หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[#9]

รอตอนยาวๆ

[gookgik]

มาแบบสั้นจริงๆ   แต่โดนทุกเม็ด    ขอตอนยาวจริงๆ ในแบบของโจม

ป๋าไม่ได้เจอโจม 3 วัน ยังหื่นขนาดนี้  ถ้าเป็นอาทิตย์ โจมไม่ต้องลุกไปไหนแน่

[evilheart]

ป๋า ตอบได้ชัดเจน แจ่มแจ้งมาก

[✪PATTY✪]

 

 
 

[Handkerchief]

ป๋าจะสิ้นลายก็คราวนี้แหละมั้ง

 

[1kabb]

ป๋า...เอาอีกกกกกกกกก

[knightofbabylon]

หึหึหึ คุณป๋าขา เปิดตัวแบบแกรนด์โอเพนนิ่งไปเลยดีกว่า

รอตอนต่อไปค่ะ
 

[roseen]

  :m20:น้องโจมดิ้นไม่หลุดงานนี้


เพราะป๋าไม่ยอมปล่อยมือ   

[ammer]

 
สั้น!!

แต่ก็ :pig4:ที่มาต่อนะค่ะ

[InuyashaM]

สั้นอ่า 
"ลองใจ" นี่หมายถึงโจมลองใจป๋าหรอค่ะ

[nunamicky]

+1 ค่ะ
อย่างที่บอกแหละค่ะ
ถึงจะสั้นแต่ก็ทำให้อมยิ้มได้
ดูเหมือนความสัมพันธ์ของคู่นี้เค้าจะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ นะคะ

[cho_co_late]

สั้นไปหน่อยแต่ก็ยังดีที่มาต่อ 
ตอนนี้หวานกันแบบเงียบๆไม่เว่อร์ แต่สำหรับป๋าก็คงเว่อร์แล้วล่ะ
เดินจับมือกันมาไม่ปล่อยขนาดนั้น

[ToffeE_PrincE]

เอ่อ นี่ไม่เรียกว่าสั้นไปหน่อยน่ะ
แต่เรียกว่าสั้นกุ๊ดเลยอ่ะ

แต่ไงดีมาให้อ่าน 
 
 

[howru]

..ชอบคนลักษณะแบบโจม..

 

[momoshiro]

ป๋ากลัวน้องโจม มีแวว่าจะกลัวเมี เอ้ย เกรงใจเมียมาแต่ไกล
เกรงใจแบบ...เนียนๆด้วยเหอะๆ

[NmornS]

ไปไหนไม่รอดแล้วป๋าเอ๊ย !
โดนน้องจอม มัดไว้ซะอยู่หมัดแล้ว
จับมือไว้ ไม่ปล่อยเลยนะป๋า

[Pamphlet]

ตอนนี้มาแบบสั้นๆแฮะ
แต่อยากบอกว่าถึงจะสั้นแต่ก็อมยิ้มทั้งตอนเลยทีเดียวค่ะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

[bun]

ถึงจะสั้งแต่ก็ได้ใจอะ

[m_pop91]

เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีครับ

[jojobuffy]

เตียงยับบ่อยๆนะ หุหุ

[pp_song]

แงะ..ค้างๆๆๆ มาต่อเร็วๆน้า

ปล.ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า

[Artown]

คิดถึงโจมอีกแล้ว 

[sunshadow]

   โอว พัฒนามาควงกันเป็นปาท่องโก๋งี้เลยเหรอ แล้วหนูโจมก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรเลยเหรอ
   ป๋าน่ะตกหลุมหนูโจมชัวอยู่แล้ว แต่หนูโจมรู้สึกไงกันแน่น้าาาา

[THiiCHA]

.......ไม่โอเค.....

