หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[sam3sam]

กำลังฟังเบสนินทาป๋ามันๆเลย มหาไม่่น่าขัดจังหวะเลย
โอ๊ย อิป๋าอ้อนน่ารักอ่า
โจมก็อย่าออกไปข้างนอกนานนะ
กลับมาก่อนอิป๋าจะอาละวาดนะจ๊ะ
 

[i-love-you]

รักกันจิงอะรัยจิงอ่ะ

ป๋าน่าร๊ากกกกกกกกก

[butterfly_bee]

อยากเชือดอิเฮียเปาแล้ว แกต้องโดนลงโทษ ย๊ากก     

[omuya]

 
น่ารักจัง

ชีวิตป๋าแบบว่าสุดยอดอ่ะ
 

[tamekung]

อร๊าย ย ยย!!!!
ป๋าจะน่ารักเกินไปแล้วนะ หวานกับน้องโจมได้อีก
หวานเข้าไปๆๆๆๆๆ




อัพบ่อยๆอย่างนี้รักแย่เลยค่ะ 
ปล.ตอนนี้มีพี่เบสของเค้าเยอะเลย ดีจัง ครุคริ   

[JJHJJH]

โฮกกกกกกกกกกก

[both^^]

มาอ่านสองตอน
โฮกมากนึกว่าจะทะเลาะกันไปเสียแล้ว
ดีนะที่เคลียร์กันได้ ชัดเจน

[kihaezzzzzz]

รักนะเด็กป๋า  <<< ไม่ค่อยจะเน่าเลย ฮิฮิ

รีบมา่ต่อนะคะ

[monoo]

 

[orionstar]

โจมน่ารักมากไปไหมมมมมมม
ความรู้สึกที่กดไว้เริ่มออกมาที่ล่ะนิด ออกมาเมื่อไร คงน้ำตาลท่วมจอ


 :really2:ประโยคต่อท้ายหายไปไหนอ่ะ

[prettypearl]

หวานๆเนอะ หวานๆบนความกังวลไงไม่รู้

เทียนจะมาแล้ว >.<

[Whatever it is]

อ่า happy time ขอนานๆหน่อย อิๆ

[nn~~NN]

อ่านสองตอนรวด  จุใจไปเลยค่ะ
ในที่สุดก้ได้เข้าใจว่าแก๊งนี้เค้ามีที่มาที่ไปยังไงเนาะ   

[MrTeddy]

แหมๆ เมียจะมานี่อารมณ์ดีเหลือล้นเลยนะพี่มหาาาาาาา
 

[thesilkmai]

ตลกพี่มหา โจมมีแอบถามความหลังป๋าด้วย

5555555.

[kny]

 

[psawitta]

อ็ายยยยยยยยยยยย โจมน่ารักอ่า

ส่วนป๋าก็............

[LoveAholic]

ในที่สุดเค้าก็ส่งความคิดถึงให้กันแล้ว
อ๊ากก      กลับมาจากทำบุญ
แต่จุดนี้เอาพระมาข่มใจก็ไม่ไหวอ่า
โจมน่ารักเนาะ มีมาขอไปตลาดด้วย
ว่าแต่ที่อนุญาตนั่น ตื่นเต็มตาใช่ม้าย
เดี๋ยวมาโวยเมียหาย เพื่อนโดนด่าอีก
จะให้คุณเมียทำโทษนะค๊า  อุอุ

[konnarak]

เขิลป๋าจัง  อิอิอิ

[nolirin]

รูขุมขนมันมีเซ็นเซอร์จับความเคลื่อนไหวโจม    เซ็นเซอร์ชนิดไวด้วยสิ
อ่านแล้วก็สุขใจ ยังไม่มีเรื่องร้ายๆเกี่ยวกับไอ่คุณเฮีย(แต่เมื่อไรได้จัดการ ต้องเอาให้หลาบจำ)

[JJHJJH]

ป๋าน่าร๊ากกอ่าาา

[nam_lah]

อยากอ่านอีกแล้วอะคับ รอ นะ สัญญาว่าจะรอ ^^

[ordkrub]

ชีวิตป๋านี่....สุดๆ
ดีใจที่โจมกับป๋าเป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน

[bolinkz]

ไม่ได้เข้าเล้านานมาก
คิดถึงโจมกะป๋าที่สุด
พรุ่งนี้มีสอบ Midterm
ก็เลยเข้ามาครายเครียด
และหากำลังใจก่อนไปอ่านหนังสือ
เข้ามาอ่านห้าตอนรวด
พรุ่งนี้ต้องทำข้อสอบได้แน่เลย ^^

[indy❣zaka]

ฮามหามากกกกกกกกกกก
มหาแย่งซีนตลอดค่ะ

[Seiki]

ตอนที่ 37 'เด็กป๋า'

