Timeless : ความรักไม่แปรผันตามกาลเวลา The End
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Timeless : ความรักไม่แปรผันตามกาลเวลา The End  (อ่าน 48296 ครั้ง)

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-03-2011 12:30:54 โดย บีบีจัง »

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
:: Talk & Table of contents::
«ตอบ #1 เมื่อ03-02-2011 19:04:26 »

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นฆ่าเวลานะคะ มีประมาณสิบกว่าตอน
เอามาคั่นเวลาแก้เซ็งไปก่อน
ถ้าอ่านแล้วมีติดขัดหรือตะขิดตะขวงตรงไหน ก็ติชมได้เลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ  :L2:

ปล.ขอบคุณสำหรับทุกคนที่กดบวกให้นะคะ

Table of Contents
Timeless #01 [3/2/11]
Timeless #02 [4/2/11]
Timeless #03 [6/2/11]
Timeless #04 [7/2/11]
Timeless #05 [7/2/11]
Timeless #06 [8/2/11]
Timeless #07 [8/2/11]
Timeless #08 [10/2/11]
Timeless #09 [12/2/11]
Timeless #10 [12/2/11]
Timeless #11 [12/2/11]
Timeless #12 [14/2/11]
Timeless #13 [15/2/11]
Timeless #14 [15/2/11]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-02-2011 08:05:02 โดย บีบีจัง »

ออฟไลน์ noina

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป


หากเธอกับฉันสวนทางกัน ในวันนั้น
ยามที่สายตาเราได้จ้องกัน
อยากให้เธอบอกฉัน ว่าเราข้ามเวลา เพื่อมาพบกัน...



พ.ศ. ๒๖๓๑
เสียงดนตรีดังแว่วมาจากทางอาคารเรียนเก่า สถานที่เก่าแสนเก่าไม่เข้ากับโรงเรียนในยุคสมัยที่เทคโนโลยีก้าวหน้าไกลลิบ แต่ทว่าเสียงเพลงที่ไม่คุ้นหู กลับรู้สึกเหมือนว่าเคยได้ยิน...
ขายาวๆภายใต้เสื้อผ้าสีขาวเดินเลาะไปตามร่มไม้ วันหยุดแบบนี้ไม่ค่อยมีใครมาโรงเรียน แต่เพราะโดนเพื่อนนัดมาทำรายงานนี่สิ แถมไอ้คนนัดก็ยังไม่มา ถึงต้องมานั่งรอแบบนี้ งั้นเดินฆ่าเวลาไปตามเสียงเพลงจะดีกว่า
“อะ จบซะแล้ว” เสียงทุ้มบ่นพึมพำ ยังเดินไปไม่ทันถึงก็จบเพลงซะแล้ว แบบนี้เขาจะรู้ไหมล่ะ ว่าเสียงมาจากห้องไหน

ตุบ!

“โอ๊ะ ขอโทษฮะ” ร่างสูงก้มมองร่างเล็กที่เดินมาชนกับหน้าอกตัวเอง ทำไมถึงมีเด็กประถมที่นี่ด้วยนะ
“ไม่เป็นไรหรอ-” เสียงทุ้มขาดห้วงเมื่อเด็กคนนั้นเงยหน้ามาสบตาด้วย เอ๊ะ?
“อะไรหรือฮะ” เด็กคนนั้นถามซ้ำ
“เป็นเด็กผู้หญิง พูดเหมือนผู้ชายได้ยังไง” พูดไปและเขย่าหัวเด็กคนนั้นด้วยความเอ็นดู เป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักจริงๆ
“ผมไม่ใช่เด็กผู้หญิง!” ปากเล็กๆ บนใบหน้าเล็กๆนั่นโวยวาย อ๊ะ นี่มันเด็กผู้ชายนี่หว่า
“อ้าว ขอโทษที พี่นึกว่าเราเป็นเด็กผู้หญิง ก็หน้าหวานขนาดนี้” ผมขอโทษเด็กตรงหน้า เป็นใครก็เข้าใจผิดวะ แต่ผมก็ยังไม่หยุดลูบหัวเจ้าตัวเล็กนี่นะ
“เอามือออกไปด้วยฮะ ผมไม่ใช่เด็ก”
“เด็กก็พูดอย่างนี้ทั้งนั้นละ หึหึ”
“ผมอายุ 15 แล้วฮะ ไม่ใช่เด็ก” แค่ 15 เอ๊ง เด็กน้อย หึหึ อ๊ะ หา อายุ 15 เรอะ อ่อนกว่าผมสามปีเอง เด็กมอต้นสมัยนี้มันดูเด็กขนาดนี้เลยเหรอวะ ไม่จริงม้างงง น้องผมอายุเท่าเจ้านี่แต่ตัวเท่าควายเลย
“จริงเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ” ดูท่าคำพูดของผมคงไปสะดุดต่อมโมโหไอ้ตัวเล็ก เพราะมันเริ่มหน้าแดงแล้วครับ แต่แดงแบบโกรธนะ ไม่ใช่แดงแบบอาย
“เออ จริงด้วย” เจ้าตัวเล็กยกบัตรนักเรียนให้ผมดูครับ เป็นรุ่นน้องผมแค่สามปีจริงด้วย
“พอดีเลย งั้นพี่ถามไรหน่อยสิ”
“...”เจ้าตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไร แถมยังทำหน้าหงุดหงิด แต่ก็ไม่เดินหนีครับ แสดงว่ายอมตอบคำถามผม
“พี่ได้ยินเสียงดนตรีไทยน่ะ เพลงอะไรก็ไม่รู้”
“แล้วไงฮะ” แน๊ะ มันถามยียวนกลับเสียด้วย
“ไม่มีอะไร ก็อยากมาฟังใกล้ๆ”
“....” มันเงียบ ผมก็เงียบ ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก
“ตามมาสิฮะ” แล้วเจ้าตัวเล็กมันก็พูดก่อน
“ตามไปไหนอะ”
“ก็จะฟังไม่ใช่เหรอ” แล้วก็เดินนำผมไป


