดดันจากทั้งสองทาง ทางนึงเพราะรักอีกทางเพราะเงิน”
“โจมเข้าใจป๊าครับ โจมไม่เป็นไร ถ้าเฮียไม่เป็นแบบนั้น บางทีโจมก็อาจจะไม่เจอ...เอ่อ ช่างมันเถอะครับ”
เกือบหลุดปากพูดถึงคนในห้วงคำนึงไปเสียแล้ว ป๊าเพิ่งจะได้พักฟื้นจากอาการกำเริบโจมไม่อยากทำอะไรให้กระทบจิตใจป๊าจนต้องโกรธขึ้นมาอีก
“ป๊าครับ เรื่องเฮีย”
“อย่าพูดถึงมันอีก มันทรยศความไว้ใจของป๊า ทั้งๆที่ป๊าฝากความหวังฝากโจมไว้กับมันแท้ๆ ต่อไปป๊าจะวางใจให้โจมอยู่กับมันได้ยังไง เงินทองที่ป๊าทำป๊าสร้างเอาไว้ ถึงโจมจะมารับช่วงต่อแต่ถ้าป๊าตาย มันจะทรยศโจมมั้ย มันอาจจะเฉดหัวแกเมื่อไหร่ก็ได้”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับป๊า โจมเคยบอกแล้วว่าเงินเยอะไปก็ไม่ได้ใช้ มัวแต่หาป๊าเคยได้ใช้เงินซื้อความสุขส่วนตัวมั้ยครับ ทุกอย่างเป็นกองกลางหมด แล้วป๊าจะเหนื่อยทำไมครับ ทำไมเราไม่ทำแค่พอดีๆแล้วมีความสุขกับชีวิตบ้างครับป๊า”
“ป๊าอยากเก็บไว้ให้แกนี่”
“ก็ต้องหารกันอยู่ดีแหละครับ”
“ถึงต้องหาให้ได้มากที่สุดไงล่ะ พอหารแล้วจะได้เหลือถึงแกมากๆ”
“พอแล้วนะครับป๊า หยุดหาหยุดทุ่มเทได้แล้ว เราทำแค่ส่วนที่เราทำได้ก็พอ โจมตัวคนเดียวไม่ต้องใช้เงินแยะแยะหรอกครับ”
“ตัวคนเดียวมีเงินพออยู่พอใช้สบายๆไม่ลำบากแต่มีความสุขหรือเปล่า”
“ป๊าหมายความว่ายังไงครับ”
“อีกหน่อยป๊าก็ตายแล้ว แกต้องอยู่คนเดียว จะมีความสุขหรือเปล่า”
“เรื่องนั้น..............”
ตอบป๊าไม่ได้เหมือนกันว่าการอยู่ตัวเดียวจะหาความสุขให้ตัวเองได้มั้ย ในเมื่อตัวเองไร้ความรู้สึกที่จะหาความสุขให้ตัวเองแล้ว แค่ป๊าไม่บังคับให้โจมต้องสานต่อธุรกิจอะไรนั่น มันก็คือความสุข คือสิ่งที่ตัวเองต้องการมานานแล้วหรือเปล่า? โจมไม่รู้ว่าขอบเขตความสุขของป๊าอยู่ที่ไหน โจมเลยไม่มีคำตอบให้
“ป๊าเห็นแกเหม่อลอย เหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ นัยย์ตาว่างเปล่า ป๊าเห็นแล้วใจหาย แกกลับมาหาป๊ามาอยู่กับป๊าก็จริง แต่แกมาแต่ตัว ใจแกฝากไว้กับใครก็ไม่รู้”
“โจมก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนี่ครับป๊า”
“เพราะป๊ามองไกลออกไปไง มองไกลสุดลูกหูลูกตา เลยไม่เห็นสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ”
“อย่าคิดมากครับ โจมไม่เป็นไรจริงๆ”
“เฮ้อ ถึงวันนี้ป๊าก็ยังไม่เข้าใจหรอกนะว่าผู้ชายรักผู้ชายด้วยกันได้ยังไงแต่มันก็คงจะยิ่งใหญ่มากนะ เพราะเฮียเค้าก็พยายามทำทุกอย่างให้ได้แกมา ต่อให้ผิดศีลธรรม มองข้ามชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ต้องแอบต้องซ่อนก็ยังทำ ส่วนคนที่แกบอกว่าเป็นแฟนน่ะ ลูกคนรวยนิใช่มั้ย พ่อแม่ตามใจ อยากได้อะไรก็ได้มาง่ายๆ แต่ก็ยังมาทุ่มเทเพื่อแกขนาดนั้น กล้าบุกมาพาแกออกไปจากบ้าน แสดงว่าไม่ใช่แค่รักสนุกกันไปตามวัยแล้วล่่ะ”
“ป๊าครับ ขอเถอะครับ โจมเลิกกับเค้าแล้ว ป๊าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นแล้วครับ เค้าคงไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นเพื่อโจมอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“โจมไล่เค้าไปเอง”