หาดใหญ่เป็นเมืองท่าเศรษฐกิจของภาคใต้จริงๆนะ แดดร้อนเปรี้ยงมาก เหงื่อไหลอาบไปทั้งตัวตลอดเวลา แต่โจมก็ยังยิ้ม พี่ๆทุกคนยิ้มหมด โดยเฉพาะพี่มหา ดูจะฉีกยิ้มเรี่ยราดเกินใครเค้าเลย แถมยกแขนดูนาฬิกาตลอด
“มึงจะดูให้เข็มสั้นวิ่งแซงเข็มยาวเหรอมหา ดูจังเลย กว่าเทียนจะมาก็เย็นๆไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อกูดูเพราะความเคยชินน่ะ แหะ แหะ”
พี่มหาแก้เก้อได้น่ารักดี ไม่รู้จะเรียกว่าน่ารักได้มั้ยนะสำหรับบุคลิกอย่างพี่มหา แต่มันเป็นอาการที่ควรจะเกิดตอนซักอายุ 15 สำหรับคนที่เริ่มมีความรักอะไรแบบนี้ แต่พอมาเจอกับคนที่อายุ 20 กว่าๆมันก็ดูแปลกตาดี
“มึงอย่ามาแถ ปกติมึงใช้มองดวงอาทิตย์เอาไม่ใช่เหรอ”
“พวกมึงอย่าแซวดิวะ”
“ทำไมวะ มึงเขินงั้นเหรอ”
“เปล่า กูกลัวเทียนด่าว่าออกอาการเว่อร์”
“เออ มึงก็เสือกรู้ตัวเนอะ แล้วใครแนะนำให้กลัวเมียวะ”
เพราะพี่แย้ตั้งคำถามนี้ขึ้นมาโจมถึงได้ละสายตาจากร้านรวงสองข้างทางมาฟังคำตอบที่น่าสนใจอีกคน ถึงพี่มหาจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพี่เทียนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่สถิติที่พี่เบสเคยแอบกระซิบ ร้อยทั้งร้อยพี่มหายอมตลอด โดนเพื่อนแซวก็บ่ายเบี่ยงบอกว่ารำคาญ แต่ตอนนี้กลายเป็นแฟนกันแล้ว อาการของพี่มหาโจ่งแจ้งจนถึงขั้นยอมรับกลายๆว่ากลัวเมีย จะว่าเจริญรอยตามป๋าก็ไม่ได้ ป๋าไม่ได้กลัวโจม ติดจะออกคำสั่งกับโจมด้วยซ้ำ เป็นตัวเองซะอีกที่ยอมป๋าแบบไม่ค่อยแสดงออกว่ายอม แต่ไม่เคยต่อต้านไอ้บ้ากามนั่นเลยสักครั้ง ยอมแพ้ในลูกบ้าของมันมาตลอด
“สติ๊กเกอร์ท้ายรถสิบล้อแนะนำมาว่ากลัวเมียแล้วเจริญก้าวหน้ากันทุกคน”
ทุกคนขำพรืดออกมาตอนที่ได้ฟังคำตอบ มือใหม่หัดมีเมียอย่างพ่ีมหามีจุดยืนที่ชัดเจนจนโจมทึ่ง ไม่เคยมีความคิดอยู่ในหัวสมองเลยว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในโลก คนที่รักใครสักคนขึ้นมาแล้วก็จะรักอยู่แบบนี้ มั่นคงอยู่แต่กับคนนี้ อย่างพี่มหายังมีความเป็นไปได้สูงมาก แต่อย่างป๋านี่โจมนึกไม่ถึงเลยจริงๆ คนที่เหมือนรักสนุกไปวันๆอย่างนั้น จะยอมทำอะไรหลายๆเพื่อโจมขนาดนี้ มองดูตัวเองแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่จะมัดใจเพลย์บอยอย่างป๋าได้เลยสักอย่าง ถึงจะไม่เคยเห็นว่าเด็กป๋าแต่ละคนลีลาเป็นยังไงบ้าง แต่โจมรู้ดีว่าตัวเองยังอ่อนหัดมากกับเรื่องแบบนี้ มีอย่างเดียวที่โจมพอจะทำได้คือคล้อยตามที่ป๋านำ ไม่นอนแข็งทื่อเป็นตอไม้ให้เค้ารำคาญก็เท่านั้น โจมไม่เคยเอาใจ ออกจะเฉยชาใส่ซะด้วยซ้ำ อยู่ด้วยกันใหม่ๆแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักคำ เหมือนต่างคนต่างอยู่ เหมือนตุ๊กตายางที่ป๋าใช้ระบายเวลาที่ต้องการ แต่มันก็ดันบอกโจมว่ารัก ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้น การกระทำมันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วเหมือนกัน
“อะ นี่ครับน้องโจม”
พี่เบสยื่นไอศครีมแท่งมาให้ เป็นไอศครีมเนื้อสีขาวละเอียดแท่งยาวๆแล้วมาแบ่งซอยเป็นชิ้นเล็กๆ เป็นไอศครีมในรถเข็นที่ไม่มียี่ห้ออะไร แต่พอลองแตะลิ้นแล้วชื่นใจและอร่อยมาก เข้มข้นถึงกะทิ และนุ่มลิ้นไม่ต่างจากไอศครีมที่แพงเกินกว่าเหตุทั้งหลายเลย
“พอจะกินได้มั้ย”
พี่มหาหันมาถามด้วยความเป็นห่วง นี่โจมดูสูงส่งจนดูเหมือนกินของข้างทางไม่ได้เลยเหรอ เทวดาที่ใครๆเรียกขานกันนั้น ความจริงแล้วก็เป็นคนเดินดินธรรมดาๆนี่แหละ
“อร่อยครับ”
“ไอ้ป๋าโคตรชอบ แต่ต่างจังหวัดอร่อยกว่าในกรุงเทพ พี่คอนเฟิร์ม”
ตลาดที่เราเดินกันอยู่นี้ พี่มหาบอกว่าเป็นแลนด์มาร์คของหาดใหญ่ ถ้ามาแล้วไม่ได้เดินเรียกว่ามาไม่ถึง มันก็คงจะจริงอย่างที่ว่ามานั่นแหละ เพราะอากาศร้อนอบอ้าวขนาดนี้ ตลาดที่ว่ายังคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่ส่งภาษาออกมาแล้วเหมือนไม่ได้อยู่ในประเทศไทย พี่มหาบอกว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นจีนมาเลย์ ในหาดใหญ่มีคนจีนอาศัยอยู่เยอะมาก ถึงว่าล่ะ โจมยังไม่ได้ยินใครพูดภาษาถิ่นเลย