ตรู๊ดดดด

“เออ มาแล้วเหรอมึง” แม่ง เสือกโทรมาตอนนี้ ไอ้เพื่อนเวร
“เดี๋ยวกูไป เจอกัน” ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็ก ที่หันมามองผมเหมือนว่าจะเอาไง
“พี่ต้องไปก่อนครับ เพื่อนมาแล้ว ไว้เดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จจะมาหานะ” เด็กตรงหน้าก็พยักหน้าประมาณว่า แล้วแต่มึง จะไปไหนก็ไป แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันทำหน้าผิดหวังไงไม่รู้
“ตามสบายฮะ” สั้นๆ แล้วไอ้ตัวเล็กก็เดินต่อไป ผมละอยากจะตามไปใจจะขาด แต่ทำไงได้ละ เดี๋ยวรายงานไม่เสร็จ
“เหี้ย มึงมาไมตอนนี้วะ” ผมเรียกชื่อจริงของเพื่อนทันทีที่เห็นหน้ามัน ไม่ว่าจะผ่านกี่ยุคสมัย คำด่าก็ยังเป็นที่นิยมอยู่ครับ
“ทำไม มึงกำลังจะไปฟันใครรึไง ทำหน้าเหมือนกูมาขัดจังหวะ” ไอ้กัสเพื่อนผมมันสวนกลับ
“ไม่ใช่ คิดแต่เรื่องชั่วๆ กูจะไปห้องดนตรีไทย”
“ไปทำไรวะ”
“ฟังเพลง”
“นึกครึ้มอะไรของมึง ฟังเพลงไทยเนี่ยนะ”
“เออ ทำไมละ”
“ก็ไม่ทำไม ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงเฉียดใกล้เพลงไทยโบราณๆเลยนี่ไอ้เพชร” นั่นละครับชื่อผม เลอค่าอมตะดีมั้ยครับ ชื่อเพชรเนี่ย
“กูฟังแล้วรู้สึกว่ามันเพราะดีว่ะ เลยเดินตามเสียงไป แล้วก็ไปเจอน้องมอสามคนนึง ตัวเล็กๆ หน้าเหมือนผู้หญิงอะ”
“มึงต้องหมายถึงน้องกานต์แน่ๆเลย”
“ไม่รู้ว่ะ แล้วน้องกานต์ของมึงเนี่ย หน้าตาไงอะ”
“ก็ตัวเล็กๆ เตี้ยกว่ามึงศอกนึงได้อะ ผิวขาวๆ ขาวแบบมีออร่านะ แล้วก็หน้าเล็กๆ ปากแดงๆ ตาสีน้ำตาลโตๆ ผมสีอ่อนๆ เหมือนทอม” ใช่เลยครับ ใช่เลย ชื่อกานต์เหรอเนี่ย ขนาดชื่อแม่งยังเหมือนผู้หญิงเลย
“แล้วน้องกานต์อะไรเนี่ย เขาไปทำไรที่อาคารเก่าวะ”
“เอ๊า ไอ้ควาย ก็เขาเป็นมือดีของชมรมดนตรีไทย เล่นเป็นทุกอย่างเลยนะเว้ย” ดูท่าจะจริง หน้าตามันก็ติ๋มๆ เหมาะแก่การเล่นดนตรีมากกว่าชกมวยแบบผม แต่สมัยนี้มันยังอุตส่าห์มีอยู่อีกเนอะ ไอ้ดนตรีไทยเนี่ย
“เหรอวะ เนี่ย กูกะว่าเดี๋ยวทำรายงานเสร็จกูจะไปเดินดูอีกรอบ” ผมพูด
“งั้นกูไปด้วย” ด้วยความอยากไปดูว่าใครที่เล่นเพลงนั้น และเพลงนั้นชื่อเพลงอะไร ผมจึงรีบทำรายงานอย่างด่วนจี๋

------------------------------
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-02-2011 19:20:45 โดย บีบีจัง »

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โรมานซ์ข้ามเวลาสินะคะ theme เราจะข้ามเวลามาพบกันรึเปล่านิ??

