หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[A-J.seiya*]

โจมน่ารักอ่ะ
เขินมากมายเลย ,,
ตกลงว่าจะไปอังกฤษ กะป๋าป้ะเนี่ย
แล้วเรื่องที่บ้านจะจัดการยังไง
งืมมมม  ลุ้น

[A_ay]

น้องโจม
ร้อนแรง



ป๋าถ้าขอน้องจากเจ้าสัว(?)โรงสีแล้วไม่ให้
ก็เอาน้องตามไปอังกฤษเถอะ

[nam_lah]

อยากอ่านตอนต่อไปๆๆๆๆๆ ^^

[gummin]

คิดถึงนู๋โจม

[kokikung]

รอ ฉึก ฉึก ฉึก

[ladymoon_yy]

เข้ามารอๆๆ

[chartery]

หัวกระทู้อัพแล้วแต่เนื้อหายังไม่อัพ รอจ่ะรอ

[saotome]

อ้าว...คนเขียนวางหลุมพลาง
แอบดีใจนะเนี่ย...นึกว่าอัพแล้ว

[~มือวางอันดับ1~]

เข้ามากลิ้ง รอด้วย คน ลั้นลา 

[Heladasless]

กดมาอย่างรวดเร็ว
รออย่างเงียบๆๆ

[Seiki]

ตอนที่ 36 'เด็กป๋า'