“เอาอะไรมั้ยน้องโจม ซื้ออะไรไปอุดปากไอ้ป๋าหรือเปล่า”
มองไปมองมาของกินเยอะมาก ละลานตาไปหมด แต่ไม่รู้จะซื้ออะไร จะว่าไปก็ไม่เคยรู้เลยว่าป๋าชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร โจมไม่เคยเอาใจใส่มันในเรื่องนี้เลย มันเองก็ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยบังคับหรือยัดเยียดว่าโจมต้องทำแบบนั้นแบบนี้ให้มัน เราอยู่ด้วยกันแบบไม่มีใครต้องปรับตัวเองเพื่อใครเลย เคยใช้ชีวิตมายังไงก็ใช้ชีวิตต่อไปแบบนั้น เห็นจะมีสิ่งเดียวที่ป๋ายอมเปลี่ยนแปลงเพื่อโจม มันรับปากตอนตกลงเป็นแฟนกันว่ามันจะไม่หิ้วใครมานอนด้วยอีก มันก็ทำตามนั้น หรือถ้ามันจะแอบมีอันนี้โจมก็ไม่รู้ ส่วนคนที่เลี้ยงดูกันก่อนหน้าที่จะตกลงกันก็ไม่รู้ว่ามีกี่คน ป๋าไม่เคยพูดถึงเด็กเหล่านั้นเลย โจมเองก็ไม่ได้ถามเหมือนกัน
“ไม่ต้องซื้ออะไรกลับไปหรอกน้องโจม ให้มันอิ่มอกอิ่มใจอยู่อย่างนั้นแหละ ไอ้ป๋ามันอิ่มทิพย์” เสียงพี่แย้โพล่งแย้งพี่มหาขึ้นมา
ไม่ว่าจะเรื่องไหน สถานการณ์ยังไง ทุกคนไม่ว่าใครก็ตาม สามารถโยงเรื่องเข้ามาหาโจมจนได้
“หยุดแกล้งน้องโจมกันสักที พวกมึงนี่นะ ไอ้ป๋าไม่อยู่ล่ะเอาใหญ่ น้องโจมเอาเรื่องนี้ไปฟ้องไอ้ป๋าบ้างก็ได้นะ พวกมันจะได้หยุดปากหมากันสักที”
ยังดีหน่อยที่มีพี่เบสคอยหาทางออกให้ ไม่งั้นโจมก็คงยืนนิ่งไปไม่เป็นเหมือนทุกๆทีที่โดนแซวแน่ๆ
“แหม ท่านเบสครับ กูชอบแซวน้องโจมก็เพราะเวลาน้องเค้าอายแล้วน่ารัก ดูมีชีวิตชีวากว่าตอนหน้านิ่งๆตั้งเยอะ น้องโจมยิ้มแล้วหล่อออก กูอยากเห็นบ่อยๆ ขนาดอมยิ้มแค่นิดเดียวนะ ยังดูดีกว่าไอ้แย้ฉีกยิ้มกว้างเลย”
“กูจะฟ้องเมียมึงคอยดูนะมหา เตรียมหาคำแก้ตัวก่อนครอบครัวจะร้าวฉานได้เลยมึง”
พี่แย้ชี้หน้าขู่จริงจังมาก พี่มหาเองก็หน้าสลดไปนิดนึงเหมือนกัน ก่อนจะปรับให้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“เทียนไม่หึงกูกับน้องโจมหรอก เทียนฉลาดพอที่จะรู้ว่าเรื่องไหนเป็นไปได้บ้างเว้ย เรื่องนี้ไม่ต้องถึงมือเทียนหรอก กูตายตั้งแต่เจอตีนไอ้ป๋าแล้วมั้ย”
“งั้นกูควรจะฟ้องไอ้ป๋าแทน”
“ไอ้ป๋ามันเอือมระอากับกูแล้ว กูเป็นแฟนคลับน้องโจมมาตั้งนาน ก่อนที่มันจะผูกขาดน้องโจมเสียอีก กูมาก่อนเว้ย”
เวลาที่ตัวเองอยู่ในความสนใจของใครหลายๆคนมันก็ดีอยู่หรอก แต่พอมาได้ยินซึ่งๆหน้าแบบนี้ ก็อดที่จะรู้สึกแปลกๆไม่ได้ มันก้ำกึ่งระหว่างประหม่ากับเขินตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ในจังหวะที่ไม่รู้จะเอามือไม้ไว้ที่ไหนก็เอาสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง ไม่กล้าสบตาพี่คนไหนก็เลี่ยงไปมองบรรยากาศวุ่นวายของตลาดแทน ใครว่าเกิดมาเป็นโจมแล้วสบาย
“ไปสนามบินกันได้แล้วมั้งมหา เทียนมาสายการบินอะไร ไฟล์ทไหนอะ”
“มาหางแดง ไปก็ไป ช้าไปกว่านี้กว่าจะหลุดจากเมืองรถติดกันพอดี”
สนามบินอยู่นอกตัวเมืองหาดใหญ่พอสมควร กว่าจะหลุดออกจากตัวเมืองได้รถก็ติดจริงอย่างที่พี่มหาคาดการณ์เอาไว้ แต่มันก็ดีตรงที่ว่า เราไม่ต้องรอนานเครื่องที่พี่เทียนมากำลังแลนดิ้งพอดี พี่แย้ตะโกนแซวว่าแค่เมียมาแค่นี้ดีใจยิ่งกว่าลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่งเสียอีก
ความสุขของการมีเพื่อนคือบรรยากาศรอบตัวเราไม่เคยมีเวลาไหนที่รู้สึกเหงาหรืออ้างวางเลย ตอนที่คิดอะไรไม่ออกก็มีคนช่วยคิด โจมเพลินจนลืมคนที่นอนตายอยู่ที่บ้าน เย็นป่านนี้แล้วป๋ายังไม่ตื่น เพราะโจมยังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ใครดัง ถ้ามันตื่น แน่นอนว่ามันต้องโทรตามโจมจากใครสักคนแน่ๆ
พี่เทียนเดินตัวปลิวยิมร่าเข้ามาหาพวกเรา ส่วนช้างเท้าหลังอย่างพี่มหานั้นต้องสะพายเป้ของพี่เทียนแทน
“สวัสดีครับน้องโจม ไม่เจอกันตั้งนาน เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับพี่”
“เทียนขนอะไรมาเยอะแยะ หนักมาก กลับบ้านกันเถอะ ค่ำนี้เราจะมีปาร์ตี้กบดานกัน”