รายงานตัวติดตามหนึ่งชีวิตค่ะ

ปล.แอบมีสะกดผิดเล็กๆแนวว่าพิมพ์พลาดนะคะ แต่น้อยจนไม่ก่อให้เกิดอาการเสียอารมณ์แต่อย่างใดค่ะ ^o^

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โรมานซ์ข้ามเวลาสินะคะ theme เราจะข้ามเวลามาพบกันรึเปล่านิ??

รายงานตัวติดตามหนึ่งชีวิตค่ะ

ปล.แอบมีสะกดผิดเล็กๆแนวว่าพิมพ์พลาดนะคะ แต่น้อยจนไม่ก่อให้เกิดอาการเสียอารมณ์แต่อย่างใดค่ะ ^o^

บอกมาเลยค้าาาาา ว่าตรงไหน จะแก้ทันทีเชียว

ออฟไลน์ noina

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
ข้ามเวลางั้นเหรอ  งั้นก็ไม่ได้ชื่อกานต์ใช่มั้ยคะ

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
ข้ามเวลางั้นเหรอ  งั้นก็ไม่ได้ชื่อกานต์ใช่มั้ยคะ

ชื่อกานต์ค่า
แต่เป็นกานต์ที่แปลว่าที่รักอะค่ะ

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
คุณบีบีจังหาเจอเองแล้วนี่คะ
อิอิ ตรงที่แก้ไปนั่นแหละค่ะ ที่เห็นตอนแรก

แล้วก็ ความจริงแล้ว อักษรต่ำ จะไม่มีการใช้รูปวรรณยุกต์ตรีนะคะ
เช่น นะ ไม่ใช่ น๊ะ อย่างที่เห็นว่า แน๊ะ ความจริงเสียงตรีคือรูปนี้ แนะ
แต่เข้าใจว่าตั้งใจเขียนแบบนี้เพื่อต้องการเน้นอารมณ์ของตัวละครค่ะ เพราะฉะนั้นจะไม่แก้ก็ได้ ^^

ปล.ในบลีชเราปลื้มคุณอุราฮาร่าค่ะ >/////<

samsoon@doll

  • บุคคลทั่วไป
เราจะข้ามเวลามาพบกัน หรือว่า จริงๆแล้วเราเคยรักกันมาก่อนกันแน่น๊า เพลงนี้เพราะมากจริงๆเชียวเนื้อเรื่องแค่ตอนแรกก็ชวนติดตามแล้วอ่ะส์อยากอ่านอีกจัง ว่าแต่ตาไดมอนนี้ไม่หื่นแบบพี่เขื่อนหรอคะ 55+

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
คุณบีบีจังหาเจอเองแล้วนี่คะ
อิอิ ตรงที่แก้ไปนั่นแหละค่ะ ที่เห็นตอนแรก

แล้วก็ ความจริงแล้ว อักษรต่ำ จะไม่มีการใช้รูปวรรณยุกต์ตรีนะคะ
เช่น นะ ไม่ใช่ น๊ะ อย่างที่เห็นว่า แน๊ะ ความจริงเสียงตรีคือรูปนี้ แนะ
แต่เข้าใจว่าตั้งใจเขียนแบบนี้เพื่อต้องการเน้นอารมณ์ของตัวละครค่ะ เพราะฉะนั้นจะไม่แก้ก็ได้ ^^

ปล.ในบลีชเราปลื้มคุณอุราฮาร่าค่ะ >/////<

เรื่องของเรื่องก็คืออยากเน้นจริงๆแหละค่า อิอิ

ส่วนในบลีชชอบอุล กะฮิสึกายะ กรี๊ดๆ
มีแพลนไว้แล้วว่าจะเอามาแต่งฟิค แต่รอไปก่อน เพราะคงอีกนาน ฮิ้ววว

lolilo

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดๆ กระตู่ฮู้วววววว อ่านเรื่องไหนๆ ของคุณ บีบี ก็ไม่ผิด หะ หวัง หะ หวัง โค๊ะๆ
รวบเล่มก็บอกกันได้นะเค๊อะะะะะ จะสอย

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
ตามมาอ่านเรื่องใหม่คุณบีค่ะ  :mc4:
น้องกานต์วี๊ดวิ้ว ตัวเล็ก น่ารัก ปากจัดแต่พองาม
แอร๊ยยยยยย ห่อกลับบ้านนนนนนนนน  :-[ :o8:

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
รับเรื่องใหม่ :mc4:
+1 เป็นกำลังใจ

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1 :3123:

ออฟไลน์ stormphoenix

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-3
ทวิภพเวอร์ชั่นชายฉะกัน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:




กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด




รออ่านทุกวันนะครับ :L1: :L1: :L1: :L1:

