22
ภาสกร มารับนที และปุยฝ้ายที่แฟลต ตอนใกล้ๆ เจ็ดโมงครึ่ง ทั้งที่นัดกันไว้ที่ร้าน Chez moi ตอนแปดโมงอยู่แล้ว ตอนนั้น นทีและปุยฝ้ายกำลังนั่งคุยกันฆ่าเวลาอยู่ คุณชายก็โทรศัพท์ขึ้นมาถามว่าสองเพื่อนซี้แต่งตัวกันเสร็จหรือยัง ตนมารอรับอยู่น่าแฟลตแล้ว ปุยฝ้ายก็ยักคิ้วหลิ่วตาล้อเพื่อนหนุ่ม ก่อนจะบอกคุณชายว่ากำลังลงไป และต่างคนก็ต่างยกกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตนลงไปข้างล่าง
คุณชายอยู่ในเสื้อคอวีลายทาง กางเกงขาแคบสีเข้มพอดีตัว และรองเท้าผ้าใบแบบธรรมดาดูง่ายๆลำลองแบบคนตั้งใจไปเที่ยวจริงๆ พอเห็นสองเพื่อนรักลงมาจากบันไดหน้า ชายหนุ่มก็ตรงเข้ามารับกระเป๋าของทั้งคู่เอาไปไว้กระโปรงหลังอย่างคล่องแคล่ว หากไม่มีใครบอกก็คงไม่มีใครคิดว่าภาสกรเป็นคุณชายที่สะดวกสบายไปเสียทุกอย่างมีแต่คนคอยรับใช้ดูแลตลอดเวลา พาลแต่จะคิดไปว่าเป็นหนุ่มหัวสมัยใหม่ เป็นสุภาพบุรุษและคอยแต่จะดูแลคนอื่นอยู่ตลอดเวลา
พอเก็บกระเป๋าเรียบร้อย ภาสกรก็ถือโอกาสสำรวจปุยฝ้ายและนที
ไม่ต้องบอกว่าหญิงสาวผิวคล้ำตาคม ดูกระฉับกระเฉง และร่าเริงเป็นพิเศษ หล่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาว พับแขนไว้แค่ศอก และผูกชายไว้เหนือเอวที่ค่อนข้างหนา มีแว่นตากันแดดแฟชั่นอันใหญ่เสียบเอาไว้ที่กระดุมเม็ดบน ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นครึ่งต้นขา ดูเรียบง่ายแต่ก็ถือว่ามีสไตล์ รองเท้าส้นเตี้ยก็ทำมาจากผ้ายีนส์รับกันกับกางเกง ยามก้าวขึ้นนั่งเบาะหลังของรถ ผมบ๊อบสั้นแค่ต้นคอก็วูบไหวไปตามการเคลื่อนที่ของร่างกาย
ภาสกรปิดประตูให้ปุยฝ้ายก็ เดินอ้อมไปเปิดประตูข้างคนขับให้นที ที่ยังแปลกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าภาสกรให้นั่งคู่กับเขา ไม่ใช่นั่งเบาะหลังกับปุยฝ้าย คุณชายหนุ่มพูดเบาๆ สั้นๆว่า “คุณหญิงกับปุยฝ้ายจะได้คุยกันสะดวก” ภาสกรขึ้นที่นั่งคนขับ ก็ออกรถ ตรงไปร้านอาหารฝรั่งเศสเพื่อรับคุณหญิงดาริกา
“วันนี้นทีหล่อเชียวนะ”คุณชายยิ้มให้ ทักขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากที่ออกมาจากแฟลตแล้ว แม้ปากบอกว่าหล่อ แต่ภาสกรกลับคิดว่านทีดู “น่ารัก” มากกว่า หนุ่มน้อยใส่เสื้อกล้ามสีดำทับด้วยเสื้อนอกเเขนยาวที่รูดแขนเสื้อมากองไว้ที่ศอก เป็นลายทางเหมือนเขาราวกับนัดกันมา นทีใส่เสื้อพอดีตัว ทำให้เสื้อผ้าราบเรียบไปกับหน้าท้องแบนราบ ปราศจากไขมัน และเอวที่บางอ้อนแอ้นราวกับเอวหญิงสาว