“ถึงป๊าไม่เข้าใจเกย์แต่ป๊าก็เข้าใจว่ารักเป็นไงนะ แกชอบผู้ชายคนนั้นใช่มั้ยล่ะ ถ้าแกชอบไอ้หมอนั่น ป๊าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้ ป๊าไม่อยากให้แกอยู่ใกล้เฮียแกมาก ป๊าไม่รู้ว่ามันจะทำใจได้เมื่อไหร่ ไม่อยากมีปัญหากับโกว ไม่อยากให้กระทบไปถึงญาติพี่น้องคนอื่นๆถ้าแกจะมีความสุขกับเค้าบ้าง ป๊าไม่อายหรอก เรื่องที่ผ่านมามันน่าอายกว่าตั้งเยอะ พี่น้องรักกันเองก็ยอมกันไม่ได้อยู่แล้ว แถมเป็นผู้ชายด้วยกันอีก แล้วอีกอย่าง แต่งงานไปแล้ว มันยอมผิลศีลธรรมก็เรื่องของมัน แต่ป๊าไม่อยากให้ลูกตัวเองผิดลูกผิดเมียใคร”
“ปีาครับ ถ้าปีาต้องฝืนใจ โจมก็ไม่มีความสุขหรอกครับ”
“ในเมื่อแกบอกเองว่าเกย์มันเลิกเป็นกันไม่ได้ แต่มันเลือกคู่ครองที่ถูกต้องได้ไม่ใช่เหรอ”
ถ้าไม่นับเบี้ยใบ้รายทางที่ป๋าเลี้ยงดูเอาไว้ โจมก็เป็นเมียที่ถูกต้องละมั้ง ก็มันเล่นประกาศไปทั่วมหาลัยแล้วนี่
“ป๊าครับ ถึงโจมจะต่อต้านป๊ามาตลอด แต่โจมรักป๊านะครับ”
บางครั้งคนเราก็น้ำตาไหลคลอไปกับรอยยิ้มยินดีได้เหมือนกันนะ โจมก็เพิ่งเรียนรู้ความรู้สึกนี้เหมือนกัน
“ถึงป๊าจะบังคับแกมาตลอด แต่เพราะว่าป๊ารักแกมากเกินไปเหมือนกัน”
ถ้าเป็นตอนจบในละคร เราสองคนอาจจะโผกอดแล้วร้องไห้ใส่กัน แต่ความเป็นจริง เราแค่สบตาแล้วส่งยิ้มที่ออกมาจากใจครั้งแรก ในรอบกี่ปีไม่รู้ให้กันเท่านั้น
“เราเข้าใจกันแล้วนะครับ”
“อืม”
“ป๊าไม่เสียใจนะครับ ถ้าโจมจะไม่ใช่คนที่อยู่ติดกับหัวมังกร”
“แล้วมันคุ้มกันมั้ยล่ะ ป๊าน่ะเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ก่อนที่ป๊าจะหมดสติไป ป๊าโกรธจนแทบคลั่ง คิดว่าไม่เอาแล้ว ชนเป็นชน ขาดเป็นขาด ไม่สนใจสมบงสมบัติมรดกห่าเหวอะไรแล้ว ฮะๆ”
“อันตรายนะครับป๊า ถ้าหายใจไม่ทันขึ้นมา ถ้าเส้นเลือดในสมองแตกล่ะครับ”
อดพ้อป๊าไม่ได้ ถ้าป๊าเครียดหรือโกรธเกินไป ความเป็นความตายมันอยู่ใกล้กันแค่นิิดเดียว แค่คิดว่าจะไม่มีป๊า มันก็วูบโหวงไปหมดทั้งใจ
“หมดสติไปซะก่อน ยังไม่ทันแตก แต่พอปล่อยวางไปแล้วตื่นขึ้นมา ป๊ารู้สึกเบาสบายมากเลย เหมือนปลดภาระออกไป”
“ดีแล้วครับ ป๊าห้ามเครียดนะ ป๊าทำงานหนัก เครียดสะสม ยึดติดเกินไปเลยเป็นโรคหัวใจรู้มั้ยครับ”
“รู้ แต่ทำไงได้ล่ะ กว่าพระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง แค่เส้นผมยังบังภูเขาได้ แล้วนับภาษาอะไรกับป๊าล่ะ ป๊าจะสบายใจกว่านี้นะ ถ้าแกมีคนที่รักและดูแลได้ คนเรามันเข้มแข็งตลอดเวลาไม่ได้หรอก โจมเองก็คงจะรู้แล้วว่ามีใครอยู่ข้างๆมันดีกว่าอยู่คนเดียวแค่ไหน”
“แต่โจมไล่คนๆนั้นไปแล้ว ไล่เองกับปากด้วย”
“ใครเป็นคนไล่ คนนั้นก็ต้องไปตามกลับมา ป่านนี้เตลิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
นั่นแหละที่โจมกังวลหนักหนา โจมรู้ว่าที่ผ่านมาป๋าวิ่งชนกับทุกอย่างเพราะโจมรออยู่ เป้าหมายของป๋าคือโจม แต่ครั้งนี้เป็นโจมเองที่ยุติความสัมพันธ์ของเราไว้ โจมบอกเลิกป๋าด้วยตัวเอง ไม่มีเป้าหมายให้ต้องต่อสู้อีกแล้ว โจมไม่รู้เหมือนกันว่าป๋าจะอยู่ในสภาพไหน