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป


เวลาผ่านไปสามชั่วโมง ในที่สุดรายงานนรกก็เสร็จเสียที แล้วนี่น้องเขาจะยังอยู่มั้ยละเนี่ย ผมกับไอ้กัสเลยรีบจ้ำเพื่อไปที่อาคารเก่า
“เก่าชิบหายเลยวะเพชร เดินทีดังเอี๊ยดอ๊าดไปหมด” ผมหันไปมองไอ้กัสที่เดินย่องเหมือนกลัวตึกจะถล่มด้วยความขำขัน
“มึงได้ยินมั้ยกัส เสียงดนตรีแบบนี้อะ” จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงดนตรีแบบตอนแรกแว่วมา ไอ้กัสเงี่ยหูฟัง
“อ๋อ เสียงขิมนี่หว่า” ผมไม่สนใจที่มันพูด และรีบเดินไปยังต้นเสียง ขาของผมก้าวขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ชั้นหนึ่ง ซึ่งได้ยินเสียงชัดเจนที่สุด
“ชั้นนี้แหละ” ผมเดินหาห้องนั้นโดยมีกัสเดินตามมาเงียบๆ อยากจะรู้นัก ทำไมชมรมดนตรีไทยถึงมาอยู่ในตึกเก่านี้ แถมยังเปิดใช้แค่ชั้นเดียวอีก น่าสยองจะตาย
“เพชร ห้องนั้นไง” ผมหันไปทางที่กัสชี้ ห้องเรียนเก่าที่มีประตูเป็นแบบบานคู่มีผ้าม่านพลิ้วไหว เห็นแล้วนึกถึงพวกละครไทยยุคโบราณเลย ผมชะโงกหน้าไปตรงประตู ภายในห้องนั้นเป็นพื้นไม้ขัดเงาแว้บ เครื่องดนตรีเต็มไปหมด ทั้งขิม ซอ ระนาด ฯลฯ หน้าต่างรอบห้องเปิดโล่ง มีเพียงผ้าม่านบางๆเหมือนตรงประตูติดอยู่ ร่างเล็กที่เดินชนผมกำลังนั่งหันหลังอยู่ บรรยากาศมันช่างดู...คุ้นเคยเหลือเกิน
“น้องครับ” เสียงไอ้กัสเรียกร่างเล็กที่กลางห้องทำให้ผมกลับมาสู่ความเป็นจริง ร่างเล็กนั้นหันมาตามที่กัสเรียก
“ฮะ?”
“น้องชื่อกานต์ใช่มั้ย” ไอ้กัสถามซ้ำ
“ใช่ฮะ พี่มีอะไรรึเปล่า” ไอ้ตัวเล็กนี่มันทำท่าเหมือนไม่เคยเจอกับผมมาก่อน เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดนิดๆแฮะ
“เพื่อนพี่ เขาได้ยินเสียงดนตรีน่ะ เลยอยากรู้ว่ามันชื่อเพลงอะไร”
“....”กานต์หันหน้ากลับ เห็นแล้วผมจี๊ดทันที อะไรมันจะหยิ่งยะโสขนาดนี้ ขณะจะอ้าปากว่าสักทีไอ้กัสก็ยกนิ้วชี้มาแตะที่ปากเป็นเชิงให้ผมเงียบ แล้วทันใดมือเล็กๆนั้นก็เริ่มบรรเลงท่วงทำนองเดียวกับที่ผมได้ยิน

‘แม้นมีอุปสรรคขวากหนาม ขอตายไม่ยอมพลัดพรากจากกัน
เกิดชาติไหนๆ ไม่ยอมห่างไกลกัน ดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ’