ความกลัวบนความอบอุ่นใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง
โล่งอกหลังจากแบกความข้องใจหนักอึ้งมานานหลายเดือนทำให้เช้านี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ ถ้าไม่นับอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวที่คนนอนหลับสนิทข้างๆฝากเอาไว้ โจมก็คิดว่าวันนี้อากาศดีสุดๆแล้ว
ตอนที่ล้มตัวลงนอนทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนไม่ได้สนใจเลยว่าป๋ามันจัดการอะไรให้กับตัวเองบ้าง รู้แต่ว่าทำตามคำสั่งมันเท่านั้น มันบอกให้ยกมือก็ยก มันบอกให้ยกขาโจมก็ยก แอบถามมันว่าต้องคุกเข่าท่าหมาเหมือนที่เคยทำด้วยหรือเปล่า มันเสือกดึงเข้าไปบดจูบอยู่ตั้งนานแล้วบอกว่าไม่ต้อง ไว้มันจะเรียกร้องท่านี้ในครั้งหน้า จำได้ว่าพอหัวถึงหมอนโจมก็หลับเป็นตายมาจนถึงตอนนี้
ตอนที่หายจากอาการงัวเงียและอยากไปชื่นชมโลกภายนอกห้องนอนกับเค้าบ้าง ผ้านวมสามผืนม้วนตัวโจมเอาไว้เหมือนแยมโรลที่มีโจมเป็นไส้อยู่ตรงกลาง ชุดนอนสำหรับผู้ชายแขนยาวที่ปลายแขนโผล่พ้นปลายนิ้วโจมไปอีกไม่น้อยกว่าหนึ่งไม้บรรทัด ส่วนคนที่นอนคว่ำหน้าซบหมอนอยู่ข้างๆ มันไม่ได้ใส่อะไรเลยสักชิ้น ผ้าห่มคลุมขึ้นมาแค่พอปิดบั้นท้าย แผ่นหลังเปลือยเปล่ามีร่องรอยขีดข่วนเป็นทางยาวและห้อเลือดแดงแจ๋จนเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน ไม่ได้เขินที่เห็นผู้ชายนอนแก้ผ้า แต่อายที่รอยเหล่านั้นเป็นหลักฐานที่โชว์ความร้อนแรงของตัวเอง ต้องโทษคนเริ่มอย่างป๋า โจมเป็นแค่คนสนองเท่านั้น
รู้แค่ว่าที่นี่คือหาดใหญ่ อำเภอที่ใหญ่และเจริญกว่าอำเภอเมืองของจังหวัดสงขลาแบบก้าวกระโดดตามกันไม่ทัน และบ้านหลังนี้คือบ้านพี่มหาที่พ่อกับแม่มีไว้ให้คนเช่า แต่จากสภาพบ้านที่ตกแต่งอย่างดีแล้ว บ้านหลังนี้มีไว้สำหรับชาวต่างชาติมาเช่าแน่ๆ สะดวกสบายและครบครันทุกอย่างขนาดนี้ ที่สำคัญคือมีแม่บ้านทำอาหารและทำความสะอาดทุกวัน
“น้องโจม ทำไมตื่นเช้าครับ”
พี่เบสยิ้มกว้างร้องทักตอนที่เดินออกมาสมทบกันพวกพี่ๆที่ห้องครัว โต๊ะกินข้าวก็อยู่ในห้องนี้ ส่วนพื้นที่ข้างๆเป็นครัวฝรั่งที่ไม่ใช้ทำกับข้าว ด้านหลังเป็นครัวไทยที่โจมได้ยินเสียงตะหลิวกระทบกับกะทะเป็นจังหวะที่ไม่ต้องเดาว่าคนทำต้องชำนาญการทางด้านอาหารมากแน่ๆ ใครจะไปรู้ว่าโจมคิดผิด
“แต่ก็สายกว่าพี่เบสกับพี่แย้นะครับ พี่มหาไม่อยู่เหรอครับพี่”
“มันทำกับข้าวอยู่ครัวหลังบ้าน มันจะโชว์ฝีมือทำอาหารใต้ให้ลองชิม”
กลิ่นฉุนของพริกแกงโชยมากระทบจมูกจนต้องจามกันน้ำมูกน้ำตาไหล อาหารใต้รสจัดมื้อเช้าเนี่ยนะ กลืนน้ำลายลงคอได้ยากเย็นเพราะน้ำลายดันเหนียวขึ้นมากระทันหัน
“แต่พี่ว่ามากินโจ๊กใส่จาโกยกับพี่ดีกว่าน้องโจม อย่าฝากความหวังไว้ที่ไอ้มหาเลย ตั้งแต่พี่คบกับมันมาพี่ไม่เคยเห็นมันทำกับข้าว ไปออกค่ายชมรมพุทธมันยังไม่ทำเลย สงสัยวันนี้ซึนามิจะตีหาดใหญ่ทั้งอำเภอซะละมั้ง”
พี่เบสกินกาแฟแก้วเดียว ตรงหน้ามีขนมหน้าตาเหมือนซาลาเปาแต่ผ่านการทอดจนเป็นสีทองแกมน้ำตาล ส่วนพี่แย้นั้น ในชามมีโจ๊กที่ปรุงไม่ต่างจากก๋วยเตี๋ยวแต่ข้างในเหมือนมีปาท่องโก๋ฉีกเป็นชิ้นๆโรยหน้า พี่แย้กินท่าทางน่าอร่อย
“โจ๊กใส่จาโกยเหรอครับพี่”
“อืม มันคือปาท่องโก๋แหละ พี่ก็เพิ่งรู้จักวันนี้ แม่ค้าในตลาดเค้าเรียกกัน ใส่ในโจ๊กอร่อยดี มากินเถอะ ไม่ต้องรอไอ้ป๋าหรอก มันคงตีตั๋วศพไปอีกนาน”
พยายามเลี่ยงไม่พูดถึงบุคคลที่สามแล้ว พี่แย้ก็ยังพาดพิงถึงจนได้ เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับป๋ามักจะโยงจนเข้าตัวโจมได้เสมอ มันเหนื่อยที่จะต้องปั้นหน้าว่าโจมเฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ข้างในสุดแสนจะอายและอยากแทรกแผ่นดินหนี ที่สำคัญโจจมห้ามเลือดไม่ให้มารวมตัวกันที่หน้าได้นี่สิ
“อ้าวน้องโจมตื่นแล้วเหรอ ดีเลยจะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน เมนูใต้เมนูแรกที่พี่ภูมิใจเสนอ สะตอผิดพริกแกงกุ้ง เป็นกุ้งแชบ้วยหางแดงที่หากินยากมากเลยนะ เดี๋ยวนี้พวกหาปลานานๆจะลากอวนมาได้สักที”
“แล้วมึงเอามาทำกับข้าวทำไม ทำไมไม่ซื้อมาปล่อยวะ จะได้อนุรักษ์ไว้จับกินได้นานๆ”
“ถ้ากูเห็นมึงเอาช้อนยื่นเข้ามาแค่ขอบจานนะแย้ กูจะเอาช้อนเคาะนิ้วมึง”
“เอาไว้มึงกินเองแล้วไม่ตายก่อนเหอะ แค่สีลำไส้กูก็บิดหนีแล้วเนี่ย”
“พูดกับมึงแล้วเสียเวลาว่ะแย้ เมื่อเช้าพวกพี่ไปตลาดกันมาอะน้องโจม ว่าจะชวน แต่ไม่กล้าเคาะห้อง”
“ทำไมครับ โจมก็อยากไปเดินเที่ยวเหมือนกัน ตั้งแต่มานี่ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย”
“พี่กลัวไอ้ป๋าลุกขึ้นมาด่า”
“มันไม่รู้เรื่องหรอกครับ หลับกับตายมันมีอาการเหมือนกันเลย”
“เอาแน่เอานอนกับมันไม่ได้ครับ โดยเฉพาะถ้าพี่ไปวุ่นวายกับเมียมัน นี่คือสิ่งที่พวกพี่ไม่สามารถเดาสถานการณ์ชะตาชีวิตตัวเองได้”