[Seiki]

๐ สวัสดีค่ะ......ตอนที่แล้วเป็นตอนที่คนอ่านรีแอคชั่นกลับมาได้น่ากลัวมาก  แต่คนเขียนดีใจที่ทุกคนมีอารมณ์ร่วม บางคนกลัวว่าถ้ารีพลายแรงๆแล้วคนเขียนจะโกรธหรือเปล่า ไม่โกรธและไม่นอยด์นะคะ ทุกคนเสนอความคิดออกมาได้เต็มที่เลยค่ะ 
๐ มีหลายคนโกรธโจมที่ยอมง่ายๆ โกรธที่ไม่ต่อสู้เหมือนที่ป๋าทำเลย คนเขียนอยากจะอธิบายว่า สองคนนี้เกิดในครอบครัวที่ต่างกัน ป๋าใช้ชีวิตแบบเด็กเอาแต่ใจ อยู่ในสังคมมาโชกโชน เค้าจะสู้หัวชนฝามันไม่แปลก แต่โจมถูกกดให้ทำตามคำสั่งของคนสองคนมาตั้งแต่เด็ก เค้าจะขาดความมั่นใจ ต่อให้อีกฝ่ายบอกว่ารักมากแค่ไหน แต่มันก็ยังฝังใจกับเรื่องที่ตัวเองผิดหวังมาอยู่วันยังค่ำ มันเป็นจุดบอดเล็กๆของเด็กเก็บกดแบบโจม ถึงเค้าจะเคยต่อต้านมาก่อน แต่อย่าลืมว่าครั้งนี้พ่อโจมไม่สบายนะคะ เจอไม้นี้เข้าไป ใครๆก็ต้องไปไม่เป็นเหมือนกันเนาะ
๐ คนเขียนจะสารภาพว่าลืมแล้วว่าตัวเองเคยเขียนถึงม๊าโจมไปบ้างหรือเปล่า ถ้ามันแย้งกันคนอ่านช่วยแจ้งด้วยนะคะ
๐ วันก่อนโน้น มีคนอ่านช่วยแนะมาว่า อังกฤษกับไทยห่างกันห้าหก ชม. ไม่ใช่ 11-12 ชม. คนเขียนเบลอและพลาดเองค่ะ ขอบคุณที่ช่วยแจ้งนะคะ  ต่างประเทศนี่เป็นเรื่องฮิต แต่หลายประเทศแล้วจะมึนแบบนี้แหละ
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ใกล้ถึงเส้นชัยเต็มทีแล้ว ขอฝากคำผิดด้วยนะคะ สำหรับคนที่ช่วยดูให้ทุกคน ขออนุญาตใส่ชื่อไว้ในเครดิตหนังสือด้วยนะ เป็นที่ระลึกว่าครั้งหนึ่งเราก็ช่วยเหลือกันมานะ 
๐ ตอนจบ (ใจหายมากก) เราจะจบกันที่เจ้าของเรื่อง คือ ป๋า ค่ะ ตอนพิเศษที่จะใส่ในหนังสือ คนเขียนจะบอกรายละเอียดอีกครั้งนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ขอบคุณจริงๆ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิกที่นี่ค่ะ