ถ้อยคำที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นมาในหัวผม สติของผมเหมือนหลุดลอยไปสู่อีกที่หนึ่ง ซึ่งมีบรรยากาศที่แตกต่างจากยุคนี้อย่างสิ้นเชิง ภาพของร่างบอบบางร่างหนึ่งที่มีผมยาวเคลียไหล่ที่กำลังนั่งตีขิมอยู่บนชานบ้าน ชายหนุ่มที่นั่งทอดตัวยาวพิงหมอนอยู่ ใบหน้าของชายคนนั้นช่างเหมือนผมเหลือเกิน....
“ชื่อเพลงอะไรเหรอครับน้องกานต์” เสียงของไอ้กัสดังขัดจังหวะผมอีกรอบ
“ลองถามเขาดูสิครับ” เอ๊ะ ไอ้ตัวเล็กมันหมายถึงผมเหรอ
“แต่ปางก่อน” เฮ้ย ตอบไปแล้วก็แปลกใจ นี่ผมรู้ชื่อเพลงนี้ได้ยังงายยยยย
“อ้าว ไหนว่ามึงไม่รู้จักชื่อเพลงไง” ไอ้กัสหันมามองผมงงๆ
“เอ่อ...ไม่รู้ว่ะ มันแว่บมาเอง”
“แปลกจังนะฮะ เพลงนี้มันมีอายุเป็นร้อยปีแล้ว ทำไมพี่ถึงรู้จักมันด้วย” นั่นสินะ แปลกอย่างที่ไอ้ตัวเล็กมันว่า เพลงอายุเท่าบรรพบุรุษผม ทำไมผมรู้จักได้วะ อ๊ะ แต่มันก็รู้จักนี่หว่า แถมเล่นได้ด้วย
“ทีน้องยังเล่นได้เลยนี่”
“ไม่แปลกหรอกฮะ ก็ผมเล่นดนตรีไทยมาแต่ไหนแต่ไร ก็ต้องรู้จักเพลงโบราณๆบ้างเป็นธรรมดา”
“แล้วเพลงนี้มันมีเนื้อร้องมั้ยครับน้องกานต์” ไอ้กัสถามขัดจังหวะ
“มีฮะ” น้องกานต์พยักหน้า
“แล้วน้องร้องได้มั้ย” น้องกานต์ส่ายหน้าทันที
“ร้องไม่ได้เหรอ” อันนี้ผมถามเอง สงสัยเนื้อเพลงมันจะสาบสูญไปตามกาลเวลา
“เปล่าฮะ ผมรู้เนื้อ แต่ไม่สามารถร้องได้ และก็ไม่ต้องถามเหตุผลฮะ” น้องกานต์ชิงบอกก่อนที่ผมจะถามต่อ ก็มันหมายความว่าไงวะ รู้เนื้อ แต่ร้องไม่ได้ กวนตีนปะเนี่ย
“ทำไมน้องกานต์ถึงมาเล่นดนตรีไทยละครับ สมัยนี้มันเป็นอะไรที่หายากมากเลยนะ” เป็นเรื่องหายากอย่างที่กัสมันว่าครับ ถ้าเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อน ก็ยังจะพอหาคนเล่นเป็นได้ไม่ยาก แต่ยุคนี้เป็นยุคที่ก้าวล้ำเกินกว่าจะมาเล่นอะไรโบราณแบบนี้แล้ว
“มันอยู่ในสายเลือดฮะ” ไอ้ตัวเล็กมันยิ้มครับ ยิ้มแรกของมันที่ผมได้เห็น รอยยิ้มสวยนั่นช่างแสนคุ้นเคย ผมรู้สึกอบอุ่นซาบซ่านขึ้นมาในร่างกาย ผมเคยได้รับรอยยิ้มแบบนี้เมื่อนานมาแล้ว....
“โอ๊ย ไรวะกัส” ไอ้กัสมันตบหัวผมดังป้าบเลยครับ
“มึงนี่ จ้องน้องเขามากไปละ น้องกานต์อายจะตายห่าแล้ว” ผมหันไปมองทางน้องกานต์ อายจริงๆด้วยครับ หน้าแดงแจ๋เลย
“ขอโทษที จู่ๆพี่ก็รู้สึกแปลกๆน่ะ” ผมเกาหัวแกรกๆ วันนี้ผมเป็นอะไรวะนี่ย
“แปลกยังไงเหรอฮะ” ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของเสียงใสจะห่วงใยเขาด้วย ?!?
“ฮ่าๆ อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวจะว่าพี่บ้า”
“มึงก็บ้าตลอดแหละไอ้เพชร”
“แหม อย่างน้อยมึงก็มาคบคนบ้าแบบกูแหละ” ใบหน้าหวานมองคนนั้นทีคนนี้ที ทั้งสองคนเอาแต่เถียงกันจนไม่ทันสังเกตแววตาของกานต์

------------------------------

ปล1.มันไม่เชิงทวิภพหรอกนะคะ ยอมรับว่าตอนแรกได้แรงบันดาลใจจาก MV ทวิภพเวอร์ชั่นที่คุณฟลอเรนซ์เล่น
แต่ว่าเนื้อหาหลักๆเนี่ย มันมาจากการ์ตูนลึกลับแฟนตาซีเรื่องหนึ่งค่ะ ดังนั้นถ้าช่วงหลังๆอ่านไปแล้วไม่ออกแนวทวิภพ ก็อย่าผิดหวังนะคะ
ปล2.ขอบคุณสำหรับที่บวกให้นะคะ แล้วทำยังไงถึงจะบวกคืนได้เอ่ย?? ต้องรอระดับการโพสให้ถึงหรือคะ หรือว่ายังไง
ปล3.ตอนรอรถเมล์ เจอเด็กผู้ชายคนนึง เจาะหูข้างหนึ่งรูปร่างอ้อนแอ้นมาก ดูแล้วน่าจะโตมาเป็นวายที่ดีได้ (555+)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-02-2011 12:56:40 โดย บีบีจัง »

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
จำนวนโพสถึง250 ถึงจะมีปุ่มกด+,-ขึ้นมาให้กดโหวตให้คนอื่นได้ค่ะ

ไม่ใช่แนวข้ามภพไปมา แต่เป็นแนวระลึกชาติได้ใช่มั๊ยคะเนี่ย
น่าอ่านๆ

ปล.การ์ตูนที่ว่าใช่Uragiri wa Boku...ฯ ใช่มั๊ยคะ ออกแนวระลึกชาติเหมือนกัน ชอบพระเอกกกกก แอร๊ยยยย :-[ :-[

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
แต่ปางก่อน
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เอาล่ะพี่เพชร(ตายแล้วชื่อคุ้นมาก กร๊ากกกกกก ดีนะบุคลิกต่างกันแถมอายุต่างกันอีก)
รีบๆนึกให้ออกซะนะคะ น้องกานต์รออยู่ ฮี่ๆๆ