ประโยคเดียวจบ

ชัดเจน !!! ป๋าเนี่ย ฮาสุดยอดดด ฟอร์มหลุดลุ่ย ไม่เหลืออะไรแล้วแหละตัวเอง ฮา กิ๊วๆๆๆ

+ 1 ค๊า

[puppyluv]

ตบ-อก-ผาง!!!
นี่โจมโฉมตรูเอาอิป๋าเป็นตัวเทสต์ชายรึนี่
แสดงว่าโฉมตรูยังซิง โดนป๋าฟิชเจอร์ริ่งเพราะประชดพี่เฮียคนที่บ้าน+อยากรู้... 
เหม่...ป๋าตรูเลยตกหลุมพลางจังเบอร์ ไอ้ปากหนักป๋าดันทน-อดซะด้วย
งื๊ดดดดดด เรื่องมันช่าง...ทำร้ายจิตใจเค้า เอา+1 ไปรุย

[jiki]

^
^
คุณpuppy ตัวเทสชายหมายความว่ายังไงคะ งง

เราว่าอ่านๆดู เหมือนโจมจะเสร็จพี่ชายไปแล้วนา
หรือเรางงเอง

ปล. ฝนตก นอนไม่พอ ง๊วง ง่วง

[bame]

ป๋า สู้ ๆ
 

[จันทร์ผา]

สั้นจัง ตอนหน้าขอยาวๆนะครับ

[Seiki]

ตอนที่ 12 'เด็กป๋า'

“ก็ทางใครทางมัน ที่ผ่านมาถือว่านายจ่ายค่าตัวเป็นโทรศัพท์เครื่องนั้นก็แล้วกัน แล้วหลังจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป เราก็มีอิสระต่อกัน ทางใครทางมัน โอเคมั้ย?”
“ไม่โอเค”


คำตอบที่ได้รับไม่ใช่คำตอบที่เดาเอาไว้ ไม่ได้ต้องการจะเงียบแต่ยังไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาตอบโต้เจ้าของน้ำเสียงมุ่งมั่นนี้ยังไงดี

ความจริงคำตอบของคนดังจากนิเทศศาสตร์คนนี้น่าจะมีคำตอบเดียวเสียด้วยซ้ำ ร้อยทั้งร้อยคนที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและทรัพย์สมบัติขนาดนี้จะหาคู่นอนเมื่อไหร่ก็ได้ กิตติศัพท์ที่ว่าป๋าไม่เคยยอมให้เด็กคนไหนของตัวเองผูกมัดนั้นไม่ใช่โจมจะไม่เคยได้ยิน
แกล้งทำเป็นไม่สนใจไม่ได้หมายความว่าไม่รู้

แต่เพราะใครล่ะที่ทำให้โจมที่ใครๆยกย่องว่ามั่นใจในตัวเองนักหนาต้องเสี่ยงยื่นข้อเสนอให้ตัวเองเสียหน้าขนาดนี้


เพราะป๋านั่นแหละ!!

เพราะไอ้ขี้เก๊กนี่คนเดียวเลย

ที่ผ่านมาแค่ต้องการใครสักคนเพื่อ ‘แก้เหงา’ และ ‘ฆ่าเวลา’ เท่านั้น

ใครใช้ให้มาเอาใจใส่คนที่ตัวเองซื้อมาเพื่อนอนด้วยคนนี้กันล่ะ ใครใช้ให้มาปกป้อง ใครใช้ให้ทำตัวอบอุ่นน่าอยู่ใกล้ ใครใช้ให้อยู่ใกล้ๆแล้วสบายใจ ใคร ใคร ใคร?


ใครเป็นคนทำคนนั้นแหละผิด!!

ทั้งๆที่คิดเอาไว้ว่าจะทำตัวแบบนี้แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น แค่ช่วงเวลาที่รอใครอีกคนกลับมาอยู่ข้างๆกันเหมือนเดิม อยู่ด้วยตัวของตัวเองมาได้ตั้งนานแต่กลับมาติดใจกับแค่มีใครอีกคนมาคอยอยู่ใกล้ๆ ถึงเหมือนจะต่างคนต่างอยู่ เหมือนจะเกี่ยวข้องกันทางกาย เหมือนจะไม่คิดอะไร แต่สุดท้ายกลายเป็นว่ามองหาคนๆนั้นโดยไม่รู้ตัวไปเสียแล้วเหมือนกัน

ทุกอย่างมันควรจะจบลงตั้งแต่เฮียกลับมาแล้ว คนที่รอคอยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันกลับมาแล้ว แต่ทำไมถึงไม่ได้ดีใจอย่างที่ควรจะเป็น ถึงจะดีใจจนยิ้มออกมาได้ก็จริงแต่กลับกลายเป็นยิ้มที่ไม่เต็มปากสักเท่าไหร่ หัวใจพองโต แต่ก็ไม่ได้กระแทกกระดูกซี่โครงจนร้าวอย่างที่นึกกลัว

ไม่น่าเชื่อว่าคนที่สับสนกับความรู้สึกจะกลายเป็นตัวเอง!

ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ปิดตัวอยู่ในห้องร้องไห้แทบเป็นแทบตายวันที่เฮียเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศกับคนที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเพลย์บอยมหาลัยจะเป็นคนเดียวกัน

เพราะไม่มีเพื่อนใครๆถึงได้คิดว่าหยิ่ง เพราะไม่เคยกล้าจะเข้าไปทำความรู้จักกับใครเพราะคำพูดป๊ายังฝังแน่นอยู่ในสมอง

‘จะคบใครดูหัวนอนปลายเท้าเค้าด้วยนะว่าเหมาะสมกับเราหรือเปล่า อย่าตาต่ำไปคบหากับคนที่จนกว่าให้เค้ามาเอาเปรียบเราล่ะ เท่าเทียมป๊าไม่ว่าแต่ถ้าจะให้ดีเอาคนที่รวยกว่าเราจะดีกว่า ในอนาคตจะได้เอื้อประโยชน์กันได้ เข้าใจที่ป๊าพูดมั้ย’


ป๊าไม่รู้หรอก แม้แต่วันนี้โจมก็ยังไม่เข้าใจ


ในเมื่อการที่จะคบใครสักคนมันยุ่งยากมากมายขนาดนี้ อยู่คนเดียวไปเลยดีกว่ามั้ย อย่างน้อยก็ยังมีเฮียอยู่ใกล้ๆ ได้แต่ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นอะไรหรอก ไม่มีเพื่อนก็ไม่เป็นไร เพราะมีเฮียเป็นเพื่อนและพี่ชายอยู่แล้ว เฮียเองก็บอกว่าแค่นี้พอแล้วเฮียจะเป็นให้ทุกอย่างที่โจมต้องการ เพื่อน พี่ หรือแม้แต่คนรัก

แล้วสุดท้ายทุกอย่างที่คิดว่าเป็นไปได้ก็แปรเปลี่ยนเป็นไม่ได้

วันที่เฮียไปเมืองนอกวันแรก ทั้งเหงา เคว้งคว้างและเหว่ว้า หันไปทางไหนไม่มีใครสักคน นอกจากตัวเองที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในห้องมืดๆเพียงคนเดียว

‘โจมไม่ต้องแข็งแกร่งหรอก ปกป้องตัวเองไม่ได้ เฮียจะปกป้องเอง’
.

.

.

‘เฮียไม่อยู่ โจมต้องเข้มแข็งนะ เป็นผู้ชายโจมต้องดูแลตัวเองให้ได้ รักโจมนะเฮียจะรีบกลับมา’

คนๆเดียวกันแต่เวลาเปลี่ยน คำพูดก็เปลี่ยนแปลงไปตามเวลา ทุกอย่างอยู่ภายใต้เหตุผลที่ว่า ‘เพื่ออนาคตโจมต้องเข้าใจ’


แล้วอนาคตที่ว่ามันอยู่ที่ไหนล่ะ?


คนที่ไว้ใจและเชื่อใจมาตลอดชีวิตยังรักษาคำพูดที่ให้ไว้ไม่ได้ แล้วไอ้บ้าที่นอนกอดคนอื่นเค้าไว้แน่นเหมือนสมบัติส่วนตัวคนนี้เป็นใคร?
มันไม่เคยพูดถึงอนาคต ไม่เคยให้ความหวัง ไม่เคยให้ความมั่นใจอะไรสักอย่าง 

‘เอาชนะให้ได้นะ ถ้ายังไม่อยากเสียเราให้ใคร’

มันไม่รับปากแต่มันก็พิสูจน์ด้วยการกระทำ ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด แค่คนที่ตัวเองคิดจะซื้อเพื่อหาความรู้สึกชั่วครั้งชั่วคราวไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญอะไร แต่มันก็ทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญสำหรับคนอื่นนั้นเป็นยังไง ทำไมโจมจะไม่รู้ว่าในสนามแข่งรถวันนั้นคู่แข่งของป๋าขับเคี่ยวเพื่อจะเอาชนะแค่ไหน นอกจากศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้แล้วมันก็อยากจะเอาโจมไปเป็นกับแกล้มตาเป็นมันเหมือนกันแหละ โดนสายตาจาบจ้วงแบบนี้จากผู้ชายด้วยกันมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งทำไมจะไม่รู้ แล้วคนที่ผ่านมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คนอย่างป๋าก็คงจะรู้เหมือนกัน มันถึงได้ดึงมือโจมไปกอดเอวมันเอาไว้แน่นกว่าเดิม ทุกส่วนของร่างกายเบียดเสียดกันจนร้อน ระยะห่างของเราสองคนทิ้งกันแค่ระยะหมวกกันน็อคใบใหญ่กั้นเท่านั้น จะเรียกว่าป๋าเจ้าเล่ห์ก็พูดได้ไม่เต็มปากต้องโทษที่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีสมาธิเสียหลักพลาดเองถึงจะถูก ถึงแม้ป๋าอาจจะทำเพราะไม่อยากเสียหน้า แต่ในใจมันฟูฟ่องจนอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเค้าไม่อยากเสียเราให้ใครเหมือนกัน

ไม่รู้เจ้าตัวเค้าจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าคำพูดและการกระทำบางอย่างนั้นมันขัดกับสถานภาพที่มีต่อกันแค่ไหน จะมีเพื่อนเที่ยวหรือเมียเช่าคนไหนที่ได้อย่างที่โจมได้หรือเปล่า...?

‘คืนนี้จะกลับมามั้ย’

ไม่เคยมีใครถามคำถามนี้กับโจม ไม่เคยมี ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือแม้กระทั่งเฮีย มีแต่คนบอกให้รอตามความต้องการของตัวเอง ไม่เคยมีใครถามความสมัครใจของโจมเลยสักครั้ง

แต่ไอ้คนที่แม้แต่ตอนหลับก็ยังเก๊กให้ตัวเองดูดีได้คนนี้ ทำให้โจมรู้สึกว่าไม่ใช่โจมฝ่ายเดียวที่ต้องการใครสักคน เค้าก็ต้องการเหมือนกันบางทีการไขว่คว้าไปเรื่อยๆอาจไม่ได้หมายความว่าคนๆนั้นไม่รู้จักพอ...เพียงแต่เค้าต้องการตามหาอะไรบางอย่างเหมือนกับที่โจมเองก็กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน
ทั้งที่เรื่องระหว่างเรามันควรจะแลกเปลี่ยนกันด้วยเงิน อย่างที่ใครๆเข้าใจมาโดยตลอด แต่คนๆนี้กลับสอดแทรกความรู้สึกดีๆทางใจแถมมาด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็แหวกคอกที่เคยเป็นเสมือนโลกใบเล็กๆของตัวเองออกมา แหวกออกมาทั้งที่เฮียกลับมาแล้วนั่นแหละ


แล้วแบบนี้เฮียยังใช่คนที่สำคัญที่สุดอยู่มั้ย ยังใช่รักแรกของผู้ชายอย่างโจมอยู่หรือเปล่า?


ความอึดอัดในครอบครัวที่รู้สึกมาตลอดชีวิตที่เคยอดทนได้ อดทนไหว เพราะแค่มีเฮียอยู่ด้วย โจมก็ผ่านมันมาได้สบายๆ ไม่เคยกลัวว่าป๊าจะกดดันแค่ไหนเพราะคิดว่ายังไงก็ยังมีเฮียคอยปกป้อง แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าครอบครัวนั้นมันอึดอัดเสียจนอยู่ต่อไปไม่ไหว ความรู้สึกมันอัดแน่นอยู่ในอกจนหายใจแทบไม่ออก รู้สึกรังเกียจครอบครัวของตัวเองที่เอะอะก็ให้นึกถึง ‘กิจการครอบครัวที่จะต้องสืบทอด’ ความหมายในประโยคมันดูดีแต่ความจริงแล้วคีย์เวิร์ดมันก็คือ ‘เงิน’ อย่างเดียวไม่ใช่เหรอ