พี่มหาเรียกร้องความสนใจได้ยิ่งใหญ่มาก ดูเหมือนเป็นงานเฉลิมฉลองสุดๆ ถ้าไม่มีคำทะแม่งๆอย่างคำว่ากบดานหลุดออกมา โจมก็อดคิดไม่ได้ว่าเรามาเที่ยวกันเฉยๆ ลืมเรื่องวุ่นวายที่ทิ้งเอาไว้ข้างหลังซะสนิทเลย
เอาเข้าจริงๆแล้วพี่มหาสงบเสงี่ยมมาก ตอนขามาโจมเป็นคนนั่งคู่มากับพี่เบสข้างหน้า พี่แย้กับพี่มหานั่งเบาะหลัง โดนพี่เบสด่าไปทีนึงเพราะพี่มหาเป็นเจ้าถิ่นต้องบอกทาง แต่ไม่ได้ด่าจริงจังอะไรมากหรอก เป็นเพื่อนที่รู้ใจกันเกินกว่าจะมาจริงจังอะไรกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้แล้ว เถียงกันสนุกปากเอามันมากกว่า
พอขากลับบ้าน พี่แย้ขอไปนั่งหน้าคู่คนขับแทน บอกว่ารำคาญคนมีคู่จะจู๋จี๋กัน โจมเลยต้องรับภาระเป็นก้างขวางคออยู่เบาะหลังแทน ดีหน่อยที่ไม่ต้องนั่งตรงกลางให้ลำบากใจ โจมได้นั่งข้างหน้าต่างหลังพี่เบสพอดิบพอดี
“ไอ้ป๋าโทรหาใครยังวะ”
“ยังเลยว่ะ สงสัยนอนละเลียดประเทศไทยอยู่”
พี่มหาตอบปุ๊บ พี่เทียนตีแขนปั๊บเลย ส่งสายตาดุๆแล้วหันหน้ามาทางนี้ประมาณว่าให้พูดถึงป๋าดีๆ ให้เกรงใจโจมบ้าง แต่ตามสบายเถอะ เชิญกัดมันได้ตามสบาย
“มันนอนหรือตายวะ ไม่หิวเลยหรือไง”
พี่เบสบ่นแล้วก็ส่ายหน้าแบบเอือมระอามันเต็มที แต่จริงๆแล้วโจมรู้ว่าพี่เบสเป็นห่วงมันมาก เค้าถึงได้เอื้อเฟื้อความห่วงใยมาถึงโจมด้วย จากที่เคยวางตัวลำบากเพราะชีวิตนี้ไม่มีเคยใครที่โจมเรียกว่าเพื่อนได้ กลายเป็นทำตัวตามสบายเวลาอยู่ในกลุ่มทั้งๆที่ป๋าไม่ได้อยู่ด้วย
“มันอิ่มแล้ว วู้ เบสมึงนี่ไม่รู้อะไรกับเค้าเลย”
คนรู้มากเลยถูกตบหัวไปอีกที แค่นี้พี่มหาก็หงอไม่กล้าพูดอะไรที่เสี่ยงต่อการเจ็บตัวอีก ถึงจะโดนพี่เทียนควบคุมความประพฤติขนาดนั้น แต่พี่แกก็ยังยิ้มแย้มแจ่มใสดี
พี่มหาไม่ได้รุ่มร่ามหรือแสดงความรักแบบไม่แคร์สายตาใครอย่างป๋า ไม่มีจับมือถือแขน ไม่มีโอบกอดให้เห็น ส่วนอีกคนมันนึกอยากจะทำอะไรมันก็ทำ ไม่สนใจว่าจะมีเพื่อนคนไหนมองอยู่หรือเปล่า มันนึกอยากจะกอดมันก็กอด ดึงโจมมาหอมแก้มมันก็ทำ แต่ก็ไม่เยอะไปกว่านั้น ไม่ถึงกับขนาดล้วงควักหรือแลกลิ้นกันให้ใครเห็น เหมือนป๋าแค่ติดสัมผัสเฉยๆ ยังนึกแปลกใจเลยว่ามันก็ชอบที่จะนัวเนียซะขนาดนี้ แล้วทำไมพี่เบสถึงบอกว่าป๋าไม่ชอบผู้หญิงที่เสนอตัวหรือเริ่มก่อน โดยเฉพาะถ้าทำแบบที่ป๋าทำกับโจมนั้น ครั้งเดี๋ยวป๋าทิ้งไม่ใยดีเลย ต่อให้ลีลาบนเตียงเด็ดแค่ไหนป๋าก็ไม่สนใจ
“เฮ้ยแย้ มึงโทรหาไอ้ป๋าดิ๊ บอกมันให้ตื่นมาสังเคราะห์แสงบ้าง ไอ้เหี้ยเมื่อคืนกูเห็นหน้าซีดเชียว”
เป็นการพูดคุยที่ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างหลังสะดุ้งตกใจเพราะร้อนตัวขึ้นมาเลยทีเดียว
“เออๆ สักครู่ขอรับท่านเบส กระผมของัดโทรศัพท์ขึ้นมาจากกางเกงก่อน อึ๊ดดดดด ทีหลังถ้าจะให้กูเป็นโอเปอเรเตอร์ ช่วยบอกล่วงหน้านะ กูจะได้ไม่ใส่สกินนี่มา มันดึงยาก รั้งเป้ากูด้วย ซี๊ดดดดด”
“อ้าว โทษทีๆ แล้วมึงช่วยหยุดทำเสียงอุบาทว์ๆนั่นด้วยนะ กูเกือบเบรคไม่ทันไฟแดง ไอ้เชี่ย หน้าด้านตามไอ้ป๋ากับมหาไปอีกคนแล้ว”
“อย่าโยนมาที่กูดิว๊า เดี๋ยวกูถูกสำเร็จโทษห้ามเข้าใกล้แท่งเทียน กูร้องไห้ใส่เลยนา”
แปลกใจว่าทำไมพี่มหากล้าพูดออกมาแบบไม่กลัวเกรงต่อคนที่นั่งข้างๆ พอหันมาดูอีกทีพี่เทียนหลับ แถมซบไหล่พี่มหาด้วยนะ แปลกดีจริงๆคู่นี้ ดูเหมือนพี่มหาอยากจะแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชนแต่พี่เทียนดูเหมือนจะไม่ชอบแบบนี้ สุดท้ายกลายเป็นว่าพี่มหารุ่มร่ามไม่ได้ แต่พี่เทียนเริ่มทำก่อนได้ ก็น่ารักดี สรุปแล้วพี่เทียนก็มีใจให้พี่มหาแหละนะ ตอนแรกคิดว่าพี่มหาแกเยอะของแกอยู่คนเดียว
“มันไม่รับโทรศัพท์ว่ะ”
“จิ๊!!!”
พี่เบสสบถรับแค่นั้นแล้วเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น จากที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกลับรู้สึกกังวลใจขึ้นมา เหมือนพี่เบสเป็นห่วงอะไรสักอย่างที่โจมไม่รู้ ดูท่าทางร้อนใจมาก