.................................................
“มันอยู่ในสายเลือดฮะ” ไอ้ตัเล็กมันยิ้มครับ..........(ตัวเล็ก)
ดีดขิม??.......(ขิมเป็นเครื่องตีค่ะ ใช้ไม้ตีเนอะ ถ้าดีดคือใช้มือเช่นจะเข้ หรือไม่ก็กีต้าร์ ซึ่งอาจจะใช้ปิ๊กแทนนิ้วมือได้)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






Laxxeez

  • บุคคลทั่วไป
 o22 ชื่อนายเอกชื่อจริงชื่อคล้ายเค้าเลยอ่ะ เค้าชื่อจริง...ณกานต์...อ่ะ เกือบได้เป็นนายเอกแล้วเรา :sad4:

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป
จำนวนโพสถึง250 ถึงจะมีปุ่มกด+,-ขึ้นมาให้กดโหวตให้คนอื่นได้ค่ะ

ไม่ใช่แนวข้ามภพไปมา แต่เป็นแนวระลึกชาติได้ใช่มั๊ยคะเนี่ย
น่าอ่านๆ

ปล.การ์ตูนที่ว่าใช่Uragiri wa Boku...ฯ ใช่มั๊ยคะ ออกแนวระลึกชาติเหมือนกัน ชอบพระเอกกกกก แอร๊ยยยย :-[ :-[

แหะๆ อยากรู้ว่าเป็นแนวไหน ก็ลองอ่านดูนะคะ แต่ไม่ใช่ระลึกชาติอะค่ะ
ปล.ขอบคุณที่ตอบคำถามนะค้า



แต่ปางก่อน
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เอาล่ะพี่เพชร(ตายแล้วชื่อคุ้นมาก กร๊ากกกกกก ดีนะบุคลิกต่างกันแถมอายุต่างกันอีก)
รีบๆนึกให้ออกซะนะคะ น้องกานต์รออยู่ ฮี่ๆๆ

.................................................
“มันอยู่ในสายเลือดฮะ” ไอ้ตัเล็กมันยิ้มครับ..........(ตัวเล็ก)
ดีดขิม??.......(ขิมเป็นเครื่องตีค่ะ ใช้ไม้ตีเนอะ ถ้าดีดคือใช้มือเช่นจะเข้ หรือไม่ก็กีต้าร์ ซึ่งอาจจะใช้ปิ๊กแทนนิ้วมือได้)

ขอบคุณนะค้า แก้แล้ว อิอิ

samsoon@doll

  • บุคคลทั่วไป
+1 แล้วก้รอตอนต่อไปจร้า

lolilo

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มจำอะไรได้แล้วลางๆ โอ้ยๆๆๆ
ลุ้น

ออฟไลน์ noina

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
รอๆๆๆๆๆๆๆ  น้องกานต์น่ารัก  ก็ผู้เป็นที่รักนี่เนอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
เข้ามาติดตามผลงานดีๆ :L2: :L2: o13

ออฟไลน์ monoo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1957
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4
จะมาแนวไหนหน๋อ  :กอด1:

ออฟไลน์ pp4

  • คนที่ 'ชอบ' ไม่ได้แปลว่าคือคนที่ 'ใช่'
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +75/-6
เข้ามากริ๊ดๆด้วยคนค่ะ ><
น่าติดตามจัง (ไม่ได้หมายถึงเด็กที่พี่บีว่าโตขึ้นเป็นวายที่ดีได้คนนั้นนะคะ 555  :laugh:)
ลุ้นค่ะๆ  :impress2:
รีบมาอัพต่อเลยนะคะ  :call:
 :bye2:

บีบีจัง

  • บุคคลทั่วไป


มือเล็กกดรหัสล็อกประตูที่ดูไม่เข้ากับสถานที่ ตึกเรียนเก่าๆนี้ไม่น่าจะมีระบบล็อกที่ทันสมัยเลยสักนิด แต่เป็นเพราะว่าเครื่องดนตรีที่อยู่ภายในนั้นเป็นของที่ประเมินค่าไม่ได้ในยุคนี้ จึงจำเป็นที่จะต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยที่รอบคอบไว้ก่อน