กางเกงขากระบอกแคบผ้ายีนส์สีเข้มเข้ากันกับเสื้อ และรองเท้าผ้าใบที่ดูดีที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มเคยใส่มา ผมยาวหยักศกดูเป็นคลื่นราวกับตั้งใจดัดเป็นสีดำสนิทรับกับดวงตา ผมด้านหน้ายาวลงมาปิดคิ้วเข้มไม่เป็นระเบียบของหนุ่มน้อยทำให้ ดูผ่านๆ จะนึกว่าเขาเป็นดาราเกาหลีตามสมัยนิยมที่เด็กผู้หญิงเดี๋ยวนี้เขากรี๊ดกัน ริมฝีปากที่เพิ่งผ่านการสัมผัสน้ำตอนแปรงฟันมา ดูเป็นสีชมพูใสราวกับทาลิปสติก แล้วอย่างนี้ จะไม่ให้คุณชายคิดว่า น่ารักเลยหรือ
“หล่ออะไรกันครับ คุณชายอย่าล้อผมซี” นทีหลบหน้า ทั้งๆที่ในใจรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยความตั้งใจแต่งตัวให้ดูดีก็ได้ผลที่น่าพอใจ
“ก็หล่อจริงๆนี่ ผมเพิ่งได้เห็นนทีแต่งตัวเต็มที่ ปกติเห็นแต่เสื้อยืดกางเกงยีนส์” คุณชายยิ้มกว้าง
“คุณชายคะ ฝ้ายก็ประโคมแต่งมันเสียขนาดนี้ ไม่คิดจะชมบ้างหรือคะ” ปุยฝ้ายแกล้งทำเป็นน้อยใจ ทำเอาคุณชายหัวเราะออกมาด้วยความขำ
“จ้ะสวย คุณฝ้ายสวยที่สุดเลย”
สิ้นประโยคหญิงสาวก็อมยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วก็ชวนคุยกันอีกสองสามคำ ก่อนที่ภาสกรจะเลี้ยวรถมาจอดที่หน้าร้าน Chez Moi เนื่องจากร้านอยู่ไม่ไกลจากแฟลตของปุยฝ้ายนัก ทั้งสามจึงมาถึงร้านก่อนเวลานัด กระนั้น หญิงสาวที่ทั้งสามตั้งใจมารับ ก็กลับยืนรออยู่หน้าร้านเรียบร้อยเสียแล้ว
ดาริกาอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว ลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มพร่างพราวไปทั่วร่าง สั้นแค่ครึ่งต้นขา จนนึกหวาดเสียวว่าโป๊เกินไปหรือเปล่า แต่พอหล่อนจัดแจงเปิดประตูรถด้านหลังแล้วก้าวขึ้นมาโดยไม่รอให้ภาสกรเสียเวลาลงไปเปิดประตูให้ก็เห็นว่าภายใต้เดรสสวยชุดนั้นมีกางเกงขาสั้นสวมเอาไว้อยู่แล้ว
หญิงสาวมัดผมสีน้ำตาลที่มักจะปล่อยยาวสลวยลงมาเคลียบ่า ขึ้นไปเป็นมวยเล็กๆอยู่กลางกระหม่อม ดูน่ารักเข้ากับชุด และรองเท้าแตะหนีบสีน้ำตาลราวกับพร้อมจะไปถ่ายแบบนิตยสารท่องเที่ยวเมื่อใดก็ได้อย่างนั้น พอขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้วหล่อนก็กล่าวทักทายผู้ร่วมเดินทางของหล่อน ด้วยน้ำเสียงสดชื่น
“สวัสดีค่ะ แหมมากันเช้าเชียว พี่เก๋ยังไม่มาเปิดร้านเลยค่ะ”
“คุณหญิงต่างหากครับ ที่มาเช้านี่เพิ่งเจ็ดโมงสี่สิบห้าเอง ก็มาถึงแล้วทั้งๆที่นัดกันไว้ตั้งแปดโมง” ภาสกรยิ้ม ขณะที่มองลอดกระจกหลังมายังหญิงสาวที่หย่อนกระเป๋าผ้าสีครีมลงวางไว้ที่เท้า วางตระกร้าหวายสานไว้บนตัก
“หญิงตื่นเต้นค่ะ นอนไม่หลับพอจะตื่นก็ตื่นง่ายหน่อย” หล่อนว่า “วันนี้พี่เตรียมแซนด์วิชทูน่า แล้วก็แอมชีสมาด้วยนะจ๊ะเผื่อน้องฝ้ายกับน้องนทีจะหิว”