ป่านนี้ป๊าและเฮียคงหัวเสียน่าดู แต่โจมตัดสินใจแล้ว ต่อให้ป๋าไม่ให้ในสิ่งที่ขอ ต่อให้ต้องยุติความสัมพันธ์ระหว่างเราลงไป ก็จะไม่หันหลังกลับไปอีกแล้ว จะเดินต่อไปคนเดียวให้ได้เหมือนอย่างที่ทำมาได้เป็นปีๆ จะลำบากก็แค่ไม่มีเงินใช้อีกต่อไปก็แค่นั้น อาจจะต้องกลายไปเป็นเด็กขายอย่างที่ใครๆว่าก็ได้ถ้าไม่มีใครอีกคนโพล่งออกมาว่า ‘ไม่โอเค’

ไม่ถามด้วยซ้ำว่าทำไม เงื่อนไขมีความหมายในตัวเองอยู่แล้ว เงื่อนไขที่เป็นมากกว่าข้อผูกมัด ความหมายมันแทบจะไม่ต่างอะไรกับคู่ชีวิตเลยนะ แต่เมื่ออีกฝ่ายตอบออกมาอย่างนั้น ก็หมายความว่ายอมรับในเงื่อนไข สำหรับป๋าแล้ว จะเรียกว่าโจมเป็นเด็กขายเกรดอะไรดีล่ะ ในเมื่อเราไม่ได้อยู่กันด้วยความใคร่ที่แลกเปลี่ยนกันได้ด้วยเงิน แต่เราต้องอยู่ด้วยความซื่อสัตย์ต่อกัน...ทางกาย

“ตื่นหรือยัง”

“ถามใคร”

“นายไง ตื่นหรือยังครับคุณโจม”

ถามตัวเองก่อนดีมั้ย!! ตอนที่หน้าด้านถามคนอื่นเค้าแบบนี้ ตัวเองยังเอาหน้าซุกใต้หมอนอยู่เลย

“กี่โมงแล้ว”

“8 โมง”

“ยังไม่สายเลยนี่นา ทำไมตื่นเร็วจัง”

อันที่จริงคือยังไม่ได้นอน แต่ก็ไม่ได้พลั้งปากบอกไปเพราะอีกฝ่ายต้องซักแน่ๆว่าทำไมไม่นอน มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องอธิบาย ถึงแม้เรื่องนั้นไม่ใช่ต้นเหตุของทั้งหมดแต่มันก็เป็นเหตุผลใหญ่ที่ทำให้ไม่ได้นอน ต้องมาคิดอะไรฟุ้งซ่านจนสว่างคาตาแบบนี้

“ยังเจ็บอยู่เหรอ ทำไมนั่งตัวแข็ง”

ตัวแข็งเพราะคนถามไม่ได้ถามเปล่า แต่มันเอามือเลื้อยเข้าไปลูบต้นขาใต้ผ้าห่มตั้งแต่มันยังซุกหน้าอยู่กับหมอนแล้วถามคนที่นั่งพิงหัวเตียงว่าตื่นหรือยังนั่นแหละ
ส่วน ‘เจ็บมั้ย’ มันถามช้าไปหรือเปล่า?
ความจริงคำถามนี้มันควรจะถามตั้งแต่ครั้งแรกที่มีอะไรกันแล้วมั้ย เพราะจำได้ว่าร้องบอกทุกครั้งที่เจ็บ แต่ก็ไม่เห็นจะสนใจถามไถ่เหมือนครั้งนี้ ทั้งๆมีอะไรกันมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วเนี่ยนะ

“หือ ว่าไงยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

“ถามทำไมเอาป่านนี้เล่า”

“ก็”

“ก็อะไร”

“ก็...ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าล่ะ”

“ถามตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ตอนที่บอกว่าเจ็บทำไมไม่หยุด”

“มันหยุดไม่ได้แล้ว”

“เออ ทีหลังก็ไม่ต้องถาม”

“แล้วทำไมนายไม่ผลักล่ะถ้ามันไม่ไหวน่ะ”

เออ!! กูผิดเองก็ได้วะ...ผิดเองที่เจ็บแต่ไม่เคยผลักออกเลย ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายดันเข้ามาจนมิดด้ามได้...แต่ครั้งต่อไปสัญญาเลยว่าถ้ารู้สึกแบบนั้นอีกเมื่อไหร่พ่อจะถีบให้เดือนนิเทศศาสตร์กระเด็นเลยคอยดู

“ทำไมอะ อายเหรอ หรือว่าไม่ชอบให้ใครเอาใจใส่เหรอ”

ชอบ แต่ ไม่ชิน!!

อายแต่เรื่องอะไรจะบอก!! ถึงจะแสดงละครสมบทบาทตบตาใครต่อใครได้เนียนว่าไม่เคยอายและแคร์ขี้ปากหรือสายตาใคร แต่ความจริงแล้วเป็นยังไงตัวเองย่อมรู้ดีสิ ไม่มีใครหลอกตัวเองได้หรอก

“หิวยัง”

“อืม”

“ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ ออกไปกินข้าวกัน”

“อืม”

“ช่วงนี้ค้างที่บ้านนี้ไปก่อนได้มั้ย”

“ทำไมอะ”

“พอดีน้องหนู เอ่อ น้องหนูเป็นน้องสาวคนละแม่นะ ไม่สบายอ่ะ อยากอยู่เป็นเพื่อนน้องก่อน”

“ก็อยู่ไปสิ เอากุญแจมาก็ได้ เดี๋ยวกลับไปเองไม่อยากรบกวนที่บ้านนาย”

“ไม่ได้ จะไปอยู่คนเดียวได้ไงเจ้าของห้องเค้าไม่อยู่ มีแต่ของมีค่าทั้งนั้น”

“นี่.........”

ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าไอ้ปากเสียนี่ดี ปกติก็ไม่ได้พูดเก่งอะไรมากมายอยู่แล้ว ยิ่งจะให้ด่าใครสักคนแล้วสำหรับโจมเป็นเรื่องยากก็ว่าได้ ส่วนใหญ่จะถนัดนิ่ง เงียบ และไม่มองหน้าซะมากกว่า แต่พอเจอมันกวนโอ้ยแต่เช้าแบบนี้เริ่มรู้สึกว่าการที่เราจะหัดด่าใครสักคนเป็นเรื่องจำเป็นในชีวิตอีกหนึ่งอย่าง

“อยู่ที่นี่แหละ สะดวกกว่าที่คอนโดอีก จะเอาอะไรก็บอกเด็กในบ้านได้ เค้าทำให้ทุกอย่างแหละ แต่ถ้าอารมณ์เปลี่ยวเมื่อไหร่ก็สะกิดป๋านะจ๊ะหนู”

“ไอ้บ้า ไอ้ลามก ชั้นคงไม่บ้าขโมยโต๊ะตู้โซฟาในห้องนายหรอกมั้ง”

“ทำไมอะ หรือว่าชินกลิ่นป๋าที่คอนโด แต่ที่นี่ก็มีกลิ่นป๋าเหมือนกันนะไม่ต้องกลัว”

“ประสาท โรคจิตป่ะ ใครจะไปรู้สึกแบบนั้นกันวะ”

“อ้าว ก็เห็นร่ำร้องจะกลับห้องที่คอนโดก็นึกว่าจะชินกลิ่น ไม่เคยได้ยินเหรอว่าเด็กๆอะเวลาไปนอนที่อื่น ที่ไม่ใช่บ้านหรือห้องของตัวเองจะนอนไม่หลับ เพราะว่าผิดกลิ่นผิดที่น่ะ”

“ที่นอนไม่หลับคงไม่เกี่ยวกับกลิ่นหรอกมั้ง เพราะอย่างอื่นมากกว่า”

“ฮ่าๆ ใครใช้ให้หายไปหลายวันล่ะ บอกแล้วเป็นเด็กป๋าไม่ใช่เรื่องธรรมดาหรอกนะ”

เออ!!รู้แล้วและกำลังงงอยู่ว่าทำไมใครๆถึงอยากจะเป็นเด็กป๋ากันนักนะ นอกจากเงินดีแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่าง


ความจริงแล้วก็ไม่ได้อยากกลับไปอยู่คอนโดคนเดียวนักหรอก ไม่มีคนที่วิ่งหนีความอ้างว้างคนไหนจะอยากวิ่งเข้าไปหาความเงียบเหงาให้ตัวเองต้องปวดหนึบในใจ แต่ตอนนี้เทวดาผู้เย่อหยิ่งอย่างโจมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ แต่ที่นี่มันก็พลุกพล่านเกินไปมันยากที่จะวางตัวเองให้ปกติได้ เรียกง่ายๆว่าทำตัวไม่ถูกนั่นแหละ

“ไปเถอะ เดี๋ยวจะพาไปรู้จักน้องหนู ถ้ารู้จักน้องหนูแล้วรับรองว่านายต้องไม่ร้องกลับคอนโดแน่ๆ”

นี่ไอ้ขี้เก๊กมันคิดว่าเขาเป็นเด็กหรือยังไงวะถึงได้เอาขนมหรือของเล่นมาล่อตอนงอแง ไหนใครว่าไอ้บ้านี่เท่ห์ น่าค้นหาและน่าอยู่ใกล้มากที่สุด ทำไมมันถึงเล่นบทพระเอกต่อหน้าคนอื่นได้แนบเนียน แต่ต่อหน้าโจมแล้วไอ้ขี้เก๊กนี่มันก็ปีศาจเจ้าเล่ห์ดีๆนี่เอง

“นิ่งอีกแล้ว ไม่อยากลุกเหรอ หรือลุกไม่ไหวหรือยังไง จะให้อุ้มแบบนางเอกในหนังไทยรึเปล่า”

“ลุกไหวแต่เมื่อไหร่จะหยุดลูบขาคนอื่นเค้าสักทีละเว้ย...ไอ้บ้านี่”


๐ สวัสดีค่ะ ตอนที่แล้วมันสั้นจริงๆหรือเพราะว่าคนเขียนถามว่าสั้นเนี่ย!!  ทำไมทุกคนบอกสั้นหมดเลย

๐ แอบเห็นหลายคนลุ้นว่าเมื่อไหร่ป๋าจะรู้ว่าโจมไม่ใช่เด็กขาย ความจริงคนเขียนก็เฉลยเป็นนัยๆแทรกไว้อยู่เหมือนกันนะ ว่าป๋าเค้ารู้แล้วว่าโจมไม่ใช่เด็กขายจริงๆ แต่ในเมื่อโจมไม่แก้ต่างให้ตัวเอง เรื่องอะไรป๋าจะพูดล่ะจริงมั้ย เก็บไว้แกล้งเล่นๆตามนิสัยพระเอกเจ้าเล่ห์ ง่ายๆคนเราเวลามีอะไรกันใครที่เพิ่งจะครั้งแรกหรือผ่านสนามมาหลายครั้งแล้ว ต่อให้ไม่เลือดออกเหมือนในนิยายธรรมดามันก็น่าจะรู้เนอะ (มีคนอ่านคนไหนของTRomanceยังอยู่ในวัยเรียนมั้ยเนี่ย )

๐ วันนี้นั่งแต่งไปลบไปหลายรอบมาก คืออยากจะรีบเฉลยปมของโจมออกมาให้หมดเร็วๆ ไม่ใช่อะไรนะคนเขียนกลัวจะลืมปมของป๋าที่คิดไว้เมื่อนานมาแล้วนี่เริ่มจะปุเรื่องไปสู่ปมป๋าไม่ถูกแล้วเนี่ย แต่เดี๋ยวเรื่องมันจะจบเร็วและคนเขียนยังไม่มีพล็อตเรื่องใหม่  (เบื้องบนสั่งมาว่าให้แต่งฮาๆ แต่กลัวแต่งไปแต่งมาจะอึมครึมแบบเรื่องนี้อ่ะ คนเขียนแทบจะกราบเท้าพี่มหานะที่มาช่วยกู้หน้าบ้างเป็นบางครั้ง )

๐ วันนี้ฝนตกหนัก น้ำเข้าบ้านด้วย เข้าได้ก็เข้าไปมันเข้ามาได้เดี๋ยวมันก็ลดได้เนอะ ไม่ตื่นเต้นกันการที่ในครัวมีโคลนแล้ว ชิวๆ ไม่กวาดไม่ล้างด้วยเพราะเดี๋ยวมันก็เข้าอีก

๐ อากาศแปรปรวนแบบอัพเดทกันไม่ทัน คนอ่านทุกคนดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณที่ช่วยกันดูคำผิดให้นะคะ TRomance

[win200]

 

โอ้ว โจมกับป๋ามีมุมอย่างนี้ด้วยหรอเนี่ย