“เรียบร้อยแล้วละมั้ง” ดวงตาโตส่องกราดไปรอบๆเพื่อสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะเดินลงบันไดมา
“ไปส่งมั้ย” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก
“มาทำอะไรป่านนี้ฮะ” พอเห็นว่าเป็นใครก็ค่อยโล่งใจ
“มารอน้องกานต์ครับ” คำตอบเรียบๆง่ายๆก็สามารถทำให้รู้สึกอายได้เหมือนกัน เพราะกานต์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก
“รอทำไมฮะ” นั่นสิ มารอเขาทำไม คนเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ เนอะ...
“ไม่ต้องถามพี่กลับได้มั้ย แค่ตอบว่า ‘ใช่’ กับ ‘ไม่ใช่’ ได้มั้ยครับ”
“...” ไม่มีคำตอบกลับมา.. ร่างเล็กนั้นเอาแต่ก้มหน้างุด
“ถ้าเงียบพี่ถือว่าตกลงนะครับ” ในเมื่อไม่ตอบ เขาก็ไม่รอคำตอบ เพชรคว้ามือเล็กนั้นแล้วบังคับลากตามเขาไป
“อ๊ะ ผมยังไม่ได้บอกว่าจะไปเลยนะฮะ”
“ไม่ทันแล้วครับ” เพชรตอบไปเรียบๆ พอลากกานต์มาจนถึงรถยนต์ได้ก็ดันให้ร่างเล็กเข้าไปและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เสร็จสรรพ
“บ้านน้องกานต์อยู่ที่ไหน” มือสตาร์ทเครื่องแต่ปากก็ถามต่อ
“...”
“งั้นไปบ้านพี่ละกันนะ” เพชรตอบยิ้มๆ อยากไปบ้านเขาก็ไม่บอกนี่นะ
“ไม่ใช่ฮะ!” เสียงใสโวยวายขึ้นมาทันใด
“ผมอยู่เขต 4” กานต์อุบอิบตอบ
“ทำไมไปอยู่เขตเมืองเก่าแบบนั้นล่ะครับ?”


***หมายเหตุจากผู้เขียน***
จากที่ได้บอกไปนะคะ ว่าเรื่องนี้คือยุคที่ถัดจากปีพ.ศ.2531มาร้อยปี และผู้เขียนได้สมมติขึ้นมาว่าการปกครองเปลี่ยนรูปแบบไปจากเดิม โดยจะแบ่งเขตในกรุงเทพเป็นเลข ซึ่งมีตั้งแต่เขต 1 ถึงเขต 49 และเขต 4 ที่กานต์อาศัยอยู่ถูกจัดว่าเป็นเขตเมืองเก่าที่ยังรักษาวัฒนธรรมและสภาพแวดล้อมของร้อยปีก่อนไว้ทั้งหมด คนส่วนมากมักจะไม่อาศัยอยู่ที่นี่ เพราะว่าไม่สะดวกสบาย


“ก็อยู่มานานแล้วนี่ฮะ จะให้ย้ายไปไหนได้” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ดังในรถ เพราะหลังจากนี้มีแต่ความเงียบ เพชรอาศัยระบบนำทางในรถยนต์เป็นตัวนำทางไปสู่เขต 4 สภาพแวดล้อมรอบข้างที่มีแต่ความศิวิไลซ์เริ่มมืดสนิทขึ้น ต้นไม้ใหญ่โตปรากฎแก่สายตา หากแหงนมองบนฟ้าคงเห็นแต่ดวงดาวเต็มไปหมด
“ไปทางไหนต่อครับ” กานต์ชี้นิ้วบอกทางแทนการพูด และคนขับรถก็ไม่ถามอะไรเซ้าซี้นอกจากขับไปตามทาง
“เลี้ยวซ้ายนี้ก็ถึงแล้วฮะ”
“ไหนละบ้าน พี่ยังไม่เห็นเลย” ขับผ่านรั้วอัตโนมัติไปแล้วก็ยังไม่เห็นบ้านสักทีจึงอดถามไม่ได้
“พี่ต้องเข้าไปอีกประมาณหนึ่งกิโลเมตรฮะ ตรงนี้เป็นเขตสวนในบ้าน” เพชรตาโต แค่สวนรึเนี่ย อะไรจะกว้างใหญ่ขนาดนี้
“นั้นใช่มั้ยน้องกานต์” เพชรหันไปถามเมื่อเห็นบ้านทรงไทยหลังใหญ่ตรงหน้า
“ฮะ พี่ขับไปจอดตรงนั้นนะ” เพชรขับไปจอดตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ลานปูนหน้าบ้าน ทั้งสองคนก้าวลงจากรถ บรรยากาศรอบๆมีลมพักเอื่อยตลอดเวลา กลิ่นหอมอ่อนๆกระจายไปทั่วบริเวณ บ้านทรงไทยหลังใหญ่ที่ดูก็รู้ว่าผ่านกาลเวลามาอย่างน้อยหลายสิบปียังดูสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่สักสีเข้มทำให้ดูคลาสสิคเหลือเกิน
“หลังใหญ่ขนาดนี้อยู่กันกี่คนครับ” เพชรถามขณะก้าวลงไปล้างเท้าในอ่างหินตามที่กานต์ชี้
“สองคนฮะ มีผมกับแม่เลี้ยง”
“ไม่เหงาเหรอ” ใจจริงอยากถามว่าทำไมมีกันสองคน แต่ก็กลัวจะละลาบละล้วงเกินไป
“ไม่เหงาหรอกฮะ แม่ใจดี ทำกับข้าวเก่ง และพ่อก็มาหาบ่อยๆ”
“คุณพ่อทำงานที่อื่นเหรอครับ”
“ฮะ พ่อทำงานอยู่ไกล แต่ก็มาหาเราเป็นประจำฮะ”