“ขอบคุณพี่ดาค่า”ปุยฝ้าย เอนตัวเข้าไปอิงสาวรุ่นพี่หัวเราะกรี๊ดกร๊าดอย่างมีความสุข คุณชายเห็นภาพทั้งหมดแล้วก็หัวเราะ หันมาหาหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พบว่านทีกำลังหัวเราะจนตาหยีเล็กอยู่เช่นกัน พอรู้ตัวว่าถูกมองหนุ่มน้อยก็ลืมตาขึ้นมองคนขับรถที่จ้องหน้าเขาอยู่ ภาสกรจึงยิ้มให้อย่างอบอุ่น จนอีกฝ่ายเขินถึงกับต้องเฉไฉรีบพูดขึ้นว่า
“ไม่รีบไป พอดีไม่ต้องเที่ยวแล้วล่ะครับ น้ำตก”
ภาสกรหัวเราะ
“งั้นถ้าพร้อมแล้วผมออกรถเลยนะ”
คุณชายหนุ่มขับรถออกจากพัทยา ผ่านกรุงเทพมุ่งขึ้นเหนือไปยังนครนายก ระหว่างทางปุยฝ้ายกับดาริกาก็พูดคุยอะไรกันไปตามประสาสาวๆ ภาสกรกับนทีได้แต่นั่งหัวเราะตามไปด้วย นานๆครั้งชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายชวนคุยเสียเอง คนที่เงียบที่สุดในรถคือนที ต่อให้พูดตอบหรือร่วมวงคุยกับสองสาวด้วยก็พูดเพียงไม่กี่คำเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่ของหนุ่มน้อย หมดไปกับการจ้องมองวิวทิวทัศน์ที่สองข้างทางของถนน ตั้งแต่ตึกรามบ้านช่องของเมืองพัทยาไปจน สองข้างทางด่วนในกรุงเทพ จนถึงทุ่งกว้างสุดตาในขณะที่เขาเริ่มออกจากกรุงเทพมาแล้ว
นทีอดประหลาดใจไม่ได้ว่า ตั้งแต่พ่อเขาเสียและแม่ของเขาป่วยเป็นต้นมาถึงตอนนี้เป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ได้ออกมาเห็นโลกกว้างอีกเลย ได้แต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน อย่างดีก็ไปมหาวิทยาลัย ช่วงที่แย่ที่สุดก็คงเป็นช่วงที่อยู่ในโรงพยาบาล ถ้าหากไม่มีผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเขาคนนี้ล่ะก็ ... ถ้าหากไม่มีชายหนุ่มคนนี้ โลกของเขาก็คงจะแคบๆ เป็นสีเทาอยู่อย่างนั้นไปจนตายกระมัง
ถ้าไม่มีภาสกร พาไปกินข้าวที่นั่นที่นี่ พาไปเดินเล่น พาไปเปิดหูเปิดตา หนุ่มน้อยก็สงสัยเหลือเกินว่า ในชีวิตเขาจะมีอะไรที่เรียกได้ว่า “ความสุข” หรือไม่ จริงอยู่ สิ่งที่เขามี สิ่งที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้มันดีเหลือเกิน จนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ แต่ใช่ว่ามันจะอยู่กับเขาตลอดไป
ถ้าพ่อแม่ที่อยู่กับเขามา 19 ปีจะจากเขาไปได้ง่ายๆ ภาสกรที่เพิ่งมาเจอกันไม่กี่เดือน ก็คงจะจากไป ไม่วันใดก็วันหนึ่งได้ไม่ยากเช่นกัน
คิดมาถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้าง
ใบหน้าเพียงซีกซ้ายซีกเดียวของภาสกรก็ดูงดงามจนหาใครเปรียบไม่ได้แล้ว จมูกโด่ง ตาคม คิ้วเข้ม รูปหล่อราวพระเอกภาพยนตร์อย่างที่ใครๆต่างฝันหา ตัวเขาเอง ที่รู้สึกดีกับภาสกรขนาดนี้ จะบอกว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเขาไม่มีส่วนเลยก็ไม่อาจพูดได้เต็มปาก แต่สิ่งอื่นๆเกี่ยวกับภาสกรที่เขาสัมผัสได้ด้วยใจกระมังที่มาประกอบกับสิ่งที่เขาสัมผัสได้ด้วยตาที่ทำให้เขารู้สึกดีกับภาสกรได้ถึงเพียงนี้
