หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[LoveAholic]

อ๊ากกก อิป๋าหวานขึ้นทุกวัน อ่านแล้วม้วนต้วนสุดๆ
เวลาพูด ครับ กะน้องโจมนี่ มันช่างน่ารักเจงๆ 
เวลาบ๊องส์นี่ พี่มหาก็ยังต้องชิดซ้าย เพราะ สู้ไม่ได้
มันดีไปหมด ยกเว้น จะไปแข่งรถนี่ล่ะ 

[MoMoRin]

ถึงขั้นต้องแถลงข่าวกันเลยทีเดียวเจ้าค่าาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ก็นะ...เราก็ว่า*เด็กป๋า*แต่ละคนคงไม่ธรรมดาแน่ๆ 
ไหนจะอีเฮียของน้องโจมอีก..เชื่อมั้ยล่ะ ว่าต้องตามจองเวรกันมาติดๆเลยล่ะ 

[SuSaya]

เข้ามานั่งรอ...วันนี้ แต่กี่โมง

[poppycake]

ฮิ้ววววว
เลื่อนั้นเปน แฟนป๋า แร้วอ่ะ เริ่ดมาก
แต่จาไปแข่งรถนี่สิ -*-
ไหงงั้นล่ะป๋า

[A_ay]

มานอนตีพุง
รอน้องโจมม

[NmornS]

เป็นแฟนกันแล้วววว วู้วววว
หวานได้อีกนะเนี้ย น้องโจมน่ารักอ่ะ ><

[InuyashaM]

 

[orionstar]

  เด็ก ป๋า เด็กป๋า นั่งเฝ้าเด็กป๋านั่งมองแฟนป๋า จัดการป๋าตัวดี

[Seiki]

ตอนที่ 25 'เด็กป๋า'


“เราเลิกกันก่อนดีมั้ย”

น้ำเสียงราบเรียบเหมือนเป็นประโยคเชิญชวนให้ทำตาม แต่คนฟังเหมือนโดนน้ำเย็นเฉียบสาดลงมาพร้อมกับน้ำร้อนจัด ดวงตาเบิกโพลงเพราะตั้งรับไม่ทัน
ถ้อยคำที่ใช้ขอเป็นแฟนกับถ้อยคำที่ใช้บอกเลิกเอ่ยออกมาจากปากง่ายดายพอกัน แต่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะโจม”

ทำหน้าแบบไหน? ยิ้มทั้งน้ำตา หัวเราะ ร้องไห้ หน้าแบบไหนกันนะที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ ไม่รู้เลย ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย นอกจากเจ็บจนชา ปวดหนึบในอกจนจะหายใจไม่ออก อยากเอ่ยถามหาเหตุผลยังทำไม่ได้ ใจอยากจะเดินหนีไปจากตรงนี้ ยังทำได้แค่หยุดนิ่งอยู่ที่เดิม
ไร้ความรู้สึกจนไม่รู้ว่าตัวเองถูกคู่สนทนาดึงรั้งให้นั่งบนตักแกร่งตั้งแต่ตอนไหน ถ้าไม่รับรู้ถึงความอบอุ่นที่แล่นวาบขึ้นมาทางแผ่นหลังที่พิงแนบไปกับอกกว้างและรอยอุ่นชื้นที่แนบลงมาที่ข้างแก้มแล้ว โจมไม่ต่างอะไรกับหุ่นบังคับเลยสักนิดเดียว

“ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ ป๋าขอโทษ”

ถ้าริมฝีปากสั่นเทาแต่ทว่าอุ่นร้อนไม่จูบไล่ซับมาถึงหางตา โจมไม่รู้ตัวเองเลยว่ากำลังร้องไห้ อิทธิพลของป๋ามีผลต่อความรู้สึกของโจมมากกว่าที่เคยคิด มันไม่ใช่แค่ตกใจอย่างที่ป๋าขอโทษ แต่มันรู้สึกมากกว่านั้น เหมือนความรู้สึกมันหายไปเลย
ได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ เพราะไม่สามารถเปล่งคำพูดออกมาว่า ‘ไม่เป็นไร’ ได้ คนเดียวที่โจมรู้สึกว่าปิดบังความรู้สึกได้ไม่เนียนที่สุดคือการอยู่ต่อหน้าป๋า

“แค่ชั่วคราวเท่านั้นนะ แค่ชั่วคราว”

หลังมือถูกดึงขึ้นไปจูบซับซ้ำไปซ้ำมาแทนใบหน้า กลุ่มผมถูกปลายจมูกซุกไซ้ไปมาจนกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ครั้งแรกที่ตัวเองรู้สึกว่าร้องไห้หนักที่สุดตั้งแต่เคยเจ็บปวดมา

“ทำไมล่ะ”

คำถามสั้นๆแต่ใช้เวลานานกว่าจะเปล่งมันออกมาได้แต่ละคำ น้ำลายหนืดเหนียวมันขวางอยู่เต็มลำคอ ไหล่ยังกระเพื่อมขึ้นลงอยู่ไม่จางเพราะสะอื้นไห้ มันเป็นเรื่องหน้าอายสำหรับคนที่รักษาฟอร์มมาตลอดอย่างโจม แต่สิ่งเหล่านั้นโจมสลัดทิ้งมันไปตั้งแต่ตอบรับคนๆนั้นเป็นแฟนแล้ว