“น้องกานต์ ทำไมกลับช้าจังลูก” เพชรหันไปมองเสียงไพเราะที่เรียกกานต์ ความงดงามของสตรีตรงหน้าทำให้เพชรอึ้ง ใบหน้ารูบไข่ ปากรูปกระจับ ดวงตากลมโตสีดำสนิท ผิวสีน้ำผึ้ง และผมยาวสลวยดำขลับ งดงามเหมือนนางในวรรณคดีที่เพชรเคยอ่านเจอสมัยเด็กไม่มีผิด ต่างแค่สตรีตรงหน้าใส่ชุดแบบสากลก็เท่านั้น
“ผมซ้อมเพลินฮะแม่ นี่รุ่นพี่ผมฮะ ชื่อพี่เพชร เขาอาสามาส่ง”
“ขอบใจนะจ๊ะ อุตส่าห์ขับมาตั้งไกล มาพักกินข้าวกินน้ำก่อนสิจ๊ะ”
“ครับ” เพชรมองสองแม่ลูกคนละสายเลือดที่งดงามเหมือนฝันราวกับคนเพ้อ ขาสองข้างก้าวตามขึ้นบันได้บ้านไปเฉยๆ หากสองแม่ลูกนี้เป็นปิศาจ เพชรคงถูกเชือดนิ่มๆไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะทั้งบรรยากาศและบุคคลล้วนเป็นสิ่งที่แปลกไปจากยุคนี้ ความงดงามที่ติดตาตรึงใจอันหาได้ยาก ยุคสมัยของเพชรที่มีเพียงความงามแบบฉาบฉวยเท่านั้น
“น้องกานต์ครับ กลิ่นหอมนี่คืออะไรเหรอ” เพชรรู้ตัวว่าเขาต้องหาเรื่องคุยก่อนจะสติเตลิดไปกว่านี้ เพราะพอเขารู้ตัวอีกทีก็มานั่งพับเพียบบนชานบ้านอันเย็นสบายโดยไม่รู้ตัว!
“กลิ่นดอกปีปฮะ หอมใช่มั้ยละ” ยิ้มหวานที่ส่งมาให้ทำเอาเพชรใจเต้นโครมคราม
“หอมครับ” เพิ่งรู้จักกันนะไอ้เพชร คุมสติไว้ ท่องไว้ๆ คุมสติ คุมสติ
“พี่เพชรไม่สบายหรือฮะ” ผึง! เสียงความข่มใจขาดจากกันเมื่อมือเล็กนั้นเอื้อมมาแตะที่หน้าผากของเขา
“อย่าจ้องหน้าผมแบบนั้นสิฮะ ผมกลัวนะฮะ” น้องกานต์จะขยับหนีเมื่อถูกผมจ้องหน้านิ่ง แต่ไม่ทันเสียละ เพราะผมคว้ามือนุ่มนิ่มนั้นเอาไว้ และดึงมากดแนบกับอกด้านซ้าย
“แตะตรงนี้สิครับ พี่รู้สึกว่าพี่ไม่สบายตรงนี้มากกว่า ตั้งแต่เดินตามน้องกานต์มาที่นี่ พี่ก็รู้สึกว่าหัวใจพี่...มันเต้นแปลกๆ...” ใบหน้าหวานนั้นก้มหน้าหลบผม ท่าทางเอียงอายที่ไม่ได้เสแสร้งทำเอาผมอยากแกล้งให้มากขึ้นอีก
“มะ..ไม่รู้สิฮะ..ผมเป็นนักดนตรี ไม่ใช่หมอ ตรวจโรคไม่ได้หรอกฮะ...” ร่างเล็กนั้นเอาแต่ขยับหนีท่าเดียว ผมจึงเถิบเข้าไปให้ใกล้อีก และคว้าเอวบางมาใกล้ตัว
“น้องกานต์อาจจะตรวจโรคไม่ได้ แต่อาจจะรักษาพี่ได้นะ” ริมฝีปากบางนั้นอยู่แค่เอื้อม ใกล้อีกนิดก็จะได้สัมผัสกับความหอมหวานตรงหน้าแล้ว กลิ่นหอมของดอกปีป ลมเย็นที่พัดเอื่อย และลมหายใจของคนตรงหน้าทำให้สติของเขากระเจิง
“พี่เพชร อย่ารุ่มร่ามสิฮะ” น้องกานต์ผลักเขาออกเต็มแรง พอดีกับที่คุณแม่เดินเข้ามา
“มีอะไรกันจ๊ะสองคนนี้ ทำไมนั่งห่างกันเป็นวาเลย ไป ไปกินข้าวกันดีกว่าจ้ะ” ตาคมมองตามร่างเล็กที่รีบลุกเดินตามแม่ของตนเองไปด้วยความเสียดาย อีกนิดเดียวก็จะได้ชิมรสชาติแล้วแท้ๆ ว่าจะหอมหวานเหมือนน้ำเสียงหรือเปล่า

------------------------------
ปล1.แอร๊ยยย พี่เพชรมือไวใจเร็ว
ปล2.ย่องมาลง

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด