หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[J_ann]

ไอ้เฮี้ย  มันเลวววว โจมอย่าหวั่นไหวน๊าาา

[lomekung]

 

[fOnfOn :D]

โจมเชื่อใจป๋าน๊าาาาาาาา

อย่าไปหลงคารมอิเฮียมันน๊าาา

[dragonnine]

มันไม่จริงอย่างที่เห็นหรอก โจม เชื่อใจป๋านะ

[kihaezzzzzz]

เฮียอยู่เฉยๆ มั่งก็ได้นะ - -

[gummin]

สงสารนู๋โจม

[wutwit]

มาเป็นกำลังใจให้โจมสู้ต่อ.

[♫~Eristneth~♪]

เกลียดเฮีย คิดถึงป๋า

[WhatLoveIs]

ป๋ามาสร้างกำลังใจให้โจมหน่อยสิ T________________T

[humanculus]

สัดหมา




.......................................................

[MoMoRin]

แน่ะดูสิ...เค้่าหายไปแค่วันสองวัน มาม่าซะขนาดนี้เลยหรืคะเนี่ยโอ้ววววววว 

[dolphins]

จากกันครั้งนี้ คือบททดสอบระหว่างคนทั้งคู่จริงๆ
 :z3:โจมจะทนได้แค่ไหน ไม่ยุติธรรมนะถ้าโจมจะเจออยู่คนเดียวอ่ะ

[MrTeddy]

โจมอย่าไปหวั่นไหวกับแค่รูปที่คนจ้องจับผิดเอามาทำลายความเชื่อใจนะ
มีอะไรสงสัยให้ถามป๋าตรงๆ ไปเลย อย่าคิดเอาเอง
เกลียดป๊า กับ เฮีย ของโจมจริงๆ เอาแต่หาเงิน ไม่ใส่ใจดูแลโจมเลย
อย่างนี้ต้องโดน จนกว่าจะสำนึกได้

[FlOriN]

งื้ออ สงสารโจมอ่า
T^T

[poppycake]

เฮ้ยยยยยยย
โจมอย่าไปโดนเฮียปั่นหัวนา~~~~~!!!!
เฮียอย่าเลวไปมากกว่านี้เหอะ
ขอร้อง ><

[aorpp]

มาปูเสื่อรอจ้า 
ได้ข่าวคนเขียนเครื่องร้อน (สงสัยอานิสงห์กระแสจิตแฟนคลับน้องโจมแอนด์ป๋าแรงจัดชัดทั่วไทย)
จะมาต่อน้องโจมที่ร๊ากกกก คืนนี้ จ๊วบบบบ 

[@Iriz]

เข้ามารอ 

[Yunatsu]

รออออ มารอ

[himecrazy]

รอด้วยคน ^^

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ทิชชู่พร้อม T^T หมอนพร้อม~~~~

[Maree]

สงสารน้องโจม 
เมื่อไหร่ป๋าจะกลับมาล่ะเนี่ย

[sukie_moo]

ไหนอ่ะ ไหนๆ ปูที่นอนรอน้องโจมละกัน

[Seiki]

ตอนที่ 31 'เด็กป๋า'


3 เดือนกับสภาพนักโทษถูกคุมขัง เป็นสามเดือนที่โจมมองเห็นเดือนเห็นตะวันผ่านทางช่องหน้าต่างภายในห้องนอนตัวเอง
ห้องนอนห้องนี้ โจมอยู่มาตั้งแต่บ้านสร้างเสร็จ ดูเหมือนเราจะผูกพันกันดี แต่จริงๆแล้ว โจมรู้สึกเหมือนเพิ่งรู้จักห้องนี้เมื่อสามเดือนที่ผ่านมานี่เอง

ห้องที่อยู่บนชั้น 2 ของบ้านถูกเหล็กดัดปิดล้อมทุกช่องหน้าต่าง ประตูเปิดปิดเป็นเวลา คือเวลาที่มีคนเข้าและมีคนออกเท่านั้น และคนพวกนั้นก็ต้องผ่านการอนุญาตจากเฮียหรือป๊าแค่สองคน

โจมถูกตัดขาดจากโลกภายนอกตั้งแต่วันนั้น ได้โทรศัพท์คืนมาอยู่กับตัวก็จริง แต่เป็นโทรศัพท์เปล่าที่ไร้ซิมการ์ด ไม่รู้เลยว่าองครักษ์ทั้ง 3 คนจะวุ่นวายกันขนาดไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าคนที่อยู่ไกลถึงอังกฤษจะรู้หรือยังว่าโจมหายไป หรือรู้ แต่เวลาก็ทำให้ทุกคนปรับตัวกับความเปลี่ยนแปลงได้และใช้ชีวิตอย่างปกติ
เบื้องหลังโจมมีแฟ้มงานกองวางเรียงกันเป็นตั้งๆ ข้อมูลกิจการของที่บ้านตั้งแต่โจมออกมาลืมตาดูโลกเลยก็ว่าได้ ยังไม่มีแฟ้มเล่มไหนที่ได้สัมผัสมือโจมเลยสักแฟ้ม ไม่สนใจก็คือไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะชายตาไปมองทั้งๆที่เจ้าของชีวิตเค้าขู่แล้วว่าถ้าเค้าปลีกตัวมาจากภรรยาได้เมื่อไหร่ เค้าจะมาทดสอบความรู้ที่โจมศึกษาได้จากแฟ้มพวกนี้

อย่าได้หวังความรู้ออกจากโจมเลย แม้แต่ความรู้สึกนึกคิดของโจมตอนนี้ก็ยังไม่มี

3 เดือนมันทำให้หวังจนเลิกหวัง ไม่โทษใครเลยสักคน พี่เบส พี่แย้ และพี่มหา ไม่มีใครล่วงรู้ความเป็นมาของชีวิตโจม ต่อให้เดือดร้อนใจที่โจมหายไป แต่ก็คงหมดหนทางงที่จะรู้ว่าโจมหายไปไหน

ส่วนคนที่อยู่ไกลถึงอังกฤษ บอกตรงๆว่าไม่สามารถเดาสถานการณ์ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เวลาผ่านไป 3 เดือน ป๋าต้องรู้เพราะติดต่อโจมไม่ได้ แต่ที่โจมไม่แน่ใจคือมันจะสนใจเรื่องโจมแค่ไหน หรือมันเลิกใส่ใจไปแล้วก็ไม่รู้

ผู้หญิงในรูปคนนั้นยังเป็นปริศนา ดูจากทรงผมป๋าแล้ว รูปนั้นไม่ใช่รูปเก่าเก็บเพื่อเมคเรื่องขึ้นมาแน่ๆ ท่าทางแนบชิดก็บอกให้รู้ว่าต้องรู้จักกันมากกว่าธรรมดา ผู้หญิงกับป๋าเป็นเรื่องปกติมากก่อนที่จะเจอและตกลงเป็นอะไรกับโจมเสียอีก แต่ที่ไม่รู้คือมันวางความสำคัญของผู้หญิงคนนั้นไว้แค่ไหน

เท่าที่เฮียวางไว้กับซ้อใหญ่แล้วให้โจมเป็นตัวสำรอง หรือจะวางโจมไว้บนหิ้งแล้วให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่คนคั่นเวลาก็ไม่รู้ ไม่นึกอยากรู้ แต่ก็ปวดแปลบในใจที่ตั้งคำถามขึ้นมาแล้วนึกหาคำตอบเอาเองอย่างคนฟุ้งซ่าน

เสียงลั่นกลอนประตูไม่ได้เรียกร้องให้โจมหันไปสนใจแต่อย่างใด นอกหน้าต่างมีนกกางเขนสองตัวบินโฉบไปมาหาเศษหญ้ามาทำรังยังน่าสนใจกว่าเยอะ ขนาดนกมันยังสร้างรังแค่พอตัวเองซุกตัวลงไปนอนวางไข่ได้ ในขณะที่นกตัวผู้ไม่ต้องมีรังเลยด้วยซ้ำไป แต่คนกลับสร้างอะไรเกินตัว สร้างเพียงเพื่ออวดบารมีให้สังคมยกยอปอปั้นก็เท่านั้น แค่น้ำคำชื่นชมทำให้คนเราทะเยอทะยานไม่มีที่สิ้นสุด

“แกคิดจะต่อต้านป๊ากับเฮียอีกนานแค่ไหน ป๊าให้เวลาคิดตั้ง 3 เดือนแกคิดได้หรือยังว่าชีวิตแกจะต้องเดินยังไงต่อไป”

คำพูดของป๊าก็ไม่ได้ทำให้โจมอยากจะละสายตาไปจากนกสองตัวนั่นสักเท่าไหร่ ไม่นึกอยากจะแก้ต่างหรือต่อปากต่อคำกับคนที่ทำให้โจมเกิดมา ถึงแม้ความจริงแล้วโจมไม่ได้ต่อต้านคำบงการของเฮียหรือป๊า เพียงแต่ว่าโจมไม่ทำตามเลยสักอย่าง โจมไม่คิดทำอะไร นอกจากทำเฉย

“ถ้าแกเลิกทำตัวมีปัญหา แกก็จะมีโอกาสออกไปเปิดหูเปิดตาอย่างที่แกอยากทำนะ”

เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมาก แต่โจมไม่มีกระจิตกระใจจะไปเปิดหูเปิดตาที่ไหน โจมไม่มีเพื่อน และไม่แน่ใจว่าถ้าได้ออกไป พี่เบส พี่แย้ และพี่มหา จะยังเป็นเพื่อนของตัวเองอยู่มั้ย อาจจะเหลือตำแหน่งแค่คนเคยรู้จักกัน และโจมก็จะมีความสำคัญแค่อดีตเด็กป๋าเท่านั้น

บอกตัวเองให้ทำใจกับการการเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ใครใช้ให้ไอ้บ้านั่นทำตัวให้มีอิทธิพลกับตัวเองขนาดนี้ล่ะ เอาเข้าจริงๆแล้วโจมก็ไม่แน่ใจว่าเอาใจไปวางไว้กับอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆที่จุดเริ่มต้นโจมแค่ต้องการที่พึ่งพิงและเกราะกำบังไม่ให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยก็เท่านั้น

“ป๊า ช่วยหาใครมาสอนงานโจมทีสิครับ”
“แกพูดจริงหรือหลอกให้ป๊ามีความหวังเล่นๆ”
“พูดจริงครับ ทางเลือกที่ป๊ามีให้ มีแค่สองทางเองนี่ครับ คืออยู่เฉยๆจนกว่าจะตายไปเอง หรือเดินต่อตามทางที่ป๊าวางเอาไว้”
“ป๊าทำไปเพราะหวังดีกับแกนะ ป๊าไม่อยากให้แกเสียโอกาสไป ถ้าแกบุกเบิกไปพร้อมกับเฮีย อย่างน้อยแกก็ไม่ต้องเสียเปรียบในภายหลัง”

ความหวังดีของป๊าในตอนที่ให้กำลังใจ ก็ยังไม่หนีไปจากผลประโยชน์ที่ควรจะได้อยู่ดี ในครอบครัวคนจีนที่มีธุรกิจแบบกงสีอย่างครอบครัวโจมนี้ ไม่มีคำว่าเท่าๆกับในการแบ่งผลประโยชน์ มันอยู่ที่ใครกุมบังเหียนในการบริหารเท่านั้น ใครเป็นหัวเรือใหญ่คนนั้นก็เป็นคนจัดสรรส่วนแบ่งให้คนในครอบครัว ยิ่งอยู่ใกล้ชิดผู้นำ ส่วนแบ่งก็เยอะหน่อย แล้วถ้าอยู่ห่างไปช่วงปลายๆแถว จะได้แค่เศษส่วนแบ่งที่หารแล้วไม่ลงตัวเท่านั้น