“หยุดร้องไห้แล้วฟังป๋าอธิบายก่อนนะ โจมร้องไห้แบบนี้ป๋าคิดอะไรไม่ออกเลย”

ในเมื่อถูกสั่งห้ามไม่ให้ร้องไห้ ทางเดียวที่โจมจะระบายความอัดอั้นที่มันแน่นอยู่ในอกนี้ด้วยการทุบลงไปบนต้นขาของคนที่ใช้ตักตัวเองแทนเก้าอี้นั่ง โจมทุบลงไปเต็มที่ แต่ป๋าไม่ต่อต้านเลย ไม่นานร่องรอยเขียวคล้ำก็จะชัดเจนเป็นหลักฐานว่าถูกโจมทำร้าย

“คนดีของป๋าหายอึดอัดใจหรือยัง”

น้ำตาถูกจูบซับจนหายไปหมดแล้ว แรงสะอื้นลดลงจนนิ่งในที่สุด แต่สองมือยังทุบป๋าเหมือนเดิม แล้วค่อยๆผ่อนแรงลงเมื่อสองแขนสอดรัดมาประสานกันไว้ที่หน้าท้อง

“ฟังนะคนดี เราแค่แสดงละครหลอกคนอื่นว่าเลิกกันเท่านั้น ไม่มีทางที่เราจะเลิกกันจริงๆหรอก เราจะกลับไปแสดงละครเหมือนตอนที่เรายังไม่รู้จักกันอีกครั้ง โจมทำได้ใช่มั้ย”
“ทำได้ แต่ ทำไมต้องทำ เพราะคนอื่นของนายไม่ยอมงั้นเหรอ”
“เพราะโจมกำลังอยู่ในอันตราย”
“แล้วนายล่ะ แล้วป๋าไม่อยู่ในอันตรายหรือไง”
“อันตรายกับป๋ามันคู่กันมาจนชินแล้วล่ะ”
“ความจริงแล้วชั้นก็พอจะซ้อนได้นะไอ้มอเตอร์ไซค์นั่นอะ แต่ตอนนั้นมันน่าหวาดเสียวเฉยๆ”
“มันไม่ใช่เพราะนายกลัวอย่างเดียวหรอก แต่พอมีนายอยู่ด้วย มันเสียสมาธิ ใจคอยแต่จะเป็นห่วงนาย แพ้กันพอดี”
“ถึงมันดูเสี่ยงที่จะแพ้ แต่.........”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหละ ถ้ามีโจม ป๋าแพ้ไม่ได้เด็ดขาด แต่ถ้าไม่มีนายอยู่อะนะ แพ้ดูสักทีก็ดีเหมือนกัน จะได้จบๆกันไป รำคาญพวกขี้แพ้ชวนตีเต็มทีแล้ว”
“ถ้างั้น นายจะเอาใครซ้อนท้ายแทนที่ชั้นล่ะ”
“นี่ ที่รัก ทำหน้าเหมือนท้องผูกแบบนั้น คืออาการหึงของนายหรือไง”

การอยู่ใกล้ชิดไอ้บ้านี่ทุกวันเป็นเรื่องอันตรายสำหรับผู้ชายที่ต้องสร้างเกราะป้องกันอย่างโจมมาก มันคอยแต่จะทำให้โจมลืมตัวเป็นตัวของตัวเองอยู่ร่ำไป มันน่าจะหายไปจากตัวตนของโจมนานแล้วนะ ไอ้อาการไม่พอใจแล้วย่นจมูกแล้วแบะปากน่ะ

“อย่าพึ่งทำตัวน่ารักตอนนี้ได้มั้ย เดี๋ยวก็ไม่ได้คุยอะไรกันพอดี”
“อย่ามาทำซึ้งยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อชั้นเลยนา”
“นายคือส่วนที่ทำให้ตัดสินใจเด็ดขาด แต่ประเด็นมันอยู่ที่ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ แบกไว้ทำไม”
“แต่นายบอกเองนะว่าเราสองคนเหมือนพริกแกง ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ทำไมเราไม่ช่วยกันล่ะ”
“ก็ไม่ได้ถอนคำพูดนี่ว่าไม่ใช่ แต่ตอนนี้เราต้องกลับไปเป็นพริกแกงตอนที่ยังไม่โขลกน่ะ”
“ให้ใครรู้ไม่ได้เลยใช่มั้ย ความบ้าของนายเนี่ย”
“แล้วนายอยากให้แฟนตัวเองดูดีหรือดูปัญญาอ่อนในสายตาคนอื่นล่ะ”
“ไม่ให้ใครมองเลยได้มั้ย”
“ทำไมเมียป๋าใจแคบจังวะ”
“เพราะว่าชั้นเป็นเมีย ไม่ใช่เด็กป๋าที่จะหัวอ่อนป๋าสั่งอะไรก็ได้ไงล่ะ”
“นายน่ะร้ายกาจที่สุดแล้วรู้มั้ยโจม”
“เพิ่งรู้หรือไง”
“เพิ่งรู้ แต่ไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ทันนะ”
“ไม่งั้นจะเป็นแฟนโจมได้ไงใช่มั้ยล่ะ”