[ชะรอยน้อย]

ไปง้อป๋า.........อร๊าย

[ladymoon_yy]

โจมไปตามหาป๋าด่วนๆๆๆๆๆ   

[BeeRY]

ในที่สุดป๊ากับโจมก็เข้าใจกัน
เวลาคนเรามีน้อยนะโจม ตายวันตายพรุ่งไม่รู้ ทำสิ่งที่ตัวเองมีความสุขดีกว่า
กลับไปคืนดีกับป๋านะ แล้วก็ทำให้ป๊าเห็นว่าเป็นเกย์ไม่ได้ทำให้ชีวิตเส็งเคร็งซะหน่อย
+1 ขอบคุณค่ะ ใกล้จบแล้ว ใจหายจริงๆ

[O[]OVampire]

โจมก็ต้องเข้มแข็งขึ้นแล้วทำอะไรเพื่อป๋าบ้าง ไปตามป๋ากลับมาด่วนป๋า
ยอมให้โจมขนาดนี้แล้วจะมัวอ่อนแออยู่ไม่ได้ 
รอตอนต่อไปค่ะ

[hahn]

ดีใจที่สุดเลย....น้องโจมจะไปง้อป๋าแล้วใช่ไหม

ปล.เลิกเกลียดป๊าน้องโจมแล้ว +1   

[จันทร์ผา]

รีบไปง้อไวๆน๊า

[ordkrub]

ดีใจที่พ่อโจมตาสว่าง
เหลือเรื่องเดียวแล้ว ......   ป๋า!!!!!!
รีบเคลียร์ด่วนนะโจม

[YouandMe]

มารายงานตัวก่อนอ่าน 55555+

โอ้ย...อึดอัดใจ แอบอ่านในที่ทำงานแล้วออกแอ็คชั่นไม่ค่อยถนัด 
อ่านตอนนี้จบขอกอดป๊าสักทีเถอะ 
บทจะเข้าใจในตัวโจมก็เข้าใจง่ายๆ ซะงั้น แถมมีการไล่ให้โจมรีบไปง้อป๋าอีก +1 ให้ป๊าไปเลย 
ตอนหน้าถึงบทที่น้องโจมต้องออดอ้อนป๋าแล้ว อย่าลืมที่ขอไว้นะ...7 วัน 7 คืนไง 

แก้...
แต่ก็เบือนหน้าต่อต้านการถุกรุกรานอยู่ในที ==> ถูก
แค่เกร็งตัวเองไม่ได้ทำให้เฮียทำนึกได้
มันยอมผิลศีลธรรมก็เรื่องของมัน ==> ผิด
ปีาครับ ถ้าปีาต้องฝืนใจ โจมก็ไม่มีความสุขหรอกครับ ==> ป๊า

[zatamare]

โอ๊ะ จะจบแล้ว  โจมจะได้ทำเพื่อป๋าบ้างแล้ว รึเปล่า?

[Jploiiz]

อร๊างง ง งง
ตอนนี้ทำให้ยิ้มแก้มปริเลยหลังจากตอนก่อนหน้านี้!
ในที่สุดป๊าก็รับป๋าได้ซะที ถึงจะไม่เชิงรับได้หรอก
แต่ป๊าก็รู้ว่าย่อมปลอดภัยกว่าการอยู่กับอิเฮียซะอีก!

น้องโจมจ๋า า
รีบไปตามหาป๋าเร็ว
เกิดป๋ามันบ้าหนีไปอังกฤษก่อนทำไงดี = =;
แง่ง ง ง แต่ไปตามง้อกันที่เมืองนอกก็ดีนะ
ไม่อยากให้จบเลย รักน้องโจมกับป๋ามากๆ เลยค่ะ

[evilheart]

เคลียร์แล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
โจมไปตามหาป๋าให้เจอนะ ไม่แน่ป๋าอาจจะอยู่ในห้องถัดไปก็ได้ โรคตรอมใจเพราะเมียทิ้ง

[sa~waii]

ในที่สุดป๊าก็เข้าใจซะที เฮ้ออออออ

แต่ทำไมป๊ายอมง่ายจัง 

[Ilesa]

ป๊า โจม เข้าใจกันแล้ว

โจม รับไปหาป๋า ด่วนๆๆ

[ขนมหวาน]

แอบมาเงียบ ๆ หลังจากเครียดตามป๊าและโจมกันไป
ตอนนี้อ่านเคลียร์เลย ทั้งป๊า ทั้งไอ่เฮีย
ป๊าน่ารักตอนใกล้จบรักลูกอะนะ เข้าใจเลยแหละ
ตอนหน้าจะรอโจมไปง้อป๋า ด้วยวิธีไหนลุ้นจ้า
ป่านนี้เตลิดไปไหนแล้วเนี่ย ไม่ใช่ไปเดือดร้อนท่านมหาและเพื่อนพ้องง่ะ

[sayhi11]

ง้อป๊าด่วนเลยค่ะ....
คนเขียนน่ารัก จบแฮปปี้ ชอบๆๆๆค่ะ

[FRODO]

กรี๊ด!  เร็วๆ นะจ๊ะโจม  เดี่ยวป๋าเตลิดกู่ไม่กลับ สงสารป๋าใจจะขาด กระซิกๆ 

[rujaya]

ป๋า รอโจมก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน   

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[puchi]

ในที่สุดป๊าก็เข้าใจ ทีนี้น้องโจนก็ได้เวลาไปง้อป๋ามาได้แล้ว

ป่านนี้ป๋าเสียใจ คิดไปไหนต่อไหนแล้วมั๊งเนี่ย

[Pa'veaw]

เข้าใจกันซักที

โจมตามหาป๋าด่วนเลยๆๆ