โจมไม่ได้คล้อยตามคำแนะนำของป๊า แต่นั่งตรึกตรองดูแล้วว่า 3 เดือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรดีขึ้นหรือเลวร้ายลง ห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยเหล็กดัดไม่ต่างจากคุกของนักโทษ ไม่มีคำตอบในสิ่งที่โจมอยากรู้ เคยคิดว่าเมื่อก่อนเคยอยู่แบบตัวคนเดียวได้ ต่อไปนี้ก็แค่เดินกลับไปเริ่มต้นใหม่เท่านั้น

โจมไม่ได้เดินไปข้างหน้าเพื่อจุดที่ป๊าตั้งความหวังเอาไว้ โจมแค่เลือกเดินไปข้างหน้า เพื่อเอาตัวของตัวเองกลับมาดังเดิมต่างหาก

“โจมจะกลับไปเรียนนะครับป๊า”
“เฮียเค้าอยากให้แกดรอปไว้ก่อน เค้าอยากให้แกศึกษางานของที่บ้านมากกว่า ตอนนี้เฮียแกต้องการเปิดตลาดผักออร์แกนิคและผลิตภัณฑ์ถนอมอาหารจากผักพวกนั้น เค้าอยากให้แกมาดูแลไลน์นี้”
“ครับ”

ป๊าไม่เคยมองว่าการศึกษาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว โจมได้เรียนเพราะเฮียขอให้ สิ่งที่ป๊าเห็นว่าสำคัญที่สุดที่จะพาไปสู่ความสำเร็จนั้นคือประสบการณ์ ป๊ากับอาโกวไม่ได้จบมหาลัย ทั้งสองคนเรียนเท่าที่รัฐบาลกำหนดให้เรียนเท่านั้น ที่เหลือคือมาเรียนรู้เอาเองจากกิจการในบ้าน เรียนรู้ความเป็นไปของเศรษฐกิจ แล้วเอามาประยุกต์ใช้กับธุรกิจของเราเท่านั้น
ส่วนเฮียได้ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาเพื่อใช้เป็นใบเบิกทาง กลยุทธ์ในการทำธุรกิจของตระกูลเราคือ ต้องมีฝ่ายบุ๊นและบู๊ควบคู่กันไป ในเมื่ออาโกวอยู่ฝ่ายบุ๊นมาตลอด แน่นอนว่าฝ่ายบู๊ก็คือป๊า และโจมก็มีทีท่าว่าจะต้องเป็นลูกไม้ตกไม่ไกลต้น

“ถ้าเฮียรู้ เค้าคงจะดีใจ เฮียเค้าตั้งความหวังไว้กับโจมมากนะ โตมาด้วยกัน ก็ช่วยเหลือกันไปนะลูก ถ้าโจมช่วยเฮีย เฮียจะต้องไม่ทอดทิ้งโจมแน่ๆ”

ความรักของเฮียที่มีให้โจมที่ป๊ารู้คือความรักระหว่างพี่น้อง แต่ป๊าคงไม่รู้เลยว่ามันมีความรักอื่นที่อัปยศซ่อนอยู่ในนั้น ความรักที่ครั้งหนึ่งโจมเคยคิดว่ามันสวยงาม แต่สุดท้ายคนที่มาเปลี่ยนแปลงทัศนคติโจมเสียใหม่คือผู้ชายที่ไม่เคยขาดรัก แต่ตัวมมันเองไม่เคยมีรักให้ใครอย่างป๋าคนนั้นต่างหาก

“ป๊าจะเข้าโรงสี ส่วนเรื่องหาคนมาสอนงานป๊าจะบอกเฮียให้นะ”
“ครับ”

หันไปรับปากป๊าแล้วก็ทันได้เห็นรอยยิ้มดีใจที่เกลี้ยกล่อมลูกในไส้สำเร็จแล้วป๊าก็เดินออกจากห้องไป จาากนี้ก็ได้แต่รอคนบงการชีวิตอีกคนนึงมาอนุมัติข้อเสนอใหม่ของโจมเท่านั้น แล้วมันก็ไม่นานตามที่คิดเอาไว้ เพิ่งลองหยิบแฟ้มงานมาเปิดดูยังไม่ทันจะทำความเข้าใจ เสียงลั่นประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อากู๋บอกว่าโจมมีข่าวดีจะคุยกับเฮียเหรอ”

ไม่ทันได้ระวังตัวเลยหลบปลายจมูกที่ตั้งใจจะแตะที่ข้างแก้มมาได้ฉิวเฉียด ไรหนวดสากครูดไปกับต้นคอให้ได้สติระวังตัวเองมากขึ้น พยายามให้อีกฝ่ายรู้ว่า ไม่ได้สนใจกับสัมผัสที่เพิ่งปฎิเสธไปให้เฮียต้องชักสีหน้าไม่พอใจ

“ป๊าบอกเฮียแล้วใช่มั้ยครับ”
“กู๋บอกแล้วล่ะ แต่ทีนี้ช่วงนี้เฮียยุ่งมาก กำลังช่วยพ่อตาขยายงานของบ้านนู้นด้วย โจมไม่โกรธเฮียนะ ถ้าเฮียจะส่งลูกน้องเฮียมาสอนแทน”
“ไม่เป็นไรครับ ใครก็ได้”
“โจมเข้าใจเฮียนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ซ้อใหญ่”
“ไม่เป็นไรครับ โจมเข้าใจดี อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโจมแล้ว ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับเฮียเรื่องสร้างครอบครัวใหม่เลยนะครับ โจมยินดีด้วย”
“โจม แยกแยะให้ออกสิ ซ้อใหญ่เค้าจะอยู่ในส่วนของเค้า ส่วนโจมกับเฮีย เราจะยังเหมือนเดิม”
“เฮียอาจจะทำได้ แต่โจมทำไม่ได้ครับ”
“ทำไม อย่าบอกนะโจมว่ายังรอไอ้หมอนั่นอยู่ ป่านนี้มันเสวยสุขอยู่อังกฤษจนลืมทางกลับประเทศไทยแล้วมั้ง”
“ไม่เกี่ยวว่าโจมต้องรอใครหรอกครับ แต่เฮียจะให้โจมอยู่ในฐานะไหนครับ ฐานะหลักๆคือน้องชาย ฐานะรองเป็นนายบำเรอเหรอครับ ความลับไม่มีในโลก เฮียอยากให้คนอื่นเค้ารู้ไม่วันไหนสักวันว่าเฮียเป็นโฮโมเหรอครับ เฮียจะให้คนในสังคมรู้ว่าเฮียมีเมียทั้งผู้หญิงผู้ชายเหรอครับ แล้วต่อไปเฮียจะเป็นเจ้าสัวใหญ่ได้ยังไง”
“เฮียทำได้สิ เฮียปิดปากคนที่สู่รู้ได้ ถ้าโจมเชื่อฟังเฮียเหมือนแต่ก่อน ทุกอย่างจะดีขึ้น ตอนนี้เราได้อยู่ด้วยกันแล้ว โจมแค่ทำตามที่เฮียบอกก็พอ”
“หลอกคนอื่น เราอาจจะหลอกได้นะครับ แต่ไม่มีใครหลอกตัวเองได้สักคน”
“ทำไมถึงพูดจาไม่รู้เรื่อง วันนี้เฮียอารมณ์ดีแค่ไหนรู้มั้ย อุตส่าห์มองข้ามที่โจมทำรังเกียจเฮียเมื่อกี้ แล้วตอนนี้โจมกำลังทำอะไร กำลังชวนเฮียทะเลาะอยู่นะรู้มั้ย โจมกำลังทำให้เฮียรู้สึกว่า โจมลืมลีลาไอ้บ้าไก่อ่อนนั่นไม่ได้”
“ครับ โจมยังจำทุกลีลาของเค้าได้อยู่ จำได้ทุกสัมผัส มันเป็นความเคยชิน พอรู้ว่าไม่ใช่ ร่างกายมันต่อต้านอัตโนมัติ”
“แล้วทำยังไงโจมถึงจะลืมมัน ให้เฮียลบรอยให้มั้ย เอาให้จำขึ้นใจกันไปเลยดีกว่า ว่าไง”
“ถึงโจมจะลืมได้ แต่โจมก็มีอะไรกับเฮียไม่ได้หรอกครับ หลับตาไปก็เห็นหน้าซ้อใหญ่ลอยมาแล้ว เฮียมีอะไรกับโจมก็คงจะไม่ถึงใจอยู่ดี เพราะโจมสนองอย่างที่เฮียต้องการไม่ได้”

เฮียผงะไปกับคำพูดที่เต็มไปด้วยเจตนารมณ์ละอุดมการณ์ของน้องชายที่เคยหัวอ่อนกับทุกคำพูดของพี่ชายตรงหน้า จริงๆโจมก็ไม่ได้อุดมการณ์อะไรขนาดนั้น ป๋ามันก็มีอะไรมามากมายก่อนจะเจอโจม ก่อนที่เราจะตกลงกันเป็นเรื่องเป็นราว มันก็อาจจะมีอะไรไปพร้อมๆกับที่เลี้ยงโจมไว้ก็ได้ ประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ว่าอีกฝ่ายจะมีใครอื่นบ้าง แต่มันอยู่ที่โจมเท่านั้น ว่าอยากให้ตัวเองเป็นของใคร ระหว่างคนที่เดินเข้ามาทำให้ไหวหวั่นในชีวิต กับอีกคนที่เป็นพี่ชาย

“โจมพร้อมที่จะเรียนเมื่อไหร่”
“แล้วแต่เฮียจะสะดวกแล้วกันครับ”
“อืม ถ้าโจมเป็นเด็กดี อาทิตย์หน้าจะมีงานเลี้ยงเปิดตัวสินค้าใหม่ของลูกค้าเรา เฮียจะเอาโจมไปด้วย ไปแนะนำให้รู้จักในฐานะน้องชายเฮียนะ”
“ครับ”

งานเข้าสังคมเป็นอะไรที่โจมเกลียดที่สุดแล้ว แต่ถ้าจะให้ไปด้วยก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร คิดซะว่าเปลี่ยนสถานที่แลกเปลี่ยนอ๊อกซิเจนก็จบ

เฮียจัดคนมาสอนงานให้ในเช้าของวันรุ่งขึ้น ความรวดเร็ววัดศักยภาพนักธุรกิจรุ่นใหม่ของเฮียได้ดี แต่ที่โจมสนใจมากกว่านั้นคือนิมิตหมายที่ดีที่ได้ออกมาจากกรงขังนั่นต่างหาก ถึงแม้จะมาไกลได้แค่ศาลากลางสวนในบริเวณบ้านก็เถอะ

คนสอนงานเป็นผู้หญิงที่อายุน่าจะแก่กว่าเฮียไม่กี่ปี ไม่รู้เป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจที่เฮียส่งคนสอนงานมาเป็นผู้หญิง แต่ถึงโจมจะเป็นเกย์แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอย่างโจมจะชอบผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ แปลกที่คนใกล้ชิดกับโจมมานานจะกังวลเรื่องพวกนี้ แต่สำหรับอีกคน ไอ้บ้านั่นมันกลับมองโจมทะลุปรุโปร่งตั้งแต่เจอกันแค่ไม่กี่วัน หรือจะเรียกให้ถูกแล้ว มันมองโจมทะลุตั้งแต่ขึ้นเตียงกันวันแรกเลยด้วยซ้ำ
เรื่องอะไรต้องไปคิดถึงมันให้นึกขุ่นใจ ถ้าคิดถึงมันน้อยลงเท่าไหร่ โจมก็จะกลับไปเป็นโจมคนเดิมเร็วขึ้นเท่านั้น

“คุณโจม มีตรงไหนที่ไม่เข้าใจหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีครับ”

ถ้าบอกว่าไม่เข้าใจมาตั้งแต่ต้นก็คงจะเสียน้ำใจคนสอนน่าดู แต่โจมยังไม่แบ่งสมองส่วนไหนไปใส่ใจเรื่องที่คนข้างๆพร่ำสอนเลยสักนิด ในความรู้สึกนึกคิดไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร สุดท้ายก็จะมีป๋ามาอยู่ในห้วงคำนึงเสมอ
แล้วจะมีเวลาไหนสักเวลาที่มันแบ่งมานึกถึงโจมบ้างหรือเปล่า 3 เดือนที่ไม่ได้ยินเสียงกันผ่านโทรศัพท์ หรือไม่เห็นหน้ากันผ่านหน้าจอมือถือ อีกฝ่ายจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรในชีวิตไปมั้ย ต้องปรับอะไรให้กลับไปเป็นคนเดิมอย่างที่โจมกำลังพยายามอยู่หรือเปล่า แล้วป่านนี้พี่เบส พี่แย้ พี่มหาจะเป็นยังไงบ้าง หรือเรื่องที่โจมหายไปมันเป็นเหตุสุดวิสัยที่ทำให้ป๋าไม่นึกโกรธอะไรเพื่อนตัวเองที่ดูแลคนที่มันเรียกว่าเมียได้ไม่ดีอย่างที่มันเคยสั่งเอาไว้

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวโบว์จะต้องรายงานคุณปรัชญาด้วยว่าสอนคุณเรื่องอะไรไปบ้าง คุณปรัชญาจะมาทดสอบเรื่องที่โบว์สอนไปนะคะ”
“คุณโบว์น่าจะบอกผมตั้งแต่ทีแรกนะครับเนี่ย”

พูดเชิงหยอกล้อ แต่ในใจห่อเหี่ยวสิ้นดี ความรู้ไม่ได้ผ่านเซรีบรัมเซลล์ไหนเลยสักเซลล์ ไม่ว่าเฮียจะถามคำถามเบสิคแค่ไหนโจมก็ตอบไม่ได้ บางทีเฮียก็แค่จะทดสอบว่าโจมสนใจที่จะศึกษางานจริงหรือเปล่ามากกว่า

มีเวลาปล่อยความคิดอยู่ในบริเวณบ้านตัวเองได้ไม่นานก็ถึงเวลาข้าวเย็น ครั้งแรกในรอบ 3 เดือน ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านโจมเพิ่งจะได้ร่วมโต๊ะทานอาหารกับคนในครอบครัวเป็นครั้งแรก หัวโต๊ะเป็นป๊า ฝั่งขวามือป๊าคืออาโกว และฝั่งตรงข้ามอโกวก็คือเฮีย คนที่นั่งติดกับเฮียแทนที่โจมคือซ้อใหญ่ ภรรยาตามกฎหมายของผู้ชายที่บอกกับโจมว่าระหว่างเรายังเหมือนเดิมกันอยู่นั่นเอง ตำแหน่งที่นั่งบนโต๊ะอาหารตำแหน่งใหม่ของโจมคือที่ข้างๆอาโกวไปโดยปริยาย

อาโกวเห่อลูกสะใภ้คนนี้อยู่ไม่น้อย เห็นจากที่ชวนคุยยิ้มแย้มเป็นกันเองเกินวิสัยหญิงเจ้าระเบียบแล้ว ในคำพูดอาโกวยังออกแนวตามใจและเชียร์ลูกสะใภ้คนออกนอกหน้า เจ้าบ่าวหมาดๆอย่างเฮียก็ไม่แพ้กัน ขนาดเป็นผู้หญิงที่ผู้ใหญ่จัดหาให้ แต่เฮียก็เอาใจภรรยาเยี่ยงจีบและดูใจกันมานาน ภาพที่เค้าดูแลตักอาหารให้กันไม่ทำให้ตัวเองรู้สึกอะไรเลยสักนิด

จะขอบคุณหรือโทษป๋าดีที่มันยัดเยียดตัวมันเข้ามาในชีวิต ทำให้เวลาที่คิดว่าคนหนึ่งคนควรจะน้ำตาตกรดเมล็ดข้าวยังร่วมโต๊ะอาหารได้ตามปกติ ส่วนเรื่องกินน้อยและเขี่ยข้าวในจานไปมา ไม่ได้เกี่ยวกับเฮีย แต่อาการลอบมองด้วยแววตาไม่พอใจนั้น โจมรู้ว่าเฮียทำไปทำไม

จะให้แก้ตัวว่าลืมป๋าไปแล้ว ไม่ได้คิดถึงไอ้บ้านั่นเลยก็คงจะโกหกทั้งตัวเองและโกหกเฮีย ถึงแม้ไม่ได้คิดถึงมันตลอดเวลา แต่ว่าโจมก็คิดถึงป๋าทุกเวลาที่มีเรื่องให้คิด

“อาทิตย์หน้าหลินต้องไปชอปปิ้งกับเพื่อนที่อิตาลีนะคะ เราเรียนจบจากลอนดอนมาด้วยกัน คงไปงานเลี้ยงกับเปาไม่ได้”

เพราะไม่เคยเรียกเฮียด้วยชื่อ เลยรู้สึกแปลกๆตอนที่มีคนเรียกชื่อเฮียอยู่บ้าง บางครั้งก็คิดไม่ทันเหมือนกันว่าคนที่คู่สนทนาพูดถึงคือใคร

“ไม่เป็นไรค่ะ เปาไปเองได้ หลินเที่ยวให้สนุกนะคะ กลับมาก็ต้องมาช่วยเปาทำงานอีก”
“ฉายเดี่ยวได้ใช่มั้ยคะเปา ในนั้นมีคนรู้จักหลินเต็มไปหมดเลย ต้องมีคนที่เปารู้จักด้วยแน่ๆ ไม่เหงาหรอกนะคะ หลินมั่นใจ”

มีแฟนเป็นผู้หญิงรู้สึกกระชุ่มกระชวยแบบนี้เองสินะ น้ำเสียงหวานใสที่ชวนพูดคุยนู่นนี่นั่น ทุกคำล้วนแต่เอาใจและให้กำลังใจ โจมไม่แปลกใจหรอกที่เฮียไม่ปฎิเสธเรื่องการแต่งงาน ผู้หญิงที่ป๊ากับอาโกวหาให้ สวยทั้งรูปและทรัพย์สมบัติ ควงไปไหนก็ไม่ต้องอายใคร เชิดหน้าชูตาวงศ์ตระกูลได้สบายๆ เฮียเลยไม่ลังเลที่จะเขี่ยโจมไว้ในฐานะน้องชายบำเรอ และถ้าไม่มีป๋าเข้ามาในชีวิต โจมอาจจะอยู่ในสภาพนี้แบบหน้าชื่นอกตรมก็ได้ คงทำตามคำสั่งเฮียโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ให้เฮียต้องอารมณ์เสีย แต่ศักดิ์ศรีโจมมีมากกว่านั้น และใครบางคนทำให้โจมต่อต้านความต้องการของเฮีย โจมเลือกเชื่อการกระทำมากกว่าคำพูด

แต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับหลักฐานที่เฮียเอาให้ดูวันนั้นดี ในเมื่อติดต่อป๋าไม่ได้ เลยต้องปล่อยไปตามโชคชะตาอย่างเดียวเท่านั้น

“เปาว่าจะเอาโจมไปงานด้วยนะครับม๊า นะครับกู๋ ในงานมีแต่เจ้าของสินค้ารายใหญ่ๆของประเทศทั้งนั้นเลย ว่าจะฝากฝังให้โจมเป็นที่รู้จักสักหน่อย ขี้คร้านจะมีรูปลงในนิตยสารหน้าสังคมทุกเล่มแน่ๆครับ”
“หาสาวๆแนะนำให้น้องด้วยก็ดีนะ มัวแต่ติดเฮียจนไม่คิดจะจีบสาวที่ไหน กู๋อยากจะให้มีหลานไล่เลี่ยกัน จะได้โตไปด้วยกันเหมือนเปากับโจมไง”
สะอึกกันไปทั้งคนถูกฝากและคนรับฝาก โจมสะอึกไม่คิดว่าป๊าจะเดินหมากเรื่องคู่ครองเร็วแบบนี้ แต่โจมไม่รู้ว่าเฮียสะอึกเรื่องอะไร
“ถ้าน้องโจมยิ้มแย้มแล้วก็เฟรนด์ลี่มากกว่านี้สักนิดนะคะ สาวติดตรึมเลยค่ะ เผลอๆเป็นพระเอกได้เลยนะคะ บุคลิกแบบนี้สาวๆชอบออก”
“ให้เรื่องงานอยู่ตัวก่อนแล้วกันครับเราค่อยมาพูดกันถึงเรื่องนี้”

คนตัดบทไม่ใช่คนที่มนุษย์สัมพันธ์แย่อย่างโจมหรอก เฮียรวบช้อนและส้อมเข้าด้วยกันตั้งแต่ข้าวยังพร่องไม่ถึงครึ่งจาน ส่วนโจมเฉยๆกับบทสนทนาบทนี้ ไม่ใช่เพราะมีเฮียเป็นไม้กันหมา แต่โจมเชื่อว่าคนที่เย็นชาแบบโจมคงยากที่จะมีผู้หญิงเข้าใกล้ ให้โจมเข้าหาใครก่อนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

“อิ่มแล้วเหรอคะเปา ทานไปได้นิดเดียวเองนะคะ ไม่ถูกปากเหรอคะ”
“เปล่าค่ะหลิน แต่ตอนบ่ายเปาทานของว่างไปแล้ว ทานกาแฟเข้าไปอีก เลยทานข้าวเย็นได้นิดเดียวอะค่ะ”
“ม๊าให้เด็กยกของหวานมาเลยแล้วกันนะอาตี๋”
“ครับม๊า”
เป็นครอบครัวสุขสันต์ที่มีโจมเป็นส่วนเกินโดยแท้ แต่ก็ดีเหมือนกัน เบี่ยงไปประเด็นอื่นที่ไกลตัวโจมบ้างก็ดี
“โจม ทานข้าวเสร็จแล้วไปหาเฮียที่ห้องทำงานด้วยนะ”
“ครับ”
“เอ่อ ไปที่ห้องโจมเลยดีกว่า เดี๋ยวทดสอบที่โจมเรียนรู้เรื่องงานไปวันนี้แล้วเฮียจะเข้านอนเลยเหมือนกัน”
“ครับ”

ประโยคและน้ำเสียงเหมือนบอกเล่าธรรมดาๆ มีแต่โจมและป๊าเท่านั้นแหละที่รู้ว่าเรื่องเหล่านี้คือคำสั่ง อย่าได้โต้แย้งให้เสียแรงฟรีๆ สู้จำใจทำตามให้ผ่านไปวันๆดีกว่า เรื่องอะไรที่อยู่ในขอบเขตที่รับได้ โจมก็จะทน แต่ถ้าเกินไปกว่านั้น โจมก็ไม่ทนเหมือนกัน

“หลินเข้าห้องไปก่อนนะคะ เปาคุยงานกับน้องแล้วเปาจะรีบตามไป”
“คะ อย่าดึกนะคะ หลินรอไม่ไหวนะ”

คำพูดดูจะเป็นเรื่องผัวเมียคุยกันธรรมดาๆ แต่ถ้ามองไปถึงแววตาซ้อใหญ่แล้ว โจมก็พอจะเดาได้ว่าตัวเองรอดพ้นจากมือเฮียมาถึงวันนี้ได้ยังไง โดยเฉพาะยิ่งเฮียรู้แล้วว่าโจมรู้ดีกับเรื่องอย่างว่าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไม่ได้อ่อนเดียงสาหรือคอยแต่จะประหม่ากับอีแค่เฮียป้อนจูบให้หรือเราใช้มือช่วยเหลือกันเพื่อที่จะปลดปล่อยอย่างแต่ก่อน

หลังมื้ออาหารเฮียไปส่งซ้อใหญ่ที่ห้อง โจมยังไม่ทันได้เตรียมใจกับคำถามที่ต้องตอบ เฮียก็เปิดประตูเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง สอดแขนมากอดรัดโจมไว้จากทางด้านหลัง จมูกซุกไซ้ไปตามซอกคอและใบหู อารามตกใจทำให้สะบัดหนีอัตโนมัติ ไม่ใช่ว่าโจมจะเล่นตัว แต่อาการต่อต้านสัมผัสคนอื่นมันเกิดขึ้นมาเอง

“เฮียขอโทษนะ”

ถึงแม้ตัวจะหลุดออกจากอ้อมกอดกันแล้ว แต่เฮียก็ยังรั้งมือเอาไว้ ไม่เต็มใจแต่ก็ไม่ได้ชักมือหนี เดี๋ยวจะหาว่าโจมสะดีดสะดิ้งเกินไป แค่มือ อยากจะจับก็จับไป ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่เฮียคลึงนิ้วไปมาบนฝ่ามือนี่สิที่ทำให้รู้สึกอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมหรือเคลิ้มไปกับสัมผัสอะไรของเฮียเลย

“เฮียจะทดสอบอะไรเหรอครับ”
“ออรัลเทสเป็นไง”
ถึงจะรู้สึกตะหงิดใจในคำพูด แต่ถ้าไม่รับมุขซะอย่าง ต่อให้พูดออกมาตรงๆก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“ครับ วันนี้คุณโบว์ไม่ได้สอนอะไรเกี่ยวกับคำนวณ”
“งั้นตรงไหนดีล่ะ เดย์เบดมุมห้องดีมั้ย”

โซฟาเดี่ยวขนาดหนึ่งคนนั่งเอนหลังตรงมุมห้อง เป็นมุมที่โจมเอาไว้นั่งมองบรรยากาศด้านนอกหรือนั่งอ่านหนังสือก็จริง แต่มันเป็นโซฟาสำหรับนั่งคนเดียว ถ้าเลือกที่นั่นอาจจะต้องนั่งซ้อนตัวกัน

“บนเตียงก็ได้ครับ”

เฮียยิ้มกริ่มกับคำตอบที่ได้รับ แต่โจมคิดดีแล้วว่านั่งบนเตียงยังทิ้งระยะห่างได้มากกว่าโซฟา รู้สึกรำคาญตัวเองเหมือนกันที่อยู่ๆกลายเป็นคนหวงเนื้อหวงตัว อดแปลกใจตัวเองที่ตอนอยู่กับป๋า เราตรงไหนกันก็ได้ บางครั้งเราเริ่มกันมุมนึงและไปจบกันอีกมุมก็เคยมาแล้ว แต่นี่แค่นั่งทบทวนเรื่องที่เรียนไป ทำไมจะต้องระวังตัวให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากด้วยก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ครูคนแรกในเรื่องพวกนี้ก็คือเฮียแท้ๆ

ที่โจมเป็นแบบนี้เพราะรู้ว่าเฮียคิดอะไรอยู่ใช่มั้ย เพราะแววตาเฮียที่มองมามันฟ้อง เรื่องทดสอบงานที่เรียนเป็นเป็นข้ออ้าง สิ่งที่เฮียต้องการจริงๆคือขึ้นคร่อมโจมเอาไว้แล้วส่งปากมาประกบปากโจมต่างหาก ถอยหนีจนไปชิดผนังหัวเตียง สองขาถีบส่งๆไปไม่สนใจว่าจะโดนส่วนไหนของเฮียบ้าง รู้เลยว่าเฮียโกรธแน่ๆและโจมอาจจะเจ็บตัวได้ แต่ให้เลือกระหว่างเจ็บตัวกับปวดใจโจมนึกเลือกอย่างหลัง มันเป็นเรื่องที่น่าสมเพชและน่ารังเกียจ มันเป็นเรื่องที่โจมทำใจยอมรับไม่ได้

“เป็นอะไรอีกล่ะ จะขัดขืนเฮียทำไม ตั้งแต่หอมตั้งแต่จูบแล้วนะ อย่าบอกนะว่าโจมไม่รู้ว่าเฮียต้องการอะไร”

ถ้าเป็นคนที่อ่านแววตาใครไม่เป็นก็เดาไม่ยาก ตอนที่เฮียทิ้งตัวคร่อมลงมา มือได้ไปโดนส่วนนั้นของเฮียแบบฉิวเฉียด มันโป่งนูนจนรู้สึกได้ถึงความต้องการที่อัดอั้นอยู่ข้างใน ยิ่งรู้อย่างนั้นร่างกายโจมก็ยิ่งออกแรงต่อต้าน

“มันคงไม่ดีถ้าเฮียกลับไปหาซ้อแล้วเธอจับได้นะครับ อย่างน้อยซ้อเค้าก็รอเฮียอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอก เฮียพักไม่นานก็เริ่มรอบใหม่ได้ เฮียอยากรักกับโจมนะ เฮียอยากรู้ว่าช่วงที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันโจมจะน่ารักขนาดไหน เวลาโจมตาปรือๆตอนที่รู้สึกดีมากๆ โจมน่ารัก เฮียจำได้ไม่เคยลืม”

รู้สึกผะอืดผะอมกับคำพรรณาของเฮียจนแทบจะทนรอเข้าห้องน้ำไม่ไหว ทั้งๆที่คนควรใช้คำพูดหื่นกามเหมือนเสี่ยกระหายตัณหาแบบนี้ควรจะมาจากปากของคนที่มีเด็กในอาณานิคมจนตั้งฮาเร็มได้อย่างป๋ามากกว่า แต่ป๋าก็ไม่เคยใช้คำพูดชวนสะอิดสะเอียนแบบนั้น ถึงแม้โจมจะเดาไม่เคยถูกว่าความต้องการแต่ละครั้งของป๋าจะเร่าร้อนหรืออ่อนโยน โจมรู้แต่มันมีวิธีของมัน ป๋ามีชั้นเชิงที่จะทำให้โจมเคลิ้มไปกับทุกสัมผัสที่มันจัดให้ได้ ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออกอย่างที่เฮียทำอยู่ตอนนี้

“อย่าเลยครับเฮีย ถึงเฮียไหว แต่มันคงไม่เต็มที่เท่าครั้งแรกแน่ๆ เดี๋ยวซ้อจะสงสัยนะครับ โจมไม่อยากจะมีปัญหากับพี่สะใภ้”
“เป็นห่วงเฮียเหรอ”
“อะ ครับ”
ไม่อยากจะโกหกเลยให้ตาย แต่ก็เหนื่อยจนแทบจะไม่เหลือแรงเอาตัวรอดทางอื่นแล้ว เหนื่อยพร้อมกันทั้งใจทั้งกาย

“มาให้เฮียชื่นใจก่อนแล้วจะปล่อยให้พักผ่อน ถ้าโจมทำตัวดี เฮียจะไม่ล็อคห้องแล้วจะให้คนมาถอดเหล็ดดัดออกนะ”

มองเห็นข้อดีของมารยาที่ใช้เอาตัวรอดแล้วก็ถือว่าคุ้ม ถ้าแลกด้วยการห้อมแก้มหรือจูบเพียงเล็กๆน้อยๆ โจมก็พอจะกัดฟันยอมไปได้ กลั้นใจเพียงแป๊บเดียวคงไม่เป็นไร เมื่อก่อนมันเป็นเรื่องที่เราเคยใช้บอกรักกันอยู่แล้ว ถึงแม้ตอนนี้จะเอามาใช้เพื่อหวังผลอย่างอื่นก็เถอะ ดีกว่าเฮียใช้กำลังปล้ำขืนใจให้ต้องมองหน้ากันไม่ติดไปมากกว่านี้

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นมาจากชั้นล่าง และเสียงก็กระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆ เสียงตะโกนที่ได้ยินเป็นประโยคร้องเตือนแต่จับใจความไม่ได้นั้นดังมาจากไกลๆ ใจกระตุกแรงก่อนจะเต้นรัวถี่เมื่อได้ยินประโยคพวกนั้นชัดเจน

“มีคนบุกรุกเข้ามาในบ้านคร๊าบ มีคนปีนรั้วเข้ามา”

น่าจะเป็นเสียงตะโกนของคนงานในบ้าน โจมไม่ได้ติดใจเรื่องนี้ แต่ที่แปลกใจ ทำไมถึงได้คิดไปถึงคนที่อยู่ไกลข้ามประเทศได้ขนาดนี้

กำลังหวังอะไรอยู่หรือโจม กำลังหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อะไรอยู่


๐ สวัสดีค่ะ และแล้วตอนนี้ป๋าก็ยังไม่ได้ออกมาเนาะ มันค่าตัวแพง คนเขียนไม่มีปัญญาเชิญพ่อคุณท่านมาได้จริงๆ   
๐ ไม่ต้องเครียดกันนะคะ นิยาย TRomance จบแฮปปี้ จริงๆนะ 
๐ ฝากคำผิดเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณคนที่ช่วยเหลือดูแลเรื่องคำผิดให้นะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนและยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ค่ะ
๐ ฝากแฟนเพจด้วยนะคะ TRomance's Fanpage คลิกที่นี่ อัพเดทข่าวสารและพูดคุยกันได้ที่นี่ค่ะ

[@Iriz]

 
------
ป๋ามาช่วยโจมแล้วใช่มั้ยยยยยยยยยย
เกลียดไอเฮียเปาาา ฉวยโอกาสกับโจมตลอดด 

คำผิดค่ะ
แต่ก็คงหมดหนทางงที่จะรู้ว่าโจมหายไปไหน
บอกตัวเองให้ทำใจกับการการเปลี่ยนแปลง
ไม่มีคำว่าเท่าๆกับในการแบ่งผลประโยชน์
ต้องมีฝ่ายบุ๊นและบู๊ควบคู่กันไป ในเมื่ออาโกวอยู่ฝ่ายบุ๊นมาตลอด > บุ๋น
แต่ตัวมมันเองไม่เคยมีรักให้ใคร
และฝั่งตรงข้ามอโกวก็คือเฮีย
เชียร์ลูกสะใภ้คนออกนอกหน้า >
ทั้งๆที่คนควรใช้คำพูดหื่นกาม > คนที่ควรใช้
แล้วจะให้คนมาถอดเหล็ดดัดออกนะ > เหล็ก
ถ้าแลกด้วยการห้อมแก้ม > หอม

รู้เลยว่าเฮียโกรธแน่ๆและโจมอาจจะเจ็บตัวได้ แต่ให้เลือกระหว่างเจ็บตัวกับปวดใจโจมนึกเลือกอย่างหลัง มันเป็นเรื่องที่น่าสมเพชและน่ารังเกียจ มันเป็นเรื่องที่โจมทำใจยอมรับไม่ได้

> หมายถึงโจมยอมปวดใจหรอคะ ไม่ใช่ยอมเจ็บตัวหรอ

[kinjikung]

ขอให้เป็นป๋าทีเถอะ มาช่วยเจ้าหญิงออกจากหอคอยงาช้างด้วยเถิดดดดด
ว่าแต่อีเฮียแม่ง บัดซบ จริง ๆๆๆ

[sa~waii]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอให้เป็นป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[m_pop91]

ตามมาติดๆ

[gogo_jk]

จ๊ะเอ๋.....มาดักรอก่อน
เพี้ยง...จงมา...จงมา 
----------------------------------
ทำไมเฮียถึงเลวแบบนี้นะเนี่ย...
ใครบุกมา? ป๋าใช่มั๊ยอ่ะ....โอม เพี้ยง ขอให้ใช่ละนะ สงสารโจมอ่ะ
มาช่วยโจมแล้วเคลียร์เรื่องรูปนั้นซะนะ ไม่อยากเห็นโจมเศร้าเลย 

[konnarak]

เครียด !!!!

[ppmayuree]

เห็นหัวข้อ ก็เลยเข้ามา......รอ.........