รอยฟันคมที่ขบลงมาที่ปลายจมูกให้ความรู้สึกอุ่นใจแบบแปลกๆ มันควรจะต้องเจ็บแต่โจมดันรู้สึกดีกับมันซะอย่างนั้น โจมพอจะรู้แล้วว่าอะไรที่ทำให้ป๋าต้องเลี้ยงดูใครมากมายขนาดนั้น เพราะจากการได้อยู่ใกล้ชิดกันบอกชัด ป๋าติดสัมผัสที่สุดแล้ว จะเรียกว่าหาเศษหาเลยก็คงจะไม่ได้ ในเมื่อโจมเองก็เต็มใจกับสัมผัสเหล่านั้น เรียกว่าขาดความอบอุ่นคงจะเหมาะกับคนอย่างป๋ามากที่สุด เค้าแค่ไม่อยากเดียวดายเท่านั้นเอง ก็คงคลิกกับโจมตรงที่ความจริงแล้วก็อยากมีใครสักคนเหมือนกัน

“ป๋า เฮ้ย อย่าเพิ่งซิ”
“ก็เห็นเงียบไปนี่”
“กำลังใช้ความคิดหรอกโว้ย ไม่ได้เปิดทางให้พวกหื่นกามอย่างนายหรอก”
“เมียกูดุจริงๆเลยเว้ย ชื่นใจนิดหน่อยก็ไม่ได้”

คนบางคนก็แค่โวยวายกลบเกลื่อนเวลาโดนคนอื่นเค้ารู้ทัน ถ้าจมูกป๋าเลื่อนต่ำลงไปจากไหปลาร้าเมื่อไหร่ เราสองคนจะดึงสติกำลังมายากทันที

“แล้วจะเอายังไงต่อไป แยกกันอยู่หรือยังไง”

กว่าจะทำให้คนตรงหน้าหยุดมือเป็นปลาไหลได้เล่นเอาเหนื่อยหอบ โจมพอจะรู้ว่าป๋ากำลังเครียดและคิดมาก โจมเองก็รู้สึกใจหายไม่แพ้กัน เหมือนท้องฟ้าที่กำลังสดใสแต่จู่ๆก็มีเมฆฝนเขียวครึ้มมาบดบังเสียอย่างนั้น เค้าแค่กลบเกลื่อนความอ่อนแอให้โจมรู้ว่าเค้าไม่เป็นไรเท่านั้นเอง

“คงต้องเป็นอย่างนั้นสักพัก เบสกำลังหาเช่าคอนโดให้อยู่นะ พรุ่งนี้มะรืนนี้ก็คงจะได้เรื่อง”

พอเอาเข้าจริงก็อดใจหายไม่ได้ การอยู่ด้วยกันบนคอนโดสูงเสียดฟ้าห้องนี้ กลายเป็นความเคยชินไปซะแล้ว ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่คิดว่าสถานที่แห่งนี้ เป็นที่ๆหายใจได้สะดวกที่สุดแล้ว รู้ตัวอีกที ความเงียบก็มีเสียงผู้ชายที่ใครๆลือกันว่าทั้งขรึมทั้งเก๊กส่งเสียงอยู่ข้างๆ คอยนัวเนียซะจนรู้สึกว่าตัวเองก็ติดสัมผัสตามป๋าไปแล้วเหมือนกัน

“ต้องลงทุนขนาดนั้นเลยเหรอป๋า”
“เพื่อแลกกับความปลอดภัยของนาย ก็ต้องเป็นอย่างนั้นนะ ไม่นานหรอก ไม่ต้องกลัวเหงาด้วยนะ เพราะไอ้สามตัวนั่นจะสับเปลี่ยนกันมาอยู่เป็นเพื่อน”

อยากจะตะโกนออกไปใจจะขาดว่าเวลาแบบนี้โจมไม่ต้องการเพื่อนเลยสักนิด โจมต้องการแฟนต่างหากที่จะอยู่ข้างๆ แต่ก็คงจะเอาแต่ใจขนาดนั้นไม่ได้ เรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองแต่มันก็เดาเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆว่าป๋าทำเพื่อโจม