เห็นมั้ย!!! เพื่อนป๋าสามคนนี้สามารถโยงเรื่องราวแล้วซัดเข้าตัวโจมจนได้ หยุดต่อปากต่อคำเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วแกะโจ๊กกินเงียบๆน่าจะเหมาะกว่า
“น้องโจมกินเยอะๆนะ ผอมมากเลย”
“ไอ้เบส มึงอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าไอ้ป๋าเชียวนะ เดี๋ยวมันก็หาว่ามึงพิจารณารูปร่างเมียมันหรอก มันอาละวาดอีกแน่เลยกูว่า”
“เออว่ะ กูลืม”
“ตอนโจมไม่อยู่ป๋าอาละวาดหนักเลยเหรอครับ”
เหมือนจะถามเป็นความรู้ทั่วไป แต่จริงๆแล้วโจมตั้งใจเก็บข้อมูลเต็มที่ หลังๆมานี้ดูเหมือนทุกคนพยายามประคับประคองอารมณ์ป๋ามาก มากจนน่าสงสัย มันโอเคอยู่ ตรงที่เพราะโจมคือแฟน แต่คนอย่างป๋าจะมาออกตัวแรงเพราะมีแฟนมันก็ผิดวิสัยเพลย์บอยที่โชกโชนเรื่องรักใคร่อยู่มาก ถึงอยู่กับโจมป๋าจะแสดงออกถึงความรักตลอดเวลา แต่ไม่คิดว่าต่อหน้าเพื่อนๆก็ไม่ต่างกัน ดีใจแต่ก็เป็นห่วง บางครั้งป๋าอาจจะทำให้เพื่อนต้องลำบากเพราะตัวเอง
“ตามธรรมดาของมันแหละน้องโจม ถึงมันจะไม่ใช่ลูกคนเดียว แต่มันก็ทำตัวเหมือนลูกคนเดียวนั่นแหละ เอาแต่ใจตัวเอง ใจร้อน ทำตัวมีปัญหา เก็บกด เรียกร้องความสนใจ ขาดความอบอุ่น เรียกร้องความรักแบบไม่รู้ตัวอะ”
“โห เบส กูว่านะคนที่เก็บกดไม่ใช่ไอ้ป๋าหรอก กูว่ามึงนั่นแหละ ที่มึงสาธยายสรรพคุณไอ้ป๋ามานี่นะ เหมือนมึงบรรทึกรายละเอียดไว้ในสมองแบบฝังแน่นเลยอะ”
“หรือมึงว่ากูพูดผิดวะมหา”
“มึงพูดถูกทุกอย่างแหละเบส กูไปทำกับข้าวต่อดีกว่า ทำแกงเลียงไว้กินดับเผ็ดน่าจะดี บำรุงน้ำนมด้วย”
“บำรุงน้ำนมทำขี้เกลืออะไร เมียมึงมีลูกได้เหรอมหา”
“กูอ้างอิงประโยชน์มันโว้ย ไม่ได้จะให้เมียกินบำรุงลูก ขัดกูจริงๆ มีไอ้แย้คนเดียวนะที่สงสารไม่ซ้ำเติมกูเนี่ย”
“กูไม่ว่างนี่หว่ามหา กูกินโจ๊กอยู่”
“เออโว้ย สรุปกูหัวเดียวกระเทียมลีบ ไอ้คนที่จะบอกว่ามาแม่งก็ไม่ยอมบอกสักทีว่าจะลงมาเมื่อไหร่ บอกแค่จะโทรกลับๆอยู่นั่นแหละแม่ง เห็นกูยอมแล้วสร้างเงื่อนไขกับกูจริงๆ”
พี่แย้กับพี่เบสส่ายหน้ากับอาการหัวเสียของพี่มหา พี่แย้ป้องปากบอกว่า มันทำกับข้าวประชดพี่เทียน สองคนนี้เพิ่งทะเลาะกันมา มิน่า แลดูสะตอผัดกุ้งจะเผ็ดชวนปากเบินขนาดนั้น
“ก่อนมาเจอโจม ป๋ามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“อืม แย่มากนะ ตอนเจอน้องโจมมันก็แย่ แต่พอมันรู้ว่ามันรักมันก็ปรับตัวจนพวกพี่ตามแทบไม่ทัน มันบ้าตามประสามันแหละ ไอ้ป๋ามันสุดโต่งน่ะน้องโจม”
โจมคิดว่าในโลกนี้คงจะไม่มีใครมีปัญหาหนักหน่วงได้เท่าโจมอีกแล้ว ทุกคนพร่ำบอกว่าทุกอย่างที่ทำเพราะรัก บังคับให้โจมเดินตามทางที่เค้าปูไว้ก็เพราะรัก ถึงมันจะเหมือนรักที่แอบแฝงประโยชน์ที่พวกเค้าต้องการ แต่โจมก็ยังเชื่อว่ามันยังหลงเหลือรักอยู่บ้าง เหมือนน้ำเน่ากี่ร้อยล้านลูกบาศก์ที่ผ่านการบำบัดแล้วก็จะกลายเป็นน้ำดีอยู่บ้างนั่นแหละ เพียงแต่ต้องใช้เวลากลั่นนานแล้วปริมาณที่เห็นก็น้อย แต่ที่พี่เบสเล่าให้ฟัง เหมือนป๋ามันจะรู้สึกว่ารักไม่มีจริงเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่โจมรู้สึกว่าพ่อป๋ารักและตามใจมันมากแท้ๆ
“เล่าให้ฟังบ้างสิพี่เบส”
“จะดีเหรอน้องโจม ให้มันเล่าเองไม่ดีกว่าเหรอ มันไม่เคยเล่าเรื่องชีวิตน้ำเน่ามันเลยเหรอ”
“ก็มีบ้างครับ แต่ไม่มาก”
จริงๆมันก็เล่าให้โจมฟัง แต่เล่าของมันนั้นจับเนื้อหาสาระลำบากมาก มันเล่าไปทำมิดีมิร้ายกับโจมไป จะเอาสติส่วนไหนมาจับใจความ ความรู้สึกทุกอย่างหมุนวนหวาบหวามอยู่ที่ท้องน้อย เซรีบรัมขาวโพลนจนรับข้อมูลดิบยังไม่ได้ แล้วนับภาษาอะไรที่จะผ่านการประมวลผล ไม่มีทางเลย โจมอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับป๋า ก็ต้องถามเอาจากคนใกล้ตัวมันเนี่ยแหละ
“พ่อไอ้ป๋าทำงานหนัก ไม่ให้แม่มันทำงานอะไร อยากให้เลี้ยงลูก แต่พ่อมันรักสนุกไง ก็เลยมีคนเข้ามาหาเยอะ ส่วนใหญ่ก็เพื่อเงินทั้งนั้น ก็แค่สนุกๆกันแล้วแยกทาง แต่พี่เข้าใจแม่ป๋านะ อยู่บ้านเลี้ยงลูกก็ฟุ้งซ่าน ถึงจะรู้ว่าสามีตัวเองไม่จริงจัง แต่ผู้หญิงอะนะ คงอดคิดไม่ได้แหละมั้ง พอถึงจุดพีคแม่มันเลยหนีไป ทิ้งมันไว้กับพ่อ คงอยากให้พ่อมมันหันมารับผิดชอบและเลี้ยงลูกคนเดียวบ้าง”
“แล้วพ่อป๋าทำยังไงครับ”
“มันเรียนมัธยมแล้วตอนนั้น มันดูแลตัวเองได้แล้ว มันก็อยู่ไปในแบบของมันแหละ มีเงินให้ใช้มันก็สะดวกสบาย แต่ก็สร้างความเข้าใจแบบผิดๆนะพี่ว่า”
“ยังไงครับ”
“มันก็คิดว่าพ่อตัวเองเห็นแก่เงินมากกว่าแม่มัน แล้วมันก็คิดว่าแม่มันไม่ได้รักพ่อและมันมากพอที่จะอดทนให้ครอบครัวเป็นครอบครัว สรุป มันคิดว่ารักไม่มีจริง ทุกคนมีความต้องการและมีความหวังของตัวเองทั้งนั้น”
“แล้วไม่รู้เลยเหรอครับว่าแม่ป๋าไปอยู่ไหน”
“พี่ว่าพ่อมันรู้นะ ตัวมันเองพี่ไม่แน่ใจว่ารู้มั้ย แต่ป๋ามันเลือดพ่อแรง มั่นใจในตัวเองสูง มันก็อยู่ไปวันๆอย่างที่ผู้ใหญ่เค้าผลักภาระไว้ให้นั่นแหละ”
“ครับ”
“แล้วมันก็ทำแบบที่พ่อมันทำ เสเพล กินเหล้า เอาผู้หญิง หลังๆนี่หนักเลยมันเอาผู้ชายด้วย เลี้ยงดูเป็นเรื่องเป็นราว เด็กมันตบตีต้องการจะเป็นหนึ่งกันก็บ่อย มันรำคาญ มันเลิกมันทิ้งเค้าเลยนะ แต่ใครดีๆหน่อยมันก็เลี้ยงไว้ ถ้าไม่มีใครมาขอเลิก มันก็ให้เงินใช้แบบนั้นแหละ”
“แล้วพ่อป๋าไม่ว่าอะไรเลยเหรอพี่”
“ว่าไม่ได้ไง เพราะเค้าทำตัวเองให้ลูกเห็น ให้ลูกได้แค่เงินจริงๆ คือไม่มีเวลามาเลี้ยงดูน่ะน้องโจม พ่อมันคนเดียวขยายธุรกิจไปทั่วโลกอะ เป้าหมายเค้าก็เพื่อมันนั่นแหละ ตอนหลังก็มีน้องหนู”
“พลาดเหรอครับ”
“ไม่ได้พลาดหรอก เจนสนามกันขนาดนั้น แต่พ่อมันคงกลัวว่าผู้หญิงจะไปเอาลูกออกอะ เค้าเลยแกล้งโง่ยอมรับว่าเป็นลูกตัวเอง ตอนที่ผู้หญิงบอกว่าท้อง ไอ้ป๋ามันก็ไม่ว่าอะไรนะ ถึงไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่มันก็ตื่นเต้นที่มีน้อง แต่มันก็เข้าบ้านไม่ได้อีก”
“เพราะแม่น้องหนูเหรอครับ”
“ใช่ คือพ่อไอ้ป๋าเค้ารับผิดชอบเด็กนะ แต่เค้าไม่สนใจคนเป็นแม่เลยไง ที่เลี้ยงและให้อยู่ในบ้านนี่เพื่อน้องหนูทั้งนั้นนะ เค้าไม่อยากให้เด็กขาดแม่ แต่ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับพวกพี่ วัยรุ่นน่ะน้องโจม ก็ยังรักสนุกยังต้องการตามวัย ในเมื่อรอรับจากพ่อไม่ได้ก็เลยหันมาหาไอ้ป๋าไง แต่ไอ้ป๋าไม่เอา”
โจมพอจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง สังเกตเอาเองตอนที่ไปบ้านมัน มันเข้าหาน้องแต่มันไม่สนใจแม่ของน้องหนูเลย ไม่อยากคุยซะด้วยซ้ำ เลยเลิกสงสัยว่าทำไมมันถึงบอกว่าโจมเป็นแฟนตั้งแต่วันแรกที่มันพาโจมเข้าบ้าน มันคงอยากตัดปัญหา
“เพื่อนพี่หล่อรวยเลือกได้นี่ครับ”
จริงๆแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้หรอก แต่ทำไมตอนที่พูดออกไปน้ำเสียงขึ้นจมูกและหางเสียงสูงจนพี่เบสเองยังเลิกคิ้วและส่งยิ้มมาให้เหมือนรู้ทัน
“ก็จริงครับ ตัวเลือกไอ้ป๋าเยอะ สวยกว่าแม่น้องหนูด้วย ไปหากินข้างนอกแบบไร้ปัญหาตามมาสบายใจกว่า อีกอย่างไอ้ป๋ามันเคยนอนกับผู้หญิงซ้ำกันกับพ่อตัวเอง มันเลยรู้สึกแย่อะ”
เรื่องนี้โจมเพิ่งหายข้องใจไปเมื่อคืนนี่เอง แต่ต้องแลกมากับความเหนื่อยล้าครั้งยิ่งใหญ่เลยเหมือนกัน
“มันก็ไม่แปลกนี่ครับ ถ้าผู้หญิงทำงานแบบนี้อยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดา”
โจมพอรู้มาบ้างว่าพวกที่ขายบริการเกรดเอหรือสาวไซด์ไลน์นั้น เกรดที่ดีมากตั้งแต่ A ขึ้นไปมักจะมีไม่มากเหมือนพวกเกรดธรรมดา การที่จะโคจรมาพบกับลูกค้าที่กระเป๋าหนักจ่ายไม่อั้นมันก็ต้องมี และสาวบริการเกรดนี้คนมีเงินจะทุ่มเทให้มาก เพราะนอกจากสวย หุ่นดี บริการคุ้มค่าเงินแล้ว ผู้หญิงพวกนี้รักความสะอาดและดูแลตัวเองมากเป็นพิเศษ ใช้บริการแต่ละครั้งก็จะสบายใจกันทั้งสองฝ่าย โจมเคยได้ยินคนที่มันกล้ามาซื้อบริการตัวเองคุยโวว่าเคยออฟผู้หญิงพวกนี้ราคาหลักหมื่นต่อชั่วโมงมาแล้ว
“มันก็ไม่แปลกหรอกครับน้องโจม ถ้าทั้งพ่อและทั้งมันไม่เลี้ยงดูผู้หญิงคนนี้พร้อมกัน มันคงรู้สึกแย่ตรงที่บางครั้งนอนกับพ่อมาแล้วมาต่อที่มัน หรือนอนกับมันแล้วไปหาพ่อมันต่ออะไรประมาณนี้ แต่เค้าก็เลิกกันไปด้วยดีนะ”
“แล้วใครได้เลี้ยงดูต่อละครับ พ่อป๋าหรือป๋า”
“โนๆ เค้าสับรางเก่งนะคนนี้ แต่ไม่รู้เรียกว่าโชคดีหรือกรรมนะที่เค้าไปพบกับรักจริงขึ้นมาจากอาชีพนี้ เลยมายอมรับกับป๋ากับพ่อว่าจะแต่งงานไปกับลูกค้าชาวต่างชาติที่มาพัวพันเป็นคนที่ 3อลวนดีแท้ แต่ไอ้ป๋ามันชิวนะ มันไม่ได้ผูกพันอะไร ไม่ได้รักอะไรเค้านั่นแหละ เลี้ยงดูเพราะอัธยาศรัย เพราะบริการดีมั้ง ไม่ต้องเหนื่อยออกแรงแต่ถึงใจเท่ากับทำเองมันก็คุ้ม”
“ดูวุ่นวายดีนะพี่”
“มากกกกกกกก ไอ้ป๋าเลยไม่เอาใครจริงจังเลยไง แต่มันไม่หยุดเสเพลนะ มันเรียกร้องความสนใจจากพ่อมันต่อไป มันแค่จะพิสูจน์ว่ารักไม่มีจริงหรอก มันดื้อกับพ่อมันเท่านั้นแหละ แล้วก็มาเจอน้องโจม ผลงานชินโบว์แดงของมัน แม่งทิ้งเด็กมันหมดเลย พวกพี่ไปเคลียร์แทบตาย เด็กมันกล้ามาโวยวายกับพวกพี่นะ แต่ไม่มีใครกล้าโวยวายกับมันสักคน”
“ทำไมอะครับ”
“แค่ไอ้ป๋ามองตาใครก็หัวหดกันหมดแล้ว ป๋ามันกล้าได้กล้าเสีย ทิ้งคือทิ้ง ไม่สนใจคือไม่สนใจ แต่พวกนี้ก็ได้ผลตอบแทนจากป๋าไปเยอะ”
“มันก็ขอซื้อโจมเหมือนกันแหละ”
เดินมาซื้อหน้าด้านๆตอนที่กำลังเซ็งสุดๆด้วย กำลังรำคาญที่มีคนมาขอซื้อตัวเองทุกวี่วัน เลยอยากจะหาใครสักคนมาเป็นไม้กันหมาให้ โจมไม่อยากตอบคำถามใคร แล้วอีกอย่าง อารมณ์ชั่ววูบตอนนั้นบอกตัวเองว่า ถ้าทำอย่างที่ทุกคนกล่าวหาจริงๆมันจะเป็นยังไง ข่าวหนาหูว่าถ้าเป็นเด็กป๋าจะไม่มีใครกล้ามาขอซื้อบริการต่อ หนึ่งคือกลัวสู้ราคาไม่ไหว สอง กลัวมีปัญหากับมาเฟียอย่างมันละมั้ง แล้วโจมก็รอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกามาได้ แต่ก็ต้องมาเจอปัญหาใหญ่เมื่อรู้ว่าตัวเองรักมันจริงๆเข้าให้แล้วเหมือนกัน
“พี่รู้ครับ พี่ตกใจที่มันซื้อน้องโจมได้ แต่พี่แปลกใจกว่านั้นที่มันพาน้องโจมไปคอนโดที่มันอยู่นี่แหละ”
“ทำไมอะครับ”
“มันไม่เคยลากใครเข้าห้อง มันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัวของมัน เค้ารู้กันไปทั่วนะเรื่องนี้”
ถึงว่า ตอนที่มีข่าวว่าโจมอยู่กินกับป๋าถึงได้กระจายไปทั่วมหาลัยไม่ทันจะข้ามวัน โจมคิดว่ามันก็แค่เรื่องธรรมดาสำหรับคนที่มีข่าวคาวเหมือนกันมาเจอกันเท่านั้นซะอีก
“พวกพี่เคยพนันกันฮาๆว่าผู้หญิงแบบไหนที่จะเอาไอ้ป๋าอยู่ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเป็นผู้ชาย แต่พอเป็นน้องโจมพี่ไม่แปลกใจแล้วล่ะ ว่าทำไมมันถึงเลือกผู้ชาย แล้วทำไมต้องเป็นน้องโจม”
เหมือนกำลังถูกสรรเสริญและเหมือนมีใครมาตอกย้ำคำสารภาพรักของไอ้ป๋าป่าเถื่อนนั่นให้ฟังเลย จะเขินก็เขินไม่ได้ เลยได้แต่ทำหน้าแปลกๆให้พี่เบสไป
“แต่มันมีรักกับเค้าได้ก็ดีนะ มันจะได้เข้าใจความรักสักที จะได้เลิกโกรธพ่อแม่ตัวเองได้แล้ว มันเริ่มเข้าใจแล้วรักว่ารักผลักดันให้เกิดทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือไม่ดี”
“พวกพี่เลยลำบากไปด้วยเลย”
“มันเป็นเพื่อนที่ทำให้พวกพี่รู้ว่า มันไม่เคยเสียดายชีวิตตัวเองเพื่อเพื่อนเลยอะน้องโจม ถ้าไม่ได้มันนะ พวกพี่ตายคาตีนพวกขี้ยาไปนานแล้ว”
“พวกพี่อะเหรอครับ”
“อื้อ”
แปลกใจมากถึงมากที่สุด คนที่โจมคิดว่าเป็นแกะดำของกลุ่มนี้คือป๋าต่างหาก พี่เบสเรียบร้อย นิ่งขรึม มีเหตุผลแล้วก็รักเรียน ส่วนพี่แย้ถึงจะเรียบเรื่อย โผงผางบ้างบางครั้งแต่ก็ไม่ได้มีอะไรที่บ่งบอกว่าพี่เค้าเปรี้ยวได้เลย ส่วนพี่มหานี่แล้วใหญ่ ถึงจะพบว่าตัวจริงพี่แกจะโก๊ะๆและหมกหมุ่นในเรื่องอย่างว่าบนเส้นทางธรรมะแค่ไหน เป็นประธานชมรมพุทธฯที่ทำเพื่อสังคมและทำนุบำรุงศาสนา แต่ไอ้ป๋ามันมีอะไรที่เข้ากับพี่สามคนนี่ได้ ไม่มีเลย
“ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ น้องโจมทำหน้าแบบว่าคาดไม่ถึงมาก”
“ครับพี่ มองไม่เห็นความดีของมันที่มีต่อเพื่อนเลย โจมเคยแปลกใจว่าพวกพี่ยอมมันเข้าไปได้ยังไง เอาแต่ใจแล้วก็กร่างขนาดนั้น”
“ตอนพี่เข้าปีหนึ่งใหม่ๆก็จับกลุ่มกันแค่สามคนนะ แล้วด้วยความอยากรู้อยากลองของพวกพี่ก็อยากไปเที่ยวผับกันไง เจอมันฉายเดี่ยวอยู่ในผับนั้นแบบเป็นป๋าเลย ผู้หญิงล้อมรอบทั้งๆที่เป็นผับวัยรุ่น สามคนคิดตรงกันว่าเกลียดขี้หน้าไอ้ขี้เก๊กนี่มาก ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายจะได้มันนี่แหละช่วย”
“โห มันเป็นพระเอกขนาดนั้นเลยเหรอพี่”
“อื้อ พี่ไม่รู้ว่าผับนั้นเป็นที่อัพยาของพวกเดนคนโดยเแพาะ พอพวกมันเมาก็เอาเลยได้เรื่องเลย พวกพี่ไม่รู้ก็เลยเกรียนใส่พวกมัน ไอ้มหาโดนยำตีน เละ ไอ้แย้นี่โดนคัตเตอร์กรีดแขน ส่วนพี่มีดจ่ออยู่ที่คอหอย ข้างหลังมีปืนจ่ออยู่ สับไกปืนดังกริ๊ก ยังไม่ทันจะเริ่มเรียนเลย เอาชีวิตมาทิ้งไว้ในนรกแล้วอะ ตอนนั้นไอ้ป๋ามันเริ่มแข่งรถแล้ว มันก็รู้จักคนในนั้น มันเลยเข้ามาเคลียร์ให้ แล้วเราก็คบกันมาตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ ไม่ได้ทำซึ้งอะไรใส่กันหรอก ตั้งแต่นั้นมาพวกพี่ก็ตามไอ้ป๋าไปแข่งรถบ่อยๆ จนรู้จักไอ้แมนอย่างที่รู้กันนั่นแหละ”
เพิ่งรู้ว่าเส้นทางชีวิตป๋าสมบุกสมบันมาก แล้วก็เสี่ยงต่อชีวิตมากอย่างที่คนโลกแคบอย่างโจมนึกไม่ถึง โจมแค่ต่อต้านกับครอบครัวและต่อต้านกับความรู้สึกอยากหนีของตัวเอง แต่โจมไม่รู้ว่าถ้าออกมาเผชิญชีวิตแล้วเดินทางแบบป๋าจะเป็นยังไง บางทีโจมอาจจะเป็นคุณตัวในผับเกย์ที่ไหนสักแห่งก็ได้ ถ้าโจมไม่สร้างกำแพงกันตัวเองเอาไว้ โจมอาจจะไม่เหลือศักดิ์ศรีลูกผู้ชายให้ได้ภูมิใจอีก
“พวกมึงเล่านิทานกันเสร็จยังวะ”
“ทำไม มึงทำกับข้าวมึงเสร็จแล้วหรือไง กับข้าวสองสามอย่าง ทำตั้งแต่เช้า แต่กินได้ตอนเย็น บุญกูนะที่กินโจ๊กไปล่วงหน้า”
พี่แย้ที่นั่งเงียบฟังพี่เบสเล่าอย่างเดียวโดยพยักหน้าสนับสนุนเป็นครั้งคราวนั้น โต้ตอบพี่มหาแทนพี่เบส
“ยังไม่เสร็จหรอกว่ะ แต่เหลือแค่ปิ้งย่างของทะเลแล้วไม่ยาก”
“แล้วมึงจะถามทำไมว่าคุยกันเสร็จหรือยัง มารยาททรามมาก ขัดจังหวะ”
“กูแค่จะบอกว่าไปเที่ยวกันเหอะ”
“อารมณ์ไหนของมึงวะ”
“อารมณ์ดีเเว้ย ไปเดินตลาดกิมหยงกัน เย็นนี้เทียนจะมา”
“กูว่าแล้ว คนอย่างมึงหลั่นล้าไม่พ้นเรื่องเมีย”
“ทีไอ้ป๋ามาถึงก็ดึงน้องโจมหลบเข้าห้องพวกมึงไม่บ่นสักคำเลยนะ พอกูนี่ก็ใส่กันจัง”
“ไอ้ป๋ากูชินแล้ว แต่เฒ่าหัวงูแต่ในนิตยสารอย่างมึงกูเพิ่งเคยเห็น”
อยากไปเปิดหูเปิดตาก็อยากไป แต่คนที่นอนหลับอยู่ในห้องล่ะ ดูเหมือนโจมกับป๋าจะเหนื่อยล้าพอๆกัน แต่สภาพป๋าเหมือนไม่ได้นอนมาก่อนหน้านั้นนานมาก ตอนนี้มันเลยหมดแรงเพราะมันเล่นใส่โจมซะหมดแม็กขนาดนั้น อีกอย่าง โจมกลัวมันลุกขึ้นมาไม่เจอใครแล้วจะอาละวาด โจมไม่มีโทรศัพท์ใช้ มันต้องโทรไปโวยวายกับเพื่อนคนไหนสักคนแน่ๆ พี่มหาน่าจะได้รับเกียรตินั้นเป็นคนแรก
“น้องโจม ออกไปเดินเล่นด้วยกันครับ”
พี่มหาชวน ทุกคนพยักหน้าสนับสนุน แต่ตัวเองกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสียเอง
“เอ่อ”
“ไอ้ป๋ามันยังหลับอีกนาน ถ้าไม่ปลุกมันไม่ตื่นหรอกครับ มันไม่ได้หลับสนิทแบบนี้มานานมากแล้ว มันเพิ่งจะได้นอนเหมือนชาวบ้านเค้าตอนที่รู้ว่าน้องโจมอยู่ใกล้ตัวนี่แหละครับ ไปกับพวกพี่ไม่เป็นไรหรอก”
เบาใจไปเรื่องนึงแต่ก็ยังมีเรื่องให้ต้องหนักใจ หาดใหญ่ร้อนมาก ตอนที่พี่มหาเปิดประตูเข้ามา ไอร้อนแทรกผ่านเข้ามาวูบวาบทั้งๆที่ในบ้านเปิดแอร์เย็นเฉียบ แต่สภาพโจมพร้อมออกนอกบ้านซะที่ไหน ถึงจะสนิทกับพี่ๆแล้วโจมยังรู้สึกอายกับรอยดูดที่คอตัวเอง แล้วถ้าออกไปนอกบ้าน จะให้ใส่เสื้อคอเต่าก็คงจะไม่ไหว ต่อให้ผมยาวระไปกับต้นคอก็บังรอยไม่มิดอยู่ดี
“โปะแป้งรองพื้นมั้ยน้องโจม แล้วใส่เสื้อคอโปโลยกคอเสื้อขึ้นแบบที่นิยมพี่ว่าช่วยได้นะ”
พอพวกพี่ๆเค้ารู้ทันถึงกับต้องเอามือเกาท้ายทอยแก้เก้อ อยากจะวิ่งเข้าไปกระทืบไอ้ตัวการให้ไส้ไหล แต่กลัวมันเอาคืนเพราะโจมก็ทิ้งรอยไว้ตามเนื้อตัวมันเยอะเหมือนกัน รอยที่มันฝากไว้กับโจมไม่เจ็บ แค่มีหลักฐานให้อาย แต่รอยเล็บที่โจมข่วนมันไว้เต็มแผ่นหลังทั้งเจ็บทั้งแสบ ถ้ามันเอาคืนขึ้นมาโจมต้องตายแน่ๆ
“ขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะพี่”
“ไม่ต้องหล่อมากนะครับ พี่ขี้เกียจตอบคำถามผู้ปกครอง”
เสียงแซวลอยตามหลังมา แต่ไม่ได้สนใจไปต่อปากต่อคำด้วย ทุกอย่างเข้าตัว ต่อปากไปก็เสียกับเสีย โจมไม่อยากหลุดมาดเยอะ ถึงกับคนกันเองก็เถอะ กลัวมันจะเคยตัวไปถึงนอกบ้านด้วยก็เท่านั้นเอง
ป๋ายังนอนหลับสนิท เสียงหายใจสม่ำเสมอ มันนอนท่าเดิมได้น่าทึ่งมากที่ตะคริวหรือเหน็บไม่กินตัวมัน ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมบางครั้งมันถึงกอดแบบล็อคตัวโจมได้ในท่าเดิมทั้งคืน
อาบน้ำแล้วเลือกเสื้อผ้าที่ดูจะเหมาะกับตัวเองในตอนนี้ให้มากที่สุด บอกว่าเลือกแต่จริงๆแล้วมีเสื้อผ้าให้เลือกได้ไม่มาก โจมไม่ได้หยิบอะไรติดไม้ติดมือมาเลย ของส่วนใหญ่แวะซื้อเอาตามทางที่ผ่านและพบเห็น ยังดีที่มีเสื้อโปโลและกางเกงขาสามส่วนให้ใส่
“ป๋า ป๋า”
แค่เรียกมันไม่แม้แต่จะกระดิก เลยต้องเอามือเย็นๆแตะตัวมัน ป๋าถึงได้ตอบสนองด้วยการพลิกตัวไปมาหนีมือบ้าง
“ขี้เซาจังวะ ป๋า”
อีกนิดเดียวกะว่าจะเอาเท้าเขี่ยตัวมันด้วยความหมั่นไส้ แต่มันดันครางอืออาบอกว่ารับรู้แล้วว่าโจมเรียก แต่เปลือกตาคงยังหนักอึ้งอยู่
“โจมออกไปเที่ยวตลาดกับพี่ๆเค้านะ บอกแล้วนะเว้ย ห้ามโวยวายทีหลังเด็ดขาด”
“หืออออ อะไรนะ”
ถึงน้ำเสียงจะเจือขี้เซาอยู่มาก แต่มันก็ตอบสนองด้วยการควานหาตัวโจมทันที มือไม้ปะป่ายอากาศ แต่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น ก่อนที่คิ้วและหน้าผากจะขมวดเข้าหากัน แล้วเปิดตากลอกไปมามองฝ้าเพดาน
“ง่วง”
มันพูดแค่นั้นแล้วดึงโจมเข้าไปกอด สันดานมาก มือไวสุดๆ ตามองไม่เห็นแต่เหมือนรูขุมขนมันมีเซ็นเซอร์จับความเคลื่อนไหวโจมงั้นแหละ
“ง่วงก็นอน เดี๋ยวกลับมาแล้วจะเรียกกินข้าวนะ”
“นอนด้วยกันสิ ข้างนอกร้อน ไม่ต้องไปหรอก”
“ขอออกไปดูโลกภายนอกบ้างเหอะ อยู่แต่ในห้องขังมานานสามเดือนกับอยู่ในห้องมาอีกครึ่งวันกับคืนนึงแล้วนะ”
“ครับๆ อย่าไปนานนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”
“บอกใคร”
“บอกโจมไง”
“โตแล้วนะ ไม่ใช่น้องหนู ไม่ต้องกำชับแบบนี้ก็ได้”
“ไม่ใช่ก็ห่วงอะ ไอ้พวกนั้นไปด้วยแน่นะ”
“เออสิ ไม่งั้นโจมจะไปได้ไง ไม่ใช่ถิ่นนะ”
“ทำไมตัวหอมล่ะโจม”
ก็เพราะมึงเอาจมูกมาไซ้คอน่ะสิป๋า แล้วสูดไม่กลัวหนังกำพร้าจะหลุดติดเข้าไปแบบนั้นไม่ได้กลิ่นก็บ้าแล้ว ไม่ได้ใส่น้ำหอมเลย ไม่ชอบใส่ แป้งก็ไม่ได้ทา กลิ่นที่มันบอกว่าหอมนักหอมหนานั้นคือกลิ่นสบู่เด็กล้วนๆ เว่อร์มาก
“วันนี้คุณบอกรักป๋าหรือยัง”
“เป็นบ้าอะไรอีก เมาขี้ตาก็นอนไปสิ”
“อ้อน!!!!”
ตอนที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นเนี่ยนะ เก่งเกินไปแล้วก็หื่นจนไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้วนอกจากถอนหายใจกับชะตากรรม
เอาจมูกแตะแก้มมันเบาๆเอาใจ แก้มเริ่มสากเพราะหนวดเริ่มขึ้นแล้ว ที่ต้องยอมตุ๊ดแตกใส่มันก็กะว่าจะใช้เป็นยันต์กันมันโวยวายตอนตื่นเต็มที่นี่แหละ
“รักนะเด็กป๋า”
ตามองไม่เห็นแต่ก็ยังพยายามควานมือมาลูบหัวเหมือนเอ็นดูกันสุดๆ
“ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย”
ด่ามันได้แค่ตอนที่มันไม่มีสตินี่แหละ ตอนที่มันเป็นผู้เป็นคนดีๆถ้าไม่อยากเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวห้ามทำเด็ดขาด กว่าจะหลุดออกมาจากมือปลาหมึกของมันได้เล่นเอาเหงื่อไหลในห้องแอร์ นี่อาจจะเป็นแผนการของมันที่จะทำให้โจมตัวเหม็นเหงื่อจะได้ไม่มีคนเข้าใกล้ แต่มันคงไม่รู้ว่าอาจจะทำให้โจมกลายเป็นที่รังเกียจของสังคม แต่ก็นั่นแหละ คนอย่างมันเคยแคร์อะไรซะที่ไหน สังคมคือสิ่งสุดท้ายที่คนอย่างป๋าจะเหลียวแลเลยมั้ง ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่รักเด็กมีปัญหาอย่างมันดี

[Seiki]

๐ สวัสดีค่ะ แปลกใจกันล่ะสิที่อัพวันเว้นวันแบบนี้ พอดีคิวว่างวันสองวันเลยจัดเต็มนะคะ (แสดงว่าอาจจะมีอัพวันเว้นสามวันอีก  )
๐ ตอนนี้ก็อาจจะเป็นส่วนขยาย รู้ว่าทุกคนรอตอนจัดการเฮีย แต่นั่นมันใกล้จะจบแล้วนะ จะให้จัดตอนนี้เลยเหรอ
๐ คนที่รอหนังสือ หยอดกระปุกไว้ก่อนนะคะ รับปากว่ารวมแน่ๆ แต่แบบว่าขอให้จบก่อนเนาะ แล้วก็ขอให้คนเขียนปั้นปก ปั้นอะไรให้เรียบร้อยก่อน ระหว่างที่เปิดจองก็จะปั่นตอนพิเศษให้ ลุ้นกันเอาเองว่าจะได้กี่ตอน อาจจะไม่บ้าพลังเท่าพี่ดินนะ ยัดเข้าไปได้ 9 ตอน 10 ตอน มีคนแนะนำมา(อีกแล้ว) รู้ว่า TRomance ยุขึ้นกันช่ายม้าย  มีคนบอกว่า เนื้อหาหลักพี่ดินในเล้ามีให้อ่านจนจบ แต่ไม่มีตอนพิเศษให้อ่าน ช่วยรวมเล่มออกมาขายเฉพาะตอนพิเศษได้มั้ย ก็ยังแบ่งรับแบ่งสู้นะคะ เพราะถ้ารวมแต่ตอนพิเศษมันจะน่าเก็บเท่ากับแบบที่มีเนื้อหาหลักด้วยเหรอ แต่ถ้ามีคนอยากได้แบบนั้น เอาก็เอานะ ทำให้ได้ คนเขียนก็เป็นคนธรรมดานะคะ ก็ต้องหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเนาะ อะไรที่ได้เงินก็อยากทำทั้งนั้นแหละ แต่จะเอาอย่างเดียวไม่ได้ อยากจะให้คนอ่านเต็มใจซื้อด้วย นะจ๊ะ
๐ ฝากเรื่องเดิมๆสำหรับคำผิดนะคะ เวลาอยู่ในเล่มหนังสือจะได้ไม่สะดุด พยายามอย่างยิ่งในการพัฒนาเรื่องนี้ ถึงจะยังมีหลุดบ้าง แต่ก็อยากให้น้อยที่สุด เข้าใจคนสะสมหนังสือค่ะ ไม่ได้นิ่งนอนใจนะคะ 
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ยินดีต้อนรับคนใหม่เช่นเคย 
๐ พุดคุยกันได้ทุกเรื่องที่หน้าแฟนเพจจ้า TRomance's Fanpage คลิกที่นี่ค่ะ
๐ TRomance 

[boylove_yj]

 





กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึงซักที ก๊ากกกกกกกกกก จิ้มทันแล้วโว้ยยยยยๆ

[toou]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดก่อนอ่านคร๊าาา   มาต่อแล้วววววววววววว
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


กรี๊ดดดดดดดดดดด  น่ารักอะไรแบบนี้เนี๊ยะ  โจมบอกรักป๋าโดยการหอมแก้มตอนป๋างัวเงีย มันเป็นอะไรที่น่ารักสุดๆๆๆๆ  กรี๊ดดดดดดดดดดด
ตื่นมาป๋าโวยงายแหงๆ ฮ่าๆๆ เมียหายไปกะเพื่อนๆหมดเลย อิอิ

[evilheart]

โจมแอบมาสืบความลับป๋าหรอ 
ป๋ามีภูมิหลังที่น่าเห็นใจ โจมรักป๋ามากๆ นะ
ออกไปข้่างนอก คงไม่มีอะไรเป็นอันตรายกับโจมใช่ไหม
เพื่อนๆ ป๋าคงดูแลกันได้ ส่วนไอ้เฮีย จัดการตอนท้ายเรื่องก็ได้ แต่ขอแบบหนักๆ เลยนะ
+1 ให้เลย ถูกใจน้องโจม "รักนะเด็กป๋า"

[ขนมหวาน]

มาอีกตอนแล้ว น้องโจมเริ่มจะได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันและ
ป๋ามันอ้อนได้น่าหมั่นไส้จริง ๆ ตอนนี้เริ่มสดใสขึ้น
รอวันปะทะกับเฮีย มหาพอน้องเทียนจะมาลัลล้าขึ้นมาเชียว

มาวันเว้นวัน หรือมาวันเว้นสามวันก็จะรอนะจ๊ะ
กำลังไคลแมกซ์ขึ้นเรื่อย ๆ

[kokikung]

oh god ป๋าแอ๊บสุดๆๆๆโอ๊ยยยยย
โหมดนี้ป๋าน่ารักวะ ชอบบบบบ
ถึงมันจะขัดกับลุคแบดๆๆแบบป๋าแต่น่ารักจริงๆๆๆ
ประวัติเป็นมานี่สุดๆๆเลยเนอะป๋านะแอบสงสาร 
แต่รักเด็กป๋ากับป๋าจัง
+1ไปเบาๆๆ
ปล.แอบเศร้าจิตรที่ไกลจบแต่อัพถี่หลายๆๆวันติดก็ได้ 555++คนอ่านสู้ตาย
แต่ว่ามีเรื่องใหม่จ่อลงหรือยัง รอๆๆเหมือนเดิมเน้ออ

[knightofbabylon]

อ่านแล้วยิ้มวุ้ย ไม่รู้ทำไม ถึงแม้ว่าเรื่องที่ป๋าผ่านมาไม่ได้น่ายิ้มเลย
คงเพราะบรรยากาศของเพื่อนป๋าล่ะมั้ง
พูดไม่ถูกอะ แต่ชอบตอนนี้

ปล. ป๋า ออมแรงไว้เยอะๆ พักผ่อนให้เยอะๆ เตรียมซวกฮ.เฮีย
(คนอ่านเตรียมรอพร้อมล่วงหน้าละ)

[mild09]

  

[hahn]

หุหุ น่ารักจริงๆ คุณนักเขียน มาลงให้แบบรวดเร็วไม่ต้องรอนาน

ส่วนป๋าก็นะ ขนาดหลับยังหื่นได้  +1

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เด็กป๋าน่ารักจังเลยค่า
ตอนอยู่กันสองคนยิ่งน่ารัก 
รักเพื่อนๆป๋าจัง

[@Iriz]

ตอนนี้น่ารักจัง อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย 

คำผิดค่ะ
ออกมาสมทบกันพวกพี่ๆ > กับ
ส่วนพื้นที่ข้างๆเป็นครัวฝรั่งที่ไม่ใช้ทำกับข้าว > ไว้ใช้
สงสัยวันนี้ซึนามิจะตีหาดใหญ่ > สึนามิ
ที่สำคัญโจจมห้ามเลือด
สะตอผิดพริกแกงกุ้ง > ผัด
เป็นกุ้งแชบ้วยหางแดง > กุ้งแชบ๊วย
เหมือนมึงบรรทึกรายละเอียด > บันทึก
คงอยากให้พ่อมมันหันมารับผิดชอบ
แล้วมันก็คิดว่าแม่มันไม่ได้รักพ่อและมันมากพอที่จะอดทนให้ครอบครัวเป็นครอบครัว > ประโยคแปลกๆอ่ะค่ะ
เลี้ยงดูเพราะอัธยาศรัย > อัธยาศัย
ผลงานชินโบว์แดงของมัน > ชิ้น
มันเริ่มเข้าใจแล้วรักว่ารักผลักดันให้เกิดทุกอย่างจริงๆ
ของพวกเดนคนโดยเแพาะ > เฉพาะ

[ao16]

 

[himecrazy]

    รีเฟรชรอเนื้องเรื่องขึ้นแทบไม่ทัน พอเห็นหัวข้อเปลี่ยน  กอดคนเขียนค่ะอัพถี่แค่ไหนก็ไม่กลัวค่ะกลัวไม่ได้อ่านอิอิ^^

[l2ockyou_l3ody!]

ขอบคุณพี่คนแต่งฮะ อัพเร็วเหลือเชื่อ 

น่าร้ากกกอ้ะ 



เดี๋ยวเทียนลงมาแล้วน๊า ><!!
อัพเร็ว ปลื้มมากอ้ะ พี่ 

ปล. หนูเป็นคนใต้นะ ยังเรียก จาโกย ว่า เชี๊ยะโก้ย เจี๊ยะโก้ย อยู่เลย 


 

[evil_kun]

กรี๊ดดดด ชอบที่ป๋าบอก วันนี้คุณบอกรักป๋าหรือยัง >"<

พอป๋าอยู่หาดใหญ่ เราก็ชักอยากกลับบ้านขึ้นมาเลย...

[tawan]

ชอบมาแบบจัดเต็มบ่อยๆ นะ

รักคนแต่งจริงๆ เลย   

 

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

ขอป๋าเวอร์ชั่นนี้เยอะๆนะค้าาาาา
น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[naja-kitase]

ช่วงนี้ก็กะลังโอเคดี อ่านไปจะว่ามีความสุขเลยก็ไม่ได้เพราะมันมีกว้างชิ้นโตรออยู่นี่สิ เฮ้อออออ

[A_ay]

หมั่นใส้คนอ้อนเมีย!!

ติงต๊องจริงๆ