เขารู้สึกดีทุกวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเจอภาสกรอยู่กับเขาเมื่อครั้งอยู่ที่โรงพยาบาล คอยซื้อข้าว ซื้อน้ำมาให้ คอยประคองดูแล เป็นธุระจัดการทุกอย่างให้ ไปจนถึงทุกวันที่เลิกเรียนแล้ว มีภาสกรคอยถามว่า “เรียนหนักหรือเปล่า” “ไม่เข้าใจตรงไหนหรือเปล่า” “สอบได้หรือเปล่า” มีภาสกรคอยพาไปกินข้าวเย็น ไปส่งที่แฟลตแล้วบอกว่า “ราตรีสวัสดิ์ครับ” และ “ฝันดีครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้” เมื่อภาสกรบอกว่า เจอกันพรุ่งนี้ เขาก็ได้เจอกับชายหนุ่มในวันรุ่งขึ้นจริงๆอย่างที่เขาบอก
คนที่ไม่เคยมีใครมาดีด้วยอย่างนที ได้มาเจออย่างนี้ก็สุขใจเหลือเกิน
ถามว่าเขาพอใจไหมที่เป็นอยู่อย่างนี้ เขาคงตอบว่าพอใจ แต่ลึกๆแล้ว ใครจะรู้ดีไปกว่านที ว่า เขาอยากเป็นมากกว่านั้น... อยากเป็นคนที่ภาสกรกระซิบบอกว่า “รัก” คู่กับคำว่า “ราตรีสวัสดิ์” และ “ฝันดีครับ” อย่างที่ชายหนุ่มบอกเขาอยู่แล้วทุกวัน อยากให้การที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมามีภาสกรอยู่ด้วยนั้น คือ อยู่ในอ้อมแขนเขา อยากให้การไปไหนมาไหน การประคองดูแล และ กินข้าวร่วมกัน เป็นไปอย่าง คนรักกัน มีคำว่า “รัก” เป็นเหตุผลหลักเหนือเหตุผลใดๆ ไม่ใช่เพียงแค่ “เพราะชายขับรถชนเขาครับ” อย่างที่นทีคิดว่าเป็นมาโดยตลอด
ภาสกรคิดแบบเดียวกับเขาหรือเปล่านะ... จริงอยู่ชายหนุ่มเคยบอกว่า
“ตอนนี้ผมมีความสุขแล้ว มีความสุขตั้งแต่มีคุณ”
แต่มีความสุขเพราะ “รัก” อย่างที่นทีมีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ชายหนุ่มไม่กล้าถาม ไม่กล้าเป็นฝ่ายบอกก่อน หรือแม้แต่จะแสดงให้เขารู้ แต่คำพูดเมื่อเช้านี้ของปุยฝ้ายก็สะท้อนก้องขึ้นในหัว
“ถ้าแกมัวแต่กลัวนะ คุณชายก็หลุดไปเป็นของคุณหญิงพอดี...
...ปัญหามันอยู่ตรงที่คุณชายเป็นแบบแกหรือเปล่า ถ้าเป็นฉันว่ายังไงเสียแกก็ไม่มีวันพลาด ถ้าเปล่าเขาก็คิดกับแกแค่เพื่อน แบบที่เขาไม่เคยมี อาจจะเผลอใจบ้าง แต่สุดท้ายถ้าเขาแมนเต็มร้อย เขาก็ต้องลงเอยกับผู้หญิงวันยังค่ำ”
นทีสั่นหัวแรงๆ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ โชคดีเหลือเกินที่ภาสกรยังมีสมาธิอยู่กับการขับรถ ชายหนุ่มผู้นั้นจึงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ จากหนุ่มน้อยข้างๆ ตัว นทีหันหน้าออกนอกกระจกอีกครั้ง ถามตัวเองในใจว่า
“ถึงเวลาที่จะต้องลุยหรือยังนะ นที”
เดินทางมาได้สองชั่วโมง ปุยฝ้ายก็ร้องออกมาเป็นคนแรกว่า
“หิวค้า” จนดาริกาต้องหัวเราะออกมาแล้วก็เปิดตะกร้า ส่งแซนด์วิชทูน่าให้สาวผิวคล้ำ ที่อยู่ข้างๆกินด้วยหล่อนไม่ลืมที่จะเอ่ยปากถามว่า
“น้องนที จะทานด้วยไหมคะ”
“ก็ดีครับผมก็หิวแล้วเหมือนกัน” หนุ่มน้อยตอบ แล้วหันไปถามคนข้างๆก่อนที่หญิงสาวข้างหลังจะทันได้พูดว่า “คุณชายหิวหรือยังครับ”
“หิวแล้วครับผม” เขาตอบ แต่ตายังมองถนน มือยังคงจับพวงมาลัย อยู่มั่นแล้วคุณชายจะกินยังไงของคุณชายได้เล่า นทีแอบคิดในใจ ไม่ทันได้คิดต่อ ดาริกาก็ส่งแซนวิช 2 ชิ้นมาข้างหน้า เนื่องจากหญิงสาวนั่งหลังที่นั่งของคุณชายพอดี ชายหนุ่มคนขับรถจึงไม่อาจเอี้ยวตัวไปหยิบมาได้ นทีก็เลยต้องรับมาถือไว้ทั้งสองอัน รับของตัวเองไว้อันหนึ่ง ยื่นให้คุณชายหนุ่มอีกอันหนึ่ง
อึดใจเดียว นทีก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า ภาสกรไม่ได้ละสายตาออกจากถนน ปล่อยมือออกจากพวงมาลัยแล้วรับแซนด์วิชไปกิน แต่กลับก้มหัวลงมางับแซนด์วิชเข้าปากไปคำหนึ่ง เคี้ยวอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า ทำเอาใจของคนข้างๆ เต้นไม่เป็นจังหวะ ทำตัวไม่ถูกเสียแล้ว
“ผมไม่กล้าถอนตาจากถนนอีกเลย” เขาว่า “ถ้ารถแล่นฉิวๆแบบนี้ ผมจะไม่ปล่อยมือจากพวงมาลัยเด็ดขาด คุณคงรู้นะว่าเพราะอะไร”
นที งงไปพักหนึ่งก่อนจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ภาสกรก็เอ่ยขึ้น
“ผมจะไม่มีวันให้ใครมาเจ็บเพราะผมอีก ฉะนั้น จนกว่าผมจะหาที่จอดรถได้ รบกวนนทีป้อนผมไปก่อนนะครับ”
เสียงนั้นแผ่วเบา จนหญิงสาวสองคนแทบไม่ได้ยิน คนที่ได้ยินเต็มๆ คือคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กว่าจะรู้ตัวว่าอายจนหูแดง ภาสกรก็กินแซนด์วิชทูน่าหมดไปชิ้นหนึ่ง จนนทีต้องป้อนแซนด์วิชแอมชีสให้ไปอีกคำหนึ่ง
“อ้าว ลืมไปชิ้นนี้ของคุณนี่ นทีกินเถอะผมไม่แย่งแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณชายยังไมอิ่ม”
“หญิงยังมีอีกเยอะเลยนะคะคุณชาย” ดาริกาว่า “จะรับเพิ่มไหมคะ”
“ผมหาจุดชมวิวแล้วแวะกินกันก่อนดีกว่าครับ” เขาว่า “ขับรถอยู่ผมกินไม่ถนัด จะให้นทีป้อนอีกก็เกรงใจนทีไม่ได้กินเองหิวตายพอดี”
หนุ่มน้อยก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ยกแซนด์วิชขึ้นกัดก็พบว่า ตรงนี้ เป็นบริเวณที่ภาสกรเพิ่งประกบปากลงไปมิใช่หรือ ... อย่างนี้ไม่เท่ากับว่า ปากของทั้งคู่ สัมผัสกันทางอ้อมไปแล้วหรือเปล่านะ
นทีมองลอดกระจกส่องหลัง พบว่าปุยฝ้ายส่งยิ้มแบบรู้ทันมา แล้วก็เลิกคิ้วข้างหนึ่งให้ราวกับจะบอกว่า “แรง นะยะ”
จุดพักชมวิวที่ว่า อยู่แทบจะติดกับถนนใหญ่ เลี้ยวรถเข้าทางลูกรังไปนิดเดียวก็พบกับลานกว้าง มีหญ้าขึ้นสูงอยู่รอบๆ มองเลยไปนิดหนึ่งมีสระน้ำ อาจจะมีอยู่แล้วตามธรรมชาติ หรือมีคนขุดไว้ก็ไม่รู้ตั้งอยู่ พอจอดรถได้ต่างคนต่างก็เดินลงมา หยิบของอะไรที่ต้องการมาด้วย ดาริกาสังเกตเห็นชุดของสองหนุ่มเข้าเต็มตาเป็นครั้งแรก ก็อมยิ้ม พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“ตายจริง เพิ่งจะสังเกต คุณชายกับน้องนทีใส่ลายทางเหมือนกันเลย นี่นัดกันมาใช่ไหมคะน้องฝ้าย รึพี่ดาคิดไปเอง” ไม่ทันที่นทีจะฟังว่าเพื่อนสาวตอบอะไร หนุ่มน้อยก็เดินหูแดงนำไปก่อนแล้ว