“โจม ฟังนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะมีคนปล่อยข่าวว่าเจอเราทะเลาะกัน ช่วงนี้นายมีเรียนกี่ตัว”
“ช่วงนี้มีแต่รายงาน ไม่ต้องเข้าเรียนสักสองสัปดาห์ได้มั้ง”
“งั้นดีเลย ช่วงที่ยังหาที่อยู่ใหม่ไม่ได้ โจมอยู่ห้องนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนได้มั้ย”
“ได้ อย่าลืมสิว่าที่ตะลอนๆทุกวันนี้ มันเพราะนายหนีบไปทุกที่ไม่ใช่หรือไงล่ะ”
“อืม ส่วนป๋าจะไปเรียนตามปกติ ไม่มีใครกล้าเข้ามาถามเรื่องที่ทะเลาะกับนายอยู่แล้ว ไม่นานเรื่องที่เราเลิกกับถึงหูไอ้แมนแน่ มีเด็กในมหาลัยหลายคนที่ต้องเอายาจากมันคงคาบข่าวไปบอก”
“แล้วเค้าจะไม่สงสัยว่าเราจัดฉากเหรอ”
“ไม่หรอก มันคงไม่คิดว่าป๋าจะเลือกแผนหักดิบแบบนี้หรอก ช่วงข้าวใหม่ปลามันของคนเป็นแฟนกัน ไม่มีใครอยากอยู่ห่างกันหรอกจริงมั้ย”
“ไม่รู้สิ นายจะตะล่อมให้ชั้นพูดอะไรกันแน่”
“รู้ทันตลอดเลยนะ เคยอ้อนใครบ้างมั้ยเนี่ย”
“แน่ใจเหรอว่าอยากรู้จริงๆ ทีชั้นยังไม่เคยอยากรู้เลยนะว่านายไปใจดีอะไรกับใครไว้บ้าง”
“คุยดีได้แป๊บเดียวชวนทะเลาะอีกแล้ว มานั่งใกล้ๆนี่มา จะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน”
“นายก็จะไม่มานอนที่นี่เหรอ”
“ไม่หรอก เดี๋ยวจะเป็นที่สงสัย จนกว่านายจะได้ที่อยู่ใหม่ ป๋าจะกลับไปนอนที่บ้าน”
“ถ้าไอ้แมนอะไรนั่นรู้ว่าเราเลิกกัน นายจะไม่ต้องแข่งรถใช่มั้ย”
“แข่งสิ”
“อ้าว แล้วเราจะวางแผนกันทำไมล่ะงั้น”
“เพื่อไม่ต้องมีคนซ้อนไง แข่งเดี่ยวไม่ต้องมีคนซ้อน ในเมื่อเดิมพันของสองฝ่ายคือคนสำคัญเหมือนกัน ป๋าเลิกกับโจมแล้วก็ไม่มีใคร อีกอย่างป๋าก็ไม่อยากนอนกับใครเพราะชนะเดิมพันหรอกนะ”
“แสดงว่ามั่นใจใช่มั้ยว่าจะชนะ”
“ถ้ามันไม่เล่นตุกติกก็คงจะชนะอะ แต่คิดว่าถ้าชนะมันอีก ก็คงจะไม่จบสักที ลองแพ้มันบ้างน่าจะดีนะว่ามั้ย”

ดีกับผีอะไรล่ะ ไม่เห็นจะมีทางไหนเลยสักทางที่ทำให้โจมเบาใจลงไปได้เลย ทุกตัวเลือกที่ป๋าว่ามาอันตรายพอกัน ถึงแม้การแข่งรถจะมีการเซฟตี้อย่างดีแล้วก็เถอะ แต่หลายครั้งก็มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นให้หวาดเสียวกันอยู่บ่อยๆ เพราะมันเสี่ยงเกินไปแบบนี้แหละ โจมถึงได้อาละวาดเรื่องการแข่งรถครั้งนั้น

“โจม ทำไมถึงชอบเหม่อนักอะ”

แล้วคนถามล่ะ เอะอะๆทำไมถึงชอบดึงคนอื่นเค้าไปกอดไปหอมอยู่เรื่อย ไม่รู้ส่วนไหนของร่างกายของตัวเองที่น่าพิศวาสสำหรับคนที่เจนจัดอย่างป๋า แต่มันก็สามารถทำให้โจมรู้สึกได้ว่าสำหรับป๋าแล้วเท่าไหร่ก็ไม่พอสักที

“ขอโทษนะ ที่ตอนเป็นเด็กป๋าก็ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง พอเป็นแฟนกันก็มีแต่เรื่องวุ่นวายมาให้”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก รีบทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิมเร็วๆก็แล้วกัน ถึงจะรู้ว่านายรวยมาก แต่การที่เช่าห้องพร้อมกันทีละสองห้องอะ มันเปลือง”
“ครับ”





คืนนั้น ให้ความรู้สึกว่าเวลาหมุนเร็วมาก มากซะจนคนที่นอนกอดก่ายกันอยู่ทั้งคืนนั้นลุกจากไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันรุ่งสางตั้งนานแล้ว แต่ความอบอุ่นยังไม่จางหาย ยังรับรู้ถึงร่องรอยความอาวรณ์ที่ป๋าฝากเอาไว้ทั้งตัว ทุกอย่างที่ร่วมกันทำเมื่อคืนเหมือนต่างฝ่ายต่างต้องการเก็บกักความสุขนั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ บทรักรุนแรงโลดโผนที่ป๋าเคยชอบนักหนาแปรเปลี่ยนจังหวะเป็นอ่อนหวานดูดดื่ม อารมณ์ความต้องการปลดปล่อยที่โหมกระพือถูกผ่อนลงไปเหมือนไม่อยากให้ถึงปลายทางอย่างทุกครั้ง เป็นครังแรกที่เราร่วมรักกันเหมือนคนที่นับหนึ่งไม่ถึงสิบ คอยแต่จะเหนี่ยวรั้งให้ไปอยู่จุดเริ่มต้นใหม่ร่ำไป












สามวันหลังจากที่เราต้องแสดงละครว่าเลิกกัน ทั้งๆที่เพิ่งจะมีข่าวคบกันดังสนั่นไปทั้งมหาลัย โจมไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับป๋าอีกเลย สามวันหลังจากคืนนั้น เบสและมหาเป็นคนพาโจมไปอยู่ที่พักใหม่ เป็นคอนโดหรูขนาดหนึ่งห้องนอน มีห้องนั่งเล่น และมีบริเวณสำหรับเตรียมอาหารนิดหน่อย เวลารวดเร็วสำหรับที่พักใหม่นั้นแสดงให้เห็นศักยภาพว่าเพื่อนสามคนของป๋าไม่ได้ธรรมดาอย่างภาพที่เห็นเลย

ช่วงแรกๆที่แยกกันอยู่ยังมีโทรศัพท์จากป๋ามาให้ได้ยินเสียงวันละครั้ง นอกจากถามว่าทำอะไรอยู่และคอยสั่งให้กินข้าวแล้ว เค้าก็ไม่พูดเรื่องแข่งรถให้โจมได้ยินอีกเลย ถูกตัดขาดจากทุกข่าวที่เกี่ยวกับป๋า แม้แต่มหาที่โจมคิดว่าน่าจะหลุดออกมาให้พอรู้บ้างก็ไม่มีหลุดออกมาเลยสักนิด

จากความเข้าใจกลายเป็นความโกรธ ไม่ได้อยากยอมรับว่าลึกๆแล้วก็รู้สึกน้อยใจ เหมือนไอ้เรื่องแข่งรถนี่เป็นเรื่องใหญ่ระดับชาติเสียอย่างนั้น เอาคนอื่นเค้ามาขังไว้แล้วตัวเองก็หายหัวไปเลย โทรมาอยู่สามสี่วันแล้วก็เงียบหายไป ไม่ได้อยากจะงอแงเอาแต่ใจอะไรเลย แต่บางครั้งความสัมพันธ์ที่มันไม่เหมือนวันวานก็ทำให้รู้สึกว่าการห่วงใครสักคนมันเป็นยังไง

แสงสว่างวาบบนหน้าจอโทรศัพท์บอกให้รู้ว่ามีสายเข้า ตั้งแต่รู้ว่าป๋าไม่โทรมาเลยความขุ่นเคืองก็พาลทำให้ปิดเสียงโทรศัพท์เสียอย่างนั้น นอกจากจะไม่มีสายป๋าแล้ว เฮียก็ไม่โทรมาเลยจนน่าแปลกใจ แต่มันก็ดีแล้ว จากที่เคยวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องเฮียก็เปลี่ยนเป็นไอ้บ้าเอาแต่ใจนั่นเข้ามาแทนที่ เพราะมัวแต่ห่วงใยมันจนลืมกลัวทุกสิ่งทุกอย่างที่ทิ้งมากลางคัน ลืมปัญหาคาราคาซังที่ก่อทิ้งเอาไว้

“ครับพี่เบส”

ถึงไอ้คนต้นเรื่องจะหายหัวไปแต่เพื่อนทั้งสามของมันก็ยังทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง เพียงแต่ไม่เคยพูดถึงเรื่องมันให้ได้ยินมากไปกว่าไอ้ป๋ามันจัดการได้ และไม่ต้องเป็นห่วง นอกจากนั้น ทุกคนรูดซิบปิดปากเงียบกริ๊บ

“กินอะไรดีครับวันนี้”
“อะไรก็ได้ครับ”

โจมตอบเพื่อนป๋าเหมือนเดิมทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นใครโทรมาถามคำถามนี้ก็จะได้รับคำตอบเดียวกัน แต่พวกพี่ๆก็ยังไม่ย่อท้อที่จะถามคำถามเดียวกันนี้ทุกวันเหมือนกัน

“เอาผลไม้หรือขนมอะไรมั้ยครับ”
“ไม่ครับ ขอบคุณมาก”
“ถ้าไอ้ป๋ารู้ว่าน้องโจมไม่ค่อยกินอะไรพวกพี่จะแย่เอานะครับ”
“เค้าไม่สนใจหรอกครับพี่ สบายใจได้”
“พูดอะไรแบบนั้นครับ มันให้พวกพี่มาดูแลน้องโจม ถ้าพี่ดูแลไม่ดี พวกพี่ชะตาขาดได้เลยนะครับ”
“เดี๋ยวผมบอกให้ก็ได้ครับ ว่าพวกพี่ดูแลดี แต่ผมเองที่ไม่ดูแลตัวเอง”
“เอางี้แล้วกัน พี่ซื้ออะไรขึ้นไป น้องโจมต้องกินให้หมดนะครับ”
“ถ้าพี่ไม่เหมาะมาทั้งซุปเปอร์ ก็โอเคครับ”

ที่ต้องพูดแบบนี้ เพราะพี่ๆทุกคนซื้อของมาในแต่ละวันเยอะมากๆ เหมือนเหวี่ยงแหว่าโจมจะชอบอะไร ความจริงแล้วตัวเองเป็นคนกินง่ายและอยู่ง่าย(มั้งนะ) เพียงแต่ช่วงเวลาแบบนี้ ความรู้สึกมันทำให้ไม่เจริญอาหารของมันเอง

สิ้นเสียงโทรศัพท์ไม่นาน ประตูห้องถูกเคาะด้วยจังหวะที่คุ้นเคย พี่เบสเอาของกินทั้งหมดวางไว้บนเคาน์เตอร์ พี่แย้เตรียมจานแล้วแกะกับข้าวใส่ เหมือนทุกคนทำงานกันเป็นทีมด้วยความเข้าใจ เพราะพี่ทั้งสองคนแทบจะไม่พูดอะไรกันเลยด้วยซ้ำ

ในเมื่อทุกคนเลือกที่จะปิดบัง โจมก็ใจแข็งพอที่จะไม่ถามเหมือนกัน!!

หนังสือพิมพ์รายวันและนิตยสารออกใหม่ทั้งหลายที่พี่เบสมักจะกว้านซื้อมาให้อ่านแก้เบื่อ กลายเป็นงานอดิเรกที่โจมเลือกใช้ฆ่าเวลา เลือกที่จะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ข่าวหน้าหนึ่งที่มีแต่ข่าวการเมืองและฆ่ากันตายรายวันไม่ทำให้นึกอยากจะอ่านรายละเอียดข้างใน แต่เพราะไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านั่งหายใจรดกระจกห้องเหมือนที่ทำอยู่นานสองนานก่อนที่พี่เบสกับพี่แย้จะมา

“พี่มหาไปไหนเหรอครับ”

ปกติถ้าพี่มหามาด้วย ห้องจะมีเสียงและสีสันมากกว่านี้ พี่แย้ไม่ใช่คนที่ชอบคุยเท่าไหร่ พอๆกับพี่เบสที่ถามคำตอบถึงจะตอบออกมาเป็นประโยครวบรัดได้ใจความ มันเหมาะเจาะตรงที่ว่าโจมเองก็เข้าหาคนอื่นไม่เป็นเหมือนกัน นอกจากเฮียแล้ว โจมไม่เคยมีใครที่เรียกว่าเพื่อน คนรู้จักที่พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันได้มีแต่ป๋าที่มักจะเริ่มบทสนทนาชวนคุยก่อนทุกครั้ง เลยไม่รู้ว่าการเริ่มต้นในวงสนทนาต้องทำยังไง ต้องเริ่มด้วยเรื่องอะไรก่อน สิ่งที่พอจะทำได้คือเอ่ยถามสิ่งที่คิดว่าตัวเองกำลังอยากรู้เท่านั้น

“มันมีเดทครับ”
“ฮะ อ่า เหรอครับ”

ไม่กล้าถามต่อกลัวจะละลาบละล้วงเกินไปว่าเดทของพี่มหานั้นเป็นยังไงและกับใคร คนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวแบบนั้นคนที่จะคบด้วยจะเป็นคนแบบเดียวกันเหมือนโจมกับป๋า หรือว่าจะต่างกันสุดขั้วเลยกันแน่

“มึงก็พูดไปเบส ถ้ากับเทียนเรียกว่าเดท กูว่ามันจะไม่สยองไปเหรอวะ”
“ฮ่าๆ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็มันเป็นถึงประธานชมรมแต่พอเทียนเรียกให้เข้าชมรมเมื่อไหร่ มันก็ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดทุกทีนี่หว่า”

ที่แท้พี่มหาก็ถูกเรียกเข้าชมรมนี่เอง นึกว่าจะมีเดทกับคนที่ชอบกันอยู่จริงๆซะอีก เคยเจอพี่เทียนตอนไปช่วยงานที่ชมรม ไม่เห็นวี่แววที่พี่มหากับพี่เทียนจะทำงานร่วมกันได้ พูดดีกันสามคำนอกจากนั้นก็เห็นเถียงกันตลอด

พวกพี่ๆหยุดเพื่อหันมาคุยด้วยเพียงแค่นั้นก็ก้มหน้าก้มตาเตรียมอาหารกันต่อ หนังสือพิมพ์เลยกลายเป็นจุดสนใจของตัวเองอีกครั้ง ข่าวสังคมหน้าที่สองทำให้ต้องเพ่งสายตามองมากกว่าปกติ ทายาทเจ้าสัวเครือโภคภัณฑ์ประกาศแต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจรายใหญ่ของประเทศ แค่ข่าวตกลงกันของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยังได้ออกสื่อขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าถึงวันแต่งงานจะมีข่าวออกมายิ่งใหญ่ขนาดไหน

เพราะยุ่งเรื่องแต่งงานอยู่สินะ เฮียรวมและป๊าถึงได้เงียบซะจนโจมตายใจ  ขนาดนี้ แปลกใจตัวเองที่เห็นข่าวนี้แล้วสงบกว่าที่เคยคิดไว้มาก จากความรู้สึกที่คิดว่าคงทนไม่ได้ถ้าถึงวันที่เฮียต้องมีครอบครัว และโจมก็จะเป็นแค่น้องชายอย่างที่ควรจะเป็น ความเจ็บปวดที่กลัวไปล่วงหน้า พอเอาเข้าจริงๆแล้วกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนตัวเองได้รับอิสรภาพขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ทำไมถึงได้รู้สึกดีใจที่เฮียจะมีคนให้เอาใจใส่ และเค้าจะได้เว้นระยะห่างให้กับตัวเองบ้าง

“น้องโจมครับ มากินข้าวเถอะ พวกพี่ซื้อมาเยอะเลย”
“ขอบคุณครับ พวกพี่ทานก่อนได้เลยครับ ผมยังไม่หิวเท่าไหร่”
“วันนี้กินอะไรเข้าไปบ้างหรือยังครับ”
“ทานกาแฟกับครัวซองไปเมื่อเช้าแล้วครับ”
“แค่นั้นจะไปอยู่ท้องได้ไง มาทานข้าวเถอะครับ เดี๋ยวปวดท้องขึ้นมาดึกๆตอนที่พวกพี่กลับไปแล้วจะลำบาก”

นี่พวกพี่ๆคิดว่าโจมจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าหากปวดท้องหรือไม่สบายขึ้นมาจริงๆโจมก็พอที่จะหายากินได้ ที่ผ่านมาตอนเฮียไม่อยู่โจมก็ช่วยเหลือตัวเองและอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด แต่เพราะสายตารวมถึงการกระทำและคำพูดของพี่ๆแฝงไปด้วยความห่วงใยจริงจัง โจมเลยต้องเคลื่อนย้ายตัวเองมาร่วมโต๊ะกินข้าว ของกินบนโต๊ะเยอะเสียจนตาลาย เยอะจนเลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรดีนอกจากเขี่ยข้าวไปมาและแกล้งช้อนเข้าปากบ้างเมื่อพี่ๆเค้าลอบมอง

“พรุ่งนี้พวกพี่ไปมหาลัย น้องโจมมีงานอะไรฝากส่งมั้ยครับ”
“ไม่มีครับ ถ้าจะมีส่งจริงๆคงจะเป็นอาทิตย์หน้า ผมยังทำไปไม่ถึงไหนเลย”

ถ้าจะพูดตามความจริง รายงานหลายฉบับที่อาจารย์ให้ไว้ช่วงหยุดสองสัปดาห์นี้ โจมยังไม่เริ่มกระดิกทำเลยสักนิด พอไม่มีอารมณ์ก็เลยไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำอะไร

“พี่เห็นน้องโจมชอบมองออกไปนอกระเบียง วันนี้พี่กับพี่เบสผ่านบางบัวทองเลยแวะซื้อต้นไม้มาให้ ยังอยู่หลังรถอยู่เลย เดี๋ยวพี่ไปเอาขึ้นมาให้ดีกว่า ถ้ามืดแล้วจัดลำบาก”
“ขอบคุณครับ”

เพื่อนป๋าทำหน้าที่ได้สมกับที่มันไว้ใจจริงๆ นอกจากจะดูแลเรื่องข้าวปลาอาหารและมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว พี่ๆยังสังเกตและเอาใจใส่โจมเสียจนนึกละอายที่ตัวเองเป็นคนมนุษยสัมพันธ์แย่ ถ้าย้อนเวลากลับไปมีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นเค้าได้ โจมจะมีเพื่อนดีๆอย่างป๋ามั้ยก็ไม่รู้

พี่เบสกับพี่แย้กินข้าวเสร็จก็แยกออกไปขนต้นไม้อย่างที่บอก คุณชายที่ไม่เคยหยิบจับอะไรเลย แต่พอมาอยู่ที่นี่ก็จะรับหน้าที่เก็บกวาดโต๊ะอาหารและล้างจาน จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละสองครั้งและเอาเสื้อผ้าไปซักรีดอาทิตย์ละครั้ง ตั้งแต่มาอยู่เคยเจอแม่บ้านแค่ครั้งเดียว ส่วนเสื้อผ้ายังไม่เคยส่งซักเลยสักครั้ง

เสียงเคาะประตูดังเป็นรอบที่สองจนต้องทิ้งผ้าเช็ดโต๊ะเอาไว้ คงจะเป็นพี่เบสกับพี่แย้ที่ขนต้นไม้ขึ้นมาแน่ๆ ไม้กล้าเดาเลยว่าพี่เค้าซื้อต้นอะไรมาจัดสวนเล็กๆตรงระเบียงนี้ได้ ถ้าถึงกับต้องเคาะประตูขอความช่วยเหลือขนาดนี้ โจมได้แต่ภาวนาให้พี่ทั้งสองคนไม่บ้าจี้ซื้อต้นสักหรือต้นมะพร้าวมาจัดสวนชั่วคราวให้หรอกนะ

“มาแล้วครับพี่ รอแป๊บๆ”




ตอนที่ประตูเปิดออกเป็นเวลาเดียวกับที่โจมสะดุดลมหายใจ คนที่หยุดอยู่หน้าประตูไม่ใช่พี่เบสกับพี่แย้!!!!

การปรากฎตัวของคนตรงหน้าทำให้โจมต้องสาวเท้าถอยกลับเข้าไปในห้อง หัวใจเต้นเร็วและแรง เลือดสูบฉีดดีเว่อร์จนเจ็บร้าวไปทั้งหน้าอก ก้อนสะอื้นตีตื้นขึ้นมาถึงคอหอย ขอบตาร้อนผ่าน ม่านตาทำหน้าที่คล้ายประตูระบายน้ำ ทันทีที่ทำนบน้ำตาไหล หมอนอิงที่อยู่ใกล้มือที่สุดลอยหวือไปปะทะอกกว้างเหมือนกัน คนที่หายหัวไปจากโจมหลายวัน กลับมาในสภาพที่ทำให้ดีใจและปวดหนึบในใจไปพร้อมๆกัน หมอนทุกใบบนโซฟาถูกโจมให้เป็นอาวุธทั้งหมด แต่คนที่กรอบประตูกลับยืนนิ่งไม่ยอมไหวติงหรือถอยเลยสักก้าว


มันก็ยังเป็นไอ้ป๋าที่บ้าดีเดือดคนเดิม...แต่สภาพไม่เหมือนวันที่แยกจากกันก็เท่านั้น


๐ สวัสดีค่ะ ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนและยังไม่สร่างเมาเท่าไหร่ 

๐ แต่สัญญาไว้แล้วว่าจะมาก็ต้องมาใช่มั้ย ฝากเรื่องคำผิดด้วยนะคะ คนเขียนขอลาไปตีตั๋วศพก่อน

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมและยังยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่เช่นกันค่ะ  TRomance



 


 

[beer]

ป๋าจะเป็นไรไม๊ง่า

[monoo]

โอ้วววว ป๋ากลับมาในสภาพใหนเนี้ยยยยยยยย 
 

[aphanite]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ป๋าเปนอารายยยยยย
เยินมาแน่ ๆเลย ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆ

[A_ay]

รักป๋า

น้องโจมขี้น้อยใจอ่ะ

มามะมาให้ป้ากอดหน่อยยย

*หลบตีนป๋า

[Piaanie]

แง๊ ป๋าเป็นอะไร โอยต่อมอยากรู้อยากเห็นทำงาน 

[PandP]

ป๋าเป็นไรมากมั้ยอ่าาา

[PAnppyJunJii]

อ่านตอนนี้
แรกๆทำไมน่ารักจังว๊าาา  จะไม่มีดราม่าเลยหรอ
อ่านลงมาเรื่อยๆ   


ป๋าจะเป็นอะไรมากรึป่าวหว่า 

[punchnaja]

"...พอๆกับพี่เบสที่ถามคำตอบถึงจะตอบออกมาเป็นประโยครวบรัดได้ใจความ ..."ประโยคนี้แปลก เหมือนหลุดหายไปคำสองคำ ลองเช็คดูเด้อ

ป๋ามาแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดด ดีใจกับน้องโจมด้วย ว่าแต่ป๋าเป็นอะไรอ่ะ โดนใครทำอะไรมา หรือนอนไม่หลับเพราะไม่มีคนให้นอนกอดทุกคืนเคอะ^^

[natty _lovelove]

 

[evil_kun]

กรี๊ดดดด สภาพป๋าเป็นยังไงน้อออ...อยากเห็นจริงๆ

ตอนนี้ดูน้องโจมรักป๋าม๊ากมาก...>"<

[Pa'veaw]

สภาพป๋าเป็นยังไงหว่า

บุบสลายมากไหมเนี่ย

 

[taroni]

ป๋ากลับมาหาน้องโจมแล้ว

[Me_kame_nishi]

ป๋าเจ็บกลับมาเหรอออ

[✪PATTY✪]

ป๋าเปนไร
 

[evilheart]

สภาพป๋าเป็นยังไงหรอ ไม่อยากจะคิดเลย
ขอคิดในแง่ดีหล่ะกัน ว่าหล่อกว่าเดิม (แต่คงเป็นไปไม่ได้ใช่ป่ะ)

[donutnoi]

ป๋ามาสภาพไหนนะ 

[sakiko]

ค้างอีกแล้ว ทรมานคนอ่่านอีกแล้วอ่ะ

[little_nok]

สภาำพเป็นไงค่ะ ที่ว่าไม่เหมือนเดิม
มันกระรุ่งกระริ่งมากมั้ย
ไอ่ป๋าบ้า ทำน้องโจมสติแตก

[→Yakuza★]

เจ็บชัวร์~!

[love2y]

เง้ออออออออออออ ป๋าเจ็บตัวมาแน่เลยอ่ะ 

[jamesnaka]

ตอนที่ป๋าบอกเลิกน้องโจมนี่ ร้องไห้ตามน้องเลยนะ   ถึงจะเลิกปลอมๆก็เหอะ
พอได้ยินคำนั้นแล้วมานปวดหัวใจ  

ขอบคุณสำหรับตอนที่ 25 ค่ะ