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่”
“ไม่มีอะไรครับน้องโจม”
คนที่ตอบว่าไม่มีอะไรทำไมถึงไม่ลดความเร็วของรถลงเลย ตอนนี้ทั้งพี่เบสและพี่มหาก็เริ่มเงียบกันไปแล้วทั้งสองคน ไม่มีใครแสดงความคิดเห็นอะไรออกมา และเริ่มแสดงสีหน้าเป็นกังวลตามพี่เบส นั่นคือสิ่งที่ทำให้โจมร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติดเบาะ พี่เทียนงัวเงียตื่นขึ้นมา พี่มหาก็กดลงไปให้นอนซบไหล่เหมือนเดิม หลังจากนั้นในรถก็เงียบสนิทจนถึงบ้าน
“ไอ้ป๋า ไอ้ป๋าโว้ย”
พี่เบสตะโกนเรียกตั้งแต่ประตูรถยังไม่ปิดสนิทด้วยซ้ำ พี่แย้วิ่งตามไป ส่วนพี่มหาก็ดูจะสองจิตสองใจระหว่างวิ่งตามไปหรือเอาของเข้าไปเก็บให้พี่เทียนก่อน ผลสรุปเป็นยังไงโจมไม่ได้สนใจอีกแล้ว วิ่งตามหลังพี่แย้ไปติดๆ ลางสังหรณ์บอกว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดีแน่ๆ แล้วพี่มหาก็วิ่งตามมา สบตากับพี่แย้แล้ววิ่งขึ้นชั้นสองไป แน่นอนว่าโจมเลือกวิ่งตามพี่มหาขึ้นไปด้วย ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ แน่นหน้าอกตั้งแต่พี่เบสเหยียบคันเร่งแทบจะมิดไมล์แล้ว
เสียงน้ำจากฝักบัวตกกระทบพื้นดังซู่ซ่าเหมือนน้ำนั้นไม่ได้ผ่านตัวคนก่อนถึงพื้นเลยสักนิด พี่มหารีบผลักประตูห้องนอนไปอย่างแรง แล้ววิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ
ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด
ป๋าในชุดอยู่บ้านสภาพเปียกซกนั่งคุดคู้อยู่มุมห้องอาบน้ำ ตัวสั่นสะท้านเหมือนนั่งขดอยู่แบบนั้นมานานแล้ว หน้าซบอยู่กับหัวเข่าที่สั่นเทิ้มตลอดเวลา ภาพตรงหน้าทำเอาใจวูบโหวง เบ้าตาร้อนผ่าว เข่าแทบจะทรุดลงไปกับพื้น ‘ป๋าเป็นอะไร’
“ป๋า..............ไอ้ป๋า”
เสียงตะโกนดังพร้อมกันด้วยความตื่นตระหนกกันทั้งคู่ พี่มหารีบไปหิ้วปีกป๋าออกมาให้พ้นจากสายน้ำที่ตกกระทบพื้นแล้วกระเด็นไปโดนป๋าตลอดเวลา
“เบส ไอ้แย้ เร็วๆ ไอ้ป๋าอยู่บนนี้”
คนที่นั่งซบหน้ากอดเข่าตัวสั่นเทาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะเปิดตาโพลงเมื่อกวาดตามาเห็นโจมอยู่ใกล้ๆตัว
“โจมออกไปก่อน มหาเอาโจมออกไปก่อน”
“ไม่ ป๋าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นบอกมาก่อนสิ ห้ามไล่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น บอกมาก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น”
ตกใจจนเริ่มเพ้อออกมาไม่เป็นภาษา ไม่เคยเห็นป๋าในรูปแบบนี้ สภาพเหมือนซากศพที่คุยได้ แต่พอแตะไปโดนตัวแล้วเย็นเฉียบเหมือนคนตายที่ถูกแช่ฟรีซเอาไว้ ป๋าปัดมือโจมออกแล้วไล่อีกครั้ง
“ออกไปก่อนโจม อย่ามาเห็นสภาพแบบนี้เลยนะ เดี๋ยวป๋าตามออกไป”
“ไม่ ถ้าไล่กันอีกทีชาตินี้ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลยนะ”
วินาทีนี้โจมกล้าแม้กระทั่งขึ้นเสียงใส่ป๋าทั้งๆที่น้ำหูน้ำตากำลังจะไหล
เงียบ!! ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากป๋าอีกแล้ว
“มหาไอ้ป๋าเป็นอะไร เฮ้ยยยยย ป๋าาาาาาาาาาาา”
พี่เบสหน้าตาตื่นโผล่เข้ามาแล้ววิ่งถลามาล้อมตัวป๋าไว้ พี่แย้ที่ตามขึ้นมาอีกคนพอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นก็วิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาโยนให้ เป็นโจมเองที่คว้าผ้าเอาไว้ได้แล้วเริ่มเช็ดหัวให้ป๋าทั้งๆที่น้ำตาตัวเองกำลังไหล พี่เบสช่วยถอดเสื้อผ้าให้ ส่วนป๋าเหมือนกำลังต่อสู้กับอะไรสักอย่างที่ทรมาน มือกำเข้าหากันแน่น ปลายเท้าเกร็งจิกพื้น ตอนที่พี่เบสถอดเสื้อออกจากตัวแล้วป๋าต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งนั้น ทำเอาโจมปล่อยโฮออกมา ป๋ากัดปากตัวเองจนเลือดไหลกลบไปทั้งริมฝีปาก ความทรมานที่แสดงออกจากสีหน้าทำเอาคนที่อยู่ใกล้ๆแทบจะขาดใจ
“ป๋า”
เสียงฝ่าลำคอออกมาเป็นเพียงเสียงกระซิบที่โจมได้ยินแค่คนเดียวเท่านั้น น้ำกลบหน่วยตาจนพร่าลาย หูอื้อจนไม่ได้ยินว่ามีใครพูดอะไรกันบ้าง รู้แต่ว่าทุกคนดูวุ่นวาย
‘กูจะไปต้มน้ำนะ’ น่าจะเป็นเสียงพี่มหา
‘เอาไงดีวะเบส’ เสียงพี่แย้มั้ง
‘เทียน ช่วยโทรตามรถโรงบาลให้ที’
ในขณะที่ทุกคนกำลังโกลาหลกันนั้น โจมช็อคจนทำอะไรไม่ถูกเลย นอกจากนั่งร้องไห้แล้ว สิ่งที่โจมทำได้คือกอดป๋าเอาไว้ ต่อให้มันต่อต้านหรือผลักไสยังไงโจมจะไม่มีวันปล่อยมันแน่ๆ จนกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนกว่าจะรู้ว่าเวลาที่หายไปนั้นเกิดอะไรขึ้นกับป๋า
คนในอ้อมกอดตัวเกร็งและสั่นตลอดเวลา เสียงที่ดังอยู่แค่ในคอบ่งบอกว่าทรมาน ป๋ากำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างในตัวเอง แล้วสิ่งนั้นก็เล็ดรอดผ่านริมฝีปากที่ขบหากันแน่นในที่สุด
“มีบุหรี่มั้ย กำลังจะไม่ไหวแล้ว”
“บุหรี่อะไร ป๋าสูบบุหรี่ด้วยเหรอ”
โจมไม่เคยเห็นป่าสูบบุหรี่ต่อหน้าเลยสักครั้ง ทั้งตกใจแล้วก็แปลกใจ
“ไม่มีหรอกป๋า มึงอดทนหน่อยนะ น้องโจมกอดมึงเอาไว้ขนาดนี้ ยังไม่อุ่นอีกเหรอวะ”
พี่เบสพล่ามออกมาเหมือนคนสติเริ่มหลุดเพราะตระหนกแล้ว มือคงจะตั้งใจลูบหลังป๋า แต่เพราะโจมกำลังกอดป๋าเอาไว้ เลยกลายเป็นว่าพี่เบสกำลังลูบหลังโจมแทน
“หนาวเหรอป๋า”
ยิ่งป๋าพยักหน้าตอบรับ โจมก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหลลงมาสักที มองเห็นไม่ชัดเลยว่าป๋าแสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสีหน้าบ้าง ป๋าจะอุ่นขึ้นหรือยัง โจมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากน้ำที่กลบเต็มตา
“อุ่นขึ้นหรือยัง”
เอาปากแตะไปที่ขมับแล้วใจหายวาบ เย็นเฉียบเหมือนคนตายไม่มีผิด
“ขอโทษนะ โจมไม่น่ามาเจอป๋าตอนนี้เลย”
สั่นทั้งปากและเสียงที่เปล่งออกมา
“ทำไมล่ะ ก็ป๋าอยากให้โจมอยู่ด้วยตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเวลาแบบนี้โจมจะอยู่ไม่ได้”
“มันน่าสมเพชเกินไป มันเป็นความผิดของป๋าที่สิ้นคิดเอง”
“เทียน ตามรถโรงบาลยังวะ”
เสียงพี่เบสตะโกนถาม
“อะ เอาไป”
พี่แย้ยื่นมวนบุหรี่ที่ต่อไฟจนปลายแดงวาบมาให้ พี่เบสสะบัดหน้าไปหาพี่แย้ทันที
“บุหรี่ธรรดา เผื่อมันจะดีขึ้น เดี๋ยวมหาต้มน้ำเสร็จค่อยเช็ดตัวมันอีกที”
ไม่รู้ว่าพี่แย้พูดกับใครกันแน่ แต่น่าจะเป็นพี่เบส
“แล้ว แล้ว ถ้ารถโรงบาลมาทำไงวะ”
“ยังไงก็เอามันส่งโรงบาลเถอะ มันยังไม่สายหรอกกูว่า”
พยายามเอาหลังมือปาดน้ำตาทิ้งไป รวบรวมสติเพื่อจะจับใจความที่พี่เบสกับพี่แย้คุยกัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงยังไม่สาย แล้วสุดท้ายไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องจบที่โรงบาล ป๋าแค่หนาว แค่แช่น้ำนานเกินไป แค่อยากได้ความอบอุ่น ตอนนี้โจมก็กอดอยู่แล้ว พี่มหากำลังจะเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ ไอความร้อนจากมวนบุหรี่ก็กำลังช่วยป๋าอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม?
“ใครจะไปโรงบาลหรือจะไปไหนก็ช่างเค้าเถอะ แต่โจมกลับกรุงเทพได้แล้วมั้ง”
เสียงที่แปลกไปจากเสียงพี่ๆในกลุ่มดังออกมา แต่มันดันเป็นเสียงที่โจมคุ้นหูดี รู้สึกชาวาบไปทั้งสันหลัง เสียงเยือกเย็นแข็งกร้าวเสียงนั้น
“ฮะ เฮีย มาได้ยังไง”
“ค่อยไปคุยกันที่บ้าน”
“ไม่ครับ ขอได้มั้ย นะ ขออยู่ก่อนได้มั้ย”
อ้อมกอดโอบกระชับป๋าแน่นขึ้นไปอีก ไม่เกรงกลัวที่จะทำต่อหน้าเฮียอีกแล้ว ยิ่งรู้สึกเหมือนป๋าโอบกอดกลับมาแน่นไม่แพ้กันโจมยิ่งไม่ลังเลที่จะต่อต้าน น้ำเสียงอ้อนวอนขอ ตบสบตา แต่คำตอบออกมาทำเอาโจมปวดปร่าไปทั้งใจ
“ไม่ได้ โจมยังจะอยู่ที่นี่ทำไม สภาพเสี้ยนยาแบบนี้น่ะเหรอ น้ำหน้าอย่างนี้เหรอจะดูแลโจมได้ เฮียบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ตื่นสักที”
“ฮะ เฮียพูดอะไรออกมาอะ”
“หึ รู้เอาไว้นะ ฮีโร่ของโจมมันก็แค่ไอ้ขี้ยาไฮโซเท่านั้นแหละ”
ป๋าเป็นแบบที่เฮียกล่าวหาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมโจมสบตากับป๋าแล้วไม่เห็นอะไรในแววตาคู่นั้นเลย มันแข็งกร้าวแต่ก็เลื่อนลอยเดาความรู้สึกไม่ได้ มือที่โอบรัดโจมกลับมาค่อยๆคลายจนหลุดออกไปในที่สุด


๐ สวัสดีค่ะทุกคน  อ้อนกันหน่อย เผื่อบางคนคิดว่าตัวเองตาฝาด
๐ จริงๆแล้ววันนี้นิยายไม่ได้มาเพราะกินม้ากระทืบโรงอะไรเลยนะ มีคิวต้องใช้แรงงานขนของย้ายบ้านด้วย รถพร้อม คนขนพร้อม ทุกอย่างพร้อม แต่ฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก  ไอ้เราก็ปักตะไคร้ไม่ได้แล้วด้วยสิ มันฉีกขาดไปตั้งแต่เล่นม้าก้านกล้วยข้ามกำแพงแล้ว เลยได้แต่รอ ตอนรอก็ไม่รู้จะทำอะไร เอาวะ จิ้มนิยายก็ได้ เลยออกมาเป็นตอนนี้
๐ ห้ามบอกว่าค้างนะ  เพราะมันต้องเป็นงั้นอยู่แล้วล่ะ (กวนติงประชดฝน ฮือๆ อยากเข้าอยู่บ้านใหม่แล้วอะ  )
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ฝากคำผิดเช่นเคย ขอบคุณมากๆ TRomance
๐ กดดัน ทวงถาม ด่า และต่อว่าได้ตามสบายที่ TRomance's Fanpage คลิกที่นี่ค่ะ คนเขียนมักจะออนเพื่อรอแถตลอดเวลาถ้าอยู่หน้าคอม 

[poppycake]

น่ารักจิง อะไรจิงนะเนี่ย
><
แต่เรื่องยุ่งๆ ยังมีอีกเยอะ
กลับไปถล่มอิเฮียกานนนนนนนนนน

[myapril]

ในที่สุดเรื่องยาก็กลายเป็นปัญหาใหญ่สำหรับป๋าจนได้
ทางบ้านโจมเขาต่อต้านป๋าอยู่แล้ว พอเจอเรื่องนี้ซ้ำไปอีก จะทำไงดีล่ะทีนี้
แต่ป๋าก็อดทนหักดิบเพื่อโจมนะ 

[evilheart]

ป๋าติดยาจริงๆ ใช่ไหม แล้วเฮียเอี้ยมาได้ไงเนี่ย
รีบเคลียร์ด่วน
+1 ให้ที่พาเฮีย เอ้ย ป๋ามา

[naja-kitase]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ปูเสื่อจองพื้นที่นั่งอ่าน



แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ดราม่ามาแย้ววววววว 
อิเฮีย อยากจะเรียกเสียงสูงกว่านี้จริงเชียว แกมาทำมายยยยยยยยยยยยย 
ป๋าอย่าเพิ่งเป็นไรนะ อยู่ปกป้องโจมก่อน ฮืออออออออออ
ว่าแต่ทำไมเฮีย แม่งมาพร้อมเทียนเลยวะ???