คุณชายเตรียมเสื่อผืนเล็กๆมาด้วย พอเดินเข้ามาถึงลานกว้างตรงนั้น ชายหนุ่มก็กางผ้าออกปู แล้วนั่งลงพร้อมๆกับ สองสาวและหนึ่งหนุ่ม กินแซนด์วิชไปพลาง พูดถึงสถานที่ที่กำลังมุ่งหน้าไปพลาง
“รีสอร์ตที่จะไปพัก เป็นของเพื่อนผมเอง” เขาว่ากับปุยฝ้ายและดาริกา เพราะนทีพอจะรู้อยู่แล้ว “สวยมากอยู่ใกล้ๆน้ำตาสาริกาเลยนะ ในตัวรีสอร์ตเองก็มีธารน้ำไหลผ่าน มีสระว่ายน้ำแล้วก็ร้านอาหารอะไรอยู่แล้วในตัว ทีนี้ห้องพักน่ะ ผมจองเป็นแบบบ้านไว้ บ้านหนึ่งมีสองห้องนอนห้องหนึ่งนอนได้สองคน หวังว่าจะไม่เป็นไรนะครับถ้าคุณฝ้ายกับคุณหญิงจะต้องร่วมห้องกัน” ชายหนุ่มถามสองสาว ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่จะ “เป็นไร” น่ะคือคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวต่างหาก
“ว้าย ไม่เป็นไรเลยสักนิดค่ะ” ฝ้ายหัวเราะ “เนอะพี่ดาเนอะ สงสัยได้นอนเม้ากันเพลินเลย”
“นั่นสิคะ นี่พี่ดาเอาครีมมาสก์หน้ามาด้วย เดี๋ยวคืนนี้เราเสริมสวยกันตามประสาสาวๆดีกว่าเนอะ” ดาริกาหัวเราะคิกคักกับปุยฝ้ายก่อนจะถามภาสกร “เอ๊ะ ว่าแต่คุณชายเถอะค่ะ นอนร่วมกับน้องนทีจะ “เป็นไร” หรือเปล่าคะ”
แววตาของดาริกา มีประกายแห่งความสนุกซ่อนอยู่แต่ไม่มีใครเห็น
นทีสะดุ้งกับคำถามคิดไปเองว่าคุณหญิงนี่จะมีอะไรเป็นนัยซ่อนอยู่ในคำถามบ้างหรือเปล่า แล้วก็หันไปมองคุณชายว่าจะคิดมากอย่างเขาหรือไม่ก็พบว่าคุณชายหนุ่มตอบอย่างหน้าตาเฉย
“อ๋อ ไม่ล่ะครับ จะเป็นไรได้อย่างไร ช่วงที่อยู่โรงพยาบาลเราก็เคยนอนด้วยกันตั้งหลายคืน ใช่ไหมนที”
หนุ่มน้อยก้มหน้านิ่ง หน้าแดงจัดอย่างช่วยไม่ได้พลางนึกในใจ
“คุณชายครับ อย่าเที่ยวไปบอกใครที่ไหนอีกนะครับว่าเราเคยนอนด้วยกัน คุณชายรู้หรือเปล่าว่าสำหรับคนอื่นน่ะ คำว่า “นอนด้วยกัน” มันไม่ได้มีแค่ความหมายนัยตรงอย่างนั้น อย่างเดียวนะคร้าบ”***********************************************************************
ขอโทษด้วยนะครับที่มาต่อให้ดึกมาก พอดีช่วงนี้มีเหตุให้ออกจากบ้านบ่อย แถมที่ที่จะไปก็เนตเสียมาต่อให้ไม่ได้
นี่ก้อเพิ่งถึงบ้านครับ ตอนนี้อาจจะไม่อะไรนัก คงแค่พอเรียกยิ้มที่มุมปากได้บ้างแต่อาทิตย์หน้าจะมีฉากกุ๊กกิ๊กมาเป็นคอมโบแน่ครับ สัญญา
หัวข้อ: [คุ ณ ช า ย] : บทที่ 38 - บทสุดท้ายของภาค 1 - "เปลี่ยน" - 17/10/11 - 11.50 (อ่าน 232193 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก